Ο ΟΡΚΟΣ ΠΟΥ ΔΡΑΠΕΤΕΥΣΕ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 7
Για τους κατοικους της κοιλαδας Νονγκ ηταν μια πανομοιοτυπη μερα με την χθεσινη. Ο ηλιος ειχε φροντισει απο νωρις ν' αγκαλιασει απλοχερα τον τοπο σκορπιζοντας γενναιοδωρα το φως και την θερμη του σηματοδοτωντας ετσι την εναρξη της νεας μερας με οτι αυτο συνεπαγοταν για τον καθενα. Ενα ελαφρυ, δροσερο αερακι βοηθουσε την θερμοκρασια να διατηρειται σε ιδανικα επιπεδα συντελωντας κι αυτο στην δημιουργια μιας ευεξιας και προσχαρης διαθεσης που ειχε ηδη καταλαβει ολους οσους ζουσαν εκει. Το σχεδον παραμυθενιο σκηνικο δεν μπορουσε παρα να φερνει χαμογελα στα προσωπα και κεφι στις διαθεσεις καθως οι κατοικοι της κοιλαδας ετοιμαζονταν να βιωσουν αλλη μια υπεροχη μερα. Ηδη οι περισσοτεροι ειχαν βγει απο τα σπιτια τους και βαδιζαν ανεμελα προς την πλαγια του βουνου που περιεκλειε την κοιλαδα για να ξεκινησουν την καθημερινη συγκομιδη του πολυτιμου βοτανου που φυτρωνε εκει.
Για τους κατοικους της κοιλαδας Νονγκ ηταν μια πανομοιοτυπη μερα με την χθεσινη.
Για ολους εκτος απο εναν.
============================
Τιποτα πια δεν ηταν το ιδιο. Το ειχε συνειδητοποιησει απο την στιγμη που ξυπνησε και εδω και μερικα λεπτα προσπαθουσε να το επεξεργαστει, να το εμπεδωσει και να το αποδεχτει.
Εριξε μια ματια στο βαρυ, κρυσταλλινο καθρεφτη απεναντι του και ειδε εναν ξενο. Συνεχισε να τον παρατηρει προσπαθωντας να διαπιστωσει ομοιοτητες μαζι του μα οι γνωσεις που ειχε πια δεν θα του το επετρεπαν. Ηταν αυτες οι γνωσεις που απροειδοποιητα ειχαν σφηνωθει στο κεφαλι του δημιουργωντας μια εντελως διαφορετικη και νεα αποψη για τον εαυτο του.
Οι ιδιες αυτες γνωσεις, εστω και αθελα τους, ειχαν σαν αποτελεσμα πρωτογνωρα συναισθηματα και σκεψεις να κανουν εξαφνα την εμφανιση τους στιγματιζοντας τον οριστικα και αμετακλητα.
Αυτο που εβλεπε στον καθρεφτη δεν ηταν κατι αλλο απο ενα κατασκευασμενο ειδωλο, η καρικατουρα ενος εαυτου που ποτε δεν ειχε υπαρξει, ενα ανδρεικελο που εντεχνα καποιοι ειχαν δημιουργησει κι εγκαταλειψει σε μια απυθμενη αγνοια. Αυτος ο καθρεφτης κι οσα αντιπροσωπευε ηταν η αρχη της ελευσης του μισους και ηταν ο πρωτος που το βιωσε.
=================================
Το βαρυ αντικειμενο συναντησε την ευθραστη επιφανεια του καθρεφτη κανοντας την θρυψαλα και εκατονταδες μικρα κοματια βρεθηκαν στο πατωμα διασκορπισμενα. Ο ηχος εφερε στο δωματιο μια γυναικεια παρουσια που για λιγο εμεινε αποσβολωμενη με το θεαμα.
-'Ι - 60' ειπε 'τι εγινε' ?
Γυρισε και την κοιταξε. Μετα τον καθρεφτη αυτη η παρoυσια ηταν ακομα κατι ξενο. Οι σκεψεις διετρεχαν το μυαλο του με τετοιες ταχυτητες και απιστευτες εναλλαγες που η αποπειρα να τις ταξινομησει σχεδον του εφερε πονοκεφαλο κι εναν περαστικο ιλλιγγο. Ζαλισμενος, εχασε για λιγο την επαφη με το περιβαλλον κι ακουμπησε ενστικτωδως στον τοιχο για να μην καταρρευσει. Η γυναικεια παρουσια τον αρπαξε απ' το μπρατσο ανησυχη.
Η αντιδραση του δεν περιειχε ιχνος συνειδητοποιημενης σκεψης. Ηταν ξεκαθαρα μια ανακλαστικη κινηση για την οποια ποτε δεν ειχε δοθει συγκεκριμενη εντολη απο καποιο κεντρο του εγκεφαλου του.
==========================
Το χτυπημα ηταν τοσο δυνατο που σηκωσε κυριολεκτικα την γυναικεια φιγουρα στον αερα. Το συντομο εναεριο ταξιδι της διακοπηκε αποτομα απο την προσκρουση της στον απεναντι τοιχο. Ηταν νεκρη πριν ακομα σωριαστει στο πατωμα σε μια ανορθοδοξη σταση με ολα τα κοκκαλα του σωματος της τσακισμενα. Η νεα παρουσια που ενεσκηψε αιφνιδιως στο δωματιο τον επιασε ακριβως την στιγμη που κοιτουσε με απορια το χερι του, σαν να μην μπορουσε να συνειδητοποιησει την πραγματικη φυση της δυναμης του. Αποτομα γυρισε και κοιταξε τον νεοφερμενο. Ειδε την εκπληξη και την απορια στα ματια του μα δεν ψιθυρισε ουτε κουβεντα.
Το πιτσιρικι με τα ξανθα, κομενα σε αφελειες μαλλια και τα γαλαζια ματια, που δεν ηταν πανω απο δεκα χρονων κοιτουσε εντρομο μια το αψυχο σωμα της γυναικας στην βαση του τοιχου και μια την αντρικη φιγουρα που στεκοταν πανω σε μυριαδες σπασμενα γυαλια προσπαθωντας να καταλαβει τι ακριβως ειχε συμβει. Το ενστικτο του του ουρλιαζε ν' απομακρυνθει οσο πιο γρηγορα μπορουσε μα τα λιγα δευτερολεπτα που του πηρε μεχρι να το εμπιστευτει φανηκαν μοιραια.
================================
Χρειαστηκε μια δρασκελια μονο για να φτασει το παιδι. Με μια αστραπιαια κινηση που θυμιζε λαβοσαυρα Σαρ το αρπαξε απο το λαιμο και το σηκωσε ψηλα στον αερα. Οσο αυξανε το σφιξιμο γυρω απο τον λαιμο του παιδιου τοσο το χρωμα του τελευταιου αλλαζε καθως γινοταν ολο και πιο εντονο, ολο και πιο βαθυ λογω ελλειψεως αερα. Τα ποδια του μικρου κλωτσουσαν στον αερα μα δεν διεθεταν το απαραιτητο μηκος για να καταφερουν καποιο χτυπημα.
Με μια αποτομη κινηση εσφιξε ακομα πιο δυνατα τσακιζοντας τον σβερκο του μικρου σαν κλαρακι. Συνεχισε να παρατηρει μ' ενα βλεμμα αναμεικτο αποριας και ικανοποιησης το αψυχο σωμα του μικρου πριν αφησει αποτομα την λαβη του. Το κορμι του μικρου επεσε ακινητο μπροστα στα ποδια του. Εριξε μια ματια τριγυρω. Φαινοταν πως δεν υπηρχε κανενας αλλος μεσα στο σπιτι. Βαδισε αργα μα σταθερα προς την εξωπορτα διχως να ριξει ουτε μια ματια σε οτι αφηνε πισω του. Ανοιξε και βγηκε εξω μην μπαινοντας καν στον κοπο να κλεισει πισω του.
Ηξερε τι υπηρχε εξω μα σημερα ηταν η πρωτη φορα που ολα τα εβλεπε ολα διαφορετικα.
=============================
Η διαπιστωση πως ηταν ολομοναχος αφου ολη η κοινοτητα βρισκοταν ηδη στην πλαγια του βουνου για την πρωινη συλλογη του βοτανου σε συνδυασμο με το γεγονος πως οσο περνουσε η ωρα γινοταν ακομα πιο κυριος των αναριθμητων, διασπαρτων πληροφοριων που κατεκλυζαν τον εγκεφαλο του του εδωσε την δυνατοτητα να θεσει ενα τελος σε οτι του συνεβαινε.
Οτι ειχε θαφτει διχως την εγκριση του βαθια μεσα του ειχε ερθει πια στην επιφανεια επιτρεποντας του να εχει πλεον μια ολοκληρωμενη εικονα.
Τωρα πια γνωριζε ποιος πραγματικα ηταν, απο που προερχοταν, τι ειχε συμβει, για ποιο λογο βρισκοταν εκει που ηταν και ποιοι ευθυνονταν γι αυτο. Στιγμιαια, ενα αβυσσαλεο μισος αναδυθηκε απο μεσα του κατακλυοντας καθε εκατοστο του σωματος του, σκοτεινιαζοντας τα ματια του και κανοντας τον ακουσια να σφιξει τις γροθιες του. Ενας νοερος καταλογος με ονοματα εμφανιστηκε μπροστα του, ονοματα που επρεπε να πληρωσουν για ολα οσα του ειχαν κανει και η σκεψη αυτη φουντωσε το μισος του ακομα περισοτερο.
=============================
Μια διαυγης, κρυσταλλινη απορια ξεπροβαλλε δειλα αναμεσα στον ορυμαγδο των σκεψεων και των συναισθηματων που παλευαν για την επικρατηση απαιτωντας την αμεση προσοχη του.
Σταθηκε μ' ενδιαφερον πανω της παραμεριζοντας προσωρινα ολα τα υπολοιπα. Ηταν οντως σημαντικοτατη, καιρια και πανω απ' ολα ουσιαστικη αυτη η απορια.
Γιατι σημερα ? Γιατι τωρα ? Τι ειχε μεσολαβησει, τι ειχε συμβει, τι ειχε αλλαξει για να του αποκαλυφθουν ολα σ' εκεινο το συγκεκριμενο χρονικο σημειο ? Ο ιδιος δεν ειχε κανει τιποτα διαφορετικο, η μερα ηταν πανομοιοτυπη με την χθεσινη, διχως αφαιρεσεις η προσθεσεις.
Γιατι λοιπον ? Τα ματια του φωτιστηκαν αποτομα μα η λαμψη δεν ειχε διαρκεια. Ενα κυμα απελπισιας εμφανιστηκε απο το πουθενα και τον επνιξε.
Το σκηπτρο του !!! Δεν ειχε το σκηπτρο του. Διχως αυτο δεν μπορουσε να κανει τιποτα, διχως αυτο δεν ηταν τιποτα. Επρεπε να το βρει μα διαπιστωσε με τρομο πως δεν ηξερε απο που ν' αρχισει. Εκεινη την στιγμη ηταν που το ενοιωσε.
================================
Ο ορκος του, ο ορκος που ειχε δωσει και ειχε φυλακιστει σαν κι αυτον ηταν ελευθερος. Δεν γνωριζε το πως, ουτε που ηταν, μα ηξερε πως ηταν ελευθερος. Το μονο που χρειαζοταν ηταν το σκηπτρο του για να τον πραγματοποιησει μα δεν ειχε την παραμικρη ιδεα για το που βρισκοταν. Η αληθεια ηταν πως ουτε για τον ιδιο τον εαυτο του δεν γνωριζε που ηταν. Απο εκει επρεπε να ξεκινησει, απο εκει επρεπε να γινει η αρχη. Μπορει να μην ηταν κατοχος του σκηπτρου πια, ομως οι αιωνες που το κατειχε του ειχαν προσδωσει δυναμεις που ελαχιστοι ειχαν.
Εκλεισε τα ματια και εφερε μπροστα του τρεις φιγουρες απο τα παλια. Θα χρειαζοταν την βοηθεια της Ντρελια, της Χαρυανα και του Πικτορ, αρκει να μπορουσε να επικοινωνησει μαζι τους. Οι πρωτες τρεις δοκιμες στεφθηκαν απο παταγωδη και κραγαλεα αποτυχια, ομως στην τεταρτη ενοιωσε πως ειχε καταφερει να συνδεθει εξωκοσμικα με καποιον απο τους τρεις. Δυστυχως για τον ιδιο η συνδεση ειχε διαρκεσει απειροελαχιστα πριν προλαβει να πει η να κανει κατι. Δοκιμασε ξανα.
============================
Η προσπαθεια τον ειχε ηδη κουρασει μα δεν σκοπευε να εγκαταλειψει. Τελικα ανταμοιφθηκε.
-'Πικτορ' ? 'Πικτορ, εισαι εσυ' ?
-'Αφεντη ? Ειναι δυνατον ? Μα πως ? Που'...
-'Μη με διακοπτεις, δεν εχω πολυ χρονο' τον εκοψε ο αντρας. 'Σημαδεψε την νοερη χρονοδιαδρομη μου, παρε την Ντρελια και την Χαρυανα κι ελατε οπου βρισκομαι. Φροντιστε να ερθετε οπλισμενοι'.
-'Στις διαταγες σου αφεντη, θα γινουν ολα οπως τα ειπες' απαντησε ο Πικτορ.
-'Οσο πιο γρηγορα μπορειτε, καθε λεπτο ειναι πολυτιμο'.
-'Οπως προσταζεις αφεντη. Δεν ξερεις ποσο χαρουμενος'...
Η συνδεση διακοπηκε βιαια κι αποτομα, οι δυναμεις του δεν ειχαν φτασει ακομα στο υψηλοτερο επιπεδο και δεν ειχε αντεξει αλλο. Ηλπιζε ο Πικτορ να τα καταφερνε και να ερχοταν μαζι με τις αλλες το συντομοτερο δυνατον να τον παρουν απο κει.
============================
Ειχε σωριαστει απο την υπερπροσπαθεια στο εδαφος και προσπαθουσε να συνελθει παιρνοντας βαθιες ανασες. Εριξε μια ματια γυρω του στον ειδυλλιακο παραδεισο που ξεδιπλωνοταν μπροστα στα ματια του.Ενα φαρμακερο χαμογελο ζωγραφιστηκε στα χειλη του.
Συντομα αυτος ο παραδεισος θα ζουσε την κολαση του και μετα ειχαν σειρα ολοι οσοι ειχαν ενεργη η μη συμμετοχη στην απατη που τον ειχαν βυθισει. Ειχε πια επιστρεψει για τα καλα και ηταν αποφασισμενος να εξοντωσει καθε υπευθυνο της καταστασης που ειχε περιελθει.
-'Αυριο τουτο εδω το μερος, σ' ενα μηνα ολα τα εκτελεστικα οργανα και μετα ο γερος της Ινζεμ, ο Ορκοφυλακας και οι Τεσσερις Απολυτες' ειπε τριζοντας τα δοντια του ενω ταυτοχρονα υψωνε την γροθια του στον ηλιολουστο, καθαριο ουρανο. 'Και μετα, αν κι αυτο βρεθει αντιμετωπο στο διαβα μου, το συμπαν το ιδιο. Το ορκιστηκα μια φορα καποτε και τωρα ηρθε η ωρα να πραγματοποιησω αυτον τον ορκο. Τιποτα και κανεις δεν μπορει να με σταματησει, τιποτα και κανεις δεν μπορει να νικησει τον Μετγκον'.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 7
Για τους κατοικους της κοιλαδας Νονγκ ηταν μια πανομοιοτυπη μερα με την χθεσινη. Ο ηλιος ειχε φροντισει απο νωρις ν' αγκαλιασει απλοχερα τον τοπο σκορπιζοντας γενναιοδωρα το φως και την θερμη του σηματοδοτωντας ετσι την εναρξη της νεας μερας με οτι αυτο συνεπαγοταν για τον καθενα. Ενα ελαφρυ, δροσερο αερακι βοηθουσε την θερμοκρασια να διατηρειται σε ιδανικα επιπεδα συντελωντας κι αυτο στην δημιουργια μιας ευεξιας και προσχαρης διαθεσης που ειχε ηδη καταλαβει ολους οσους ζουσαν εκει. Το σχεδον παραμυθενιο σκηνικο δεν μπορουσε παρα να φερνει χαμογελα στα προσωπα και κεφι στις διαθεσεις καθως οι κατοικοι της κοιλαδας ετοιμαζονταν να βιωσουν αλλη μια υπεροχη μερα. Ηδη οι περισσοτεροι ειχαν βγει απο τα σπιτια τους και βαδιζαν ανεμελα προς την πλαγια του βουνου που περιεκλειε την κοιλαδα για να ξεκινησουν την καθημερινη συγκομιδη του πολυτιμου βοτανου που φυτρωνε εκει.
Για τους κατοικους της κοιλαδας Νονγκ ηταν μια πανομοιοτυπη μερα με την χθεσινη.
Για ολους εκτος απο εναν.
============================
Τιποτα πια δεν ηταν το ιδιο. Το ειχε συνειδητοποιησει απο την στιγμη που ξυπνησε και εδω και μερικα λεπτα προσπαθουσε να το επεξεργαστει, να το εμπεδωσει και να το αποδεχτει.
Εριξε μια ματια στο βαρυ, κρυσταλλινο καθρεφτη απεναντι του και ειδε εναν ξενο. Συνεχισε να τον παρατηρει προσπαθωντας να διαπιστωσει ομοιοτητες μαζι του μα οι γνωσεις που ειχε πια δεν θα του το επετρεπαν. Ηταν αυτες οι γνωσεις που απροειδοποιητα ειχαν σφηνωθει στο κεφαλι του δημιουργωντας μια εντελως διαφορετικη και νεα αποψη για τον εαυτο του.
Οι ιδιες αυτες γνωσεις, εστω και αθελα τους, ειχαν σαν αποτελεσμα πρωτογνωρα συναισθηματα και σκεψεις να κανουν εξαφνα την εμφανιση τους στιγματιζοντας τον οριστικα και αμετακλητα.
Αυτο που εβλεπε στον καθρεφτη δεν ηταν κατι αλλο απο ενα κατασκευασμενο ειδωλο, η καρικατουρα ενος εαυτου που ποτε δεν ειχε υπαρξει, ενα ανδρεικελο που εντεχνα καποιοι ειχαν δημιουργησει κι εγκαταλειψει σε μια απυθμενη αγνοια. Αυτος ο καθρεφτης κι οσα αντιπροσωπευε ηταν η αρχη της ελευσης του μισους και ηταν ο πρωτος που το βιωσε.
=================================
Το βαρυ αντικειμενο συναντησε την ευθραστη επιφανεια του καθρεφτη κανοντας την θρυψαλα και εκατονταδες μικρα κοματια βρεθηκαν στο πατωμα διασκορπισμενα. Ο ηχος εφερε στο δωματιο μια γυναικεια παρουσια που για λιγο εμεινε αποσβολωμενη με το θεαμα.
-'Ι - 60' ειπε 'τι εγινε' ?
Γυρισε και την κοιταξε. Μετα τον καθρεφτη αυτη η παρoυσια ηταν ακομα κατι ξενο. Οι σκεψεις διετρεχαν το μυαλο του με τετοιες ταχυτητες και απιστευτες εναλλαγες που η αποπειρα να τις ταξινομησει σχεδον του εφερε πονοκεφαλο κι εναν περαστικο ιλλιγγο. Ζαλισμενος, εχασε για λιγο την επαφη με το περιβαλλον κι ακουμπησε ενστικτωδως στον τοιχο για να μην καταρρευσει. Η γυναικεια παρουσια τον αρπαξε απ' το μπρατσο ανησυχη.
Η αντιδραση του δεν περιειχε ιχνος συνειδητοποιημενης σκεψης. Ηταν ξεκαθαρα μια ανακλαστικη κινηση για την οποια ποτε δεν ειχε δοθει συγκεκριμενη εντολη απο καποιο κεντρο του εγκεφαλου του.
==========================
Το χτυπημα ηταν τοσο δυνατο που σηκωσε κυριολεκτικα την γυναικεια φιγουρα στον αερα. Το συντομο εναεριο ταξιδι της διακοπηκε αποτομα απο την προσκρουση της στον απεναντι τοιχο. Ηταν νεκρη πριν ακομα σωριαστει στο πατωμα σε μια ανορθοδοξη σταση με ολα τα κοκκαλα του σωματος της τσακισμενα. Η νεα παρουσια που ενεσκηψε αιφνιδιως στο δωματιο τον επιασε ακριβως την στιγμη που κοιτουσε με απορια το χερι του, σαν να μην μπορουσε να συνειδητοποιησει την πραγματικη φυση της δυναμης του. Αποτομα γυρισε και κοιταξε τον νεοφερμενο. Ειδε την εκπληξη και την απορια στα ματια του μα δεν ψιθυρισε ουτε κουβεντα.
Το πιτσιρικι με τα ξανθα, κομενα σε αφελειες μαλλια και τα γαλαζια ματια, που δεν ηταν πανω απο δεκα χρονων κοιτουσε εντρομο μια το αψυχο σωμα της γυναικας στην βαση του τοιχου και μια την αντρικη φιγουρα που στεκοταν πανω σε μυριαδες σπασμενα γυαλια προσπαθωντας να καταλαβει τι ακριβως ειχε συμβει. Το ενστικτο του του ουρλιαζε ν' απομακρυνθει οσο πιο γρηγορα μπορουσε μα τα λιγα δευτερολεπτα που του πηρε μεχρι να το εμπιστευτει φανηκαν μοιραια.
================================
Χρειαστηκε μια δρασκελια μονο για να φτασει το παιδι. Με μια αστραπιαια κινηση που θυμιζε λαβοσαυρα Σαρ το αρπαξε απο το λαιμο και το σηκωσε ψηλα στον αερα. Οσο αυξανε το σφιξιμο γυρω απο τον λαιμο του παιδιου τοσο το χρωμα του τελευταιου αλλαζε καθως γινοταν ολο και πιο εντονο, ολο και πιο βαθυ λογω ελλειψεως αερα. Τα ποδια του μικρου κλωτσουσαν στον αερα μα δεν διεθεταν το απαραιτητο μηκος για να καταφερουν καποιο χτυπημα.
Με μια αποτομη κινηση εσφιξε ακομα πιο δυνατα τσακιζοντας τον σβερκο του μικρου σαν κλαρακι. Συνεχισε να παρατηρει μ' ενα βλεμμα αναμεικτο αποριας και ικανοποιησης το αψυχο σωμα του μικρου πριν αφησει αποτομα την λαβη του. Το κορμι του μικρου επεσε ακινητο μπροστα στα ποδια του. Εριξε μια ματια τριγυρω. Φαινοταν πως δεν υπηρχε κανενας αλλος μεσα στο σπιτι. Βαδισε αργα μα σταθερα προς την εξωπορτα διχως να ριξει ουτε μια ματια σε οτι αφηνε πισω του. Ανοιξε και βγηκε εξω μην μπαινοντας καν στον κοπο να κλεισει πισω του.
Ηξερε τι υπηρχε εξω μα σημερα ηταν η πρωτη φορα που ολα τα εβλεπε ολα διαφορετικα.
=============================
Η διαπιστωση πως ηταν ολομοναχος αφου ολη η κοινοτητα βρισκοταν ηδη στην πλαγια του βουνου για την πρωινη συλλογη του βοτανου σε συνδυασμο με το γεγονος πως οσο περνουσε η ωρα γινοταν ακομα πιο κυριος των αναριθμητων, διασπαρτων πληροφοριων που κατεκλυζαν τον εγκεφαλο του του εδωσε την δυνατοτητα να θεσει ενα τελος σε οτι του συνεβαινε.
Οτι ειχε θαφτει διχως την εγκριση του βαθια μεσα του ειχε ερθει πια στην επιφανεια επιτρεποντας του να εχει πλεον μια ολοκληρωμενη εικονα.
Τωρα πια γνωριζε ποιος πραγματικα ηταν, απο που προερχοταν, τι ειχε συμβει, για ποιο λογο βρισκοταν εκει που ηταν και ποιοι ευθυνονταν γι αυτο. Στιγμιαια, ενα αβυσσαλεο μισος αναδυθηκε απο μεσα του κατακλυοντας καθε εκατοστο του σωματος του, σκοτεινιαζοντας τα ματια του και κανοντας τον ακουσια να σφιξει τις γροθιες του. Ενας νοερος καταλογος με ονοματα εμφανιστηκε μπροστα του, ονοματα που επρεπε να πληρωσουν για ολα οσα του ειχαν κανει και η σκεψη αυτη φουντωσε το μισος του ακομα περισοτερο.
=============================
Μια διαυγης, κρυσταλλινη απορια ξεπροβαλλε δειλα αναμεσα στον ορυμαγδο των σκεψεων και των συναισθηματων που παλευαν για την επικρατηση απαιτωντας την αμεση προσοχη του.
Σταθηκε μ' ενδιαφερον πανω της παραμεριζοντας προσωρινα ολα τα υπολοιπα. Ηταν οντως σημαντικοτατη, καιρια και πανω απ' ολα ουσιαστικη αυτη η απορια.
Γιατι σημερα ? Γιατι τωρα ? Τι ειχε μεσολαβησει, τι ειχε συμβει, τι ειχε αλλαξει για να του αποκαλυφθουν ολα σ' εκεινο το συγκεκριμενο χρονικο σημειο ? Ο ιδιος δεν ειχε κανει τιποτα διαφορετικο, η μερα ηταν πανομοιοτυπη με την χθεσινη, διχως αφαιρεσεις η προσθεσεις.
Γιατι λοιπον ? Τα ματια του φωτιστηκαν αποτομα μα η λαμψη δεν ειχε διαρκεια. Ενα κυμα απελπισιας εμφανιστηκε απο το πουθενα και τον επνιξε.
Το σκηπτρο του !!! Δεν ειχε το σκηπτρο του. Διχως αυτο δεν μπορουσε να κανει τιποτα, διχως αυτο δεν ηταν τιποτα. Επρεπε να το βρει μα διαπιστωσε με τρομο πως δεν ηξερε απο που ν' αρχισει. Εκεινη την στιγμη ηταν που το ενοιωσε.
================================
Ο ορκος του, ο ορκος που ειχε δωσει και ειχε φυλακιστει σαν κι αυτον ηταν ελευθερος. Δεν γνωριζε το πως, ουτε που ηταν, μα ηξερε πως ηταν ελευθερος. Το μονο που χρειαζοταν ηταν το σκηπτρο του για να τον πραγματοποιησει μα δεν ειχε την παραμικρη ιδεα για το που βρισκοταν. Η αληθεια ηταν πως ουτε για τον ιδιο τον εαυτο του δεν γνωριζε που ηταν. Απο εκει επρεπε να ξεκινησει, απο εκει επρεπε να γινει η αρχη. Μπορει να μην ηταν κατοχος του σκηπτρου πια, ομως οι αιωνες που το κατειχε του ειχαν προσδωσει δυναμεις που ελαχιστοι ειχαν.
Εκλεισε τα ματια και εφερε μπροστα του τρεις φιγουρες απο τα παλια. Θα χρειαζοταν την βοηθεια της Ντρελια, της Χαρυανα και του Πικτορ, αρκει να μπορουσε να επικοινωνησει μαζι τους. Οι πρωτες τρεις δοκιμες στεφθηκαν απο παταγωδη και κραγαλεα αποτυχια, ομως στην τεταρτη ενοιωσε πως ειχε καταφερει να συνδεθει εξωκοσμικα με καποιον απο τους τρεις. Δυστυχως για τον ιδιο η συνδεση ειχε διαρκεσει απειροελαχιστα πριν προλαβει να πει η να κανει κατι. Δοκιμασε ξανα.
============================
Η προσπαθεια τον ειχε ηδη κουρασει μα δεν σκοπευε να εγκαταλειψει. Τελικα ανταμοιφθηκε.
-'Πικτορ' ? 'Πικτορ, εισαι εσυ' ?
-'Αφεντη ? Ειναι δυνατον ? Μα πως ? Που'...
-'Μη με διακοπτεις, δεν εχω πολυ χρονο' τον εκοψε ο αντρας. 'Σημαδεψε την νοερη χρονοδιαδρομη μου, παρε την Ντρελια και την Χαρυανα κι ελατε οπου βρισκομαι. Φροντιστε να ερθετε οπλισμενοι'.
-'Στις διαταγες σου αφεντη, θα γινουν ολα οπως τα ειπες' απαντησε ο Πικτορ.
-'Οσο πιο γρηγορα μπορειτε, καθε λεπτο ειναι πολυτιμο'.
-'Οπως προσταζεις αφεντη. Δεν ξερεις ποσο χαρουμενος'...
Η συνδεση διακοπηκε βιαια κι αποτομα, οι δυναμεις του δεν ειχαν φτασει ακομα στο υψηλοτερο επιπεδο και δεν ειχε αντεξει αλλο. Ηλπιζε ο Πικτορ να τα καταφερνε και να ερχοταν μαζι με τις αλλες το συντομοτερο δυνατον να τον παρουν απο κει.
============================
Ειχε σωριαστει απο την υπερπροσπαθεια στο εδαφος και προσπαθουσε να συνελθει παιρνοντας βαθιες ανασες. Εριξε μια ματια γυρω του στον ειδυλλιακο παραδεισο που ξεδιπλωνοταν μπροστα στα ματια του.Ενα φαρμακερο χαμογελο ζωγραφιστηκε στα χειλη του.
Συντομα αυτος ο παραδεισος θα ζουσε την κολαση του και μετα ειχαν σειρα ολοι οσοι ειχαν ενεργη η μη συμμετοχη στην απατη που τον ειχαν βυθισει. Ειχε πια επιστρεψει για τα καλα και ηταν αποφασισμενος να εξοντωσει καθε υπευθυνο της καταστασης που ειχε περιελθει.
-'Αυριο τουτο εδω το μερος, σ' ενα μηνα ολα τα εκτελεστικα οργανα και μετα ο γερος της Ινζεμ, ο Ορκοφυλακας και οι Τεσσερις Απολυτες' ειπε τριζοντας τα δοντια του ενω ταυτοχρονα υψωνε την γροθια του στον ηλιολουστο, καθαριο ουρανο. 'Και μετα, αν κι αυτο βρεθει αντιμετωπο στο διαβα μου, το συμπαν το ιδιο. Το ορκιστηκα μια φορα καποτε και τωρα ηρθε η ωρα να πραγματοποιησω αυτον τον ορκο. Τιποτα και κανεις δεν μπορει να με σταματησει, τιποτα και κανεις δεν μπορει να νικησει τον Μετγκον'.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου