Η ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

                                                                  ΚΕΦΑΛΑΙΟ 36

-'Ειναι αυτες οι μερες που εφτασαν τελικα. Ειναι αυτες οι μερες που οσοι απεμειναν μαθαινουν με τον πιο αγριο, πιο επιπονο και ανηλεη τροπο αυτο που παντα επρεπε να θυμουνται μα ξεχασαν. Ξεχασαν βυθισμενοι μεσα στον εγωισμο, τον θαυμασμο της στιγμιαιας υπαρξης τους, την πεποιθηση πως ολα σ' αυτους ανηκαν, ολα αυτοι τα δημιουργησαν, μονοι αυτοι, οι υπερτατοι, οι μοναδικοι, οι ευνοουμενοι, κυριαρχοι και δυναστες, ανοητοι και αφελεις ομως, οπως ηταν στην πραγματικοτητα απο την στιγμη της δημιουργιας τους. Λησμονησαν εσκεμμενα μορφες ζωης ανωτερες απο την δικη τους, αρνουμενοι ν' αποδεχτουν πως τιποτα περισσοτερο δεν ηταν απο αδιαφορους κοκκους σκονης που περιπλανωνται ασκοπα στο τιποτα γιατι τιποτα ηταν κι αυτοι, πιστεψαν πως οι νομοι και οι σκεψεις που επεβαλλαν στους ιδιους θα ηταν ικανα να κρατησουν ναρκωμενα και ξεθωριασμενα ολα εκεινα που θα μπορουσαν σαν τον γυμνο καθρεφτη ν' αποδειξουν περιτρανα σε ολο το μεγαλειο πως ψευδη ηταν, χονδροειδως κατασκευασμενα απο εκεινους που ζηλεψαν την δοξα των Θεων, εποφθαλμιωντας υπουλα την θεση τους'.

             ========================================

Ακολουθουσαν τον ηχο της φωνης, εφτανε μεχρι τ' αυτια τους ολοκαθαρα μα δεν ειχαν ακομα οπτικη επαφη. Χρειαστηκε να βγουν απο εναν στενο δρομο σε μια μεγαλη, στρογγυλη πλατεια για να εντοπισουν την προελευση εκεινης της φωνης. Πανω που ειχανε πιστεψει πως η μερα δεν θα εκρυβε αλλες εκπληξεις το θεαμα που αντικρυσαν τους διεψευσε παντελως.

Το κτιριο απεναντι τους εκανε χρηση μουσειου, αυτο το εβλεπαν ξεκαθαρα αλλα απο το σημειο που ηταν δεν μπορουσαν να πουν με σιγουρια τι ακριβως μουσειο ηταν. Στα σκαλια του που ξεκιναγαν ακριβως μετα την βαρια μεταλλικη πορτα ηταν παρατεταγμενα σχεδον ομοιομορφα πολλα απο τα ζωα που ειχαν ηδη δει καθως και αλλα που δεν ειχαν πεσει στην αντιληψη τους.

Τιγρεις, λεοπαρδαλεις, γοριλες, δορκαδες, φλαμινγκο, ορνεα και κονδορες, υαινες και σουρικατες, διχως να ενοχλει το ενα το αλλο. Εμοιαζαν ολα μαζι σαν να ακουγαν ευλαβικα κι αυτα την ιδια φωνη που τους ειχε παρασυρει κι εκεινους εκει, λες και ειχαν ξεχασει τους ρολους που ειχε αναθεσει στο καθενα η φυση ισως εξαιτιας εκεινου που μιλουσε.

             =========================================

Στην κορυφη της σκαλας στεκοταν ενας αντρας ακαθοριστου ηλικιας, κατι στο οποιο συνεβαλλε κατα πολυ η ενδυματολογικη του αμφιεση και μερικα ακομη στοιχεια. Τα μαλλια του ηταν καποτε σιγουρα ενα διαφορετικο χρωμα, τωρα ηταν ενα σταχτι γκριζο ανακατεμενο με σκονη και βρωμα. Μια βρωμα που ηταν το κυριαρχο στοιχειο σχεδον σ' ολα τ' απομειναρια υφασματος που εμοιαζαν να κανουν χρηση ρουχων. Η ρεντιγκοτα που φορουσε ηταν φθαρμενη, μπαλωμενη σε πολλα σημεια ενω το παλαι ποτε μαυρο χρωμα της ειχε μετατραπει σ' ενα ξεθωριασμενο γκρι. Λεκεδες υπηρχαν σχεδον παντου, οπως και σκονη σχεδον σε ολη την επιφανεια. Το πουκαμισο που φορουσε απο μεσα ισως ειχε ζησει καποτε στιγμες δοξας, τωρα ομως ειχε τετοια χαλια που και η χρηση του σαν ξεσκονοπανο δεν συνιστατο. Η ιδια κατασταση με το παντελονι του που τμηματα του οριακα παρεμεναν στην θεση τους με κινδυνο σε καθε βημα ν' αποσπαστουν. Ηταν ξυπολητος, τα ποδια του ηταν ενα αμαλγαμα σκονης, βρωμας, ξεραμενων κηλιδων αιματος και πληγων κακοφορμισμενων ενω τα νυχια του ειχαν το χρωμα της πιο σκοτεινης νυχτας.

           =========================================

Στο αριστερο του χερι κρατουσε εναν υπερμεγεθη κωδωνα που ηταν αξιο αποριας οχι απλα πως τον κρατουσε αλλα που εβρισκε ο λιποσαρκος εκεινος αντρας την δυναμη να τον χρησιμοποιει. Η πρωτη απορια για το απο που προερχοταν εκεινος ο ηχος που ακουγαν ειχε λυθει, το θεαμα ομως εκεινης της μορφης ειχε μεν λυσει ενα ερωτημα αλλα ειχε δημιουργησει πληθος αλλων. Ποιος ηταν ? Τι εκανε εκει ? Γιατι ολα εκεινα τα ζωα ηταν απλα ξαπλωμενα στα σκαλια του κτιριου, ηρεμα, γαληνια και δεν εκαναν καμια επιθετικη κινηση προς το μερος του ?

Το βλεμμα του αντρα εστιαζε καπου στο βαθος, σαν να υπηρχε εκει ενα πληθος αορατων ακροατων που διψαγαν ν' ακουσει αυτα που ελεγε. Κι αυτος απο την μερια του δεν ηταν διολου φειδωλος, ικανοποιουσε με το παραπανω το αιτημα και την εκκληση τους. 

Δεν ειχε αντιληφει καν την παρουσια του Alan και της Luna που ηταν πετρωμενοι στην θεση τους αντικρυζοντας εκεινο το θεαμα. Ηταν ο Ronnie, ο σκυλος του Alan, το μοναδικο ζωο που ηταν εν κινησει που τραβηξε το βλεμμα του μυστηριωδους αντρα στην κορυφη των σκαλιων.

         ==========================================

-'Μην σου περναει καν απο το μυαλο οτι ο ανθρωπος ειναι ο παλαιοτερος η ο τελευταιος απο τους αφεντες της Γης, η οτι η κοινη μαζα της ζωης και των ουσιων βαδιζει μοναχη της' ειπε κοιτωντας τον Alan καταματα. 'Οι Παλαιοι ηταν, οι Παλαιοι ειναι, οι Παλαιοι και παλι θα ειναι.Οχι στους χωρους που ξερεις αλλα αναμεσα στους χωρους, βαδιζουν γαληνια και πρωτογονα, χωρις διαστασεις και αορατοι σε ολους. Βαδιζουν σε μερη μοναχικα, οπου οι Λεξεις εχουν ειπωθει και οι Τελετες εχουν κραυγασει αναμεσα απο τις Εποχες τους. Ο Ανεμος φλυαρει ακατανοητους ψιθυρους με τις φωνες Τους, η Γη μουρμουριζει με την συναισθηση Τους. Ο ανθρωπος κυβερνουσε μεχρι τωρα εκει που Αυτοι καποτε κυβερνουσαν, ηρθε η ωρα να βασιλευσουν και παλι. Μετα το καλοκαιρι ερχεται ο χειμωνας και μετα τον χειμωνα το καλοκαιρι. Εκεινοι περιμεναν υπομονετικα κι αγερωχα γιατι εφτασε η ωρα να βασιλευσουν Εκεινοι και παλι.

Δεν ειναι νεκρο αυτο που αιωνια μπορει να περιμενει, και μες τους παραξενους αιωνες ακομη και ο θανατος μπορει να πεθανει. Al Azif, Al Azif, Al Azif, αυτες ειναι οι μερες'.  

           ========================================== 

Ενα τμημα του εγκεφαλου του Alan του ελεγε να τρεξει, να τρεξει οσο μπορουσε πιο γρηγορα και οσο πιο μακρια απο αυτο το σουρεαλιστικο θεαμα που απλωνοταν μπροστα στα ματια του, ενα αλλο τον οδηγουσε ασυναισθητα να πλησιασει τον αποκοσμο εκεινο αντρα πιο κοντα.

-'Εχεις ονομα κηρυκα ? ρωτησε διχως το μυαλο του να δωσει εντολη για κατι τετοιο. 'Θα ηθελα να ξερω σε ποιον να παραπεμψω αν ποτε καποιος με ρωτησει για οτι ακουσα' προσθεσε.

-'Οσοι εμειναν πιο καταραμενοι ειναι απ' αυτους που χαθηκαν' συνεχισε ο αντρας απαξιωνοντας εντελως την ερωτηση του Alan 'γιατι αυτοι θα ζησουν φρικες ανομολογητες, θα ζησουν κατω απο τους πραγματικους Αφεντες και η αθλια, ελεεινη και βδελυρη υπαρξη τους θα εχει νοημα μονο οταν θα τους υπηρετουν με τ' αναλωσιμα σαρκια τους μεχρι ο Χρονος να παρει μορφη'.

-'Δεν διαφωνησα ποτε με καποιον που ειχε τοσο ισχυρη αποψη και την υποστηριζε με τετοιο σθενος' ειπε ο Alan 'και σιγουρα δεν σκοπευω να το κανω τωρα' προσθεσε.

Ο αντρας καρφωσε τα πυρινα ματια του μεσα στο βλεμμα του Alan.

     ============================================

-'Οταν ολοι απομακρυνθουν απο κοντα του εσυ θα παραμεινεις στο πλευρο του' ειπε ο αντρας.

'Οταν ολοι θα τον λοιδωρησουν εσυ θα σταθεις εκει, στο πλευρο του. Οταν ολοι θα τον εγκαταλειψουν εσυ εισαι εκεινος που θα τον βοηθησει να ολοκληρωσει τον σκοπο του. Οταν ολοι τον προδωσουν εσυ, Alan Carter, θα εισαι το μοναδικο του στηριγμα μεχρι το τελος' ειπε ενω ταυτοχρονα εστρεφε την πλατη του και με μικρα βηματα χανοταν στο εσωτερικο του κτιριου.

-'Στασου, στασου' φωναξε απο πισω ο Alan. 'Πως ξερεις τ' ονομα μου ? Ποιος εισαι' ?

Διχως καν να σκεφτει ορμησε πισω του ενω ενας ανειπωτος τρομος τον ειχε κατακλυσει. Τι ηταν ολο αυτο ? Πως γνωριζε ποιος ηταν ? Επρεπε να μαθει, ασχετως κοστους επρεπε να μαθει. Μπηκε στο κτιριο και σταματησε. Ολο το εσωτερικο ηταν αδειο, η σαλα ηταν τοσο τεραστια που κανεις δεν θα μπορουσε να κρυφτει καπου τοσο γρηγορα. Ομως ο αγνωστος κηρυκας ειχε εξαφανιστει. Βγηκε εξω κι εκεινη τη στιγμη θυμηθηκε την Luna. Στραφηκε προς το μερος της και ειδε πως ειχε μεινει στο αρχικο σημειο οταν αναζητουσαν τον υπαιτιο του θορυβου.

       ============================================

Η κοπελα εκανε ενα νοημα σαν να ζητουσε συγγνωμη, γυρισε και αρχισε να τρεχει λες και ολες οι λεγεωνες της κολασης ηταν στο κατοπιν της. Ο Alan διστασε για λιγο κι αυτο του κοστισε. Οταν αποφασισε να τρεξει πισω απο την Luna ηταν αργα. Η γυναικα ειχε μπει στην Charmin', ειχε βαλει μπροστα κι εφευγε. Ο Alan ετρεξε λιγα μετρα πισω της αλλα συντομα τα παρατησε.

-'Οχι την Charmin' ειπε εκνευρισμενος 'οχι την Charmin' που να παρει και να σηκωσει'. Γυρισε πισω μην εχοντας κατι αλλο να κανει για να ψαξει για τον κηρυκα. Αλλη μια εκπληξη τον ανεμενε. Οι σκαλες ηταν ερημες απο ολα εκεινα τα ζωα που υπηρχαν και το κτιριο αδειο, κενο. Μονο ο Ronnie υπηρχε που ετρεξε κοντα του μολις τον ειδε. Ηταν αδυνατον, δεν μπορουσε να συμβαινει. Κοιταξε παντου τριγυρω, δεν υπηρχε τιποτα. Αναρωτηθηκε αν ολα αυτα ηταν προιοντα της φαντασιας του, ενοιωθε πως το μυαλο του ειχε χασει την αισθηση της ισορροπιας. Εκατσε σ' ενα σκαλι κι εβαλε το προσωπο του μεσα στα χερια του. Δεν ηταν καλα, δεν ενοιωθε καλα. Κοιταξε τον σκυλο στα ματια σαν να περιμενε μια απαντηση και συντομα εγκατελειψε την προσπαθεια.

      ===========================================

Τα ματια της ειχαν γουρλωσει, ετρεμε συγκορμη, με δυσκολια κρατουσε το αμαξι του Alan πανω στο δρομο. Ολα οσα ειχαν συμβει ηταν παρα πολλα για να τ' αντεξει. Ενοιωθε πως ειχε παθει παρακρουση, ενας φοβος εμπηγε παντου τα κιτρινισμενα του νυχια σε καθε σημειο του κορμιου της. Αναπολησε την κατασταση οταν ηταν με το Robert και βλαστημησε την ωρα και τη στιγμη που τον εγκατελειψε. Οχι, δεν θα τα ζουσε ολα αυτα, με τον Robert τιποτα δεν θα ειχε συμβει.

Ειδε την φιγουρα μπροστα της αποτομα και ενστικτωδως εστριψε το τιμονι να την αποφυγει. Το αμαξι βγηκε απο τον δρομο και καρφωθηκε πανω σ' ενα δεντρο παραμενοντας ακινητοποιημενο.

Η φιγουρα πλησιασε το οχημα κι εριξε μια ματια μεσα. Η Luna ειχε γειρει πανω στο τιμονι αναισθητη ενω το δεξι τμημα του κεφαλιου της πλημμυριζε αργα αλλα σταθερα με αιμα.

-'Βγαλτε την' ειπε η φιγουρα με μια φωνη που θυμιζε εντονα καταρρευση στοας σε ορυχειο και απο το πουθενα τρεις ακομα φιγουρες εμφανιστηκαν για να εκτελεσουν την εντολη του.

-'Στις διαταγες σου ZeroK Zee' ειπε δουλικα η μια απο τις τρεις φιγουρες.

        ===========================================

-'Ειναι ζωντανη ZeroK Zee' αποφανθηκε μετα απο λιγο μια αλλη φιγουρα. 'Εχει χτυπησει αλλα δεν ειναι κατι το σοβαρο' προσθεσε αναμενοντας εντολες.

Ο αντρας που λεγοταν ZeroK Zee εριξε μια ματια προς το μερος που ηταν η πολη.

-'Εσεις οι δυο παρτε την και γυριστε πισω' διεταξε. 'Μην διανοηθειτε να σταματησετε ουτε λεπτο. Η Argomma θα μενει μαζι μου, εχουμε δουλεια να κανουμε' συμπληρωσε.

-'Δεν καταλαβαινω' ειπε ενας απο τους αντρες 'τι δουλεια'...Δεν αποσωσε τα λογια του, ο ZeroK Zee τον ειχε αρπαξει ενω ενα τεραστιο μαχαιρι ειχε εφαψει στον λαιμο του.

-'Ρωτα με παλι, ειπε. 'Ρωτα με τι δουλεια εχω να κανω με την Argomma' ειπε.

Ο αντρας ικετευσε για ελεος, ζητησε πολλες συγγνωμες και ηταν το χερι της Argomma που αργα, σταθερα απομακρυνε το χερι με το λεπιδι απο τον λαιμο του αντρα.

-'Πες μου τι δουλεια εχουμε να κανουμε Zerok' ψιθυριζοντας στο αυτι του.

-'Δεν ηταν μονη' απαντησε ο αντρας. 'Πρεπει να βρουμε τον οδηγο' προσθεσε και την κοιταξε.