LAZAROS SAMARAS
ΑΣΤΑΘΜΗΤΟΣ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑΣ
Ο Μικ Ρενιτς πηρε μια βαθια ανασα, εκλεισε το δεξι του ματι κι εσκυψε παλι στον τηλεφακο του οπλου του. Εδω και μιση ωρα δεν υπηρχε καμια κινηση εξω πραγμα που τον εκανε ν' αναρωτιεται μηπως η σημερινη βραδια ηταν τελικα μια αποτυχια. Ειχαν βεβαια περασει καποιοι τυχαιοι περαστικοι μα κανεις τους δεν ανταποκρινοταν στα δεδομενα του. Θα καθοταν ενα τεταρτο ακομα κι αν τιποτα ενδιαφερον δεν παρουσιαζοταν θα εφευγε. Δεν ειχε νοημα να πιεζει την τυχη του ουτε να την προκαλει. Ενα λαθος, το παραμικρο λαθος, ηταν ικανο να τα τιναζε ολα στον αερα. Δεν ηταν διατεθειμενος να ριψοκινδυνευσει χωρις λογο.
Ειδε την πορτα του μπαρ ν' ανοιγει και μια φιγουρα ξεπροβαλλε απο μεσα. Κατι του ελεγε πως αυτη μπορει να ηταν η περιπτωση που ανεμενε. Ζουμαρε λιγο τον τηλεφακο και συνεχισε να παρακολουθει. Το πρωτο θετικο στοιχειο ηταν πως κανεις αλλος δεν ειχε ακολουθησει την φιγουρα στην εξοδο απο το μπαρ. Το δευτερο στοιχειο ηταν πως η ισορροπια της φιγουρας τιθοταν υπο αμφισβητηση χαρη στην επηρεια του αλκοολ που κυλουσε στο αιμα του.
================================
Το τριτο θετικο στοιχειο ηταν πως επικρατουσε απολυτη ερημια σε ολο το τετραγωνο. Λιγο ο ασχημος καιρος, λιγο η καταρρακτωδης βροχη, λιγο το προχωρημενο της ωρας, αν καποιος μπορουσε να δει απο ψηλα το σκηνικο θα εβλεπε εναν αντρα να τρεκλιζει κατα μηκος του πεζοδρομιου και μερικα διασπαρτα παρακαρισμενα αυτοκινητα. Οι συνθηκες εμοιαζαν ιδανικες. Απλα οτι ηταν να γινει επρεπε να συμβει πριν ο μεθυσμενος εφτανε στο αμαξι του.
Το σημειο που ειχε εντοπισει ηταν ιδανικο. Ο μικρος, σκοτεινος παραδρομος ηταν οτι επρεπε.
Εριξε μια τελευταια ματια απο τις καμερες στον εξωτερικο χωρο για να σιγουρευτει πως δεν υπηρχε ψυχη ζωσα. Μετα εστησε τ' οπλο του να κοιταει οπτικα ακριβως την μεση της αρχης του παραδρομου, οπλισε και περιμενε. Δεν υπηρχε αλλος καθετος δρομος εκει κι αν ο μεθυσμενος δεν αποφασιζε ν' αλλαξει πεζοδρομιο θα περνουσε υποχρεωτικα απο κει που σκοπευε τ' οπλο του. Το ενστικτο του τον δικαιωσε.Τωρα τον εβλεπε ολοκαθαρα να παραπαταει μεσα απο τον τηλεφακο του και να ειναι ακριβως στο σημειο που τον περιμενε.
==================================
Το βλημα διεσχισε αθορυβα μεσα στο σκοταδι τον παγωμενο αερα και πετυχε τον αντρα στο κεφαλι αποκολλωντας του σχεδον το μισο. Η δυναμη της σφαιρας τον τιναξε προς το εσωτερικο του παραδρομου ριχνοντας τον πανω σε μια στιβα απο μαυρες σακουλες σκουπιδιων κι εκει εμεινε ακινητος. Ο Μικ Ρενιτς ηξερε πως ο αντρας ηταν νεκρος και ολα τα υπολοιπα εγιναν εντελως μηχανικα. Απεσυρε το οπλο του απο το παραθυρακι του αυτοκινητου μεσα στο οποιο βρισκοταν και με χειρουργικες κινησεις το ειχε λυσει σε δευτερολεπτα. Το τοποθετησε μεσα στην ειδικη θηκη κι εβαλε μπροστα το αυτοκινητο ενω ταυτοχρονα ανοιγε το ντουλαπακι του συνοδηγου. Κρατησε το μικρο αντικειμενο που ειχε βγαλει μεσα στην κλειστη του παλαμη κι εκανε επιτοπου αναστροφη απο την απεναντι μερια του δρομου προς το σημειο που ειχε συντελεσθει ο φονος. Ταυτοχρονα ανοιγε λιγο το παραθυρο του συνοδηγου και περνωντας σχεδον μια ανασα απο το πτωμα πεταξε το αντικειμενο πανω του. Διχως πανικο, εκλεισε παλι το παραθυρο κι απομακρυνθηκε με την νομιμη ταχυτητα που επιτρεποταν.
=================================
Εφτασε στο σπιτι του και θρονιαστηκε στον μεγαλο, κεντρικο καναπε του σαλονιου αφου πρωτα ειχε ανταμειψει τον εαυτο του μ' ενα διπλο Teeling Brabazon. Ανοιξε την τηλεοραση διχως καμια διαθεση να παρακολουθησει κατι συγκεκριμενο. Το μυαλο του δεν σταματουσε να γυρναει στο συμβαν που δεν ειχε ακομα κλεισει μια ωρα απο την στιγμη της τελεσης του.
Ηταν η εβδομη φορα μεσα σε δεκα μηνες. Οπως και οι προηγουμενες, ετσι κι αυτη ειχε κυλησει τελεια. Καποιος, καποια στιγμη θα εβρισκε το πτωμα, θα ειδοποιουσε την αστυνομια κι αυτοι θα ειχαν ενα ακομα ανεξιχνιαστο εγκλημα απο το 'Πιονι'. Τα πρωτοσελιδα των εφημεριδων θα γεμιζαν παλι με ρεπορταζ και φωτογραφιες, ο αρχηγος της αστυνομιας θα εκανε και παλι ανουσιες δηλωσεις πως το σωμα κανει οτι μπορει να συλληφθει ο δολοφονος και ολοι μαζι θα εκαναν παλι προβλεψεις για το ποτε ο κατα συρροην δολοφονος θα χτυπουσε ξανα.
Ηλιθιοι, ηταν ολοι τους ηλιθιοι. Πραγματικα πιστευαν πως μπορουσαν ποτε να τον συλλαβουν ?
Ηταν το μονο πραγμα που δεν θα συνεβαινε ποτε.
================================
Ο Μικ Ρενιτς δεν ηταν ανοητος. Δεν σκοτωνε κατω απο το πρισμα μιας κοινης λογικης. Δεν στοχευε συγκεκριμενες κοινωνικες ομαδες, τα θυματα του δεν ειχαν τιποτα το κοινο μεταξυ τους και ως εκ τουτου ουσιαστικα δεν αφηνε κανενα απολυτως στοιχειο που θα μπορουσε να κανει την αστυνομια να τον υποψιαστει. Ολα του τα θυματα του ηταν αγνωστα, απο διαφορετικες περιοχες και τα κριτηρια εμφανιζονταν λιγο πριν τον εκαστοτε φονο. Πως θα μπορουσαν ποτε να φτασουν σ' αυτον ? Ολοι οι φονοι εμπαιναν στο αρχειο και κει θ' αραχνιαζαν αφου καποια στιγμη ο Μιτς θα σταματουσε. Γιατι ο λογος που συνεβαιναν ολα αυτα ηταν ενας και απλος. Ο Μικ ηθελε να νοιωσει πως ειναι να διαπραττεις το τελειο εγκλημα.
Και τελειο εγκλημα ειναι οταν ποτε δεν συλλαμβανεσαι γι αυτο. Δεν ειχε εσωτερικες παρορμησεις να θελει εκουσιως να συλληφθει, ουτε τον ενοχλουσε το γεγονος πως ηταν ενας ανωνυμος δολοφονος με το παρατσουκλι 'Πιονι' αφου παντα αφηνε διπλα στο πτωμα ενα πιονι απο σκακι. Φυσικα και δεν ηταν καποιος συμβολισμος, δεν ηξερε καν να παιζει σκακι.
================================
Γεμισε ξανα το ποτηρι του κι απλωθηκε ακομα πιο αναπαυτικα στον καναπε. Προσπαθησε να ερθει για λιγο στην θεση της αστυνομιας. Πρεπει να ειχαν απελπιστει. Φανταστηκε τις απιθανες θεωριες που θ' αναπτυσσονταν κι εβαλε τα γελια. Διχως το παραμικρο στοιχειο, σε μια πολη πεντε εκατομμυριων να ψαχνουν καποιον διχως να εχουν κατι στα χερια τους. Αυτο ηταν πραγματικα το τελειο εγκλημα. Και το ειχε διαπραξει κατ' επαναληψη εκεινος, ο Μικ Ρενιτς.
Εκανε μερικους γρηγορους υπολογισμους. Δυο φονοι ακομα και μετα τελος. Για πολλους μηνες ακομα θα ειχε να διαβαζει στις εφημεριδες διαφορα, να βλεπει στην τηλεοραση, ακομα και να σχολιαζει τα γεγονοτα με συναδελφους στην δουλεια. Μετα θα ξεθωριαζε απλα και θα καταχωνιαζοταν στο τμημα με τα αλυτα μυστηρια. Του ηταν υπεραρκετο αυτο. Τωρα αν στο νεκροκρεβατο του τον επιανε καποια ταση ομολογιας δεν μπορουσε να το ξερει αλλα μεχρι εκεινη την στιγμη υπηρχε πολλη διαδρομη ακομα. Αποτελειωσε το ουισκι του, εκλεισε την τηλεοραση και πηγε για υπνο γιατι το πρωι ειχε νωρις εγερτηριο.
==================================
Παρκαρε το αυτοκινητο του μεσα στις ψηλες συσταδες θαμνων που υπηρχαν τριγυρω και κοιταξε προς τα κατω. Το σημειο ηταν οντως ιδανικο. Ο υπερυψωμενος λοφισκος που περιεκλειε το εμπορικο καταστημα ηταν η τελεια καλυψη. Το τεραστιο παρκινγκ ηταν σχεδον αδειο, τρια αυτοκινητα υπηρχαν ολα κι ολα και σιγουρα ανηκαν στους υπαλληλους. Εκανε υπομονη μεχρι να φυγουν τα δυο απ' αυτα και περιμενε την εμφανιση του τριτου που εκ των πραγματων θα ηταν ο διευθυντης αφου παντα εφευγε τελευταιος. Καταλαβε πως ερχοταν οταν ειδε τα περισσοτερα φωτα του παρκινγκ να σβηνουν και να μενουν μονο καποια λιγα για λογους ασφαλειας. Απο την διοπτρα του μπορουσε να δει τον παχουλο, φαλακρο, μεσοκοπο διυεθυντη να βαδιζει προς το αμαξι του ψαχνοντας τα κλειδια στις τσεπες του ανυποψιαστο για το τι επροκειτο ν' ακολουθησει. Ειχε υπολογισει τα παντα, ολα βαδιζαν βαση σχεδιου.
Το πτωμα του ατυχου αντρα σωριαστηκε διπλα στο αυτοκινητο του και παρεμεινε ακινητο. Τωρα σειρα ειχε το πιονι και μετα θα εξαφανιζοταν μεσα στην παγωμενη, σιωπηλη νυχτα.
================================
Εριξε αλλη μια ματια στο ρολοι του. Ειχε ακομα μπροστα του ενα πενταλεπτο. Εκανε εναν τελευταιο ελεγχο για να σιγουρευτει πως ολα ηταν στην εντελεια. Το αποψινο βραδυ ηταν ιδιαιτερα κρισιμο, τιποτα δεν επρεπε να παει στραβα. Ειδε τους πρωτους θεατες να βγαινουν απο τον κινηματογραφο, συντομα θα εβγαινε και κεινος. Τον ειδε κι ας ειχε σηκωμενο το γεισο του παλτου του μεχρι τ' αυτια για να προφυλαχθει απο το κρυο ενω βαδιζε γοργα για το αμαξι του. Τον ειδε να μπαινει μεσα, να βαζει μπροστα και ν' απομακρυνεται. Τον ακολουθησε διακριτικα για λιγο και μετα τον προσπερασε αναπτυσσοντας ταχυτητα. Δεν θα ειχε πολυ χρονο στην διαθεση του, ολα ηταν προγραμματισμενα να τελεστουν μεσα σε ελαχιστα λεπτα. Παρκαρε στην απεναντι μερια του δρομου, ελεγξε τριγυρω και κρυφτηκε στα δεντρα διπλα απο το γκαραζ. Κοιταξε το ρολοι του την στιγμη που μια διδυμη δεσμη φωτος απο προβολεις αυτοκινητου περασαν στιγμιαια απο πανω του. Ειχε ερθει. Περιμενε μεχρι να βαλει το αμαξι στο γκαραζ και τον ακολουθησε διχως να τον αντιληφθει.
===============================
Τα ματια του γουρλωσαν βλεποντας εναν αγνωστο μπροστα του να τον σημαδευει μ' ενα οπλο. Θελησε κατι να ψελλισει μα ουτε ψιθυρος δεν κατορθωσε να βγει απο το στομα του. Στο βλεμμα του αλλου διαβαζε τον φονο, τον δικο του φονο και συνειδητοποιησε πως δεν μπορουσε να κανει τιποτα για να το αποτρεψει. Η σφαιρα σφηνωθηκε με δυναμη στο κεντρο του μετωπου του κι επεσε στο εδαφος σαν να τον ειχε χτυπησει κεραυνος. Δεν ειδε ποτε τον δολοφονο του να σκυβει απο πανω του και ν' αφηνει ενα μικροαντικειμενο πανω στο αψυχο σωμα του.
Ο φονιας εριξε μια τελευταια ματια στο πτωμα του Μικ Ρενιτς και βγηκε απο το γκαραζ σβηνοντας πισω του το φως. Μπηκε στο αμαξι του, εριξε μια ενδελεχη ματια τριγυρω, εβαλε μπροστα και απομακρυνθηκε καθ' ολα νομοτυπος. Ενα πλουσιο χαμογελο εκανε την εμφανιση του κατα την διαρκεια της οδηγησης. Τα παντα ειχαν εξελιθει στην εντελεια. Ενοιωθε απολυτα ικανοποιημενος απο το αποτελεσμα. Ηταν ο πρωτος του φονος μα τα ειχε παει περιφημα.
Επιπλεον, ειχε πια μπει σε μια ειδικη κατηγορια που υπηρχε μονο αυτος.
===============================
Παρακολουθουσε καιρο τον Μικ Ρενιτς και ειχε γινει αυτοπτης μαρτυς των φονων που ειχε διαπραξει. Ειχε καταλαβει πως ηταν ενας κατα συρροη δολοφονος και του ειχε επιτρεψει να συνεχισει το εργο του για καποιο χρονικο διαστημα. Αυτο που δεν ηξερε ο Μικ Ρενιτς ηταν πως κι αυτος ηταν εγκληματιας κατ' εξακολουθηση και στοχευε αυτους ακριβως, τους κατα συρροη δολοφονους. Ηταν ο πρωτος μα ειχαν παει ολα τοσο καλα που ανυπομονουσε ν' αρχισει να ψαχνει για τον επομενο. Στη σκεψη του περασε η θεωρια του τελειου εγκληματος, το πως το ειχε στο μυαλο του ο Μικ Ρενιτς και πως το ειχε αυτος και γελασε με την ψυχη του.
Ο Μικ Ρενιτς αφηνε πιονια απο σκακι πανω στα θυματα του αποπροσανατολιζοντας ακομα περισσοτερο την αστυνομια που ενδεχομενως ειχε πεσει στην παγιδα που τους ειχε στησει. Για τον ιδιο ηταν κατι διαφορετικο που και αυτο με την σειρα του ουδεμια σχεση ειχε με τον ιδιο.
Το αντικειμενο που ειχε αφησει πανω στο πτωμα του Μικ Ρενιτς ηταν ο βασιλιας απο το σκακι.
Ο ιδιος δεν ειχε παιξει σκακι ποτε στην ζωη του.
ΤΕΛΟΣ
ΑΣΤΑΘΜΗΤΟΣ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑΣ
Ο Μικ Ρενιτς πηρε μια βαθια ανασα, εκλεισε το δεξι του ματι κι εσκυψε παλι στον τηλεφακο του οπλου του. Εδω και μιση ωρα δεν υπηρχε καμια κινηση εξω πραγμα που τον εκανε ν' αναρωτιεται μηπως η σημερινη βραδια ηταν τελικα μια αποτυχια. Ειχαν βεβαια περασει καποιοι τυχαιοι περαστικοι μα κανεις τους δεν ανταποκρινοταν στα δεδομενα του. Θα καθοταν ενα τεταρτο ακομα κι αν τιποτα ενδιαφερον δεν παρουσιαζοταν θα εφευγε. Δεν ειχε νοημα να πιεζει την τυχη του ουτε να την προκαλει. Ενα λαθος, το παραμικρο λαθος, ηταν ικανο να τα τιναζε ολα στον αερα. Δεν ηταν διατεθειμενος να ριψοκινδυνευσει χωρις λογο.
Ειδε την πορτα του μπαρ ν' ανοιγει και μια φιγουρα ξεπροβαλλε απο μεσα. Κατι του ελεγε πως αυτη μπορει να ηταν η περιπτωση που ανεμενε. Ζουμαρε λιγο τον τηλεφακο και συνεχισε να παρακολουθει. Το πρωτο θετικο στοιχειο ηταν πως κανεις αλλος δεν ειχε ακολουθησει την φιγουρα στην εξοδο απο το μπαρ. Το δευτερο στοιχειο ηταν πως η ισορροπια της φιγουρας τιθοταν υπο αμφισβητηση χαρη στην επηρεια του αλκοολ που κυλουσε στο αιμα του.
================================
Το τριτο θετικο στοιχειο ηταν πως επικρατουσε απολυτη ερημια σε ολο το τετραγωνο. Λιγο ο ασχημος καιρος, λιγο η καταρρακτωδης βροχη, λιγο το προχωρημενο της ωρας, αν καποιος μπορουσε να δει απο ψηλα το σκηνικο θα εβλεπε εναν αντρα να τρεκλιζει κατα μηκος του πεζοδρομιου και μερικα διασπαρτα παρακαρισμενα αυτοκινητα. Οι συνθηκες εμοιαζαν ιδανικες. Απλα οτι ηταν να γινει επρεπε να συμβει πριν ο μεθυσμενος εφτανε στο αμαξι του.
Το σημειο που ειχε εντοπισει ηταν ιδανικο. Ο μικρος, σκοτεινος παραδρομος ηταν οτι επρεπε.
Εριξε μια τελευταια ματια απο τις καμερες στον εξωτερικο χωρο για να σιγουρευτει πως δεν υπηρχε ψυχη ζωσα. Μετα εστησε τ' οπλο του να κοιταει οπτικα ακριβως την μεση της αρχης του παραδρομου, οπλισε και περιμενε. Δεν υπηρχε αλλος καθετος δρομος εκει κι αν ο μεθυσμενος δεν αποφασιζε ν' αλλαξει πεζοδρομιο θα περνουσε υποχρεωτικα απο κει που σκοπευε τ' οπλο του. Το ενστικτο του τον δικαιωσε.Τωρα τον εβλεπε ολοκαθαρα να παραπαταει μεσα απο τον τηλεφακο του και να ειναι ακριβως στο σημειο που τον περιμενε.
==================================
Το βλημα διεσχισε αθορυβα μεσα στο σκοταδι τον παγωμενο αερα και πετυχε τον αντρα στο κεφαλι αποκολλωντας του σχεδον το μισο. Η δυναμη της σφαιρας τον τιναξε προς το εσωτερικο του παραδρομου ριχνοντας τον πανω σε μια στιβα απο μαυρες σακουλες σκουπιδιων κι εκει εμεινε ακινητος. Ο Μικ Ρενιτς ηξερε πως ο αντρας ηταν νεκρος και ολα τα υπολοιπα εγιναν εντελως μηχανικα. Απεσυρε το οπλο του απο το παραθυρακι του αυτοκινητου μεσα στο οποιο βρισκοταν και με χειρουργικες κινησεις το ειχε λυσει σε δευτερολεπτα. Το τοποθετησε μεσα στην ειδικη θηκη κι εβαλε μπροστα το αυτοκινητο ενω ταυτοχρονα ανοιγε το ντουλαπακι του συνοδηγου. Κρατησε το μικρο αντικειμενο που ειχε βγαλει μεσα στην κλειστη του παλαμη κι εκανε επιτοπου αναστροφη απο την απεναντι μερια του δρομου προς το σημειο που ειχε συντελεσθει ο φονος. Ταυτοχρονα ανοιγε λιγο το παραθυρο του συνοδηγου και περνωντας σχεδον μια ανασα απο το πτωμα πεταξε το αντικειμενο πανω του. Διχως πανικο, εκλεισε παλι το παραθυρο κι απομακρυνθηκε με την νομιμη ταχυτητα που επιτρεποταν.
=================================
Εφτασε στο σπιτι του και θρονιαστηκε στον μεγαλο, κεντρικο καναπε του σαλονιου αφου πρωτα ειχε ανταμειψει τον εαυτο του μ' ενα διπλο Teeling Brabazon. Ανοιξε την τηλεοραση διχως καμια διαθεση να παρακολουθησει κατι συγκεκριμενο. Το μυαλο του δεν σταματουσε να γυρναει στο συμβαν που δεν ειχε ακομα κλεισει μια ωρα απο την στιγμη της τελεσης του.
Ηταν η εβδομη φορα μεσα σε δεκα μηνες. Οπως και οι προηγουμενες, ετσι κι αυτη ειχε κυλησει τελεια. Καποιος, καποια στιγμη θα εβρισκε το πτωμα, θα ειδοποιουσε την αστυνομια κι αυτοι θα ειχαν ενα ακομα ανεξιχνιαστο εγκλημα απο το 'Πιονι'. Τα πρωτοσελιδα των εφημεριδων θα γεμιζαν παλι με ρεπορταζ και φωτογραφιες, ο αρχηγος της αστυνομιας θα εκανε και παλι ανουσιες δηλωσεις πως το σωμα κανει οτι μπορει να συλληφθει ο δολοφονος και ολοι μαζι θα εκαναν παλι προβλεψεις για το ποτε ο κατα συρροην δολοφονος θα χτυπουσε ξανα.
Ηλιθιοι, ηταν ολοι τους ηλιθιοι. Πραγματικα πιστευαν πως μπορουσαν ποτε να τον συλλαβουν ?
Ηταν το μονο πραγμα που δεν θα συνεβαινε ποτε.
================================
Ο Μικ Ρενιτς δεν ηταν ανοητος. Δεν σκοτωνε κατω απο το πρισμα μιας κοινης λογικης. Δεν στοχευε συγκεκριμενες κοινωνικες ομαδες, τα θυματα του δεν ειχαν τιποτα το κοινο μεταξυ τους και ως εκ τουτου ουσιαστικα δεν αφηνε κανενα απολυτως στοιχειο που θα μπορουσε να κανει την αστυνομια να τον υποψιαστει. Ολα του τα θυματα του ηταν αγνωστα, απο διαφορετικες περιοχες και τα κριτηρια εμφανιζονταν λιγο πριν τον εκαστοτε φονο. Πως θα μπορουσαν ποτε να φτασουν σ' αυτον ? Ολοι οι φονοι εμπαιναν στο αρχειο και κει θ' αραχνιαζαν αφου καποια στιγμη ο Μιτς θα σταματουσε. Γιατι ο λογος που συνεβαιναν ολα αυτα ηταν ενας και απλος. Ο Μικ ηθελε να νοιωσει πως ειναι να διαπραττεις το τελειο εγκλημα.
Και τελειο εγκλημα ειναι οταν ποτε δεν συλλαμβανεσαι γι αυτο. Δεν ειχε εσωτερικες παρορμησεις να θελει εκουσιως να συλληφθει, ουτε τον ενοχλουσε το γεγονος πως ηταν ενας ανωνυμος δολοφονος με το παρατσουκλι 'Πιονι' αφου παντα αφηνε διπλα στο πτωμα ενα πιονι απο σκακι. Φυσικα και δεν ηταν καποιος συμβολισμος, δεν ηξερε καν να παιζει σκακι.
================================
Γεμισε ξανα το ποτηρι του κι απλωθηκε ακομα πιο αναπαυτικα στον καναπε. Προσπαθησε να ερθει για λιγο στην θεση της αστυνομιας. Πρεπει να ειχαν απελπιστει. Φανταστηκε τις απιθανες θεωριες που θ' αναπτυσσονταν κι εβαλε τα γελια. Διχως το παραμικρο στοιχειο, σε μια πολη πεντε εκατομμυριων να ψαχνουν καποιον διχως να εχουν κατι στα χερια τους. Αυτο ηταν πραγματικα το τελειο εγκλημα. Και το ειχε διαπραξει κατ' επαναληψη εκεινος, ο Μικ Ρενιτς.
Εκανε μερικους γρηγορους υπολογισμους. Δυο φονοι ακομα και μετα τελος. Για πολλους μηνες ακομα θα ειχε να διαβαζει στις εφημεριδες διαφορα, να βλεπει στην τηλεοραση, ακομα και να σχολιαζει τα γεγονοτα με συναδελφους στην δουλεια. Μετα θα ξεθωριαζε απλα και θα καταχωνιαζοταν στο τμημα με τα αλυτα μυστηρια. Του ηταν υπεραρκετο αυτο. Τωρα αν στο νεκροκρεβατο του τον επιανε καποια ταση ομολογιας δεν μπορουσε να το ξερει αλλα μεχρι εκεινη την στιγμη υπηρχε πολλη διαδρομη ακομα. Αποτελειωσε το ουισκι του, εκλεισε την τηλεοραση και πηγε για υπνο γιατι το πρωι ειχε νωρις εγερτηριο.
==================================
Παρκαρε το αυτοκινητο του μεσα στις ψηλες συσταδες θαμνων που υπηρχαν τριγυρω και κοιταξε προς τα κατω. Το σημειο ηταν οντως ιδανικο. Ο υπερυψωμενος λοφισκος που περιεκλειε το εμπορικο καταστημα ηταν η τελεια καλυψη. Το τεραστιο παρκινγκ ηταν σχεδον αδειο, τρια αυτοκινητα υπηρχαν ολα κι ολα και σιγουρα ανηκαν στους υπαλληλους. Εκανε υπομονη μεχρι να φυγουν τα δυο απ' αυτα και περιμενε την εμφανιση του τριτου που εκ των πραγματων θα ηταν ο διευθυντης αφου παντα εφευγε τελευταιος. Καταλαβε πως ερχοταν οταν ειδε τα περισσοτερα φωτα του παρκινγκ να σβηνουν και να μενουν μονο καποια λιγα για λογους ασφαλειας. Απο την διοπτρα του μπορουσε να δει τον παχουλο, φαλακρο, μεσοκοπο διυεθυντη να βαδιζει προς το αμαξι του ψαχνοντας τα κλειδια στις τσεπες του ανυποψιαστο για το τι επροκειτο ν' ακολουθησει. Ειχε υπολογισει τα παντα, ολα βαδιζαν βαση σχεδιου.
Το πτωμα του ατυχου αντρα σωριαστηκε διπλα στο αυτοκινητο του και παρεμεινε ακινητο. Τωρα σειρα ειχε το πιονι και μετα θα εξαφανιζοταν μεσα στην παγωμενη, σιωπηλη νυχτα.
================================
Εριξε αλλη μια ματια στο ρολοι του. Ειχε ακομα μπροστα του ενα πενταλεπτο. Εκανε εναν τελευταιο ελεγχο για να σιγουρευτει πως ολα ηταν στην εντελεια. Το αποψινο βραδυ ηταν ιδιαιτερα κρισιμο, τιποτα δεν επρεπε να παει στραβα. Ειδε τους πρωτους θεατες να βγαινουν απο τον κινηματογραφο, συντομα θα εβγαινε και κεινος. Τον ειδε κι ας ειχε σηκωμενο το γεισο του παλτου του μεχρι τ' αυτια για να προφυλαχθει απο το κρυο ενω βαδιζε γοργα για το αμαξι του. Τον ειδε να μπαινει μεσα, να βαζει μπροστα και ν' απομακρυνεται. Τον ακολουθησε διακριτικα για λιγο και μετα τον προσπερασε αναπτυσσοντας ταχυτητα. Δεν θα ειχε πολυ χρονο στην διαθεση του, ολα ηταν προγραμματισμενα να τελεστουν μεσα σε ελαχιστα λεπτα. Παρκαρε στην απεναντι μερια του δρομου, ελεγξε τριγυρω και κρυφτηκε στα δεντρα διπλα απο το γκαραζ. Κοιταξε το ρολοι του την στιγμη που μια διδυμη δεσμη φωτος απο προβολεις αυτοκινητου περασαν στιγμιαια απο πανω του. Ειχε ερθει. Περιμενε μεχρι να βαλει το αμαξι στο γκαραζ και τον ακολουθησε διχως να τον αντιληφθει.
===============================
Τα ματια του γουρλωσαν βλεποντας εναν αγνωστο μπροστα του να τον σημαδευει μ' ενα οπλο. Θελησε κατι να ψελλισει μα ουτε ψιθυρος δεν κατορθωσε να βγει απο το στομα του. Στο βλεμμα του αλλου διαβαζε τον φονο, τον δικο του φονο και συνειδητοποιησε πως δεν μπορουσε να κανει τιποτα για να το αποτρεψει. Η σφαιρα σφηνωθηκε με δυναμη στο κεντρο του μετωπου του κι επεσε στο εδαφος σαν να τον ειχε χτυπησει κεραυνος. Δεν ειδε ποτε τον δολοφονο του να σκυβει απο πανω του και ν' αφηνει ενα μικροαντικειμενο πανω στο αψυχο σωμα του.
Ο φονιας εριξε μια τελευταια ματια στο πτωμα του Μικ Ρενιτς και βγηκε απο το γκαραζ σβηνοντας πισω του το φως. Μπηκε στο αμαξι του, εριξε μια ενδελεχη ματια τριγυρω, εβαλε μπροστα και απομακρυνθηκε καθ' ολα νομοτυπος. Ενα πλουσιο χαμογελο εκανε την εμφανιση του κατα την διαρκεια της οδηγησης. Τα παντα ειχαν εξελιθει στην εντελεια. Ενοιωθε απολυτα ικανοποιημενος απο το αποτελεσμα. Ηταν ο πρωτος του φονος μα τα ειχε παει περιφημα.
Επιπλεον, ειχε πια μπει σε μια ειδικη κατηγορια που υπηρχε μονο αυτος.
===============================
Παρακολουθουσε καιρο τον Μικ Ρενιτς και ειχε γινει αυτοπτης μαρτυς των φονων που ειχε διαπραξει. Ειχε καταλαβει πως ηταν ενας κατα συρροη δολοφονος και του ειχε επιτρεψει να συνεχισει το εργο του για καποιο χρονικο διαστημα. Αυτο που δεν ηξερε ο Μικ Ρενιτς ηταν πως κι αυτος ηταν εγκληματιας κατ' εξακολουθηση και στοχευε αυτους ακριβως, τους κατα συρροη δολοφονους. Ηταν ο πρωτος μα ειχαν παει ολα τοσο καλα που ανυπομονουσε ν' αρχισει να ψαχνει για τον επομενο. Στη σκεψη του περασε η θεωρια του τελειου εγκληματος, το πως το ειχε στο μυαλο του ο Μικ Ρενιτς και πως το ειχε αυτος και γελασε με την ψυχη του.
Ο Μικ Ρενιτς αφηνε πιονια απο σκακι πανω στα θυματα του αποπροσανατολιζοντας ακομα περισσοτερο την αστυνομια που ενδεχομενως ειχε πεσει στην παγιδα που τους ειχε στησει. Για τον ιδιο ηταν κατι διαφορετικο που και αυτο με την σειρα του ουδεμια σχεση ειχε με τον ιδιο.
Το αντικειμενο που ειχε αφησει πανω στο πτωμα του Μικ Ρενιτς ηταν ο βασιλιας απο το σκακι.
Ο ιδιος δεν ειχε παιξει σκακι ποτε στην ζωη του.
ΤΕΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου