Η ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

                                                             ΚΕΦΑΛΑΙΟ 17

 

Βγηκε απο το αυτοκινητο και τεντωθηκε μερικες φορες. Ειχε οδηγησει καμποσες ωρες και ενοιωθε πως τα ποδια της αρχιζαν να μουδιαζουν, ετσι εκμεταλλευτηκε το ανοιγμα που βρηκε μπροστα της για να κανει μια μικρη σταση. Κατεβαινε ενα βουνο και το πλατωμα που ειχε συναντησει λιγο πριν φτασει στους προποδες ηταν εξαιρετικη ευκαιρια για ν' αδιαφορησει. Σταθηκε στην ακρη και κοιταξε κατω. Ολα εμοιαζαν απολυτως ιδια. Το μεγαλο δασος ξεκινουσε απο την ριζα του βουνου κι εκτεινοταν μεχρι το βαθος που εφτανε το ματι της. Ο δρομος, τουλαχιστον καποια κομματια του, ηταν ευδιακριτα απο κει πανω, καποια αλλα χανονταν κατω απο την πρασινη αψιδα που ειχαν στησει σε διαφορα σημεια οι κορυφες των δεντρων. Μια εικονα χαρμα ειδεσθαι, μια εικονα που γεμιζε το ματι και χαιδευε απαλα ολες τις αισθησεις. Το οξυγονο γεμιζε τα πνευμονια της, οι ευωδιες κατεκλυζαν τις ανασες της, το δροσερο αερακι αγκαλιαζε το κορμι της. Η φυση ηταν παντα εκει, παντα διαθεσιμη και πλουσιοπαροχα παρεχουσα, ομως ολοι αυτοι που υποτιθεται πως επρεπε να την απολαυσουν ελειπαν, ανεξηγητα μεχρι στιγμης.

      ===========================================

Ο Brett και η Silea ειχαν φυγει, οπως ακριβως το ειχαν πει, λιγο μετα την ανατολη αφου την ευχαριστησαν για πολλοστη φορα για την βοηθεια που τους ειχε προσφερει. Λιγες ωρες μετα ειχε φυγει και η ιδια αφου φροντισε να παρει μαζι της οτι ηταν απαραιτητο. Ο μεγαλος, μαυρος σακκος στο πορτ μπαγκαζ ηταν γεματος οπλικο υλικο, αυτον που εκρυβε σε μια κρυπτη στο σπιτι. Ολα τα υπολοιπα μπορουσε να τα βρει και στον δρομο, ομως τα οπλα της και οτι σχετιζονταν μ' αυτα παραηταν πολυτιμα για να τ' αφησει πισω. Η ιδεα της Area 51 δεν ειχε φυγει απο το κεφαλι της, εξακολουθουσε να πιστευει πως ισως εκει εβρισκε απαντησεις για τα ερωτηματα που ειχε. Η διαδρομη μεχρι την Νεβαδα ηταν μεγαλη και σιγουρα εκρυβε δυσκολιες κι απροοπτα μα ηταν αποφασισμενη να μην αφησει τιποτα να την εμποδισει απο την υλοποιηση της αποφασης της.

Η αληθεια ειναι πως τους ειχε ζηλεψει λιγο στην αρχη βλεποντας τους να φευγουν μαζι, μια παρεα ειναι παντα μια παρεα, να μιλησεις, να ξεχαστεις, να προσδωσεις ποιοτητα στον χρονο σου. Απ' την αλλη οταν εισαι μονος εχεις να σκεφτεις εναν και μονο εναν, τον πιο σημαντικο απ' ολους.

        =========================================

Μπορει να ματια της να της ειχαν παιξει καποιο παγνιδι αλλα ηθελε να σιγουρευτει. Ετρεξε στο αμαξι, πηρε τα κιαλια μεσα απο το σακκο κι επεστρεψε. Η φευγαλεα κινηση που ειχε δει ηταν δευτερολεπτα πριν χαθει κατω απο μια απο τις αψιδες που δημιουργουσαν τα δεντρα, πανω στο δρομο που απλωνοταν κατω της. Αν υπηρχε οντως κατι που κινουνταν εκει λογικα σε λιγο θα εβγαινε και παλι σε κοινη θεα μολις τελειωνε η αψιδα. Δικαιωθηκε. Εμοιαζε σαν στρατιωτικο τζιπ, ειχε κοσμο μεσα αλλα απο κει που ηταν δεν μπορουσε να διακρινει ποσοι. Συνεχισε να παρακολουθει απροσκοπτα. Ειδε το τζιπ να στριβει ξαφνικα δεξια μεσα στο δασος και για λιγο το εχασε. Προφανως υπηρχε καποιο μονοπατι που δεν ηταν ορατο απο κει. Επανεμφανιστηκε λιγο μετα και τοτε καταλαβε που πηγαινε. Η αγροικια δεν φαινοταν ολοκληρη, μονο το πανω μερος του σπιτιου αλλα ηταν σιγουρη πως το τζιπακι κατευθυνοταν προς τα κει. Ολο αυτο δεν ειχε να κανει κατι μ' αυτην, το μονο που ειχε να κανει ηταν να κινηθει προς την αντιθετη μερια.

Η Tristessa O' Harlan μπηκε στο αμαξι της και κατευθυνθηκε προς την αγροικια.

      ========================================== 

Εστριψε στο ιδιο μονοπατι που ειχε στριψει και το τζιπακι. Δεν ηταν πολυ κοντα στο σπιτι αλλα δεν ηθελε να ριψοκινδυνεψει φτανοντας μεχρι εκει οδηγωντας. Σταματησε καπου οπου το αμαξι δεν ηταν ορατο απο οποιονδηποτε ακολουθουσε εκεινο το μονοπατι και συνεχισε με τα ποδια. Μαζι με την Beretta της ειχε παρει ενα μινι εξοπλισμο ικανο να ξεκινησει πολεμο. Δεν ηξερε τι θ' αντιμετωπιζε, καλυτερα επιπλεον πολεμοφοδια παρα να υστερουσε την κρισιμη στιγμη.

Ηταν πια γυρω στα πεντακοσια μετρα απο το σπιτι. Ξαπλωσε στο εδαφος και αρχισε να σαρωνει την περιοχη με τα κιαλια. Το τζιπακι ηταν σταθμευμενο εξω ακριβως απο το σπιτι αλλα ακομα δεν ειχε δει καποιον. Ηταν αρκετα μακρια για ν' ακουσει καποιον ηχο, οτι ειχε ηταν μονο οπτικο.

Η πορτα ανοιξε αποτομα, ενας αντρας με στρατιωτικα ρουχα κουβαλουσε ενα κουτι με αγνωστο περιεχομενο το οποιο πηγε και τοποθετησε στο τζιπ. Αμεσως μετα ενας δευτερος ακολουθησε. 

Και οι δυο αφου τοποθετησαν το φορτιο τους στο τζιπ επεστρεψαν στο σπιτι. Η Tristessa δεν τα ειχε δει ολα, ειχε δει ομως οσα χρειαζοταν για να καταστρωσει σχεδιο. 

      ==========================================

Λιγες ωρες μετα το πρωτο σκοταδι εκανε την εμφανιση του καλυπτοντας την πλαση. Το φεγγαρι ηταν γεματο, το φως που εχυνε ηταν αρκετο για να προδωσει οποιαδηποτε βιαστικη και προχειρη κινηση. Η Tristessa ειχε κανει εναν περιμετρικο κυκλο για να εχει αποψη ολου του χωρου και ειχε επιστρεψει στην αρχικη της θεση. Οσοι ηταν μεσα δεν εδειχναν διαθεση να βγουν εξω κι αυτο ηταν ενα μικρο αγκαθι στο σχεδιο της. Ο στρατιωτης που βγηκε απο το σπιτι φαινοταν ξεκαθαρα πως εκανε χρεη σκοπου. Αυτο σημαινε δυο πραγματα. Πρωτον, οποιοι ηταν μεσα δεν ειχαν τελειωσει οτι εκαναν συνεπως θα παρατειναν την παρουσια τους και δευτερον η περιοχη να μην ηταν απολυτα ερημη αφου απαιτουσε σκοπο. Ξεκινησε αργα να πηγαινει προς την αγροικια.

Σιγουρευτηκε πως δεν υπηρχε δευτερος φρουρος και κινησε για τον ηδη υπαρχοντα. Η καφτρα του τσιγαρου του λειτουργουσε σαν φαρος στα ματια της Tristessa προμηθευοντας την πληροφοριες που χρειαζοταν. Εγινε ενα με τις σκιες της βεραντας και περιμενε κρατωντας στο δεξι χερι το Hanwei Tori Tanto λεπιδι της. Ο φρουρος σταθηκε ακριβως μπροστα της.

       ===========================================

Το μαχαιρι εισχωρησε στην βαση του κρανιου τοσο ευκολα σαν να εκοβε βουτυρο. Ο φρουρος δεν εβγαλε αχνα και η Tristessa τον κρατησε σφιχτα πανω της σαν λατρεμενο εραστη. Μετα τον ακουμπησε απαλα στο πατωμα και πλησιασε το παραθυρο. Μονο το φως απο την φωτια στο τζακι υπηρχε και ηταν αρκετο για να βγαλει συμεπρασματα. Τεσσερις αντρες υπηρχαν μεσα στο σπιτι, ολοι ντυμενοι στρατιωτικα, ενας ηλικιωμενος δεμενος σε μια καρεκλα και ενα κοριτσι, οχι πανω απο 14 ετων στο πατωμα πεσμενη να κλαιει. Εστησε αυτι, οτι ακουγε χρησιμο θα ηταν.

-'Γερο, πες μας ποιανου ειναι αυτα τα ρουχα, υπαρχει καποιος αλλος εδω ? Σου υποσχομαι πως δεν θα παθεις τιποτα, ουτε εσυ ουτε κανενας αλλος. Ποιος αλλος ειναι εδω' ?

Τα λογια ερχονταν πνιχτα αλλα αρκετα καθαρα κι ευδιακριτα στ' αυτια της Tristessa.

-'Στ' ορκιζομαι, δεν υπαρχει αλλος' εκανε ο γερος 'μονο εγω και η εγγονη μου'...

Τα λογια του διακοπηκαν αποτομα απο το χαστουκι που δεχτηκε απο τον αντρα απο πανω του.

-'Παρατα τα ψεμματα, η υπομονη μου εξαντλειται. Ποιος αλλος ειναι εδω' ?

       ===========================================

Το μονο που μπορεσε να κανει ο γερος ηταν να κουνησει αρνητικα το κεφαλι του. Ο αντρας που εμοιαζε αρχηγος εκανε μια κινηση σαν να ελεγε πως οτι μπορουσε το ειχε κανει, εβγαλε το οπλο απο την θηκη του και πυροβολησε τον γερο στο κεφαλι. Το κοριτσι αρχισε να ουρλιαζει.

-'Ruben, καντην να βγαλει τον σκασμο' ειπε ο αντρας. 'Hudson' απευθυνθηκε σ' εναν αλλο 'μαζεψτε οτι αλλο χρειαζομαστε με τον Caleb και φορτωστε τα στο τζιπ μαζι μ' αυτην τη βρωμα. Εχουμε ηδη καθυστερησει, παρτε τα ποδια σας, κουνηθειτε'.

Οι αντρες υπακουσαν αμεσα. Ο Hudson με τον Caleb βγηκαν απο το σπιτι φορτωμενοι πραγματα μα δεν κατεβηκαν ποτε απο την βεραντα. Δεχτηκαν απο μια σφαιρα ο καθενας στο κεφαλι και σωριαστηκαν κατω. Ο σιγαστηρας ειχε κανει δουλεια, κανεις πυροβολισμος δεν ακουστηκε.

Η Tristessa εφτασε στην πορτα και την ανοιξε διαπλατα. Στο μυαλο της υπηρχε το σχεδιαγραμμα της θεσης του Ruben, τον πετυχε στο στηθος την ωρα που προσπαθουσε να κουβαλησει το κοριτσι. Μετα εστρεψε το οπλο της προς τον αρχηγο που ειχε μεινει εμβροντητος.

      ===========================================

-'Τι στον διαβολο'....εκανε μα η κινηση της Tristessa να πεταξει το οπλο του ηταν τοσο σαφης που υπακουσε σχεδον μηχανικα. Εστεκε τωρα με τα χερια ψηλα κοιτωντας την επιδρομεα.

-'Δεν ξερω ποια εισαι αλλα μπορω να εξηγησω' ειπε.

Η Tristessa εβαλε το οπλο στην θηκη της και τραβηξε παλι το Hanwei Tori Tanto.

-'Κρατα την ανασα σου' ειπε 'δεν σου μενουν πολλες πια' και κινηθηκε προς το μερος του. Ο αντρας εβγαλε κι αυτος ενα στρατιωτικο μαχαιρι και προσπαθησε ν' αμυνθει. Το λεπιδι του εσχισε τον αερα καθως η Tristessa εσκυψε γρηγορα, το δικο της του εσχισε το λαιμο περα για περα.

-'Μου εξηγησες ειπε' κοιτωντας το ματωμενο πτωμα. 'Η εξηγηση δεν εγινε δεκτη' προσθεσε.

Αμεσως μετα προσπαθησε να ηρεμησει το πανικοβλητο κοριτσι και καποια στιγμη τα καταφερε.

Της εξηγησε πως επρεπε να κανει ησυχια, πως μπορει να υπηρχαν κι αλλοι και παραδοξως το κοριτσι υπακουσε πειθηνια διχως ομως να σταματησει το κλαμα. Την εβαλε σ' ενα δωματιο για να ησυχασει και της υποσχεθηκε πως θα επεστρεφε μολις τακτοποιουσε μερικα πραγματα.

        ==========================================

Αναψε το εξωτερικο φως κι εφερε μεσα στο σπιτι τα τρια πτωματα που υπηρχαν και μετακινησε τον καναπε ωστε να βλεπει ακριβως απεναντι στην πορτα. Τοποθετησε με την σειρα τους πεντε νεκρους στρατιωτες, τον ενα διπλα στον αλλο, σαν να παρακολουθουσαν καποιο προγραμμα στην τηλεοραση. Μ' ενα τραπεζομαντηλο σκεπασε το πτωμα του γερου στην καρεκλα. Εκλεισε την πορτα, εκανε εναν ελεγχο στον εξοπλισμο της και πηγε στο δωματιο που βρισκοταν η μικρη. Της πηρε χρονο μεχρι να την ηρεμησει τελειως και ακομα περισσοτερο μεχρι να της αποσπασει καποιες πληροφοριες. Η ενταση των στιγμων που ειχαν προηγηθει κουρασαν το κοριτσι σε τετοιο βαθμο που το μονο φαρμακο που απαιτησε ο οργανισμος της ηταν ενας βαθυς υπνος. Η Tristessa την αφησε να κοιμαται κι επεστρεψε στο δωματιο. Θα εβγαζε εκει την νυχτα και θα εβλεπε το πρωι τι θα εκανε. Ομως πριν επρεπε να εξαφανισει το τζιπ σε περιπτωση που υπηρχαν κι αλλοι εκει κοντα. Αφου εξαφανισε καθε ιχνος παρουσιας τραβηξε μια καρεκλα, την εβαλε πισω απο τον καναπε, εκατσε με το οπλο στο χερι και καρφωσε το βλεμμα της στην πορτα.

      ============================================

Ειχε μολις εξοντωσει πεντε ανθρωπους αλλα αυτο δεν της ειχε δημιουργησει κανενα συναισθημα. Με το ιδιο σκεπτικο που καποιος εσπαγε πεντε αυγα να κανει ομελεττα αυτη ειχε αφαιρεσει πεντε ζωες. Το μονο θεμα που την προβληματιζε ηταν η υπαρξη του κοριτσιου, κατι που αφηνε για να δει το επομενο πρωινο. Αυτο που προειχε τωρα ηταν να περασουν μια ασφαλη νυχτα. 

Ο ανεπαισθητος θορυβος που ακουστηκε απ' εξω ηταν σημαδι πως η νυχτα εκρυβε κι αλλα. Θυμηθηκε το φως που ειχε αφησει αναμμενο εξω και βλαστημησε μεσα της. Οτι ειχε γινει εγινε.

Σηκωσε την Beretta στο υψος του μεσου της πορτας και περιμενε. Οποιος ηταν εξω ηταν πολυ προσεκτικος κατι που δεν ειχε διαπιστωσει στους στρατιωτες. Ειδε την πορτα ν' ανοιγει λιγο και να σταματαει. Ηξερε πως αν εριχνε τωρα θα τον πετυχαινε αλλα το ενστικτο της της ελεγε να περιμενει. Η πορτα ανοιξε διαπλατη και μια σκουρα σκια εμφανιστηκε στο κατωφλι. Σταθηκε εκει διχως να προχωρησει στο εσωτερικο και η Tristessa το εκμεταλλευτηκε.

-'Μεινε εκει που εισαι' ειπε ψιθυριστα 'να βλεπω τα χερια σου' προσθεσε.