ΕΝΤΟΛΗ ΕΚ ΤΩΝ ΑΝΩΘΕΝ

Ηταν πια σιγουρη πως δεν θα ερχοταν κανεις. Ειχαν περασει ηδη τρεις μερες απο την προβλεπομενη αφιξη και δεν ειχε ουτε ενα νεο, ουτε μια πληροφορια. Ειχε βαλει πολλα με το μυαλο της αλλα δεν υπηρχε και κατι που να μπορουσε να κανει. Συνεχιζε να παλευει με οτι της ειχε απομεινει.

Τη στιγμη που τα μονα συναισθηματα που ειχαν απομεινει ηταν η απογνωση και η απελπισια εμφανιστηκαν. Αργησαν, ενας Θεος ξερει γιατι μα ειχαν ερθει, αυτο ηταν το σημαντικο.

Η χαρα της εξανεμιστηκε γρηγορα οταν εμαθε τους λογους της αδικαιολογητης καθυστερησης. Τα παντα περιμενε πως μπορουσαν να συμβουν, αυτο οχι. Δεν ηταν απλα μια γροθια στο στομαχι, ενα βιαιο χτυπημα που σε ριχνει κατω, ουτε καν μια υπερμεγεθης και δυσκολοχειριστη κατασταση.

Ηταν το τελος μιας πραγματικοτητας οπως την ειχε βιωσει εδω και λιγα χρονια και η εναρξη μιας νεας, θολης, γκριζας κι εκτος ελεγχου κι αυτο ηταν κατι που κυριολεκτικα την γονατισε.

Προς το παρον οτι ειχε ακουσει το ειχε κρατησει μονο για τον εαυτο της, ηξερε ομως πως αργα η γρηγορα θα επρεπε να το μοιραστει και μ' αυτους που ουσιαστικα αφορουσε.

               =====================================

-'Καταλαβαινεις τι μου λες Φιν' ? ρωτησε ενω τα ποδια της την βαστουσαν με το ζορι.

-'Κι εγω στην αρχη δεν μπορουσα να χωνεψω οτι μου ειπαν' απαντησε ο Φιν 'αλλα πρεπει να συνειδητοποιησεις Τζινα πως δεν μπορει να γινει τιποτα'.

Η κοπελα τον κοιταξε με την απορια ζωγραφισμενη στο προσωπο της.

-'Δεν καταλαβαινω' μουρμουρισε κουνωντας το κεφαλι της μοιρολατρικα 'πραγματικα δεν καταλαβαινω. Γιατι τωρα ? Γιατι εδω ? Δεν ξερουν τι συμβαινει εδω ? Δεν σκεφτονται τι θα συμβει ? Πως μπορουν μ' ενα φιρμανι να παιζουν με τοσες ζωες ? Τι σοι ανθρωποι ειναι αυτοι' ?

Ο Φιν παρεμεινε σιωπηλος. Ειχε μπροστα του ενα βουνο ερωτησεις και ηταν ανικανος να δωσει εστω μια ευπρεπη, ευσταθουσα απαντηση. Για την ακριβεια δεν ειχε καμια απαντηση.

-'Δεν ξερω ειλικρινα τι να σου πω' εκανε βηματιζοντας αμηχανα στο κεντρο της τεντας. 'Δεν ξερω τι περιμενεις ν' ακουσεις μα δεν εχω απαντησεις στις ερωτησεις σου' προσθεσε.

-'Πες μου απο την αρχη τι εγινε' ειπε η Τζινα 'πες μου ολες τις λεπτομερειες, σε παρακαλω'. 

               ======================================

-'Πριν δεκα μερες με φωναξε ο συνταγματαρχης Μπερστον στο γραφειο του. Φανταστηκα πως ηταν για καποιο ζητημα ρουτινας και που αφορουσε τον καταυλισμο δεδομενου πως εγω ειμαι ο υπευθυνος για οτιδηποτε εχει σχεση μ' αυτο το μερος. Διαψευστηκα, μονο ζητημα ρουτινας δεν ηταν. Σου μεταφερω αυτολεξει ολα οσα μου ειπε εκεινο το απογευμα'.

-'Λοχαγε ΜακΓκιλλεν υπαρχουν νεα δεδομενα σχετικα με τον καταυλισμο Melkadida τα οποια εχουν αμεση ισχυ και πρεπει να δρομολογηθουν το συντομοτερο δυνατον. Πριν λιγες βδομαδες η κυβερνηση ηρθε σε συννενοηση με τους ηγετες των ανταρτων και κατεληξαν σε καποια συμφωνια. Στο κοματι που αφορα εμας, αυτο εχει να κανει με τον καταυλισμο Melkadida. 

Η συμφωνια αναφερει ρητα και κατηγορηματικα πως η περιοχη στην οποια υπαγεται ο καταυλισμος απο την 1η του ετους περνα στην δικαιοδοσια των ανταρτων. Αυτο σημαινει πως η κυβερνηση και οι συμμαχοι της, δηλαδη εν τω προκειμενω εμεις, πρεπει να παραδωσουμε το χωρο μεχρι την 12η βραδυνη της 31ης Δεκεμβριου, δηλαδη σε λιγες βδομαδες'.

              ====================================

-'Τον ρωτησα τι ακριβως επρεπε να γινει καθως και για το μελλον του καταυλισμου' ειπε ο Φιν.

-'Απο την στιγμη που εισαι υπευθυνος για τον καταυλισμο πρεπει να κανεις τ' ακολουθα. Θα φροντισεις να μεταφερθουν οσοι εχουν την δυνατοτητα να μετακινηθουν με φορτηγα περα απο την κοιλαδα, εκει που βρισκονται τα συνορα. Εχουν γινει ηδη οι καταλληλες επαφες και εχουμε παρει διαβεβαιωση πως θα μπορεσουμε να τους μεταφερουμε στην διπλανη χωρα μεχρι να δουμε τι θα γινει. Αυτο που ειναι σημαντικο ειναι πως δεν μπορουμε ν' αφησουμε τιποτα χρησιμο για τους ανταρτες πισω. Καταλαβαινεις, τεχνολογικο και στρατιωτικο υλικο, φαρμακευτικα σκευασματα και καθε τι που θα μπορουσε να τους φανει χρησιμο. Οι γιατροι, οι νοσοκομες, ολο το νοσηλευτικο προσωπικο μαζι με τραυματιες και αρρωστους θα πρεπει να μπουν μεσα στα φορτηγα μεταφορας και να εχουν φυγει μεχρι την καταληκτικη ημερομηνια'.

-'Δεν το πιστευω και που το ακουω' εκανε η Τζινα 'εχουν τρελαθει ολοι τους' ?

Ο Φιν προσπαθησε να την ηρεμησει μα αυτο την εκανε ακομα ποιο εξαλλη. 

             ========================================

-'Ειναι με τα καλα του ο Συνταγματαρχης σου' ? ξεσπασε η Τζινα. 'Εχει ιδεα τι γινεται εδω ? Του ειπες, του εξηγησες πως υπαρχει κοσμος εδω που δεν μπορει να μετακινηθει, να φυγει ? Ανθρωποι που ακολουθουν συγκεκριμενες θεραπειες και μια απλη μετακινηση μπορει να τους κοστισει τη ζωη ? Τι νομιζει, κι αυτος κι εσυ, πως εδω ειναι λουνα παρκ, το στηνουμε και το ξεστηνουμε οποτε μας καπνισει ? Υπαρχουν προσφυγες που γλυτωσαν το λεπιδι των ανταρτων την τελευταια στιγμη, τι νομιζεις θα τους συμβει αμα τους βρουν εδω, κατακοιτους και ανημπορους ν' αντιδρασουν ? Ξερει ο συνταγματαρχης σου πως μια τετοια αποφαση ισουται με καταδικαστικη αποφαση για ενα σωρο κοσμο εδω ? Το ξερει ? Το το ειπες ? Η εσυ ακολουθεις μονο εντολες' ?

Ο Φιν το περιμενε το ξεσπασμα, δεν εβγαλε αχνα. Οτι ειχε επισημανει η Τζινα ηταν απολυτως σωστο. Το ηξερε, ειχε κανει οτι περνουσε απο το χερι του για ν' αποτρεψει το δεδικασμενο μα η αληθεια ηταν πως δεν περνουσε τελικα τιποτα απο το χερι του. Επιλεξε να την αφησει να ξεσπασει και να προσπαθησει με το μαλακο να την κανει να δει την νεα πραγματικοτητα.

                 ==================================

-'Τζινα, με ξερεις τοσο καιρο, εγω ειμαι αυτος που μια φορα την βδομαδα σου εφερνα τις προμηθειες που χρειαζοταν αυτο εδω το μερος. Εχω κανει οτι περναει απο το χερι μου για να βοηθησω, εσενα και το εργο που επιτελεις εδω. Εχω αγνοησει εντολες, εχω παρακαμψει οδηγιες, εχω αυτοσχεδιασει, εχω πει ψεμματα, εχω κλεψει εφοδια αλλα ηταν μεσα στην εμβελεια των δυνατοτητων μου. Ξερεις καλα πως εδω δεν μπορω να κανω τιποτα. Ουτε ο στρατηγος Μπερστον. Δεν παιρνουμε εμεις τις αποφασεις, οι εντολες ειναι εκ των ανωθεν, εμεις μπορουμε μονο να κανουμε οτι περναει απο το χερι μας για να βοηθησουμε σε μια ειλημμενη αποφαση.

Τα πραγματα ειναι ξεκαθαρα' προσθεσε και η φωνη του ακουστηκε σκληρη και ακαμπτη 'εχεις δεκα μερες καιρο να μαζεψεις οτι μπορει να φυγει, να τα φορτωσουμε στα καμιονια και πριν εκπνευσει ο χρονος να κινουμαστε για τα συνορα. Ειμαι υπευθυνος για οτι παρουμε μαζι μας, οτι μεινει πισω δεν ειναι πλεον δικη μου αρμοδιοτητα' συμπληρωσε.

Η κοπελα τον κοιταξε μ' ενα παγωμενο βλεμμα που τιποτα το καλο δεν υποσχοταν. 

            ======================================

-'Καταλαβαινω Φιν, δεν ειμαι ανοητη' ειπε προσπαθωντας να κρατησει ηπιο τονο στην φωνη της. 'Αλλα πρεπει και συ να καταλαβεις την διαφορα μας. Εσυ εισαι στρατιωτικος, παιρνεις εντολες και εισαι υποχρεωμενος να τις εκτελεις. Εγω ειμαι γιατρος, εδω σ' αυτο το καταραμενο μερος, εχω ασθενεις που χρειαζονται την βοηθεια μου και δεν ειμαι υποχρεωμενη να υπακουσω σε κανεναν παρα μονο στην συνειδηση μου. Ναι, θα παρεις οτι μπορει και πρεπει να μεταφερθει, ναι θα κανεις αυτο που σε διεταξαν, ομως εγω θα μεινω εδω, μαζι με τους ανθρωπους που με εχουν αναγκη. Δεν μπορεις να με παρεις με την βια κι εγω δεν θα ερθω μαζι σου' ειπε.

Αν ο Φιν ειχε ενα δυσκολο εργο να επιτελεσει ετσι κι αλλιως το εργο μολις ειχε δυσκολεψει ακομα περισσοτερο. Οσες προσπαθειες και να εκανε να την μεταπεισει επεσαν στο κενο, απεβησαν ακαρπες. Ειτε με το καλο, ειτε εκβιαζοντας, ειτε απειλωντας, καταλαβε πως δεν ειχε νοημα. Ο χρονος περνουσε και αυτος ηταν ακομα σε κατασταση διαμαχης με την Τζινα, τα λεπτα και οι ωρες λιγοστευαν σταθερα και ακομα δεν ηξερε τι να κανει, πως να χειριστει το ζητημα.

                 ===================================

Μαζι με τον Φιν ηταν ακομα οκτω στρατιωτες που αποτελουσαν και τους συνοδους της πομπης μεχρι να περνουσαν τα συνορα. Οι διαταγες του ηταν να μην μεινει τιποτα πισω χρησιμο στους ανταρτες στους οποιους το μερος θα περναγε υπο την κατοχη τους. Φαρμακα, τροφιμα, στρατιωτικο υλικο, ολα επρεπε ν' απομακρυνθουν. Ειχε εικονα του καταυλισμου, ειχε υπολογισει σωστα το πληθος των φορτηγων που χρειαζονταν για το αψυχο κι εμψυχο φορτιο του. Το σχεδιο ηταν ν' αφησει πισω μονο μερικα ιατρικα εφοδια και τροφιμα για καποιο διαστημα. Απο το προσωπικο τουλαχιστον πεντε ατομα θα εμεναν κι αυτα, οσοι δεν ειχαν ξενα διαβατηρια. Δεν μπορουσε να κανει κατι γι αυτο, οι εντολες ηταν συγκεκριμενες και απολυτα αυστηρες. Μονο ξενοι υπηκοοι, κανενας αλλος. Βαθια μεσα του ηξερε πως οσοι εμεναν πισω δεν θα ειχαν καμια τυχη, οι ανταρτες θα τους εκτελουσαν ολους για να δειξουν πως αυτοι ηταν πια τ' αφεντικα εκει. 

Η Τζινα απο την μερια της ειχε διαβεβαιωσει το προσωπικο που θ' απεμενε πως δεν θα εφευγε κι αυτο τους ειχε αναπτερωσει καπως το ηθικο. Του Φιν το ηθικο απ' την αλλη ηταν στα ταρταρα. 

                ===================================

Ειχε μια γλυκια λιακαδα το μεσημερι της Παραμονης. Για καποιον που αγνοουσε τι συνεβαινε ηταν μια εξαιρετικη ευκαιρια ν' απολαυσει την τελευταια μερα του χρονου, για τον καταυλισμο ο ηλιος ηταν μια αναγκαστικη παρουσια. Τα παντα ειχαν φορτωθει επιμελως στα φορτηγα. Καποια απ' αυτα ειχαν υποστει ειδικη διαρρυθμιση για να φιλοξενησουν τους ασθενεις και τραυματιες. Το θετικο ηταν πως δεν ειχαν πολυ δρομο να κανουν μεχρι τα συνορα, 40 μιλια, οποτε χρονος υπηρχε για τον Φιν να φυγουν οσο πιο αργα γινοταν σε μια απελπιδη, τελικη προσπαθεια μηπως κι αλλαζε γνωμη στην Τζινα. Η τελευταια τον πλησιασε μ' ενα μπουκαλι και δυο ποτηρια στο χερι. 

-'West Cork' ειπε χαμογελωντας. 'Ειχαμε πει να το κρατησουμε να το πιουμε το βραδυ που θ' αλλαζε ο χρονος αλλα ετσι οπως ηρθαν τα πραγματα'.... 

Γεμισε τα ποτηρια και το ηπιανε μονορουφι. Ο Φιν πηγε κατι να πει μα η Τζινα τον προλαβε.

-'Εισαι καλος ανθρωπος Φιν ΜακΓκιλλεν' ειπε και του εδωσε ενα τρυφερο φιλι στο στομα. 'Φροντισε να μεινεις ετσι, ο κοσμος χρειαζεται ανθρωπους σαν κι εσενα'.

                ====================================

Το δυσκολο κοματι, δηλαδη η αναβαση στην πλαγια του βουνου κατω απο αθλιες οδικες συνθηκες μολις ειχε ολοκληρωθει και η πομπη βρισκοταν πια στην κορυφη, ετοιμη να κατεβει απο την αλλη μερια που θα τους οδηγουσε στα συνορα. Ηταν ασφαλεις, κανενας ανταρτης δεν θα τους ακολουθουσε, το ηξεραν πως θα ειχαν φυγει αλλα δεν τους ενδιεφερε. Ο Φιν ειχε κατσει σ' εναν βραχο κι ατενιζε εκει που περιπου βρισκοταν ο καταυλισμος. Δεν ηθελε να χρησιμοποιησει κυαλια, δεν ηθελε να δει, δεν ηθελε να ξερει αλλα το βλεμμα του ελεγε αλλα. Ο υπαξιωματικος διπλα του δεν ειχε τετοιους ενδοιασμους, κοιτουσε προσεκτικα κι αυτος ηταν που το ειδε.

-'Λοχαγε' ειπε δινοντας του τα κυαλια ενω απομακρυνοταν βιαστικα. Ο Φιν κοιταξε.

Κατω απο αλλες συνθηκες η φωτια εκεινη θα μπορουσε να ηταν εορταστικη, ο καινουργιος χρονος μολις εμπαινε αλλα ηξερε πολυ καλα τι ηταν, οπως ηξερε τι ειχαν απογινει οι ανθρωποι που ειχαν μεινει πισω σ' εκεινον το καταυλισμο. Εκατσε στην θεση του συνοδηγου αμιλητος.

-'Προχωραμε' ειπε καποια στιγμη στον οδηγο και αναζητησε το West Cork.

                                                                 ΤΕΛΟΣ