ΜΙΑ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 93
Αν δεν ηξερες τιποτα για τον Νταρυλ Σκοτ θα πιστευες ακραδαντα πως δεν ηταν κατι περισσοτερο απο ενας αστεγος, περιπλανωμενος ζητιανος που προσπαθουσε να εξοικονομησει τα προς το ζην απο την ελεημοσυνη των περαστικων που θα επιβραβευαν τις μουσικες, κιθαριστικες δεξιοτητες του με μερικα κερματα. Αυτη η εντυπωση ηταν παντελως λανθασμενη.
Ο Νταρυλ Σκοτ ουτε αστεγος ηταν ουτε ζητιανος. Απο τοτε που η γυναικα του ειχε πεθανει δεν ειχε τιποτα απολυτως να κανει στο σπιτι του. Ετσι, εχοντας αφθονο χρονο να εξασκησει το αγαπημενο του χομπυ, την μουσικη, συνηθιζε να καθεται σε διαφορα σημεια της πολης και να παιζει με την ψυχη του μεχρι να βαρεθει. Ολοι τον ηξεραν, ολοι τον χαιρετουσαν, ολοι ειχαν μια κουβεντα ν' ανταλλαξουν μαζι του κι ο Νταρυλ τοτε σταματουσε το παιξιμο στην παλια, κλασσικη κιθαρα του για ν' ανταποδωσει. Το πιο εντυπωσιακο μαζι του ηταν το πλουσιο μουσικο ρεπερτοριο που ειχε, παρ' ολα αυτα δεν δεχοταν ποτε παραγγελιες. Κι αυτο ηταν κατι που ολοι το γνωριζαν και κανενας ποτε δεν εμπαινε στον κοπο να του ζητησει κατι.
================================
Αυτην τη φορα βρισκοταν καθισμενος στην πτυσσομενη καρεκλα του λιγα μονο μετρα μακρια απο το εστιατοριο της Κολιν Γουαιλντερ προσπαθωντας ν' αποδωσει οσο πιο πιστα μπορουσε ενα παλιο, φολκ κοματι οταν το βλεμμα του επεσε πανω στο αυτοκινητο που μολις περνουσε απο μπροστα του και το παρακολουθησε. Ηξερε σχεδον ολα τ' αυτοκινητα στο Φορτ Σεβερν κι αυτο δεν το ειχε ξαναδει, οπως δεν ειχε δει ποτε ξανα τους δυο επιβατες του οταν κατεβηκαν.
Η μερα ηταν ψυχρη ετσι κι αλλιως μα για το ριγος που ενοιωσε στη ραχοκοκκαλια του δεν ηταν υπευθυνο το ψυχος. Για την ακριβεια ηταν ο ενας απ' αυτους που του ειχε προκαλεσει αυτο το ριγος. Σταματησε να παιζει μην μπορωντας να τραβηξει τα ματια απο πανω του. Τους ειδε με αργο βημα να φτανουν στην εξωπορτα του εστιατοριου, να την ανοιγουν και να μπαινουν μεσα.
Ο Νταρυλ Σκοτ ειχε δει και ειχε ζησει αναριθμητες καταστασεις ολα αυτα τα χρονια της ζωης του. Αυτη ηταν η πρωτη φορα απο τοτε που θυμοταν τον εαυτο του που δεν ειχε πια καμια ορεξη να παιξει. Αυτο, εκτος απο πρωτογνωρο, ηξερε πως δεν ηταν καθολου καλο.
==============================
Η Κολιν Γουαιλντερ ειδε τους δυο αντρες που εκατσαν σ' ενα τραπεζι και καταλαβε αμεσως πως ηταν αυτοι που της ειχε κανει μνεια η Σερυλ Λαντις. Μολονοτι δεν το εκανε ποτε ηξερε πως αυτη την φορα θα επρεπε να παει η ιδια να εξυπηρετησει και οχι καποια σερβιτορα.
Η παραγγελια που της εδωσαν ηταν απολυτα φυσιολογικη κι ετσι δεν βρηκε αφορμη ν' ανοιξει κουβεντα μαζι τους. Η ευκαρια της δοθηκε οταν η Λεισι Ντε Παλμα μπηκε στο μαγαζι και την πηρε παραμερα για να της ψιθυρισει κατι στο αυτι. Η Κολιν κουνησε καταφατικα το κεφαλι της, πραγμα που σημαινε πως ειχε καταλαβει και μολις η βοηθος του σεριφη βγηκε απο το μαγαζι πλησιασε το τραπεζι των δυο νεοφερμενων. Τους ρωτησε αν ηταν δικο τους ενα αυτοκινητο παρκαρισμενο μπροστα σε κρουνο κι οταν πηρε θετικη απαντηση τους ζητησε να το μετακινησουν για ν' αποφυγουν μια ασκοπη κληση. Μολις ο ενας απο τους δυο σηκωθηκε για ν' αλλαξει θεση σταθμευσης στο αμαξι η Κολιν εκμεταλλευτηκε τη στιγμη για να πιασει κουβεντα με τον αλλο. Δεν χρειαστηκε περισσοτερα απο λιγα λεπτα.
================================
-'Αυτο θα πει περιποιηση, δεν συμφωνεις' ? εκανε ο Κερτ Κοπολα ξαπλωνοντας αναπαυτικα στο μεγαλο κρεβατι που υπηρχε στο δωματιο του ξενου.
-'Ειναι λιγο περιεργο, δεν νομιζεις' ? ανταπαντησε ο ξενος.
-'Γιατι' ? εκανε απορημενα ο Κερτ. 'Οι ανθρωποι ειναι απλα ευγενικοι'.
-'Στο εστιατοριο μας ενημερωνουν για το παρανομο παρκαρισμα και γλυτωνουμε την κληση, επιμενουν να μην μας χρεωσουν τιποτα απ' οτι φαγαμε και ηπιαμε, μας στελνουν συστημενους στο καλυτερο ξενοδοχειο της πολης οπου κατα διαβολεμενη συμπτωση υπαρχουν κενα τα δυο καλυτερα δωματια που διατιθενται και ο ξενοδοχος κοντεψε να τσακισει την μεση του απο τις αλεπαλληλες υποκλισεις. Ειμαστε καποιοι σταρ και δεν το ξερω' ? ολοκληρωσε ο ξενος.
-'Δεν ξερω για σενα αλλα εγω νοιωθω σταρ αρα ειμαι' απαντησε με στομφο ο Κερτ.
Ο ξενος χαμογελασε ακουγοντας την παραφραση της γνωστης ρησης του Καρτεσιου.
-'Και ο σεριφης' ? ειπε. 'Τι εχεις να πεις γι αυτο' ?
=============================
-'Ο σερφης' εκανε ο Κερτ. 'Κοιτα, σκεψου καποιον που ειναι το οργανο επιβολης του νομου σε μια τετοια πολη. Ποση δουλεια πραγματικα να εχει ? Τι εγκληματικοτητα να εχει αυτο μερος ?
Δεν νομιζω πως υπαρχουν και πολλα πραγματα για να κανει καποιος εδω μ' αυτες τις αρμοδιοτητες. Δεν θα μου εκανε καθολου εντυπωση αν εφτανε στο σημειο να κοβει κλησεις σε λαγους για υπερβολικη ταχυτητα'.
Ο ξενος ξεσπασε σ' ενα τρανταχτο γελιο. Ο Κερτ συνεχισε απτοητος.
-'Και ξαφνικα εμφανιζομαστε εμεις. Νεα προσωπα, νεα χρηματα που μπορουν να ξοδευτουν. Μας κερνανε ενα γευμα για το καλως ορισες και μας δινουν τα καλυτερα δωματια που υπαρχουν διαθεσιμα. Που βλεπεις το επιληψιμο' ?
-'Μπορει να εχεις δικιο' απαντησε ο ξενος. 'Και μια και το ανεφερες, δεν πας ν' αναστατωσεις το δικο σου καταπληκτικο δωματιο και να μ' αφησεις λιγο να ξεκουραστω' ?
Ηταν η σειρα του Κερτ να ξεσπασει σ' ενα εξισου τρανταχτο γελιο.
============================
Ηταν το ενστικτο αυτο που οδηγησε τον Ντεξτερ Γου να σταματησει πανω στον κεντρικο δρομο διπλα σ' ενα τσουρμο πιτσιρικια που επαιζαν. Δεν ειχε το παραμικρο στοιχειο που ν' αποδεικνυε πως αυτοι που εψαχναν βρισκονταν στο Τσωρτσιλ μα θα στοιχηματιζε οτι ειχε και δεν ειχε πως ακομα κι αν δεν ηταν εκει σιγουρα θα ειχαν περασει. Το ζητημα ηταν πως θα το επιβεβαιωνε.
Πλησιασε τα παιδια και φορεσε το πιο μελισταλαχτο υφος που ειχε διαθεσιμο. Η απαντηση που εισεπραξε ηταν αρνητικη μα δεν πτοηθηκε. Κανενα απο τα παιδια δεν ειχε δει ενα αυτοκινητο σαν κι αυτο που τους ειχε περιγραψει να περιφερεται στους δρομους του Τσωρτσιλ. Ηταν ετοιμος ν' απομακρυνθει απραγος οταν προσεξε το μοναδικο πιτσιρικι που δεν ειχε βγαλει μιλια να τον κοιταει επιμονα. Γι αλλη μια φορα το ενστικτο ανελαβε να τον καθοδηγησει.
-'Μηπως εσυ ειδες αυτο το αυτοκινητο' ? ρωτησε.
Ο πιτσιρικας παρεμεινε αμιλητος κοιτωντας παντα επιμονα. Η ιδεα εμφανιστηκε μπροστα στον Ντεξτερ απο το πουθενα κι απορησε πως δεν το ειχε σκεφτει νωριτερα.
==========================
Στην θεα του χαρτονομισματος τα ματια του παιδιου αρχισαν να εστιαζουν μια στον Ντεξτερ και μια στα χρηματα. Το χαρτονομισμα απεκτησε παρεα μα ο μικρος εξακολουθουσε να παραμενει σιωπηλος. Ο Ντεξτερ πολλαπλασιασε το δελεαρ. Τωρα στην χουφτα του βρισκοταν ενα σωρο απο τσαλακωμενα χαρτονομισματα που αγωνιουσαν να μαθουν αν θα ειχαν νεο ιδιοκτητη απο δω και περα. Ο μικρος απλωσε το χερι του, πηρε τα χαρτονομισματα και τα εξαφανισε σε μια τσεπη του μπουφαν του. Ο Ντεξτερ χαμογελασε μα δεν ειπε κουβεντα.
-'Ενα τετοιο αυτοκινητο ειχε σταματησει λιγο πιο πανω πριν απο πολλες ωρες εξω απο το εστιατοριο' ειπε ο μικρος ενω παραλληλα εδειχνε το σημειο με το χερι του.
-'Εχεις ολες τις προδιαγραφες για πολυ καλυτερα πραγματα' απαντησε ο μεγαλος απο τ' αδελφια Γου.
-'Απο καπου πρεπει ν' αρχισω' εκανε ο πιτσιρικας διχως να τραβηξει το βλεμμα του απο τον Ντεξτερ. 'Δεν σκοπευω να περασω ολη μου τη ζωη στο Τσωρτσιλ' συνεχισε.
Ο Ντεξτερ χαμογελασε και παλι και απομακρυνθηκε διχως να πει κουβεντα.
================================
Ο Μιλτον Χιτσκοκ ξεπροβαλλε αποτομα πισω απο την κολωνα και αρπαξε το χερι της Σιντυ Σπιλμπεργκ αιφνιδιαζοντας αρχικα την κοπελα που μολις συνειδητοποιησε ποιος ηταν ο υπευθυνος γι αυτον τον αιφνιδιασμο τραβηξε αποτομα το χερι της για να ελευθερωθει.
-'Σταματα πια Μιλτον' εκανε εκνευρισμενη 'αυτο το πραγμα. Βαρεθηκα να σε βλεπω μπροστα μου καθε τρεις και λιγο. Στο ειπα πως εμεις οι δυο τελειωσαμε οριστικα, δεν καταλαβαινεις' ?
-'Αφου το ξερεις πως σ' αγαπαω Σιντυ' ειπε παραπονιαρικα ο νεαρος 'και ξερω πως και συ μ' αγαπας. Γιατι επιμενεις να χωρισουμε' ?
Η κοπελα αρχισε να βαδιζει γρηγορα μα ο νεαρος την ακολουθησε. Σταματησε και γυρισε προς το μερος του αναγκαζοντας τον να σταματησει κι αυτος.
-'Δεν οδηγει πουθενα Μιλτον, τα ειπαμε τοσες φορες. Για σενα το παρελθον, το παρον και το μελλον ειναι συνυφασμενα σε δυο λεξεις, Φορτ Σεβερν. Για μενα ειναι οπουδηποτε αλλου εκτος απο δω. Κουραστηκα, βαρεθηκα και δεν προκειται ν' αλλαξω γνωμη'.
===============================
-'Λιγη υπομονη σου ζητησα, τιποτα αλλο. Να μαζεψω δυο δεκαρες και μετα θα φυγουμε μαζι, μακρια απο δω. Αφου ξερεις πως θα κανω τα παντα για να εισαι ευτυχισμενη'.
Για πολλοστη φορα απο τοτε που ειχαν χωρισει η Σιντυ Σπιλμπεργκ επανελαβε το ιδιο λογιδριο.
-'Μιλτον προσπαθησε να καταλαβεις. Ποτε δεν θα μαζεψεις αυτες τις δεκαρες οσο φροντιζεις να τις ξοδευεις ανουσια απο δω κι απο κει. Ο χρονος περναει, δεν περιμενει κανενα, δεν θα περιμενει ουτε κι εμενα. Δεν μπορω να κανω ασκοπη υπομονη μεχρι ν' αλλαξεις εσυ την νοοτροπια σου. Θα εισαι δυστυχισμενος αν φυγεις ποτε απο δω και γω αν μεινω. Τιποτα δεν προκειται να λειτουργησει σωστα αναμεσα μας, ειναι ματαιο'.
-'Αγαπιομαστε, δεν ειναι αυτο αρκετο' ? εκανε ο νεαρος σε μια απελπιδα προσπαθεια να της αλλαξει γνωμη. 'Μαζι μπορουμε να'.....
-'Λυπαμαι Μιλτον' τον εκοψε αποτομα κοπελα. 'Και σε παρακαλω σταματα να με ακολουθεις παντου και να εμφανιζεσαι αποτομα μπροστα μου' συμπληρωσε κι απομακρυνθηκε διχως να κοιταξει πισω.
==============================
Ο Τερενς Μιλλερ παρακολουθουσε την σκηνη απο την απεναντι μερια του δρομου. Δεν μπορουσε ν' ακουσει την συζητηση αλλα δεν χρειαζοταν. Ηξερε την Σιντυ και τον Μιλτον κι απο τις χειρονομιες τους ηταν σαν ν' ακουγε τι ελεγαν. Ηταν κι αυτη μια μικρη ιστορια αναμεσα στις πολυπληθεις αλλες που λαμβαναν μερος στο Φορτ Σεβερν μα αυτη ηταν μια ιστορια που τον αφηνε παγερα αδιαφορο. Ειχε σημαντικοτερα πραγματα, πολυ μεγαλυτερης βαρυτητας με τα οποια επρεπε ν' ασχοληθει. Ειχε ερθει. Δεν τον ειχε δει μα ηξερε πως βρισκοταν στο Φορτ Σεβερν κι εψαχνε να τον βρει. Αυτο ηταν και το ζητουμενο. Το μονο που ειχε να κανει ηταν να επιλεξει σωστα τον χρονο που θα συναντιοντουσαν προσωπο με προσωπο.
Στο μυαλο του ηταν ηδη σχηματισμενος ο τροπος με τον οποιο θα επεφτε η αυλαια με το καλυτερο δυνατον αποτελεσμα. Εριξε μια τελευταια ματια στο ζευγαρι απεναντι.
Μπροστα σ' αυτα που θα συνεβαιναν τις επομενες μερες στο Φορτ Σεβερν η ιστορια του Μιλτον και της Σιντυ δεν ωχριουσε απλως. Ηταν σαν να μην υπηρχε.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 93
Αν δεν ηξερες τιποτα για τον Νταρυλ Σκοτ θα πιστευες ακραδαντα πως δεν ηταν κατι περισσοτερο απο ενας αστεγος, περιπλανωμενος ζητιανος που προσπαθουσε να εξοικονομησει τα προς το ζην απο την ελεημοσυνη των περαστικων που θα επιβραβευαν τις μουσικες, κιθαριστικες δεξιοτητες του με μερικα κερματα. Αυτη η εντυπωση ηταν παντελως λανθασμενη.
Ο Νταρυλ Σκοτ ουτε αστεγος ηταν ουτε ζητιανος. Απο τοτε που η γυναικα του ειχε πεθανει δεν ειχε τιποτα απολυτως να κανει στο σπιτι του. Ετσι, εχοντας αφθονο χρονο να εξασκησει το αγαπημενο του χομπυ, την μουσικη, συνηθιζε να καθεται σε διαφορα σημεια της πολης και να παιζει με την ψυχη του μεχρι να βαρεθει. Ολοι τον ηξεραν, ολοι τον χαιρετουσαν, ολοι ειχαν μια κουβεντα ν' ανταλλαξουν μαζι του κι ο Νταρυλ τοτε σταματουσε το παιξιμο στην παλια, κλασσικη κιθαρα του για ν' ανταποδωσει. Το πιο εντυπωσιακο μαζι του ηταν το πλουσιο μουσικο ρεπερτοριο που ειχε, παρ' ολα αυτα δεν δεχοταν ποτε παραγγελιες. Κι αυτο ηταν κατι που ολοι το γνωριζαν και κανενας ποτε δεν εμπαινε στον κοπο να του ζητησει κατι.
================================
Αυτην τη φορα βρισκοταν καθισμενος στην πτυσσομενη καρεκλα του λιγα μονο μετρα μακρια απο το εστιατοριο της Κολιν Γουαιλντερ προσπαθωντας ν' αποδωσει οσο πιο πιστα μπορουσε ενα παλιο, φολκ κοματι οταν το βλεμμα του επεσε πανω στο αυτοκινητο που μολις περνουσε απο μπροστα του και το παρακολουθησε. Ηξερε σχεδον ολα τ' αυτοκινητα στο Φορτ Σεβερν κι αυτο δεν το ειχε ξαναδει, οπως δεν ειχε δει ποτε ξανα τους δυο επιβατες του οταν κατεβηκαν.
Η μερα ηταν ψυχρη ετσι κι αλλιως μα για το ριγος που ενοιωσε στη ραχοκοκκαλια του δεν ηταν υπευθυνο το ψυχος. Για την ακριβεια ηταν ο ενας απ' αυτους που του ειχε προκαλεσει αυτο το ριγος. Σταματησε να παιζει μην μπορωντας να τραβηξει τα ματια απο πανω του. Τους ειδε με αργο βημα να φτανουν στην εξωπορτα του εστιατοριου, να την ανοιγουν και να μπαινουν μεσα.
Ο Νταρυλ Σκοτ ειχε δει και ειχε ζησει αναριθμητες καταστασεις ολα αυτα τα χρονια της ζωης του. Αυτη ηταν η πρωτη φορα απο τοτε που θυμοταν τον εαυτο του που δεν ειχε πια καμια ορεξη να παιξει. Αυτο, εκτος απο πρωτογνωρο, ηξερε πως δεν ηταν καθολου καλο.
==============================
Η Κολιν Γουαιλντερ ειδε τους δυο αντρες που εκατσαν σ' ενα τραπεζι και καταλαβε αμεσως πως ηταν αυτοι που της ειχε κανει μνεια η Σερυλ Λαντις. Μολονοτι δεν το εκανε ποτε ηξερε πως αυτη την φορα θα επρεπε να παει η ιδια να εξυπηρετησει και οχι καποια σερβιτορα.
Η παραγγελια που της εδωσαν ηταν απολυτα φυσιολογικη κι ετσι δεν βρηκε αφορμη ν' ανοιξει κουβεντα μαζι τους. Η ευκαρια της δοθηκε οταν η Λεισι Ντε Παλμα μπηκε στο μαγαζι και την πηρε παραμερα για να της ψιθυρισει κατι στο αυτι. Η Κολιν κουνησε καταφατικα το κεφαλι της, πραγμα που σημαινε πως ειχε καταλαβει και μολις η βοηθος του σεριφη βγηκε απο το μαγαζι πλησιασε το τραπεζι των δυο νεοφερμενων. Τους ρωτησε αν ηταν δικο τους ενα αυτοκινητο παρκαρισμενο μπροστα σε κρουνο κι οταν πηρε θετικη απαντηση τους ζητησε να το μετακινησουν για ν' αποφυγουν μια ασκοπη κληση. Μολις ο ενας απο τους δυο σηκωθηκε για ν' αλλαξει θεση σταθμευσης στο αμαξι η Κολιν εκμεταλλευτηκε τη στιγμη για να πιασει κουβεντα με τον αλλο. Δεν χρειαστηκε περισσοτερα απο λιγα λεπτα.
================================
-'Αυτο θα πει περιποιηση, δεν συμφωνεις' ? εκανε ο Κερτ Κοπολα ξαπλωνοντας αναπαυτικα στο μεγαλο κρεβατι που υπηρχε στο δωματιο του ξενου.
-'Ειναι λιγο περιεργο, δεν νομιζεις' ? ανταπαντησε ο ξενος.
-'Γιατι' ? εκανε απορημενα ο Κερτ. 'Οι ανθρωποι ειναι απλα ευγενικοι'.
-'Στο εστιατοριο μας ενημερωνουν για το παρανομο παρκαρισμα και γλυτωνουμε την κληση, επιμενουν να μην μας χρεωσουν τιποτα απ' οτι φαγαμε και ηπιαμε, μας στελνουν συστημενους στο καλυτερο ξενοδοχειο της πολης οπου κατα διαβολεμενη συμπτωση υπαρχουν κενα τα δυο καλυτερα δωματια που διατιθενται και ο ξενοδοχος κοντεψε να τσακισει την μεση του απο τις αλεπαλληλες υποκλισεις. Ειμαστε καποιοι σταρ και δεν το ξερω' ? ολοκληρωσε ο ξενος.
-'Δεν ξερω για σενα αλλα εγω νοιωθω σταρ αρα ειμαι' απαντησε με στομφο ο Κερτ.
Ο ξενος χαμογελασε ακουγοντας την παραφραση της γνωστης ρησης του Καρτεσιου.
-'Και ο σεριφης' ? ειπε. 'Τι εχεις να πεις γι αυτο' ?
=============================
-'Ο σερφης' εκανε ο Κερτ. 'Κοιτα, σκεψου καποιον που ειναι το οργανο επιβολης του νομου σε μια τετοια πολη. Ποση δουλεια πραγματικα να εχει ? Τι εγκληματικοτητα να εχει αυτο μερος ?
Δεν νομιζω πως υπαρχουν και πολλα πραγματα για να κανει καποιος εδω μ' αυτες τις αρμοδιοτητες. Δεν θα μου εκανε καθολου εντυπωση αν εφτανε στο σημειο να κοβει κλησεις σε λαγους για υπερβολικη ταχυτητα'.
Ο ξενος ξεσπασε σ' ενα τρανταχτο γελιο. Ο Κερτ συνεχισε απτοητος.
-'Και ξαφνικα εμφανιζομαστε εμεις. Νεα προσωπα, νεα χρηματα που μπορουν να ξοδευτουν. Μας κερνανε ενα γευμα για το καλως ορισες και μας δινουν τα καλυτερα δωματια που υπαρχουν διαθεσιμα. Που βλεπεις το επιληψιμο' ?
-'Μπορει να εχεις δικιο' απαντησε ο ξενος. 'Και μια και το ανεφερες, δεν πας ν' αναστατωσεις το δικο σου καταπληκτικο δωματιο και να μ' αφησεις λιγο να ξεκουραστω' ?
Ηταν η σειρα του Κερτ να ξεσπασει σ' ενα εξισου τρανταχτο γελιο.
============================
Ηταν το ενστικτο αυτο που οδηγησε τον Ντεξτερ Γου να σταματησει πανω στον κεντρικο δρομο διπλα σ' ενα τσουρμο πιτσιρικια που επαιζαν. Δεν ειχε το παραμικρο στοιχειο που ν' αποδεικνυε πως αυτοι που εψαχναν βρισκονταν στο Τσωρτσιλ μα θα στοιχηματιζε οτι ειχε και δεν ειχε πως ακομα κι αν δεν ηταν εκει σιγουρα θα ειχαν περασει. Το ζητημα ηταν πως θα το επιβεβαιωνε.
Πλησιασε τα παιδια και φορεσε το πιο μελισταλαχτο υφος που ειχε διαθεσιμο. Η απαντηση που εισεπραξε ηταν αρνητικη μα δεν πτοηθηκε. Κανενα απο τα παιδια δεν ειχε δει ενα αυτοκινητο σαν κι αυτο που τους ειχε περιγραψει να περιφερεται στους δρομους του Τσωρτσιλ. Ηταν ετοιμος ν' απομακρυνθει απραγος οταν προσεξε το μοναδικο πιτσιρικι που δεν ειχε βγαλει μιλια να τον κοιταει επιμονα. Γι αλλη μια φορα το ενστικτο ανελαβε να τον καθοδηγησει.
-'Μηπως εσυ ειδες αυτο το αυτοκινητο' ? ρωτησε.
Ο πιτσιρικας παρεμεινε αμιλητος κοιτωντας παντα επιμονα. Η ιδεα εμφανιστηκε μπροστα στον Ντεξτερ απο το πουθενα κι απορησε πως δεν το ειχε σκεφτει νωριτερα.
==========================
Στην θεα του χαρτονομισματος τα ματια του παιδιου αρχισαν να εστιαζουν μια στον Ντεξτερ και μια στα χρηματα. Το χαρτονομισμα απεκτησε παρεα μα ο μικρος εξακολουθουσε να παραμενει σιωπηλος. Ο Ντεξτερ πολλαπλασιασε το δελεαρ. Τωρα στην χουφτα του βρισκοταν ενα σωρο απο τσαλακωμενα χαρτονομισματα που αγωνιουσαν να μαθουν αν θα ειχαν νεο ιδιοκτητη απο δω και περα. Ο μικρος απλωσε το χερι του, πηρε τα χαρτονομισματα και τα εξαφανισε σε μια τσεπη του μπουφαν του. Ο Ντεξτερ χαμογελασε μα δεν ειπε κουβεντα.
-'Ενα τετοιο αυτοκινητο ειχε σταματησει λιγο πιο πανω πριν απο πολλες ωρες εξω απο το εστιατοριο' ειπε ο μικρος ενω παραλληλα εδειχνε το σημειο με το χερι του.
-'Εχεις ολες τις προδιαγραφες για πολυ καλυτερα πραγματα' απαντησε ο μεγαλος απο τ' αδελφια Γου.
-'Απο καπου πρεπει ν' αρχισω' εκανε ο πιτσιρικας διχως να τραβηξει το βλεμμα του απο τον Ντεξτερ. 'Δεν σκοπευω να περασω ολη μου τη ζωη στο Τσωρτσιλ' συνεχισε.
Ο Ντεξτερ χαμογελασε και παλι και απομακρυνθηκε διχως να πει κουβεντα.
================================
Ο Μιλτον Χιτσκοκ ξεπροβαλλε αποτομα πισω απο την κολωνα και αρπαξε το χερι της Σιντυ Σπιλμπεργκ αιφνιδιαζοντας αρχικα την κοπελα που μολις συνειδητοποιησε ποιος ηταν ο υπευθυνος γι αυτον τον αιφνιδιασμο τραβηξε αποτομα το χερι της για να ελευθερωθει.
-'Σταματα πια Μιλτον' εκανε εκνευρισμενη 'αυτο το πραγμα. Βαρεθηκα να σε βλεπω μπροστα μου καθε τρεις και λιγο. Στο ειπα πως εμεις οι δυο τελειωσαμε οριστικα, δεν καταλαβαινεις' ?
-'Αφου το ξερεις πως σ' αγαπαω Σιντυ' ειπε παραπονιαρικα ο νεαρος 'και ξερω πως και συ μ' αγαπας. Γιατι επιμενεις να χωρισουμε' ?
Η κοπελα αρχισε να βαδιζει γρηγορα μα ο νεαρος την ακολουθησε. Σταματησε και γυρισε προς το μερος του αναγκαζοντας τον να σταματησει κι αυτος.
-'Δεν οδηγει πουθενα Μιλτον, τα ειπαμε τοσες φορες. Για σενα το παρελθον, το παρον και το μελλον ειναι συνυφασμενα σε δυο λεξεις, Φορτ Σεβερν. Για μενα ειναι οπουδηποτε αλλου εκτος απο δω. Κουραστηκα, βαρεθηκα και δεν προκειται ν' αλλαξω γνωμη'.
===============================
-'Λιγη υπομονη σου ζητησα, τιποτα αλλο. Να μαζεψω δυο δεκαρες και μετα θα φυγουμε μαζι, μακρια απο δω. Αφου ξερεις πως θα κανω τα παντα για να εισαι ευτυχισμενη'.
Για πολλοστη φορα απο τοτε που ειχαν χωρισει η Σιντυ Σπιλμπεργκ επανελαβε το ιδιο λογιδριο.
-'Μιλτον προσπαθησε να καταλαβεις. Ποτε δεν θα μαζεψεις αυτες τις δεκαρες οσο φροντιζεις να τις ξοδευεις ανουσια απο δω κι απο κει. Ο χρονος περναει, δεν περιμενει κανενα, δεν θα περιμενει ουτε κι εμενα. Δεν μπορω να κανω ασκοπη υπομονη μεχρι ν' αλλαξεις εσυ την νοοτροπια σου. Θα εισαι δυστυχισμενος αν φυγεις ποτε απο δω και γω αν μεινω. Τιποτα δεν προκειται να λειτουργησει σωστα αναμεσα μας, ειναι ματαιο'.
-'Αγαπιομαστε, δεν ειναι αυτο αρκετο' ? εκανε ο νεαρος σε μια απελπιδα προσπαθεια να της αλλαξει γνωμη. 'Μαζι μπορουμε να'.....
-'Λυπαμαι Μιλτον' τον εκοψε αποτομα κοπελα. 'Και σε παρακαλω σταματα να με ακολουθεις παντου και να εμφανιζεσαι αποτομα μπροστα μου' συμπληρωσε κι απομακρυνθηκε διχως να κοιταξει πισω.
==============================
Ο Τερενς Μιλλερ παρακολουθουσε την σκηνη απο την απεναντι μερια του δρομου. Δεν μπορουσε ν' ακουσει την συζητηση αλλα δεν χρειαζοταν. Ηξερε την Σιντυ και τον Μιλτον κι απο τις χειρονομιες τους ηταν σαν ν' ακουγε τι ελεγαν. Ηταν κι αυτη μια μικρη ιστορια αναμεσα στις πολυπληθεις αλλες που λαμβαναν μερος στο Φορτ Σεβερν μα αυτη ηταν μια ιστορια που τον αφηνε παγερα αδιαφορο. Ειχε σημαντικοτερα πραγματα, πολυ μεγαλυτερης βαρυτητας με τα οποια επρεπε ν' ασχοληθει. Ειχε ερθει. Δεν τον ειχε δει μα ηξερε πως βρισκοταν στο Φορτ Σεβερν κι εψαχνε να τον βρει. Αυτο ηταν και το ζητουμενο. Το μονο που ειχε να κανει ηταν να επιλεξει σωστα τον χρονο που θα συναντιοντουσαν προσωπο με προσωπο.
Στο μυαλο του ηταν ηδη σχηματισμενος ο τροπος με τον οποιο θα επεφτε η αυλαια με το καλυτερο δυνατον αποτελεσμα. Εριξε μια τελευταια ματια στο ζευγαρι απεναντι.
Μπροστα σ' αυτα που θα συνεβαιναν τις επομενες μερες στο Φορτ Σεβερν η ιστορια του Μιλτον και της Σιντυ δεν ωχριουσε απλως. Ηταν σαν να μην υπηρχε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου