Η ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

                                                                 ΚΕΦΑΛΑΙΟ 35

 

-'Ακομα κοιτας πισω ? Εδω και μια ωρα δεν εχει φανει κατι'.

-'Δεν το θελω, απλα το ματι μου παει προς τον καθρεφτη συνεχως'.

Ο Alan χαμογελασε διχως να τραβηξει τα ματια απο την ασφαλτο.

-'Δεν εχει βγει ακομα το αυτοκινητο που θα συναγωνιστει την 'Charmin' ειπε. 'Προφανως καταλαβαν πως δεν μας φτανουν και τα παρατησαν. Ισως κι εγω να εκανα το ιδιο'.

-'Charmin' λες το αμαξι σου' ? ρωτησε η Luna.

-'Πρωτη φορα ακους αμαξι να εχει ονομα' ?

-'Ξερω οτι το κανουν αλλα δεν ειχα γνωρισει ποτε καποιον αυτοπροσωπως. Τελος παντων, που σκεφτεσαι να μας παει η Charmin' ? Η μηπως ξερει ο σκυλος σου' ?

-'Εχω απολυτη εμπιστοσυνη στον Ronnie αλλα αυτο δεν ειναι το δυνατο του σημειο' σχολιασε.

-'Τι εννοεις αδυνατο σημειο ? Δεν καταλαβαινω'.

-'Και να ηξερε που να παμε δεν νομιζω πως θα μπορουσε ποτε να μας πει' απαντησε ο Alan.

            =========================================

-'Αφου λες πως εχουμε ξεφυγει και δεν μας ακολουθει κανεις μπορουμε να κανουμε μια σταση καποια στιγμη ? Εχω πιαστει ολοκληρη, θα ηθελα λιγο να ξεμουδιασω'.

Ο Alan σταματησε το αυτοκινητο κατω ακριβως απο μια πινακιδα που εγραφε Trenton σε 3 μιλια και ανοιξε την πορτα του συνοδηγου για να κατεβουν ο Ronnie με την Luna.

-'Να κανω κι εγω ενα τσιγαρο με την ησυχια μου' ειπε και αναψε ενα Camel.

-'Πως και ξεμεινες εκει που σε βρηκα' ? ρωτησε η Luna.

-'Η αληθεια ειναι πως εβλεπα πια ελαχιστο κοσμο να εχει απομεινει' αρχισε ο Alan. 'Τους εβλεπα να πηγαινουν απο το ενα μερος στο αλλο διχως εικονα του τι κανουν. Λογικο, καταλαβαινεις. Οταν εξαφανιζεται ανεξηγητα μια ολοκληρη πολη και απομενει μια χουφτα μονο δεν θελει πολυ να σου στριψει. Παντου σπασμωδικες κινησεις, λαθος επιλογες, οτι τους κατεβαζε το μυαλο. Εγω το ειδα λιγο πιο ψυχραιμα το πραγμα, οχι πως κι εγω δεν ημουνα, και ειμαι, πολυ προβληματισμενος. Ξερεις, τα χειροτερα παντα ερχονται δυο-τρεις μερες μετα απ' οταν εχουν ολα συμβει'.

           =========================================

-'Τι εννοεις' ?

-'Στην αρχη πιστευεις πως ειναι θεμα χρονου ολα να επιστρεψουν στο κανονικο. Εξαφνα χαθηκαν ολοι, εξαφνα θα επανεμφανιστουν. Οσο περναει ομως ο καιρος και δεν συμβαινει κατι τετοιο αντιμετωπιζεις το φασμα της μη επιλεγμενης μοναξιας. Τι θα κανω, τι πρεπει να κανω, που να παω, ποιον να εμπιστευτω, τι να κυνηγησω, τι ν' αποφυγω. Αν δεν γλυστρησει εκει το μυαλο σου εχεις ελπιδα, διαφορετικα σ' εφαγε το μαυρο φιδι. Εγω το φιλοσοφησα και το ξεπερασα'.

-'Ναι αλλα τι σκεφτεσαι να κανεις απο εδω και περα' ?

-'Αντικειμενικα τιποτα. Πρωτος στοχος μου να μην πεσω σε αλλη περιπτωση σαν κι αυτην που ειχαμε. Να προσεχω, ν' αποφευγω κακοτοπιες. Τι θα γινει δεν ξερω αλλα θα ηθελα να ειμαι ζωντανος για να το μαθω. Μεχρι στιγμης νομιζω καλα τα παω'.

-'Οντως, ετσι μ' εσωσες κι εμενα απο εκεινους τους τυπους. Και παλι σ' ευχαριστω πολυ'.

-'Μπα, δεν βαριεσαι, δεν εκανα και κατι το τρομερο'.

         ===========================================

-'Τι δουλεια εκανες πριν συμβουν ολα αυτα' ?

Ο Alan χαμογελασε κι αναψε αλλο ενα Camel.

-'Ημουνα ιδιοκτητης μιας καβας εκει πισω αλλα ειχα και μερτικο και σ' ενα στριπτιτζαδικο, λιγο πιο εξω. Ξερεις, εβγαζα περισσοτερα απο το κλαμπ σε σχεση με την καβα και δεν με ειχανε ληστεψει ποτε εν αντιθεσει με το μαγαζι που με ειχαν κλεψει τρεις φορες. Σε πεντε χρονια θα ειχα μαζεψει αρκετα για να παω σ' εναν ξαδελφο στην Παραγουαη αλλα οπως βλεπεις'...

-'Τι να εκανες εκει ? Θ' ανοιγες παλι καβα' ?

-'Θα εμπαινα συνεταιρος στο strip club του ξαδελφου μου και παραλληλα θα δουλευα και για εναν τοπικο βαρωνο ναρκωτικων. Πολλα λεφτα, ελαχιστη ταλαιπωρια, ζωη κουφετο. Αλλα'...

Οι τελευταιες τοποθετησεις του Alan ξενισαν λιγο την Luna που αποφασισε ν' αλλαξει κουβεντα.

-'Υπαρχει κατι που σου λειπει απο τα παλια και το διαπιστωσες μολις τωρα' ? ρωτησε. 'Θελω να πω τους γονεις σου, την δουλεια σου, φιλους, γνωστους, την γυναικα σου, την φιλεναδα σου ?

           =========================================

-'Μονο εκεινον τον ξαδελφο που σου ειπα ειχα. Μου λειπουν αρκετα, η μουσικη, μια συναυλια, ενας αγωνας ποδοσφαιρου, η πιτσα, η τηλεοραση, ενα μπαρμπεκιου με φιλους. Αυτο ομως που μου λειπει απο τα παλια κι εκνευριζομαι που δεν υπαρχει τωρα ειναι τα κινητα τηλεφωνα'.

Η Luna τον κοιταξε απορημενη.

-'Ναι, οσο και να σου φαινεται περιεργο. Βλεπεις οσο υπηρχαν αυτα ολοι ηταν χαμενοι, βυθισμενοι σε αλλες εικονικες ζωες. Ο κοσμος ειχε σταματησει να μιλαει, να επικοινωνει και οταν το εκανε ηταν τυποποιημενα μεσω των κινητων. Καταλαβαινεις το μεγεθος της ηλιθιοτητας που υπηρχε και ποσα ανυποπτα κοροιδα υπηρχαν εκει εξω. Το σημαντικοτερο ηταν πως δεν σ' ενοχλουσαν αν δεν ησουνα μερος ολου αυτου του τσιρκου. Ειχα την ησυχια μου, την ηρεμια μου, τα χρηματα μου. Τωρα δεν εχω τιποτα. Με τα κινητα αχρηστευμενα ο καθε πανηλιθιος που απεμεινε αποφασισε πως θελει να επιστρεψει στην απευθειας επικοινωνια, δηλαδη να μου μιλαει, να με πρηζει, να μου σπαει τα νευρα. Γι αυτο κι εμεινα πισω οταν ολοι οι αλλοι εφυγαν'. 

       ============================================

Η Luna συνειδητοποιουσε πως οσο περισσοτερο μιλουσε με τον Alan τοσο πιο πολλα περιεργα πραγματα ερχονταν στην επιφανεια κι ετσι αλλαξε πληρως το θεμα της συζητησης.

-'Εχω αρχισει να πειναω. Λες να βρουμε κατι να φαμε εκει' ? ειπε δειχνοντας την ταμπελα.

-'Δεν εχουμε πολλες εναλλακτικες' απαντησε ο Alan. 'Θα παμε προς το Trenton κι ελπιζω κατι να βρεθει να βαλουμε στο στομα μας. Ronnie' φωναξε στο σκυλο 'μεσα γρηγορα'.

Ο σκυλος παρατησε τα γρασιδια που επαιζε, μπηκε στο αμαξι και η Luna ακολουθησε. Μπηκαν στο Trenton ευκολα και η εικονα που αντικρυσαν δεν διεφερε σε τιποτα απο τις εικονες που ειχαν αφησει πισω τους. Ηταν μετα απο μια κλειστη στροφη που ο Alan προλαβε να πατησει φρενο. 

Κατω απο αλλες συνθηκες αν ηθελαν να σιγουρευτουν πως αυτο που εβλεπαν ηταν αληθεια θα τσιμπιοντουσαν μα τωρα απλα ειχαν μεινει αναυδοι με το στομα ανοιχτο. Εμοιαζε με σκηνη απο ταινια αλλα συνεβαινε εκει, μπροστα τους, πιο ζωντανο απ' οτιδηποτε αλλο. Προλαβαν ν' ανταλλαξουν ενα βλεμμα ανειπωτης αποριας κι εκπληξης και μετα ξαναγυρισαν στο θεαμα.

        ===========================================

Τα δυο υπερηφανα θηλαστικα περασαν απο μπροστα τους αδιαφορωντας για την υπαρξη τους συνηθισμενα να βλεπουν τον κοσμο απο ενα υψος σχεδον 6 μετρων. Διατηρουσαν ενα ελαφρυ τρεξιμο και συνεχισαν ακομα και οταν ειχαν απομακρυνθει. Πριν προλαβουν να συνελθουν απο την σαστισμαρα τους ο Alan και η Luna με τις δυο καμηλοπαρδαλεις διεκριναν ακριβως πισω τους, σε αποσταση λιγων μετρων, ενα μικρο κοπαδι απο 4 ζεβρες να περνανε κι αυτες μ' εναν χαλαρο καλπασμο. Κοντεψαν να παθουν ανακοπη απο τον αποτομο θορυβο που προηλθε απο τον ουρανο της Charmin', θορυβο που ειχαν προκαλεσει μερικοι φωνακλαδες χιμπατζηδες που η περιεργεια τους ειχε τραβηξει το ενδιαφερον. Απομακρυνθηκαν κι αυτοι γρηγορα.

-'Τι γινεται εδω' ? εκανε εντρομη η Luna. 'Απο που ηρθαν ολα αυτα' ?

-'Δεν εχω ιδεα' απαντησε ο αποσβολωμενος Alan. 'Μοιαζει λες και ο τοπικος ζωολογικος κηπος αποφασισε να βγει βολτα στην πολη. Κι αν βρισκονται εξω ηδη αυτα φανταζομαι πως θα ειναι επισης εξω...Μην κινηθεις καθολου, ανεβασε τωρα το παραθυρο σου' διεταξε.

         ==========================================

Το αρσενικο λιονταρι αδιαφορησε παντελως για την παρουσια τους, η λεαινα ομως σταματησε στα δεκα μετρα αποσταση και γυρισε το κεφαλι της προς το αυτοκινητο. Τα λιγα δευτερολεπτα που κοιτουσε σταθερα το οχημα κανεις απο τους δυο δεν ειχε παρει ανασα. Μονο οταν το θηλυκο αποφασισε ν' ακουλουθησει το προπορευομενο αρσενικο πηραν βαθια ανασα.

-'Δεν ξερω τι διαβολο γινεται εδω αλλα δεν ειμαστε ασφαλεις' εκανε ο Alan ενω το δεξι του χερι ειχε κλεισει το στομα του Ronnie με το κορμι του σκυλου να τρεμει κυριολεκτικα. 'Αγνοουμε τι αλλο υπαρχει και σουλατσαρει στον δρομο και σε τι ποσοτητα. Ενας ρινοκερος η ιπποποταμος αρκουν να κανουν την ζημια, δεν αναφερομαι καθολου στα υπολοιπα σαρκοφαγα. Πρεπει ν' αφησουμε το αμαξι και να βρουμε καταφυγιο μεχρι να τελειωσει αυτη η παρανοικη παρελαση'.

Δεν περιμενε καν την Luna να συμφωνησει. Ανοιξε την πορτα, εβγαλε εξω την κοπελα και τον σκυλο και περιμενε υπομονετικα να καθαρισει λιγο ο δρομος. Ενα μικρο ανοιγμα βρεθηκε αμεσως μετα την διελευση μιας στρουθοκαμηλου που ετρεχε καμαρωτη και το εκμεταλλευτηκε.  

        ==========================================

Η πορτα στο κτιριο που ειχαν μπει ηταν ευτυχως ανοιχτη και υπηρχαν παραθυρα οπου θα μπορουσαν να παρακολουθουν το αφυσικο εκεινο φαινομενο. Η Luna βηματιζε συνεχως πανω κατω μουρμουριζοντας ακαταληπτα ενω ο Alan ειχε στηθει στο παραθυρο κι εβλεπε.

-'Δεν νομιζω πως τετοια μικρη πολη μπορει να εχει τοσο πληρη ζωολογικο κηπο' ειπε ο Alan. 'Πιο λογικο μου μοιαζει να υπαρχει καποιο Εθνικο Ζωολογικο Παρκο εδω, καπου κοντα σχετικα'.

-'Τι θα κανουμε ? Τι θα κανουμε' ? ρωτουσε η Luna ξανα και ξανα πανικοβλητη.

-'Υπομονη. Δεν ειναι πλασματα της πολης, απλα περνουν μεσα απ' αυτην γιατι τα εφερε ο δρομος. Συντομα θ' αναζητησουν το φυσικο τους περιβαλλον, πιστευω ειναι ζητημα λιγων ωρων'.

Οι υπολογισμοι του Alan ηταν σωστοι. Πριν συμπληρωθει μια ωρα οσα ζωα ηταν να περασουν μαλλον το ειχαν ηδη κανει, ειχε ωρα να εμφανιστει καποιο, ετσι δειλα βγηκαν απο το κτιριο.

Εχοντας καλυτερη ορατοτητα διεπιστωσαν πως οπου και να κοιτουσαν δεν υπηρχε ιχνος απο τα ζωα. Ηταν ετοιμοι να μπουν στο αμαξι να φυγουν οταν ακουσαν τον ηχο του κουδουνιου.

        ==========================================

Ειχαν μαρμαρωσει με τα χερια στις λαβες των πορτων. Ο ηχος ακουστηκε ξανα και μετα απο λιγο και παλι. Ο Alan σηκωσε το κεφαλι του προσπαθωντας να προσδιορισει απο που ερχοταν. Προσεξε πως ο χρονος αναμεσα στον καθε ηχο ηταν σχεδον ο ιδιος μ' ελαχιστη αποκλιση. Δεν ηταν αερας αυτο που τον προκαλουσε, ουτε καποιο ζωο που ειχε μπερδευτει στα ποδια του καποιο κουδουνι. Ο επαναλαμβανομενος ηχος υποδεικνυε πως υπηρχε νοημων ον πισω απ' αυτον. 

Κοιταξε την Luna αλλα καταλαβε αμεσως πως δεν ειχε καμια βοηθεια να περιμενει απο την κοπελα η οποια επεφτε απο τον ενα πανικο στον αλλο και ηταν φανερο πως δεν μπορουσε να τον διαχειριστει. Οτι επρεπε να γινει θα προερχοταν απ' αυτον και μονο απ' αυτον. Διχαζοταν ασχημα. Να αδιαφορουσε, να μπαινανε στην Charmin' και να τσακιζονταν απο κει η να πηγαινε να δει ποιος προκαλουσε τον θορυβο και τι ηθελε ?  Οτι και ν' αποφασιζε επρεπε να βιαστει.

Απο το βασανιστικο διλημμα τον εβγαλε ο νεος, διαφορετικος ηχος που μολις ειχε ακουστει. 

Η φωνη ηταν δυνατη, καθαρη, στεντορια κι εκρυβε μεσα της οργη και θυμο.