MONASTIRIOTOU CHRISTINA

           ΚΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΣΤΕΚΕ ΑΜΗΧΑΝΟΣ

 Το οτι ειχε βγει αλωβητη απο τετοιο τροχαιο ηταν απλα θαυμα, ομως δεν πονουσε πουθενα, δεν παρουσιαζε τραυματα, οποτε ναι, γιατι οχι, ηταν θαυμα. Ηταν ετοιμη να σηκωθει απο την ασφαλτο οταν απλωθηκε ενα χερι απο το πουθενα για να την βοηθησει. Κοιταξε τον ιδιοκτητη του και της ξεφυγε ενας μικρος αναστεναγμος. Κρινοντας απο την υπεροχη εμφανιση του το πρωτο πραγμα που σκεφτηκε ηταν πως αυτο το θαυμα ειχε ακομα διαδρομη να διανυσει.

-'Ελα' της ειπε με μια σχεδον βελουδινη φωνη και η Βιρνα Φερεττι υπακουσε πειθηνια. Τον ακολουθησε μερικα μετρα, σταθηκε ξαφνικα και γυρισε το κεφαλι της πισω.

-'Κοιτα' ειπε 'εγω ειμαι μια χαρα, μηπως πρεπει να βοηθησουμε εκει πισω' ? προσθεσε ενω ταυτοχρονα εδειχνε με το ελευθερο χερι της. 'Εκεινη η γυναικα μοιαζει να χρειαζεται'...

-'Ελα, παμε' επανελαβε με την ιδια βελουδινη φωνη ο αντρας.

-'Σου ειπα πως ειμαι καλα' επεμεινε η Βιρνα 'πρεπει να βοηθησουμε τους αλλους και'...

-'Ο μονος που χρειαζεται βοηθεια εισαι εσυ' ειπε ο αντρας 'οι αλλοι ειναι μια χαρα'.

                   =================================== 

Ηταν ετοιμη να τον ρωτησει τι ακριβως εννοουσε οταν ξαφνικα βρεθηκε σ' ενα απολυτο σκοταδι μην μπορωντας να δει τιποτα απολυτως. Ενας μικρος φοβος τρυπωσε στα φυλλοκαρδια της κι εσφιξε το χερι του αντρα λιγο περισσοτερο. Για αγνωστο χρονικο διαστημα βαδιζαν μαζι μεσα στο σκοταδι και ξαφνικα ενα εκτυφλωτικο φως απο το πουθενα ηρθε και καλυψε τα παντα.

-'Καθισε Βιρνα' ειπε ο αντρας παντα μ΄εκεινη την σαγηνευτικη φωνη.

Να κατσει ? Που να κατσει ? Δεν υπηρχε τιποτα απολυτως τριγυρω. Φως, μονο φως. Ειδε τον αντρα απεναντι της να καθεται στο κενο και τον μιμηθηκε διστακτικα. Εκεινος ο φοβος αναμιχθηκε με απορια, η απορια γεννησε ερωτησεις μα δεν προλαβε να εκφρασει καμια.

-'Καταλαβαινω πως ολα αυτα ειναι πρωτογνωρα για σενα μα αν με ακουσεις προσεκτικα, πιστεψε με, ολες σου οι αποριες θα σου λυθουν, ενταξει' ? ειπε και της χαμογελασε πλατια.

Η Βιρνα ανταπεδωσε το χαμογελο λιγο σφιγμενα μα ενευσε συγκαταβατικα.

-'Τελεια' εκανε ο αντρας. 'Να δεις που εμεις οι δυο θα τα παμε περιφημα' προσθεσε. 

               =======================================

Ο αντρας ειχε σταματησει να μιλαει μα το μυαλο της Βιρνα επαναλαμβανε ξανα και ξανα, σαν χαλασμενος δισκος, οτι της ειχε πει. Αυτη ηταν που δεν ειχε επιβιωσει στο ατυχημα, οι αλλοι τα ειχαν καταφερει. Κι αυτος εδω ο ομορφαντρας που ειχε ερθει να την παραλαβει δεν ηταν αλλος απο τον Θανατο τον ιδιο που θα την οδηγουσε καπου που μονος εκεινος ηξερε.

-'Και τωρα' ? εκανε η Βιρνα σχεδον μοιρολατρικα 'τι γινεται απο δω και περα' ?

-'Μην μου αγχωνεσαι καθολου και μην προβληματιζεσαι' εκανε ο Θανατος ενω παραλληλα σηκωνοταν απο το αορατο καθισμα του. 'Αστα ολα σε μενα, ειναι παιγνιδακι, ενταξει' ?

Ελλειψει επιλογων η Βιρνα κουνησε και παλι συγκαταβατικα το κεφαλι.

-'Μπραβο το κοριτσι μου' ειπε ο Θανατος και ξαναχαμογελασε. 'Δεν στο ειπα πως εμεις θα τα παμε περιφημα' ? εκανε. 'Θα δεις πως'...

Σταματησε αποτομα. Εμοιαζε προσηλωμενος σε κατι που η Βιρνα δεν μπορουσε ν' αντιληφθει αδιαφορωντας παντελως για την παρουσια της. Στραφηκε αποτομα προς το μερος της.

               ====================================== 

-'Πρεπει να σε αφησω για λιγο' ειπε φανερα προβληματισμενος 'κατι επειγον προεκυψε. Δεν θ' αργησω, εσυ κατσε εδω και περιμενε με. Μην πας πουθενα ε ? συμπληρωσε.

Ακομα και η Βιρνα, με μηδενικη προσωπικη εμπειρια απο τον Θανατο, μπορουσε να καταλαβει πως κατι δεν πηγαινε καλα. Αυτος ο Θανατος δεν ηταν αυτος που ειχε γνωρισει στην αρχη .

-'Σαμπως που θα μπορουσα να παω' ? ειπε προσπαθωντας ν' αστειευτει.

-'Σωστα, ναι' εκανε ο Θανατος 'που θα μπορουσες να πας ? Δεν θ' αργησω' ειπε κι εξαφανιστηκε.

Η Βιρνα Φερεττι βρεθηκε να καθεται μονη της σ' εκεινο το εκτυφλωτικο φως. Ειχε συναντησει αντιξοοτητες και παραδοξολογιες στην ζωη της μα τωρα πια δεν ηταν ζωντανη. Μολις τρια χρονια πριν ειχε δεχτει την προταση του Haitham bin Tariq Al Said, σουλτανου του Ομαν, ν' αναλαβει την τυχη του Royal Syud Farm στην Salalah και ειχε κατορθωσει να μετατρεψει μια μετριοτητα σ' ενα απο τα καλυτερα ιπποφορβεια της Μ. Ανατολης. Λογικα τωρα θα εξαργυρωνε αυτην την επιτυχια αλλα αυτο το καταραμενο τροχαιο τα ειχε ανατρεψει ολα.

                  ==================================

Ο Θανατος επανηλθε σκεπτικος, συνοφρυωμενος και - τουλαχιστον αυτην την εντυπωση εδωσε στην Βιρνα - μουδιασμενος. Φανηκε να μην ξερει απο που ν' αρχισει μα τελικα τα καταφερε.

-'Δεν εχω ευχαριστα νεα για κανεναν απο τους δυο μας' ειπε στο τελος κοιτωντας την καταματα.

-'Τι εννοεις ? Ενταξει, τα δικα μου δεν ηταν καλα ετσι κι αλλιως αλλα εσυ' ? ρωτησε με απορια.

-'Θα σου εξηγησω οσο πιο απλα μπορω' απαντησε ο Θανατος. 'Οπως αντιλαμβανεσαι' αρχισε 'ο σκοπος της υπαρξης μου ειναι να παραλαμβανω - καλη ωρα εσυ - τους πεθαμενους, να τους οδηγω μεχρι καποιο επιπεδο κι απο κει και μετα την τυχη τους αποφασιζουν αλλοι κι οχι εγω. Υπαρχω απο τοτε που πεθανε ο πρωτος θνητος και θα συνεχιζα να υπαρχω για οσο θα εξακολουθουσαν να πεθαινουν. Ο λογος για τον οποιο πεθαινουν οι ανθρωποι ειναι απλος. Καποιοι απ' αυτους θα βρεθουν στον Παραδεισο, καποιοι θα οδηγηθουν στην Κολαση, κατι που ειναι εκτος της δικης μου αρμοδιοτητας. Ετσι, καταγραφονται στα καταστιχα και των δυο ποιοι ακριβως ανηκουν που, με ολες τις δυνατες στατιστικες διαθεσιμες. Κατανοητος μεχρι εδω' ?

                    ===================================

-'Ναι, την γνωριζω αυτην τη θεωρια' εκανε η Βιρνα 'μα ακομα δεν καταλαβαινω'.

-'Θα καταλαβεις' εκανε ο Θανατος και συνεχισε. 'Οπως αντιλαμβανεσαι αυτη η διαδικασια υφισταται απο την απαρχη της δημιουργιας. Φαινεται πως τα 'αφεντικα' μου βαρεθηκαν η εχουν βγαλει τα συμπερασματα τους, δεν ξερω να σου πω με σιγουρια, υποθεσεις κανω, κι ετσι αποφασισαν να το σταματησουν εδω, προφανως μην εχοντας λογους να το συνεχισουν'.

-'Τι πραγμα ακριβως θα σταματησουν' ? ρωτησε με εκδηλη απορια η Βιρνα.

-'Ολο αυτο' ειπε ο Θανατος κανοντας μια μελοδραματικη χειρονομια. 'Παραδεισος, Κολαση, τελος. 'Δεν τους ενδιαφερει πια η καταληξη, συνεπως δεν συντρεχει λογος πια να πεθαινουν οι ανθρωποι. Κι εφ' οσον δεν θα πεθαινει κανεις δεν υπαρχει νοημα στην δικη μου υπαρξη, καταλαβες ? Μολις καταργηθηκα' εκανε με μια πικρα στη φωνη.

-'Αρα' εκανε η Βιρνα κι ενας πηγαιος ενθουσιασμος κατελαβε το ειναι της 'πρεπει να με πας πισω, να μ' επιστρεψεις στους ζωντανους, ετσι δεν ειναι' ?

                     ====================================

-'Φοβαμαι πως τα πραγματα δεν ειναι τοσο απλα' εκανε ο Θανατος. 'Η αληθεια ειναι πως δεν εχω βρεθει ποτε πριν σ' αυτην τη θεση και ειλικρινα δεν ξερω τι να κανω. Παντως δεν εχω αρμοδιοτητα να σε παω πισω αλλα ουτε και να σε προχωρησω. Εισαι η τελευταια μου εκκρεμοτητα μα δεν εχω πια την εξουσια για να κανω οτιδηποτε για σενα'.

-'Για στασου μισο λεπτο' εκανε η Βιρνα και το υφος της ειχε χρωματιστει απο εντονο θυμο. 'Δεν παω πισω, δεν παω μπρος, τι θ' απογινω ? Θα μεινω εδω, στο πουθενα, στο τιποτα, μεσα σ' αυτο το φως ? Για ποσο ? Για παντα ? Η θα περιμενω ποτε τα 'αφεντικα' σου θα ξεκινησουν καποια αλλη ενασχοληση που ενδεχομενως θα συμπεριλαμβανει κι εμενα μεσα' ?

Ο Θανατος παρεμεινε σιωπηλος. Η αμηχανια του ηταν κατι περισσοτερο απο εμφανης.

-'Δεν ξερω, αληθεια σου λεω' ειπε στο τελος. 'Κι εγω δεν θα ειμαι για πολυ ακομα μαζι σου. Οπως σου ειπα καταργηθηκα, ουσιαστικα μιλας με τα υπολειμματα μιας ξεθωριασμενης εικονας που θα συνεχισει να φθινει μεχρι να χαθω εντελως απο μπροστα σου. Ο χρονος μου ειναι ελαχιστος'.

                  ==================================

-'Αν υπαρχει κατι που ποτε δεν φανταστηκα οτι θα ζουσα ηταν αυτο, να δω τον Θανατο να πεθαινει' ειπε η Βιρνα κι ενα αυθορμητο γελιο την τρανταξε ολοκληρη. 'Καταλαβαινεις τι σημαινει αυτο ? Καθε ανθρωπος αυτο που φοβοταν σ' ολη του την ζωη ησουνα εσυ, εσυ και ποτε θα εκανες την μακαβρια επισκεψη σου. Πασχιζαμε μανιωδως να κανουμε την ελευση σου οσο πιο καθυστερημενη γινοταν, κι οταν εφτανε η ωρα που ξεραμε οτι σιμωνες...ω !, δεν μπορεις να φανταστεις, τον τρομο και την αγωνια που βυθιζομαστε. Και τωρα καθομαστε αντικρυστα και σχεδον σε συμπονω για οτι σου συμβαινει. Κι ενδεχομενως να σε συμπονεσω περισσοτερο αν μου πεις τι προκειται ν' απογινεις. Εμεις που τα παμε περιφημα, θα μου πεις, ετσι δεν ειναι' ?

Ειχε ωρα να χαμογελασει ο Θανατος μα αυτο το τελευταιο σχολιο της Βιρνα τα καταφερε να του το εκμαιευσει. Ηταν εκεινη η στιγμη που η κοπελα συνειδητοποιησε το ποσο τυχερη ηταν. Τουλαχιστον αυτη και ολοι υπολοιποι ηξεραν πως οταν πεθαιναν υπηρχε μια ακομα διαδρομη να περπατησουν, ο Θανατος δεν ηξερε, ουτε ειχε αναρωτηθει ποτε. Δεν ειχε υπαρξει ποτε πριν λογος.

                    =================================

Σαν να ειχε μαντεψει την σκεψη της της επιβεβαιωσε οτι υποψιαζοταν.

-'Δεν ξερω, δεν εχω ιδεα. Το μονο που γνωριζω ειναι πως οι υπηρεσιες μου δεν ειναι πλεον απαραιτητες και δεν συντρεχει πλεον κανενας λογος να εξακολουθησω να υπαρχω. Και θα σου φανει περιεργο αλλα ησουν η τελευταια μου αποστολη και στεναχωριεμαι πραγματικα που δεν μπορω να την φερω σε περας οπως εκανα επιτυχημενα σε ολες τις αλλες. Το μονο που με παρηγορει ειναι πως γνωριζεις πως δεν ειναι δικη μου αποφαση αλλα εντολη ανωθεν. Και τωρα, μολονοτι η συντροφια σου απεδειχθη εξαιρετικη, φοβαμαι πως πρεπει να σε αφησω. Πλεον, οριακα υπαρχω ετσι οπως με βλεπεις'.

Μονο τοτε η Βιρνα προσεξε ποσο πολυ ειχε ξεθωριασει η εικονα του Θανατου. Εμοιαζε να εχει απομεινει μονο ενα αχνο περιγραμμα που μονο η γνωση της για την αρχικη εικονα της εδινε την δυνατοτητα να την παρακολουθει ακομα. Απορησε και η ιδια ακουγοντας την φωνη της.

-'Στασου' ειπε. 'Παρε με μαζι σου. Μ' εσενα ηρθα εδω, ας χαθω μαζι σου, το προτιμω'.

              ===================================== 

Ο Θανατος εμεινε για λιγο σιωπηλος σαν να ζυγιζε οτι ειχε ακουσει. Μετα μιλησε.

-'Δεν ξερω αν γινεται, αν μπορω...Θελω να πω...'

-'Το ξερω πως μπορεις' τον διεκοψε η Βιρνα 'το ξερω πως μπορεις' επανελαβε αποφασιστικα.

Δεν μπορουσε πια να δει τα χαρακτηριστικα του μα ηταν σιγουρη πως εκεινη τη στιγμη χαμογελουσε. Ενοιωσε το ηθικο της να τονωνεται ανεξηγητα.

Ειδε το αχνο περιγραμμα ενος χεριου ν' απλωνεται προς το μερος της και το αρπαξε με το δικο της. Μια αφυσικη γαληνη την διετρεχε απο την κορυφη μεχρι τα νυχια. Προσεξε και το δικο της περιγραμμα που εφθινε ταχυτατα οπως αυτο του Θανατου. Οτι ηταν να γινει θα γινοταν.

-'Ειμαι πανετοιμη' ψιθυρισε, εκλεισε τα ματια της κι εσφιξε ακομα περισσοτερο το χερι του.

Λιγα δευτερολετα μετα η Βιρνα Φερεττι και ο Θαντος ειχαν εξαφανιστει παιρνοντας μαζι τους και το φως στο οποιο βρισκοταν μαζι τοση ωρα, μοναδικη αποδειξη πως υπηρχε ποτε κατι εκει. 

Ενα σκοταδι ενεσκηψε απο το πουθενα για καλυψει το απολυτο τιποτα.

                                                                    ΤΕΛΟΣ

 

                                                   ΜΙΧΑΛΗΣ ΣΠΑΔΑΣ

                                            Η ΠΡΟΘΕΣΗ ΜΕΤΡΑΕΙ

-'Σου εκανε κι εσενα εντυπωση το μερος που ηθελε να παει' ? ρωτησε.

-'Για να πω την αληθεια μου φανηκε περιεργο' απαντησε ο συνομιλητης του ενω βολευτηκε καλυτερα στο καθισμα του. 'Θελω να πω, ποσους ξερεις που θελουνε να πανε εκει' ?

-'Προσωπικα κανεναν. Αφυσικο, ναι. Αλλα φανταζομαι θα εχει τους λογους του, ετσι δεν ειναι' ?

-'Εξυπακουεται αλλα αυτο δεν μας αφορα, εμεις την καλη μας την πραξη την καναμε ε' ?

-'Ναι ρε φιλε, αδιαμφισβητητα. Δωσαμε ενα χερι βοηθειας'.

-'Παλι καλα να λες που ημασταν κι εμεις. Στην κατασταση που ηταν δεν τον εβλεπα πολυ καλα'.

-'Οντως, στα μαυρα του τα χαλια ηταν. Ποιος ξερει τι να συνεβη'.

-'Ελα μου ντε. Αντε, παλι καθαρισαμε λεμε, τυχερος ηταν που βρεθηκαμε στο δρομο του'.

-'Και ουτε καν μειναμε να παρουμε τα ευσημα, σεμνοι και ταπεινοι ρε φιλε'.

-'Ετσι πρεπει. Δεν ειμαστε τυποι που διατυμπανιζουμε τα επιτευγματα μας'.

-'Τελος καλο, ολα καλα, παμε παρακατω' εκλεισε την κουβεντα ο αρχικος ομιλητης.

                     ================================

Μπορει η καλη μερα απο το πρωι να φαινεται, ομως το μεσημερι ενιοτε ενδεχεται να κανει τα δικα του σχεδια. Ο Στεφαν Κριτζακ το διαπιστωσε με τον πιο αλγεινο τροπο. Ολα εμοιαζαν να ειναι εναντιον του εκεινη την ζεστη, καλοκαιρινη μερα. Αμαθος στις θερμοκρασιακες συνθηκες που επικρατουσαν απο την στιγμη που ειχε μπει σ' εκεινη την αφιλοξενη κοιλαδα ενοιωθε ηδη απιστευτα ταλαιπωρημενος. Σε χειροτερη κατασταση απο τον ιδιο βρισκοταν μονο το παλιο του σαραβαλακι που ειχε κληθει να πραγματοποιησει μια διαδρομη που αν γνωριζε εκ των προτερων ισως ειχε επιλεξει να μην ακολουθησει. Εδω και χιλιομετρα δεν υπηρχε αυτοκινητο να βρισκεται πισω του και ακομα χειροτερα δεν ειχε διασταυρωθει με κανενα αλλο οχημα απο την αντιθετη μερια. Μπορει να οδηγουσε στην απολυτη μοναξια αλλα υπηρχαν και καποια θετικα σ' ολη αυτο το βασανο. Ο δρομος ηταν σε αψογη κατασταση και ειχε για τον εαυτο του και τις δυο μεγαλες, φαρδιες λωριδες κυκλοφοριας ενω μπορουσε ν' αναπτυξει μεγαλυτερη του επιτρεπομενου οριου ταχυτητα αφου δεν ειχε συναντησει ουτε ενα πολιτειακο περιπολικο.

                   ==================================

Εκανε δεξια σ' ενα μικρο ανοιγμα του δρομου και σταματησε. Επρεπε ν' αφησει λιγο το αμαξι του να παρει μια ανασα, να κατεβει λιγο η θερμοκρασια και ηταν ευκαιρια και γι αυτον να ριξει αλλη μια ματια στον διπλωμενο χαρτη που υπηρχε στο καθισμα του συνοδηγου. Βγηκε, εκανε μερικες κινησεις ξεμουδιασματος και απλωσε τον χαρτη πανω στο καπω του αυτοκινητου. Καποιο δαχτυλο του ακουμπησε το καυτο μεταλλο και μια βρισια στα τσετσενικα του ξεφυγε αυθορμητα.

Σηκωσε το κεφαλι, κοιταξε με αγριο βλεμμα τον πυρακτωμενο, χρυσο δισκο που τον παρακολουθουσε επιμονα απο τον ουρανο, ηπιε λιγο νερο και επεσε με τα μουτρα στον χαρτη. 

Ειχε ακομα 80 μιλια μεχρι την επομενη πολη, το Μιντλετ οπου θα μπορουσε να βαλει μια μπουκια στο στομα του, να γεμισει βενζινη το ρεζερβουαρ του και ν' αγορασει τις απαραιτητες προμηθειες για την συνεχεια του ταξιδιου του. Κοιταξε το αυτοκινητακι του μ' ενα βλεμμα αναμεικτης συμπαθειας και θαυμασμου. Μεχρι στιγμης τα πηγαινε περιφημα, ειχε ανταπεξελθει στα παντα, τον ειχε βγαλει ασπροπροσωπο και συντομα θα ξεκουραζοταν κι αυτο.

                      ===============================

Το τοπιο τριγυρω αγριευε το ματι του. Παρεες βραχων εναλλασονταν με τμηματα ξερης, αγονης γης που το μονο που εμοιαζε να μπορει να επιβιωσει ηταν πετρες. Δεν θυμοταν ποτε ξανα στην ζωη του να εχει δει τοσες πολλες πετρες συγκεντρωμενες σ' ενα σημειο. Ο ηλιος εξακολουθουσε να στεκεται ακινητος στον ουρανο απεναντι του διχως να τον αφηνει να ξεφυγει απο την καυτη αγκαλια του. Αν ειχε κλιματιστικο στο σαραβαλακι του ισως η διαδρομη να γινοταν κατω απο καλυτερες συνθηκες, ομως τωρα το μονο που μπορουσε να κανει ηταν ν' ανοιγοκλεινει το παραθυρο του αναλογα με τις εκαστοτε αναγκες της στιγμης. Ο ιδρωτας ειχε κανει καταληψη σχεδον σε ολο του το σωμα, ενοιωθε να κολλαει παντου κι εκεινο το αισθημα της δυσφοριας δεν ελεγε να κοπασει. Τα ματια του πηγαινοερχονταν συνεχως απο τον δεικτη του ρεζερβουαρ στον δεικτη της θερμοκρασιας σε μια προσπαθεια να προλαβει οτιδηποτε αναπαντεχο. Ειχε σταματησει πια ν' ασχολειται με τους καθρεφτες, ηξερε εκ των προτερων τι εδειχναν, η για την ακριβεια τι δεν εδειχναν. Το ειχε παρει αποφαση πως θα συνεχιζε ετσι μονος του για πολλη ωρα ακομη. 

                       ==============================

Ολα συνεβησαν μεσα σε κλασμα του δευτερολεπτου. Ενας απιστευτος συνδυασμος που περιελαμβανε κουραση, ιδρωτα, καταπονημενα ανακλαστικα, καθυστερημενη επεξεργασια δεδομενων απο το ματι στον εγκεφαλο καθως και εξωγενων παραγοντων οπως μια στιγμιαια τυφλωση απο μια αντανακλαση κι εναν δρομο που κυριολεκτικα χορευε μπροστα του εξ' αιτιας της απιστευτης θερμοτητας, ηταν αρκετος να προκαλεσει οτι επακολουθησε.

Αντι να παρει μια σχετικα ανετη αριστερη στροφη αφησε το αυτοκινητο να συνεχισει ευθεια. Το οχημα βγηκε απο τον δρομο, εκανε μερικα μετρα πανω στο χωμα, σκαρφαλωσε ενα μικρο αναχωμα και καρφωθηκε στην ριζα ενος βραχου που εστεκε ανεμελος. Η συγκρουση δεν ηταν σφοδρη αλλα ο Στεφαν κατορθωσε να χτυπησει με δυναμη το κεφαλι του πανω στο παραθυρο του ενω το τιμονι συναντηθηκε με τα πλευρα του κερδιζοντας με ανεση μια ανιση μαχη. Του πηρε ενα δεκαλεπτο να βγει απο το αυτοκινητο και αλλα δυο για να διαπιστωσει πως για το αμαξι του η διαδρομη ειχε ολοκληρωθει με ακομψο τροπο πανω σ' εκεινον το βραχο.

                       ==============================

Μπορει να ενοιωθε πως πονουσε ολο του το κορμι μα το τρακαρισμα παραδοξως εβαλε και παλι τον εγκεφαλο του σε πληρη λειτουργια. Τροπος να συνεχιζε με το αμαξι του δεν υπηρχε, το μονο που εμενε ηταν να ξεκινησει ποδαροδρομο ελπιζοντας πως καποιος θα περναγε απο εκεινο το τρισκαταρατο μερος και θα τον επαιρνε μαζι. Πηρε οτι του ηταν απολυτα απαραιτητο αφηνοντας τ' αλλα πισω. Στο Μιντλετ θα κοιταγε για γερανο που θα εφερνε εκει το αυτοκινητο και καποιο σπλαχνικο συνεργειο θα τον βοηθουσε ν' αποκαταστησει την ζημια κι ετσι θα μπορουσε, εστω και με καθυστερηση, να συνεχισει το ταξιδι του. Μα πρωτα επρεπε να φτασει στο Μιντλετ.

Ουτε ηξερε ποση ωρα περπατουσε κατω απο τον ανηλεη ηλιο και ουτε ψυχη δεν ειχε εμφανιστει. Μια ζαλαδα που ενοιωθε απο το χτυπημα επιδεινωνοταν, οι δυναμεις του τον εγκατελειπαν και καθε βημα που εκανε γινοταν ολο και πιο βασανιστικο. Τα πρωτα σημαδια, συνεχη παραπατηματα, εκαναν την εμφανιση τους και καποια στιγμη σωριαστηκε στην ασφαλτο. Το μυαλο του εδινε εντολες για να ξανασηκωθει μα το κορμι αρνιοταν πεισματικα.

                    =================================

Βρισκοταν στα προθυρα της λιποθυμιας οταν μια ευεργετικη σκια σταθηκε λυτρωτικα για λιγο απο πανω του και μετα χαθηκε. Καταλαβαινε πως εχανε τις αισθησεις του μα δεν μπορουσε να κανει τιποτα. Τα ματια σφαλιζαν αργα μα λιγο πριν κλεισουν ειδε δυο τρεμουλιαστες φιγουρες να ερχονται προς το μερος του. Την στιγμη που εσκυβαν απο πανω του οι αισθησεις του τον εγκατελειψαν. Προλαβε ομως να ψελλισει μια κουβεντα, Μιντλετ.

-'Τι ειπε' ? ρωτησε η μια φιγουρα την αλλη.

-'Μιλντετ' ειπε. 'Νομιζω πως ειπε Μιλντετ'.

-'Εισαι σιγουρος' ? ρωτησε παλι η πρωτη φιγουρα απορημενη.

-'Ναι...νομιζω...ισα που μιλαγε, τι να σου πω ? Μιλντετ, αυτο ακουσα'.

-'Καλα, ας τον μαζεψουμε τωρα απο δω γιατι δεν τον βλεπω σε καλη κατασταση και τα υπολοιπα μπορουν να περιμενουν. Πιασε εσυ απο τα ποδια κι εγω απ' το κεφαλι να τον κουβαλησουμε'.

Λιγα δευτερολεπτα μετα το τοπιο εμοιαζε πιο ερημο απο ποτε. 

                        =============================

-'Οπως το περιμενα' ειπε η μια φιγουρα 'τιποτα το ανησυχητικο. Εξαντληση, μια ελαφρια θερμοπληξια, λιγοι μωλωπες κι ενα γερο τρανταγμα στο κεφαλι. Κατ τ' αλλα μια χαρα'.

-'Κοιμαται ακομα τωρα' ? ρωτησε η αλλη φιγουρα.

-'Ναι. Θα εχουμε φτασει στον προορισμο μας κι ενδεχομενως να κοιμαται ακομα'.

-'Σε ποση ωρα φτανουμε στον Μιλντετ' ?

-'Οπου να ναι, δεν αργουμε. Ας ετοιμαζομαστε σιγα - σιγα'.

-'Δεν πιστευω να μας ειδε κανεις και να εχουμε μπλεξιματα ? Θελω να πω, εμεις για καλο καναμε οτι καναμε, δεν θελαμε να δημιουργησουμε προβληματα'.

-'Νομιζω ειμαστε μια χαρα, χαμπαρι δεν πηρε κανενας'.

-'Ωπ ! Φτασαμε στον Μιντελτ η με γελανε τα ματια μου' ?

-'Δεν σε γελανε καθολου φιλε μου. Μολις φτασαμε'.

-'Αντε να τελειωνουμε λοιπον, εχουμε κι αλλες δουλειες να κανουμε'.

               ================================

Ειχαν περασει καμποσα λεπτα απο την στιγμη που ειχε συνελθει. Τα καλα νεα ηταν πως δεν πονουσε πια κι ενοιωθε ακμαιος. Τα κακα νεα ηταν πως δεν ηξερε που βρισκοταν. Οι σωτηρες του, εκεινες οι δυο τρεμουλιαστες φιγουρες, τον ειχαν σωσει αλλα που τον ειχαν αφησει ? Τα παντα γυρω του ηταν βυθισμενα σ' ενα αρρωστημενο πορτοκαλι χρωμα, βρισκοταν στο μεσο μιας πεδιαδας με αγνωστη στον ιδιο βλαστηση και φυσικα πληρη απουσια ζωης. Ετσι ηταν αραγε το Μιντλετ ? αναρωτηθηκε. Το μυαλο του το τυραννουσαν ακομα αποριες οταν ειδε το χαρτι διπλα του. Το πηρε και αρχισε να διαβαζει. Οσο διαβαζε ενας κρυος ιδρωτας εκανε την εμφανιση του.

-'Φιλαρακι ελπιζουμε να εισαι μια χαρα οταν ξυπνησεις. Σε μαζεψα μαζι με τον φιλο μου και σε φεραμε εκει που του ειπες. Δεν ξερω τι δουλεια εχεις στον πλανητη Μιλντετ αλλα καλα θα κανεις να προσεχεις τις σαυρες. Δεν μας χρωστας τιποτα, χαρα μας που μπορεσαμε και βοηθησαμε. Τα φιλαρακια σου, FIP 872 PP και BLG 443 SM. Καλη διαμονη στον Μιλντετ'.

Το χαρτι του επεσε απο τα χερια κι ενας τρομος εμπηξε τα νυχια του βαθια στις σαρκες του.

                       ===============================

Αυτοι που τον ειχαν μαζεψει ηταν καποιοι εξωγηινοι που τον πηραν στο σκαφος τους. Ειχαν ακουσει λαθος τον τοπο προορισμου που ειχε ψελλισει, Μιλντετ αντι για Μιντλετ, και τον ειχαν φερει σ' εναν αγνωστο πλανητη σε καποιο σημειο του συμπαντος ολομοναχο. Ολομοναχο ?

Διαβασε ξανα το κομματι που εγραφε να προσεχει τις σαυρες. Ποιες σαυρες ?

Η ακρη του ματιου του επιασε μια κινηση στο βαθος που εμοιαζε να ερχεται προς το μερος του.

Το αιμα παγωσε στις φλεβες του οταν συνειδητοποιησε τι ηταν αυτο που εβλεπε. Πανικοβλητος αρχισε να τρεχει στην αντιθετη μερια ενω η καρδια του χτυπουσε σαν ταμπουρλο στο στηθος του. Ηξερε πως δεν ειχε σωτηρια μα το ενστικτο αυτοσυντηρησης ειχε υπερκερασει τα παντα.

Οι τρεις τερατωδεις σαυρες ειχαν πιασει την οσμη φαγητου και διαγωνιζονταν σ' εναν δρομο ταχυτητας για το ποια θα εφτανε πιο γρηγορα τον εκλεκτο μεζε. Οκτω μετρα υψος, πεντε μακρος και πανω απο εξι τονους βαρος μα ετρεχαν με απιστευτη ταχυτητα.

Με πολυ μικρη διαφορα τα σαγονια της μεσαιας εγκλωβισαν μεσα τους τον Στεφαν Κριτζακ. 

                                         ΤΕΛΟΣ

 

   

 

                                Ο ΟΡΚΟΣ ΠΟΥ ΔΡΑΠΕΤΕΥΣΕ

                                                        ΚΕΦΑΛΑΙΟ 60

Η μεγαλη βαρια πορτα της φυλακης Ζοφος ανοιξε για λιγο και μετα εκλεισε ερμητικα και παλι. Στο διαστημα που μεσολαβησε τρεις διαφορετικες ομαδες ειχαν εγκαταλειψει την οποια ασφαλεια προσεφερε η φυλακη. Η ομαδα της Ντεμιθ, συνεπικουρουμενης των υπολοιπων μελων της συμμοριας της και με την προσθηκη μερικων ακομα που επιλεξαν να την ακολουθησουν, η ομαδα που ειχε σχηματισει ο αντρας που τους ειχε αρχικα μαζεψει και αλλη μια που την αποτελουσαν καταδικοι που αρνηθηκαν να παρουν εντολες απο την Ντεμιθ και αυτονομηθηκαν. Οσοι αποφασισαν να παραμεινουν στον Ζοφο μην παιρνοντας το ρισκο που τους προσφερε η προταση του Μετγκον μολις εκλεισαν την πορτα ετρεξαν ολοι στα πιο ψηλα σημεια της φυλακης για να παρακολουθησουν απο εκει τις εξελιξεις. Βαθια μεσα τους ολοι πιστευαν πως κανεις δεν θα τα καταφερνε, ηταν σιγουροι πως θα γινονταν μαρτυρες μιας προμελετημενης γενοκτονιας.

Μεχρι στιγμης δεν υπηρχε καμια αντιδραση απο τα Φριγκ, τα Κεκρα και Ριλιε αλλα αυτο εμοιαζε φυσιολογικο αφου εδω και καιρο δεν εφταναν στην πορτα της φυλακης.

                         ==============================

Οι μονες απο τις τρεις ομαδες που εμοιαζαν να κινουνται βαση ενος, εστω και υποτυπωδους σχεδιου, ηταν αυτη της Ντεμιθ και του αντρα που ειχε διαφωνησει μαζι της. Η τριτη ομαδα ηταν ξεκαθαρο πως ηταν ενα μπουλουκι που ο καθενας επραττε συμφωνα με τις πεποιθησεις του. Ηταν και η πρωτη που επιλεξε να κινηθει προς το αστροπλοιο του Μετγκον ακολουθωντας μια τακτικη που δεν θα μπορουσε εκ των πραγματων να αποδωσει. Σοφα σκεπτομενες οι αλλες δυο ομαδες τους αφησαν να προπορευτουν με το σκεπτικο πως θ' απορροφουσαν την πρωτη και θεωρητικα μεγαλυτερη επιθεση των τερατων. Αυτο που ακολουθησε ηταν θεαμα για πολυ δυνατα στομαχια.

Οι πρωτοι τρεις προπορευομενοι, οσο καλα κι αν ηλεγχαν το τοπιο διπλα τους εξαφανιστηκαν κυριολεκτικα απο τα ματια των συντροφων τους. Δυο απ' αυτους επεσαν θυματα των σχεδων αορατων Ριλιε που εμφανιστηκαν απο το πουθενα, τους αρπαξαν στα θηριωδη σαγονια τους κι εξαφανιστηκαν πισω απο κατι βραχια. Ο τριτος δεν καταλαβε καν τι συνεβη. Βρεθηκε ξαφνικα να αιωρειται πιασμενος σε μια αποληξη ενος Κεκρα που τον κατασπαραξε διχως δισταγμο.

                 ======================================

Αυτο το γεγονος αποσυντονισε ακομα περισσοτερο την πρωτη ομαδα που πλεον απλα ετρεχαν προς τα μπρος εγκαταλειποντας καθε εννοια προφυλαξης. Δεν μπορουσε να υπαρξει πιο ευκολη λεια για τα τερατουργηματα του Βασεντακ. Αποδεκατιστηκαν ολοι εν ριπη οφθαλμου διχως να εχουν καταφερει εστω κι ενα χτυπημα. Τουτο εδω ηταν και το μονο θετικο σημειο πανω στο οποιο μπορουσαν να πατησουν οι τροφιμοι. Οτι και να ηταν εκεινα τα αδηφαγα πλασματα μπορουσαν να σκοτωθουν, υπηρχε τροπος να τα εξοντωσουν. Οταν υπηρχαν δεσμοφυλακες το ειχαν δει με τα ιδια τους τα ματια πως τα κατακρεουργουσαν με της τελευταιας τεχνολογιας οπλα τους. Αυτοι εδω δεν ειχαν τετοια οπλα, ομως ειχαν αυτοσχεδια τοξα, κατασκευασμενα δορυα, μαχαιρια και οτι αλλο αιχμηρο αντικειμενο μπορουσε να προσφερει την οποιαδηποτε βοηθεια.

Μονο αιμα διαφορων αποχρωσεων ειχε απομεινει πια πανω στο σκληρο εδαφος και καποια τμηματα απο μελη τροφιμων που ειχαν αφησει πισω τους τα ανοσιουργηματα του Βασεντακ. Ολοκληρη η ομαδα ειχε ξεκληριστει κι αυτο κλονισε αρκετα τους επερχομενους φυλακισμενους.

                    ==================================

Η ομαδα της Ντεμιθ ηταν ξεκαθαρα η μονη που χρησιμοποιουσε μια αρχαια, ξεχασμενη στρατηγικη. Ειχαν σχηματισει ενα ρομβο που στις τεσσερεις πλευρες του υπηρχαν απο δυο ατομα. Αυτοι που απαρτιζαν τις δυο πισω πλευρες του ρομβου περπατουσαν αναποδα εχοντας την προσοχη τους τεταμενη για ενδεχομενες πισωπλατες επιθεσεις. Ηταν ολοι δεμενοι μεταξυ τους με σχοινια με τις δυο μπροστινες πλευρες ουσιαστικα να τραβανε τους υπολοιπους. Στο μεσον του ρομβου υπηρχαν δυο αντρες οπλισμενη με τοξα που η μοναδικη τους εγνοια ηταν να παρακολουθουν τον ουρανο για επικειμενη επιθεση απο τα Κεκρα. Τα Ριλιε και τα Φριγκ ηταν δουλεια των υπολοιπων, μια δουλεια που μετα απ' οσα ειχαν δει δεν ηταν καθολου ευκολη.

Η Ντεμιθ βρισκοταν ακριβως στην κεφαλη του ρομβου βαστωντας ενα χειροποιητο, σιδερενιο σπαθι με τα αεικινητα ματια της να σαρωνουν τα παντα μπροστα της. Ειχαν διανυσει μ' αυτον τον τροπο τουλαχιστον τριαντα βηματα και τιποτα δεν ειχε συμβει. Περιθωριο για εφησυχασμο και χαλαρωση δεν υπηρχε, η Ντεμιθ τους το τονιζε και θυμιζε διαρκως.

                     ================================

Η ομαδα του αντρα δεν ακολουθουσε καποιο συγκεκριμενο μοτιβο, ο τροπος με τον οποιο τους ειχε παραταξει θυμιζε λιγο παμπαλαιο σχηματισμο στρατου. Παρ' ολο που ειχαν ολες τις αισθησεις τους σε επιφυλακη και ηταν οπλισμενοι με οτι ειχαν διαθεσιμο δεν αργησαν να χασουν τον πρωτο σε μια επιθεση Ριλιε. Μια βολη απελπισιας απο εναν τοξοτη πηγε μαλλον στραφι γιατι το μονο που ακουγοταν για λιγο μετα ηταν τα ανατριχιαστικα ουρλιαχτα του καθως το πλασμα τον ετρωγε ζωντανο. Η σαφης ελλειψη εκπαιδευσης και τακτικης ηταν ο λογος που εχασαν τον επομενο. Μια στιγμη αφηρημαδας ηταν αρκετη να τον κανει να λοξοδρομησει μακρια απο την ομαδα διχως να το καταλαβει. Οταν συνειδητοποιησε ποσο κοντα ειχε βρεθει στα εφιαλτικα νερα του Βασεντακ και δοκιμασε ν' απομακρυνθει ηταν ηδη αργα. Μια κολλωδης μεμβρανη που εμφανιστηκε απο το πουθενα μεσα απο τα νερα τον ειχε καλυψει σχεδον ολοκληρο και τον τραβουσε ταχυτατα προς εναν υγρο ταφο. Για λιγο υπηρξε μια αναστατωση στην επιφανεια του υγρου αλλα πολυ συντομα επανηλθε σ' εκεινη την αρρωστημενη γαληνη και παλι.

                           =============================

Η πρωτη επιτυχια προηλθε απο την ομαδα της Ντεμιθ και μαλιστα απο το χερι της. Ο Νιλατ και ο Κελεχ αντεξαν την επιθεση ενος Ριλιε που λυσσομανουσε κυριολεκτικα προσπαθωντας να πιασει απο καπου εναν απο τους δυο και να τον τραβηξει μακρια. Το πλασμα δεν ειδε ποτε την Ντεμιθ που ηρθε απο πισω και με μια καλοζυγισμενη σπαθια αποκολλησε το κεφαλι του απο το υπολοιπο σωμα. Ενα κιτρινου χρωματος αιμα εβαψε το σημειο που επεσε νεκρο το Ριλιε κι αυτο προσθεσε αισιοδοξια σε ολους. Οταν δε οι συνεχεις ριψεις βελων κατορθωσαν να τραυματισουν θανασιμα ενα Κεκρα, να το εξαναγκασουν να πεσει στο εδαφος και να πεθανει απο πολλαπλες μαχαιριες η πεποιθηση ολων ηταν πως μπορουσαν να τα καταφερουν. Στον αντιποδα η αλλη ομαδα αντιμετωπιζε μεν δυσκολιες μα με καποιο ανεξηγητο τροπο συνεχιζαν κι αυτοι με ελαχιστες απωλειες. Η μεμβρανη ενος Φριγκ δεν προφτασε ποτε να καλυψει καποιο ατυχο θυμα και να το τραβηξει στο υγρο στοιχειο που ζουσε, ενας συνδυασμος απο επιτυχημενα χτυπηματα το αφησαν να κειτεται νεκρο τονωνοντας την αισιοδοξια ολων. 

                   =================================

Αν καποιος αποδεχοταν πως τα πλασματα του Βασεντακ ειχαν νοημοσυνη και μπορουσαν να επικοινωνησουν μεταξυ τους τοτε θα μπορουσε να δικαιολογησει οτι συνεβη απο κει και περα.

Οι αναρχες, μεμονωμενες επιθεσεις εκ μερους των σταματησαν αποτομα και για τα επομενα πενηντα μετρα τιποτα δεν συνεβη. Απο εκεινο το σημειο και μετα ολα αλλαξαν δραματικα.

Η συνδυασμενη επιθεση απο εδαφους, αερος και νερου μικρων ομαδων απο τα πλασματα επεφεραν ανεπανορθωτες απωλειες στις δυο ομαδες. Κανεις δεν ηταν προετοιμασμενος για κατι τετοιο, απαντες αιφνιδιαστηκαν και το πληρωσαν ακριβα. Οι περισσοτεροι απο την δευτερη ομαδα ηταν ηδη νεκροι, μονο τρεις παρεμεναν ακομα ζωντανοι ενω και στην ομαδα της Ντεμιθ μερικοι ειχαν μετατραπει σε γευμα για τα εφιαλτικα αυτα οντα. Το αστροπλοιο του Μετγκον φαινοταν ολοκαθαρα μπροστα τους, εκατο μετρα, ισως και λιγοτερα τους χωριζαν απο την επιτυχια. Ο Νουσακ και η Λασερτα ηταν τραυματισμενοι, βουτηγμενοι στα αιματα αλλα ειχαν ακομα κουραγιο και δυναμεις για να συνεχισουν. Η πιο κρισιμη στιγμη μολις ειχε ερθει. 

                          =============================

Αλλος ενας απο την δευτερη ομαδα επεσε θυμα ενος Κεκρα που χρησιμοποιωντας τις αποληξεις του τον διαμελισε στον αερα και τον τραβηξε στο εσωτερικο του. Οι υπολοιποι δυο ετρεξαν προς την ομαδα της Ντεμιθ κι ενσωματωθηκαν καταλαβαινοντας πως μονοι τους δεν ειχαν ελπιδες επιτυχιας. Οσο λυσσαλεα ηταν η τελευταια επιθεση των οντων αλλο τοσο σθεναρα πολεμησαν οι καταδικοι. Τα μπρατσα ειχαν ατσαλωσει, τα ματια πεταγαν κυριολεκτικα φωτιες και η αδρεναλινη ειχε φτασει στα υψη. Πλεον καθε μετρο που κερδιζαν ηταν δια πυρος και σιδηρου.

Ο πρωτος που κατορθωσε να φτασει στο αστροπλοιο ηταν ο Γεζοθ που ακουμπησε πανω του ασθμαινοντας κι ανημπορος σχεδον να παρει ανασα. Μονο η Ντεμιθ προσεξε πως απο την στιγμη που αγγιξε το σκαφος κανενα πλασμα δεν τον ενοχλησε ξανα. 

-'Αρκει ν' ακουμπησετε στο σκαφος' ουρλιαξε ενω παραλληλα κρατουσε σε αποσταση ενα πεινασμενο Ριλιε. Με την ακρη του ματιου της ειδε και τον Κελεχ να τα καταφερνει.

Λιγα μετρα εμεναν ακομα, λιγα μετρα οσο μια αιωνιοτητα.

                     ====================================

Απο την ομαδα της Ντεμιθ που πολεμουσαν ακομα ζωντανοι ηταν η ιδια, ο Νουσακ, η Λασερτα και ο Νιλατ ενω απο την αλλη ομαδα ο μοναδικος εν ζωη ηταν ο αρχηγος της αφου δευτερολεπτα πριν ο τελευταιος που ειχε συστρατευτει μαζι του ουρλιαζε σπαρακτικα αναμεσα στα σαγονια ενος Ριλιε που τον κατασπαραζε. Ακομα και κατω απο τετοιες συνθηκες η Ντεμιθ συνειδητοποιησε κατι που εχρηζε αμεσης αντιμετωπισης. Απο τους πεντε που προσπαθουσαν να φτασουν στο αστροπλοιο οι δυο ηταν τραυματιες και χρειαζονταν βοηθεια για να τα καταφερουν. Συνεπως εμενε μονο ενας να παλευει με τα πλασματα και αυτο δεν ηταν αρκετο. Κατω απο τις δεδομενες συνθηκες κανεις τους δεν ειχε ελπιδα να επιβιωσει εκτος αν...Δεν το σκεφτηκε καν.

Μ' ενα σπρωξιμο στην πλατη εστειλε τον αντρα προς την μερια των οντων ενω παραλληλα βοηθουσε την Λασερτα να προχωρησει προς το σκαφος. Το ιδιο ακριβως εκανε και ο Νιλατ με τον Νουσακ. Δεν ειδε ποτε το βλεμμα αποριας στα ματια του αντρα ουτε τον ειδε ποτε να κομματιαζεται. Το μονο που ακουσε ηταν τα ουρλιαχτα του που καλουσαν σε βοηθεια.

                     =================================

Οι πεντε φυλακισμενοι που τα ειχαν καταφερει στεκονταν στην εισοδο του αστροπλοιου, οι δυο υποβασταζομενοι αλλα ολοι βουτηγμενοι στα αιματα. Ο Μετγκον ηταν εκει και τους περιμενε.

-'Εξαιρετικα' ειπε ενω παραλληλα χειροκροτουσε 'εξαιρετικα. Να πω την αληθεια, δεν περιμενα πως καποιοι θα τα καταφερναν αλλα να που ειστε εδω, μπροστα μου'.

-'Το καλο που σου θελω' ειπε με ταλαιπωρημενη αλλα στιβαρη φωνη η Ντεμιθ 'να κρατησεις τον λογο σου. Αλλιως'...προσθεσε ενω παραλληλα κραδαινε το σπαθι της με νοημα.

-'Δεν το χρειαζεσαι αυτο' ειπε ο Μετγκον δειχνοντας την ματωμενη λαμα. 'Φυσικα και θα κρατησω τον λογο μου. Αλλα πρωτα ας φυγουμε απ' αυτον τον βρωμερο πλανητη. Ε' ?

Η Ντεμιθ κουνησε καταφατικα το κεφαλι της.

-'Επι τη ευκαιρια' εκανε ο Μετγκον κι ενα σαρδονιο χαμογελο εκανε την εμφανιση του στο προσωπο του 'αυτη η τελευταια σου επιλογη μου αρεσε παρα πολυ'.

-'Την εχω κανει και πιο παλια και δεν θα διστασω να την ξανακανω' ειπε με στομφο η Ντεμιθ.

    

 

  

 

                                    Ο ΟΡΚΟΣ ΠΟΥ ΔΡΑΠΕΤΕΥΣΕ

 

                                                          ΚΕΦΑΛΑΙΟ 59

Η προταση του Μετγκον επιασε εξ' απηνης τους τροφιμους του Ζοφου και δημιουργησε μια αναστατωση ανευ προηγουμενου. Μολονοτι ολοι μοιραζονταν ενα σκοτεινο κι εφιαλτικο μελλον, το αντικτυπο οσων ακουστηκαν δεν ειχαν την ιδια επιρροη σε ολους. Αυτο φανηκε αμεσα καθως μεσα σε ελαχιστο χρονο μικρες ομαδες φυλακισμενων ειχαν σχηματιστει και ολοι προσπαθουσαν να επεξεργαστουν την απροσμενη εκεινη προταση. Ηταν φανερο απο τις κινησεις και τις χειρονομιες τους πως δεν συμμεριζονταν ολοι μια κοινη αποψη αλλα αυτη η κυριολεκτικα εξ' ουρανου προσφορα κατορθωσε να δημιουργησει αντπαλα στρατοπεδα αναμεσα τους. Ο αντρας που ειχε ανταλλαξει τις περισσοτερες κουβεντες με τον Μετγκον διαπιστωσε συντομα πως αυτη η εξελιξη θα μπορουσε να τραβηξει σε μακρος και αποφασισε ν' αναλαβει δραση.

-'Ακουστε με λιγο' φωναξε και γρηγορα καταλαβε πως αν δεν υψωνε τον τονο της φωνης κανεις δεν θα του εδινε προσοχη. Πηρε μια βαθια ανασα και σχεδον ουρλιαξε.

-'Ακουστε με λιγο' επανελαβε. 'Καντε λιγη ησυχια και ακουστε με'.

              ======================================

Περασαν μερικα δευτερολεπτα μεχρι να δει ανταποκριση στο αιτημα του.

-'Εχω κι εγω οπως και σεις ενα σωρο ερωτηματα και αποριες' ειπε. 'Ποιος ειναι αυτος ο επισκεπτης, τι ακριβως ζηταει απο μας, αν πρεπει να πιστεψουμε ολα οσα μας ειπε η παιζει καποιο παιγνιδι εις βαρος μας που αγνοουμε. Ομως ετσι δεν θα καταληξουμε πουθενα. Το μονο που πιστευω ακραδαντα ειναι αυτο που ειπε, πως η προταση που μας εκανε μας αφορα ολους, πραγμα που σημαινει πως οποιος εχει κατι να πει, καλο η κακο, χαζο η εξυπνο μπορει να μιλησει. Μετα μπορουμε ομαδικα να καταληξουμε καπου και να δωσουμε μια απαντηση'.

-'Για μισο λεπτο' πεταχτηκε ενας απο το πληθος 'θες να πεις πως η αποφαση που θα παρουμε θα ειναι κατα πλειοψηφια, κατι σαν δημοκρατια δηλαδη' ?

-'Νομιζω πως ειναι και το πιο σωστο' αντεταξε ο αρχικος ομιλητης. 'Διαφωνεις' ?

-'Εγω πιστευω πως ειναι ο καθενας για τον εαυτο του' ειπε ο δευτερος αντρας. 'Οποιος θελει κανει οτι θελει και δεν ειναι υποχρεωμενος να υπακουσει σε κανεναν και τιποτα'.

                   ===================================

-'Πολυ σωστα' πεταχτηκε ενας τριτος. 'Δηλαδη αν καποιος δεν μπορει η δεν θελει ν' ακολουθησει θα ψηφισει ν' αρνηθουμε και οι υπολοιποι απλα θα υπακουσουν ? Οπως το ειπε. Ο καθενας για τον εαυτο του, δεν υπαρχουν δημοκρατικες ηλιθιοτητες εδω.'

Μια μεγαλη μεριδα των τροφιμων ξεσπασε σε ζητωκραυγες κι επεφημιες ενω οι υπολοιποι απλα τους παρακολουθουσαν αμιλητοι. Μια διαφαινομενη συρραξη αναμεσα τους εμοιαζε περισσοτερο απο ποτε πιθανη και ο πρωτος αντρας ξαναπηρε τον λογο κανοντας τους νευμα να σταματησουν.

-'Συμφωνω απολυτα μ' αυτο' ειπε και αποτομα η απωλεσθεισα ηρεμια στους κολπους των φυλακισμενων επεστρεψε θριαμβευτικα. 'Αυτο που λεω ειναι να εξετασουμε προσεκτικα την προταση αυτου του επισκεπτη, Μετγκον η οπως αλλιως τον λενε, να καταληξουμε σ' ενα συμπερασμα κι απο κει και μετα οσοι αποφασισουν να τον ακολουθησουν τουλαχιστον να γνωριζουν τι θυσιαζουν, τι ριψοκινδυνευουν και τι ενδεχομενως θ' αποκομισουν. Ο καθενας μπορει να πει τι γνωμη του και τι πιστευει, ειμαστε συμφωνοι σε κατι τετοιο' ?

                        ===============================

-'Τρια πραγματα' ακουστηκε μια γυναικεια φωνη κι ενας μικρος διαδρομος δημιουργηθηκε αναμεσα στους φυλακισμενους για να της επιτρεψει να φτασει κοντα στον αντρα που μιλαγε. 

'Πρωτον, δεν θυμαμαι να σ' εβαλε κανεις επικεφαλη εδω για να μας λες τι θα κανουμε και τι οχι. Δευτερον, οσο και να το κουβεντιασουμε τα πραγματα ειναι απλα, το καταλαβαινουν ολοι και τριτον δεν εχουμε χρονο για ανουσιες κουβεντες αφου υπαρχει χρονικο οριο. Τον ακουσες, οτι ειναι να γινει μεχρι το σουρουπο, μετα το πουλακι πεταξε κυριολεκτικα. Εγω προσωπικα' προσθεσε γυρνωντας προς τους αλλους 'θα δοκιμασω την τυχη μου και οτι μου αναλογει'.

Ο αντρας την κοιταξε διχως να μιλησει. Ηταν μια Γιαντιν, μια ρατσα γνωστη σε ολους για την πληρη απουσια συνειδησης, την αγνοια διαχωρισμου καλου και κακου, ηθικου η ανηθικου, στυγνοι επαγγελματιες δολοφονοι που για μια χουφτα νομισματα σκοτωναν τον οποιονδηποτε. Δεν θα μπορουσε ν' ακουσει κατι διαφορετικο απο καποιον Γιαντιν, ακομα κι απο γυναικα. Η οποια κουβεντα μαζι της δεν ειχε απολυτως κανενα νοημα, το ηξερε και το αποδεχτηκε.

                 =================================

-'Ας ειναι' εκανε ο αντρας αποδεχομενους ουσιαστικα την επιθετικη προσεγγιση της Γιαντιν. 'Οσοι απο σας συμμεριζεστε τις αποψεις της'....εκανε μια αναγκαστικη παυση αφου δεν θυμοταν το ονομα της γυναικας και δεν ηθελε να την προσφωνησει με το ειδος της.

-'Ντεμιθ' ειπε με στεντορια φωνη η καταδικος. 'Με λενε Ντεμιθ και οσοι συμμεριζεστε τις ιδιες αποψεις ελατε απο εδω να οργανωθουμε γιατι σπαταλαμε πολυτιμο χρονο' συμπληρωσε.

Παραλληλα ξεκινησε να προχωρα προς στην απεναντι μερια αδιαφορωντας για τον αντικτυπο που ενδεχομενως να ειχαν τα λογια της. Και ηταν ενας πλουσιος, γεματος αντικτυπος αφου τουλαχιστον μια ομαδα απο 30 περιπου ατομα την ακολουθησε στο διαβα της.

Οι υπολοιποι 40 που ειχαν απομεινει στραφηκαν προς τον αντρα που εμοιαζε απογοητευμενος.

-'Αυτοι αποφασισαν, εμεις τι θα κανουμε' ? ρωτησε ενας απο τους παρευρισκομενους.

-'Αυτο που ειπαμε εξ' αρχης' απαντησε ο αντρας. 'Θα το μελετησουμε πιο διεξοδικα και αναλογως θ' αποφασισουμε' ειπε. 'Μην ανησυχειτε, χρονος υπαρχει'. 

                      ===============================

Μια μικρη ομαδα αποτραβηχτηκε λιγο πιο περα κι ενας ηλικιωμενος αντρας, με βραχνη, μολις που ακουγοταν φωνη, πηρε τον λογο.

-'Εμεις δεν θα συμμετεχουμε' ειπε. 'Οπως βλεπεις, η κατασταση της υγειας μας σε συνδυασμο με το προχωρημενο της ηλικιας, δεν μας το επιτρεπει. Θα ηταν σκετη αυτοκτονια να δοκιμαζαμε κατι τετοιο. Μετρημενες ειναι πια οι μερες μας, το εχουμε παρει αποφαση πως τουτο εδω το μερος θα ειναι ο ταφος μας. Εσεις καντε οτι καταλαβαινετε, εμεις θ' απεχουμε'.

Ο αντρας κουνησε το κεφαλι του καταφατικα, σημαδι πως αντιλαμβανοταν απολυτα.

-'Υπαρχουν αλλοι που δεν θελουν καν να δοκιμασουν' ? ρωτησε τους υπολοιπους.

Αλλη μια μικρη ομαδα αποσχιστηκε απο τους εναπομειναντες, κατι που του εκανε εντυπωση και στις δυο περιπτωσεις. Ποτε ειχαν προλαβει να συννενοηθουν μεταξυ τους ?

-'Για τους ιδιους λογους με τους αλλους' ? ρωτησε την νεα ομαδα. Ενας ξερακιανος τυπος, καλυμμενος απο την κορφη μεχρι τα νυχια με τριχες πηρε τον λογο.

                   ===================================

-'Οχι' ειπε 'για εντελως διαφορετικους λογους. Βλεπεις η προταση θα εβρισκε ευηκοα ωτα αν ειχαμε ακομα την διψα για ελευθερια η εκδικηση. Οι πιο πολλοι απο δω' συνεχισε ενω με το χερι εδειχνε τους υπολοιπους 'τα βρισκουμε ατοπα και ανουσια και τα δυο. Και να τα καταφερναμε παλι δεν θα ημασταν ελευθεροι, απλα θα ειχαμε διαφορετικο αφεντικο. Παλι θα υπακουγαμε σ' εντολες, παλι θα παιρναμε ξανα ενα μονοπατι που εχουμε εγκαταλειψει εδω και καιρο. Να εκδικηθουμε ? Ποιον ? Καλα - καλα δεν θυμομαστε πια ποιους πρεπει να εκδικηθουμε. Οχι, το βρισκουμε εντελως ανωφελο ολο αυτο. Ξερεις τι λενε ε' ? ειπε και σχεδον χαμογελασε. 'Καλυτερα ο δαιμονας που ξερεις'...προσθεσε διχως ν' αποτελειωσει την φραση του.

Ο αντρας εγνεψε και παλι καταφατικα ανταποδιδοντας το σχεδον χαμογελο.

-'Ποιοι μειναμε λοιπον' ? ρωτησε ενω παραλληλα οι δυο ομαδες που ειχαν επιλεξει ν' απορριψουν την προταση του Μετγκον απομακρυνονταν προς το εσωτερικο της της φυλακης. Μετρησε οσους ακομα παρεμειναν και διαπιστωσε πως ο αριθμος τους δεν ηταν καν διψηφιος.

                      ================================

-'Δεν ξερω για σας αλλα εγω, ο Νουσακ, ο Νιλατ, ο Γεζοθ, η Λασερτα και ο Κελεχ θα προσπαθησουμε μονοι μας' ειπε η Ντεμιθ στο πληθος που ειχε επιλεξει να την ακολουθησει. Τα 5 ονοματα που ειχαν ακουστει βγηκαν και την πλαισιωσαν σταυρωνοντας τα χερια τους στο στηθος.

Δεν ηταν κατι που να προξενουσε εντυπωση σε κανεναν. Ηταν μια απο τις πιο επικινδυνες συμμοριες που λυμαινονταν γαλαξιες πριν συλληφθουν, δικαστουν και καταδικαστουν σε ισοβια στον Βασεντακ γι αποπειρα δολοφονιας του περιφερειαρχη του Ουμπαστ. Ηταν ξεκαθαρο πως κοιτουσαν αποκλειστικα το συμφερον τους αλλα αν υπηρχε μια πιθανοτητα επιτυχιας στο παρατολμο αυτο σχεδιο ηταν αυτοι που θα μπορουσαν να τα καταφερουν. Για ευνοητους λογους λοιπον καποιοι επελεξαν να συστρατευτουν με την ομαδα της Ντεμιθ, αρκετοι ομως προσανατολιστηκαν σε εντελως διαφορετικη κατευθυνση. Τον λογο πηρε παλι η Ντεμιθ.

-'Αν εχετε μια πιθανοτητα να πετυχετε αυτη η πιθανοτητα βρισκεται σε μας. Δεν θα υπαρξει καμμια παρεκκλιση στο σχεδιο που θα σας πουμε τωρα αμεσως'.

                     ================================

Τις επομενες δυο ωρες επικρατουσε πυρετος προετοιμασιας. Ειχαν σχηματιστει τρεις διαφορετικες ομαδες που επεξεργαζονταν τρια διαφορετικα σχεδια για το πως θα μπορουσαν να επιτυχουν στην επικινδυνη εκεινη επιχειριση. Προτασεις και ιδεες ακουγονταν σωρηδον, αλλες αξιολογες κι αλλες παντελως ανεφικτες στην υλοποιηση τους. Βαθια μεσα τους ολοι γνωριζαν πως δεν θα τα καταφερναν ολοι οσοι εμπαιναν σ' αυτην τη διαδικασια. Πολλοι απ' αυτους θα γινονταν βορα των Φριγκ, Κεκρα και Ριλιε που καραδοκουσαν εξω απο τα τειχη της φυλακης. Αλλα η υποσχομενη ελευθερια, ακομα και η δεσμευση για εκδικηση ηταν πολυ ισχυροτερο κινητρο απο τον φοβο για το τι μπορουσε να τους συμβει. Η πιθανοτητα πως αυτες μπορει να ηταν οι τελευταιες τους ωρες σ' εκεινον το καταραμενο πλανητη αυξανε την αδρεναλινη, θολωνε εν μερει το μυαλο και δημιουργουσε προσδοκιες για ενα νεο κεφαλαιο στην καταρρακωμενη και μιζερη ζωη τους.

Δεν ηταν ομως λιγοι εκεινοι που στο πισω μερος του μυαλου τους ειχαν ηδη καταστρωσει σχεδια αν τα καταφερναν που σε κανενα τους σημειο δεν εφαπτονταν στα σχεδια του Μετγκον.

                       ============================== 

Καθισμενος στο αστροπλοιο ο Μετγκον εμοιαζε βυθισμενος σε συμπαγεις σκεψεις. Του ηταν παντελως αδιαφορο ποιοι απο τους φυλακισμενους του Βασεντακ θα τα καταφερναν, ηταν ολοι αναλωσιμοι αλλα γνωριζε πως καποιοι απ' αυτους θα τα καταφερναν. Θα τους χρειαζοταν για να του κανουν μερικες δουλειες αλλα και να δημιουργησουν αντιπερισπασμο στον Ορκοφυλακα και τους ακολουθους του, οσο εκεινος θα ηταν επικεντρωμενος στην αποκτηση ενος πολυτιμου αντικειμενου, απαραιτητου για την υλοποιηση οσων ειχε στο μυαλο του. Ο κρυσταλλος της Αποκαλυψης ηταν ηδη στα χερια του χαρη σ' εκεινες τις υπερφιαλες και φαντασμενες Κηρες που πλεον του ηταν αχρηστες ετσι οπως ειχαν εξελιχθει τα πραγματα. Σιγουρα θα προσχωρουσαν στην αντιπαλη οχθη αλλα αυτο δεν ηταν κατι που τον ανησυχουσε. Σκεφτηκε τον Ελλερυ Βαν Ντερ Εις, τον γιο του, και την σχεση του με τον Ορκοφυλακα. Χαμογελασε σαρδονια αναλογιζομενος πως δεν μπορουσε να κανει εξαιρεσεις, το ιδιο ζοφερο μελλον που επιφυλασσε για τον μεγαλο του αντιπαλο θα προσφερε απλοχερα και στο ιδιο του το αιμα.

 

 

 

                                 Ο ΟΡΚΟΣ ΠΟΥ ΔΡΑΠΕΤΕΥΣΕ

                                                            ΚΕΦΑΛΑΙΟ 58

-'Καποιος ερχεται προς τα δω !!! Που να με παρει και να με σηκωσει, καποιος ερχεται προς τα δω διχως καμμια προφυλαξη. Παω στοιχημα πως δεν θα κανει αλλα δυο βηματα ζωντανος'.

Η φραση αυτη ηταν αρκετη να δημιουργησει μια ανευ προηγουμενων αναστατωση στις ταξεις των φυλακισμενων του Βασεντακ. Τιποτα δεν επιβιωνε εκει εξω, χαρη στα Ριλιε, τα Κεκρα και τα Φριγκ, οποιος ειχε βρεθει εκτος των τειχων της φυλακης δεν ειχε την παραμικρη ελπιδα σωτηριας.

Ετρεχαν ολοι οσο πιο γρηγορα μπορουσαν για να βρεθουν στο σημειο απ' οπου ειχε ακουστει εκεινη η φραση, τον ψηλοτερο πυργο ελεγχου της φυλακης που οι ιδιοι ειχαν ονομασει Ζοφο. Απαντες ηθελαν να δουν ποιος ηταν αυτος που αποτολμουσε να διασχισει την κοιλαδα Ντ'φες χωρις προστασια και παραλληλα να παρακολουθησουν και το αναποφευκτο τελος του.

Ειχαν μαζευτει πια ολοι και με κομμενη την ανασα εβλεπαν την φιγουρα να συνεχιζει απροσκοπτα την διαδρομη της προς τον Ζοφο σαν να ηταν μια βολτα στην εξοχη. Απο στιγμη σε στιγμη τα Ριλιε, τα Φριγκ και τα Κεκρα θα του υπενθυμιζαν οδυνηρα πως μονο ετσι δεν ηταν.

                   =====================================

Αν αρχικα ολο αυτο το θεαμα προκαλουσε τεραστια εκπληξη και απορια απο ενα σημειο και μετα τις θεσεις τους πηραν γρηγορα το δεος κι ενας διαρκως διογκουμενος φοβος. Ο αγνωστος επισκεπτης οχι μονο δεν προσπαθουσε να προφυλαχθει απο τα τερατωδη πλασματα του Βασεντακ αλλα σχεδον προκαλουσε με την εν γενει συμπεριφορα του. Ηταν αναμενομενο οτι τα πλασματα θα εκαναν την εμφανιση τους καποια στιγμη, αυτο που δεν ηταν αναμενομενο ηταν εκεινο που η οραση των φυλακισμενων μετεφερε σαν ερεθισματα στον εγκεφαλο τους. Ριλιε, Κεκρα και Φριγκ ηταν παρατεταγμενα αριστερα, δεξια και πισω απο τον αγνωστο, σαν να τον συνοδευαν στην διαδρομη του μην εχοντας καμμια εμφανη προθεση να του επιτεθουν.

Συντομα ο επισκεπτης εφτασε μπροστα στην μεγαλη, βαρια πορτα κι εκει σταματησε. Μαζι του σταματησε και η εφιαλτικη κουστωδια που τον συνοδευε. Για λιγο τιποτα δεν συνεβη.

Οι φυλακισμενοι κοιταζαν ο ενας τον αλλο αναρωτουμενοι τι θα επακολουθουσε.

Ξαφνικα, διχως κανεις να την πλησιασει, η επτασφραγιστη πορτα ανοιξε απο μονη της.

                   =====================================

Ο πανικος αναμεσα στις ταξεις των καταδικων δεν προλαβε ποτε να παρει σαρκα και οστα, ο επισκεπτης μιλησε με δυνατη, κρυσταλλινη και στιβαρη φωνη.

-'Αυτο που εχω να πω αφορα ολους σας' ειπε. 'Ελατε' προσθεσε κανοντας μια χειρονομια.

Κατω απο φυσιολογικες συνθηκες ολοι τους θα ετρεχαν η να βρουν καποιο οπλο να προστατευτουν η θα προσπαθουσαν να ξανακλεισουν την πορτα. Ομως δεν υπηρχε τιποτα το φυσιολογικο σ' ολα αυτα που ζουσαν, ετσι και υπακουσαν σχεδον μηχανικα στην προτροπη.

Σε λιγα λεπτα ηταν ολοι συγκεντρωμενοι μπροστα στην πορτα, με τον αγνωστο απεναντι τους και την φρικαλεα κουστωδια του να μοιαζει περισσοτερο σαν εξημερωμενα, οικοσιτα πλασματα.

-'Ποιος....ποιος εισαι ? Πως καταφερες να φτασεις εδω ζωντανος ? Τι θελεις'....

Μια χειρονομια εκ μερους του επισκεπτη ηταν αρκετη για να διακοψει τον ομιλουντα ενω παραλληλα η μορφη αρχισε σταδιακα ν' ανυψωνεται απο το εδαφος μεχρι που σταθεροποιηθηκε στα πεντε μετρα υψος. Τα Ριλιε, Κεκρα και Φριγκ εξακολουθουσαν να παραμενουν ακινητα.

                     ===================================

-'Ειμαι ο Μετγκον' εκανε με πομπωδες υφος ο επισκεπτης. 'Καποιοι ισως με ξερετε, καποιοι οχι, μα αυτο δεν παιζει κανενα ρολο. Αυτο που ενδιαφερει ειναι πως βρισκομαι σημερα εδω με μια προταση που αφορα τον καθε εναν απο σας' προσθεσε ' μια προταση που φιλοδοξει να βαλει ενα τελος σ' αυτην εδω την αθλιοτητα στο πιο ξεχασμενο μερος του συμπαντος'.

Η ιδια φωνη που ειχε μιλησει πριν και διακοπει απο τον Μετγκον πηρε τον λογο και παλι.

-'Να μας συμπαθας που δεν σ' εχουμε ακουστα' ειπε. 'Κανονικα, μ' ολα αυτα που ειδαμε σημερα θα επρεπε αλλα ειμαστε εδω θαμμενοι ζωντανοι κι αποκομμενοι απο τα παντα παρα πολυ καιρο και οι μονες μας γνωσεις περιοριζονται στο πως θα επιβιωσουμε απ' αυτα' συμπληρωσε δειχνοντας με το χερι του την ανοσιουργηματικη πανιδα του Βασεντακ.

Ο Μετγκον κουνησε το κεφαλι του σ' ενδειξη κατανοησης.

-'Ειπες πως εχεις μια προταση για μας' ακουστηκε μια αλλη φωνη. 'Τι προταση ειναι αυτη ? Γιατι σε μας ? Νομιζω ξερεις πολυ καλα που βρισκεσαι, γιατι σε μας λοιπον' ? 

                        =================================

Ενας χειμαρρος ερωτησεων ειχε μολις ξεκινησει με απροβλεπτες συνεπειες μα ο Μεγκον φροντισε να επαναφερει τα πραγματα γρηγορα στην ταξη που ο ιδιος επιθυμουσε. Με μια κινηση του τα μεχρις εκεινη τη στιγμη ησυχα πλασματα ζωντανεψαν και παλι θυμιζοντας σε ολους τι πραγματικα ηταν και τι μπορουσαν να κανουν. Η οχλαγωγια κοπασε αποτομα και ασυναισθητα ολοι εκαναν ενα βημα πισω φοβουμενοι καποια επιθεση. Τιποτα δεν συνεβη, ο Μετγκον ξαναπηρε τον λογο και ο τρομος του Βασεντακ επανηλθε στην μεχρι προτινος κατασταση.

-'Ειμαι σιγουρος πως οταν τελειωσω οτι εχω να πω δεν θα υπαρχουν πια αποριες η ερωτησεις. Γι αυτο φροντιστε ν' ακουσετε καλα γιατι θα τα πω μονο μια φορα, καταλαβατε' ?

Οι τροφιμοι κοιταχτηκαν μεταξυ τους λες και καποιος θα εμφανιζοταν με μια ιδεα που κανεις τους δεν ειχε σκεφτει και θα τους εβγαζε απο το αδιεξοδο. Ηταν κοινη αντιληψη σε ολους οτι το μονο που μπορουσαν να κανουν ηταν ν' ακουσουν αυτον τον Μετγκον.

-'Πες οτι εχεις να πεις, σ' ακουμε' εκανε η αρχικη φωνη που ειχε μιλησει.

                         =================================

-'Το ξερω πως θ' ακουστει καπως στους περισσοτερους εδω αλλα κι εγω υπηρξα φυλακισμενος καποτε, οπως τωρα ειστε εσεις. Κι αν πρεπει να ειμαι ωμα κυνικος θα ελεγα πως το τιμημα των φυλακισεων αυτων ηταν πολυ μεγαλυτερο για μενα απ' οτι το δικο σας. Τιμωρηθηκατε αναλογα με τις πραξεις σας, βρεθηκατε εδω για να περασετε το υπολοιπο της ζωης σας, μιας ζωης που ποιο ηταν το νοημα και η ουσια της, ποιο ηταν αυτο το τοσο μεγαλεπηβολο που η καταδικη αυτη σας στερησε ? Τιποτα, στην πραγματικοτητα τιποτα. Εγινε αισθητη η απουσια σας ? Μετρησε καπου η ελλειψη σας ? Ξεχαστηκατε σαν να μην ειχατε υπαρξει ποτε, για κανεναν. Εγω ομως...Εγω στερηθηκα αυτο με το οποιο ηταν συνυφασμενη η ιδια μου η υπαρξη, η καταστροφη ενος γηρασμενου και θνησκοντος συμπαντος μ' ενα νεο, πιο χρηστικο και πιο ουσιωδες. Αλλα οπως εγω τα καταφερα και λιγο πια απεχω απο την υλοποιηση αυτου του ονειρου, ετσι και σε σας, βρισκομαι εδω για να σας ζητησω να γινεται συμμετοχοι σ' αυτο ακριβως στον σκοπο. Δεν ειχατε ποτε καποια δευτερη επιλογη, τωρα, χαρη σ' εμενα, αυτη η επιλογη βρισκεται μπροστα σας'.

                           ==============================

Μια σιωπη επικρατησε αναμεσα στους φυλακισμενους που αναλογιζονταν οσα ειχαν ακουσει.

-'Πιστευω πως μιλω εξ ονοματων ολων εδω' ειπε η αρχικη φωνη που ελαβε ξανα τον λογο 'με το να πω πως ακομα δεν εχουμε καταλαβει τι ακριβως ζητας απο μας και τι προσφερεις. Ποια ειναι αυτη η δευτερη επιλογη που μας δινεις και γιατι' ? συμπληρωσε.

-'Εκει ακριβως ετοιμαζομουνα να ερθω' ειπε ο Μετγκον και χαμογελασε σαρδονια. 'Βλεπετε, η υλοποιηση του σχεδιου μου απαιτει την αμεριστη προσοχη και παντελη συγκεντρωση για να πετυχει. Φυσικα, σε τετοιες καταστασεις, υπαρχουν παντα οι κοντοφθαλμοι, οι βολεμενοι με την κατασταση ως εχει που σε καμμια περιπτωση δεν επιθυμουν την επιτυχια μου και δημιουργουν μονιμως προβληματα εγειροντας συνεχως εμποδια. Χρειαζομαι καποιους εμπιστους για να μπορεσουν ν' ασχοληθουν μ' αυτα τα ατομα οσο εγω δρομολογω αλλες καταστασεις. Εμπιστους πανω στους οποιος μπορω να στηριχτω οταν ολη αυτη η διαδικασια θα εχει ολοκληρωθει κι επιτυχει. Αναρωτιεμαι λοιπον, ειστε εσεις αυτοι οι εμπιστοι' ?

                    ====================================

-'Συνεχισε' εκανε παλι η φωνη 'σ' ακουμε ολοι'.

-'Χρειαζομαι ανθρωπους με θεληση, με διψα για εκδικηση για οσα εχουν τραβηξει αλλα και υπακουους, ετοιμους να πραγματοποιησουν καθε μου εντολη. Γιατι οταν θα τα εχω καταφερει εγω θα τα εχουν καταφερει κι αυτοι μαζι μου. Γιατι ο Μετγκον δεν ξεχναει οσους τον βοηθησουν. Ομως θα χρειαστω μονο την αφροκρεμα απο σας, τους πιο δυνατους και τους καλυτερους πολεμιστες. Και υπαρχει μονο ενας τροπος για να διαπιστωσω ποιοι ειναι αυτοι. Ετσι, οταν ελεγα πως ειμαι εδω με μια ευκαιρια για τον καθενα θα δειτε πως ελεγα την αληθεια. Βλεπετε που βρισκεται το σκαφος με το οποιο ηρθα και με το οποιο θα φυγω απο εδω με καποιους απο σας' ?

Ολοι εστρεψαν στιγμιαια το βλεμμα τους στο αστροπλοιο στο βαθος και μετα επικεντρωσαν την προσοχη τους και παλι στον Μετγκον ανυπομονοι ν' ακουσουν την συνεχεια.

-'Οσοι απο σας κατορθωσουν να φτασουν μεχρι το σκαφος μου ζωντανοι θα ερθουν μαζι μου. Το μονο που εχετε να κανετε ειναι να διασχισετε αυτην τη μικρη διαδρομη και να επιβιωσετε'.

                            ==============================

-'Εννοεις να καταφερουμε να φτασουμε εκει διχως να μας κατασπαραξουν αυτα' ? εκανε η φωνη δειχνοντας τα τερατουργηματα του Βασεντακ. 'Πως θα το κανουμε αυτο' ?

-'Δικο σας θεμα. Εμενα δεν με αφορα. Συζητηστε το, μιληστε μεταξυ σας, αποφασιστε. Αυτος ειναι ο μονος τροπος ν' αποκτησετε ξανα την ελευθερια σας και θα γυρεψετε εκδικηση για οσα εχετε υποφερει. Εχετε χρονο μεχρι να σουρουπωσει' ειπε ο Μετγκον που βρεθηκε και παλι στο εδαφος. Εστρεψε την πλατη του στους καταδικους και αρχισε να περπατα, παντα με την συνοδεια του, προς το σκαφος στο βαθος. Η μεγαλη, βαρια πορτα εκλεισε μονη της οπως ακριβως ειχε ανοιξει εγκλωβιζοντας και παλι μεσα της τους προβληματισμενους τροφιμους.

Η βουβαμαρα που ειχε προκαλεσει ο λογος του Μετγκον εδωσε αποτομα την θεση της σε μια ανευ προηγουμενου οχλαγωγια αφου ο καθενας ειχε και κατι να πει, κατι να προτεινει.

Με πολυ κοπο η φωνη που εκανε διαλογο με τον Μετγκον κατορθωσε να επιβληθει στους υπολοιπους. Χρειαζοταν ψυχραιμια και καθαρο μυαλο για να εκτιμησουν την νεα κατασταση.

                     =================================

Ο Μετγκον χαμογελασε. Μολις ειχε θεσει σε κινηση το πρωτο γραναζι σε μια μηχανη με πολυπλευρες λειτουργιες. Ο χρονος που θα σπαταλουσε στον Βασεντακ ηταν αμελητεος μπροστα στα πιθανα οφελη που παρουσιαζε αυτη η αναμονη. Αδιαφορουσε πληρως για τους φυλακισμενους, καμμια πιθανη εκδοχη οποιουδηπτε σχεδιου του δεν τους συμπεριελαμβανε. Θα χρειαζοταν ομως να δημιουργησει καποιου ειδους αντιπερισπασμο για να μπορουσε να προχωρησει στην επομενη σημαντικη του κινηση. Επρεπε ν' αποδυναμωσει τον Ορκοφυλακα απο τους συμμαχους του, ετσι θα ηταν πολυ πιο ευκολο να του αποσπασει το μοναδικο, πολυτιμο αντικειμενο που χρειαζοταν. Αν ολα πηγαιναν καλα ηταν απλα θεμα μερικων εβδομαδων μεχρι να ολοκληρωνε το σχεδιο του. Ολα ηταν μελετημενα, ενα λαθος τωρα, εδω, μπορουσε ν' αποβει μοιραιο. Οσο και να βιαζοταν ηξερε πως ολα ηθελαν τον χρονο τους.

Αναρωτηθηκε ποσοι απο τους τροφιμους θα τα καταφερναν, ισως και κανενας. Ακομα κι ετσι ομως αυτος θα μπορουσε να το διασκεδασει με την ψυχη του. 

   

  

                              Ο ΟΡΚΟΣ ΠΟΥ ΔΡΑΠΕΤΕΥΣΕ

                                                          ΚΕΦΑΛΑΙΟ 57

Κανονικα, κατω απο αλλες συνθηκες, η σκεψη του θα επρεπε να ειναι επικεντρωμενη σε οσα ειχε μαθει απο την περιεργη οντοτητα που λεγοταν Αρχειοθετης. Χαρη στην δικη του καθοδηγηση ειχε συλλεξει πληροφοριες που αργοτερα θα μπορουσαν ν' αποδειχθουν θησαυρος στην προσπαθεια που εκανε για να σταματησει την μεγαλομανια του Μετγκον και τις θανασιμες φιλοδοξιες του που ειχαν σαν στοχο την ιδια την υπαρξη του συμπαντος.

Αντ' αυτου, εκεινο που του ειχε προξενησει την περιεργεια και του ειχε ηδη θεσει ενα αναπαντητο ερωτημα, ηταν ο τροπος με τον οποιο ο Αρχειοθετης τον ειχε οδηγησει σ' αυτες τις πληροφοριες.

Ειχε την αισθηση πως ενα ον που καθε του φραση, καθε του κινηση ηταν ο ορισμος της ουδετεροτητας, αποφευγοντας να παρει ξεκαθαρη θεση ακομα και σ' αυτο το τοσο μεγαλο ζητημα, ειχε καταστρατηγησει τις αρχες του βοηθωντας τον μεσω της Αεναης Βιβλιοθηκης να βρει τις απαντησεις που διακαως αναζητουσε. Αισθηση ηταν, τιποτα περισσοτερο, μα θα μπορουσε ακομα να ψαχνει μεσα στην αχανοσυνη της Βιβλιοθηκης διχως αποτελεσμα.

                           ===============================

Ηταν ηδη στον δρομο της επιστροφης και αναμεσα στις σκεψεις που τυραννουσαν το μυαλο του εμφανιστηκε εξαφνα η εικονα του γερου της ερημου Ινζεμ. Ειχε καμποσο καιρο να τον συναντησει κι ενοιωθε την αναγκη να τον εβλεπε και παλι οσο πιο συντομα μπορουσε. Δεν ηταν λιγες οι φορες που ο Ορκοφυλακας ειχε στραφει για βοηθεια στο προσωπο του και παντα τον συνεδραμε οποτε χρειαζοταν. Μια απ' αυτες τις φορες ηταν κι εκεινη, η συμβουλη του πανω στις νεοαποκτηθεισες γνωσεις του θα ηταν κατι περισσοτερο απο χρησιμες. Ηξερε πως ετσι θα καθυστερουσε την επιστροφη του, ηξερε πως υπηρχαν πολλα μετωπα ανοικτα, ηξερε ακομα πως οσο διαστημα αυτος βρισκοταν με τον Αρχειοθετη στην Αεναη Βιβλιοθηκη αλλου, σε πολλα σημεια του συμπαντος, ετρεχαν εξελιξεις για τις οποιες δεν γνωριζε τιποτα απολυτως. Η υγεια του Ελλερυ Βαν Ντερ Εις ηταν ενα απο τα θεματα που τον απασχολουσαν μα βαθια μεσα του ηξερε πως αυτο μπορουσε να περιμενει λιγο ακομα. Η αναγκη να συναντηθει με τον γερο της ερημου Ινζεμ ειχε γινει τοσο εντονη και απαιτητικη που την ενοιωσε και ο ιδιος ο γερος.

                   =================================

-'Δασκαλε' ψιθυρισε ο Ορκοφυλακας κανοντας παραλληλα και μια ελαφρα υποκλιση στην φιγουρα που εμφανιστηκε μπροστα του. 'Ενοιωσες την επιθυμια μου να σε δω λοιπον' προσθεσε.

-'Ηταν τοσο εντονη που θα ηταν αδυνατον να μην την αντιληφθω' ειπε η φιγουρα. 'Αν δεν κανω λαθος μολις ολοκληρωσες την επισκεψη σου στην Αεναη Βιβλιοθηκη, πραγμα που ομολογω πως δεν περιμενα να συμβει ποτε αφου δεν εχεις την αρμοδιοτητα για κατι τετοιο' συμπληρωσε.

-'Αν δεν ειχαν μεσολαβησει οι Τεσσερεις Απολυτες σιγουρα δεν θα τα ειχα καταφερει ποτε' απαντησε ο Ορκοφυλακας κουνωντας το κεφαλι του.

-'Η συμπεριφορα του Αρχειοθετη ? Πως σε αντιμετωπισε' ? ρωτησε ο γερος.

-'Ειναι κατι που με ταλανιζει, η αληθεια ειναι αυτη. Ειμαι σιγουρος πως αν δεν με εβαζε στο σωστο μονοπατι, για το τι επρεπε να πραξω, ισως αυτη η επισκεψη να ειχε αποδειχθει ασκοπη'.

-'Οχι η συνηθισμενη και δεδομενη πρακτικη του Αρχειοθετη' μουρμουρισε ο γερος πιο πολυ στον εαυτο του παρα απευθυνομενος στον Ορκοφυλακα.

                   ==================================

-'Απο την φυση του αυτη η οντοτητα ειναι απολυτα περιορισμενη σε μια σταση ουδετεροτητας, ασχετα με το εκαστοτε ζητημα' προσθεσε. 'Η επιλογη του να σε βοηθησει εκουσιως ειναι πραγματι αξια αποριας. Λοιπον ? Τι εμαθες απο αυτην την επισκεψη' ?

Ο Ορκοφυλακας του παρεθεσε ολα οσα ειχαν συμβει αναφεροντας του ολη την συζητηση με την οντοτητα φροντιζοντας να μην παραλειψει τιποτα. Κατοπιν του γνωστοποιησε οτι ειχε μαθει απο την Αεναη Βιβλιοθηκη που θα μπορουσαν να του φανουν χρησιμα.

Ο γερος ακουγε προσεκτικα και οσο ο Ορκοφυλακας συνεχιζε να μιλαει εμοιαζε να βυθιζεται ολο και περισσοτερο σε σκεψεις. Ο τελευταιος ειχε σταματησει να μιλαει μα ο γερος εξακολουθουσε να στεκεται συνοφρυωμενος, παντα ερμαιο των πολυπληθων σκεψεων του.

-'Ειναι αληθεια, διχως την καθοδηγηση του Αρχειοθετη δεν θα μπορουσες ποτε να φτασεις στις απαντησεις που τοσο εναγωνιως ζητουσες' ειπε σε καποια στιγμη. 'Ακομα κι ετσι ομως απ' οτι διαπιστωνω δεν υπαρχουν πολλα που μπορεις να κανεις, για την ακριβεια μονο ενα'. 

                   ==================================

-'Φοβαμαι πως ετσι ακριβως ειναι' ειπε ο Ορκοφυλακας κι ενας τονος απογοητευσης χρωματισε την φωνη του. 'Θα μπορουσαν τα πραγματα να ειναι ηδη πολυ χειροτερα αλλα αυτο δεν σημαινει πως η εναλλακτικη που υπαρχει μ' αφηνει ικανοποιημενο' προσθεσε.

-'Σε καταλαβαινω' απαντησε ο γερος 'μα οτι εχεις στα χερια σου ειναι αυτο και μονο. Ακομα κι ετσι δεν μπορεις να εισαι σιγουρος πως θα επιτυχεις, δυστυχως ειναι μια λυση που το αποτελεσμα της δεν μπορει να στο εγγυηθει κανεις'.

-'Το ξερω' εκανε εμφανως πιο απογοητευμενος ο Ορκοφυλακας.

-'Το μονο αλλο θετικο ειναι πως ο Μετγκον οχι μονο δεν γνωριζει πως υπαρχει τροπος αντιμετωπισης του αλλα δεν θα μπορεσει και να το μαθει ποτε αφου δεν εχει δυνατοτητα προσβασης στην Αεναη Βιβλιοθηκη. Αυτο ειναι ενα πλεονεκτημα που πρεπει παση θυσια να διατηρησεις αν θελεις να εχεις ελπιδες απεναντι του'.

Ο Ορκοφυλακας τον κοιταξε διχως να πει κουβεντα.

                        ============================

-'Αυτο ειναι κατι που πρεπει να μελετησω διεξοδικα ετσι ωστε να υπαξουν οσο το δυνατον λιγοτερες απωλειες. Και μιας και αναφερθηκα σε απωλειες ανησυχω για την κατασταση του Ελλερυ. Αυτη θα ειναι μια δυσαναπληρωτη απωλεια, αν τελικα καταληξει' ειπε.

-'Σ' αυτο μπορω να σε βοηθησω' απαντησε ο γερος. 'Μολονοτι δεν εχει υπαρξει σοβαρη μεταβολη, ειτε θετικη ειτε αρνητικη, εχω βασιμες ελπιδες να πιστευω πως ενας απροβλεπτος παραγοντας θα γειρει την ζυγαρια προς την επιθυμητη για μας εκβαση'.

-'Τι εννοεις' ? ρωτησε με απορια ο Ορκοφυλακας. 'Για ποιον παραγοντα μιλας' ?

Αντι απαντησεως ο γερος εκανε μια κινηση με το χερι του κι ενα τμημα του σκοτεινου συμπαντος καλυφθηκε απο μια εικονα. Ο Ορκοφυλακας αναγνωρισε αμεσως την φιγουρα του Ελλερυ που βρισκοταν παντα ξαπλωμενος, σε κωμα πανω σ' ενα κρεβατι καθως και την σιλουετα του Ουρσιντ του Ανεμελου πιο περα. Την γυναικεια φιγουρα που εστεκε διπλα στον Ελλερυ κρατωντας του το χερι δεν την γνωριζε. Στραφηκε απορημενος προς τον γερο μα δεν προλαβε να ρωτησει. 

                   ==================================

-'Καποιες φορες η βοηθεια προερχεται απο παραγοντες που η δεν μπορουμε να προβλεψουμε η υποτιμαμε τις δυνατοτητες τους' ειπε 'και πιστευω πως αυτη εδω ειναι μια χαρακτηριστικη περιπτωση. Αυτη η γυναικα δεν εχει τις δυνατοτητες να ξυπνησει τον Ελλερυ απο τον ληθαργο στον οποιο εχει πεσει με καποιον τροπο που εμεις φανταζομαστε, ισως ομως μπορεσει να κανει την διαφορα με τροπο που εμεις δεν υποψιαζομαστε καν. Εσυ θα επρεπε καλυτερα απ' ολους να ξερεις πως για την αγαπη μιας γυναικας μπορουν να γινουν τα παντα αλλα και η αγαπη μιας γυναικας μπορει ν' αλλαξει τα παντα. Κι αυτο θα ηταν μια τελεια εξελιξη σε αντιθεση με οτι συνεβη σε μενα και σε σενα μα πολυ φοβαμαι, μετα απ' ολα αυτα που μου ειπες, πως και ο Ελλερυ Βαν Ντερ Εις δεν θα μπορεσει ν' αποφυγει την σκληρη μοιρα που βιωσαμε μεις'.

-'Δεν ξερω τιποτα γι αυτην τη γυναικα' ειπε ο Ορκοφυλακας αποφευγοντας να κανει οποιαδηποτε νυξη στην αναφορα του γερου σ' ενα παρελθον που εμοιαζε πια τοσο ξεθωριασμενο. 'Ποια ειναι' ?

-'Δεν ξερω σε τι θα βοηθησει τ' ονομα της' ειπε ο γερος. 'Μεριτα, την λενε Μεριτα'. 

                           ============================

-'Και δεν ειναι μονο ο Ελλερυ για τον οποιο ανησυχω' εκανε φανερα προβληματισμενος ο Ορκοφυλακας. 'Υπαρχουν ακομα αρκετοι θνητοι που εχουν εγκλωβιστει στα γραναζια αυτης της ιστοριας και το μελλον δεν προμηνυεται ευοιωνο για ολους. Ηδη εχουν υπαρξει απωλειες, και σε μεγαλο βαθμο αυτες οι απωλειες βαραινουν αποκλειστικα και μονο εμενα' συμπληρωσε.

-'Αυτο το ξερω' απαντησε ο γερος 'αλλα γνωριζεις πολυ καλα πως ετουτη εδω ειναι μια συγκρουση που αναποφευκτα θα εχει απωλειες. Να σου θυμισω εδω πως οτι εκανες δεν ηταν στηριγμενο σε προσωπικες αποφασεις κι επιλογες αλλα βασισμενο σε ηδη υπαρχοντα πρωτοκολλα και κανονισμους, οποτε μην αφηνεις τετοιες σκεψεις να επηρεαζουν την κριση σου'.

-'Ολα αυτα θα εχουν καποιο νοημα αν η τελικη εκβαση ειναι θετικη και κατορθωσουμε να σταματησουμε τον Μετγκον, διαφορετικα τα παντα θα ειναι ματαια'.

-'Αυτο ειναι κατι που κανεις δεν γνωριζει ακομα' ειπε ο γερος. 'Μα οτι πραττεις τωρα, αυτην τη στιγμη, ειναι ενα ακομα βημα στο αγνωστο μονοπατι που διασχιζεις'.

                  ===================================

-'Τουλαχιστον να ηξερα τι σκεφτεται και πως κινειται ο Μετγκον' ειπε ο Ορκοφυλακας. 'Βρισκομαι στο απολυτο σκοταδι και δεν εχω ιδεα για την στρατηγικη που ακολουθει. Αναρωτιεμαι αν οι ενισχυσεις που συγκεντρωνω θα ειναι αρκετες η ολα γινονται ασκοπα'.

-'Καταλαβαινω τους προβληματισμους σου μα για να μπορεσει ο Μετγκον να υλοποιησει την απειλη του για την καταστροφη του συμπαντος χρειαζεται καποια αντικειμενα που δεν εχει ακομα στα χερια του. Το μονο που απεκτησε, θυσιαζοντας μερικους απο τους προσωρινους συμμαχους του, τις 7 Κηρες, ηταν ο κρυσταλλος της Αποκαλυψης. Ο κρυσταλλος μονος του δεν εχει τις δυναμεις για να πραγματοποιησει τις επιθυμιες του Μετγκον, χρειαζεται αλλα δυο αντικειμενα οπωσδηποτε. Το ενα βρισκεται στα δικα σου χερια και φανταζομαι πως θα το αποκτησει μονο αν εσυ δεν υπαρχεις πλεον. Το αλλο κανεις δεν γνωριζει που βρισκεται. Ακομα ομως και να ηξερε ο τροπος αποκτησης του ειναι επτασφραγιστο μυστικο και οι πιθανοτητες να χασει την ζωη του προσπαθωντας ειναι πολυ περισσοτερες απο μια ενδεχομενη επιτυχια'.

                     ================================

-'Τοτε ισως εχουμε καποιες ελπιδες' εκανε αναθαρρημενος ο Ορκοφυλακας. 'Αν ο Μετγκον δεν μπορει να συγκεντρωσει τ' αντικειμενα που του χρειαζονται δεν βλεπω πως θα εξακολουθησει να ειναι απειλη' προσθεσε με σαφως πιο ζωηρη φωνη.

-'Γι αυτο απεκτησε τον κρυσταλλο της Αποκαλυψης' απαντησε ο γερος. 'Μονο ο κρυσταλλος μπορει να του αποκαλυψει που βρισκεται το αντικειμενο που ψαχνει. Αλλα η χρηση του κρυσταλλου απαιτει δεξιοτητες και ικανοτητες περα απο καθε φαντασια, ο Μετγκον το ξερει μα ειναι διατεθειμενος να διακινδυνεψει προκειμενου να ολοκληρωσει τον σκοπο του'.

-'Τοτε ειμαστε ανημποροι να κανουμε οτιδηποτε' ειπε ο Ορκοφυλακας. 'Απλα να ελπιζουμε στην αποτυχια του Μετγκον αφου δεν περναει κατι απο το χερι μας'.

-'Οπως σου ειπα κανεις δεν ξερει τι θα συμβει, ολα ειναι πιθανα, ακομα και ο Μετγκον δεν γνωριζει την τελικη εκβαση' ειπε ο γερος. 'Γι αυτο πηγαινε, μην χανεις χρονο, οσο τρεχουμε πισω απο τις εξελιξεις που δεν διαμορφωνουμε τοσο πιο δυσκολα θα τα καταφερουμε'.

 

 

 

                                     Ο ΟΡΚΟΣ ΠΟΥ ΔΡΑΠΕΤΕΥΣΕ

                                                           ΚΕΦΑΛΑΙΟ 56

Η φιγουρα που τον πλησιασε του ηταν παντελως αγνωστη μα αυτο δεν ηταν κατι που θα επρεπε να του προκαλει εκπληξη. Ο ρολος του, περιορισμενος στον χωρο της Αεναης Βιβλιοθηκης, δεν του παρειχε την δυνατοτητα επαφης παρα μ' ενα πολυ συγκεκριμενο αριθμο οντοτητων, συνεπως οποιοδηποτε πλασμα εξω απ' αυτον τον δεδομενο κυκλο επαφων επρεπε να του ειναι αγνωστο.

Η εκφραση του, σταθερη, αταλαντευτη, ψυχρη κι απομακρη δεν αλλοιωθηκε ακομα κι οταν ο αγνωστος επισκεπτης βρεθηκε σχεδον σε αποσταση αναπνοης.

-'Ειμαι ο'...εκανε να πει ο Ορκοφυλακας που δεν αποσωσε ποτε την φραση του.

-'Το ονομα σου ειναι ασημαντο, οπως και το δικο μου. Το μονο που εχει νοημα ειναι ο σκοπος της επισκεψης σου και αν θ' ανακαλυψεις τις απαντησεις που ζητας εδω' τον διεκοψε ο Αρχειοθετης.

'Μαθε πως η προσβαση που σου δοθηκε στην Αεναη Βιβλιοθηκη ειναι εκτος των κανονισμων που ισχυουν και η δυνατοτητα χρησης της ειναι για μια και μοναδικη φορα. Θα σε συμβουλευα να εκμεταλλευτεις στο επακρο αυτην την ευκαιρια, δεν θα υπαρξει αλλη' συμπληρωσε.  

                     ==================================

-'Τα λογια σου επιβεβαιωνουν αυτα που εχω ηδη ακουσει απο τις Τεσσερις Απολυτες' εκανε ο Ορκοφυλακας ενω παραλληλα προσπαθουσε να μελετησει εκεινο το αρχεγονο ον που ακουγε στο ονομα Αρχειοθετης. Ηταν ξεκαθαρο πως η υπαρξη του ηταν συνυφασμενη με την υπαρξη της Αεναης Βιβλιοθηκης, δεν θα επετρεπε ποτε κατι που ενδεχομενως να εθετε σε κινδυνο την υποσταση της. Αναρωτηθηκε αν θα μπορουσε να προστρεξει στην βοηθεια του Αρχειοθετη αν την χρειαζοταν η το παραδοξο εκεινο ον θα παρεμενε προσκολλημενο στην ουδετεροτητα του.

Σαν να ειχε διαβασει τις σκεψεις του ο Αρχειοθετης τοποθετηθηκε ξανα.

-'Θα πρεπει να σου εξηγησω την λειτουργια της Βιβλιοθηκης μολις μαθω τι ακριβως ειναι αυτο που ψαχνεις' ειπε. 'Ετσι θ' αποφυγεις μια ασκοπη σπαταλη χρονου που διαισθανομαι πως δεν εχεις κι εγω θα εχω ολοκληρωσει αυτο που μου ζητηθηκε. Και φυσικα θα σε βοηθησω οσο μπορω, αυτες ειναι οι εντολες που εχω λαβει και θα τις ακολουθησω κατα γραμμα'.

Μια παγωμενη σιωπη φανηκε να καλυπτει τα παντα τις επομενες στιγμες.

                     ==================================

Συνηθως ο χρονος που του επαιρνε για ν' αποκρυπτογραφησει ενα πλασμα ηταν ελαχιστος και σχεδον παντα επεφτε μεσα στις εκτιμησεις του. Βρισκοταν εδω και λιγα λεπτα με τον Αρχειοθετη και ο Ορκοφυλακας ειχε την αισθηση πως δεν ειχε κανει ουτε ενα βημα μπροστα σ' αυτον τον τομεα. Ηξερε πως δεν εκανε βηματα προς τα πισω μα αντιλαμβανοταν πως με αυτην την οντοτητα διολισθαινε πλαγιως, κατι που του συνεβαινε για πρωτη φορα. Με καποιον αγνωστο τροπο ο Αρχειοθετης τον παρεσερνε στους δικους του ατραπους, τον εγκλωβιζε σταδιακα στα δικα του στεγανα και του επεβαλλε, με απολυτη απουσια προθεσης, τους δικους του κανονες.

Αναρωτηθηκε αν υπηρχε πλαστικοτητα η ευελιξια σ' αυτην την υπαρξη και τι θ' απαιτειτο για να την δημιουργησει ο ιδιος σε περιπτωση ολοκληρωτικης απουσιας της.

-'Θα ηθελα εδω να ξεκαθαρισω πως αν υπηρχε αλλος τροπος για να μαθω αυτα που χρειαζομαι δεν θα εμπαινα ποτε στην διαδικασια να παρακαμψω κανονες και πρωτοκολλα, οπως κανω τωρα' ειπε προσπαθωντας να καλλιεργησει ενα πιο φιλικο κλιμα αναμεσα τους. 

                       ================================

Η εκφραση στο προσωπο του Αρχειοθετη δεν αλλαξε στο παραμικρο. Στραφηκε και κοιταξε τον Ορκοφυλακα και το απολυτο κενο που ειδε ο τελευταιος τον εκανε ν' ανατριχιασει.

-'Ο σχηματισμος λεξεων και κατ' επεκταση προτασεων που δηλουν προθεση μπορει να γινει αποδεκτη απο εναν συνομιλητη οταν αυτος που τις εκφερει εχει πληρη γνωση των τοποθετησεων του και δεν θα φανει ανακολουθος στην αμεσως επομενη προταση.  Σε οποιαδηποτε αλλη περιπτωση δεν ειναι τιποτα περισσοτερο απο μια διαχεουσα ειρωνια καλυμμενη με τον μανδυα της αγνοιας, με την ουσιωδη διαφορα πως οταν η αγνοια μετασχηματιστει σε γνωση ειναι αργα να υπαρξει η παραμικρη αναθεωρηση επικαλουμενος την αρχικη, υπαρχουσα αγνοια. Με απλα λογια, οσο ειλικρινης κι αν ειναι η τοποθετηση σου, πως θα σου φαινοταν αν σου ελεγα πως παρακαμπτοντας κανονες και πρωτοκολλα θα μαθεις οτι θελεις, κι αυτα που αναζητας με τοση ζεση ειναι κανονες και πρωτοκολλα που δεν θα ηθελες να παραβιαστουν ποτε' ?

Το πλουσιο λεξιλογιο του Ορκοφυλακα τον εγκατελειψε την πιο κρισιμη στιγμη. 

                     =================================

-'Μα δεν ηρθες εδω για διαλεξεις και βαθυστοχαστες συζητησεις' ειπε ο Αρχειοθετης με τον Ορκοφυλακα να διακρινει ενα αμυδρο τονο απολογιας στην φωνη του. 'Πες μου, πως μπορω να φανω χρησιμος' ? προσθεσε με μια αφοπλιστικη ειλικρινεια.

-'Θα εχεις ηδη ενημερωθει φανταζομαι πως ο λογος της επισκεψης μου εχει να κανει με τον Μετγκον, μια απειλη για την υπαρξη του ιδιου του συμπαντος. Η αληθεια ειναι πως η επικειμενη εμφανιση και δραστηριοποιηση του Μετγκον ειναι γνωστη σε οντοτητες πολυ πιο παλιες απο μενα, οι δε προβλεψεις σχετικα με την τελικη εκβαση των παρεμβασεων του Μετγκον ειναι κατι περισσοτερο απο απαισιοδοξες. Καθε βοηθεια που μπορω να εχω για να τον αντιμετωπισω μου ειναι πολυτιμη, δεν σου κρυβω δε πως εχω εναποθεσει ολες μου τις ελπιδες στην Αεναη Βιβλιοθηκη αφου μια ευθεια αντιπαραθεση μαζι του δεν συγκεντρωνει πιθανοτητες επιτυχιας.

Ομολογω πως δεν ξερω τι ακριβως πρεπει να ψαξω αλλα ειμαι κατι παραπανω απο σιγουρος πως αν υπαρχει ελπιδα και διεξοδος θα κρυβεται εδω' ειπε ο Ορκοφυλακας. 

                          ==============================

Ο Αρχειοθετης εμεινε για λιγο σιωπηλος, εμοιαζε να συλλογιεται, αν θα μπορουσε ποτε ενα ον σαν κι εκεινον να κατεφευγε σε τετοιες πρακτικες οταν εμοιαζε ν' αμφιταλαντευεται.

-'Ομολογω πως δεν γνωριζω τι μπορει να ειναι αυτο που θα σε βοηθουσε στην ερευνα σου' ειπε. 'Βλεπεις, εδω ειναι καταχωρημενα τα παντα αλλα μονο εσυ ξερεις που θα πρεπει να εστιασεις για να παρεις απαντησεις στα ερωτηματα σου. Απο δω' προσθεσε κανοντας μια κινηση με το χερι.

'Η Αεναη Βιβλιοθηκη στην διαθεση σου' συμπληρωσε και παραμερισε διακριτικα.

Δεν υπηρχε τιποτα εκει που του εδειχνε, το μονο που υπηρχε ηταν το απολυτο κενο. Ο Ορκοφυλακας προχωρησε και βιωσε μια απο τις μεγαλυτερες εκπληξεις της ζωης του.

Εμοιαζε σαν να περπατουσε αναμεσα σε γεγονοτα και συμβαντα που ειχε συμβει καποτε, γινοταν γνωστης καταστασεων και συμβαντων που ειχαν προσεκτικα και απολυτα συμμετρικα ταξινομηθει και καταχωρηθει απο τον υπευθυνο αυτης της εργασιας διχως να υπαρχει τιποτα το ορατο η το υλικο. Περπατουσε αναμεσα σ' εναν ατελειωτο ωκεανο πληροφοριων και γνωσεων. 

                       ===============================

Τον ειχε συνεπαρει τοσο πολυ αυτη η πρωτογνωρη κοσμικη εμπειρια που κυριολεκτικα λησμονησε τον αρχικο του σκοπο. Αν δεν υπηρχε η παρεμβαση του Αρχειοθετη ηταν σιγουρο πως θα συνεχιζε για αγνωστο ακομα χρονικο διαστημα την περιπλανηση του στις πτυχες της Βιβλιοθηκης που δεν εμοιαζε να εχει τελος. Τον ακουσε να μιλαει διπλα του.

-'Δεν θα ηθελα να ειμαι υπαιτιος για την ασκοπη σπαταλη του περιορισμενου χρονου σου. Αν σε αφησω να συνεχισεις θα γινεις κατα πολυ πλουσιοτερος σε γνωσεις μα δεν ηρθες εδω γι αυτο. Τα οσα εχουν καταγραφει ηδη μπορει να ειναι ενδιαφεροντα μα δεν σου ειναι χρησιμα. Εχω την αισθηση πως οι απαντησεις σου βρισκονται σ' ενα σημειο. Ακολουθησε με'.

Εχοντας επιστρεψει στην πραγματικοτητα ο Ορκοφυλακας υπακουσε τυφλα. Θα ηθελε παρα πολυ οι συνθηκες να ηταν διαφορετικες μα το πλασμα που προπορευοταν ειχε δικιο.

-'Εδω' εδειξε το ον με το χερι του. 'Πιστευω πως εδω θα βρεις κατι χρησιμο. Σ' αφηνω στην ησυχια σου να μελετησεις και θα τα πουμε σε λιγο' ειπε και απομακρυνθηκε.

                    ==================================

Επιασε τον εαυτο του ν' αναρωτιεται αν ειχε πραξει σωστα. Οι ελαχιστοι επισκεπτες που ειχε ποτε αναζητουσαν παντα κατι συγκεκριμενο, το μονο που ειχε να κανει ηταν να τους οδηγησει στο σωστο σημειο κι αυτοι, αφου επαιρναν τις απαντησεις που ζητουσαν εφευγαν ευσπεσμενα.

Ηταν το σημειο που τον εκανε να νοιωθει καλυτερα, η στιγμη που εφευγαν. Δεν ειχε συνηθισει σε επισκεψεις και προφανως δεν θα συνηθιζε ποτε. Αυτο που εκανε τωρα ηταν διαφορετικο. Κατω απο αλλες συνθηκες επρεπε ν' αφησει τον Ορκοφυλακα μονο του ν' αναζητησει οτι εψαχνε μα αυτο ειχε δυο παραμετρους. Αυτος θα κρατουσε την ουδετεροτητα που επεδιωκε και ο επισκεπτης θα εφευγε οποτε εκεινος εκρινε πως ειχε ολοκληρωσει την αναζητηση του . Ετουτος εδω ομως δεν ηξερε τι εψαχνε. Αν τον αφηνε μονο του ηταν αγνωστο το ποτε θα τελειωνε κι αυτο τον εκανε να νοιωθει αβολα εχοντας καποιον κοντα του για τοσο χρονικο διαστημα. Βοηθωντας τον θα εφευγε μια ωρα νωριτερα μα η ουδετεροτητα του ειχε παει περιπατο. Και οι δυο πιθανοτητες περιειχαν ψηγματα σωστου και λαθους κι αυτο δεν του αρεσε καθολου.

                     ================================

-'Ομολογω πως δεν καταλαβαινω' ειπε ο Ορκοφυλακας επιστρεφοντας στο σημειο που τον περιμενε ο Αρχειοθετης. 'Δεν παραγνωριζω πως αυτα που εμαθα ειναι μοναδικου ενδιαφεροντος και ακρως εντυπωσιακα αλλα αδυνατω να τα συσχετισω στο πως θα μπορουσαν να με βοηθησουν. Χρειαζομαι την βοηθεια σου' προσθεσε 'την χρειαζομαι πραγματικα'.

Ο Αρχειοθετης εμεινε και παλι σιωπηλος. Η αμφιταλαντευση του τωρα ηταν πιο κρισιμη απο ποτε. Επρεπε να κανει μια επιλογη κι αυτη μαλλον του βγηκε ασυναισθητα.

-'Τουλαχιστον φανταζομαι πως αυτα που εμαθες εχουν να κανουν με τους θεμελιωδεις κανονες και τα αρχεγονα πρωτοκολλα του ιδιου του συμπαντος' ειπε. 'Ας ξεκινησουμε μ' αυτο, ενταξει' ?

-'Ναι, αυτο το καταλαβα' ειπε ο Ορκοφυλακας 'αλλα το πως θα μπορουσε μια τετοια γνωση να βοηθησει στην περιπτωση με τον Μετγκον μου διαφευγει απλα' συμπληρωσε.

-'Κατανοοω' απαντησε ο Αρχειοθετης 'δεν ειναι εξ' αλλου τα παντα για ολους. Εγω θ' αναφερθω σε καποια πραγματα, το πως θα τα μεταφρασεις και χρησιμοποιησεις ειναι δικο σου ζητημα'.

                     ==================================

-'Δεν ξερω πως να σ' ευχαριστησω' απαντησε ο Ορκοφυλακας. 'Απο τοτε που η μοιρα μου συνυφαστηκε μ' αυτη του Μετγκον νοιωθω υπευθυνος για οτιδηποτε συμβει'.

-'Ολων η μοιρα ειναι συνυφασμενη με κατι' ειπε ο Αρχειοθετης. 'Σε αλλες περιπτωσεις το ξερουν ηδη, σε αλλες δεν θα το μαθουν ποτε. Αυτο δεν μπορει ν' αλλαξει στο παραμικρο την εκβαση γεγονοτων, αυτα που προκειται να συμβουν θα γινουν οπως και να εχει'.

-'Ειναι και η δικη σου μοιρα συνυφασμενη με κατι' ? ρωτησε ο Ορκοφυλακας.

Αντι απαντησεως ο Αρχειοθετης εκανε εναν πληρη κυκλο με το τεντωμενο χερι του προσπαθωντας να καλυψει οσο το δυνατον περισσοτερο απο το απειρο που τους περιεβαλλε.

-'Ολων' ειπε μ' εναν τονο που εδειχνε πως εκλεινε εκει αυτο το κομματι της συζητησης.

Ο Ορκοφυλακας κουνησε συγκαταβατικα το κεφαλι, σημαδι πως καταλαβαινε.

-'Πολλα π' αυτα που θ' ακουσεις θα σου φανουν δυσνοητα, ισως ακαταλαβιστικα, ομως νομιζω πως αυτο που ζητας κρυβεται καπου μεσα στα επομενα λογια μου' ειπε ο Αρχειοθετης.