ΜΙΑ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ




                             ΚΕΦΑΛΑΙΟ 10


Υπακουσε. Ενα κομματι του εαυτου του, επαναστατωντας και μονο στην ιδεα της παραμονης του εκει, τον προετρεπε να εγκαταλειψει αμεσα το ανιερο αυτο μερος πριν να ηταν πολυ αργα, ενα αλλο κομματι του ομως, μαγνητισμενο απο την επιρροη που του εξασκουσαν εκεινα τα δυο κιτρινοπρασινα ματια, υπακουοντας τα κελευσματα τους τον εσπρωχνε μπροστα. Το βλεμμα του χαιδεψε τ' απιστευτα σχεδια που κοσμουσαν το κορμι του φιδιου και συντομα διαπιστωσε οτι του ηταν αδυνατον ν' αποτραβηξει τη ματια του απο τη σαγηνευτικη κινηση του σωματος του καθως ξεκουλουριαζοταν.
-'Αφου βρισκεσαι εδω σημαινει οτι εχεις κανεις την επιλογη σου' ειπε το φιδι, με φωνη συριχτη και χαμηλοφωνη, σαν τον ψιθυρο του εραστη στο αυτι της αγαπημενης του. -'Μια επιλογη για την οποια λιγα δεν ξερεις μα πρεπει να μαθεις αν θελεις να φτασεις μεχρι το τελος του σκοπου σου. Γνωριζε πως οτι σου πω απο δω και περα εξακολουθουν να μην ειναι δεσμευτικα αν αλλαξεις αποφαση, εστω και τωρα. Ομως απο καποιο σημειο και περα να θυμασαι παντα οτι δεν υπαρχει γυρισμος. Και το σημειο αυτο ειναι οταν κανεις δικο σου τον κυβο του Γιοντοκ'.
Σαν να ξυπνησε αποτομα απο ληθαργο ο ξενος φανηκε να επανερχεται στην πραγματικοτητα. Τοποθετησε πισω το ξιφος στη θηκη του και σταθηκε απεναντι στο φιδι. -'Δειξε μου' ειπε.
                                                         --------------------------------
-'Το μονο πραγμα που μπορει να σε βοηθησει για να επιτυχεις σ' αυτο που θελεις ειναι ο κυβος Γιοντοκ. Αυτος ο κυβος ειναι ενα απο τα ελαχιστα πραγματα που αφησαν πισω σ' αυτον τον κοσμο οι αρχοντες των Παλαιων. Επτα ηταν συνολικα και τ' αγαλματα τους ειναι αυτα που βλεπεις. Ο Σουμπ Νιγκουραθ, ο Δαγων, ο Γιγκ, ο Νυαρλαθοτεπ, ο Αζαθοθ, ο Γιογκ Σοθοθ και εβδομος, ο πιο ξεχωριστος απ' ολους ο Κθουλου. Ηταν καποτε κυβερνητες αυτου του κοσμου και για λογους που δεν χρειαζεται να γνωριζεις περασαν στην ληθη, λησμονηθηκαν μα δεν πεθαναν. Κοιμουνται εναν αιωνιο υπνο περιμενοντας τις καταλληλες συνθηκες για να επιστρεψουν και να διεκδικησουν αυτο που εχασαν μα μεχρι να ωριμασουν οι συνθηκες για κατι τετοιο σκιες θα ειναι και οραματα ενος αρρωστημενου νου. Ομως εσενα αυτο που σ' ενδιαφερει ειναι ο κυβος Γιοντοκ που περιεχει ενα μικρο κομματι απο τον καθενα τους. Μα οπως το καθε τι εχει δυο οψεις, μια καλη και μια κακη, ετσι και ο κυβος κρυβει δυο προσωπα. Το ποιο θα βγει στην επιφανεια, το ποιο θα υπερισχυσει, εξαρταται παντα απο τον κατοχο του.
-'Ποσους κατοχους ειχε μεχρι στιγμης' ? ρωτησε ο ξενος ενω ηταν φανερη η προσπαθεια του να παρακολουθησει τα λεγομενα του φιδιου.
-'Εσυ θα εισαι ο δευτερος' ειπε το φιδι. -'Τον πρωτο τον γνωρισες χθες το βραδυ'.
                                             ---------------------------
-'Οπως ηδη ξερεις πρεπει ν' αποκτησεις τα δωδεκα κομματια της φρασης που θα σου επιτρεψουν να ολοκληρωσεις αυτο που επιθυμεις απο δωδεκα διαφορετικους ανθρωπους. Κι αν τον τροπο τον ξερεις ηδη ειναι η στιγμη να μαθεις οτι ο χρονος που θ' απαιτηθει για να συγκεντωσεις ολα τα κομματια ειναι πολυ περισσοτερος απ' οτι φανταζεσαι. Εδω ακριβως ερχεται η πρωτη, ευργετικη γι αλλους, καταραμενη για μερικους, ιδιοτητα του κυβου. Μεχρι να φερεις σε περας το σκοπο σου ο χρονος δεν θα περναει απο σενα. Θα περπατησεις αυτη τη γη οσο θα χρειαστει, ακομα κι αν παλιωσει το φεγγαρι, μεχρι να γινουν κτημα σου ολα τα κομματια της φρασης. Ο κοσμος γυρω σου θα γεννιεται, θα μεγαλωνει, θα πεθαινει αλλα αυτο δεν θα σ' επηρεαζει καθολου. Θα χρειαστει να θαψεις φιλους η ερωμενες, τα παιδια των παιδιων τους, ακομα και ολοκληρες τις γενιες τους, μα εσυ θα εισαι ιδιος κι απαραλλαχτος οπως οταν ξεκινησες, σημερα απο δω'.
-'Δεν χρειαζομαι να εχω φιλους η ερωμενες για να θαψω' εκανε ο ξενος. -'Το μονο που χρειαζομαι ειναι αυτος ο κυβος' συνεχισε ενω το βλεμμα του επαιζε ολογυρα.
                                                   ---------------------------
-'Για να μπορεσεις να βρεις τους ανθρωπους που πρεπει θα εχεις την καθοδηγηση του κυβου. Στην αρχη, μ' ενα απαλο, αχνο φως, θα σου δειχνει προς πια κατευθυνση θα πρεπει να κινηθεις. Οσο πλησιαζεις τον στοχο σου το φως θα γινεται πιο εντονο. Οταν θα εισαι πια σε αποσταση αναπνοης απεναντι του θα δεις οτι ο κυβος θα ξεχειλιζει απο ενα φως τοσο εντονο, που αλλα ματια εκτος απο τα δικα σου δεν θα μπορουν να τον αντικρισουν χωρις να καουν. Αν ομως αυτο το φως καποια στιγμη εξαφνα χαθει, αυτο θα σημαινει οτι αυτος που εψαχνες εχει βρεθει σ' αυτο που εσυ λες Κενο χωρο, οχι απο το δικο σου χερι, μα απο καποιον αλλο λογο. Καπου ομως ενας αλλος θα εχει γεννηθει και σ' αυτον θα πρεπει μετα να κατευθυνθεις. Πρεπει να εισαι προετοιμασμενος για ατυχες στιγμες μα πιο πολυ πρεπει να οπλιστεις με τεραστια υπομονη μεχρι το περας της αποστολης σου.
-'Τι νοημα εχουν ολα αυτα αφου ακομα κι αν τα καταφερω ποτε δεν θα γινει αυτο μεσα στο χρονικο οριο που πρεπει ?. Η Αιναρ θα ειναι σε βαθια γεραματα η δεν θα ζει πια, οποτε δεν υπαρχει αντικρυσμα σ' οτι πρεπει να κανω' εκανε ο ξενος με την απογοητευση και την πικρα να χρωματιζει την φωνη του.   
                                                       -------------------------------
-'Αλλη μια θετικη ιδιοτητα του κυβου' συνεχισε το φιδι 'ειναι πως οταν φτασεις στο τελος του σκοπου σου επιτυχως, εχοντας πια την απαραιτητη γνωση και τον θησαυρο στα χερια σου θα εχεις δυο επιλογες. Η πρωτη, που φανταζομαι οτι ειναι κι αυτη που σ' ενδιαφερει πιο πολυ, ειναι οτι θα εχεις την δυναμη να επιστρεψεις πισω στο χρονο, στο Καντιθ και θα ειναι για ολους σαν να μην εχει περασει ουτε μια μερα. Ετσι θα εχεις ολο το χρονο μπροστα σου για να πας και να ζητησεις την αγαπημενη σου απο τον πατερα της που τοσο υποτιμητικα σε αντιμετωπισε. Και τοτε εσυ θα εχεις τον πρωτο λογο στην ζωη της'.
-'Ποια ειναι η αλλη επιλογη που ανεφερες ?' εκανε ο ξενος ενω στιγμιαια το προσωπο του καλυφθηκε απο ενα περαστικο συννεφο δυσπιστιας απεναντι σ' οτι ακουγε.
-'Αυτη θα σου αποκαλυφθει τοτε, οταν πια η αποστολη σου θα εχει ολοκληρωθει. Στο δικο σου καθαρα το χερι ειναι το τι θ' αποφασισεις, διχως καμμια απολυτως συνεπεια'.
Ο ξενος ζυγισε για λιγο οτι ειχε ακουσει. Μετα απευθυνθηκε και παλι στο φιδι.
-'Τι αλλο πρεπει να ξερω για τον κυβο' ? ρωτησε.
                                                     ----------------------------------
-'Εκτος απο τις πρακτικες δυναμεις του κυβου, που καποιες απ' αυτες θα τις αντιληφθεις και μονος σου στην πορεια σου, πρεπει ακομα να ξερεις οτι θα σου προσδωσει μια εσωτερικη ενοραση καθως επισης και την δυνατοτητα ν' αντιλαμβανεσαι πραγματα και καταστασεις εξω απο τις συνηθισμενες σου αισθησεις. Πραγματα που τωρα ακομα θα σου φαινονταν τελειως αγνωστα και ξενα, με την βοηθεια του κυβου οχι μονο θα εχεις την δυνατοτητα να τ' αντιληφθεις αλλα θα μπορεις να δεις πτυχες και εναλλακτικες οπτικες γωνιες που τωρα δεν φανταζεσαι καν. Ομως το βασικοτερο ειναι οτι ο κυβος θα λειτουργει σαν μια αντανακλαση του εαυτου σου πανω σου και θα σου δινει την δυνατοτητα να συνειδητοποιεις τις αλλαγες που θα σου συμβαινουν ακομα κι αν εσυ δεν εχεις κανει τιποτα γι αυτο'.
-'Αλλαγες ? Για ποιες αλλαγες μιλας ? Μηπως αυτος ο κυβος ειναι λιγο υπερεκτιμημενος ? Γιατι δυσκολευομαι να θεωρησω μεγαλη αλλαγη την εξαφανιση της ουλης στο προσωπο μου. Η αυτο ειναι κατι που θα παιξει καποια στιγμη το ρολο του' ? προσθεσε ειρωνικα.
                                                ----------------------------
-'Ειναι φανερο οτι ο κυβος σ' επηρεαζει ακομα κι αν δεν τον εχεις ακομα στα χερια σου' ειπε το φιδι. -'Οχι, η εξαφανιση της ουλης στο προσωπο σου φυσικα και δεν ειναι κατι το σπουδαιο' προσθεσε. -'Ομως το οτι το ξερεις διχως να εχεις δει το προσωπο σου σε καθρεφτη ειναι κατι το σημαντικο που θ' αντιληφθεις με τον καιρο, μαζι με πολλα αλλα. Ο κυβος θα σε βοηθησει να διακρινεις το πολυτιμο σε κατι που εσυ θα θεωρεις εκ των πραγματων αχρηστο'.
Ο ξενος εφερε ασυναισθητα το χερι του στο προσωπο του και διετρεξε κατα μηκος το σημειο που καποτε δεσποζε η ουλη. Για καποιον αγνωστο λογο ο οποιος φοβος και δυσπιστια υπηρχε μεχρι εκεινη τη στιγμη ξεθωριασαν αποτομα και εσβησαν οπως η φωτια που δεν εχει πια να καψει τιποτα αλλο και καιει τον εαυτο της.
-'Μιλησες και για μια αρνητικη πλευρα του κυβου' εκανε. -'Ποια ειναι αυτη' ?
Το φιδι αναμοχλευτηκε για λιγο πανω στον αμβωνα και μετα στηλωσε τα υπνωτικα του ματια πανω στον ξενο. Για καποιο αγνωστο λογο ηταν σιγουρο πως οτι κι αν ελεγε, αυτο λιγη σημασια θα ειχε. Καταλαβαινε ηδη πως η αποφαση ειχε παρθει.


                                                  --------------------------------
-'Απο τη στιγμη που θα τον παρεις στα χερια σου ο κυβος και συ ειστε ενα. Σου προσφερει απιστευτες δυναμεις, αθανασια και γνωσεις μα μεχρι να ολοκληρωθει ο σκοπος σου δεν μπορεις να εγκαταλειψεις. Ειναι ενας δρομος που θα τον πας μεχρι τελους, ακομα κι αν καποια στιγμη αλλαξεις γνωμη και θελησεις να σταματησεις. Ασχετα με το ποσο χρονικο διαστημα θα χρειαστεις, ασχετα με το τι θ' αναγκαστεις κατα καιρους να πραξεις, δεν υπαρχει τροπος γυρισμου και λυτρωσης, οσο απελπιστικα και να το ζητησεις. Χιλιες φορες θα προσπαθησεις να τον ξεφορτωθεις. Δεν γινεται. Χιλιες φορες θα θελησεις να τον καταστρεψεις. Δεν θα μπορεις. Χιλιες φορες θα ζητησεις βοηθεια απο καπου αλλου. Δεν θα την βρεις. Η ζωη σου πια θα ειναι συνυφασμενη με τον κυβο. Και ο κυβος θα σε φτασει στο τελος ακομα κι αν εχεις αλλαξει γνωμη. Χιλιες ακομα φορες θα προσπαθησεις να δωσεις τελος στην ζωη σου για ν' απαλλαγεις απο το ασηκωτο φορτιο. Δεν θα τα καταφερεις. Ο κυβος δεν θα το επιτρεψει. Ομως ακομα και τωρα δεν ειναι αργα. Μπορεις να γυρισεις πισω και να συνεχισεις τον δρομο σου οπως τον ειχες σχεδιασει αρχικα ξεχνωντας ολα οσα εχουν συμβει απο το χθεσινο βραδυ μεχρι τωρα. Κανεις δεν προκειται να σ' εμποδισει'.
                                               ----------------------------
Μια παραξενη, βαρια σιωπη εστησε ιστο σε ολο το δωματιο. Ο ξενος εριξε μια ματια στα αγαλματα των αρχοντων των Παλαιων, προσδοκωντας κατι που ηξερε οτι δεν θα γινοταν. Κοιταξε το φιδι που προσμενε υπομονετικα μια απαντηση, πηρε μια βαθια ανασα και μιλησε.
-'Απαντησε μου σε κατι τελευταιο. Ο γερος χθες, εσυ, αυτοι οι Παλιοι που λες, ακομα και ο κυβος τι εχετε να κερδισετε απ' αυτο' ?. Το φιδι μαστιγωσε με την γλωσσα του τον αερα, ανυψωσε τον κορμο του και με την ιδια παντα συριχτη φωνη απαντησε.
-'Μπορει τα παντα, μπορει και τιποτα. Αυτο δεν μπορει να το ξερει κανενας ακομα, γνωστο θα γινει οταν εχεις τελειωσει την αποστολη σου και θα πρεπει να κανεις την επιλογη σου. Και ειμαστε διατεθειμενοι να περιμενουμε μεχρι εκεινη τη στιγμη για να το μαθουμε. Λοιπον' ?
Ο ξενος επιασε το προσωπο του με τα χερια του σαν να προσπαθουσε να καθαρισει τις συγκεχυμενες, σκορπιες σκεψεις που χορευαν τρελλα μπροστα στα ματια του. Μετα σηκωσε το κεφαλι του και απευθυνθηκε στο φιδι.
-'Δωσε μου τον κυβο' ειπε.
                                              -------------------------------
Με μια ταχυδακτυλουργικη κινηση το φιδι ελευθερωσε το κεντρο του αμβωνα. Εκει, ακριβως στη μεση, βρισκοταν ο κυβος του Γιοντοκ, αναμενοντας τον καινουργιο του ιδιοκτητη.
-'Ειναι ολος δικος σου' εκανε το φιδι. -'Μπορεις να τον παρεις'.
Ο ξενος πλησιασε αργα και απλωσε το χερι του. Με μια αποτομη κινηση φυλακισε τον κυβο μεσα στην τραχια παλαμη του. Εικονες, συναισθηματα, ιδεες, γνωσεις εμοιαζαν σαν να διοχετευονταν απο τον κυβο στο χερι του και κατ' επεκταση σ' ολο του το ειναι. Ενα φως που συνεχως θεριευε φαινοταν να πηγαζει απο τον κυβο, ενα φως που μεσα σε λιγα δευτερολεπτα εγινε τοσο μεγαλο κι εντονο που καταπιε τον ξενο την ωρα που αφηνε μια κραυγη και εξαφανιστηκαν μαζι απο το δωματιο.
Το φιδι με αργες, νωχελικες κινησεις γλιστρησε απο τον αμβωνα στο δαπεδο και χαθηκε μεσα στις σκιες. Οι ιδιες σκιες ηταν αυτες που πανω ψηλα, σε μια γωνια στο πετρινο σκαλι, καλυπταν μια φιγουρα αθεατη απ' ολους. Ο γερος, μαρτυρας ολων οσων ειχαν συμβει, αφησε εναν αναστεναγμο και κουνησε στωικα το κεφαλι του.
-'Ετσι ηταν γραφτο να γινει κι ετσι εγινε' μουρμουρισε. Μετα χτυπησε το ραβδι του στο πατωμα και εξαφανιστηκε. 

ΜΙΑ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ


                                  ΚΕΦΑΛΑΙΟ 9


Ηταν το φως του ηλιου αυτο που τον αναγκασε ν' ανοιξει αργα τα ματια του. Ο μεγαλος πυρινος δισκος δεν ειχε προχωρησει πολυ την αεναη διαδρομη του κι αυτο ειχε σαν αποτελεσμα η θερμοκρασια να ειναι ακομα σε υποφερτα επιπεδα. Ομως ηταν ζητημα χρονου για οτιδηποτε βρισκοταν εκτεθειμενο σ' αυτο το εφιαλτικο σκηνικο να ξεκινησει μια ακομα μερα μαρτυριου.
Το κεφαλι του κοντευε να σπασει απο τον πονο λες κι οτι βρισκοταν μεσα του ηθελε με καθε τροπο να βρει μια βιαιη διεξοδο προς τα εξω. Επιασε το φλασκι με το κρασι στα χερια και το ενοιωσε αδειο. Το γυρισε αναποδα και η αισθηση του επιβεβαιωθηκε. Σηκωθηκε με αργες κινησεις και πλησιασε το τυλιγμενο με υφασμα δοχειο με το νερο που ειχε αποθεσει διπλα του στο βραχο αποβραδις. Ηπιε λιγο δροσιζοντας το ξεραμενο στομα του και εδιωξε γρηγορα την στιγμιαια σκεψη να σπαταλησει λιγο για να πλυνει το προσωπο του. Η καθε σταγονα εδω ηταν πολυτιμη και δεν υπηρχε τροπος αντικαταστασης. Αφιερωσε τα επομενα δεκα λεπτα για να ποτισει και να ταισει τον Χαμπουμπ, πραγμα που το ατι του εκτιμησε δεοντως. Μετα, βυθιστηκε σ' ενα σκοτεινο κι αγριεμενο ωκεανο σκεψεων. 
                                                   -----------------------
Το χθεσινο ονειρο ηταν τοσο εντονο και ζωντανο ακομα στην μνημη του που ενα μικρο κομματι του εαυτου του, χλευαζομενο απο την κοινη λογικη που ειχε επανελθει στη σκεψη του, πιστευε ακομα οτι ειχε συμβει στ' αληθεια. Ισως ετσι να μπορουσε να εξηγηθει στο τι συνεβαινε σ' οσους τολμουσαν να μπουν στην Αζιφ Μεντ και να διασχισουν την Ινζεμ. Τα πνευματα που ειχαν στοιχειωσει και χρησιμοποιουσαν σαν κατοικια αυτην την καταραμενη ερημο επηρεαζαν τοσο πολυ τ' ανυποψιαστα θυματα τους που δεν αντεχαν και το μυαλο τους σαλευε. Τι ελπιδες επιβιωσης θα μπορουσε να εχει κανεις σ' ενα τοσο αφιλοξενο μερος αν περιφεροταν χωρις σκοπο και νοημα, μ' ενα μυαλο κατακερματισμενο και χαμενο σε υπνωτιστικους δαιδαλους, αποπροσανατολισμενος απο τον κυριο σκοπο της επιβιωσης και με παντελη απουσια αισθησης της πραγματικοτητας ? Ακομα και ο ιδιος, που οσο περνουσε η ωρα θεμελιωνε ολο και πιο σταθερα την σιγουρια πως οτι νομιζε πραγματικο δεν ηταν κατι αλλο απο ενα ταραγμενο, ομιχλωδες ονειρο, ασυνειδητα, εξεταζε το χωρο τριγυρω του για καποιο σημαδι που να επιβεβαιωνε την παρουσια του γερου.Τετοιο σημαδι δεν βρηκε πουθενα.
                                                     -----------------------
Ενοιωθε πως το μεγαλο κιτρινο, πυρακτωμενο ματι στον ουρανο ειχε επικεντρωσει ολη του την προσοχη στο πως θα τον εξαντλουσε τυλιγοντας τον με την μεγαλυτερη θερμοτητα που μπορουσε να παραγει. Ειχε διανυσει ηδη δυο ωρες δρομο μεσα στην Ινζεμ και τα πρωτα σημαδια δυσφοριας ειχαν αρχισει, δειλα στην αρχη, με περισσιο θρασος οσο περναγε η ωρα, να κανουν την εμφανιση τους. Ομως το γεγονος οτι τα ειχε καταφερει απεναντι στον χθεσινοβραδινο δαιμονα του εδιναν κουραγιο για την συνεχεια. Δεν ηξερε γιατι ακομα ειχε τα λογικα του η για ποιο λογο ηταν ακομα ζωντανος αλλα λιγο τον ενδιεφερε. Ηταν αποφασισμενος να φτασει στην Ζρεντ και αλλοιμονο σ' οτι στεκοταν εμποδιο στο δρομο του. Το μυαλο του ηταν τοσο απασχολημενο στο να του αποδιδει τα ευσημα, παντα σε σχεση με οσα ειχαν προηγηθει, που το συνειδητοποιησε αφου τον ειχε προσπερασει τουλαχιστον εκατο μετρα. Γυρισε πισω ενω κατι στο στομαχι του διαταρασσε την ηρεμια και την ησυχια που ειχε μεχρι εκεινη τη στιγμη.
Σταθηκε απεναντι του και εμεινε να τον κοιταει αναυδος ενω ενας παγωμενος, κρυος, αορατος ιδρωτας διετρεξε την ραχοκοκκαλια του κατα μηκος ξανα και ξανα.
                                                    ----------------------------
Ο Βραχος της Ικεσιας ηταν ενας πετρινος ογκος στην αριστερη πλευρα του υποθετικου δρομου που διεσχιζε. Αριστερα και δεξια του κορμου υπηρχαν δυο μακροστενοι βραχοι, σαν χερια υψωμενα στον ουρανο ενω το πανω τμημα, μικροτερο σε σχεση με τον υπολοιπο, ειχε ενα ελαφρυ στρογγυλο σχημα που λιγες αμφιβολιες αφηνε ως το προς με τι εμοιαζε. Ωστε υπηρχε.
Τα λογια του γερου, του ξωτικου, δαιμονα η οτι αλλο ηταν, επαληθευονταν. Στριψε αριστερα στον βραχο, του ειχε πει, και εκει που θα φτασεις θα παρεις απαντηση και στα υπολοιπα ερωτηματα σου. Ειχε λοιπον υπαρξει πραγματικα ? Η ηταν απλα ενα μερος απο το ονειρο που υπουλα ειχε φροντισει το πνευμα να στοιχειωσει τον υπνο του ? Πως θα μπορουσε να ειναι σιγουρος οτι αν ακολουθουσε την υποδειξη και συνεχιζε αριστερα δεν θα βαδιζε πια το μονοπατι του τελους του ? 
Την παγωμαρα της στιγμης διεκοψε ο Χαμπουμπ, που ενοχλημενος απο την ακινησια χλιμιντρισε χαμηλοφωνα και κινηθηκε ενα βημα προς τα μπρος. Ο ξενος εγειρε στο πλαι, τον χαιδεψε τρυφερα στο λαιμο κι αφου του ψιθυρισε κατι στ' αυτι, ριχνοντας μια τελευταια ματια  τριγυρω, του εδωσε την ωθηση για να κινηθει αριστερα στον βραχο. Το αλογο υπακουσε αμεσως και αρχισε ν' ανεβαινει το δυσβατο μονοπατι.
                                                      ----------------------------
Δεν ηταν λιγες οι φορες που κοντεψαν να γκρεμοτσακιστουν προσπαθωντας να παραμεινουν σ' ενα ουσιαστικο ανυπαρκτο μονοπατι ενω αλλες τοσες περασαν σπιθαμες μονο απο την ακρη κοφτερων βραχων που περιμεναν υπομονετικα ποιος ξερει ποσο γι αυτον που θα εκανε το μοιραιο λαθος.
Ειχε πια κατεβει απο το αλογο και το τραβαγε αλλοτε απαλα και αλλοτε πιο εντονα πισω του ενω ταυτοχρονα του μιλουσε προσπαθωντας να του μηδενισει την διστακτικοτητα και την απροθυμια που εδειχνε πολλες φορες. Καποια στιγμη, διχως την παραμικρη απωλεια, φανηκε οτι αφηναν πισω τους τον ορεινο εκεινο ογκο που δεσποζε σ' ολο το αριστερο τμημα της Αζιφ Μεντ. Τωρα το εδαφος, αν και σκληρο και πετρωδες ακομα, ηταν αρκετα πιο βατο, πραγμα που του επετρεψε να καβαλλησει ξανα το αλογο. Ενα ξεφωτο ανοιγοταν τωρα μπροστα τους πραγμα που υποδηλωνε οτι τα χειροτερα ειχαν περασει. Στο βαθος φαινοταν ενα μικρο σημαδι στο κεντρο του ξεφωτου, ομως το εντονο φως και η ζεστη που χορευαν κυριολεκτικα μπροστα στα ματια του δεν του επετρεπαν να εχει μια καλυτερη εικονα. Βαθια μεσα του ηξερε οτι εκει ηταν ο προορισμος του κι εστρεψε τον Χαμπουμπ προς τα κει.
                                                   -------------------------------
Το μικρο σημαδι ηταν ενα απολυτο τετραγωνο, υψους κοντα στα τριαντα μετρα, κατασκευασμενο απο καποιο υλικο που δεν ειχε δει ξανα στη ζωη του. Δεν υπηρχε κανενα διακριτικο σημαδι σε καποιο σημειο του και μονο στο μπροστινο μερος εχασκε ενα πελωριο ανοιγμα που ομως δεν του επετρεπε να δει πιο μεσα το σκοταδι που φαινοταν να επικρατει στο εσωτερικο του. Αφησε το αλογο εξω ελπιζοντας πως αν εβγαινε ποτε απο κει μεσα θα το εβρισκε στη θεση του, τραβηξε το ξιφος του και με αργα αλλα σταθερα βηματα περασε στο εσωτερικο του τετραγωνου. Αρχικα αυτο που του εκανε τρομερη εντυπωση ηταν οτι η θερμοκρασια στο εσωτερικο αγγιζε τα ορια της ψυχρας. Λες και η ζεστη σταματουσε ακριβως εξω απο το ανοιγμα σαν καποιος να μην της επετρεπε να εισχωρησει μεσα. Το δευτερο ηταν το φως. Αυτο που κρατουσε εξω τη ζεστη εκανε το ιδιο και με το φως του ηλιου, παρ' ολα αυτα ειχε την αισθηση οτι το ιδιο το σκοταδι που επικρατουσε απολυτα παρηγαγε ενα αδιορατο φως που του επετρεπε να προχωρει στα σιγουρα. Το δαπεδο ηταν απο το ιδιο υλικο που ηταν κατασκευασμενο και το εξωτερικο μερος του τετραγωνου, ομως εξακολουθουσε να μην εχει ιδεα για το τι ακριβως ηταν. Ειδε τα σκαλια ακριβως στην μεση του τετραγωνου, πηρε μια βαθια ανασα και αρχισε να τα κατεβαινει.
                                               ----------------------------
Ειχε χασει την αισθηση του χρονου. Ενοιωθε οτι κατεβαινε ωρες αλλα μπορουσε να ηταν μονο λεπτα. Αριστερα και δεξια δεν μπορουσε να δει τιποτα παρα μονο απολυτο, αρχεγονο σκοταδι. Το φως που δεν καταλαβαινε απο που πηγαζε φαινοταν να επικεντρωνεται αποκλειστικα στα σκαλια. Καποια στιγμη εφτασε στο τελος τους. Συνειδητοποιησε οτι βρισκοταν στην αρχη καποιου φαρδιου διαδρομου. Συνεχισε να βαδιζει παραμενοντας στο κεντρο του διαδρομου εχοντας ολες τις αισθησεις του σε συναγερμο. Ο αερας, αν και τοσο κατω απο τη γη, μονο μουχλα και αρρωστεια δεν ανεδυε. Ισως ν' ανανεωνοταν απο καπου μα δεν υπηρχε τροπος να το επιβεβαιωσει. Εφτασε μπροστα σ' ενα καινουργιο ανοιγμα, εξισου μεγαλο κι εντυπωσιακο με το αρχικο, εξισου μαυρο και σκοτεινο οπως κι αυτο που ειχε αφησει πισω. Το διεσχισε.
Το δωματιο που μπηκε ηταν τεραστιο, στρογγυλο, κατασκευασμενο απο το ιδιο αγνωστο υλικο και σχεδον αδειο. Σχεδον γιατι στη μεση ακριβως υπηρχαν δυο συστοιχιες απο τρια αγαλματα, η μια απεναντι στην αλλη και στην κεφαλη ενα ακομα μονο του. Μπροστα σ' αυτο το συγκεκριμενο ηταν τοποθετημενο κατι σαν αμβωνας αλλα δεν ηταν σιγουρος.
                                                  -----------------------------
 Το φως μεσα στο δωματιο ηταν καπως πιο εντονο κι αυτο του προσεδιδε μεγαλυτερη ασφαλεια στις κινησεις του. Πισω ακριβως απο τ' αγαλματα βρισκοταν ενα αδειο, τεραστιο πετρινο σκαλι, λες κι ηταν κατασκευασμενο για να καθεται καποιος γιγαντας. Ομως δεν υπηρχε κανενας απολυτως αλλος στο δωματιο και η αισθηση που ειχε πως οι χτυποι της καρδιας του αντηχουσαν στο χωρο διαρκως μεγαλωνε. Αφου σιγουρεψε τα νωτα του και ελεγξε εξονυχιστικα αριστερα και δεξια του, προχωρησε σιγα σιγα προς τ' αγαλματα. Τοτε προσεξε πως υπηρχε κατι κουλουριασμενο πανω στον αμβωνα. Πλησιασε περισσοτερο.
Μια βλαστημια ξεφυγε αθελα του απο το στομα του τη στιγμη που πηδουσε εντρομος προς τα πισω. Η κουλουρα στον αμβωνα ειχε κινηθει στιγμιαια, αρκετα ομως για να καταλαβει πως αυτο που βρισκοταν κουλουριασμενο εκει ηταν ενα τεραστιο φιδι. Εσφιξε με δυναμη το ξιφος στα χερια ετοιμος για τα παντα. Το φιδι σηκωσε το κεφαλι του και τον κοιταξε.
-'Πλησιασε' του ειπε.  

ΜΙΑ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ


                      ΚΕΦΑΛΑΙΟ 8

Ο ξενος αναζητησε το στομιο απο το φλασκι σαν να εψαχνε εκει το κουραγιο και την δυναμη για να ξεστομισει αυτο που του πυρωνε το μυαλο και τη σκεψη. Ηπιε αχορταγα προσπαθωντας ν' αγνοησει την γλυκια ζαλη που σιγα σιγα απλωνοταν σε καθε σημειο του σωματος του και του ψιθυριζε απαλα λογια χαλαρωσης και ηρεμιας και δοκιμασε να σηκωθει. Ενοιωσε το κορμι του εξαφνα πολυ βαρυ και εγκατελειψε την προσπαθεια αντιλαμβανομενος το ματαιο.
-'Τα παντα' ειπε με βραχνη φωνη. -'Τα παντα, ακομα κι αυτα που μπορει να φαινονται αδυνατα τωρα, κι αυτα μπορω να κανω για να εκπληρωσω την υποσχεση μου. Ομως ξερω οτι κατι τετοιο δεν μπορει πια να συμβει και ενω μαχομαι τον ιδιο μου τον εαυτο καθε μερα για ν' αφησω πισω μου οτι εχει συμβει, εσυ, κακοβουλο και πονηρο πλασμα διασκεδαζεις μ' ενα τσακισμενο πνευμα πριν σφετεριστεις μια αδεια και κουφια ζωη που εδω και καιρο στερειται λογο υπαρξης'.
Ο γερος ετεινε δυο δαχτυλα της παλαμης του προς τον ξενο σαν να του ζητουσε να σταματησει για λιγο και φανηκε να βυθιζεται σ' ενα διαδαλο σκεψεων. Περασαν λιγα δευτερολεπτα πριν μιλησει.
                                           ---------------------------
-'Ομολογω πως οταν σε ειχα επιλεξει διατηρουσα τις αμφιβολιες μου, αμφιβολιες που εχει καποιος βλεποντας ενα συννεφιασμενο ουρανο για το αν θα βρεξει καποια στιγμη. Ομως τωρα ξερω πως εχω διαλεξει σωστα για να μπορεσω να ξεστομισω αυτο που ισως ποτε δεν θα περιμενες ν' ακουσεις σ' αυτην τη ζωη. Υπαρχει ενας τροπος να εκπληρωσεις την υποσχεση σου, ενας και μοναδικος, δυσκολος κι αντιξοος, μα υπαρχει. Μαθε πως αν τον ακολουθησεις θα ειναι μεχρι τελους. Μαθε ακομα πως αν τον επιλεξεις δεν υπαρχει γυρισμος η εγκαταλειψη. Γνωριζε επισης πως ενα ξιφος η μια απλη θεληση δεν ειναι αρκετα για την ολοκληρωση αυτου του τροπου. Και να  θυμασαι παντα πως τιποτα δεν εχεις να περιμενεις απο κανεναν αλλο παρα μονο απο σενα. Να συνεχισω λοιπον η σ' αυτο το σημειο της νυχτας θα παραμεινεις μονος σου ?' 
Ο ξενος εμοιαζε για λιγο να ζυγιζει τα λογια που ειχε ακουσει. Οτι κι αν ηταν αυτο που εστεκε απεναντι του δεν ηταν ανθρωπος μα μητε φαινοταν να θελει το κακο του. Δεν ειχε κατι να χασει εκτος απο υπνο η χρονο, πραγματα ασημαντα γι αυτον σ' αυτο το σημειο της ζωης του.
-'Μιλα' του ειπε. -'Σ' ακουω'.
                                         ------------------------------
-'Ειχε δικιο σ' οτι σου ειπε ο Γουφανγκ' εκανε ο γερος. -'Παντα ο θρυλος θελει στο τελος του κοσμου να υπαρχει καποιος θησαυρος που περιμενει τον ικανο και επιμονο. Ομως οι Κουπες του Ουρανου δεν ηταν το τελος του κοσμου οπως εσυ και οι συντροφοι σου πιστευατε. Τι θα συνεβαινε ομως αν πραγματι καταφερνες να φτασεις στο τελος του κοσμου ? Θα υπηρχε εκει καποιος θησαυρος να σε περιμενει ? Κι αν ναι, θα προλαβαινες μεσα στο χρονικο οριο που ο ιδιος εθεσες να επιστρεψεις πριν η Αιναρ βρεθει ν' αγκαλιαζει καποιον αλλον πανω σ' ενα νυφικο κρεββατι ? Αλλα δεν θα επρεπε να σε ρωταω ολα αυτα παρα απαντησεις να σου δινω για να σ' αφησω να κανεις τις επιλογες σου. Σου ζηταω μονο απο δω και περα να προσπαθησεις , ακομα κι αν κατι δεν καταλαβαινεις, απλα να το δεχτεις οπως σου το λεω. Γιατι αυτα που θα σου πω ειναι περα απο τις αντιληψεις σου και οι αισθησεις σου και μονο δεν θα μπορεσουν να σε βοηθησουν στην κατανοηση τους'.
                                           -------------------------------
Σταματησε σαν να περιμενε ενα νευμα για να συνεχισει. Ο ξενος, χανοντας συνεχως την μαχη με την ζαλη απο το κρασι και με την θαλπωρη της φωτιας να προσπαθει να τον αποκοιμισει, εγνεψε καταφατικα. 
-'Μπορω εδω να σου πω κατηγορηματικα οτι υπαρχει θησαυρος στο τελος του κοσμου, θησαυρος που τον εχω δει γιατι εχω φτασει σ' αυτο το σημειο. Ομως το να βρεθεις εκει δεν ειναι τοσο απλο οσο νομιζεις. Αν πιστευεις οτι μ' ενα αλογο και πολλη υπομονη θα τα καταφερεις κανεις λαθος. Δεν ειναι μια διαδρομη σαν ολες τις αλλες που εχεις κανει η θα εκανες ποτε. Βλεπεις το μυστικο για το τελος του κοσμου ειναι χωρισμενο σε δωδεκα διασκορπισμενα κομματια που κανεις, ακομα κι εγω, δεν ξερω που βρισκονται'.
-'Ποιος ξερει τοτε' ? ρωτησε ο ξενος. -'Αυτο μονο χρειαζομαι να μαθω'.
                                               -------------------------
-'Μη βιαζεσαι' εκανε ο γερος. -'Ειναι πολυ πιο συνθετο απ' οτι νομιζεις. Αυτα τα δωδεκα κομματια δεν ειναι καποια αντικειμενα που βρισκονται διασπαρτα καπου. Ειναι τα δωδεκα μερη μιας φρασης που αποτελει και το κλειδι για ν' ανοιξεις διαπλατα την πορτα που πισω της βρισκεται το τελος του κοσμου. Το καθε ενα κομματι απ' αυτα βρισκεται μεσα στο μυαλο δωδεκα διαφορετικων ανθρωπων, αγνωστων μεταξυ τους, που ουτε οι ιδιοι δεν γνωριζουν οτι τα εχουν μαζι τους. Αν καποιος λοιπον αποκτησει αυτα τα κομματια, τα ενωσει μεταξυ τους, η φραση που δημιουργειται του δινει το δικαιωμα ν' αποκτησει και τον θησαυρο που υπαρχει εκει, στο τελος του κοσμου'.
Μια σπιθα εκλαμψης καταφερε αποτομα ν' απεγκλωβιστει απο το κυμα ζαλης που ειχε πια θεριεψει και σχεδον καταλαβει το ειναι του ξενου και να εκφραστει με μια ερωτηση εξαιρετικης διαυγειας για καποιον που ακουγε, υπο τετοιες συνθηκες, τοσο απιστευτα πραγματα.
-'Ειπες οτι εφτασες εκει, ειδες τον θησαυρο, αρα απεκτησες και τα δωδεκα αυτα κομματια που λες. Πως τα καταφερες αφου δεν ηξερες ποια τα ειχαν' ?
                                                  -----------------------------
-'Με μια μικρη βοηθεια' ειπε ο γερος 'την ιδια βοηθεια που θα εχεις και συ αν τελικα επιλεξεις ν' ακολουθησεις αυτον το δρομο. Ομως ειναι ακομα καποια πραγματα που πρεπει να μαθεις.
Ενα απ' αυτα ειναι οτι για να γινει δικο σου καθε κομματι αυτης της φρασης υπαρχει μονο ενας τροπος. Πρεπει εσυ ο ιδιος να τερματισεις την ζωη του καθενος που το κουβαλαει. Τοτε και μονο τοτε το τμημα της φρασης θα γινει δικο σου κτημα'.
-'Τι θα συμβει αν σκοτωθει απο χερι αλλου η απλα βρεθει στον Κενο Χωρο απο βαθια γηρατεια' ? ρωτησε ο ξενος εκμεταλλευομενος τις τελευταιες αναλαμπες της προηγουμενης διαυγειας.
'-Ειναι κατι που μπορει να συμβει' απαντησε ο γερος. 'Καθε φορα που καποιος απ' αυτους πεθαινει, οχι απο το δικο σου χερι, εκεινη τη στιγμη καποιος αλλος γεννιεται εχοντας, παντα εν αγνοια του, το συγκεκριμενο τμημα στο μυαλο του.
-'Μα τοτε θα πρεπει να βιαστω' εκανε ο ξενος. 'Ο χρονος θα ειναι πολυτιμος και.....'  
Με μια αποτομη κινηση ο γερος τον διεκοψε. Απο τον τροπο ομιλιας του ξενου και τις κινησεις του καταλαβαινε οτι ειχε σχεδον ολοκληρωτικα παραδοθει στο μεθυσι που του ειχε προκαλεσει το κρασι και ηταν ζητημα χρονου μεχρι ν' αδυνατουσε να τον παρακολουθησει.
                                                        ---------------------------
-'Ο χρονος δεν θα ειναι τιποτα πια για σενα, παρα μια σκια που επιλεκτικα θα εμφανιζεται και καποιες στιγμες οι δρομοι σας θα διασταυρωνονται. Οσο ευκολο κι αν φανταζει τωρα στη σκεψη σου, πιστεψε με, θα ειναι πολυ πιο επιπονο και οδυνηρο. Θα γνωρισεις κοσμους και πολιτισμους που δεν υποψιαζεσαι καν οτι υπαρχουν, θα βρεθεις απεναντι σε πρωτογνωρα διλημματα, θα προβεις σε πραξεις που δεν θα σε τιμανε παντα και θα υπαρξουν αμετρητες φορες που θα μετανοιωσεις γι αυτην σου την επιλογη. Αλλα οπως σου ειπα ηδη, αμα δεχτεις δεν υπαρχει δρομος επιστροφης. Θα πρεπει να πας μεχρι το τελος, ασχετα με το τι θα σου κοστισει. Γιατι πρεπει να ξερεις οτι για την χαρη που θα σου γινει, ωστε να καταφερεις αυτο που τωρα φανταζει ακατορθωτο, θα πρεπει και συ να πληρωσεις καποιο τιμημα, τιμημα που δεν θα ληξει μεχρι την ολοκληρωση του σκοπου σου'.
                                                      -----------------------------
-'Το μονο που μ' ενδιαφερει απ' ολα αυτα που μου λες ειναι το τι πρεπει να κανω για να τα καταφερω' εκανε ο ξενος, πιοτερο μουρμουριζοντας εχοντας αρχισει σιγα σιγα να περναει στη ληθη. 'Και γιατι εγω ? Και τι εχεις εσυ να κερδισεις' ? συμπληρωσε με τις τελευταιες κουβεντες να βγαινουν πια απο το στομα του ψιθυριστα κι αργοσυρτα.
-'Δεν ξερω τι θα επιλεξεις τελικα' εκανε ο γερος με υποκωφη φωνη, πασπαλισμενη με μια μικρη δοση πικρας. 'Ομως στον δρομο σου αυριο θα συναντησεις τον Βραχο της Ικεσιας. Αν κανεις εκει αριστερα, θα οδηγηθεις στο μερος που θα σου απαντηθουν και τα τελευταια σου ερωτηματα, ερωτηματα που εμενα δεν μου επιτρεπεται ν' αποκαλυψω. Οσο για το τι θα κερδισω εγω, σου λεω οτι θα εχω ηδη κερδισει απο τη στιγμη που θα εχεις δεχτει να μαθεις την μυστικη φραση για το τελος του κοσμου. Και θα εχω κερδισει την γαληνη που τοσο καιρο επιθυμω, μια γαληνη που αναζητω απο την αρχη του χρονου'.
Τα τελευταια λογια δεν εφτασαν ποτε στ' αυτια του εξαντλημενου ξενου που ειχε πια υποκυψει στα κελευσματα του υπνου που τον πολιορκουσε απο ωρα. Την ωρα που τα ματια του σφραγιζαν του φανηκε οτι τα χερια του γερου ειχαν μεταμορφωθει σε δυο μεγαλες, μαυρες φτερουγες που τον σκεπασαν κρυβοντας του το πανοραμα του ουρανου. Απλα του φανηκε.......

                                 ΜΙΑ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ


                                       ΚΕΦΑΛΑΙΟ 7

-'Οχι, δεν υπηρχε κανενας θησαυρος εκει, του Γκνολλ η οποιουδηποτε αλλου.
Οχι, δεν ηταν το τελος του κοσμου σ' εκεινο το σημειο, κατω απο τις Κουπες του Ουρανου, οπως ολοι λανθασμενα πιστευαμε. Ηταν τετοια η συνειδητοποιηση του ματαιου της αποστολης μας και τοσο στραγγαλιστικη η απελπισια που μας ειχε κυριευσει ολους που καθε ορεξη και διαθεση για ερωτησεις ειχε κοπασει. Τον αφησαμε να μιλαει, παντα κρατωντας μια μυχια ελπιδα οτι ισως μας ελεγε κατι το χρησιμο. Υπηρχε ζωη και κοσμος περα απο τις Κουπες. Το ηξερε γιατι ο ιδιος ειχε ερθει απο κει, προσπαθωντας να ικανοποιησει την διψα του για το αγνωστο και το ξενο. Ειχε περιπλανηθει καιρο πολυ, τοτε που ακομα τα ποδια του τον υπακουγαν, σε παμπολλους τοπους κι ειχε γνωρισει προσωπα και καταστασεις που και ο ιδιος ποτε δεν φανταζοταν. Ειχε περασει καμποσα φεγγαρια ακομα και στο Καντιθ, πραγμα που δικαιολογουσε την γνωση του για την γλωσσα μας. Οταν πια ειχε νοιωσει οτι του ηταν αρκετα αυτα που ειχε μαθει, οπως ο εραστης αφηνεται στο γλυκο μουδιασμα μετα τον ερωτα κι αναζητει την χαλαρωση, ετσι κι αυτος επελεξε το συγκεκριμενο μερος για να μεινει και να βοηθησει τους ντοπιους με τις γνωσεις του.'
                                                ----------------------------
'Μας ειπε οτι ειχαν ερθει κι αλλοι, με την ιδια διψα χαραγμενη στα προσωπα τους ψαχνοντας για τον θησαυρο του Γκνολλ. Ειχε πει και σ΄αυτους τα ιδια που ελεγε και σε μας. Οτι ο θρυλος θελει στο τελος του κοσμου να υπαρχει κατι το αμυθητο και μοναδικο, ειτε με την μορφη θησαυρου ειτε με την μορφη δυναμης και ισχυος περα απο καθε φαντασια. Και ισως να ηταν και πραγματικοτητα κατι τετοιο, μονο που ο ιδιος και κανεις αλλος απ' οσο ηξερε δεν εφτασαν ποτε στο τελος του κοσμου για να το διαπιστωσουν, για ενα και μοναδικο λογο. Κανεις δεν ηξερε που και ποιο ηταν αυτο το τελος του κοσμου. Ηταν δικη μας επιλογη αν θ' αποφασιζαμε να συνεχισουμε, ελπιζοντας πως καποτε θα φταναμε στο απωτερο σκοπο μας η απλα θα στρεφομαστε προς την κατευθυνση απ' οπου ειχαμε ερθει και θα γυριζαμε πισω'.
                                               ----------------------------
-'Και τι πραξατε τελικα ?' ρωτησε ο γερος. Ο ξενος αρπαξε παλι το φλασκι με το κρασι για να πιει το λιγοστο που ειχε απομεινει και μ' εκπληξη διαπιστωσε οτι απο το βαρος του το φλασκι φαινοταν γεματο. Ακομα ενα παραδοξο σ' αυτην την περιεργη, παγωμενη νυχτα που ηξερε οτι δεν θ' απαντιοταν οπως και ολα τ' αλλα που ειχαν συμβει και συνεβαιναν. Ηπιε μεχρι που το υγρο βρηκε διεξοδο εξω απο το στομα του και μουσκεψε τα σκληρα κι αγρια γενια του.
-'Ημουν ο μονος που ημουνα διατεθειμενος να συνεχισω, εστω κι αν δεν ηξερα αν θα εφτανα ποτε να εκπληρωσω το σκοπο μου. Ο Φεχαρ θα με ακολουθουσε παντου, ακομα και στον Κενο Χωρο, το μερος που βρισκονται οσοι δεν ειναι πια στη ζωη, αλλα οι υπολοιποι, οσοι ακομα μπορουσαν, με κοιτουσαν με ματια παρακλητικα, σχεδον ουρλιαζοντας σαν σαλπιγγες μαχης, μεσα στην σιωπη τους, να γυρισουμε πισω οσο ακομα ειχαμε δυναμεις.'
                                                 ------------------------
-'Ηταν πολυ πιο ευκολο ν' ανακοινωσω την αποφαση παρα να την παρω. Θα μεναμε μερικες μερες ν' ανακτησουμε τις δυναμεις μας, θ' αφηναμε πισω οσους ηταν αδυνατον να ερθουν μαζι μας και θα ξεκιναγαμε το ταξιδι της επιστροφης. Κανεις δεν μιλησε, κανεις δεν σχολιασε, αλλα μου ηταν αρκετο που μετα απο τοσο καιρο ειδα κατι σαν δειλο χαμογελο να εμφανιζεται στα σκασμενα και πρησμενα χειλη τους. Ηξερα οτι ειχα παρει την σωστη αποφαση για τους ανδρες μου και την καταδικαστικη για μενα και την Αιναρ. Ομως η Αιναρ ηταν μονο στην δικη μου σκεψη, να μου χαμογελαει και να μ'ενθαρρυνει και ηξερα οτι ο καθενας τους ειχε κι αυτος μια δικη του Αιναρ που προσευχοταν και παρακαλουσε να γυρισει πισω ζωντανος.
                                               --------------------------
-'Ηρθε η μερα που επρεπε να ξεκινησουμε το ταξιδι της επιστροφης. Απο τους τριαντα που τα ειχαμε καταφερει να φτασουμε εκει, μονο δεκαοκτω βρισκομασταν πανω στ' αλογα μας. Οι υπολοιποι θα παρεμεναν μεχρι που οι δυναμεις τους θα επανερχονταν και θα τους επετρεπαν να ξεκινησουν την δικη τους επιστροφη. Ευχαριστησα τον Γουφανγκ για ολα οσα ειχε κανει για μας, του γνωστοποιησα οτι θα ηταν παντα καλοδεχουμενος στο Καντιθ, αν ποτε ο δρομος του τον εβγαζε προς τα κει και ημουνα ετοιμος να φυγω οταν μου ζητησε το χερι μου. Του το εδωσα μ' ευχαριστηση και απορησα οταν τον ειδα να το αφηνει αποτομα και να τιναζεται προς τα πισω. Μουρμουρισε μεσα απ' το στομα του λογια ακαταληπτα σε μια αγνωστη γλωσσα κι εκανε καποιες ακατανοητες κινησεις με τα χερια του, σαν να προσπαθουσε να εξηγησει κατι σε μια αορατη οντοτητα που μονο εκεινος μπορουσε να βλεπει. Μετα γυρισε προς το μερος μου και μου ειπε πως απο τοτε που υποσχεθηκα κατι σε καποιον υπαρχουν μονιμα δυο μεγαλες, μαυρες φτερουγες συνεχως πανω απο το κεφαλι μου που με σκεπαζουν σαν να θελουν να κρατησουν μακρια τον κοσμο απο μενα. Αλλα ακομα κι αυτος δεν μπορουσε να μου πει αν ηταν για το καλο μου η οχι'.
                                              ---------------------------
-'Δεν εδωσα σημασια στα ακαταλαβιστικα λογια του Γουφανγκ, εξ' αλλου οπως σου ειπα ηταν τοσο γερος που ηταν απολυτα δικαιολογημενο καπου να τα ειχε χασει. Σταθηκα κι εριξα μια τελευταια ματια στις Κουπες του Ουρανου. Εστεκαν εκει βλοσυρες κι ασαλευτες, μια ατελειωτη σειρα απο πανυψηλα βουνα με τις κορυφες τους να χανονται στο βαθος του ουρανου, να κοιτανε τα παντα κατω τους με μια περιφρονηση και αλαζονεια, υπενθυμιζοντας στον καθε επιδοξο κατακτητη οτι μπορουσαν να προσπαθησουν να τις υπερκερασουν αλλα δεν θα μπορουσαν ποτε να επιτυχουν. 
Ειχαμε πια γνωση απο τα παθηματα τι επρεπε ν' αποφυγουμε και ετσι οι απωλειες κατα την επιστροφη που ειχαμε ηταν μηδαμινες. Ομως εμενα το μυαλο μου ηταν συνεχεια στο πως θα εμφανιζομουν σαν αποτυχημενος, σαν ενα αστειο απ' αυτα που μοιραζονται οι συντροφιες σ' ενα καπηλειο, σαν μια ιστορια που θα την διηγουνταν ξανα και ξανα περιπαικτικα για να διασκεδασουν τον χρονο τους. Ηξερα οτι δεν γινοταν να γυρισω πισω ζωντανος'.
                                             -----------------------------
-'Λιγο πριν φτασουμε στο δασος της μαγισσας Σινταμ ειχα παρει ηδη την αποφαση μου και την ανακοινωσα μονο στον Φεχαρ. Προσπαθησε να με μεταπεισει μα συντομα διαπιστωσε πως ηταν αδυνατο. Δεν ηξερα ουτε προς τα που θα πηγαινα, ουτε τι θα εκανα. Το μονο που ηξερα ηταν οτι για ολους, πλην των πιστων μου συντροφων, θα επρεπε να θεωρουμαι νεκρος. Τοτε ο Φεχαρ μου μιλησε για ενα πολυ καλο του φιλο, αξιωματικο φρουρας στην Ζρεντ, στο βασιλειο του Μαρακ. Εκει θα ημουνα αγνωστος μεταξυ αγνωστων, αλλο ενα μυρμηγκι μεσα στην μαζα των υπολοιπων και θα μπορουσα ευκολα να κανω ενα νεο ξεκινημα. Ο φιλος του θα με βοηθουσε οσο μπορουσε περισσοτερο αν του ανεφερα οτι πηγαινα εκ μερους του Φεχαρ.
Δεν εβλεπα αλλη λυση πουθενα. Τους αποχαιρετησα και κινησα ανατολικα'.
                                           -------------------------------
-'Μεχρι να φτασω στη Σουχαμ θυμηθηκα πολλες φορες αυτο που μου ειχε πει ο Γουφανγκ, οτι δυο μαυρες φτερουγες υπηρχαν συνεχεια απο πανω μου. Δεν ηταν λιγες οι φορες που γλυτωσα την ζωη μου την τελευταια στιγμη, σαν κατι να ηθελε να με διατηρησει στη ζωη. Αυτος ηταν και ο λογος που επελεξα να παω προς την Ζρεντ μεσω της Αζιφ Μεντ και αυτης της καταραμενης ερημου, της Ινζεμ. Αν κατι πραγματικα με προστατευε ολο αυτον τον καιρο, θα συνεχιζε να με προστατευει κι εδω. Και το πιστευα αυτο μεχρι που εμφανιστηκες εσυ γερο, ενα απ' αυτα τα δολια πνευματα που στοιχειωνουν το ανιερο τουτο μερος για να διασκεδασεις και να περασεις την ωρα σου. Ομως μαθε αυτο και να το γνωριζεις πως ουτε να με φοβισεις μπορεις ουτε να με απειλησεις. Γιατι τιποτα δεν εχω πια και τιποτα δεν θα χασω αφου αυτο που ηθελα δεν μπορεσα να πραγματοποιησω. Τρομο στα ματια μου δεν θα δεις, ουτε ικεσιες να μου χαρισεις τη ζωη δεν θα χαιδεψουν τ' αυτια σου, μητε στα ποδια σου μπροστα εγω θα πεσω εκλιπαροντας σε. Πες τι εχεις να πεις, κανε αυτο που πρεπει να κανεις μα μην πιστεψεις οτι αυτος που αντικρυζεις ειναι καποιος δειλος και δεν θα σου αντισταθει'.
                                               ---------------------------
Μια βουβαμαρα, πιο ψυχρη κι απο το κρυο που επικρατουσε, επεσε για λιγη ωρα. Ο ξενος παρακολουθουσε τις αντιδρασεις του γερου που εξακολουθουσε να καθεται μπροστα απο την φωτια αμιλητος. Τον ειδε εξαφνα να σηκωνεται κι ενοιωσε τ' αυλα μπρατσα του Κενου Χωρου ν' απλωνονται προς το μερος του για να τον αγκαλιασουν. Το αριστερο του χερι εσφιξε τοσο δυνατα την λαβη του ξιφους του που το χρωμα εγκατελειψε τα δαχτυλα του.
Ο γερος στηριχτηκε στο μπαστουνι του και μιλησε κοιτωντας τον καταπροσωπο.
-'Μεχρι τι εισαι διατεθειμενος να κανεις για να εκπληρωσεις την υποσχεση που εδωσες ? ειπε.

                                       ΜΙΑ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
                                           ΚΕΦΑΛΑΙΟ 6


-'Ηταν μια μερα λιολουστη, απ' αυτες που το ματι την ομορφια δεν χορταινει μα το δικο μου μονο πικρα και σκοταδι αντικρυζε, που πιοτερο μονολογωντας παρα σε μενα απευθυνομενος ο Φεχαρ αναρωτηθηκε ποσο διαφορετικα θα ηταν τα πραγματα αν μπορουσα περισσοτερα να ταξω στον πατερα της Αιναρ και την δεσμευση που ειχε να εσπαγα. Διχως να το καταλαβει ειχε βρει μια λυση και πανω εκει στηριξα ολες μου τις ελπιδες. Ο Φεναρ ηταν παλι αυτος που ανελαβε να μαθει οσο το δυνατον γρηγοροτερα τι προσεφερε ο υποψηφιος μνηστηρας για να κρατησει στην αγκαλια του την Αιναρ. Οκτω ηλιοβασιλεματα κι οκτω ανατολες περιμενα στα τειχη του καστρου να επιστρεψει με τα νεα. Και μαυρισε κι αλλο η ψυχη μου, και σφιχτηκε κι αλλο η καρδια μου σαν καταλαβα απ' αυτα που μου ειπε οτι δεν μπορουσα ν' ανταγωνιστω αυτα που εδινε'.
                                                 -------------------
-'Ειπες ομως οτι ο Φεχαρ δεν ηταν αυτος που ειχε την ιδεα για την υποσχεση αλλα εσυ' ειπε ο γερος.
-'Ναι, ετσι ειναι' συνεχισε ο ξενος. 'Μου μιλησε μαλιστα για το πεπρωμενο, την μοιρα που αρνιοταν πεισματικα να μπλεξει το νημα της ζωης μου με την Αιναρ, οτι αν οι Θεοι δεν το ηθελαν τιποτα δεν μπορουσαμε εμεις, οι απλοι θνητοι να κανουμε παρα να υποταχτουμε στωικα. Ομως δεν μπορουσα να το δεχτω αυτο, ειτε ηταν ανθρωπος η οι Θεοι που το ηθελαν. Τοτε του μιλησα για το θησαυρο του Γκνολλ, περα στο τελος του κοσμου, στις Κουπες του Ουρανου. Αν δεν ηταν απλα μια φημη, ενας μυθος απο τους τοσους που κατα καιρους σερνονται σαν τα πρωινα γκριζα κροσσια της ομιχλης θολωνοντας τις σκεψεις των ανθρωπων, αν ηταν αληθεια και τον αποκτουσα τοτε σιγουρα η Αιναρ θα γινοταν δικη μου. Ακομα κι αν ηταν το τελευταιο πραγμα που θα εκανα στη ζωη μου επρεπε να ψαξω να τον βρω'.
                                                  -------------------
-'Γνωριζες ομως οτι ο θησαυρος του Γκνολλ βρισκεται εκει που τελειωνει ο κοσμος, οπως επισης οτι ποτε κανενας δεν τον ειδε και οσοι δοκιμασαν να τον αποκτησουν δεν περπατανε πια αναμεσα μας' ειπε ο γερος. 'Τι σ' εκανε να πιστευεις οτι εσυ θα τα καταφερνες' ?
Ο ξενος εμεινε για λιγο σιωπηλος. Οταν ξαναμιλησε μια βραχναδα ειχε ντυσει τη φωνη του.
-'Οσοι τον εψαξαν γερο' ειπε 'ηθελαν απλα να τον αποκτησουν για τον εαυτο τους, να γινουν πλουσιοτεροι και δυνατοτεροι απ' οτι ηταν ηταν. Εγω δεν θα κρατουσα τιποτα για μενα, θα τον εδινα ολο μεχρι το τελευταιο νομισμα για την μια και μοναδικη μου αγαπη. Ακομα κι οι Θεοι μπορουν να καταλαβουν την διαφορα και ημουνα σιγουρος οτι θα με βοηθουσαν'.
-'Ναι, εσυ τα εκανες ολα για την αγαπη, αυτο που καταδυναστευει καθε θνητο κουφαρι και που σαρωνει στο περασμα του σαν το Κιμπλι οτι βρει μπροστα του. Κι αφου τσακισει μυαλο, ψυχη και κουραγιο σ' αφηνει να επιβιωσεις τοσο που να πιστεψεις οτι την επομενη φορα τα πραγματα θα ειναι διαφορετικα, θα ειναι καλυτερα. Κριμα που οι Θεοι δεν συμμεριζονται παντα τις αποψεις των θνητων'.
                                                ----------------------
Ο ξενος προσπαθησε να καταλαβει τι εννοουσε ο γερος και αμεσως σχεδον εγκατελειψε την προσπαθεια διαπιστωνοντας το ματαιο. Αποφασισε να συνεχισει καταλαβαινοντας οτι τα λογια πια εβγαιναν πιο ευκολα και γρηγορα απο το στομα του.
-'Οπως και να εχει ημουνα αποφασισμενος να παω για τον θησαυρο του Γκνολλ εστω και μονος μου. Ο μονος που με στηριξε ξεροντας πως δεν μπορουσε να μου αλλαξει γνωμη ηταν ο Φεχαρ. Ο πατερας μου και τ' αδελφια μου ηταν κατηγορηματικα αντιθετοι αλλα λιγο μ' ενδιεφερε. 
Μαζι με τον Φεχαρ ταξιδεψαμε στο Κρελ για να δω τον βασιλια Ντζεντιμ. Εκει, μπροστα σ' ολη την βασιλικη αυλη και την Αιναρ του ζητησα την κορη του δινοντας του μια υποσχεση.
Οτι θα εφτανα στην ακρη του κοσμου για τον θησαυρο του Γκνολλ, θα γυρναγα να τον αποθεσω μπροστα του και θα επαιρνα την κορη του δικη μου. Αν δεν τα καταφερνα θα ηταν γιατι δεν θα ημουν πια ζωντανος'.
                                              -----------------------
-'Δεν περιμενες παντως πως ο βασιλιας θ' αντιδρουσε ετσι' ειπε ο γερος.
Ο ξενος σκοτεινιασε αποτομα καθως οι βασανιστικες μνημες του τοτε ορμησαν στα  μυχια της ψυχης του προσπαθωντας να την κατασπαραξουν.
-'Γελασε μαζι μου, με αποκαλεσε αφελη κι ανοητο και προβλεψε οτι συντομα θα γυρναγα ταπεινωμενος με σκυφτο το κεφαλι να ζητησω συγγνωμη για το θρασος που ειχα να ζητησω την Αιναρ. Ειπε ακομα οτι δεν σκεφτηκα τον πατερα και τ' αδελφια μου που θα γινονταν περιγελως κι οτι η αποκοτια μου αυτη θα στοιχειωνε το βασιλειο του Καντιθ.
Θα ελεγε κι αλλα αν καθομουνα να τον ακουσω μα πια ο χρονος με βαραινε. Ειχα δεσμευτει οτι σε τεσσερις εποχες απο τοτε θα ειχα επιστρεψει και δεν υπηρχε ουτε μια στιγμη για ξοδεμα.
Τρεις μερες χρειαστηκαμε με τον Φεχαρ για να συγκεντωσουμε οτι χρειαζομαστε. Ο ιδιος διαλεξε εκατο απο τους πιο ικανους κι εμπιστους αντρες της φρουρας του πατερα μου που συμμεριζονταν τον σκοπο του ταξιδιου μας. Ηταν βαθια χαραματα, ενα πρωινο που προμηνυοταν υπεροχο, που ξεκινησαμε αυτο το καταραμενο ταξιδι'.


                                                ----------------------
-'Ημασταν πολλα φεγγαρια μακρια απο το Καντιθ οταν χασαμε τους πεντε πρωτους συντροφους   σε μια ενεδρα απο τους Αρθακ, μια νομαδικη φυλη που ζουσε αποκλειστικα απο τις παγιδες που εστηνε σε ταξιδιωτες και οικειοποιουνταν τα υπαρχοντα τους αφου τους σκοτωναν. 
Καποιοι αλλοι αφησαν την τελευταια τους πνοη στους βαλτους του Μενερ, εκει που το παραμικρο λαθος βημα ειναι και η διαφορα αναμεσα στους ζωντανους και τους νεκρους, μερικους τους καταπιε το δασος της μαγισσας Σινταμ που καταδικαζει οσους πεσουν στα χερια της σε ζωη χειροτερη απο τον θανατο τον ιδιο και ειχαμε απωλειες προσπαθωντας να διασχισουμε το φαραγγι Μπενταλ, εκει που οι αποτομες ριπες του αερα σηκωνουν αλογα και καβαλλαρηδες μαζι γκρεμιζοντας τους στα κοφτερα βραχια του και τσακιζοντας καθε κοκκαλο στο κορμι τους. Κι ουτε ειχαμε κανει την μιση διαδρομη'.
                                                    --------------------
-'Ειχαν ηδη περασει δυο εποχες οταν φτασαμε, τριαντα ολοι κι ολοι, κοντα στις Κουπες των Θεων. Το κρυο ηταν απιστευτο, οτι και να φορουσαμε δεν εφτανε, ο παγωμενος αερας εβρισκε τον τροπο να τρυπαει με μυριαδες πυρακτωμενες βελονες καθε εκατοστο του σωματος μας. Τα ματια ολων ειχαν αποκτησει ενα αλικο χρωμα, πολλοι δεν αισθανονταν τιποτα πανω στα κορμια τους, οι ανασες των αλογων παγωναν στον αερα και καθε φορα ο ηχος τους εμοιαζε σαν τον ρογχο ετοιμοθανατου γερου που ανεβαλλε το αναποφευκτο στιγμη την στιγμη. Ειχαμε αφησει πισω, αρρωστους με ασθενειες πρωτακουστες σε ανθρωπινα αυτια, πολλους συντροφους σε ξεχασμενα λασποσπιτα κι ετοιμορροπες παραγκες με την ελπιδα οτι θα τους παιρναμε πισω κατα την επιστροφη. Ομως λιγοι πια πιστευαν οτι θα γυρισουμε πισω ζωντανοι κι ακομα λιγοτεροι οτι θα βρισκαμε καποιους απο τους συντροφους μας ακομα πανω απο τη γη. Μονο εγω και ο Φεχαρ κρατουσαμε ακομα αναμμενη την δαδα της ελπιδας, μια δαδα που χλωμιαζε συνεχως και αδυνατουσε μερα με την μερα'.
                                       -----------------------
-'Ισως η τυχη, που την πλατη της βλεπαμε απο την αρχη του ταξιδιου, ισως καποιος φιλευσπλαχνος Θεος μας λυπηθηκε και κατορθωσαμε να φτασουμε σ' ενα χωριο, που απο πανω του δεσποζαν οι Κουπες των Θεων. Μας περιποιηθηκαν ανθρωποι με χλωμο δερμα, λες και βρισκονταν σ' ενα συνεχες κρυφτο απ' τον ηλιο, με τα πιο παραδοξα μακροστενα ματια που ειχαμε δει ποτε, μεχρι ν' ανακτησουμε τις δυναμεις μας. Στις επιμονες ερωτησεις μας αν ειχαμε φτασει στο τελος του κοσμου και αν γνωριζαν τον θησαυρο του Γκνολλ απαντουσαν με μια λεξη μονο, Γουφανγκ. Συνειδητοποιησαμε γρηγορα οτι Γουφανγκ ηταν το ονομα του αρχηγου του χωριου, ενος γερου που εσυ μπροστα του φανταζεις ακομα νεος.
Ζητησαμε να τον δουμε και μας οδηγησαν σ' αυτον. Ηταν μεσα σε μια τεντα, στολισμενη παντου με αποκοσμες ζωγραφιες πλασματων που εμοιαζαν με ζωα αλλα ποτε κανεις μας δεν ειχε δει με τα ιδια του τα ματια, με συμβολα ακατανοητα σε μας και σχεδια που αδυνατουσαμε να ερμηνευσουμε. Τον ρωτησαμε για οτι θελαμε να μαθουμε ελπιζοντας οτι κατι θα ηξερε να μας πει. 
Αυτο που ηταν η πρωτη απο μια σειρα απο εκπληξεις, και η μοναδικη θετικη, ηταν οταν τον ακουσαμε να μας μιλαει στη γλωσσα μας, γιατι οι υπολοιπες ηταν τοσο ασχημες οσο και τ' απομειναρια καποιου νεκρου που ταιζει με το κουφαρι του πεινασμενα ορνεα'.