ELENI MIKELI

                               ΖΗΤΗΜΑ ΧΩΡΗΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

-'Μου ζητησατε την προσωπικη μου εκτιμηση και σας την ειπα' εκανε ο αντρας ενω παραλληλα εβγαζε τα γυαλια του, τα σκουπιζε και τα ξαναφορουσε. 'Με τα δεδομενα που υπαρχουν αυτη τη στιγμη δεν μπορουμε να κανουμε τιποτα περισσοτερο. Δυστυχως η προοδος που αναμεναμε επρεπε να ειχε επιτευχθει ηδη κι απο τη στιγμη που αυτο δεν συνεβη εχω καθε λογο να πιστευω πως δεν θα πραγματοποιηθει ποτε. Επαφιεται σε σας να παρετε μια αποφαση. Ξερω πως ειναι δυσκολο αλλα η αλλη εκδοχη που σας απομενει δεν θα ειναι κατι περισσοτερο απο μια ανωφελη παραταση σε μια μη αναστρεψιμη κατασταση. Οπως και ναχει εσεις θα επιλεξετε τι θελετε να γινει γι αυτο πρεπει να ειστε σιγουροι για την αποφαση σας' προσθεσε.

Τα τρια ατομα στα οποια απευθυνοταν ο αντρας κοιταχτηκαν για λιγο αμιλητα. Στη συνεχεια το ενα απ' αυτα πηρε τον λογο με φωνη βουτηγμενη στην απογοητευση.

-'Ποσο χρονο εχουμε για ν' αποφασισουμε' ? ρωτησε.

-'Καλο θα ηταν να ξερετε μεσα στις επομενες 48 ωρες' ηρθε η απαντηση.

                    =================================

Ειχε απελπιστει. Οπου και να ειχε παει, οτι και να της ειχαν χορηγησει δεν εβλεπε καμια βελτιωση. Ειχε φτασει πλεον στο σημειο που ετοιμαζοταν ν' αποδεχτει το γεγονος πως δεν θα εβλεπε προκοπη και πως θα πορευοταν ετσι απο εδω και περα οταν μια συναδελφος στο γραφειο που εργαζοταν της μιλησε για καποιον που ενδεχομενως να μπορουσε να την βοηθησει.

Δεν ειχε να χασει κατι, μια επισκεψη περισσοτερη δεν ηταν κατι το τραγικο, ποιος ξερει, μπορει να ηταν η τυχερη της αλλα ετσι κι αλλιως βαστουσε πολυ μικρο καλαθι. 

-'Απ' αυτα που βλεπω εδω δεσποινις Γουαιζ...' εκανε μια παυση, την κοιταξε και συνεχισε 'κυρια, δεσποινις, δεν ειναι αποσαφηνισμενο εδω'...

-'Δεσποινις αλλα μπορειτε να με λετε Μελανι' εκανε η γυναικα μ' ενα χαμογελο.

-'Μαλιστα, δεσποινις Μελανι λοιπον' εκανε ο αντρας και ταυτοχρονα εστρεψε και παλι την προσοχη του στη στοιβα χαρτιων που κρατουσε στα χερια του. Επεξεργαστηκε κατι που προφανως παρουσιαζε ενδιαφερον και μετα με μια κινηση σηκωθηκε απ' την καρεκλα του.

                ====================================

-'Βλεπω εδω' αρχισε 'πως εχετε σχεδον δοκιμασει τα παντα'.

-'Σχεδον ναι αλλα δεν ειδα καμια βελτιωση' απαντησε η Μελανι.

-'Λογικο' ειπε ο αντρας 'βλεπετε σ' αυτην τη συγκεκριμενη κατασταση δεν μπορουν να γινουν πολλα κι εσεις εχετε ηδη συμπληρωσει την λιστα ολων των πιθανοτητων'.

-'Με δυο λογια δεν γινεται τιποτα' εκανε απογοητευμενη η Μελανι.

-'Πριν φτασουμε σ' αυτο θελω να σας εξηγησω για να καταλαβετε ακριβως την φυση του προβληματος' ειπε ο αντρας 'με απλα λογια, οχι τοσο επιστημονικα οσο εδω' προσθεσε ενω παραλληλα με το χερι του εδειχνε τον ογκο των χαρτιων πανω στο γραφειο του. 'Μετα θα προχωρησουμε και στο ενδεχομενο λυσης του' ολοκληρωσε την φραση του.

-'Δηλαδη υπαρχει λυση' εκανε η Μελανι με αναπτερωμενο το ηθικο.

-'Μην βιαζεστε δεσποινις Μελανι' την προσγειωσε λιγο αποτομα ο αντρας 'ολα στην ωρα τους, τωρα προεχει να συνειδητοποιησετε με τι ακριβως εχουμε να κανουμε'.

                    ==================================

-'Αυτο που αντιμετωπιζετε ισχυει για ολους ανεξαιρετως, δεν ειναι κατι που συναντω η ακουω πρωτη φορα. Δεν θα σας μπερδεψω με επιστημονικους ορους, σας λεω απλα πως η απωλεια τμηματων μνημης ειναι απολυτα φυσιολογικο' ξεκινησε να λεει ο αντρας.

-'Απωλεια μνημης' ? εκανε απορημενα η Μελανι. 'Μα εγω...'

-'Μην με διακοπτετε παρακαλω, θα καταλαβετε' εκανε ο αντρας. 'Πρεπει να ξερετε πως η μνημη ειναι κι αυτη πεπερασμενη, φτανει καποια στιγμη που δεν μπορει ν' αποστηθισει νεες πληροφοριες παρα μ' εναν μονο τροπο. Να διαγραψει μια ηδη υπαρχουσα ουτως ωστε να δημιουργηθει νεος χωρος αποθηκευσης. Αυτο το κανει η μηνημη σας αυθαιρετα, δεν επιλεγετε εσεις τι θα διαγραψετε. Σχεδον παντα αυτο που θα διαγραφει ειναι μια πληροφορια που εχει ν' ανασυρθει στην επιφανεια πολυ καιρο. Η μνημη την θεωρει παρωχημενη, την διαγραφει κι ετσι, διχως καν εσεις να το ξερετε, η νεα πληροφορια αποθηκευεται επιτυχως. Το προβλημα, αν μπορει καποιος να το θεωρησει προβλημα, εμφανιζεται αρκετα αργοτερα, σε ανυποπτο χρονο'.

                 =====================================

Η Μελανι ακουγε αποσβολωμενη οσα της ελεγε ο γιατρος διχως να βγαζει λεξη.

-'Σας φερνω ενα παραδειγμα' ειπε απτοητος ο γιατρος. 'Καποια στιγμη μαθαινετε την συνταγη για ενα φαγητο που το φτιαχνετε μεν αρχικα αλλα δεν το ξαναμαγειρευετε για μεγαλο χρονικο διαστημα. Η μνημη σας δεν θα διαγραψει την συνταγη ολοκληρη, οχι, αλλα σταδιακα τα μικρα τμηματα που την αποτελουν. Ετσι, οταν μετα απο καιρο πατε να το φτιαξετε ξανα αντιλαμβανεστε πως δεν θυμαστε μια η περισσοτερες λεπτομερειες, αν π.χ χρειαζεται μια χουφτα αλατι η δυο, αν βαζετε την σαλτσα πριν η μετα και αλλες τετοιες παραπλησιες πληροφοριες.

Εσεις, σαν δικηγορος, πρεπει να θυμαστε προηγουμενες δικες, ολοκληρες δικογραφιες, ονοματα, χρονολογιες κι ενα σωρο αλλα πραγματα. Αν μια δικογραφια εχετε να την ανασυρετε πολυ καιρο οταν το προσπαθησετε τοτε διαπιστωνετε πως δεν μπορειτε να θυμηθειτε καποιες λεπτομερειες.

Απολυτα φυσιολογικο, η μνημη σας τις εχει διαγραψει. Ο μονος τροπος να την επαναποκτησετε ειναι να την αποθηκευσετε ξανα σαν νεα πληροφορια' προσθεσε.

                       ===============================

-'Μα και παλι' εκανε η Μελανι 'αφου η μνημη ειναι πληρης η νεα πληροφορια - που ουσιαστικα ειναι μια παλια ξεχασμενη - για ν' αποθηκευτει θα πρεπει να διαγραφει καποια αλλη'.

-'Ακριβως' εκανε ο γιατρος 'καταλαβατε ακριβως για τι πραγμα μιλαμε.

-'Μα αυτο ειναι καταστροφικο' εκανε η Μελανι. 'Δεν φτανει που δεν εχω ελεγχο για το τι διαγραφεται, πρεπει ξανα να εμπεδωσω πληροφοριες που ηδη ηξερα. Πρεπει να καταλαβετε πως αντιμετωπιζω τεραστιο προβλημα στην δουλεια μου, δεν μπορω να συνεχισω'....

-'Καταλαβαινω απολυτως' διεκοψε και παλι ο γιατρος. 'Απο ατομο σε ατομο το φαινομενο αυτο μπορει να ειναι ηπιας φυσης η εξαιρετικα εντονης. Δυστυχως εσεις ανηκετε στην δευτερη κατηγορια, ενδεχομενως η δυνατοτητα αποθηκευσης στην μνημη σας να ειναι περιορισμενη'.

-'Δηλαδη δεν γινεται τιποτα' ? εκανε η Μελανι. 'Θελω να πω δεν υπαρχει καποιο φαρμακο' ?

Ο γιατρος χαμογελασε, εβγαλε ενα μπουκαλακι απο το συρταρι του γραφειου του και το αφησε μπροστα στην Μελανι. 'M-Extend' ειπε κι εγειρε πισω στην καρεκλα του θριαμβευτικα. 

                  ==================================

-'Πειραματικο ειναι, δεν εχει κυκλοφορησει ακομα, ισως σε ενα χρονο. Λειτουργει σαν επεκταση μνημης, επιτρεπει αποθηκευση περισσοτερων πληροφοριων και ειναι πανακριβο. Η δοσολογια ειναι συγκεκριμενη και αυστηρη. Μια σταγονα το πρωι και μια το βραδυ. Αν μετα απο παρατεταμενη χρηση εμφανιστουν ζαλαδες, ναυτια, ιλιγγοι, λιποθυμικες τασεις, ακομα και μιας ελαφρας μορφης ρινικη αιμορραγια η χρηση πρεπει να διακοπει για τουλαχιστον ενα μηνα. Ποση επεκταση μνημης προσφερει ειναι αγνωστο, τα ορια του ειναι οι παρενεργειες που ανεφερα. Αν επιλεξεις να το χρησιμοποιησεις, δεν ηρθες εδω ποτε, δεν μιλησαμε και φυσικα δεν το πηρες ποτε απο μενα. Σε περιπτωση οποιασδηποτε παρενεργειας με παιρνεις τηλεφωνο αμεσως' ειπε.

Μιση ωρα μετα η Μελανι ειχε βγει απο το γραφειο του γιατρου με το θαυματουργο μπουκαλακι στην τσαντα της. Το καλο που του ηθελε ηταν ν' αξιζε ολο εκεινο το αστρονομικο ποσο που ειχε πληρωσει για να το αποκτησει. Απ' το ιδιο βραδυ κιολας θα ξεκιναγε την ληψη του, παντα συμφωνα με τις οδηγιες που ο γιατρος της ειχε πει και γραψει για να εχει παντα μαζι της.

                  =====================================

Ουσιαστικη διαφορα ειχε δει μετα απο δυο βδομαδες. Το φαρμακο ειχε αλλαξει κυριολεκτικα τη ζωη της. Θυμοταν πραγματα που υπο αλλες συνθηκες θα ηταν αδυνατον, δεν συμβουλευοταν πια τα χαρτια της στο δικαστηριο, πραγμα που της εδινε αλλο αερα και φαινοταν χαρακτηριστικα, η αυτοπεποιθηση της ειχε ανεβει κατακορυφα και τα οποια προβληματα αντιμετωπιζε ηταν παρελθον. Οι αυξημενες υποχρεωσεις της την εξαναγκασαν να υποκυψει στον πειρασμο.

-'Δεν βαριεσαι, τι ζημια να κανει μια σταγονα παραπανω' αναρωτηθηκε. Μαλλον καλο θα της εκανε, εξ' αλλου οι γιατροι ηταν παντα συγκρατημενοι κι επιφυλακτικοι χωρις λογο.

Δεν συνειδητοποιησε ποτε εφτασε στο σημειο να παιρνει δυο σταγονες το πρωι και δυο το βραδυ.

Ενοιωθε πιο καλα απο ποτε, πιο δραστηρια, πιο ενεργητικη απ'οσο θυμοταν τον εαυτο της.

Ηταν κατα την διαρκεια μιας πραγματι αριστουργηματικης αγορευσης οταν ενοιωσε τις παρενεργειες, πολυ πιο εντονες ομως απ' οσο της ειχε περιγραψει ο γιατρος. 

Δεν προλαβε καν να σκεφτει, απλα σωριαστηκε σαν κεραυνοβολημενη στο πατωμα.

                         ===============================

Δυο μηνες ? Αυτο ηταν αδυνατο. Ηταν σε κωμα σε νοσοκομειο δυο μηνες ? Μα εδω και καιρο ειχε τις αισθησεις ολες κανονικα σε λειτουργια. Ακουγε, αισθανοταν, μυριζε, ενοιωθε. Βεβαια δεν μπορουσε να κανει απολυτως καμια κινηση, τα ματια ηταν κλειστα, ειχε μια λογικη να πιστευουν ολοι πως βρισκοταν σε βαθυ κωμα. Μα αυτο ηταν ενα 'ξυπνιο' κωμα κι επρεπε με καποιον τροπο να τους ενημερωσει να επικοινωνησουν με τον γιατρο της. Το μυαλο της δουλευε πυρετωδως ψαχνοντας να βρει μια λυση οταν εκεινο το πρωι ακουσε την κουβεντα του νοσοκομειακου γιατρου με τους γονεις και τον αδελφο της. Τους ειχε αναγνωρισει απο τις φωνες τους αλλα αυτο που ακουσε την εκανε να πανικοβληθει. Συζητουσαν τον τερματισμο της μηχανικης υποστηριξης της διχως να γνωριζουν πως ηταν ζωντανη, ειχε αισθηση και αντιληψη ακομα. Προσπαθησε ν' ανοιξει το στομα της με ολη της την δυναμη αλλα ηταν αδυνατον. Προσπαθησε να κινησει καποιο μελος του κορμιου της μα απετυχε παταγωδως. Ποτε θα περνουσαν οι παρενεργεις του φαρμακου για να μπορουσε να επικοινωνησει με τον εξω κοσμο ? 

                   ==================================

Δεν ηξερε καν ποσος χρονος ειχε περασει αλλα οι λυγμοι στους οποιους ειχε ξεσπασει η μητερα της δεν της αφηναν κανενα περιθωριο παρερμηνειας. Τα λεγομενα του γιατρου επιβεβαιωσαν τους χειροτερους φοβους της. Το ειχαν παρει αποφαση, ειχαν ολοι συμφωνησει σ' ενα πραγμα, δεν ειχε πια νοημα να την τυραννανε, επρεπε να την λυτρωσουν απο την κατασταση στην οποια ειχε βρεθει. Ενοιωσε την ζεστασια απο τα χερια τους καθως την χαιδευαν σ' ενα χαδι που, αλλοιμονο, εμοιαζε να ειναι χαδι αποχαιρετισματος. Ουρλιαζε μεσα της σε μια υστατη προσπαθεια ν' ακουστει, να μην τραβηξουν την πριζα απο το μηχανημα που γι αυτους την κρατουσε ζωντανη αλλα συντομα καταλαβε πως οτι και να δοκιμαζε ηταν ματαιο. Θα την δολοφονουσαν διχως να το ξερουν εν ψυχρω και δεν θα το μαθαιναν ποτε. Μια ανυπερβλητη κουραση σε συνδυασμο με απογνωση, απελπισια, θλιψη και θυμο την κατελαβε. Μετανοιωνε που ειχε παρακουσει τις εντολες του γιατρου για το φαρμακο, μετανοιωνε για πολλα μα δεν υπηρχε τροπος να διορθωσει κατι. Θα προσπαθουσε αλλη μια φορα, θα προσπαθουσε μηπως και καταφ.....

                                                                         ΤΕΛΟΣ