NIKOS O IDIOS
ΚΑΤΑΔΥΣΗ ΣΤΟΝ ΕΦΙΑΛΤΗ
Εκατσε οσο πιο αναπαυτικα μπορουσε κι αφησε το βλεμμα του να πλανηθει στο μαγευτικο ηλιοβασιλεμα που επαιρνε σταδιακα σαρκα και οστα στο βαθος. Τα κατακοκκινα, βαμβακερα συννεφα χαριεντιζονταν με τον πορτοκαλι δισκο του ηλιου σ' ενα απο τα τελευταια τους παιγνιδια πριν αποχαιρετιστουν. Γεμισε το ποτηρι του με το κεχριμπαρενιο Tyrconell κι εκλεισε τα ματια του. Επιτελους η σεζον ειχε τελειωσει, απο το σημερινο βραδυ ηταν πια ελευθερος να ξεκινησει τις μινι διακοπες του. Μια βδομαδα ολη δικη του, να την απολαυσει και να την χαρει με τον τροπο που ο ιδιος επιθυμουσε. Ηταν η στιγμη που περιμενε απο την πρωτη μερα κιολας που ειχε ξεκινησει να δουλευει για το Azura Quilalea Private Island. Οχι πως ειχε παραπονο απο τις συνθηκες εργασιας η απο το οικονομικο κοματι, τουναντιον οι εργοδοτες του ηταν περαν του δεοντος γαλαντομοι στο χρηματικο και απιστευτα διακριτικοι στο τροπο με τον οποιο ο Νικ Σειμ χειριζοταν την οικονομικα ευκαταστατη πελατεια τους. Αλλου εστιαζε το προβλημα κι αυτο ειχε να κανει με τον ιδιο προσωπικα.
==============================
Πονουσε. Ολο του το κορμι πονουσε αφανταστα. Πιο παλια δεν θα εδινε καν σημασια μα τωρα δεν μπορουσε ν' αγνοησει ολο αυτο το αλγος που τον ειχε κυριευσει, ενα αλγος που εμοιαζε να εχει ερθει για να μεινει. Σε καθε λιγα εκατοστα του σωματος του υπηρχαν μωλωπες, προσφατοι και παλιοτεροι, πληγες που πασχιζαν να επουλωθουν και μικρα, αδιορατα καρουμπαλα.
Την ηξερε την φυση της δουλειας, αυτη ηταν κι αυτα απαιτουσε. Θα ηταν πραγματικο θαυμα να εβγαινε αλωβητος εχοντας να κουμανταρει καθημερινα ενα τετοιο σκαρι με επιβαινοντες ιδιοτροπους νεοπλουτους που ζητουσαν συνεχως και κατι περισσοτερο απο το ηδη προγραμματισμενο. Ειχε χτυπησει σχεδον σε καθε σημειο του σκαφους στην προσπαθεια του να ικανοποιησει τους πελατες του Azura Quilalea Private Island ειτε απολαμβαναν μια απλη εκδρομη ειτε ετοιμαζονταν για καταδυση στα κρυσταλλενια νερα του Quirimbas.
Γεμισε παλι το ποτηρι του με Tyrconell και χαμογελασε πλατια. Η κουραση, η ταλαιπωρια ειχαν τελειωσει, σειρα ειχαν τωρα η απολαυση και η ξεγνοιασια.
================================
Ηταν ενα υπεροχο, ηλιολουστο πρωινο. Η επιφανεια της θαλασσας ηταν απολυτα γαληνια και τα ολοκαθαρα νερα ηταν πραγματι μια προκληση για οποιονδηποτε να βουτηξει μεσα τους. Απολαμβανε ολο αυτο το σαγηνευτικο σκηνικο συνοδεια μιας κουπας φρεσκου, αχνιστου καφε.
Σε λιγο θα εριχνε μια ματια στο τελευταιο μετεωρολογικο δελτιο μολονοτι ηξερε πως τιποτα ουσιαστικα δεν θ' αλλαζε καθ' ολη την διαρκεια της μερας. Μετα ειχαν σειρα τ' απαραιτητα αντικειμενα για την καταδυση. Ο απαιτουμενος ελεγχος προεβλεπε πιστοποιηση σωστης λειτουργιας των φιαλων οξυγονου, καθαρισμα της μασκας, εντοπισμος τυχον ψεγαδιων στην στολη καταδυσης, υπαρξη και χρηση σημαδουρας επιφανειας, φωτοβολιδες και βεγγαλικα εντος χρονικου οριου χρησης και πολλα αλλα απαραιτητα για μια καταδυση.
Μηχανικα τα εκανε ολα, δεν ηταν η πρωτη φορα που επαναλαμβανε τις συγκεκριμενες κινησεις ρουτινας. Αναψε ενα τσιγαρο και παρακολουθησε την απεγνωσμενη προσπαθεια του καπνου να διατηρησει την συνοχη του κοντρα στο ελαφρυ αερακι που φυσουσε.
==================================
Βουτηξε. Οσες φορες και να ειχε δει το θεαμα που απλωνοταν μπροστα του δεν μπορουσε ποτε να το χορτασει. Μια κουστωδια μικρων, πολυχρωμων ψαριων τρομαξε με την αποτομη εμφανιση του και σκορπισε αστραπιαια στα τεσσερα σημεια του ωκεανου μονο και μονο για να ξανασυγκεντρωθει λιγα δευτερολεπτα μετα ξανα σε ομαδα. Απιστευτα ευελικτα, επιταγχυναν και σταματουσαν τοσο γρηγορα που οσες φορες και να το ειχε ζησει παντα το απολαμβανε.
Προσαρμοσμενος στο υγρο στοιχειο κολυμπησε νωχελικα προς το σημειο που βρισκοταν ο κοραλλιογενης υφαλος. Δεν ηταν η πρωτη φορα που τον επισκεπτοταν μα ηταν τοσο μεγαλος που υπηρχαν πολλα σημεια που δεν τα ειχε δει ακομα. Σημερα ηθελε να εξερευνησει την μικρη σπηλια που βρισκοταν στην βαση του υφαλου, στην βορειοανατολικη πλευρα του. Ηταν αρκετα μεγαλη για να χωρεσει ενα ανθρωπινο σωμα, τουλαχιστον στο αρχικο της ανοιγμα. Δεν γνωριζε ουτε το μηκος της ουτε που κατεληγε, σημερα θα μαθαινε μεχρι που μπορουσε να φτασει και τι ακριβως εκρυβε στα σπλαχνα της. Σε μερικα δευτερολεπτα θα ηταν εκει.
===============================
Οι μονιμοι θαμωνες του υφαλου ηταν στην θεση τους. Η αχορταγη, φονικη σμερνα που καραδοκουσε τα υποψηφια θυματα της παραφυλωντας κρυμενη μεσα σε μια τρυπα πανω στον υφαλο, το βαριεστημενο σαλαχι που ειχε αφεθει να παρασερνεται απο το ρευμα, ενα μεγαλου μεγεθους χταποδι που καμουφλαριζονταν εντεχνα παιρνοντας τα χρωματα διαφορων θαλασσιων φυτων, μια μπαλα απο σαρδελες που ανοιγε κι εκλεινε καθε φορα που καποιος θηρευτης πλησιαζε, ενας υπερμεγεθης καβουρας που εμοιαζε γαντζωμενος πανω σε μια πετρα.
Ολα αυτα τα πλασματα ζουσαν και πεθαιναν εκει, αυτο ηταν το σπιτι τους, ο ιδιος δεν ηταν τιποτα περισσοτερο απο ενας εισβολεας οσες προσπαθειες και να κατεβαλλε ωστε η παρουσια του εκει να περνουσε απαρατηρητη. Εριξε μια ματια στο ρολοι που ειχε στον δεξι καρπο του. Πλησιαζε μεσημερι. Ειχε αφθονο χρονο μπροστα του, δεν βιαζοταν. Η βιασυνη και η απερισκεψια σε τετοια μερη μπορουσε ν' αποβει μοιραια ακομα και για καποιον με την δικη του πλουσια εμπειρια. Ειδε μπροστα του το ανοιγμα της σπηλιας και πλησιασε.
===============================
Το ανοιγμα της σπηλιας ηταν αρκετα μεγαλο για να χωρεσει ενας ενηλικας αλλα δεν μπορουσε να ξερει αν αυτο θα συνεχιζοταν μεχρι τελους. Ελεγξε τον φακο του κι αφησε το φως να του αποκαλυψει τις λεπτομερειες του εσωτερικου της σπηλιας. Αριστερα και δεξια υπηρχαν παντου κοραλλια, τοσο κοφτερα που η απλη και μονο επαφη μαζι τους ηταν ικανη να προκαλεσει πληγη με τετοιο βαθος που η αιμορραγια της θα προσελκυε στο σημειο επισκεπτες που ο Νικ ηθελε ν' αποφυγει. Με μια πρωτη προχειρη εκτιμηση καταλαβε πως η εξερευνηση που ηθελε να κανει δεν θα ηταν ευκολη γι αυτο οργανωσε την στρατηγικη του. Σε περιπτωση που τα πραγματα δυσκολευαν προς τα μεσα επρεπε να υπαρχει τροπος να μπορει να επιστρεψει κι αυτο μπορουσε μονο να γινει αν ειχε αρκετο χωρο για αναστροφη πορεια. Αφου σιγουρευτηκε πως ειχε εναλλακτικες λυσεις αρχισε να κολυμπα αργα και προσεκτικα μεσα στην σπηλια. Για μερικα μετρα, οσο μπορουσε να φτασει το ασθενικο φως του ηλιου, ειχε αρκετο φως για να βλεπει. Απο ενα σημειο και μετα τιποτα δεν μπορουσε να γινει διχως τον φακο.
================================
Ειχε λιγα λεπτα που κολυμπουσε οταν βρεθηκε εξαφνα μπροστα στο διλημμα. Αριστερα και δεξια δυο υποδεεστερα ανοιγματα τον εβαλαν σε σκεψεις ως προς την διαδρομη που θ' ακολουθουσε. Μια στιγμιαια λαμψη ευθεια μπροστα του, στο βαθος, του εδωσε την απαντηση που εψαχνε. Συνεχισε να κολυμπαει εμπρος και συντομα διαπιστωσε πως προφανως η λαμψη προερχοταν απο αντανακλαση του φωτος απο την αλλη μερια, πραγμα που σημαινε πως ειχε διασχισει ολη την σπηλια και τωρα εβγαινε ξανα στην θαλασσα. Μια σειρα γεγονοτων, ευκολα ανιχνευσιμα λογω της εμπειριας του, αρχισαν να ξεδιπλωνονται μπροστα του.
Ισως ηταν η ιδεα του αλλα το φως του ηλιου εμοιαζε να εχει χτικιασει, υπερβολικα αδυναμο και εντονα ξεθωριασμενο. Σηκωσε το κεφαλι του για να δει μα αυτο που του εκανε εντυπωση ηταν πως δεν εβλεπε την σκια απο το σκαφος του στην επιφανεια της θαλασσης. Αυτο ηταν οντως ακρως παραδοξο. Που ειχε παει το σκαφος ? Ξεκινησε την διαδικασια αναδυσης. Το επομενο γεγονος ηταν ακομα πιο περιεργο και ιδιατερως ανησυχητικο.
===================================
Η προσπαθεια που κατεβαλλε για ν' αναδυθει ηταν μεγαλυτερη απο το συνηθισμενο, λες και ειχε αποτομα εξαφανιστει ολο το αλατι της θαλασσας. Δοκιμασε λιγο και τρομαξε. Το νερο ηταν γλυκο, δεν υπηρχε ιχνος αλατιου. Ενα παραλογο κυμα φοβου τον συνεπηρε. Κατι δεν πηγαινε καλα εδω αλλα δεν μπορουσε να καταλαβει τι. Το επομενο γεγονος απλα προσθεσε περισσοτερο τρομο σ' αυτον που ηδη βιωνε. Δεν υπηρχε ιχνος ζωης γυρω του, ολος ο θαλασσιος κοσμος ειχε απλα εξαφανιστει. Πως ηταν δυνατον κατι τετοιο ? Ο φοβος αυξησε την αδρεναλινη του και τωρα πια κολυμπουσε φρενηρης προς την επιφανεια. Οταν εφτασε εκει ο πανικος απλα πολλαπλασιαστηκε τοσο ραγδαια που πλεον δεν ηταν διαχειρισιμος. Δεν υπηρχε τιποτα στην επιφανεια. Τριγυρω του, περικλειοντας τον, υπηρχε ενα γιγαντιαιος γυαλινος θολος χωρις κανενα ορατο ανοιγμα. Κολυμπησε σαν μανιακος προς μια πλευρα και αγγιξε το τζαμι. Ναι, ηταν τζαμι, ενα παχυ, αθραυστο τζαμι. Ενοιωσε τα λογικα του να τον εγκαταλειπουν. Ηταν φυλακισμενος μεσα σε κατι που δεν ειχε διεξοδο σε οποιο σημειο και να κοιτουσε.
==========================
Βουτηξε παλι. Ισως ηταν η ιδεα του μα αυτη την φορα εφτασε στον πυθμενα πολυ πιο γρηγορα. Η επομενη διαπιστωση ηταν ενα ακομα χτυπημα στην ελαχιστη λογικη που του απεμενε. Δεν υπηρχε πια υφαλος. Στην θεση του βρισκοταν ενας μεγαλος τεχνητος βραχος, σαν κι αυτους που χρησιμοποιουνται για διακοσμηση στα ενυδρεια. Καποια σκορπια φυτα ηταν κι αυτα ψευτικα, οπως και οτιδηποτε αλλο βρισκοταν τοποθετημενο εκει. Ανεβηκε γρηγορα στην επιφανεια.
Πρεπει να ηταν καποιος εφιαλτης, ανα πασα στιγμη θα ξυπναγε λουσμενος στον ιδρωτα αλλα πισω στην πραγματικοτητα που ειχε αφησει. Ομως ποτε θα ξυπναγε και πως ?
Μια αχανης συννεφια σκιασε ολο το μερος σαν να ειχε χωθει κατι αναμεσα σ' αυτον και την οποια πηγη φωτος υπηρχε που του εδινε ακομα την δυνατοτητα να βλεπει. Σηκωσε τα ματια του ψηλα κι ενα ουρλιαχτο τρομου βγηκε αθελα του απο το στηθος του. Ηταν αδυνατον, αυτο που εβλεπε ηταν απλα αδυνατον. Ειχε τρελαθει, του ειχε σαλεψει, αυτο συνεβαινε, γιατι αυτο που εστεκε και τον κοιταγε περιεργα δεν θα μπορουσε ποτε να υπαρξει.
==========================
Αυτο που της κινησε την περιεργεια ηταν μια στιγμιαια κινηση. Προσεχοντας να μην την παρει χαμπαρι κανεις με χαριτωμενες χορευτικες κινησεις βρεθηκε κατω απο το τραπεζι. Εδωσε ενα σαλτο και βρεθηκε επανω. Τα ματια της καρφωθηκαν στο αντικειμενο που υπηρχε πανω στο τραπεζι. Το ειχε ξαναδει μα μεχρι εκεινη τη στιγμη δεν ειχε κατι που να της κινησει το ενδιαφερον. Τωρα ομως τα πραγματα ειχαν αλλαξει. Ενα ψαρακι, ενας υπεροχος μεζες, κολυμπουσε μεσα στο νερο μανιασμενα. Οι κορες της διεσταλλησαν και σηκωσε το μπροστινο της ποδι προσπαθωντας να πιασει το ψαρακι. Τα καταφερε και το εφερε μπροστα στο στομα της. Πανουργα κοιταξε τριγυρω να σιγουρευτει πως ηταν μονη της. Το αφησε λιγο να σπαρταρησει στα νυχια της και με μια ξαφνικη κινηση το καταπιε μονομιας.
Ηξερε πως καποια τιμωρια την περιμενε γι αυτο μα πως μπορουσε μια γατα ν' αντισταθει σ' εναν τετοιο λουκουλειο πειρασμο ? Πηδηξε γρηγορα απο το τραπεζι με τα μουστακια της να χαμογελανε κι εξαφανιστηκε απο το δωματιο πριν εμφανιστει κανεις.
ΤΕΛΟΣ
ΚΑΤΑΔΥΣΗ ΣΤΟΝ ΕΦΙΑΛΤΗ
Εκατσε οσο πιο αναπαυτικα μπορουσε κι αφησε το βλεμμα του να πλανηθει στο μαγευτικο ηλιοβασιλεμα που επαιρνε σταδιακα σαρκα και οστα στο βαθος. Τα κατακοκκινα, βαμβακερα συννεφα χαριεντιζονταν με τον πορτοκαλι δισκο του ηλιου σ' ενα απο τα τελευταια τους παιγνιδια πριν αποχαιρετιστουν. Γεμισε το ποτηρι του με το κεχριμπαρενιο Tyrconell κι εκλεισε τα ματια του. Επιτελους η σεζον ειχε τελειωσει, απο το σημερινο βραδυ ηταν πια ελευθερος να ξεκινησει τις μινι διακοπες του. Μια βδομαδα ολη δικη του, να την απολαυσει και να την χαρει με τον τροπο που ο ιδιος επιθυμουσε. Ηταν η στιγμη που περιμενε απο την πρωτη μερα κιολας που ειχε ξεκινησει να δουλευει για το Azura Quilalea Private Island. Οχι πως ειχε παραπονο απο τις συνθηκες εργασιας η απο το οικονομικο κοματι, τουναντιον οι εργοδοτες του ηταν περαν του δεοντος γαλαντομοι στο χρηματικο και απιστευτα διακριτικοι στο τροπο με τον οποιο ο Νικ Σειμ χειριζοταν την οικονομικα ευκαταστατη πελατεια τους. Αλλου εστιαζε το προβλημα κι αυτο ειχε να κανει με τον ιδιο προσωπικα.
==============================
Πονουσε. Ολο του το κορμι πονουσε αφανταστα. Πιο παλια δεν θα εδινε καν σημασια μα τωρα δεν μπορουσε ν' αγνοησει ολο αυτο το αλγος που τον ειχε κυριευσει, ενα αλγος που εμοιαζε να εχει ερθει για να μεινει. Σε καθε λιγα εκατοστα του σωματος του υπηρχαν μωλωπες, προσφατοι και παλιοτεροι, πληγες που πασχιζαν να επουλωθουν και μικρα, αδιορατα καρουμπαλα.
Την ηξερε την φυση της δουλειας, αυτη ηταν κι αυτα απαιτουσε. Θα ηταν πραγματικο θαυμα να εβγαινε αλωβητος εχοντας να κουμανταρει καθημερινα ενα τετοιο σκαρι με επιβαινοντες ιδιοτροπους νεοπλουτους που ζητουσαν συνεχως και κατι περισσοτερο απο το ηδη προγραμματισμενο. Ειχε χτυπησει σχεδον σε καθε σημειο του σκαφους στην προσπαθεια του να ικανοποιησει τους πελατες του Azura Quilalea Private Island ειτε απολαμβαναν μια απλη εκδρομη ειτε ετοιμαζονταν για καταδυση στα κρυσταλλενια νερα του Quirimbas.
Γεμισε παλι το ποτηρι του με Tyrconell και χαμογελασε πλατια. Η κουραση, η ταλαιπωρια ειχαν τελειωσει, σειρα ειχαν τωρα η απολαυση και η ξεγνοιασια.
================================
Ηταν ενα υπεροχο, ηλιολουστο πρωινο. Η επιφανεια της θαλασσας ηταν απολυτα γαληνια και τα ολοκαθαρα νερα ηταν πραγματι μια προκληση για οποιονδηποτε να βουτηξει μεσα τους. Απολαμβανε ολο αυτο το σαγηνευτικο σκηνικο συνοδεια μιας κουπας φρεσκου, αχνιστου καφε.
Σε λιγο θα εριχνε μια ματια στο τελευταιο μετεωρολογικο δελτιο μολονοτι ηξερε πως τιποτα ουσιαστικα δεν θ' αλλαζε καθ' ολη την διαρκεια της μερας. Μετα ειχαν σειρα τ' απαραιτητα αντικειμενα για την καταδυση. Ο απαιτουμενος ελεγχος προεβλεπε πιστοποιηση σωστης λειτουργιας των φιαλων οξυγονου, καθαρισμα της μασκας, εντοπισμος τυχον ψεγαδιων στην στολη καταδυσης, υπαρξη και χρηση σημαδουρας επιφανειας, φωτοβολιδες και βεγγαλικα εντος χρονικου οριου χρησης και πολλα αλλα απαραιτητα για μια καταδυση.
Μηχανικα τα εκανε ολα, δεν ηταν η πρωτη φορα που επαναλαμβανε τις συγκεκριμενες κινησεις ρουτινας. Αναψε ενα τσιγαρο και παρακολουθησε την απεγνωσμενη προσπαθεια του καπνου να διατηρησει την συνοχη του κοντρα στο ελαφρυ αερακι που φυσουσε.
==================================
Βουτηξε. Οσες φορες και να ειχε δει το θεαμα που απλωνοταν μπροστα του δεν μπορουσε ποτε να το χορτασει. Μια κουστωδια μικρων, πολυχρωμων ψαριων τρομαξε με την αποτομη εμφανιση του και σκορπισε αστραπιαια στα τεσσερα σημεια του ωκεανου μονο και μονο για να ξανασυγκεντρωθει λιγα δευτερολεπτα μετα ξανα σε ομαδα. Απιστευτα ευελικτα, επιταγχυναν και σταματουσαν τοσο γρηγορα που οσες φορες και να το ειχε ζησει παντα το απολαμβανε.
Προσαρμοσμενος στο υγρο στοιχειο κολυμπησε νωχελικα προς το σημειο που βρισκοταν ο κοραλλιογενης υφαλος. Δεν ηταν η πρωτη φορα που τον επισκεπτοταν μα ηταν τοσο μεγαλος που υπηρχαν πολλα σημεια που δεν τα ειχε δει ακομα. Σημερα ηθελε να εξερευνησει την μικρη σπηλια που βρισκοταν στην βαση του υφαλου, στην βορειοανατολικη πλευρα του. Ηταν αρκετα μεγαλη για να χωρεσει ενα ανθρωπινο σωμα, τουλαχιστον στο αρχικο της ανοιγμα. Δεν γνωριζε ουτε το μηκος της ουτε που κατεληγε, σημερα θα μαθαινε μεχρι που μπορουσε να φτασει και τι ακριβως εκρυβε στα σπλαχνα της. Σε μερικα δευτερολεπτα θα ηταν εκει.
===============================
Οι μονιμοι θαμωνες του υφαλου ηταν στην θεση τους. Η αχορταγη, φονικη σμερνα που καραδοκουσε τα υποψηφια θυματα της παραφυλωντας κρυμενη μεσα σε μια τρυπα πανω στον υφαλο, το βαριεστημενο σαλαχι που ειχε αφεθει να παρασερνεται απο το ρευμα, ενα μεγαλου μεγεθους χταποδι που καμουφλαριζονταν εντεχνα παιρνοντας τα χρωματα διαφορων θαλασσιων φυτων, μια μπαλα απο σαρδελες που ανοιγε κι εκλεινε καθε φορα που καποιος θηρευτης πλησιαζε, ενας υπερμεγεθης καβουρας που εμοιαζε γαντζωμενος πανω σε μια πετρα.
Ολα αυτα τα πλασματα ζουσαν και πεθαιναν εκει, αυτο ηταν το σπιτι τους, ο ιδιος δεν ηταν τιποτα περισσοτερο απο ενας εισβολεας οσες προσπαθειες και να κατεβαλλε ωστε η παρουσια του εκει να περνουσε απαρατηρητη. Εριξε μια ματια στο ρολοι που ειχε στον δεξι καρπο του. Πλησιαζε μεσημερι. Ειχε αφθονο χρονο μπροστα του, δεν βιαζοταν. Η βιασυνη και η απερισκεψια σε τετοια μερη μπορουσε ν' αποβει μοιραια ακομα και για καποιον με την δικη του πλουσια εμπειρια. Ειδε μπροστα του το ανοιγμα της σπηλιας και πλησιασε.
===============================
Το ανοιγμα της σπηλιας ηταν αρκετα μεγαλο για να χωρεσει ενας ενηλικας αλλα δεν μπορουσε να ξερει αν αυτο θα συνεχιζοταν μεχρι τελους. Ελεγξε τον φακο του κι αφησε το φως να του αποκαλυψει τις λεπτομερειες του εσωτερικου της σπηλιας. Αριστερα και δεξια υπηρχαν παντου κοραλλια, τοσο κοφτερα που η απλη και μονο επαφη μαζι τους ηταν ικανη να προκαλεσει πληγη με τετοιο βαθος που η αιμορραγια της θα προσελκυε στο σημειο επισκεπτες που ο Νικ ηθελε ν' αποφυγει. Με μια πρωτη προχειρη εκτιμηση καταλαβε πως η εξερευνηση που ηθελε να κανει δεν θα ηταν ευκολη γι αυτο οργανωσε την στρατηγικη του. Σε περιπτωση που τα πραγματα δυσκολευαν προς τα μεσα επρεπε να υπαρχει τροπος να μπορει να επιστρεψει κι αυτο μπορουσε μονο να γινει αν ειχε αρκετο χωρο για αναστροφη πορεια. Αφου σιγουρευτηκε πως ειχε εναλλακτικες λυσεις αρχισε να κολυμπα αργα και προσεκτικα μεσα στην σπηλια. Για μερικα μετρα, οσο μπορουσε να φτασει το ασθενικο φως του ηλιου, ειχε αρκετο φως για να βλεπει. Απο ενα σημειο και μετα τιποτα δεν μπορουσε να γινει διχως τον φακο.
================================
Ειχε λιγα λεπτα που κολυμπουσε οταν βρεθηκε εξαφνα μπροστα στο διλημμα. Αριστερα και δεξια δυο υποδεεστερα ανοιγματα τον εβαλαν σε σκεψεις ως προς την διαδρομη που θ' ακολουθουσε. Μια στιγμιαια λαμψη ευθεια μπροστα του, στο βαθος, του εδωσε την απαντηση που εψαχνε. Συνεχισε να κολυμπαει εμπρος και συντομα διαπιστωσε πως προφανως η λαμψη προερχοταν απο αντανακλαση του φωτος απο την αλλη μερια, πραγμα που σημαινε πως ειχε διασχισει ολη την σπηλια και τωρα εβγαινε ξανα στην θαλασσα. Μια σειρα γεγονοτων, ευκολα ανιχνευσιμα λογω της εμπειριας του, αρχισαν να ξεδιπλωνονται μπροστα του.
Ισως ηταν η ιδεα του αλλα το φως του ηλιου εμοιαζε να εχει χτικιασει, υπερβολικα αδυναμο και εντονα ξεθωριασμενο. Σηκωσε το κεφαλι του για να δει μα αυτο που του εκανε εντυπωση ηταν πως δεν εβλεπε την σκια απο το σκαφος του στην επιφανεια της θαλασσης. Αυτο ηταν οντως ακρως παραδοξο. Που ειχε παει το σκαφος ? Ξεκινησε την διαδικασια αναδυσης. Το επομενο γεγονος ηταν ακομα πιο περιεργο και ιδιατερως ανησυχητικο.
===================================
Η προσπαθεια που κατεβαλλε για ν' αναδυθει ηταν μεγαλυτερη απο το συνηθισμενο, λες και ειχε αποτομα εξαφανιστει ολο το αλατι της θαλασσας. Δοκιμασε λιγο και τρομαξε. Το νερο ηταν γλυκο, δεν υπηρχε ιχνος αλατιου. Ενα παραλογο κυμα φοβου τον συνεπηρε. Κατι δεν πηγαινε καλα εδω αλλα δεν μπορουσε να καταλαβει τι. Το επομενο γεγονος απλα προσθεσε περισσοτερο τρομο σ' αυτον που ηδη βιωνε. Δεν υπηρχε ιχνος ζωης γυρω του, ολος ο θαλασσιος κοσμος ειχε απλα εξαφανιστει. Πως ηταν δυνατον κατι τετοιο ? Ο φοβος αυξησε την αδρεναλινη του και τωρα πια κολυμπουσε φρενηρης προς την επιφανεια. Οταν εφτασε εκει ο πανικος απλα πολλαπλασιαστηκε τοσο ραγδαια που πλεον δεν ηταν διαχειρισιμος. Δεν υπηρχε τιποτα στην επιφανεια. Τριγυρω του, περικλειοντας τον, υπηρχε ενα γιγαντιαιος γυαλινος θολος χωρις κανενα ορατο ανοιγμα. Κολυμπησε σαν μανιακος προς μια πλευρα και αγγιξε το τζαμι. Ναι, ηταν τζαμι, ενα παχυ, αθραυστο τζαμι. Ενοιωσε τα λογικα του να τον εγκαταλειπουν. Ηταν φυλακισμενος μεσα σε κατι που δεν ειχε διεξοδο σε οποιο σημειο και να κοιτουσε.
==========================
Βουτηξε παλι. Ισως ηταν η ιδεα του μα αυτη την φορα εφτασε στον πυθμενα πολυ πιο γρηγορα. Η επομενη διαπιστωση ηταν ενα ακομα χτυπημα στην ελαχιστη λογικη που του απεμενε. Δεν υπηρχε πια υφαλος. Στην θεση του βρισκοταν ενας μεγαλος τεχνητος βραχος, σαν κι αυτους που χρησιμοποιουνται για διακοσμηση στα ενυδρεια. Καποια σκορπια φυτα ηταν κι αυτα ψευτικα, οπως και οτιδηποτε αλλο βρισκοταν τοποθετημενο εκει. Ανεβηκε γρηγορα στην επιφανεια.
Πρεπει να ηταν καποιος εφιαλτης, ανα πασα στιγμη θα ξυπναγε λουσμενος στον ιδρωτα αλλα πισω στην πραγματικοτητα που ειχε αφησει. Ομως ποτε θα ξυπναγε και πως ?
Μια αχανης συννεφια σκιασε ολο το μερος σαν να ειχε χωθει κατι αναμεσα σ' αυτον και την οποια πηγη φωτος υπηρχε που του εδινε ακομα την δυνατοτητα να βλεπει. Σηκωσε τα ματια του ψηλα κι ενα ουρλιαχτο τρομου βγηκε αθελα του απο το στηθος του. Ηταν αδυνατον, αυτο που εβλεπε ηταν απλα αδυνατον. Ειχε τρελαθει, του ειχε σαλεψει, αυτο συνεβαινε, γιατι αυτο που εστεκε και τον κοιταγε περιεργα δεν θα μπορουσε ποτε να υπαρξει.
==========================
Αυτο που της κινησε την περιεργεια ηταν μια στιγμιαια κινηση. Προσεχοντας να μην την παρει χαμπαρι κανεις με χαριτωμενες χορευτικες κινησεις βρεθηκε κατω απο το τραπεζι. Εδωσε ενα σαλτο και βρεθηκε επανω. Τα ματια της καρφωθηκαν στο αντικειμενο που υπηρχε πανω στο τραπεζι. Το ειχε ξαναδει μα μεχρι εκεινη τη στιγμη δεν ειχε κατι που να της κινησει το ενδιαφερον. Τωρα ομως τα πραγματα ειχαν αλλαξει. Ενα ψαρακι, ενας υπεροχος μεζες, κολυμπουσε μεσα στο νερο μανιασμενα. Οι κορες της διεσταλλησαν και σηκωσε το μπροστινο της ποδι προσπαθωντας να πιασει το ψαρακι. Τα καταφερε και το εφερε μπροστα στο στομα της. Πανουργα κοιταξε τριγυρω να σιγουρευτει πως ηταν μονη της. Το αφησε λιγο να σπαρταρησει στα νυχια της και με μια ξαφνικη κινηση το καταπιε μονομιας.
Ηξερε πως καποια τιμωρια την περιμενε γι αυτο μα πως μπορουσε μια γατα ν' αντισταθει σ' εναν τετοιο λουκουλειο πειρασμο ? Πηδηξε γρηγορα απο το τραπεζι με τα μουστακια της να χαμογελανε κι εξαφανιστηκε απο το δωματιο πριν εμφανιστει κανεις.
ΤΕΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου