ΜΙΑ ΑΠΡΟΣΔΟΚΗΤΗ ΕΠΙΛΟΓΗ
Ακουμπησε την σελιδα του χαρτιου στην κλειστη οθονη του υπολογιστη, επλεξε τα χερια του, τ' ακουμπησε μπροστα στο τραπεζι και αποθεσε το κεφαλι του πανω τους. Τα ματια του πηγαινοερχονταν συνεχως στις λεξεις που βρισκονταν αποτυπωμενες στο χαρτι, λεξεις που ειχαν γραφτει απο το ιδιο του το χερι. Ειχε σουφρωσει τα χειλη του, τα φρυδια του ειχαν σμιξει,δειγμα της βαθιας περισυλλογης στην οποια ειχε περιπεσει ενω το προσωπο του απηχουσε το τεραστιο διλημμα που ειχε απεναντι του. Στο δωματιο που βρισκοταν επικρατουσε απολυτη ησυχια, οπως αλλωστε και στο υπολοιπο σπιτι αφου η μαμα του ηταν στην δουλεια της και θ' αργουσε να επιστρεψει. Κανονικα οι συνθηκες θα επρεπε να ειναι ακρως ευνοικες για να επαιρνε την σωστη αποφαση, ομως αυτη τη παγερη σιωπη την ενοιωθε πολυ βαρια.
Κοιταξε στα δεξια του το μολυβι που ειχε χρησιμοποιησει για να γραψει τις λεξεις στο χαρτι μα δεν εκανε καποια κινηση για να το πιασει. Ο οκταχρονος Ρικυ Ντριβεν ειχε ακομα χρονο να σκεφτει την δυσκολοτερη επιλογη που του ειχε συμβει ποτε.
=================================
Το μονο κοινο σημειο που ειχε με το γκαραζ του σπιτιου ηταν πως τους ειχε εγκαταλειψει το ιδιο ατομο, ο πατερας του. Ειχαν περασει κιολας πεντε χρονια απο τοτε που ενα λιτο σημειωμα στο σαλονι ανεφερε πως εφευγε με καποια αλλη γυναικα αφηνοντας πισω τον Ρικυ και την μανα του. Οσο δυσκολο του ηταν να καταλαβει γιατι ειχε κανει τετοιο αλλο τοσο ευκολα συνειδητοποιησε σχετικα συντομα πως οι πιθανοτητες να τον ξαναβλεπε ειχαν αγγιξει το απολυτο μηδεν. Ηταν μικρος ακομα για υπολογιστη και τα παιχνιδια τεχνολογιας τον αφηναν παντελως αδιαφορο. Το μονο που του αρεσε ηταν να περναει ατελειωτες ωρες στο γκαραζ παιζοντας με τα ξεχασμενα αντικειμενα που υπηρχαν εκει. Μια τετοια μερα ηταν που συνεβησαν ολα εκεινα τ' απιστευτα που ουτε στην πλεον αχαλινωτη φαντασια του δεν ειχαν ποτε περασει. Μια στιγμιαια λαμψη ενοχλησε την ακρη του αριστερου ματιου του και βαδισε προς τα κει περιεργος να δει τι ηταν. Το βρηκε στην βορεινη πλευρα του γκαραζ σκεπασμενο απο καποια παλια κουρελια μ' ενα πολυ μικρο τμημα του να προεξεχει.
=================================
Το σχημα του εμοιαζε με φρισμπι, το μεγεθος του ηταν λιγο μεγαλυτερο απο το τηγανι της μαμας του και το υλικο του ηταν καποιο μεταλλο που ο Ρικυ αγνοουσε. Το σηκωσε στα χερια προσπαθωντας να καταλαβει τι ακριβως ηταν κι ενστικτωδως το πεταξε μακρια απ' τα χερια του.
Οτι και να ηταν αυτο το αντικειμενο ειχε περιμετρικα μικρα παραθυρα και πισω απ' αυτα τα παραθυρα υπηρχαν μικροσκοπικα πλασματα. Εμεινε για λιγο σαστισμενος μην ξεροντας τι να κανει. Την στιγμη που ετοιμαζοταν να το πλησιασει ξανα με προσοχη εκανε αλλο ενα βημα πισω τρομαγμενος. Καποια πορτα στο πλαι του αντικειμενου ειχε ανοιξει και δυο απο εκεινα τα πλασματακια ειχαν βγει εξω στο πατωμα του γκαραζ. Η περιεργεια νικησε κατα κρατος το φοβο, ετσι δεν εβαλε τις φωνες, ουτε εφυγε τρεχοντας. Το ενστικτο του ομως του ελεγε να μην πλησιασει και το εμπιστευτηκε. Τοτε ακουσε τα πλασματακια να παραγουν ασυναρτητους ηχους ομιλιας που προφανως απευθυνοντας σ' εκεινον. Το πιο τρομακτικο απ' ολα ηταν πως διαπιστωσε οτι μπορουσε να καταλαβει τι του ελεγαν.
==================================
Πολλα απ' αυτα που του ειπαν τα λιλιπουτεια εκεινα οντα δεν τα καταλαβε, ηταν εκτος των οριων των γνωσεων του. Ομως ειχε αντιληφθει την γενικη εικονα. Το διαστημοπλοιο τους ειχε παθει βλαβη λιγο μετα την απογειωση τους απο τη Γη με προορισμο τον πλανητη τους και ισα που ειχαν κατορθωσει να φτασουν μεχρι το σπιτι του και να κρυφτουν στο γκαραζ του. Δυστυχως δεν ειχαν την δυνατοτητα να επισκευασουν μονα τους την βλαβη αλλα ουτε ειχαν και πολυ καιρο στην διαθεση τους αφου κινδυνευαν ν' αποκαλυφθουν ανα πασα στιγμη.
-'Πρεπει να μας βοηθησεις Ρικυ' του ειπαν μ' εκεινους τους περιεργους ηχους που ομως ο πιτσιρικας καταλαβαινε. Του εξηγησαν πως ο διαγαλαξιακος μεταφραστης που ειχαν του εδιναν την δυνατοτητα να τους καταλαβαινει οπως κι εκεινα καταλαβαιναν τον Ρικυ. 'Αν δεν μας βοηθησεις να γυρισουμε πισω στον πλανητη μας θα πεθανουμε εδω περα'.
Ο Ρικυ Ντριβεν δεν ειχε φοβηθει ουτε στιγμη τα εξωγηινα ανθρωπακια μα δεν εβλεπε με ποιον τροπο ενας οκταχρονος μπομπιρας θα μπορουσε να τα βοηθησει.
=================================
-'Αυτο που χρειαζομαστε ειναι αρκετη ποσοτητα απο ενα υλικο που υπαρχει αφθονο στον πλανητη σας' του ειπαν τ' ανθρωπακια. 'Ειναι το μονο που μπορει να επισκευασει τη βλαβη για να μπορεσουμε να φυγουμε' προσθεσαν σχεδον ικετευοντας.
-'Ποιο ειναι αυτο το υλικο' ? εκανε με απορια ο Ρικυ.
-'Εσεις τ' ονομαζετε μελι' απαντησαν.
-'Μελι ? Μα αυτο μου φτιαχνει καθε μερα η μαμα μου το πρωι για να φαω' απαντησε ο Ρικυ.
-'Υπεροχα' αποκριθηκαν τα πλασματακια. 'Μπορεις να μας φερεις οσο εχεις' ?
-'Μεινετε εδω, μην κουνηθειτε και κρυφτειτε. Ερχομαι σε λιγο'.
Μεχρι να βρει το βαζακι με το μελι ο Ρικυ ειχε κανει μια κουζινα αγνωριστη. Ειχε επισης κατορθωσει να ριξει στο πατωμα ενα κουτι δημητριακων και να σπασει ενα αλλο γυαλινο βαζακι που ειχε μεσα ζαχαρη. Οταν δοκιμασε να ξαναβαλει τα αντικειμενα πισω στα ντουλαπια απορησε γιατι δεν τα χωραγε αλλα στριμωχνοντας και πιεζοντας στο τελος τα καταφερε.
================================
-'Νατο' ειπε θριαμβευτικα δινοντας το βαζο με το μελι στ' ανθρωπακια 'το βρηκα'.
Ο αρχικος ενθουσιασμος των οντων μετριαστηκε αποτομα.
-'Μονο αυτο υπαρχει' ? ρωτησαν απογοητευμενα.
-'Ναι, γιατι' ? εκανε απορημενος ο Ρικυ.
-'Φοβαμαι πως θα χρειαστουμε τουλαχιστον αλλα δεκα σαν κι αυτα' αποκριθηκαν τα οντα.
Ο Ρικυ εμεινε για λιγο συλλογισμενος και ξαφνικα ενα χαμογελο φωτισε το προσωπακι του.
-'Πρεπει να φυγω για λιγο' ειπε ' να σας φερω κι αλλο. Εσεις μεινετε εδω, δεν θ' αργησω πολυ'. Ετρεξε στο σπιτι, εσπασε τον κουμπαρα του, μαζεψε ολα τα κερματα που υπηρχαν μεσα, βγηκε εξω, πηρε το ποδηλατο του απο το γκαραζ, εκανε ενα τελευταιο νευμα στα πλασματα κι εριξε μια τελευταια ματια στην εισοδο του γκαραζ. Ηξερε που ακριβως επρεπε να παει και τι ακριβως θα εκανε. Ενας παραλογος ενθουσιασμος τον ειχε κυριολεκτικα κυριεψει.
==================================
Ο ιδιοκτητης του τοπικου παντοπωλειου ειχε γουρλωσει τα ματια του βλεποντας ολα εκεινα τα κερματα που εβγαιναν απο τις τσεπες του Ρικυ. Αφου του πηρε καμποση ωρα κατορθωσε να τα μετρησει και τον ρωτησε τι ηθελε ν' αγορασει.
-'Ποσα βαζακια μελι παιρνω μ' αυτα' ? ρωτησε ο μικρος.
-'Δωδεκα η δεκατρια' απαντησε απορημενος ο παντοπωλης.
-'Ωραια, θα τα παρω' ειπε ο μικρος με μια λαμψη στα ματια. Δεν εκατσε καν να δικαιολογηθει στις επιμονες ερωτησεις του παντοπωλη τι τα ηθελε τοσα βαζακια. Ανοιξε την πορτα και καβαλωντας και παλι το ποδηλατο του μαζι με το πολυτιμο φορτιο του τραβηξε για το σπιτι του. Αφου εκανε εναν γρηγορο ελεγχο τριγυρω μπηκε γρηγορα στο γκαραζ.
Ηταν οτι ακριβως χρειαζοταν τα οντα. Μεσα σε λιγα λεπτα το διαστημοπλοιο τους ηταν ετοιμο γι απογειωση. Λιγο πριν φυγουν ενα απ' αυτα πλησιασε τον Ρικυ κρατωντας κατι στο χερι του και του το εδωσε ενω τα υπολοιπα παρακολουθουσαν.
=================================
-'Αν δεν μας βοηθουσες δεν θα μπορουσαμε ποτε να φυγουμε απο δω' του ειπε. 'Μπορουσες καλλιστα να μας καταδωσεις η και ν' αδιαφορησεις για μας αλλα δεν το εκανες. Γι αυτο θελουμε να σου δωσουμε αυτο σαν δωρο για να εκφρασουμε την ευγνωμοσυνη μας. Παρτο'.
Ο Ρικυ πηρε το αντικειμενο που εμοιαζε καταπληκτικα μ' ενα απλο, κοινο μολυβι.
-'Ειναι ενα μολυβι' ειπε παλι το πλασματακι. 'Απο την μια μερια γραφει και απο την αλλη σβηνει. Ξερεις να γραφεις, ετσι δεν ειναι' ?
Ο Ρικυ κουνησε καταφατικα το κεφαλι του.
-'Μοιαζει σαν ενα συνηθισμενο μολυβι 'συνεχισε το ον 'αλλα δεν ειναι. Μπορεις να γραψεις οτι θελεις αλλα θελει προσοχη οταν θα σβησεις. Βλεπεις, ολο το θεμα ειναι το σβησιμο'.
Ο Ρικυ κοιταζε μια το μολυβι, μια το ανθρωπακι απορημενος.
-'Οτι σβησεις εξαφανιζεται για παντα απο τον κοσμο σου' ειπε το ον. 'Οχι μονο σε σενα αλλα απο παντου σαν να μην υπηρξε ποτε, καταλαβες' ?
==================================
Το μεταλλικο φρισμπι με τους παραδοξους επιβατες του ειχαν φυγει απο ωρα αφηνοντας τον Ρικυ μονο του, με τις σκεψεις του και το καινουριο του αποκτημα. Απο ενστικτο ορμωμενος πιο πολυ ειχε ξεκινησει να γραφει καποια πραγματα στο χαρτι μα ξαφνικα ειχε σταματησει. Το ανθρωπακι του ειχε πει πως αυτο μπορουσε να το κανει μονο μια φορα. Μια μονο φορα μπορουσε να σβησει οτι ηθελε, μετα το μολυβι θα ηταν απλως ενα μολυβι και τιποτα περισσοτερο. Επρεπε να σκεφτει πολυ και καλα. Επρεπε να κανει την σωστη επιλογη μα ειχε πια πελαγοδρομησει. Γιατι μονο μια φορα ? Δεν του ηταν αρκετη, χρειαζοταν πιο πολλες.
Τι να επελεγε ? Οχι πως δεν υπηρχαν πραγματα για σβησιμο, ηταν εκει μπροστα του, τα εβλεπε γραμμενα στο χαρτι. Αλλα ποιο απ' ολα ? Ευτυχως που ηταν ακομα μονος του, ειχε αρκετο χρονο στην διαθεση του για να κανει την σωστη επιλογη. Εκανε μια βολτα ολο το σπιτι μηπως αυτο τον βοηθουσε να σκεφτει καλυτερα αλλα οταν επεστρεψε παλι εκει που ηταν ακουμπισμενο το χαρτι με το μολυβι διπλα, καμια νεα ιδεα δεν ειχε γεννηθει στο μυαλο του.Κοιταξε το χαρτι.
=================================
Πρωτη πρωτη ηταν η δασκαλα του που παντα τον μαλωνε και του εβαζε τις φωνες. Απο κατω ηταν ο πατερας του, που ειχε πια λησμονησει και την υπαρξη του. Επομενοι ηταν οι δυο νταηδες της ταξης που παντα τον πειραζαν και τον εδερναν διχως λογο κι αιτια. Το κοριτσακι που του ειχε πει πως τον αγαπουσε αλλα τελικα ειχε φιλησει καποιον αλλο βρισκοταν κι αυτο στη λιστα. Μεχρι και ο σκυλος του γειτονα που παντα τον κυνηγουσε οποτε εκανε ποδηλατο ειχε βρει την θεση του σ' εκεινο το κομματι χαρτι. Τα λιγα ακομα ονοματα που υπηρχαν αντιπροσωπευαν οτι χειροτερο ζουσε απο τοτε που θυμοταν τον εαυτο του γι αυτο και καθολου δεν του φαινοταν περιεργο που στο τελος της λιστας ειχε γραψει την λεξη 'θανατος'.
Πηρε το μολυβι στα χερια του και το κρατησε πανω απο το χαρτι. Τα ματια του ετρεξαν ακομα μια φορα ολα τα σημειωμενα ονοματα. Ειχε παρει πια την αποφαση του.
Σιγα σιγα, με προσοχη, σχεδον μ' ευλαβεια εσβησε μια λεξη απ' αυτες που υπηρχαν γραμμενες.
Πηρε το χαρτι στα χερια και χαμογελασε πλατια. Η λεξη 'θανατος' δεν υπηρχε πια.
ΤΕΛΟΣ
Ακουμπησε την σελιδα του χαρτιου στην κλειστη οθονη του υπολογιστη, επλεξε τα χερια του, τ' ακουμπησε μπροστα στο τραπεζι και αποθεσε το κεφαλι του πανω τους. Τα ματια του πηγαινοερχονταν συνεχως στις λεξεις που βρισκονταν αποτυπωμενες στο χαρτι, λεξεις που ειχαν γραφτει απο το ιδιο του το χερι. Ειχε σουφρωσει τα χειλη του, τα φρυδια του ειχαν σμιξει,δειγμα της βαθιας περισυλλογης στην οποια ειχε περιπεσει ενω το προσωπο του απηχουσε το τεραστιο διλημμα που ειχε απεναντι του. Στο δωματιο που βρισκοταν επικρατουσε απολυτη ησυχια, οπως αλλωστε και στο υπολοιπο σπιτι αφου η μαμα του ηταν στην δουλεια της και θ' αργουσε να επιστρεψει. Κανονικα οι συνθηκες θα επρεπε να ειναι ακρως ευνοικες για να επαιρνε την σωστη αποφαση, ομως αυτη τη παγερη σιωπη την ενοιωθε πολυ βαρια.
Κοιταξε στα δεξια του το μολυβι που ειχε χρησιμοποιησει για να γραψει τις λεξεις στο χαρτι μα δεν εκανε καποια κινηση για να το πιασει. Ο οκταχρονος Ρικυ Ντριβεν ειχε ακομα χρονο να σκεφτει την δυσκολοτερη επιλογη που του ειχε συμβει ποτε.
=================================
Το μονο κοινο σημειο που ειχε με το γκαραζ του σπιτιου ηταν πως τους ειχε εγκαταλειψει το ιδιο ατομο, ο πατερας του. Ειχαν περασει κιολας πεντε χρονια απο τοτε που ενα λιτο σημειωμα στο σαλονι ανεφερε πως εφευγε με καποια αλλη γυναικα αφηνοντας πισω τον Ρικυ και την μανα του. Οσο δυσκολο του ηταν να καταλαβει γιατι ειχε κανει τετοιο αλλο τοσο ευκολα συνειδητοποιησε σχετικα συντομα πως οι πιθανοτητες να τον ξαναβλεπε ειχαν αγγιξει το απολυτο μηδεν. Ηταν μικρος ακομα για υπολογιστη και τα παιχνιδια τεχνολογιας τον αφηναν παντελως αδιαφορο. Το μονο που του αρεσε ηταν να περναει ατελειωτες ωρες στο γκαραζ παιζοντας με τα ξεχασμενα αντικειμενα που υπηρχαν εκει. Μια τετοια μερα ηταν που συνεβησαν ολα εκεινα τ' απιστευτα που ουτε στην πλεον αχαλινωτη φαντασια του δεν ειχαν ποτε περασει. Μια στιγμιαια λαμψη ενοχλησε την ακρη του αριστερου ματιου του και βαδισε προς τα κει περιεργος να δει τι ηταν. Το βρηκε στην βορεινη πλευρα του γκαραζ σκεπασμενο απο καποια παλια κουρελια μ' ενα πολυ μικρο τμημα του να προεξεχει.
=================================
Το σχημα του εμοιαζε με φρισμπι, το μεγεθος του ηταν λιγο μεγαλυτερο απο το τηγανι της μαμας του και το υλικο του ηταν καποιο μεταλλο που ο Ρικυ αγνοουσε. Το σηκωσε στα χερια προσπαθωντας να καταλαβει τι ακριβως ηταν κι ενστικτωδως το πεταξε μακρια απ' τα χερια του.
Οτι και να ηταν αυτο το αντικειμενο ειχε περιμετρικα μικρα παραθυρα και πισω απ' αυτα τα παραθυρα υπηρχαν μικροσκοπικα πλασματα. Εμεινε για λιγο σαστισμενος μην ξεροντας τι να κανει. Την στιγμη που ετοιμαζοταν να το πλησιασει ξανα με προσοχη εκανε αλλο ενα βημα πισω τρομαγμενος. Καποια πορτα στο πλαι του αντικειμενου ειχε ανοιξει και δυο απο εκεινα τα πλασματακια ειχαν βγει εξω στο πατωμα του γκαραζ. Η περιεργεια νικησε κατα κρατος το φοβο, ετσι δεν εβαλε τις φωνες, ουτε εφυγε τρεχοντας. Το ενστικτο του ομως του ελεγε να μην πλησιασει και το εμπιστευτηκε. Τοτε ακουσε τα πλασματακια να παραγουν ασυναρτητους ηχους ομιλιας που προφανως απευθυνοντας σ' εκεινον. Το πιο τρομακτικο απ' ολα ηταν πως διαπιστωσε οτι μπορουσε να καταλαβει τι του ελεγαν.
==================================
Πολλα απ' αυτα που του ειπαν τα λιλιπουτεια εκεινα οντα δεν τα καταλαβε, ηταν εκτος των οριων των γνωσεων του. Ομως ειχε αντιληφθει την γενικη εικονα. Το διαστημοπλοιο τους ειχε παθει βλαβη λιγο μετα την απογειωση τους απο τη Γη με προορισμο τον πλανητη τους και ισα που ειχαν κατορθωσει να φτασουν μεχρι το σπιτι του και να κρυφτουν στο γκαραζ του. Δυστυχως δεν ειχαν την δυνατοτητα να επισκευασουν μονα τους την βλαβη αλλα ουτε ειχαν και πολυ καιρο στην διαθεση τους αφου κινδυνευαν ν' αποκαλυφθουν ανα πασα στιγμη.
-'Πρεπει να μας βοηθησεις Ρικυ' του ειπαν μ' εκεινους τους περιεργους ηχους που ομως ο πιτσιρικας καταλαβαινε. Του εξηγησαν πως ο διαγαλαξιακος μεταφραστης που ειχαν του εδιναν την δυνατοτητα να τους καταλαβαινει οπως κι εκεινα καταλαβαιναν τον Ρικυ. 'Αν δεν μας βοηθησεις να γυρισουμε πισω στον πλανητη μας θα πεθανουμε εδω περα'.
Ο Ρικυ Ντριβεν δεν ειχε φοβηθει ουτε στιγμη τα εξωγηινα ανθρωπακια μα δεν εβλεπε με ποιον τροπο ενας οκταχρονος μπομπιρας θα μπορουσε να τα βοηθησει.
=================================
-'Αυτο που χρειαζομαστε ειναι αρκετη ποσοτητα απο ενα υλικο που υπαρχει αφθονο στον πλανητη σας' του ειπαν τ' ανθρωπακια. 'Ειναι το μονο που μπορει να επισκευασει τη βλαβη για να μπορεσουμε να φυγουμε' προσθεσαν σχεδον ικετευοντας.
-'Ποιο ειναι αυτο το υλικο' ? εκανε με απορια ο Ρικυ.
-'Εσεις τ' ονομαζετε μελι' απαντησαν.
-'Μελι ? Μα αυτο μου φτιαχνει καθε μερα η μαμα μου το πρωι για να φαω' απαντησε ο Ρικυ.
-'Υπεροχα' αποκριθηκαν τα πλασματακια. 'Μπορεις να μας φερεις οσο εχεις' ?
-'Μεινετε εδω, μην κουνηθειτε και κρυφτειτε. Ερχομαι σε λιγο'.
Μεχρι να βρει το βαζακι με το μελι ο Ρικυ ειχε κανει μια κουζινα αγνωριστη. Ειχε επισης κατορθωσει να ριξει στο πατωμα ενα κουτι δημητριακων και να σπασει ενα αλλο γυαλινο βαζακι που ειχε μεσα ζαχαρη. Οταν δοκιμασε να ξαναβαλει τα αντικειμενα πισω στα ντουλαπια απορησε γιατι δεν τα χωραγε αλλα στριμωχνοντας και πιεζοντας στο τελος τα καταφερε.
================================
-'Νατο' ειπε θριαμβευτικα δινοντας το βαζο με το μελι στ' ανθρωπακια 'το βρηκα'.
Ο αρχικος ενθουσιασμος των οντων μετριαστηκε αποτομα.
-'Μονο αυτο υπαρχει' ? ρωτησαν απογοητευμενα.
-'Ναι, γιατι' ? εκανε απορημενος ο Ρικυ.
-'Φοβαμαι πως θα χρειαστουμε τουλαχιστον αλλα δεκα σαν κι αυτα' αποκριθηκαν τα οντα.
Ο Ρικυ εμεινε για λιγο συλλογισμενος και ξαφνικα ενα χαμογελο φωτισε το προσωπακι του.
-'Πρεπει να φυγω για λιγο' ειπε ' να σας φερω κι αλλο. Εσεις μεινετε εδω, δεν θ' αργησω πολυ'. Ετρεξε στο σπιτι, εσπασε τον κουμπαρα του, μαζεψε ολα τα κερματα που υπηρχαν μεσα, βγηκε εξω, πηρε το ποδηλατο του απο το γκαραζ, εκανε ενα τελευταιο νευμα στα πλασματα κι εριξε μια τελευταια ματια στην εισοδο του γκαραζ. Ηξερε που ακριβως επρεπε να παει και τι ακριβως θα εκανε. Ενας παραλογος ενθουσιασμος τον ειχε κυριολεκτικα κυριεψει.
==================================
Ο ιδιοκτητης του τοπικου παντοπωλειου ειχε γουρλωσει τα ματια του βλεποντας ολα εκεινα τα κερματα που εβγαιναν απο τις τσεπες του Ρικυ. Αφου του πηρε καμποση ωρα κατορθωσε να τα μετρησει και τον ρωτησε τι ηθελε ν' αγορασει.
-'Ποσα βαζακια μελι παιρνω μ' αυτα' ? ρωτησε ο μικρος.
-'Δωδεκα η δεκατρια' απαντησε απορημενος ο παντοπωλης.
-'Ωραια, θα τα παρω' ειπε ο μικρος με μια λαμψη στα ματια. Δεν εκατσε καν να δικαιολογηθει στις επιμονες ερωτησεις του παντοπωλη τι τα ηθελε τοσα βαζακια. Ανοιξε την πορτα και καβαλωντας και παλι το ποδηλατο του μαζι με το πολυτιμο φορτιο του τραβηξε για το σπιτι του. Αφου εκανε εναν γρηγορο ελεγχο τριγυρω μπηκε γρηγορα στο γκαραζ.
Ηταν οτι ακριβως χρειαζοταν τα οντα. Μεσα σε λιγα λεπτα το διαστημοπλοιο τους ηταν ετοιμο γι απογειωση. Λιγο πριν φυγουν ενα απ' αυτα πλησιασε τον Ρικυ κρατωντας κατι στο χερι του και του το εδωσε ενω τα υπολοιπα παρακολουθουσαν.
=================================
-'Αν δεν μας βοηθουσες δεν θα μπορουσαμε ποτε να φυγουμε απο δω' του ειπε. 'Μπορουσες καλλιστα να μας καταδωσεις η και ν' αδιαφορησεις για μας αλλα δεν το εκανες. Γι αυτο θελουμε να σου δωσουμε αυτο σαν δωρο για να εκφρασουμε την ευγνωμοσυνη μας. Παρτο'.
Ο Ρικυ πηρε το αντικειμενο που εμοιαζε καταπληκτικα μ' ενα απλο, κοινο μολυβι.
-'Ειναι ενα μολυβι' ειπε παλι το πλασματακι. 'Απο την μια μερια γραφει και απο την αλλη σβηνει. Ξερεις να γραφεις, ετσι δεν ειναι' ?
Ο Ρικυ κουνησε καταφατικα το κεφαλι του.
-'Μοιαζει σαν ενα συνηθισμενο μολυβι 'συνεχισε το ον 'αλλα δεν ειναι. Μπορεις να γραψεις οτι θελεις αλλα θελει προσοχη οταν θα σβησεις. Βλεπεις, ολο το θεμα ειναι το σβησιμο'.
Ο Ρικυ κοιταζε μια το μολυβι, μια το ανθρωπακι απορημενος.
-'Οτι σβησεις εξαφανιζεται για παντα απο τον κοσμο σου' ειπε το ον. 'Οχι μονο σε σενα αλλα απο παντου σαν να μην υπηρξε ποτε, καταλαβες' ?
==================================
Το μεταλλικο φρισμπι με τους παραδοξους επιβατες του ειχαν φυγει απο ωρα αφηνοντας τον Ρικυ μονο του, με τις σκεψεις του και το καινουριο του αποκτημα. Απο ενστικτο ορμωμενος πιο πολυ ειχε ξεκινησει να γραφει καποια πραγματα στο χαρτι μα ξαφνικα ειχε σταματησει. Το ανθρωπακι του ειχε πει πως αυτο μπορουσε να το κανει μονο μια φορα. Μια μονο φορα μπορουσε να σβησει οτι ηθελε, μετα το μολυβι θα ηταν απλως ενα μολυβι και τιποτα περισσοτερο. Επρεπε να σκεφτει πολυ και καλα. Επρεπε να κανει την σωστη επιλογη μα ειχε πια πελαγοδρομησει. Γιατι μονο μια φορα ? Δεν του ηταν αρκετη, χρειαζοταν πιο πολλες.
Τι να επελεγε ? Οχι πως δεν υπηρχαν πραγματα για σβησιμο, ηταν εκει μπροστα του, τα εβλεπε γραμμενα στο χαρτι. Αλλα ποιο απ' ολα ? Ευτυχως που ηταν ακομα μονος του, ειχε αρκετο χρονο στην διαθεση του για να κανει την σωστη επιλογη. Εκανε μια βολτα ολο το σπιτι μηπως αυτο τον βοηθουσε να σκεφτει καλυτερα αλλα οταν επεστρεψε παλι εκει που ηταν ακουμπισμενο το χαρτι με το μολυβι διπλα, καμια νεα ιδεα δεν ειχε γεννηθει στο μυαλο του.Κοιταξε το χαρτι.
=================================
Πρωτη πρωτη ηταν η δασκαλα του που παντα τον μαλωνε και του εβαζε τις φωνες. Απο κατω ηταν ο πατερας του, που ειχε πια λησμονησει και την υπαρξη του. Επομενοι ηταν οι δυο νταηδες της ταξης που παντα τον πειραζαν και τον εδερναν διχως λογο κι αιτια. Το κοριτσακι που του ειχε πει πως τον αγαπουσε αλλα τελικα ειχε φιλησει καποιον αλλο βρισκοταν κι αυτο στη λιστα. Μεχρι και ο σκυλος του γειτονα που παντα τον κυνηγουσε οποτε εκανε ποδηλατο ειχε βρει την θεση του σ' εκεινο το κομματι χαρτι. Τα λιγα ακομα ονοματα που υπηρχαν αντιπροσωπευαν οτι χειροτερο ζουσε απο τοτε που θυμοταν τον εαυτο του γι αυτο και καθολου δεν του φαινοταν περιεργο που στο τελος της λιστας ειχε γραψει την λεξη 'θανατος'.
Πηρε το μολυβι στα χερια του και το κρατησε πανω απο το χαρτι. Τα ματια του ετρεξαν ακομα μια φορα ολα τα σημειωμενα ονοματα. Ειχε παρει πια την αποφαση του.
Σιγα σιγα, με προσοχη, σχεδον μ' ευλαβεια εσβησε μια λεξη απ' αυτες που υπηρχαν γραμμενες.
Πηρε το χαρτι στα χερια και χαμογελασε πλατια. Η λεξη 'θανατος' δεν υπηρχε πια.
ΤΕΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου