GIORGOS ATHANASSOPOULOS

                             ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ

Κοιταξε στο βαθος και χαμογελασε πικρα. Η συναξη συνεχιζοταν σταθερα μα τωρα ειχε την αισθηση πως ο χρονος που απαιτειτο για κατι τετοιο ειχε αυξηθει σταδιακα. Ξεκινησε μ' ενα μικρο, μαυρο συννεφο και τωρα, μιση ωρα σχεδον μετα, ολος ο ουρανος στα νοτιοδυτικα εμοιαζε καλυμμενος απο μια σκουρα, εντονη απειλη που κατευθυνοταν προς το μερος του. Αλλη μια καταιγιδα υψηλων εντασεων βρισκοταν προ των πυλων και σε λιγες ωρες θα ξεσπουσε ανελεητα και στην δικη του περιοχη. Κατω απο αλλες, φυσιολογικες συνθηκες το ζητημα θα του ηταν απλα αδιαφορο. Ουτε η πρωτη ουτε η τελευταια φορα θα ηταν. Κουνησε απογοητευμενος το κεφαλι και αφησε λιγο ακομα απο το χρυσαφενιο ιρλανδεζικο ουισκι να κατεβει στο λαρυγγι του.

Η αληθεια ηταν πως οντως δεν ηταν η πρωτη φορα αλλα ενδεχομενως να ηταν η τελευταια.

Εστρεψε το κεφαλι του προς την οθονη του υπολογιστη του. Δεν συνετρεχε λογος να παρακολουθει τις διεργασιες που λαμβαναν χωρα, ηξερε πολυ καλα τι συνεβαινε. Αυτο που δεν γνωριζε ηταν το αν θα προλαβαινε να δει αυτην την μαλλον τελευταια καταιγιδα της ζωης του.

                 ====================================

Ο Λουκ Μπαρστοου ηταν απο τους ελαχιστους ανθρωπους που ποτε μια νεα εφαρμογη στους υπολογιστες δεν θα του δημιουργουσε εκπληξη, απορια η θαυμασμο. Κι αυτο γιατι ηταν απο εκεινους τους ελαχιστους ανθρωπους που δημιουργουσαν αυτες τις εφαρμογες.

Η δουλεια του σ' εκεινον τον τεχνολογικο κολοσσο ηταν αυτη ακριβως. Πληρωνοταν αδρα για να βαζει το μυαλο του να δουλευει με τετοιον τροπο που συνεχως να γεννουσε καινουργιες ιδεες σε εφαρμογες που θα γινοταν απαραιτητες σε δισεκατομμυρια κοσμο πανω στον πλανητη. Η φιλοσοφια του ηταν απλη. Οταν μπορεις ν' αφουγκραστεις τις αναγκες του κοσμου αυτοματα εχεις μπροστα σου ενα ατελειωτο πεδιο επεξεργασιας πληροφοριων και συνεχων πειραματισμων οι οποιοι αναποφευκτα καποια στιγμη θα οδηγησουν σε μια ιδεα που η υλοποιηση της θα ειχε την αντιστοιχη ανταποκριση στους υποψηφιους ενδιαφερομενους. Κι ο Λουκ Μπαρστοου το εκανε αυτο με μεγαλη επιτυχια. Οτι ειχε προτεινει μεχρι στιγμης ειχε βρει ευηκοα ωτα απο τους προισταμενους του. Αυτο το τελευταιο ομως δεν θα το μαθαιναν ποτε.

                     ==============================

Η ιδεα δεν ειχε εμφανιστει αποτομα στο κεφαλι του μια ωραια πρωια. Δεν ηταν αυτος ο τροπος με τον οποιο λειτουργουσε ο Λουκ. Οσο απιστευτο η αδιανοητο κι αν εμοιαζε τωρα ο υπευθυνος γι αυτην την εξαιρετικη, οσο και απλη ιδεα ηταν εκεινος ο καταραμενος πρωινος καφες που επιμονα εξακολουθουσε ν' απολαμβανει τα πρωινα στο καφε του Μακ. Δυο η τρεις αχνιστες κουπες καφε περιστοιχιζομενες απο ενα ματσο εφημεριδες ηταν ο τροπος που ο Λουκ απολαμβανε τα πρωινα του. Εκεινο το πρωι εμελλε να ηταν αυτο που θα τ' αλλαζε ολα.

Το εντονο ενδιαφερον του για την πορεια της αγαπημενης του ομαδας, της Arsenal, που αποτυπωνοταν στο αρθρο της στηλης με τ' αθλητικα αποσπαστηκε οταν αθελα του το αυτι του αυθαιρετα προσηλωθηκε στην κουβεντα που εξελισσοταν στο πισω απ' αυτον τραπεζι.  Ειχε χασει καποια σημεια απο την αρχη της κουβεντας μα οι δυο νεοι που κουβεντιαζαν ακαταπαυστα φροντιζαν αθελα τους να του συμπληρωνουν τα σημεια που ειχε χασει. Εγκατελειψε την εφημεριδα, ανακατεψε τον καφε με το κουταλακι του και εστρεψε προς τα κει το ενδιαφερον του.  

                      ========================

-'Ρε φιλε κι εγω το ιδιο προβλημα με σενα εχω. Ξερεις ποσους πρεπει να διαγραψω απο την λιστα των φιλων μου ? Αφου ποτε δεν ερχομαστε σ' επαφη, δεν επικοινωνουμε, τι να τους κανω ? Υπαρχουν ετσι, σαν αριθμοι και μονο, τι νοημα εχει να τους κραταω' ?

-'Καταλαβαινω τι λες' απαντησε ο αλλος 'αλλα και τι να κανεις ? Μια δυο φορες που πηγα να κανω 'εκκαθαριση' ενοιωσα ασχημα, να πω την αληθεια. Ενταξει, μπορει κι εγω με πολλους να μην εχω καμια σχεση αλλα και το να τους διαγραφεις σε κανει να νοιωθεις καπως'.

-'Ναι, γεια σου' ειπε ο πρωτος. 'Ασε που μπορει να δημιουργηθουν παρεξηγησεις. Ξερεις, ο ενας ειναι κοινος φιλος μ' εναν αλλο που ειναι κοινος φιλος με καποιον κι εκει γινεται μπαχαλο η κατασταση. Δηλαδη, αυτο που θελω να πω, ειναι πως καποιες φορες ειναι ευκολο κι ανωδυνο, καποιες αλλες ομως...καταλαβαινεις...σου ερχεται καπως...ετσι δεν ειναι' ?

-'Μαζι σου, δεν το συζητω κιολας' αποκριθηκε ο ετερος νεαρος. 'Φανταζεσαι αυτη την αχαρη δουλεια να την εκανε καποιος αλλος, οχι εσυ δηλαδη, αλλα καποιος αλλος' ?

               =================================

-'Τι εννοεις' ? ρωτησε ο συνομιλητης του. 'Εδω σ' εχασα, για καντο λιανα αυτο'.

-'Θελω να πω ρε παιδι μου' συνεχισε την σκεψη του ο αλλος νεαρος 'σκεψου αυτη τη δουλεια να την εκανε ο υπολογιστης. Να υπολογιζε απο μονος του καποιες παραμετρους, να συγκρινε στοιχεια, ξερω γω, και ν' αποφασιζε αυτονομα να διαγραφει οποιον δεν πληρουσε καποια σχετικα στανταρντ. Τι θα μπορουσε να σου προσαψει οποιοσδηποτε διαγραφοταν ? Αφου δεν το εκανα εγω, το εκανε το μηχανημα αυτοματα, εγω δεν μπορω να παρεμβω, δεν ειναι κατι που το ηθελα αλλα δεν μπορω να κανω και κατι να το αντιστρεψω. Εται και η αχαρη δουλεια θα γινοταν και δεν θα υπηρχαν παρεξηγησεις. Θα ειναι κατι που θα ισχυει για ολους, οποτε θα γινοταν καθολικα αποδεκτο, αρα ουτε γατα ουτε ζημια. Καταλαβαινεις' ?

-'Δεν γινονται αυτα τα πραγματα μωρε, τι πας και σκεφτεσαι' ? εκανε ξανα ο αλλος. 'Εδω λεμε να βρισκοταν κατι εφικτο, κατι απλο. Ν' αρχισει τωρα ο υπολογιστης να διαγραφει απο μονος του...Τι διαολο, στοιχειωμενος θα ειναι ? Δεν γινονται σου λεω' ολοκληρωσε την τοποθετηση του.

                     ==============================

Η φραση 'δεν γινονται αυτα τα πραγματα' σφηνωθηκε στο μυαλο του Λουκ παραμεριζοντας καθε τι αλλο. Ολη την υπολοιπη μερα, οτι και να εκανε, μ' εναν ανεξηγητο τροπο, εμφανιζοταν ξανα και ξανα στην σκεψη του μ' ενα κοροιδευτικο υφος λες και του εβγαζε την γλωσσα για την αδυναμια του να την απαλειψει. Του πηρε σχεδον ενα μηνα για να δημιουργησει μια εφαρμογη που θα μπορουσε να πραξει οτι ειχε περιγραψει ο νεαρος. Ατελειωτα ξενυχτια, αλλαγες επι αλλαγων, συνεχεις διορθωσεις, προσθαφαιρεσεις μα τα ειχε καταφερει. Αυτο που δεν ηξερε ηταν αν οντως θα λειτουργουσε ετσι ακριβως οπως την ειχε σκεφτει και σχεδιασει. Εκανε αυτο που εκανε παντα. Πειραματιστηκε στον προσωπικο του υπολογιστη. Αν δουλευε εκει μετα θα το παρουσιαζε στους προισταμενους του. Δεν θα ριψοκινδυνευε μια αποτυχια χωρις λογο και νοημα.

Φαινομενικα η εφαρμογη δουλευε. Παρα πολυς κοσμος, ανενεργοι εδω και καιρο, ειχαν αφαιρεθει απο την λιστα φιλων του. Η εφαρμογη τηρουσε πιστα τις οδηγιες του και συντομα οι μονοι που ειχαν απομεινει ηταν ολοι εκεινοι που ειχαν μια διαδραστικοτητα μαζι του.

                     ================================

Το πρωτο καμπανακι ηταν οταν ακουσε στην τηλεοραση για την εξαφανιση ενος γνωστου καθηγητη πανεπιστημιου, ενος παλιου του καθηγητη που τον ειχε στην λιστα φιλων του. Μια αδιορατη δυναμη τον ωθησε να κοιταξει αν υπηρχε ακομα στην λιστα η ειχε διαγραφει.

Μολονοτι οντως ο υπολογιστης τον ειχε διαγραψει δεν το συνεδεσε με την εφαρμογη παρα μονο οταν ακομη καποιοι γνωστοι διασημοι απο τα παλια ειχαν αναφερθει κι αυτοι σαν αγνοουμενοι.

Η ανησυχια του κορυφωθηκε οταν ενας φιλος τον πηρε στο τηλεφωνο για να του πει πως μια αγνωστη εφαρμογη ειχε εμφανιστει στον υπολογιστη του. Του ορκιζοταν πως ο ιδιος δεν την ειχε κατεβασει, απλα ειχε βρεθει εκει απο μονη της και διεγραφε καποιους απο την λιστα φιλων του.

Ο Λουκ του απαντησε πως θα το κοιταγε και θα τον επαιρνε τηλεφωνο σε λιγο. Η εφαρμογη που του ειχε αναφερει ηταν η δικη του μα αυτο ηταν αδυνατο. Δεν την ειχε στειλει πουθενα, πως διαβολο ειχε βρεθει στον υπολογιστη του γνωστου του ? Οταν αργοτερα τον επαιρνε στο τηλεφωνο για να του το πει κανεις δεν απαντουσε στην αλλη μερια.

              =================================

Αν του πηρε σχεδον ενα μηνα για να σχεδιασει και να υλοποιησει την εφαρμογη χρειαστηκε πολυ λιγοτερο χρονο για να καταλαβει πως κατι πολυ ανησυχητικο συνεβαινε μαζι της. Σαν να ειχε αυτονομη βουληση η εφαρμογη ειχε εγκατασταθει σε ολους τους εναπομειναντες φιλους του και μεσω αυτων συνεχιζε να επεκτεινεται. Οσο και να προσπαθησε δεν καταφερε ουτε να την απενεργοποιησει ουτε να την διαγραψει οριστικα. Οσο περνουσαν οι μερες τα κρουσματα εξαφανισεων αυξανονταν ραγδαια ενω ειχαν φουντωσει οι συζητησεις για μια αγνωστη εφαρμογη που εισχωρουσε αυτοβουλως στους υπολογιστες. Ο Λουκ βρισκοταν ενα βημα πριν την καταρρευση αφου οτι και να ειχε δοκιμασει ειχε αποτυχει παταγωδως. Η εφαρμογη του δεν διεγραφε απλα ονοματα απο λιστες φιλων, διεγραφε οριστικα σαν υπαρξη τους ιδιοκτητες αυτων των ονοματων κι αυτος ηταν ανημπορος να κανει οτιδηποτε για να το σταματησει.

Η προσθετη βοηθεια που λαμβανε απο το ιρλανδεζικο ουισκι οχι μονο δεν του προσφερε λυση αλλα του αποκαλυψε ενα ακομα πιο τρομαχτικο γεγονος.

                          ===========================

Εκει που ειχαν αποτυχει ολοι οι προηγουμενοι αυτος τα ειχε καταφερει. Πολεμοι, λοιμοι, σεισμοι, κλιματικη αλλαγη ειχαν αποτυχει μεχρι στιγμης ν' αφανισουν το ανθρωπινο ειδος απο το προσωπο του πλανητη. Η εφαρμογη του ομως τα καταφερνε περιφημα μεχρι στιγμης. Ολοι οσοι ηταν δικτυωμενοι στα μεσα μαζικης δικτυωσης, η πλεοιψηφια δηλαδη του κοσμου, αντιμετωπιζαν το φασμα της ολικης αφανισης. Την ιδια στιγμη που η εφαρμογη διεγραφε καποιον ανενεργο απο μια λιστα ετσι θα διεγραφε και τον ιδιοκτητη της εφ' οσον κι αυτος ηταν ανενεργος στην λιστα καποιου αλλου. Με δυο λογια, ολοι οι χρηστες, αργα η γρηγορα κι αναλογα με τον αγνωστο προσανατολισμο της εφαρμογης θα διεγραφονταν δια παντος απ' την ιδια τη ζωη.

Το ιδιο θα συνεβαινε αναποφευκτα και στον ιδιο. Σιγουρα κι αυτος θα ηταν ανενεργος σε καποια λιστα φιλων, καποια στιγμη η εφαρμογη θα τον διεγραφε. Στην σκεψη και μονο ενα γελιο απελπισιας τον συνταραξε ολοκληρο. Τι ειχε κανει ? Ηταν ο υπευθυνος για την καταστροφη της ανθρωπινης ρατσας αλλα κανεις αλλος δεν θα το γνωριζε εκτος απο τον ιδιο.

           ====================================

Ξαναγεμισε το ποτηρι του και κοιταξε παλι τ' απειλητικα συννεφα που εξακολουθουσαν να συγκεντρωνονται στο βαθος. Θα προλαβαινε να την ζησει την καταιγιδα η θα τον προλαβαινε η εφαρμογη ? Ολες οι μικρες λεπτομερειες της ζωης ειχαν αποκτησει πια ενα τελειως διαφορετικο νοημα. Μολονοτι ηξερε πως και οι δικες του ωρες ηταν μετρημενες μια παραδοξη γαληνη τον ειχε κυριευσει. Δεν μπορουσε να κανει τιποτα απολυτως εκτος απο το να περιμενει στωικα και το δικο του τελος. Οι πρωτες σταγονες βροχης στο τζαμι του παραθυρου του τον εκαναν ν' αναπηδησει.

Καρφωσε το βλεμμα του στα υγρα φιδακια που σχηματιζαν οι σταγονες καθως κυλουσαν στο τζαμι κι αναστεναξε. Ο μοναδικος αλλος ηχος που ακουγοταν μεσα στο δωματιο σταματησε αποτομα καθως η πλευρα του βινυλιου ειχε ολοκληρωθει. Στραφηκε προς τα κει και βαδισε προς το πικ απ για να γυρισει τον δισκο. Δεν τα καταφερε ποτε. Για ενα κλασμα του δευτερολεπτου το ποτηρι αντισταθηκε στην βαρυτητα και μετα υπεκυψε σ' αυτην. Το παχυ χαλι που δεσποζε στο πατωμα απορροφησε τον ηχο και αμεσως μετα το χρυσοκιτρινο υγρο που απλωθηκε νωχελικα πανω του.

                                                                     ΤΕΛΟΣ

 

    











                                                       

                      Ο ΟΡΚΟΣ ΠΟΥ ΔΡΑΠΕΤΕΥΣΕ

                                                        ΚΕΦΑΛΑΙΟ 46

Αυτη η αποτομη κινηση ηταν κι εκεινη που του απομυζησε και το τελευταιο ιχνος δυναμης που του ειχε απομεινει. Διχως καμια αντισταση πλεον ο ανασηκωμενος του κορμος πανω στο κρεβατι επεσε προς τα πισω στην αρχικη του θεση. Ηταν ελαχιστα αυτα που μπορουσε να συνειδητοποιησει κι ενα απ' αυτα ηταν η αισθηση πως λιαν συντομως θα εχανε και παλι τις αισθησεις του. Το οπτικο του πεδιο περιοριζοταν σ' ενα αναιμικο, χτικιαρικο φως που εμοιαζε να βρισκεται σε μεγαλη αποσταση απο τον ιδιο, κατορθωνε ομως μ' εναν περιεργο τροπο να μην του επιτρεπει να δει οτιδηποτε περα απ' αυτο. Το ονειρο, εφιαλτης καλυτερα που ηταν κι υπευθυνο για το αποτομο ξυπνημα του περασε αστραπιαια και παλι απο την σκεψη του δινοντας του το τελειωτικο χτυπημα. Λες και η ακουσια αυτη σκεψη ηταν τοσο εντονη, τοσο επιβαρυντικη για τον οργανισμο του που το φως που δεσποζε στον οπτικο του οριζοντα εσβησε αποτομα δινοντας την θεση του σ' ενα επερχομενο βαθυ, πηχτο σκοταδι. Προλαβε να παρει μια βαθια ανασα που μαλλον επετεινε το προβλημα. 

Ο Ελλερυ Βαν Ντερ Εις βυθιστηκε και παλι σ' εναν ληθαργικο υπνο.

                 =============================

-'Λοιπον' ? ρωτησε με εκδηλη την αγωνια στην φωνη του ο Αζεμουρ.

-'Τι λοιπον' ? 'Δεν βλεπεις' ? απαντησε ο Ουρσιντ.

-'Κοντευει μια βδομαδα ετσι' εκανε η Ρισανι. 'Δεν χειροτερευει αλλα δεν βελτιωνει κιολας. Αναρωτιεμαι αν θ' αντεξει ο οργανισμος του' προσθεσε με μια λυπητερη χροια.

Στραφηκαν και οι τρεις προς τον αποστασιοποιημενο και αμιλητο Ορκοφυλακα. Ηξεραν πως ηταν αυτος και το σκηπτρο που κρατουσαν ακομα στην ζωη τον Ελλερυ αλλα γνωριζαν επισης πως οτι απαντησεις εψαχναν στα ερωτηματα τους μονο αυτος θα μπορουσε να τα δωσει.

-'Κατι πρεπει να γινει' εκανε ο Αζεμουρ 'δεν μπορεις τουλαχιστον'...πηγε να προσθεσει αλλα σταματησε αποτομα βλεποντας το βλεμμα που του εριξε ο Ορκοφυλακας που ειχε στραφει προς το μερος τους. Πλησιασε με αργα βηματα και τους τρεις τους που στεκονταν πανω απο το κρεβατι που εξακολουθουσε να ειναι σχεδον σε κωμα ο Ελλερυ, στηριξε το πηγουνι του πανω στο σκηπτρο που βαστουσε, κοιταξε λιγο τον ασθενη και μετα στραφηκε προς την τριαδα.

                         ==============================

-'Το σκηπτρο ειναι που τον κραταει στην ζωη' ειπε στο τελος. 'Δυστυχως ο μονος που μπορει να τον κανει καλα ειναι ο ιδιος ο Ελλερυ. Αν γνωριζαμε απο τι εχει προσβληθει ισως να μπορουσαμε να κανουμε κατι περισσοτερο μα αυτη τη στιγμη βρισκομαστε στο απολυτο σκοταδι. Απο την μια στιγμη στην αλλη μπορει εξαφνα να ξυπνησει και ολα να ειναι οπως και πριν, μπορει ομως ετσι οπως κειται εδω πανω σ' αυτο το κρεβατι η καρδια του απλα να σταματησει και να πεθανει. Οτι και να ειναι αυτο που τον εχει προσβαλλει ειναι ξεκαθαρο πως επηρεασε την γηινη υποσταση του αλλα ακομα μενει να μαθουμε σε ποσο και ποιο ποσοστο συμβαινει αυτο' συνεχισε.

-'Γιατι το λες αυτο' ? ρωτησε η Ρισανι. 'Πως μπορει να εισαι τοσο σιγουρος' ?

-'Εχει δικιο η Διαστικτη' εκανε ο Αζεμουρ. 'Μοιαζεις πολυ σιγουρος στηριζομενος απλα και μονο σε μια θεωρια που δεν μπορεις ν' αποδειξεις'.

-'Μοιαζει να ειναι η μοναδικη λογικη εξηγηση' ειπε ο Ουρσιντ 'και για να πω την αληθεια νοιωθω πολυ ασχημα που ολα αυτα συμβαινουν εξ' αιτιας μου' προσθεσε.

                       ===============================

Ο Αζεμουρ και η Ρισανι γυρισαν και τον κοιταξαν εκπληκτοι.

-'Αν πρεπει ν' αναζητησουμε το ποιος ευθυνεται για ολο αυτο φοβαμαι πως εγω ειμαι η πηγη του αρχικου προβληματος' ειπε ο Ορκοφυλακας απευθυνομενος στον Ουρσιντ τον Ανεμελο. 'Αντικειμενικα εσυ δεν μπορεις να φταις για μια δικη μου αποφαση' συμπληρωσε.

-'Μοιαζει εσεις οι δυο να γνωριζετε κατι που εμεις αγνοουμε' εκανε ο Αζεμουρ δειχνοντας παραλληλα και την Ρισανι. 'Υπαρχει κατι που πρεπει να μαθουμε' ?

Ο Ορκοφυλακας εριξε μια ματια στο ακινητο σωμα του Ελλερυ που μονο η σταθερα επαναλαμβανομενη ρυθμικη κινηση του στερνου του αποδεικνυε πως ακομα ανασαινε, αρα ηταν εν ζωη, απομακρυνθηκε μερικα βηματα και απο τους τρεις τους και μετα μιλησε. 

-'Αυτο που με προβληματισε απο την αρχη ηταν πως ο Ελλερυ βρεθηκε σ' αυτην τη κατασταση αποτομα, διχως να παρουσιασει οποιοδηποτε συμπτωμα που ν' αποδεικνυε πως κατι συμβαινει. Στηριζομενος σ' αυτο το γεγονος εχω μια θεωρια για το τι εχει πραγματικα συμβει'.

                     ===============================

-'Ολο αυτο συνεβη σχεδον ενα δεκαημερο μετα την επιστροφη του απο τον Τζεγκια, τον πλανητη που εγω τον εστειλα για να βρει τον Ουρσιντ' συνεχισε ενω παραλληλα εδειχνε με το σκηπτρο του τον Ανεμελο που στεκοταν διπλα στον Τατουιν δρακο του, τον Αρα. 'Υποψιαζομαι πως η παρουσια του στις εξεδρες για να παρακολουθησει τον αγωνα του Αρα ειναι υπεθυνη γι αυτην εδω την κατασταση' κατεληξε.

Ο Ουρσιντ κουνησε συγκαταβατικα το κεφαλι ενω ο Αζεμουρ εξεφρασε τις αποριες του.

-'Και τι σχεση εχει αυτο με την τωρινη του κατασταση' ? αναρωτηθηκε.

-'Τον συγκεκριμενο αγωνα παρακολουθουσαν πλασματα απο εκατονταδες πλανητες' αρχισε ο Ορκοφυλακας. 'Προφανως ο Ελλερυ, αθελα του, ηρθε σ' επαφη με καποιο απ' αυτα τα πλασματα το οποιο του μετεδωσε καποια αγνωστη σε μας ασθενεια με τ' αποτελεσματα που βλεπετε τωρα. Σαν γηινος ο Ελλερυ διαθετει εναν οργανισμο παντελως ασθενικο κι επιρρεπη σ' ασθενειες συγκριτικα με αλλα ειδη, αρα εξαιρετικα ευαλωτο στο οτιδηποτε'.

                         ============================ 

-'Λες δηλαδη' εκανε η Ρισανι ενω στα στιγματα στο γυμνο κορμι της εμοιαζαν να ζωηρευουν αποτομα κινουμενα με μεγαλυτερες ταχυτητες 'πως οση ωρα βρισκοταν στις εξεδρες παρακολουθωντας τους αγωνες καποιος η κατι με το οποιο ηρθε σ' επαφη του μετεδωσε κατι που τον εφερε σ' αυτην τη κατασταση. Μα αν ειναι ετσι τοτε γιατι ο Ουρσιντ δεν εχει απολυτως κανενα συμπτωμα' ? προσθεσε.

-'Σαν διαγωνιζομενος δεν βρισκομαι ποτε στις κερκιδες, παρακολουθω τις εξελιξεις των αγωνων απο ειδικα διαμορφωμενο χωρο μαζι με τους διοργανωτες. Εξ' αλλου μην ξεχνας πως τα μορια μου δεν ειναι γηινα, δυσκολα θα μπορουσε να μ' επηρεασει κατι' εξηγησε ο Ουρσιντ.

-'Και τωρα τι κανουμε' ? ρωτησε ο Αζεμουρ. 'Περιμενουμε ν' αναρρωσει' ?

-'Εχουμε τοση πολυτελεια χρονου αραγε' ? αναρωτηθηκε η Ρισανι.

-'Σωστα' επικροτησε ο Ουρσιντ δειχνοντας το ακινητο σωμα του Ελλερυ. 'Μπορει να συνελθει αυριο, μπορει σε εξι μηνες. Μπορουμε να περιμενουμε τοσο' ? συμπληρωσε.

                     ================================

Για αλλη μια φορα στραφηκαν στον Ορκοφυλακα περιμενοντας την τοποθετηση του.

-'Φοβαμαι πως οχι' ειπε ο τελευταιος. 'Ηδη ακροβατουμε σε τεντωμενο σχοινι, ισορροπουμε στην κοψη του ξυραφιου, ο χρονος ειναι πραγματι πολυτελεια αυτη τη στιγμη και δεν υπαρχουν περιθωρια αναμονης. Θα πρεπει να δουμε τις κινησεις μας διχως να υπολογιζουμε στην βοηθεια του Ελλερυ Βαν Ντερ Εις. Δυστυχως τα μετωπα που υπαρχουν ανοιχτα ειναι καιρια και ακρως κρισιμα, δεν μπορουμε να δωσουμε προτεραιοτητα στο ενα η το αλλο, με καποιον τροπο ειμαστε υποχρεωμενοι να τα διευθετησουμε ταυτοχρονα. Η αληθεια ειναι πως περιμενα οτι η κατασταση στην οποια βρισκεται ο Ελλερυ θα ειχε βελτιωθει, ομως δεν μπορουμε να περιμενουμε αλλο. 

Θα χρειαστω την βοηθεια ολων σας αν ειναι να υλοποιησουμε καποιες κινησεις που θα μας ενισχυσουν στον αγωνα εναντια στον Μετγκον. Μην ξεχνατε πως οσο εμεις παραμενουμε αδρανεις εκεινος συνεχιζει απροσκοπτα αυτο που επιθυμει διακαως να επιτυχει, την ολοκληρωτικη καταστροφη του συμπαντος και την υπαρξη ενος νεου, στα δικα του προτυπα'. 

                         =============================

-'Για να μπορεσουμε να ειμαστε ακριβεις κι αποτελεσματικοι θα πρεπει να χωριστουμε με τον καθενα ν' αναλαμβανει και μια αποστολη. Εσυ Ουρσιντ θα φυγεις αμεσα για τον Νιβεκ οπου θα προσπαθησεις να στρατολογησεις τον Νουσακ τον Ανηλεη, μια δουλεια που κανονικα θα επρεπε να κανει ο Ελλερυ. Να εισαι πολυ προσεκτικος, ο Νουσακ ειναι απο τα πιο επικινδυνα πλασματα που υπαρχουν σε κεινο το μερος του γαλαξια αλλα μπορει ν' αποδειχτει πολυτιμος συμμαχος στον αγωνα μας. Λεπτομερειες θα σου αναφερω λιγο πριν φυγεις. Αζεμουρ εσυ θα βοηθησεις τους δυο συντροφους του Ελλερυ, τον Γκραφ και τον Κουλσακ που προσπαθουν να εξοντωσουν τους αλλους πεντε διαφυγοντες ορκους. Αυτη τη στιγμη ειναι καθ' οδον για να εξοντωσουν την Μιντελτ, εναν απο τους ορκους, που βρισκεται στον πλανητη Χουριλ κι εσυ θα τους συνδραμεις σ' αυτην τη προσπαθεια αφου οσο πιο γρηγορα ολοκληρωσουν τον σκοπο τους τοσο πιο γρηγορα θα μπορεσουν  να ειναι διαθεσιμοι σε οτι τους χρειαστουμε. Προσεξε μονο στον τροπο που θα τους πλησιασεις γιατι ευλογα δεν εμπιστευονται κανεναν που δεν ξερουν'.

                 =================================

-'Τελος εσυ Ρισανι θελω να πας στον διαστημικο σταθμο Γκαβαρντα. Μην με ρωτας γιατι, εχω ενα εντονο προαισθημα πως εκει θα μαθεις πληροφοριες πολυ χρησιμες για ολους μας, πληροφοριες που θα ειναι προς οφελος μας αλλα και εις βαρος μας. Το αφηνω επανω σου να κρινεις ποτε θα επιλεξεις οτι ειναι ωρα για να επιστρεψεις εδω, στην βαση μας'.

-'Και συ' ? ρωτησε ο Ουρσιντ 'τι προκειται να κανεις' ?

Για λιγο ο Ορκοφυλακας παρεμεινε σιωπηλος σαν να επεξεργαζοταν την απαντηση που θα εδινε. Μετα στραφηκε προς τους τρεις τους και ειπε με βαθια φωνη.

-'Νομιζω πως ειναι ωρα να κανω αλλη μια επισκεψη στις 4 Απολυτες' εκανε και το βλεμμα του σκοτεινιασε παιρνοντας το χρωμα των οροσειρων Ν' Αλγκ στον πλανητη Φεντεν.

Ειδε το αμηχανο υφος των υπολοιπων και συνεχισε.

-'Αν θελουμε ν' αποκτησουμε πραγματικα ελπιδες απεναντι στον Μετγκον' προσθεσε 'τοτε πρεπει να βρεθει τροπος να αποκτησω προσβαση στην Αεναη Βιβλιοθηκη' ολοκληρωσε.

                       ===============================

-'Ειναι ζητημα χρονου μεχρι να βρεθει εδω μπροστα μας' ειπε η Ντεα. 'Τι θα κανουμε' ?

-'Ξερουμε τι θα ζητησει, ετσι δεν ειναι' ? απαντησε η Ουντ. 'Θα συμφωνησουμε' ?

-'Γνωριζετε ολες μας πως αυτο ειναι αδυνατον. Η προσβαση στην Αεναη Βιβλιοθηκη δεν ειναι επιτρεπτη σε οντοτητες οπως ο Ορκοφυλακας' αντετεινε η Ακινα.

-'Εχει δικιο η Ακινα' προσθεσε με στομφο η Ινοτ. 'Εξ' αλλου, για ποιο λογο να του επιτρεψουμε κατι τετοιο ? Αν παραβιασουμε τους κανονισμους ουσιαστικα αυτοαναιρουμαστε'.

-'Δεν καταλαβαινω' ειπε η Ντεα. 'Εμεις θεσπιζουμε τους κανονισμους, εμεις κανουμε τις εξαιρεσεις οταν συντρεχει λογος. Γιατι τοση αρνηση' ?

-'Αυτο που εννοουν νομιζω ειναι πως δεν υπαρχει λογος να συνεναισουμε σε κατι τετοιο' ειπε η Ουντ ριχνοντας μια κλεφτη ματια στις δυο Απολυτες που διαφωνουσαν.

-'Αυτα να τα θυμαστε λοιπον' εκανε με οργισμενη φωνη η Ντεα 'οταν ο Μετγκον επικρατησει και μετα δεν υπαρχουν πια οι 4 Απολυτες η η Αεναη Βιβλιοθηκη αφου θα τα καταστρεψει ολα'.  

  

                                                           PANOS CHR











                             ΕΝΑ ΛΑΘΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΟ

-'Καταστροφη !! Ολα τιναχτηκαν στον αερα, αυτο ηταν το τελος. Τοσος κοπος, τοσος χρονος, τοσα χρηματα, ετσι, απο την μια στιγμη στην αλλη' ειπε σταματωντας το μονοτονο κι εκνευριστικο πανω-κατω στο οποιο ειχε επιδοθει εδω κι ενα πενταλεπτο. 
-'Ισως μπορουμε ακομα να το κουκουλωσουμε' ειπε ενας απο τους παρευρισκομενους. 'Θελω να πω, μονο εμεις το ξερουμε, αν το αποκρυψουμε ισως...' προσθεσε αφηνοντας την φραση του ανολοκληρωτη βλεποντας το βλεμμα που του εριξε ο αρχικος ομιλητης.
-'Μα τι φανταζεσαι' ? ρωτησε σε εντονο υφος. 'Ενας να μιλησει, αυτο ηταν. Ξερεις πολυ καλα πως κατι τετοιο περιμενουν ολες αυτες οι δηθεν ομαδες για τα δικαιωματα και την προστασια των ειδων. Να σου θυμισω επισης πως δεν μπορουμε πια να βαλουμε εκεινη την φραση στο τελος που ειναι υποχρεωτικο. Αν καποιος αποδειξει πως λεμε ψεματα τα πραγματα θα γινουν ακομα χειροτερα. Οχι, δεν μπορουμε να κανουμε τιποτα. Με λυπη μου σας ανακοινωνω πως μεχρι εδω ηταν. Σταματανε τα παντα, τελειωσαμε' συμπληρωσε σαφως απογοητευμενος.
                 ================================
Για τον Τζορνταν ΜακΚουιν αυτη ηταν μια εντελως διαφορετικη μερα απο τις προηγουμενες. Επιτελους κατι που θα διεκοπτε την συνηθισμενη βαριεστημαρα κι ανια, επιτελους κατι νεο. Απο το πρωι ηταν σε κατασταση εγρηγορσης. Μολονοτι δεν ηταν η μερα που επαιρνε το μπανιο του σημερα ειχε κανει μια εξαιρεση. Φροντισε επισης να ξυριστει και να προσεξει τον εαυτο του, κατι που σπανια τον απασχολουσε. Ομως αυτη ηταν μια εξαιρεση και μαλιστα σημαντικη. Ηθελε να φαινεται περιποιημενος, εξ αλλου τοσος κοσμος θα τον εβλεπε, δεν αρμοζε να εμφανιστει με την εικονα που παρουσιαζε ολον αυτο τον καιρο. Ασε που τετοιες ευκαιριες δεν παρουσιαζονταν καθε μερα. Ποιος ξερει αν θα τον επελεγαν ξανα στο μελλον ? Τουλαχιστον ετσι, με μια ευπρεπη και συναμα κομψη εμφανιση, δημιουργουσε τις προυποθεσεις να ειναι κι αλλη φορα υποψηφιος. Εριξε μια ματια στον καθρεφτη και χαμογελασε. Σε λιγο ηταν η μεγαλη παρουσιαση, ενα αγχος που ενοιωθε ηταν απολυτα δικαιολογημενο. Πηρε μια βαθια ανασα, εστρωσε τα μαλλια του μια τελευταια φορα κι ετοιμαστηκε να βγει εξω. 
            ===================================
Στεκονταν και οι πεντε κατω απο τον καυτο ηλιο αναμενοντας την εμφανιση καποιου υπευθυνου που θα τους ελεγε τι επρεπε να κανουν. Με μια κλεφτη ματια ο Τζορνταν διαπιστωσε πως ηταν στην καλυτερη κατασταση απ' ολους τους αλλους κι αυτο του τονωσε την αυτοπεποιθηση. Ισως αυτο να μετραγε καποια στιγμη, δεν μπορουσε να ξερει ακομα.
Την στιγμη που η ζεστη ειχε γινει πια ανυποφορη εκανε την εμφανιση του καποιος που εμοιαζε να ειναι υπευθυνος. Ηταν φανερα αγχωμενος, βαστουσε ενα ματσο χαρτια στα χερια του και τους εκανε απλα ενα νοημα να πανε προς το μερος του. Διχως να περιμενει να δει αν ειχαν υπακουσει, τους γυρισε την πλατη κι αρχισε να περπατα βιαστικα. Σταματησε εξω απο ενα παραπηγμα και τους εκανε νοημα να μπουν μεσα. Τους ακολουθησε κλεινοντας πισω του την πορτα. Σταθηκε στο κεντρο του παραπηγματος και τους απευθυνθηκε.
-'Αυτα ειναι τα ρουχα που θα φορεσετε' ειπε. 'Υπαρχει ενα χαρτακι με τ' ονομα σας πανω στα ρουχα για να παρετε τα δικα σας και να μην μπερδευτειτε με των αλλων' προσθεσε.
            =====================================
Ολα ηταν πανομοιοτυπα, τιποτα διαφορετικο δεν υπηρχε, μονο τα μεγεθη αλλαζαν. Ο υπευθυνος τους περιμενε να ντυθουν υπομονετικα και μολις τελειωσαν τους ξαναμιλησε.
-'Τελεια, μια χαρα' εκανε ικανοποιημενος. 'Ελατε τωρα μαζι μου'.
Τον ακολουθησαν πειθηνια διχως να πουν κουβεντα. Οση ωρα βαδιζαν ο Τζορνταν κοιταζε τα τεραστια σκηνικα που ηταν στημενα αριστερα και δεξια. Οι κατασκευες ηταν παραδοξες, του ηταν αδυνατον να καταλαβει, εστω και για μια απ' αυτες, που θα χρησιμευαν. Ομως δεν επαυαν να ειναι μεγαλοπρεπεις κι εντυπωσιακες. Λιγα λεπτα αργοτερα εφτασαν σ' ενα σημειο που ηταν μαζεμενο ενα τσουρμο που ετρεχε ακαταπαυστα εδω κι εκει, φανερα βουτηγμενο στο αγχος. 
Ενας απ' αυτους που εδινε συνεχως οδηγιες στους αλλους και προφανως εκανε κουμαντο τους πλησιασε ασθμαινοντας. Απευθυνθηκε σ' αυτον που τους ειχε φερει.
-'Εχω επειγουσα σκηνη να γυρισω, την δικη τους θα την κανουν με τον βοηθο μου στο βοηθητικο σετ' ειπε. 'Πηγαινε τους εκει τωρα' προσθεσε. 
                   ================================
Εκαναν να φυγουν οταν αυτος που εδινε τις οδηγιες τους σταματησε αποτομα.
-'Πες του να δωσει το κεντρικο ρολο σε τουτον' ειπε ριχνοντας μια ματια στον Τζορνταν. 'Αυτος μπροστα και οι υπολοιποι σε δυαδες πισω του, καταλαβες' ? συμπληρωσε κι απομακρυνθηκε.
Ο Τζορνταν φουσκωσε σαν το παγωνι αντιλαμβανομενος πως μολις ειχε παρει τον κεντρικο ρολο. Το ηξερε πως η διαφορετικοτητα του θ' ανταμοιβοταν και να που ειχε συμβει.
Ο βοηθος σκηνοθετη βρισκοταν σε μια σαφως πιο ηρεμη κατασταση οταν τον συναντησαν.
-'Λοιπον, τα πραγματα ειναι απλα' τους ειπε. 'Δωστε προσοχη και σε μιση ωρα θα εχουμε τελειωσει. Αυτο που εχετε να κανετε ειναι πανευκολο'.
Ελεγε αληθεια. Η σκηνη δεν παρουσιαζε δυσκολιες. Το μονο που ειχαν να κανουν ηταν να καβαλησουν πεντε αλογα, να καλπασουν για λιγες δεκαδες μετρα ενω η καμερα θα τους επαιρνε αρχικα απο εμπρος και αφου περνουσαν απο μπροστα της για λιγο καθως ξεμακραιναν.
Γνωριζαν ολοι ιππασια οποτε δεν θα υπηρχε κανενα απολυτως προβλημα.
                   ================================== 
-'Το οριο σας ειναι εκει που βρισκεται εκεινη η φωτεινη οθονη στο βαθος' τους ειπε ο βοηθος σκηνοθετη. 'Βεβαια η ληψη θα εχει ολοκληρωθει πολυ πριν το συγκεκριμενο οριο, ομως το αναφερω σε περιπτωση που καποιος εχει αλλες σκεψεις στο πισω μερος του μυαλου του'.
Κουνησαν ολοι συγκαταβατικα το κεφαλι, δειγμα πως ειχαν καταλαβει απολυτα.
Οι δυο πρωτες ληψεις δεν ικανοποιησαν τον βοηθο σκηνοθετη. Τους εξηγουσε παραστατικα τι ηθελε να κανουν, τους τοποθετουσε στις αρμοζουσες θεσεις και διορθωνε τα λαθη τους. Ολοι τους ειχαν ενα δικαιολογητικο, ηταν η πρωτη φορα που επαιζαν σε ταινια κι ηταν απολυτα φυσιολογικο να διαπραττουν σφαλματα. Ο ηλιος που συνεχιζε να σφυροκοπα οτιδηποτε βρισκοταν κατω απο την εξουσια του ηταν ενας ακομα παραγοντας που δυσχεραινε την κατασταση. Ο μονος που τα πηγαινε λιγο καλυτερα ηταν ο Τζορνταν, ισως γιατι το βαρος του κεντρικου ρολου τον εκανε να προσεχει περισσοτερο τις οδηγιες. Ηταν ολοι ετοιμοι για την τριτη ληψη και ο Τζορνταν ειχε ενα προαισθημα πως τωρα θα τα καταφερναν.
            ======================================
Βρισκονταν και οι πεντε πανω στ' αλογα τους ακουγοντας τις τελευταιες οδηγιες. Ο Τζορνταν ηταν επικεφαλης με τους υπολοιπους τεσσερεις να επονται. Στ' αριστερα τους, τοποθετημενη πανω στις ειδικες ραγες, ηταν η καμερα που θα πραγματοποιουσε την ληψη. Για λιγο θα προπορευοταν τραβωντας τους απο μπροστα, μετα θα σταματουσε και θα ολοκληρωνε με πλανο οπως θ' απομακρυνονταν. Τ' αλογα ηταν ειδικα εκπαιδευμενα, θα ξεκιναγαν μ' εναν ελαφρυ καλπασμο, θ' αυξαιναν λιγο ταχυτητα και θα σταματουσαν μολις τους τραβαγαν ελαφρα τα γκεμια. Αυτην τη φορα θα τα καταφερναν, η τριτη ληψη θα ηταν και η τελικη.
Μολις ο βοηθος σκηνοθετη εδωσε το συνθημα το αλογο του Τζορνταν ξεκινησε βηματισμο ακολουθουμενο απο τα υπολοιπα. Ο ιδιος εστεκε στητος και καμαρωτος πανω στην σελα και μ' ενα απαλο χτυπημα στα πλευρα του αλογου το υποχρεωσε ν' αυξησει ταχυτητα.
Τωρα και οι πεντε εχοντας μια μικρη αποσταση μεταξυ τους καλπαζαν ενω η καμερα συνεχιζε να τραβαει και να τους καταγραφει. Οτι συνεβη μετα δεν ηταν στο σεναριο της ταινιας. 
              ===================================
Σ' ενα αλλο συμπαν η εξελιξη των ειδων ειχε πολυ διαφορετικη καταληξη. Εφοδιασμενα με τις ιδιες ικανοτητες σαν της ανθρωπινης φυλης , οπως νοημοσυνη, σκεψη και ομιλια,τα ζωα, με τις επιπλεον δυνατοτητες που ειχαν λογω της αναγκαστικης διαβιωσης τους στην υπαιθρο, ειχαν κατορθωσει να παρουν τα ηνια και να βρεθουν στην κορυφη της εξελιξης. Στον μεγαλο πολεμο με τους ανθρωπους επικρατησαν πανηγυρικα σκλαβωνοντας την ρατσα των ανθρωπων και οδηγωντας τον πολιτισμο στην κατευθυνση που εκεινα επιθυμουσαν. Οσοι ανθρωποι επεζησαν κατεληξαν υποζυγια, υπηρετες των ζωων, δουλοι σε μια κοινωνια που μετα βιας τους ανεχοταν. Αρκετοι απ' αυτους ειχαν καταληξει σε ανθρωπολογικους κηπους, σαν εκθεματα, οπου τα διαφορα ζωα τους χαζευαν εν ειδη αναψυχης. Ο Τζορνταν ΜακΚουιν ηταν ενας απ' αυτους. Ζουσε, μαζι με αλλους, σ' εναν τετοιο ανθρωπολογικο κηπο προς τερψη των ζωων-επισκεπτων. Ειχε πια ξεχασει ποσα χρονια ηταν εκει φυλακισμενος, με τον καιρο εμαθε να εκτιμα το γεγονος πως ηταν ακομα ζωντανος εν αντιθεσει με πολλους αλλους.
                  ==================================
Ηταν συνηθισμενο φαινομενο ο ζωικος κινηματογραφος να στρεφοταν συχνα σε ανθρωπους κομπαρσους για τις αναγκες μιας ταινιας. Μολις ο ρολος τους τελειωνε επεστρεφαν ησυχα στα κελια τους για να συνεχισουν τον αχαρο βιο τους. Το πλαισιο δανεισμου ανθρωπων για μια ταινια ηταν εξαιρετικα σχολαστικο. Επαιρνε αρκετες εβδομαδες για να δοθει το πρασινο φως και οι υπευθυνοι, ο σκηνοθετης με τον παραγωγο, ηταν υποχρεωμενοι να επιστρεψουν τα εκθεματα στην ιδια ακριβως κατασταση που τα ειχαν παρει. Σχεδον ποτε δεν ειχε συμβει κατι. Μολονοτι τα εκθεματα βρισκονταν σ' ελευθερο χωρο δεν υπηρχε τροπος διαφυγης. Ενα μικροσκοπικο τσιπακι, εμφυτευμενο μεσα στο κεφαλι τους, καθοριζε το οριο μεσα στο οποιο μπορουσαν να κινουνται. Αν καποιο εκθεμα εκανε το λαθος ν' απομακρυνθει περισσοτερο απο το κανονικο το τσιπακι αυτοματα ανατιναζοταν κανοντας κοματια το κεφαλι του υποψηφιου φυγα. Η εν λογω εταιρια που γυριζε την ταινια ειχε λαβει ολα της τα μετρα για την προστασια των εκθεματων, ομως κανενας δεν μπορουσε να προβλεψει αυτο που ειχε συμβει. 
                    ===============================
Γι αγνωστο λογο το αλογο του Τζορνταν αφηνιασε ξεκινωντας εναν τρελο καλπασμο που αιφνιδιασε τον αναβατη του. Πεφτοντας ο Τζορνταν το ποδι του πιαστηκε στον αναβατηρα και το αλογο συνεχισε να τον σερνει ενω ηταν πεσμενος στο εδαφος. Μολις περασε το οριο που ειχε τεθει απο την εταιρεια το τσιπακι ανατιναχτηκε κανοντας θρυψαλλα το κεφαλι του Τζορνταν. 
Κατω απο αλλες συνθηκες ισως να μπορουσαν να το κουκουλωσουν, ομως εδω και χρονια για να γυριστει και να προβληθει ταινια ηταν απαραιτητο ν' αναγραφεται μια φραση στο τελος, μια φραση που ειχε ουσιαστικα επιβληθει απο τις διαφορες ομαδες προστασιας των ανθρωπων και των δικαιωματων τους στην προσπαθεια που εκαναν για την διασωση του ειδους. Ομως ο θανατος του Τζορνταν δεν τους εδινε το δικαιωμα να την χρησιμοποιησουν πραγμα που σημαινε πως η ταινια δεν μπορουσε πια να ολοκληρωθει με απιστευτη οικονομικη απωλεια.
'Κανενας ανθρωπος δεν επαθε κακο κατα την διαρκεια των γυρισματων αυτης της ταινιας'.
Οσο και να κοιταζονταν τα μελη του συνεργειου ηξεραν πως η ταινια δεν θα γυριζοταν ποτε.

                                                                ΤΕΛΟΣ

                               Ο ΟΡΚΟΣ ΠΟΥ ΔΡΑΠΕΤΕΥΣΕ











                                                          ΚΕΦΑΛΑΙΟ 45










Βαδιζε μηχανικα. Τα ματια της ηταν τοσο σκοτεινιασμενα απο την οργη που την ειχε κατακλυσει που ουσιαστικα δεν εβλεπε μπροστα της. Στο μυαλο της οι ιδιες και οι ιδιες σκεψεις εναλλασσονταν κι αυτο προσθετε κι αλλο στην οργη που ενοιωθε. Στο δεξι της χερι κρατουσε το αντικειμενο που εξ' αιτιας του ενοιωθε ολη αυτην την οργη και το μενος. Το κρατουσε τοσο σφιχτα που οι αρθρωσεις της στον καρπο ειχαν ασπρισει, λες και το αιμα την ειχε αποτομα εγκαταλειψει. Λογικα καπου εκει θα επρεπε να υφισταται καποιου ειδος πονος μα καμια τετοια ενδειξη δεν εφτανε σαν πληροφορια στον εγκεφαλο της. Σταματησε μπροστα στην μεταλλικη πορτα και περιμενε ν' ανοιξει. Εκανε ενα βημα προς τα μεσα και εμεινε ακινητη. Ηταν ακριβως απεναντι της, με γυρισμενη την πλατη του σ' αυτην, τα χερια πλεγμενα πισω του κι εμοιαζε σαν να τον ειχε απορροφησει το μεγαλειο του συμπαντος που απλωνοταν μπροστα του μεσα απο το τεραστιο τζαμι που βρισκοταν μπροστα του. Δεν εκανε το παραμικρο για να υποδηλωσει την παρουσια της.  Δεν χρειαστηκε.
                  =================================== 
-'Γκαλορ' εκανε ο Μετγκον στρεφομενος προς το μερος της ενω ενα πλουσιο χαμογελο κοσμουσε ταυτοχρονα το προσωπο του 'τι νεα μου εχεις' ?
-'Καλα και ασχημα' απαντησε η Κηρα κοιτωντας τον επιμονα. Ειδε το φρυδι του συνομιλητη της ν' ανασηκωνεται ελαφρα ενω παραλληλα εκανε μια προτρεπτικη κινηση με το χερι.
-'Σ' ακουω' ειπε.
-'Η αποστολη πετυχε' ειπε κοφτα ενω ανοιγε το χερι της αποκαλυπτοντας το αντικειμενο που εκρυβε 'αλλα καποιοι εμειναν για παντα στον Αγκμπαρ. Απ' ολους οσους πηγαν μονο τρεις καταφεραν να επιστρεψουν' προσθεσε αυξανοντας την παγωμαρα στην φωνη της.
-'Λυπηρο, πολυ λυπηρο' εκανε ο Μετγκον μ' εναν απροκαλυπτα ειρωνικο τονο. 'Μπορω να εχω τον κρυσταλλο παρακαλω' ? προσθεσε δειχνοντας να το διασκεδαζει μ' εμφανη τροπο.
Η Γκαλορ πεταξε τον κρυσταλλο προς το μερος του με ολη της την δυναμη διχως να πει κουβεντα. Ειχε σημαδεψει στο κεντρο του κεφαλιου του.
                        =================================
Τα τελευταια μετρα πριν φθασει στον Μετγκον ο κρυσταλλος εχασε ανεξηγητα ταχυτητα και διασχιζοντας αργα τον αερα επεσε μεσα στο χερι του. Σηκωσε τα ματια του και την κοιταξε.
-'Εξαιρετικη δουλεια' ειπε με το βλεμμα καρφωμενο στον κρυσταλλο 'πραγματικα εξαιρετικη δουλεια' προσπερνωντας την επιθετικη προσεγγιση της Γκαλορ.
-'Αυτο ? Αυτο εχεις να πεις μονο ? Μετα απ' ολα οσα σου ειπα αυτο ειναι το μονο που βρηκες να πεις' ? εκανε η Γκαλορ ενω η φωνη της παλλοταν απο τον θυμο.
-'Δεν σε καταλαβαινω' ειπε ο Μετγκον κοιτωντας την εξονυχιστικα.
-'Δυο απο τις καλυτερες μαχητριες μου, η Χεφει και η Βερμια, ενας δικος σου, ο Πικτορ και ολοι οι αντρες ασφαλειας που ειχαν παει μαζι τους ειναι νεκροι, μονο τρεις καταφεραν να γυρισουν πισω ζωντανοι και το σχολιο σου ειναι' εξαιρετικη δουλεια' ? Δεν εχεις κατι να πεις πανω σ' αυτο η σου ειναι εντελως αδιαφορο' ? συμπληρωσε ενω τα ματια της πετουσαν φωτιες.
Το βλεμμα που της εριξε ο Μετγκον της παγωσε την ψυχη.
                   ===================================
-'Προσεξε καλα τις επομενες λεξεις που θα επιλεξεις Γκαλορ' ειπε υποκωφα. 'Αν ειναι κατι για το οποιο δεν φημιζομαι αυτο ειναι η ανοχη μου' προσθεσε.
Κατω απο αλλες συνθηκες η Γκαλορ ισως να χειριζοταν πιο διπλωματικα το ζητημα, ομως ειχε μαζεψει παρα πολλα μεσα της για να τ' αγνοησει.
-'Απο την αρχη αυτη η αποστολη ειχε ζητηματα' ειπε διχως να χαλαρωσει σπιθαμη  τον τονο της φωνης της. 'Στειλαμε μια χουφτα ανθρωπους σ' εναν πλανητη για τον οποιο δεν γνωριζαμε τιποτα απολυτως. Τι συνθηκες επικρατουσαν, τι θα συναντησουν, πως θ' αποσπουσαν τον κρυσταλλο κατω απο τις ιδανικοτερες συνθηκες. Διχως σχεδιο, διχως οργανωση, βγηκε ενας αυθαιρετος αριθμος μελων της αποστολης διχως κανεις να ξερει πραγματικα αν θα ηταν αρκετοι για να τα καταφερουν. Που ηταν οι πληροφοριες για τον Αγκμπαρ, τα πετρινα αγαλματα που φρουρουσαν τον κρυσταλλο, το τι θα συνεβαινε μολις καποιος τον επαιρνε στα χερια του ? Ολη η επιχειρηση ηταν βουτηγμενη στην αγνοια και το σκοταδι'.
             ======================================
Ο Μετγκον εκανε μερικα βηματα και την πλησιασε.
-'Υπαινισσεσαι κατι Γκαλορ' ? ρωτησε με απροσδοκητα ηρεμη και γαληνια φωνη.
Την γνωριζε αυτην την ηρεμια και την γαληνη η Γκαλορ. Προαγγελος μιας καταιγιδας που ερχοταν με σκοπο να συμπαρασυρει οτι εβρισκε μπροστα της. Ομως αυτο δεν την πτοησε. Αν ηθελε να ξεκαθαρισει καποια πραγματα ετουτη ηταν η στιγμη και με το να μαζευοταν στο καβουκι της υποχωρωντας δεν θα κερδιζε τιποτα. Του απαντησε στον ιδιο ακριβως τονο.
-'Δεν κατηγορω κανεναν για τιποτα' ειπε. 'Το μονο που λεω ειναι πως η προχειροσυνη με την οποια διεξηχθη αυτη η αποστολη κοστισε ζωες, κατι που θα μπορουσε να ειχε αποφευχθει. Και ο κρυσταλλος θα ηταν στην κατοχη μας και ολοι αυτοι που αφησαν τα κοκκαλα τους στον Αγκμπαρ θα ηταν τωρα εδω, μαζι μας. Ξερω πως οτι εγινε εγινε, δεν μπορουσε να γυρισουμε τον χρονο πισω. Θελω μονο να εξασφαλισω πως κατι τετοιο δεν θα ξανασυμβει, ιδιως οταν υπαρχει απλος κι ευκολος τροπος για να επιτευχθει κατι τετοιο. Ειμαι παραλογη' ?
                    =================================
Ο Μετγκον απομακρυνθηκε απο κοντα της, επεστρεψε στην αρχικη του εχοντας την πλατη του γυρισμενη στην Γκαλορ. Η φωνη του εξακολουθουσε να διατηρει ψηγματα ηρεμιας.
-'Φανταζομαι θυμασαι' αρχισε ο Μετγκον 'την πρωτη μας συναντηση. Εστειλα τους αντιπροσωπους μου να σας βρουν εχοντας μια προταση για σας. Ποιες εστειλα να βρουν ? Τις 7 Κηρες, μια ομαδα απο τις πλεον διασημες πολεμιστριες του συμπαντος που αναλαμβαναν καθε ειδους δυσκολες αποστολες εκει που κανενας αλλος δεν θα το επιχειρουσε. Σας προτεινα συμμαχια σε κατι που δεν ειχατε καν ονειρευτει πως μπορουσε να συμβει. Να βρισκεστε στο πλαι μου, στο πλαι εκεινου που θ' αναμορφωνε το συμπαν και πρακτικα θα ηταν ο δημιουργος και διαχειριστης του. Θελω να πιστευω πως ηταν οτι πιο εντυπωσιακο ειχατε ποτε σαν προσφορα, πραγμα που αυτοματα θα μετεβαλλε οτι ειχατε διαπραξει μεχρι στιγμης σε ανουσιες φτηνοδουλειες. Ομως το να ειναι κανεις συμμαχος του Μετγκον δεν ειναι κατι τοσο απλο Γκαλορ' προσθεσε και στραφηκε ξανα προς την μερια της Κηρας. 
                 ======================================
-'Μπορουσαν αραγε οι μυθικες Κηρες να σταθουν στο υψος και τις απαιτησεις ενος τετοιου εγχειρηματος ? Αυτο ηταν κατι που επρεπε να το μαθω και υπηρχε μονο ενας τροπος. Ν' αναλαβετε μια αποστολη πολυ πιο διαφορετικη, πολυ πιο σημαντικη κι επικινδυνη απ' ολες οσες ειχατε πραγματοποιησει μεχρι στιγμης. Η αποστολη στον Αγκμπαρ για τον κρυσταλλο της Αποκαλυψεως ηταν τελικα η πλεον ενδεδειγμενη για κατι τετοιο' συμπληρωσε.
-'Τι θελεις να πεις' ? εκανε απορημενα η Γκαλορ. 'Ολο αυτο ηταν μια δοκιμασια για να δεις αν μπορουσαμε πραγματικα ν' ανταπεξελθουμε στις μεγαλεπηβολες προσδοκιες σου' ?
-'Ουτε εγω δεν θα μπορουσα να το θεσω καλυτερα' εκανε ο Μετγκον ενω το χαμογελο που σχηματιστηκε στο προσωπο του εφερε την επερχομενη καταιγιδα ακομα πιο κοντα. 'Ηταν παιγνιδακι για μενα ν' αποκτουσα τον κρυσταλλο μονος μου μα ετσι δεν θα διαπιστωναμε ποτε τις πραγματικες σας δυνατοτητες'.
Η Γκαλορ ενοιωσε το αιμα να παγωνει στις φλεβες της. 
                     ====================================
-'Θελεις να πεις...εννοεις δηλαδη πως ολο αυτο μπορουσε να εχει αποφευχθει, ολοι αυτοι θα ηταν ακομα ζωντανοι αλλα δεν ειναι γιατι εσυ αποφασισες πως ηθελες να πειραματιστεις με το αν μπορουσαμε ν' ανταπεξελθουμε σε οσα εσυ ειχες στο μυαλο σου' ? ρωτησε η Γκαλορ με φωνη που ετρεμε απο οργη. 'Δυο δικες μου πεθαναν λοιπον για το τιποτα' ?
-'Αρκετα' εκανε με βροντερη φωνη ο Μετγκον στρεφομενος και παλι προς το μερος της. 'Τιποτα ? Ποια εισαι εσυ που θα κρινεις αν κατι συνεβη για το τιποτα η οχι ? Τι φανταστηκες Γκαλορ, τι πιστεψες ? Πως ολο αυτο που επικειται να γινει θα συνεβαινε ετσι απλα, απο μονο του, και μεις το μονο που θα καναμε θα ηταν να παρακολουθουμε την πραγματωση του απο μακρια ? Πως ειχες φανταστει την υλοποιηση μιας καταστασης που εισαι ανικανη να εννοησεις ακομα και το γενικοτερο πλαισιο ? Αναιμακτα ? Μια ακομα συνηθισμενη, φυσιολογικη μερα σαν ολες τις αλλες ? Τα παντα θ' αλλαξουν, τα παντα θα μετασχηματιστουν μα εγω και οι υπολοιπες Κηρες δεν θα χρειαστει να κουνησουμε ουτε το μικρο μας δαχτυλακι' ?
                        =================================
-'Αν ετσι σκεφτοσουνα και σκεφτεσαι κανεις λαθος. Η επιτευξη ενος τετοιου στοχου θα εχει απωλειες. Φιλοι, γνωστοι, αγαπημενα προσωπα θα χαθουν σ' ολη αυτη τη διαδρομη, αρκετοι απ' οσους βρισκονται μαζι μας τωρα δεν θα δουν ποτε το τελος αυτης της διαδρομης. Εμπεδωσε το καλα γιατι δεν θ' ανεχτω ξανα τετοιου ειδους αντιδρασεις. Αν εισαι τοσο ψυχοπονετικη και φιλευσπλαχνη ισως ειναι καλυτερα ν' αποχωρησεις τωρα και να επιστρεψεις με τις αλλες πισω στην τρυπα που σας βρηκα και να περιμενετε να δειτε την μοιρα σας να διαμορφωνεται απο αλλους. Αλλα αν θελετε ακομα να πορευτειτε μαζι μου συνειδητοποιειστε αμεσα πως ακομα βρισκομαστε στην αρχη και η συνεχεια μπορει ν' αποβει θλιβερη και γι αλλους. Η αποφαση ειναι δικη σας μα μην με ενοχλησεις ξανα για κατι τετοιο γιατι θα νοιωσετε την οργη μου οπως δεν μπορειτε καν να φανταστειτε. Μιλα με τις αλλες, εξηγησε τους πως εχουν τα πραγματα και περιμενω απο σενα μια οριστικη και αμετακλητη αποφαση. Καταλαβες' ? 
Διχως να της δωσει περαιτερω σημασια ο Μετγκον βγηκε απο το δωματιο. 
                       ==================================
Η Γκαλορ ειχε μεινει να κοιταει αφηρημενα στο πουθενα. Ολα οσα ειχε ακουσει ηταν γροθια στο στομαχι. Η Χεφει και η Βερμια ειχαν πεθανει διχως λογο, ετσι, απο μια ιδιοτροπια αυτου του παρανοικου που ειχαν επιλεξει να συμμαχησουν μαζι του. Ποια θα ηταν η καταληξη ? Θα θυσιαζονταν ολες στον βωμο της παρανοιας που κατεκλυζε τον Μετγκον ? Ηξερε πως αυτη ηταν μια αποφαση που επρεπε να παρουν ολες μαζι. Τα αρχικα δεδομενα της συνεργασιας με τον Μετγκον ειχαν αλλαξει ριζικα και το μονοπατι που τις καλουσε να περπατησουν θα εκρυβε σιγουρα κι αλλα μυστικα που οταν αποκαλυπτονταν ενδεχομενως να ηταν πολυ αργα πια για ολες τους. Προσωπικα την δικη της αποφαση την ειχε ηδη παρει μα δεν μπορουσε να την επιβαλλει στις υπολοιπες. Η καθε μια θ' αποφασιζε αυτονομα για το τι θα ηθελε να γινει.
Καθαρισε τις σκεψεις της επιστρεφοντας στην πεζη πραγματικοτητα. Αυτη την στιγμη ηταν τεσσερεις, επρεπε να βρουν οπωσδηποτε την Μεριτα για να κατασταλαζαν σαν ομαδα. 
Κι εκεινη την στιγμη κανεις δεν ηξερε που βρισκοταν η πεμπτη Κηρα.  

                                                 STELLA NTAGKA









                                      ΔΙΑΦΥΓΗ ΣΤΗΝ ΑΒΥΣΣΟ











Εριξε μια τελευταια ματια πισω της. Οι φλογες εγλειφαν τον ουρανο και οι πυκνοι καπνοι ειχαν περιορισει αισθητα την ορατοτητα της. Μα δεν υπηρχε κατι για να δει. Ηξερε πολυ καλα τι ειχε συμβει, το ειχε βιωσει στην αρχη της εκδηλωσης του. Η συναισθηση πως μονο εκεινη τα ειχε καταφερει της εφερε δακρυα στα ματια. Εκει πισω ηταν ολοι της οι συντροφοι, ανθρωποι που ειχαν περασει και μοιραστει μαζι τοσα πολλα τα τελευταια τρια χρονια. Τωρα ηταν απλα ακινητα, νεκρα κορμια και σε κεινη ειχε πεσει το βαρος ν' αποκαλυψει την αληθεια. Μια αληθεια που μεσα σ' αυτα τα τρια χρονια ειχε κοστισει τοσα πολλα σε τοσους πολλους.
Κοιταξε το πυκνο δασος που ορθωνοταν μπροστα της. Αν δεν τα καταφερνε ν' αποδειξει την αληθεια ολες οι θυσιες των συντροφων της ειχαν απλα παει χαμενες. Σκουπισε τα ματια της και πηρε μια βαθια ανασα. Ηταν υποχρεωμενη να τα καταφερει, το χρωστουσε σε ολους αυτους που ειχαν αφησει την τελευταια τους πνοη μεσα στα φλεγομενα ερειπια κι ας μην ηξερε με ποιον τροπο θα τα καταφερνε. Χωθηκε μεσα στο δασος με αποφασιστικο, γρηγορο βημα. 
                          =================================
Η εικοσαχρονη κυριαρχια των Νταρχεν ηταν απολυτως καθοριστικη για την μοιρα της Γης. Εμφανιστηκαν εξαφνα απο το πουθενα και μεσα σε δυο μηνες ειχαν καταλαβει ολη τη Γη. Για εικοσι χρονια ο ανθρωπος ηταν ενα κυνηγημενο ζωο που δολοφονουνταν με τοση ευκολια και τυψεις οσο οταν ο ιδιος πατουσε ενα μυρμηγκι. Ο ακριβης αριθμος των νεκρων απο την επιθεση των Νταρχεν και της δεκαχρονης παρουσιας τους ηταν αγνωστος. Ελαχιστοι ειχαν απομεινει ζωντανοι κι αυτοι προσπαθουσαν να επιβιωσουν με καθε τροπο.
Οσο αποτομα ειχαν εμφανιστει αλλο τοσο αποτομα εξαφανιστηκαν μεσα σ' ενα πρωινο.
Οι λογοι της αποχωρησης τους παρεμειναν μυστηριο μα οι επιβιωσαντες ειχαν σημαντικοτερα προβληματα για ν' ασχοληθουν. Περασε πολυς χρονος μεχρι να επιστρεψουν σε μια υποτυπωδη κοινωνικη μορφη, σαν κι αυτη που υπηρχε πριν την εμφανιση των Νταρχεν μα με θεληση και υπομονη τα καταφεραν. Βεβαια πολλα που καποτε θεωρουνταν αυτονοητα δεν θα τα ειχαν ποτε ξανα πια συντομα μα το οτι ηταν ζωντανοι ηταν το μεγαλο κερδισμενο στοιχημα. 
                       ===================================
Η Πρωτη Συγκεντρωτικη Κοινωνια ηταν αυτο ακριβως που πρεσβευε τ' ονομα της. Μια συγκεντρωτικη κοινωνια που απαιτησε πεντε χρονια να δημιουργηθει απο τους σκορπισμενους επιζωσαντες και ηταν και η πρωτη. Συντομα οι κατοικοι της διαπιστωσαν πως μαλλον ηταν και η μοναδικη αφου δεν ειχαν καμια επαφη με κανεναν αλλον απο τοτε που ιδρυθηκε.
Η δομη της ΠΣΚ αρχικα εμοιαζε καπως μ' εκεινες που υπηρχαν πριν την ελευση των Νταρχεν. Με το περασμα του καιρου η φυσιογνωμια της αλλοιωνοταν με αποτελεσμα, καμποσα χρονια μετα, αυτο που θα επρεπε να ειναι το τελευταιο καταφυγιο διαιωνισης του ανθρωπινου ειδους να εχει μετατραπει σ' ενα βδελλυγμα. Σ' αυτο ειχαν συντελεσει αρκετοι παραγοντες.
Οι Νταρχεν ειχαν κατορθωσει να εκμηδενισουν καθε μνημη ιστοριας, πολιτισμου κι ελευθερης σκεψης με αποτελεσμα οι νεες γενιες να χρειαζονται την δημιουργια μιας καινουργιας καταστασης. Διχως κανεις να το καταλαβει, παντα με τις ανοχες των ιδιων, η νεα ταξη πραγματων ηταν εφιαλτικα υποδεεστερη μονο της εποχης που στη Γη υπηρχαν οι Νταρχεν. 
                        =============================
Οι αυτοανακηρυγμενοι κυβερνητες της ΠΣΚ ηταν μια επιτροπη δεκα ατομων που ξεκινησε να νομοθετει απο το μηδεν. Με την δικαιολογια της εκτακτης αναγκης που ζουσε η ΠΣΚ συγκεντρωσαν πολυ γρηγορα ολες τις εξουσιες στα χερια τους εχοντας τον μοναδικο ελεγχο στα παντα. Πολλα απ' αυτα που θεσπισε η μικρη αυτη ελιτ δεν εγιναν αποδεκτα απο τους κατοικους. Με το προσχημα της επαναστασης και της ανταρσιας η επιτροπη κηρυξε παρανομους και καταζητουμενους οσους πηγαιναν εναντια στα σχεδια της. Πολυ συντομα η ΠΣΚ που περιστοιχιζοταν απο ενα τεραστιο κυκλικο τειχος απεκτησε αποσχιστικες ομαδες που η καθε μια για τους δικους της λογους ειχε προσπαθησει να υπερβει τα τειχη και να φυγει.
Ολες οι αποπειρες ειχαν πνιγει στο αιμα. Η προπαγανδα πως η Γη ηταν μικρη κι επιπεδη ηταν το κυριο ατου στα χερια της επιτροπης για την απαγορευση οποιουδηποτε να εγκαταλειψει το μερος.
Διαδηλωνοντας πως ενεργουσαν για την ασφαλεια ολων ειχαν θεσπισει την θανατικη ποινη για οποιον δοκιμαζε να δραπετευσει. Για καμποσο καιρο αυτο ειχε λειτουργησει.
                     ===================================
Η Νανσυ Λωρελσον ανηκε στην μοναδικη δεκαπενταμελη ομαδα που ειχε καταφερει να βγει εξω απο το τειχος. Βεβαια αυτη η αποπειρα ειχε μειωσει τον αριθμο της ομαδας σε επτα μα κι αυτοι ηταν αρκετοι για να φερουν σε περας το σχεδιο που ειχαν εκπονησει οι επικεφαλης της ομαδας. Το σκεπτικο ηταν ενα. Επρεπε ν' αποδειξουν πως η κυβερνηση ψευδοταν, ετσι η εμπιστοσυνη του κοσμου θα κλονιζοταν και οι πιθανοτητες εξεγερσης θ' αυξανονταν κατα πολυ. Διχως ιστορικα βιβλια που ν' αποδεικνυαν το αντιθετο, διχως μνημες, ηταν ευκολο για τους τυραννους να πεισουν πως η Γη ηταν επιπεδη. Δεν υπηρχε κατι η καποιος να τους διαψευσει.
Εκατο μιλια μακρια απο την κοινοτητα η Γη τελειωνε. Αυτο υποστηριζε η κυβερνηση και ολοι, πλην της ομαδας της Νανσυ, το ειχαν αποδεχτει. Το ζητημα ηταν πως μαζι με τους συντροφους τους που ειχαν χαθει κατα την διαρκεια της φυγης ειχε χαθει μαζι και πολυτιμος εξοπλισμος, πραγμα που σιγουρα εκανε την ζωη της ομαδας αρκετα πιο δυσκολη. Παρ' ολα αυτα, ο εξοπλισμος που ειχε διασωθει ισως ηταν ικανος για να φερουν σε περας την αποστολη τους.
                    =================================
Το σχεδιο ηταν απλο. Επρεπε να φτασουν σε αποσταση τουλαχιστον 101 μιλιων, να συνεχισουν να περπατανε πανω στο εδαφος, να φιλμογραφησουν ολη την επιχειρηση απο την αρχη και να βρουν τροπο να εκπεμψουν τηλεοπτικο σημα πισω στην κοινοτητα ουτως ωστε να τους δουν ολοι. Το τελευταιο κοματι ηταν το πιο δυσκολο αλλα προς το παρον ειχαν σημαντικοτερα προβληματα να λυσουν. Το κρησφυγετο τους, μια σειρα απο σπηλιες σ' ενα βουνο 40 μιλια απο την κοινοτητα δεν θα τους κρατουσε ασφαλεις για πολυ. Η κυβερνηση ειχε εξαπολυσει πισω τους ενα σωρο ομαδες συλληψης κι εξοντωσης που χτενιζαν την περιοχη για να τους βρουν. Ηταν ζητημα χρονου να εφθαναν στις σπηλιες και με δεδομενη την υπερτερη δυναμη πυρος η ομαδα της Νανσυ δεν θα ειχε καμια τυχη. Σ' αυτην ειχε πεσει ο κληρος να φυλαει την τελευταια σκοπια πριν την αναχωρηση τους το πρωι. Στο μυαλο της στροβιλιζονταν χιλιαδες σκεψεις. Μ' αυτο που την ανησυχουσε περισσοτερο ηταν η τυχη της αδελφης της. Ειχε μεινει πισω κι αναρωτιοταν για την τυχη της στα χερια της κυβερνησης. 
                              =================================
Η αφηρημαδα της κοστισε τις ζωες τεσσαρων συντροφων της. Η επιθεση της ομαδας συλληψης κι εξοντωσης τους αιφνιδιασε πιανοντας τους πανω στον υπνο. Η ιδια, μαζι με αλλους δυο, καταφεραν ως εκ θαυματος ν' αρπαξουν ενα φορτηγακι και ν' απομακρυνθουν εγκαιρα.
Η βιαστικη φυγη μπορει να τους εσωσε τη ζωη μα ειχαν εγκαταλειψει πισω τα παντα. Τωρα απλα προσπαθουσαν να γλυτωσουν απο το ανθρωποκυνηγητο πισω τους.
Ειχαν διανυσει περισσοτερο απο 50 μιλια οταν ακουσαν τον θορυβο. Το ελικοπτερο μπορει να ηταν μακρια προς το παρον, ομως πλησιαζε γοργα. Ο οδηγος αυξησε ταχυτητα και σε μια επικινδυνη, κλειστη δεξια στροφη εχασε τον ελεγχο και το φορτηγακι ανετραπη. Με την τυχη συνεχως στο πλευρο της η Νανσυ πεταχτηκε τουλαχιστον 20 μετρα μεσα στα χωραφια και πρακτικα αυτο της εσωσε τη ζωη. Οι δυο συντροφοι της, εγκλωβισμενοι μεσα στο οχημα, δεν ειχαν τροπο ν' αποφυγουν τον πυραυλο που επεσε πανω στο φορτηγακι. Μεχρι να κανει στροφη το ελικοπτερο η Νανσυ ειχε ηδη καλυφθει μεσα σε παρακειμενες συσταδες δεντρων. 
                        ==================================
Ενοιωθε ενα τσουξιμο ψηλα στον μηρο και διαπιστωσε πως καποιο θραυσμα την ειχε τραυματισει. Εδεσε προχειρα την πληγη για να σταματησει την αιμορραγια και προσπαθησε να συντονισει τις σκεψεις της. Οτι ειχαν σχεδιασει δεν θα μπορουσε ποτε να επιτευχθει. Το μονο που μπορουσε να κανει τωρα ηταν να κοιταξει πως θα παρεμενε ζωντανη. Ηξερε πως συντομα καποια ομαδα θα βρισκοταν στο κατοπιν της, αρα επρεπε να κινηθει γρηγορα. Μπροστα της ορθωνοταν ενας τεραστιος δρυμος, ο δρυμος που συμφωνα με την κυβερνηση το τελος του ηταν και το τελος της Γης. Δεν ειχε πια τ' απαραιτητα μηχανηματα ν' αποδειξει τιποτα, το μονο που μπορουσε να κανει ηταν να διασχισει το δασος και να συνεχισει το φευγιο πονταροντας πως η ομαδα που βρισκοταν στο κατοπιν της δεν θα την ακολουθουσε. Εξ' αλλου, σιγουρα κανενας απο τους διωκτες της δεν θα ηθελε να φτασει, συμφωνα με την προπαγανδα, τοσο κοντα στο τελος της Γης. Ισως μετα το δασος να ηταν ασφαλης, ισως να εβρισκε καποια στιγμη αλλους επιζωσαντες, ισως...Μα πρωτα επρεπε να τα καταφερει. 
                     ==================================
Απο την μια το σκοταδι ηταν συμμαχος αφου δεν επετρεπε στους διωκτες της να την εντοπισουν, απο την αλλη ομως της εκανε την ζωη δυσκολη αφου δεν εβλεπε κυριολεκτικα που πηγαινε. Ειχε σκονταψει, πεσει και σηκωθει αμετρητες φορες. Το μονο που δεν χρειαζοταν τωρα ηταν ενα στραμπουληγμα η ακομα χειροτερα σπασιμο. Η καρδια της χτυπουσε δυνατα, η ανασα της εβγαινε κοφτη και βαρια μα ηξερε πως δεν ειχε περιθωριο να σταματησει. 
Στα θετικα ειχε βαλει ηδη στην ζυγαρια το γεγονος πως υπηρχε παντελης ελλειψη ζωης. Κατω απο αλλες συνθηκες ενα δασος το βραδυ θα εβριθε ζωης μα αυτο εδω ηταν τελειως ερημο. Η αληθεια ηταν πως το προτιμουσε ετσι. Το μονο που δεν χρειαζοταν ηταν να συναντουσε λυκους, τσακαλια η οτι αλλο μπορουσε να καραδοκει μεσα στα πυκνα φυλλωματα. Η σκεψη της αδελφης της της αλλοιωσε την ψυχολογια προς το χειροτερο. Ενοιωσε παλι τα ματια της να βουρκωνουν και αυτη η προσωρινη τυφλωση παραλιγο να της στοιχιζε την ζωη.
Ειχε σταματησει κυριολεκτικα την τελευταια στιγμη.
                  ==================================
Μπροστα της εχασκε ενα σκοτεινο, ατελειωτο κενο. Δεν μπορουσε να δει τιποτα στο μηκος η το βαθος. Ενοιωθε σαν να στεκοταν στο χειλος ενος γκρεμου μα κατι μεσα της της ελεγε πως αυτο εκει δεν ηταν γκρεμος. Το εδαφος εμοιαζε σαν να τελειωνε εκει.
Εβαλε τα γελια αδιαφορωντας αν αυτο μπορουσε να προδωσει την θεση της σε οποιον τυχον την ακολουθουσε. Δεν γινοταν, δεν μπορει να ηταν αληθεια αυτο που ζουσε. Ενοιωσε το μυαλο της να σαλευει, η τετραγωνισμενη λογικη που την ειχε κρατησει ζωντανη μεχρι στιγμης και την ειχε βοηθησει να φτασει μεχρι εκει κατερρευσε μεσα σε μια στιγμη.
Ειχε δικιο ? Η αναθεματισμενη κυβερνηση ειχε δικιο ? Δεν ηξερε πως μπορουσε να γνωριζει κατι τετοιο αλλα ηταν οντως αυτο το τελος της Γης ? Ποια ηταν η αληθεια τελικα ?
Δεν υπηρχε δρομος να προχωρησει μπροστα, μονο να γυρισει πισω. Κοιταξε πισω της.
Ηταν ολομοναχη κι ενδεχομενως ν' ατενιζε το τελος της επιπεδης Γης. Χαμογελασε πικρα. 
Εριξε πισω τα μαλλια της κι εκανε ενα βημα μπροστα βουτωντας στο κενο.








                                                                    ΤΕΛΟΣ

                                                                               

                             Ο ΟΡΚΟΣ ΠΟΥ ΔΡΑΠΕΤΕΥΣΕ











                                                       ΚΕΦΑΛΑΙΟ 44









Κοιταξε τριγυρω του προσπαθωντας να καταλαβει που βρισκοταν. Το μερος δεν του θυμιζε απολυτως τιποτα, κι ενα μερος σαν κι αυτο, τετοιας ανυπερβλητης ομορφιας και καλλους θα ηταν αδυνατον να μην το θυμοταν. Στεκοταν στους προποδες ενος καταπρασινου λοφισκου, σπαρμενου με πολυχρωμα ανθη, πανεμορφα φυτα κι αγερωχα δεντρα. Μεχρι εκει που εφθανε το ματι του ατενιζε ενα τοπιο βγαλμενο κυριολεκτικα απο τα παραμυθια. Οι αρχικες αποριες του, πως ειχε βρεθει εκει και για ποιον λογο, περασαν σε δευτερη μοιρα καθως η εσωτερικη αγαλλιαση που ενοιωθε ειχε υπερκερασει τα παντα. Ενστικτωδως αρχισε να προχωραει αργα προς την κορυφη του λοφισκου οπου δεσποζε ενα πανυψηλο, καταπρασινο δεντρο. 
Ενα σμηνος απο πεταλουδες, μελισσες κι αλλα εντομα τον συντροφευαν στην διαδρομη του, ποτε πετωντας στο πλαι του και ποτε εξ αποστασεως, ενω πανω απο το κεφαλι του μικρα πουλια με μοναδικα σχεδια και χρωματα που εκοβαν την ανασα τιτιβιζαν χαρουμενα.
Δεν ειχε δει ποτε τιποτα πιο ομορφο στη ζωη του, γι αυτο ηταν σιγουρος. 
                          ==================================
Ολες οι σκεψεις του ειχαν εξαφανιστει, οι αποριες του ειχαν εκμηδενιστει, το μονο που υπηρχε ηταν οι αισθησεις του που εμοιαζαν να μην χορταινουν το ειδυλλιακο εκεινο τοπιο.
Πρωτογνωρες ευωδιες ανακατευονταν μεταξυ τους σκορπωντας αρωματα που εισεπνεε απληστα, το χερι του περνουσε αναμεσα στα λουλουδια κι αυτη η επαφη του επεφερε ακομα μεγαλυτερη ευχαριστηση ενω οι πολυπληθεις ηχοι των πτηνων ηταν χαδι για τ' αυτια του.
Συνεπαρμενος εφθασε στην κορυφη του λοφισκου χωρις να το καταλαβει. Το δεντρο, που του ηταν αδυνατον να προσδιορισει τι ακριβως ηταν, εστεκε μονο του στο ψηλοτερο σημειο και το ελαφρυ αερακι που περνουσε μεσα απο τα φυλλα του σκορπιζε ενα μελωδικο θροισμα. 
Τοτε ειδε τις φιγουρες που βρισκονταν κατω απο το δεντρο. Απο το σημειο που βρισκοταν ηταν αδυνατον να ξεχωρισει προσωπα, το μονο που μπορουσε να διακρινει με σαφηνεια ηταν πως επροκειτο για τρεις φιγουρες που εμοιαζαν να ξεκουραζονται στην ριζα του πανηψηλου δεντρου. Κανενας τους δεν εμοιαζε να εχει αντιληφθει την παρουσια του.
                     ====================================
Συνεχισε να προχωραει και ξαφνικα σταματησε αποτομα. Απο εκει που ηταν μπορουσε να διακρινει καθαρα τα χαρακτηριστικα τους. Αυτο ηταν μια πραγματικα απροσμενη εκπληξη.
Οι φυσιογνωμιες τους ηταν κατι περισσοτερο απο γνωριμες. Ο Ριγκελ, η Βεγκατριξ και ο Τιλ.
Εσμιξε τα φρυδια του απορωντας για την παρουσια τους. Τι δουλεια ειχαν εκει τρια απο τα μελη του Γιζγκαρνοφ ? Πως ειχαν βρεθει εκει ? Ολες οι αρχικες του αποριες κι ερωτησεις βρηκαν προσφορο εδαφος και βγηκαν στην επιφανεια. Το μαγευτικο τοπιο και η επηρρεια του περασαν σε δευτερη μοιρα καθως ο Ελλερυ Βαν Ντερ Εις επεστρεψε αποτομα στην πραγματικοτητα. Φωναξε προς το μερος τους μα ουτε ψιθυρος δεν βγηκε απο τα χειλη του. Φωναξε ξανα και ξανα μα κανεις ηχος δεν πλανηθηκε στον ευωδιαστο αερα. Ταχυνε το βημα του προσπαθωντας να φτασει κοντα τους και ενοιωσε ξαφνικα πως ειχε χτυπησει σε καποιο αορατο εμποδιο. Οσο και να προσπαθουσε δεν μπορουσε να κανει ουτε ενα βημα μπρος. Χτυπησε με τα χερια του το αορατο τειχος και συνεχιζε να φωναζει. 
                 ===================================
Συντομα διαπιστωσε πως το δεντρο και τα τρια μελη του Γιζγκαρνοφ βρισκονταν περικυκλωμενα απο καποιου ειδους πεδιου που δεν επετρεπε σε κανεναν να πλησιασει. Ο Ελλερυ εκανε τον γυρο ψαχνοντας για ενα ανοιγμα. Ματαιος κοπος. Πεισμωμενος εκλεισε τα ματια του και προσπαθησε αλλη μια φορα να διασπασει εκεινο το πεδιο. Το βημα του τον εφερε λιγες δεκαδες μετρα μακρια απο την οχθη ενος ποταμου που τ' ασημενια του νερα κυλουσαν νωχελικα προς αγνωστη κατευθυνση. Κοιταξε αριστερα και δεξια για το δεντρο και τοτε ειδε τους υπολοιπους τεσσερεις. Ο Γκραφ, ο Κουλσακ, ο Μερανγκ και ο Νεκαρ βρισκοταν καθισμενοι στην οχθη του ποταμου κουβεντιαζοντας και γελωντας.  
Το ενστικτο του κατεβαλλε φιλοτιμες προσπαθειες για να τον ενημερωσει πως κατι δεν πηγαινε καλα σ' ολα αυτα μα τιποτα το χειροπιαστο δεν υπηρχε για να το εμπιστευτει. Αν καποιος προσθετε στις δεδομενες συνθηκες το καθ' ολα γαληνιο κι ηρεμο τοπιο καθως και την ανεμελια που ξεχειλιζε και στις δυο ομαδες τιποτα δεν συνηγορουσε για μια κατασταση ανησυχιας.
                    =================================
Οι ιδιες συνθηκες που ειχε συναντησει αρχικα ισχυαν κι εδω. Εφθανε μεχρι καποιο σημειο μα κι εδω καποιο αορατο τειχος δεν του επετρεπε να πλησιασει περισσοτερο ενω παρ' ολες του τις προσπαθειες ηταν αδυνατο να τους κανει ν' αντιληφθουν την παρουσια του. Με πολυ κοπο καταφερε και τωρα ενα επιπλεον βημα μα αυτο δεν τον εφερε κοντυτερα στην τετραδα.
Στεκοταν στην αυλη ενος κουκλιστικου, μικρου σπιτιου, πνιγμενου στα λουλουδια ενω το χρυσαφενιο φως ενος ευγενους ηλιου το ελουζε σε καθε σημειο του. Η ξυλινη πορτα του σπιτιου ανοιξε και ταυτοχρονα ανοιξαν διαπλατα και τα ματια του Ελλερυ. Η Μεριτα, πιο ομορφη απο ποτε, μολις ειχε ξεπροβαλλει στο κατωφλι. Εμεινε αποσβολωμενος να την παρακολουθει καθως την ειδε να προσπαθει να διορθωσει μια ατελεια σ' ενα σημειο του λευκου φραχτη. Ενοιωσε την καρδια του να χτυπαει πιο γρηγορα ενω η ανασα του εβγαινε κοφτη λες και το υπαρχον οξυγονο δεν αρκουσε για ν' αναπνευσει. Ολος ο χρονος που ειχε περασει απο τοτε που την ειχε δει τελευταια φορα εσβησε μονομιας σαν να μην ειχε υπαρξει ποτε.
                    ====================================
Καθε προσπαθεια προσεγγισης η επικοινωνιας απεδειχθη ματαιος κοπος. Οπως και με το υπολοιπο πληρωμα του Γιζγκαρνοφ, ετσι και η Μεριτα δεν μπορουσε ουτε να τον δει ουτε να τον ακουσει. Επιασε τον εαυτο του να νοιωθει ανημπορο θυμα καποιας κοσμικης ειρωνιας κι αυτο τον πεισμωσε. Το επιπλεον βημα που κατορθωσε κι εδω να υλοποιησει αλλαξε τα παντα.
Τωρα βρισκοταν να στεκεται στο μεσον ενος αχανεστατου λιβαδιου εχοντας το δεντρο με τους τρεις επισκεπτες του διαγωνια στα δεξια του, σε μια αρκετα μεγαλη αποσταση που ομως παραδοξως εβλεπε ολοκαθαρα, το ποταμι με τους υπολοιπους τεσσερεις καθισμενους στην οχθη του διαγωνια αριστερα ενω το σπιτακι με την Μεριτα το ενοιωθε ακριβως πισω του.
Προλαβε να κανει μερικες ερωτησεις στον εαυτο του μα ποτε δεν βρηκε χρονο ν' αναζητησει τις απαντησεις. Αυτο που ειχε τραβηξει το βλεμμα του ηταν ενα τεραστιο συννεφο, τουλαχιστον ετσι εμοιαζε, στο βαθος του οριζοντα που κατευθυνοταν γοργα προς το μερος του. Δοκιμασε να κινηθει μα μ' εκπληξη διαπιστωσε πως ηταν καθηλωμενος σ' εκεινο σημειο. 
                            ===================================
Το εμβαδον του συννεφου μεγαλωνε συνεχως μα αυτο δεν ηταν το πραγματικο προβλημα. Συντομα ο Ελλερυ διαπιστωσε πως οπου επεφτε η σκια του συννεφου στο εδαφος αλλαζε τα παντα. Τα λουλουδια μαραινονταν εξαφνα κι επεφταν νεκρα στο εδαφος, το πλουσιο γρασιδι ξεραινοταν ενω τα εντομα και τα πτηνα επεφταν σαν κεραυνοβολημενα κι αυτα στο καφε εδαφος ακινητα, διχως ιχνος ζωης. Ενα σωρο συναισθηματα, με πρωτεργατη τον τρομο, κατεκλυσαν τον Ελλερυ. Ανημπορος ν' αντιδρασει ειδε το συννεφο να φτανει στο δεντρο.
Ολα του τα φυλλα επεσαν μετα απο μια μικρη αιωρηση νεκρα ενω τα γυμνωμενα πια κλαδια απεκτησαν ξαφνικα ζωη. Απλωθηκαν αστραπιαια πανω στους τρεις που εστεκαν στην ριζα του και τους εγκλωβισαν μεσα στο τυλιγμα τους. Εβλεπε τις αγωνιωδεις προσπαθειες τους ν' απεγκλωβιστουν απ' αυτην τη θανασιμη αγκαλια μα δεν μπορουσαν να κανουν τιποτα απολυτως. Ενα τεραστιο χασμα εμφανιστηκε στην ριζα του δεντρου και οι τρεις συντροφοι του εξαφανιστηκαν μεσα σ' αυτο βγαζοντας σπαραχτικα, αηχα ουρλιαχτα.
                       ====================================
Πριν προλαβει να συνελθει απο το απιστευτο συμβαν το συννεφο ειχε καλυψει το ποταμι και κατ' επεκταση τους εναπομειναντες συντροφους του. Τους ειδε να λιωνουν κυριολεκτικα και να μετατρεπονται σε υγρο στοιχειο που κυλησε προς τον κυριο ογκο του ποταμου. Λιγα δευτερολεπτα μετα ειχαν ενσωματωθει με τα νερα του ποταμου αν κι ακομα μπορουσε να δει το περιγραμμα τους καθως παλευαν για να γλυτωσουν απο μια τετοια μοιρα. Στραφηκε προς τα πισω ενω ενοιωθε το μυαλο του να σαλευει. Το συννεφο καλυψε ολο το σπιτι και ειδε την Μεριτα να μετατρεπεται σε ατμο ενω ουρλιαζε διχως να μπορει ν' ακουστει. Την ειδε να εξαερωνεται μπροστα στα ματια του διχως να μπορει να κανει κατι. Δεν ειχε καν προλαβει να εμπεδωσει το περιστατικο οταν ξαφνικα ενα τμημα του συννεφου αρχισε σταδιακα να παιρνει καποιου ειδους μορφη. Οταν αυτο ολοκληρωθηκε διαπιστωσε πως βρισκοταν απεναντι σ' ενα τεραστιο προσωπο που εμοιαζε μετα βιας να κραταει τα χαρακτηριστικα του. Δεν ειχε δει ποτε ξανα πριν αυτην τη μορφη, ομως κατι του ελεγε μεσα του πως ηξερε ποιος ηταν.
                  ===================================
-'Αυτο θα συμβει σε οσους βρεθουν απεναντι μου' μιλησε το συννεφο με φωνη που πιοτερο εμοιαζε με αερα που λυσσομανουσε 'αυτη θα ειναι η μοιρα οσων εναντιωθουν στα σχεδια μου Ελλερυ Βαν Ντερ Εις. Μα εσυ δεν πρεπει ν' ακολουθησεις ενα τετοιο πεπρωμενο. Το μονο που εχεις να κανεις ειναι να σταματησεις να συντασσεσαι με ολους αυτους που δεν θα ζησουν για να δουν την κυριαρχια μου. Εισαι γιος μου και οφειλεις να σταθεις στο πλευρο μου. Μαζι θα δημιουργησουμε ενα νεο συμπαν, φτιαγμενο να εξυπηρετει τις αναγκες και τις φιλοδοξιες μας. Μαζι θα πραγματοποιησουμε ολα αυτα που δεν μπορουν να υπαρξουν σε καμια φαντασια, εμεις οι δυο θα ειμαστε η αρχη και το τελος των παντων. Ελα μαζι μου Ελλερυ, ειναι ο μονος τροπος. Διαφορετικα θα εχεις την τυχη αυτων των αμυαλων μυρμηγκιων που πραγματικα πιστευουν πως θα με αποτρεψουν απο την πραγματωση του πεπρωμενου μου. Θεος Ελλερυ, αυτη ειναι η μοιρα μου, Θεος και κοντα μου τιποτα δεν θα ειναι αδυνατο, τιποτα δεν θα ειναι απραγματοποιητο. Τωρα Ελλερυ Βαν Ντερ Εις, τωρα !'
                      ======================================
Πεταχτηκε πανω ουρλιαζοντας. Η αισθηση πως ακουγε την ιδια του τη φωνη τον επανεφερε στην πραγματικοτητα. Ηταν μουσκεμα στον ιδρωτα ενω το κεφαλι του πηγαινε να σπασει απο τον πονο. Κοιταξε αριστερα και δεξια και προσπαθησε να χαλιναγωγησει την ανασα του. Ονειρο ηταν, ενα καταραμενο ονειρο και τιποτα περισσοτερο μα ηταν τοσο ζωντανο που ειχε την αισθηση πως ακομα μπορουσε να μυρισει τα λουλουδια η ν' ακουσει την επιβλητικη φωνη του συννεφου. Ηξερε πως εκεινη η μορφη ανηκε στον Μετγκον, τον πατερα του κι ας μην τον ειχε δει ποτε στην ζωη του. Αναρωτηθηκε αν πραγματι ολα αυτα ηταν αποκυηματα της φαντασιας του η ο Μετγκον ειχε βρει τροπο να εισχωρησει στο μυαλο και τις σκεψεις του.
Ενα πικρο χαμογελο εμφανιστηκε στα χειλη του φερνοντας την μορφη της Μεριτα στις σκεψεις του. Κουνησε το κεφαλι του εντονα σαν να προσπαθουσε να το αδειασει απ' ολα. 
Λιγα δευτερολεπτα μετα ενοιωθε καλυτερα κι ετοιμος ν' αντιμετωπισει την πραγματικοτητα.
Εριξε μια ματια τριγυρω του. Που στα δωδεκα φεγγαρια του Θιαν βρισκοταν ?

                             Ο ΟΡΚΟΣ ΠΟΥ ΔΡΑΠΕΤΕΥΣΕ










                                                    ΚΕΦΑΛΑΙΟ 43










Ηταν αρκετα πρωι οταν σηκωθηκε κι απορησε βλεποντας την Λερζια ηδη ξυπνια να τον περιμενει στο τραπεζι που ηταν στρωμενο μ' ενα ελαφρυ πρωινο. Μολις τον ειδε ξεσπασε σε αυθορμητα κλαματα κι ορμησε να τον αγκαλιασει. Ενοιωθε το κορμι της να συνταρασσεται απο τους λυγμους μα προτιμησε να την αφησει να ξεσπασει. Οταν ενοιωσε την ανασα της πιο ηρεμη και σταθερη την εσπρωξε απαλα και την εβαλε να κατσει στην καρεκλα.
-'Τιλ, σε παρακαλω, μην πας. Σε παρακαλω'...ξεκινησε να λεει μα η φωνη της ξεψυχισε.
-'Ακουσε με Λερζια' εκανε ο Τιλ. 'Ειναι πολυ σημαντικο ν' ακουσεις και να καταλαβεις οτι σου πω' προσθεσε. 'Δεν ξερω αν θα μας δοθει η ευκαιρια να τα ξαναπουμε'.
Οι λυγμοι φανηκαν να επιστρεφουν μα πολυ πιο ηπιοι αυτη τη φορα.
-'Εισαι αδελφη μου, ο μοναδικος εν ζωη συγγενης που εχω. Ξερεις ποσο σε αγαπαω γι αυτο και θελω να προσεξεις πολυ αυτα που θα σου πω, καταλαβαινεις' ?
Ο Τιλ πηρε βαθια ανασα κι αρχισε να μιλαει.
                 ===============================
-'Σε περιπτωση που δεν επιστρεψω θα χρησιμοποιησεις τα χρηματα που σου εχω αφησει για να βγαλεις εισιτηριο για τον Γκαβαρντα. Ξερω πως θα ειναι δυσκολα να τα καταφερεις να φυγεις απο τον Ρουγκαν αλλα καποιον θα βρεις που με το σωστο χρηματικο αντιτιμο θα σε βοηθησει για να φυγεις. Οταν φτασεις στον Γκαβαρντα θα πας να βρεις τον Γκριντλοκ. Θυμησου το ονομα, ειναι σημαντικο, Γκριντλοκ. Θα του πεις πως εισαι αδελφη μου και θα τον παρακαλεσεις να σε φιλοξενησει για οσο χρειαζεται στον Γκαβαρντα. Παραλληλα θα του ζητησεις να προσπαθησει να επικοινωνησει οπως μπορει με τον Ελλερυ η με οποιονδηποτε αλλον στην ομαδα, ξερει ο Γκριντλοκ. Μονο με τον Ελλερυ η καποιον απο τους συντροφους μου θα εισαι ασφαλης. Καταλαβες ? Τα χρηματα ειναι πολλα, θα σε φτασουν μεχρι να ερθει σε επικοινωνια ο Γκριντλοκ με καποιον. Οταν βρεθεις με την παλια μου ομαδα θα τους πεις τι ακριβως συμβαινει με τον Κρουξ, πρεπει να τους προειδοποιησεις, ειναι πολυ σημαντικο. Μην ανησυχεις, ειναι δικοι μου ανθρωποι, δεν θα σε αφησουν ετσι'.
              ==================================
Αποτελειωσε το λιτο πρωινο του και σηκωθηκε απο το τραπεζι. Το βλεμμα της κοπελας τον ακολουθησε κι επεσε επανω του ικετευτικα.
-'Γυρισε πισω σε παρακαλω' ειπε διχως ιχνος κουραγιου στη φωνη της.
Ο Τιλ της χαμογελασε και της χαιδεψε τα μαλλια. Μετα στραφηκε προς την εξοδο, ανοιξε την πορτα και βγηκε εξω. Ειχε αρχισει να φωτιζει ηδη ικανοποιητικα.
Σκεφτοταν πως ο Κρουξ θα ειχε παει στο σημειο που ειχαν συμφωνησει αρκετη ωρα πριν για ν' ανιχνευσει την περιοχη και θα τον περιμενε ηδη.  Ο ιδιος ενοιωθε πανετοιμος.
Οταν εφτασε ειδε τον Κρουξ και την Ζαγκιτα να τον περιμενουν ηδη. Εσκεμμενα ειχε επιλεξει εκεινο το μερος, ο Κρουξ θα το ειχε καταλαβει ηδη.
-'Μπορουσες να μου πεις πως ειχες στο μυαλο σου μια απο εκεινες τις αρχαιες, προσωπικες μονομαχιες' του ειπε. 'Δεν θα ειχα αντιρρηση ξερεις' ειπε ο Κρουξ.
-'Ουτε κι εγω' εκανε με απροσμενα σταθερη φωνη η Ζαγκιτα.
                   ================================= 
-'Πριν αρχισουμε' ειπε ο Τιλ 'υπαρχει κατι που θελω να ζητησω. Και θα μου δωσεις τον λογο σου Κρουξ γι αυτο και θα τον κρατησεις'.
-'Τι ειναι' ? ρωτησε ο Κρουξ.
-'Ασχετα με το τι θα συμβει σημερα, εδω αναμεσα μας, η αδελφη μου δεν εχει καμια αναμιξη με ολα αυτα. Αν δεν τα καταφερω θελω να μου υποσχεθειτε πως δεν θα πειραξετε την Λερζια'.
-'Η συμφωνια που εχουμε κανει με την O.A.A. αφορα τον Ελλερυ και την ομαδα του' ειπε ο Κρουξ. 'Κι απ' οτι ξερω η αδελφη σου δεν ηταν ποτε μελος αυτης της ομαδας, πραγμα που σημαινει πως κανεις δεν προκειται να πειραξει ουτε μια τριχα απο τα μαλλια της. Εχεις τον λογο μου Τιλ πως η αδελφη σου δεν θα παθει τιποτα, δεν θα την αγγιξει κανεις. Και ξερεις πως τουλαχιστον τον λογο μου τον κραταω, ακομα κι αν ειναι το τελευταιο πραγμα που θα κανω'.
Ο Τιλ ξεφυσηξε ανακουφισμενος νοιωθωντας ενα βαρος να φευγει απο πανω του.
-'Παμε στα δικα μας λοιπον' εκανε σχεδον χαμογελωντας.
                  =================================
-'Θα τραβηξουμε οταν η σκια ακουμπησει εκεινον το βραχο' ειπε η Ζαγκιτα ενω ταυτοχρονα εδειχνε με το χερι της τον βραχο που εννοουσε. 'Ετσι οπως εξελιχθηκε η κατασταση ξερεις πως ειναι μια μονομαχια μεχρι θανατου' προσθεσε η κοπελα.
-'Ναι, το ξερω' απεκριθη ο Τιλ. 'Συμφωνοι, μολις η σκια ακουμπησει τον βραχο' προσθεσε.
Αφου ειχαν ξεκαθαρισει τον τροπο που θα διεξαγοταν η μονομαχια αρχισαν να κοιτανε ποτε ο ενας τον αλλον και ποτε τον σκια που αργα και σαδιστικα πλησιαζε τον βραχο. Το μυαλο του Τιλ ταλαντευοταν αναμεσα σε δυο επιλογες. Ηξερε πως οσο γρηγορος και να ηταν δεν θα προλαβαινε ποτε να τους σκοτωσει και τους δυο αρα επρεπε με καποιον τροπο ν' αυξησει τις πιθανοτητες του για επικρατηση. Λογικα θα επρεπε να χτυπησει πρωτα τον Κρουξ που ηταν αρχηγος και μετα αν ειχε ποτε την ευκαιρια να ριξει στην Ζαγκιτα. Θυμοταν ομως πως η κοπελα ηταν αριστη σκοπευτης, μια απο τις καλυτερες που ειχε ποτε συναντησει. Αν του εριχνε ηταν σιγουρο πως θα τον πετυχαινε.
                   ================================
Επελεξε να σκοπευσει πρωτα την Ζαγκιτα. Ισως και ο Κρουξ, που δεν θα περιμενε κατι τετοιο, να αιφνιδιαζοταν. Οσο πιο πολυ σκεφτοταν τοσο περισσοτερο κατεληγε σ' εκεινη την εκδοχη. Ο Κρουξ και η Ζαγκιτα ειχαν πιο απλο εργο αφου επρεπε να στοχευσουν ενα και μονο στοχο.
Λιγα εκατοστα ειχαν απομεινει μεχρι η σκια ν' ακουμπουσε τον βραχο και ο Τιλ ενοιωσε την δεξια του παλαμη, αυτην που θα χρησιμοποιουσε, ελαφρα ιδρωμενη. Την σκουπισε γρηγορα στο πουκαμισο του μα ηξερε πως σε ελαχιστα δευτερολεπτα θα επεστρεφε. Τα ματια του πηγαιναν μια στα ματια του Κρουξ, μια της Ζαγκιτα ενω παραλληλα παρακολουθουσαν την νωχελικη κινηση της σκιας. Σε πολυ λιγο ολα θα ειχαν τελειωσει. 
Ο Κρουξ προσπαθουσε να ψυχολογησει τον Τιλ μα τιποτα στις κινησεις του μεχρι στιγμης δεν προδιδαν τι σκεφτοταν να πραξει. Πιστευε πως θα εριχνε πρωτα σ' εκεινον και μετα θα προσπαθουσε να βγαλει εκτος μαχης και την Ζαγκιτα. Του ηταν αδυνατον να θυμηθει αν ο Τιλ ηταν γρηγορος η οχι, του ηταν αδυνατον να θυμηθει αν ηταν καλος σκοπευτης η οχι. Αυτο τον ειχε αγχωσει αφου ενοιωθε κι αυτος την δεξια του παλαμη ελαφρα ιδρωμενη.
                  ===============================
Το αγχος ειχε κυριευσει και την Ζαγκιτα. Οταν συμφωνουσε με τον Κρουξ και τους αλλους με τον Ρεντεν για τον Ελλερυ και την ομαδα του δεν ηταν αυτο που ειχε στο μυαλο της. Να ομως που τωρα στεκοταν απεναντι σε παλιο φιλο και συντροφο ετοιμοι να σκοτωσουν ο ενας τον αλλο.
Ο ιδρωτας εμφανιζοταν απροειδοποιητα σε διαφορα σημεια του σωματος της κανοντας την ακομα πιο νευρικη. Τα χερια της ειχαν ιδρωσει, στο μετωπο της ειχαν κανει την εμφανιση τους οι πρωτες σταλες ενω η σταδιακα αυξανομενη θερμοκρασια την εκανε να αισθανεται αβολα. 
Δυο - τρεις φορες της ηρθε να φωναξει να σταματησουν, δεν ηταν αυτος τροπος να συμπεριφερονταν ο ενας στον αλλο μα παντα την τελευταια στιγμη η ψυχρη, κυνικη λογικη επικρατουσε. Ειχε βρεθει κι αλλες φορες σε καταστασεις επικινδυνες μα αυτη ηταν η πρωτη φορα που μπορει να κοιταζε τον θανατο στα ματια ενος πρωην συντροφου της.
Της φανηκε πως η σκια ειχε ακουμπησει τον βραχο μα κοιτωντας καλυτερα διαπιστωσε πως ειχε κανει λαθος. Ηθελε λιγοτερο απο δεκα δευτερολεπτα για να συμβει αυτο.
             ================================
Τραβηξαν και οι τρεις σχεδον ταυτοχρονα με τον Τιλ ενδεχομενως ενα κλασμα του δευτερολεπτου πιο γρηγορα, ηταν ομως και ο μοναδικος που αφησε το λειζερ του σε καθετη σταση διχως ποτε να το σηκωσει για να σημαδεψει. Η βολη της Ζαγκιτα ηταν γρηγορη μα εντελως αστοχη. Πριν προλαβει να ριξει δευτερη φορα ειδε τον Τιλ να δεχεται μια βολη και να πεφτει πισω. Ο Κρουξ ειχε τραβηξει πιο αργα απ' ολους μα ηταν ο μοναδικος ευστοχος.
Καταλαβαινοντας τι ειχε συμβει η Ζαγκιτα πεταξε το οπλο της στο εδαφος κι επεσε κατω κρατωντας το κεφαλι της μεσα στα χερια της ενω ο Κρουξ δεν ειχε κουνηθει σπιθαμη απο το σημειο που ηταν με τα ματια καρφωμενα στο ακινητο σωμα του Τιλ. Βηματισε αργα προς τον Τιλ κι εσκυψε απο πανω του. Του εκλεισε τα ματια κι ανασηκωθηκε αργα.
-'Δεν πυροβολησε καν' εκανε η Ζαγκιτα. 'Απλα εκατσε και περιμενε να τον δολοφονησουμε, καταλαβαινεις ? Μπορουσε να ειχε σκοτωσει τον ενα μας μα δεν το εκανε ποτε'.
Ο Κρουξ δεν μπορουσε να βρει λεξεις να σχηματισει μια υποτυπωδη προταση. 
                      ===============================
Κοντευε να σουρουπωσει κι ακομα δεν ειχε εμφανιστει. Το σφιξιμο που ενοιωθε πηρε τρομακτικες διαστασεις οταν το μυαλο της αποφασισε να συνειδητοποιησει πως δεν θα ερχοταν οσο και να περιμενε αφου ο αδελφος της ηταν νεκρος. Θα επρεπε να ειχε γινει κουρελι, θα επρεπε να ηταν βουτηγμενη στα κλαματα μα στεκοταν στην εισοδο της πορτας με μια αποκοσμη ηρεμια. Ηξερε πως ο Τιλ ηταν νεκρος μα μονο μοιρολογια δεν περνουσαν απο την σκεψη της. Επιασε τον εαυτο της να εχει γινει σκληρη σαν πετρα, εσωτερικα και εξωτερικα.
Μια σκεψη μονο τριβελιζε το μυαλο της. Θα εκανε οτι της ειχε πει ο Τιλ, θ' ακολουθουσε κατα γραμμα τις οδηγιες του, μονο που πλεον κατεστρωνε επιπλεον δικα της σχεδια. Θα εκανε τα παντα, με οποιοδηποτε κοστος και θα εβρισκε τον Κρουξ και την παρεα του, οσο χρονο η χρημα κι αν της κοστιζε. Η λεξη 'εκδικηση' θεριευε ολο και πιο πολυ μεσα της μεχρι που καλυψε τα παντα. Δεν εβλεπε τιποτα αλλο μπροστα της, μονο την εικονα του Κρουξ και των υπολοιπων νεκρους απο το χερι της. Ηξερε πως μονο αυτο πια θα την κρατουσε ζωντανη.
                     ===============================
Δεν ηταν η πρωτη φορα που ενοιωθε το συγκεκριμενο συναισθημα αλλα οπως και την πρωτη φορα επελεξε να μην πει κατι στον Ελλερυ. Δεν ηξερε πως θ' αντιδρουσε, τι αντικτυπο θα ειχε πανω του. Ουτε του αρεσε που του απεκρυπτε γεγονοτα μα εκεινη τη στιγμη γνωριζε πως ηταν ο πλεον ακαταλληλος χρονος για να του τα πει. Αποκτουσε σταδιακα μια ψυχολογια που θα ηταν κρισιμη οταν θα εφτανε η στιγμη να την χρησιμοποιησει, αν μιλουσε τωρα δεν ηξερε σε τι σκοτεινη αβυσσο θα τον εριχνε κι αν θα εβγαινε ποτε απο κει. Θα του μιλουσε οταν ερχοταν η καταλληλη ωρα, οχι πιο πριν. Τον κυριευσε μια ανεξηγητη μελαγχολια. Δεν ηταν αρμοδιοτητα του να αισθανεται ετσι, ποτε πριν η απωλεια θνητων δεν του ειχε δημιουργησει παρομοια συναισθηματα. Ομως το βιωσε για πρωτη φορα οταν ενοιωσε τον χαμο του Νεκαρ και του Μερανγκ, ετσι το ειχε νοιωσει και τωρα που ηξερε πως ενας ακομα συντροφος του Ελλερυ, ο Τιλ, ειχε πεθανει. Σηκωσε τα ματια του και κοιταξε τ' αδιαφορα αστρα στον ουρανο.
Ποσοι ακομα θα χανονταν στην προσπαθεια να σταματησουν τον Μετγκον ?