ΜΙΑ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

                         ΚΕΦΑΛΑΙΟ 56

Ηταν το αισθημα της ψυχρας αυτο που τον ξυπνησε. Μια ψυχρα που σταδιακα εξαπλωνοταν στο δωματιο εκμεταλλευομενη την παντελη σχεδον απουσια θερμοτητας μιας και το τζακι ειχε σβησει ελλειψει τροφοδοσιας καταλαμβανοντας υπουλα και μεθοδικα καθε διαθεσιμο σημειο.

Ειχε αποκοιμηθει διχως να το καταλαβει πανω στην πολυθρονα κατα την διαρκεια του ταξιδιου του πισω στα γεγονοτα που ειχαν μεσολαβησει μεχρι εκεινη τη στιγμη. Τωρα ομως μπροστα του υπηρχε μια καινουρια προκληση, ενα νεο αινιγμα να λυσει, ενα αινιγμα που απαιτουσε την παρουσια του στο λομπυ του ξενοδοχειου σε λιγη ωρα. Εκει θα συναντουσε τον μυστηριωδη αποστολεα του γραμματος που ειχε λαβει στη Ναπολη και που για χαρη του ειχε κανει ολο αυτο το ταξιδι μεχρι τη Μαδριτη. Ειχε ακομα καποιο χρονο μπροστα του και το πρωτο πραγμα που εκανε ηταν να ριξει λιγο παγωμενο νερο στο προσωπο του για να ξυπνησει.

Το νερο υπηρετησε το σκοπο του με τον καλυτερο τροπο και αφου σιγουρευτηκε πως το τζακι ηταν εντελως σβηστο βγηκε απο το δωματιο κλεινοντας πισω του την πορτα.

                        =============================

Δεν υπηρχε ψυχη εκεινη τη στιγμη στο λομπυ του Γκουερρα πλην του προσωπικου που φαινοταν απασχολημενο με τις εργασιες ρουτινας που επρεπε να φερει σε περας.

Ο ανθρωπος που θα συναντουσε δεν ειχε ερθει ακομα ετσι του δοθηκε η ευκαιρια να δοκιμασει το πρωινο του ξενοδοχειου το οποιο βρηκε θεσπεσιο. Ειχε αρχισει ν' αδημονει λιγο οταν ενας ψηλος αντρας, τυλιγμενος σ' ενα βαρυ, σκουρο πανωφορι και μ' ενα καπελο δυσαναλογο με το μεγεθος του κεφαλιου του μπηκε στο λομπυ και ταξιδεψε το βλεμμα του ολογυρα.

Αντιλαμβανομενος πως αυτος που θα συναντουσε ηταν ηδη εκει περιμενοντας πλησιασε με αργο βημα, σταθηκε μπροστα του και βγαζοντας το καπελο του ειπε.

-'Ζητω συγγνωμη αν περιμενατε. Ενα μικρο προβλημα της τελευταιας στιγμης με την αμαξα'.

-'Δεν πειραζει' απαντησε ο ξενος καθως σηκωνοταν απο την αναπαυτικη του καρεκλα. 'Φανταζομαι πως ειστε απλως αυτος που θα με παει στην συναντηση που εχω' προσθεσε.

-'Ακριβως' απαντησε ο αντρας λιγο ενοχλημενος που ο συνομιλητης του ειχε μαντεψει τον ακριβη του ρολο. 'Θα ειχατε την καλοσυνη να με ακολουθησετε' ?

                       ==========================

Σ' ολη την διαδρομη δεν αλλαξαν ουτε μια κουβεντα πλην των τετριμμενων, αν ο επισκεπτης ηταν αρκετα βολικα στην αμαξα κι αν τον ενοχλουσε η ταχυτητα με την οποια ο οδηγος διαφεντευε τ' αλογα του. Ετσι ο ξενος περιοριστηκε στο να χαζεψει το τοπιο που ξεδιπλωνοταν μπροστα στα ματια του καθως διεσχιζαν την Μαδριτη.

Στους καλοφτιαγμενους πετρινους δρομους σερνοταν ακομα η νυχτερινη υγρασια αρνουμενη πεισματικα ν' αφησει την κυριαρχια της αν δεν εμφανιζοταν το φως του ηλιου, κανοντας τους κατα τοπους να γυαλιζουν αλλα και να γλυστρανε επικινδυνα. Ηταν αρκετα νωρις για να υπαρχει κοσμος εξω, ετσι η εντυπωση πως διεσχιζαν μια ερημη πολη γινοταν ακομα πιο εντονη.

Οι ελαχιστες ψυχες που συναντησαν στο διαβα τους ηταν κατα βαση Ιησουιτες μοναχοι που σταματουσαν για λιγα δευτερολεπτα τις ασχολιες τους για να εστιασουν στην αμαξα και μετα συνεχιζαν οτι εκαναν αδιαφοροι για την παρουσια της.

Ο ξενος καταλαβε πως πηγαιναν καπου εξω απο την πολη οταν ειδε ν' αφηνουν πισω τους και τα τελευταια σπιτια της Μαδριτης.

                      ==========================

Τωρα ειχε αρχισει να προσεχει ακομα περισσοτερο την διαδρομη οχι γιατι ειχε συγκινηθει απο το εκπληκτικο τοπιο που ξεδιπλωνοταν μπροστα στα ματια του αλλα γιατι προσπαθουσε ν' απομνημονευσει και να καταγραψει στο μυαλο του τον δρομο που θα τον οδηγουσε στη συναντηση του, πραγμα οχι τοσο ευκολο αφου για ωρα σχεδον τιποτα δεν αλλαζε στον εξωτερικο περιγυρο. Ειχαν αφησει καμποσες φορες τον κεντρικο δρομο για να χωθουν σε μικροτερους, στενοτερους που οριακα χωρουσαν την ελευση μιας αμαξας δρομους μα ο οδηγος, που φαινοταν πως ειχε κανει παμπολλες φορες αυτη τη διαδρομη, εδινε την αισθηση πως θα ηταν ικανος να την κανει και με τα ματια κλειστα.

Ηταν μετα απο μια σχετικα κλειστη δεξια στροφη που ειδε εξαφνα στο βαθος να δεσποζει ο ογκος ενος τεραστιου, πετρινου πυργου. Αυτος ηταν ο προορισμος του, τωρα το ηξερε. Αυτο που δεν γνωριζε ηταν ποιος τον περιμενε εκει. Μα αυτο ηταν κατι που θα το μαθαινε συντομα.

Ενα αισθημα δυσφοριας εμφανιστηκε απο το πουθενα και τον κατελαβε στιγμιαια.

                          ==========================

Σαν να ειχε λαβει μια αορατη εντολη ο αμαξας μαστιγωσε τ' αλογα του και χαθηκε προς αγνωστη κατευθυνση αμεσως μολις ο ξενος πατησε το ποδι του στο εδαφος. Τον παρακολουθησε για λιγο με το βλεμμα ωσπου τον ειδε να εξαφανιζεται στο βαθος και μετα εστρεψε την προσοχη του προς τα μπροστα. Ανεβηκε τις σκαλες που οδηγουσαν στην βαρια, σιδερενια εξωπορτα και σαν καποιος να ειχε διαβασει τη σκεψη του ειδε την πορτα ν' ανοιγει την στιγμη που ετοιμαζοταν να χτυπησει. Ενας μαυροφορεμενος Ιησουιτης εστεκε πισω της και διχως να πει λεξη του εκανε ενα αδιορατο νοημα να τον ακολουθησει.

Διεσχισαν ετσι, ο Ιησουιτης μπροστα κι ο ξενος ν' ακολουθει, ενα δρομακι που εκοβε στα δυο εναν υπεροχο κηπο, φορτωμενο με καθε λογης δεντρα και λουλουδια κι εφτασαν σε μια μικρη μαρμαρινη σκαλα που οδηγουσε σε μια αλλη πορτα, δρυινη αυτη τη φορα μα εξισου βαρια με την αρχικη σιδερενια που ειχε συναντησει. Ο μοναχος χτυπησε μια φορα και με γοργο βημα, παντα διχως να βγαλει λεξη, εστριψε αριστερα κι απομακρυνθηκε.

                         ========================

Η ομιλια δεν ηταν το δυνατο σημειο ουτε του αλλου Ιησουιτη που ανοιξε την δρυινη πορτα. Μ' ενα νοημα του ζητησε να τον ακολουθησει και ο ξενος υπακουσε.

Μεχρι να φτασουν στον προορισμο τους, μια καινουρια πορτα σε μικροτερες διαστασεις απο τις προηγουμενες πιστοποιησε το γεγονος πως η διακοσμηση του χωρου συμβαδιζε απολυτα με την ομιλιτικοτητα που διεκρινε τους μοναχους. Δεν ηξερε αν επρεπε ν' απορησει η να το θεωρησει φυσιολογικο. Αυτη τη φορα ο μοναχος ανοιξε μονος του την πορτα, του εκανε νοημα να περασει και αφου μπηκε  την εκλεισε πισω του. Το βλεμμα του διετρεξε την βιβλιοθηκη, γιατι βιβλιοθηκη ηταν το δωματιο που ειχε εισελθει και μαλιστα τεραστιων διαστασεων.

Ενα τεραστιο γραφειο δεσποζε ακριβως απεναντι του, ερημο απο κατοχο, και πισω του ακριβως ενα απο τα μεγαλυτερα τζακια που ειχε δει ποτε εκαιγε αδιακοπα σκορπωντας μια ευεργετικη ζεστη που τον εξαναγκασε ν' αποχωριστει το βαρυ πανωφορι του.

-'Αφηστε το οπου σας διευκολυνει' ακουσε την φωνη απο πλαγια δεξια του να του λεει.

                                  ==========================
Στραφηκε προς το μερος της φωνης. Η μονη ενδυματολογικη διαφορα αναμεσα στον αντρα που μολις ειχε μιλησει και τους υπολοιπους μοναχους που ειχε συναντησει μεχρι στιγμης ηταν το χρωμα του χιτωνα του, που στην συγκεκριμενη περιπτωση ηταν ενα εντονα βαθυ αλικο.
Προφανως αυτο του προσεδιδε και καποιο ανωτερο βαθμο στην ιεραρχια αν εκρινε απο τον τροπο που κινουνταν μεσα στην βιβλιοθηκη, σαν να ηταν το προσωπικο, φυσικο του περιβαλλον. Τον παρακολουθησε καθως βηματισε γοργα για να βρεθει πισω απο το γραφειο.
-'Σας ζητω συγγνωμη' ειπε 'για την ταλαιπωρια που υποστηκατε μεχρι να ερθετε εδω' ενω ταυτοχρονα του εκανε νοημα να καθισει απεναντι του. 'Οι μερες ειναι λιγο περιεργες και σε καποιες περιπτωσεις πρεπει να ειμαστε προσεκτικοι και προνοητικοι'.
Ο ξενος εκανε μια κινηση σαν να δηλωνε πως δεν ειχε απολυτως κανενα προβλημα.
-'Θα μου επιτρεψετε να σας προσφερω λιγο απο το εξαιρετικο τσαι που παρασκευαζουμε εμεις οι ιδιοι εδω' συνεχισε ο υψηλοβαθμος μοναχος. 'Ειμαι σιγουρος πως θα σας αρεσει'.
Διχως να εχει πει ακομα κουβεντα ο ξενος μ' ενα νευμα του κεφαλιου συγκανατενευσε. 
                        ===========================
-'Φανταζομαι πως θ' αναρωτιεστε για ποιο λογο κανατε ολο αυτο το ταξιδι απο την Ναπολη' συνεχισε τον μονολογο του ο μοναχος 'και τι θα μπορουσαν ποτε να θελουν ανθρωποι παντελως αγνωστοι απο σας. Πιστεψτε με, οσο μυστηριωδη κι ακατανοητα σας μοιαζουν ολα αυτα πολυ συντομα θα διαπιστωσετε την απλοτητα τους. Α, το τσαι σας' ειπε ενω ταυτοχρονα εσπρωχνε προς το μερος του μια κουπα γεματη με το αχνιστο, μυρωδατο αφεψημα που ειχε αφησει μπροστα του ενας ακομα αμιλητος μοναχος.
Ο ξενος περιμενε μεχρι να φυγει και μετα εφερε την κουπα στα χειλη του.
Οντως το τσαι ηταν εκπληκτικο. Εκανε μεγαλο κοπο προσπαθωντας να θυμηθει ποτε ειχε πιει τελευταια φορα κατι τοσο ευγεστο και συνειδητοποιησε πως ειχε περασει πραγματι πολυς καιρος. Ηπιε αλλη μια γεματη γουλια και αφησε την κουπα στο τραπεζι.
-'Ωραιο, παρα πολυ ωραιο' σχολιασε 'αλλα σιγουρα δεν με φερατε ως εδω για να να σας πιστοποιησω κατι για το τσαι που ηδη γνωριζετε' συνεχισε και καθισε ακομα πιο αναπαυτικα.
                       =============================
-'Φυσικα οχι', ηρθε η απαντηση 'και καταλαβαινω την αδημονια σας σχετικα με τον λογο που βρισκεστε εδω. Θα μπω λοιπον κατ' ευθειαν στο θεμα διχως αλλες περιστροφες'.
Ακουμπησε οσο πιο ανετα μπορουσε στην καρεκλα του, επλεξε τα δαχτυλα των χεριων του και διχως να παιρνει το βλεμμα του απο τον επισκεπτη αρχισε να μιλαει.
-'Οπως εχετε καταλαβει βρισκεστε σ' ενα απο πολλα μοναστηρια που χρησιμοποιουμε εμεις οι Ιησουιτες σ' ολη την επικρατεια της Ισπανιας. Δεν θ' αναφερθω στο τι ακριβως πρεσβευουμε, ξερω πως το γνωριζετε απο τους αδελφους μας στην Ναπολη. Αυτο που δεν ξερετε ειναι πως ασχετως με το πως εξελισσονται εκει τα πραγματα εδω ειναι αρκετα διαφοροποιημενα. Δυστυχως υπαρχουν καποιοι στα ανωτατα βασιλικα αξιωματα που για δικους τους λογους δεν βλεπουν καλα και εμας σαν ταγμα αλλα και γενικοτερα τον θεσμο της Ιερας Εξετασης που εχει την βαση της εδω, στην Ισπανια. Το τι ακριβως εχουν στο μυαλο τους μας ειναι αγνωστο, οχι ομως και οι προθεσεις τους. Η δυναμη και η επιρροη τους ειναι για μας μεγαλο προβλημα'.
                          ========================
-'Και για να ειμαι πιο ακριβης' προσθεσε ενω εσπρωχνε προς το μερος του αμιλητου ξενου ενα κομματι χαρτι 'η δυναμη και η επιρροη αυτου του συγκεκριμενου ανθρωπου. Δυστυχως οι αποψεις του εχουν βρει προσφορο εδαφος στ' αυτια κυβερνωντων που θα μπορουσαν αρδην ν' αλλαξουν δεδομενα και καταστασεις δεκαετιων. Δεν ξερουμε για ποσο ακομα η υποστηριξη της Αγιας Εκκλησιας του Βατικανου θα μπορει να διατηρησει τα πραγματα ως εχουν. Ομως δεν μπορουμε να μεινουμε, οπως καταλαβαινετε, με σταυρωμενα χερια. Τ' ονομα που διαβαζετε σ' αυτο το χαρτι ειναι ο λογος που βρισκεστε σημερα εδω' ειπε ενω το δαχτυλο του επανειλημμενα χτυπουσε ρυθμικα τ' ονομα που ηταν γραμμενο στο χαρτι.
Ο ξενος το πηρε στα χερια του, διαβασε τ' ονομα και το ξαναφησε στο τραπεζι.
-'Και τι ακριβως ζητατε απο μενα να κανω' ? ρωτησε σταυρωνοντας τα χερια του.
Ο υψηλοβαθμος μοναχος χαμογελασε σαν την τιγρη που μολις ειχε εντοπισει το θυμα της.
-'Μα να τον σκοτωσετε φυσικα, τι αλλο' ?