ΜΙΑ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ



                       ΚΕΦΑΛΑΙΟ 77






Βρισκοταν λιγες δεκαδες μετρα μακρια απο το οικημα που εμεναν ο ισπανος και η Λουσυ οταν αντιληφθηκε πως ειχε βρεθει εξαφνα σχεδον στην μεση μιας πολυπληθους ομαδας κατοικων της περιοχης μ' ενα μεγαλοσωμο αντρα να βαδιζει απειλητικα προς το μερος του.
Ο Αλμπερτ Μπαρχετ σταθηκε μπροστα του και μιλησε.
-'Δεν εισαι απ' αυτα τα μερη αλλα σ' εχουν δει συχνα να τριγυριζεις εδω. Εχεις κατι που ν' αποδεικνυει ποιος εισαι και οτι δεν εχεις καμια σχεση με τους φονους που εχουν διαπραχθει' ?
Ο ξενος τον κοιταξε σταθερα προσπαθωντας να σταθμισει την διαμορφουμενη κατασταση.
-'Οπως το φανταστηκα' συνεχισε ο Μπαρχετ. 'Θα ερθεις μαζι μας φρονιμα μεχρι το τμημα για ν' ανακαλυψουμε τι μερος του λογου εισαι'.
Μια φωνη απο το βαθος φρεναρε τις οποιες σκεψεις ετρεχαν στο μυαλο του ξενου.
-'Αστον Αλμπερτ, ειναι φιλος του ισπανου και του δημοσιογραφου. Τους εχω δει μαζι, δεν εχει καμμια σχεση μ' αυτον που ψαχνουμε'.
                   ==============================
Ο Μπαρχετ γυρισε και κοιταξε την Εμιλυ Χολλαντ που ειχε μιλησει.
-'Εισαι σιγουρη Εμιλυ' ? ρωτησε διστακτικα. 'Εγγυασαι προσωπικα γι αυτον' ?
-'Ναι σου λεω' απαντησε η κοπελα. 'Βοηθησε την Λουσυ οταν ειχε μπελαδες με τον Σραπ, μου το ειπε η ιδια. Δεν ειναι αυτος ο φονιας, χανουμε τον χρονο μας'.
Μια μικρη απογοητευση σκεπασε τα σκληρα χαρακτηριστικα του Αλμπερτ Μπαρχετ.
-'Αφου εγγυαται για σενα η Εμιλυ εχει καλως' ειπε. 'Θα σου συνιστουσα να μην πολυκυκλοφορεις, τα πραγματα εχουν γινει αρκετα επικινδυνα εδω τριγυρω'.
Στραφηκε προς το πληθος που παρακολουθουσε και μ' ενα νοημα τους υπεδειξε να τον ακολουθησουν. Η Εμιλυ εμεινε πισω μαζι με τον ξενο.
-'Καταλαβαινεις' ειπε 'πως καθε αγνωστος ειναι κι ενας υποψηφιος δολοφονος. Ησουνα τυχερος που σε γνωριζα, αυτοι ηταν ικανοι να σε λυντσαρουν αν χρειαζοταν'.
Ο ξενος εκανε μια μικρη υποκλιση στην πορνη, χαμογελασε κι απομακρυνθηκε αμιλητος.
                   ===============================
Βρηκε την Λουσυ μονη της, στο διαμερισμα της. Τον διεκολυνε κατι τετοιο.
-'Οι μερες μου στο Λονδινο τελειωσαν' ειπε ' ειναι ωρα να φυγω αλλα πριν φυγω' συνεχισε ενω ταυτοχρονα εβγαζε δυο μεγαλες δεσμιδες χρηματων απο μια εσωτερικη τσεπη 'περασα για ν' αφησω αυτα εδω, σ' εσενα και τον Μπλανκο'.
Τα ματια της κοπελας γουρλωσαν βλεποντας τα χρηματα.
-'Δεν καταλαβαινω' ψιθυρισε.
-'Με την ευγενικη χορηγια και γενναιοδωρια του Ντεννις του Σκαντζοχειρου' ειπε ο ξενος και χαμογελασε. 'Συν τοις αλλοις ο Μπλανκο δεν του χρωσταει ουτε πεννα και μ' αυτα εδω' ειπε κι εδειξε το σωρο των χαρτονομισματων 'μπορειτε να κανετε μια καινουργια αρχη αν πραγματικα το θελετε. Εσυ θα βρεις μια αλλη δουλεια και ο Μπλανκο θα μπορεσει ν' ασχοληθει μ' αυτο που ξερει και μπορει, την αρχαιολογια. Επισης να ξερεις πως οι δοσοληψιες του με τον λονδρεζικο υποκοσμο τελειωσαν και φροντισε να μην αποκτησει νεες'.
Τα ματια της Λουσυ εξακολουθουσαν να ειναι γουρλωμενα και το στομα της ορθανοιχτο.
                 =================================
-'Δεν ξερω τι να πω' ψελλισε 'δεν ξερω πως να σ' ευχαριστησω. Γιατι το κανεις αυτο' ?
-'Γιατι θελω και μπορω' ηρθε η αφοπλιστικη απαντηση του ξενου. 'Μην ξεχνας πως ειναι απλα μια ευκαιρια, τιποτα περισσοτερο. Το πως θα την εκμεταλλευτειτε ειναι η ουσια'.
Σε μια αυθορμητη κινηση η κοπελα τον αγκαλιασε σφιχτα μουρμουριζοντας ευχαριστιες.
Ο ξενος την εσπρωξε ελαφρα προς τα πισω και αρχισε να βαδιζει προς την εξοδο.
-'Στασου' φωναξε πισω του η Λουσυ. 'Δεν θα περιμενεις τον Μπλανκο ?'
Ο ξενος στραφηκε προς το μερος της.
-'Δεν υπαρχει λογος' απαντησε. 'Θα του τα μεταφερεις ολα εσυ'.
-'Δεν εμαθα ποτε ουτε τ' ονομα σου' ειπε η κοπελα 'αλλα οποιος και να εισαι ποτε δεν θα ξεχασουμε αυτο που εκανες για μας'.
Ο ξενος της χαμογελασε, ανοιξε την πορτα και σε λιγο ηταν στον δρομο. Ειχε καπου αλλου να παει πριν τον τελικο του προορισμο.
                  ================================
Η Μολλυ Ρομπινσον αφησε την μπυρα στο τραπεζι του ξενου κι εκανε να φυγει οταν τον ειδε να της κανει νοημα να κατσει. Διαταγες δεν δεχοταν απο κανενα μα ετουτος εδω ηταν μια κατηγορια αγνωστη. Εκατσε στο τραπεζι του και τον περιμενε να μιλησει.
-'Υπαρχουν στιγμες στην ζωη του καθενος' αρχισε ο ξενος 'που περιμενει υπομονετικα να συμβουν καποια πραγματα γιατι οι συνθηκες δεν του επιτρεπουν να τα καθορισει ο ιδιος. Ο λογος που καθεσαι εδω τωρα ειναι γιατι εγω θα διαμορφωσω τις συνθηκες αλλα και παλι εσυ εισαι αυτη που θα πρεπει να παρεις αποφασεις και να κανεις τις επιλογες σου'.
-'Δεν σε καταλαβαινω' απαντησε ο Μολλυ.
-'Αυτα εδω' ειπε ακουμπωντας στο τραπεζι δυο νεες δεσμιδες χαρτονομισματων 'ειναι υπεραρκετα για καποιον που θ' αποφασιζε να κανει ενα μακρινο ταξιδι με το καραβι σε μια μακρινη χωρα. Καλυπτει τα εισιτηρια του και την διαμονη του για ενα αρκετα μεγαλο χρονικο διαστημα, αν ποτε το επελεγε'.
                    ===============================
-'Ισως θα επρεπε να εμπιστευτεις ξανα τον αντρα σου στην διαχειριση της παμπ' ειπε κι εριξε μια ματια τριγυρω. 'Εχω ενα προαισθημα πως με την βοηθεια καποιων ανθρωπων, οπως της Λουσυ, θα μπορουσε να κουμανταρει το μερος αν εσυ αποφασιζες ν' απουσιασεις για ενα χρονικο διαστημα. Αλλα αυτο δεν ειναι παρα μια ιδεα και τιποτα αλλο'.
Η Μολλυ κοιταζε μια την στιβα με τα χρηματα και μια τον ξενο που ειχε σηκωθει.
-'Θεωρησε το σαν ενα δωρο απο το τοπικο παραρτημα των Ιησουιτων' ειπε χαμογελωντας. 'Ειμαι βεβαιος πως δεν θα τους λειψουν καθολου. Επισης καποια στιγμη σημερα θα εμφανιστει η καινουργια ασφαλεια και προστασια της παμπ απο τον οποιονδηποτε με την μορφη του Σραπ και των Διδυμων. Πλεον δουλευουν για σενα και ειναι ηδη πληρωμενοι για μεγαλο χρονικο διαστημα'.
Η Μολλυ φυλακισε το χερι του στο δικο της και το εσφιξε με ολη της την δυναμη. Ο ξενος ειδε τα ματια της να γινονται υγρα και βιαστηκε να μιλησει.
-'Χαιρετησε τους υπολοιπους εκ μερους μου' ειπε κι απομακρυνθηκε διχως να περιμενει.
Η Μολλυ τον ειδε να χανεται πισω απο την πορτα διχως να εχει κατορθωσει ν' αρθρωσει κουβεντα. Χαρη σ' αυτον τον αγνωστο η ζωη της μολις εμπαινε σε νεα μονοπατια.
                       ==============================
-'Αυτα ειναι καταπληκτικα νεα' ειπε αφου διαβασε το τηλεγραφημα. 'Ποτε σκεφτεσαι να φυγεις λοιπον' ?
-'Αν μπορουσα και τωρα' απαντησε η Μορενα Μοριεντες 'αλλα διχως χρηματα'.....
-'Χρειαζεσαι πολλα' ? ρωτησε ο ξενος.
-'Πολλα περισσοτερα απ' οτι εχω η μπορω να βρω' εκανε απογοητευμενη η κοπελα.
-'Τοσα' ? εκανε ο ξενος απλωνοντας στο κρεββατι της ενα σωρο χρηματα.
-'Δεν ειναι δυνατον' αναφωνησε η κοπελα. 'Μα πως...που...θελω να πω...'
-'Φανταζομαι πως ειναι αρκετα' εκανε ο ξενος.
-'Δεν μπορω να τα δεχτω' εκανε η κοπελα προσπαθωντας να τραβηξει το βλεμμα της απο τον σωρο των χρηματων. 'Δεν ειναι δικα μου, δεν μπορω'...
-'Ουτε δικα μου' απαντησε περιπαικτικα ο ξενος. 'Το θεμα ειναι πως εμενα μου ειναι αχρηστα ενω για σενα ειναι το μεσο της υλοποιησης ενος ονειρου'.
                    ================================
Η Μορενα Μοριεντες αδυνατουσε να συνταξει μια προταση και να την εκφερει. Αυτο που συνεβαινε ηταν περα απο καθε φαντασια, περα απο καθε ονειρο της.
-'Δεν ξερω τι να πω' ειπε. 'Γιατι δεν...' ξεκινησε να λεει μα σταματησε.
-'Ο δικος μου προορισμος ειναι αλλος Μορενα' απαντησε ο ξενος. 'Ο καθενας μας εχει να περπατησει το δικο του μονοπατι με οτι κι αν σημαινει αυτο. Αλλα θελω να ξερεις πως χαρηκα πραγματικα για την γνωριμια μας'.
-'Φευγεις' ? ρωτησε εντρομη η κοπελα.
-'Καπου εδω οι δρομοι μας χωριζουν ' απαντησε ο ξενος. 'Ευχομαι ο δικος σου να ειναι ετσι ακριβως οπως τον ειχες πλασει στο μυαλο σου'.
Εσκυψε και φιλησε την αποσβολωμενη κοπελα στο μαγουλο. Ανοιξε την πορτα του δωματιου της στο ξενοδοχειο, σταματησε και στραφηκε προς το μερος της.
-'Ειναι καιρος ν' ασχοληθεις με σενα' της ειπε και βγηκε απο το δωματιο κλεινοντας πισω του την πορτα διχως να περιμενει απαντηση. 
                  ===============================
Ηπιε μια γουλια απο το αφεψημα που ειχε μπροστα του κι εριξε μια ματια τριγυρω του. Η Βιεννη εκεινη την εποχη ηταν ονειρο. Ο χειμωνας δεν ειχε ερθει ακομα αλλα ολα τα σημαδια εδειχναν πως δεν θ' αργουσε. Η μερα ετοιμαζοταν ν' αποχωρησει δινοντας την θεση της στην επερχομενη νυχτα κι αυτο μαγνητισε το βλεμμα του για λιγα λεπτα. Εφερε στο μυαλο του οσα ειχαν συμβει στο Λονδινο μα σταθηκε μονο σ' ενα σημειο. Ειχε πραξει ορθα αποκρυπτοντας απο την Μορενα και τον Μπλανκο την κοινη τους υπαρξη, εστω και για λιγες μερες, στο Λονδινο ?
Ειχε το δικαιωμα να πει ψεμματα καθοριζοντας ουσιαστικα τις τυχες τους με τον τροπο που αυτος ειχε επιλεξει ? Μηπως επρεπε να ηταν ειλικρινης απεναντι τους και να τους αφηνε να χειριστουν απο μονοι τους την οποια σχεση υπηρχε αναμεσα τους ?
Αυτο δεν θα το μαθαινε ποτε. Ειχε κανει την επιλογη του, μια επιλογη που δεν του ειχε ζητησει κανεις μα βαθια μεσα του ηξερε πως ειχε πραξει ορθα. Δεν ηταν η πρωτη φορα που καθοριζε την μοιρα αλλων και σιγουρα δεν θα ηταν η τελευταια.
                  ==============================
Το ματι του εντοπισε μια στοιβα εφημεριδες πανω σ' ενα γυαλινο τραπεζακι διπλα του. Η 'Πρωινη Αληθεια' ηταν στην κορυφη. Την πηρε στα χερια του και αρχισε να διαβαζει.
Το κεντρικο αρθρο ηταν του Γουες ΜακΓκιντυ και ειχε τιτλο 'Ο Τζακ ο Αντεροβγαλτης χτυπα ξανα'. Εκλεισε την εφημεριδα συνοφρυωμενος. Η ημερομηνια ηταν πεντε ημερων πριν και αυτος ειχε φυγει απο το Λονδινο κοντα ενα μηνα. Αν ο πραγματικος Τζακ ειχε πεσει νεκρος απο το χερι του τοτε ποιος ηταν αυτος που συνεχιζε να διαπραττει φονους με τον ιδιο ακριβως τροπο ? Στο μυαλο του ηρθε εκεινη η αισθηση πως καποιος παρακολουθουσε οτι ειχε συμβει αναμεσα σ' αυτον και τον Τζακ το βραδυ που τον σκοτωσε. Τωρα ηξερε πως καποιος οντως ειχε δει τα παντα και με τον αυθεντικο Τζακ νεκρο συνεχιζε το εργο του συντηρωντας τον μυθο ενος πεθαμενου. Διπλωσε την εφημεριδα και την αφησε στο τραπεζι. Ολα αυτα αφορουσαν αλλους, δεν ηταν δικη του δουλεια. Ηπιε αλλη μια γουλια και κοιταξε παλι τριγυρω.
Η Βιεννη ηταν πραγματικη μαγεια εκεινη την εποχη του χρονου. 

ΜΙΑ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ




                       ΚΕΦΑΛΑΙΟ 76






Η Μορενα Μοριεντες ηπιε αλλη μια γουλια απο το τσαι της κι εγειρε στην πλατη του αναπαυτικου καναπε στο λομπυ του ξενοδοχειου. Ενα πληθος ερωτηματικων βασανιζαν το κεφαλι της κι αυτη δεν ειχε προς το παρον καμια απαντηση να δωσει. Που βρισκοταν ο ξενος ? Αραγε ηταν καλα ? Αν ναι, ποτε θα εμφανιζοταν ? Ποσο ακομα επρεπε να περιμενει εκει διχως να εχει την δυνατοτητα να κινηθει απο μονη της ? Ο κινδυνος για την ιδια ειχε περασει ανεπιστρεπτι η θα επρεπε ν' ανησυχει ? Η προσφατη απαγωγη της, καθως και τα οσα διεδραματιστηκαν και την διαρκεια της απελευθερωσης της, της δημιουργουσαν μια μονιμη αναστατωση και η ασαφεια για το τι εμελλε γενεσθαι μεγαλυτερη ανησυχια. Συν τοις αλλοις, περιμενε και την απαντηση στο τηλεγραφημα που ειχε στειλει ελπιζοντας πως θα ειχε θετικη εκβαση. Δυστυχως απαντησεις για ολα αυτα δεν ειχε και το μονο που μπορουσε να κανει ηταν υπομονη. Συνεχιζε να πινει το τσαι της οταν ενα γκρουμ την ενημερωσε πως ειχε ερθει ενα τηλεγραφημα γι αυτην στην ρεσεψιον. Επιτελους μια απαντηση στα τοσα ερωτηματα.
                ===============================
Ο Ντεννις ο Σκαντζοχειρος κοιταξε απο την κορυφη μεχρι τα νυχια τον εισβολεα στο γραφειο του και σηκωθηκε απο την καρεκλα του. Παραδοξως η φωνη του ηταν ζωηρη και συγκροτημενη αν και ηξερε πως ο αγνωστος ειχε φτασει μεχρι εκει μεσα απο τους αντρες του.
-'Ολα αυτα γιατι' ? ρωτησε κανοντας μια χειρονομια ταυτοχρονα για να δωσει εμφαση. 'Για τον σπανιολο ? Μου χρωσταει και πρεπει να με πληρωσει' συνεχισε παντα με το βλεμμα να εστιαζει στον εισβολεα. 'Δεν ζηταω τιποτα περισσοτερο απ' οτι μου χρωσταει. Και τωρα μου στελνει τα τσιρακια του για ν' αλλαξω γνωμη' ?
Χτυπησε εξαφνα με δυναμη το τραπεζι μπροστα του και συνεχισε να μιλαει.
-'Δεν μ' ενδιαφερει ουτε ποιος εισαι, ουτε τι θελεις. Τσακισου απο μπροστα μου και πες του σπανιολου πως εχει μια ωρα προθεσμια να μου φερει αυτα που μου χρωσταει'.
Ο ξενος χαμογελασε κι εκανε ενα βημα μπροστα.
-'Τωρα καταλαβαινω απο που πηρες το παρατσουκλι σου' εκανε κι εδειξε με το χερι του τα μαλλια του Ντεννις. 
                    =============================
Η αυτοκρατορια που ειχε στησει ο Ντεννις στον υποκοσμο του Λονδινου δεν ειχε γινει με το να περιμενει ν' ανταποδωσει τα χτυπηματα των αντιπαλων του. Ειχε γινει γιατι ο Ντεννις φροντιζε παντα να δρα πρωτος εκμεταλλευομενος το στοιχειο του αιφνιδιασμου. Το δεξι του χερι, που ηταν επιμελως κρυμμενο πισω απο την πλατη του ολη αυτη την ωρα, εκανε ξαφνικα την εμφανιση του και στην παλαμη του υπηρχε ενα μικρο ρεβολβερ. 
Η σφαιρα ταξιδεψε οσο πιο γρηγορα μπορουσε προς τον αντικειμενικο της στοχο που δεν ηταν αλλος απο το στηθος του ξενου. Το ταξιδι της δεν ολοκληρωθηκε ποτε.
Ο Ντεννις εμεινε αναυδος βλεποντας την κλειστη παλαμη του ξενου ν' ανοιγει αργα εχοντας φυλακισμενη τη σφαιρα που μολις ειχε ριξει. Ο ξενος γυρισε την παλαμη και ο νομος της βαρυτητας εκανε τα υπολοιπα στελνοντας την σφαιρα στο δαπεδο.
-'Συμπαθεστατα' ειπε ο αγνωστος κοιτωντας καταματα τον Ντεννις. 'Αν δεν κανω λαθος ειναι η σειρα μου τωρα' συνεχισε και βαδισε προς τον εμβροντητο κακοποιο.
                 ===================================
Το βαρυ μεταλλικο αντικειμενο περασε διπλα απο το κεφαλι του και διχως να στρεψει το κεφαλι του ενα στιλετο που ως δια μαγειας εμφανιστηκε στο αριστερο του χερι εφυγε με δυναμη προς το σημειο της απειλης. Η κραυγη του Ντεννις 'Τζουλυ' τον εκανε να κοιταξει.
Η κοπελα πρεπει να ηταν κρυμμενη πισω απο ενα μεγαλο επιπλο απ' οπου ειχε πεταξει και το αντικειμενο στον ξενο. Τωρα, βουτηγμενη στο αιμα με το στιλετο καρφωμενο στην καρδια, προσπαθουσε να κρατησει ισοροπια. Δεν τα καταφερε κι επεσε νεκρη στο πατωμα.
Αυτο πρεπει να νεκρωσε καθε λογικη εγκεφαλικη λειτουργια στον Ντεννις. Αρπαζοντας ενα χαρτοκοφτη ορμησε στα τυφλα εναντια στον ξενο. Η επιθεση δεν ειχε καμια τυχη εν αντιθεση με το χτυπημα του ξενου με το δευτερο στιλετο στο δεξι του χερι. Ο Ντεννις προσπαθησε ν' αποτραβηξει το κοφτερο αντικειμενο απο το λαιμο του μα συντομα παρατησε την προσπαθεια.
Συρθηκε για λιγο στο πατωμα κατορθωνοντας να φτασει μεχρι την Τζουλυ γραπωνοντας το αψυχο χερι της στο δικο του. Λιγα δευτερολεπτα μετα ηταν κι αυτος νεκρος ενω τα δυο πτωματα περικυκλωνονταν απο μια κοκκινη λιμνη αιματος που διαρκως μεγαλωνε.
                  =============================
Ενας θορυβος πισω του τον εκανε να στραφει ετοιμος για ολα. Ο Σραπ, η Κειπ και η Κλοουκ κοιτουσαν την καταληξη του εργοδοτη τους. Ο Σραπ μιλησε πρωτος.
-'Εμεις δουλευαμε για οποιον μας πληρωνε. Αφου δεν υπαρχει εργοδοτης πια δεν εχουμε κατι μαζι σου. Συμφωνουν και τα κοριτσια απο δω'. Οι Διδυμες κουνησαν καταφατικα το κεφαλι.
-'Αυτα ειναι ευχαριστα νεα' ειπε ο ξενος. 'Και τα πιο ευχαριστα ειναι πως μολις αλλαξατε εργοδοτη. Θα δουλεψετε για μενα πια, επι πληρωμη φυσικα'.
Δεκα λεπτα αργοτερα εβγαινε απο την αποθηκη. Ειδε απο μακρια την φιγουρα του Γουες να πλησιαζει. Ερχοταν ακριβως την ωρα που του ειχε μηνυσει.
Του εξηγησε τι ακριβως ειχε συμβει και φευγοντας προσθεσε χαμογελωντας.
-'Φανταζομαι να καταλαβαινεις πως αυτο ειναι αποκλειστικο θεμα για σενα'.
Ο Γουες κουνησε καταφατικα το κεφαλι του διχως να πει κουβεντα. Πραγματι , αυτο το ρεπορταζ θα αλλαζε ολη του τη ζωη η οτι ειχε απομεινει πια απ' αυτην. 
                  ================================
Μεχρι στιγμης διευθετουσε τις αναγκες και ελυνε τα προβληματα αλλων, κατι που δεν το συνηθιζε, αφηνοντας σε δευτερη μοιρα τις δικες του προτεραιοτητες. Ομως τωρα δεν ειχε αλλα περιθωρια. Επρεπε να ξεμπερδευει το συντομοτερο δυνατον γιατι υπηρχαν ακομα μερικα πραγματα που επρεπε να γινουν. Ολα ομως θα περιμεναν. Αποψε θα τελειωνε με τον στοχο του.
Το σκοταδι ειχε καλυψει τα παντα τριγυρω οταν εφτασε στο σπιτι του θυματος. Η υγρασια γινοταν ολο και πιο εντονη οσο περνουσε η ωρα μα αυτο ηταν κατι που τον αφηνε αδιαφορο. Εριξε μια ματια και ειδε φως στο ενα παραθυρο. Ηταν ακομα νωρις, επρεπε να περιμενει.
Η υπομονη του ανταμοιφθηκε μιαμιση ωρα μετα. Απο την διαδρομη που τον εβλεπε ν' ακολουθει καταλαβαινε πως πηγαινε στην 'Μελαγχολικη Οξια'. Δεν θα εφτανε ποτε.
Ενοιωσε εξαφνα το συναισθημα πως δεν ηταν μονος σ' αυτην τη παρακολουθηση. Σαν καπου να υπηρχε καποιος αλλος που ακολουθουσε κι αυτος τον στοχο του. Μια γρηγορη ματια τριγυρω δεν εδειξε κατι, οτι και να ηταν μαλλον το ειχε φανταστει.
              ================================
Εκοψε δρομο και κρυφτηκε στην πιο παχια σκια που υπηρχε στην Ντραουν Ροουντ. Απο κει θα περνουσε, δεν ειχε αλλη επιλογη, εκει θα τον περιμενε. Τον ειδε να πλησιαζει απο μακρια.
Τρομαξε στη θεα του αγνωστου που πεταχτηκε μπροστα του.
-'Αν θελεις χρηματα εχω μονο αυτα' ειπε βγαζοντας μερικα κερματα απο την τσεπη του.
-'Δεν θελω τα χρηματα σου' ειπε παγερα ο ξενος.
-'Μα τοτε τι ? Δεν σε ξερω, ποιος εισαι ? Τι θελεις' ?
Συνηθως δεν επιανε την κουβεντα με τα θυματα του μα εδω, γι ανεξηγητο λογο, το εκανε.
-'Και να σου εξηγουσα δεν θα καταλαβαινες' ειπε ο ξενος πλησιαζοντας απειλητικα.
-'Γι αυτες ειναι' ? ρωτησε τρομοκρατημενος ο αντρας. 'Ηξερες καποια απ' αυτες' ?
Ο ξενος δεν απαντησε μα συνεχισε να προχωρα προς το μερος του.
-'Πορνες, ηταν ολες πορνες' ειπε ο αντρας με οργισμενη φωνη. 'Κανεις δεν εκανε τιποτα γι αυτο, ολοι το ειχαν αποδεχτει. Καποιος επρεπε να κανει κατι, μ' ακους'?
                 ================================
Η αισθηση πως δεν ηταν μονοι τους στο σκοτεινο σοκακι ξαναγυρισε εντονα. Προσπαθησε να εντοπισει τον αορατο θεατη ενω ο αντρας συνεχιζε το λογιδριο του.
-'Και οι δυο το αξιζαν' ειπε ενω τα ματια του ειχαν παρει μια εντονη λαμψη. 'Ομως εσυ δεν εισαι αστυνομικος, ουτε συγγενης η γνωστος με καποια απ' αυτες. Τι θελεις απο μενα και δεν μ' αφηνεις στην ησυχια μου' ?
Πιστοποιησε το γεγονος πως ηταν οι δυο τους μολονοτι η αισθηση πως καποιος παρακολουθουσε δεν ειχε εξαλειφθει και στραφηκε προς τον αντρα.
-'Μου ειναι αδιαφορο τι εκανες, γιατι και πως. Ο λογος που σε αναζητουσα δεν εχει να κανει με τις πραξεις σου που δεν με αφορουν'.
Ο αντρας τον κοιταξε και διαβασε στα ματια του αγνωστου πως η ζωη του πλεον μετριοταν σε λιγα λεπτα. Δεν εκανε τιποτα απολυτως για ν' αντιδρασει η ν' αντισταθει.
-'Κανε οτι εχεις να κανεις' ειπε με απολυτη ηρεμια και ψυχραιμια.
                   ============================
Ο ξενος σταθμισε για λιγο τα γεγονοτα οπως ειχαν πλεον δρομολογηθει. Η μοιρα τον ειχε στειλει να διεκδικησει το ενδεκατο και προτελευταιο κομματι του γριφου απο το μυαλο ενος ασυνειδητου και στυγνου εγκληματια. Θ' αλλαζε κατι αν ο στοχος του ηταν ενας ειρηνικος, φιλησυχος οικογενειαρχης ? Οχι, παλι η ιδια καταληξη θα υπηρχε. Ο ανθρωπος που ολο το Λονδινο εψαχνε αγωνιωδως σε λιγο θα επεφτε νεκρος απο το χερι του και κανεις ποτε δεν θα μαθαινε πως ο τρομος θα ειχε σταματησει. Ολοι θα ζουσαν με το φοβο ενος νεου εγκληματος και αυτος ηταν ο μονος που θα γνωριζε την αληθεια χωρις να μπορει να την μοιραστει με κανενα. Διχως να εχει δωσει εντολη ο εγκεφαλος του τα δυο στιλετα ειχαν βρεθει σφιχτα φυλακισμενα στα χερια του. Πλησιασε σε αποσταση αναπνοης. Το θυμα του εξακολουθουσε να κραταει αυτην τη παθητικη, αδιαφορη σταση κι ας ηξερε τι επροκειτο να συμβει.
Ακομα και την στιγμη που οι δυο λεπιδες καρφωθηκαν στην καρδια του δεν υπηρξε η παραμικρη αλλαγη στο βλεμμα του. Πεθανε διχως να βγαλει ψιθυρο.
                   ==============================
Για ενδεκατη φορα οτι ειχε συμβει και τις αλλες φορες εγινε και τωρα, μονο που ηταν αισθητα πολλπλασιο. Το φως που εξεπεμψε ο κυβος ηταν ανυποφορα εκτυφλωτικο, τα παντα τριγυρω ειχαν παγωσει στο χρονο και ο πονος στο κεφαλι του πηρε ανεξελεγκτες διαστασεις. Ειχε την αισθηση σαν να υπηρχε μια μικρη πορτουλα μεσα στο κεφαλι του που βιαια προσπαθουσε να μεγαλωσει λες και κατι περα απο τ' ανθρωπινα και γνωστα ορια απαιτουσε απο περασει απο μεσα. Επεσε στα γονατα απο τον πονο και σχεδον εχασε τις αιασθησεις του. Αυτη τη φορα χρειαστηκε περισσοτερος χρονος για να υποχωρησει ο πονος και να χαθει το φως του κυβου.
Κοιταξε με ματια θολα ακομα για την φυσιογνωμια του γερου απο την ερημο Ινζεμ. Τον ειδε λιγο πιο περα, παντα ακουμπισμενο στο μπαστουνι του να τον παρακολουθει. Του φανηκε πως χαμογελουσε, ηταν η πρωτη φορα που συνεβαινε κατι τετοιο. Τον ειδε ακομα να κανει μια κινηση που ποτε δεν καταλαβε τι ηταν. Μεχρι να σηκωθει ο γερος ειχε χαθει. Σηκωθηκε τρεμαμενος κι ακουμπησε στον τοιχο. Αλλη μια αποστολη ειχε μεινει, αλλος ενας στοχος και θα εφτανε στο τελος. Στο τελος η σε μια καινουργια αρχη.

  ΜΙΑ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ




                      ΚΕΦΑΛΑΙΟ 75






Η αφιξη του Γουες ΜακΓκιντι στα γραφεια της 'Πρωινης Αληθειας' διεκοψε την ενδιαφερουσα συζητηση που εξελισσοταν αναμεσα στον Χιου Μπενσερ, τον αρχισυντακτη, και του ξενου.  Η αρχικη απορια για τον λογο που ο ξενος βρισκοταν εκει πολλαπλασιαστηκε οταν τον ακουσε να του ζηταει να μαθει σε ποια διευθυνση θα μπορουσε να βρει τον Ντεννις τον Σκαντζοχειρο.
-'Αν θελεις την γνωμη μου κρατησου μακρια απο τον Ντεννις' ειπε ο δημοσιογραφος. 'Ο Σκαντζοχειρος ειναι λυσσασμενο σκυλι, ικανος για ολα' προσθεσε.
-'Θελω την γνωση σου στο που μπορω να τον βρω' ειπε παγερα ο ξενος 'οχι την γνωμη σου'.
Ο Γουες κουνησε το κεφαλι καταλαβαινοντας πως δεν ειχε νοημα να συνεχισει τις συμβουλες.
-'Υπαρχει μια παλια, τεραστια, εγκαταλελειμενη αποθηκη απεναντι στο Καρροου Παρκ' ειπε 'αποκλειεται να μην την δεις. Εκει ειναι η βαση του'.
-'Θα προλαβω να ειμαι εκει μεχρι τις 4' ? ρωτησε ο ξενος.
-'Ανετα' απαντησε ο ΜακΓκιντι, 'ανετα'.
                                   ============================
-'Αν θελεις μια καλη κι αποκλειστικη ιστορια για την εφημεριδα σου φροντισε να εισαι εκει ακριβως στις 5' εκανε ο ξενος κοιτωντας τον επιμονα. 'Δεν χρειαζεται να σου πω πως δεν πρεπει να πεις κουβεντα γι αυτο σε κανεναν' προσθεσε.
Τα ματια του ΜακΓκιντι γουρλωσαν αλλα δεν ειπε τιποτα. Αρκεστηκε στο να κουνησει καταφατικα το κεφαλι του ενω παραλληλα προσπαθουσε να μαντεψει τις προθεσεις του ξενου.
-'Τα λεμε εκει τοτε' ειπε ο αινιγματικος συνομιλητης του και διχως αλλη κουβεντα εστρεψε την πλατη του στον δημοσιογραφο και βγηκε απο τα γραφεια της εφημεριδας.
-'Περιεργος τυπος ομολογουμενως' ακουσε μια φωνη εξαφνα πισω του που τον εκανε ν' αναπηδησει αποτομα. 'Αναρωτιεμαι τι μερους του λογου ειναι'.
Ο Γουες στραφηκε προς την φωνη που ανηκε στον Χιου Μπενσερ.
-'Μονο περιεργος' ? εκανε ο ΜακΓκιντι. 'Μακαρι να μπορουσα να βρω την καταλληλη λεξη για να τον περιγραψω' ειπε και βαδισε προς το γραφειο του.
                        ==========================
Το σημειο που ειχε επιλεξει ο Ντεννις ο Σκαντζοχειρος για να στησει το αρχηγειο του ηταν στρατηγικα πανεξυπνο. Η τεραστια αποθηκη βρισκοταν ακριβως στο μεσο μιας αλανας απεναντι ακριβως απο το Καρροου Παρκ, οπως του ειχε πει ο ΜακΓκιντι. Ηταν αδυνατον για τον οποιονδηποτε να πλησιασει και να μην γινει αντιληπτος. Απο μια βιαστικη ματια που ειχε ριξει η αποθηκη φαινοταν οντως εγκαταλελειμενη, δεν υπηρχε ψυχη πουθενα. Ομως ηξερε καλα πως επειδη αυτος δεν τους εβλεπε αυτο δεν σημαινε πως δεν υπηρχε κανεις εκει. Δεν ειχε λογο να κινηθει στα κρυφα ουτε θεωρουσε σκοπιμο να δοκιμασει να αιφνιδιασει αυτους που βρισκονταν μεσα στην αποθηκη. Το μονο πραγμα που δεν θα περιμεναν ποτε οι ενοικοι του κτιριου θα ηταν μια φανερη μετωπικη επιθεση, αυτο δηλαδη που ειχε επιλεξει ο ιδιος.
Προλαβε ν' αναρωτηθει για ποιον λογο θα εκανε αυτο που ετοιμαζοταν και τι σχεση ειχε ολο αυτο με την αποστολη του μα δεν καθησε να βρει την απαντηση.
-'Καμια' μουρμουρισε και αρχισε να προχωρα προς την αποθηκη.
                    ==============================
-'Πρεπει να φυγεις πριν οι ανθρωποι του Ντεννις αρχισουν να σε ψαχνουν, δεν εχεις πολυ χρονο στην διαθεση σου' ειπε με φωνη χρωματισμενη στην απελπισια η Λουσυ.
-'Και να παω που ? Στην ξαδελφη σου στο Νονιτον ? Και μετα ? Ποσο θα κατσω εκει ? Το καταλαβαινεις πως αν φυγω δεν μπορω να γυρισω πισω ποτε ξανα' ? απαντησε με την δικη του φωνη βουτηγμενη στην απελπισια ο Μπλανκο.
-'Δεν θελω να παθεις κακο' απαντησε ικευτικα η Λουσυ.
Ο Μπλανκο γυρισε, την κοιταξε και την πηρε αγκαλια.
-'Δεν ειναι αυτη η λυση μικρη μου' αποκριθηκε. 'Θα μιλησω με τον Ντεννις, θα μ' ακουσει, ειμαι σιγουρος πως θα βρουμε μια λυση' ειπε διχως να πιστευει ουτε λεξη απ' αυτα που μολις ειχε ξεστομισει. 'Αν φυγω ο Ντεννις θα ξεσπασει στους δικους μου ανθρωπους, εσενα, τον Γουες και ποιος ξερει ποιον αλλο. Δεν γινεται να ξερω πως λογω της δειλιας μου καποιος θα παθει κακο. Ολα θα πανε καλα, θα το δεις' ειπε κοιτωντας το ρολοι που καταπινε αδιαφορα το χρονο.
                       ===========================
Τα τσιρακια του Ντεννις του Σκαντζοχειρου ηταν ιδανικα στρατολογημενα για να εκφοβιζουν ανισχυρες πορνες, μεροκαματιαρηδες ιδιοκτητες καταστηματων και φουκαραδες νοικοκυραιους μα ουτε εκπαιδευμενοι ηταν ουτε καταλληλα προετοιμασμενοι ηταν για ν' αντιμετωπισουν μια περιπτωση σαν κι αυτη που μολις ειχε εισβαλλει στο αρχηγειο τους. Οι φιλοτιμες προσπαθειες που εκαναν οι φρουροι της αποθηκης για ν' αναχαιτισουν την επιθεση που πραγματοποιησε ο ξενος επεσαν στο κενο και οι ιδιοι επεσαν αναισθητοι στο εδαφος μετα απο μια σειρα εντυπωσιακων χτυπηματων που δεχτηκαν. Με την εισοδο πια ελευθερη απο εμποδια ο ξενος μπηκε στην αποθηκη και την περιεργαστηκε. Στο βαθος, ενα σμηνος περιστερια που βολταριζαν στο εδαφος πεταξαν αποτομα προς τα δοκαρια της οροφης αφ' ενος τρομαγμενα απο την απροσκλητη ξενη παρουσια και αφετερου σαν να ηθελαν να παρακολουθησουν τα συμβαντα απο μια πιο καλη κι ασφαλεστερη οπτικη γωνια. Οι μπραβοι του Ντεννις που βρισκονταν μεσα στην αποθηκη αγνοησαν την πιθανοτητα μιας αρχικης λεκτικης αντιπαραθεσης και ορμησαν πανω στον εισβολεα.
                       ============================
Ηταν σαν να παλευε με κουκλες βιτρινας. Μηχανικα εντελως τα χερια και τα ποδια του επαναλαμβαναν κινησεις και τεχνικες που ειχαν τελειοποιηθει διαμεσου τοσων αιωνων γκρεμιζοντας καθε αντιπαλο στο πατωμα. Ατακτως εριμμενα αναισθητα κορμια με σπασμενες μυτες, πλευρα και κεφαλια ηταν το αποτελεσμα του ζωγραφικου καμβα με το οποιο ειχε ντυσει το δαπεδο. Αφου σιγουρευτηκε για την ακινησια των ηττημενων βαδισε αργα προς την μεγαλη, βαρια σιδερενια πορτα που υπηρχε στο βαθος. Αν ο Σκαντζοχειρος ενοιωθε ασφαλεια πισω απ' αυτην την πορτα ηταν καιρος να μαθει πως αυτο το εμποδιο δεν ηταν ικανο για να κρατησει τον ξενο μακρια του. Λιγα μετρα πριν φτασει στην πορτα την ειδε ν' ανοιγει και μια φιγουρα ξεπροβαλλε πισω της. Η φυσιογνωμια του ηταν γνωστη.
Ο Σραπ εκλεισε πισω του την πορτα και αφου προχωρησε προς το μερος του ξενου μερικα βηματα σταματησε και τον κοιταξε. Στο χερι του κρατουσε ενα συμπαγη, μακροστενο, σχεδον απαστραπτοντα στο φως που διαχεοταν στο εσωτερικο της αποθηκης απο την οροφη λοστο.
                                 ===============================
-'Στο ειχα πει πως εμεις οι δυο θα τα ξαναπουμε' μουγκρισε.
-'Η αληθεια δεν μπορει ν' αλλαξει αυτο που θα γινει' απαντησε ειρωνικα ο ξενος.
-'Αυτο θα το δουμε' αποκριθηκε ο Σραπ και ορμησε.
Εχοντας αντιμετωπισει ξανα τον αντιπαλο του αυτη τη φορα κινηθηκε πιο οργανωμενα και μεθοδικα. Παρ' ολα αυτα, ολα του τα χτυπηματα ειχαν τιμωρησει τον αερα μην βρισκοντας τον αντικειμενικο του στοχο κι απ' την αλλη ειχε δεχτει ηδη καμποσα χτυπηματα που θα ειχαν εξουδετερωσει αλλον αντιπαλο. Ομως ο Σραπ ηταν σκληρο καρυδι.
Τα συνεχη, μανιασμενα, οριζοντια και καθετα χτυπηματα που δοκιμασε εξακολουθουσαν να ειναι αστοχα ενω μια κλωτσια που δεχτηκε ψηλα στο στερνο τον εστειλε να κυλιστει στο εδαφος. Σκουπισε μια μικρη, λεπτη γραμμουλα αιματος που ειχε σχηματιστει στο δεξι του χειλος, κουνησε το κεφαλι αριστερα δεξια να ξεθολωσει κι ετοιμαστηκε να επιτεθει και παλι.
Η πορτα πισω του ανοιξε μα δεν στραφηκε καν προς τα κει.
                    ============================
Ηταν σαν δυο σταγονες νερο, σε τετοιο σημειο που ισως και η πιο εξονυχιστικη παρατηρητικοτητα δεν θα μπορουσε να διακρινει εμφανες σημαδι για να τις ξεχωρισει. Ψηλες, αδυνατες, με ισιο μακρυ κορακισιο μαλλι και μια παγωμαρα και κενοτητα στο βλεμμα.
-'Να σας συστησω' ειπε ειρωνικα ο Σραπ. 'Προβλημα, η Κλοουκ και η Κειπ. Κοριτσια, το προβλημα'.
Ειχαν σταθει απεναντι του σε μια νοητη καμπυλη τοξου, με τον Σραπ στην μεση και τον μελετουσαν. Μετα κινηθηκαν και οι τρεις εναντιον του.
Μολονοτι καταφερε ν' αποφυγει ολα τα χτυπηματα που τον ειχαν αποδεκτη δεν καταφερε ουτε κι αυτος ν' ανταποδωσει εστω κι ενα. Κινουνταν γρηγορα. αλλαζοντας συνεχως θεσεις πραγμα που θα δυσκολευε λιγο παραπανω τις προσπαθειες του. Απεκρουσε ενα διδυμο λακτισμα και ταυτοχρονα τιναξε το αριστερο του ποδι μπροστα βρισκοντας τον Σραπ στο προσωπο ενω τα χερια του βρεθηκαν μηχανικα στην εκταση με τις παλαμες του να προσπαθουν να βρουν τις Διδυμες στο στηθος.
                    =============================
 Η αρτια εκπαιδευση τους τις βοηθησε να ολοκληρωσουν μια περιστροφη κατα το ημισυ, ετσι τα χτυπηματα δεν ηταν γεματα για να τις ριξει αναισθητες, απλα τις τρανταξε. Ισως να ηταν και η πρωτη φορα που καποιος ειχε καταφερει κατι τετοιο γιατι στα ματια τους προλαβε να διακρινει μια λαμψη στιγμιαιας αποριας. Κοιταξε τον Σραπ που ειχε πια καταπονηθει. Χρειαζοταν ενα καλο χτυπημα ακομα και μετα θα εβλεπε πως θ' αντιμετωπιζε το διδυμο προβλημα που ειχε μπροστα του. Εκμεταλλευτηκε μια ευκαιρια και ο αριστερος του αγκωνας συναντησε το πηγουνι του Σραπ σε μια συγκρουση που μονο ενας νικητης μπορουσε να υπαρξει.
Το πρωτοπαλληκαρο του Ντεννις επεσε με φορα στο δαπεδο κι εμεινε εκει ακινητος.
Το ενα δευτερολεπτο που καταχραστηκε για να δωσει στον εαυτο του τα ευσημα ηταν αρκετο.
Κινουμενη αστραπιαια η Κειπ συρθηκε στο εδαφος κι απο το δαπεδο τον κλωτσησε με δυναμη στο στερνο. Η ανακλαστικη κινηση τον εφερε να σκυβει μπροστα και προλαβε να δει μια ιπταμενη Κλοουκ να προσγειωνει με δυναμη το δεξι της ποδι στο προσωπο του.
                   ============================
Τον ειχαν ριξει κατω, κατι που ελαχιστοι μπορουσαν να υπερηφανευτουν πως ειχαν καταφερει. Καταλαβε πως προσπαθωντας να βγαλει και τις δυο ταυτοχρονα εκτος μαχης ηταν λανθασμενη τακτικη και διαφοροποιηθηκε. Εστιασε στην Κλοουκ ριχνοντας το βαρος του εκει. Εκμηδενισε τις ηθικες αναστολες του σχετικα με το να μην χτυπας γυναικες και μεσα σε λιγα λεπτα ο αντικειμενικος στοχος ειχε επιτευχθει. Μια σειρα καλοζυγισμενα χτυπηματα ηταν αρκετα ακομα και για τις Διδυμες για να υποκυψουν στην ανωτεροτητα του. Εριξε μια ματια στις αναισθητες πολεμιστριες που κειτονταν λιποθυμες διπλα στον απο ωρα εξουδετερωμενο Σραπ.
Ηταν ωρα να περασει εκεινη τη σιδερενια πορτα και να φτασει στον αντικειμενικο του στοχο, τον Ντεννις τον Σκαντζοχειρο. Δεν γνωριζε τι αλλες εκπληξεις μπορουσαν να τον περιμενουν αλλα δεν υπηρχε αλλος τροπος για να το μαθει. Σηκωσε τα ματια ψηλα σαν να περιμενε καποιο σχολιο απο τους φτερωτους θεατες σχετικα με οσα ειχαν παρακολουθησει.
Κανενα σχολιο δεν ακουστηκε ποτε κι ετσι εσπρωξε την πορτα και προχωρησε.

  ΜΙΑ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ




                      ΚΕΦΑΛΑΙΟ 74







Σταθηκε στην κορυφη της μαρμαρινης σκαλας κι εριξε μια ματια κατω. Ηταν ολοι εκει, οπως ακριβως τους ειχε αφησει, καποιοι ξαπλωμενοι σε αφυσικες στασεις, καποιοι ακομα με την απορια ζωγραφισμενη στα αψυχα προσωπα τους μην εχοντας προλαβει να συνειδητοποιησουν το τι τους ειχε συμβει. Ουτε σταγονα αιμα δεν ειχε τρεξει ωστε να λεκιασει το φινο δαπεδο κι αυτο γιατι δεν ειχε χρησιμοποιησει κανενος ειδους οπλο. Ειχαν πεσει ολοι νεκροι απο τα χερια του μετα απο μια σειρα χτυπηματων που δεν προοριζονταν για να αναισθητοποιησουν η να τραυματισουν μα για να εξοντωσουν. Ομως κανεις τους δεν ηταν αυτος που εψαχνε. Ο τελικος του στοχος βρισκοταν στον πανω οροφο, εκει που πατουσε τωρα και το μονο εμποδιο που εστεκε αναμεσα τους ηταν αυτοι οι πεντε αντρες που φρουρουσαν την μεγαλη, βαρια, δρυινη πορτα στο τελος του διαδρομου. Ηξερε πως θα την υπερασπιζονταν με την ζωη τους, πραγμα που τον εκανε να χαμογελασει γιατι δεν ειχε χορτασει ακομα το θανατικο που ειχε ηδη σπειρει.
Κατευθυνθηκε προς το μερος τους με γοργο, αποφασιστικο βημα.
                      =============================
Ο γδουπος που εκανε η πορτα καθως σωριαζοταν στο πατωμα εκανε τον Φινλευ Ντραξτερ ν' αναπηδησει. Ειδε πισω απο την μορφη που εστεκε ακινητη στο χασμα τ' ακινητα κορμια των τελευταιων υπερασπιστων του Ταγματος και ενοιωσε τον λαιμο του να ξεραινεται. Ειχε ενα τελευταιο χαρτι να παιξει και ηξερε πως αυτη ηταν η ωρα.
-'Νομιζω πως μπορουμε να βρουμε μια λυση' ειπε με τρεμαμενη φωνη.
Περασαν λιγα δευτερολεπτα πριν η φιγουρα απεναντι του μιλησει.
-'Οι λυσεις χρειαζονται οταν υπαρχει προβλημα' ειπε με ελαφρα ειρωνικη χροια. 'Κι εδω, για να πω την αληθεια, δεν βλεπω το προβλημα' συμπληρωσε.
-'Μπορουσε να κανουμε μια συμφωνια που να ειναι τοσο επωφελης για σενα οσο το θελεις'.
-'Τι ειδους συμφωνια θα μπορουσαμε να κανουμε' ? απαντησε ο ξενος.
Αντι απαντησεως ο Ντραξτερ ετρεξε πισω απο το γραφειο του κι ανοιξε με πανικοβλητα χερια ενα χρηματοκιβωτιο που ηταν ερμητικα κλειστο.
                  ================================
Εβγαλε ενα σωρο χαρτονομισματα και τα απλωσε πανω στο γραφειο του.
-'Ολα αυτα μπορουν να γινουν δικα σου' ειπε με πιο ζωηρη φωνη τωρα αφου η ελπιδα για επιβιωση ειχε δειλα επιστρεψει. 'Αυτα κι αλλα τοσα αν θελεις' συνεχισε. 'Θα σου φτασουν για δεκα ζωες να περασεις σαν βασιλιας κι ακομα καλυτερα. Αρκει να μην μου κανεις κακο'.
Ο ξενος χαμογελασε και αφησε για λιγο το βλεμμα του να περπλανηθει στον σωρο των χαρτονομισματων. Πλησιασε πιο κοντα και η ματια του διασταυρωθηκε μ' αυτην του Ντραξτερ. Ο τελευταιος προσπαθησε να τον ψυχολογησει μα αυτο σταθηκε αδυνατον.
-'Υπαρχουν τρια εμποδια στο να δεχτω την προσφορα σου' ειπε.
-'Τι εννοεις' ? απαντησε ξεψυχισμενα ο Ντραξτερ ενω ενας μαυρος φοβος εμφανιστηκε απο το πουθενα κι εγκατασταθηκε για τα καλα στην καρδια του.
Ο ξενος χαμογελασε και η τελευταια ικμαδα δυναμης καθως και οποιο αποθεμα ελπιδας υπηρχε ακομα μεσα στον Φινλευ Ντρεξτερ εκαναν φτερα κι εξαφανιστηκαν.
                    ==============================
-'Πρωτον, εχω περισσοτερες απο δεκα ζωες για να ζησω' ειπε ο ξενος 'πραγμα που σημαινει πως συντομα θα βρεθω παλι στην ιδια κατασταση. Δευτερον, δεν ζηλεψα ποτε κανεναν βασιλια, το αντιθετο μαλιστα, οσο περιεργο και να σου φαινεται. Και τριτο και σημαντικοτερο, χαρη στους προκατοχους σου εχασα διακοσια πενηντα χρονια σε μια κατασταση που ακροβατουσε αναμεσα στην ζωη και τον θανατο. Οποτε το να εξαφανισω απο προσωπου γης εσενα και το συναφι σου θα ειναι μονο ενα μικρο τμημα ανταποδοσης και μιας επιβεβλημενης εκδικησης'.
Ο Φινλευ Ντρεξτερ ειχε καταλαβει πως δεν υπηρχε τροπος ν' αποφυγει την μοιρα του. Σε μια απελπισμενη προσπαθεια το θολωμενο ενστικτο του τον οδηγησε στο ν' ανοιξει το μπροστινο συρταρι του γραφειου του και ταχυδακτυλουργικα να εμφανισει ενα μικρο περιστροφο. Προλαβε να ριξει μια φορα μονο διχως να βρει στοχο αφου ο αντιπαλος του ειχε κινηθει πιο γρηγορα κι απ' το ανοιγοκλεισιμο των βλεφαρων του. Το χτυπημα που δεχτηκε ηταν τοσο δυνατο για να τον στειλει να τσακιστει πανω στην τεραστια βιβλιοθηκη που καλυπτε ολο τον δυτικο τοιχο μα οχι θανατηφορο. Με θολα απ' τον πονο ματια ειδε τον ξενο να πλησιαζει.
                     ============================
Ο ξενος τον σηκωσε σαν να ηταν τιποτα και τον κολλησε στον τοιχο.
-'Σε παρακαλω' ψελλισε ο Ντρεξτερ.
-'Αν αυτο σε παρηγορει' μουγκρισε ο ξενος 'μαθε πως αυτη την τυχη θα εχει καθε ενας απο σας που θα πεφτει πανω μου. Μα αρκετα φλυαρισαμε νομιζω'.
Το χτυπημα στο ηλιακο πλεγμα δοθηκε με χειρουργικη ακριβεια. Η καρδια του Φινλευ Ντραξτερ δεν αντεξε την επιπλεον πιεση και στην προσπαθεια της ν' ανταπεξελθει στην πρωτογνωρη πιεση εσκασε. Το σαγονι του επικεφαλης του Ταγματος ανοιγοκλεισε μια δυο φορες σε μια προσπαθεια να ρουφηξει πολυτιμο οξυγονο μα δεν μπορεσε.
Ο ξενος αφησε το αψυχο πτωμα να σωριαστει στη βαση του τοιχου και του εριξε μια τελευταια ματια. Ειχε ξεκληρισει ολο το παραρτημα του Ταγματος στο Λονδινο, ειχε εξοντωσει τον καθε ενα τους προσωπικα, ομως ενοιωθε ακομα ασβεστη την διψα για περισσοτερο. Βγηκε απο το κτιριο κι αφου εβαλε και το πτωμα του εξωτερικου φρουρου μεσα χαθηκε στο πρωινο, αχνο φως που εκανε δειλα την εμφανιση του.
                =============================
Στα γραφεια της 'Πρωινης Αληθειας' επικρατουσε πανζουρλισμος. Αναρωτηθηκε αν αυτο συνεβαινε καθημερινα η απλα ειχε τυχει στην μερα. Οποιον κι αν ρωτησε για τον Γουες ΜακΓκιντυ ολοι απαντουσαν στερεοτυπα πως δεν ηξεραν που βρισκοταν. Ειδε στο βαθος το γραφειο του αρχισυντακτη και μπηκε μεσα. 
-'Ποιος εισαι εσυ' ? ρωτησε ο αρχισυντακτης.
-'Ψαχνω τον Γουες Μακ Γκιντυ' απαντησε ο ξενος.
-'Τον Γουες' ? απαντησε ο δημοσιογραφος. 'Εισαι...'
-'Φιλος του' ηρθε ξερα η απαντηση.
Η δημοσιογραφικη περειεργεια του Χιου Μπενσερ τον ετρωγε να ρωτησει περισσοτερα μα το ενστικτο του του ελεγε να μην το κανει. Το εμπιστευτηκε.
-'Χιου Μπενσερ' ειπε κι ετεινε το χερι του 'ειμαι ο αρχισυντακτης της 'Πρωινης Αληθειας'.
-'Θ' αργησει' ? ρωτησε ο ξενος.
                        =========================
-'Εχει παει για ρεπορταζ, τον περιμενω απο στιγμη σε στιγμη' απαντησε ενω ενας μικροσκοπικος συνεγερμος ειχε μολις εκκινησει την διαδικασια ενεργοποιησης του. 'Μπορεις να τον περιμενεις εδω, αν θελεις' προσθεσε ο Μπενσερ.
-'Τι φωνες ειναι αυτες εκει εξω' ? ρωτησε ο ξενος. 'Τι γινεται' ?
-'Ο Τζωρτζ Λασκ' απαντησε ο Μπενσερ ενω και οι δυο αντρες πλησιασαν το παραθυρο. 'Οργανωνει τμηματα πεζης περιπολιας πολιτων' συνεχισε ο αρχισυντακτης.
-'Δηλαδη' ?
-'Ακου και μονος σου' ειπε ο Μπενσερ κι ανοιξε το παραθυρο.
Ενα αλαλαζων πληθος ειχε περικυκλωσει δυο αντρες που ανεβασμενοι σε μερικα βαρελια εκτοξευαν πυρινους λογους ενω ο οχλος απο κατω τους παραληρουσε.
Ο Τζωρτζ Λασκ περιμενε υπομονετικα να σβησουν οι ιαχες του κοσμου και με στεντορια φωνη συνεχισε το λογιδριο του.
                     =========================
-'Σας λεω δεν υπαρχει αλλος τροπος. Αν περιμενουμε απο την αστυνομια να δρασει θα θρηνησουμε κι αλλα θυματα. Πρεπει εμεις οι ιδιοι να κανουμε κατι. Ξερετε ολοι πως οι δολοφονημενες ηταν ολες ιεροδουλες. Τιποτα ομως δεν μας εξασφαλιζει πως οποιος εκανε αυτους τους φονους δεν θα επεκταθει καποια στιγμη και στις γυναικες μας, τις αδελφες, τις κορες μας. Δεν μπορουμε πλεον να κοιμομαστε ησυχοι τα βραδια. Δεν μπορουμε πλεον ν' αφηνουμε τους δικους μας ανθρωπους να κυκλοφορουν εξω την νυχτα. Τι εχει κανει η αστυνομια μεχρι στιγμης ? Τιποτα απολυτως. Η μονη λυση που υπαρχει ειναι αυτη που σας προτεινω. Θα φτιαξουμε μικρες περιπολιες για να επαναφερουμε την χαμενη μας ασφαλεια. Πρεπει ολοι μαζι να φροντισουμε τους ανθρωπους μας'.
Ενας καταιγισμος ερωτησεων τον διεκοψε προσωρινα και του πηρε λιγα λεπτα για να κατευνασει την οχλοβοη χρησιμοποιωντας τα χερια του για να υποδειξει να κανουν ησυχια. Πηρε μια βαθια ανασα και συνεχισε απτοητος.
                  ============================
-'Πρεπει να οργανωθουμε σωστα διαφορετικα θα εχουμε κανει μια τρυπα στο νερο. Απο δω' ειπε δειχνοντας τον αλλο αντρα 'ειναι ο Αλμπερτ Μπαρχετ. Ο Αλμπερτ θα καταρτισει τους καταλογους με τους εθελοντες και θα τους ομαδοποιησει σε τμηματα. Πρεπει να σχεδιασουμε τις περιπολιες με τετοιο τροπο που να καλυπτουμε οσο το δυνατον περισσοτερα τμηματα της περιοχης. Για να γινει αυτο ομως σας χρειαζομαστε ολους. Γι αυτο θα περασετε τωρα ολοι απο τον Αλμπερτ για να σας καταγραψει. Το ονοματεπωνυμο και η διευθυνση κατοικιας σας ειναι απαραιτητα για την συγκροτηση των ομαδων περιπολιας. Επαναλαμβανω, πρεπει να παρουμε τις τυχες μας στα χερια μας. Ξεχαστε την αστυνομια, αυτη δεν μπορει να προστατεψει την ιδια απο τους κακοποιους. Οτι αποριες εχετε, οτι ερωτησεις υπαρχουν θα σας τις λυσει ο Αλμπερτ Μπαρχετ την στιγμη της καταγραφης σας. Θυμηθειτε, το μελλον των δικων σας ανθρωπων εξαρταται αποκλειστικα και μονο απο σας τους ιδιους. Μην τους απογοητευσετε'.
Ουρανομηκεις ζητωκραυγες ξεσπασαν μολις ο Τζωρτζ Λασκ ολοκληρωσε την ομιλια του. 
              =================================
-'Ο ανθρωπος ειναι απιστευτος δημαγωγος' ειπε ο Χιου Μπενσερ κλεινοντας το παραθυρο σε μια προσπαθεια να ελαχιστοποιησει τον εξωτερικο θορυβο. 'Κρεμονται ολοι απ' τα χειλη του'.
-'Αν εχεις το καταλληλο ακροατηριο μπορεις να πετυχεις τα παντα' απαντησε ο ξενος.
-'Τι εννοεις' ? ρωτησε καχυποπτα ο Χιου.
-'Τα θυματα ειναι πορνες μα δεν εστιασε εκει' ειπε ο ξενος. 'Αν εμενε μονο σ' αυτο κανεις δεν θα ενδιαφεροταν να μπει σε μια τετοια διαδικασια για την σωτηρια μερικων ιεροδουλων. Οταν ομως επικεντρωνεται στην τυχη συγγενικων προσωπων αυτης της αβουλης μαζας ολα αλλαζουν. Δεκαρα δεν δινει για τα συμβαντα. Ξερει τι ακριβως αφορουν τα φονικα και δεν τον απασχολει. Μ' αυτον το τροπο θα μπορει να ελεγχει τους παντες. Θ' αποκτησει δυναμη που θα του την δωσουν οι ιδιοι και δεν θα την επιστρεψει ποτε. Παντα θα υπαρχουν αφορμες κι αιτιες για να μετατρεψεις το προσωριν σε μονιμο. Εχω δει απειρους Τζωρτζ Λασκ στην ζωη μου' ειπε και κοιταξε τον αρχισυντακτη που τον ακουγε με ανοιχτο το στομα.


  

 ΜΙΑ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ




                       ΚΕΦΑΛΑΙΟ 73





Την ωρα που επεφτε προς τα πισω και λιγο πριν σωριαστει με δυναμη στο νοτισμενο πλακοστρωτο προλαβε ν' αναρωτηθει πως γινοταν ενα τοσο λεπτο, φινο και ντελικατο ποδι να κρυβει τοση δυναμη. Ενοιωσε τα πλευρα του να τον καινε απο τον πονο, παρ' ολα αυτα εκανε μια γενναια προσπαθεια να σηκωθει και να σταθει ορθιος. Το δευτερο χτυπημα, στο πλαι του κεφαλιου, τον στριφογυρισε και τον εστειλε και παλι να σωριαστει χαμω σε χειροτερη κατασταση απ' οτι ηταν. Ειδε την σκοτεινη φιγουρα να στεκεται απο πανω του.
-'Μεχρι τις 4 το απογευμα' ειπε η φωνη. 'Ο Ντεννις περιμενει τα χρηματα του η τις πληροφοριες που εχει ζητησει αλλιως μαζι μ' εσενα θα παθει ανεπανορθωτη ζημια και η μορφονια απο δω. Μεχρι τις 4' επανελαβε. Γνωρισε την φωνη του Σραπ μα δεν προλαβε να κανει κατι αφου ενα τριτο χτυπημα τον εστειλε στον κοσμο της ληθης.
Ο Σραπ εκανε νοημα στις Διδυμες πως η δουλεια τους εκει ειχε τελειωσει κι εξαφανιστηκαν.
Η Λουσυ ετρεξε κατευθειαν πανω στον αναισθητο αντρα.
                     =============================
Περπατουσε γρηγορα προσπαθωντας να ιεραρχησει τις σκεψεις και τις προτεραιοτητες του. Ηξερε πια την διευθυνση και το ονομα του επικεφαλης του ταγματος και ηταν αποφασισμενος να τους κανει μια επισκεψη. Μα πρωτα επρεπε να σιγουρευτει πως η αρχαιολογος ηταν καλα και μετα ν' ασχοληθει με τον στοχο του που εκεινο το βραδυ τ' αστρα του ειχαν γνεψει φιλικα δινοντας του μια αναπαντεχη παραταση ζωης. Μολις τελειωνε το μονο που ηθελε ηταν να σηκωθει και να φυγει απ' αυτην την αθλια πολη. Βιαζοταν, ηθελε να ξεμπερδευει.
Ειχε σχηματισμενη στο μυαλο του την διαδρομη για το ξενοδοχειο και ταχυνε το βημα του. Θα ηταν ευχης εργο να τελειωνε μ' ολα μεχρι το τελος της ημερας. Ενοιωθε τον κυβο ζωντανο πανω του μα ο δικος του ρολος ειχε ολοκληρωθει, οτι επρεπε να συμβει ηταν αποκλειστικα στα δικα του χερια. Επανηλθε στην πραγματικοτητα ριχνοντας μια ματια τριγυρω.
Ειδε εκπληκτος πως βρισκοταν αναμεσα στην παμπ και το σπιτι του Αμαριγιο και απορησε.
Το ενστικτο του ειχε σιωπηλα διαφωνησει με την λογικη του και τον ειχε οδηγησει αλλου.
                          ============================
Ακουσε την γυναικεια φωνη που ζητουσε βοηθεια κι εσπευσε. Αναγνωρισε την κοπελα και τον αντρα που ηταν ξαπλωμενος αιμοφυρτος. Τον σηκωσε και λιγα λεπτα μετα τον ειχε αποθεσει στον καναπε της Λουσυ, μιας Λουσυ που ηταν ακομα τρομαγμενη και πανικοβλητη.
-'Τι εγινε' ? ρωτησε.
-'Τα τσιρακια του Ντεννις' αποκριθηκε η κοπελα. 'Τον περιμεναν να γυρισει σπιτι. Εγω ειμαι καλα, δεν με πειραξανε, αλλα ο Μπλανκο'... ειπε και εριξε μια ματια στον χτυπημενο.
-'Πες μου ολες τις λεπτομερειες' απαντησε ο ξενος.
Η Λουσυ του εξηγησε ολη την κατασταση και τον ενημερωσε για το τελεσιγραφο που ο Σραπ με τις Διδυμες ειχαν δωσει. Η σκεψη πως ισως αυτη ηταν η τελευταια μερα του Μπλανκο επι της γης την εκανε να ξεσπασει σε αναφυλλητα. Ο ξενος δεν εκανε καμια κινηση.
-'Ξερεις που μπορω να βρω αυτον τον Ντεννις' ? ρωτησε με μια μεταλλικη χροια στη φωνη.
Η Λουσυ τον κοιταξε απορημενη μα του ειπε οτι γνωριζε.
                ==============================
-'Ειχαμε κι αλλο φονο σημερα' ειπε ο Εντουντ Ριντ και σωριαστηκε στην καρεκλα του γραφειου του ενω οι υπολοιποι αξιωματικοι του τμηματος κοιτουσαν με γουρλωμενα ματια.
-'Ανι Τσαπμαν, χηρα, ετων 47' συνεχισε ο Ριντ. 'Βρεθηκε κατακρεουργημενη στην Χανμπερι Στριτ πριν λιγη ωρα, ακριβως με τον ιδιο τροπο που ειχαν δολοφονηθει οι προηγουμενες. Φυσικα κανεις δεν ξερει η δεν ειδε τιποτα. Κυριοι. ειπε με στομφο 'εχουμε προβλημα'.
Κατεπνιξε την μικρη οχλαγωγια που πηγε να δημιουργηθει με μια κινηση και συνεχισε.
-'Ακουστε τι θα κανουμε. Πρωτον δεν θελω να μαθει τιποτα ο Τυπος, ηδη η εικονα μας εχει τσαλακωθει απιστευτα. Δευτερον θελω να ενταθουν οι περιπολιες με καθε διαθεσιμο αντρα που εχουμε και τριτον ν' αποκρυψουμε το γεγονος οσο καλυτερα μπορουμε απο τους ντοπιους. Αν οι ομαδες περιπολιας και περιφρουρησης απο πολιτες ηταν μεχρι τωρα φημη, αν μαθευτει το γεγονος θα γινει πραγματικοτητα. Αν ο Τζωρτζ Λασκ πραγματοποιησει οτι σκεφτεται το κυρος της αστυνομιας θα παει κατα διαβολου'.
                    =============================
Το νεο εφτασε σαν φημη στα γραφεια της εφημεριδας του Γουες ΜακΓκιντυ μα ηταν αρκετο να του βαλει φτερα στα ποδια. Επρεπε να βρει την Μαγκι Τομπσον για να του επιβεβαιωσει η να διαψευσει την φημη. Δεν ειχε νοημα να παει στο τμημα, η παρουσια ενος δημοσιογραφου εκει θα ηταν τοσο καλοδεχουμενη οσο και η προοπτικη ενος Γαλλου επιχειρηματια που θα ηθελε ν' αγορασει το Μπιγκ Μπεν. Θα πηγαινε απο το σπιτι της. Καποια στιγμη θα εμφανιζοταν και θα μπορουσαν να μιλησουν με την ησυχια τους. Ενοιωθε πως την εκμεταλλευοταν κι αυτο τον εκανε να αισθανεται ασχημα γιατι απο την μερια της δεν του ειχε ποτε ζητηθει κατι. Ηταν καλο κοριτσι η Μαγκι, του ειχε μια σχετικη αδυναμια που ποτε δεν προσπαθησε να κρυψει κι αυτο ηταν ακομα χειροτερο. Το μυαλο του ταξιδεψε στην Νταιανα. Σημερα ηταν η τελευταια της μερα στο Λονδινο, εφευγε και δεν θα την ξαναβλεπε. Ισως ομως ετσι να ηταν καλυτερα. Δεν ειχε το δικαιωμα να της χαντακωσει τη ζωη απ' την στιγμη που ο ιδιος αδυνατουσε να ισοροπησει ολα οσα αποτελουσαν στοιχεια της ζωης του.  
                     ===========================
Θα μπορουσε ν' αδιαφορησει για ολα και να παραμενει προσκολημμενος στο σχεδιο που ειχε εκπονησει, ομως δεν το εκανε. Εβλεπε πως και παλι εμπλεκε με θεματα και ζητηματα που καμια απολυτως σχεση δεν ειχαν με τον βασικο και ουσιαστικο του σκοπο. Το ειχε πληρωσει μια φορα αυτο, με την νωχελικοτητα και την ραθυμια του στην Ναπολη με το να βρισκεται δυομιση σχεδον αιωνες στο μεταιχμιο ζωης και θανατου. Και τωρα ετοιμαζοταν παλι ν' ασχοληθει με οτιδηποτε αλλο εκτος απο την ολοκληρωση της αποστολης του. Θα το πληρωνε και παλι ? Πως ? Ποτε ? Εδιωξε μακρια ολες τις σκεψεις και τα διλημματα και μπηκε στην παμπ της Μολλυ. Ο Μπλανκο ηταν στ' ασφαλη χερια της Λουσυ και μεχρι τις 4 δεν κινδυνευε.
-'Χρειαζομαι μια χαρη' ειπε μ' επιβλητικο τονο 'και την μικρη που δουλευει για σενα'.
Η Μολλυ δεν ειπε κουβεντα παρα φωναξε την Σιρλευ.
-'Θελω να πας ενα γραμμα στο ξενοδοχειο που θα σου πω και να το παραδωσεις σε καποια. Μπορεις' ?
Η Σιρλευ κουνησε καταφατικα το κεφαλι και περιμενε υπομονετικα να γραψει ο ξενος τις αραδες που ηθελε.
                    ============================
-'Μαγκι, Μαγκι' φωναξε πνιχτα τ' ονομα της κοπελας κρυμμενος πισω απο ενα στυλο.
-'Γουες, τρελλαθηκες ? Αν μας δει καποιο ματι η καριερα μου στο Σωμα τελειωσε. Ελα γρηγορα μεσα' απαντησε φοβισμενη η κοπελα που μολις γυρναγε σπιτι της.
-'Ξερεις γιατι ηρθα. Θα μου το επιβεβαιωσεις η οχι' ?
Η Μαγκι εκανε μια κινηση αγανακτησης.
-'Ναι, στο επιβεβαιωνω μα δεν προκειται να σου πω κατι αλλο. Αν βρεθει τετοιο αρθρο στην εφημεριδα σου θα χασω την δουλεια μου, το καταλαβαινεις' ?
-'Με συγχωρεις' εκανε ο Γουες 'εχεις δικιο. Μερικες φορες δεν βλεπω τιποτα αλλο μπροστα μου παρα μονο αυτο που χρειαζομαι εγω'.
-'Και τι χρειαζεσαι Γουες' ? ρωτησε η κοπελα.
Ο δημοσιογραφος την κοιταξε απορημενα.
-'Μακαρι να ηξερα Μαγκι, μακαρι να ηξερα'.
                ================================
Της ειπε ολη την κουβεντα που ειχε με την Νταιανα και η Μαγκι εκατσε διπλα του.
-'Σε καταλαβαινω' ειπε. 'Το ιδιο προβλημα αντιμετωπιζα και γω. Ωραρια ακανονιστα, μηδαμινος ελευθερος προσωπικος χρονος, πληρως αποροφημενη απο την δουλεια'.
Ο Γουες στραφηκε και την κοιταξε. Ταυτοχρονα προσπαθησε να ερμηνευσει εναν περιεργο ηλεκτρισμο που εμοιαζε να πλανιεται στον αερα. Ενα τσουρμο σκεψεις εξαφανιστηκαν το ιδιο γρηγορα οπως ειχαν εμφανιστει στο κεφαλι του.
Πρωτη μιλησε η Μαγκι που ειχε νοιωσει τον ιδιο ηλεκτρισμο .
-'Εχω κατι για σενα, αποκλειστικοτητα' ειπε. 'Δεκαπεντε πτωματα στην αποβαθρα 24, αργα σημερα το βραδυ. Ολοι νεκροι απο αιχμηρο αντικειμενο και δεν μοιαζει για ξεκαθαρισμα λογαριασμων. Ολα τα θυματα εχουν το ιδιο δαχτυλιδι, σαν ν' ανηκουν σε καποια αδελφοτητα'.
-'Ποιοι μπορει να τους σκοτωσαν και γιατι' ? ρωτησε ο Γουες.
-'Αυτο ειναι το περιεργο' απαντησε η Μαγκι. 'Δεν υπαρχει ουτε ενας νεκρος απο τους αντιπαλους πραγμα που οσο κι αν μοιαζει απιθανο μονο ενα μπορει να εχει συμβει'. 
                   =============================
Η Νταιανα Μεισον πληρωσε τους αχθοφορους που ειχαν κουβαλησει τα πραγματα της και τα ειχαν τοποθετησει μεσα στην αμαξα. Εκανε εναν τελευταιο ελεγχο για να σιγουρευτει πως ολα ηταν ενταξει κι εριξε μια ματια τριγυρω. Σε λιγο θα ξημερωνε αλλη μια μουντη, τετριμμενη κι ανουσια μερα στο Λονδινο μα αυτη δεν θα εβλεπε ποτε το ηλιοβασιλεμα της. Ηξερε πως ενα κομματι της θα εμενε για παντα εκει μα αυτο το κομματι δεν ηταν αρκετο για να την κρατησει εκει. Η φιγουρα του Γουες ΜακΓκιντι περασε φευγαλεα απο μπροστα της.
Αναρωτηθηκε ποτε τα πραγματα ειχαν φτασει σ' αυτο σημειο με τους δυο τους πια συντομα να βρισκονται τοσο μακρια ο ενας απο τον αλλο. Τον αγαπουσε τον Γουες μα αυτος ηταν ερωτευμενος με κατι που η Νταιανα δεν μπορουσε να πολεμησει. Ισως ετσι να ηταν καλυτερα.
Οσο κι αν την ποναγε ηξερε πως δεν ειχε αλλη επιλογη.
Αναστεναξε και μπηκε στην αμαξα. Υπομονετικα ο οδηγος περιμενε σημα της για να ξεκινησει και μολονοτι αυτο καθυστερησε χαρακτηριστικα τελικα δοθηκε.
              =============================
Σταθηκε εξω απο το 22 της οδου Αιμπροντ και το βλεμμα του σκοτεινιασε. Ενας αντρας υπηρχε εξω απο την πορτα, σκοπος μ' εντολη να εμποδισει καθε παρεισακτο να εισχωρησει στ' αδυτα του ταγματος. Ειχε φτασει η ωρα για να ξεκαθαρισουν τα πραγματα. Ηταν αποφασισμενος με οτι θα επακολουθουσε να δωσει ενα μηνυμα στο ταγμα των Ιησουιτων.
Σκεφτηκε την υποσχεση που ειχε δωσει. Ηταν ψεμα. Κανεις απ' οσους βρισκονταν  μεσα στο κτιριο δεν θα ζουσε. Το θεμα θα εκλεινε σημερα, εκει με τον δικο του τροπο.
Βαδισε αργα μα σταθερα προς την εισοδο. Ενα καμπανακι αορατου συναγερμου αντηχησε και ο φρουρος κατεβηκε δυο σκαλοπατια προσπαθωντας να τον κρατησει μακρια.
Το δεξι χερι του ξενου κλειδωσε γυρω απο τον σβερκο του και τον εσφιξε. Ειδε το προσωπο του φρουρου να κοκκινιζει επικινδυνα απο την ελλειψη οξυγονου. Με μια κινηση του τσακισε τον σβερκο σαν να εσπαγε σπιρτοξυλο και αφησε το αψυχο σωμα να κυλησει στην βαση των σκαλιων. Εσπρωξε με δυναμη την πορτα, την ανοιξε και μπηκε μεσα.

  ΜΙΑ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ




                       ΚΕΦΑΛΑΙΟ 72






-'Δεν βλεπω πουθενα την κοπελα' ειπε απευθυνομενος στον αντρα που εμοιαζε επικεφαλης. 'Και η οραση μου βρισκεται σ' εξαιρετικη κατασταση' συμπληρωσε.
Ο Μπρουνο Πετσαι χαμογελασε στιγμιαια αναρωτωμενος πως ειχε ακομα ζωντανη την αισθηση της ειρωνειας αγνοωντας την κατασταση στην οποια βρισκοταν.
-'Εδω ειναι' απαντησε κι εκανε μια κινηση με το αριστερο του χερι. Μια ομαδα αντρων, κρυμμενη πισω απο μια μεγαλη στιβα κιβωτιων στη νοτια πλευρα της αποβαθρας, εκαναν αποτομα την εμφανιση τους. Αναμεσα τους διεκρινε την τρομοκρατημενη φιγουρα της Μορενα.
Ηταν ζωντανη τουλαχιστον. Τωρα επρεπε να βρει τροπο να την διατηρησει ετσι.
-'Αφησε την να φυγει' ειπε ηρεμα. 'Δεν εχει καμια σχεση μ' ολα αυτα'.
Ο Μπρουνο αμφιταλαντευτηκε για λιγο μα δεν μπορουσε να παραβλεψει την ορθοτητα της παρατηρησης. Η γυναικα ηταν απλα ενα δολωμα, ζουσε η πεθαινε του ηταν αδιαφορο. Ομως ηταν αποφασισμενος να τηρησει την συμφωνια που ειχε κανει.
                     ============================
Εκανε αλλη μια κινηση που ερμηνευτηκε σωστα απο τους υπολοιπους. Η Μορενα περπατησε διστακτικα προς το μερος του ξενου, σταθηκε για λιγο μπροστα στον αντρα που την ειχε βοηθησει στο Παρισι, ειδε την ελαφρα υποκλιση του τελευταιου καθως περνουσε και ταχυνε το βημα της. Ενοιωσε το στιβαρο χερι του ξενου να την αγκαλιαζει και πλημμυρισε απο ασφαλεια.
-'Πηγαινε πισω στο ξενοδοχειο και περιμενε με' της ειπε χαμηλοφωνα διχως ν' αποτραβηξει τα ματια του απο τους αντρες που μεθοδικα ειχαν σχηματισει ενα κυκλο γυρω του.
-'Μα εσυ'....ψελλισε η Μορενα.
-'Κανε αυτο που σου λεω' απαντησε μονοκοματα ο ξενος σπρωχνοντας την ελαφρα.
Υπακουσε. Οταν βρεθηκε εξω απο τον κυκλο που κρατουσε μεσα τον ξενο σταματησε και εριξε μια τελευταια ματια πισω της. Ηταν σιγουρη πως θα τον ξαναβλεπε. Δεν μπορουσε να συνειδητοποιησει πως το ηξερε μα της φαινοταν τοσο σιγουρο οσο κι οτι ο ηλιος θ' ανετειλλε σε λιγες ωρες. Χαθηκε στις σκιες με κατευθυνση προς το ξενοδοχειο.
                     =============================
Η Λουσυ ειχε αλλαξει δεκα φορες γνωμη μεσα σε λιγα λεπτα. Απο τη μια σκεφτοταν να παει στην 'Μελαγχολικη Οξια' για να βρει τον Μπλανκο, αμεσως μετα αποφασιζε να μεινει σπιτι να τον περιμενει. Βηματιζε αγχωμενη πανω κατω με την ανησυχια ν' αυξανεται προοδευτικα οσο η ωρα περνουσε και ο σπανιολος δεν εμφανιζοταν.
Περισσοτερο μηχανικα παρα συνειδητοποιημενα επιασε τον εαυτο της να βγαινει απο το δωματιο της και να κατεβαινει τις σκαλες για να βρεθει στο δρομο.Η ερημια ηταν ο απολυτος βασιλιας εκεινη την ωρα αφου δεν υπηρχε ψυχη οπου και να κοιταξε. Εστριψε αριστερα στη γωνια και το χερι που της εκλεισε το στομα την εσπρωξε να κολλησει με την πλατη στον τοιχο.
Τα ματια της γουρλωσαν σε μια προσπαθεια να καταλαβει τι συνεβαινε οταν ακουσε μια συριχτη, σχεδον ψιθυριστη φωνη να της χαιδευει τ' αυτια.
-'Που ειναι αυτος' ? ρωτησε η φωνη.
Η Λουσυ καταλαβε πως η ερωτηση ειχε να κανει με τον Μπλανκο και μια κρυα, ατσαλενια μεγγενη της εσφιξε δυνατα κι αποτομα το στομαχι.
                    ==============================
Η μονη συντροφια που κουβαλουσε ο Μπλανκο καθως βαδιζε αργα για το δωματιο του ηταν οι συγκεχυμενες σκεψεις του που αφορουσαν την Λουσυ. Ακομα δεν ειχε ξεπερασει την ιστορια με την Μορενα, το ηξερε, αλλα ηξερε επισης πως δεν μπορουσε ν' αφησει μια σκια, ενα φαντασμα να του διαφεντευει για πολυ ακομα τη ζωη. Αν δεν ηταν τοσο προσηλωμενος στην Μορενα ισως να ειχε αντιληφθει νωριτερα τις προθεσεις της Λουσυ. Επρεπε να κανει μια μεγαλη κουβεντα μαζι της, σε βαθος και λεπτομερειακα αναλυτικα το συντομοτερο δυνατον.
Εμεινε στηλη αλατος καθως εφτανε στην τελευταια γωνια πριν στριψει για το σπιτι του.
Η Λουσυ ηταν κολλημενη με την πλατη στον τοιχο κατω απο την πιεση μιας αγνωστης ενω μια δευτερη αγνωστη παρακολουθουσε το θεαμα. Ορμησε κατα πανω τους.
Το ασθενικο φως του δρομου προλαβε να φωτισει στιγμιαια την Κειπ και την Κλοουκ, κατι που σε αλλη περιπτωση θα τον φρεναρε αποτομα. Μα τωρα ηταν ηδη αργα. Η Κλοουκ, αυτη που παρακολουθουσε, στραφηκε με ταχυτητα επιτιθεμενου φιδιου προς το μερος του. 
                    ============================
-'Θελω να ξερεις πως τιποτα απ' ολα αυτα' ειπε ενω εκανε μια ημικυκλικη κινηση με το χερι του 'δεν ειναι προσωπικο. Απλα ακολουθω εντολες και κανω την δουλεια μου' συμπληρωσε ο Μπρουνο Πετσαι παρακολουθωντας τις αντιδρασεις του ξενου.
-'Θελω να γνωριζεις πως ολο αυτο' απαντησε ο ξενος μιμουμενος την ιδια κινηση 'ειναι πια προσωπικο απ'την στιγμη που εμπλεξες την κοπελα. Ακολουθω μονο τις εντολες που δινω ο ιδιος στον εαυτο μου κι αν κρινω απο τη δουλεια που πρεπει να κανω το μελλον σας ειναι θεαματικα δυσοιωνο. Για την ακριβεια, φροντισες να στερησεις καθε μελλον σ' οποιονδηποτε εδω οταν διεπραξες το λαθος που προανεφερα. Κανεις σας δεν θα βγει σημερα ζωντανος'.
Μεγαλα και παχια λογια ειχε ακουσει παμπολλες φορες στην ζωη του ο Μπρουνο, εξ' αλλου ηταν αναποσπαστο μερος της δουλειας που ειχε επιλεξει να κανει. Ομως αυτη ηταν η πρωτη φορα που οχι μονο ενοιωθε πως ο αντιπαλος τα εννοουσε αλλα ηταν ικανος να τα πραξει κιολας.
               ================================
Για τον Ντεννις τον Σκαντζοχειρο οι πορνες δεν ηταν κατι περισσοτερο απο μια ευκολη και σταθερη πηγη εσοδων, τουλαχιστον μια απο τις πολλες που ειχε. Ετσι ποτε δεν τις ειχε δει σαν κατι διαφορετικο κι ουτε σκοπευε ποτε. Η μια και μοναδικη εξαιρεση, που ηταν τελικα αναγκαια για να επιβεβαιωσει τον κανονα, ακουγε στο ονομα Τζουλυ Χαρισον. Γι αυτο οταν αποφασισε πως η Τζουλυ ηταν για προσωπικη του χρηση και μονο την σταματησε απο την δουλεια. Διχως να ειναι κατι το εξεζητημενο ειχε πιασει τον εαυτο του ν' απολαμβανει την παρεα της και να του εχει γινει σχεδον απαραιτητη. Μπορει ολοι οι αλλοι να ετρεμαν μπροστα του, να ειχαν ποτιστει μεχρι το μεδουλι απο τον φοβο του αλλα οχι η Τζουλυ. Αν και ο στοχος του ηταν να εμπνεει τρομο στο περιβαλλον του, γιατι μονο ετσι θα διατηρουσε τα κεκτημενα του, το μονο που ηθελε απο την Τζουλυ ηταν να τον σεβεται για τον αντρα που ηταν, εστω κι αν ηξερε πως δεν ηταν τιποτα αλλο απο ενα ρεμαλι που δρουσε στις σκοτεινες πτυχες του υποκοσμου. Η μονη γυναικα που ειχε νοημα γι αυτον ηταν η Τζουλυ Χαρισον.
                       ==========================
-'Ηρεμησε μωρο μου' ειπε με μια βαθια, αισθησιακη φωνη ενω ταυτοχρονα γεμιζε ενα ποτηρι με κονιακ που ειχε αποδεκτη τον Ντεννις. 'Ολα θα πανε μια χαρα'. 
Ο Ντεννις την παρακολουθησε να τον πλησιαζει, να του δινει το ποτηρι και μετα να καθεται στα γονατα του φορωντας μονο μια μισανοιχτη ρομπα που αδυνατουσε να κρυψει τα πλουσια σωματικα της προσοντα. Ηπιε το κονιακ μονορουφι και η Τζουλυ το ξαναγεμισε.
-'Θελω να τελειωνω μια ωρα αρχητερα με τον σπανιολο' ειπε. 'Δεν θελω ν' αρχισουν να μπαινουν ιδεες σε διαφορους πως μαλακωσα η δεν μπορω να χειριστω τις δουλειες μου'.
Η Τζουλυ καθισε μπροστα στην μεγαλη πολυθρονα που ηταν θρονιασμενος ο Ντεννις.
-'Εισαι μεσα στην ενταση, πρεπει να χαλαρωσεις λιγο' ειπε χαμογελωντας. 'Και ξερω εναν τροπο που ποτε δεν αποτυγχανει με σενα' συμπληρωσε αφηνοντας υπονοουμενα να αιωρουνται.
Ο Ντεννις την ειδε να τον απαλασσει απο το παντελονι του με μια ταχυδακτυλουργικη κινηση και ενοιωσε την ανασα του να βαραινει αποτομα. Η Τζουλυ του εριξε μια κλεφτη ματια γεματη υποσχεσεις και χωθηκε σαν την γατα αναμεσα στα ποδια του. 
                   =============================
Ακομα κι αν ζουσαν τελικα οι δυο πρωτοι που επιτεθηκαν παλι δεν θα ειχαν πολλα να διηγηθουν αφου ουσιαστικα δεν καταλαβαν καν τι τους συνεβη. Ο ξενος γλυστρησε αναμεσα τους σαν σκια και για κλασματα του δευτερολεπτου το μονο στοιχειο που αποδεικνυε πως ειχαν ερθει σ' επαφη ηταν το αιμα που εσταζε απο τις δυο ακρες των λεπιδων που κρατουσε στα χερια του. Αδιαφορωντας πια για την υπαρξη τους ηξερε πως επεφταν πισω του νεκροι ενω τα ματια του ειχαν προσηλωθει στους υπολοιπους. Οι επομενοι τρεις  που δοκιμασαν μια συνδυασμενη επιθεση μοιραζονταν τον ιδιο ενθουσιασμο με τους προηγουμενους, απλα αυτο που μολις ειχαν γινει μαρτυρες τους εκανε λιγο πιο προσεκτικους και τους προσθεσε μερικα δευτερολεπτα ζωης ακομα. Ομως το τελικο αποτελεσμα δεν αλλαξε και τωρα γευονταν τον αιωνιο υπνο απαλλαγμενοι πια απο καθε σκοτουρα μιας ζωης που μολις ειχαν απωλεσει.
Ουτε η δευτερη ομαδα κρουσης σταθηκε ικανη να συγκινησει τον ξενο που τωρα ειχε καρφωσει το βλεμμα του σ' εναν ανησυχο Μπρουνο Πετσαι.
                      ========================
Βλεποντας την διστακτικοτητα των υπολοιπων να κινηθουν εναντιον του το επραξε ο ιδιος. Αποφευγοντας δυνατα, στοχευμενα μα ουσιαστικα αστοχα χτυπηματα συνεχισε να θεριζει τους αντιπαλους του με μοναδικο στοχο να σκορπισει τον θανατο. Δεν θ' αφηνε τραυματιες και θα εκλεινε τ' αυτια του σε ικεσιες και παρακαλια για μεγαλοψυχια και λυπηση. 
Λαιμοι κοβονταν πριν ανοιγοκλεισουν βλεφαρα, θανατηφορα χτυπηματα σε ηλιακα πλεγματα μοιραζονταν πλουσιοπαροχα, καρδιες που λειτουργουσαν χρονια διχως προβλημα σταματουσαν τους χτυπους τους, σκληροτραχηλα κεφαλια ανοιγαν σαν ωριμα φρουτα.
Κοιταξε τους τρεις τελευταιους που ειχαν σχηματισει μια ανθρωπινη ασπιδα μπροστα απο τον επικεφαλης τους και ορμησε κατα πανω τους. Απεφυγε ενα υπουλο χτυπημα με μαχαιρι και ανταπεδωσε καρφωνοντας το δικο του στην κατω μερια του σαγονιου του αντιπαλου του ενω παραλληλα ο δεξιος του αγκωνας επεφτε σαν εμβολο στην μυτη του δευτερου. Η ανακλαστικη κινηση να καλυψει την αιμορραγουσα μυτη του με τα χερια του αφησε κενο τον θωρακα του δινοντας πλουσιο πεδιο στο αλλο στιλετο του που καρφωθηκε στην καρδια του αντρα.
                    ==============================
Αδιαφορησε βλεποντας τον τελευταιο που εστεκε αναμεσα σ' αυτον και τον Μπρουνο να το βαζει στα ποδια σαν να τον κυνηγουσαν ολοι οι δαιμονες της κολασης. Τωρα ειχαν μεινει οι δυο τους. Αφησε τον Μπρουνο να κανει την πρωτη κινηση κι ενιωσε το υφασμα της καπας του να χωριζει στα δυο. Με μια κινηση τον αφοπλισε και η γροθια του τον εστειλε να σωριαστει στο εδαφος. Σταθηκε απο πανω του, σαν αγγελος θανατου, με τα στιλετα να σταζουν συνεχως αιμα.
-'Δωσε μου ενα ονομα και μια διευθυνση και θα φυγεις ζωντανος' ειπε.
Ο Μπρουνο χαμογελασε και σκουπισε με την αναστροφη της παλαμης του το αιμα απο την ακρη του στοματος του. Κουνησε αρνητικα το κεφαλι του.
-'Θα πεθανουν πολλοι, ισως και αθωοι' ειπε ο ξενος.
-'Φινλευ Ντραξτερ, Αιμπροντ 22' απαντησε ο Μπρουνο κοιταζοντας τον επιμονα.
-'Μονο οσοι το αξιζουν, οχι οι αθωοι, στο υποσχομαι' απαντησε ο ξενος.
Την ωρα που τα δυο στιλετα μπηγονταν ταυτοχρονα στην καρδια του Μπρουνο Πετσαι ο ξενος μπορουσε να ορκιστει πως ειχε χαμογελασει ενω η ζωη εβγαινε απο μεσα του.

  ΜΙΑ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ



                      ΚΕΦΑΛΑΙΟ 71






Ο χρονος στερευε σιγα σιγα και τον ενοιωθε πια σαν μια θηλια που σταδιακα εσφιγγε γυρω απο το λαιμο του. Ηταν ηδη αρκετη ωρα στο διαμερισμα του αντρα που ειχε ακολουθησει απο την 'Μελαγχολικη Οξια' μα τιποτα δεν εδειχνε πως θα επεστρεφε συντομα. Ειχε ακομα μιση ωρα για ξοδεμα μα μετα θα επρεπε να φυγει για την αποβαθρα αν ηθελε να προλαβει ζωντανη την αρχαιολογο. Το γεγονος αυτο ειχε περιπλεξει τα πραγματα ουσιαστικα αλλοιωνοντας του το αρχικο σχεδιο που ειχε εκπονησει. Συνειδητοποιουσε πια πως ο στοχος του ειχε αγορασει χρονο απο το πουθενα παρατεινοντας ετσι την παραμονη του αναμεσα στους ζωντανους κατα μερικες ωρες και αυτο του προκαλουσε μια δυσφορια. Εριξε μια τελευταια ματια στο διαμερισμα και σηκωθηκε για να φυγει. Εκλεισε την πορτα πισω του, κατεβηκε την κεντρικη σκαλα και βγηκε στο δρομο. Τετοια ωρα δεν κυκλοφορουσε ψυχη. Προχωρησε προς μια αμαξα που ηταν σταθμευμενη απεναντι, μπηκε μεσα και εδωσε οδηγιες στον αγουροξυπνημενο οδηγο για το που ηθελε να παει. Μετα απο δυομιση σχεδον αιωνες θα ξανασυναντουσε τον παλιο του εφιαλτη.
                       ===========================
Ο Μπλανκο Αμαριγιο αποχωρησε διακριτικα απο το τραπεζι και την παμπ αφηνοντας μονους τον δημοσιογραφο με την Νταιανα Μεισον. Ειχε ενα κακο προαισθημα για το τι θ' ακουγε ο φιλος του μα δεν μπορουσε να κανει κατι γι αυτο. Προς στιγμην σκεφτηκε να παει στο δωματιο της Λουσυ μα αλλαξε αμεσα γνωμη. Σταματησε στην πρωτη πλατεια που βρεθηκε μπροστα του κι εκατσε σ' ενα παγκακι. Επρεπε να βαλει με καποιο τροπο ταξη στις συγκεχυμενες σκεψεις του. Αυτο που ειχε συμβει με την Λουσυ το ηξερε βαθια μεσα του πως καποια στιγμη θα συνεβαινε, αυτο που δεν ηξερε ηταν το τι θα επακολουθουσε μετα. Η φιγουρα της Μορενα μπορει πια να ηταν αχνη και μακρινη αλλα ενοιωθε ακομα πραγματα για κεινην. Ηταν σωστο να μπλεξει με την Λουσυ οταν ακομα το μυαλο του τριγυρνουσε σε δαυτην ? 
Ο δροσερος αερας εκανε οτι μπορουσε ν' αλαφρυνει το βαρυ του κεφαλι μα δεν ηταν αρκετο.
Εδω και πολυ καιρο ο σπανιολος επρεπε να παρει αποφασεις που ποτε δεν ειχε χρειαστει να κανει και το χειροτερο ηταν πως επρεπε να το κανει ξεμεθυστος.
                     ==============================
Η Αννι Τσαπμαν ειχε  αρχισει  να συνερχεται απο τον καυγα της περασμενης βδομαδας με την Ελιζα Κουπερ κι αυτο σημαινε πως επρεπε και παλι απαραιτητως να βγει για δουλεια. Ο τσακωμος αναμεσα στις δυο γυναικες εξ' αιτιας του Χαρρυ ηταν τοσο εντονος που για καμποσες μερες και οι δυο παρεμεναν κλινηρης μεχρι ν' ανακαμψουν. Ομως τα πραγματα ειχαν ζορισει πολυ πια την Αννι. Τα χρηματα απο τον πρωην αντρα της ειχαν σταματησει να ερχονται εδω και αρκετο καιρο και οι βιοποριστικες της αναγκες δεν ειχαν μειωθει καθολου. Ετσι εκεινο το Σαββατο, 7 Σεπτεμβριου, ειχε βγει ξανα στους δρομους σε αναζητηση πελατη.
Ειχε ηδη καποια χρηματα στην τσεπη της μα ηξερε πως δεν εφταναν. Γι αυτο, μολις ειδε τον αντρα με το καπελο και το μαυρο παλτο να την πλησιαζει πιστεψε πως αυτο θα ηταν ενα καλο βραδυ. Τα ματια της αστραψαν στο θεαμα των κερματων που ειχαν πλημμυρισει την παλαμη του και η συμφωνια εκλεισε σε χρονο μηδεν. Το μονο που εμενε ηταν να μεταβουν στο σημειο που επρεπε για την ολοκληρωση της δοσοληψιας. 
                 ============================
Εκει που τον πηγε, στο πισω μερος της Χανμπερι Στριτ, ζουσε κοσμος. Για την ακριβεια πανω απο δεκαεξι ατομα ζουσαν εκει, ομως κανεις τους δεν ειδε ποτε τιποτα. Στο μυαλο του ολα ηταν μεθοδικα σχεδιασμενα κι οργανωμενα. Για την ηλικια της η πορνη που ειχε επιλεξει στεκοταν μια χαρα μα αυτο ηταν το τελευταιο πραγμα που τον ενδιεφερε. Γι αλλο λογο βρισκοταν εκει και δεν σκοπευε ν' αφησει μικρολεπτομερειες, οπως η υπαρξη κοσμου που βρισκοταν διπλα τους ακριβως να τον επηρεασει ως προς την εκτελεση του σχεδιου του.
Ο αιφνιδιασμος ηταν το μεγαλο του οπλο και ηξερε πως να το χρησιμοποιησει καταλληλα.
Κοιταξε το αναισθητο σωμα της γυναικας που κειτονταν στο δρομο κι εριξε μια ενδελεχη ματια τριγυρω. Δεν υπηρχε ψυχη. Εβγαλε απο την μεσα μερια του παλτου του ενα νυστερι, τοσο καλα γυαλισμενο, που σχεδον μπορεσε να δει την αρρωστημενη λαμψη των ματιων του ν' αντανακλαει πανω του. Μετα εσκυψε με αδημονια πανω της.
Μερικα λεπτα αργοτερα ειχε εξαφανιστει μεσα στο σκοταδι σαν να μην ειχε υπαρξει ποτε.
                 ===========================
Περιμεναν υπομονετικα εχοντας παντα το βλεμμα και την προσοχη τους εστιασμενα πανω τους. Δεν μπορουσαν να καταλαβουν ποιοι ηταν και τι γυρευαν εκει μα τους δημιουργουσαν προβλημα στην εκτελεση του σχεδιου τους. Μετα ξαφνικα τους ειδαν ν' απομακρυνονται σαν να ειχαν λαβει καποια αορατη εντολη. Σιγουρευτηκαν πως ειχαν μεινει πια μονοι και οπλιστηκαν με υπομονη περιμενοντας την ελευση του σπανιολου.
Ο Σραπ ηθελε να ξεμπερδευουν μια ωρα αρχητερα με το θεμα γιατι εξακολουθουσε να νοιωθει αβολα με την παρουσια των Διδυμων. Απο την μερια τους και οι δυο ηταν απολυτα αταραχες με το βλεμμα στραμμενο στην εισοδο του σπιτιου του εμενε ο Μπλανκο.
Ο Σραπ ειχε παρευρεθει σε καποια απο τα κατορθωματα τους, για καποια αλλα απλως ειχε ακουσει. Κρινοντας απο αυτα που ειχε ζησει προσωπικα ουδολως αμφεβαλλε για την γνησιοτητα ολων των αλλων που ακουγονταν σαν φημη για τα επιτευγματα τους. Ξαφνικα ενοιωσε ανακουφιση που βρισκονταν στο ιδιο στρατοπεδο.
                        ==========================
Ο Μπρουνο Πετσαι επιασε τον εαυτο του ν' αναρωτιεται για πραγματα που δεν τον αφορουσαν και που ποτε δεν θα λαμβανε απαντησεις ενω παραλληλα πιστοποιουσε πως το ρολοι του εδειχνε 4. Ποιος ηταν αυτος ο αντρας ? Γιατι ειχε κινητοποιηθει ολοκληρο το τοπικο παραρτημα του ταγματος στο Λονδινο γι αυτον ? Ποιο μυστικο εκρυβε που επρεπε παση θυσια να πεθανει μαζι του ? Κουνησε το κεφαλι του προσπαθωντας ν' απαλλαγει απ' ολες αυτες τις αχρειαστες ερωτησεις. Η δουλεια του ηταν συγκεκριμενη, μια και μονο κι επρεπε να την κανει καλα. Ειδε την φιγουρα του αντρα στο βαθος να εμφανιζεται απο το πουθενα.
Εβλεπε πεντε ατομα απεναντι του μα κανενα σημαδι απο την Μορενα. Σιγουρα υπηρχαν κι αλλοι τριγυρω, αθεατοι, καλα κρυμμενοι που θα εμφανιζονταν την καταλληλη στιγμη.
Κουνησε τους ωμους αδιαφορα. Αδιαφορουσε για το ποσοι ηταν. Τα πραγματα ειχαν αλλαξει δραματικα απο την τελευταια φορα που ειχε βρεθει απεναντι σε Ιησουιτες. Τοτε ο κυβος εσκεμμενα τον ειχε εγκαταλειψει, τωρα τον ενοιωθε πιο δικο του απο ποτε.
                       ========================
-'Εισαι καλα' ? ρωτησε η Νταιανα Μεισον. 'Περασα απο το σπιτι και την εφημεριδα κι αφου δεν σε βρηκα εκει φανταστηκα πως θα ησουν εδω'.
-'Σωστα μαντεψες' εκανε ο Γουες. 'Τι συμβαινει Νταιανα, γιατι μ' εψαχνες' ?
-'Ειναι κατι που ηθελα να σου το πω προσωπικα' ειπε η κοπελα νοιωθωντας ελαφρα αβολα. 'Δεν θα ηθελα να το μαθεις απο αλλον, τυχαια, καποια στιγμη'.
-'Ωραια' απαντησε ο Γουες 'τι ειναι αυτο που πρεπει να μαθω λοιπον' ?
-'Θα σε πειραζε να παραγγειλω κατι να πιω πρωτα' ? ρωτησε η κοπελα.
Ο δημοσιογραφος εκανε μια κινηση σαν να ελεγε πως δεν ειχε απολυτως κανενα προβλημα. Εκανε μια κινηση προς την Σιρλευ που ετρεξε αμεσως στο τραπεζι τους. Σε λιγα λεπτα ενα μεγαλο ποτηρι μπυρα βρισκοταν ακουμπισμενο μπροστα στην Νταιανα. Η τελευταια ηπιε μια γερη γουλια, μεγαλυτερη απο τα συνηθισμενα της και αυτο της εφερε μια υποψια δακρυων στα ματια. Αφησε το ποτηρι κατω και κοιταξε τον Γουες στα ματια.
                 ============================
-'Οπως καταλαβαινεις' αρχισε 'τα πραγματα μεταξυ μας πηραν εναν δρομο που δεν γυριζει πισω. 'Θα ηταν ασκοπο, σχεδον καταστροφικο, και για τους δυο μας αν συνεχιζαμε κατω απο τετοιες συνθηκες. Παρ' ολα αυτα, δεν ξερω για σενα, εγω εχω επηρεαστει αρκετα. Το Λονδινο ειναι μικρο, τοσο μικρο που οι πιθανοτητες να συναντηθουμε ξανα η ακομα και το να μαθαινω πραγματα για σενα θα με βαζει διαρκως στην αμφιβολια για το ορθον της αποφασης μου. Γι αυτο ηρθα σημερα Γουες, για να σου πω πως φευγω απο το Λονδινο. Για παντα'.
Ακομα και να του εκανε καποια αισθηση αυτη δεν φανηκε πουθενα. Εξακολουθουσε να την παρατηρει αμιλητος περιμενοντας να ολοκληρωσει οτι ειχε να πει. Την ειδε να πινει αλλη μια γενναια γουλια απο την μπυρα της διχως τις προηγουμενες παρενεργειες αυτη τη φορα.
-'Συνεχισε' ειπε ο Γουες με μια ηρεμια στην φωνη που εξεπληξε και τον ιδιο.
Η Νταιανα εριξε μια ματια αριστερα και δεξια σαν να φοβοταν πως χιλιαδες αυτια περιμεναν με ανυπομονησια την συνεχεια των λογων της. Ειδε πως ουδεις ενδιαφεροταν.  
                       =========================
-'Οπως ξερεις ο θειος μου ο Μαλκολμ, ο αδελφος του πατερα μου, ειναι υψηλοβαθμος αξιωματικος της βασιλικης φρουρας στην Ινδια, στην πολη Τζοντχπουρ. Επανειλλημενα μου ειχε γραψει να παω να τον βρω μα ποτε δεν το θεωρησα επιλογη η λυση. Με τις διασυνδεσεις του θα μου εβρισκε δουλεια σαν δασκαλα αγγλικων και μ' αυτον τον τροπο δεν θα ειχα βιοποριστικο προβλημα. Μετα απ' ολα οσα εχουν συμβει η λυση της Ινδιας μου φαινεται πλεον ενδεδειγμενη. Χρειαζομαι χρονο να βαλω σε ταξεις τις σκεψεις μου, να δω την ζωη μου απο δω και περα. Δεν ξερω αν θα ειναι καλυτερα η χειροτερα μα ο μονος τροπος για να το μαθω ειναι να το πραγματοποιησω. Πιστευω πως θα ειναι προς οφελος μου το οτι δεν θα ξερω κανεναν εκει, πλην του θειου μου, κι οτι κανεις δεν θα ξερει εμενα. Ξερω' ειπε χαμογελωντας με μια ελαφρια πικρα να στολιζει τη φωνη της 'πως ξεκιναω απο την αρχη, απο το μηδεν μα βαθια μεσα μου νοιωθω πως ειναι οτι πιο σωστο μπορω να πραξω αυτη τη στιγμη. Εξ' αλλου' συνεχισε σε μια προσπαθεια να ελαφρυνει το κλιμα 'το μπουχτισα το Λονδινο κι αυτο εμενα'.
                                   ===========================
-'Εχεις παρει τις αποφασεις σου' ειπε μετα απο μια συντομη βουβαμαρα ο Γουες. 'Δεν ηρθες εδω αποψε για να τις συζητησεις, ηρθες για να τις ανακοινωσεις. Εκτιμω το γεγονος πως ηθελες να ξερω τι μελλει γενεσθαι απο σενα την ιδια κι οχι απο καποιον τυχαιο τριτο. Ειναι κατι που το εκτιμω, να το ξερεις. Καταλαβαινεις πως δεν εχω να πω η να παρατηρησω κατι σε ολα οσα μου ειπες.Ευχομαι μονο το Τζοντχπουρ να ειναι η τελευταια και οριστικη σου σταση γιατι αν χρειαστει να την ξανακοπανησεις, οπως κανεις τωρα, δεν ξερω τι αλλες εναλλακτικες θα εχεις για να πας. Μακαρι να βρεις αυτο που ψαχνεις εκει που θα πας, θα ηταν πραγματι λυπηρο ν' αλλαξεις τη ζωη σου και να μην εχεις το προσδοκωμενο αποτελεσμα. Καλο ταξιδι σου ευχομαι και καλη διαμονη' ειπε και σηκωθηκε αργα απο το τραπεζι. 'Θα μου επιτρεψεις φανταζομαι αυτην την μπυρα να την πληρωσω εγω' συμπληρωσε.
Η Νταιανα τον ειδε να ξεμακραινει απο το τραπεζι, να πετα μερικα κερματα στον παγκο της Μολλυ και μετα ν' ανοιγει την πορτα και να χανεται πισω της.

  ΜΙΑ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ



                     ΚΕΦΑΛΑΙΟ 70





Η Μολλυ Πλεζανς, ο Λιο Ρομπινσον και η Σιρλευ Ντιξον δεν πιστευαν στα ματια τους. Δεν ηταν που εβλεπαν μετα απο τοσο καιρο τον σπανιολο νηφαλιο αλλα τ' οτι ζητησε μονο μια μπυρα και σταματησε εκει ηταν πραγματικα πρωτογνωρο. Ολοι τους παρατηρησαν τις μικρες εστω, μα αλλαγες που υπηρχαν πανω του. Τα ματια του ηταν πιο καθαρα, το χαμογελο του εκανε συχνοτερες εμφανισεις και μυριζε. Μυριζε ομορφα, σαν καποιος να τον ειχε πασπαλισει με καποιο αγνωστο αρωμα που ειχε ποτισει την επιδερμιδα του. Η Μολλυ ηθελε να μαθει λεπτομερειες μα η εισοδος του Γουες ΜακΓκιντι την προλαβε, ετσι περιοριστηκε απλα στο να του σερβιρει κι εκεινου μια μπυρα και να παρακολουθει απο αποσταση.
-'Αλλος ανθρωπος εγινες' ειπε ο δημοσιογραφος. 'Τρεις μερες εχω να σε δω και φαινεται να πηγαινεις απο το καλο στο καλυτερο. Εχεις νεα να μου πεις' ?
-'Ναι, αρκετα' αποκριθηκε ο Μπλανκο 'μα πες μου πρωτα τα δικα σου'.
Το προσωπο του δημοσιογραφου σκοτεινιασε ελαφρα.
                    =============================
-'Ξερεις, η συνεντευξη της Εμιλυ εβαλε το αρθρο μου στην πρωτη σελιδα. Τωρα πια απεκτησα καποιο κυρος στην εφημεριδα και το σημαντικοτερο, μου ανεθεσαν αποκλειστικα την ιστορια των φονων. Κανω βηματα προοδου αλλα μονο εκει δυστυχως'.
-'Τι εγινε με την Νταιανα' ? ρωτησε ο Μπλανκο.
-'Οπως σου ειπα μενει στην αδελφη της. Δοκιμασα να επικοινωνησω μαζι της μα αρνηθηκε κατηγορηματικα. Ξερεις, δεν την κατηγορω για οτι εκανε, απορω μαλιστα πως δεν το ειχε κανει νωριτερα. Τελος παντων, φαινεται πως δεν μπορω να τα εχω ολα'.
-'Κανεις δεν τα εχει ολα' ακουστηκε μια φωνη απο διπλα. Οι δυο αντρες στραφηκαν προς το μερος που ακουστηκε η φωνη.
-'Ελα σενιορ, καθισε μαζι μας' ειπε ο Μπλανκο ενω ταυτοχρονα εξηγουσε στον Γουες.
-'Ειναι ο ανθρωπος που βοηθησε την Λουσυ οταν της επιτεθηκε ο Σραπ' ειπε.
-'Ο Σραπ ? Εισαι τελειως τρελος ? Εχεις ακομα δοσοληψιες με τον Ντεννις ? εκανε ο Γουες.
                    ============================
Ο ξενος τους κοιταξε απορημενος και ο Γουες ανελαβε να του εξηγησει.
-'Οταν πρωτοηρθε στο Γουαιτσαπελ ο Μπλανκο ηταν αδεκαρος και δεν γνωριζε κανεναν. Ο μονος που δεχτηκε να τον βοηθησει οικονομικα ηταν ο Ντεννις ο Σκατζοχειρος, ενα καθαρμα που ζει απο την εκμεταλλευση των αλλων. Πουλαει προστασια σε καποιες πορνες στο Ιστ Εντ οπως και σε αρκετους μαγαζατορες, ειναι μπλεγμενος σε λαθρεμποριο ποτων και δεχεται στοιχηματα για τους αγωνες ιπποδρομιας που τους στηνει ο ιδιος'.
Ο Μπλανκο εκανε μια κινηση σαν να ελεγε πως θα συνεχιζε ο ιδιος απο κει και μετα.
-'Εμπλεξα με τα στοιχηματα και βρεθηκε να του χρωσταω υπερογκα ποσα. Ομως δεν μου τα ζηταγε αν τον προμηθευα με πληροφοριες που ακουγα και μαθαινα απο τον ομιλο αρχαιολογων που εχω ενταχθει. Πολλες ηταν αχρηστες, αλλες ομως ηταν σκετο χρυσορυχειο. Τωρα τελευταια, στην κατασταση που ημουνα, δεν ειχα δυνατοτητα να μαθω για κατι συγκεκριμενο που μου ζητουσε και εξωθησε τα πραγματα στ' ακρα'.
               =============================
-'Αρα ο τυπος που επιτεθηκε στη Λουσυ'...
...-'Ηταν εκει για μενα' συνεχισε την φραση του ξενου ο Μπλανκο. 'Ο Ντεννις τον εστειλε να με προειδοποιησει, εγω ελειπα και βρηκε ευκαιρια να χτυπησει την Λουσυ'.
-'Και τι πληροφορια ακριβως σου εχει ζητησει' ? ρωτησε ο ξενος.
-'Εδω και λιγες βδομαδες εχει ξεκινησει ενα πρωταθλημα σ' ενα καινουριο σπορ, το ποδοσφαιρο. Ο Ντεννις το ξερει και θελει να ξερει λεπτομερειες για τις ομαδες'.
-'Για να μπορει να ειναι ο πρωτος που θα οργανωσει παρανομα στοιχηματα' ειπε ο Γουες.
-'Καταλαβα' εκανε ο ξενος και ξαφνικα σωπησε. Τα παντα εχασαν το οποιο ενδιαφερον παρουσιαζαν καθως ενοιωσε τον κυβο στον κορφο του οχι μονο να ζωντανευει αλλα να ουρλιαζει σιωπηλα προσπαθωντας να του τραβηξει την προσοχη. Εριξε μια ματια στον αντρα που μολις ειχε μπει μεσα και ειχε παει προς το μπαρ. Τον ειδε να παραγγελνει μια μπυρα, να την πινει μονορουφι, να πληρωνει και μετα να φευγει βιαστικα απο την παμπ.
                      ==========================
-'Θα σας δω καποια στιγμη αργοτερα' ειπε ο ξενος και σηκωθηκε αποτομα απο την καρεκλα του. Ο Μπλανκο με τον Γουες δεν προλαβαν να πουν κουβεντα, εμειναν απλα να τον βλεπουν ν' απομακρυνεται μεχρι που βγηκε απο την παμπ. 
Τον ακολουθησε περιπου για ενα τεταρτο μεχρι που τον ειδε να χωνεται σε μια τρωγλη. Σημειωσε με το μυαλο του το σημειο και στραφηκε προς την πρωτη αμαξα που ειδε μπροστα του δινοντας στον οδηγο την διεθυνση του ξενοδοχειου του.
Αυτος ηταν λοιπον ο επομενος κρικος στην αλυσιδα της αποστολης του. Αγνοησε τις παραλληλες απειλες και παρακαλια του κυβου για αμεση δραση επιλεγοντας να κινηθει πιο σοφα κι οργανωμενα. Ολη η αστυνομικη δυναμη του Λονδινου ηταν στο ποδι, ψαχνοντας σπιτι σπιτι για στοιχεια και ιχνη του δολοφονου των ιεροδουλων, μια λανθασμενη κινηση εκ μερους του μπορουσε να τον βαλει σε αχρειαστους μπελαδες. Οταν εφτασε στο ξενοδοχειο ο υπαλληλος του εδωσε ενα σφραγισμενο φακελο μ' ενα γραμμα μεσα.
                    ==========================
Τσαλακωσε με δυναμη το γραμμα και το πεταξε με δυναμη στον αντικρινο τοιχο. Τι ανοητος που ηταν ! Ειχε υποτιμησει τους Ιησουιτες και τωρα το πληρωνε. Ξαναμαζεψε το γραμμα και διαβασε αλλη μια φορα την μοναδικη αραδα που υπηρχε εκει.
'Αποβαθρα 24. Μονος σου. Στις 4 το πρωι αλλιως η κοπελα πεθαινει'.
Κοιταξε το μεγαλο ρολοι στον τοιχο που εδειχνε 10. Ολο αυτο το απροοπτο του ανετρεπε τα σχεδια. Επρεπε να παει πιο νωρις να κατασκοπευσει το θυμα του και να βρισκεται στις 4 στο σημειο που ειχε ορισει το ταγμα. Ειχε ακριβως χρονο να τσιμπησει κατι, να ξεκουραστει για λιγο και μετα να φυγει. Αναρωτηθηκε τι θα τον περιμενε και αν η Μορενα θα ηταν ζωντανη.
Ενα σκληρο, σχεδον απανθρωπο χαμογελο χαραχτηκε στα χειλη του. Ηταν καιρος να ξεμπερδευει μαζι τους, εστω και μετα απο 250 χρονια. Αν ομως ειχαν πειραξει την Μορενα...
Οι βλασφημες και ανιερες σκεψεις που κατεκλυσαν το κεφαλι του του προσθεσαν μια εσωτερικη δυναμη που ειχε αναβλυσει απο αγνωστη πηγη. Το πρωι θα ξεκαθαριζαν ολα.
                  ===============================
-'Τι θελει αυτος ο τυπος απο σενα' ? ρωτησε ο Γουες. 'Κατι πανω του δεν μου αρεσει'.
-'Μην ανησυχεις' απαντησε ο Μπλανκο 'ειναι γνωστος της Μορενα. Ηρθε στο Λονδινο γιατι του ειπε πως εγω μπορω να τον βοηθησω σε κατι που ακομα δεν ξερω τι ειναι'.
-'Η Μορενα' ? Τι διαβολο...Νομιζα πως αυτη η ιστορια ειχε τελειωσει οριστικα'.
-'Ηρεμησε Γουες, δεν προκειται να γινει κατι, εξ' αλλου τωρα αυτη βρισκεται στην Αιγυπτο'.
-'Ακου Μπλανκο, αρκετα υπεφερες εξ' αιτιας της. Σε ειδα να γινεται κουρελι, αλκοολικος σχεδον, μονο με την αναμνηση της, που πας να μπλεξεις τωρα παλι' ?
-'Σου ειπα, δεν μπλεκω πουθενα, μια μικρη εξυπηρετηση κανω. Αν ηξερες τι εχει συμβει αυτες τις μερες που δεν εχουμε συναντηθει ειμαι σιγουρος πως δεν θ' ανησυχουσες για την Μορενα'.
Ο Γουες πηγε να πει κατι αλλα τον σταματησε η γυναικεια φιγουρα που στεκοταν στην ακρη του μπαρ και τον κοιταγε επιμονα. Στην προσπαθεια του να σηκωθει οσο πιο γρηγορα μπορουσε εσπρωξε προς τα πισω την καρεκλα του που επεσε με θορυβο στο πατωμα.
                     =========================
Ηξερε πως το αισθημα της παγωμαρας που ενοιωθε στην πλατη του δεν προκειται να εφευγε οσο οι Διδυμες εξακολουθουσαν να βαδιζουν σταθερα πισω του. Ελαχιστα γνωριζε γι αυτες οπως και ολοι οι υπολοιποι. Κλοουκ και Κειπ ηταν τα ονοματα τους και κανεις δεν γνωριζε απο που προερχονταν. Δουλευαν για τον Ντεννις τον Σκαντζοχειρο αλλα μονο σε επιλεκτες αποστολες που οι αλλοι αδυνατουσαν να φερουν σε περας. Δεν ειχαν αποτυχει ποτε και ηταν υπευθυνες για πολλα πτωματα που κατα καιρους ειχε φιλοξενησει ο Ταμεσης. Μπορει να βρισκονταν στην ιδια μερια μα ο Σραπ δεν τους ειχε καμια εμπιστοσυνη. Ηξερε πως οταν ο Ντεννις θα ηθελε καποτε να τον ξεφορτωθει θα εστελνε την Κλοουκ και την Κειπ. Η προσφατη αποτυχια του του ειχε κινησει υποψιες για το συγκεκριμενο σεναριο και οση ωρα βαδιζαν για το σπιτι του ισπανου ο Σραπ, εχοντας τες στην πλατη του ενοιωθε εντελως αβολα.
Πηγε να διασχισει το δρομο οταν το χερι της Κλοουκ τον σταματησε.
-'Περιμενε' ειπε με μια χαμηλη φωνη που επετεινε την παγωμαρα στην πλατη του. 
                   ========================
-'Ποιοι ειναι αυτοι εκει' ? ρωτησε με πανομοιοτυπη φωνη η Κειπ.
Ο Σραπ κουνησε τους ωμους σαν να ελεγε πως δεν ειχε ιδεα.
-'Οι δυο αστυνομικοι που ερχονται θα τους ελεγξουν' ειπε η Κλοουκ.
-'Ας περιμενουμε να δουμε τι θα γινει' συμπληρωσε η Κειπ και χωθηκαν και οι τρεις στις μαυρες σκιες των εξαθλιωμενων κτηριων.
Ο ελεγχος απεναντι δεν κρατησε πολυ. Δυο αστυνομικοι εναντιον πεντε δεν ειχαν ελπιδα. Μεσα σε δευτερολεπτα τα οργανα του νομου κειτονταν αναισθητα στο πεζοδρομιο πριν καλα καλα συνειδητοποιησουν τι ειχε συμβει. Σαν μια καλοκουρδισμενη ομαδα οι πεντε φιγουρες τους κουβαλησαν στο διπλανο στενο και τους σκεπασαν κατω απο τα σκουπιδια που υπηρχαν. Μετα επεστρεψαν στην αρχικη τους θεση, κατω απο το κτιριο που εμενε ο ισπανος και για μερικα δευτερολεπτα μια μινι διαβουλευση εμοιαζε να παιρνει σαρκα και οστα. Ανοιξαν την πορτα και επετρεψαν στο σκοταδι να τους καταπιει.
                  =============================
-'Σιρλευ ελα λιγο που σε θελω' φωναξε η Μολλυ Πλεζανς.
-'Που θα την στειλεις παλι' ? ρωτησε δηθεν αγανακτισμενα ο Λιο.
-'Αυτο ειναι δικη μου δουλεια' απαντησε η Μολλυ την στιγμη που η κοπελα εμφανιζοταν.
-'Εχω μεσα ενα δεμα για την Λουσυ' ειπε 'αλλα δεν θα το πας εσυ. Σε λιγο ο σπανιολος θα φυγει για να παει στο σπιτι του. Θελω να τον περιμενεις απο κατω και να του το δωσεις'.
-'Γιατι ολη αυτη η φασαρια' ? εκανε γκρινιαζοντας ο Λιο.
-'Θα μαθεις οταν πρεπει Λιο' απαντησε η Μολλυ. 'Καταλαβες' ? εκανε παραλληλα στη Σιρλευ.
Η κοπελα κουνησε καταφατικα το κεφαλι της και εφυγε τρεχοντας για την κουζινα.
-'Μερικες φορες δεν σε καταλαβαινω' ειπε ο Λιο.
-'Δεν χρειαζεται' ειπε η Μολλυ. 'Και τωρα προσευχησου να μην εχουμε δραματα' συνεχισε.
-'Τι εννοεις' ? εκανε απορημενος ο Λιο Ρομπινσον.
-'Η Νταιανα Μεισον παει στο τραπεζι που καθεται ο Γουες με τον Μπλανκο' απαντησε η Μολλυ.