ΚΕΦΑΛΑΙΟ 49
Εμοιαζε σαν το ιδιο να εχει αναπτυξει μια ιδιαιτεροτητα και να μπορουσε να καλυπτει ολα οσα θα ηταν ικανα να το κανουν να ντρεπεται αν καποιος πιστευε πως το συμπαν ειχε δικη του ζωη και λογικη. Στην πραγματικοτητα ηταν οι ενοικοι του αυτοι που φροντιζαν για κατι τετοιο, οντως νοημονες, με κριτικη σκεψη, αντιληψη και αποφασεις. Οσο πιο απαραιτητο θεωρειτο κατι τοσο πιο καλα ηταν κρυμμενο απο την γενικη θεα αν στην πραγματικοτητα εμπεριειχε στους κολπους του ολα αυτα που ενδεχομενως θα εκανε καποιους να πρεπει να συμβιωνουν με μια βαρια και αδυσωπητη συνειδηση. Οσο και να προσπαθουσε καποιος να διαγραψει μια υπαρκτη πραγματικοτητα διαπιστωνε πως αυτο ηταν ανωφελο και αδυνατο, μπορουσε ομως καλλιστα να το αφησει να ξεθωριασει μεχρι που πλεον η αναμνηση του να ειχε ξεφτισει τοσο που η θαμπαδα του να ειναι αρκουντως μεγαλυτερη απο την ιδια την υφη του. Ενα απ' αυτα τα σημεια ηταν και ο Βασεντακ, μια σκοτεινη και μελανη κηλιδα αλλα κι ενα αναγκαιο κακο απο την αλλη. Παραδοξως, ο τροπος με τον οποιο αυτες οι δυο αντιφασεις εξακολουθουσαν να υπαρχουν εμοιαζε να εχει ακομα ζωη μεσα του.
=============================
Ο Βασεντακ ηταν ενας πλανητης που για μεγαλο χρονικο διαστημα απολαμβανε την δημοσιοτητα λογω των ιδιαιτεροτητων του μα σταδιακα, για λογους που υπερεβαιναν βουληση και θεληση, γλυστρησε σε μια ληθη διαρκως διογκουμενη μεχρι που εφτασε στο σημειο να θεωρειται πια ενας μυθος απο τους πολλους που υπηρχαν και οχι πραγματικοτητα. Εκει που καποτε η αναφορα στο ονομα του προκαλουσε τρομο και ανυπερβλητη φρικη τωρα πια ειχε φτασει στο σημειο να προκαλει ανυψωμα φρυδιων ακολουθουμενη απο τραχταντα γελια. Η υπαρξη του εξακολουθουσε να ειναι γνωστη σε καποια ελαχιστα προσωπα μα κι αυτα ειχαν προσανατολιστει στο ν' αφησουν τον Βασεντακ να σβησει τελειως απο καθε μνημη. Εντελως συμπτωματικα τα ιδια αυτα προσωπα ηταν κι εκεινα που ειχαν φροντισει να καταστησουν τον Βασεντακ εκεινο που ηταν.
Εξω απο καθε γνωστο διαστημικο μονοπατι, μακρια απ' οποιοδηποτε σημειο που υπηρχε ζωη, ο μονος τροπος να συναντουσες τον Βασεντακ ηταν ειτε απο καθαρη ατυχια ειτε απο καποιο παιδαριωδη λανθασμενο υπολογισμο στην πορεια οποιουδηποτε σκαφους.
============================
Υπηρχε ζωη στον Βασεντακ, πραγμα εντελως εξωφρενικο αν καποιος λαμβανε υποψιν του τις συνθηκες που επικρατουσαν οχι μονο στην επιφανεια του αλλα και κατω απ' αυτην.
Τα τεραστια κοματια ξηρας που βρισκονταν διασπαρτα πανω του χωριζονταν μεταξυ τους απο την υπαρξη εξισου μεγαλων τμηματων γεματων με υγρο στοιχειο. Ουτε η υφη των πετρωματων ειχε αποσαφηνιστει ποτε ουτε του υγρου, το μονο για το οποιο ηταν σιγουροι οσοι τον ειχαν επιλεξει για τον αποκρουστικο ρολο του ηταν πως δεν ειχαν καμμια πρακτικη χρησιμοτητα.
Ενας χλωμος, χτικιαρης ηλιος, πολλα δισεκατομμυρια ετη φωτος μακρια, φροντιζε για το φως που υπηρχε στην επιφανεια, αν και ο ιδιος φαινοταν πως αδικα σπαταλουσε μια τοσο σημαντικη πηγη ζωης σ' εναν αχρηστο πλανητη. Η ατμοσφαιρα ηταν βαρια, ενιοτε αποπνικτικη, εμοιαζε λες κι ηταν ζωντανη και απαιτουσε προσπαθεια για να ανοιξεις δρομο αναμεσα της. Παρ' ολα αυτα, ηταν ανεκτη και συμβατη με την ζωη που κατοικουσε στον πλανητη, μολονοτι τα πραγματα δεν ηταν ετσι απο την αρχη αλλα κατεληξαν ετσι μετα απο συνδυαστικες παρεμβασεις.
=============================
Το φως του χτικιαρη ηλιου ηταν ορατο για λιγο λιγοτερο απο εξι ωρες, μετα τα υπερμεγεθη συννεφα που καλυπταν τον ουρανο του Βασεντεκ φροντιζαν να τον αποκρυπτουν. Αυτα τα συννεφα ηταν που δημιουργουσαν τα μεγαλυτερα προβληματα. Κανονικα θα επρεπε να υπαρχουν συνεχεις, δυνατες βροχες αλλα η υφη της ατμοσφαιρας ηταν τετοια που το υγρο που κουβαλουσαν στα σπλαχνα τους τα συννεφα μετατρεποταν σε κατι σαν συμπυκνωμενο, ατοφιο χιονι. Κατα εναν περιεργο τροπο το σχημα που επαιρναν ηταν σαν μεγαλα, κοφτερα λεπιδια που επεφταν ακανονιστα και ασταματητα απο τον ουρανο. Οταν κοπαζε η καταιγιδα ολη η επιφανεια εμοιαζε σπαρμενη λες απο κοντολεπιδα σπαθια που ειχαν καρφωθει στο πετρωδες εδαφος. Η παραμονη τους στην επιφανεια διαρκουσε ελαχιστα λεπτα αφου το εδαφος φροντιζε να τα απορροφησει πριν τα λιωσουν οι ασθενικες ακτινες του ηλιου που επανεμφανιζοταν. Αυτα δε που επεφταν μεσα στο μυστηριωδες υγρο που υπηρχε στην επιφανεια συντομα ελιωναν επισης προσδιδοντας του επιπλεον στοιχεια που ειχαν αποκομισει απο την ατμοσφαιρα κατα την διαρκεια της πτωσης.
=============================
Αν καποιος πετουσε πανω απο την επιφανεια του Βασεντακ θα εμενε με την εντυπωση πως ο πλανητης ηταν παντελως στερημενος απο ζωη. Αν ομως προσεδαφιζοταν και μελετουσε το τοπιο τριγυρω συντομα θα διαπιστωνε πως ειχε κανει μεγαλο λαθος.
Η βαρια ατμοσφαιρα του σχεδον μηδενιζε οποιαδηποτε ριπη αερα, εστω κι αμυδρη, με αποτελεσμα μια επιπολαιη και βιαστικη ματια θα μπορουσε να οδηγησει στο εσφαλμενο συμπερασμα πως ελλειψει παραμικρης κινησης τιποτα ζωντανο δεν υπηρχε στην επιφανεια του.
Μονο ενας γνωστης η ενα εξαιρετικα εμπειρο κι εξασκημενο ματι θα μπορουσε να εντοπισει τις σχεδον αδιορατες κινησεις που λαμβαναν χωρα, ακομα και σε μια αποσταση λιγων εκατοστων.
Και οι κινησεις αυτες συνεβαιναν οχι μονο αν συνετρεχε λογος μα δεν περιοριζοταν σ' ενα και μονο τμημα του πλανητη. Ναι, υπηρχε ζωη στον Βασεντακ, ζωη που εσκεμμενα επελεγε να κανει γνωστη την παρουσια της, ζωη που την συνεθεταν εφιαλτικες, αποκρουστικες υπαρξεις περα απο καθε διαταραγμενη και διεστραμμενη φαντασια που λυμαινονταν την επιφανεια του πλανητη.
===================================
Η αληθεια ηταν πως αν καποιος δεν επεσημανε την υπαρξη των Ριλιε, ενας προσφατα αφιχθεις στον Βασεντακ δεν θ' αντιλαμβανοταν καν την παρουσια τους κι αυτο ηταν κατι που θα ειχε τραγικες συνεπειες για τον ιδιο. Απο την αλλη μερια, τα ιδια τα Ριλιε φροντιζαν να περασουν οσο το δυνατον πιο πολυ απαρατηρητα. Αυτο ηταν πανευκολο να συμβει αφου μια απο τις ιδιαιτεροτητες τους ηταν η τελεια, αθελητη ικανοτητα τους στο καμουφλαζ. Το χρωμα του δερματος τους ειχε την δυνατοτητα να προσαρμοζεται υπεροχα στην οποιαδηποτε χρωματικη απεικονιση υπηρχε στο εδαφος. Η μοναδικη περιπτωση ν' αντιληφθει καποιος την υπαρξη τους ηταν να υποπεσει στην αντιληψη του οτι το εδαφος μετακινειτο η εξαφνα το πετρωμα ειχε αποκτησει δικη του ζωη και βαδιζε νωχελικα. Ναι, ηταν καπως ραθυμα στην κινηση τους τα Ριλιε μα μονο στην διαδικασια ανευρεσης τροφης. Απο την στιγμη που την εντοπιζαν τα παντα αλλαζαν ραγδαια. Το πως κατορθωναν να παιρνουν το χρωμα του εκαστοτε σημειου που βρισκονταν διχως να το επιδιωκουν συνειδητα ηταν ενα μυστηριο του οποιου η απαντηση καθυστερουσε ακομη.
=================================
Το δερμα τους ηταν τοσο σκληρο που ακομα κι αυτες οι συμπυκνωμενες λεπιδοειδεις νιφαδες που επεφταν απο τον ουρανο δεν μπορουσαν να διαπερασουν. Το κεφαλι τους, δυσαναλογα μεγαλο σε σχεση με τον υπολοιπο κορμο, αποτελουσαν δυο κατακοκκινα αεικινητα ματια, ενα ζευγαρι αυτια ικανα να εντοπισουν ηχο σε πολλες δεκαδες μετρα κι ενα στομα που εβριθε απο εξι σειρες κοφτερων δοντιων. Γεννημενοι κυνηγοι απο την φυση τους τα Ριλιε δεν ειχαν χασει καμμια απο τις ιδιοτητες τους, μολονοτι τα φυσικα θηραματα πλεον σπανιζαν στον Βασεντακ και ειχαν κι αυτα αναπτυξει δικες τους αμυντικες ιδιοτητες στην προσπαθεια τους να επιβιωσουν. Απο την αλλη μερια τα Ριλιε δεν αποτελουσαν τα ιδια θηραματα κανενος αλλου ειδους μα ειχαν σημαντικο ανταγωνισμο στην θηρευση. Κι αυτος ο ανταγωνισμος δεν προερχοταν απο καποιο αλλο τερατουργημα επι εδαφους. Επρεπε να σηκωσεις το κεφαλι για να το εντοπισεις.
Κι αυτο γιατι τα Κεκρα, καποια αλλα ανοσιουργηματικα πλασματα που λυμαινοταν τον Βασεντακ, κυριαρχουσαν στον ουρανο του φρικαλεου αυτου πλανητη.
===============================
Τα Κεκρα εμφανισιακα παρουσιαζαν καποιος μακρινες ομοιοτητες με τις γηινες μεδουσες η τα Αιωρουμενα του Σβογκ αλλα ηταν πολυ πιο τρομακτικα και θανασιμα. Το κυριο σωμα τους ηταν σαν ενα ανοιχτο καπελο απο τις ακρες του οποιου ξεκιναγαν εικοσιδυο αποληξεις που εμοιαζαν ερμαια στις φυσικες συνθηκες της ατμοσφαιρας. Μα μονο ερμαια δεν ηταν.
Τα Κεκρα χρησιμοπουσαν αυτες τις αποληξεις, που δεον να σημειωθει πως η καθε μια εμοιαζε με αυτονομο, ζωντα οργανισμο, για ολες τις απαραιτητες κινησεις τους. Αν ηθελαν να κινηθουν στον αερα ανεμοπορουσαν χαρη σ' αυτες τις αποληξεις αφου πρακτικα τα Κεκρα δεν πετουσαν. Πολλες φορες εμοιαζαν σαν να τις χρησιμοποιουν για να κολυμπανε μεσα στην βαρια και αποπνικτικη ατμοσφαιρα του Βασεντακ, αλλες φορες για να καθοριζουν το υψος στο οποιο ηθελαν να βρεθουν η να μετακινουνται κατα το δοκουν σε οποια κατευθυνση επιθυμουσαν. Δεν υπηρχε αντιπαλο δεος για τα Κεκρα στον ουρανο του Βασεντακ, ηταν οι μοναδικοι κυριαρχοι, ο μονος ανταγωνισμος στην θηρευση ηταν στην επιφανεια του πλανητη, επι ξηρας και μεσα στους υγρους θυλακες του.
==================================
Τα Κεκρα τρεφονταν χαρη στις αποληξεις τους αφου οτι εγκλωβιζοταν μεσα σε αυτες ειχε χασει στα σιγουρα τον αγωνα επιβιωσης. Οτι ακουμπαγε αυτες τις αποληξεις κολλουσε με τετοια δυναμη πανω τους που δεν υπηρχε τροπος διαφυγης. Το μονο που ειχαν να κανουν τα Κεκρα ηταν να μεταφερουν το ατυχο θυμα τους στο εσωτερικο του καπελου οπου κυριολεκτικα εκει το εφιαλτικο αυτο πλασμα απομυζουσε τα παντα διαλυοντας καθε οργανικη μορφη ζωης.
Μια παραπλησια τεχνικη ακολουθουσαν και τα Φριγκ, τα πλασματα για τα οποια ελαχιστα ηταν γνωστα αφου περνουσαν ολη τους την ζωη μεσα στα αγνωστα υγρα στοιχεια του Βασεντακ.
Σχεδον ποτε κανεις δεν ειχε δει πως ηταν αφου σπανια εβγαιναν απο την υγρη τους διαμονη. Αλλοιμονο ομως σε οποιο θηραμα εκανε το λαθος να πλησιασει, εστω και σε καποια μικρη, θεωρητικη αποσταση ασφαλειας το μερος διαμονης τους. Μια διαφανη, κολλωδης μεμβρανη εμφανιζοταν απο το πουθενα μεσα απο το υγρο και με τρομακτικη ακριβεια καλυπτε το ατυχο θυμα των Φριγκ. Απο εκεινη τη στιγμη και μετα τα παντα ειχαν τελειωσει.
================================
Η μεμβρανη αυτη εμοιαζε ζωντανη αφου κυλουσε πανω στο εδαφος με κατευθυνση παντα προς τον υγρο θυλακα απ' οπου προηλθε και μετα χανοταν μεσα του. Ποτε κανεις που αιχμαλωτιστηκε απο εκεινη την μεβρανη δεν εζησε για να δωσει μια ασφαλη περιγραφη των Φριγκ που ηταν τα μοναδικα και απολυτα κυριαρχα πλασματα στην υγρη επιφανεια του Βασεντακ.
Ισως καποτε τα Ριλιε, τα Κεκρα και τα Φριγκ να αλληλοεξοντωνονταν στην μαχη της επιβιωσης, ομως στις τωρινες συνθηκες εμοιαζαν απλα ν' ανεχονται την υπαρξη το ενα του αλλου. Ισως με το περασμα του χρονου να ειχαν συνειδητοποιησει πως υπηρχε αρκετη τροφη για ολα διχως να φτασουν στο σημειο να εξοντωνονται μεταξυ τους. Αυτο ακριβως ηταν και το χειροτερο που θα μπορουσε να συμβει στην μοναδικη αλλη υπαρξη ζωης που καποιος μπορουσε να βρει στον Βασεντακ. Την υπαρξη εκεινη που βρισκοταν μονιμα εγκλωβισμενη στον ζοφερο εκεινο πλανητη, που αποτελουσε την πηγη τροφης για τα ανοσιουργηματικα εκεινα τρια ειδη και που τους ειχε δωσει και τα ονοματα Ριλιε, Κεκρα και Φριγκ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου