FANI MAURO

                                                                            404

Η πορτα ανοιξε στο τριτο χτυπημα. Οτι και να ειχε σχεδιασει να πει ο επισκεπτης εξανεμιστηκε μολις η ενοικος ανοιξε. Η γυναικα τον κοιταξε με απορια περιμενοντας ν' ακουσει τι θα πει.

-'Εγω...' ψελλισε ο αντρας 'θελω να πω...εδω δεν ειναι το 404' ?

-'Εδω, ναι' απαντησε η γυναικα 'το γραφει και στην πορτα' προσθεσε κι εδειξε με το χερι. 'Τι θα θελατε ? Μπορω να βοηθησω σε κατι' ?

-'Τωρα εγω...' εκανε κομπιαστα ο αντρας 'μαλλον εχω κανει λαθος, χιλια συγγνωμη για την ενοχληση, δεν...αλλη πορτα ηθελα...καταλαβαινετε' συμπληρωσε ακομα μεσα στην σαστιμαρα του.

-'Δεν καταλαβαινω αλλα οπως νομιζετε' ειπε απαθεστατα η γυναικα  'καλη σας μερα και καλη τυχη σε οτι ψαχνετε' προσθεσε κι εκλεισε την πορτα τελειωνοντας οριστικα την συζητηση.

Ο αντρας παρεμεινε για λιγο ακομα μπροστα στην κλεισμενη πορτα. Το βλεμμα του ειχε εστιασει στο νουμερο που αναγραφοταν ευδιακριτα. 404. Πως ηταν δυνατον ? Ηταν σιγουρος πως δεν ειχε κανει λαθος αλλα αυτο...Απομακρυνθηκε βυθισμενος στις σκεψεις του.

                     =================================

Η Τζορνταν Πιννοκ βηματιζε σαν το θηριο στο κλουβι προσπαθωντας να βρει μια δικαιολογια.

-'Λοιπον, καφε ζητησα προσφατα, ζαχαρη επισης, κετσαπ που ξεμεινα, τι αλλο τωρα, τι αλλο'...

Το προσωπο της φωτιστηκε εξαφνα. Βγηκε απο το διαμερισμα και χτυπησε την απεναντι πορτα.

Το αυστηρο προσωπο της γυναικας που ανοιξε την κοιταξε εξονυχιστικα απο την κορυφη μεχρι τα νυχια. Πριν προλαβει η Τζορνταν να μιλησει την ειχε ηδη προλαβει.

-'Παρακαλω' ? ειπε με συμπαγη, μεταλλικη φωνη.

-'Ειμαι η Τζορνταν απο απεναντι, το 404, και ηθελα' αρχισε να λεει ενω ταυτοχρονα προσπαθουσε να δει πανω απο τον ωμο της συνομιλητριας της στο εσωτερικο 'αν μπορουσε ο Αλαν να μου δανεισει δυο αυγα' συμπληρωσε απλωνοντας ενα τεραστιο χαμογελο στο προσωπο της.

Η γυναικα συνεχιζε να την κοιταει διχως ν' αρθρωσει λεξη. Εντελως αναπαντεχα, κατι που η Τζορνταν δεν το ειδε καν να ερχεται, της εκλεισε την πορτα καταμουτρα.  

Για μερικα δευτερολεπτα η κοπελα απεμεινε να στεκεται στον διαδρομο αποσβολωμενη.

                ====================================

Ειχαν περασει ελαχιστα λεπτα απο την στιγμη που ειχε επιστρεψει στο διαμερισμα της προσπαθωντας να εξηγησει αυτην την τοση αγενη συμπεριφορα οταν χτυπησε η πορτα.

Ο Αλαν στεκοταν απ' εξω κρατωντας μερικα αυγα στα χερια του.

-'Σου ζητω συγγνωμη για την συμπεριφορα της αδελφης μου' ειπε 'αλλα σαν μεγαλυτερη που ειναι πιστευει ακομα και τωρα πως πρεπει να με προστατευει απο τους πειρασμους που με τριγυριζουν. Ειναι λιγακι ιδιοτροπη αλλα κατα βαθος δεν ειναι κακια' προσθεσε.

-'Ω, μα δεν εγινε κατι' ειπε η Τζορνταν ανακουφισμενη που η μυστηρια αποδειχθηκε τελικα αδελφη του Αλαν 'την καταλαβαινω απολυτα. Ηρθε για επισκεψη' ?

-'Ναι, θα μεινει το σαβ/κο, Δευτερα πεταει για πισω'.

Της ηρθε μεχρι την ακρη της γλωσσας να ρωτησει που ηταν εκεινο το 'πισω' αλλα συγκρατηθηκε.

-'Τ' αυγα που ζητησες' ειπε ο Αλαν 'μου τα δινεις οταν ευκαιρησεις' προσθεσε, της χαμογελασε και αφου την καληνυχτισε επεστρεψε στο διαμερισμα του.  

                   ====================================

Περιμενε πως και πως να ερθει η Δευτερα για να επισκεφθει και παλι τον Αλαν. Δεν ηταν η μονη που τον ειχε βαλει στο ματι αλλα ηξερε πως στην κουρσα της κατακτησης ηταν επικεφαλης. Μεχρι στιγμης δεν ειχε προχωρησει η ολη κατασταση περα απο καποιες τετοιες περιπτωσεις αλλα βαθια μεσα της ηξερε πως λιγη υπομονη χρειαζοταν για να ειχε το επιθυμητο αποτελεσμα.

Και σημερα ειχε ενα προαισθημα πως το επιπλεον βημα που ηθελε ηταν στα σπαργανα .

Ο ηληκιωμενος κυριος που ανοιξε την πορτα του 402 την κοιταξε τοσο απορημενα οσο τον κοιτουσε και η Τζορνταν. Μα τι γινοταν εδω, παρελαση απο συγγενεις ειχε αυτος ο χριστιανος ?

-'Εφερα κατι αυγα που ειχα δανειστει πισω στο Αλαν' ειπε. 'Ειναι μεσα' ?

-'Δεν υπαρχει τετοιο ονομα εδω κοριτσι μου, εμενα με λενε Ρομπερτ' απαντησε ο γερακος. 'Ποιος ειναι αυτος ο Αλαν που ζητας ? Μηπως εκανες λαθος στο νουμερο ? Εδω ειναι το 402'.

Η ευγενεια του γερακου της επετρεψε να συνεχισει την συνομιλια μεχρι τη στιγμη που καταλαβε πως στο 402 δεν υπηρχε κανενας Αλαν, μονο ο ηλικιωμενος ενοικος με το ονομα Ρομπερτ. 

                  ===================================

Οσο και να προσπαθουσε να δωσει μια εξηγηση της ηταν αδυνατον. Δυο μερες πριν στο 402 υπηρχε ο παιδαρος Αλαν, τωρα εμοιαζε σαν να μην ειχε υπαρξει ποτε. Η πρωτη φαεινη ιδεα που της ηρθε εκτελεστηκε αμεσα. Η Σαλλι στο 401, ειχε δει τον Αλαν, τον ηξερε και μαλιστα τον λιγουρευοταν. Ισως ηξερε κατι που η ιδια αγνοουσε, επρεπε να την επισκεφθει αμεσα.

-'Ποιος Αλαν Τζο' ? ρωτησε εκπληκτη. 'Στο 402 μενει ο γερο-Ρομπερτ, τι ειναι αυτα που λες' ?

Οτι της ειπε η Σαλλι της ειπε και το ζευγαρι στο 403. Δεν υπηρχε Αλαν στο 402, ο παππουλης εμενε εκει, ποιος ηταν αυτος ο Αλαν ? Και γιατι οι υπολοιποι δεν τον ειχαν δει ποτε ?

Ενοιωθε να χανει τα λογικα της. Ολοι τον ηξεραν τον Αλαν, γιατι προσποιουνταν πως δεν τον ηξεραν ? Η Σαλλι τον γυροφερνε, ο αντρας στο 403 ειχε δει μαζι του ενα σωρο αγωνες μπειζμπολ, ολοι τον ηξεραν, τον εκαναν παρεα, του μιλουσαν. Τι σχεδιο ηταν αυτο ?  Σιγουρευτηκε πως κατι δεν πηγαινε καλα μαζι της οταν ρωτησε τον θυρωρο και τον εργενη του κατω οροφου που μιλουσε με τον Αλαν. Κανεις ποτε δεν ειχε δει η ηξερε καποιον μ' αυτο το ονομα. Δεν υπηρχε Αλαν.

                           ==============================

Απ' οσα της ειχε πει ο ψυχιατρος που επισκεπτοταν τις τελευταιες δυο βδομαδες ειχε συγκρατησει μονο πως αυτο ηταν κατι που μπορουσε να συμβει στον οποιονδηποτε. Το πως, το γιατι κι ολα τα υπολοιπα δεν τα ειχε καν συγκρατησει, το μυαλο της επεμενε να κρατα μονο επιλεκτικα οτι ηθελε και το μονο που χρειαζοταν η Τζορνταν ηταν να συνελθει συντομα. Και η αληθεια ειναι πως ειχε κανει εντυπωσιακη προοδο μεχρι τη στιγμη που δεχτηκε το επομενο χτυπημα, ενα χτυπημα που την γεμισε απροσμενα με τρομο, φοβο και ανασφαλεια.

Ο διαφημιστης του 401 ορκιζοταν σε θεους και δαιμονες πως δεν ειχε υπαρξει ποτε καμια Σαλλι στο διαμερισμα του, αυτος ηταν ο μοναδικος ενοικος εδω και καιρο και τα λεγομενα του πιστοποιησε και το ζευγαρι του 403 αλλα και ο θυρωρος. Τελεια. Μετα τον Αλαν δεν υπηρχε ουτε Σαλλι. Η εχανε το μυαλο της η κατι αλλο συνεβαινε που δεν μπορουσε να εξηγησει.

Δεν ειχε νοημα να συνεχισει τον ψυχιατρο, η θεραπεια οπως δεν δουλεψε την πρωτη φορα δεν θα δουλευε και τωρα. Επρεπε μονη της να βρει την λυση σ' αυτο το μυστηριο.

                      =================================

Λυση δεν βρηκε ποτε, τουναντιον το μυστηριο πυκνωσε περισσοτερο λιγο αργοτερα. Επρεπε να της κανει εντυπωση που στο 403 δεν υπηρξε ποτε ζευγαρι που να εμενε εκει ? Ολοι οι υπολοιποι αυτο υποστηριζαν, ποια ηταν αυτη που θα προσπαθουσε να τους πεισει για το αντιθετο ?

Ηταν καθισμενη στο καναπε του διαμερισματος της σε κυριολεκτικα μαυρα χαλια. Τα χερια της ετρεμαν και δεν μπορουσε καν να τα ελεγξει πια, στα ματια της υπηρχαν μαυροι κυκλοι απο την αυπνια αφου πια ο υπνος ειχε γινει ειδος πολυτελειας ενω η ολιγοημερη αδεια που ειχε παρει απο την δουλεια της σιγουρα θα επιμηκυνοταν κατα πολυ. Εβγαινε σπανια πια απο το διαμερισμα, ειχε κοψει πια καθε επαφη με τους αγνωστους νοικαρηδες, τα βραδια διπλοκλειδωνε την πορτα, απεφευγε ακομα και το τηλεφωνο λες και καποια φωνη θα την ενημερωνε πως καλο θα ηταν να ετοιμαζεται γιατι σιγα σιγα ερχοταν και η δικη της ωρα. Αυτη ηταν και η μοναδικη σκεψη με ψηγματα λογικης που ειχε κατορθωσει να κανει απο τοτε που ειχε ξεκινησει ολο αυτο.

Αυτη η σκεψη την πανικοβαλλε και την καταρρακωσε ακομα περισσοτερο.

                       ===============================

Απ' ολους τους ενοικους του τεταρτου οροφου η μονη που ειχε απομεινει, συμφωνα παντα με την κατασταση του μυαλου της, ηταν η ιδια. Ολοι οι αλλοι ειχαν μυστηριωδως παψει να υπαρχουν. 

Και πως το ηξερε πως δεν ηταν τωρα η σειρα της ? Σκεφτηκε σκηνη που οι νεοι ενοικοι θα ορκιζονταν ο ενας στον αλλο πως στο 404 δεν ειχε υπαρξει ποτε ενοικος με το ονομα Τζορνταν, που δουλευε σαν επιμελητρια σε περιοδικο μοδας και βρισκοταν εκει τουλαχιστον δυο χρονια και ξεσπασε σ' ενα παρανοικο, αρρωστημενο γελιο. Ταυτοχρονα η σκεψη αυτη και μονο αντλησε απο καπου μεσα της την θεληση να μην επιτρεψει να συμβει ποτε κατι τετοιο. Αυτο που ειχε συμβει στους αλλους δεν θα επετρεπε ποτε να συμβει στην ιδια. Χρειαζοταν απλα να καταστρωσει ενα σχεδιο που αν ακολουθουσε κατα γραμμα θ' απεφευγε μια τετοια φρικαλεα καταληξη.

Οι επομενες κινησεις της ηταν κρισιμες, θα χρειαζοταν και την τελευταια ικμαδα δυναμεων που διεθετε για να τα βγαλει περα. Παραλληλα ηξερε πως αν δεν ελυνε αυτο το μυστηριο το μυαλο της θα βρισκοταν παντα στην κοψη του ξυραφιου με κινδυνο να γλυστρησει στην αβυσσο.

                   ===================================

Μπηκε μεσα στο διαμερισμα του φανερα προβληματισμενος. Ειχε αποκλεισει ηδη την θεωρια συνομωσιας, κι αυτο οχι μονο γιατι το εβλεπε δυσκολο ολοι μαζι να ειχαν συννενοηθει να πουν τα ιδια πραγματα αλλα γιατι ξεκαθαρα ολοι ηταν απολυτα ειλικρινεις. Αυτο δυσκολευε ακομη περισσοτερο τα πραγματα αφου καθε φυσιολογικη εξηγηση ειχε αποκλειστει.

Χρειαζοταν ενα ποτο, ψεματα, ενα μονο δεν θα εκανε τιποτα, χρειαζοταν μια γενναια δοση απο αλκοολ μηπως κι ετσι κατορθωνε να φερει τον εαυτο του σε μια ισορροπια. Κοιταξε εντονα το πανω συρταρι του γραφειου του μα δεν ειχε ακομα το κουραγιο να παει μεχρι εκει. Ηξερε ομως πως αργα η γρηγορα θα επρεπε να το ανοιξει, να παρει το περιεχομενο του και να το διαβασει.

Φοβοταν. Φοβοταν το τι θα διαβαζε. Δεν ηξερε καν αν ηταν προετοιμασμενος για κατι τετοιο.

Αδειασε μονορουφι το ποτηρι, το ξαναγεμισε κι εν ριπη οφθαλμου το ξαναδειασε. Δεν ειχε νοημα να το αναβαλλει, αυτο που επρεπε να γινει θα γινοταν. Πηρε μια βαθια ανασα, ανοιξε το συρταρι κι εβγαλε απο μεσα το περιεχομενο του, ενα λευκο φακελο χωρις κανενα στοιχειο επανω του.

                    ===================================

Το χαρτι επεσε απο τα χερια του στο πατωμα. Δεν εκανε καν τον κοπο να σκυψει να το μαζεψει. Ολα οσα ειχε διαβασει στεκονταν τωρα μπροστα του, τον κοιτουσαν ειρωνικα και χαμογελαγαν. 

Τωρα ηξερε τι ειχε συμβει, ηξερε ακομα πως υπηρχε ενδεχομενο να συμβει και σ' αυτον. Η Τζορνταν ηταν υπεραναλυτικη, του εξηγουσε τα παντα κι αυτα που διαβασε δεν ηταν αποτελεσμα ενος διαταραγμενου μυαλου. Η Τζορνταν ειχε υπαρξει ενοικος του 404, το αποδεικνυαν οσα ειχε γραψει σ' εκεινο το γραμμα και του ειχε δωσει λιγο καιρο πριν εξαφανιστει. Σε μια οποιαδηποτε αλλη περιπτωση θα μπορουσε να το αμφισβητησει ψαχνοντας λυσεις, εξηγησεις και δικαιολογιες παντου. Μα στην συγκεκριμενη περιπτωση δεν γινοταν. Αυτο που υπηρχε μεσα στο διπλωμενο γραμμα δεν αφηνε καμια αμφισβητηση. Αν το εκανε ουσιαστικα μηδενιζε τον εαυτο του.

Του ειχε γραψει τι υπηρχε, δεν εβρισκε λογο να το δει. Ετσι κι αλλιως ηξερε τι ηταν. Πως θα μπορουσε να ξεχασει την υπαρξη της φωτογραφιας της Τζορνταν μαζι του, εξω ακριβως απο το διαμερισμα του, το 401, λιγες μερες πριν η Τζορνταν εξαφανιστει για παντα ?

                                                                    ΤΕΛΟΣ