LAZAROS SAMARAS








                         
             
             ΑΣΤΑΘΜΗΤΟΣ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑΣ










Ο Μικ Ρενιτς πηρε μια βαθια ανασα, εκλεισε το δεξι του ματι κι εσκυψε παλι στον τηλεφακο του οπλου του. Εδω και μιση ωρα δεν υπηρχε καμια κινηση εξω πραγμα που τον εκανε ν' αναρωτιεται μηπως η σημερινη βραδια ηταν τελικα μια αποτυχια. Ειχαν βεβαια περασει καποιοι τυχαιοι περαστικοι μα κανεις τους δεν ανταποκρινοταν στα δεδομενα του. Θα καθοταν ενα τεταρτο ακομα κι αν τιποτα ενδιαφερον δεν παρουσιαζοταν θα εφευγε. Δεν ειχε νοημα να πιεζει την τυχη του ουτε να την προκαλει. Ενα λαθος, το παραμικρο λαθος, ηταν ικανο να τα τιναζε ολα στον αερα. Δεν ηταν διατεθειμενος να ριψοκινδυνευσει χωρις λογο. 
Ειδε την πορτα του μπαρ ν' ανοιγει και μια φιγουρα ξεπροβαλλε απο μεσα. Κατι του ελεγε πως αυτη μπορει να ηταν η περιπτωση που ανεμενε. Ζουμαρε λιγο τον τηλεφακο και συνεχισε να παρακολουθει. Το πρωτο θετικο στοιχειο ηταν πως κανεις αλλος δεν ειχε ακολουθησει την φιγουρα στην εξοδο απο το μπαρ. Το δευτερο στοιχειο ηταν πως η ισορροπια της φιγουρας τιθοταν υπο αμφισβητηση χαρη στην επηρεια του αλκοολ που κυλουσε στο αιμα του. 
                 ================================
Το τριτο θετικο στοιχειο ηταν πως επικρατουσε απολυτη ερημια σε ολο το τετραγωνο. Λιγο ο ασχημος καιρος, λιγο η καταρρακτωδης βροχη, λιγο το προχωρημενο της ωρας, αν καποιος μπορουσε να δει απο ψηλα το σκηνικο θα εβλεπε εναν αντρα να τρεκλιζει κατα μηκος του πεζοδρομιου και μερικα διασπαρτα παρακαρισμενα αυτοκινητα. Οι συνθηκες εμοιαζαν ιδανικες. Απλα οτι ηταν να γινει επρεπε να συμβει πριν ο μεθυσμενος εφτανε στο αμαξι του.
Το σημειο που ειχε εντοπισει ηταν ιδανικο. Ο μικρος, σκοτεινος παραδρομος ηταν οτι επρεπε.
Εριξε μια τελευταια ματια απο τις καμερες στον εξωτερικο χωρο για να σιγουρευτει πως δεν υπηρχε ψυχη ζωσα. Μετα εστησε τ' οπλο του να κοιταει οπτικα ακριβως την μεση της αρχης του παραδρομου, οπλισε και περιμενε. Δεν υπηρχε αλλος καθετος δρομος εκει κι αν ο μεθυσμενος δεν αποφασιζε ν' αλλαξει πεζοδρομιο θα περνουσε υποχρεωτικα απο κει που σκοπευε τ' οπλο του. Το ενστικτο του τον δικαιωσε.Τωρα τον εβλεπε ολοκαθαρα να παραπαταει μεσα απο τον τηλεφακο του και να ειναι ακριβως στο σημειο που τον περιμενε.
                  ==================================
Το βλημα διεσχισε αθορυβα μεσα στο σκοταδι τον παγωμενο αερα και πετυχε τον αντρα στο κεφαλι αποκολλωντας του σχεδον το μισο. Η δυναμη της σφαιρας τον τιναξε προς το εσωτερικο του παραδρομου ριχνοντας τον πανω σε μια στιβα απο μαυρες σακουλες σκουπιδιων κι εκει εμεινε ακινητος. Ο Μικ Ρενιτς ηξερε πως ο αντρας ηταν νεκρος και ολα τα υπολοιπα εγιναν εντελως μηχανικα. Απεσυρε το οπλο του απο το παραθυρακι του αυτοκινητου μεσα στο οποιο βρισκοταν και με χειρουργικες κινησεις το ειχε λυσει σε δευτερολεπτα. Το τοποθετησε μεσα στην ειδικη θηκη κι εβαλε μπροστα το αυτοκινητο ενω ταυτοχρονα ανοιγε το ντουλαπακι του συνοδηγου. Κρατησε το μικρο αντικειμενο που ειχε βγαλει μεσα στην κλειστη του παλαμη κι εκανε επιτοπου αναστροφη απο την απεναντι μερια του δρομου προς το σημειο που ειχε συντελεσθει ο φονος. Ταυτοχρονα ανοιγε λιγο το παραθυρο του συνοδηγου και περνωντας σχεδον μια ανασα απο το πτωμα πεταξε το αντικειμενο πανω του. Διχως πανικο, εκλεισε παλι το παραθυρο κι απομακρυνθηκε με την νομιμη ταχυτητα που επιτρεποταν. 
                   =================================
Εφτασε στο σπιτι του και θρονιαστηκε στον μεγαλο, κεντρικο καναπε του σαλονιου αφου πρωτα ειχε ανταμειψει τον εαυτο του μ' ενα διπλο Teeling Brabazon. Ανοιξε την τηλεοραση διχως καμια διαθεση να παρακολουθησει κατι συγκεκριμενο. Το μυαλο του δεν σταματουσε να γυρναει στο συμβαν που δεν ειχε ακομα κλεισει μια ωρα απο την στιγμη της τελεσης του.
Ηταν η εβδομη φορα μεσα σε δεκα μηνες. Οπως και οι προηγουμενες, ετσι κι αυτη ειχε κυλησει τελεια. Καποιος, καποια στιγμη θα εβρισκε το πτωμα, θα ειδοποιουσε την αστυνομια κι αυτοι θα ειχαν ενα ακομα ανεξιχνιαστο εγκλημα απο το 'Πιονι'. Τα πρωτοσελιδα των εφημεριδων θα γεμιζαν παλι με ρεπορταζ και φωτογραφιες, ο αρχηγος της αστυνομιας θα εκανε και παλι ανουσιες δηλωσεις πως το σωμα κανει οτι μπορει να συλληφθει ο δολοφονος και ολοι μαζι θα εκαναν παλι προβλεψεις για το ποτε ο κατα συρροην δολοφονος θα χτυπουσε ξανα.
Ηλιθιοι, ηταν ολοι τους ηλιθιοι. Πραγματικα πιστευαν πως μπορουσαν ποτε να τον συλλαβουν ?
Ηταν το μονο πραγμα που δεν θα συνεβαινε ποτε.
                   ================================
Ο Μικ Ρενιτς δεν ηταν ανοητος. Δεν σκοτωνε κατω απο το πρισμα μιας κοινης λογικης. Δεν στοχευε συγκεκριμενες κοινωνικες ομαδες, τα θυματα του δεν ειχαν τιποτα το κοινο μεταξυ τους και ως εκ τουτου ουσιαστικα δεν αφηνε κανενα απολυτως στοιχειο που θα μπορουσε να κανει την αστυνομια να τον υποψιαστει. Ολα του τα θυματα του ηταν αγνωστα, απο διαφορετικες περιοχες και τα κριτηρια εμφανιζονταν λιγο πριν τον εκαστοτε φονο. Πως θα μπορουσαν ποτε να φτασουν σ' αυτον ? Ολοι οι φονοι εμπαιναν στο αρχειο και κει θ' αραχνιαζαν αφου καποια στιγμη ο Μιτς θα σταματουσε. Γιατι ο λογος που συνεβαιναν ολα αυτα ηταν ενας και απλος. Ο Μικ ηθελε να νοιωσει πως ειναι να διαπραττεις το τελειο εγκλημα.
Και τελειο εγκλημα ειναι οταν ποτε δεν συλλαμβανεσαι γι αυτο. Δεν ειχε εσωτερικες  παρορμησεις να θελει εκουσιως να συλληφθει, ουτε τον ενοχλουσε το γεγονος πως ηταν ενας ανωνυμος δολοφονος με το παρατσουκλι 'Πιονι' αφου παντα αφηνε διπλα στο πτωμα ενα πιονι απο σκακι. Φυσικα και δεν ηταν καποιος συμβολισμος, δεν ηξερε καν να παιζει σκακι. 
                  ================================
Γεμισε ξανα το ποτηρι του κι απλωθηκε ακομα πιο αναπαυτικα στον καναπε. Προσπαθησε να ερθει για λιγο στην θεση της αστυνομιας. Πρεπει να ειχαν απελπιστει. Φανταστηκε τις απιθανες θεωριες που θ' αναπτυσσονταν κι εβαλε τα γελια. Διχως το παραμικρο στοιχειο, σε μια πολη πεντε εκατομμυριων να ψαχνουν καποιον διχως να εχουν κατι στα χερια τους. Αυτο ηταν πραγματικα το τελειο εγκλημα. Και το ειχε διαπραξει κατ' επαναληψη εκεινος, ο Μικ Ρενιτς.
Εκανε μερικους γρηγορους υπολογισμους. Δυο φονοι ακομα και μετα τελος. Για πολλους μηνες ακομα θα ειχε να διαβαζει στις εφημεριδες διαφορα, να βλεπει στην τηλεοραση, ακομα και να σχολιαζει τα γεγονοτα με συναδελφους στην δουλεια. Μετα θα ξεθωριαζε απλα και θα καταχωνιαζοταν στο τμημα με τα αλυτα μυστηρια. Του ηταν υπεραρκετο αυτο. Τωρα αν στο νεκροκρεβατο του τον επιανε καποια ταση ομολογιας δεν μπορουσε να το ξερει αλλα μεχρι εκεινη την στιγμη υπηρχε πολλη διαδρομη ακομα. Αποτελειωσε το ουισκι του, εκλεισε την τηλεοραση και πηγε για υπνο γιατι το πρωι ειχε νωρις εγερτηριο.
               ==================================
Παρκαρε το αυτοκινητο του μεσα στις ψηλες συσταδες θαμνων που υπηρχαν τριγυρω και κοιταξε προς τα κατω. Το σημειο ηταν οντως ιδανικο. Ο υπερυψωμενος λοφισκος που περιεκλειε το εμπορικο καταστημα ηταν η τελεια καλυψη. Το τεραστιο παρκινγκ ηταν σχεδον αδειο, τρια αυτοκινητα υπηρχαν ολα κι ολα και σιγουρα ανηκαν στους υπαλληλους. Εκανε υπομονη μεχρι να φυγουν τα δυο απ' αυτα και περιμενε την εμφανιση του τριτου που εκ των πραγματων θα ηταν ο διευθυντης αφου παντα εφευγε τελευταιος. Καταλαβε πως ερχοταν οταν ειδε τα περισσοτερα φωτα του παρκινγκ να σβηνουν και να μενουν μονο καποια λιγα για λογους ασφαλειας. Απο την διοπτρα του μπορουσε να δει τον παχουλο, φαλακρο, μεσοκοπο διυεθυντη να βαδιζει προς το αμαξι του ψαχνοντας τα κλειδια στις τσεπες του ανυποψιαστο για το τι επροκειτο ν' ακολουθησει. Ειχε υπολογισει τα παντα, ολα βαδιζαν βαση σχεδιου.
Το πτωμα του ατυχου αντρα σωριαστηκε διπλα στο αυτοκινητο του και παρεμεινε ακινητο. Τωρα σειρα ειχε το πιονι και μετα θα εξαφανιζοταν μεσα στην παγωμενη, σιωπηλη νυχτα.
                    ================================
Εριξε αλλη μια ματια στο ρολοι του. Ειχε ακομα μπροστα του ενα πενταλεπτο. Εκανε εναν τελευταιο ελεγχο για να σιγουρευτει πως ολα ηταν στην εντελεια. Το αποψινο βραδυ ηταν ιδιαιτερα κρισιμο, τιποτα δεν επρεπε να παει στραβα. Ειδε τους πρωτους θεατες να βγαινουν απο τον κινηματογραφο, συντομα θα εβγαινε και κεινος. Τον ειδε κι ας ειχε σηκωμενο το γεισο του παλτου του μεχρι τ' αυτια για να προφυλαχθει απο το κρυο ενω βαδιζε γοργα για το αμαξι του. Τον ειδε να μπαινει μεσα, να βαζει μπροστα και ν' απομακρυνεται. Τον ακολουθησε διακριτικα για λιγο και μετα τον προσπερασε αναπτυσσοντας ταχυτητα. Δεν θα ειχε πολυ χρονο στην διαθεση του, ολα ηταν προγραμματισμενα να τελεστουν μεσα σε ελαχιστα λεπτα. Παρκαρε στην απεναντι μερια του δρομου, ελεγξε τριγυρω και κρυφτηκε στα δεντρα διπλα απο το γκαραζ. Κοιταξε το ρολοι του την στιγμη που μια διδυμη δεσμη φωτος απο προβολεις αυτοκινητου περασαν στιγμιαια απο πανω του. Ειχε ερθει. Περιμενε μεχρι να βαλει το αμαξι στο γκαραζ και τον ακολουθησε διχως να τον αντιληφθει. 
                     ===============================
Τα ματια του γουρλωσαν βλεποντας εναν αγνωστο μπροστα του να τον σημαδευει μ' ενα οπλο. Θελησε κατι να ψελλισει μα ουτε ψιθυρος δεν κατορθωσε να βγει απο το στομα του. Στο βλεμμα του αλλου διαβαζε τον φονο, τον δικο του φονο και συνειδητοποιησε πως δεν μπορουσε να κανει τιποτα για να το αποτρεψει. Η σφαιρα σφηνωθηκε με δυναμη στο κεντρο του μετωπου του κι επεσε στο εδαφος σαν να τον ειχε χτυπησει κεραυνος. Δεν ειδε ποτε τον δολοφονο του να σκυβει απο πανω του και ν' αφηνει ενα μικροαντικειμενο πανω στο αψυχο σωμα του.
Ο φονιας εριξε μια τελευταια ματια στο πτωμα του Μικ Ρενιτς και βγηκε απο το γκαραζ σβηνοντας πισω του το φως. Μπηκε στο αμαξι του, εριξε μια ενδελεχη ματια τριγυρω, εβαλε μπροστα και απομακρυνθηκε καθ' ολα νομοτυπος. Ενα πλουσιο χαμογελο εκανε την εμφανιση του κατα την διαρκεια της οδηγησης. Τα παντα ειχαν εξελιθει στην εντελεια. Ενοιωθε απολυτα ικανοποιημενος απο το αποτελεσμα. Ηταν ο πρωτος του φονος μα τα ειχε παει περιφημα.
Επιπλεον, ειχε πια μπει σε μια ειδικη κατηγορια που υπηρχε μονο αυτος.
                          ===============================
Παρακολουθουσε καιρο τον Μικ Ρενιτς και ειχε γινει αυτοπτης μαρτυς των φονων που ειχε διαπραξει. Ειχε καταλαβει πως ηταν ενας κατα συρροη δολοφονος και του ειχε επιτρεψει να συνεχισει το εργο του για καποιο χρονικο διαστημα. Αυτο που δεν ηξερε ο Μικ Ρενιτς ηταν πως κι αυτος ηταν εγκληματιας κατ' εξακολουθηση και στοχευε αυτους ακριβως, τους κατα συρροη δολοφονους. Ηταν ο πρωτος μα ειχαν παει ολα τοσο καλα που ανυπομονουσε ν' αρχισει να ψαχνει για τον επομενο. Στη σκεψη του περασε η θεωρια του τελειου εγκληματος, το πως το ειχε στο μυαλο του ο Μικ Ρενιτς και πως το ειχε αυτος και γελασε με την ψυχη του.
Ο Μικ Ρενιτς αφηνε πιονια απο σκακι πανω στα θυματα του αποπροσανατολιζοντας ακομα περισσοτερο την αστυνομια που ενδεχομενως ειχε πεσει στην παγιδα που τους ειχε στησει. Για τον ιδιο ηταν κατι διαφορετικο που και αυτο με την σειρα του ουδεμια σχεση ειχε με τον ιδιο.
Το αντικειμενο που ειχε αφησει πανω στο πτωμα του Μικ Ρενιτς ηταν ο βασιλιας απο το σκακι.
Ο ιδιος δεν ειχε παιξει σκακι ποτε στην ζωη του.   













                                                                 ΤΕΛΟΣ

                             Ο ΟΡΚΟΣ ΠΟΥ ΔΡΑΠΕΤΕΥΣΕ







                                                   

                                                       
                           ΚΕΦΑΛΑΙΟ 9



                                                                  






-'Οτι και υπαρχει εκει εξω, οποια και να ειναι αυτη η μορφη, πρεπει να ερθουμε σ' επαφη μαζι του, να μαθουμε που βρισκομαστε' ειπε ο Ελ μολις καποια ψηγματα ψυχραιμιας φανηκαν να επανακαμπτουν στον ιδιο και το υπολοιπο πληρωμα του Γιζγκαρνοφ.
-'Τρελλαθηκες' ? εκανε ο Γκραφ. 'Δεν ξερεις καν τι συνθηκες επικρατουν εκει εξω'.
Ο Ελ γυρισε και τον κοιταξε.
-'Δηλαδη τι προτεινεις ? Να μεινουμε εδω μεχρι ν' αποφασισει αυτος να επικοινωνησει μαζι μας ? Και τι θα κερδισουμε απ' αυτο' ?
-'Αυτο που λεει ο Γκραφ ειναι πως για να ερθουμε σ' επαφη μ' οτι ειναι αυτο εκει εξω πρεπει να ξερουμε πως θα επιβιωσουμε στις αγνωστες αυτες συνθηκες που επικρατουν' παρενεβη ο Τιλ.
-'Κανενα οργανο πανω στο Γιζ δεν λειτουργει' παρατηρησε η Βεγκατριξ. 'Ειναι αδυνατον να γνωριζουμε ακομα και την υπαρχουσα συνθεση της ατμοσφαιρας'.
-'Αν δεχτουμε πως υπαρχει ατμοσφαιρα' ειπε ο Κουλσακ.
                     ============================
-'Πιστευω πως δεν πρεπει να βιαστουμε' ειπε ο Μερανγκ. 'Συμφωνω με τον Γκραφ'.
-'Αν εχει καποια σημασια η γνωμη μου αυτο πιστευω κι εγω' προσθεσε ο Ριγκελ.
Η αναπαντεχη ομοφωνια του πληρωματος φανηκε να καμπτει τον Ελλερυ.
-'Παω εξω' ειπε κανοντας τους αλλους ν' αρχισουν σχολια για ξεροκεφαλια, αγυριστο κεφαλι και πεισματαρη ανευ λογου. 'Ολα θα πανε καλα' συμπληρωσε μα κανεις δεν τον πιστεψε.
Η αληθεια ηταν πως μολις η εξωτερικη πορτα του Γιζγκαρνοφ εκλεισε πισω του συνειδητοποιησε πως ακομα κι αυτος, ο θρυλικος Ελλερυ Βαν Ντερ Εις, αδυνατουσε να χειραγωγησει συγκεκριμενες αντιδρασεις του σωματος του. Οι παλαμες του ειχαν ιδρωσει, οι παλμοι της καρδιας του αυξαναν ραγδαια, οι ιριδες των ματιων του ειχαν μεγαλωσει και στρογγυλεψει συμμετρικα κι ενα ριγος απο το πουθενα διετρεχε κατα μηκος την σπονδυλικη του στηλη. Δοκιμασε ταυτοχρονα να παρει μια βαθια ανασα και να κανει ενα βημα μπροστα.
Το βημα εγινε μα δεν περπατησε ποτε. Η αποπειρα ανασας πραγματοποιηθηκε μα δεν υλοποιηθηκε ποτε. 
                       ==============================
Η ελλειψη οξυγονου για να τροφοδοτησει τα αδεια του πνευμονια ηταν μεγαλυτερης ζωτικης σημασιας απο την ικανοτητα που φαινοταν να εχει αποκτησει, να ιπταται στο κενο λες και με καποιο μαγικο τροπο ειχε ανακαλυψει την φορμουλα ν' αψηφει την βαρυτητα. 
Στην τριτη ανακλαστικη προσπαθεια που αποπειραθηκε για να παρει ανασα, ενα συννεφο φρεσκου, αναζωογονητικου οξυγονου διετρεξε ολη την διαδρομη μεχρι τα πνευμονια του. Η απροσμενη αυτη εξελιξη τον σαστισε προς στιγμη. Αδυνατουσε να εξηγησει τι ειχε συμβει, οπως αδυνατουσε να ερμηνευσει τα συνεχομενα, αλλεπαλληλα βηματα που εξακολουθουσε να κανει στο κενο. Σταματησε προσπαθωντας να εντοπισει την σκοτεινη μορφη που ειχε δει, οπως και οι υπολοιποι, απο το εσωτερικο του Γιζγκαρνοφ. Η σκοτεινη μορφη τον προλαβε.
Τωρα, υπο το μερικως λαμπυριζων σκοτος, μπορουσε να την διακρινει καθαρα. Ξοδεψε καμποσα δευτερολεπτα στην προσπαθεια του να καταγραψει τα χαρακτηριστικα της φιγουρας κι απωλεσε την ευκαρια να ειναι εκεινος ο πρωτος που θα εσπαγε την συμπαγη εκεινη σιωπη.
                            ================================
-'Ανοητοι, δεν ξερετε τι προκαλεσατε' ακουσε την μορφη απεναντι του να λεει. Η σαστισμαρα του δεν τον βοηθησε ν' αρθρωσει λεξη, παρεμεινε παγωμενος, ακινητος. Ειδε το αριστερο χερι της φιγουρας να σηκωνεται σε οριζοντια εκταση και τοτε διεκρινε πως κατι κρατουσε στο χερι του. Εμοιαζε με μικρο μπαστουνι η σκηπτρο, δεν ηταν σιγουρος, μα οταν ειδε πως στοχευε το Γιζγκαρνοφ αντι ν' αντιδρασει με οποιονδηποτε τροπο συνεχισε να παραμενει κοκκαλωμενος.
Ειδε ξαφνικα το σκαφος του να σηκωνεται ψηλα στον αερα προφανως υπακουοντας σε αορατες εντολες που προερχονταν απο το αντικειμενο που η μορφη κρατουσε στο χερι της και να τοποθετειται απαλα σε κοντινο σημειο που δεν υπηρχαν κλωβοι. Μετα η μορφη στραφηκε σ' αυτον. Το καλουπι του ηταν γηινο, σαν κι εκεινου, με μακρια, λιγο γκριζα μαλλια, ενα περιποιημενο γενακι και το μονο εξωπραγματικο πανω του ηταν τα ματια του. Ηταν σκοτεινα απεικονιζοντας κοματια απο αγνωστους σε κεινον γαλαξιες σε πραγματικο χρονο. Οσο και να ηθελε ν' αποτραβηξει τα ματια του απο τα δικα του του εμοιαζε απλα αδυνατον. 
                            ===============================
-'Ελλερυ Βαν Ντερ Εις' ειπε η μορφη. 'Μια συνεχης πηγη προβληματων' προσθεσε.
Ισως το ακουσμα του ονοματος του ν' αφυπνησε τον Ελλερυ αφου βρηκε την μιλια του.
-'Κοιτα, εγω δεν...μα πως...θελω να πω...δηλαδη...με ξερεις' ?
-'Ο πιο πετυχημενος λαθρεμπορος μεταχειρισμενου ηλιακου φωτος, ο μεγαλυτερος μπελας για την O.A.A. και πλεον καταζητουμενος η κανω λαθος' ? ειπε η μορφη.
-'Ενταξει, μεσες ακρες σωστα τα ειπες' απαντησε ο Ελλερυ. 'Και συ εισαι '....
-'...Αυτος που πρεπει να επανορθωσει την ζημια που εχεις κανει εδω' συμπληρωσε η μορφη.
-'Ζημια ? Ποια ζημια ? Αν εννοεις αυτο εδω' κι εδειξε ταυτοχρονα με το χερι του τους κατεστραμμενους κλωβους 'μπορω να σου εξηγησω και'...
-'Δυστυχως για σενα ειναι αδυνατον να καταλαβεις τι εχεις προκαλεσει εδω' απαντησε η μορφη 'ποσο μαλλον να συνειδητοποιησεις την σοβαροτητα της καταστασης' συμπληρωσε.
-'Φανταζομαι πως θα μου το εξηγησεις ευθυς αμεσως' απαντησε ο Ελλερυ μ' ενα ελαφρα ειρωνικο υφος.
                =================================
Η αρχικη απορια οταν το Γιζγκαρνοφ αρχισε να μετακινειται απο την θεση του διχως καμια παρεμβαση εκ μερους του πληρωματος του μετατραπηκε συντομα σε πανικο μολις το επταμελες πληρωμα συνειδητοποιησε πως βρισκοταν στο ελεος καποιας αορατης και πανισχυρης δυναμης. Μεχρι την στιγμη που σταθεροποιηθηκε στην καινουργια του θεση ολοι πιστευαν πως ειχε ερθει το τελος τους. Οταν σιγουρευτηκαν πως πλεον το αστροπλοιο θα παρεμενε σταθερο ορμησαν ολοι και παλι στο τεραστιο, μπροστινο τζαμι.
-'Ο Ελ ειναι ακομα εκει εξω' ? ρωτησε ο Τιλ.
-'Ναι, μοιαζει να μιλαει σ' εκεινη την μορφη' ειπε ο Κουλσακ.
-'Μπορει να μου πει καποιος τι εγινε με το Γιζγκαρνοφ' ? εκανε ο Ριγκελ.
-'Καποιος, κατι, μας μετακινησε' απαντησε ο Νεκαρ 'αυτο εγινε'.
-'Πως εγινε αυτο' ? ρωτησε ο Γκραφ.
-'Πηγαινε ρωτα αυτον εκει' ειπε η Βεγκατριξ δειχνοντας παραλληλα με το δαχτυλο την σκοτεινη μορφη που εξακολουθουσε να βρισκεται απεναντι στον Ελλερυ. 
                    ===============================
-'Μηπως θα επρεπε να παμε να βοηθησουμε τον Ελ' ? ρωτησε ο Μερανγκ.
-'Δεν νομιζω να χρειαζεται βοηθεια' του απαντησε ο Γκραφ.
-'Αυτο δεν σημαινει πως πρεπει να τον αφησουμε ολομοναχο' εκανε θυμωμενα ο Κουλσακ.
-'Εχει δικιο ο Κουλσακ' ειπε ο Ριγκελ. 'Εδω θα κατσουμε με σταυρωμενα χερια' ?
-'Ψυχραιμια' ειπε ο Τιλ 'οχι βιαστικες κινησεις'.
-'Ε, ναι' εκανε ειρωνικα η Βεγκατριξ 'ας κατσουμε εδω ν' απολαυσουμε το θεαμα'.
-'Δεν ειπαμε αυτο Τριξ' ειπε απολογητικα ο Νεκαρ 'απλα μην χειροτερεψουμε τα πραγματα'.
Η Βεγκατριξ γυρισε και τον κοιταξε απορημενη. Μετα στραφηκε και στους υπολοιπους.
-'Μετα τον Ελ ειναι η σειρα μας, το καταλαβαινετε φανταζομαι. Αυτο που ακουω ειναι να περιμενουμε στωικα την σειρα μας μολις αυτο, οτι ειναι τελοσπαντων, ξεμπερδεψει με τον Ελ'.
Ο Ριγκελ πλησιασε την Βεγκατριξ και περασε τα χερια του στους ωμους της.
-'Εγω συμφωνω μαζι σου Τριξι' ειπε 'δεν γινεται να παραμεινουμε απρακτοι'.
                          ===========================
-'Διακρινω μια ανησυχια, εναν εκνευρισμο στο πληρωμα σου' ειπε η μορφη δειχνοντας το αστροπλοιο. 'Διχαζονται ως προς το αν πρεπει να προστρεξουν σε βοηθεια σου η να παραμεινουν θεατες' προσθεσε. 'Ενημερωσε τους πως δεν εχουν να φοβουνται κατι'.
Με την απορια ζωγραφισμενη στο προσωπο του ο Ελλερυ στραφηκε προς το Γιζγκαρνοφ κι εκανε μια παρατεταμενη καθησυχαστικη χειρομια ελπιζοντας πως θα καταλαβαιναν.
-'Πως το ξερεις αυτο' ? ρωτησε στρεφομενος και παλι στην μορφη.
-'Υπαρχουν πολλα πραγματα που δεν γνωριζεις και ακομα περισσοτερα που πρεπει να σου εξηγησω Ελλερυ Βαν Ντερ Εις' απαντησε η μορφη 'μα πρωτα ας δημιουργησουμε ενα πιο οικειο περιβαλλον για σενα' συνεχισε ενω ταυτοχρονα σηκωνε και παλι το σκηπτρο που κρατουσε στον αερα. Μια σημαντικη ποσοτητα φωτος ξεπηδησε μεσα απο το σκηπτρο φωτιζοντας ικανοποιητικα τον περιβαλλοντα χωρο. Αμεσως μετα, ως δια μαγειας, βρεθηκαν και οι δυο να στεκονται στο εδαφος αντι να αιωρουνται στο κενο.
                  ==================================
Τωρα ο Ελλερυ μπορουσε να διακρινει ακομα περισσοτερες λεπτομερειες πανω στην παραδοξη μορφη που εστεκε απεναντι του. Το χρωμα του δερματος του δεν ηταν ακριβως λευκο μα εμοιαζε σαν λευκο που ειχε ξεθωριασει με το περασμα του χρονου. Δεν μπορουσε να διακρινει αλλα σημεια του σωματος του αφου ενας ολοσωμος χιτωνας μ' ενα χρωμα που πλησιαζε το μωβ αλλα δεν ηταν ακριβως αυτο τον καλυπτε απο πανω μεχρι κατω. Μια πιο εξονυχιστικη ματια του επετρεψε ν' αντιληφθει πως η μορφη δεν ειχε υλικη υποσταση, εμοιαζε σαν ενα αριστουργηματικο, τελειας τεχνολογιας, εξελιγμενο ολογραμμα. Τα ματια του καρφωθηκαν στο αντικειμενο που κρατουσε στο αριστερο του χερι. Σκηπτρο, ναι εμοιαζε πολυ με σκηπτρο αυτο που βασταγε μα δεν φαινοταν σαν ενα αψυχο αντικειμενο η σαν κατι που η μορφη μπορει να χρησιμοποιουσε σαν υποστηριγμα. Οχι, αυτο το αντικειμενο εμοιαζε ζωντανο, σαν να ειχε δικη του θεληση, απλα φαινοταν να νοιωθει πολυ ανετα μεσα στην παλαμη αυτης της αλλοκοτης φιγουρας. Ο Ελλερυ Βαν Ντερ Εις ειχε πραγματικα εντυπωσιαστει.
                         =============================
-'Ειπες πως δεν ξερουμε τι προκαλεσαμε' αρχισε ο Ελλερυ. 'Υποθετω πως θα το μαθουμε κι αυτο μαζι με το ποιος εισαι και το που βρισκομαστε' συμπληρωσε.
Η μορφη παρεμεινε σιωπηλη για λιγο.
-'Ναι, πραγματικα δεν ξερετε τι προκαλεσατε' απαντησε η μορφη 'και θα μαθετε οντως γιατι οι συνεπειες βαραινουν εσας κι εμενα που δεν το προβλεψα. Οσο για το ποιος ειμαι, μολονοτι δεν προκειται να σας βοηθησει καπου, θα το γνωρισετε κι αυτο και τελος, πραγματικα δικαιουστε να μαθετε το που βρισκοσαστε. Πρεπει ομως να εισαι ετοιμος ν' ακουσεις πρωτογνωρα πραγματα, συνθηκες και καταστασεις που ουτε καν ειχες ποτε φανταστει και ν' αποδεχτεις οσα λεχθουν διχως δισταγμο η καχυποψια. Μαθε ακομα πως αυτα που πρεπει να γινουν απο δω και περα δεν αφορουν μονο εσενα αλλα και το υπολοιπο πληρωμα σου, οποτε θα πρεπει να τους τα μεταφερεις οπως ακριβως τ' ακουσεις. Ειμαι κατανοητος μεχρι τωρα' ?
-'Συνεχισε' ειπε ο Ελλερυ κουνωντας καταφατικα το κεφαλι του. 

                                                  NIKOS O IDIOS






             ΚΑΤΑΔΥΣΗ ΣΤΟΝ ΕΦΙΑΛΤΗ










Εκατσε οσο πιο αναπαυτικα μπορουσε κι αφησε το βλεμμα του να πλανηθει στο μαγευτικο ηλιοβασιλεμα που επαιρνε σταδιακα σαρκα και οστα στο βαθος. Τα κατακοκκινα, βαμβακερα συννεφα χαριεντιζονταν με τον πορτοκαλι δισκο του ηλιου σ' ενα απο τα τελευταια τους παιγνιδια πριν αποχαιρετιστουν. Γεμισε το ποτηρι του με το κεχριμπαρενιο Tyrconell κι εκλεισε τα ματια του. Επιτελους η σεζον ειχε τελειωσει, απο το σημερινο βραδυ ηταν πια ελευθερος να ξεκινησει τις μινι διακοπες του. Μια βδομαδα ολη δικη του, να την απολαυσει και να την χαρει με τον τροπο που ο ιδιος επιθυμουσε. Ηταν η στιγμη που περιμενε απο την πρωτη μερα κιολας που ειχε ξεκινησει να δουλευει για το Azura Quilalea Private Island. Οχι πως ειχε παραπονο απο τις συνθηκες εργασιας η απο το οικονομικο κοματι, τουναντιον οι εργοδοτες του ηταν περαν του δεοντος γαλαντομοι στο χρηματικο και απιστευτα διακριτικοι στο τροπο με τον οποιο ο Νικ Σειμ χειριζοταν την οικονομικα ευκαταστατη πελατεια τους. Αλλου εστιαζε το προβλημα κι αυτο ειχε να κανει με τον ιδιο προσωπικα.
                    ==============================
Πονουσε. Ολο του το κορμι πονουσε αφανταστα. Πιο παλια δεν θα εδινε καν σημασια μα τωρα δεν μπορουσε ν' αγνοησει ολο αυτο το αλγος που τον ειχε κυριευσει, ενα αλγος που εμοιαζε να εχει ερθει για να μεινει. Σε καθε λιγα εκατοστα του σωματος του υπηρχαν μωλωπες, προσφατοι και παλιοτεροι, πληγες που πασχιζαν να επουλωθουν και μικρα, αδιορατα καρουμπαλα.
Την ηξερε την φυση της δουλειας, αυτη ηταν κι αυτα απαιτουσε. Θα ηταν πραγματικο θαυμα να εβγαινε αλωβητος εχοντας να κουμανταρει καθημερινα ενα τετοιο σκαρι με επιβαινοντες ιδιοτροπους νεοπλουτους που ζητουσαν συνεχως και κατι περισσοτερο απο το ηδη προγραμματισμενο. Ειχε χτυπησει σχεδον σε καθε σημειο του σκαφους στην προσπαθεια του να ικανοποιησει τους πελατες του  Azura Quilalea Private Island ειτε απολαμβαναν μια απλη εκδρομη ειτε ετοιμαζονταν για καταδυση στα κρυσταλλενια νερα του Quirimbas.
Γεμισε παλι το ποτηρι του με Tyrconell και χαμογελασε πλατια. Η κουραση, η ταλαιπωρια ειχαν τελειωσει, σειρα ειχαν τωρα η απολαυση και η ξεγνοιασια. 
                  ================================
Ηταν ενα υπεροχο, ηλιολουστο πρωινο. Η επιφανεια της θαλασσας ηταν απολυτα γαληνια και τα ολοκαθαρα νερα ηταν πραγματι μια προκληση για οποιονδηποτε να βουτηξει μεσα τους. Απολαμβανε ολο αυτο το σαγηνευτικο σκηνικο συνοδεια μιας κουπας φρεσκου, αχνιστου καφε. 
Σε λιγο θα εριχνε μια ματια στο τελευταιο μετεωρολογικο δελτιο μολονοτι ηξερε πως τιποτα ουσιαστικα δεν θ' αλλαζε καθ' ολη την διαρκεια της μερας. Μετα ειχαν σειρα τ' απαραιτητα αντικειμενα για την καταδυση. Ο απαιτουμενος ελεγχος προεβλεπε πιστοποιηση σωστης λειτουργιας των φιαλων οξυγονου, καθαρισμα της μασκας, εντοπισμος τυχον ψεγαδιων στην στολη καταδυσης, υπαρξη και χρηση σημαδουρας επιφανειας, φωτοβολιδες και βεγγαλικα εντος χρονικου οριου χρησης και πολλα αλλα απαραιτητα για μια καταδυση. 
Μηχανικα τα εκανε ολα, δεν ηταν η πρωτη φορα που επαναλαμβανε τις συγκεκριμενες κινησεις ρουτινας. Αναψε ενα τσιγαρο και παρακολουθησε την απεγνωσμενη προσπαθεια του καπνου να διατηρησει την συνοχη του κοντρα στο ελαφρυ αερακι που φυσουσε.
                 ==================================
Βουτηξε. Οσες φορες και να ειχε δει το θεαμα που απλωνοταν μπροστα του δεν μπορουσε ποτε να το χορτασει. Μια κουστωδια μικρων, πολυχρωμων ψαριων τρομαξε με την αποτομη εμφανιση του και σκορπισε αστραπιαια στα τεσσερα σημεια του ωκεανου μονο και μονο για να ξανασυγκεντρωθει λιγα δευτερολεπτα μετα ξανα σε ομαδα. Απιστευτα ευελικτα, επιταγχυναν και σταματουσαν τοσο γρηγορα που οσες φορες και να το ειχε ζησει παντα το απολαμβανε.
Προσαρμοσμενος στο υγρο στοιχειο κολυμπησε νωχελικα προς το σημειο που βρισκοταν ο κοραλλιογενης υφαλος. Δεν ηταν η πρωτη φορα που τον επισκεπτοταν μα ηταν τοσο μεγαλος που υπηρχαν πολλα σημεια που δεν τα ειχε δει ακομα. Σημερα ηθελε να εξερευνησει την μικρη σπηλια που βρισκοταν στην βαση του υφαλου, στην βορειοανατολικη πλευρα του. Ηταν αρκετα μεγαλη για να χωρεσει ενα ανθρωπινο σωμα, τουλαχιστον στο αρχικο της ανοιγμα. Δεν γνωριζε ουτε το μηκος της ουτε που κατεληγε, σημερα θα μαθαινε μεχρι που μπορουσε να φτασει και τι ακριβως εκρυβε στα σπλαχνα της. Σε μερικα δευτερολεπτα θα ηταν εκει.
                  ===============================
Οι μονιμοι θαμωνες του υφαλου ηταν στην θεση τους. Η αχορταγη, φονικη σμερνα που καραδοκουσε τα υποψηφια θυματα της παραφυλωντας κρυμενη μεσα σε μια τρυπα πανω στον υφαλο, το βαριεστημενο σαλαχι που ειχε αφεθει να παρασερνεται απο το ρευμα, ενα μεγαλου μεγεθους χταποδι που καμουφλαριζονταν εντεχνα παιρνοντας τα χρωματα διαφορων θαλασσιων φυτων, μια μπαλα απο σαρδελες που ανοιγε κι εκλεινε καθε φορα που καποιος θηρευτης πλησιαζε, ενας υπερμεγεθης καβουρας που εμοιαζε γαντζωμενος πανω σε μια πετρα.
Ολα αυτα τα πλασματα ζουσαν και πεθαιναν εκει, αυτο ηταν το σπιτι τους, ο ιδιος δεν ηταν τιποτα περισσοτερο απο ενας εισβολεας οσες προσπαθειες και να κατεβαλλε ωστε η παρουσια του εκει να περνουσε απαρατηρητη. Εριξε μια ματια στο ρολοι που ειχε στον δεξι καρπο του. Πλησιαζε μεσημερι. Ειχε αφθονο χρονο μπροστα του, δεν βιαζοταν. Η βιασυνη και η απερισκεψια σε τετοια μερη μπορουσε ν' αποβει μοιραια ακομα και για καποιον με την δικη του πλουσια εμπειρια. Ειδε μπροστα του το ανοιγμα της σπηλιας και πλησιασε.
                   ===============================
Το ανοιγμα της σπηλιας ηταν αρκετα μεγαλο για να χωρεσει ενας ενηλικας αλλα δεν μπορουσε να ξερει αν αυτο θα συνεχιζοταν μεχρι τελους. Ελεγξε τον φακο του κι αφησε το φως να του αποκαλυψει τις λεπτομερειες του εσωτερικου της σπηλιας. Αριστερα και δεξια υπηρχαν παντου κοραλλια, τοσο κοφτερα που η απλη και μονο επαφη μαζι τους ηταν ικανη να προκαλεσει πληγη με τετοιο βαθος που η αιμορραγια της θα προσελκυε στο σημειο επισκεπτες που ο Νικ ηθελε ν' αποφυγει. Με μια πρωτη προχειρη εκτιμηση καταλαβε πως η εξερευνηση που ηθελε να κανει δεν θα ηταν ευκολη γι αυτο οργανωσε την στρατηγικη του. Σε περιπτωση που τα πραγματα δυσκολευαν προς τα μεσα επρεπε να υπαρχει τροπος να μπορει να επιστρεψει κι αυτο μπορουσε μονο να γινει αν ειχε αρκετο χωρο για αναστροφη πορεια. Αφου σιγουρευτηκε πως ειχε εναλλακτικες λυσεις αρχισε να κολυμπα αργα και προσεκτικα μεσα στην σπηλια. Για μερικα μετρα, οσο μπορουσε να φτασει το ασθενικο φως του ηλιου, ειχε αρκετο φως για να βλεπει. Απο ενα σημειο και μετα τιποτα δεν μπορουσε να γινει διχως τον φακο.
                 ================================
Ειχε λιγα λεπτα που κολυμπουσε οταν βρεθηκε εξαφνα μπροστα στο διλημμα. Αριστερα και δεξια δυο υποδεεστερα ανοιγματα τον εβαλαν σε σκεψεις ως προς την διαδρομη που θ' ακολουθουσε. Μια στιγμιαια λαμψη ευθεια μπροστα του, στο βαθος, του εδωσε την απαντηση που εψαχνε. Συνεχισε να κολυμπαει εμπρος και συντομα διαπιστωσε πως προφανως η λαμψη προερχοταν απο αντανακλαση του φωτος απο την αλλη μερια, πραγμα που σημαινε πως ειχε διασχισει ολη την σπηλια και τωρα εβγαινε ξανα στην θαλασσα. Μια σειρα γεγονοτων, ευκολα ανιχνευσιμα λογω της εμπειριας του, αρχισαν να ξεδιπλωνονται μπροστα του.
Ισως ηταν η ιδεα του αλλα το φως του ηλιου εμοιαζε να εχει χτικιασει, υπερβολικα αδυναμο και εντονα ξεθωριασμενο. Σηκωσε το κεφαλι του για να δει μα αυτο που του εκανε εντυπωση ηταν πως δεν εβλεπε την σκια απο το σκαφος του στην επιφανεια της θαλασσης. Αυτο ηταν οντως ακρως παραδοξο. Που ειχε παει το σκαφος ? Ξεκινησε την διαδικασια αναδυσης. Το επομενο γεγονος ηταν ακομα πιο περιεργο και ιδιατερως ανησυχητικο.
               ===================================
Η προσπαθεια που κατεβαλλε για ν' αναδυθει ηταν μεγαλυτερη απο το συνηθισμενο, λες και ειχε αποτομα εξαφανιστει ολο το αλατι της θαλασσας. Δοκιμασε λιγο και τρομαξε. Το νερο ηταν γλυκο, δεν υπηρχε ιχνος αλατιου. Ενα παραλογο κυμα φοβου τον συνεπηρε. Κατι δεν πηγαινε καλα εδω αλλα δεν μπορουσε να καταλαβει τι. Το επομενο γεγονος απλα προσθεσε περισσοτερο τρομο σ' αυτον που ηδη βιωνε. Δεν υπηρχε ιχνος ζωης γυρω του, ολος ο θαλασσιος κοσμος ειχε απλα εξαφανιστει. Πως ηταν δυνατον κατι τετοιο ? Ο φοβος αυξησε την αδρεναλινη του και τωρα πια κολυμπουσε φρενηρης προς την επιφανεια. Οταν εφτασε εκει ο πανικος απλα πολλαπλασιαστηκε τοσο ραγδαια που πλεον δεν ηταν διαχειρισιμος. Δεν υπηρχε τιποτα στην επιφανεια. Τριγυρω του, περικλειοντας τον, υπηρχε ενα γιγαντιαιος γυαλινος θολος χωρις κανενα ορατο ανοιγμα. Κολυμπησε σαν μανιακος προς μια πλευρα και αγγιξε το τζαμι. Ναι, ηταν τζαμι, ενα παχυ, αθραυστο τζαμι. Ενοιωσε τα λογικα του να τον εγκαταλειπουν. Ηταν φυλακισμενος μεσα σε κατι που δεν ειχε διεξοδο σε οποιο σημειο και να κοιτουσε.
                         ==========================
Βουτηξε παλι. Ισως ηταν η ιδεα του μα αυτη την φορα εφτασε στον πυθμενα πολυ πιο γρηγορα. Η επομενη διαπιστωση ηταν ενα ακομα χτυπημα στην ελαχιστη λογικη που του απεμενε. Δεν υπηρχε πια υφαλος. Στην θεση του βρισκοταν ενας μεγαλος τεχνητος βραχος, σαν κι αυτους που χρησιμοποιουνται για διακοσμηση στα ενυδρεια. Καποια σκορπια φυτα ηταν κι αυτα ψευτικα, οπως και οτιδηποτε αλλο βρισκοταν τοποθετημενο εκει. Ανεβηκε γρηγορα στην επιφανεια.
Πρεπει να ηταν καποιος εφιαλτης, ανα πασα στιγμη θα ξυπναγε λουσμενος στον ιδρωτα αλλα πισω στην πραγματικοτητα που ειχε αφησει. Ομως ποτε θα ξυπναγε και πως ?
Μια αχανης συννεφια σκιασε ολο το μερος σαν να ειχε χωθει κατι αναμεσα σ' αυτον και την οποια πηγη φωτος υπηρχε που του εδινε ακομα την δυνατοτητα να βλεπει. Σηκωσε τα ματια του ψηλα κι ενα ουρλιαχτο τρομου βγηκε αθελα του απο το στηθος του. Ηταν αδυνατον, αυτο που εβλεπε ηταν απλα αδυνατον. Ειχε τρελαθει, του ειχε σαλεψει, αυτο συνεβαινε, γιατι αυτο που εστεκε και τον κοιταγε περιεργα δεν θα μπορουσε ποτε να υπαρξει.
                          ==========================
Αυτο που της κινησε την περιεργεια ηταν μια στιγμιαια κινηση. Προσεχοντας να μην την παρει χαμπαρι κανεις με χαριτωμενες χορευτικες κινησεις βρεθηκε κατω απο το τραπεζι. Εδωσε ενα σαλτο και βρεθηκε επανω. Τα ματια της καρφωθηκαν στο αντικειμενο που υπηρχε πανω στο τραπεζι. Το ειχε ξαναδει μα μεχρι εκεινη τη στιγμη δεν ειχε κατι που να της κινησει το ενδιαφερον. Τωρα ομως τα πραγματα ειχαν αλλαξει. Ενα ψαρακι, ενας υπεροχος μεζες, κολυμπουσε μεσα στο νερο μανιασμενα. Οι κορες της διεσταλλησαν και σηκωσε το μπροστινο της ποδι προσπαθωντας να πιασει το ψαρακι. Τα καταφερε και το εφερε μπροστα στο στομα της. Πανουργα κοιταξε τριγυρω να σιγουρευτει πως ηταν μονη της. Το αφησε λιγο να σπαρταρησει στα νυχια της και με μια ξαφνικη κινηση το καταπιε μονομιας.
Ηξερε πως καποια τιμωρια την περιμενε γι αυτο μα πως μπορουσε μια γατα ν' αντισταθει σ' εναν τετοιο λουκουλειο πειρασμο ? Πηδηξε γρηγορα απο το τραπεζι με τα μουστακια της να χαμογελανε κι εξαφανιστηκε απο το δωματιο πριν εμφανιστει κανεις.







                                                                   


                                  ΤΕΛΟΣ

                           Ο ΟΡΚΟΣ ΠΟΥ ΔΡΑΠΕΤΕΥΣΕ











                                                   ΚΕΦΑΛΑΙΟ 8









Σταματησε μπροστα στην κλειστη πορτα απο τιτανιο και σηκωσε ψηλα το κεφαλι. Απο πανω του, μεχρι εκει που εφτανε το ματι, νιφαδες χιονιου χορευαν σαν αφιονισμενες μαιναδες, βυθισμενες σε μια παραληρηματικη εκσταση γυρω απο μια αορατη πυρα, διχως ταξη και συμμετρια συνθετοντας σε συνδυασμο με το ελαχιστο αναιμικο φως ενα ζοφερο σκηνικο.
Δεν θα επρεπε να του κανει εντυπωση, οχι τουλαχιστον ενα τετοιο μοτιβο που σχεδον ηταν μια καθημερινοτητα στον Αγκελ, ενα ξεχασμενο απο τους παντες πλανητη που ουσιαστικα τιποτα δεν ειχε να προσφερει σε κανεναν. Αυτο ηταν το σκηνικο που επικρατουσε στην επιφανεια του Αγκελ σχεδον στην ολοτητα των ημερων με ελαχιστες εξαιρεσεις που πολυ λιγοι ηταν εκεινοι που μπορουσαν να υποστηριξουν πως ειχαν βιωσει. Ηταν αυτες ακριβως οι συνθηκες που καθιστουσαν τον Αγκελ ενα τελειο καταφυγιο για οσους ειχαν λογους να επιθυμουν την απομονωση και την αποξενωση αποφευγοντας να γινουν αντιληπτοι απο αδιακριτα ματια.
Πιεσε το καλυμμενο με χιονι κουμπι πανω δεξια στην πορτα και αυτη ανοιξε αμεσως.
                 =============================
-'Κρουξ, επιτελους. Ειχαμε αρχισει να πιστευουμε πως δεν θα ερθεις' ακουστηκε μια φωνη.
Ο Κρουξ στραφηκε προς την φωνη. Δεν του φανηκε πως ο Μινκαρ ανησυχουσε πραγματικα.
-'Ειμαστε ολοι εδω' ? ρωτησε.
-'Εκτος απο την Ζαγκιτα και τον Μπελεμ' ειπε μια αλλη φωνη. 'Ξερεις, μπορει να εμπνευστηκαν απο το σκηνικο εξω και ισως ν' αποφασισαν να βρεθουν λιγο πιο κοντα'.
-'Σου υπενθυμιζω ακομη μια φορα πως δεν θελουν να γινεται αναφορα στα προσωπικα τους Καγιαο' ειπε ο Κρουξ. 'Την τελευταια φορα κοντεψατε να ερθετε στα χερια'.
-'Τους βλεπεις πουθενα εδω' ? εκανε με προσποιητη απορια ο Καγιαο.
-'Γιατι μας φωναξες Κρουξ' ? 'Φανταζομαι ειναι κατι το σημαντικο'.
Ο Κρουξ γυρισε και κοιταξε την κοπελα που ειχε μιλησει.
-'Σημαντικο, ναι Τζαρχαντ, απλα θα πρεπει να περιμενετε λιγο'.
Η κοπελα ανασηκωσε αδιαφορα τους ωμους της. 
                          ==============================
-'Ντρισμπειν, Φορνακ, μια χαρα σας βλεπω' ειπε ο Κρουξ.
-'Και συ δεν πας πισω Κρουξ' ειπε ο ενας απο τους δυο αντρες.
-'Προσεχω Ντρισμπειν, προσεχω' απαντησε ο Κρουξ χαμογελωντας.
-'Δεν μας λες γιατι μας φωναξες Κρουξ ? Βαρεθηκα να περιμενω'.
-'Λιγη υπομονη Φορνακ' ειπε ο Κρουξ. 'Μολις ερθουν η Ζαγκιτα και ο Μπελεμ θα μαθετε. Πρωτον γιατι αυτο ειναι κατι που αφορα ολους σας και δευτερον γιατι δεν εχω καμια ορεξη να τα πω ολα δυο φορες. Εκτος αν εχεις να πας καπου και βιαζεσαι να φυγεις'.
Ο Φορνακ εκανε μια κινηση σαν να ελεγε πως μπορουσε να περιμενει. Ο Κρουξ τους κοιταξε ολους εναν εναν. Τους ηξερε ολους χρονια τωρα. Ηξερε επισης πως ασχετως με το τι πρεσβευε ο καθενας τους ηταν ατομα στα οποια μπορουσε να εχει εμπιστοσυνη στο οτι θα εφερναν σε περας αυτο που θα τους ζητουσε, αρκει να συμφωνουσαν. Αλλα αυτο θα επρεπε να περιμενει λιγο αφου δεν ειχε συμπληρωθει απαρτια. Τωρα ειχε αρχισει κι αυτος να εκνευριζεται με την αργοπορια της Ζαγκιτα και του Μπελεμ μα προσπαθησε να μην το δειξει.
                    ===============================
Το αποτομο ανοιγμα της πορτας εφερε στο εσωτερικο του τολ μαζι με τα δυο ατομα που εισηλθαν και καμποσες νιφαδες χιονιου που επιβιωσαν απειροελαχιστα πριν μετατραπουν σε σταγονες νερου στο πατωμα. Στραφηκαν ολοι προς τους νεοφερμενους. 
-'Συγγνωμη για την καθυστερηση' ειπε ο αντρας 'αλλα καποιος διαβασε λαθος τα οργανα και προσεδαφιστηκαμε πεντακοσια μετρα απο δω'.
-'Ετσι ειναι' απαντησε η γυναικα ' και δυστυχως δεν υπηρχε κανενας ικανος να εντοπισει το λαθος για να το αποφυγουμε'.
Βρεθηκαν εξαφνα ο ενας απεναντι στον αλλον με τα προσωπα τους ν' απεχουν εκατοστα, ετοιμοι σαν τα κοκκορια ν' αρπαχτουν. Κοιταχτηκαν εντονα για δευτερολεπτα και απροειδοποιητα τα χειλη τους ενωθηκαν σ' ενα καυτο, παθιασμενο φιλι αδιαφορωντας για την υπαρξη των υπολοιπων που παρεμεναν σιωπηλοι μαρτυρες σε οτι διεδραματιζοταν. Μια σιωπη απο το πουθενα ηρθε και θρονιαστηκε στο χωρο διχως να ρωτησει κανεναν.
                    ===============================
-'Λατρευω τα λαθη σου' ειπε ο Μπελεμ οταν καποια στιγμη τα χειλη τους αποκολληθηκαν. 'Πως αλλιως θα μπορουσα να κανω εναν τετοιο περιπατο μαζι σου και χιονοτσουληθρα στο υψωματακι που συναντησαμε πιο πριν' ? συμπληρωσε με ματια που ελαμπαν.
-'Μ' αφησες να σε κερδισω στην τσουληθρα' ειπε η Ζαγκιτα μ' ενα τρεμουλο στη φωνη. 'Ξερεις ποσο μ' ερεθιζει οταν μου κανεις ολα τα χατηρια, ετσι δεν ειναι' ?
-'Οταν νομιζετε πως ειστε ετοιμοι μας το λετε και μας' εκανε ο Κρουξ.
Η φραση προσγειωσε αποτομα τους δυο εραστες στρεφοντας την προσοχη τους στην ομηγυρι.
-'Ετοιμοι Κρουξ' ειπε ο Μπελεμ ενω ταυτοχρονα χαιρετησε τους υπολοιπους με μια χειρονομια.
-'Τωρα που ειμαστε ολοι παροντες ηρθε η ωρα να μαθετε για ποιον λογο σας φωναξα' ειπε ο Κρουξ ενω ταυτοχρονα τοποθετουσε τον εαυτο του στο κεντρο ενος αορατου κυκλου που ειχε δημιουργηθει χαρη στην περιμετρικη τοποθετηση των υπολοιπων. Πηρε μια βαθια ανασα και ξεκινησε να μιλαει. 
                     ==============================
-'Μου προτειναν μια δουλεια' αρχισε ο Κρουξ 'που εκ των πραγματων δεν μπορω να φερω σε περας μονος μου. Σας ξερω ολους εδω και πολυ καιρο και ειστε οι μοναδικοι που εμπιστευομαι και ειμαι σιγουρος πως μπορειτε να βοηθησετε να πραγματοποιηθει. Ξερω εκ των προτερων πως καποιοι απο σας θ' απορησουν, καποιοι θα εχουν τους ενδοιασμους τους, ισως καποιοι ν' αρνηθουν να συμμετασχουν. Οπως και να εχει, ανεξερτητα με το ποια θα ειναι η απαντηση σας, θελω ολοι σας να σκεφτειτε καλα πριν κατασταλαξετε καπου. Εγω απο μεριας μου θα σας δωσω ολα τα στοιχεια που εχω στην διαθεση μου. Λοιπον, η δουλεια στην οποια αναφερομαι εχει να κανει με την 'αποσυρση' του Ελλερυ Βαν Ντερ Εις' κατεληξε.
Αν υπηρχε ηδη μια χαμηλη θερμοκρασια στο τολ εμοιασε ξαφνικα να επεσε ακομα περισσοτερο. Για λιγο τα οκτω ατομα κοιτουσαν ο ενας τον αλλο διχως κανεις να εχει αρθρωσει λεξη. Την υφισταμενη βουβαμαρα εσπασε πρωτος ο Ντρισμπειν δινοντας το εναυσμα και στους υπολοιπους ν' ακολουθησουν στην συζητηση.
                     ============================
-'Σοβαρολογεις τωρα' ?
-'Τι εννοεις 'αποσυρση' ? ρωτησε η Τζαρχαντ.
-'Απο ποιον ειναι η προταση Κρουξ' ? εκανε ο Μινκαρ καχυποπτα.
-'Δεχτηκες κατι τετοιο Κρουξ' ? ακουστηκε η φωνη του Καγιαο.
-'Μιλαμε για τον γνωστο Ελλερυ Βαν Ντερ Εις η παρακουσα' ? απορησε η Ζαγκιτα. 
Ο Κρουξ εκανε μια κινηση με το χερι σαν να ζητουσε σιωπη απ' ολους.
-'Θ' απαντησω σε οτι θελετε αλλα οχι ολοι μαζι' ειπε.
-'Μολις ακουσα ενα ανεκδοτο αλλα κανεις δεν γελασε' εκανε ο Φορνακ 'οχι πως μου κανει εντυπωση' προσθεσε.
-'Αν ειναι ενα κακογουστο αστειο και μας εφερες εδω γι αυτο Κρουξ δεν'...ξεκινησε να λεει ο Μπελεμ αλλα διακοπηκε αποτομα.
-'Αφηστε με να μιλησω πια' εκανε εκνευρισμενος ο Κρουξ. 
                ===============================
-'Πριν μερικες μερες επικοινωνησε μαζι μου ο Ρεντεν απο την Ο.Α.Α. Παραξενευτηκα γιατι ειχα να μιλησω μαζι του απο τοτε που ειχαμε κανει την συμφωνια, εμεις θα σταματουσαμε τις κλοπες του ηλιακου φωτος και εκεινοι θα σταματουσαν την επικηρυξη στα κεφαλια μας. Αυτος ηταν και ο λογος που ουσιαστικα διαλυθηκαμε και τραβηξε ο καθενας το δικο του μονοπατι. Μου προτεινε λοιπον το εξης. Αν κατορθωνα ν' 'αποσυρω' απο την κυκλοφορια τον Ελ και την ομαδα του εκτος της γενναιοδωρης αμοιβης που ειναι διατεθειμενος να δωσει θα μπορουσαμε να εχουμε μια σημαντικη ποσοτητα φωτος καθε μηνα, δωρεαν, να την διαθεσουμε οπου εμεις θελουμε. Με δυο λογια, θα μπορουσαμε να βρεθουμε ξανα ολοι μαζι κανοντας αυτο που ξερουμε διχως τον κινδυνο να κρεμεται πανω απο τα κεφαλια μας ανα πασα στιγμη. Δεν του απαντησα, του ειπα πως πρεπει πρωτα να μιλησω μαζι σας πριν δωσω την απαντηση μου. Αυτος ειναι ο λογος που σας φωναξα εδω. Οπως ειπα και πριν, ξερω πως καποιοι θα δυσπιστησουν και καποιοι ενδεχομενως ακομα και ν' αρνηθουν' εκλεισε την ομιλια του ο Κρουξ.
                     ==============================
-'Κατι δεν μ' αρεσει σ' ολο αυτο Κρουξ' ειπε πρωτος ο Καγιαο 'κατι δεν μ' αρεσει'.
-'Συμφωνια με τον Ρεντεν' ? εκανε ο Ντρισμπειν. 'Περισσοτερη εμπιστοσυνη εχω στους αμμοσκωληκες του Χεντα' συμπληρωσε.
-'Πως ξερεις πως δεν ειναι παγιδα' ? ρωτησε η Τζαρχαντ.
-'Σωστα' επικροτησε ο Μπελεμ. 'Μ' ενα σμπαρο δυο τρυγονια'.
-'Τρελλαθηκατε ολοι' ? επενεβη ο Μινκαρ. 'Για τον Ελ μιλαμε τοση ωρα'.
-'Εχει δικιο ο Μινκαρ' προσθεσε η Ζαγκιτα. 'Ξεχνατε τι του χρωσταμε ολοι μας' ?
-'Αν ο Ρεντεν κρατησει την συμφωνια ειμαι μεσα' ειπε ο Φορνακ ξεσηκωνοντας θυελλα διαμαρτυριων και προκαλωντας μια χαβρα ανευ προηγουμενου. Ο Κρουξ αναγκαστηκε να υψωσει τον τονο της φωνης πανω απο την οχλαγωγια για να την σταματησει.
-'Εχω την συμφωνια εδω' ειπε κι εβγαλε απο την τσεπη του μια μικρη ψηφιακη οθονη. 'Ειναι επισημο συμβολαιο της Ο.Α.Α., ουτε ο Ρεντεν δεν μπορει να το διαψευσει'.
                       ===========================
-'Κρουξ, αν το κανεις αυτο εξ' αιτιας εκεινης της Κριλλιανης και του τσακωμου σου με τον Ελ, δεν ξερω τι να πω'...ξεκινησε να λεει ο Ντρισμπειν αλλα αφησε την φραση του να ξεθωριασει.
-'Ξερω πολυ καλα για ποιον μιλαμε και τι του χρωσταμε ολοι μας' ειπε ο Κρουξ 'αλλα εδω πρεπει να κοιταξουμε τους εαυτους μας και τετοια προσφορα, πιστεψτε με, δεν θα βρεθει ποτε ξανα. Οποιον δεν θελει να συμμετασχει τον καταλαβαινω απολυτα' προσθεσε.
-'Οταν λες 'αποσυρση' εννοεις'...εκανε με νοημα ο Μινκαρ διχως να ολοκληρωσει τη σκεψη του.
-'Ζωντανος η νεκρος' ειπε ο Κρουξ. 'Αυτος και ολοι οι συνεργατες του'.
Γι ακομα μια φορα η σιωπη επεστρεψε πιο εκκωφαντικη και πιο συμπαγης απο ποτε. 
-'Ας ψηφισουμε' ειπε πρωτος ο Καγιαο.
-'Νομιζω ειναι και το πιο σωστο' συμπληρωσε η Τζαρχαντ.
-'Πολυ καλα' εκανε ο Κρουξ. 'Ας ψηφισουμε και βλεπουμε. Οσοι συμφωνουν με την προταση του Ρεντεν να σηκωσουν ψηλα τα χερια' ειπε και σηκωσε πρωτος το δικο του.


    

  

                      ΜΙΑ ΑΠΡΟΣΔΟΚΗΤΗ ΕΠΙΛΟΓΗ












Ακουμπησε την σελιδα του χαρτιου στην κλειστη οθονη του υπολογιστη, επλεξε τα χερια του, τ' ακουμπησε μπροστα στο τραπεζι και αποθεσε το κεφαλι του πανω τους. Τα ματια του πηγαινοερχονταν συνεχως στις λεξεις που βρισκονταν αποτυπωμενες στο χαρτι, λεξεις που ειχαν γραφτει απο το ιδιο του το χερι. Ειχε σουφρωσει τα χειλη του, τα φρυδια του ειχαν σμιξει,δειγμα της βαθιας περισυλλογης στην οποια ειχε περιπεσει ενω το προσωπο του απηχουσε το τεραστιο διλημμα που ειχε απεναντι του. Στο δωματιο που βρισκοταν επικρατουσε απολυτη ησυχια, οπως αλλωστε και στο υπολοιπο σπιτι αφου η μαμα του ηταν στην δουλεια της και θ' αργουσε να επιστρεψει. Κανονικα οι συνθηκες θα επρεπε να ειναι ακρως ευνοικες για να επαιρνε την σωστη αποφαση, ομως αυτη τη παγερη σιωπη την ενοιωθε πολυ βαρια.
Κοιταξε στα δεξια του το μολυβι που ειχε χρησιμοποιησει για να γραψει τις λεξεις στο χαρτι μα δεν εκανε καποια κινηση για να το πιασει. Ο οκταχρονος Ρικυ Ντριβεν ειχε ακομα χρονο να σκεφτει την δυσκολοτερη επιλογη που του ειχε συμβει ποτε. 
                  =================================
Το μονο κοινο σημειο που ειχε με το γκαραζ του σπιτιου ηταν πως τους ειχε εγκαταλειψει το ιδιο ατομο, ο πατερας του. Ειχαν περασει κιολας πεντε χρονια απο τοτε που ενα λιτο σημειωμα στο σαλονι ανεφερε πως εφευγε με καποια αλλη γυναικα αφηνοντας πισω τον Ρικυ και την μανα του. Οσο δυσκολο του ηταν να καταλαβει γιατι ειχε κανει τετοιο αλλο τοσο ευκολα συνειδητοποιησε σχετικα συντομα πως οι πιθανοτητες να τον ξαναβλεπε ειχαν αγγιξει το απολυτο μηδεν. Ηταν μικρος ακομα για υπολογιστη και τα παιχνιδια τεχνολογιας τον αφηναν παντελως αδιαφορο. Το μονο που του αρεσε ηταν να περναει ατελειωτες ωρες στο γκαραζ παιζοντας με τα ξεχασμενα αντικειμενα που υπηρχαν εκει. Μια τετοια μερα ηταν που συνεβησαν ολα εκεινα τ' απιστευτα που ουτε στην πλεον αχαλινωτη φαντασια του δεν ειχαν ποτε περασει. Μια στιγμιαια λαμψη ενοχλησε την ακρη του αριστερου ματιου του και βαδισε προς τα κει περιεργος να δει τι ηταν. Το βρηκε στην βορεινη πλευρα του γκαραζ σκεπασμενο απο καποια παλια κουρελια μ' ενα πολυ μικρο τμημα του να προεξεχει.
                  =================================
Το σχημα του εμοιαζε με φρισμπι, το μεγεθος του ηταν λιγο μεγαλυτερο απο το τηγανι της μαμας του και το υλικο του ηταν καποιο μεταλλο που ο Ρικυ αγνοουσε. Το σηκωσε στα χερια προσπαθωντας να καταλαβει τι ακριβως ηταν κι ενστικτωδως το πεταξε μακρια απ' τα χερια του.
Οτι και να ηταν αυτο το αντικειμενο ειχε περιμετρικα μικρα παραθυρα και πισω απ' αυτα τα παραθυρα υπηρχαν μικροσκοπικα πλασματα. Εμεινε για λιγο σαστισμενος μην ξεροντας τι να κανει. Την στιγμη που ετοιμαζοταν να το πλησιασει ξανα με προσοχη εκανε αλλο ενα βημα πισω τρομαγμενος. Καποια πορτα στο πλαι του αντικειμενου ειχε ανοιξει και δυο απο εκεινα τα πλασματακια ειχαν βγει εξω στο πατωμα του γκαραζ. Η περιεργεια νικησε κατα κρατος το φοβο, ετσι δεν εβαλε τις φωνες, ουτε εφυγε τρεχοντας. Το ενστικτο του ομως του ελεγε να μην πλησιασει και το εμπιστευτηκε. Τοτε ακουσε τα πλασματακια να παραγουν ασυναρτητους ηχους ομιλιας που προφανως απευθυνοντας σ' εκεινον. Το πιο τρομακτικο απ' ολα ηταν πως διαπιστωσε οτι μπορουσε να καταλαβει τι του ελεγαν.
                   ==================================
Πολλα απ' αυτα που του ειπαν τα λιλιπουτεια εκεινα οντα δεν τα καταλαβε, ηταν εκτος των οριων των γνωσεων του. Ομως ειχε αντιληφθει την γενικη εικονα. Το διαστημοπλοιο τους ειχε παθει βλαβη λιγο μετα την απογειωση τους απο τη Γη με προορισμο τον πλανητη τους και ισα που ειχαν κατορθωσει να φτασουν μεχρι το σπιτι του και να κρυφτουν στο γκαραζ του. Δυστυχως δεν ειχαν την δυνατοτητα να επισκευασουν μονα τους την βλαβη αλλα ουτε ειχαν και πολυ καιρο στην διαθεση τους αφου κινδυνευαν ν' αποκαλυφθουν ανα πασα στιγμη.
-'Πρεπει να μας βοηθησεις Ρικυ' του ειπαν μ' εκεινους τους περιεργους ηχους που ομως ο πιτσιρικας καταλαβαινε. Του εξηγησαν πως ο διαγαλαξιακος μεταφραστης που ειχαν του εδιναν την δυνατοτητα να τους καταλαβαινει οπως κι εκεινα καταλαβαιναν τον Ρικυ. 'Αν δεν μας βοηθησεις να γυρισουμε πισω στον πλανητη μας θα πεθανουμε εδω περα'.
Ο Ρικυ Ντριβεν δεν ειχε φοβηθει ουτε στιγμη τα εξωγηινα ανθρωπακια μα δεν εβλεπε με ποιον τροπο ενας οκταχρονος μπομπιρας θα μπορουσε να τα βοηθησει. 
                  =================================
-'Αυτο που χρειαζομαστε ειναι αρκετη ποσοτητα απο ενα υλικο που υπαρχει αφθονο στον πλανητη σας' του ειπαν τ' ανθρωπακια. 'Ειναι το μονο που μπορει να επισκευασει τη βλαβη για να μπορεσουμε να φυγουμε' προσθεσαν σχεδον ικετευοντας.
-'Ποιο ειναι αυτο το υλικο' ? εκανε με απορια ο Ρικυ.
-'Εσεις τ' ονομαζετε μελι' απαντησαν.
-'Μελι ? Μα αυτο μου φτιαχνει καθε μερα η μαμα μου το πρωι για να φαω' απαντησε ο Ρικυ.
-'Υπεροχα' αποκριθηκαν τα πλασματακια. 'Μπορεις να μας φερεις οσο εχεις' ?
-'Μεινετε εδω, μην κουνηθειτε και κρυφτειτε. Ερχομαι σε λιγο'.
Μεχρι να βρει το βαζακι με το μελι ο Ρικυ ειχε κανει μια κουζινα αγνωριστη. Ειχε επισης κατορθωσει να ριξει στο πατωμα ενα κουτι δημητριακων και να σπασει ενα αλλο γυαλινο βαζακι που ειχε μεσα ζαχαρη. Οταν δοκιμασε να ξαναβαλει τα αντικειμενα πισω στα ντουλαπια απορησε γιατι δεν τα χωραγε αλλα στριμωχνοντας και πιεζοντας στο τελος τα καταφερε.
                ================================
-'Νατο' ειπε θριαμβευτικα δινοντας το βαζο με το μελι στ' ανθρωπακια 'το βρηκα'.
Ο αρχικος ενθουσιασμος των οντων μετριαστηκε αποτομα.
-'Μονο αυτο υπαρχει' ? ρωτησαν απογοητευμενα.
-'Ναι, γιατι' ? εκανε απορημενος ο Ρικυ.
-'Φοβαμαι πως θα χρειαστουμε τουλαχιστον αλλα δεκα σαν κι αυτα' αποκριθηκαν τα οντα.
Ο Ρικυ εμεινε για λιγο συλλογισμενος και ξαφνικα ενα χαμογελο φωτισε το προσωπακι του.
-'Πρεπει να φυγω για λιγο' ειπε ' να σας φερω κι αλλο. Εσεις μεινετε εδω, δεν θ' αργησω πολυ'. Ετρεξε στο σπιτι, εσπασε τον κουμπαρα του, μαζεψε ολα τα κερματα που υπηρχαν μεσα, βγηκε εξω, πηρε το ποδηλατο του απο το γκαραζ, εκανε ενα τελευταιο νευμα στα πλασματα κι εριξε μια τελευταια ματια στην εισοδο του γκαραζ. Ηξερε που ακριβως επρεπε να παει και τι ακριβως θα εκανε. Ενας παραλογος ενθουσιασμος τον ειχε κυριολεκτικα κυριεψει.
               ==================================
Ο ιδιοκτητης του τοπικου παντοπωλειου ειχε γουρλωσει τα ματια του βλεποντας ολα εκεινα τα κερματα που εβγαιναν απο τις τσεπες του Ρικυ. Αφου του πηρε καμποση ωρα κατορθωσε να τα μετρησει και τον ρωτησε τι ηθελε ν' αγορασει.
-'Ποσα βαζακια μελι παιρνω μ' αυτα' ? ρωτησε ο μικρος.
-'Δωδεκα η δεκατρια' απαντησε απορημενος ο παντοπωλης.
-'Ωραια, θα τα παρω' ειπε ο μικρος με μια λαμψη στα ματια. Δεν εκατσε καν να δικαιολογηθει στις επιμονες ερωτησεις του παντοπωλη τι τα ηθελε τοσα βαζακια. Ανοιξε την πορτα και καβαλωντας και παλι το ποδηλατο του μαζι με το πολυτιμο φορτιο του τραβηξε για το σπιτι του. Αφου εκανε εναν γρηγορο ελεγχο τριγυρω μπηκε γρηγορα στο γκαραζ.
Ηταν οτι ακριβως χρειαζοταν τα οντα. Μεσα σε λιγα λεπτα το διαστημοπλοιο τους ηταν ετοιμο γι απογειωση. Λιγο πριν φυγουν ενα απ' αυτα πλησιασε τον Ρικυ κρατωντας κατι στο χερι του και του το εδωσε ενω τα υπολοιπα παρακολουθουσαν. 
               =================================
-'Αν δεν μας βοηθουσες δεν θα μπορουσαμε ποτε να φυγουμε απο δω' του ειπε. 'Μπορουσες καλλιστα να μας καταδωσεις η και ν' αδιαφορησεις για μας αλλα δεν το εκανες. Γι αυτο θελουμε να σου δωσουμε αυτο σαν δωρο για να εκφρασουμε την ευγνωμοσυνη μας. Παρτο'.
Ο Ρικυ πηρε το αντικειμενο που εμοιαζε καταπληκτικα μ' ενα απλο, κοινο μολυβι.
-'Ειναι ενα μολυβι' ειπε παλι το πλασματακι. 'Απο την μια μερια γραφει και απο την αλλη σβηνει. Ξερεις να γραφεις, ετσι δεν ειναι' ?
Ο Ρικυ κουνησε καταφατικα το κεφαλι του.
-'Μοιαζει σαν ενα συνηθισμενο μολυβι 'συνεχισε το ον 'αλλα δεν ειναι. Μπορεις να γραψεις οτι θελεις αλλα θελει προσοχη οταν θα σβησεις. Βλεπεις, ολο το θεμα ειναι το σβησιμο'.
Ο Ρικυ κοιταζε μια το μολυβι, μια το ανθρωπακι απορημενος.
-'Οτι σβησεις εξαφανιζεται για παντα απο τον κοσμο σου' ειπε το ον. 'Οχι μονο σε σενα αλλα απο παντου σαν να μην υπηρξε ποτε, καταλαβες' ?
              ==================================
Το μεταλλικο φρισμπι με τους παραδοξους επιβατες του ειχαν φυγει απο ωρα αφηνοντας τον Ρικυ μονο του, με τις σκεψεις του και το καινουριο του αποκτημα. Απο ενστικτο ορμωμενος πιο πολυ ειχε ξεκινησει να γραφει καποια πραγματα στο χαρτι μα ξαφνικα ειχε σταματησει. Το ανθρωπακι του ειχε πει πως αυτο μπορουσε να το κανει μονο μια φορα. Μια μονο φορα μπορουσε να σβησει οτι ηθελε, μετα το μολυβι θα ηταν απλως ενα μολυβι και τιποτα περισσοτερο. Επρεπε να σκεφτει πολυ και καλα. Επρεπε να κανει την σωστη επιλογη μα ειχε πια πελαγοδρομησει. Γιατι μονο μια φορα ? Δεν του ηταν αρκετη, χρειαζοταν πιο πολλες.
Τι να επελεγε ? Οχι πως δεν υπηρχαν πραγματα για σβησιμο, ηταν εκει μπροστα του, τα εβλεπε γραμμενα στο χαρτι. Αλλα ποιο απ' ολα ? Ευτυχως που ηταν ακομα μονος του, ειχε αρκετο χρονο στην διαθεση του για να κανει την σωστη επιλογη. Εκανε μια βολτα ολο το σπιτι μηπως αυτο τον βοηθουσε να σκεφτει καλυτερα αλλα οταν επεστρεψε παλι εκει που ηταν ακουμπισμενο το χαρτι με το μολυβι διπλα, καμια νεα ιδεα δεν ειχε γεννηθει στο μυαλο του.Κοιταξε το χαρτι. 
                   =================================
Πρωτη πρωτη ηταν η δασκαλα του που παντα τον μαλωνε και του εβαζε τις φωνες. Απο κατω ηταν ο πατερας του, που ειχε πια λησμονησει και την υπαρξη του. Επομενοι ηταν οι δυο νταηδες της ταξης που παντα τον πειραζαν και τον εδερναν διχως λογο κι αιτια. Το κοριτσακι που του ειχε πει πως τον αγαπουσε αλλα τελικα ειχε φιλησει καποιον αλλο βρισκοταν κι αυτο στη λιστα. Μεχρι και ο σκυλος του γειτονα που παντα τον κυνηγουσε οποτε εκανε ποδηλατο ειχε βρει την θεση του σ' εκεινο το κομματι χαρτι. Τα λιγα ακομα ονοματα που υπηρχαν αντιπροσωπευαν οτι χειροτερο ζουσε απο τοτε που θυμοταν τον εαυτο του γι αυτο και καθολου δεν του φαινοταν περιεργο που στο τελος της λιστας ειχε γραψει την λεξη 'θανατος'.
Πηρε το μολυβι στα χερια του και το κρατησε πανω απο το χαρτι. Τα ματια του ετρεξαν ακομα μια φορα ολα τα σημειωμενα ονοματα. Ειχε παρει πια την αποφαση του.
Σιγα σιγα, με προσοχη, σχεδον μ' ευλαβεια εσβησε μια λεξη απ' αυτες που υπηρχαν γραμμενες.
Πηρε το χαρτι στα χερια και χαμογελασε πλατια. Η λεξη 'θανατος' δεν υπηρχε πια.






                                                              


                                                                  ΤΕΛΟΣ  

  

                         Ο ΟΡΚΟΣ ΠΟΥ ΔΡΑΠΕΤΕΥΣΕ









                                             
                           
                          ΚΕΦΑΛΑΙΟ 7










Για τους κατοικους της κοιλαδας Νονγκ ηταν μια πανομοιοτυπη μερα με την χθεσινη. Ο ηλιος ειχε φροντισει απο νωρις ν' αγκαλιασει απλοχερα τον τοπο σκορπιζοντας γενναιοδωρα το φως και την θερμη του σηματοδοτωντας ετσι την εναρξη της νεας μερας με οτι αυτο συνεπαγοταν για τον καθενα. Ενα ελαφρυ, δροσερο αερακι βοηθουσε την θερμοκρασια να διατηρειται σε ιδανικα επιπεδα συντελωντας κι αυτο στην δημιουργια μιας ευεξιας και προσχαρης διαθεσης που ειχε ηδη καταλαβει ολους οσους ζουσαν εκει. Το σχεδον παραμυθενιο σκηνικο δεν μπορουσε παρα να φερνει χαμογελα στα προσωπα και κεφι στις διαθεσεις καθως οι  κατοικοι της κοιλαδας ετοιμαζονταν να βιωσουν αλλη μια υπεροχη μερα. Ηδη οι περισσοτεροι ειχαν βγει απο τα σπιτια τους και βαδιζαν ανεμελα προς την πλαγια του βουνου που περιεκλειε την κοιλαδα για να ξεκινησουν την καθημερινη συγκομιδη του πολυτιμου βοτανου που φυτρωνε εκει.
Για τους κατοικους της κοιλαδας Νονγκ ηταν μια πανομοιοτυπη μερα με την χθεσινη.
Για ολους εκτος απο εναν.
                        ============================
Τιποτα πια δεν ηταν το ιδιο. Το ειχε συνειδητοποιησει απο την στιγμη που ξυπνησε και εδω και μερικα λεπτα προσπαθουσε να το επεξεργαστει, να το εμπεδωσει και να το αποδεχτει.
Εριξε μια ματια στο βαρυ, κρυσταλλινο καθρεφτη απεναντι του και ειδε εναν ξενο. Συνεχισε να τον παρατηρει προσπαθωντας να διαπιστωσει ομοιοτητες μαζι του μα οι γνωσεις που ειχε πια δεν θα του το επετρεπαν. Ηταν αυτες οι γνωσεις που απροειδοποιητα ειχαν σφηνωθει στο κεφαλι του δημιουργωντας μια εντελως διαφορετικη και νεα αποψη για τον εαυτο του.
Οι ιδιες αυτες γνωσεις, εστω και αθελα τους, ειχαν σαν αποτελεσμα πρωτογνωρα συναισθηματα και σκεψεις να κανουν εξαφνα την εμφανιση τους στιγματιζοντας τον οριστικα και αμετακλητα.
Αυτο που εβλεπε στον καθρεφτη δεν ηταν κατι αλλο απο ενα κατασκευασμενο ειδωλο, η καρικατουρα ενος εαυτου που ποτε δεν ειχε υπαρξει, ενα ανδρεικελο που εντεχνα καποιοι ειχαν δημιουργησει κι εγκαταλειψει σε μια απυθμενη αγνοια. Αυτος ο καθρεφτης κι οσα αντιπροσωπευε ηταν η αρχη της ελευσης του μισους και ηταν ο πρωτος που το βιωσε.
                =================================
Το βαρυ αντικειμενο συναντησε την ευθραστη επιφανεια του καθρεφτη κανοντας την θρυψαλα και εκατονταδες μικρα κοματια βρεθηκαν στο πατωμα διασκορπισμενα. Ο ηχος εφερε στο δωματιο μια γυναικεια παρουσια που για λιγο εμεινε αποσβολωμενη με το θεαμα.
-'Ι - 60' ειπε 'τι εγινε' ?
Γυρισε και την κοιταξε. Μετα τον καθρεφτη αυτη η παρoυσια ηταν ακομα κατι ξενο. Οι σκεψεις διετρεχαν το μυαλο του με τετοιες ταχυτητες και απιστευτες εναλλαγες που η αποπειρα να τις ταξινομησει σχεδον του εφερε πονοκεφαλο κι εναν περαστικο ιλλιγγο. Ζαλισμενος, εχασε για λιγο την επαφη με το περιβαλλον κι ακουμπησε ενστικτωδως στον τοιχο για να μην καταρρευσει. Η γυναικεια παρουσια τον αρπαξε απ' το μπρατσο ανησυχη.
Η αντιδραση του δεν περιειχε ιχνος συνειδητοποιημενης σκεψης. Ηταν ξεκαθαρα μια ανακλαστικη κινηση για την οποια ποτε δεν ειχε δοθει συγκεκριμενη εντολη απο καποιο κεντρο του εγκεφαλου του.  
                       ==========================
Το χτυπημα ηταν τοσο δυνατο που σηκωσε κυριολεκτικα την γυναικεια φιγουρα στον αερα. Το συντομο εναεριο ταξιδι της διακοπηκε αποτομα απο την προσκρουση της στον απεναντι τοιχο. Ηταν νεκρη πριν ακομα σωριαστει στο πατωμα σε μια ανορθοδοξη σταση με ολα τα κοκκαλα του σωματος της τσακισμενα. Η νεα παρουσια που ενεσκηψε αιφνιδιως στο δωματιο τον επιασε ακριβως την στιγμη που κοιτουσε με απορια το χερι του, σαν να μην μπορουσε να συνειδητοποιησει την πραγματικη φυση της δυναμης του. Αποτομα γυρισε και κοιταξε τον νεοφερμενο. Ειδε την εκπληξη και την απορια στα ματια του μα δεν ψιθυρισε ουτε κουβεντα.
Το πιτσιρικι με τα ξανθα, κομενα σε αφελειες μαλλια και τα γαλαζια ματια, που δεν ηταν πανω απο δεκα χρονων κοιτουσε εντρομο μια το αψυχο σωμα της γυναικας στην βαση του τοιχου και μια την αντρικη φιγουρα που στεκοταν πανω σε μυριαδες σπασμενα γυαλια προσπαθωντας να καταλαβει τι ακριβως ειχε συμβει. Το ενστικτο του του ουρλιαζε ν' απομακρυνθει οσο πιο γρηγορα μπορουσε μα τα λιγα δευτερολεπτα που του πηρε μεχρι να το εμπιστευτει φανηκαν μοιραια.
                ================================
Χρειαστηκε μια δρασκελια μονο για να φτασει το παιδι. Με μια αστραπιαια κινηση που θυμιζε λαβοσαυρα Σαρ το αρπαξε απο το λαιμο και το σηκωσε ψηλα στον αερα. Οσο αυξανε το σφιξιμο γυρω απο τον λαιμο του παιδιου τοσο το χρωμα του τελευταιου αλλαζε καθως γινοταν ολο και πιο εντονο, ολο και πιο βαθυ λογω ελλειψεως αερα. Τα ποδια του μικρου κλωτσουσαν στον αερα μα δεν διεθεταν το απαραιτητο μηκος για να καταφερουν καποιο χτυπημα.
Με μια αποτομη κινηση εσφιξε ακομα πιο δυνατα τσακιζοντας τον σβερκο του μικρου σαν κλαρακι. Συνεχισε να παρατηρει μ' ενα βλεμμα αναμεικτο αποριας και ικανοποιησης το αψυχο σωμα του μικρου πριν αφησει αποτομα την λαβη του. Το κορμι του μικρου επεσε ακινητο μπροστα στα ποδια του. Εριξε μια ματια τριγυρω. Φαινοταν πως δεν υπηρχε κανενας αλλος μεσα στο σπιτι. Βαδισε αργα μα σταθερα προς την εξωπορτα διχως να ριξει ουτε μια ματια σε οτι αφηνε πισω του. Ανοιξε και βγηκε εξω μην μπαινοντας καν στον κοπο να κλεισει πισω του. 
Ηξερε τι υπηρχε εξω μα σημερα ηταν η πρωτη φορα που ολα τα εβλεπε ολα διαφορετικα.  
                     =============================
Η διαπιστωση πως ηταν ολομοναχος αφου ολη η κοινοτητα βρισκοταν ηδη στην πλαγια του βουνου για την πρωινη συλλογη του βοτανου σε συνδυασμο με το γεγονος πως οσο περνουσε η ωρα γινοταν ακομα πιο κυριος των αναριθμητων, διασπαρτων πληροφοριων που κατεκλυζαν τον εγκεφαλο του του εδωσε την δυνατοτητα να θεσει ενα τελος σε οτι του συνεβαινε. 
Οτι ειχε θαφτει διχως την εγκριση του βαθια μεσα του ειχε ερθει πια στην επιφανεια επιτρεποντας του να εχει πλεον μια ολοκληρωμενη εικονα. 
Τωρα πια γνωριζε ποιος πραγματικα ηταν, απο που προερχοταν, τι ειχε συμβει, για ποιο λογο βρισκοταν εκει που ηταν και ποιοι ευθυνονταν γι αυτο. Στιγμιαια, ενα αβυσσαλεο μισος αναδυθηκε απο μεσα του κατακλυοντας καθε εκατοστο του σωματος του, σκοτεινιαζοντας τα ματια του και κανοντας τον ακουσια να σφιξει τις γροθιες του. Ενας νοερος καταλογος με ονοματα εμφανιστηκε μπροστα του, ονοματα που επρεπε να πληρωσουν για ολα οσα του ειχαν κανει και η σκεψη αυτη φουντωσε το μισος του ακομα περισοτερο.
                  =============================
Μια διαυγης, κρυσταλλινη απορια ξεπροβαλλε δειλα αναμεσα στον ορυμαγδο των σκεψεων και των συναισθηματων που παλευαν για την επικρατηση απαιτωντας την αμεση προσοχη του.
Σταθηκε μ' ενδιαφερον πανω της παραμεριζοντας προσωρινα ολα τα υπολοιπα. Ηταν οντως σημαντικοτατη, καιρια και πανω απ' ολα ουσιαστικη αυτη η απορια.
Γιατι σημερα ? Γιατι τωρα ? Τι ειχε μεσολαβησει, τι ειχε συμβει, τι ειχε αλλαξει για να του αποκαλυφθουν ολα σ' εκεινο το συγκεκριμενο χρονικο σημειο ? Ο ιδιος δεν ειχε κανει τιποτα διαφορετικο, η μερα ηταν πανομοιοτυπη με την χθεσινη, διχως αφαιρεσεις η προσθεσεις. 
Γιατι λοιπον ? Τα ματια του φωτιστηκαν αποτομα μα η λαμψη δεν ειχε διαρκεια. Ενα κυμα απελπισιας εμφανιστηκε απο το πουθενα και τον επνιξε.
Το σκηπτρο του !!! Δεν ειχε το σκηπτρο του. Διχως αυτο δεν μπορουσε να κανει τιποτα, διχως αυτο δεν ηταν τιποτα. Επρεπε να το βρει μα διαπιστωσε με τρομο πως δεν ηξερε απο που ν' αρχισει. Εκεινη την στιγμη ηταν που το ενοιωσε.
                  ================================
Ο ορκος του, ο ορκος που ειχε δωσει και ειχε φυλακιστει σαν κι αυτον ηταν ελευθερος. Δεν γνωριζε το πως, ουτε που ηταν, μα ηξερε πως ηταν ελευθερος. Το μονο που χρειαζοταν ηταν το σκηπτρο του για να τον πραγματοποιησει μα δεν ειχε την παραμικρη ιδεα για το που βρισκοταν. Η αληθεια ηταν πως ουτε για τον ιδιο τον εαυτο του δεν γνωριζε που ηταν. Απο εκει επρεπε να ξεκινησει, απο εκει επρεπε να γινει η αρχη. Μπορει να μην ηταν κατοχος του σκηπτρου πια, ομως οι αιωνες που το κατειχε του ειχαν προσδωσει δυναμεις που ελαχιστοι ειχαν.
Εκλεισε τα ματια και εφερε μπροστα του τρεις φιγουρες απο τα παλια. Θα χρειαζοταν την βοηθεια της Ντρελια, της Χαρυανα και του Πικτορ, αρκει να μπορουσε να επικοινωνησει μαζι τους. Οι πρωτες τρεις δοκιμες στεφθηκαν απο παταγωδη και κραγαλεα αποτυχια, ομως στην τεταρτη ενοιωσε πως ειχε καταφερει να συνδεθει εξωκοσμικα με καποιον απο τους τρεις. Δυστυχως για τον ιδιο η συνδεση ειχε διαρκεσει απειροελαχιστα πριν προλαβει να πει η να κανει κατι. Δοκιμασε ξανα.                 
                 ============================
Η προσπαθεια τον ειχε ηδη κουρασει μα δεν σκοπευε να εγκαταλειψει. Τελικα ανταμοιφθηκε.
-'Πικτορ' ? 'Πικτορ, εισαι εσυ' ?
-'Αφεντη ? Ειναι δυνατον ? Μα πως ? Που'...
-'Μη με διακοπτεις, δεν εχω πολυ χρονο' τον εκοψε ο αντρας. 'Σημαδεψε την νοερη χρονοδιαδρομη μου, παρε την Ντρελια και την Χαρυανα κι ελατε οπου βρισκομαι. Φροντιστε να ερθετε οπλισμενοι'.
-'Στις διαταγες σου αφεντη, θα γινουν ολα οπως τα ειπες' απαντησε ο Πικτορ.
-'Οσο πιο γρηγορα μπορειτε, καθε λεπτο ειναι πολυτιμο'.
-'Οπως προσταζεις αφεντη. Δεν ξερεις ποσο χαρουμενος'...
Η συνδεση διακοπηκε βιαια κι αποτομα, οι δυναμεις του δεν ειχαν φτασει ακομα στο υψηλοτερο επιπεδο και δεν ειχε αντεξει αλλο. Ηλπιζε ο Πικτορ να τα καταφερνε και να ερχοταν μαζι με τις αλλες το συντομοτερο δυνατον να τον παρουν απο κει. 
                     ============================
Ειχε σωριαστει απο την υπερπροσπαθεια στο εδαφος και προσπαθουσε να συνελθει παιρνοντας βαθιες ανασες. Εριξε μια ματια γυρω του στον ειδυλλιακο παραδεισο που ξεδιπλωνοταν μπροστα στα ματια του.Ενα φαρμακερο χαμογελο ζωγραφιστηκε στα χειλη του.
Συντομα αυτος ο παραδεισος θα ζουσε την κολαση του και μετα ειχαν σειρα ολοι οσοι ειχαν ενεργη η μη συμμετοχη στην απατη που τον ειχαν βυθισει. Ειχε πια επιστρεψει για τα καλα και ηταν αποφασισμενος να εξοντωσει καθε υπευθυνο της καταστασης που ειχε περιελθει.
-'Αυριο τουτο εδω το μερος, σ' ενα μηνα ολα τα εκτελεστικα οργανα και μετα ο γερος της Ινζεμ, ο Ορκοφυλακας και οι Τεσσερις Απολυτες' ειπε τριζοντας τα δοντια του ενω ταυτοχρονα υψωνε την γροθια του στον ηλιολουστο, καθαριο ουρανο. 'Και μετα, αν κι αυτο βρεθει αντιμετωπο στο διαβα μου, το συμπαν το ιδιο. Το ορκιστηκα μια φορα καποτε και τωρα ηρθε η ωρα να πραγματοποιησω αυτον τον ορκο. Τιποτα και κανεις δεν μπορει να με σταματησει, τιποτα και κανεις δεν μπορει να νικησει τον Μετγκον'.