ΜΙΑ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 98
Τα γκριζα κροσσια της ομιχλης σερνονταν νωχελικα αναμεσα στα σπιτια του Φορτ Σεβερν καλυπτοντας καθε τι που εβρισκαν μπροστα τους. Οι προβολεις του αυτοκινητου προσπαθωντας ηρωικα να φωτισουν εστω και μερικα μετρα μπροστα τους εριχναν το φως τους οσο πιο εντονα μπορουσαν μα αυτο αυτοματα μετατρεποταν σε μια ασθενικη, υποτονικη και χλωμη πηγη ορατοτητας που οσο περνουσε η ωρα αντι να βελτιωνει εμοιαζε να χειροτερευει.
Οδηγουσε αργα και προσεκτικα οχι τοσο για τον φοβο πιθανου ατυχηματος λογω της περιορισμενης οπτικης δυνατοτητας οσο για την πιθανοτητα να εχανε το σημειο που επρεπε να στριψει βαση των οδηγιων που ειχε λαβει. Βγηκε απο την πολη και τα πραγματα εγιναν ακομα πιο δυσκολα αφου υπηρχε ελλειψη φωτισμου εκατερωθεν του δρομου λογω της απουσιας κεντρικων λαμπτηρων. Παρ' ολα αυτα η τεταμενη προσοχη του ανταμοιφθηκε συντομα αφου διεκρινε σχετικα ευκολα την στροφη και μπηκε στον παραδρομο. Τωρα επρεπε να συναντησει τον φραχτη οπου και θα σταματουσε.
===========================
Δεν ειδε ποτε κανεναν φραχτη. Μετα απο καμποση ωρα διαδρομης η αρρωστιαρικη δεσμη φωτων του εστιασε πανω σε μια σκοτεινη φιγουρα που εστεκε στην μεση του δρομου και φρεναρισε αποτομα. Υπακουσε στο νοημα της φιγουρας να βγει απο το αμαξι.
-'Ηρθες λιγο πιο νωρις απ' οτι επρεπε' ειπε ο Τερενς Μιλλερ 'μα τελικα ειναι καλυτερα ετσι'.
Ο ξενος τον κοιταξε απορημενος μα δεν μιλησε.
-'Εδω ειμαστε' ειπε ο Μιλλερ. 'Σε δυο λεπτα ακριβως θα τον δεις'.
Δεν καταλαβαινε τι εννοουσε ο αινιγματικος συνομιλητης του μ' αποφασισε να παιξει το παιγνιδι με τους δικους του κανονες, εστω και προσωρινα.
Απο το πουθενα ενας φραχτης υλοποιηθηκε μπροστα στα ματια του. Οχι, δεν ηταν οτι υπηρχε και η πολυ περιορισμενη ορατοτητα δεν τον αφηνε να τον δει. Ο φραχτης ειχε εμφανιστει ως δια μαγειας.
'Δεν θα το χρειαστεις αυτο' εκανε ο Μιλλερ δειχνοντας του το βαρυ παλτο που φορουσε για να τον προστατεψει απο το κρυο. 'Οχι εκει που θα παμε' συμπληρωσε.
=============================
Καταλαβε πως οτι και να συνεβαινε δεν ειχε καμμια σχεση με την πραγματικοτητα οπως την αντιλαμβανοταν οι απλοι, κοινοι θνητοι. Μολις διαβηκε τον φραχτη ακολουθωντας παντα τον Μιλλερ βρεθηκε σ' ενα ηλιολουστο τοπιο, στην ακρη ενος λιβαδιου, μια υπεροχη καλοκαιριατικη μερα. Κοιταξε πισω του εκει που επρεπε να ειναι ο φραχτης και ειδε την συνεχεια του λιβαδιου να επεκτεινεται πολλα μιλια στο βαθος. Δεν ηξερε που βρισκοταν μα σιγουρα το Φορτ Σεβερν ειχε απλα εξαφανιστει δινοντας την θεση του σε κατι ακομα απροσδιοριστο.
-'Στο ειπα πως δεν θα το χρειαζοσουνα' εκανε χαμογελαστος ο Μιλλερ. 'Θα ηθελες να ξερεις που βρισκομαστε' ? προσθεσε με νοημα.
-'Οχι ακομα' απαντησε ψευδομενος ο ξενος ' η περιεργεια μου βρισκεται ακομα σε πολυ χαμηλα επιπεδα, θα περιμενω να γινει ανυποφορη'.
Ο συνομιλητης του ξεσπασε σ' ενα γελιο κι εκανε μια κινηση σαν να του ελεγε πως δεν ειχε κανενα απολυτως προβλημα. Μετα του απηυθυνε το λογο.
===============================
-'Ακομα και τωρα μπορουμε, αν θελεις, να γυρισουμε πισω απο κει που ηρθαμε και να τα ξεχασουμε ολα σαν να μην συνεβησαν ποτε, παντα πληρωνοντας ενα σχετικο τιμημα'.
-'Συνεχιζουμε' απαντησε κοφτα ο ξενος παρατηρωντας το τοπιο γυρω του.
-'Μια μικρη αυξηση του επιπεδου της περιεργειας' ? ρωτησε ελαφρα ειρωνικα ο Μιλλερ.
-'Απλη αναμοχλευση' απαντησε στον ιδιο τονο ο ξενος.
Η διαδρομη μεσα απο το υπεροχο λιβαδι συνεχιστηκε για λιγο ακομα. Συντομα βρεθηκαν ν' ανεβαινουν μια καταπρασινη πλαγια ενος μικρου λοφισκου. Εφτασαν στην κορυφη κι εκει ο Μιλλερ σταματησε. Το βλεμμα του περιπλανηθηκε καπου στο βαθος.
-'Και τωρα τι' ? εκανε ο ξενος.
-'Περιμενουμε' απαντησε μονολεκτικα ο Μιλλερ.
Δεν μπηκε καν στον κοπο να τον ρωτησει τι ηταν αυτο που περιμεναν. Αν επρεπε να το ξερει προφανως θα τον ειχε ενημερωσει. Αρα θα το διαπιστωνε μονος του.
==========================
-'Εκει' ειπε ο Μιλλερ και ταυτοχρονα εδειξε με το χερι του ενα στενο, φιδισιο μονοπατι αρκετα χαμηλοτερα απο κει που βρισκονταν κι εξισου μακρια. Ο ξενος κοιταξε μα δεν ειδε κατι.
-'Σε λιγο' ψιθυρισε ο Μιλλερ 'σε λιγο'.
Λιγα δευτερολεπτα μετα δυο μικροσκοπικες φιγουρες εκαναν την εμφανιση τους πανω στο μονοπατι. Και την καλυτερη οραση του κοσμου να ειχε ο ξενος ηταν αδυνατον να διακρινει απο κεινην την αποσταση σε ποιους ανηκαν εκεινες οι δυο φιγουρες.
-'Καθε μερα ακολουθουν αυτην την διαδρομη' εκανε ο Μιλλερ. 'Θα τους αφησουμε να την ολοκληρωσουν. Εμεις θα παρακολουθουμε διακριτικα, δεν χρειαζεται να μας δουν'.
Αν ηταν το μονο περιεργο θα του προξενουσε εντυπωση, ομως απο την στιγμη που περασαν εκεινον τον φραχτη και βρεθηκαν σε καποιον αγνωστο, αλλοκοτο κοσμο ολα περιεργα ηταν.
Ειχε επιλεξει να παιξει το παιγνιδι του μυστηριωδους αγοραστη απο την αρχη, ηταν αποφασισμενος να το αφησει να εξελιχθει μεχρι τελους.
=================================
Οι δυο φιγουρες συνεχισαν να περπατανε πανω στο μονοπατι που φαινομενικα τελειωνε στην κορυφη ενος αλλου λοφου ακριβως απεναντι απο εκεινον που βρισκονταν τωρα οι δυο τους. Οταν εξαφανιστηκαν πισω απο το λοφο ο Μιλλερ του εκανε νοημα να προχωρησουν. Τους ακολουθουσαν απο αποσταση, αυτο ηταν το μονο σιγουρο. Ολα τ' αλλα απλα ηταν ρευστα.
Οταν εφτασαν στο σημειο που οι δυο φιγουρες ειχαν χαθει και κοιταξαν κατω ο ξενος, μολονοτι δεν το εδειξε, εντυπωσιαστηκε. Οι προποδες του λοφου ηταν η υπερυψωμενη παρακτια γραμμη ενος γκρεμου και κατω απο τον γκρεμο απλωνε το νωχελικο της κορμι μια καταγαλανη θαλασσα. Θα μπορουσε να ειναι μια απλη, τελεια ζωγραφια μα μεσα του ο ξενος γνωριζε πως ηταν πραγματικη. Ουτε ρυτιδα δεν αυλακωνε την επιφανεια της, ουτε ενα τοσο δα μικρο κυματακι δεν παιγνιδιζε στην επιφανεια της. Η μονη ζωη που υπηρχε ηταν οι χορευτικες φιγουρες που εκτελουσαν οι γλαροι πανω απο την επιφανεια της με μια τετοια μαεστρικη συμμετρια που κυριολεκτικα σε καθηλωνε και σε μαγευε.
===============================
-'Αν ο αντικειμενικος σκοπος ειναι να εντυπωσιαστω απο το τοπιο πρεπει να ομολογησω πως ο σκοπος αυτος επετευχθη' σχολιασε ο ξενος.
Ο Μιλλερ γυρισε, τον κοιταξε και απαντησε προσπερνωντας την δηκτικη παρατηρηση του.
-'Ερχονται εδω καθε μερα' ειπε. 'Ειναι ενας περιπατος που εχουν καθιερωσει σε σταθερη βαση. Το ζητημα ειναι πως εμεις δεν θα μπορουμε για πολυ ακομα να ειμαστε απροσκλητοι θεατες, ο χρονος μας ειναι σχετικα περιορισμενος'.
Ο ξενος τον κοιταξε σαν να περιμενε περαιτερω διευκρινισεις.
-'Δεν εχεις καταλαβει ακομα' ? ρωτησε ο Μιλλερ.
-'Αν ελεγα ναι θα ηταν ψεμματα' απαντησε ο ξενος. 'Ολο αυτο ειναι κατι καινουργιο για μενα και αδυνατω να συλλαβω τον απωτερο σκοπο του'.
Το κεφαλι του Μιλλερ υπακουσε αποτομα στην οποια βαρυτητα επικρατουσε σ' αυτο το ονειρωδες μερος και για λιγα δευτερολεπτα αφεθηκε να κοιταζει το εδαφος.
-'Ενταξει' μουρμουρισε στο τελος 'ειναι ωρα για αποσαφηνησεις'.
==============================
-'Εχεις καταλαβει πως δεν βρισκομαστε πια στο Φορτ Σεβερν, εχουμε περασει σε μια αλλη διασταση, αυτο που λανθασμενα ακομα ο κοσμος πιστευει σαν 'παραλληλο συμπαν'. Για την ακριβεια δεν υπαρχουν παραλληλα συμπαντα αλλα τεμνομενα μα δεν ειναι η ωρα τωρα να σου εξηγησω τον λογο υπαρξης τους η την σημασια τους. Θελησες να μαθεις για ποιον εγινε εκεινη η αγορα των βιβλιων και τουλαχιστον αυτο θα το εχεις υποψιαστει. Λειτουργησα σαν μεσαζοντας γι αυτο το ζευγαρι που παρακολουθουμε τωρα δεδομενου πως αυτοι δεν μπορουν να περασουν στην δικη μας διασταση. Ξερω, αναρωτιεσαι πως εγω μπορω να υπαρχω στην δικη τους μα κι αυτο ειναι κατι που δεν θα μας απασχολησει προς το παρον. Αντιλαμβανομαι πως η μεγαλυτερη απορια σου ειναι γιατι αυτο που κουβαλας στον κορφο σου δεν εχει ακομα ενεργοποιηθει αφου ουσιαστικα ο στοχος σου, οπως σωστα υποπτευεσαι, ειναι ενας απο τους δυο. Σ' αυτο μπορω να σου απαντησω. Γιατι ακομα δεν εχεις αμεση αντιληψη του ποιος ειναι στην πραγματικοτητα αυτος που ψαχνεις'.
==============================
'Καταλαβαινω πως εχεις ακομα αποριες, αναπαντητα ερωτηματα, οπως ποιος ειμαι εγω στην πραγματικοτητα, γιατι εχει διαφοροποιηθει η διαδικασια που ακολουθουσες μεχρι προτινος, πως ακριβως θα πραξεις οτι πρεπει να γινει και ποιες οι συνεπειες μα ολα αυτα βρισκονται ακριβως μπροστα σου, απλα δεν ξερεις που να κοιταξεις. Και πιστεψε με, παρα πολλα θα βρουν απαντηση αμεσα οταν χρησιμοποιησεις αυτα εδω' συμπληρωσε βγαζοντας απο μια εσωτερικη τσεπη ενα ζευγαρι κυαλια και δινοντας του τα.
Ο ξενος τα πηρε κι απλα τα κρατησε, καποιος αορατος συνεγερμος ουρλιαζε επιμονα μεσα του πως απο την στιγμη που θα τα χρησιμοποιουσε τα παντα θ' αλλαζαν. Προσπαθησε να μεταφρασει την συμπεριφορα του συνομιλητη του μα αυτος εμοιαζε παντελως αδιαφορος ατενιζοντας το ζευγαρι που συνεχιζε αμεριμνο τον περιπατο του. Ο Μιλλερ - η οποιος αλλος ηταν στην πραγματικοτητα - ηξερε ποιοι ηταν εκει κατω. Ο ιδιος θα μαθαινε αν χρησιμοποιουσε αυτα τα κυαλια. Τα χρησιμοποιησε.
==============================
Αν ειχε την δυνατοτητα να δει τον εαυτο του σ' εναν καθρεφτη το πιο πιθανο ηταν πως θα τρομαζε. Αντικειμενικα δεν τον χρειαζοταν, καταλαβαινε τι του συνεβαινε με απολυτη διαυγεια.
Ηταν αδυνατον να καταπολεμησει το τρεμουλο στα χερια του, δεν ειχε νοημα να προσπαθησει να ελεγξει τον παγωμενο ιδρωτα που εμφανιστηκε εξαφνα και καλυπτε γοργα το κορμι του, ηταν περα απο τις δυναμεις του να επαναφερει το χρωμα στο προσωπο του, δεν υπηρχε υγρο στην στοματικη του κοιλοτητα για να δροσισει τα ξεραμενα του χειλη, ενοιωθε ανημπορος να φρεναρει τους παλμους του που αυξανονταν ραγδαια κι επικινδυνα. Τα ματια του γουρλωσαν σε μια ακομα προσπαθεια να πιστοποιησει την αληθεια σ' αυτο που εβλεπε. Δεν γινοταν να συμβαινει αυτο, ηταν αδυνατον, ηταν εξω απο καθε λογικη που μπορουσε ν' αναγνωρισει.
Τα δυο προσωπα που εκαναν τον περιπατο τους δεν του ηταν αγνωστα. Πως θα μπορουσαν ποτε να του ειναι ξενοι ο Φεχαρ, ο πιστος του υπηρετης και η Αιναρ, η αγαπη της ζωης του, η γυναικα για την οποια γινονταν ολα, η υπαρξη που λατρευε οσο τιποτα αλλο ?
===============================
-'Ακομα και τωρα μπορουμε, αν θελεις, να γυρισουμε πισω απο κει που ηρθαμε και να τα ξεχασουμε ολα σαν να μην συνεβησαν ποτε, παντα πληρωνοντας ενα σχετικο τιμημα'.
-'Συνεχιζουμε' απαντησε κοφτα ο ξενος παρατηρωντας το τοπιο γυρω του.
-'Μια μικρη αυξηση του επιπεδου της περιεργειας' ? ρωτησε ελαφρα ειρωνικα ο Μιλλερ.
-'Απλη αναμοχλευση' απαντησε στον ιδιο τονο ο ξενος.
Η διαδρομη μεσα απο το υπεροχο λιβαδι συνεχιστηκε για λιγο ακομα. Συντομα βρεθηκαν ν' ανεβαινουν μια καταπρασινη πλαγια ενος μικρου λοφισκου. Εφτασαν στην κορυφη κι εκει ο Μιλλερ σταματησε. Το βλεμμα του περιπλανηθηκε καπου στο βαθος.
-'Και τωρα τι' ? εκανε ο ξενος.
-'Περιμενουμε' απαντησε μονολεκτικα ο Μιλλερ.
Δεν μπηκε καν στον κοπο να τον ρωτησει τι ηταν αυτο που περιμεναν. Αν επρεπε να το ξερει προφανως θα τον ειχε ενημερωσει. Αρα θα το διαπιστωνε μονος του.
==========================
-'Εκει' ειπε ο Μιλλερ και ταυτοχρονα εδειξε με το χερι του ενα στενο, φιδισιο μονοπατι αρκετα χαμηλοτερα απο κει που βρισκονταν κι εξισου μακρια. Ο ξενος κοιταξε μα δεν ειδε κατι.
-'Σε λιγο' ψιθυρισε ο Μιλλερ 'σε λιγο'.
Λιγα δευτερολεπτα μετα δυο μικροσκοπικες φιγουρες εκαναν την εμφανιση τους πανω στο μονοπατι. Και την καλυτερη οραση του κοσμου να ειχε ο ξενος ηταν αδυνατον να διακρινει απο κεινην την αποσταση σε ποιους ανηκαν εκεινες οι δυο φιγουρες.
-'Καθε μερα ακολουθουν αυτην την διαδρομη' εκανε ο Μιλλερ. 'Θα τους αφησουμε να την ολοκληρωσουν. Εμεις θα παρακολουθουμε διακριτικα, δεν χρειαζεται να μας δουν'.
Αν ηταν το μονο περιεργο θα του προξενουσε εντυπωση, ομως απο την στιγμη που περασαν εκεινον τον φραχτη και βρεθηκαν σε καποιον αγνωστο, αλλοκοτο κοσμο ολα περιεργα ηταν.
Ειχε επιλεξει να παιξει το παιγνιδι του μυστηριωδους αγοραστη απο την αρχη, ηταν αποφασισμενος να το αφησει να εξελιχθει μεχρι τελους.
=================================
Οι δυο φιγουρες συνεχισαν να περπατανε πανω στο μονοπατι που φαινομενικα τελειωνε στην κορυφη ενος αλλου λοφου ακριβως απεναντι απο εκεινον που βρισκονταν τωρα οι δυο τους. Οταν εξαφανιστηκαν πισω απο το λοφο ο Μιλλερ του εκανε νοημα να προχωρησουν. Τους ακολουθουσαν απο αποσταση, αυτο ηταν το μονο σιγουρο. Ολα τ' αλλα απλα ηταν ρευστα.
Οταν εφτασαν στο σημειο που οι δυο φιγουρες ειχαν χαθει και κοιταξαν κατω ο ξενος, μολονοτι δεν το εδειξε, εντυπωσιαστηκε. Οι προποδες του λοφου ηταν η υπερυψωμενη παρακτια γραμμη ενος γκρεμου και κατω απο τον γκρεμο απλωνε το νωχελικο της κορμι μια καταγαλανη θαλασσα. Θα μπορουσε να ειναι μια απλη, τελεια ζωγραφια μα μεσα του ο ξενος γνωριζε πως ηταν πραγματικη. Ουτε ρυτιδα δεν αυλακωνε την επιφανεια της, ουτε ενα τοσο δα μικρο κυματακι δεν παιγνιδιζε στην επιφανεια της. Η μονη ζωη που υπηρχε ηταν οι χορευτικες φιγουρες που εκτελουσαν οι γλαροι πανω απο την επιφανεια της με μια τετοια μαεστρικη συμμετρια που κυριολεκτικα σε καθηλωνε και σε μαγευε.
===============================
-'Αν ο αντικειμενικος σκοπος ειναι να εντυπωσιαστω απο το τοπιο πρεπει να ομολογησω πως ο σκοπος αυτος επετευχθη' σχολιασε ο ξενος.
Ο Μιλλερ γυρισε, τον κοιταξε και απαντησε προσπερνωντας την δηκτικη παρατηρηση του.
-'Ερχονται εδω καθε μερα' ειπε. 'Ειναι ενας περιπατος που εχουν καθιερωσει σε σταθερη βαση. Το ζητημα ειναι πως εμεις δεν θα μπορουμε για πολυ ακομα να ειμαστε απροσκλητοι θεατες, ο χρονος μας ειναι σχετικα περιορισμενος'.
Ο ξενος τον κοιταξε σαν να περιμενε περαιτερω διευκρινισεις.
-'Δεν εχεις καταλαβει ακομα' ? ρωτησε ο Μιλλερ.
-'Αν ελεγα ναι θα ηταν ψεμματα' απαντησε ο ξενος. 'Ολο αυτο ειναι κατι καινουργιο για μενα και αδυνατω να συλλαβω τον απωτερο σκοπο του'.
Το κεφαλι του Μιλλερ υπακουσε αποτομα στην οποια βαρυτητα επικρατουσε σ' αυτο το ονειρωδες μερος και για λιγα δευτερολεπτα αφεθηκε να κοιταζει το εδαφος.
-'Ενταξει' μουρμουρισε στο τελος 'ειναι ωρα για αποσαφηνησεις'.
==============================
-'Εχεις καταλαβει πως δεν βρισκομαστε πια στο Φορτ Σεβερν, εχουμε περασει σε μια αλλη διασταση, αυτο που λανθασμενα ακομα ο κοσμος πιστευει σαν 'παραλληλο συμπαν'. Για την ακριβεια δεν υπαρχουν παραλληλα συμπαντα αλλα τεμνομενα μα δεν ειναι η ωρα τωρα να σου εξηγησω τον λογο υπαρξης τους η την σημασια τους. Θελησες να μαθεις για ποιον εγινε εκεινη η αγορα των βιβλιων και τουλαχιστον αυτο θα το εχεις υποψιαστει. Λειτουργησα σαν μεσαζοντας γι αυτο το ζευγαρι που παρακολουθουμε τωρα δεδομενου πως αυτοι δεν μπορουν να περασουν στην δικη μας διασταση. Ξερω, αναρωτιεσαι πως εγω μπορω να υπαρχω στην δικη τους μα κι αυτο ειναι κατι που δεν θα μας απασχολησει προς το παρον. Αντιλαμβανομαι πως η μεγαλυτερη απορια σου ειναι γιατι αυτο που κουβαλας στον κορφο σου δεν εχει ακομα ενεργοποιηθει αφου ουσιαστικα ο στοχος σου, οπως σωστα υποπτευεσαι, ειναι ενας απο τους δυο. Σ' αυτο μπορω να σου απαντησω. Γιατι ακομα δεν εχεις αμεση αντιληψη του ποιος ειναι στην πραγματικοτητα αυτος που ψαχνεις'.
==============================
'Καταλαβαινω πως εχεις ακομα αποριες, αναπαντητα ερωτηματα, οπως ποιος ειμαι εγω στην πραγματικοτητα, γιατι εχει διαφοροποιηθει η διαδικασια που ακολουθουσες μεχρι προτινος, πως ακριβως θα πραξεις οτι πρεπει να γινει και ποιες οι συνεπειες μα ολα αυτα βρισκονται ακριβως μπροστα σου, απλα δεν ξερεις που να κοιταξεις. Και πιστεψε με, παρα πολλα θα βρουν απαντηση αμεσα οταν χρησιμοποιησεις αυτα εδω' συμπληρωσε βγαζοντας απο μια εσωτερικη τσεπη ενα ζευγαρι κυαλια και δινοντας του τα.
Ο ξενος τα πηρε κι απλα τα κρατησε, καποιος αορατος συνεγερμος ουρλιαζε επιμονα μεσα του πως απο την στιγμη που θα τα χρησιμοποιουσε τα παντα θ' αλλαζαν. Προσπαθησε να μεταφρασει την συμπεριφορα του συνομιλητη του μα αυτος εμοιαζε παντελως αδιαφορος ατενιζοντας το ζευγαρι που συνεχιζε αμεριμνο τον περιπατο του. Ο Μιλλερ - η οποιος αλλος ηταν στην πραγματικοτητα - ηξερε ποιοι ηταν εκει κατω. Ο ιδιος θα μαθαινε αν χρησιμοποιουσε αυτα τα κυαλια. Τα χρησιμοποιησε.
==============================
Αν ειχε την δυνατοτητα να δει τον εαυτο του σ' εναν καθρεφτη το πιο πιθανο ηταν πως θα τρομαζε. Αντικειμενικα δεν τον χρειαζοταν, καταλαβαινε τι του συνεβαινε με απολυτη διαυγεια.
Ηταν αδυνατον να καταπολεμησει το τρεμουλο στα χερια του, δεν ειχε νοημα να προσπαθησει να ελεγξει τον παγωμενο ιδρωτα που εμφανιστηκε εξαφνα και καλυπτε γοργα το κορμι του, ηταν περα απο τις δυναμεις του να επαναφερει το χρωμα στο προσωπο του, δεν υπηρχε υγρο στην στοματικη του κοιλοτητα για να δροσισει τα ξεραμενα του χειλη, ενοιωθε ανημπορος να φρεναρει τους παλμους του που αυξανονταν ραγδαια κι επικινδυνα. Τα ματια του γουρλωσαν σε μια ακομα προσπαθεια να πιστοποιησει την αληθεια σ' αυτο που εβλεπε. Δεν γινοταν να συμβαινει αυτο, ηταν αδυνατον, ηταν εξω απο καθε λογικη που μπορουσε ν' αναγνωρισει.
Τα δυο προσωπα που εκαναν τον περιπατο τους δεν του ηταν αγνωστα. Πως θα μπορουσαν ποτε να του ειναι ξενοι ο Φεχαρ, ο πιστος του υπηρετης και η Αιναρ, η αγαπη της ζωης του, η γυναικα για την οποια γινονταν ολα, η υπαρξη που λατρευε οσο τιποτα αλλο ?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου