PARASKEVI KATSOULA





ΜΙΑ ΑΜΕΛΕΙΑ ΠΛΗΡΩΜΗΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥ







-'Ειδοποιησατε τον πρωθυπουργο' ? ρωτησε ενας αξιωματουχος. 'Ειμαστε στο πιο κρισιμο σημειο. Απο στιγμη σε στιγμη θα ξερουμε τι θα γινει'.
Σαν απαντηση στην ερωτηση του την ιδια στιγμη ο πρωθυπουργος εμπαινε στην αιθουσα επιχειρησεων και ολοι σταθηκαν προσοχη στην παρουσια του.
-'Που βρισκομαστε' ? ρωτησε και αμεσως ενημερωθηκε για την πορεια των γεγονοτων.
-'Τοτε δεν εχουμε παρα να περιμενουμε' προσθεσε και κολλησε το βλεμμα του στην τεραστια οθονη που υπηρχε απεναντι του. Το ιδιο επραξαν και οι λοιποι παρευρισκομενοι.
Για λιγα λεπτα μια βουβαμαρα επικρατουσε στην αιθουσα. Την εσπασε ενα μαζικο επιφωνημα απογοητευσης και ολοι στραφηκαν προς τον πρωθυπουργο.
-'Το ξερω πως ειναι η πρωτη φορα που συμβαινει κατι τετοιο' ειπε. 'Ομως δεν μπορει να γινει κατι αλλο απο αυτο που προβλεπεται. Πρoχωρηστε την διαδικασια' συνεχισε 'και να μ' ενημερωσετε οταν ολα εχουν τελειωσει'.
Διχως αλλη κουβεντα στραφηκε στην εξοδο και απομακρυνθηκε με γρηγορο βημα.
                                 ===============================
Παλι θ' αργουσε. Αυτο το ζητημα ειχε καταντησει εφιαλτης. Ουτε καφε δεν προλαβαινε να πιει. Βαφτηκε βιαστικα, αρπαξε την τσαντα της και ορμησε εξω απο το σπιτι ψαχουλευοντας το περιεχομενο της τσαντας μην ειχε αφησει κατι πισω. Κοιταξε για διερχομενο ταξι αλλα δεν υπηρχε κανενα. Αναστεναξε καταλαβαινοντας πως θα επρεπε να περιμενει.
Ουτε καν προσεξε τον ρακενδυτο κουρελη που πλησιασε διπλα της. Περισσοτερο η βρωμα που ανεδυε ηταν αυτη που την ενημερωσε για την παρουσια του.
-'Η κυρια Στιφ' ? ρωτησε. 'Η κυρια Οφηλια Στιφ' ?
-'Αν θες χρηματα δεν εχω καθολου ψιλα μαζι μου' αντετεινε η Οφηλια και εστρεψε ξανα το βλεμμα της στον δρομο.
-'Δεν καταλαβατε' επεμεινε ο κουρελης. 'Δεν θελω χρηματα, απλα να σας πω πως....'
-'Αν δεν θελεις λεφτα μην σπαταλας τον χρονο μου' ειπε ψυχρα η Οφηλια. 'Και φυγε απο διπλα μου γιατι βρωμας' συνεχισε.
                              ==================================
Ο αντρας δεν προλαβε να πει κατι αλλο. Ενα ταξι σταματησε μπροστα της, η Οφηλια Στιφ μπηκε μεσα, εδωσε την διευθυνση στον οδηγο, ξαπλωσε αναπαυτικα στο πισω καθισμα κι εβγαλε το αρωμα της απο την τσαντα της προσπαθωντας να σβησει την βρωμα του ζητιανου.
Η μερα στο γραφειο κυλησε οπως συνηθως και συνεχιστηκε με τον ιδιο τροπο και μετα στο μπαρακι του Ο' Μαιλυ οπου ολη η παρεα του γραφειου επινε τα κοκτειλ της προσπαθωντας να πνιξουν στο αλκοολ την ρουτινα της ημερας. Ηταν και ο Μπρετ εκει, ο μηχανικος που συνδεοταν μαζι του κοντα ενα χρονο, αλλα η ανακοινωση του πως δεν θα καθοταν παρα μονο για ενα ποτο στα γρηγορα δεδομενου πως ειχε καποιο ραντεβου την εκνευρισε.
Δεν ειπε κατι εκεινη τη στιγμη αλλα το βραδυ θα γινοταν χαμος. Τι ραντεβου ηταν αυτο ? Και γιατι δεν της ειχε πει κατι απο πριν ? Κατεβασε το ποτο με μια γουλια και παρηγγειλε κι αλλο.
Αφεθηκε στην ανουσια κουβεντα που ειχαν αρχισει οι αλλοι και στα κρυα ανεκδοτα προσπαθωντας να κρυψει τα νευρα της απο την συμπεριφορα του Μπρετ. 
                              ===========================
Βγηκε απ' το μπαρ κι εριξε μια ματια στον φορτωμενο με συννεφα ουρανο. Της αρεσε η βροχη αλλα την δεδομενη στιγμη αμφεβαλλε αν θα την απολαμβανε οταν ξεσπουσε.
-'Κυρια Στιφ πρεπει να με ακουσετε' ηρθε μια φωνη απο πισω της. Εχω να σας πω κατι πολυ σημαντικο που αφορα....'
-'Πες το σ' αυτο' ειπε γυριζοντας αποτομα μ' ενα μινι εκκενωτη ρευματος που ως δια μαγειας ειχε εμφανιστει μεσα απο την τσαντα της. 'Ενα βημα ακομα και θα τρεμουλιαζεις'.
Ο αντρας οπισθοχωρησε δυο βηματα. Στα ματια του ηταν γραμμενη η απελπισια μα ηταν το τελευταιο πραγμα που μπορουσε να δει η Οφηλια.
-'Μην σε ξαναδω μπροστα μου' ειπε με σταθερη φωνη 'γιατι θα εχεις κακα ξεμπερδεματα'.
-'Μα δεν καταλαβαινετε...' εκανε να πει ο κουρελης μα η Οφηλια δεν τον αφησε.
-'Βλεπεις εκεινον τον αστυνομικο' ? ειπε και ταυτοχρονα εδειξε εναν αστυνομικο στα εικοσι μετρα αποσταση. 'Θελεις να τον φωναξω' ?
                                    ===========================
Πεταξε την τσαντα της στο τραπεζι και βυθιστηκε στον τριθεσιο καναπε. Τι μερα ηταν κι αυτη !
Πρωτα αυτος ο ενοχλητικος ζητιανος, μετα η συμπεριφορα του Μπρετ. Μα καλα, πως την ειχε βρει στο μπαρακι ? Την ειχε ακολουθησει, δεν υπηρχε αμφιβολια γι αυτο. Την εζωσαν τα φιδια.
Και που ηξερε αν δεν την ειχε ακολουθησει και στο σπιτι της ? Μετανοιωνε τωρα που δεν ειχε φωναξει εκεινον τον αστυνομικο. Αυτο που χρειαζοταν τωρα ηταν ενας τετοιος μπελας. Στον μυαλο της αρχισαν ν' αναδυονται διαφορα περιστατικα που ειχε ακουσει για ανωμαλους και αναρωτηθηκε αν κι αυτη αντιμετωπιζε κατι τετοιο.
Πηγε μεχρι το μεγαλο τραπεζι οπου ειχε ακουμπησει την αλληλογραφια που μολις ειχε παρει απο την θυριδα της και αρχισε να την εξεταζει. Διαφημιστικα φυλλαδια εναλλασονταν με λογαριασμους, κατι απολυτα συνηθισμενο. Πεταξε τα φυλλαδια κι επικεντρωθηκε στους λογαριασμους. Φως, νερο, τηλεφωνο, καρτες, ενοικιο. Τα εκανε ενα ματσο και ανοιξε το μικρο ασπρο συρταρι του τραπεζιου στο σαλονι και τους πεταξε μεσα. Υπηρχαν ηδη ενα σωρο αλλοι λογαριασμοι εκει, καποια στιγμη θα τους ηλεγχε για να δωσει προτεραιοτητα πληρωμης.
Καποια αλλη στιγμη, οχι τωρα που ειχε τετοια νευρα.
                                      ============================
Μολονοτι το μυαλο της καθυστερησε να το επεξεργαστει, η παρουσια εκεινου του περιεργου λογαριασμου της κινησε την περιεργεια. Ανοιξε παλι το συρταρι και τον τραβηξε εξω.
Ο φακελος απ' εξω ειχε μονο τ' ονομα της διχως καποια ενδειξη ως προς το ποιος τον εστελνε. Μεσα υπηρχε ενα λευκο χαρτι με δυο αραδες ολες κι ολες.
-'Οφηλια Στιφ. Ποσο ενοικιου 1 δολλαριο. Πληρωτεο στον Γουιλ Κιλλιαν'.
Η πισω μερια ηταν κενη. Οσο και να προσπαθησε δεν καταλαβαινε τιποτα. Καποιο λαθος θα ηταν. Τι σοι ενοικιο ηταν αυτο που εκανε 1 δολλαριο ? Και ποιος ηταν αυτος ο Γουιλ Κιλλιαν ?
Και απο που εως που θα επρεπε αυτη να το πληρωσει ?
Πεταξε το λογαριασμο μεσα στο συρταρι και αναψε τσιγαρο. Βαριοταν να μαγειρεψει, ενοιωθε εξαντλημενη και αποφασισε να παραγγειλει απ' εξω.
Σε μιση ωρα χτυπησε το κουδουνι της εξωπορτας κι ετρεξε ν' ανοιξει.
Μπροστα της, κρατωντας το γευμα της, στεκοταν ο ιδιος κουρελης απο το πρωι.
                                 ============================
Ο Μπρετ ανεβαινε απροθυμα τα σκαλια που οδηγουσαν στο διαμερισμα της Οφηλιας. Απεφυγε να παρει το ασανσερ για να κερδισει οσο περισσοτερο χρονο μπορουσε. Δεν ηταν ευκολο αυτο που θα εξομολογουνταν σημερα στην Οφηλια. Ναι, υπηρχε αλλη. Υπηρχε αλλη απο τοτε που η σχεση του με την δυστροπη Οφηλια ειχε καταντησει καρδιογραφημα. Μια πανω, μια κατω. Βεβαια αυτο στην ιατρικη σημαινε πως ο ασθενης ηταν ζωντανος, οπως και η Οφηλια, ο ιδιος ομως μονο ζωντανος δεν ενοιωθε. Οχι, δεν ειχε προχωρησει σε αλλη παραλληλη σχεση. Ενα -δυο ραντεβου για ποτο και φαγητο, τιποτα περισσοτερο. Ομως πια περιμενε πως και πως γι αυτα τα ραντεβου ενω η σκεψη να βρεθει με την Οφηλια ειχε αρχισει να τον απωθει.
Αποψε θα της τα ελεγε ολα, να τελειωνε. Για το θεο, η γυναικα δεν μπορουσε να προγραμματισει τις πληρωμες των λογαριασμων της, θα μπορουσε με τετοια συμπεριφορα να κρατησει αντρα ?
Μπηκε μεσα αποφασισμενος να ξεμπερδευει οσο το δυνατον νωριτερα μα αυτο που συναντησε τον εξαναγκασε να τα ξεχασει και να τ' αναβαλλει ολα.
                               ================================
Στην αρχη δυσκολευτηκε να καταλαβει μα οταν η γυναικα ηρεμησε του τα εξηγησε ολα.
Πως ειχε αντικρυσει τον ζητιανο που απο το πρωι την παρακολουθουσε μπροστα στην πορτα της, πως αρνιοταν να φυγει και ειχε προσπαθησει να μπει στο σπιτι και δεν τα καταφερε γιατι εβαλε τις φωνες η Οφηλια και βγηκαν απο τα διπλανα διαμερισματα οι ενοικοι και ο ζητιανος φοβηθηκε και εφυγε. Ομως τα νευρα της ηταν χαλια και πια ειχε αρχισει να φοβαται και για την ζωη της. Ο Μπρετ την καθησυχασε λεγοντας της πως τωρα δεν ειχε να φοβαται τιποτα, πως ηταν αυτος εκει. Και ετσι ξαφνικα του ηρθε η ιδεα.
-'Αυριο μολις σχολασεις πηγαινε στο εξοχικο σου στη λιμνη. Θα ερθω και γω το βραδυ να περασουμε ενα ηρεμο σαββατοκυριακο. Εκει θα ηρεμησεις και θα  κουβεντιασουμε για το τι πρεπει να κανουμε μ' αυτην την υποθεση'.
Ειχε συμφωνησει μαζι του αμεσως και μια χαρουμενη λαμψη ειχε φωτισει τα ματια της.
Ο Μπρετ ειχε ενα τελευταιο σαββατοκυριακο να χαραμισει.
                                 =============================
Η καταρρακτωδης βροχη που επεφτε απο το πρωι δεν της ειχε δημιουργησει κανενα προβλημα. Σε λιγο θα περνουσε την μεγαλη σιδερενια γεφυρα και σε πεντε λεπτα θα ηταν στο εξοχικο.
Ειδε την φιγουρα στην μεση της γεφυρας κι εκοψε ταχυτητα. Οταν ειδε ποιος ηταν τρομοκρατηθηκε. Μα και κει την ειχε βρει ? Ως εδω. Εσφιξε τα δοντια και ανεβασε ταχυτητα χτυπωντας τον με μανια. Ο κουρελης σχεδον πεταξε πανω απο την γεφυρα και χαθηκε στο κενο απο κατω. Επιτελους τον ειχε ξεφορτωθει. Ξεσπασε σ' ενα παρανοικο γελιο που κοπηκε αμεσως μολις ενοιωσε μια λαμψη να την τυλιγει. Σχεδον εχασε τις αισθησεις της και οταν ξανανοιξε τα ματια της κοντεψε να της σαλεψει. Δεν μπορουσε να πιστεψει οτι εβλεπε. Τα ελαχιστα δευτερολεπτα που περασαν μεχρι να πεθανει απο το απολυτο ψυχος και απο ελλειψη οξυγονου δεν μπορουσε να ξεκολλησει τα ματια της απο το θεαμα που ειχε μπροστα της.
Αλλα επτα δισεκατομμυρια κοσμος υπηρχαν γυρω της που θα μοιραζονταν το ιδιο φρικαλεο, ανηκουστο θανατο μαζι της. Τα ματια της παγωσαν και η τελευταια ανασα της την εγκατελειψε μενοντας λιγα εκατοστα μακρια της σαν να την κοροιδευε.
                                       =========================
Οι Ρεντροβ ειχαν αποικησει την Γη εκατομμυρια χρονια πριν τον ανθρωπο. Οι ιδιοι ειχαν μεγιστη συμβολη στην πρωτη εμφανιση ζωης μα συντομα καταλαβαν πως αφενος θα υπηρχε προβλημα συμβιωσης με τον ανθρωπο και αφετερου συντομα ο πλανητης δεν θα τους ηταν αρκετος. Ετσι τον αφησαν στον ανθρωπο μα για να θυμουνται πως αυτοι ηταν εκει πρωτοι αποφασισαν καθε ενα εκατομμυριο χρονια η ανθρωπινη ρατσα να πληρωνει ενα συμβολικο ποσο σαν ενοικιο για την Γη. Ποτε μεχρι τωρα δεν ειχε δημιουργηθει προβλημα. Επιλεγοταν ενας τυχαιος κατοικος που αφου του εξηγουσαν οι Ρεντροβ που ειχαν ξεμεινει αναμεσα τους γιατι επρεπε να πληρωσουν το συμβολικο αυτο τιμημα και η ιστορια επαναλαμβανοταν καθε ενα εκατομμυριο χρονια. Ολα ειχαν παει μια χαρα μεχρι τωρα.
Η συγκεκριμενη γηινη οχι μονο ειχε καθυστερησει να πληρωσει το νοικι αλλα ειχε δολοφονησει εν ψυχρω τον εισπρακτορα. Και για κατι τετοιο μονο μια προβλεψη υπηρχε.
Ολικη εξωση της ανθρωπινης ρατσας απο τον πλανητη και εγκαταλειψη στους παγωμενους δρομους του διαστηματος. Οι Ρεντροβ επρεπε πια να ψαξουν για καινουριους νοικαρηδες.




                                              

                                          ΤΕΛΟΣ