Ο ΟΡΚΟΣ ΠΟΥ ΔΡΑΠΕΤΕΥΣΕ

                                                           ΚΕΦΑΛΑΙΟ 50

Το μοναδικο αντικειμενο που υπηρχε στον Βασεντακ και δεν ηταν μερος της φυσιολογιας του πλανητη ηταν ενα κτισμα που καταλαμβανε σχεδον ολη την κοιλαδα του Ντ'φες. Η κοιλαδα περιστοιχιζοταν απο παντου απο πανυψηλα βουνα που οι κορφες τους χανονταν στην βαθια, γκριζα ομιχλη εκτος απο τα δυτικα. Εκει βρισκοταν ο μοναδικος δρομος που οδηγουσε εξω απο την κοιλαδα αλλα με το περασμα του χρονου και την μη χρησιμοποιηση του εδω και πολλα χρονια σε πολλα σημεια ειχε στενεψει λογω κατολισθησεων μετατρεποντας ουσιαστικα τον φαρδυ δρομο σε στενα μονοπατια. Ο λογος της απαξιωσης του δρομου ηταν απλος κι ευκολα κατανοητος. Δεν υπηρχε κανενα νοημα στο να τον χρησιμοποιησει κανεις αφ' ενος γιατι δεν οδηγουσε καπου που καποιος να εβρισκε ενδιαφερον κι αφετερου ηταν τοσο επικινδυνος που οσοι τολμησαν να δοκιμασουν να τον περπατησουν ποτε δεν επεστρεψαν για να μοιραστουν τις εμπειριες τους. Γιατι υπηρχε κοσμος που θεωρητικα θα μπορουσε να τον χρησιμοποιησει αλλα οι επιπτωσεις ενος τετοιου τολμηματος οδηγουσαν μαθηματικα σε σιγουρο αφανισμο.

                                 ============================

Για καποιον που δεν γνωριζε, το να προσπαθουσε ν' αντιληφθει το μεγεθος η το σχημα του κτισματος θα ηταν ατοπο αφου σιγουρα θα κατεληγε σε λανθασμενα συμπερασματα. Ο μονος τροπος για να ειχε καποιος μια σαφη εικονα του οικοδομηματος ηταν απο ψηλα.

Ηταν ενα κυκλικο κτισμα, τεραστιων διαστασεων, που αποτελουνταν απο ομοκεντρους κυκλους, ο ενας μεσα στον αλλον. Στο κεντρο του οικοδομηματος βρισκοταν το μοναδικο κτιριο που δεν ειχε κυκλικο σχημα. Ηταν περικυκλωμενο απο ενα κυκλικο τειχος που κι αυτο με την σειρα του βρισκοταν μεσα σ' ενα αλλο κι αυτο επαναλαμβανοταν τουλαχιστον για εξι κυκλους. Το κτισμα στο κεντρο ηταν κι αυτο που ουσιαστικα φιλοξενουσε το μοναδικο αλλο ειδος ζωης και που δεν ηταν Ριλιε, Κρεκα και Φριγκ. Κι αυτο γιατι ο Βασεντακ δεν ηταν απλα ενας ακομα πλανητης σαν ολους τους αλλους αλλα παρουσιαζε μια ιδιομορφια που πρακτικα δεν συναντουσε κανεις καπου αλλου. Ηταν ενας πλανητης φυλακη, οχι μεταφορικα αλλα στην κυριολεξια.

Και το τεραστιο εκεινο κτισμα στην κοιλαδα Ντ'φες ηταν η απτη αποδειξη.

                            ==================================

Ο λογος για τον οποιο ο Βασεντακ ειχε μεταβληθει σε μια τρισαθλια φυλακη χανοταν πισω στον χρονο, ομως το σχεδιο ειχε δουλεψει ικανοποιητικα. Καθε βδελυγμα, καθε σκουπιδι του συμπαντος με υψηλο βαθμο επικινδυνοτητας βρισκοταν εκει, καταδικασμενο να περασει το υπολοιπο της ζωης του σ' εκεινο το ανατριχιαστικο μερος. Η διαδικασια ηταν απλη.

Αν οποιαδηποτε γαλαξιακη ομοσπονδια εκρινε πως καποιος παραβατης του νομου ενδεχομενως ν' αποτελουσε κινδυνο και γι αλλους κοσμους με πιθανες μελλοντικες πραξεις ζητουσε απο το Ανωτερο Δικαστικο Συμβουλιο να κρινει αν θα ηταν σωφρων να καταδικαστει στον Βασεντακ. 

Μ' αυτον τον τροπο το αρχικο μικρο τσουρμο απο καταδικους μετατραπηκε σε ολοκληρη αποικια, πραγμα που σημαινε πως ενας επανασχεδιασμος ηταν απαραιτητος. Ηταν προς το συμφερον ολων να δημιουργηθει μια φυλακη τοσο ασφαλης που οι πιθανοτητες δραπετευσης οχι απλα να παρουσιαζαν μηδαμινα ποσοστα αλλα να ηταν μηδενισμενα στην πραγματικοτητα. 

Ετσι κατασκευαστηκε ο Ζοφος, οπως ονομαστηκε η αναβαθμισμενη φυλακη.

                        ==================================

Τα χρηματικα κονδυλια που απαιτουνταν για την κατασκευη του Ζοφου διαιρεθηκαν αναλογα με τα ποσοστα φυλακισμενων που η καθε Ομοσπονδιακη Κυβερνηση εστελνε εκει. Τα αρχικα σχεδια του Ζοφου αφορουσαν μονο δυο κτισματα, ενα αρκετα μεγαλο, που θα συστεγαζε τους εσωκλειστους φυλακισμενους, κι ενα λιγο μικροτερο οπου θα διεμεναν οι ενοπλοι φρουροι που ειχαν αναλαβει την παρακολουθηση τους. Δυο φορες το μηνα ενα μεταγωγικο, διαφορετικο καθε φορα αφου εναλλασονταν κυκλικα με την σειρα ολοι οσοι ειχαν στειλει στην αποικια - φυλακη καποιον, περνουσαν κι αφηναν εφοδια και προμηθειες τοσο για τους καταδικους οσο και για τους φρουρους. Μαζι με τα ακρως απαραιτητα για τον καθημερινο βιοπορισμο και των δυο πλευρων τα μεταγωγικα μετεφεραν ακομα υλικα για τυχον επισκευες που ηταν απαραιτητες, πιο εξελιγμενο οπλισμο για τους δεσμοφυλακες και οτιδηποτε αλλο ηταν απαραιτητο. Γιατι ολοι ηξεραν απο την αρχη πως δεν ηταν μονοι τους επανω στον Βασεντακ. Επρεπε να συμβιωσουν με πλασματα που τους εβλεπαν μονο μ' ενα τροπο, τροφη μ' εξαιρετικη γευση.

                       =================================

Μολονοτι αυτος ο σχεδιασμος λειτουργησε αψογα για ενα πολυ μεγαλο χρονικο διαστημα ηρθε καποια στιγμη που πλεον τα παντα επρεπε ν' αναθεωρηθουν. Η αιτια ηταν η πτωση ενος μεταγωγικου που μετεφερε προμηθειες που ειχε σαν αποτελεσμα ολοι οσοι βρισκονταν επανω να κατασπαραχθουν απο τα αποκρουστικα πλασματα που λυμαινονταν την επιφανεια του πλανητη.

Το πορισμα για την πτωση του μεταγωγικου ηταν σαφες και δεν χωρουσε καμια παρερμηνεια.

Για αγνωστους λογους η βαρυτητα στον Βασεντακ αυξαινε σταδιακα με αποτελεσμα η πτωση των εφοδιων να επρεπε να γινεται απο ολοενα και μεγαλυτερο υψομετρο για να μην εγκλωβιζονταν τα αεροσκαφη στην βαρυτητα του πλανητη. Ετσι, εφτασε μια στιγμη που οι ριψεις ηταν επιβεβλημενο να γινουν σχεδον απο το οριο της ατμοσφαιρας με το αχανες συμπαν. Αυτο ειχε σαν αποτελεσμα μεγαλυτερη δοαρκεια τριβης μεσα στην πυκνη ατμοσφαιρα του Βασεντακ για οτι επρεπε να προμηθευτει ο Ζοφος και αναποφευκτα οι θερμοκρασιες που αναπτυσσονταν αυξαιναν τοσο πολυ που τελικα το μονο που εφτανε στην επιφανεια να ειναι αποκαιδια.

                        =================================

Μετα απο διαβουλευσεις μεταξυ των εμπλεκομενων Ομοσπονδιων κατεληξαν σε μια και μονη λυση. Δεν υπηρχε πια τροπος να προμηθευεται ο Ζοφος το οτιδηποτε εξω απ' αυτον. Οι εγκλειστοι φυλακισμενοι επρεπε να επιβιωσουν με οτι υπηρχε επανω στον Βασεντακ.

Κι επειδη τιποτα χρησιμο δεν παρειχε σε κανεναν ο πλανητης ενα ολοκληρο συγκροτημα δημιουργηθηκε γι αυτον το λογο. Γυρω απο τα κεντρικα κτιρια κατασκευαστηκαν πεντε  ομοκεντρα, υπερυψωμενα τειχη, το ενα μεσα στο αλλο που το καθενα εξυπηρετουσε διαφορετικες αναγκες. Μοναδες παραγωγης φωτος, σποροι ανθεκτικοι στις συνθηκες του πλανητη για καλλιεργεια, μηχανηματα που μετετρεπαν το υγρο στοιχειο που υπηρχε σε ποσιμο νερο, πληρες ιατρικο κεντρο, οπλισμος καταλληλος για ν' αντιμετωπισθουν τα πλασματα του Βασεντακ και οτι αλλο ηταν απαραιτητο για την αυτονομη επιβιωση των καταδικων ειχαν ετοιμαστει μεσα σε λιγες βδομαδες. Το επιβλεπων προσωπικο φορτωθηκε στα μεταγωγικα και συντομα τρεις χιλιαδες κρατουμενοι αφεθηκαν στην μοιρα τους πανω σ' εκεινον τον εφιαλτη. 

                          =============================

Εβδομηντα. Τοσοι ειχαν απομεινει πια απο τους αρχικους τρεις χιλιαδες. Μετα την μεγαλη φυγη κανενας νεος καταδικασμενος δεν σταλθηκε ξανα στον Βασεντακ. Οι Ομοσπονδιες στραφηκαν σε αλλες, εναλλακτικες λυσεις, γυρισαν επιδεικτικα την πλατη τους στο ιδιο το δημιουργημα τους και φροντισαν να διαγραψουν απο την μνημη τους κι αυτην ακομα την υπαρξη του Βασεντακ. Ετσι κι αλλιως καποια στιγμη, οταν πεθαινε και ο τελευταιος καταδικος και τα παντα θα βρισκονταν στο ελεος του εφιαλτικου πλανητη ο ιδιος ο Βασεντακ θα εξαφανιζε καθε ιχνος που θα μπορουσε ν' αποδειξει πως εκει καποτε υπηρξε ενα νεκροταφειο ψυχων. Για ολους εκεινους που ειχαν σκαρφιστει ολο αυτο το σχεδιο ο Βασεντακ δεν ηταν κατι περισσοτερο απο ενα πειραμα που δουλεψε ικανοποιητικα μεχρι καποιο σημειο. Απο κει και μετα εγκαταλειφθηκε στην τυχη του.

Κανενα μεταγωγικο η αλλο αεροσκαφος δεν ξαναβρεθηκε ποτε στον ουρανο του Βασεντακ, ποτε ξανα κατι δεν επεσε απο ψηλα, καμια νεα ψυχη δεν προστεθηκε στον λησμονημενο πληθυσμο του. Για ολο το συμπαν πλανητης Βασεντακ δεν υπηρξε ποτε.

                     ==================================

Απο την μια οι αθλιες συνθηκες που επικρατουσαν πανω στην επιφανεια του πλανητη, απο την αλλη τα φρικαλεα πλασματα που καραδοκουσαν ευελπιστωντας να εκμεταλλευτουν καθε λαθος που θα εκαναν οι τροφιμοι για να τους εγκλωβισουν στα απληστα σαγονια τους, συν την φυσικη φθορα του χρονου ειχαν θερισει τους τροφιμους με μονο εβδομηντα απ' αυτους να βρισκονταν ακομα αυτοφυλακισμενοι στα ομοκεντρα, κυκλικα κτισματα. Καποιοι απ' αυτους ειχαν χασει τελειως τα λογικα τους προιοντος του χρονου, καποιοι αλλοι ηταν αναπηροι εξ' αιτιας διαφορων λογων, καποιοι ηταν φθισικοι ασθενεις με το μελλον τους ουσιαστικα ανυπαρκτο. Παραδοξως η ελλειψη επαφης με τον εξωτερικο κοσμο σε αλλους ειχε λειτουργησει ευεργετικα, σε αλλους ειχε δημιουργησει δυσεπιλυτα προβληματα. Τα παντα εμοιαζαν στασιμα, τιποτα δεν αλλαζε, ακομα και ο χρονος εμοιαζε να ειχε εγκαταλειψει εκεινο το κολαστηριο. Ολοι γνωριζαν πως θα τελειωνε αυτη η αβασταχτη διαδρομη, ολοι ομως ηξεραν πως επρεπε να περπατησουν το καταραμενο εκεινο μονοπατι για να φτασουν στο τελος που ηξεραν πως ζυγωνε αργα μα σταθερα.

                         ===========================

Οσοι σηκωσαν τα κεφαλια τους ψηλα εκεινο το γκριζο, μουντο πρωινο δεν πιστευαν σ' αυτο που εβλεπαν. Ακομα κι οταν φωναξαν και τους υπολοιπους κι αφου σιγουρευτηκαν πως δεν ηταν μια μαζικη παραισθηση, ακομα και τοτε αδυνατουσαν να πιστεψουν το θεαμα που αντικρυζαν.

Το αστροπλοιο που κατεβαινε σιγα - σιγα με σκοπο να προσεδαφιστει στην επιφανεια του πλανητη τους ηταν παντελως αγνωστο. Οχι πως θυμουνταν πια πως ηταν τα μεταγωγικα που καποτε τους εφοδιαζαν με τις απαραιτητες προμηθειες, οι εικονες αυτες ειχαν ξεφτισει προ πολλου και πνιγονταν σε μια βαλτωμενη λησμονια. Μεχρι και την στιγμη που προσγειωθηκε το αστροπλοιο σε μια αποσταση περιπου δυο χιλιομετρων απο τα κτισματα, οι τροφιμοι του Ζοφου δεν ειχαν παρει καν ανασα. Ολων τα ματια ειχαν γουρλωσει αναμενοντας με αδημονια να δουν τι ον θα εβγαινε απο εκεινο το σκαφος. Ευτυχως ηταν το χρονικο εκεινο σημειο που υπηρχε ακομα φως, αν ερχοταν οταν ο ουρανος γεμιζε απο εκεινες τις συμπαγεις λεπιδονιφαδες ισως να μην επαιρναν χαμπαρι τιποτα. Ειχαν περασει λιγα λεπτα ηδη μα δεν υπηρχε καμμια κινηση.

                   =================================

Πηρε μια βαθια ανασα κι εκατσε πιο αναπαυτικα στο καθισμα του κυβερνητη. Το σχεδιο πηγαινε συμφωνα με το χρονοδιαγραμμα που ειχε εκπονησει, ειχε φτασει στον αντικειμενικο του σκοπο και τωρα το μονο που απεμενε ηταν να θεσει σε λειτουργια την συνεχεια. Γεγονος ηταν πως δεν γνωριζε τι ακριβως θα συναντουσε στον Βασεντακ και κατα ποσο οι ξεχασμενες εκεινες υπαρξεις θα ηταν σε θεση να παιξουν τον ρολο κλειδι που επιθυμουσε. Μα ειχε ερθει εκει αναζητωντας το ελαχιστο, συνεπως οτι επιπλεον αποκομιζε μονο οφελος θα ηταν για τον ιδιο. Εριξε μια κλεφτη ματια μεσα απο το κρυσταλλο στο μπροστινο μερος του αστροπλοιου στο καταθλιπτικο τοπιο που ξετυλιγοταν μπροστα του. Οσοι ηταν ακομα υγιεις και πνευματικα αρτιοι θα του ηταν κατι παραπανω απο χρησιμοι αν ειχαν αντεξει αυτο το κολαστηριο. Χαμογελασε σαρδονια στην σκεψη πως τα οπλα για να επιτυχει τον σκοπο του θα του τα προμηθευαν οι ιδιες Ομοσπονδιες που τωρα τον ετρεμαν. Εμοιαζε ειρωνικο, ισως ηταν, μα αυτο ουδολως τον απασχολουσε.

Ο Μετγκον ετοιμαστηκε να πατησει το ποδι του στον Βασεντακ.