ARGIRIS VIAROPOULOS

                             Ο ΜΥΘΟΣ ΚΡΥΒΕΙ ΑΛΗΘΕΙΕΣ

-'Διαβασε εδω και πες μου τι δεν σου κολλαει' ειπε με θριαμβευτικο υφος πετωντας ενα ματσο χαρτια στο γραφειο του αρχισυντακτη. 'Ελα Ρον, ακομα και συ μπορεις να το βρεις' προσθεσε.

Ο Ρον Πατσενσκι κοιταξε μια τα χαρτια και μια τον κομιστη τους, αναστεναξε κι εγειρε πισω στην πολυθρονα του. Εβγαλε τα γυαλια του, αναψε τσιγαρο και μιλησε βαριεστημενα.

-'Χαρολντ' ειπε 'γλυτωσε με απο τον κοπο και πες μου τι διαβολο λενε αυτα τα χαρτια. Σημερα ειδικα πνιγομαι, δεν εχω χρονο ουτε για να παω στην τουαλετα'.

-'Επαρχια Gansu, νομαρχια Gannan, κομητεια Maqu, πολη Cerima' απαντησε ο Χαρολντ ενω ενα πλατυ χαμογελο φωτιζε το προσωπο του. 'Δεν χρειαζεται να ξερεις κατι αλλο' συμπληρωσε.

Ο αρχισυντακτης τον κοιταξε αναρωτουμενος αν ο δημοσιογραφος ηταν στα καλα του.

-'Τι ειναι αυτα τα κινεζικα που λες' ? ειπε. 'Μεθυσμενος εισαι πρωινιατικα' ?

-'Κινεζικα, ακριβως οπως το ειπες Ρον' επεμενε ο ρεπορτερ που φουσκωνε σαν το παγωνι.

-'Πες μου τι λες Χαρολντ η τσακισου απο δω, εχω δουλεια' ουρλιαξε ο αρχισυντακτης.

                           =============================

Ο Χαρολντ σηκωθηκε απο την καρεκλα του και αρχισε να μιλαει.

-'Κατι περιεργο συμβαινει στην πολη Cerima κι εγω σκοπευω να το ανακαλυψω' ειπε ενω εβλεπε το χερι του συνομιλητη του να του κανει νοημα για πιο γρηγορα. 'Θυμασαι τον σεισμο που εγινε στην Κινα πριν δυο βδομαδες' ? συνεχισε ενω ο αρχισυντακτης ενευσε καταφατικα. -'6,7 ριχτερ Ρον, 1267 νεκροι και ασυλληπτες καταστροφες. Το επικεντρο ηταν 12 χιλιομετρα απο την πολη Cerima και μαντεψε τι ? Ενω ολες οι αλλες περιοχες επληγησαν ασχημα στην Cerima δεν υπηρξε ουτε ενας θανατος, ουτε ενα σπιτι γκρεμισμενο, ουτε καν μια ρωγμη που να παρει ο διαβολος. Σου μοιαζει εσενα φυσιολογικο αυτο ? Οχι , πες μου σου μοιαζει φυσιολογικο' ?

-'Μπορεις να μου πεις για ποιο λογο ασχοληθηκες μ' εναν σεισμο πριν δυο βδομαδες και μαλιστα καπου στο χαος της Κινας' ? ρωτησε με εκδηλη απορια ο αρχισυντακτης.

-'Φυσικες Καταστροφες : Τα Μερη Του Πλανητη Που Κινδυνευουν Περισσοτερο' εκανε με στομφο ο Χαρολντ. 'Αν δεν κανω λαθος εσυ μου ανεθεσες αυτην την ερευνα Ρον' προσθεσε.

                        ================================

-'Ακομα δεν καταλαβαινω τι θελεις απο μενα Χαρολντ' εκανε ο αρχισυντακτης. 'Γραψε οτι νομιζεις, φτιαξτο και φερτο να το δουμε. Γιατι μου πρηζεις τα συκωτια' ?

-'Ξυπνα Ρον' εκανε ο νεαρος ενω καθοταν παλι στην καρεκλα του. 'Αυτο ηταν το εναυσμα, ο σεισμος εννοω. Απο περιεργεια εψαξα με οσα στοιχεια ειχα διαθεσιμα αυτην την πολη. Απο που ν' αρχισω ? Ολη η κομητεια βρισκεται σχεδον στο οριο της φτωχιας, στην Cerima ζουν αρχοντικα. Πριν πεντε χρονια επτα χωρια γυρω απο την Cerima βουλιαξαν στις λασπες απο πλημμυρες, εκει επεσε μια ποτιστικη βροχη μονο. Μοιαζει λες και πανω απο την πολη εχει μπαστακωθει ενας φυλακας αγγελος και τους προστατευει απο τα παντα. Πρεπει να παω εκει Ρον, πρεπει να δω τι συμβαινει. Εχω ενα προαισθημα πως θ' ανακαλυψω κατι συνταρακτικο'.

-'Εχεις ιδεα ποσο κοστιζει ενα τετοιο ταξιδι' ? ρωτησε ο αρχισυντακτης.

-'Μην αρχιζεις τις τσιγγουνιες τωρα Ρον. Καταλαβαινεις τι σου λεω' ?

-'Ξεχνα το Χαουαρντ' ειπε μετα απο σκεψη ο Ρον. 'Δεν μπορω να εγκρινω ενα τετοιο ταξιδι'.

                  =====================================

Του ειχε παρει τον τριπλασιο σχεδον χρονο για να φτασει στην Cerima απ'οσο χρειαστηκε για να πεισει τον αρχισυντακτη του να εγκρινει το συγκεκριμενο ταξιδι. Παρακαλια, εκβιασμοι, απειλες, οτι χαρτια ειχε και δεν ειχε τα ανοιξε πανω στο τραπεζι ευελπιστωντας πως θα τα καταφερνε. Και στο τελος οντως τα καταφερε. Βοηθησε σ' αυτο βεβαια και η προσκομιση των στοιχειων που εδειχναν πως οντως κατι μυστηριο συνεβαινε εκει. Στα θετικα ακομα μπορουσε καποιος να προσθεσει και το γεγονος πως σε μια βδομαδα οι Κινεζοι θα γιορταζαν την Πρωτοχρονια τους, πραγμα που σημαινε πως ειχε και μια υποτυπωδη δικαιολογια για τον λογο που τον εφερνε σ' εκεινο το απομακρυσμενο μερος του κοσμου. Ολο το υλικο που ειχε συγκεντρωσει σχετικα με την Cerima το ειχε σχεδον απομνημονευσει, ετσι δεν συνετρεχε λογος να κουβαλα μαζι του χαρτια η αλλα εγγραφα που ενδεχομενως να προδιδαν την πραγματικη φυση του ταξιδιου του. Η αληθεια ηταν πως δεν ηξερε ακριβως απο που να ξεκινησει, αυτο θα το αποφασιζε οταν θα εφτανε κει και διαπιστωνε τις υπαρχουσες συνθηκες.

                      ===================================

Η πολη ηταν μια καλη απομιμηση μιας οποιασδηποτε ευρωπαικης πολης με ολα εκεινα τα στοιχεια που χαρακτηριζουν μια τετοια. Το μονο πραγμα που του εκανε εντυπωση ηταν η ελλειψη μεγαλων ιατρικων μοναδων και νοσοκομειων. Διασπαρτα υπηρχαν μικρα κεντρα υγειας που με μια δευτερη, πιο εμπεριστατωμενη ματια καταλαβε πως αφορουσαν μονο απλες, κοινες, συνηθισμενες περιπτωσεις ασθενειας. Εμοιαζε σαν η πολη να μην υπεφερε καθολου απο βαριες, θανατηφορες ασθενειες που κατ΄επεκταση σημαινε πως δεν συνετρεχε λογος να υφιστανται οι σχετικες υποδομες. Αρχικα προσπαθησε μονος του να βρει απαντησεις στα ερωτηματικα που τον απασχολουσαν μα δεν καταφερε κατι. Η συναντηση του με τον δημαρχο και τα μελη του διοικητικου συμβουλιου ηταν εγκαρδια, ολοι ηταν στην διαθεση του αλλα και παλι δεν εμαθε κατι που θα τον βοηθουσε να βρει την ακρη του κουβαριου που ηθελε να ξετυλιξει.

 Το μονο που ειχε καταφερει ηταν να προσκληθει επισημα στις εορταστικες εκδηλωσεις για την Κινεζικη Πρωτοχρονια που θα λαμβανε χωρα σε λιγες μερες. Σπουδαιο επιτευγμα.

                          ================================

Η επισκεψη του στις δυο μεγαλες τοπικες εφημεριδες και σε αλλες δημοσιες υπηρεσιες δεν προσθεσαν τιποτα στο απολυτο μηδεν που ειχε ηδη στα χερια του. Το μονο που ακουγε συχνα πυκνα ηταν ενα ονομα, Futsalong, ενας δρακος, φυλακας κρυμμενων θησαυρων που ζουσε κατω απο το εδαφος. Αυτος προστατευε την πολη απο καθε συμφορα και οι κατοικοι απο την μερια τους τον τιμουσαν αναλογα. Ηταν ξαπλωμενος στο κρεβατι του ξενοδοχειου σκεπτομενος πως θα δικαιολογουσε αυτην την απιστευτη αποτυχια στον Ρον και χαμογελασε στην σκεψη πως οταν ελεγε στον αρχισυντακτη του πως το μεγαλο μυστικο που εκρυβε η Cerima ηταν ενας μυθικος δρακος θα τον πετουσε εξω απο το γραφειο του με τις κλωτσιες. Ομως μονο αυτο ειχε.

Σηκωθηκε βαριεστημενα κι αρχισε να ντυνεται. Σε λιγο θα ξεκινουσαν οι εκδηλωσεις για την Πρωτοχρονια, ηταν καλεσμενος, δεν ειχε απολυτως καμια ορεξη αλλα δεν ηθελε και να προσβαλλει τους τοπικους αρχοντες. Στο κατω κατω της γραφης ειχαν κανει οτι ηταν ανθρωπινως δυνατον να τον βοηθησουν, οι ανθρωποι ειχαν γινει χαλι να τους πατησει. 

                  ====================================

Οσο εντυπωσιακο ηταν το προγραμμα των εκδηλωσεων αλλο τοσο απογοητευτικος ηταν ο δρακος Futsalong. Τρεις χορευτες ολοι κι ολοι, ενδεδυμενοι τον δρακο προσπαθουσαν να μιμηθουν τις υποθετικες κινησεις του πλασματος και μολονοτι τα πηγαιναν σχετικα καλα το θεαμα ηταν φτωχο. Οτι πιο θλιβερο σε κινεζικο δρακο για εκδηλωσεις Πρωτοχρονιας υπηρχε το εβλεπε μπροστα του. Οι συμβουλοι ελεγαν συνεχεια τ' ονομα του και του τον εδειχναν αδιαφορωντας για το αθλιο θεαμα. Ο δρακος ειχε ενα κεφαλι με κερατα, παχια ουρα, τεσσερα κοντα ποδια με νυχια, φτερουγες και πορφυρο χρωμα. Συμφωνα με τις δοξασιες των ντοπιων αυτος ο δρακος ηταν υπευθυνος για την ευμαρεια της πολης. Αναστεναξε βαρια απο την απογοητευση. Πληρης αποτυχια. Εψαξε για τσιγαρο και κοιταξε τον απογοητευτικο δρακο Futsalong. Ειχε ξεμεινει. Τουτοι εδω πιστευαν πως αυτη η καρικατουρα ηταν ο φυλακας αγγελος τους κι αυτος ειχε πιστεψει πως ετουτο θα ηταν ενα συγκλονιστικο ρεπορταζ. Ειχαν πλανηθει και οι δυο μεριες, με την μια ομως να μην ενοχλειται καθολου. Χρειαζοταν κατεπειγοντως μια μπουκαλα ουισκυ.

                               ============================

Κοντευε να τελειωσει την δευτερη οταν του εξηγησαν οτι το μπαρ στο οποιο ειχε χωθει καποια στιγμη που κανεις δεν τον προσεχε εκλεινε. Βγηκε εξω τρεκλιζοντας σχεδον. Οι εκδηλωσεις ειχαν τελειωσει απο ωρα, ο κοσμος ειχε αποσυρθει, δεν κυκλοφορουσε ψυχη στους δρομους. Αναρωτιοταν αν θα θυμοταν τον δρομο για το ξενοδοχειο του οταν προσεξε μια μεγαλη, μαυρη σκια να εχει αποτυπωθει στον τοιχο του απεναντι κτιριου. Κουνησε το κεφαλι του λες και θα εδιωχνε ετσι την ζαλαδα και κοιταξε καλυτερα. Η σκια ηταν πανομοιοτυπη του δρακου Futsalong, αναρωτηθηκε αν οι χορευτες ειχαν χωθει κι αυτοι σε καποιο μπαρ οπως και ο ιδιος.

Τον ειδε εξαφνα μπροστα του να του κλεινει το δρομο. Εβαλε τα γελια την ιδια ακριβως στιγμη που ενα ανεξελεγκτο κυμα ανησυχιας εκανε την εμφανιση του. Εριξε μια ματια τριγυρω. Ηταν μονος του, απεναντι του υπηρχε μονο το ομοιωμα του δρακου που τον κοιτουσε επιμονα.

Την στιγμη που ο Futsalong αρχισε να κινειται προς το μερος του υποσυνειδητα εκανε ενα βημα πισω. Ενας κρυος ιδρωτας απο το πουθενα εκανε την εμφανιση του.

                         ================================

Οι χορευτες της καρικατουρας του Futsalong ηταν ακομα εκει, μονο που οι κινησεις τους ειχαν απιστευτα βελτιωθει. Ο συγχρονισμος ηταν τελειος, σχεδον σαν ο δρακος να ηταν ζωντανος. Παγωσε οταν διαπιστωσε πως δεν εβλεπε χερια, ποδια, η μελη σωματος απο τους χορευτες. Το τσιγαρο επεσε απο τα χειλη του, κατι δεν πηγαινε καθολου καλα.

Ειδε το ερπετο με αρμονικες κινησεις να τον πλησιαζει γοργα και διχως δευτερη σκεψη το εβαλε στα ποδια. Η αδρεναλινη του ειχε εκτοξευθει στα υψη μα οπως αποδειχθηκε δεν ηταν αρκετο.

Ενιωσε δυο σειρες απο κοφτερα δοντια να κλεινουν γυρω απο την μεση του ενω το αιμα πιτσιλουσε τον χωρο τριγυρω. Ειχε ακομα τις αισθησεις του οταν καταλαβε πως τα σαγονια εκλεισαν ακομα πιο σφιχτα γυρω του. Του φανηκε πως αιωρουνταν στο κενο, σαν καποιος να τον ειχε πεταξει στον αερα κι αυτος να επεφτε. Τα ματια του μισοκλειστα απο τον πονο ειδαν μια σκουρα σκια να τον πλησιαζει γρηγορα και να κλεινει γυρω απο το κεφαλι του. Ειχε ηδη πεθανει πριν τα εφιαλτικα σαγονια του στερησουν τα τελευταια απομειναρια της ορασης του. 

                       ==============================

Ο Futsalong σταματησε στην μεση της πλατειας κι απιθωσε καταγης το λειψανο του Χαρολντ. Και αυτη τη χρονια οι κατοικοι της Cerima ειχαν κρατησει την παραδοση. Του ειχαν παραδωσει την θυσια που απαιτουσε και που κρατουσε μια ολοκληρη χρονια σε ανταλλαγμα για την προστασια που τους παρειχε απεναντι σε καθε ειδους φυσικη καταστροφη η οτιδηποτε αλλο μπορουσε να θεσει σε κινδυνο την υγεια τους. Αυτη ηταν η συμφωνια που ειχε ξεκινησει εδω και χιλιαδες χρονια και τουτοι εδω συνεχιζαν να την υπηρετουν ακομα. Απλωσε τη μια φτερουγα του και μικροσκοπικοι πολυτιμοι λιθοι επεσαν στο εδαφος. Ηταν κι αυτο μερος της συμφωνιας, να τους αφηνει τοσον πλουτο οσο θα χρειαζονταν για να περασουν μια ειδυλλιακη χρονια.

Εσκυψε και φυλακισε παλι μεσα στα σαγονια του το ματωμενο κουφαρι του Χαρολντ. Η τελετη ειχε ληξει, ηταν ωρα γι αυτον να επιστρεψει στο κρησφυγετο του κατω απο το εδαφος. 

Χτυπησε τα φτερα του και χαθηκε μεσα στη νυχτα σαν να μην ειχε υπαρξει ποτε.

Οι κατοικοι της Cerima ηταν ετοιμοι να ζησουν μια ακομα υπεροχη, καταπληκτικη χρονια.

                                                                       ΤΕΛΟΣ

  

 

                                   Ο ΟΡΚΟΣ ΠΟΥ ΔΡΑΠΕΤΕΥΣΕ

                                                           ΚΕΦΑΛΑΙΟ 50

Το μοναδικο αντικειμενο που υπηρχε στον Βασεντακ και δεν ηταν μερος της φυσιολογιας του πλανητη ηταν ενα κτισμα που καταλαμβανε σχεδον ολη την κοιλαδα του Ντ'φες. Η κοιλαδα περιστοιχιζοταν απο παντου απο πανυψηλα βουνα που οι κορφες τους χανονταν στην βαθια, γκριζα ομιχλη εκτος απο τα δυτικα. Εκει βρισκοταν ο μοναδικος δρομος που οδηγουσε εξω απο την κοιλαδα αλλα με το περασμα του χρονου και την μη χρησιμοποιηση του εδω και πολλα χρονια σε πολλα σημεια ειχε στενεψει λογω κατολισθησεων μετατρεποντας ουσιαστικα τον φαρδυ δρομο σε στενα μονοπατια. Ο λογος της απαξιωσης του δρομου ηταν απλος κι ευκολα κατανοητος. Δεν υπηρχε κανενα νοημα στο να τον χρησιμοποιησει κανεις αφ' ενος γιατι δεν οδηγουσε καπου που καποιος να εβρισκε ενδιαφερον κι αφετερου ηταν τοσο επικινδυνος που οσοι τολμησαν να δοκιμασουν να τον περπατησουν ποτε δεν επεστρεψαν για να μοιραστουν τις εμπειριες τους. Γιατι υπηρχε κοσμος που θεωρητικα θα μπορουσε να τον χρησιμοποιησει αλλα οι επιπτωσεις ενος τετοιου τολμηματος οδηγουσαν μαθηματικα σε σιγουρο αφανισμο.

                                 ============================

Για καποιον που δεν γνωριζε, το να προσπαθουσε ν' αντιληφθει το μεγεθος η το σχημα του κτισματος θα ηταν ατοπο αφου σιγουρα θα κατεληγε σε λανθασμενα συμπερασματα. Ο μονος τροπος για να ειχε καποιος μια σαφη εικονα του οικοδομηματος ηταν απο ψηλα.

Ηταν ενα κυκλικο κτισμα, τεραστιων διαστασεων, που αποτελουνταν απο ομοκεντρους κυκλους, ο ενας μεσα στον αλλον. Στο κεντρο του οικοδομηματος βρισκοταν το μοναδικο κτιριο που δεν ειχε κυκλικο σχημα. Ηταν περικυκλωμενο απο ενα κυκλικο τειχος που κι αυτο με την σειρα του βρισκοταν μεσα σ' ενα αλλο κι αυτο επαναλαμβανοταν τουλαχιστον για εξι κυκλους. Το κτισμα στο κεντρο ηταν κι αυτο που ουσιαστικα φιλοξενουσε το μοναδικο αλλο ειδος ζωης και που δεν ηταν Ριλιε, Κρεκα και Φριγκ. Κι αυτο γιατι ο Βασεντακ δεν ηταν απλα ενας ακομα πλανητης σαν ολους τους αλλους αλλα παρουσιαζε μια ιδιομορφια που πρακτικα δεν συναντουσε κανεις καπου αλλου. Ηταν ενας πλανητης φυλακη, οχι μεταφορικα αλλα στην κυριολεξια.

Και το τεραστιο εκεινο κτισμα στην κοιλαδα Ντ'φες ηταν η απτη αποδειξη.

                            ==================================

Ο λογος για τον οποιο ο Βασεντακ ειχε μεταβληθει σε μια τρισαθλια φυλακη χανοταν πισω στον χρονο, ομως το σχεδιο ειχε δουλεψει ικανοποιητικα. Καθε βδελυγμα, καθε σκουπιδι του συμπαντος με υψηλο βαθμο επικινδυνοτητας βρισκοταν εκει, καταδικασμενο να περασει το υπολοιπο της ζωης του σ' εκεινο το ανατριχιαστικο μερος. Η διαδικασια ηταν απλη.

Αν οποιαδηποτε γαλαξιακη ομοσπονδια εκρινε πως καποιος παραβατης του νομου ενδεχομενως ν' αποτελουσε κινδυνο και γι αλλους κοσμους με πιθανες μελλοντικες πραξεις ζητουσε απο το Ανωτερο Δικαστικο Συμβουλιο να κρινει αν θα ηταν σωφρων να καταδικαστει στον Βασεντακ. 

Μ' αυτον τον τροπο το αρχικο μικρο τσουρμο απο καταδικους μετατραπηκε σε ολοκληρη αποικια, πραγμα που σημαινε πως ενας επανασχεδιασμος ηταν απαραιτητος. Ηταν προς το συμφερον ολων να δημιουργηθει μια φυλακη τοσο ασφαλης που οι πιθανοτητες δραπετευσης οχι απλα να παρουσιαζαν μηδαμινα ποσοστα αλλα να ηταν μηδενισμενα στην πραγματικοτητα. 

Ετσι κατασκευαστηκε ο Ζοφος, οπως ονομαστηκε η αναβαθμισμενη φυλακη.

                        ==================================

Τα χρηματικα κονδυλια που απαιτουνταν για την κατασκευη του Ζοφου διαιρεθηκαν αναλογα με τα ποσοστα φυλακισμενων που η καθε Ομοσπονδιακη Κυβερνηση εστελνε εκει. Τα αρχικα σχεδια του Ζοφου αφορουσαν μονο δυο κτισματα, ενα αρκετα μεγαλο, που θα συστεγαζε τους εσωκλειστους φυλακισμενους, κι ενα λιγο μικροτερο οπου θα διεμεναν οι ενοπλοι φρουροι που ειχαν αναλαβει την παρακολουθηση τους. Δυο φορες το μηνα ενα μεταγωγικο, διαφορετικο καθε φορα αφου εναλλασονταν κυκλικα με την σειρα ολοι οσοι ειχαν στειλει στην αποικια - φυλακη καποιον, περνουσαν κι αφηναν εφοδια και προμηθειες τοσο για τους καταδικους οσο και για τους φρουρους. Μαζι με τα ακρως απαραιτητα για τον καθημερινο βιοπορισμο και των δυο πλευρων τα μεταγωγικα μετεφεραν ακομα υλικα για τυχον επισκευες που ηταν απαραιτητες, πιο εξελιγμενο οπλισμο για τους δεσμοφυλακες και οτιδηποτε αλλο ηταν απαραιτητο. Γιατι ολοι ηξεραν απο την αρχη πως δεν ηταν μονοι τους επανω στον Βασεντακ. Επρεπε να συμβιωσουν με πλασματα που τους εβλεπαν μονο μ' ενα τροπο, τροφη μ' εξαιρετικη γευση.

                       =================================

Μολονοτι αυτος ο σχεδιασμος λειτουργησε αψογα για ενα πολυ μεγαλο χρονικο διαστημα ηρθε καποια στιγμη που πλεον τα παντα επρεπε ν' αναθεωρηθουν. Η αιτια ηταν η πτωση ενος μεταγωγικου που μετεφερε προμηθειες που ειχε σαν αποτελεσμα ολοι οσοι βρισκονταν επανω να κατασπαραχθουν απο τα αποκρουστικα πλασματα που λυμαινονταν την επιφανεια του πλανητη.

Το πορισμα για την πτωση του μεταγωγικου ηταν σαφες και δεν χωρουσε καμια παρερμηνεια.

Για αγνωστους λογους η βαρυτητα στον Βασεντακ αυξαινε σταδιακα με αποτελεσμα η πτωση των εφοδιων να επρεπε να γινεται απο ολοενα και μεγαλυτερο υψομετρο για να μην εγκλωβιζονταν τα αεροσκαφη στην βαρυτητα του πλανητη. Ετσι, εφτασε μια στιγμη που οι ριψεις ηταν επιβεβλημενο να γινουν σχεδον απο το οριο της ατμοσφαιρας με το αχανες συμπαν. Αυτο ειχε σαν αποτελεσμα μεγαλυτερη δοαρκεια τριβης μεσα στην πυκνη ατμοσφαιρα του Βασεντακ για οτι επρεπε να προμηθευτει ο Ζοφος και αναποφευκτα οι θερμοκρασιες που αναπτυσσονταν αυξαιναν τοσο πολυ που τελικα το μονο που εφτανε στην επιφανεια να ειναι αποκαιδια.

                        =================================

Μετα απο διαβουλευσεις μεταξυ των εμπλεκομενων Ομοσπονδιων κατεληξαν σε μια και μονη λυση. Δεν υπηρχε πια τροπος να προμηθευεται ο Ζοφος το οτιδηποτε εξω απ' αυτον. Οι εγκλειστοι φυλακισμενοι επρεπε να επιβιωσουν με οτι υπηρχε επανω στον Βασεντακ.

Κι επειδη τιποτα χρησιμο δεν παρειχε σε κανεναν ο πλανητης ενα ολοκληρο συγκροτημα δημιουργηθηκε γι αυτον το λογο. Γυρω απο τα κεντρικα κτιρια κατασκευαστηκαν πεντε  ομοκεντρα, υπερυψωμενα τειχη, το ενα μεσα στο αλλο που το καθενα εξυπηρετουσε διαφορετικες αναγκες. Μοναδες παραγωγης φωτος, σποροι ανθεκτικοι στις συνθηκες του πλανητη για καλλιεργεια, μηχανηματα που μετετρεπαν το υγρο στοιχειο που υπηρχε σε ποσιμο νερο, πληρες ιατρικο κεντρο, οπλισμος καταλληλος για ν' αντιμετωπισθουν τα πλασματα του Βασεντακ και οτι αλλο ηταν απαραιτητο για την αυτονομη επιβιωση των καταδικων ειχαν ετοιμαστει μεσα σε λιγες βδομαδες. Το επιβλεπων προσωπικο φορτωθηκε στα μεταγωγικα και συντομα τρεις χιλιαδες κρατουμενοι αφεθηκαν στην μοιρα τους πανω σ' εκεινον τον εφιαλτη. 

                          =============================

Εβδομηντα. Τοσοι ειχαν απομεινει πια απο τους αρχικους τρεις χιλιαδες. Μετα την μεγαλη φυγη κανενας νεος καταδικασμενος δεν σταλθηκε ξανα στον Βασεντακ. Οι Ομοσπονδιες στραφηκαν σε αλλες, εναλλακτικες λυσεις, γυρισαν επιδεικτικα την πλατη τους στο ιδιο το δημιουργημα τους και φροντισαν να διαγραψουν απο την μνημη τους κι αυτην ακομα την υπαρξη του Βασεντακ. Ετσι κι αλλιως καποια στιγμη, οταν πεθαινε και ο τελευταιος καταδικος και τα παντα θα βρισκονταν στο ελεος του εφιαλτικου πλανητη ο ιδιος ο Βασεντακ θα εξαφανιζε καθε ιχνος που θα μπορουσε ν' αποδειξει πως εκει καποτε υπηρξε ενα νεκροταφειο ψυχων. Για ολους εκεινους που ειχαν σκαρφιστει ολο αυτο το σχεδιο ο Βασεντακ δεν ηταν κατι περισσοτερο απο ενα πειραμα που δουλεψε ικανοποιητικα μεχρι καποιο σημειο. Απο κει και μετα εγκαταλειφθηκε στην τυχη του.

Κανενα μεταγωγικο η αλλο αεροσκαφος δεν ξαναβρεθηκε ποτε στον ουρανο του Βασεντακ, ποτε ξανα κατι δεν επεσε απο ψηλα, καμια νεα ψυχη δεν προστεθηκε στον λησμονημενο πληθυσμο του. Για ολο το συμπαν πλανητης Βασεντακ δεν υπηρξε ποτε.

                     ==================================

Απο την μια οι αθλιες συνθηκες που επικρατουσαν πανω στην επιφανεια του πλανητη, απο την αλλη τα φρικαλεα πλασματα που καραδοκουσαν ευελπιστωντας να εκμεταλλευτουν καθε λαθος που θα εκαναν οι τροφιμοι για να τους εγκλωβισουν στα απληστα σαγονια τους, συν την φυσικη φθορα του χρονου ειχαν θερισει τους τροφιμους με μονο εβδομηντα απ' αυτους να βρισκονταν ακομα αυτοφυλακισμενοι στα ομοκεντρα, κυκλικα κτισματα. Καποιοι απ' αυτους ειχαν χασει τελειως τα λογικα τους προιοντος του χρονου, καποιοι αλλοι ηταν αναπηροι εξ' αιτιας διαφορων λογων, καποιοι ηταν φθισικοι ασθενεις με το μελλον τους ουσιαστικα ανυπαρκτο. Παραδοξως η ελλειψη επαφης με τον εξωτερικο κοσμο σε αλλους ειχε λειτουργησει ευεργετικα, σε αλλους ειχε δημιουργησει δυσεπιλυτα προβληματα. Τα παντα εμοιαζαν στασιμα, τιποτα δεν αλλαζε, ακομα και ο χρονος εμοιαζε να ειχε εγκαταλειψει εκεινο το κολαστηριο. Ολοι γνωριζαν πως θα τελειωνε αυτη η αβασταχτη διαδρομη, ολοι ομως ηξεραν πως επρεπε να περπατησουν το καταραμενο εκεινο μονοπατι για να φτασουν στο τελος που ηξεραν πως ζυγωνε αργα μα σταθερα.

                         ===========================

Οσοι σηκωσαν τα κεφαλια τους ψηλα εκεινο το γκριζο, μουντο πρωινο δεν πιστευαν σ' αυτο που εβλεπαν. Ακομα κι οταν φωναξαν και τους υπολοιπους κι αφου σιγουρευτηκαν πως δεν ηταν μια μαζικη παραισθηση, ακομα και τοτε αδυνατουσαν να πιστεψουν το θεαμα που αντικρυζαν.

Το αστροπλοιο που κατεβαινε σιγα - σιγα με σκοπο να προσεδαφιστει στην επιφανεια του πλανητη τους ηταν παντελως αγνωστο. Οχι πως θυμουνταν πια πως ηταν τα μεταγωγικα που καποτε τους εφοδιαζαν με τις απαραιτητες προμηθειες, οι εικονες αυτες ειχαν ξεφτισει προ πολλου και πνιγονταν σε μια βαλτωμενη λησμονια. Μεχρι και την στιγμη που προσγειωθηκε το αστροπλοιο σε μια αποσταση περιπου δυο χιλιομετρων απο τα κτισματα, οι τροφιμοι του Ζοφου δεν ειχαν παρει καν ανασα. Ολων τα ματια ειχαν γουρλωσει αναμενοντας με αδημονια να δουν τι ον θα εβγαινε απο εκεινο το σκαφος. Ευτυχως ηταν το χρονικο εκεινο σημειο που υπηρχε ακομα φως, αν ερχοταν οταν ο ουρανος γεμιζε απο εκεινες τις συμπαγεις λεπιδονιφαδες ισως να μην επαιρναν χαμπαρι τιποτα. Ειχαν περασει λιγα λεπτα ηδη μα δεν υπηρχε καμμια κινηση.

                   =================================

Πηρε μια βαθια ανασα κι εκατσε πιο αναπαυτικα στο καθισμα του κυβερνητη. Το σχεδιο πηγαινε συμφωνα με το χρονοδιαγραμμα που ειχε εκπονησει, ειχε φτασει στον αντικειμενικο του σκοπο και τωρα το μονο που απεμενε ηταν να θεσει σε λειτουργια την συνεχεια. Γεγονος ηταν πως δεν γνωριζε τι ακριβως θα συναντουσε στον Βασεντακ και κατα ποσο οι ξεχασμενες εκεινες υπαρξεις θα ηταν σε θεση να παιξουν τον ρολο κλειδι που επιθυμουσε. Μα ειχε ερθει εκει αναζητωντας το ελαχιστο, συνεπως οτι επιπλεον αποκομιζε μονο οφελος θα ηταν για τον ιδιο. Εριξε μια κλεφτη ματια μεσα απο το κρυσταλλο στο μπροστινο μερος του αστροπλοιου στο καταθλιπτικο τοπιο που ξετυλιγοταν μπροστα του. Οσοι ηταν ακομα υγιεις και πνευματικα αρτιοι θα του ηταν κατι παραπανω απο χρησιμοι αν ειχαν αντεξει αυτο το κολαστηριο. Χαμογελασε σαρδονια στην σκεψη πως τα οπλα για να επιτυχει τον σκοπο του θα του τα προμηθευαν οι ιδιες Ομοσπονδιες που τωρα τον ετρεμαν. Εμοιαζε ειρωνικο, ισως ηταν, μα αυτο ουδολως τον απασχολουσε.

Ο Μετγκον ετοιμαστηκε να πατησει το ποδι του στον Βασεντακ. 

  

 

    

      

                                                            MARIA KAPPA       

       Η ΘΑΝΑΣΙΜΗ ΕΚΔΟΧΗ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ

-'Μονο για λιγα λεπτα. Βλεπετε, η κατασταση της ειναι πολυ κρισιμη. Μην την αφησετε να μιλησει η να κανει περιττες κινησεις, ο οργανισμος της ειναι εξαιρετικα αδυναμος, ενα λαθος μπορει ν' αποβει μοιραιο. Σε περιπτωση που συμβει οτιδηποτε πατηστε το κουμπι πανω απο το κρεβατι και θα ερθω αμεσως. Για δυο λεπτα μονο, ενταξει' ?

Εγνεψε καταφατικα, κατι που δηλωνε πως ειχε καταλαβει. Ανοιξε την πορτα με το ελευθερο χερι του αφου το αλλο οριακα συγκρατουσε το τεραστιο, πολυχρωμο μπουκετο απο λουλουδια που κρατουσε,  μπηκε στο δωματιο κι εκλεισε πισω του την πορτα.

Το βλεμμα της νοσοκομας τον χαιδεψε για λιγο μεχρι να χαθει απο μπροστα της και μετα κουνησε το κεφαλι της. Τοσο ατυχη αυτη η γυναικα πια, να εχει καποιον που δεν ξεκολλαγε απο διπλα της, τοσο γοητευτικο, τοσο ευγενικο μα να βρισκεται σε μια κατασταση που τιποτα δεν μπορουσε ν' απολαυσει. Ηταν αυτα τα περιεργα παιγνιδια της ζωης που εμφανιζονταν αποτομα μπροστα σου κι απο τη στιγμη που αποφασιζες να παιξεις δεν μπορουσες να ξερεις ποτε την καταληξη.

                                 ===========================

Η συναντηση τους καλλιστα συναγωνιζοταν πλοκη ρομαντικου μυθιστορηματος η σεναριο χολλυγουντιανης ταινιας. Η Λιζα Τσεντρι μολις ειχε κλεισει την κομψη, μικροσκοπικη μπουτικ ρουχων που ειχε στην γωνια Μορκαμπ & Ιντρις και στεκοταν κατω απο την βροχη που ειχε εξελιχθει σε απροσδοκητη καταιγιδα περμενοντας ματαια ενα σπλαχνικο ταξι να σταματησει μπροστα της. 

Μεσα σε δυο λεπτα αναμονης κιολας κι ειχε την αισθηση πως το νερο γυροφερνε τις παρυφες των εσωρουχων της πασχιζοντας με μανια να χωθει στα πιο αποκρυφα σημεια της. Την στιγμη που και το τελευταιο εναπομειναν αποθεμα ελπιδας την εγκατελειπε βιαστικα το ειδε να σταματαει. Ορμησε μεσα ενω ενα κυμα ανακουφισης απεκτησε αποτομα υποσταση. Βρεθηκε η μιση μεσα στο ταξι και η υπολοιπη μιση εξω καθως ειδε στο πισω καθισμα να καθεται ηδη καποιος. Προς στιγμη πιστεψε πως θα κατεβαινε αλλα τον ειδε παραδοξως να της κανει νοημα να περασει μεσα διχως να παρουσιασει σημαδια πως ετοιμαζοταν να εγκαταλειψει το μεταφορικο οχημα. Η αμηχανια που της δημιουργηθηκε ηττηθηκε απο την προοπτικη να εβγαινε ξανα στην βροχη.

                     ===================================

Το πρωτο πραγμα που της ειπε την αποσυντονισε εντελως διχως να την ενοχλησει καθολου.

-'Αναμεσα στην προοπτικη να περασω το υπολοιπο της διαδρομης ακουγοντας τοπικα μουσικα θεματα της πατριδας του ταξιτζη και μιας ωραιας παρουσιας επιλεγω το δευτερο διχως δευτερη σκεψη. Απλα πες μου μονο πως δεν εχεις αδυναμια στα σαουντρακ του Μπολλυγουντ'.

Γελασε αυθορμητα και κουνησε αρνητικα το κεφαλι της. 

-'Οχι, δεν μπορω να πω πως βρισκονται αναμεσα στις προτιμησεις μου. Λιζα Τσεντρι' προσθεσε.

-'Λοιπον Λιζα, μολις εκανες μια ανιαρη διαδρομη πολυ ενδιαφερουσα' της απαντησε ενω ταυτοχρονα σε απταιστα ινδικα ζητουσε απο τον ταξιτζη να χαμηλωσει την ενταση της μουσικης.

Κουβεντιαζαν λες και γνωριζονταν απο παλια οταν ξαφνικα το ταξι σταματησε αποτομα. Τον ειδε να δινει ενα υπερβολικα μεγαλο χαρτονομισμα στον ταξιτζη, να του λεει κατι στην γλωσσα του και μετα στραφηκε προς το μερος της χαριζοντας της ενα θεσπεσιο χαμογελο. Πριν προλαβει ν' αντιδρασει η να κανει κατι ειχε τωρα βγει εκεινος ο μισος εξω απο το ταξι. 

                                  ============================

-'Λιζα Τσεντρι, απο εδω και περα συνεχιζεις μονη σου. Απλα πες στον οδηγο την διεθυνση που πας, η κουρσα ειναι πληρωμενη. Σ' ευχαριστω για την συντροφια, ηταν πραγματι απολαυστικη'.

Εκλεισε την πορτα πισω του και χαθηκε μεσα στην συνεχιζομενη βροχη. Μουρμουρισε κατι στον ταξιτζη και σε ολη την εναπομεινουσα διαδρομη ο αγνωστος ειχε κυριαρχησει στην σκεψη της. Αυτο συνεχιστηκε ολη την υπολοιπη μερα. Δεν ηξερε καν το ονομα του, ποιος ηταν. Οταν εφτασε το βραδυ και ο υπνος της γυρισε πεισματικα την πλατη ηξερε πια πως επρεπε να τον ξαναδει. Απεμενε ν' ανακαλυψει το πως κι οταν αυτο βρεθηκε ο υπνος της εκανε την χαρη να την επισκεφθει. Η επομενη μερα προβλεποταν γεματη κι αυτο της εφερε ενα χαμογελο στα χειλη.

Περιμενε σχεδον μια ωρα στο σημειο που ειχε κατεβει την προηγουμενη μερα απορωντας με τον εαυτο της πως ειχε συγκρατησει την διεθυνση. Η υπομονη της ανταμοιφθηκε οταν τον ειδε να κατεβαινει παλι απο ενα ταξι. Τα βηματα της την οδηγησαν αυθορμητα προς το μερος του και οι προβες που ειχε κανει επανειλημμενα για το τι θα ελεγε πηγαν περιπατο.

                         =================================

Αυτη απολαμβανε τον καφε της και την παρουσια του στο γωνιακο καφε που ειχαν καθησει κι εκεινος περιεργαζοταν το βιβλιο που του ειχε παρει δωρο με τιτλο 'Πως Να Πειτε Ευχαριστω Σ' Εναν Αγνωστο'. Η ιδεα της για το συγκεκριμενο δωρο ηταν εξαιρετικη και ο Εντι - ετσι τον ελεγαν - το εκτιμησε δεοντως. Εκεινη η συναντηση ηταν η απαρχη μιας γνωριμιας που περασε απο την απλη συναντηση στην παρεα, τον ενθουσιασμο και κατεληξε σ' εναν θυελλωδη ερωτα.

Οι επομενοι δυο μηνες ηταν μαγευτικοι. Ποτε σπιτι του, ποτε σπιτι της, το ζευγαρι ζουσε ονειρικες στιγμες. Βολτες, εκδρομες, θεατρα, κινηματογραφοι, νυχτερινες εξοδοι για φαγητο η ποτο εναλλασονταν ταχυτατα σε θεματουργια κι ολα αυτα τους εφερναν ακομα πιο κοντα. Η χημεια δε που υπηρχε στο σεξ ηταν μοναδικη κι ανεπαναληπτη. Ουτε για μια στιγμη δεν περνουσε απο το μυαλο της Λιζας πως ολο αυτο παραηταν τελειο για να κρατησει για παντα, δεν υπηρχε εξ' αλλου αφορμη καμια για τετοιες σκεψεις η ανησυχιες. Ακομα κι οταν εμφανιστηκε το πρωτο παραδοξο στο μυαλο της δεν συνδυαστηκε ποτε αρνητικα.

                          ================================

Ξυπνησε αποτομα απο εναν βαθυ υπνο μετα απο ενα εξαντλητικο σεξ μακρας διαρκειας μ' ενα απιστευτο αισθημα διψας. Ετρεξε στο ψυγειο διχως να ξυπνησει τον Εντι που κοιμοταν διπλα της κι αρπαξε το μπουκαλι με το νερο. Ρουφηξε απληστα το υγρο που ενα μικρο τμημα του κυλησε στο στηθος της και μη βρισκοντας καποια αντισταση κατεληξε αναμεσα στα ποδια της προσφεροντας της επιπλεον δροσια. Σχεδον αδειασε το μπουκαλι για να νοιωσει εναν υποφερτο κορεσμο και να γυρισει πισω στην κρεβατοκαμαρα. Το πρωι ηταν περδικι μολονοτι μια υποψια ατονιας δεν την εγκατελειψε ολη την ημερα. Το φαινομενο επαναληφθηκε αρκετες φορες τις επομενες μερες αλλα δεν μπορουσε να βρει μια λογικη εξηγηση. Καποιες εξετασεις που εκανε δεν εδειξαν τιποτα, της συστηθηκε λιγη ξεκουραση, ολα αποδοθηκαν σε μια εργατικη υπερκοπωση. Το μονο πραγμα που κατορθωνε να την συνεφερει ελαφρα ηταν η αλογιστη καταποση νερου αλλα πλεον κι αυτο δεν ειχε την αρχικη επιδραση. Ενα μηνα μετα η κατασταση ειχε χειροτερεψει σε τετοιο βαθμο που πλεον υπηρχαν μερες που δεν παταγε στην δουλεια κι ενημερωνοταν για ολα απο το τηλεφωνο.

                            =================================

Η ατονια και η αδυναμια που την καταδυναστευαν ειχαν αυξηθει σε τετοιο βαθμο που περνουσε πια ατελειωτες ωρες στο κρεβατι μην εχοντας κουραγιο για τιποτα. Ο γιατρος που την επισκεφθηκε διαπιστωσε προχωρημενο σταδιο αφυδατωσης, της εγραψε μια αγωγη αλλα ουτε κι αυτος ειχε μια εξηξγηση για οτι συνεβαινε. Ειχε χασει τουλαχιστον 15 κιλα απο τοτε που ειχε ξεκινησει ολο αυτο και πλεον τα κοκκαλα της ηταν σε κοινη θεα στον οποιονδηποτε. Ο Εντι δεν ειχε λειψει στιγμη απο κοντα της, ηταν συνεχως μαζι της κι αυτο ηταν το μονο θετικο σε οτι συνεβαινε. Της εκανε παρεα, της μαγειρευε, φροντιζε το σπιτι μα το κυριοτερο ηταν πως δεν την αφηνε απο την αγκαλια του και της χαριζε τα πιο καυτα φιλια του οποτε του δινοταν η ευκαιρια.

Ηταν ενα μεσημερι οταν μια τρελη υποψια γεννηθηκε στο μυαλο της μα χρειαστηκε μια βδομαδα για να σιγουρευτει. Ο Εντι της εκανε παρεα μεχρι να εφευγε για ενα σημαντικο επαγγελματικο ραντεβου και της εδωσε ενα τρυφερο φιλι πριν αναχωρησει. Δεκα λεπτα αργοτερα ειχε παρει το μπουκαλι με το νερο απο το κομοδινο διπλα της και το ειχε αδειασει.

                              =============================

Αυτο το αισθημα αφυδατωσης εμφανιζοταν παντα μετα απο καθε φιλι του Εντι. Με καποιο τροπο το μυαλο της συνδυασε ενα σωρο στοιχεια για να καταληξει σ' αυτο το παρανοικο συμπερασμα. Οταν για πρωτη φορα προσπαθησε ν' αποφυγει το φιλι του ειδε εναν αλλο, εντελως διαφορετικο Εντι. Της αποσπουσε βιαια πια τα φιλια καταρρακωνοντας την ακομα περισσοτερο.

Ηταν πια επιβεβλημενη η προσαγωγη της σε νοσοκομειο, βρισκοταν ενα βημα πριν το κωμα. Ο Εντι τα κανονισε ολα, δεν ειχε πια ουτε κουραγιο, ουτε αντοχες για τιποτα. Ειχε πλεον γινει ερμαιο στις οποιες διαθεσεις του, το ηξερε πως με καθε φιλι της ρουφουσε τη ζωη στραγγιζοντας την απο τα υγρα του σωματος της μα πλεον δεν ειχε ουτε καν φωνη για να διαμαρτυρηθει. Να το πει σε καποιον δεν ειχε καν νοημα, θα την περνουσαν για τρελη. Βρεθηκε στο νοσοκομειο, ο Εντι παντα διπλα της στο προσκεφαλο της και η υγεια της χειροτερευε μερα με την μερα. Οι γιατροι ειχαν σηκωσει πια ψηλα τα χερια, δεν το ομολογουσαν φανερα μα πλεον απλα περιμεναν την μερα που θα συνεβαινε το μοιραιο. Οτι και να ειχε εκεινη η γυναικα δεν μπορουσαν να κανουν τιποτα.

                                =============================

Ενοιωσε τα μαυρα νυχια ενος ανειπωτου τρομου να την αρπαζουν και να την τραβανε σε μια αβυσσο πλημμυρισμενη στην φρικη μα δεν ειχε τροπο αντιδρασης. Μονο τα ματια της, σακκουλιασμενα και χωμενα μεσα στις ρυτιδωμενες κογχες τους ειχαν ακομα ζωη μεσα τους και κινουνταν ανεξελεγκτα πασχιζοντας να ζητησουν βοηθεια απο το απολυτο κενο. Ειχε ερθει, παντα κομψοντυμενος, παντα μ' ενα μπουκετο λουλουδια στα χερια και μ' εκεινο το χαμογελο, εκεινο το χαμογελο που την μαγνητισε αρχικα σε μια δινη απολυτης ευτυχιας μονο και μονο για να μετατραπει σ' εναν ατελειωτο εφιαλτη. Καταλαβαινε πως ηταν στα ορια της, ηξερε πως ενα φιλι του ακομα θα ηταν καταδικαστικο μα δεν ειχε πια δυναμεις για ν' αντιπαλεψει. Εκατσε διπλα της στο κρεβατι και φυλακισε το σκελετωμενο της μεσα στο δικο του. Παρεμενε ζωντανη χαρη στα μηχανηματα που την τροφοδοτουσαν συνεχως με απαραιτητα ζωτικα υγρα μα ακομα κι εκεινα δεν μπορουσαν να προλαβουν την μη αναστρεψιμη πορεια της. Την στιγμη που εσκυβε απο πανω της για να την φιλησει αλλη μια, τελευταια φορα εκλεισε τα ματια ενω ενα δακρυ κυλουσε αργα.

                        =================================

Ο Εντι σταθηκε λιγο απο πανω της και την παρατηρησε. Δεν υπηρχε καμια σχεση αναμεσα στην λαμπερη γυναικα που ειχε μπει στα ταξι του και σ' αυτο το σταφιδιασμενο, αφυδατωμενο σωμα πανω στο κρεβατι. Θα επρεπε να νοιωθει ενοχες αφου αυτος τα ειχε προκαλεσει ολα μα δεν ηταν η πρωτη φορα ουτε η τελευταια. Εδω και χιλιαδες χρονια που περπατουσε πανω σ' εκεινον τον πλανητη ετσι επιβιωνε, απορροφωντας ζωτικα ανθρωπινα υγρα ξεροντας πως καποια στιγμη ο εκαστοτε στοχος του θ' απεβιωνε. Η Λιζα δεν μπορουσε πια να τον εξυπηρετησει, επρεπε να βρει νεο θυμα. Σκεφτηκε την ομορφουλα νοσοκομα πως τον κοιτουσε καθε φορα που ερχοταν και χαμογελασε. Δεν θα χρειαζοταν καν να κοπιασει, η επομενη πηγη ζωης ηταν λιγα μετρα μακρια του. Εριξε μια τελευταια ματια στο αψυχο σωμα της Λιζας και πατησε το κουμπι πανω απο το κρεβατι της. Η πορτα ανοιξε αποτομα, η νοσοκομα μπηκε στο δωματιο, ηλεγξε τα μηχανηματα, κρατησε το χερι του Εντι μεσα στο δικο της θελοντας να του συμπαρασταθει και βγηκε παλι εξω.

Ο Εντι ηταν συντετριμμενος. Η αγαπη της ζωης του ειχε φυγει, ευτυχως μια νεα ερχοταν. 

                                                                  ΤΕΛΟΣ   

 

 

                                  Ο ΟΡΚΟΣ ΠΟΥ ΔΡΑΠΕΤΕΥΣΕ

                                                          ΚΕΦΑΛΑΙΟ 49

Εμοιαζε σαν το ιδιο να εχει αναπτυξει μια ιδιαιτεροτητα και να μπορουσε να καλυπτει ολα οσα θα ηταν ικανα να το κανουν να ντρεπεται αν καποιος πιστευε πως το συμπαν ειχε δικη του ζωη και λογικη. Στην πραγματικοτητα ηταν οι ενοικοι του αυτοι που φροντιζαν για κατι τετοιο, οντως νοημονες, με κριτικη σκεψη, αντιληψη και αποφασεις. Οσο πιο απαραιτητο θεωρειτο κατι τοσο πιο καλα ηταν κρυμμενο απο την γενικη θεα αν στην πραγματικοτητα εμπεριειχε στους κολπους του ολα αυτα που ενδεχομενως θα εκανε καποιους να πρεπει να συμβιωνουν με μια βαρια και αδυσωπητη συνειδηση. Οσο και να προσπαθουσε καποιος να διαγραψει μια υπαρκτη πραγματικοτητα διαπιστωνε πως αυτο ηταν ανωφελο και αδυνατο, μπορουσε ομως καλλιστα να το αφησει να ξεθωριασει μεχρι που πλεον η αναμνηση του να ειχε ξεφτισει τοσο που η θαμπαδα του να ειναι αρκουντως μεγαλυτερη απο την ιδια την υφη του. Ενα απ' αυτα τα σημεια ηταν και ο Βασεντακ, μια σκοτεινη και μελανη κηλιδα αλλα κι ενα αναγκαιο κακο απο την αλλη. Παραδοξως, ο τροπος με τον οποιο αυτες οι δυο αντιφασεις εξακολουθουσαν να υπαρχουν εμοιαζε να εχει ακομα ζωη μεσα του.

                       =============================

Ο Βασεντακ ηταν ενας πλανητης που για μεγαλο χρονικο διαστημα απολαμβανε την δημοσιοτητα λογω των ιδιαιτεροτητων του μα σταδιακα, για λογους που υπερεβαιναν βουληση και θεληση, γλυστρησε σε μια ληθη διαρκως διογκουμενη μεχρι που εφτασε στο σημειο να θεωρειται πια ενας μυθος απο τους πολλους που υπηρχαν και οχι πραγματικοτητα. Εκει που καποτε η αναφορα στο ονομα του προκαλουσε τρομο και ανυπερβλητη φρικη τωρα πια ειχε φτασει στο σημειο να προκαλει ανυψωμα φρυδιων ακολουθουμενη απο τραχταντα γελια. Η υπαρξη του εξακολουθουσε να ειναι γνωστη σε καποια ελαχιστα προσωπα μα κι αυτα ειχαν προσανατολιστει στο ν' αφησουν τον Βασεντακ να σβησει τελειως απο καθε μνημη. Εντελως συμπτωματικα τα ιδια αυτα προσωπα ηταν κι εκεινα που ειχαν φροντισει να καταστησουν τον Βασεντακ εκεινο που ηταν.

Εξω απο καθε γνωστο διαστημικο μονοπατι, μακρια απ' οποιοδηποτε σημειο που υπηρχε ζωη, ο μονος τροπος να συναντουσες τον Βασεντακ ηταν ειτε απο καθαρη ατυχια ειτε απο καποιο παιδαριωδη λανθασμενο υπολογισμο στην πορεια οποιουδηποτε σκαφους.  

                      ============================

Υπηρχε ζωη στον Βασεντακ, πραγμα εντελως εξωφρενικο αν καποιος λαμβανε υποψιν του τις συνθηκες που επικρατουσαν οχι μονο στην επιφανεια του αλλα και κατω απ' αυτην.

Τα τεραστια κοματια ξηρας που βρισκονταν διασπαρτα πανω του χωριζονταν μεταξυ τους απο την υπαρξη εξισου μεγαλων τμηματων γεματων με υγρο στοιχειο. Ουτε η υφη των πετρωματων ειχε αποσαφηνιστει ποτε ουτε του υγρου, το μονο για το οποιο ηταν σιγουροι οσοι τον ειχαν επιλεξει για τον αποκρουστικο ρολο του ηταν πως δεν ειχαν καμμια πρακτικη χρησιμοτητα.

Ενας χλωμος, χτικιαρης ηλιος, πολλα δισεκατομμυρια ετη φωτος μακρια, φροντιζε για το φως που υπηρχε στην επιφανεια, αν και ο ιδιος φαινοταν πως αδικα σπαταλουσε μια τοσο σημαντικη πηγη ζωης σ' εναν αχρηστο πλανητη. Η ατμοσφαιρα ηταν βαρια, ενιοτε αποπνικτικη, εμοιαζε λες κι ηταν ζωντανη και απαιτουσε προσπαθεια για να ανοιξεις δρομο αναμεσα της. Παρ' ολα αυτα, ηταν ανεκτη και συμβατη με την ζωη που κατοικουσε στον πλανητη, μολονοτι τα πραγματα δεν ηταν ετσι απο την αρχη αλλα κατεληξαν ετσι μετα απο συνδυαστικες παρεμβασεις.

                         ============================= 

Το φως του χτικιαρη ηλιου ηταν ορατο για λιγο λιγοτερο απο εξι ωρες, μετα τα υπερμεγεθη συννεφα που καλυπταν τον ουρανο του Βασεντεκ φροντιζαν να τον αποκρυπτουν. Αυτα τα συννεφα ηταν που δημιουργουσαν τα μεγαλυτερα προβληματα. Κανονικα θα επρεπε να υπαρχουν συνεχεις, δυνατες βροχες αλλα η υφη της ατμοσφαιρας ηταν τετοια που το υγρο που κουβαλουσαν στα σπλαχνα τους τα συννεφα μετατρεποταν σε κατι σαν συμπυκνωμενο, ατοφιο χιονι. Κατα εναν περιεργο τροπο το σχημα που επαιρναν ηταν σαν μεγαλα, κοφτερα λεπιδια που επεφταν ακανονιστα και ασταματητα απο τον ουρανο. Οταν κοπαζε η καταιγιδα ολη η επιφανεια εμοιαζε σπαρμενη λες απο κοντολεπιδα σπαθια που ειχαν καρφωθει στο πετρωδες εδαφος. Η παραμονη τους στην επιφανεια διαρκουσε ελαχιστα λεπτα αφου το εδαφος φροντιζε να τα απορροφησει πριν τα λιωσουν οι ασθενικες ακτινες του ηλιου που επανεμφανιζοταν. Αυτα δε που επεφταν μεσα στο μυστηριωδες υγρο που υπηρχε στην επιφανεια συντομα ελιωναν επισης προσδιδοντας του επιπλεον στοιχεια που ειχαν αποκομισει απο την ατμοσφαιρα κατα την διαρκεια της πτωσης.

                         =============================

Αν καποιος πετουσε πανω απο την επιφανεια του Βασεντακ θα εμενε με την εντυπωση πως ο πλανητης ηταν παντελως στερημενος απο ζωη. Αν ομως προσεδαφιζοταν και μελετουσε το τοπιο τριγυρω συντομα θα διαπιστωνε πως ειχε κανει μεγαλο λαθος.

Η βαρια ατμοσφαιρα του σχεδον μηδενιζε οποιαδηποτε ριπη αερα, εστω κι αμυδρη, με αποτελεσμα μια επιπολαιη και βιαστικη ματια θα μπορουσε να οδηγησει στο εσφαλμενο συμπερασμα πως ελλειψει παραμικρης κινησης τιποτα ζωντανο δεν υπηρχε στην επιφανεια του.

Μονο ενας γνωστης η ενα εξαιρετικα εμπειρο κι εξασκημενο ματι θα μπορουσε να εντοπισει τις σχεδον αδιορατες κινησεις που λαμβαναν χωρα, ακομα και σε μια αποσταση λιγων εκατοστων.

Και οι κινησεις αυτες συνεβαιναν οχι μονο αν συνετρεχε λογος μα δεν περιοριζοταν σ' ενα και μονο τμημα του πλανητη. Ναι, υπηρχε ζωη στον Βασεντακ, ζωη που εσκεμμενα επελεγε να κανει γνωστη την παρουσια της, ζωη που την συνεθεταν εφιαλτικες, αποκρουστικες υπαρξεις περα απο καθε διαταραγμενη και διεστραμμενη φαντασια που λυμαινονταν την επιφανεια του πλανητη.  

                  ===================================

Η αληθεια ηταν πως αν καποιος δεν επεσημανε την υπαρξη των Ριλιε, ενας προσφατα αφιχθεις στον Βασεντακ δεν θ' αντιλαμβανοταν καν την παρουσια τους κι αυτο ηταν κατι που θα ειχε τραγικες συνεπειες για τον ιδιο. Απο την αλλη μερια, τα ιδια τα Ριλιε φροντιζαν να περασουν οσο το δυνατον πιο πολυ απαρατηρητα. Αυτο ηταν πανευκολο να συμβει αφου μια απο τις ιδιαιτεροτητες τους ηταν η τελεια, αθελητη ικανοτητα τους στο καμουφλαζ. Το χρωμα του δερματος τους ειχε την δυνατοτητα να προσαρμοζεται υπεροχα στην οποιαδηποτε χρωματικη απεικονιση υπηρχε στο εδαφος. Η μοναδικη περιπτωση ν' αντιληφθει καποιος την υπαρξη τους ηταν να υποπεσει στην αντιληψη του οτι το εδαφος μετακινειτο η εξαφνα το πετρωμα ειχε αποκτησει δικη του ζωη και βαδιζε νωχελικα. Ναι, ηταν καπως ραθυμα στην κινηση τους τα Ριλιε μα μονο στην διαδικασια ανευρεσης τροφης. Απο την στιγμη που την εντοπιζαν τα παντα αλλαζαν ραγδαια. Το πως κατορθωναν να παιρνουν το χρωμα του εκαστοτε σημειου που βρισκονταν διχως να το επιδιωκουν συνειδητα ηταν ενα μυστηριο του οποιου η απαντηση καθυστερουσε ακομη.

                    =================================

Το δερμα τους ηταν τοσο σκληρο που ακομα κι αυτες οι συμπυκνωμενες λεπιδοειδεις νιφαδες που επεφταν απο τον ουρανο δεν μπορουσαν να διαπερασουν. Το κεφαλι τους, δυσαναλογα μεγαλο σε σχεση με τον υπολοιπο κορμο, αποτελουσαν δυο κατακοκκινα αεικινητα ματια, ενα ζευγαρι αυτια ικανα να εντοπισουν ηχο σε πολλες δεκαδες μετρα κι ενα στομα που εβριθε απο εξι σειρες κοφτερων δοντιων. Γεννημενοι κυνηγοι απο την φυση τους τα Ριλιε δεν ειχαν χασει καμμια απο τις ιδιοτητες τους, μολονοτι τα φυσικα θηραματα πλεον σπανιζαν στον Βασεντακ και ειχαν κι αυτα αναπτυξει δικες τους αμυντικες ιδιοτητες στην προσπαθεια τους να επιβιωσουν. Απο την αλλη μερια τα Ριλιε δεν αποτελουσαν τα ιδια θηραματα κανενος αλλου ειδους μα ειχαν σημαντικο ανταγωνισμο στην θηρευση. Κι αυτος ο ανταγωνισμος δεν προερχοταν απο καποιο αλλο τερατουργημα επι εδαφους. Επρεπε να σηκωσεις το κεφαλι για να το εντοπισεις.

Κι αυτο γιατι τα Κεκρα, καποια αλλα ανοσιουργηματικα πλασματα που λυμαινοταν τον Βασεντακ, κυριαρχουσαν στον ουρανο του φρικαλεου αυτου πλανητη.

                      ===============================

Τα Κεκρα εμφανισιακα παρουσιαζαν καποιος μακρινες ομοιοτητες με τις γηινες μεδουσες η τα Αιωρουμενα του Σβογκ αλλα ηταν πολυ πιο τρομακτικα και θανασιμα. Το κυριο σωμα τους ηταν σαν ενα ανοιχτο καπελο απο τις ακρες του οποιου ξεκιναγαν εικοσιδυο αποληξεις που εμοιαζαν ερμαια στις φυσικες συνθηκες της ατμοσφαιρας. Μα μονο ερμαια δεν ηταν.

Τα Κεκρα χρησιμοπουσαν αυτες τις αποληξεις, που δεον να σημειωθει πως η καθε μια εμοιαζε με αυτονομο, ζωντα οργανισμο, για ολες τις απαραιτητες κινησεις τους. Αν ηθελαν να κινηθουν στον αερα ανεμοπορουσαν χαρη σ' αυτες τις αποληξεις αφου πρακτικα τα Κεκρα δεν πετουσαν. Πολλες φορες εμοιαζαν σαν να τις χρησιμοποιουν για να κολυμπανε μεσα στην βαρια και αποπνικτικη ατμοσφαιρα του Βασεντακ, αλλες φορες για να καθοριζουν το υψος στο οποιο ηθελαν να βρεθουν η να μετακινουνται κατα το δοκουν σε οποια κατευθυνση επιθυμουσαν. Δεν υπηρχε αντιπαλο δεος για τα Κεκρα στον ουρανο του Βασεντακ, ηταν οι μοναδικοι κυριαρχοι, ο μονος ανταγωνισμος στην θηρευση ηταν στην επιφανεια του πλανητη, επι ξηρας και μεσα στους υγρους θυλακες του. 

                     ==================================

Τα Κεκρα τρεφονταν χαρη στις αποληξεις τους αφου οτι εγκλωβιζοταν μεσα σε αυτες ειχε χασει στα σιγουρα τον αγωνα επιβιωσης. Οτι ακουμπαγε αυτες τις αποληξεις κολλουσε με τετοια δυναμη πανω τους που δεν υπηρχε τροπος διαφυγης. Το μονο που ειχαν να κανουν τα Κεκρα ηταν να μεταφερουν το ατυχο θυμα τους στο εσωτερικο του καπελου οπου κυριολεκτικα εκει το εφιαλτικο αυτο πλασμα απομυζουσε τα παντα διαλυοντας καθε οργανικη μορφη ζωης.

Μια παραπλησια τεχνικη ακολουθουσαν και τα Φριγκ, τα πλασματα για τα οποια ελαχιστα ηταν γνωστα αφου περνουσαν ολη τους την ζωη μεσα στα αγνωστα υγρα στοιχεια του Βασεντακ.

Σχεδον ποτε κανεις δεν ειχε δει πως ηταν αφου σπανια εβγαιναν απο την υγρη τους διαμονη. Αλλοιμονο ομως σε οποιο θηραμα εκανε το λαθος να πλησιασει, εστω και σε καποια μικρη, θεωρητικη αποσταση ασφαλειας το μερος διαμονης τους. Μια διαφανη, κολλωδης μεμβρανη εμφανιζοταν απο το πουθενα μεσα απο το υγρο και με τρομακτικη ακριβεια καλυπτε το ατυχο θυμα των Φριγκ. Απο εκεινη τη στιγμη και μετα τα παντα ειχαν τελειωσει.

                       ================================

Η μεμβρανη αυτη εμοιαζε ζωντανη αφου κυλουσε πανω στο εδαφος με κατευθυνση παντα προς τον υγρο θυλακα απ' οπου προηλθε και μετα χανοταν μεσα του. Ποτε κανεις που αιχμαλωτιστηκε απο εκεινη την μεβρανη δεν εζησε για να δωσει μια ασφαλη περιγραφη των Φριγκ που ηταν τα μοναδικα και απολυτα κυριαρχα πλασματα στην υγρη επιφανεια του Βασεντακ.

Ισως καποτε τα Ριλιε, τα Κεκρα και τα Φριγκ να αλληλοεξοντωνονταν στην μαχη της επιβιωσης, ομως στις τωρινες συνθηκες εμοιαζαν απλα ν' ανεχονται την υπαρξη το ενα του αλλου. Ισως με το περασμα του χρονου να ειχαν συνειδητοποιησει πως υπηρχε αρκετη τροφη για ολα διχως να φτασουν στο σημειο να εξοντωνονται μεταξυ τους. Αυτο ακριβως ηταν και το χειροτερο που θα μπορουσε να συμβει στην μοναδικη αλλη υπαρξη ζωης που καποιος μπορουσε να βρει στον Βασεντακ. Την υπαρξη εκεινη που βρισκοταν μονιμα εγκλωβισμενη στον ζοφερο εκεινο πλανητη, που αποτελουσε την πηγη τροφης για τα ανοσιουργηματικα εκεινα τρια ειδη και που τους ειχε δωσει και τα ονοματα Ριλιε, Κεκρα και Φριγκ.

 

                                   Ο ΟΡΚΟΣ ΠΟΥ ΔΡΑΠΕΤΕΥΣΕ

                                                          ΚΕΦΑΛΑΙΟ 48

Ηταν περισσοτερο μια φευγαλεα αισθηση, ενα προαισθημα παρα κατι το χειροπιαστο πως η επικειμενη επισκεψη ειχε να κανει με το μειζον ζητημα που ακουγε στο ονομα Μετγκον. Εξ' αλλου χειροπιαστο δεν υπηρχε κατι, ηταν βυθισμενος στην αγνοια μα υπηρχε μια πληθωρα γεγονοτων που ολα οδηγουσαν σχεδον με απολυτη βεβαιοτητα στο θεμα Μετγκον. Αν υπηρχε καποιος που γνωριζε τις σημαντικοτερες πτυχες που στοιχειοθετουσαν το κεφαλαιο Μετγκον ηταν αυτος. Οτι ειχε συμβει, καθε τι αξιο λογου ειχε ηδη καταγραφει, ταξινομηθει και αρχειοθετηθει στην Αεναη Βιβλιοθηκη. Αυτη ηταν μια απο τις ελαχιστες φορες που η ισορροπια δυναμεων ηταν τοσο οριακη που εβλεπε παραπανω απο μια εναλλακτικες πιθανοτητες τελικης καταληξης.

Το ποσο πιο ζοφερη ηταν η μια απο την αλλη η ποσο πιο ελπιδοφορα, ηταν κατι που ετσι κι αλλιως κρατουσε παντα για τον εαυτο του. Η μονη βοηθεια που θα μπορουσε να παρασχει στον επισκεπτη του, αν παντα το θεμα ηταν ο Μετγκον, δεν θα ηταν κατι περισσοτερο απ' αυτο που του επετρεπε η δικαιοδοσια του. Αναλογιστηκε τι ειχε συμβει μεχρι στιγμης.

                 ====================================

Ολα ειχαν ξεκινησει απο ενα απλο, πειρατικο σκαφος με τ' ονομα Γιζγκαρνοφ. Ο κυβερνητης του, Ελλερυ Βαν Ντερ Εις και το 7μελες του πληρωμα, ειχαν κανει αλλη μια πετυχημενη επιδρομη στις εγκαταστασεις της D.O.A, της μεγαλυτερης εταιρειας παραγωγης ηλιακου φωτος στο γνωστο συμπαν που διοικουσαν ουσιαστικα δυο ατομα, ο Ρεντεν και ο Λειτον. Με λαθρεμποριο μεταχειρισμενου ηλιακου φωτος ασχολιοταν το πληρωμα του Γιζγκαρνοφ κι απ' την στιγμη που δεν μπορουσαν να εχουν δικο τους φροντιζαν ν' αδειαζουν τις δεξαμενες της D.O.A. 

Στην προσπαθεια τους να ξεφυγουν απο τα καταδιωκτικα της εταιρειας με καποιον αγνωστο τροπο κατεληξαν σ' ενα τμημα του αγνωστου συμπαντος και πιο συγκεκριμενα στον πλανητη που φυλλασονταν ολοι οι ορκοι και οι υποσχεσεις που ειχαν δοθει ποτε πανω στο συμπαν. Το ακυβερνητο Γιζγκαρνοφ με την πτωση του κατορθωσε να δημιουργησει ρηγμα σ' εναν συγκεκριμενο τομεα φυλαξης ορκων με αποτελεσμα εξι απ' αυτους να διαφυγουν. Και αν οι πεντε δεν ηταν τοσο ανησυχητικοι, ο εκτος ηταν σιγουρα.

                     =================================

Τραγκνα, Μεκνες, Μιντελτ, Μιουζχορ και Κραμπ ηταν οι πεντε διαχειρισιμοι ορκοι που ειχαν διαφυγει με τους δυο πρωτους να εχουν χασει ηδη την ζωη τους απο τα χερια του Κουλσακ και του Γκραφ, δυο απο τα μελη του πληρωματος του Γιζγκαρνοφ που συνεδραμαν τον Ελλερυ στην προσπαθεια που του ειχε επιβληθει για την εξοντωση των διαφυγοντων ορκων. Οι υπολοιποι που αρνηθηκαν να συμμετασχουν, Νεκαρ, Τιλ, Μερανγκ, Ριγκελ και Βεγκατριξ ειχαν αποτραβηχτει σε σημεια επιλογης τους διχως να γνωριζουν πως ειχαν γινει στοχοι επιδοξων φονιαδων. Οι ιδιοκτητες της D.O.A ειχαν προσλαβει την παλια αποσχειθεισα ομαδα του Ελλερυ μ' επικεφαλης τον παλιοφιλο του Κρουξ για να βρει και να εξοντωσει τους λαθρεμπορους. Η αληθεια ηταν πως ειχαν κανει σχετικα καλη δουλεια αφου οι τρεις πρωτοι ειχαν ηδη πεθανει απο χερια παλιων τους συντροφων ενω οι ιδιοι ειχαν χασει μολις εναν, τον Ντρισμπειν. Κι ενω οι υπολοιποι, Καγιαο, Κρουξ, Μπελεμ, Μινκαρ, Φορνακ, Τζαρχαντ και Ζαγκιτα προσπαθουσαν να εντοπισουν το υπολοιπο πληρωμα του Γιζγκαρνοφ σ' ενα αλλο σημειο του συμπαντος ξυπνουσε το σκοταδι.

                      =============================

Ο εκτος διαφυγων ορκος, αυτος του Μετγκον, ηταν το μεγαλυτερο προβλημα. Κατ' αρχας βοηθησε τον Μετγκον να επαναφερει τμηματα της μνημης του που εντεχνα ειχαν απαλειψει οι Τεσσερις Απολυτες, Ουντ, Ντεα, Ακινα και Ινοτ. Ο Μετγκον ηταν ο πρωτος Ορκοφυλακας που ειχε υπαρξει ποτε μα η χρηση του σκηπτρου που του ειχε δοθει για προσωπικο οφελος ειχε εξαναγκασει τις Τεσσερις Απολυτες αφου δεν μπορουσαν να του στερησουν τη ζωη να τον εξορισουν σ' ενα πλανητη διχως καμμια εικονα η αναμνηση απο το παρελθον του. Απο την στιγμη ομως που ο Μετγκον θυμηθηκε τον ορκο που ειχε δωσει, να καταστρεψει δηλαδη το υπαρχον συμπαν που δεν τον ικανοποιουσε πλεον και να δημιουργησει ενα δικο του, δρομολογησε τις κινησεις του πολυ γρηγορα. Με την βοηθεια των παλιων, πιστων του υπηκοων, Ντρελια, Χαρυανα και Πικτορ δραπετευσε απο τον πλανητη φυλακη, τους εστειλε σε αναζητηση συμμαχων ενω ο ιδιος πηρε υπο την εξουσια του την D.O.A με ολο το εμψυχο δυναμικο της, τις εγκαταστασεις της καθως και τον στολο που διατηρουσε. 

               ===================================

Οι 7 Κηρες ηταν οι συμμαχοι που ηθελε ο Μετγκον να προσαρτησει μεσω των υπηκοοων του. Μια απο τις πλεον θανασιμες συμμοριες επι πληρωμη που υπηρχαν στον γαλαξια μ' επικεφαλης την αδιστακτη Γκαλορ. Αφου πεισθηκαν απο το δελεαρ του Μετγκον η Γκαλορ μαζι με την Χεφει, Ναννινγκ, Σενζεν, Μεριτα, Βερμια και Ταμελ βρεθηκαν στην D.O.A αναμενοντας τις εντολες του Μετγκον. Ουτε και οι ιδιες δεν γνωριζαν το τιμημα που θα πληρωναν γι αυτες τις εντολες.

Στην προσπαθεια τους ν' αποκτησουν τον Κρυσταλλο της Αποκαλυψης, ενα αντικειμενο ακρως απαραιτητο για τον Μετγκον, η Χεφει με την Βερμια εχασαν την ζωη τους μαχομενες απεναντι σε θηριωδη πετρινα αγαλματα. Το χειροτερο ηταν πως αποδειχθηκε πως ο Μετγκον μπορουσε να εχει παρει στα χερια του αναιμακτα τον Κρυσταλλο αλλα εστειλε εσκεμμενα τις Κηρες σ' εκεινη την αποστολη για να διαπιστωσει αν οι δυνατοτητες τους ηταν πραγματικες και οχι μυθος. 

Το γεγονος αυτο εξοργισε την Γκαλορ μα ηταν ανισχυρη απεναντι στον Μετγκον. Το μονο που μπορουσε να κανει ηταν παρει τις εναπομεινασες Κηρες και να φυγει μακρια.

                  ====================================

Η μονη που δεν γνωριζε τι ειχε συμβει ηταν η Μεριτα. Μαθαινοντας απο δυο μελη της ομαδας του Κρουξ, τον Μινκαρ και τον Φορνακ που ειχαν μεινει στην D.O.A καθ' υποδειξη του Λειτον και του Ρεντεν οτι ο Κρουξ προσπαθουσε να εξοντωσει την ομαδα του Ελλερυ παγωσε. Ο παλιος της εραστης Ελλερυ ειχε εμφανιστει στο προσκηνιο μετα απο τοσο καιρο. Εφυγε απο την D.O.A πριν την αποστολη για τον κρυσταλλο για τον διαστημικο σταθμο Γκαβαρντα πιστευοντας πως εκει θα μαθαινε κατι για τα ιχνη του Ελλερυ. Τον ιδιο δεν τον βρηκε ποτε, ομως ενας κοινος φιλος, ο Γκριντλοκ που ειχε ακουσει για τον φονο του Μερανγκ και του Νεκαρ της υποδειξε που να παει.

Οταν εφτασε ομως εκει βρηκε μονο τον ετοιμοθανατο Ντρισμπειν απο την ομαδα του Κρουξ που ειχε ηδη ανακρινει μια αγνωστη με το ονομα Ραντα. Δεν θα μπορουσε ποτε να ξερει πως η κοπελα ειχε φθασει εκει μετα απο προτροπη του Γκραφ και του Κουλσακ οταν την πηραν μαζι τους μετα τον θανατο του πατερα της στην διαρκεια της μαχης που ειχαν δωσει με τον πρωτο διαφυγοντα ορκο, τον Τραγκνα.  Η Μεριτα εξακολουθουσε ν' αγνοει το τι συνεβαινε στον Ελλερυ.  

                     ===============================

Ο Ελλερυ Βαν Ντερ Εις ειχε επωμιστει το δυσκολοτερο κομματι. Εχοντας απομεινει μετα το φευγιο του υπολοιπου πληρωματος του Γιζγκαρνοφ μονος με τον Ορκοφυλακα συντομα διαπιστωσε πως επρεπε να χειριστει καταστασεις περαν των δυναμεων του. Σαν κυβερνητης του σκαφους που δημιουργησε το προβλημα ενημερωθηκε απο τον Ορκοφυλακα αλλα και τις Τεσσερις Απολυτες πως ηταν πλεον δικη του υποχρεωση να εμπλακει ενεργα στην προσπαθεια που θα γινοταν για την εξοντωση του Μετγκον. Και για να γινει ακομα δυσκολοτερο το εργο του ο Ορκοφυλακας του αποκαλυψε κατι που αγνοουσε. Ο Μετγκον ηταν πατερας του αλλα ειχε σωθει απο το παρανοικο μενος του χαρη στις Τεσσερις Απολυτες που φροντισαν εγκαιρα να τον απομακρυνουν απο τον παραφρονα πατερα του. Συγκλονισμενος απο την αποκαλυψη αφεθηκε παντελως στα χερια του Ορκοφυλακα που ειχε ηδη εκπονησει τα επομενα βηματα τους.

Οι ελπιδες τους ν' αντιμετωπισουν νικηφορα τον Μετγκον μονοι τους ηταν μηδαμινες, θα χρειαζονταν συμμαχους σ' αυτην την προσπαθεια κι εδω ακριβως αναλαμβανε ο Ελλερυ.

                  =================================

Με την καθοδηγηση και τις συμβουλες του Ορκοφυλακα ξεκινησε την στρατολογηση συμμαχων, πρωτα με τον Αζεμουρ, ενος ικανοτατου πολεμιστη και συνεχισε με την Ρισανι την Διαστικτη, ενα πλασμα που ολο της το κορμι ηταν σπαρμενο με ζωντανα στιγματα πανω στα οποια ειχε τον απολυτο ελεγχο καθιστωντας την ενα απο τα πιο επικινδυνα πλασματα στο συμπαν.

Ο τριτος που αποδεχθηκε την προταση τους για τον αγωνα εναντια στον Μετγκον ηταν ο Ουρσιντ ο Ανεμελος που συνοδευοταν παντα απο τον Τουαιτιν δρακο του Αρα, ενας τυχοδιωκτης που ολη του η ζωη περιστρεφοταν γυρω απο αγωνες και στοιχηματα. Εχοντας ολοκληρωσει σχεδον την μιση στρατολογηση που ειχε σχεδιασει ο Ορκοφυλακας, ο Ελλερυ ηταν ετοιμος να ξεκινησει την αναζητηση του επομενου συμμαχου τους, του Νουσακ του Ανηλεη, οταν καποια αγνωστη ασθενεια που κολλησε οχι μονο δεν του επετρεψε να συνεχισει την αποστολη του αλλα η ιδια του η ζωη να εξαρταται αποκλειστικα απο το σκηπτρο του Ορκοφυλακα. Μετα τα νεα δεδομενα ηταν ξεκαθαρο πως η ομαδα αντιστασης στον Μετγκον επρεπε ν' αλλαξει σχεδια. 

                     ================================

Αυτα ηταν οσα ειχαν διαδραματιστει σχετικα με την απειλη του Μετγκον, αυτα κι ενα πληθος αλλων λεπτομερειων που ολα ειχαν ταξινομηθει και καταχωρηθει στην Αεναη Βιβλιοθηκη.

Για τον ιδιο ηταν ευκολο να υποψιαστει τις επομενες κινησεις των δυο στρατοπεδων και ηταν σχεδον σιγουρο πως αυτα που υποψιαζοταν θα συνεβαιναν κιολας. Παντα ομως καθε ενεργεια, καθε βημα εφερνε και νεα δεδομενα που κι αυτα θα καταχωρουνταν και θα του εδιναν την δυνατοτητα να γνωριζει με σιγουρια την περαιτερω εξελιξη αυτης της πρωτογνωρης καταστασης.

Η απειλη του Μετγκον ηταν υπαρκτη και αν στο τελος υπερτερουσε των αντιπαλων του τα παντα θ' αλλαζαν. Κανεις, ουτε ο ιδιος, δεν γνωριζε τι θα συμπεριελαμβανε αυτο το νεο συμπαν οπως το οραματιζοταν αυτος ο παραφρονας. Ακομα χειροτερα κανεις δεν μπορουσε να ξερει τι θα ηταν αυτα που δεν θα υπηρχαν σ' αυτο το νεο συμπαν. Η Αεναη Βιβλιοθηκη, οι Τεσσερις Απολυτες, ο ιδιος μπορει συντομα να επαυαν να υπαρχουν ακομα και σαν μια μελαγχολικη αναμνηση αν τιποτα απο το υπαρχον συμπαν δεν υπηρχε στα σχεδια του Μετγκον.

                       ==============================

Αυτο ουδολως τον ανησυχουσε η τον προβληματιζε. Η φυση της οντοτητας του δεν ηταν πλασμενη για κατι τετοιο. Αυτος ηταν επιφορτισμενος μ' ενα και μονο πραγμα, δεν μπορουσε ακομα και να ηθελε να εμπλακει ενεργα σ' αυτην την διαμαχη. Τα παντα ηταν πολυ απλα. Η θα συνεχιζε απροσκοπτα το εργο για το οποιο υπηρχε η θα επαυε να υπαρχει. Καμμια απο τις δυο πιθανοτητες δεν βαραινε περισσοτερο απο την αλλη. Δεν ειχε αρμοδιοτητα να επηρεασει τις εξελιξεις κανενος γεγονοτος η συμβαντος, μπορουσε μονο να τις καταγραφει.

Το μονο που εμενε ν' αποκαλυφθει πια ηταν ο λογος για τον οποιο ανεμενε τον αγνωστο επισκεπτη. Ισως δεν ειχε καμμια σχεση με τον Μετγκον, ισως ειχε. Οπως και να ειχε το ζητημα αυτος ηταν ετοιμος να τον υποδεχτει και να τον συνδραμει μεσα στα πλαισια των αρμοδιοτητων του. Κοιταξε για μια στιγμη το απεραντο κενο στο βαθος λες και θα μπορουσε να διακρινει απο κει τον επισκεπτη και μετα στραφηκε και παλι προς το αντικειμενο της ενασχολησης του.

Ο Αρχειοθετης ηταν ετοιμος οποτε και να εμφανιζοταν ο μυστηριωδης επισκεπτης.

 

                                 Ο ΟΡΚΟΣ ΠΟΥ ΔΡΑΠΕΤΕΥΣΕ

                          ΚΕΦΑΛΑΙΟ 47

                                                                             

Ηξερε πως συντομα θα δεχοταν επισκεψεις μα το γεγονος δεν του προκαλουσε καμια αντιδραση. Κατω απο αλλες φυσιολογικες συνθηκες αυτο θα επρεπε τουλαχιστον να του εγειρει εστω μια υποτυπωδη απορια μα ουτε η επισκεψη ηταν φυσιολογικη ουτε εκεινος. Η αληθεια ηταν πως αλλες δυο φορες μονο ειχε δεχτει επισκεψεις που ουσιαστικα παραβιαζαν το πρωτοκολλο, αυτη θα ηταν η τριτη, μα δεν εβλεπε απολυτως καμια διαφοροποιηση.Ο λογος για τον οποιο υπηρχε σ' εκεινο το παντελως αγνωστο και απροσιτο μερος του συμπαντος ηταν πολυ συγκεκριμενος και σαφης και σε καμια περιπτωση δεν συμπεριελαμβανε αποριες, ποσο μαλλον αμφισβητησεις. Αυτο που επρεπε να γινει θα γινοταν διχως παρεκκλισεις εκ μερους του. Λογοδοτουσε μονο σ' αυτους που επρεπε κι αν αυτοι επιθυμουσαν ν' ανατρεψουν τις δικες τους αρχες δεν ηταν δικη του αρμοδιοτητα να ψεξει, να στηλιτευσει η ακομα και ν' αρνηθει. Οι δικες του σταθερες ηταν απολυτα ξεκαθαρες και μεσα σ' αυτο το πλαισιο θα επρεπε ο επισκεπτης του να κινηθει αν ηθελε να μαθει αυτα για τα οποια θα λαμβανε μερος αυτη η παρατυπη επισκεψη.

                          ==========================

Ηταν ενα απο τα οντα της Αρχικης Δημιουργιας, οπως οι Τεσσερις Απολυτες, ο Κοσμοτηρητης, ο Επιβλεπων Εποπτης και καποιοι αλλοι και ο ρολος που του ειχε ανατεθει ηταν ενας και πολυ συγκεκριμενος. Μοναδικος και απολυτος διαχειριστης της Αεναης Βιβλιοθηκης κατεγραφε οτι σημαντικο συνεβαινε μεσα σ' εκεινον τον σκοτεινο κι αχανεστατο χωρο που οι κατοικοι του ονομαζαν συμπαν η οπως αλλιως το αντιλαμβανονταν σε σχεση με τις γνωσεις τους.

Για μια απλη, πεπερασμενης δυνατοτητας νοησης αυτο θα φανταζε απλα αδυνατον μα ετσι κι αλλιως ο λογος της υπαρξης του κι αυτη ακομα η υπαρξη δεν αφορουσε παρα μονο δεδομενες οντοτητες που ο ρολος τους μεσα στο συμπαν ηταν συνυφασμενος με το ιδιο.

Ο ιδιος, καθως και η Αεναη Βιβλιοθηκη για την οποια ηταν αποκλειστικα υπευθυνος, δεν ηταν ορατοι σε κανεναν παρα μονο σ' εκεινους που συμπορευονταν μαζι του απο την αρχη της Δημιουργιας. Ακομα και ο επισκεπτης που περιμενε δεν ειχε την ικανοτητα να γνωριζει το που εδρευε, το ποιος ηταν, ουτε ακομα και το πως ηταν.

                      ============================== 

Απο τα σπαργανα της αρχικης δημιουργιας αυτος ηταν ο ρολος του. Να συλλεγει ολα οσα συνεβαιναν μεσα στο συμπαν, να τα διαβαθμιζει, να τα καταγραφει, να τα ταξινομει και μετα να τα καταχωρει αναλογα με την διαβαθμιση της σοβαροτητας τους. Εδω ακριβως ηταν και η μοναδικη στιγμη που ο υποκειμενικος παραγοντας επαιζε σημαντικο ρολο. 

Γεγονοτα και συμβαντα υπηρχαν ατελειωτα συνεχως σε ολο το φασμα της κοσμικης ροης. Δεν ειχαν ολα την ιδια σημασια, την ιδια βαρυτητα η την ιδια σοβαροτητα που απαιτειτο για να τα επιλεξει ως απαραιτητα προς καταχωρηση. Ο βασικος και ουσιαστικα σταθερος γνωμονας για την καταληκτικη επιλογη καταχωρησης η μη στην Αεναη Βιβλιοθηκη ηταν ενας, σχετικα απλος μα περαν του δεοντως απαραιτητος. Αν ενα συμβαν αλλοιωνε, τροποποιουσε, μετασχηματιζε η διαφοροποιουσε την σταθερα πανω στην οποια ηταν δομημενο για την ευρυθμη λειτουργια το συμπαν επρεπε να καταγραφει. Αν ηταν κατι που αφορουσε μια τοπικη, μεμονωμενη κατασταση και ουδεμια επηρεια ειχε σ' ενα μεγαλυτερο πλαισιο δεν ειχε θεση στην Αεναη Βιβλιοθηκη.

                ====================================

Ενας ψυχορραγων, ετοιμοθανατος ηλιος που αποτελουσε πηγη ζωης για καποιον γαλαξια που στον κορφο του επιβιωναν διαφοροι κοσμοι ηταν ενα γεγονος σημασιας που επρεπε να καταγραφει. Κι αυτο γιατι μπροστα στο φασμα την ολοκληρωτικης αφανισης ελλειψει ηλιου ενδεχομενως καποιοι απ' αυτους τους κοσμους να προσπαθουσαν με τα μεσα που διεθεταν να μετοικησουν σε καποιον αλλο γαλαξια, σε καποιον αλλο πλανητη που θα τους παρειχε ιδανικες συνθηκες διαβιωσης. Αυτοματα το γεγονος αυτο θα διαφοροποιουσε τα σταθερα δεδομενα του γαλαξια εκεινου, σε περιπτωση δε που για να πραγματοποιηθει κατι τετοιο υπηρχε ενδεχομενο οι κατοικοι του θνησκοντα πλανητη να προσπαθουσαν ν' αποικισουν εναν ηδη κατειλλημενο κοσμο, η συγκρουση των δυο κοσμων απο μονη της αλλαζε την σοβαροτητα της διαβαθμισης με την οποια επρεπε να καταχωρηθει στην Βιβλιοθηκη. 

Αυτο φυσικα αφορουσε τις προφανεις και οφθαλμοφανεις περιπτωσεις μα συνηθως τα πραγματα σπανια ηταν τοσο απλα. Στην πλειοψηφια τους ολα ηταν αρκετα πιο πολυπλοκα. 

                    =================================

Μολονοτι ανηκε σ' εκεινη την μικρη καστα των αρχικων οντοτητων που εμφανιστηκαν με την γεννηση του συμπαντος διαθετοντας δυναμεις που ξεπερνουσαν ακομα και μια οργιαζουσα φαντασια ο ρολος που του ειχε ανατεθει ηταν τετοιος που ουσιαστικα ποτε δεν χρειαστηκε να κανει χρηση αυτων των δυναμεων η ακομα και να δοκιμασει τα ορια του. Η αποκλειστικη του ενασχοληση με την Αεναη Βιβλιοθηκη απο την αλλη μερια του εδινε προσβαση και αμεση γνωση σε ολα οσα ειχαν συμβει απο την απαρχη των παντων. Μια γνωση που παρεμενε δικη του και μονο, διχως την δυνατοτητα να την μοιραστει παρα μονο αν του την ζητουσαν. Κι αυτοι που ειχαν το δικαιωμα για κατι τετοιο ηταν ελαχιστοι. Ελαχιστες ηταν και οι φορες που καποιες απο τις αρχικες οντοτητες ειχαν απαιτησει προσβαση στην Αεναη Βιβλιοθηκη και δεν ηταν δικη του αρμοδιοτητα να εξετασει το γιατι η το τι ακριβως ηταν αυτο που αναζητουσαν. Τετοια ηταν η ισορροπια του συμπαντος που κανεις δεν επιτρεποταν να ξεπερασει τα ορια της συμμετριας που ειχαν τεθει.

Δεν ηταν ομως μονο οι γνωσεις που ακαταπαυστα συσωρρευονταν και γινονταν κτημα του.

                       =============================

Τιποτα πια δεν του προξενουσε εκπληξη η στοιχειωδη απορια. Οντας γνωστης του οτιδηποτε συνεβαινε ειχε φτασει πια σ' εκεινο το σημειο που γνωριζε ηδη την οποια καταληξη θα ειχε ενα γεγονος η συμβαν πριν καν αυτο συμβει και τον επιβεβαιωσει. Αν υπηρχε μια συγκρουση δυο κοσμων, ακομα και για ευτελεις η ασημαντους λογους γνωριζε εκ των προτερων την εκβαση αυτης της συγκρουσης. Ηταν σε θεση, διχως το παραμικρο περιθωριο λαθους, να γνωριζει την καταληξη του. Ηξερε πως αυτη η δυνατοτητα δεν υπηρχε απο την αρχη της υπαρξης του, ουτε ομως γνωριζε σε ποιο χρονικο σημειο την ειχε αναπτυξει με τετοια τελειοτητα. Αντικειμενικα, ηταν κατι που δεν τον ενδιεφερε. Αυτο με το οποιο ηταν επιφορτισμενος να κανει δεν ειχε κοινο τοπο η σημειο με την δεδομενη αναπτυξη αυτων των ικανοτητων. Πλεον το μονο που ειχε να κανει ηταν να περιμενει την τυπικη πιστοποιηση αυτου που ηδη γνωριζε για να μπορουσε επισημα πια να το καταγραψει, να το ταξινομησει και να το αρχειοθετησει. 

Γι αυτο υπηρχε, αυτο ακριβως ηταν που εκανε.  

                        =============================

Για ενα οποιοδηποτε ον που θα γνωριζε επακριβως τις δυνατοτητες του αναποφευκτα θα υπηρχε μια ευλογη απορια. Αφου ηξερε ουσιαστικα την εκβαση του καθε συμβαντος γιατι δεν επενεβαινε στο προσεχες μελλον ? Μια γνωστοποιηση, μια συμβουλη, μια καθοδηγηση θα ηταν ικανες για ν' αποφευχθουν, στο παρελθον αλλα και στο μελλον, δυσοιωνες καταληξεις αναριθμητων κοσμων και εφιαλτικα η ζοφερα γεγονοτα με ανηκουστες συνεπειες δεν θα ειχαν λαβει χωρα ποτε.

Με τις γνωσεις που διεθετε θα μπορουσε να επηρεασει κατα το δοκουν, τμηματικα εστω, την ιδια την πορεια του γνωστου συμπαντος κρατωντας μονο τις καλες πτυχες καθε περιπτωσης και μηδενιζοντας ουσιαστικα εν τη γεννεση τους καθε αρνητικη εξελιξη κι εκβαση.

Η αληθεια ηταν πως ειχε αυτην τη δυνατοτητα, ομως δεν ειχε αυτην την αρμοδιοτητα. Εκ φυσεως τα καθηκοντα του περιελαμβαναν μονο οτι ειχε να κανει με την Αεναη Βιβλιοθηκη. Αν υπηρχε καποιος επιφορτισμενος με το βαρος της προειδοποιησης η της ενημερωσης δεν ηταν αυτος. Η ευλογη αυτη απορια δεν ειχε καν υποσταση για τον ιδιο.

                          ===========================

Το πρωτο λαθος που θα μπορουσε να κανει μιας κατωτερης νοημοσυνης ον θα ηταν να τον κρινει μεσα απο τα δικα του, ατελη και περιορισμενα, κριτηρια. Το δευτερο, κατι το συνηθισμενο σε τετοιας μορφη ζωης, θα ηταν να τον κατακρινει η να τον στηλιτευσει για την απαθεια που επιδεικνυε. Και το τριτο και μεγαλυτερο θα ηταν να τον καταδικασει καθιστωντας τον υπευθυνο για τ' αναριθμητα δεινα που κατα καιρους ξεσπουσαν στους κολπους του συμπαντος.

Ομως ο ιδιος δεν ειχε καμμια επαφη με πλασματα αυτης ακριβως της περιορισμενης διανοησης. Συνεχιζε απροσκοπτα να επιτελει το εργο για το οποιο ειχε δημιουργηθει εχοντας να δωσει λογο μονο σ' εκεινους που θεσμικα ειχαν το δικαιωμα να του τον ζητησουν. Η καταστροφη που προκαλουσε μια εκρηξη σουπερνοβα, τ' αποτελεσμα μια ηλιακης καταιγιδας, ακομα κι αυτη η ολοκληρωτικη εξαφανιση ενος γαλαξια η η απωλεια ενος κοσμου ολακερου δεν ηταν γι αυτον παρα μια απλη καταγραφη και μετα μια τυπικη αρχειοθετηση. Οσο δυσνοητο και να φανταζε σ' ενα ατελες ον, τοσο απολυτα ξεκαθαρο κι απλο ηταν για τον ιδιο.  

                 =================================

Κατω απο αλλες συνθηκες η επικειμενη επισκεψη που περιμενε δεν θα συνεβαινε ποτε. 

Η οντοτητα που θα προσετρεχε στις γνωσεις και την βοηθεια του δεν ειχε δικαιωμα προσβασης στην Αεναη Βιβλιοθηκη και θα ηταν ατοπο να την πραγματοποιησει αυτοβουλως. 

Ομως, σε μια απο τις σπανιες φορες που συνεβαινε κατι τετοιο, εδω ειχαν παρακαμφθει τα πρωτοκολλα. Οι εντολες που ειχε λαβει ηταν σαφεις. Αυτος ηταν και ο λογος, δηλαδη πως τιποτα δεν ειχε δρομολογηθει φυσιολογικα, να μην εχει σαφη εικονα για το ποιος θα τον επισκεπτοταν η τι ηταν αυτο που αναζητουσε. Δεν παραγνωριζε πως σ' εκεινο το χρονικο σημειο ολες οι θεικες οντοτητες ηταν αναστατωμενες με την παρουσια του Μετγκον και τις απειλες του για την υπαρξη του ιδιου συμπαντος. Και ο ιδιος κινδυνευε να παψει να υφισταται απο την μια στιγμη στην αλλη αν τελικα αυτες οι απειλες πραγματοποιουνταν μα αυτο δεν ηταν κατι που θα τον απετρεπε απ' το να συνεχισει να κανει οτι εκανε. Ομως μεχρι την στιγμη που θ' αποκαλυπτοταν η φυση της επισκεψης ολα τα ενδεχομενα ηταν ανοιχτα.

                        =============================

Εριξε μια ματια τριγυρω και το ισχνο φως μακρινων αστεριων αντικατοπτρισε την μοναξια του. Για εναν τετοιο απεραντο και απειρο χωρο αυτη η μοναξια θα ειχε καταβαλλει ενα οποιοδηποτε ον που δεν θα διεθετε τις δικες του δυναμεις και ικανοτητες. Ομως οι περισσοτερες απο τις αρχικες οντοτητες ηταν ετσι, οπως ακριβως κι αυτος. Λογικα ακομα και η οντοτητα που περιμενε να τον επισκεφθει θα επρεπε να βρισκοταν στον ιδιο παρανομαστη με τον ιδιο. Στις δικες τους περιπτωσεις η μοναδικοτητα απαιτουσε την μοναξια κι αυτο ουδολως τον απασχολουσε. Μετα απο παρα πολυ καιρο θα του δινοταν η ευκαρια να συνομιλησει με καποιον, κατι που σπανιως συνεβαινε. Ουτε ο ιδιος θυμοταν ποτε ηταν η τελευταια φορα που καποιος ειχε προσφυγει στην βοηθεια του. Δεν ειχε να προετοιμαστει για κατι το ιδιαιτερο, ηταν αυτος που ηταν κι εκανε αυτο που επρεπε να κανει, αυτο δεν αλλαζε για κανεναν και τιποτα. Μπορει οι εντολεις του να ειχαν κινηθει παρατυπα για λογους που οι ιδιοι ηξεραν, αυτο ομως δεν ισχυε για τον ιδιο.

Ο επισκεπτης του θα επρεπε να κινηθει μεσα στα πλαισια που καθοριζε ο ιδιος.