Ο ΟΡΚΟΣ ΠΟΥ ΔΡΑΠΕΤΕΥΣΕ

                          ΚΕΦΑΛΑΙΟ 47

                                                                             

Ηξερε πως συντομα θα δεχοταν επισκεψεις μα το γεγονος δεν του προκαλουσε καμια αντιδραση. Κατω απο αλλες φυσιολογικες συνθηκες αυτο θα επρεπε τουλαχιστον να του εγειρει εστω μια υποτυπωδη απορια μα ουτε η επισκεψη ηταν φυσιολογικη ουτε εκεινος. Η αληθεια ηταν πως αλλες δυο φορες μονο ειχε δεχτει επισκεψεις που ουσιαστικα παραβιαζαν το πρωτοκολλο, αυτη θα ηταν η τριτη, μα δεν εβλεπε απολυτως καμια διαφοροποιηση.Ο λογος για τον οποιο υπηρχε σ' εκεινο το παντελως αγνωστο και απροσιτο μερος του συμπαντος ηταν πολυ συγκεκριμενος και σαφης και σε καμια περιπτωση δεν συμπεριελαμβανε αποριες, ποσο μαλλον αμφισβητησεις. Αυτο που επρεπε να γινει θα γινοταν διχως παρεκκλισεις εκ μερους του. Λογοδοτουσε μονο σ' αυτους που επρεπε κι αν αυτοι επιθυμουσαν ν' ανατρεψουν τις δικες τους αρχες δεν ηταν δικη του αρμοδιοτητα να ψεξει, να στηλιτευσει η ακομα και ν' αρνηθει. Οι δικες του σταθερες ηταν απολυτα ξεκαθαρες και μεσα σ' αυτο το πλαισιο θα επρεπε ο επισκεπτης του να κινηθει αν ηθελε να μαθει αυτα για τα οποια θα λαμβανε μερος αυτη η παρατυπη επισκεψη.

                          ==========================

Ηταν ενα απο τα οντα της Αρχικης Δημιουργιας, οπως οι Τεσσερις Απολυτες, ο Κοσμοτηρητης, ο Επιβλεπων Εποπτης και καποιοι αλλοι και ο ρολος που του ειχε ανατεθει ηταν ενας και πολυ συγκεκριμενος. Μοναδικος και απολυτος διαχειριστης της Αεναης Βιβλιοθηκης κατεγραφε οτι σημαντικο συνεβαινε μεσα σ' εκεινον τον σκοτεινο κι αχανεστατο χωρο που οι κατοικοι του ονομαζαν συμπαν η οπως αλλιως το αντιλαμβανονταν σε σχεση με τις γνωσεις τους.

Για μια απλη, πεπερασμενης δυνατοτητας νοησης αυτο θα φανταζε απλα αδυνατον μα ετσι κι αλλιως ο λογος της υπαρξης του κι αυτη ακομα η υπαρξη δεν αφορουσε παρα μονο δεδομενες οντοτητες που ο ρολος τους μεσα στο συμπαν ηταν συνυφασμενος με το ιδιο.

Ο ιδιος, καθως και η Αεναη Βιβλιοθηκη για την οποια ηταν αποκλειστικα υπευθυνος, δεν ηταν ορατοι σε κανεναν παρα μονο σ' εκεινους που συμπορευονταν μαζι του απο την αρχη της Δημιουργιας. Ακομα και ο επισκεπτης που περιμενε δεν ειχε την ικανοτητα να γνωριζει το που εδρευε, το ποιος ηταν, ουτε ακομα και το πως ηταν.

                      ============================== 

Απο τα σπαργανα της αρχικης δημιουργιας αυτος ηταν ο ρολος του. Να συλλεγει ολα οσα συνεβαιναν μεσα στο συμπαν, να τα διαβαθμιζει, να τα καταγραφει, να τα ταξινομει και μετα να τα καταχωρει αναλογα με την διαβαθμιση της σοβαροτητας τους. Εδω ακριβως ηταν και η μοναδικη στιγμη που ο υποκειμενικος παραγοντας επαιζε σημαντικο ρολο. 

Γεγονοτα και συμβαντα υπηρχαν ατελειωτα συνεχως σε ολο το φασμα της κοσμικης ροης. Δεν ειχαν ολα την ιδια σημασια, την ιδια βαρυτητα η την ιδια σοβαροτητα που απαιτειτο για να τα επιλεξει ως απαραιτητα προς καταχωρηση. Ο βασικος και ουσιαστικα σταθερος γνωμονας για την καταληκτικη επιλογη καταχωρησης η μη στην Αεναη Βιβλιοθηκη ηταν ενας, σχετικα απλος μα περαν του δεοντως απαραιτητος. Αν ενα συμβαν αλλοιωνε, τροποποιουσε, μετασχηματιζε η διαφοροποιουσε την σταθερα πανω στην οποια ηταν δομημενο για την ευρυθμη λειτουργια το συμπαν επρεπε να καταγραφει. Αν ηταν κατι που αφορουσε μια τοπικη, μεμονωμενη κατασταση και ουδεμια επηρεια ειχε σ' ενα μεγαλυτερο πλαισιο δεν ειχε θεση στην Αεναη Βιβλιοθηκη.

                ====================================

Ενας ψυχορραγων, ετοιμοθανατος ηλιος που αποτελουσε πηγη ζωης για καποιον γαλαξια που στον κορφο του επιβιωναν διαφοροι κοσμοι ηταν ενα γεγονος σημασιας που επρεπε να καταγραφει. Κι αυτο γιατι μπροστα στο φασμα την ολοκληρωτικης αφανισης ελλειψει ηλιου ενδεχομενως καποιοι απ' αυτους τους κοσμους να προσπαθουσαν με τα μεσα που διεθεταν να μετοικησουν σε καποιον αλλο γαλαξια, σε καποιον αλλο πλανητη που θα τους παρειχε ιδανικες συνθηκες διαβιωσης. Αυτοματα το γεγονος αυτο θα διαφοροποιουσε τα σταθερα δεδομενα του γαλαξια εκεινου, σε περιπτωση δε που για να πραγματοποιηθει κατι τετοιο υπηρχε ενδεχομενο οι κατοικοι του θνησκοντα πλανητη να προσπαθουσαν ν' αποικισουν εναν ηδη κατειλλημενο κοσμο, η συγκρουση των δυο κοσμων απο μονη της αλλαζε την σοβαροτητα της διαβαθμισης με την οποια επρεπε να καταχωρηθει στην Βιβλιοθηκη. 

Αυτο φυσικα αφορουσε τις προφανεις και οφθαλμοφανεις περιπτωσεις μα συνηθως τα πραγματα σπανια ηταν τοσο απλα. Στην πλειοψηφια τους ολα ηταν αρκετα πιο πολυπλοκα. 

                    =================================

Μολονοτι ανηκε σ' εκεινη την μικρη καστα των αρχικων οντοτητων που εμφανιστηκαν με την γεννηση του συμπαντος διαθετοντας δυναμεις που ξεπερνουσαν ακομα και μια οργιαζουσα φαντασια ο ρολος που του ειχε ανατεθει ηταν τετοιος που ουσιαστικα ποτε δεν χρειαστηκε να κανει χρηση αυτων των δυναμεων η ακομα και να δοκιμασει τα ορια του. Η αποκλειστικη του ενασχοληση με την Αεναη Βιβλιοθηκη απο την αλλη μερια του εδινε προσβαση και αμεση γνωση σε ολα οσα ειχαν συμβει απο την απαρχη των παντων. Μια γνωση που παρεμενε δικη του και μονο, διχως την δυνατοτητα να την μοιραστει παρα μονο αν του την ζητουσαν. Κι αυτοι που ειχαν το δικαιωμα για κατι τετοιο ηταν ελαχιστοι. Ελαχιστες ηταν και οι φορες που καποιες απο τις αρχικες οντοτητες ειχαν απαιτησει προσβαση στην Αεναη Βιβλιοθηκη και δεν ηταν δικη του αρμοδιοτητα να εξετασει το γιατι η το τι ακριβως ηταν αυτο που αναζητουσαν. Τετοια ηταν η ισορροπια του συμπαντος που κανεις δεν επιτρεποταν να ξεπερασει τα ορια της συμμετριας που ειχαν τεθει.

Δεν ηταν ομως μονο οι γνωσεις που ακαταπαυστα συσωρρευονταν και γινονταν κτημα του.

                       =============================

Τιποτα πια δεν του προξενουσε εκπληξη η στοιχειωδη απορια. Οντας γνωστης του οτιδηποτε συνεβαινε ειχε φτασει πια σ' εκεινο το σημειο που γνωριζε ηδη την οποια καταληξη θα ειχε ενα γεγονος η συμβαν πριν καν αυτο συμβει και τον επιβεβαιωσει. Αν υπηρχε μια συγκρουση δυο κοσμων, ακομα και για ευτελεις η ασημαντους λογους γνωριζε εκ των προτερων την εκβαση αυτης της συγκρουσης. Ηταν σε θεση, διχως το παραμικρο περιθωριο λαθους, να γνωριζει την καταληξη του. Ηξερε πως αυτη η δυνατοτητα δεν υπηρχε απο την αρχη της υπαρξης του, ουτε ομως γνωριζε σε ποιο χρονικο σημειο την ειχε αναπτυξει με τετοια τελειοτητα. Αντικειμενικα, ηταν κατι που δεν τον ενδιεφερε. Αυτο με το οποιο ηταν επιφορτισμενος να κανει δεν ειχε κοινο τοπο η σημειο με την δεδομενη αναπτυξη αυτων των ικανοτητων. Πλεον το μονο που ειχε να κανει ηταν να περιμενει την τυπικη πιστοποιηση αυτου που ηδη γνωριζε για να μπορουσε επισημα πια να το καταγραψει, να το ταξινομησει και να το αρχειοθετησει. 

Γι αυτο υπηρχε, αυτο ακριβως ηταν που εκανε.  

                        =============================

Για ενα οποιοδηποτε ον που θα γνωριζε επακριβως τις δυνατοτητες του αναποφευκτα θα υπηρχε μια ευλογη απορια. Αφου ηξερε ουσιαστικα την εκβαση του καθε συμβαντος γιατι δεν επενεβαινε στο προσεχες μελλον ? Μια γνωστοποιηση, μια συμβουλη, μια καθοδηγηση θα ηταν ικανες για ν' αποφευχθουν, στο παρελθον αλλα και στο μελλον, δυσοιωνες καταληξεις αναριθμητων κοσμων και εφιαλτικα η ζοφερα γεγονοτα με ανηκουστες συνεπειες δεν θα ειχαν λαβει χωρα ποτε.

Με τις γνωσεις που διεθετε θα μπορουσε να επηρεασει κατα το δοκουν, τμηματικα εστω, την ιδια την πορεια του γνωστου συμπαντος κρατωντας μονο τις καλες πτυχες καθε περιπτωσης και μηδενιζοντας ουσιαστικα εν τη γεννεση τους καθε αρνητικη εξελιξη κι εκβαση.

Η αληθεια ηταν πως ειχε αυτην τη δυνατοτητα, ομως δεν ειχε αυτην την αρμοδιοτητα. Εκ φυσεως τα καθηκοντα του περιελαμβαναν μονο οτι ειχε να κανει με την Αεναη Βιβλιοθηκη. Αν υπηρχε καποιος επιφορτισμενος με το βαρος της προειδοποιησης η της ενημερωσης δεν ηταν αυτος. Η ευλογη αυτη απορια δεν ειχε καν υποσταση για τον ιδιο.

                          ===========================

Το πρωτο λαθος που θα μπορουσε να κανει μιας κατωτερης νοημοσυνης ον θα ηταν να τον κρινει μεσα απο τα δικα του, ατελη και περιορισμενα, κριτηρια. Το δευτερο, κατι το συνηθισμενο σε τετοιας μορφη ζωης, θα ηταν να τον κατακρινει η να τον στηλιτευσει για την απαθεια που επιδεικνυε. Και το τριτο και μεγαλυτερο θα ηταν να τον καταδικασει καθιστωντας τον υπευθυνο για τ' αναριθμητα δεινα που κατα καιρους ξεσπουσαν στους κολπους του συμπαντος.

Ομως ο ιδιος δεν ειχε καμμια επαφη με πλασματα αυτης ακριβως της περιορισμενης διανοησης. Συνεχιζε απροσκοπτα να επιτελει το εργο για το οποιο ειχε δημιουργηθει εχοντας να δωσει λογο μονο σ' εκεινους που θεσμικα ειχαν το δικαιωμα να του τον ζητησουν. Η καταστροφη που προκαλουσε μια εκρηξη σουπερνοβα, τ' αποτελεσμα μια ηλιακης καταιγιδας, ακομα κι αυτη η ολοκληρωτικη εξαφανιση ενος γαλαξια η η απωλεια ενος κοσμου ολακερου δεν ηταν γι αυτον παρα μια απλη καταγραφη και μετα μια τυπικη αρχειοθετηση. Οσο δυσνοητο και να φανταζε σ' ενα ατελες ον, τοσο απολυτα ξεκαθαρο κι απλο ηταν για τον ιδιο.  

                 =================================

Κατω απο αλλες συνθηκες η επικειμενη επισκεψη που περιμενε δεν θα συνεβαινε ποτε. 

Η οντοτητα που θα προσετρεχε στις γνωσεις και την βοηθεια του δεν ειχε δικαιωμα προσβασης στην Αεναη Βιβλιοθηκη και θα ηταν ατοπο να την πραγματοποιησει αυτοβουλως. 

Ομως, σε μια απο τις σπανιες φορες που συνεβαινε κατι τετοιο, εδω ειχαν παρακαμφθει τα πρωτοκολλα. Οι εντολες που ειχε λαβει ηταν σαφεις. Αυτος ηταν και ο λογος, δηλαδη πως τιποτα δεν ειχε δρομολογηθει φυσιολογικα, να μην εχει σαφη εικονα για το ποιος θα τον επισκεπτοταν η τι ηταν αυτο που αναζητουσε. Δεν παραγνωριζε πως σ' εκεινο το χρονικο σημειο ολες οι θεικες οντοτητες ηταν αναστατωμενες με την παρουσια του Μετγκον και τις απειλες του για την υπαρξη του ιδιου συμπαντος. Και ο ιδιος κινδυνευε να παψει να υφισταται απο την μια στιγμη στην αλλη αν τελικα αυτες οι απειλες πραγματοποιουνταν μα αυτο δεν ηταν κατι που θα τον απετρεπε απ' το να συνεχισει να κανει οτι εκανε. Ομως μεχρι την στιγμη που θ' αποκαλυπτοταν η φυση της επισκεψης ολα τα ενδεχομενα ηταν ανοιχτα.

                        =============================

Εριξε μια ματια τριγυρω και το ισχνο φως μακρινων αστεριων αντικατοπτρισε την μοναξια του. Για εναν τετοιο απεραντο και απειρο χωρο αυτη η μοναξια θα ειχε καταβαλλει ενα οποιοδηποτε ον που δεν θα διεθετε τις δικες του δυναμεις και ικανοτητες. Ομως οι περισσοτερες απο τις αρχικες οντοτητες ηταν ετσι, οπως ακριβως κι αυτος. Λογικα ακομα και η οντοτητα που περιμενε να τον επισκεφθει θα επρεπε να βρισκοταν στον ιδιο παρανομαστη με τον ιδιο. Στις δικες τους περιπτωσεις η μοναδικοτητα απαιτουσε την μοναξια κι αυτο ουδολως τον απασχολουσε. Μετα απο παρα πολυ καιρο θα του δινοταν η ευκαρια να συνομιλησει με καποιον, κατι που σπανιως συνεβαινε. Ουτε ο ιδιος θυμοταν ποτε ηταν η τελευταια φορα που καποιος ειχε προσφυγει στην βοηθεια του. Δεν ειχε να προετοιμαστει για κατι το ιδιαιτερο, ηταν αυτος που ηταν κι εκανε αυτο που επρεπε να κανει, αυτο δεν αλλαζε για κανεναν και τιποτα. Μπορει οι εντολεις του να ειχαν κινηθει παρατυπα για λογους που οι ιδιοι ηξεραν, αυτο ομως δεν ισχυε για τον ιδιο.

Ο επισκεπτης του θα επρεπε να κινηθει μεσα στα πλαισια που καθοριζε ο ιδιος.