ΜΙΑ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 7
-'Οχι, δεν υπηρχε κανενας θησαυρος εκει, του Γκνολλ η οποιουδηποτε αλλου.
Οχι, δεν ηταν το τελος του κοσμου σ' εκεινο το σημειο, κατω απο τις Κουπες του Ουρανου, οπως ολοι λανθασμενα πιστευαμε. Ηταν τετοια η συνειδητοποιηση του ματαιου της αποστολης μας και τοσο στραγγαλιστικη η απελπισια που μας ειχε κυριευσει ολους που καθε ορεξη και διαθεση για ερωτησεις ειχε κοπασει. Τον αφησαμε να μιλαει, παντα κρατωντας μια μυχια ελπιδα οτι ισως μας ελεγε κατι το χρησιμο. Υπηρχε ζωη και κοσμος περα απο τις Κουπες. Το ηξερε γιατι ο ιδιος ειχε ερθει απο κει, προσπαθωντας να ικανοποιησει την διψα του για το αγνωστο και το ξενο. Ειχε περιπλανηθει καιρο πολυ, τοτε που ακομα τα ποδια του τον υπακουγαν, σε παμπολλους τοπους κι ειχε γνωρισει προσωπα και καταστασεις που και ο ιδιος ποτε δεν φανταζοταν. Ειχε περασει καμποσα φεγγαρια ακομα και στο Καντιθ, πραγμα που δικαιολογουσε την γνωση του για την γλωσσα μας. Οταν πια ειχε νοιωσει οτι του ηταν αρκετα αυτα που ειχε μαθει, οπως ο εραστης αφηνεται στο γλυκο μουδιασμα μετα τον ερωτα κι αναζητει την χαλαρωση, ετσι κι αυτος επελεξε το συγκεκριμενο μερος για να μεινει και να βοηθησει τους ντοπιους με τις γνωσεις του.'
----------------------------
'Μας ειπε οτι ειχαν ερθει κι αλλοι, με την ιδια διψα χαραγμενη στα προσωπα τους ψαχνοντας για τον θησαυρο του Γκνολλ. Ειχε πει και σ΄αυτους τα ιδια που ελεγε και σε μας. Οτι ο θρυλος θελει στο τελος του κοσμου να υπαρχει κατι το αμυθητο και μοναδικο, ειτε με την μορφη θησαυρου ειτε με την μορφη δυναμης και ισχυος περα απο καθε φαντασια. Και ισως να ηταν και πραγματικοτητα κατι τετοιο, μονο που ο ιδιος και κανεις αλλος απ' οσο ηξερε δεν εφτασαν ποτε στο τελος του κοσμου για να το διαπιστωσουν, για ενα και μοναδικο λογο. Κανεις δεν ηξερε που και ποιο ηταν αυτο το τελος του κοσμου. Ηταν δικη μας επιλογη αν θ' αποφασιζαμε να συνεχισουμε, ελπιζοντας πως καποτε θα φταναμε στο απωτερο σκοπο μας η απλα θα στρεφομαστε προς την κατευθυνση απ' οπου ειχαμε ερθει και θα γυριζαμε πισω'.
----------------------------
-'Και τι πραξατε τελικα ?' ρωτησε ο γερος. Ο ξενος αρπαξε παλι το φλασκι με το κρασι για να πιει το λιγοστο που ειχε απομεινει και μ' εκπληξη διαπιστωσε οτι απο το βαρος του το φλασκι φαινοταν γεματο. Ακομα ενα παραδοξο σ' αυτην την περιεργη, παγωμενη νυχτα που ηξερε οτι δεν θ' απαντιοταν οπως και ολα τ' αλλα που ειχαν συμβει και συνεβαιναν. Ηπιε μεχρι που το υγρο βρηκε διεξοδο εξω απο το στομα του και μουσκεψε τα σκληρα κι αγρια γενια του.
-'Ημουν ο μονος που ημουνα διατεθειμενος να συνεχισω, εστω κι αν δεν ηξερα αν θα εφτανα ποτε να εκπληρωσω το σκοπο μου. Ο Φεχαρ θα με ακολουθουσε παντου, ακομα και στον Κενο Χωρο, το μερος που βρισκονται οσοι δεν ειναι πια στη ζωη, αλλα οι υπολοιποι, οσοι ακομα μπορουσαν, με κοιτουσαν με ματια παρακλητικα, σχεδον ουρλιαζοντας σαν σαλπιγγες μαχης, μεσα στην σιωπη τους, να γυρισουμε πισω οσο ακομα ειχαμε δυναμεις.'
------------------------
-'Ηταν πολυ πιο ευκολο ν' ανακοινωσω την αποφαση παρα να την παρω. Θα μεναμε μερικες μερες ν' ανακτησουμε τις δυναμεις μας, θ' αφηναμε πισω οσους ηταν αδυνατον να ερθουν μαζι μας και θα ξεκιναγαμε το ταξιδι της επιστροφης. Κανεις δεν μιλησε, κανεις δεν σχολιασε, αλλα μου ηταν αρκετο που μετα απο τοσο καιρο ειδα κατι σαν δειλο χαμογελο να εμφανιζεται στα σκασμενα και πρησμενα χειλη τους. Ηξερα οτι ειχα παρει την σωστη αποφαση για τους ανδρες μου και την καταδικαστικη για μενα και την Αιναρ. Ομως η Αιναρ ηταν μονο στην δικη μου σκεψη, να μου χαμογελαει και να μ'ενθαρρυνει και ηξερα οτι ο καθενας τους ειχε κι αυτος μια δικη του Αιναρ που προσευχοταν και παρακαλουσε να γυρισει πισω ζωντανος.
--------------------------
-'Ηρθε η μερα που επρεπε να ξεκινησουμε το ταξιδι της επιστροφης. Απο τους τριαντα που τα ειχαμε καταφερει να φτασουμε εκει, μονο δεκαοκτω βρισκομασταν πανω στ' αλογα μας. Οι υπολοιποι θα παρεμεναν μεχρι που οι δυναμεις τους θα επανερχονταν και θα τους επετρεπαν να ξεκινησουν την δικη τους επιστροφη. Ευχαριστησα τον Γουφανγκ για ολα οσα ειχε κανει για μας, του γνωστοποιησα οτι θα ηταν παντα καλοδεχουμενος στο Καντιθ, αν ποτε ο δρομος του τον εβγαζε προς τα κει και ημουνα ετοιμος να φυγω οταν μου ζητησε το χερι μου. Του το εδωσα μ' ευχαριστηση και απορησα οταν τον ειδα να το αφηνει αποτομα και να τιναζεται προς τα πισω. Μουρμουρισε μεσα απ' το στομα του λογια ακαταληπτα σε μια αγνωστη γλωσσα κι εκανε καποιες ακατανοητες κινησεις με τα χερια του, σαν να προσπαθουσε να εξηγησει κατι σε μια αορατη οντοτητα που μονο εκεινος μπορουσε να βλεπει. Μετα γυρισε προς το μερος μου και μου ειπε πως απο τοτε που υποσχεθηκα κατι σε καποιον υπαρχουν μονιμα δυο μεγαλες, μαυρες φτερουγες συνεχως πανω απο το κεφαλι μου που με σκεπαζουν σαν να θελουν να κρατησουν μακρια τον κοσμο απο μενα. Αλλα ακομα κι αυτος δεν μπορουσε να μου πει αν ηταν για το καλο μου η οχι'.
---------------------------
-'Δεν εδωσα σημασια στα ακαταλαβιστικα λογια του Γουφανγκ, εξ' αλλου οπως σου ειπα ηταν τοσο γερος που ηταν απολυτα δικαιολογημενο καπου να τα ειχε χασει. Σταθηκα κι εριξα μια τελευταια ματια στις Κουπες του Ουρανου. Εστεκαν εκει βλοσυρες κι ασαλευτες, μια ατελειωτη σειρα απο πανυψηλα βουνα με τις κορυφες τους να χανονται στο βαθος του ουρανου, να κοιτανε τα παντα κατω τους με μια περιφρονηση και αλαζονεια, υπενθυμιζοντας στον καθε επιδοξο κατακτητη οτι μπορουσαν να προσπαθησουν να τις υπερκερασουν αλλα δεν θα μπορουσαν ποτε να επιτυχουν.
Ειχαμε πια γνωση απο τα παθηματα τι επρεπε ν' αποφυγουμε και ετσι οι απωλειες κατα την επιστροφη που ειχαμε ηταν μηδαμινες. Ομως εμενα το μυαλο μου ηταν συνεχεια στο πως θα εμφανιζομουν σαν αποτυχημενος, σαν ενα αστειο απ' αυτα που μοιραζονται οι συντροφιες σ' ενα καπηλειο, σαν μια ιστορια που θα την διηγουνταν ξανα και ξανα περιπαικτικα για να διασκεδασουν τον χρονο τους. Ηξερα οτι δεν γινοταν να γυρισω πισω ζωντανος'.
-----------------------------
-'Λιγο πριν φτασουμε στο δασος της μαγισσας Σινταμ ειχα παρει ηδη την αποφαση μου και την ανακοινωσα μονο στον Φεχαρ. Προσπαθησε να με μεταπεισει μα συντομα διαπιστωσε πως ηταν αδυνατο. Δεν ηξερα ουτε προς τα που θα πηγαινα, ουτε τι θα εκανα. Το μονο που ηξερα ηταν οτι για ολους, πλην των πιστων μου συντροφων, θα επρεπε να θεωρουμαι νεκρος. Τοτε ο Φεχαρ μου μιλησε για ενα πολυ καλο του φιλο, αξιωματικο φρουρας στην Ζρεντ, στο βασιλειο του Μαρακ. Εκει θα ημουνα αγνωστος μεταξυ αγνωστων, αλλο ενα μυρμηγκι μεσα στην μαζα των υπολοιπων και θα μπορουσα ευκολα να κανω ενα νεο ξεκινημα. Ο φιλος του θα με βοηθουσε οσο μπορουσε περισσοτερο αν του ανεφερα οτι πηγαινα εκ μερους του Φεχαρ.
Δεν εβλεπα αλλη λυση πουθενα. Τους αποχαιρετησα και κινησα ανατολικα'.
-------------------------------
-'Μεχρι να φτασω στη Σουχαμ θυμηθηκα πολλες φορες αυτο που μου ειχε πει ο Γουφανγκ, οτι δυο μαυρες φτερουγες υπηρχαν συνεχεια απο πανω μου. Δεν ηταν λιγες οι φορες που γλυτωσα την ζωη μου την τελευταια στιγμη, σαν κατι να ηθελε να με διατηρησει στη ζωη. Αυτος ηταν και ο λογος που επελεξα να παω προς την Ζρεντ μεσω της Αζιφ Μεντ και αυτης της καταραμενης ερημου, της Ινζεμ. Αν κατι πραγματικα με προστατευε ολο αυτον τον καιρο, θα συνεχιζε να με προστατευει κι εδω. Και το πιστευα αυτο μεχρι που εμφανιστηκες εσυ γερο, ενα απ' αυτα τα δολια πνευματα που στοιχειωνουν το ανιερο τουτο μερος για να διασκεδασεις και να περασεις την ωρα σου. Ομως μαθε αυτο και να το γνωριζεις πως ουτε να με φοβισεις μπορεις ουτε να με απειλησεις. Γιατι τιποτα δεν εχω πια και τιποτα δεν θα χασω αφου αυτο που ηθελα δεν μπορεσα να πραγματοποιησω. Τρομο στα ματια μου δεν θα δεις, ουτε ικεσιες να μου χαρισεις τη ζωη δεν θα χαιδεψουν τ' αυτια σου, μητε στα ποδια σου μπροστα εγω θα πεσω εκλιπαροντας σε. Πες τι εχεις να πεις, κανε αυτο που πρεπει να κανεις μα μην πιστεψεις οτι αυτος που αντικρυζεις ειναι καποιος δειλος και δεν θα σου αντισταθει'.
---------------------------
Μια βουβαμαρα, πιο ψυχρη κι απο το κρυο που επικρατουσε, επεσε για λιγη ωρα. Ο ξενος παρακολουθουσε τις αντιδρασεις του γερου που εξακολουθουσε να καθεται μπροστα απο την φωτια αμιλητος. Τον ειδε εξαφνα να σηκωνεται κι ενοιωσε τ' αυλα μπρατσα του Κενου Χωρου ν' απλωνονται προς το μερος του για να τον αγκαλιασουν. Το αριστερο του χερι εσφιξε τοσο δυνατα την λαβη του ξιφους του που το χρωμα εγκατελειψε τα δαχτυλα του.
Ο γερος στηριχτηκε στο μπαστουνι του και μιλησε κοιτωντας τον καταπροσωπο.
-'Μεχρι τι εισαι διατεθειμενος να κανεις για να εκπληρωσεις την υποσχεση που εδωσες ? ειπε.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 7
-'Οχι, δεν υπηρχε κανενας θησαυρος εκει, του Γκνολλ η οποιουδηποτε αλλου.
Οχι, δεν ηταν το τελος του κοσμου σ' εκεινο το σημειο, κατω απο τις Κουπες του Ουρανου, οπως ολοι λανθασμενα πιστευαμε. Ηταν τετοια η συνειδητοποιηση του ματαιου της αποστολης μας και τοσο στραγγαλιστικη η απελπισια που μας ειχε κυριευσει ολους που καθε ορεξη και διαθεση για ερωτησεις ειχε κοπασει. Τον αφησαμε να μιλαει, παντα κρατωντας μια μυχια ελπιδα οτι ισως μας ελεγε κατι το χρησιμο. Υπηρχε ζωη και κοσμος περα απο τις Κουπες. Το ηξερε γιατι ο ιδιος ειχε ερθει απο κει, προσπαθωντας να ικανοποιησει την διψα του για το αγνωστο και το ξενο. Ειχε περιπλανηθει καιρο πολυ, τοτε που ακομα τα ποδια του τον υπακουγαν, σε παμπολλους τοπους κι ειχε γνωρισει προσωπα και καταστασεις που και ο ιδιος ποτε δεν φανταζοταν. Ειχε περασει καμποσα φεγγαρια ακομα και στο Καντιθ, πραγμα που δικαιολογουσε την γνωση του για την γλωσσα μας. Οταν πια ειχε νοιωσει οτι του ηταν αρκετα αυτα που ειχε μαθει, οπως ο εραστης αφηνεται στο γλυκο μουδιασμα μετα τον ερωτα κι αναζητει την χαλαρωση, ετσι κι αυτος επελεξε το συγκεκριμενο μερος για να μεινει και να βοηθησει τους ντοπιους με τις γνωσεις του.'
----------------------------
'Μας ειπε οτι ειχαν ερθει κι αλλοι, με την ιδια διψα χαραγμενη στα προσωπα τους ψαχνοντας για τον θησαυρο του Γκνολλ. Ειχε πει και σ΄αυτους τα ιδια που ελεγε και σε μας. Οτι ο θρυλος θελει στο τελος του κοσμου να υπαρχει κατι το αμυθητο και μοναδικο, ειτε με την μορφη θησαυρου ειτε με την μορφη δυναμης και ισχυος περα απο καθε φαντασια. Και ισως να ηταν και πραγματικοτητα κατι τετοιο, μονο που ο ιδιος και κανεις αλλος απ' οσο ηξερε δεν εφτασαν ποτε στο τελος του κοσμου για να το διαπιστωσουν, για ενα και μοναδικο λογο. Κανεις δεν ηξερε που και ποιο ηταν αυτο το τελος του κοσμου. Ηταν δικη μας επιλογη αν θ' αποφασιζαμε να συνεχισουμε, ελπιζοντας πως καποτε θα φταναμε στο απωτερο σκοπο μας η απλα θα στρεφομαστε προς την κατευθυνση απ' οπου ειχαμε ερθει και θα γυριζαμε πισω'.
----------------------------
-'Και τι πραξατε τελικα ?' ρωτησε ο γερος. Ο ξενος αρπαξε παλι το φλασκι με το κρασι για να πιει το λιγοστο που ειχε απομεινει και μ' εκπληξη διαπιστωσε οτι απο το βαρος του το φλασκι φαινοταν γεματο. Ακομα ενα παραδοξο σ' αυτην την περιεργη, παγωμενη νυχτα που ηξερε οτι δεν θ' απαντιοταν οπως και ολα τ' αλλα που ειχαν συμβει και συνεβαιναν. Ηπιε μεχρι που το υγρο βρηκε διεξοδο εξω απο το στομα του και μουσκεψε τα σκληρα κι αγρια γενια του.
-'Ημουν ο μονος που ημουνα διατεθειμενος να συνεχισω, εστω κι αν δεν ηξερα αν θα εφτανα ποτε να εκπληρωσω το σκοπο μου. Ο Φεχαρ θα με ακολουθουσε παντου, ακομα και στον Κενο Χωρο, το μερος που βρισκονται οσοι δεν ειναι πια στη ζωη, αλλα οι υπολοιποι, οσοι ακομα μπορουσαν, με κοιτουσαν με ματια παρακλητικα, σχεδον ουρλιαζοντας σαν σαλπιγγες μαχης, μεσα στην σιωπη τους, να γυρισουμε πισω οσο ακομα ειχαμε δυναμεις.'
------------------------
-'Ηταν πολυ πιο ευκολο ν' ανακοινωσω την αποφαση παρα να την παρω. Θα μεναμε μερικες μερες ν' ανακτησουμε τις δυναμεις μας, θ' αφηναμε πισω οσους ηταν αδυνατον να ερθουν μαζι μας και θα ξεκιναγαμε το ταξιδι της επιστροφης. Κανεις δεν μιλησε, κανεις δεν σχολιασε, αλλα μου ηταν αρκετο που μετα απο τοσο καιρο ειδα κατι σαν δειλο χαμογελο να εμφανιζεται στα σκασμενα και πρησμενα χειλη τους. Ηξερα οτι ειχα παρει την σωστη αποφαση για τους ανδρες μου και την καταδικαστικη για μενα και την Αιναρ. Ομως η Αιναρ ηταν μονο στην δικη μου σκεψη, να μου χαμογελαει και να μ'ενθαρρυνει και ηξερα οτι ο καθενας τους ειχε κι αυτος μια δικη του Αιναρ που προσευχοταν και παρακαλουσε να γυρισει πισω ζωντανος.
--------------------------
-'Ηρθε η μερα που επρεπε να ξεκινησουμε το ταξιδι της επιστροφης. Απο τους τριαντα που τα ειχαμε καταφερει να φτασουμε εκει, μονο δεκαοκτω βρισκομασταν πανω στ' αλογα μας. Οι υπολοιποι θα παρεμεναν μεχρι που οι δυναμεις τους θα επανερχονταν και θα τους επετρεπαν να ξεκινησουν την δικη τους επιστροφη. Ευχαριστησα τον Γουφανγκ για ολα οσα ειχε κανει για μας, του γνωστοποιησα οτι θα ηταν παντα καλοδεχουμενος στο Καντιθ, αν ποτε ο δρομος του τον εβγαζε προς τα κει και ημουνα ετοιμος να φυγω οταν μου ζητησε το χερι μου. Του το εδωσα μ' ευχαριστηση και απορησα οταν τον ειδα να το αφηνει αποτομα και να τιναζεται προς τα πισω. Μουρμουρισε μεσα απ' το στομα του λογια ακαταληπτα σε μια αγνωστη γλωσσα κι εκανε καποιες ακατανοητες κινησεις με τα χερια του, σαν να προσπαθουσε να εξηγησει κατι σε μια αορατη οντοτητα που μονο εκεινος μπορουσε να βλεπει. Μετα γυρισε προς το μερος μου και μου ειπε πως απο τοτε που υποσχεθηκα κατι σε καποιον υπαρχουν μονιμα δυο μεγαλες, μαυρες φτερουγες συνεχως πανω απο το κεφαλι μου που με σκεπαζουν σαν να θελουν να κρατησουν μακρια τον κοσμο απο μενα. Αλλα ακομα κι αυτος δεν μπορουσε να μου πει αν ηταν για το καλο μου η οχι'.
---------------------------
-'Δεν εδωσα σημασια στα ακαταλαβιστικα λογια του Γουφανγκ, εξ' αλλου οπως σου ειπα ηταν τοσο γερος που ηταν απολυτα δικαιολογημενο καπου να τα ειχε χασει. Σταθηκα κι εριξα μια τελευταια ματια στις Κουπες του Ουρανου. Εστεκαν εκει βλοσυρες κι ασαλευτες, μια ατελειωτη σειρα απο πανυψηλα βουνα με τις κορυφες τους να χανονται στο βαθος του ουρανου, να κοιτανε τα παντα κατω τους με μια περιφρονηση και αλαζονεια, υπενθυμιζοντας στον καθε επιδοξο κατακτητη οτι μπορουσαν να προσπαθησουν να τις υπερκερασουν αλλα δεν θα μπορουσαν ποτε να επιτυχουν.
Ειχαμε πια γνωση απο τα παθηματα τι επρεπε ν' αποφυγουμε και ετσι οι απωλειες κατα την επιστροφη που ειχαμε ηταν μηδαμινες. Ομως εμενα το μυαλο μου ηταν συνεχεια στο πως θα εμφανιζομουν σαν αποτυχημενος, σαν ενα αστειο απ' αυτα που μοιραζονται οι συντροφιες σ' ενα καπηλειο, σαν μια ιστορια που θα την διηγουνταν ξανα και ξανα περιπαικτικα για να διασκεδασουν τον χρονο τους. Ηξερα οτι δεν γινοταν να γυρισω πισω ζωντανος'.
-----------------------------
-'Λιγο πριν φτασουμε στο δασος της μαγισσας Σινταμ ειχα παρει ηδη την αποφαση μου και την ανακοινωσα μονο στον Φεχαρ. Προσπαθησε να με μεταπεισει μα συντομα διαπιστωσε πως ηταν αδυνατο. Δεν ηξερα ουτε προς τα που θα πηγαινα, ουτε τι θα εκανα. Το μονο που ηξερα ηταν οτι για ολους, πλην των πιστων μου συντροφων, θα επρεπε να θεωρουμαι νεκρος. Τοτε ο Φεχαρ μου μιλησε για ενα πολυ καλο του φιλο, αξιωματικο φρουρας στην Ζρεντ, στο βασιλειο του Μαρακ. Εκει θα ημουνα αγνωστος μεταξυ αγνωστων, αλλο ενα μυρμηγκι μεσα στην μαζα των υπολοιπων και θα μπορουσα ευκολα να κανω ενα νεο ξεκινημα. Ο φιλος του θα με βοηθουσε οσο μπορουσε περισσοτερο αν του ανεφερα οτι πηγαινα εκ μερους του Φεχαρ.
Δεν εβλεπα αλλη λυση πουθενα. Τους αποχαιρετησα και κινησα ανατολικα'.
-------------------------------
-'Μεχρι να φτασω στη Σουχαμ θυμηθηκα πολλες φορες αυτο που μου ειχε πει ο Γουφανγκ, οτι δυο μαυρες φτερουγες υπηρχαν συνεχεια απο πανω μου. Δεν ηταν λιγες οι φορες που γλυτωσα την ζωη μου την τελευταια στιγμη, σαν κατι να ηθελε να με διατηρησει στη ζωη. Αυτος ηταν και ο λογος που επελεξα να παω προς την Ζρεντ μεσω της Αζιφ Μεντ και αυτης της καταραμενης ερημου, της Ινζεμ. Αν κατι πραγματικα με προστατευε ολο αυτον τον καιρο, θα συνεχιζε να με προστατευει κι εδω. Και το πιστευα αυτο μεχρι που εμφανιστηκες εσυ γερο, ενα απ' αυτα τα δολια πνευματα που στοιχειωνουν το ανιερο τουτο μερος για να διασκεδασεις και να περασεις την ωρα σου. Ομως μαθε αυτο και να το γνωριζεις πως ουτε να με φοβισεις μπορεις ουτε να με απειλησεις. Γιατι τιποτα δεν εχω πια και τιποτα δεν θα χασω αφου αυτο που ηθελα δεν μπορεσα να πραγματοποιησω. Τρομο στα ματια μου δεν θα δεις, ουτε ικεσιες να μου χαρισεις τη ζωη δεν θα χαιδεψουν τ' αυτια σου, μητε στα ποδια σου μπροστα εγω θα πεσω εκλιπαροντας σε. Πες τι εχεις να πεις, κανε αυτο που πρεπει να κανεις μα μην πιστεψεις οτι αυτος που αντικρυζεις ειναι καποιος δειλος και δεν θα σου αντισταθει'.
---------------------------
Μια βουβαμαρα, πιο ψυχρη κι απο το κρυο που επικρατουσε, επεσε για λιγη ωρα. Ο ξενος παρακολουθουσε τις αντιδρασεις του γερου που εξακολουθουσε να καθεται μπροστα απο την φωτια αμιλητος. Τον ειδε εξαφνα να σηκωνεται κι ενοιωσε τ' αυλα μπρατσα του Κενου Χωρου ν' απλωνονται προς το μερος του για να τον αγκαλιασουν. Το αριστερο του χερι εσφιξε τοσο δυνατα την λαβη του ξιφους του που το χρωμα εγκατελειψε τα δαχτυλα του.
Ο γερος στηριχτηκε στο μπαστουνι του και μιλησε κοιτωντας τον καταπροσωπο.
-'Μεχρι τι εισαι διατεθειμενος να κανεις για να εκπληρωσεις την υποσχεση που εδωσες ? ειπε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου