ΗΡΑΚΛΗΣ ΚΑΡΑΜΠΑΤΟΣ

                                              28 ΧΑΜΕΝΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ

Η σκια στεκοταν ακριβως πισω απο την πλατη της ψηλης πολυθρονας και παρακολουθουσε τις ενεργειες των δυο ντετεκτιβ καθως προσπαθουσαν να βρουν ενα οποιοδηποτε στοιχειο που θα μπορουσε να τους διευκολυνει στην επιλυση εκεινου του μυστηριου. Ειχαν ηδη ψαξει ενδελεχως οτι υπηρχε επανω στο γραφειο διχως αποτελεσμα δημιουργωντας μονο μια ασχημη αισθητικα εικονα με την ανακατωσουρα που ειχαν προκαλεσει σε σχεση με την απολυτη ταξη που επικρατουσε πριν την ελευση τους. Ειχαν κυριολεκτικα γυρισει ολο τον χωρο πανω κατω μα δεν ειχαν βρει κατι που θα μπορουσαν να το συνδεσουν με το τραγικο συμβαν. Η αληθεια ηταν πως δεν ηξεραν καν τι εψαχναν να βρουν αλλα ακομα κι ετσι η σκια γνωριζε πως ολα αυτα ηταν ακαρπα κι αδιεξοδα. Ηξερε πως τα μυαλα τους ηταν πολυ περιορισμενα για ν' αντιληφθουν οτιδηποτε περισσοτερο απο την συμβατικοτητα μιας δεδομενης πραγματικοτητας, ηξερε πως ολο αυτο το χασιμο χρονου πλησιαζε με γοργο ρυθμο προς το τελος του. Η σκια συνεχιζε να παρακολουθει τους δυο ντετεκτιβ, αυτοι αγνοουσαν παντελως την παρουσια της.

                       ==================================

Ο Ερικ Βαν Νουουρ σταθηκε στο παραθυρο, αναψε την πιπα του και ηπιε λιγο απο το χρυσαφενιο Dingle με το οποιο ειχε γεμισει το ποτηρι του. Εξω το ψιλοβροχο συνεχιζοταν απο το πρωι, αναιμικο και μονοτονο διχως διαθεση υφεσης. Θα μπορουσε να παραμεινει ετσι για πολλες ωρες ακομα μα ηταν το τελευταιο πραγμα που απασχολουσε τον Ερικ. Αναρωτιοταν και ο ιδιος πως εβρισκε την δυναμη να παραμενει τοσο ψυχραιμος την στιγμη που στο γραφειο του περιμενε υπομονετικα μια απο τις μεγαλυτερες αποκαλυψεις που ειχαν συμβει στην ανθρωποτητα. Προφανως τα 40 χρονια εμπειριας του επαιζαν καθοριστικο ρολο αλλα και παλι η αυτοσυγκρατηση του ηταν επιεικως αξιοθαυμαστη. Τραβηξε μια βαθια ρουφηξια απο την πιπα του και αδειασε το ποτηρι του. Με σταθερες κινησεις το ξαναγεμισε με Dingle και μισοκλεισε τα ματια του. Ειχε δωσει ρεπο στην οικονομο του, την κ. Φεντερν, θα ηταν ολομοναχος μεχρι το επομενο πρωι που θα ερχοταν και παλι, χρονος αρκετος για να εργαστει απερισπαστος.

Εφερε στο μυαλο του τα γεγονοτα που ειχαν προηγηθει.

                      ===================================

Ολα ειχαν ξεκινησει μ' εκεινες τις μικρες διακοπες που ειχε χαρισει στον εαυτο του στο Σαλουτσο. Απεχθανοταν τις πολυβουες μεγαλουπολεις τις Ιταλιας, προτιμουσε μικρους, ανεξερευνητους προορισμους και το Σαλουτσο ηταν ενας απ' αυτους. Οι διακοπες ηταν κατι που εκανε συχνα πυκνα δωρο στον εαυτο του οποτε πιστευε πως τις χρειαζοταν. Ηρεμουσε, γαληνευε κι ετσι μπορουσε να επιστρεψει στην καθημερινη του πραγματικοτητα ανανεωμενος. Καθηγητης ιστοριας σε πανεπιστημιο, συλλεκτης σπανιων βιβλιων και χειρογραφων, εργενης εκ πεποιθησεως ειχε χαραξει την διαδρομη της ζωης του και την ακολουθουσε πιστα. Το χομπι της συλλογης βιβλιων ηταν κι αυτο που κατορθωνε να παρεισφρησει ακομα και το διαστημα που εκανε διακοπες. Ετσι ηταν απολυτως αναμενομενο πως θα ηταν παρων ακομα και στο Σαλουστρο.

Ετσι βρεθηκε σ' εκεινο το ξεχασμενο απο Θεους κι ανθρωπους μικρο βιβλιοπωλειο πισω απο τον παγκο του οποιου βρισκοταν ενα καλοκαγαθο γεροντακι. Δεν εψαχνε κατι συγκεκριμενο, ειχε μπει απλα να χαζεψει οταν το ειδε σ' ενα σκονισμενο ραφι, βουτηγμενο και το ιδιο στην σκονη.

                  =================================

Η απορια πλημμυρισε τα ματια του γερου βιβλιοπωλη οταν του ζητησε να το δει, κι αυτο γιατι ποτε κανεις οσα χρονια ειχε το βιλιοπωλειο δεν ειχε δειξει το παραμικρο ενδιαφερον γι αυτο.

Ο Ερικ το πηρε στα χερια του και το κοιταξε. John Dee - The Book of Soyga. Ειχε ηδη μια σχετικα προσφατη εκδοση του εν λογω βιβλιου μα ετουτη εδω η εκδοση εμοιαζε αρκετα παλια, ισως και 50 χρονων πριν. Απεφυγε να το μελετησει διεξοδικα, ηξερε πως τετοιες πρακτικες οδηγουσαν και τον πλεον αγαθο πωλητη να πιστεψει πως θα μπορουσε να πουλησει κατι πολυ πανω απο την τιμη που ειχε επιλεξει αρχικα. Εκανε κι ενα μικρο, αχρειαστο παζαρι,  πληρωσε το αντιτιμο που του ζητηθηκε κι αποχωρησε απο το μαγαζι. Το ποσο ηταν στην πραγματικοτητα ευτελες για μια τοσο παλια εκδοση, ασχετα με το αν ειχε επανειλημμενα επανεκδοθει.

Ενας απαραβατος κανονας που χαρακτηριζε τις διακοπες του ηταν και το γεγονος πως οτι κι αν αγοραζε ποτε δεν το μελετουσε στο μερος των διακοπων. Υπηρχε αφθονος χρονος να το κανει οταν επεστρεφε, η προτεραιοτητα του τωρα ηταν η αναπαυλα και η ξεκουραση. 

               ======================================

Η ανακαλυψη που ειχε κανει ηταν απλα απιστευτη. Στο εσωτερικο του οπισθοφυλλου, μαεστρικα τοποθετημενες βρισκονταν τοποθετημενες ενα σωρο σελιδες, 28 τον αριθμο, με τετοιον τροπο που μονο ενα εμπειρο ματι η χερι θα μπορουσε να εντοπισει. Οταν κατορθωσε να τις αφαιρεσει απο την κρυψωνα τους καταλαβε αμεσως πως δεν ειχαν σχεση με το The Book of Soyga αλλα του πηρε λιγο χρονο μεχρι να καταλαβει περι τινος επροκειτο. Τα κειμενα και οι φωτογραφιες του εμοιαζαν γνωστα αλλα στην αρχη αδυνατουσε να κανει οποιονδηποτε συσχετισμο. Η απαντηση του ηρθε απροσδοκητα. Ειχε κατεβασει οτι ειχε και δεν ειχε απο την βιβλιοθηκη του σχετικα με το χειρογραφο που ειχε τις υποψιες οτι εκει ανηκαν και δεν διαψευστηκε. Αν ηταν πραγματικοτητα ειχε μπροστα του τις χαμενες σελιδες απο το πλεον ανεξηγητο και παραξενο χειρογραφο που ειχε υπαρξει ποτε. Και μονο η σκεψη του ανεβαζε την αδρεναλινη στα υψη ενω η προοπτικη του να λυσει ενα απο τα μεγαλυτερα μυστηρια που ειχαν ποτε υπαρξει στην ιστορια της ανθρωποτητας εμοιαζε πιο πιθανη απ' οσο θα τολμουσε ο ιδιος να φανταστει.

                     =================================

Το χειρογραφο Βοινιτς, The Voinich Manuscript, ηταν αγνωστου συγγραφεα και αγνωστου περιεχομενου. Η χρονολογια της δημιουργιας του πιθανολογειτο απο τον 13ο αιωνα κι επειτα ( παντως οχι αργοτερα απο τον 16ο ) κι αποτελουταν απο 262 σελιδες απο τις οποιες μεχρι σημερα ειχαν διατηρηθει οι 234. Απ' αυτες οι 33 περιεχουν μονο κειμενο ενω οι υπολοιπες ειναι διακοσμημενες με αλλοκοτα σχεδια και παραστασεις, που φαινεται να συνοδευουν η να συνοδευονται απο σχετικα, επεξηγηματικα σχολια. Επεξηγηματικα κατα μια εννοια αφου μεχρι στιγμης κανεις δεν ειχε καταφερει να κατανοησει το περιεχομενο κι ας ειχαν περασει 110 χρονια απο την εποχη του τελευταιου κατοχου του, του Wilfrid M.Voinich, απο το ονομα του οποιου ειχε βαπτιστει το παραδοξο αυτο χειρογραφο. Πιθανοι συγγραφεις αυτου του χειρογραφου ειχαν ονομαστει ο Roger Bacon, ο John Dee, ο Edward Kelley και πολλοι αλλοι αλλα κι αυτο το μυστηριο δεν ειχε λυθει ποτε. Καποιοι υποστηριζαν πως οι χαμενες σελιδες θα εριχναν καποιο φως στην αποκρυπτογραφηση αυτου του χειρογραφου μα κανεις δεν ηξερε αν υπηρχαν πια.

                       ===================================

Ο Ερικ Βαν Νουουρ ηξερε, τις ειχε μπροστα του, απλωμενες στο γραφειο του. Εκει βρισκοταν επισης ενα αντιγραφο του χειρογραφου Voinich, το μονο που εμενε ηταν να κανει να τις τοποθετησει σωστα και ισως να ελυνε ενα αινιγμα 800 χρονων. Το ψιλοβροχο εξω ειχε μετατραπει σε οργισμενη καταιγιδα μα αυτο αφηνε παγερα αδιαφορο τον Ερικ. Θα του επαιρνε ωρες μεχρι να τοποθετουσε στα σωστα σημεια τις χαμενες σελιδες αφου ουτε το κειμενο του χειρογραφου ουτε οι απεικονισεις του ηταν ερμηνευσιμες μα ειχε οσο χρονο ηθελε στην διαθεση του. Η μονη συντροφια του ηταν η πιπα του και το Dingle μα δεν χρειαζοταν και κατι αλλο.

Το The Book of Soyga του John Dee ειχε ηδη βρει την θεση του στην τεραστια βιβλιοθηκη του μα δεν τον απασχολουσε εκεινη τη στιγμη. Το μυαλο και η σκεψη του ηταν απορροφημενο στον θησαυρο που κρυβοταν στην εσωτερικη μερια του οπισθοφυλλου, αυτο ηταν ολος ο κοσμος του εκεινη τη στιγμη. Ειχε πια νυχτωσει εξω αλλα ο Ερικ δεν το ειχε καν αντιληφθει. Τιποτα δεν εμοιαζε ικανο να τον αποσπασει απο την βαθια μελετη που ειχε πεσει.

                   ===================================

Οι απεικονισεις δεν τον τυραννησαν οσο περιμενε. Τοποθετησε τις χαμενες σελιδες αναλογα με τα τμηματα στα οποια - υποθετικα - χωριζοταν το χειρογραφο. Βοτανικη, Αστρονομικη, Βιολογικη, Κοσμολογικη και Φαρμακευτικη αναλογα με το περιεχομενο. Εκει που τα βρηκε δυσκολα ηταν στις σελιδες που ειχαν μονο κειμενο. Αλλαξε αριθμητες φορες την σειρα τους, προσπαθωντας να ενωσει τμηματα μιας αγνωστης σε ολους γλωσσας μεταξυ τους κι αυτο τον κατεβαλλε. Εκανε μικρα διαλειμματα διαυγειας και συνεχιζε ακαταπαυστα. Ηταν λιγο πριν το ξημερωμα οταν σταματησε αποτομα. Τα παντα ειχαν μπει στην θεση τους κι αυτο του εφερε αναγουλα.

Δεν ηταν δυνατον, δεν μπορουσε ποτε να ειναι δυνατον κατι τετοιο. Αν αυτο που εβλεπε μπροστα του ηταν αληθεια τοτε...Τοτε...Ενοιωσε το μυαλο του να σαλευει, το αιμα ειχε παγωσει στις φλεβες του. Εκεινη τη στιγμη ενοιωσε πως δεν ηταν μονος στο δωματιο αλλα δεν εβλεπε τιποτα.

Το γελιο ενος παραφρονα ξεπηδησε απο τα χειλη του και σωριαστηκε στην καρεκλα του. Ειχε δικιο σε ολα. Και σ' αυτο που μολις ειχε ανακαλυψει και στο οτι δεν ηταν μονος στο δωματιο. 

                     ====================================

-'Μ' αυτο το πορισμα δηλαδη θα κλεισει η υποθεση ? Καρδιακη προσβολη ? ρωτησε ο ενας ντετεκτιβ τον αλλον. 'Ειμαστε σοβαροι' ?

Ο συναδελφος του κουνησε τους ωμους αμηχανα.

-'Δεν υπαρχουν σημαδια βιας, μωλωπες, χτυπηματα, οτιδηποτε που να δειχνει κατι διαφορετικο' ειπε. 'Τι μπορουμε να κανουμε' ?

-'Ολα αυτα δηλαδη σου μοιαζουν φυσιολογικα ? Κοιταξε τον ανθρωπε μου, κοιταξε τον'.

Ο ντετεκτιβ το απεφυγε, ηταν ακομα πολυ πρωι για μια τετοια εικονα.

-'Κοιτα, ας δουμε τι εχουμε' ειπε. 'Ενα δωματιο κλειδωμενο απο μεσα και το μοναδικο παραθυρο της βιβλιοθηκης ερμητικα σφραγισμενο κι αυτο απο μεσα, σωστα' ?

Το καταφατικο γνεψιμο του εδωσε την αδεια να συνεχισει.

-'Ο μονος ανθρωπος εκτος του καθηγητη που ειχε κλειδια και μπορουσε να μπει εδω μεσα ηταν η οικονομος του, η κ.Φεντερν, κανενας αλλος. Σωστα μεχρις εδω' ?

                   ===================================

Και παλι υπηρξε καταφαση απο την αλλη μερια. 

-'Το αλλοθι της κ. Φεντερν ειναι ακαταρριπτο, το ελεγξαμε. Αρα ? Αφου κανεις δεν μπηκε στο δωματιο κανεις δεν εξασκησε βια πανω στον καθηγητη. Και ο ιατροδικαστης ηταν ξεκαθαρος, σταματησε η καρδια του, πραγμα φυσιολογικο για την ηλικια του. Ετσι δεν ειναι' ?

-'Και πως εξηγεις την κατασταση που τον βρηκαμε' ? ρωτησε ο συναδελφος του.

Ο αλλος ντετεκτιβ γυρισε τελικα προς το μερος του καθηγητη. Ηταν ακομα καθισμενος στην πολυθρονα του μα η εμφανιση του ηταν επιεικως ανατριχιαστικη. Σαν να ειχε γερασει αποτομα 20 χρονια, με το σκελετωμενο του στομα ορθανοιχτο ενω τα βυθισμενα στις κογχες ματια του εμοιαζαν να ειχαν δει την μεγαλυτερη φρικη που καποιος μπορουσε να βιωσει.

-'Δεν ξερω' ψελλισε ο ντετεκτιβ. 'Αυτο ομως που ξερω μετα βεβαιοτητας ειναι πως ειμαστε οι πρωτοι που μπηκαμε εδω μεσα και εδω μεσα δεν υπαρχει κανενας αλλος' συμπληρωσε.

Αν η σκιες χαμογελουνε τοτε η σκια στο δωματιο μολις ειχε χαμογελασει. 

                                                                    ΤΕΛΟΣ