ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΟΡΑ
Ηπιε αλλη μια γουλια απο το ουισκι του και συνεχιζε να κοιταει απεναντι. Ηξερε πως τιποτα δεν επροκειτο να γινει οσο εξακολουθουσε να καθεται στο καναπε του και απλα ν' ατενιζει. Αν ηθελε να γινει η δουλεια επρεπε να σηκωθει και να ξεκινησει το συντομοτερο δυνατον. Η αληθεια ηταν πως δεν λειτουργουσε σωστα υπο πιεση κι αυτη τη δεδομενη στιγμη η πιεση ηταν ασφυκτικη. Επρεπε να σηκωθει, να ψαξει να βρει τα στολιδια και μετα να τα τοποθετησει επανω του με τον ιδιο τροπο που εκανε εκεινη αν ηθελε να εχει το ιδιο εντυπωσιακο αποτελεσμα που θυμοταν. Θα προλαβαινε ομως ? Ηξερε πως ηταν θεμα λιγων ωρων μεχρι να φτασουν και σ' αυτον και τοτε τιποτα απ' ολα αυτα δεν θα ειχε νοημα και σημασια. Οταν τον εβρισκαν θα ηταν και το τελος του, ενα τελος που ποτε δεν ειχε φανταστει πως μπορουσε να συνεβαινε παραμονη Χριστουγεννων. Ηδη ομως τα ειχε καταφερει καλυτερα απο πολλους αλλους που ειχαν εξοντωθει πολυ πιο γρηγορα, απλα τωρα ειχε ερθει η σειρα του.
Ηπιε αλλη μια γουλια ουισκι και σηκωθηκε αργα απο τον καναπε.
================================
Προερχοταν απο μια ακομη αποτυχια στο ψαξιμο οταν ακουσε το ξυλο της βεραντας να τριζει απαλα. Ειχαν ερθει κιολας ? Μα δεν ειχε προλαβει να κανει τιποτα. Ενα κυμα απογοητευσης τον πλημμυρισε κι ενα πικρο χαμογελο εκανε την εμφανιση του στο προσωπο του.
Πηρε μια βαθια ανασα, εκατσε παλι στον καναπε, πηρε το ποτηρι με το ουισκι στα χερια του και στυλωσε τα ματια του στην πορτα. Εκεινη ανοιξε ξαφνικα, χωρις προειδοποιηση.
Το πλασμα που μολις ειχε μπει μεσα θα μπορουσε καλλιστα να ειναι το πιο αρρωστημενο κυημα μιας παραληρηματικης, οργιαζουσας φαντασιας. Στην θεση του κεφαλιου υπηρχε μια διαυγης σφαιρα, σαν κρυσταλλινη, που συνεχως αλλαζε χρωματα αναλογα με τις διαθεσεις του ιδιοκτητη του, ο κορμος ηταν ενα συμπλεγμα απο ζωντανα καλωδια - η κατι παραπλησιο - που κινουνταν αεναα προς καθε κατευθυνση κι ενιοτε χανονταν μεσα στην κρυσταλλινη σφαιρα, ενω αντι για χερια και ποδια το ον διεθετε ευπλαστες, ζελατινωδεις αποληξεις που αναλογα με τις ορεξεις του πλασματος γινονταν διαφανεις η συμπαγεις με μια αποκρουστικη μυρωδια.
=============================
-'Καθησε' ειπε ο αντρας διχως και ο ιδιος να καταλαβει πως ειχε ξεστομισει κατι τετοιο.
Το ον τον κοιταξε εξονυχιστικα και διχως να γυρισει εκανε ενα νευμα με μια απο τις ζελατινωδεις αποληξεις του προς την πορτα. Η κινηση αυτη φρεναρε αποτομα ενα αλλο ζευγαρι αποληξεων να εισελθει στο σπιτι κοκκαλωνοντας τες στο ανοιγμα της πορτας. Μια δευτερη κινηση ηταν νοημα για την αποληξη ν' αποσυρθει κλεινοντας πισω την πορτα.
-'Θα πιεις ενα' ? ειπε ο αντρας ενω ταυτοχρονα κραδαινε το ποτηρι με το ουισκι στον αερα προσπαθωντας να κανει το ον να καταλαβει τι του ελεγε. 'Ειναι απο τα καλυτερα που υπαρχουν' προσθεσε 'δεν τα φτιαχνουν πια οπως παλια'.
-'Δεν ειναι συμβατο μαζι μου' απαντησε το ον με μια φωνη σαν να περνουσε απο παλιο ασυρματο γεματο παρασιτα. 'Δεν θα ελεγα οχι ομως για ενα κουτι απ' αυτα' ειπε και με μια αποληξη εδειξε ενα κουτι σπιρτα ακουμπισμενα στο γεισο του αναμμενου τζακιου.
-'Παρε οσα θες' ειπε ο αντρας μ' ενα χαμογελο. 'Δεν θα μου χρειαστουν εμενα πια'.
=================================
Το πλασμα αρπαξε με τις αποληξεις του τρια κουτια σπιρτα και κατελαβε τον καναπε που βρισκοταν αντικρυστα στον αντρα. Η κρυσταλλινη σφαιρα στριφογυριζε προσπαθωντας να καταγραψει τον χωρο ενω τα σπιρτα αφομοιωνονταν απο τις αποληξεις σε δευτερολεπτα.
-'Τσαρλι ΜακΚορμικ' ειπε ο αντρας πινοντας αλλη μια γουλια απο το ουισκι του.
Ενας ηχος σαν τριβη μεταλλου σε μεταλλο τον εκανε να πιστεψει πως αυτο ενδεχομενως θα μπορουσε να ηταν το ονομα του εξωπραγματικου πλασματος και αμεσως το ξεχασε γνωριζοντας πως δεν θα μπορουσε ποτε να το προφερει.
-'Ειμαι ο τελευταιος εδω στην πλαγια' ? ρωτησε ο Τσαρλι.
-'Νομιζω πως οχι' απαντησε παντα με την ιδια φωνη το ον.
-'Βρηκατε μερα να ερθετε' ειπε ο Τσαρλι ενω ταυτοχρονα αναβε ενα τσιγαρο.
-'Τι εννοεις' ? ρωτησε το ον ενω παρακολουθουσε με ενδιαφερον την αναρχη πορεια του καπνου στον αερα μεχρι την στιγμη που διαλυοταν εντελως.
================================
-'Παραμονη Χριστουγεννων σημερα. Αλλα τι σου λεω τωρα εσενα. Που να ξερετε η να καταλαβετε τι ειναι Χριστουγεννα για μας τους γηινους. Μηπως ειχατε ποτε Χριστουγεννα εσεις εκει απ' οπου μας ηρθατε και μας εξοντωσατε ? Τελος παντως, κανε αυτο που πρεπει να γινει να τελειωνουμε μια ωρα αρχητερα' ειπε ο Τσαρλι.
-'Εξηγησε μου' ειπε το ον διχως να κουνηθει απο την θεση του.
Ο Τσαρλι πηρε μια βαθια ανασα, ηπιε λιγο ακομα απο το ουισκι του και ξεκινησε να μιλαει.
Οταν τελειωσε παρατηρησε το πλασμα να δει τι εντυπωση του ειχαν κανει οσα ειχε ακουσει.
-'Τοσο σημαντικο ειναι για σας ο στολισμος αυτου του αντικειμενου λοιπον' ? ρωτησε.
-'Μα τι σου λεω τοση ωρα' ? εκανε ο Τσαρλι. 'Εγω δυστυχως δεν το ειχα ποτε με τον στολισμο, μεταξυ μας δεν του εδινα ποτε σημασια, ολα η κυρα τα εκανε. Αυτο ηταν και το μεγαλο της παραπονο, οτι δεν συμμετειχα, οτι ημουνα αδιαφορος. Αλλα δεν της ειπα ποτε ποσο πολυ μου αρεσε το αποτελεσμα, ποσο υπεροχο ηταν τελικα'.
==============================
-'Γιατι' ? ρωτησε το πλασμα μ' εναν τονο σχεδον αποριας στην παραδοξη ομιλια του.
-'Τι τα σκαλιζεις τωρα' ? ειπε ο Τσαρλι σχεδον απογοητευμενος. 'Οτι εγινε εγινε, ανηκει πια στο παρελθον και στο παρον τα πραγματα δεν μοιαζουν ευοιωνα για μενα. Θα ηθελα να το εβλεπα μια τελευταια φορα πριν φυγω στολισμενο μα ξερω πως ο χρονος μου στερεψε πια'.
Το ον εμοιαζε σκεπτικο ενω αφομοιωνε και τα τελευταια σπιρτα που ειχε στις αποληξεις του.
-'Εχετε αυτην την περιεργη συνηθεια να κοιμαστε οταν ο τοπος δεν φωτιζεται' ειπε εξαφνα. 'Κι απο τι καταλαβαινω αυτο θα επρεπε να κανεις κι εσυ αυτη τη στιγμη. Γιατι λοιπον δεν πας ν' απενεργοποιηθεις και τα ξαναλεμε οταν επιστρεψει το φως' ?
Ο Τσαρλι κοντεψε να πνιγει με το ουισκι του ακουγοντας το.
-'Μου δινεις αυτη τη νυχτα δηλαδη' ? εκανε απορημενος.
-'Εσυ ειπες πως ειναι αυτη η παραμονη μεγαλη και σπουδαια για σενα. Σκεφτηκα πως θα ηθελες να την ζησεις' ειπε ενω ο Τσαρλι θα ορκιζοταν πως διεκρινε ενα χαμογελο στην ψυχρη κι ανεκφραστη κρυσταλλινη σφαιρα.
=============================
Αφου σιγουρευτηκε πως ο αποκαμωμενος Τσαρλι ειχε αποκοιμηθει το ον σταθηκε στην μεση του δωματιου ενωνοντας ολες τις αποληξεις του σε μια. Μια αποκοσμη δεσμη φωτος, εμπλουτισμενη με καθαρη ενεργεια, αρχισε να δημιουργειται, να μεγαλωνει σταδιακα και να παιρνει μορφη. Μεσα σε λιγα δευτερολεπτα μια εκτυφλωτικη γυναικεια φιγουρα στεκοταν εκπληκτη μαζι με το ον στο δωματιο. Δεν λεχθηκε ουτε μια λεξη, δεν ακουστηκε ουτε ψιθυρος.
Η γυναικεια φιγουρα ανοιξε την πορτα που οδηγουσε στο υπογειο και μετα απο λιγο επεστρεψε κρατωντας ενα κουτι που αφησε με προσοχη στο πατωμα. Οση ωρα εκανε να βγαλει τα στολιδια εξω το ον ειχε εντοπισει μερικα ακομη σπιρτοκουτα στο γεισο της κουζινας μα παραδοξως δεν τα πηρε για να τ' αφομοιωσει. Ειχε σταθει και παρακολουθουσε τις κνησεις της γυναικας που μεθοδικα, σχεδον με αιθεριες κινησεις τοποθετουσε διαφορα αντικειμενα πανω στο δενδρο. Εμοιαζε να ειναι κατι που ειχε κανει παμπολλες φορες, ηξερε ακριβως που πηγαινε το καθε τι με αποτελεσμα να τελειωσει μεσα σε λιγα λεπτα.
================================
Τωρα ηταν η σειρα της ενεργειακης φιγουρας να σταθει και να παρακολουθησει το πλασμα που προσπαθουσε να κατανοησει το θεαμα που ειχε απεναντι του. Ενα τριγωνικο αντικειμενο, πλατυ στο κατω μερος που λεπταινε σταδιακα μεχρι την κορυφη του μ' ενα σωρο αντικειμενα πανω του που αντανακλουσαν το φως που ειχε εντεχνα τυλιχθει πανω στο αντικειμενο. Οσο και να προσπαθουσε ν' αντιληφθει την χρησιμοτητα η την αναγκαιοτητα του τιποτα απο τις απειρες γνωσεις του δεν το βοηθουσε. Οι αποπειρες που εκανε να το ταξινομησει καπου επεσαν στο κενο. Ηταν απλα ενα θεαμα που δεν ειχε απολυτως κανενα νοημα γι αυτο.
Ειδε την γυναικεια φιγουρα που το παρατηρουσε πια κι αυτη και προσπαθησε να μεταφρασει τις αντιδρασεις της αποτυγχανοντας εντελως και παλι. Τοτε την ειδε να το πλησιαζει και να κανει μια κινηση με το χερι της φερνοντας το κι ακουμπωντας το σε καποιο σημειο του φωτισμενου σωματος της. Διχως να λεχθει καμια φραση την ακουσε ολοκαθαρα.
-'Σ' ευχαριστω πολυ'.
===========================
Διχως καμια παρεμβαση απο το πλασμα η φωτεινη γυναικεια φιγουρα αρχισε σταδιακα να εξασθενει, να χανει λαμψη μεχρι που εσβησε εντελως και χαθηκε απο μπροστα του.
Ηταν πανευκολο για το ον να σκαλισει τις αναμνησεις του Τσαρλι, να εντοπισει την γυναικεια εκεινη μορφη και με τις απιστευτες ιδιοτητες που διεθετε να την επαναφερει απ' οπου βρισκοταν και να της δωσει υποσταση για περιορισμενο χρονικο διαστημα. Αφου ειχε ολοκληρωθει οτι επρεπε να συμβει το πλασμα δεν ειχε λογο να συνεχισει να την κραταει ακομα εκει, ετσι την αφησε να επιστρεψει οπου πλεον ανηκε. Τωρα ειχε απομεινει μονο του στο δωματιο, μ' ενα σχεδον ξεψυχισμενο τζακι να καιει οριακα κι ενα αντικειμενο που συνεχιζε απροσκοπτα να φεγγοβολει μεσα στο σκοταδι. Επεστρεψε στον καναπε και καθησε.
Κοιταξε το αδειο ποτηρι του Τσαρλι ακουμπισμενο διπλα στο τραπεζακι και το τασακι με τ' αποτσιγαρα του κι αρχισε ν' αφομοιωνει τα σπιρτα που ειχε βρει ενω το βλεμμα του πια ειχε προσανατολιστει και παλι στο τριγωνικο αντικειμενο απεναντι του.
==============================
Το φως ειχε επιστρεψει και χωνοταν αδιακριτα απο τις χαραμαδες του σπιτιου στο εσωτερικο του προσπαθωντας ζηλιαρικα να υποβαθμισει την φωτεινοτητα του τριγωνικου αντικειμενου.
Το πλασμα εξακολουθουσε να παραμενει ακινητο στον καναπε ενω την ιδια στιγμη η φιγουρα του Τσαρλι εκανε την εμφανιση της στο κεφαλοσκαλο και μαρμαρωσε αποτομα.
Τα ματια του δεν χορταιναν το θεαμα του χριστουγεννιατικου δεντρου, ενος δεντρου στολισμενου με τον ιδιο τροπο που το εκανε η πολυαγαπημενη του γυναικα.
Ενα τεραστιο χαμογελο εκανε την εμφανιση του στο προσωπο του την ιδια στιγμη που μια μικρη, ματωμενη κηλιδα εμφανιζοταν στο στηθος του κι αρχιζε να μεγαλωνει.
Το αψυχο σωμα του κατρακυλησε στην σκαλα και σταματησε μερικα εκατοστα απο το τριγωνικο αντικειμενο που εξακολουθουσε να σκορπαει φως τριγυρω.
Το πλασμα εξακολουθουσε να παραμενει καθισμενο στον καναπε κοιτωντας ποτε το αψυχο σωμα του Τσαρλι, ποτε το χριστουγεννιατικο δεντρο. Με μια ξαφνικη κινηση σηκωθηκε.
Ειχε τελειωσει με τον Τσαρλι, ηταν νωρις ακομα αλλα ειχε κι αλλα σπιτια που επρεπε να επισκεφτει σημερα.
ΤΕΛΟΣ
Ηπιε αλλη μια γουλια απο το ουισκι του και συνεχιζε να κοιταει απεναντι. Ηξερε πως τιποτα δεν επροκειτο να γινει οσο εξακολουθουσε να καθεται στο καναπε του και απλα ν' ατενιζει. Αν ηθελε να γινει η δουλεια επρεπε να σηκωθει και να ξεκινησει το συντομοτερο δυνατον. Η αληθεια ηταν πως δεν λειτουργουσε σωστα υπο πιεση κι αυτη τη δεδομενη στιγμη η πιεση ηταν ασφυκτικη. Επρεπε να σηκωθει, να ψαξει να βρει τα στολιδια και μετα να τα τοποθετησει επανω του με τον ιδιο τροπο που εκανε εκεινη αν ηθελε να εχει το ιδιο εντυπωσιακο αποτελεσμα που θυμοταν. Θα προλαβαινε ομως ? Ηξερε πως ηταν θεμα λιγων ωρων μεχρι να φτασουν και σ' αυτον και τοτε τιποτα απ' ολα αυτα δεν θα ειχε νοημα και σημασια. Οταν τον εβρισκαν θα ηταν και το τελος του, ενα τελος που ποτε δεν ειχε φανταστει πως μπορουσε να συνεβαινε παραμονη Χριστουγεννων. Ηδη ομως τα ειχε καταφερει καλυτερα απο πολλους αλλους που ειχαν εξοντωθει πολυ πιο γρηγορα, απλα τωρα ειχε ερθει η σειρα του.
Ηπιε αλλη μια γουλια ουισκι και σηκωθηκε αργα απο τον καναπε.
================================
Προερχοταν απο μια ακομη αποτυχια στο ψαξιμο οταν ακουσε το ξυλο της βεραντας να τριζει απαλα. Ειχαν ερθει κιολας ? Μα δεν ειχε προλαβει να κανει τιποτα. Ενα κυμα απογοητευσης τον πλημμυρισε κι ενα πικρο χαμογελο εκανε την εμφανιση του στο προσωπο του.
Πηρε μια βαθια ανασα, εκατσε παλι στον καναπε, πηρε το ποτηρι με το ουισκι στα χερια του και στυλωσε τα ματια του στην πορτα. Εκεινη ανοιξε ξαφνικα, χωρις προειδοποιηση.
Το πλασμα που μολις ειχε μπει μεσα θα μπορουσε καλλιστα να ειναι το πιο αρρωστημενο κυημα μιας παραληρηματικης, οργιαζουσας φαντασιας. Στην θεση του κεφαλιου υπηρχε μια διαυγης σφαιρα, σαν κρυσταλλινη, που συνεχως αλλαζε χρωματα αναλογα με τις διαθεσεις του ιδιοκτητη του, ο κορμος ηταν ενα συμπλεγμα απο ζωντανα καλωδια - η κατι παραπλησιο - που κινουνταν αεναα προς καθε κατευθυνση κι ενιοτε χανονταν μεσα στην κρυσταλλινη σφαιρα, ενω αντι για χερια και ποδια το ον διεθετε ευπλαστες, ζελατινωδεις αποληξεις που αναλογα με τις ορεξεις του πλασματος γινονταν διαφανεις η συμπαγεις με μια αποκρουστικη μυρωδια.
=============================
-'Καθησε' ειπε ο αντρας διχως και ο ιδιος να καταλαβει πως ειχε ξεστομισει κατι τετοιο.
Το ον τον κοιταξε εξονυχιστικα και διχως να γυρισει εκανε ενα νευμα με μια απο τις ζελατινωδεις αποληξεις του προς την πορτα. Η κινηση αυτη φρεναρε αποτομα ενα αλλο ζευγαρι αποληξεων να εισελθει στο σπιτι κοκκαλωνοντας τες στο ανοιγμα της πορτας. Μια δευτερη κινηση ηταν νοημα για την αποληξη ν' αποσυρθει κλεινοντας πισω την πορτα.
-'Θα πιεις ενα' ? ειπε ο αντρας ενω ταυτοχρονα κραδαινε το ποτηρι με το ουισκι στον αερα προσπαθωντας να κανει το ον να καταλαβει τι του ελεγε. 'Ειναι απο τα καλυτερα που υπαρχουν' προσθεσε 'δεν τα φτιαχνουν πια οπως παλια'.
-'Δεν ειναι συμβατο μαζι μου' απαντησε το ον με μια φωνη σαν να περνουσε απο παλιο ασυρματο γεματο παρασιτα. 'Δεν θα ελεγα οχι ομως για ενα κουτι απ' αυτα' ειπε και με μια αποληξη εδειξε ενα κουτι σπιρτα ακουμπισμενα στο γεισο του αναμμενου τζακιου.
-'Παρε οσα θες' ειπε ο αντρας μ' ενα χαμογελο. 'Δεν θα μου χρειαστουν εμενα πια'.
=================================
Το πλασμα αρπαξε με τις αποληξεις του τρια κουτια σπιρτα και κατελαβε τον καναπε που βρισκοταν αντικρυστα στον αντρα. Η κρυσταλλινη σφαιρα στριφογυριζε προσπαθωντας να καταγραψει τον χωρο ενω τα σπιρτα αφομοιωνονταν απο τις αποληξεις σε δευτερολεπτα.
-'Τσαρλι ΜακΚορμικ' ειπε ο αντρας πινοντας αλλη μια γουλια απο το ουισκι του.
Ενας ηχος σαν τριβη μεταλλου σε μεταλλο τον εκανε να πιστεψει πως αυτο ενδεχομενως θα μπορουσε να ηταν το ονομα του εξωπραγματικου πλασματος και αμεσως το ξεχασε γνωριζοντας πως δεν θα μπορουσε ποτε να το προφερει.
-'Ειμαι ο τελευταιος εδω στην πλαγια' ? ρωτησε ο Τσαρλι.
-'Νομιζω πως οχι' απαντησε παντα με την ιδια φωνη το ον.
-'Βρηκατε μερα να ερθετε' ειπε ο Τσαρλι ενω ταυτοχρονα αναβε ενα τσιγαρο.
-'Τι εννοεις' ? ρωτησε το ον ενω παρακολουθουσε με ενδιαφερον την αναρχη πορεια του καπνου στον αερα μεχρι την στιγμη που διαλυοταν εντελως.
================================
-'Παραμονη Χριστουγεννων σημερα. Αλλα τι σου λεω τωρα εσενα. Που να ξερετε η να καταλαβετε τι ειναι Χριστουγεννα για μας τους γηινους. Μηπως ειχατε ποτε Χριστουγεννα εσεις εκει απ' οπου μας ηρθατε και μας εξοντωσατε ? Τελος παντως, κανε αυτο που πρεπει να γινει να τελειωνουμε μια ωρα αρχητερα' ειπε ο Τσαρλι.
-'Εξηγησε μου' ειπε το ον διχως να κουνηθει απο την θεση του.
Ο Τσαρλι πηρε μια βαθια ανασα, ηπιε λιγο ακομα απο το ουισκι του και ξεκινησε να μιλαει.
Οταν τελειωσε παρατηρησε το πλασμα να δει τι εντυπωση του ειχαν κανει οσα ειχε ακουσει.
-'Τοσο σημαντικο ειναι για σας ο στολισμος αυτου του αντικειμενου λοιπον' ? ρωτησε.
-'Μα τι σου λεω τοση ωρα' ? εκανε ο Τσαρλι. 'Εγω δυστυχως δεν το ειχα ποτε με τον στολισμο, μεταξυ μας δεν του εδινα ποτε σημασια, ολα η κυρα τα εκανε. Αυτο ηταν και το μεγαλο της παραπονο, οτι δεν συμμετειχα, οτι ημουνα αδιαφορος. Αλλα δεν της ειπα ποτε ποσο πολυ μου αρεσε το αποτελεσμα, ποσο υπεροχο ηταν τελικα'.
==============================
-'Γιατι' ? ρωτησε το πλασμα μ' εναν τονο σχεδον αποριας στην παραδοξη ομιλια του.
-'Τι τα σκαλιζεις τωρα' ? ειπε ο Τσαρλι σχεδον απογοητευμενος. 'Οτι εγινε εγινε, ανηκει πια στο παρελθον και στο παρον τα πραγματα δεν μοιαζουν ευοιωνα για μενα. Θα ηθελα να το εβλεπα μια τελευταια φορα πριν φυγω στολισμενο μα ξερω πως ο χρονος μου στερεψε πια'.
Το ον εμοιαζε σκεπτικο ενω αφομοιωνε και τα τελευταια σπιρτα που ειχε στις αποληξεις του.
-'Εχετε αυτην την περιεργη συνηθεια να κοιμαστε οταν ο τοπος δεν φωτιζεται' ειπε εξαφνα. 'Κι απο τι καταλαβαινω αυτο θα επρεπε να κανεις κι εσυ αυτη τη στιγμη. Γιατι λοιπον δεν πας ν' απενεργοποιηθεις και τα ξαναλεμε οταν επιστρεψει το φως' ?
Ο Τσαρλι κοντεψε να πνιγει με το ουισκι του ακουγοντας το.
-'Μου δινεις αυτη τη νυχτα δηλαδη' ? εκανε απορημενος.
-'Εσυ ειπες πως ειναι αυτη η παραμονη μεγαλη και σπουδαια για σενα. Σκεφτηκα πως θα ηθελες να την ζησεις' ειπε ενω ο Τσαρλι θα ορκιζοταν πως διεκρινε ενα χαμογελο στην ψυχρη κι ανεκφραστη κρυσταλλινη σφαιρα.
=============================
Αφου σιγουρευτηκε πως ο αποκαμωμενος Τσαρλι ειχε αποκοιμηθει το ον σταθηκε στην μεση του δωματιου ενωνοντας ολες τις αποληξεις του σε μια. Μια αποκοσμη δεσμη φωτος, εμπλουτισμενη με καθαρη ενεργεια, αρχισε να δημιουργειται, να μεγαλωνει σταδιακα και να παιρνει μορφη. Μεσα σε λιγα δευτερολεπτα μια εκτυφλωτικη γυναικεια φιγουρα στεκοταν εκπληκτη μαζι με το ον στο δωματιο. Δεν λεχθηκε ουτε μια λεξη, δεν ακουστηκε ουτε ψιθυρος.
Η γυναικεια φιγουρα ανοιξε την πορτα που οδηγουσε στο υπογειο και μετα απο λιγο επεστρεψε κρατωντας ενα κουτι που αφησε με προσοχη στο πατωμα. Οση ωρα εκανε να βγαλει τα στολιδια εξω το ον ειχε εντοπισει μερικα ακομη σπιρτοκουτα στο γεισο της κουζινας μα παραδοξως δεν τα πηρε για να τ' αφομοιωσει. Ειχε σταθει και παρακολουθουσε τις κνησεις της γυναικας που μεθοδικα, σχεδον με αιθεριες κινησεις τοποθετουσε διαφορα αντικειμενα πανω στο δενδρο. Εμοιαζε να ειναι κατι που ειχε κανει παμπολλες φορες, ηξερε ακριβως που πηγαινε το καθε τι με αποτελεσμα να τελειωσει μεσα σε λιγα λεπτα.
================================
Τωρα ηταν η σειρα της ενεργειακης φιγουρας να σταθει και να παρακολουθησει το πλασμα που προσπαθουσε να κατανοησει το θεαμα που ειχε απεναντι του. Ενα τριγωνικο αντικειμενο, πλατυ στο κατω μερος που λεπταινε σταδιακα μεχρι την κορυφη του μ' ενα σωρο αντικειμενα πανω του που αντανακλουσαν το φως που ειχε εντεχνα τυλιχθει πανω στο αντικειμενο. Οσο και να προσπαθουσε ν' αντιληφθει την χρησιμοτητα η την αναγκαιοτητα του τιποτα απο τις απειρες γνωσεις του δεν το βοηθουσε. Οι αποπειρες που εκανε να το ταξινομησει καπου επεσαν στο κενο. Ηταν απλα ενα θεαμα που δεν ειχε απολυτως κανενα νοημα γι αυτο.
Ειδε την γυναικεια φιγουρα που το παρατηρουσε πια κι αυτη και προσπαθησε να μεταφρασει τις αντιδρασεις της αποτυγχανοντας εντελως και παλι. Τοτε την ειδε να το πλησιαζει και να κανει μια κινηση με το χερι της φερνοντας το κι ακουμπωντας το σε καποιο σημειο του φωτισμενου σωματος της. Διχως να λεχθει καμια φραση την ακουσε ολοκαθαρα.
-'Σ' ευχαριστω πολυ'.
===========================
Διχως καμια παρεμβαση απο το πλασμα η φωτεινη γυναικεια φιγουρα αρχισε σταδιακα να εξασθενει, να χανει λαμψη μεχρι που εσβησε εντελως και χαθηκε απο μπροστα του.
Ηταν πανευκολο για το ον να σκαλισει τις αναμνησεις του Τσαρλι, να εντοπισει την γυναικεια εκεινη μορφη και με τις απιστευτες ιδιοτητες που διεθετε να την επαναφερει απ' οπου βρισκοταν και να της δωσει υποσταση για περιορισμενο χρονικο διαστημα. Αφου ειχε ολοκληρωθει οτι επρεπε να συμβει το πλασμα δεν ειχε λογο να συνεχισει να την κραταει ακομα εκει, ετσι την αφησε να επιστρεψει οπου πλεον ανηκε. Τωρα ειχε απομεινει μονο του στο δωματιο, μ' ενα σχεδον ξεψυχισμενο τζακι να καιει οριακα κι ενα αντικειμενο που συνεχιζε απροσκοπτα να φεγγοβολει μεσα στο σκοταδι. Επεστρεψε στον καναπε και καθησε.
Κοιταξε το αδειο ποτηρι του Τσαρλι ακουμπισμενο διπλα στο τραπεζακι και το τασακι με τ' αποτσιγαρα του κι αρχισε ν' αφομοιωνει τα σπιρτα που ειχε βρει ενω το βλεμμα του πια ειχε προσανατολιστει και παλι στο τριγωνικο αντικειμενο απεναντι του.
==============================
Το φως ειχε επιστρεψει και χωνοταν αδιακριτα απο τις χαραμαδες του σπιτιου στο εσωτερικο του προσπαθωντας ζηλιαρικα να υποβαθμισει την φωτεινοτητα του τριγωνικου αντικειμενου.
Το πλασμα εξακολουθουσε να παραμενει ακινητο στον καναπε ενω την ιδια στιγμη η φιγουρα του Τσαρλι εκανε την εμφανιση της στο κεφαλοσκαλο και μαρμαρωσε αποτομα.
Τα ματια του δεν χορταιναν το θεαμα του χριστουγεννιατικου δεντρου, ενος δεντρου στολισμενου με τον ιδιο τροπο που το εκανε η πολυαγαπημενη του γυναικα.
Ενα τεραστιο χαμογελο εκανε την εμφανιση του στο προσωπο του την ιδια στιγμη που μια μικρη, ματωμενη κηλιδα εμφανιζοταν στο στηθος του κι αρχιζε να μεγαλωνει.
Το αψυχο σωμα του κατρακυλησε στην σκαλα και σταματησε μερικα εκατοστα απο το τριγωνικο αντικειμενο που εξακολουθουσε να σκορπαει φως τριγυρω.
Το πλασμα εξακολουθουσε να παραμενει καθισμενο στον καναπε κοιτωντας ποτε το αψυχο σωμα του Τσαρλι, ποτε το χριστουγεννιατικο δεντρο. Με μια ξαφνικη κινηση σηκωθηκε.
Ειχε τελειωσει με τον Τσαρλι, ηταν νωρις ακομα αλλα ειχε κι αλλα σπιτια που επρεπε να επισκεφτει σημερα.
ΤΕΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου