ELENI VAMVATSIKOU
ΑΓΝΩΣΤΟΥ ΠΡΟΕΛΕΥΣΕΩΣ
Οι σποραδικες ανωμαλιες του οδοστρωματος της δυσκολευαν ενιοτε την ζωη στην προσπαθεια που εκανε για να διαβασει ολη εκεινη την μακροσκελη αναφορα. Το χειροτερο ηταν πως σε μια τετοια πρωτογνωρη περισταση ακομα και οι λεπτομερειες επαιζαν σημαντικο ρολο, πραγμα που σημαινε πως επρεπε να μελετησει την αναφορα εμπεριστατωμενα. Καθε φορα που τελειωνε μια αναγνωση ενοιωθε πως ειχε καταλαβει λιγοτερα απο την τελευταια φορα ενω σημεια που πιστευε πως ειχε κατανοησει ηδη αποκτουσαν δευτερες και τριτες ερμηνειες. Εριξε μια ματια εξω απο το παραθυρο του αυτοκινητου αφηνοντας το μαγευτικο τοπιο να της αποσπασει, εστω και για λιγο, την προσοχη. Αναστεναξε σκεπτομενη πως τετοια ειδυλλιακα μερη αποτελουσαν σκοπος διακοπων γι αλλους ενω για την ιδια αυστηρως εργασια, μια εργασια μαλιστα που στην προκειμενη περιπτωση εβριθε παραδοξολογιων απο την αρχη μεχρι το τελος.
Ξαναπηρε την αναφορα του τοπικου σεριφη στα χερια της κι αρχισε να την διαβαζει παλι ευελπιστωντας πως ισως αυτη τη φορα να εντοπιζε κατι σημαντικο που να της ειχε διαφυγει.
================================
Το Χιντενχεντ ηταν η παραδοσιακη , κλασσικη κωμοπολη που μπορουσε να βρει καποιος στα βορειοδυτικα, μια κωμοπολη υψηλου τετραψηφιου αριθμου κατοικων χωμενη αναμεσα σε δυο δρυμους με μια εντυπωσιακη λιμνη λιγα χιλιομετρα μακρια της. Ηταν απο εκεινα τα μερη που η ρουτινα ηταν μια αγαπημενη συνηθεια που οι κατοικοι υπηρετουσαν πιστα ελλειψει μεγαλων, σημαντικων γεγονοτων. Κι επειδη η φυση ειχε απηυδισει πια να περιμενει κατι το συνταρακτικο να συμβει το δημιουργησε μονη της. Ενας τεραστιος βραχος βαρους δυο τοννων περιπου που εστεκε δεκαετιες περηφανα στην κορυφη του λοφου που στους προποδες του απλωνε το κορμι της η μαγευτικη λιμνη του Χιντενχεντ υπεκυψε στον νομο της βαρυτητας και κατεληξε στον πυθμενα της λιμνης μετα απο μια εντυπωσιακη νεροποντη διαρκειας τριων ημερων που ειχε σαν αποτελεσμα να διαβρωθει η βαση του βραχου και να υποχωρησει. Τροπος για να μπορουσαν οι κατοικοι να βγαλουν τον βραχο αυτουσιο απο την λιμνη δεν υπηρχε, ετσι προσεφυγαν σε μια πιο ευκολη και βολικη λυση.
================================
Τα υποβρυχια πλαστικα εκρηκτικα με τα οποια ζωστηκε ο βραχος εκαναν πολυ καλα την δουλεια τους. Χρειαστηκε βεβαια να εξαντληθουν οι προμηθεις του τοπικου οπλοπωλειου αλλα με την καθοδηγηση των τοπικων αρχοντων η επιχειριση διασπασης του βραχου στεφθηκε με απολυτη επτυχια. Τις δυο επομενες μερες δυο συνεργεια που δημιουργηθηκαν γι αυτην τη δουλεια και μονο ανεσυραν τα κοματια του βραχου σταδιακα μεχρι ν' αδειαζε η λιμνη.
Ο πρωτος που παρατηρησε το παραξενο αντικειμενο ηταν ενας ντοπιος ψαρας που επισκεφθηκε την λιμνη αφου ειχαν ολοκληρωθει ολες οι εργασιες μα δεν εδωσε σημασια. Ηταν μια λευκοχρωμη μαζα κυκλικου σχηματος, διαμετρου περιπου τριαντα εκατοστων, που επεπλεε σε καποιο απομακρυσμενο σημειο της λιμνης μα δεν στοιχειοθετουσε κατι αξιο λογου και μελετης. Ειχε περασει μια βδομαδα απο την ανατιναξη του βραχου οταν καποιος αλλος ψαρας παρατηρησε κατι περιεργο. Επι δυο μερες συνεχομενα, σε μια λιμνη που εβριθε ζωης, δεν ειχε πιασει ουτε ενα ψαρι. Η επομενη διαπιστωση ηταν ακομα πιο περιεργη.
==================================
Ξανακοιταξε εκεινο το σημειο της αναφορας και κουνησε απορημενα το κεφαλι της. Μολονοτι για τα δεδομενα του εμβαδου της λιμνης ηταν μια επικη εκρηξη δεν βρεθηκε ουτε ενα νεκρο ψαρι να επιπλεει ουτε να εχει βγει σε καποιο σημειο της οχθης. Ηταν το πρωτο πραγμα που τους ειχε κανει εντυπωση, την ιδια που εκανε και τωρα στην Τσαρλι Λεγκουαιρ. Μιας τετοιας εκτασης εκρηξη θα επρεπε ν' αφησει πισω της εκατομβη νεκρων ψαριων, ομως εκτος της πληρης απουσιας τους εμοιαζε σαν να μην υπηρχαν πλεον ζωντανα ψαρια μεσα στη λιμνη. Μεσα σε δεκα μερες, φαινομενικα ασημαντα κι ασυνδετα γεγονοτα μεταξυ τους, εκαναν την εμφανιση τους.
Κατ' αρχας η μαζα εμοιαζε να εχει αυξησει τον ογκο της αφου τωρα η διαμετρος της εφτανε σχεδον το ενα μετρο ενω παραλληλα φαινοταν να εχει μετακινηθει απο το αρχικο σημειο που την ειχε δει ο πρωτος ψαρας με ταση να παει προς την οχθη. Το χρωμα της απο λευκο ειχε παρει μια απαλη κιτρινη αποχρωση που γινοταν ακομη πιο εντονη κατω απο το φως του ηλιου.
Και τα μικροσυμβαντα εξακολουθουσαν με σταθερο ρυθμο.
====================================
Ο τοπικος σεριφης αποφασισε να ενημερωσει το Κεντρο Μελετης κι Ερευνας Παραδοξων Συμβαντων αφου ειχε προηγηθει η καταγγελια ενος πιτσιρικα πως ειχε χασει τον σκυλο του στην οχθη της λιμνης, ενος ντοπιου κτηνοτροφου που απειλουσε θεους και δαιμονες αν επιανε στα χερια του αυτον που του ειχε κλεψει δυο αγελαδες που ειχαν παει να πιουν νερο και αφου ειχε βρεθει μια σελα αλογου στην οχθη με το αλογο να μοιαζει πως ειχε εξαερωθει.
Αυτος ηταν και ο λογος που η Τσαρλι βρισκοταν πια λιγα χιλιομετρα απο το Χιντενχεντ αφου το Κ.Μ.Ε.Π.Σ αποφασισε να την στειλει να ριξει μια ματια. Ηταν σιγουρη πως για ολα θα υπηρχε μια λογικη κι απλη εξηγηση, το θεμα ηταν να επειθε και τους κατοικους γι αυτο.
Ο ανθρωπος που οδηγουσε το αυτοκινητο και θα την βοηθουσε στις ερευνες σταματησε εξω απο το γραφειο του σεριφη και η Τσαρλι κατευθυνθηκε αμεσως προς τα κει.
Η μονη διαφοροποιηση που ειχε υπαρξει κατα την διαρκεια της διαδρομης της μεχρι εκει ηταν το εμβαδον της μαζας. Τωρα, συμφωνα με μαρτυριες, εφθανε τα πεντε μετρα διαμετρο.
==============================
Τακτοποιηθηκε στο τοπικο πανδοχειο και ξεροντας πως η ωρα ηταν περασμενη αποφασισε να βρισκεται στην λιμνη την επομενη το πρωι. Πραγματι, συνοδεια ενος ντοπιου που δεν σταματουσε να μιλαει, βρεθηκαν απο τα χαραματα στο επιμαχο μερος. Η μαζα ηταν πια ορατη με γυμνο ματι κι απο μακρια. Θα ξεκιναγε τις μελετες της μολις εστηνε τον απαραιτητο εξοπλισμο που κουβαλουσε μαζι της. Σε λιγοτερο απο μια ωρα ηταν ετοιμη. Ο ντοπιος ειχε επιστρεψει λεγοντας τους πως θα ερχοταν να τους παρει με την δυση του ηλιου. Ρυθμιζε καποιες καμερες οταν το ματι της επιασε μια αναιπαισθητη κινηση. Στραφηκε προς το μερος της κινησης και ειδε ενα πουλι που δεν μπορουσε απο εκει να προσδιορισει τι ηταν να κανει μια καθετη βουτια στο μερος της μαζας πιστευοντας πως βρισκοταν μπροστα σε καποιον εξαισιο μεζε. Η αρχικη της απορια γιατι καθυστερουσε πανω στο σωμα της μαζας το πουλι μετατραπηκε σε ανησυχια οταν το ειδε ν' απορροφιεται και να εξαφανιζεται μεσα στην μαζα. Αμεσως μετα συνεβη κατι που μετεβαλλε την ανησυχια της σε φοβο. Το εμβαδον της μαζας αυξηθηκε μερικα εκατοστα.
=================================
Ολη την μερα εκανε πειραματα με την μαζα διχως να την πλησιαζει. Ενας νεκρος σκιουρος κι ενα σχεδον αποσυνθεμενο ρακουν ριχθηκαν πανω στην επιφανεια της μαζας κι εξαφανιστηκαν κι αυτα. Η συγκεκριμενες τροφες της προσθεσαν ακομα εξηντα ποντους στο εμβαδον της και η Τσαρλι καταλαβε πως οτι και να ηταν εκεινο το αντικειμενο ηταν εξαιρετικα επικινδυνο.
Εδιωξε τον οδηγο οταν ηρθε λεγοντας του πως θα εμενε ολο το βραδυ με τον βοηθο της εκει κι επεσε για υπνο μολις νυχτωσε σκεπτομενη τις επομενες κινησεις της. Ξυπνησε διχως προφανη λογο μεσα στην νυχτα και βγηκε απο την σκηνη της. Το θεαμα, κατω απο το ασημενιο φως του φεγγαριου ηταν αποκρουστικο. Δυο μικρα ελαφια που προφανως ειχαν διψασει ηταν αιχμαλωτα της μαζας που τ' απορροφησε ταχυτατα. Ισως ηταν η ιδεα της αλλα της φανηκε πως πια η διαμετρος της μαζας ξεπερνουσε πια τα δεκα μετρα. Ξυπνησε τον βοηθο της πανικοβλητη.
Ειχε κανει λαθος που ειχε διωξει τον οδηγο τους μα τωρα δεν ειχε τροπο να επικοινωνησει μαζι του. Τα κινητα τους ηταν αχρηστα διχως σημα κι εμοιαζαν εγκλωβισμενοι.
==================================
Προσπαθησαν να μαζεψουν οτι μπορουσαν να κουβαλησουν μαζι τους για τον ποδαροδρομο που τους περιμενε. Οταν η Τσαρλι γυρισε ξανα προς την μαζα παγωσε. Λιγα δευτερολεπτα πριν ηταν εκει, μπροστα της, μα τωρα δεν υπηρχε πουθενα επανω στην επιφανεια της λιμνης. Ενας αρχεγονος φοβος που δεν ειχε νοιωσει ποτε πριν την κατασπαραξε. Αν δεν βρισκοταν πια στην λιμνη μονο σ' ενα μερος μπορουσε πια να βρισκεται. Παρατησαν τα παντα κι αρχισαν να τρεχουν προς την κατευθυνση του Χιντενχεντ. Αυτο που της εσωσε τη ζωη ηταν που σκονταψε σε μια αθεατη ριζα δεντρου πανω στον πανικο της. Ο βοηθος της ειχε απομακρυνθει λιγα μετρα μπροστα οταν τον ειδε να πεφτει πανω στην μαζα. Τα ουρλιαχτα και οι κραυγες του για βοηθεια την μαρμαρωσαν. Εμεινε απλος θεατης καθως τον ειδε να γινεται νυχτερινο γευμα σ' εκεινη την φρικαλεα μαζα. Τα τελευταια απομειναρια λογικης που διατηρουσε ακομα παλευαν μανιασμενα μεταξυ τους για το ποιο θα την εγκατελειπε πιο γρηγορα. Μια απροσμενη συννεφια εριξε μια αβυσσαλεα σκοτεινια τριγυρω αφηνοντας την με το φυματικο φως ενος φακου.
==================================
Επρεπε να τα καταφερει να φτασει στο Χιντενχεντ, να τους ενημερωσει για το τι συνεβαινε. Αλλα για να τα καταφερνε επρεπε να μεινει ζωντανη κι αυτο μονο ευκολο δεν ηταν απο την στιγμη που η μαζα ειχε πια βγει στην ξηρα. Περπατουσε στα τυφλα μην ξεροντας που πηγαινει οταν ακουσε ενα θροισμα στ' αριστερα της. Το φως του φακου επεσε πανω στην ακινητη μαζα.
Προσπαθησε ν' απομακρυνθει αθορυβα οταν ενας νεος θορυβος την εκανε να στρεψει το κεφαλι της. Ενα τμημα της μαζας ειχε εκτιναχθει στην κατευθυνση της και ειχε τυλιχτει γυρω απο την μεση της. Δευτερολεπτα μετα βρισκοταν ολοκληρη πανω στην επιφανεια της μαζας.
Οσο πιο πολυ ουρλιαζε απο τον πονο τοσο πιο εντονα απορροφιοταν απο την μαζα. Μολονοτι ειχε φαγωθει σχεδον στην πλειοψηφια της με καποιο τροπο διατηρουσε ακομα τις αισθησεις της. Της φανηκε πως προσπαθουσε ν' ανοιγοκλεισει το στομα της μα καλλιστα θα μπορουσε απλως να ηταν η φαντασια της. Λιγες στιγμες μετα την αιχμαλωσια η Τσαρλι Λεγκουαιρ ειχε εξαφανιστει απο προσωπου γης σαν να μην ειχε υπαρξει ποτε.
=================================
Η μαζα συνεχισε να εκμεταλλευεται καθε οργανικη ουσια, ζωντανη η νεκρη, που εβρισκε στον δρομο της αυξανοντας παραλληλα το εμβαδον της σε εφιαλτικα μεγεθη. Δεν ειχε ιδεα τι ηταν ολα αυτα που αφομοιωνε, το μονο που αισθανοταν ηταν πως καθε φορα που μεγαλωνε πειναγε περισσοτερο. Οσο καιρο ηταν περιορισμενη σ' εκεινη την μικρη σπηλια κατω απο τον πατο της λιμνης τρεφοταν οριακα διχως ποτε να μπορει να κρατησει το μεγεθος της. Ομως οπου και να ηταν τωρα οι προοπτικες που ανοιγονταν μπροστα της εμοιαζαν εξαισιες. Σταματησε αποτομα.
Λιγες δεκαδες μετρα πιο περα ατενιζε εναν σταβλο. Μπορει να μην ηξερε τι ηταν, ομως κατι της ελεγε πως εκει θα χορταινε ακομα περισσοτερο. Συνεχισε να ερπει προς τα κει. Ειχε δικιο. Τοση τροφη μαζεμενη δεν ειχε δοκιμασει ποτε πριν, ολα αυτα τα χιλιαδες χρονια που ζουσε. Παραλληλογραμμες τροφες, καθετες τροφες, ηταν ολες καλοδεχουμενες.
Την προσοχη της τραβηξε μια σειρα απο ομοιομορφα φωτεινα αντικειμενα κι αρχισε να ερπει προς τα κει. Το Χιντενχεντ εξακολουθουσε να ειναι βυθισμενο σ' εναν γαληνιο υπνο.
ΤΕΛΟΣ
ΑΓΝΩΣΤΟΥ ΠΡΟΕΛΕΥΣΕΩΣ
Οι σποραδικες ανωμαλιες του οδοστρωματος της δυσκολευαν ενιοτε την ζωη στην προσπαθεια που εκανε για να διαβασει ολη εκεινη την μακροσκελη αναφορα. Το χειροτερο ηταν πως σε μια τετοια πρωτογνωρη περισταση ακομα και οι λεπτομερειες επαιζαν σημαντικο ρολο, πραγμα που σημαινε πως επρεπε να μελετησει την αναφορα εμπεριστατωμενα. Καθε φορα που τελειωνε μια αναγνωση ενοιωθε πως ειχε καταλαβει λιγοτερα απο την τελευταια φορα ενω σημεια που πιστευε πως ειχε κατανοησει ηδη αποκτουσαν δευτερες και τριτες ερμηνειες. Εριξε μια ματια εξω απο το παραθυρο του αυτοκινητου αφηνοντας το μαγευτικο τοπιο να της αποσπασει, εστω και για λιγο, την προσοχη. Αναστεναξε σκεπτομενη πως τετοια ειδυλλιακα μερη αποτελουσαν σκοπος διακοπων γι αλλους ενω για την ιδια αυστηρως εργασια, μια εργασια μαλιστα που στην προκειμενη περιπτωση εβριθε παραδοξολογιων απο την αρχη μεχρι το τελος.
Ξαναπηρε την αναφορα του τοπικου σεριφη στα χερια της κι αρχισε να την διαβαζει παλι ευελπιστωντας πως ισως αυτη τη φορα να εντοπιζε κατι σημαντικο που να της ειχε διαφυγει.
================================
Το Χιντενχεντ ηταν η παραδοσιακη , κλασσικη κωμοπολη που μπορουσε να βρει καποιος στα βορειοδυτικα, μια κωμοπολη υψηλου τετραψηφιου αριθμου κατοικων χωμενη αναμεσα σε δυο δρυμους με μια εντυπωσιακη λιμνη λιγα χιλιομετρα μακρια της. Ηταν απο εκεινα τα μερη που η ρουτινα ηταν μια αγαπημενη συνηθεια που οι κατοικοι υπηρετουσαν πιστα ελλειψει μεγαλων, σημαντικων γεγονοτων. Κι επειδη η φυση ειχε απηυδισει πια να περιμενει κατι το συνταρακτικο να συμβει το δημιουργησε μονη της. Ενας τεραστιος βραχος βαρους δυο τοννων περιπου που εστεκε δεκαετιες περηφανα στην κορυφη του λοφου που στους προποδες του απλωνε το κορμι της η μαγευτικη λιμνη του Χιντενχεντ υπεκυψε στον νομο της βαρυτητας και κατεληξε στον πυθμενα της λιμνης μετα απο μια εντυπωσιακη νεροποντη διαρκειας τριων ημερων που ειχε σαν αποτελεσμα να διαβρωθει η βαση του βραχου και να υποχωρησει. Τροπος για να μπορουσαν οι κατοικοι να βγαλουν τον βραχο αυτουσιο απο την λιμνη δεν υπηρχε, ετσι προσεφυγαν σε μια πιο ευκολη και βολικη λυση.
================================
Τα υποβρυχια πλαστικα εκρηκτικα με τα οποια ζωστηκε ο βραχος εκαναν πολυ καλα την δουλεια τους. Χρειαστηκε βεβαια να εξαντληθουν οι προμηθεις του τοπικου οπλοπωλειου αλλα με την καθοδηγηση των τοπικων αρχοντων η επιχειριση διασπασης του βραχου στεφθηκε με απολυτη επτυχια. Τις δυο επομενες μερες δυο συνεργεια που δημιουργηθηκαν γι αυτην τη δουλεια και μονο ανεσυραν τα κοματια του βραχου σταδιακα μεχρι ν' αδειαζε η λιμνη.
Ο πρωτος που παρατηρησε το παραξενο αντικειμενο ηταν ενας ντοπιος ψαρας που επισκεφθηκε την λιμνη αφου ειχαν ολοκληρωθει ολες οι εργασιες μα δεν εδωσε σημασια. Ηταν μια λευκοχρωμη μαζα κυκλικου σχηματος, διαμετρου περιπου τριαντα εκατοστων, που επεπλεε σε καποιο απομακρυσμενο σημειο της λιμνης μα δεν στοιχειοθετουσε κατι αξιο λογου και μελετης. Ειχε περασει μια βδομαδα απο την ανατιναξη του βραχου οταν καποιος αλλος ψαρας παρατηρησε κατι περιεργο. Επι δυο μερες συνεχομενα, σε μια λιμνη που εβριθε ζωης, δεν ειχε πιασει ουτε ενα ψαρι. Η επομενη διαπιστωση ηταν ακομα πιο περιεργη.
==================================
Ξανακοιταξε εκεινο το σημειο της αναφορας και κουνησε απορημενα το κεφαλι της. Μολονοτι για τα δεδομενα του εμβαδου της λιμνης ηταν μια επικη εκρηξη δεν βρεθηκε ουτε ενα νεκρο ψαρι να επιπλεει ουτε να εχει βγει σε καποιο σημειο της οχθης. Ηταν το πρωτο πραγμα που τους ειχε κανει εντυπωση, την ιδια που εκανε και τωρα στην Τσαρλι Λεγκουαιρ. Μιας τετοιας εκτασης εκρηξη θα επρεπε ν' αφησει πισω της εκατομβη νεκρων ψαριων, ομως εκτος της πληρης απουσιας τους εμοιαζε σαν να μην υπηρχαν πλεον ζωντανα ψαρια μεσα στη λιμνη. Μεσα σε δεκα μερες, φαινομενικα ασημαντα κι ασυνδετα γεγονοτα μεταξυ τους, εκαναν την εμφανιση τους.
Κατ' αρχας η μαζα εμοιαζε να εχει αυξησει τον ογκο της αφου τωρα η διαμετρος της εφτανε σχεδον το ενα μετρο ενω παραλληλα φαινοταν να εχει μετακινηθει απο το αρχικο σημειο που την ειχε δει ο πρωτος ψαρας με ταση να παει προς την οχθη. Το χρωμα της απο λευκο ειχε παρει μια απαλη κιτρινη αποχρωση που γινοταν ακομη πιο εντονη κατω απο το φως του ηλιου.
Και τα μικροσυμβαντα εξακολουθουσαν με σταθερο ρυθμο.
====================================
Ο τοπικος σεριφης αποφασισε να ενημερωσει το Κεντρο Μελετης κι Ερευνας Παραδοξων Συμβαντων αφου ειχε προηγηθει η καταγγελια ενος πιτσιρικα πως ειχε χασει τον σκυλο του στην οχθη της λιμνης, ενος ντοπιου κτηνοτροφου που απειλουσε θεους και δαιμονες αν επιανε στα χερια του αυτον που του ειχε κλεψει δυο αγελαδες που ειχαν παει να πιουν νερο και αφου ειχε βρεθει μια σελα αλογου στην οχθη με το αλογο να μοιαζει πως ειχε εξαερωθει.
Αυτος ηταν και ο λογος που η Τσαρλι βρισκοταν πια λιγα χιλιομετρα απο το Χιντενχεντ αφου το Κ.Μ.Ε.Π.Σ αποφασισε να την στειλει να ριξει μια ματια. Ηταν σιγουρη πως για ολα θα υπηρχε μια λογικη κι απλη εξηγηση, το θεμα ηταν να επειθε και τους κατοικους γι αυτο.
Ο ανθρωπος που οδηγουσε το αυτοκινητο και θα την βοηθουσε στις ερευνες σταματησε εξω απο το γραφειο του σεριφη και η Τσαρλι κατευθυνθηκε αμεσως προς τα κει.
Η μονη διαφοροποιηση που ειχε υπαρξει κατα την διαρκεια της διαδρομης της μεχρι εκει ηταν το εμβαδον της μαζας. Τωρα, συμφωνα με μαρτυριες, εφθανε τα πεντε μετρα διαμετρο.
==============================
Τακτοποιηθηκε στο τοπικο πανδοχειο και ξεροντας πως η ωρα ηταν περασμενη αποφασισε να βρισκεται στην λιμνη την επομενη το πρωι. Πραγματι, συνοδεια ενος ντοπιου που δεν σταματουσε να μιλαει, βρεθηκαν απο τα χαραματα στο επιμαχο μερος. Η μαζα ηταν πια ορατη με γυμνο ματι κι απο μακρια. Θα ξεκιναγε τις μελετες της μολις εστηνε τον απαραιτητο εξοπλισμο που κουβαλουσε μαζι της. Σε λιγοτερο απο μια ωρα ηταν ετοιμη. Ο ντοπιος ειχε επιστρεψει λεγοντας τους πως θα ερχοταν να τους παρει με την δυση του ηλιου. Ρυθμιζε καποιες καμερες οταν το ματι της επιασε μια αναιπαισθητη κινηση. Στραφηκε προς το μερος της κινησης και ειδε ενα πουλι που δεν μπορουσε απο εκει να προσδιορισει τι ηταν να κανει μια καθετη βουτια στο μερος της μαζας πιστευοντας πως βρισκοταν μπροστα σε καποιον εξαισιο μεζε. Η αρχικη της απορια γιατι καθυστερουσε πανω στο σωμα της μαζας το πουλι μετατραπηκε σε ανησυχια οταν το ειδε ν' απορροφιεται και να εξαφανιζεται μεσα στην μαζα. Αμεσως μετα συνεβη κατι που μετεβαλλε την ανησυχια της σε φοβο. Το εμβαδον της μαζας αυξηθηκε μερικα εκατοστα.
=================================
Ολη την μερα εκανε πειραματα με την μαζα διχως να την πλησιαζει. Ενας νεκρος σκιουρος κι ενα σχεδον αποσυνθεμενο ρακουν ριχθηκαν πανω στην επιφανεια της μαζας κι εξαφανιστηκαν κι αυτα. Η συγκεκριμενες τροφες της προσθεσαν ακομα εξηντα ποντους στο εμβαδον της και η Τσαρλι καταλαβε πως οτι και να ηταν εκεινο το αντικειμενο ηταν εξαιρετικα επικινδυνο.
Εδιωξε τον οδηγο οταν ηρθε λεγοντας του πως θα εμενε ολο το βραδυ με τον βοηθο της εκει κι επεσε για υπνο μολις νυχτωσε σκεπτομενη τις επομενες κινησεις της. Ξυπνησε διχως προφανη λογο μεσα στην νυχτα και βγηκε απο την σκηνη της. Το θεαμα, κατω απο το ασημενιο φως του φεγγαριου ηταν αποκρουστικο. Δυο μικρα ελαφια που προφανως ειχαν διψασει ηταν αιχμαλωτα της μαζας που τ' απορροφησε ταχυτατα. Ισως ηταν η ιδεα της αλλα της φανηκε πως πια η διαμετρος της μαζας ξεπερνουσε πια τα δεκα μετρα. Ξυπνησε τον βοηθο της πανικοβλητη.
Ειχε κανει λαθος που ειχε διωξει τον οδηγο τους μα τωρα δεν ειχε τροπο να επικοινωνησει μαζι του. Τα κινητα τους ηταν αχρηστα διχως σημα κι εμοιαζαν εγκλωβισμενοι.
==================================
Προσπαθησαν να μαζεψουν οτι μπορουσαν να κουβαλησουν μαζι τους για τον ποδαροδρομο που τους περιμενε. Οταν η Τσαρλι γυρισε ξανα προς την μαζα παγωσε. Λιγα δευτερολεπτα πριν ηταν εκει, μπροστα της, μα τωρα δεν υπηρχε πουθενα επανω στην επιφανεια της λιμνης. Ενας αρχεγονος φοβος που δεν ειχε νοιωσει ποτε πριν την κατασπαραξε. Αν δεν βρισκοταν πια στην λιμνη μονο σ' ενα μερος μπορουσε πια να βρισκεται. Παρατησαν τα παντα κι αρχισαν να τρεχουν προς την κατευθυνση του Χιντενχεντ. Αυτο που της εσωσε τη ζωη ηταν που σκονταψε σε μια αθεατη ριζα δεντρου πανω στον πανικο της. Ο βοηθος της ειχε απομακρυνθει λιγα μετρα μπροστα οταν τον ειδε να πεφτει πανω στην μαζα. Τα ουρλιαχτα και οι κραυγες του για βοηθεια την μαρμαρωσαν. Εμεινε απλος θεατης καθως τον ειδε να γινεται νυχτερινο γευμα σ' εκεινη την φρικαλεα μαζα. Τα τελευταια απομειναρια λογικης που διατηρουσε ακομα παλευαν μανιασμενα μεταξυ τους για το ποιο θα την εγκατελειπε πιο γρηγορα. Μια απροσμενη συννεφια εριξε μια αβυσσαλεα σκοτεινια τριγυρω αφηνοντας την με το φυματικο φως ενος φακου.
==================================
Επρεπε να τα καταφερει να φτασει στο Χιντενχεντ, να τους ενημερωσει για το τι συνεβαινε. Αλλα για να τα καταφερνε επρεπε να μεινει ζωντανη κι αυτο μονο ευκολο δεν ηταν απο την στιγμη που η μαζα ειχε πια βγει στην ξηρα. Περπατουσε στα τυφλα μην ξεροντας που πηγαινει οταν ακουσε ενα θροισμα στ' αριστερα της. Το φως του φακου επεσε πανω στην ακινητη μαζα.
Προσπαθησε ν' απομακρυνθει αθορυβα οταν ενας νεος θορυβος την εκανε να στρεψει το κεφαλι της. Ενα τμημα της μαζας ειχε εκτιναχθει στην κατευθυνση της και ειχε τυλιχτει γυρω απο την μεση της. Δευτερολεπτα μετα βρισκοταν ολοκληρη πανω στην επιφανεια της μαζας.
Οσο πιο πολυ ουρλιαζε απο τον πονο τοσο πιο εντονα απορροφιοταν απο την μαζα. Μολονοτι ειχε φαγωθει σχεδον στην πλειοψηφια της με καποιο τροπο διατηρουσε ακομα τις αισθησεις της. Της φανηκε πως προσπαθουσε ν' ανοιγοκλεισει το στομα της μα καλλιστα θα μπορουσε απλως να ηταν η φαντασια της. Λιγες στιγμες μετα την αιχμαλωσια η Τσαρλι Λεγκουαιρ ειχε εξαφανιστει απο προσωπου γης σαν να μην ειχε υπαρξει ποτε.
=================================
Η μαζα συνεχισε να εκμεταλλευεται καθε οργανικη ουσια, ζωντανη η νεκρη, που εβρισκε στον δρομο της αυξανοντας παραλληλα το εμβαδον της σε εφιαλτικα μεγεθη. Δεν ειχε ιδεα τι ηταν ολα αυτα που αφομοιωνε, το μονο που αισθανοταν ηταν πως καθε φορα που μεγαλωνε πειναγε περισσοτερο. Οσο καιρο ηταν περιορισμενη σ' εκεινη την μικρη σπηλια κατω απο τον πατο της λιμνης τρεφοταν οριακα διχως ποτε να μπορει να κρατησει το μεγεθος της. Ομως οπου και να ηταν τωρα οι προοπτικες που ανοιγονταν μπροστα της εμοιαζαν εξαισιες. Σταματησε αποτομα.
Λιγες δεκαδες μετρα πιο περα ατενιζε εναν σταβλο. Μπορει να μην ηξερε τι ηταν, ομως κατι της ελεγε πως εκει θα χορταινε ακομα περισσοτερο. Συνεχισε να ερπει προς τα κει. Ειχε δικιο. Τοση τροφη μαζεμενη δεν ειχε δοκιμασει ποτε πριν, ολα αυτα τα χιλιαδες χρονια που ζουσε. Παραλληλογραμμες τροφες, καθετες τροφες, ηταν ολες καλοδεχουμενες.
Την προσοχη της τραβηξε μια σειρα απο ομοιομορφα φωτεινα αντικειμενα κι αρχισε να ερπει προς τα κει. Το Χιντενχεντ εξακολουθουσε να ειναι βυθισμενο σ' εναν γαληνιο υπνο.
ΤΕΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου