ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΠΑΠΠΑ

                                         ΣΘΕΝΑΡΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ

-'Τι στο διαβολο ειναι αυτο' ? ουρλιαξε ο ενοπλος. 'Τι στο διαβολο ειναι αυτο το πραγμα λοχια' ?

-'Πισω ολοι, καντε πισω ολοι' διεταξε ο λοχιας. 'Προσεξτε, ειναι ακομα ζωντανο'.

-'Ζωντανο ? Ζωντανο ? Πως στο δαιμονα ειναι ακομα ζωντανο λοχια ? Του εχουμε ριξει τα μισα μας πυρομαχικα κι αυτο ακομα σαλευει. Πως γινεται να ζει ακομα' ? εκανε ενας αλλος ενοπλος.

-'Δεν ξερω, που να με παρει και να με σηκωσει' απαντησε ο λοχιας ενω κοιτουσε αηδιασμενος το θεαμα που απλωνοταν μπροστα στα ποδια του. 'Αφου τα οπλα δεν κανουν τιποτα τοτε θα δοκιμασουμε αλλιως. Καψτε το, καψτε το μεχρι να μην μεινει τιποτα' διεταξε.

Ο ενοπλος που κουβαλουσε το φλογοβολο εκανε ενα βημα μπροστα και σταθηκε για λιγο. Μετα οπλισε και πατησε την σκανδαλη απελευθερωνοντας ενα κυμα φωτιας που καλυψε τον στοχο.

Τα αντριχιαστικα ουρλιαχτα του πλασματος τους παγωσε το αιμα ανεβαζοντας κατακορυφα τον δεικτη τρομου και πανικου που ηδη υπηρχαν. Ενας νεοσυλλεκτος λιγο πιο κει δεν αντεξε, επεσε στα γονατα και ξερασε οπως δεν ειχε κανει ποτε πριν. Τον μιμηθηκαν και καποιοι ακομα.

        =============================

Το ειχε δει να χανεται πισω απο την βουνοπλαγια και για λιγο περιμενε. Οταν δεν υπηρξε κανενας καπνος η φωτια εβαλε με το μυαλο της τα χειροτερα. Δεν ειχε συντριβει, δεν ηταν απ' αυτα που επεφταν απο ψηλα, περνουσαν την ατμοσφαιρα και τσακιζονταν στο εδαφος. Οχι, οτι και να ηταν αυτο, ηταν ξεκαθαρο πως ειχε προσγειωθει καπου εκει πισω. Κι αυτο δεν ηταν καλο σημαδι.

Ειχε ακουσει απο τους παλιους ιστοριες που ελεγαν για εισβολεις τα πολυ παλια χρονια αλλα δεν τις ειχε πιστεψει ποτε. Ετουτο εδω ομως θα μπορουσε καλλιστα να ειναι κατι τετοιο.

Επρεπε να παει, να δει τι ηταν πριν ενημερωσει τους υπολοιπους και σημανει αδικα συναγερμο.

Δεκα λεπτα θα της επαιρνε, προλαβαινε ανετα να φτασει εκει πριν να βασιλεψει ο ηλιος.

Διεσχισε την αποσταση με ανεση κι εφτασε στους προποδες του βουνου. Απο δω και περα θα επρεπε να ηταν πιο προσεκτικη, δεν επρεπε να γινει αντιληπτη απο κανεναν.

Προβαλλε το κεφαλι της πανω απο την κορυφογραμμη και κοιταξε κατω στο πλατωμα.

Οι χειροτεροι φοβοι της μολις ειχαν επαληθευτει και ξαφνικα ενοιωσε αβολα.

           ===========================

Απο το ασημενιο, λαμπυριζον αντικειμενο ειχαν ξεπροβαλλει ενα σωρο μικροσκοπικα οντα που απλωνονταν περιμετρικα του. Δεν ειχε δει τιποτα πιο ασχημο, πιο αντιαισθητικο μεχρι τωρα. Ηταν στο ενα τριτο περιπου του δικου της μεγεθους και η σωματοδομη τους ηταν το λιγοτερο αηδιαστικη. Ενας μακρυς σωληνας εκανε χρεη κορμου και απο τα πλαγια εξειχαν εκατερωθεν δυο αποληξεις ακομα πιο λεπτες ενω αλλες δυο, ιδιου περιπου σχηματος και μεγεθους υπηρχαν στο κατω μερος στηριζοντας ολον εκεινο τον αποκρουστικο σκελετο. Στην κορυφη δεσποζε ενα σχεδον κυκλικο κοματι το οποιο σε πολλα σημεια εμοιαζε σκαμμενο, με μικρες προεξοχες αλλα και καμποσα βαθουλωματα. Ειχε δει πολλα πλασματα μα κατι τετοιο, τοσο αρρωστημενο ποτε.

Η πρωτη της σκεψη εφερε και το πρωτο διλημμα. Να πλησιαζε, να προσπαθουσε να ερθει σ' επαφη μ' εκεινα τα σιχαμερα οντα θεωρωντας πως θα ειχαν φιλικες προθεσεις ? Η να εφευγε οσο πιο γρηγορα μπορουσε και να ειδοποιουσε τους αλλους για την υπαρξη τους ουτως ωστε να προετοιμαζονταν σε περιπτωση που η παρουσια τους εκει αποδεικνυοταν εχθρικη ? 

             ==========================

Η λογικη την κατευθυνε στην δευτερη εκδοχη. Αν οντως τα οντα ειχαν εχθρικες διαθεσεις κι αυτη ηταν η μοναδικη που γνωριζε την αφιξη τους σε περιπτωση που την αιχμαλωτιζαν η ακομα χειροτερα την σκοτωναν ποιος θα ενημερωνε τους αλλους ? Θα βρισκονταν απροετοιμαστοι και στο ελεος ενος αιφνιδιασμου που μπορει να κατεληγε μοιραιος. Οχι, θα παρεμενε λιγο ακομα μηπως και συνελλεγε περισσοτερες και χρησιμες πληροφοριες και θα ετρεχε πισω να το γνωστοποιησει. Εστιασε στα οντα προσπαθωντας να ερμηνευσει τις κινησεις τους.

Οι κινησεις τους θυμιζαν αχνα την δομη της κοινωνιας των μυρμηγκιων. Ενα απο τα οντα εμοιαζε να δινει εντολες και τ' αλλα υπακουγαν διχως αντιρρηση. Ηταν αρκετα μακρια για ν' ακουσει καθαρα τι ελεγαν αλλα αυτο που εφτανε μεχρι αυτην ηταν ενας ηχος που εμοιαζε σαν τριξιμο, παφλασμος και συριγμα του αερα στα δεντρα, ολα ταυτοχρονα την ιδια στιγμη. Μια λεπτομερεια που προσεξε και της εκανε εντυπωση ηταν πως καποια απο τα οντα ειχαν σαν καταληξη σε μια απο τις αποληξεις τους μια γυαλιστερη επιφανεια που ανατανακλουσε το φως. 

             ===========================

Ειχε ηδη δει αρκετα, ηταν ετοιμη ν' απομακρυνθει οσο πιο προσεκτικα γινοταν για να μην γινει αντιληπτη οταν σε μια αποσταση γυρω στα εικοσι μετρα απ' αυτην το χωμα και οι πετρες ζωντανεψαν και ορμησαν προς τον ουρανο πριν καταληξουν και παλι στο εδαφος. Εμεινη για λιγα δευτερολεπτα αποσβολωμενη και πριν συνελθει το γεγονος αυτο επαναληφθηκε ακριβως το ιδιο, μονο που τωρα εγινε σε διαφορετικο σημειο. Δεν ειχε εξηγηση για το τι ηταν, το ενστικτο της ομως της ελεγε πως δεν ηταν καλο. Κατεβηκε οσο πιο γρηγορα μπορουσε ενω το παραδοξο φαινομενο εμοιαζε ν' ακολουθει την πορεια της, ποτε σε μεγαλυτερη, ποτε σε μικροτερη αποσταση. Μονο η απιστευτη ευελιξια της την εσωσε λιγο πριν χωθει μεσα στο δασος. 

Αλλες δυο φορες η γη αγριεμενη εκτιναχθηκε προς τα πανω κι αυτο την προβληματισε. Ποτε πριν δεν ειχε συμβει κατι τοσο ανεξηγητο, ηταν ενα φαινομενο που εκδηλωθηκε με την εμφανιση αυτων των οντων. Δεν δυσκολευτηκε να κανει τους συνδυασμους, αυτοι που διεταρασσαν την ησυχια του εδαφους στοχευαν την ιδια προσπαθωντας να την εξοντωσουν.

       ===============================

Ηταν λοιπον εχθρικοι, δεν υπηρχε καμια αμφιβολια κι αυτο εκανε την αναγκη να προλαβει να ειδοποιησει ακομα πιο επιτακτικη. Ομως η ιδια δεν τους εβλεπε, ουτε αυτοι μπορουσαν να την δουν. Τοτε με ποιον τροπο ειχαν την δυνατοτητα να ξερουν που περιπου βρισκεται και πως ?

Χωθηκε μεσα στο δασος ευελπιστωντας πως οι διωκτες θα εχαναν τα ιχνη της. Οσο ομως περνουσε η ωρα συνειδητοποιουσε πως ηταν αδυνατον να κρυφτει και να τους αποφυγει. Δοκιμασε μερικες εναλλακτικες διαδρομες μα ενοιωθε πως οι οδοι διαφυγης λιγοστευαν συνεχως. Δεν το ηξερε μα το ενστικτο της της ελεγε πως συντομα θα ηταν περικυκλωμενη απο παντου. Επιλογες δεν υπηρχαν, επρεπε να προσπαθησει οσο μπορουσε. Τωρα ετρεχε διχως σχεδιο, διχως ακριβη γνωση που ηταν και που ηθελε να παει. Το δασος μολις ειχε τελειωσει, βγηκε στο ξεφωτο.

Ενοιωσε μικρα τσιμπηματα στο πανω μερος του κορμιου της αλλα τ' αγνοησε. Κινηθηκε προς τα δυτικα προσπαθωντας να φτασει σε μια πυκνη συσταδα θαμνων κι εκει το ενοιωσε πρωτη φορα. 

Το τσιμπημα αυτο το ενοιωσε και την πονεσε. Βρεθηκε εξαφνα μπροστα σε δυο τετοια οντα.

            ===========================

Δεν το σκεφτηκε καθολου. Ορμησε κατα πανω τους γκρεμιζοντας τους στο εδαφος. Τους χτυπησε με οση δυναμη ειχε και συνεχιζε να τους χτυπαει μεχρι που το μονο που ειχε απομεινει ηταν μια αμορφη μαζα απο αγνωστα σ' αυτην υλικα στο εδαφος. Με αναπτερωμενο το ηθικο δοκιμασε να συνεχισει το τρεξιμο μα αυτη τη φορα το τσιμπημα ηταν πολυ πιο δυνατο, πολυ πιο εντονο. Σχεδον συρθηκε μεσα στους θαμνους. Ενοιωθε εξαντλημενη κι απιστευτα βαρια. Ειδε στο βαθος, σε αποσταση σχεδον διακοσιων μετρων ενα βραχωδες συμπλεγμα κι αναθαρρησε. Αν καταφερνε να φτασει μεχρι εκει ειχε πιθανοτητες. Μαζεψε ολο της το κουραγιο για ενα τελευταιο τρεξιμο.

Τα καταφερε μα ηταν σε κακη κατασταση. Ειχε δει τα πλασματα να την περικυκλωνουν, σαν να την οδηγουσαν προς τα κει αλλα ετσι κι αλλιως δεν ειχε που αλλου να βρει καταφυγιο.

Ηταν χωμενη αναμεσα στους βραχους εχοντας δεχτει ακομα περισσοτερα τσιμπηματα στο πανω μερος του σωματος αλλα αυτα που πραγματικα πονουσαν ηταν εκεινα που την ειχαν βρει στο κατω. Ακουσε πολυ κοντα εκεινο τον σιχαμερο ηχο που χρησιμοποιουσαν τα οντα μεταξυ τους.  

           ============================

Ηταν ακουμπισμενη σ' ενα βραχο, ανημπορη ν' αντιδρασει, οταν τα οντα εμφανιστηκαν μπροστα της. Στεκονταν περιμετρικα κι εμοιαζαν να την εξεταζουν ενω παραλληλα οι αποκρουστικοι εκεινοι ηχοι εξακολουθουσαν ν' ακουγονται. Ισως αν δοκιμαζε με καποιον τροπο να επικοινωνησει μαζι τους να βρισκονταν καποια κοινα σημεια επαφης. Γρηγορα εγκατελειψε αυτην τη σκεψη, μπορει να μην καταλαβαινε τι ελεγαν αλλα οτι και να ηταν σιγουρα δεν ηταν για καλο. Δοκιμασε να κινησει καποιο μελος της κι ενοιωσε και παλι το τσιμπημα που πονουσε. Δεν υπηρχε κατι αλλο να κανει, η μοιρα της ηταν ξεκαθαρα συνυφασμενη μ' εκεινα τα αγνωστα πλασματα. 

Ενοιωσε ενα κυμα μελαγχολιας να την κυριευει. Ποτε ακριβως ειχε κανει το λαθος ? Μηπως δεν επρεπε να σπαταλησει τοσο χρονο παρακολουθωντας τις βδελλυρες εκεινες φιγουρες ? Μηπως επρεπε να ειχε φυγει νωριτερα ? Τωρα πως θα μπορουσε να προειδοποιησει τους αλλους ?

Το αισθημα της αποτυχιας βαρυνε επανω της αποτομα επισκιαζοντας ολα τ' αλλα συναισθηματα, συναισθηματα που περιελαμβαναν απογοητευση, πικρα, θυμο κι απελπισια.

           ===========================

Ηταν χαμενη για χαμενη, αυτο δεν αλλαζε. Επιλεξε να κανει μια τελευταια αποπειρα να συννενοηθει μαζι τους μα η επιλογη της ηταν παντελως λανθασμενη. Μολις κουνηθηκε λιγο απο την θεση της τα τσιμπηματα, πολλα και συνεχιζομενα αυτη τη φορα, επανεκαμψαν. Τωρα ο πονος ηταν αβασταχτος. Ενοιωθε πως οι λιγοστες της δυναμεις την εγκατελειπαν κι αυτες. Τα ματια της ειχαν βαρυνει, οι αισθησεις της σταδιακα ατροφουσαν. Σε λιγο θα ηταν νεκρη, το ηξερε. Δεν ειχε επιλεξει ουτε τον τροπο, ουτε το μερος που θ' αφηνε την τελευταια της πνοη μα ποτε δεν ειχε φανταστει πως το τελος της θα γραφοταν εκει, αναμεσα σε μερικα ασημαντα βραχια.

Ενα απο τα οντα πλησιασε λιγο περισσοτερο και σταθηκε απεναντι της. Δεν εκανε καμια κινηση, δεν εβγαζε καν εκεινον τον ανυποφορο ηχο. Απλα στεκοταν και την κοιταζε. Ανταποδωσε.

Ενα σημειο πανω στο σκαμενο, στρογγυλο πανω μελος εξεπεμπε μια λαμψη, μια γυαλαδα.

Επικεντρωθηκε εκει μηπως και καταλαβαινε κατι περισσοτερο γι αυτα τα οντα.

Μετα ενας αφορητος, τρομακτικος πονος εκανε εξαφνα γνωστη την παρουσια του. 

            ===========================

-'Με κοιταξε στα ματια λοχια' εκανε ο ενοπλος κρατωντας ακομα το φλογοβολο στα χερια του.

Ο βαθμοφορος τον αρπαξε αγριεμενος απο το πετο και τον κολλησε στον βραχο με μια κινηση.

-'Συνελθε οπλιτη' σφυριξε αναμεσα στα δοντια του ενω παραλληλα τον ταρακουνουσε. 'Νομιζεις πως ειμαστε ακομα στη Γη ? Ποιος ξερει ποσα αλλα τετοια τερατα υπαρχουν σ' αυτον το βρωμο-πλανητη. Αν δεν ειχαμε τις συσκευες ανιχνευσης κινησης δεν θα βρισκαμε ουτε τουτο δω'.

-'Τερατα' ? απαντησε ο στρατιωτης. 'Αυτο που με κοιταξε δεν ηταν τερας, ηταν'...

Εξω φρενων ο λοχιας τον αρπαξε και τον εσυρε σχεδον πανω απο το καμενο πτωμα.

-'Κοιτα εδω' ειπε 'και κοιταξτε ολοι καλα' προσθεσε απευθυνομενος και στους υπολοιπους.

-'Αυτη εδω ειναι μια ακριδα 4 μετρων υψους που πριν λιγο ξεπαστρεψε δυο απο μας διχως δισταγμο. Το ιδιο θα κανουν και οι υπολοιπες, γιατι υπαρχουν κι αλλες, να ειστε σιγουροι, αν τις αφησουμε. Γι αυτο κοψτε τις βλακειες και συγκεντρωθειτε στη δουλεια που εχουμε να κανουμε'.

Κανεις δεν μιλησε, ολοι ομως εξακολουθουσαν ν' αναπνεουν την μυρωδια της καμενης σαρκας.

 

                                                                     ΤΕΛΟΣ