ΚΟΥΡΕΛΟΧΑΡΤΟ
Ο Λιαμ Φινλευ κατεβασε μονορουφι αλλο ενα Redbreast κι επιτακτικα ακουμπησε το ποτηρι στο γεισο του μπαρ ζητωντας απο τον μπαρμαν να το ξαναγεμισει. Ο Σιμους Ο' Νερι τον κοιταξε και κουνησε απογοητευμενος το κεφαλι του ενω ξαναγεμιζε το ποτηρι με το χρυσαφενιο υγρο. Τους ηξερε κατι τετοιους δημοσιογραφους του γλυκου νερου. Ο ενθουσιασμος τους κρατουσε μεχρι την στιγμη που ανακαλυπταν που τους ειχαν στειλει και για ποιο λογο στην πραγματικοτητα. Μετα κατερρεαν αυτοστιγμει και βουλιαζαν σ' ενα ωκεανο αλκοολ προσπαθωντας να βρουν εκει διεξοδο απο το προβλημα που επρεπε να αντιμετωπισουν.
Η αληθεια ηταν πως τον λυποταν το φουκαρα τον Φινλευ. Ουτε 30 χρονων καλα - καλα, αδυνατος, κοκκινομαλλης, κλασσικη περιπτωση καταχλωμου Ιρλανδου που παλευε εναντια στην αφορητη ζεστη και την εγκληματικη υγρασια του Ακομπο, μιας πολης ξεχασμενης απ' ολους, στο Νοτιο Σουδαν.
Αν συνυπολογιζε σ' ολα αυτα πως απειχαν χρονικα λιγοτερο απο μια βδομαδα απο την πρωτοχρονια και το νεο ετος απορουσε πως αυτος ο λεπτοκαμωμενος Ιρλανδος αντεχε ακομα.
==========================
Ο υποκωφος γδουπος του νεαρου που μολις ειχε πεσει απο το καθισμα του στο μπαρ με δυναμη στο πατωμα του διεκοψε αποτομα τις σκεψεις κι ετρεξε να σκυψει απο πανω του. Καταλαβε πως τιποτα το ανησυχητικο δεν συνεβαινε οταν τον ειδε, ακομα ξαπλωμενο στο πατωμα, να του μουρμουραει πως ηθελε κι αλλο Redbreast. Τον αφησε να παραμιλαει κι βγηκε απο το μπαρ να βρει τον Ντουαντα Μικεμπ, τον οδηγο του. Τον εντοπισε λιγα μετρα πιο κατω να συνομιλει με καποιους ομοεθνεις του ενω ταυτοχρονα χειρονομουσε εντονα στον αερα. Του εξηγησε τι ειχε συμβει και οι δυο αντρες επεστρεψαν στο μπαρ την στιγμη ακριβως που ο μεθυσμενος Λιαμ ειχε γειρει προς την μεσα μερια του μπαρ προσπαθωντας να πιασει το Redbreast.
Με κοπο ο Ντουαντα κατορθωσε να τον αποσπασει απο το μπαρ και σχεδον κουβαλωντας τον μπορεσε να φτασει στο ξενοδοχειο του. Τον ξαπλωσε στο κρεβατι του και μεχρι να βγει απο το δωματιο του ο Λιαμ Φινλευ ειχε ηδη αποκοιμηθει. Θα τον χρειαζοταν αυτον τον υπνο, την επομενη ειχε πρωινο εγερτηριο και δυσκολη μερα ν' ακολουθει.
================================
Το μονο θετικο με το σφυροκοπημα στα μηλιγγια του ηταν πως ενιοτε αποκτουσε ρυθμο κι ετσι γινοταν επιεικως υποφερτο, ομως το μονο πραγμα που μπορουσε τωρα να βοηθησει ηταν ενας δυνατος, ντοπιος καφες. Η νοερη ικεσια του εισακουστηκε απο ακατανοητες δυναμεις και η πορτα του δωματιου του ανοιξε αποτομα. Ο Ντουαντα, ο οδηγος του, μολις ειχε μπει μεσα κρατωντας μια κουπα αχνιστο καφε. Μετα την τριτη γουλια ενοιωθε πως συνερχοταν.
-'Εισαι δυο μερες εδω και το μονο που εχεις καταφερει ειναι ν' αδειαζεις την καβα του Ο' Νερι. Σημερα, οτι και να γινει, θα παμε για την φωτογραφιση' του ειπε επιτακτικα.
Ο Λιαμ τον κοιταξε μ' ενα παραπονεμενο υφος σαν μικρο παιδι που μολις ειχε κανει σκανταλια.
-'Δεν ξερω' ειπε 'η αληθεια ειναι πως δεν αισθανομαι πολυ καλα'.
-'Δεν εχεις περιθωριο πια Λιαμ' απαντησε ο Ντουαντα 'περνανε οι μερες'.
-'Εχεις δικιο, το ξερω' αναστεναξε ο Λιαμ και σηκωθηκε αργα. 'Πηγαινε να ετοιμασεις το αυτοκινητο και σε δεκα λεπτα θα ειμαι κατω' προσθεσε.
==================================
Το περιοδικο με το οποιο συνεργαζοταν τον ειχε στειλει εκει για μια σειρα φωτογραφιων ενος σπανιου ειδους νυχτεριδας 'παντα' που ειχε ανακαλυφθει πριν μερικα χρονια. Του καλυπτε τα εισιτηρια, την διαμονη σε ξενοδοχειο, την μισθωση οδηγου και ολοκληρο το ποσο που θα δαπανουσε για τον εαυτο του προσκομιζοντας τις απαραιτητες αποδειξεις. Κατω απο αλλες συνθηκες ολο το σεναριο θα φανταζε ιδανικο μα για τον Λιαμ, που στο μυαλο του ειχε πλασει κατι που ουδεμια σχεση ειχε με αυτο που συναντησε, αυτο ολο εμοιαζε περισσοτερο με καταναγκαστικα εργα παρα με δουλεια. Επρεπε ομως να ξεμπερδευει απο κει το συντομοτερο δυνατον γιατι ειχε υποσχεθει στην Τζουν πως θα εκαναν μαζι πρωτοχρονια.
Θεε μου, ειχε ξεχασει σχεδον τελειως την Τζουν. Δεν ειχε καν κοιταξει ακομα για δωρο.
Ο συνδυασμος Τζουν και καφε τον συνεφερε τελειως. Ο Ντουαντα ειχε δικιο. Σημερα επρεπε να ξεκινησει την φωτογραφιση κι αν ηταν τοσο καλος οσο ο ιδιος πιστευε αλλα υποστηριζαν και οι αλλοι, ισως σε δυο μερες να ειχε φερει σε περας την αγγαρεια της νυχτεριδας 'παντα'.
================================
Ενα απο τα θετικα της ολης καταστασης ηταν πως η συγκεκριμενη νυχτεριδα σουλατσαριζε και με το φως της ημερας, πραγμα που σημαινε πως δεν ηταν αναγκαιο να τσαλαβουταει μεσα σε λασπονερα στα μαυρα σκοταδια διχως να βλεπει την μυτη του ψαχνοντας για κατι που εκμεταλλευομενο την νυχτα θα του εβγαζε ισως κοροιδευτικα την γλωσσα για την προσπαθεια του. Ο Ντουαντα απο την αλλη ηταν ο καλυτερος οδηγος που μπορουσε να βρει στο Ακομπο και τον ειχε διαβεβαιωσει πως ηξερε ακριβως που θα τον πηγαινε για την φωτογραφιση.
Αυτος ηταν ακριβως και ο λογος που οσο και να δυσανασχετησε οταν εφτασαν, μετα απο δυο ωρες διαδρομη ακολουθωντας το ποταμι Πιμπορ, στο προορισμο τους δεν εκανε κανενα σχολιο.
Για τις επομενες τρεις σχεδον ωρες τραβουσε φωτογραφιες αυτης της παραδοξης νυχτεριδας μεχρι που η κουραση κατεβαλλε το κορμι του. Δεν θα εβλεπε ποτε τον μικρο οικισμο ενα χιλιομετρο πιο περα αν δεν ειχε ανεβει σ' ενα λοφισκο ακολουθωντας ενα μικρο σμηνος νυχτεριδων μοχθωντας για καποιες εντυπωσιακες ληψεις.
==================================
Στην επιμονη αρνηση του Ντουαντα να πανε μεχρι εκει αντεταξε το επιχειρημα πως ηθελε να τραβηξει και καποιους ντοπιους που ζουσαν τοσο κοντα σ' εκεινο το περιεργο πλασμα και να μαθει την γνωμη τους. Ομως, μολονοτι δεν ρωτησε αρχικα, η αρνηση του οδηγου του γεννησε αποριες. Ο οικισμος δεν ηταν κατι αλλο απο μερικα λασποσπιτα, χτισμενα διπλα ακριβως στο ποταμι και προς μεγαλη απογοητευση του Λιαμ οι μονοι κατοικοι εκεινη την στιγμη ηταν ενα τσουρμο πιτσιρικια που επαιζαν στα βρωμονερα. Οπως του ειπε ο Ντουαντε οι λιγοι ενηλικες που υπηρχαν ειχαν βγει πολυ νωρις ανοικτα στο ποταμι για την καθημερινη ψαρια και θα επεστρεφαν λιγο πριν την δυση του ηλιου. Ετσι ο Λιαμ, χρησιμοποιωντας τον Ντουαρτε σαν μεταφραστη, αποπειραθηκε να συνομιλησει με τα παιδια. Στην εκπληξη του οταν του ευχηθηκαν καλα Χριστουγεννα και καλο νεο ετος ο οδηγος του εξηγησε πως ηταν βαπτισμενοι χριστιανοι, γνωριζαν δε και ακολουθουσαν τα εθιμα των ημερων. Απ' ολα τα παιδια που ειχαν συνωστιστει γυρω του εντυπωση του εκανε ενα κοριτσακι που δεν ειχε βγαλει αχνα.
===============================
Ουτε ο ιδιος δεν καταλαβε ποια παρορμηση ηταν αυτη που τον εκανε να ρωτησει τι δωρο ηθελαν να τους φερει ο Αγιος που ειχε την τιμητικη του εκεινες τις μερες. Ομως παρα τις επανειλημμενες φορες που ρωτησε κανενα απο τα παιδια δεν μιλησε κι αυτο ηταν κατι που τον παραξενεψε.
Τις τρεις επομενες μερες συνεχιζε να πηγαινει στο σημειο που ζουσε η νυχτεριδα 'παντα' και να επισκεπτεται τον οικισμο. Την τριτη μερα, την ωρα που ετοιμαζονταν να φυγουν, εγιναν ολα.
Ο Ντουαντα ηταν πολυ ανησυχος, τον προετρεπε να φυγουν οσο πιο γρηγορα μπορουσαν και υποκυψε στις πιεσεις του ενω ρωτουσε επιμονα το γιατι. Την ωρα που εμπαινε στο τζιπ, το αμιλητο τοσες μερες κοριτσακι ετρεξε, του εδωσε ενα τσαλακωμενο χαρτι κι εξαφανιστηκε.
Αυτα που συνεβησαν μετα δεν του εδωσαν την ευκαιρια να δει τι υπηρχε στο χαρτι.
Ενα συνοθυλευμα θρυμματισμενων τζαμιων ποτισμενα με ζεστο αιμα και κομματια σαρκας τον περιελουσαν ενω βρισκοταν καθισμενος στο καθισμα του συνοδηγου και για μερικα δευτερολεπτα παρεμεινε μαρμαρωμενος διχως καμια αντιδραση.
==============================
Στις ερωτησεις των αστυνομικων στο τμημα του Ακομπο δεν θυμοταν καθολου πως ειχε ριξει το ακεφαλο, αψυχο σωμα του Ντουαντα στο δικο του καθισμα και ειχε βρεθει πισω απο το τιμονι. Μολονοτι ειχαν περασει ωρες απο το συμβαν τα χερια του ετρεμαν ακομα ενω κατα διαστηματα τα ματια του επαιρναν ενα απλανες βλεμμα. Του εξηγησαν πως ειχαν δεχτει επιθεση απο καποιο παρανομο στρατιωτικο παρακλαδι του SPLM-IO που λυμαινοταν την περιοχη επειδη ειχαν επισκεφθει τον οικισμο που το SPLM-IO θερουσε δικο του.
===============================
Το χερι του ασυναισθητα πηγε στην τσεπη του κι εβγαλε το τσαλακωμενο χαρτι που του ειχε δωσει το κοριτσακι πριν συμβουν ολα αυτα τα γεγονοτα. Ηταν γραμμενο στην τοπικη διαλεκτο και ζητησε απο εναν αστυνομικο να του το μεταφρασει. Καθε ικμαδα δυναμης που ειχε χαθηκε αποτομα κι επεσε στα γονατα με το κεφαλι σκυμμενο ενω το χαρτι γλυστρησε απο τα δαχτυλα του.
Εκλαιγε. Δεν περιμενε ποτε πως θα συνεβαινε κατι τετοιο μα εκλαιγε γοερα. Τα ματια του ειχαν θολωσει απο τα δακρυα ενω λυγμοι τρανταζαν καθε λιγο το κορμι του.
Αν υπηρχε Θεος αυτο το μερος δεν το ηξερε. Αν υπηρχε Θεος αυτο το μερος δεν τον ενοιαζε.
Λιγο πιο περα το κουρελοχαρτο που του ειχε πεσει απο τα δαχτυλα επεπλεε στα θολα, βρωμικα νερα που αφαιρουσαν γοργα οτι ειχε γραφτει πανω του σβηνοντας το για παντα.
Για λιγα δευτερολεπτα ακομα αν καποιος το κοιταζε θα μπορουσε ακομα να το διαβασει και να μαθει ποιο ηταν το δωρο που ειχε ζητησει το κοριτσακι για το νεο ετος.
'Να ειμαστε ολοι ακομα ζωντανοι οταν ερθει ο καινουργιος χρονος'.
ΤΕΛΟΣ
Το μονο θετικο με το σφυροκοπημα στα μηλιγγια του ηταν πως ενιοτε αποκτουσε ρυθμο κι ετσι γινοταν επιεικως υποφερτο, ομως το μονο πραγμα που μπορουσε τωρα να βοηθησει ηταν ενας δυνατος, ντοπιος καφες. Η νοερη ικεσια του εισακουστηκε απο ακατανοητες δυναμεις και η πορτα του δωματιου του ανοιξε αποτομα. Ο Ντουαντα, ο οδηγος του, μολις ειχε μπει μεσα κρατωντας μια κουπα αχνιστο καφε. Μετα την τριτη γουλια ενοιωθε πως συνερχοταν.
-'Εισαι δυο μερες εδω και το μονο που εχεις καταφερει ειναι ν' αδειαζεις την καβα του Ο' Νερι. Σημερα, οτι και να γινει, θα παμε για την φωτογραφιση' του ειπε επιτακτικα.
Ο Λιαμ τον κοιταξε μ' ενα παραπονεμενο υφος σαν μικρο παιδι που μολις ειχε κανει σκανταλια.
-'Δεν ξερω' ειπε 'η αληθεια ειναι πως δεν αισθανομαι πολυ καλα'.
-'Δεν εχεις περιθωριο πια Λιαμ' απαντησε ο Ντουαντα 'περνανε οι μερες'.
-'Εχεις δικιο, το ξερω' αναστεναξε ο Λιαμ και σηκωθηκε αργα. 'Πηγαινε να ετοιμασεις το αυτοκινητο και σε δεκα λεπτα θα ειμαι κατω' προσθεσε.
==================================
Το περιοδικο με το οποιο συνεργαζοταν τον ειχε στειλει εκει για μια σειρα φωτογραφιων ενος σπανιου ειδους νυχτεριδας 'παντα' που ειχε ανακαλυφθει πριν μερικα χρονια. Του καλυπτε τα εισιτηρια, την διαμονη σε ξενοδοχειο, την μισθωση οδηγου και ολοκληρο το ποσο που θα δαπανουσε για τον εαυτο του προσκομιζοντας τις απαραιτητες αποδειξεις. Κατω απο αλλες συνθηκες ολο το σεναριο θα φανταζε ιδανικο μα για τον Λιαμ, που στο μυαλο του ειχε πλασει κατι που ουδεμια σχεση ειχε με αυτο που συναντησε, αυτο ολο εμοιαζε περισσοτερο με καταναγκαστικα εργα παρα με δουλεια. Επρεπε ομως να ξεμπερδευει απο κει το συντομοτερο δυνατον γιατι ειχε υποσχεθει στην Τζουν πως θα εκαναν μαζι πρωτοχρονια.
Θεε μου, ειχε ξεχασει σχεδον τελειως την Τζουν. Δεν ειχε καν κοιταξει ακομα για δωρο.
Ο συνδυασμος Τζουν και καφε τον συνεφερε τελειως. Ο Ντουαντα ειχε δικιο. Σημερα επρεπε να ξεκινησει την φωτογραφιση κι αν ηταν τοσο καλος οσο ο ιδιος πιστευε αλλα υποστηριζαν και οι αλλοι, ισως σε δυο μερες να ειχε φερει σε περας την αγγαρεια της νυχτεριδας 'παντα'.
================================
Ενα απο τα θετικα της ολης καταστασης ηταν πως η συγκεκριμενη νυχτεριδα σουλατσαριζε και με το φως της ημερας, πραγμα που σημαινε πως δεν ηταν αναγκαιο να τσαλαβουταει μεσα σε λασπονερα στα μαυρα σκοταδια διχως να βλεπει την μυτη του ψαχνοντας για κατι που εκμεταλλευομενο την νυχτα θα του εβγαζε ισως κοροιδευτικα την γλωσσα για την προσπαθεια του. Ο Ντουαντα απο την αλλη ηταν ο καλυτερος οδηγος που μπορουσε να βρει στο Ακομπο και τον ειχε διαβεβαιωσει πως ηξερε ακριβως που θα τον πηγαινε για την φωτογραφιση.
Αυτος ηταν ακριβως και ο λογος που οσο και να δυσανασχετησε οταν εφτασαν, μετα απο δυο ωρες διαδρομη ακολουθωντας το ποταμι Πιμπορ, στο προορισμο τους δεν εκανε κανενα σχολιο.
Για τις επομενες τρεις σχεδον ωρες τραβουσε φωτογραφιες αυτης της παραδοξης νυχτεριδας μεχρι που η κουραση κατεβαλλε το κορμι του. Δεν θα εβλεπε ποτε τον μικρο οικισμο ενα χιλιομετρο πιο περα αν δεν ειχε ανεβει σ' ενα λοφισκο ακολουθωντας ενα μικρο σμηνος νυχτεριδων μοχθωντας για καποιες εντυπωσιακες ληψεις.
==================================
Στην επιμονη αρνηση του Ντουαντα να πανε μεχρι εκει αντεταξε το επιχειρημα πως ηθελε να τραβηξει και καποιους ντοπιους που ζουσαν τοσο κοντα σ' εκεινο το περιεργο πλασμα και να μαθει την γνωμη τους. Ομως, μολονοτι δεν ρωτησε αρχικα, η αρνηση του οδηγου του γεννησε αποριες. Ο οικισμος δεν ηταν κατι αλλο απο μερικα λασποσπιτα, χτισμενα διπλα ακριβως στο ποταμι και προς μεγαλη απογοητευση του Λιαμ οι μονοι κατοικοι εκεινη την στιγμη ηταν ενα τσουρμο πιτσιρικια που επαιζαν στα βρωμονερα. Οπως του ειπε ο Ντουαντε οι λιγοι ενηλικες που υπηρχαν ειχαν βγει πολυ νωρις ανοικτα στο ποταμι για την καθημερινη ψαρια και θα επεστρεφαν λιγο πριν την δυση του ηλιου. Ετσι ο Λιαμ, χρησιμοποιωντας τον Ντουαρτε σαν μεταφραστη, αποπειραθηκε να συνομιλησει με τα παιδια. Στην εκπληξη του οταν του ευχηθηκαν καλα Χριστουγεννα και καλο νεο ετος ο οδηγος του εξηγησε πως ηταν βαπτισμενοι χριστιανοι, γνωριζαν δε και ακολουθουσαν τα εθιμα των ημερων. Απ' ολα τα παιδια που ειχαν συνωστιστει γυρω του εντυπωση του εκανε ενα κοριτσακι που δεν ειχε βγαλει αχνα.
===============================
Ουτε ο ιδιος δεν καταλαβε ποια παρορμηση ηταν αυτη που τον εκανε να ρωτησει τι δωρο ηθελαν να τους φερει ο Αγιος που ειχε την τιμητικη του εκεινες τις μερες. Ομως παρα τις επανειλημμενες φορες που ρωτησε κανενα απο τα παιδια δεν μιλησε κι αυτο ηταν κατι που τον παραξενεψε.
Τις τρεις επομενες μερες συνεχιζε να πηγαινει στο σημειο που ζουσε η νυχτεριδα 'παντα' και να επισκεπτεται τον οικισμο. Την τριτη μερα, την ωρα που ετοιμαζονταν να φυγουν, εγιναν ολα.
Ο Ντουαντα ηταν πολυ ανησυχος, τον προετρεπε να φυγουν οσο πιο γρηγορα μπορουσαν και υποκυψε στις πιεσεις του ενω ρωτουσε επιμονα το γιατι. Την ωρα που εμπαινε στο τζιπ, το αμιλητο τοσες μερες κοριτσακι ετρεξε, του εδωσε ενα τσαλακωμενο χαρτι κι εξαφανιστηκε.
Αυτα που συνεβησαν μετα δεν του εδωσαν την ευκαιρια να δει τι υπηρχε στο χαρτι.
Ενα συνοθυλευμα θρυμματισμενων τζαμιων ποτισμενα με ζεστο αιμα και κομματια σαρκας τον περιελουσαν ενω βρισκοταν καθισμενος στο καθισμα του συνοδηγου και για μερικα δευτερολεπτα παρεμεινε μαρμαρωμενος διχως καμια αντιδραση.
==============================
Στις ερωτησεις των αστυνομικων στο τμημα του Ακομπο δεν θυμοταν καθολου πως ειχε ριξει το ακεφαλο, αψυχο σωμα του Ντουαντα στο δικο του καθισμα και ειχε βρεθει πισω απο το τιμονι. Μολονοτι ειχαν περασει ωρες απο το συμβαν τα χερια του ετρεμαν ακομα ενω κατα διαστηματα τα ματια του επαιρναν ενα απλανες βλεμμα. Του εξηγησαν πως ειχαν δεχτει επιθεση απο καποιο παρανομο στρατιωτικο παρακλαδι του SPLM-IO που λυμαινοταν την περιοχη επειδη ειχαν επισκεφθει τον οικισμο που το SPLM-IO θερουσε δικο του.
Τα πραγματα ηταν απλα. Οσοι δεν συντασσονταν με τον SPLM-IO ηταν πιθανοι αντιπαλοι κι επρεπε να εξοντωθουν. Οταν ο Λιαμ ρωτησε για την τυχη του οικισμου οι αστυνομικοι απλα σηκωσαν αδιαφορα τους ωμους. Εκαναν οτι μπορουσαν μα δεν θα τα εβαζαν με πληρη εξοπλισμενη στρατιωτικη μοναδα. Τον κρατησαν ολο το βραδυ για καταθεση και τον αφησαν λιγο πριν ξημερωσει να γυρισει στο ξενοδοχειο του με τον ορο να επεστρεφε την επομενη. Βρηκε κουραγιο να κανει ενα μπανιο για να ξεπλυνει τα κοματια του Ντουαντα απο πανω του και βυθιστηκε σ' εναν ληθαργικο υπνο.
================================
Οταν ξυπνησε ηταν αργα το μεσημερι. Πηρε τηλεφωνο στο αεροδρομιο να κλεισει εισιτηριο για την πρωτη πρωινη πτηση που υπηρχε την επομενη. Δεν εμενε δευτερολεπτο πια σ'αυτην την χωρα, αυτο που ειχε βιωσει ηταν πανω απο τις δυναμεις του. Πηγε στο αστυνομικο τμημα για την ολοκληρωση της καταθεσης του και διαπιστωσε πως ολοι ηταν αναστατοι. Ρωτησε να μαθει τι συνεβαινε κι ενας αστυνομικος του ειπε πως ο οικισμος ειχε δεχτει επιθεση απο το SPLM-IO και ηδη περιπολικα και ασθενοφορα εσπευδαν στην περιοχη. Ενοιωσε ενα κομπο να του σφιγγει το στομαχι και ζητησε να μεταβει και ο ιδιος εκει με καποιο περιπολικο. Παραδοξως οι αστυνομικοι του εκαναν το χατηρι. Οταν εφτασε εκει δεν του επετρεψαν να περασει την περιμετρικη ζωνη που ειχε ηδη δημιουργηθει. Τα φτωχα αγγλικα των αστυνομικων δεν βοηθουσαν στο να καταλαβει τι ειχε ακριβως συμβει μα μερικα πραγματα δεν απαιτουν μεταφραση για να τα καταλαβει καποιος. Τα ξεσκεπαστα φορεια με τους νεκρους περνουσαν απο μπροστα του μα αυτος ειχε ματια μονο για ενα, βουτηγμενο στα αιματα μ' ενα κοριτσακι πανω του.================================
===============================
Το χερι του ασυναισθητα πηγε στην τσεπη του κι εβγαλε το τσαλακωμενο χαρτι που του ειχε δωσει το κοριτσακι πριν συμβουν ολα αυτα τα γεγονοτα. Ηταν γραμμενο στην τοπικη διαλεκτο και ζητησε απο εναν αστυνομικο να του το μεταφρασει. Καθε ικμαδα δυναμης που ειχε χαθηκε αποτομα κι επεσε στα γονατα με το κεφαλι σκυμμενο ενω το χαρτι γλυστρησε απο τα δαχτυλα του.
Εκλαιγε. Δεν περιμενε ποτε πως θα συνεβαινε κατι τετοιο μα εκλαιγε γοερα. Τα ματια του ειχαν θολωσει απο τα δακρυα ενω λυγμοι τρανταζαν καθε λιγο το κορμι του.
Αν υπηρχε Θεος αυτο το μερος δεν το ηξερε. Αν υπηρχε Θεος αυτο το μερος δεν τον ενοιαζε.
Λιγο πιο περα το κουρελοχαρτο που του ειχε πεσει απο τα δαχτυλα επεπλεε στα θολα, βρωμικα νερα που αφαιρουσαν γοργα οτι ειχε γραφτει πανω του σβηνοντας το για παντα.
Για λιγα δευτερολεπτα ακομα αν καποιος το κοιταζε θα μπορουσε ακομα να το διαβασει και να μαθει ποιο ηταν το δωρο που ειχε ζητησει το κοριτσακι για το νεο ετος.
'Να ειμαστε ολοι ακομα ζωντανοι οταν ερθει ο καινουργιος χρονος'.
ΤΕΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου