MIKE KALLIGAS










                                             Η ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΤΡΙΑΔΑ










Το τριγωνο κοιταξε τα εκθεματα που βρισκονταν μπροστα του. Για την ακριβεια λαφυρα ηταν που μολις του ειχαν προσφερθει για να εξαγοραστει η ευνοια του αλλα ουτε τι ηταν μπορουσε να καταλαβει ουτε τι σκοπο εξυπηρετουσαν. Ενα πλοκαμι χαιδεψε για λιγο τον ζελωδη κυκλο μεσα στον οποιον βρισκοταν το τριγωνο μα κι αυτο δεν προσθεσε κατι καινουργιο στην απορια του. 
Στραφηκε διπλα του σ' ενα παραλληλογραμμο που αναβοσβηνε ακανονιστα μα προφανως και κεινο δεν ειχε ιδεα τι ηταν εκεινο που κοιταζαν και που αποσκοπουσε. Ενα αλλο πλοκαμι εκανε μια κινηση που προσωρινα δημιουργησε μια ανακατωσουρα μα κοπασε σχεδον αμεσα.
Τα λαφυρα αλλαξαν θεση μα και παλι το αποτελεσμα δεν βοηθησε στην κατανοηση της καταστασης. Ξαφνικα το τριγωνο αρχισε να παλλεται ελαφρα αλλαζοντας χρωματα και σχημα. Το γεγονος δημιουργησε ακομα μεγαλυτερη αναστατωση και γι αλλη μια φορα τα λαφυρα αλλαξαν θεση. Φανηκε πως αυτη η τελευταια προσπαθεια ηταν επιτυχης γιατι το τριγωνο φωτισε ολοκληρο κι ενας απαλος βομβος πλημμυρισε τον χωρο.
                   ==============================
Ηταν ολοφανερο πως εκεινο το διαστημικο σκουπιδι που τον ειχε χτυπησει ειχε κανει την ζημια. Ο ασυρματος του ειχε βγει εκτος λειτουργιας, εχανε καυσιμα με γοργο ρυθμο και καθε δευτερολεπτο που περνουσε η πιθανοτητα να επεστρεφε στην βαση του απομακρυνοταν. Η λυση που του εδωσε ο υπολογιστης του σκαφους εμοιαζε να ειναι και το μονο που μπορουσε να κανει. Ενεργοποιησε τον αυτοματο πιλοτο συμφωνα με τις οδηγιες του υπολογιστη ενω ταυτοχρονα προσπαθουσε ν' αντλησει οσες πληροφοριες μπορουσε για τον τοπο προσγειωσης. 
Ευτυχως το συστημα προσεδαφισης λειτουργουσε στην εντελεια διαφορετικα τα πραγματα θα μπορουσαν να ειναι πολυ χειροτερα. Το σκαφος ακουμπησε μαλακα στο εδαφος που εμοιαζε πολυ με αφρο πυροσβεσης. Ο υπολογιστης τον ειχε ενημερωσει πως η ατμοσφαιρα ηταν καταλληλη, ετσι το μονο που ειχε να κανει ηταν ν' ανακαλυψει που ακριβως ειχε προσγειωθει.
Βγηκε προσεκτικα απο το αστροπλοιο και κοιταξε ψηλα. Τεσσερα φεγγαρια. Να και κατι που δεν το εβλεπε ενας γηινος καθημερινα.   
                       ==================================
Δεν φαινοταν κανενα ιχνος ζωης πανω στον αφρο. Δεν υπηρχε οχι μονο δεντρο αλλα τιποτα μεχρι εκει που εφτανε το ματι του δεν εσπαγε την μονοτονια της λειας επιφανειας του εδαφους.
Ο Φρανκ Στειπλετον εξυσε το κεφαλι του. Ο συγκεκριμενος πλανητης δεν υπηρχε στους χαρτες της βασης, βρισκοταν εκτος εμβελειας απο εκει που συνηθως περιπολουσαν. Ομως ο Φρανκ λατρευε να ξεφευγει απο τα ορια, ετσι ειχε απομακρυνθει αρκετα απο το σημειο που ηταν το οριο του με αποτελεσμα το διαστημικο σκουπιδι που τον ειχε χτυπησει να του δημιουργησει αυτο το προβλημα. Ο ασυρματος δεν λειτουργουσε αλλα ηξερε πως στην βαση θα τον εψαχναν και σιγουρα θα κοιτουσαν πιο μακρια ξεροντας τις εκτος κανονων αδυναμιες του.
Το μονο που ειχε να κανει ηταν να περιμενει και να ελπιζει πως θα τον εβρισκαν πριν πεθαινε απο ελλειψη τροφης και νερου. Ευτυχως τ' αποθεματα του ηταν για δυο βδομαδες οποτε ηταν σιγουρος πως θα τον ειχαν βρει πολυ πριν του τελειωναν. Ειχε απορροφηθει τοσο στις σκεψεις του που δεν καταλαβε τις παρουσιες πισω του.
                         ===============================
Αναπηδησε τρομαγμενος κι ενστικτωδως το χερι του πηγε στο οπλο στον μηρο του μα γρηγορα καταλαβε πως δεν χρειαζοταν. Τα τρια πλασματα που τον ειχαν πλησιασει ειχαν φοβηθει πιοτερο απο τον ιδιο οταν αναπηδησε κι ειχαν σκορπισει σε διαφορετικες κατευθυνσεις.
Οσο περνουσε η ωρα και ο Φρανκ δεν εκανε καμια κινηση ξαναμαζευτηκαν γυρω του.
-'Τι ειστε εσεις' ? ρωτησε απορημενος ενω ταυτοχρονως τα περιεργαζοταν. Ειχαν υψος σχεδον ενα μετρο, καλυπτονταν απο ενα μωβ χνουδι παντου κι εμοιαζαν σαν καρεκλες. Δεν μπορουσε να διακρινει λεπτομερειες μεσα απο το πυκνο χνουδι, ετσι αφησε να φαντασια του να οργιαζει.
-'Εγω ειμαι ο Φρανκ Στειπλετον, σμηναγος της Γαλαξιακης Μοιρας Καταδιωκτικων' ειπε και ταυτοχρονα εκανε μια κινηση. Τα τρια παραδοξα οντα σκορπισαν και παλι.
-'Μη φοβαστε' εκανε ο Φρανκ με μειλιχια φωνη 'δεν θα σας κανω κακο'.
Τα πλασματα πλησιασαν και παλι επιφυλακτικα. Μολις εφτασαν κοντα του ο Φρανκ εκανε μια αποτομη κινηση προς το μερος τους. Αυτη τη φορα τα πλασματα απομακρυνθηκαν πιο πολυ.
             ===================================
-'Ενταξει, χαζομαρα μου' ειπε ο Φρανκ σχεδον γελαστα. 'Δεν μπορεσα ν' αντισταθω στο πειρασμο να σας δω να σκορπατε. Ελατε, δεν θα το ξανακανω' προσθεσε.
Πηρε περισσοτερη ωρα για να επιστρεψουν τα πλασματα. Ο Φρανκ προσεχε πολυ να μην τα ξαναφοβισει, επρεπε καποια στιγμη να δοκιμασει να επικοινωνησει μαζι τους.
-'Βλεπω πως θα εχουμε ενα μικρο προβλημα επικοινωνιας' ειπε. 
Ενα ταυτοχρονο γουργουρητο ακουστηκε απο τα τρια πλασματα.
-'Δεν το βλεπω να δουλευει' ειπε. 'Εσεις δεν μιλατε κι εγω δεν καταλαβαινω τους ηχους σας'.
Εκατσε προσεκτικα, χωρις αποτομες κινησεις στον αφρο. Με το μεγεθος του να εχει μικρυνει αρκετα, τα πλασματα, παντα επιφυλακτικα, πλησιασαν προσεκτικα πιο κοντα.
-'Εγω Φρανκ' ειπε ενω ταυτοχρονα εφερνε το χερι στο στηθος του. 'Εσεις' ?
Το ταυτοχρονο γουργουρητο ακουστηκε αλλη μια φορα.
-'Ρε που εχω μπλεξει' εκανε ο Φρανκ ξεφυσωντας. 
                        ============================
Σηκωσε προσεκτικα το χερι του και με το δαχτυλο του τα εδειξε το ενα μετα το αλλο.
-'Εσυ Τζο, εσυ, Τζιμ κι εσυ Τζακ' ειπε. 'Ενταξει'?
Αυτη τη φορα το γουργουρητο ειχε μια ελαφρα διαφορετικη αποχρωση.
-'Τι ειστε ? Υπαρχουν κι αλλα σαν εσας ? Καποιος που να μπορω να συννενοηθω ? 
Αυτη την φορα δεν ακουστηκε τιποτα. Τα πλασματα ειχαν πλησιασει κι αλλο, εμοιαζαν ν' αρχιζουν να συνηθιζουν την παρουσια του. Επρεπε να ρισκαρει, δεν γινοταν αλλιως. Περασε το χερι του μεσα απο τα μαλλια του μερικες φορες.
-'Μαλλια' ελεγε καθε φορα που το εκανε. Τωρα επρεπε να περιμενει.
Ενα αορατο ρευμα αερα κουνησε στην ιδια φορα το χνουδι και των τριων πλασματων. Επειδη ομως δεν υπηρχε κανενα ρευμα αερα ο Φρανκ συμπερανε πως το ειχαν κανει μονα τους.
-'Κατι παει να γινει' μονολογησε. Μια τρελη ιδεα, να τα παρει μαζι του οταν ερχοταν η ομαδα διασωσης, ηρθε στο μυαλο του κι απομακρυνθηκε αμεσως.
                        =============================
Δεν ηξερε τιποτα γι αυτα. Μπορει να κουβαλουσαν ασθενειες θανασιμες για το ανθρωπινο ειδος, μπορει να μην ειχαν την δυνατοτητα να επιζησουν καπου αλλου. Η πρωτη σκεψη τον τρομαξε ιδιαιτερα. Αν κολλαγε κατι ? Κατι θανατηφορο που να μην επαιρνει σωτηρια ? Μηπως δεν επρεπε να τ' αφησει να ερθουν τοσο κοντα του ? Αυτη η σκεψη καρφωθηκε στο μυαλο του.
Προσπαθησε να σκεφτει πως θα τ' απομακρυνε. Τελικα αρχισε ν' απομακρυνεται αυτος. Ομως τα πλασματα, σαν να ηταν καποιο παιγνιδι τον ακολουθουσαν.
-'Τζο, Τζιμ, Τζακ, οχι τοσο κοντα. Απο μακρια παιδια, μην παθουμε καμια ζημια'.
Αδικος κοπος. Τωρα τα πλασματα βρισκονταν σε αποσταση αναπνοης. Τραβηξε το οπλο του μα δεν εμοιαζαν να φοβουνται. Εριξε μια ριπη στον αερα για να τα φοβησει. Πετυχε. Τα πλασματα απομακρυνθηκαν, οχι σε μεγαλη αποσταση αλλα απομακρυνθηκαν. Επεστρεφαν σιγα σιγα και εμοιαζαν σαν να διαφωνουσαν πανω σε κατι. Στον Φρανκ εδιναν την εντυπωση πως ηταν ετοιμα να ερθουν στα χερια. Γουστο θα ειχε να τσακωνονταν.
                              ===============================
-'Βρε χαζοβιοληδες, μην τσακωνεστε. Ετσι, εριξα μια στο αερα γιατι ολο αυτο με τις προσεγγισεις μπορει να μην μας βγει σε καλο. Θελω να πω, μπορει εσεις να με κολλησετε κατι και ο κακομοιρος ο Φρανκ να πεθανει στα καλα καθουμενα. Μπορει να σας κολλησω εγω κατι, δεν ξερετε, και να σας κανω κακο χωρις να το θελω. Γι αυτο ειναι καλυτερα να κραταμε αποστασεις μεχρι να ερθει η ομαδα διασωσης. Αυτοι ειναι εξοπλισμενοι μ' ενα σωρο μηχανηματα, θα σας κανουν εξετασεις και θα δουμε τελικα τι ειστε. Το μονο που χρειαζεται ειναι να κανουμε ολοι υπομονη. Αληθεια, αν εχετε τεσσερα φεγγαρια εδω στον πλανητη σας εχετε κατ' αντιστοιχια κι αλλους τοσους ηλιους ? Θελω να πω αυτο θα ηταν κατι πραγματικα εντυπωσιακο. Και τον πλανητη σας αραγε πως τον λενε ? Για να μην αναφερω'...
Σταματησε αποτομα βλεποντας τα τρια πλασματα να οπισθοχωρουν αργα. Κοιταξε τριγυρω του. Δεν υπηρχε τιποτα αλλο εκει εκτος απο τον ιδιο και κεινα τα οντα. Γιατι οπισθοχωρουσαν ? Μηπως εφευγαν ? Μηπως ειχαν βαρεθει ? Που πηγαιναν ?
                        ===============================
Η επιθεση ηταν αστραπιαια. Τρεις ξυραφενιες λεπιδες ειχαν ξεπηδησει μεσα απο το χνουδι των οντων με την πρωτη να του σχιζει την καρωτιδα, την δευτερη να καρφωνεται στην καρδια του ενω η τριτη βυθιστηκε στην κοιλια του. Ο Φρανκ Στειπλετον ηταν νεκρος πριν ακομα ακουμπησει τον αφρο. Με γρηγορες χειρουργικες κινησεις τα πλασματα εκοψαν το κεφαλι του, τα χερια και τα ποδια του κι αρχισαν να τσακωνονται ποιο θα επαιρνε τι. Στο τελος το ενα πηρε το κεφαλι, το δευτερο τον κορμο και το τριτο οτι ειχε απομεινει. Τωρα επρεπε να καλυψουν μια σχετικα μεγαλη αποσταση με τα φορτια τους μα αυτο δεν εμοιαζε να τα ενοχλει. Αν υπηρχε εστω μια πιθανοτητα να τα καταφερναν αυτη ηταν κι επρεπε να την εκμεταλλευτουν καταλληλα.
Εφτασαν στην εισοδο της σπηλιας και ζητησαν απο τον φρουρο ακροαση απο τον αυτοκρατορα. Ειχαν φερει μαζι τους σπανια λαφυρα που ηταν σιγουρο πως ο αυτοκρατορας δεν ειχε ξαναδει και θα του αρεσαν οπωσδηποτε. Περιμεναν μεχρι να επιστρεψει ο φρουρος. Το πρωτο σκελος ειχε πετυχει, τωρα επρεπε να εντυπωσιασουν τον αυτοκρατορα.
                      ================================
Ειχαν δυσκολευτει να τοποθετησουν τα κομενα μελη του Φρανκ σωστα και οι πρωτες αποπειρες τους, ηταν αληθεια, δεν εβγαζαν νοημα. Καποια στιγμη το πετυχαν και τωρα ο αυτοκρατορας εβλεπε για πρωτη φορα πως εμοιαζε ενας γηινος, εστω και σε κοματια.
Δεν ηταν μονο ο αυτοκρατορας που ειχε εντυπωσιαστει απ' αυτον τον αθλο. Ηταν ηρωες στα ματια, η οτι ειχαν τελος παντων για να βλεπουν, ολων. Ηταν πια σιγουρα πως ο αυτοκρατορας θ' αναιρουσε την εντολη εξοριας και θα τους επετρεπε να επιστρεψουν.
Ενα πλοκαμι εκανε ενα αδιορατο νευμα στον αερα και απολυτη σιωπη επεσε στην αιθουσα.
Ο Τζο, ο Τζιμ και ο Τζακ περιμεναν κι αυτοι με αγωνια την ετυμηγορια.
Το πλοκαμι εκανε μια κινηση προς τα πανω και η αιθουσα πλημμυρισε απο βομβους. Αλλοκοτα πλασματα πλησιασαν την τριαδα σε μια προσπαθεια να μαθουν για το πως πετυχαν αυτο το κατορθωμα ενω καποιο αλλοι περιεργαζονταν τα κομενα μελη του Φρανκ.
Ο πλανητης ειχε τρεις νεους ηρωες, τον Τζο, τον Τζιμ και τον Τζακ.







                                                                   ΤΕΛΟΣ

                           Ο ΟΡΚΟΣ ΠΟΥ ΔΡΑΠΕΤΕΥΣΕ

                                                    ΚΕΦΑΛΑΙΟ 28










-'Εχεις τρελαθει Λειτον ? Τι ειναι αυτα που λες ? Δημιουργησαμε απο το μηδεν μια αυτοκρατορια και εσυ την παραδιδεις ετσι απλα στα χερια του πρωτου που ερχεται εδω και την απαιτει ? ' εκανε εξαλλος ο Ρεντεν. 'Η μιση O.A.A. ειναι δικη μου, το ξεχνας ? Και ποιος ειναι τελος παντων αυτος ο Μετγκον που μας εγινε αφεντικο ξαφνικα' ?
-'Χαμηλωσε την φωνη σου ανοητε, και οι τοιχοι εχουν αυτια' ειπε ο Λειτον. 'Θες να μας βαλεις σε μπελαδες ?  Σου εξηγησα τι εγινε, δεν ειχα κανενα περιθωριο αντιδρασης'.
-'Και τωρα τι' ? ρωτησε ο Ρεντεν. 'Θα ειμαστε υπαλληλοι στην ιδια μας την εταιρεια' ?
-'Θα ειμαστε ζωντανοι Ρεντεν, κι αυτο ειναι που μετραει. Σου τα εξηγησα ολα, ειναι προτιμοτερο καποιος να συνταχθει μαζι του παρα να του εναντιωθει. Τα παντα θ' αλλαξουν ριζικα και οι μονοι που θα ωφεληθουν θα ειναι αυτοι που συμπορευονται με τον Μετγκον'.
-'Δεν ξερω τι λες εσυ Λειτον μα εγω εχω τα δικα μου σχεδια' απαντησε ο Ρεντεν. 'Και σ' αυτα τα σχεδια δεν θ' αφησω κανενα να μπει εμποδιο, ειτε εσυ εσυ ειτε αυτος ο Μετγκον'.
                     ====================================
Μπηκε φουριοζος στο γραφειο του κι ενεργοποιησε την συσκευη επικοινωνιας.
-'Ρεντεν, τι θελεις παλι' ? ρωτησε η μορφη στην οθονη.
-'Που βρισκεσαι Κρουξ' ? 
-'Συμβαινει κατι '?
-'Μα τα φεγγαρια του Ζερκ, απαντησε σ' αυτο που σε ρωταω'.
-'Σε λιγο φθανω στον Ρουγκαν' απαντησε ο Κρουξ φανερα ενοχλημενος.
-'Λοιπον, κοιτα' ειπε προβληματισμενος ο Ρεντεν ' ποιος απο τους δικους σου μπορει να βρισκεται εδω, στην O.A.A. το συντομοτερο δυνατον' ?
-'Εχεις τρελαθει Ρεντεν ? Ολοι βρισκονται καθ' οδον για τις δουλειες σου, το ξεχασες ? 
-'Κρουξ' ειπε ο Ρεντεν χτυπωντας την γροθια του στο τραπεζι 'δεν σε ρωτησα που ειναι. Σε ρωτησα ποιος βρισκεται πιο κοντα σε μενα αυτη τη στιγμη, καταλαβες' ?
Ηταν ηλιου φαεινοτερο για τον Κρουξ πως κατι σοβαρο συνεβαινε.
                ====================================
-'Ο Φορνακ με τον Μινκαρ που περιμενουν τον ανθρωπο σου' απαντησε τελικα.
-'Τελεια' εκανε ανακουφισμενος ο Ρεντεν. 'Επικοινωνησε μαζι τους, πες να ερθουν εδω το συντομοτερο δυνατον. Και Κρουξ, να ερθουν κατευθειαν σε μενα. Μονο σε μενα, καταλαβες' ?
Ο Κρουξ δεν καταλαβαινε τιποτα αλλα δεν ειχε κι αλλη επιλογη.
-'Ενταξει Ρεντεν. Συννενοουμαι μαζι τους τωρα και τους ενημερωνω να ξεκινησουν για την O.A.A. Θελεις κατι αλλο' ?
-'Οχι τιποτα αλλο, ειμαστε ενταξει' απαντησε ο Ρεντεν.
-'Τι συμβαινει' ? ρωτησε η Ζαγκιτα μολις η επικοινωνια με τον Ρεντεν ειχε ολοκληρωθει.
-'Δεν εχω ιδεα' απαντησε ο Κρουξ. 'Μα κατι δεν παει καλα, το αισθανομαι'.
-'Μηπως πρεπει να παμε και μεις απο εκει' ? ρωτησε η Ζαγκιτα.
-'Εχουμε αλλη δουλεια. Εξ' αλλου ο Φορνακ κι ο Μινκαρ ειναι επαγγελματιες, οτι και να συμβαινει ειμαι σιγουρος πως μπορουν ανετα να τα βγαλουν περα' προσθεσε. 
                       =================================
-'Ακουστε το σχεδιο κι ακουστε προσεκτικα' ειπε ο Τρανγκνα. 'Θα χρησιμοποιησουμε εκεινο το υψωμα σαν ορμητηριο, σαν βαση. Τρεις απο σας θα πατε γι ανιχνευση στην πολη. Ξερω ηδη πως δεν θα υπαρξει καμια αντιδραση απο τους αθλιους αυτους κατοικους αλλα ας αποφυγουμε το ενδεχομενο εκπληξεων. Μολις σιγουρευτουμε πως δεν θα υπαρξει προβλημα θα σας εξηγησω πως ακριβως θα κινηθουμε. Θελω να μην μεινει πετρα επι πετρας, δεν θελω κανεναν ζωντανο. Θελω το μερος και οι κατοικοι του να εξαφανιστουν μια για παντα απο χαρτες και μνημες, καταλαβατε ? Μην λυπηθειτε κανεναν γιατι εγω δεν θα λυπηθω κανεναν σας'.
Η δεκατετραμελης ομαδα στεκοταν ακινητη μπροστα του διχως να βγαλει λεξη. Ηταν μαθημενοι να δεχονται και να εκτελουν διαταγες και το ιδιο θα εκαναν και τωρα.
-'Προς το παρον ο πρωτευον σκοπος μας ειναι να παμε σε κεινο το υψωμα' ειπε ο Τραγκνα και κινησε μπροστα δινοντας το συνθημα ν' ακολουθησουν και οι υπολοιποι.
Ειχαν ακομα να καλυψουν μια εκατοστη μετρα οταν δεχτηκαν την επιθεση.
                   ======================================
Η πρωτη εκτιμηση του Τρανγκνα μετα τον αρχικο αιφνιδιασμο ηταν πως επροκειτο για τρεις- τεσσερεις μονο μα εξαιρετικα ευστοχους. Τα χτυπηματα των λειζερ ειχαν ηδη κοστισει την ζωη σε πεντε αντρες του και οι ιδιοι δεν ειχαν ακομη καταλαβει που ηταν κρυμμενοι αυτοι που τους επιτιθεντο. Ο Τρανγκνα εδωσε εντολη σε δυο ομαδες των δυο να κινηθουν απο τα πλαγια για να τους πλευροκοπησουν. Εκει ανελαβαν δραση ο Γκραφ με τον Κουλσακ. Μεσα σε λιγοτερο απο μιση ωρα ο Τρανγκνα ειχε χασει εννεα αντρες και οι σκοπευτες κανεναν. Κινουμενοι πολυ προσεκτικα, βραχο με τον βραχο κατορθωσαν να φτασουν πολυ κοντα στο σημειο που θα επρεπε να βρισκονται οι αγνωστοι που τους πυροβολουσαν. Ενας ακομα αντρας του επεσε νεκρος μα εδωσε την ευκαιρια στον Τρανγκνα να εντοπισει την ακριβη θεση του ενος απ' αυτους. Περιμενε υπομονετικα να βγει πισω απο τον βραχο που κρυβοταν κι ανταμειφθηκε. Η βολη του ηταν πετυχημενη. Ηταν ο πρωτος αντιπαλος νεκρος κι αυτο του προσεδωσε ενα τονο αισιοδοξιας.
Με τακτικες κινησεις κατορθωσε να βρεθει μαζι με τους αντρες του σε πλεονεκτικη θεση.
                      ==================================
Σαστισαν ολοι οταν ειδαν πως ηταν μια γυναικα. Αυτο τους κοστισε. Αλλος ενας αντρας του Τρανγκνα πληρωσε με την ζωη του την ολιγωρια του μα τωρα ηταν ευκολος στοχος για τους υπολοιπους. Ο χαρακτηριστικος βομβος του λειζερ ακουστηκε μα κανεις απο την ομαδα του Τρανγκνα δεν ειχε πυροβολησει. Τα χτυπηματα ειχαν ερθει πισωπλατα και ξαφνικα διαπιστωσε πως ειχε απομεινει ο μονος ζωντανος μ' εναν αντιπαλο μπροστα κι αγνωστο αριθμο πισω του. 
Υψωσε το χερι του να πυροβολησει μα η γυναικα εκμεταλλευτηκε την σαστισμαρα του λογω της μη αναμενομενης πισωπλατης επιθεσης, σημαδεψε σωστα και τον πετυχε αναμεσα στα ματια. Η απορια ηταν ακομα ζωγραφισμενη στα νεκρα ματια του Τρανγκνα.
Ο Γκραφ, ο Κουλσακ και η Ραντα αναζητησαν τον Ντουμελ, τον πατερα της κοπελας. Ηταν εκει, στην θεση που ειχε λαβει εξ' αρχης, κουλουριασμενος διπλα σ' εναν βραχο. 
Δεν μπορουσαν να κανουν τιποτα πια γι αυτον, μονο να πιστοποιησουν τον θανατο του. Η Ραντα ξεσπασε σε κλαματα και βρηκε προσωρινη παρηγορια στην αγκαλια του Κουλσακ.
                  =====================================
-'Λυπαμαι πολυ για τον πατερα σου' εκανε ο Γκραφ αγγιζοντας την απαλα στο χερι. Η κοπελα συνεχιζε να συνταρασσεται απο λυγμους, παντα χωμενη στην αγκαλια του Κουλσακ.
-'Τουλαχιστον τωρα ειστε ασφαλεις' ειπε ο Κουλσακ προσπαθωντας να διασκεδασει καπως την κατασταση. 'Ο πατερας σου χαθηκε για να τα καταφερεις εσυ και ολοι οι υπολοιποι' προσθεσε.
-'Δεν υπαρχει τιποτα πια για μενα εδω' ειπε η Ραντα μολις καταλαγιασε λιγο απο το κλαμα. 'Παρτε με μαζι σας. Θελω να ερθω μαζι σας' προσθεσε.
-'Κοιτα, εμεις δεν'... εκανε ο Γκραφ μα δεν προλαβε να ολοκληρωσει.
-'Θελω να ερθω μαζι σας' ειπε η Ραντα. 'Οπουδηποτε αλλου ειναι καλυτερα απο δω'.
-'Ακου' εκανε ο Κουλσακ. 'Θα κανουμε μια συμφωνια. Θα σε παρουμε μαζι μα αν δουμε πως τα πραγματα δυσκολευουν θα σε αφησουμε στον Γκαβαρντα διχως καμια αντιρρηση. Ενταξει' ?
-'Συμφωνοι' ειπε η Ραντα και τα ματια της ελαμψαν.
-'Ελατε, εχουμε δουλειες να κανουμε' παρενεβληθη ο Γκραφ. 
                     ================================
Εθαψαν τον Ντουμελ, τον πατερα της Ραντα και λιγη ωρα μετα βρισκονταν και οι τρεις τους στο Γιζγκαρνοφ. Η κοπελα ειχε εντυπωσιαστει απο το αστροπλοιο ξεχνωντας για λιγο την απωλεια της. Ηταν η πρωτη που ανοιξε την κουβεντα. 
-'Και τωρα τι γινεται' ?
-'Οπως σου εχουμε ηδη εξηγησει ο Τρανγκνα ηταν ο πρωτος, υπολειπονται αλλοι τεσσερεις. Βαση των στοιχειων που εχουμε γι αυτους θα δουμε ποιος ειναι ο πιο κοντινος μας αυτη τη στιγμη και ξεκιναμε. Αν εχεις αλλαξει γνωμη μπορουμε παντα να σε αφησουμε'....
-'Ποιος ειναι λοιπον ο πιο κοντινος' ? τον εκοψε η Ραντα.
Ο Γκραφ με τον Κουλσακ κοιταχτηκαν και χαμογελασαν ο ενας στον αλλο.
-'Καλως ηρθες στο Γιζγκαρνοφ λοιπον κοπελια' εκανε τελικα ο Γκραφ. 'Και για ν' απαντησω στην ερωτηση σου ο επομενος μας στοχος λεγεται Μεκνες'.
-'Τι ξερουμε γι αυτον Γκραφ' ? ρωτησε ο Κουλσακ.
                     =====================================
-'Οι συντροφοι σου τα καταφερνουν μια χαρα Ελλερυ Βαν Ντερ Εις' εκανε ο Ορκοφυλακας. 'Αυτην τη στιγμη αντιλαμβανομαι την απωλεια ζωης ενος απο τους διαφυγοντες ορκους, εκεινου που λεγοταν Τρανγκνα. Ομολογω πως δεν το περιμενα'.
-'Αρκει να ειναι ζωντανοι και οι δυο' μονολογησε ο Ελλερυ.
-'Ειναι και οι δυο μια χαρα, πιστεψε με ' εκανε ο Ορκοφυλακας.
Ο Ελλερυ εβγαλε εναν στεναγμο ανακουφισης.
-'Ξερεις τι κανουν τωρα' ? ρωτησε.
-'Ας συγκεντρωθουμε στα δικα μας θεματα' απαντησε ο Ορκοφυλακας 'κι ας αφησουμε τους δικους σου ν' ασχοληθουν με τα δικα τους' προσθεσε αινιγματικα. 
-'Τελικα ποιο ειναι το επομενο βημα μας' ? ρωτησε ο Αζεμουρ.
-'Ο πλανητης Ωωον' ειπε ο Ορκοφυλακας. 'Εκει θα συναντησουμε τον επομενο που χρειαζομαστε. Την Ρισανι την Διαστικτη'.
                     ================================
-'Διαστικτη' ? εκανε ο Ελλερυ. 'Γιατι την λενε ετσι' ?
-'Το κορμι της Ρισανι ειναι καλυμμενο παντου με χιλιαδες στιγματα που σχηματιζουν οποιες εικονες εκεινη επιθυμει. Αρκει να σκεφτει κατι και αυτοματα τα στιγματα το υλοποιουν πανω στο κορμι της. Ομως δεν ειναι μονο αυτο. Εχει τον πληρη ελεγχο πανω τους, μπορει να τα φερει στην ζωη η να τα χρησιμοποιησει κατα το δοκουν. Αυτο την καθιστα εναν σημαντικοτατο συμμαχο στον αγωνα που δινουμε εναντια στον Μετγκον. Κι εσυ, Ελλερυ Βαν Ντερ Εις, πρεπει να την πεισεις να συμμετασχει. Αρκει να καταφερεις να την πλησιασεις αρκετα και να προλαβεις να της πεις ολα αυτα. Ελαχιστοι ειναι αυτοι που εφτασαν τοσο κοντα της για να μπορουν να καμαρωνουν ακομα πως ζουν'.
-'Με ξερεις τωρα εμενα' εκανε περιπαικτικα ο Ελλερυ. 'Για τα δυσκολα ειμαι' ενω ταυτοχρονα με τον Αζεμουρ κοιτουσαν τον Ορκοφυλακα.
-'Για τα δυσκολα, ναι' εκανε εκεινος. 'Για τ' ακατορθωτα δεν ξερω' προσθεσε.
  

                                      KATERINA MOUSTAKI












                                          Η ΣΚΙΑ ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ










Ο ηχος ηταν τοσο δυνατος που την εκανε να πεταχτει απο το κρεβατι της. Με την καρδια της να χτυπα σαν τρελη και τους παλμους της να εχουν αυξηθει υπερβολικα κοιταξε τριγυρω της. Η αιτια του θορυβου λειτουργησε αμεσα κατασταλτικα. Το παραθυρο στον δεξιο τοιχο, στο βαθος, ειχε ανοιξει διαπλατα και τα φυλλα του ειχαν χτυπησει με δυναμη τον τοιχο. Ακομα και τωρα ηταν ασταθη αφου ο αερας που λυσσομανουσε εξω εμοιαζε να εχει κι αλλα σχεδια γι αυτα. Μια αποτομη αισθηση ψυχους την περιεβαλλε κανοντας την να τραβηξει το σεντονι ακομα πιο πανω της. Εριξε μια ματια στο κομοδινο στ' αριστερα της. Το ψηφιακο ρολοι με τις σμαραγδενιες ενδειξεις εδειχνε πως σε δεκα περιπου λεπτα η ωρα θα ηταν τρεις. Παντα στ' αριστερα της αλλα πολυ πιο κοντα, η θεση διπλα της στο κρεβατι ηταν ακομα αδεια. Κουνησε το κεφαλι της ενω ενα πικρο χαμογελο σχηματιστηκε στο προσωπο της. Αναρωτηθηκε για την χρησιμοτητα ενος τοσο μεγαλου κρεβατιου πια και το χαμογελο μεγαλωσε μαζι με την αισθηση της πικρας. 
'Να μας στοιχειωνει το παρελθον αφου το μελλον ειναι ανυπαρκτο' σκεφτηκε. 
                   ==================================
Στραφηκε προς τα δεξια, στο δικο της κομοδινο αυτη τη φορα. Μολονοτι δεν υπηρχε αναμμενο φως στο δωματιο η πανσεληνος εξω αντικαθιστουσε μια χαρα καθε τεχνητο φως. Κοιταξε τα μπουκαλακια που ηταν αραδιασμενα πανω στο κομοδινο κι ασυναισθητα πηρε ενα στα χερια της. Ηταν αυτο ακριβως που χρειαζοταν. Μπορει τα υπολοιπα μπουκαλακια με τα φαρμακα να ηταν λιαν απαραιτητα και χρησιμα σε αλλες στιγμες της ημερας, ομως τωρα μονο ενα υπνωτικο χαπι θα την βοηθουσε να ξαναπεσει για υπνο. Ηταν ολα συνταγογραφημενα απο σοβαρους κι ευηποληπτους γιατρους που ειχαν ενα και μονο μειονεκτημα. Απαντες ηταν εγκαρδιοι φιλοι του Μαλκολμ, του αντρα της, που θα εκαναν τα παντα για να γινει καλα η Νινα. Οχι πως η Νινα ειχε καποιο συγκεκριμενο προβλημα. Απλα απο τοτε που αρχικα υποψιαστηκε και μετα επιβεβαιωσε πως ο Μαλκολμ την απατουσε με διαφορες ερωμενες κατ' εξακολουθηση τα νευρα της κλονιστηκαν. Οι συνεχεις καυγαδες, οι αντεγκλησεις κι ενιοτε οι βαριες κουβεντες επετειναν το προβλημα για την Νινα. Απο την αλλη, ο Μαλκολμ ηταν μια χαρα.
                     ==================================
Ειχε φτασει στο σημειο να πιστευει πως οι φαρμακευτικες οδηγιες που επρεπε ν' ακολουθησει την χειροτερευαν αντι να της βελτιωσουν την υγεια. Φυσικα οταν μιλησε γι αυτο ανοιχτα στον Μαλκολμ η λυση βρεθηκε αμεσα. Νεα χαπια, πιο ενισχυμενα, για τις παραισθησεις που ειχε.
Ολα αυτα την εξαντλουσαν καθημερινα ολο και πιο πολυ με αποτελεσμα οι ατονιες, οι ημικρανιες, η απωλεια προσανατολισμου κι ενα σωρο αλλα να γινουν αναποσπαστο τμημα της ζωης της. Κοιταξε και παλι το ρολοι που τωρα εδειχνε σχεδον τρεις. Δεν ειχε νοημα να τα σκεφτεται εκεινη τη στιγμη, αυτο που προειχε ηταν να πεσει και παλι για υπνο. Πρωτα βεβαια θα επρεπε να σηκωθει και να σφαλισει το παραθυρο αν δεν ηθελε να εχει αλλες ενοχλησεις στην διαρκεια της νυχτας. Το ματι της επεσε τυχαια στον αριστερο τοιχο που ηταν σχεδον ολοκληρος λουσμενος στο ασημενιο φως του φεγγαριου. Στην γωνια κατω δεξια φαινοταν η σκια των κλαδιων του φοινικα που υπηρχε εξω απο το δωματιο της. Εμεινε για λιγο να παρακολουθει την παλη των κλαδιων με τον αερα που αποτυπωνοταν στον τοιχο κι εκανε να σηκωθει.
                          ==================================
Τοτε ειδε την αλλη σκια στην αριστερη, πανω ψηλα, γωνια του τοιχου. Παραξενο. Το σχημα της εμοιαζε σαν ενος θαλασσιου αστερια με πολυ μικρες ακρες. Αναρωτηθηκε ποιο μπορει να ηταν εκεινο το αντικειμενο που χαρη στο φως του φεγγαριου η σκια του στολιζε τον τοιχο της. Εριξε μια ματια στο δωματιο προσπαθωντας να υπολογισει απο την θεση της σκιας μα κανενα αντικειμενο δεν ειχε σχημα αστερια. Ισως να ηταν κατι απ' εξω, σκεφτηκε κι εκανε να σηκωθει. Και αυτη τη φορα, για διαφορετικο λογο, εμεινε ξαπλωμενη στο κρεβατι. Η σκια του αστερια δεν ηταν σταθερη, εμοιαζε να κινειται αργα μα σταθερα πανω στον τοιχο κινουμενη προς την μερια της σκιας των κλαδιων του φοινικα. Εκεινη τη στιγμη η πτωση ενος κεραυνου, καπου κοντα, την εκανε ν' αναπηδησει βγαζοντας ταυτοχρονα μια κραυγη. Κοιταξε εξω. Συντομα θα ξεσπαγε καταιγιδα κι εκεινη ηταν μονη στο σπιτι. Εστρεψε ξανα το βλεμμα στον τοιχο.
Το μπουκαλακι με τα υπνωτικα χαπια επεσε ασυναισθητα απο το χερι της. Αυτο που εβλεπε απαιτουσε αλλου ειδους χαπια, εκεινα για τις παραισθησεις.
                       ===============================
Η αγνωστη σκια ειχε φτασει στην σκια του φοινικα. Ισως ηταν η κινηση που εκαναν λογω του αερα μα ξαφνικα της δημιουργηθηκε η εντυπωση πως τα κλαδια προσπαθουσαν με καθε τροπο ν' αποφυγουν την επαφη μ' εκεινη τη σκια. Δεν τα καταφεραν. Αυτο που επακολουθησε ηταν εφιαλτικο, για δε τα δεδομενα της Νινα ανατριχιαστικο. Η σκια του αστερια υπερκαλυψε αυτην των κλαδιων και μεσα σε λιγα δευτερολεπτα την απομυζησε. Τωρα υπηρχε μονο εκεινη η αποκοσμη σκια, πιο μεγαλη και οπως διαπιστωσε τρομοκρατημενη η Νινα πιο γρηγορη.
Απο εκει που ηταν μπορουσε να δει λογικα ενα μικρο τμημα του φοινικα απ' εξω απο το δωματιο της οπως ειχε κανει πολλες φορες αλλοτε. Τωρα δεν εμοιαζε να υπαρχει τιποτα εξω.
Προσπαθουσε ακομα να καταλαβει αν ολα αυτα ηταν παραισθησεις του ταραγμενου μυαλου της η πραγματικοτητα οταν μια νεα σκια επεσε πανω στον τοιχο. Το τραπεζακι με τις δυο καρεκλες στο μεσον του δωματιου της απεικονιζοταν τωρα στον αριστερο τοιχο. Ενα κυμα ανειπωτου πανικου ηρθε απο το πουθενα και κατελαβε καθε γωνια του μυαλου της.
                          =================================
Μολις η εξωπραγματικη εκεινη σκια αγγιξε αυτην του τραπεζιου με τις καρεκλες τ' αντικειμενα απλα εξαφανιστηκαν απο το δωματιο σαν να μην ειχαν υπαρξει ποτε. Οσο προσπαθουσε να βρει μια λογικη εξηγηση τοσο ενοιωθε το μυαλο της να γλυστραει σ' ενα σκοτεινο, αβυσσαλεο κενο.
Ενστικτωδως κοιταξε το ψηφιακο ρολοι. Δεν υπηρχε καμια ενδειξη επανω του. Θυμηθηκε πως λειτουργουσε με μπαταρια και ρευμα. Αυτην τη στιγμη ηταν συνδεμενο με το ρευμα αρα...
Απλωσε το χερι της στον διακοπτη του ηλεκτρικου πανω απο το κρεβατι της. Οσες φορες και να τον ανεβοκατεβασε δεν υπηρξε φως. Πανικοβληθηκε ακομα περισσοτερο. Παραδοξως αυτο της εφερε στην επιφανεια και καποιες λογικες σκεψεις. Η σκια εμοιαζε να ζουσε μεσα στο φως του φεγγαριου, επομενως αν με καποιο τροπο αυτο σταματουσε ισως η σκια να χανοταν. Μα πως θα το εκανε αυτο ? Με την πορεια που διεγραφε η σεληνη καποια στιγμη το φως της θα ελουζε ολη την πλευρα στην οποια βρισκοταν και κατ' επεκταση και την ιδια. Πεταχτηκε απο το κρεβατι και κολλησε το κορμι της στον τοιχο πισω της. 
                         ==================================
Το επομενο λεπτο ηταν χρονος πειραματισμου. Ενα μπουκαλακι με φαρμακα βρεθηκε να διασχιζει τον αερα μα δεν εφτασε ποτε σε καποιον προορισμο. Μολις η σκια του αποτυπωθηκε στον τοιχο μια προεκταση του αστερια το ειχε ηδη ενσωματωσει με αποτελεσμα το αντικειμενο να εξαφανιστει δια παντος. Μια ατζεντα στο κομοδινο της ειχε την ιδια τυχη. Εστρεψε το βλεμμα της και παλι στην σκια στον τοιχο. Ειχε αυξησει τις διαστασεις της απο το αρχικο της μεγεθος και η αισθηση που ειχε ηταν πως ειχε αυξησει και την ταχυτητα της. Μια φωνουλα λογικης της ουρλιαζε να σταματησει να την τροφοδοτει με σκιες αν ηθελε ν' αποφυγει την πληρη γιγαντωση της. Οση ωρα προσπαθουσε να επεξεργαστει τα γεγονοτα που εκτυλισσονταν μπροστα της το χαλακι που ειχε μπροστα απο το κρεβατι της επεσε κι αυτο θυμα της ακορεστης πεινας της σκιας. Συνειδητοποιησε πως η μονη της ελπιδα ηταν να επιστρεψει εγκαιρα ο Μαλκολμ απ' οπου ηταν και να την βοηθουσε. Δεν ειχε ιδεα τι ωρα θα γυρνουσε, συνηθως οταν εκεινος επεστρεφε η Νινα κοιμοταν. Ενα δευτερο, πιο εντονο κυμα πανικου την σαρωσε.
                   =======================================
Ξαφνικα το φως εξαφανιστηκε και μαζι μ' αυτο χαθηκε και η σκια. Δεν υπηρχε πια τιποτα στον τοιχο. Το ταραγμενο της μυαλο κατορθωσε να βρει την σωστη ερμηνεια για το γεγονος. Καποιο συννεφο ειχε προσωρινα καλυψει το φως του φεγγαριου αλλα θα διαρκουσε αρκετα για να προλαβει να διασχισει το δωματιο ? Η πρωτη εντολη που εδωσε στα ποδια της για να κινηθουν αγνοηθηκε, η δευτερη βρηκε ανταποκριση. Πολυ προσεκτικα αρχισε να βαδιζει προς την αλλη μερια του δωματιου. Για μια στιγμη πιστεψε πως θα τα καταφερνε, ηταν τοσο κοντα. Η σταδιακη επανεμφανιση του φωτος την εκανε να οπισθοχωρησει πανικοβλητη. Ισως το επομενο συννεφο να διαρκουσε περισσοτερο, ισως την δευτερη φορα να τα καταφερνε. Δυστυχως το φως οχι μονο ειχε επανακαμψει για τα καλα αλλα ειχε πλησιασει ακομα περισσοτερο. Μολις τωρα αγγιζε την ακρη του κρεβατιου της με το αναμενομενο αποτελεσμα. Ειχε κολλησει ξανα πισω στον τοιχο με τα μονα αντικειμενα αριστερα και δεξια της να ειναι τα δυο κομοδινα. Ενοιωσε τα ποδια της να λυγιζουν και σωριαστηκε στο πατωμα.
                          ===================================
Μια απροσδοκητη γαληνη απλωσε αποτομα τα διχτυα της και την κατελαβε εξ' ολοκληρου. Η αισθηση του ν' αφεθει στο μοιραιο λειτουργησε σαν βαλσαμο στο κατακερματισμενο μυαλο της. Η επιπονη προσπαθεια ν' αποφυγει το μοιραιο την εξαντλουσε περισσοτερο απ' την απλη αποδοχη. Καταλαβαινε πως δεν υπηρχε τροπος να γλυτωσει μα αυτο που την ενδιεφερε πια ηταν ο τροπος με τον οποιο θα συνεβαινε αυτο. Τρομοκρατημενη, ουρλιαζοντας σε μια γωνια, παρακαλωντας για μια βοηθεια που δεν υπηρχε πουθενα ? Σηκωθηκε αποτομα ορθια.
Οτι και να ηταν αυτος ο εφιαλτης που βρισκοταν στον τοιχο του δωματιου της δεν θα του εδινε αυτη την ικανοποιηση. Το τρεμουλο που ενοιωθε στα ποδια εξαφανιστηκε ως δια μαγειας. 
Εκανε δυο βηματα μπροστα και σταματησε λιγα εκατοστα απο την ακρη της δεσμης του φωτος. Σε ελαχιστα δευτερολεπτα αυτο το φως θα την ειχε αγγιξει. Εριξε μια τελευταια ματια στην σκια που συνεχιζε ν' αναδευεται στον τοιχο και προχωρησε ακομα ενα βημα. Τωρα πια ηταν ολοκληρη λουσμενη μεσα στην φεγγαραδα που υπηρχε στο δωματιο.
                         ===================================
Αυτη η τελευταια τροφη ηταν διαφορετικα απο τις αλλες, το ενοιωθε. Δεν ηταν μονο το μεγεθος η η ταχυτητα που παρουσιασαν αποτομη βελτιωση αλλα ειχε προστεθει κατι ακομα που δεν μπορουσε να καταλαβει τι ηταν. Για πρωτη φορα η εννοια σκεψη επισκεφθηκε την σκια. Αλλη μια τροφη αυτου του βεληνεκους ισως της εδινε την δυνατοτητα ν' αποκολληθει απο εκει που ηταν φυλακισμενη, ισως ν' αποκτουσε δικη της υποσταση. Το πληθος των πρωτογνωρων εμπειριων που την κατεκλυζαν διεκοψε ενας θορυβος σε σχετικα κοντινη αποσταση. Εμεινε ακινητη περιμενοντας. Ο Μαλκολμ ανοιξε την πορτα του δωματιου και κοντοσταθηκε. Τι συνεβαινε εδω ? Που ειχαν παει ολα τα επιπλα ? Που ηταν η Νινα ? Ο θορυβος απο τα παντζουρια που χτυπουσαν στο φυσημα του αερα του τραβηξε την προσοχη. 
'Αυτη η γυναικα πια ηταν ανικανη ακομα και για το πιο απλο' σκεφτηκε.
Βαδισε προς το παραθυρο περπατωντας μεσα στο ασημι φως του ολογιομου φεγγαριου μουρμουριζοντας ακαταληπτα. Δεν καταφερε ουτε καν να το ακουμπησει. 








                                                                   ΤΕΛΟΣ




  
  

                               Ο ΟΡΚΟΣ ΠΟΥ ΔΡΑΠΕΤΕΥΣΕ

                                                   ΚΕΦΑΛΑΙΟ 27

Το χτυπημα του Μπονθα με το ποδι θα μπορουσε ν' αποβει μοιραιο για τον Αζεμουρ αν δεν διεθετε εκπληκτικες ικανοτητες μαχης. Την στιγμη που τα νυχια του πλασματος κατευθυνονταν πανω του με σκοπο να τον διαμελισουν, ο Αζεμουρ με την φορα που ειχε ηδη σερνοταν στο κακοτραχαλο εδαφος περνωντας κατω ακριβως απο το Μπονθα. Ταυτοχρονα, χρησιμοποιωντας το χερι του, ειχε υψωσει καθετα το ενα απο τα σπαθια που κρατουσε φροντιζοντας να το μπηξει στην κοιλια του κτηνους. Η λεπιδα ξεσχισε τις σαρκες του Μπονθα κατα μηκος επιτρεποντας στα εσωτερικα του οργανα να χυθουν πανω στο εδαφος. Οταν δεν υπηρχε αλλη σαρκα να κουρελιασει η λεπιδα του ο Αζεμουρ πεταχτηκε ορθιος και γυρισε προς το τραυματισμενο Μπονθα. Το τελευταιο, εκανε λιγα βηματα κι επεσε μπρουμυτα στο εδαφος μην εχοντας πια δυναμεις για να το κρατησουν ορθιο. Μ' ενα σαλτο ο Αζεμουρ βρεθηκε στην πλατη του κι εμπηξε και τις δυο λεπιδες στην βαση του πτηνομορφου κεφαλιου του Μπονθα που πραγματοποιησε μερικες σπασμωδικες κινησεις πριν πεθανει. 

                  =====================================

Ο Αζεμουρ εστρεψε την προσοχη του στους δυο επισκεπτες. Οι συντροφοι του ηταν καλα οπλισμενοι, ειχαν αντιμετωπισει πολλες φορες τα Μπονθα, ηξεραν τι επρεπε να κανουν για να τα εξοντωσουν. Ομως οι νεοφερμενοι ηταν αοπλοι, απ' οσο ο Αζεμουρ ειχε προλαβει να δει. 

Ετοιμαστηκε να προστρεξει προς βοηθεια τους μα σταματησε αποτομα. Αυτο που εβλεπε δεν το ειχε αντικρυσει ποτε πριν. Τα Μπονθα τους πλησιαζαν μεχρι μια αποσταση και μετα στραφηκαν στους υπολοιπους. Σαν κατι να τα κραταγε πισω, σαν κατι να φοβοντουσαν.

Αυτο ηταν παντελως αφυσικο. Τα Μπονθα δεν εκαναν διακρισεις οταν επρεπε να φανε. Ομως εδω αδιαφορουσαν για την πιο ευκολη λεια που θα ειχαν ποτε πιασει κι επελεγαν να εμπλακουν σε μαχη θανατου με τους συντροφους του. Εχοντας πια βεβαιωθει πως οι δυο επισκεπτες δεν κινδυνευαν ο Αζεμουρ εστρεψε αλλου την προσοχη του. Διαβασε γρηγορα το ποιος ειχε την περισσοτερη αναγκη για βοηθεια και βγαζοντας μια κραυγη ορμησε προς τα κει.

Καθε δευτερολεπτο που καθυστερουσε μπορουσε ν' αποβει μοιραιο.

               ======================================

Αργησε. Το ραμφος του Μπονθα χωθηκε με τετοια δυναμη στο στηθος ενος απο τους συντροφους του που κυριολεκτικα περασε απο μεσα και βγηκε απο την αλλη μερια. Ενεργωντας ενστικτωδως περισσοτερο παρα βαση σχεδιου εκμεταλλευτηκε την θεση του κεφαλιου του Μπονθα και μ' ενα συντριπτικο χτυπημα με το σπαθι του του εκοψε. Το πτωμα του συντροφου του, κουβαλωντας το κομενο μερος του κεφαλιου του Μπονθα επεσε στο εδαφος νεκρο ενω το ακεφαλο Μπονθα αφου τρικλισε μερικες φορες απωλεσε ισορροπια και σωριαστηκε νεκρο.

Κοιταξε τριγυρω προσπαθωντας να εκτιμησει την κατασταση. Τρια Μπονθα ηταν νεκρα και δυο απο την ομαδα του. Το προβλημα ηταν πως σιγουρα θα εμφανιζονταν περισσοτερα Μπονθα ενω οι ιδιοι δεν θ' αυξαιναν σε αριθμο. Εκεινη τη στιγμη ενιωσε κατι να τον αγγιζει στο χερι.

-'Βαλτους μεσα στο οχημα' ειπε με μια αποκοσμη γαληνη ο Ορκοφυλακας. 'Βαλτους μεσα τωρα'.

Ενστικτωδως και παλι ο Αζεμουρ υπακουσε. Με τα δυο σπαθια του να σχιζουν τον αερα εδωσε τον απαραιτητο χρονο στην υπολοιπη ομαδα να φθασει στην πορτα του οχηματος.

                       =====================================

Προτελευταιος μπηκε ο Ελλερυ και ο Αζεμουρ σταθηκε στην πορτα προσπαθωντας να δωσει χρονο στον φιλο του να προλαβει να μπει μεσα κι αυτος. Τον ειδε που κωλυσιεργουσε κι ετοιμαστηκε να του φωναξει μα τιποτα στο συμπαν δεν τον ειχε προετοιμασει γι αυτο που επακολουθησε. Διχως διαθεση απειλης  η επικειμενης επιθετικοτητας τα εναπομειναντα ζωντανα Μπονθα πλησιασαν την αλλοκοτη, μαυροφορεμενη μορφη και σχηματισαν εναν κυκλο γυρω της. Μετα, κι αυτο ηταν το σημειο ακριβως που ο Αζεμουρ κυριολεκτικα μαρμαρωσε, ξαπλωσαν στο εδαφος υπακουα και πειθηνια. Για λιγα δευτερολεπτα το σκηνικο δεν ειχε αλλαξει δινοντας τον χρονο στον Αζεμουρ να τσιμπηθει αρκετες φορες για να σιγουρευτει πως δεν ηταν ονειρο οτι εβλεπε. Ποτε πριν τα Μπονθα, και για κανεναν, δεν ειχαν αντιδρασει ετσι.

Το αφυσικο σκηνικο ειχε και συνεχεια. Η μορφη χτυπησε ελαφρα ενα μπαστουνι που κρατουσε, τα Μπονθα σηκωθηκαν απο το εδαφος κι αγνοωντας παντελως οτιδηποτε σκορπισαν σε διαφορετικες κατευθυνσεις με ηρεμες κινησεις. 

                      =================================

Σε ολη την διαδρομη μεχρι την επιστροφη στις εγκαταστασεις της εταιρειας ο Αζεμουρ δεν εκανε καμια νυξη για οτι ειχε δει. Οταν εφτασαν οι τρεις τραυματιες μεταφερθηκαν αμεσα στο ιατρικο τμημα για να τους παρασχεθουν οι πρωτες βοηθειες ενω ο Αζεμουρ πηγε να δωσει αναφορα στον γενικο υπευθυνο ασφαλειας. Εκει, τα ειπε ολα παραλειποντας να κανει οποιαδηποτε μνεια στο τελευταιο περιστατικο. Η εντολη που του δοθηκε ηταν να φερει μεσα τους επισκεπτες και μετα ν' απομακρυνθει.

Ο Ελλερυ απαντησε σε οτι τον ρωτησαν εξηγωντας πως δεν ηταν αγοραστες ουρμπανιου ουτε ηθελαν κατι απο την εταιρεια. Αυτο που αναζητουσαν ηταν να συναντηθουν με τον Αζεμουρ. 

Ο γενικος υπευθυνος ασφαλειας συννενοηθηκε με τον προισταμενο του και κατεληξαν και οι δυο στο συμπερασμα πως οι δυο επισκεπτες δεν ειχαν διαπραξει καποια παρανομια. Ετσι τους αφησαν ελευθερους με την επισημανση πως δεν θα μπορουσαν να τους διαθεσουν αντρες για την ασφαλεια τους μεχρι να φθασουν εκει που ηταν το αστροπλοιο τους.

                       ==================================

Ο Ελλερυ τους ευχαριστησε σημειωνοντας πως δεν θα χρειαζοταν κατι τετοιο κι αναζητησε τον Αζεμουρ. Τον βρηκε να καθεται στην αιθουσα ψυχαγωγιας. Του εξηγησε τον λογο για τον οποιον τον εψαχναν και τι ηθελαν απ' αυτον. Για λιγο ο Αζεμουρ εμεινε σιωπηλος.

-'Ο Μετγκον' ? ειπε. 'Παντα νομιζα πως αυτο το ονομα ανηκε σ' ενα παραμυθι. Και μου λες πως ειναι πραγματικος και σκοπευει να κανει ολα αυτα' ?

Ο Ελλερυ κουνησε καταφατικα το κεφαλι του.

-'Ποιος αλλος ειναι μαζι σας' ? ρωτησε ο Αζεμουρ.

-'Αυτη τη στιγμη ειμαστε οι τρεις μας' απαντησε. 'Μα χρειαζομαστε κι αλλους'.

Ο Αζεμουρ πηρε τον χρονο του για να σκεφτει.

-'Ποιος ειναι αυτος μαζι σου' ? ρωτησε. 'Δεν εχω δει ποτε καποιον σαν κι αυτον' προσθεσε.

-'Και ισως να μην δεις ποτε ξανα' εκανε ο Ελλερυ. ' Ολα στην ωρα τους' συμπληρωσε.

Ο Αζεμουρ σηκωθηκε και βηματισε για λιγο στο δωματιο.

                =====================================

-'Για να πω την αληθεια' αρχισε 'ειχα αρχισει να βαριεμαι εδω και καποιον καιρο. Δεν λεω, τα χρηματα ειναι πολυ καλα αλλα η δραση καταντησε μοτονη, βαρετη και προβλεψιμη. Οτι ειχαμε να μαθουμε για τα Μπονθα τα μαθαμε, οτι τροποι αντιμετωπισης τους που ηταν δυνατοι εχουν χρησιμοποιηθει. Καθε μερα πανομοιοτυπη με την προηγουμενη και καθε επομενη διχως καποια διαφοροποιηση. Εσεις ησασταν το πρωτο κατι διαφορετικο εδω και πολυ καιρο. Θα ηθελα κατι αλλο, με περισσοτερη συγκινηση, περισσοτερη δραση, με καταλαβαινεις' ?

Ο Ελλερυ κουνησε καταφατικα το κεφαλι του.

-'Βεβαια, δεν ειχα κατι τετοιο στο μυαλο μου οταν λεω πως αναζητουσα κατι νεο και φρεσκο, ομως βλεπω πως ενδεχομενως αυτη θα ειναι η μονη μου εναλλακτικη ισως για πολυ καιρο. Να προσθεσω σ' ολα αυτα πως η αισθηση πως μπορει να συναντηθω με καποιον που μονο σε ιστοριες εχω ακουσει και παντα πιστευα πως ειναι πλασμα της φαντασιας ειναι ενα επιπλεον κινητρο για να ερθω μαζι σας και να σας βοηθησω στον σκοπο σας' κατεληξε.

                     ===================================

Ολα εγιναν σχετικα γρηγορα. Ο Αζεμουρ δηλωσε παραιτηση, πληρωθηκε για τις υπηρεσιες του μεχρι εκεινο το χρονικο σημειο, χαιρετησε τους φιλους και συμπολεμιστες του και μαζεψε τα λιγοστα υπαρχοντα του. Συντομα οι τρεις τους ειχαν αφησει πισω τις εγκαταστασεις της εταιρειας  κι απομακρυνονταν πεζη με προσεκτικο βημα. Ο Αζεμουρ ειχε πολλα να ρωτησει την μυστηριωδη μορφη που ηταν μαζι με τον Ελλερυ μα ηξερε πως δεν ηταν ακομα η ωρα.

-'Που ειπαμε πως βρισκεται το αστροπλοιο σας' ? ρωτησε.

-'Ποιο αστροπλοιο' ? εκανε δηθεν απορημενα ο Ελλερυ. 'Δεν υπαρχει αστροπλοιο'.

-'Δεν υπαρχει....' ψελλισε ο Αζεμουρ. 'Μα καλα, πως...Θελω να πω'....

-'Υπαρχουν πολλοι τροποι να ταξιδευεις φιλε μου' ειπε ο Ορκοφυλακας σπαζοντας αλλη μια φορα φορα την σιωπη του. 'Πολλοι περισσοτεροι' συνεχισε αινιγματικα.

Ο Αζεμουρ κοιταξε τον Ελλερυ περιμενοντας ισως κατι περισσοτερο απ' οτι ειχε ακουσει.

Ο Ελλερυ εκανε μια χειρονομια που δηλωνε υπομονη.

                 ======================================

Το σκηπτρο χτυπησε με δυναμη το εδαφος κι ενα αποκοσμο φως τους τυλιξε και τους τρεις. Οταν το φως χαθηκε μαζι ειχαν χαθει κι εκεινοι. Ο Αζεμουρ κοιταξε ολογυρα και τρομαξε. Βρισκονταν πανω σ' εναν αστεροειδη που ταξιδευε με ασυλληπτη ταχυτητα διασχιζοντας το συμπαν. Πριν ακομα συνελθει εντελως ο Ορκοφυλακας ειχε παρει παλι τον λογο.

-'Πρεπει να βιαστουμε' ειπε. 'Νοιωθω πως ο Μετγκον κινειται πιο γρηγορα απο μας. Ο χρονος ειναι πολυτιμος και δυστυχως δεν εχουμε πολυ απ'αυτον στην διαθεση μας'.

-'Ξερεις που βρισκεται ο Μετγκον αυτη τη στιγμη' ? ρωτησε ο Αζεμουρ.

-'Με τον ιδιο τροπο που συντομα κι αυτος θα μπορει να νοιωσει την δικη μου παρουσια'.

Ο Αζεμουρ στραφηκε αλλη μια φορα στον Ελλερυ.

-'Μην κοιτας εμενα' εκανε ο Ελ. 'Κι εγω βρισκομαι ακομα στο σταδιο της εκμαθησης'.

-'Ωραια. Τι κανουμε απο δω και περα' ? ρωτησε ο Αζεμουρ.

-'Παμε στον επομενο' ειπε ο Ορκοφυλακας χτυπωντας και παλι το σκηπτρο του.

                        ==================================

-'Ναι φιλε μου, σε νοιωθω' ψιθυρισε ο Μετγκον στ' αστρα που λαμπυριζαν απο πανω του. 'Σε νοιωθω απο την στιγμη που εγκατελειψες την κρυψωνα σου στο αγνωστο συμπαν. Ηταν κατι που θα γινοταν αργα η γρηγορα, το ηξερες. Ακομα δεν μπορω να ξερω ακριβως που βρισκεσαι η τι προσπαθεις να κανεις μα οι δυναμεις μου σταδιακα αυξανονται και πολυ συντομα δεν θα μπορεις να μου κρυφτεις. Και τοτε θα λυσουμε μια και καλη τους λογαριασμους μας. Λογαριασμους που εχω μαζι σου και με ολους τους υπολοιπους που μου συμπεριφερθηκαν μ' αυτον τον τροπο, λογαριασμοι που θα σημανουν τον θανατο ολων σας.

Βλεπεις καποτε φοβηθηκατε τον Μετγκον τον ανθρωπο, τον φοβηθηκατε τοσο πολυ που κανατε τα παντα για να τον ξεφορτωθειτε. Αποτυχατε. Κι εσυ και οι αλλοι.

Αλλα πες μου, αναρωτηθηκες ποτε αν αποτυχατε να σταματησετε τον Μετγκον τον ανθρωπο πως θα μπορεσετε ποτε να με σταματησετε τωρα ?  Τωρα που συντομα η ανθρωπινη υποσταση μου θα ειναι παρελθον και θα ειμαι πια ο Μετγκον ο Θεος, τι μπορειτε να κανετε' ? 

  

  

                                            ΧΡΗΣΤΟΣ ΣΑΛΜΑΣ

    ΜΙΑ ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ΠΟΥ ΑΓΝΟΗΘΗΚΕ

Ενα τελευταιο ποτο θα επινε ακομα και μετα θα επεστρεφε στο γιωτ του. Το πρωι θα σαλπαριζε νωρις και ηθελε να ειναι ξεκουραστος και σε πληρη νηφαλιοτητα. Ηταν η πρωτη φορα που περνουσαν απο κεινα τα μερη και ηθελε ν' απολαυσει την διαδρομη. Εκανε νοημα στον σερβιτορο για το ποτο κι εστρεψε το βλεμμα του και παλι στην γυναικα που καθοταν στο μπαρ. Ηταν πραγματικα εντυπωσιακη, μ' ενα φλογατο κοκκινο μαλλι που αγκαλιαζε τους ωμους της ντυμενη μ' ενα φινο γαλαζιο φορεμα που κολακευε καθε σημειο του κορμιου της. Προφανως ολα αυτα τα στοιχεια ηταν και ο λογος που ο αντρας διπλα της οχι μονο δεν ελεγε να φυγει αλλα εμοιαζε ν' αποκτα θαρρος που κανεις δεν φαινοταν να του ειχε παραχωρησει. Απο τις κινησεις της μπορουσε να καταλαβει πως ειχε απηυδησει απο την παρουσια του ενοχλητικου μα προφανως δεν ειχε τροπο να τον ξεφορτωθει ευγενικα. Της επιασε το χερι, εκεινη προσπαθησε να το τραβηξει ανεπιτυχως κι αυτο ηταν το εναυσμα για τον Λουιτζι Μαζαρι που αποφασισε να επεμβει αμεσα. Σηκωθηκε απο την καρεκλα του και βαδισε προς το μπαρ.

                  ==================================

Οι προτροπες του Λουιτζι να σταματησει να ενοχλει εφεραν ακριβως το αντιθετο αποτελεσμα αφου ο αγενεστατος θαμωνας ξεκινησε ενα ακατασχετο υβρεολογιο. Το θεμα διευθετηκε αμεσα μολις ο Λουιτζι εκανε νοημα στους δυο απο τους πεντε αντρες του πληρωματος του που τον συνοδευαν παντου να πλησιασουν το μπαρ. Η λογικη κυριαρχησε στο μυαλο του αναγωγου αφου σταθμιζοντας τις νεωτερες εξελιξεις μουρμουρισε κατι ακαταληπτο κι απομακρυνθηκε.

Ο Λουιτζι γυρισε προς την εντυπωσιακη γυναικα κι εκανε νευμα με το χερι του δειχνοντας το τραπεζι που καθοταν. Εκεινη αμφιταλαντευτηκε για λιγο μα σηκωθηκε απο το μπαρ στηριζομενη στο χερι που της προσεφερε ο Λουιτζι και βαδισαν μαζι για το τραπεζι.

Αφου παρηγγειλε ενα μπουκαλι σαμπανια στραφηκε προς την γυναικα.

-'Λουιτζι Μαζαρι' συστηθηκε. 'Χαρα μου που σας γνωριζω εστω και κατω απ' αυτες τις συνθηκες' ειπε ενω ταυτοχρονα γεμιζε το ποτηρι της με το ακριβο υγρο. 'Καποιοι ανθρωποι δυστυχως δεν αντιλαμβανονται τα ορια τους' συμπληρωσε.

                    ================================

-'Μολπη' απαντησε η γυναικα χαμογελωντας κι αποκαλυπτοντας μια τελεια σειρα καταλευκης  οδοντοστοιχιας. 'Ευτυχως που παρεμβηκατε εγκαιρα, ειλικρινα δεν ηξερα τι να κανω'.

Ο Λουιτζι ξεχασε το πρωινο σαλπαρισμα και το οριο του ενος τελευταιου ποτου που ειχε θεσει στον εαυτο του. Η συζητηση μ' αυτην την θεσπεσια γυναικα τον ειχε συνεπαρει. Οσο προχωρουσε η ωρα τοσο σαγημευοταν απο την ευφυια της, το γελιο της, τις κινησεις της.

Μα κι αυτη φαινοταν να διασκεδαζει αφανταστα με την παρεα του. Περνουσαν απο την μια συζητηση στην αλλη και εμοιαζαν σαν παλιοι, καλοι φιλοι που ειχαν βρεθει ξανα μετα απο καιρο. Η ωρα προχωρουσε, ο χρονος κυλουσε αβιαστα και συντομα το μπουκαλι με την σαμπανια εφθασε στο τελος του. Ο Λουιτζι εδω και ωρα εψαχνε τα καταλληλα λογια για την προταση που ηθελε να κανει μα δεν ηθελε να παρεξηγηθουν οι προθεσεις του. Το κλιμα που υπηρχε ηταν φανταστικο, δεν ειχε καμια διαθεση να το χαλασει με καποια αστοχια.

Καποια στιγμη που θεωρησε καταλληλη της εκανε την προταση.

                ===================================

-'Εχω πολυ περισσοτερη και πολυ καλυτερη σαμπανια στο γιωτ μου' ειπε μετανοιωνοντας αμεσως μολις το ξεστομισε. 'Θα με συντροφευες σ' ενα τελευταιο ποτο' ?

Ανακουφιστηκε ακουγοντας την αμεση, θετικη της απαντησης. Ειχε φοβηθει πως η προταση του μπορουσε να παρεξηγηθει, ηταν το τελευταιο που ηθελε να συμβει. 

Λιγα λεπτα αργοτερα καθονταν στο πολυτελες σαλονι του γιωτ πινοντας οντως καλυτερη σαμπανια. Το πληρωμα και ο καπετανιος ειχαν αποσυρθει διακριτικα.

-'Μολπη' ειπε ο Λουιτζι. 'Πρωτη φορα ακουω αυτο το ονομα'.

Η Μολπη κουνησε τους ωμους και χαμογελασε. 

-'Οχι πως δεν μ' αρεσει' βιαστηκε να συμπληρωσει ο Λουιτζι ' απλα δεν ειναι ονομα που το συναντας συχνα. Τι συχνα δηλαδη, σχεδον ποτε'.

-'Πολυ ωραιο το γιωτ σου' απαντησε η γυναικα σαν να μην ακουσε ποτε το σχολιο του. 'Πρεπει να κοστιζει μια περιουσια' προσθεσε.

              ===================================

-'Φθηνο δεν το λες' εκανε ο Λουιτζι 'αλλα ειναι η αδυναμια μου. Καθε καλοκαιρι θα με παει εκει που θελω αξιοπιστα. Νομιζω αυτο ειναι που μετραει'.

-'Και που θα σε παει φετος Λουιτζι' ? ρωτησε η Μολπη.

Αρχισε να της λεει απο που ειχε ξεκινησει και που σκοπευε να παει. Του φανηκε καποια στιγμη οταν αναφεροταν στην διαδρομη που θ' ακολουθουσαν πως το προσωπο της χλωμιασε ελαφρα και παραλιγο να της επεφτε το ποτηρι στο δαπεδο μα θα ηταν η φαντασια του.

-'Λοιπον τι λες' ? κατεληξε. 'Δεν ειναι πραγματι σπουδαια η διαδρομη' ?

Η Μολπη εριξε μια ματια τριγυρω της. Μπορει να ηταν η ιδεα του αλλα εμοιαζε ανησυχη.

-'Μπορεις να κλεισεις την μουσικη σε παρακαλω' ? του ειπε.

Ο Λουιτζι υπακουσε. Ενοιωθε πως κατι ειχε αλλαξει μα δεν μπορουσε να καταλαβει αν αυτος ειχε κανει η πει κατι που δεν επρεπε. Ολο το τελειο κλιμα που υπηρχε εμοιαζε ν' απομακρυνεται. Ισως δεν επρεπε να την ειχε καλεσει στο γιωτ, δεν μπορουσε να σκεφτει κατι αλλο.

                   ===================================

-'Λουιτζι' ειπε αφηνοντας το ποτηρι της στο κρυσταλλινο τραπεζι και παιρνοντας ενα πιο σοβαρο κι επισημο υφος 'σε ξερω λιγες ωρες μα ειλικρινα σ' εχω συμπαθησει. Εισαι ενας πραγματικος κυριος, το απεδειξες στο μπαρ, φαινεσαι ακεραιος χαρακτηρας, γενικα αποπνεεις μια καθαροτητα και ειλικρινεια στις λεξεις και στις πραξεις σου που σε καθιστουν αυτοματα συμπαθη φανταζομαι οχι μονο σ' εμενα αλλα και στους αλλους. Ξερω ακομα πως αυτο που θα σου ζητησω μοιαζει τρελο, ειδικα απο την στιγμη που δεν μπορω να σου αποκαλυψω το γιατι μα θελω να με ακουσεις και να μ' εμπιστευτεις. Νομιζεις πως μπορεις να το κανεις' ?

Ο Λουιτζι ειχε μεινει αποσβολωμενος. Δεν ηξερε τι περιμενε ν' ακουσει αλλα σιγουρα δεν ηταν αυτο. Κοιταξε την Μολπη. Του εμοιαζε οντως αναστατωμενη.

-'Δεν καταλαβαινω' ειπε στο τελος. 'Τι θελεις να μου ζητησεις' ?

-'Μην ακολουθησεις την διαδρομη που εχεις προγραμματισμενη αυριο' ειπε η Μολπη. 'Αλλαξε ροτα, πηγαινε οπου αλλου θελεις μα ακυρωσε το αυριανο σου δρομολογιο'.

                ===================================

-'Τωρα ειναι που δεν καταλαβαινω τιποτα' εκανε ο Λουιτζι μην περιμενοντας ν' ακουσει κατι τετοιο. 'Για ποιο λογο ? Συμβαινει κατι' ?

-'Σου ειπα πως δεν μπορω να σου αποκαλυψω' εκανε η Μολπη. 'Απλα εμπιστεψου με. Ξερω πως αυτο που σου ζηταω ειναι πολυ αλλα δεν μπορω να σου πω τιποτα περισσοτερο. Ισως να εχω ηδη υπερβει τα εσκαμμενα, καλυτερα θα ειναι να φυγω' προσθεσε και σηκωθηκε.

Η αληθεια ηταν πως ο Λουιτζι δεν ειχε καποια κρυφη σκεψη σχετικα με την περαιτερω εξελιξη της βραδιας, αν επρεπε ομως να κανει μια επιλογη για το πως θα κατεληγε η νυχτα, αυτη ηταν η μοναδικη επιλογη που ουτε καν περνουσε απο το μυαλο του.

-'Καταλαβαινω' εκανε 'δεν μπορεις να μου πεις, τουλαχιστον κατσε λιγο ακομα'.

Η Μολπη γυρισε και τον κοιταξε. Τον πλησιασε και του εδωσε ενα απαλο φιλι στα χειλη. 

-'Αλλαξε διαδρομη Λουιτζι, μην πας απο κει που σχεδιαζεις'. Διχως να περιμενει ν' ακουσει οτιδηποτε, εκανε μεταβολη και με βιαστικες κινησεις κατεβηκε απο το σκαφος.

                   =================================

Ηταν η εικοστη φορα που ρωτουσε τον καπετανιο αν υπηρχε καποιο προβλημα οιασδηποτε υφης πανω στη σχεδιασμενη διαδρομη που ακολουθουσαν με αποτελεσμα ο τελευταιος ν' αρχισει να εκνευριζεται. Η κατ' επαναληψη αρνητικη του απαντηση καθησυχασε προσωρινα τον Λουιτζι, ομως τα λογια της Μολπης δεν εφευγαν απο το μυαλο του. Πως ειχε εξελιχθει ετσι απροοπτα η βραδια ? Ολα εμοιαζαν μια χαρα στην αρχη αλλα απο ενα σημειο και μετα η τροπη που ειχε παρει η νυχτα ηταν επιεικως απογοητευτικη. Ατενιζε την θαλασσα με τα λογια της ακομα ν' αντηχουν στα αυτια του. Ακολουθουσαν την πορεια που ειχαν σχεδιασει, τιποτα προβληματικο δεν φαινοταν στον οριζοντα. Σε λιγο θα εφταναν σ' ενα ερημονησι, θα το παρακαμπταν και σε 3 ωρες θα ηταν στον προορισμο τους. Φυσαγε και ξεφυσαγε οταν του φανηκε πως ακουσε κατι σαν μελωδια να φτανει στ' αυτια του. Οχι, δεν προερχοταν μεσα απο το σκαφος, εμοιαζε σαν να ερχεται απο καπου μακρια. Την δεδομενη στιγμη εμοιαζε με ψιθυρο, οσο ομως προχωρουσαν γινοταν πιο εντονο και καθαρο.

                     ==================================

Διαπιστωσε πως ο καπετανιος ειχε βαλει ροτα προς το μερος που ακουγοταν η μελωδια. Οχι μονο δεν ειχε προβλημα μ' αυτο, τουναντιον τον ειχε προλαβει οριακα πριν του το ζηταγε ο ιδιος. Η μουσικη μελωδια εμοιαζε να ερχεται απο το ερημονησι μα δεν μπορουσε ακομα να καταλαβει τι ηταν η ποιος την παρηγαγε. Ολοι οι επιβαινοντες πια ειχαν κυριευτει απο μια μανια να φτασουν οσο μπορουσαν πιο γρηγορα στην πηγη της μελωδιας. Το γιωτ αφημενο στην τυχη ειχε πορεια προς τα βραχια. Διχως να κοψει ταχυτητα επεσε με δυναμη πανω τους και τσακιστηκε. Ο Λουιτζι και το πληρωμα κατεληξαν στα βραχια τραυματισμενοι, αλλοι περισσοτερο κι αλλοι λιγοτερο. Τοτε, πλημμυρισμενος στα αιματα την ειδε.

Τον πλησιασε, γονατισε και του χαιδεψε απαλα το μαγουλο. Στα ματια της υπηρχε μια απροσδιοριστη θλιψη που ο Λουιτζι δεν μπορουσε να εξηγησει.

-'Γιατι δεν με ακουσες' ? ψιθυρισε 'γιατι' ? 

Αμεσως μετα ορμησε πανω του και τον κατασπαραξε πριν ο Λουιτζι προλαβει να πει κατι.

                  =================================

Δεν ηταν συνηθισμενο για μια Σειρηνα να προσπαθει να σωσει καποιον αντι να τον παρασυρει στην θανασιμη παγιδα της μεσω του σαγηνευτικου τραγουδιου της. Αυτος ηταν και ο λογος που η Μολπη τα ειχε ακουσει απο τις αδελφες της. Ισως ολα αυτα να ειχαν νοημα αν ο Λουιτζι την εμπιστευοταν κι αλλαζε την ροτα του. Απο την στιγμη που δεν το εκανε η Μολπη επρεπε με την σειρα της να κανει αυτο που ηταν στην φυση την δικη της και των αδελφων της. Να παρασυρουν ναυτικους στο ερημονησι και μετα να τους τρωνε ζωντανους. Ηταν μια καταρα απο την οποια δεν μπορουσαν να δραπετευσουν, ηταν αυτο που επρεπε να κανουν.

Εκατσε σ' ενα βραχακι με το πανεμορφο προσωπο της κατακοκκινο απο το αιμα του Λουιτζι. Αυτη ηταν η πρωτη φορα που αισθανοταν περιεργα εχοντας επιτελεσει το εργο της. Ισως να ειχε μαλακωσει, ισως ο Λουιτζι να ηταν μια μοναδικη περιπτωση, δεν ηξερε. Το μονο που γνωριζε ηταν πως σε λιγα βραδια ηταν παλι η σειρα της να βγει στην ξηρα και να πεισει αφελεις κι ανυποψιαστους ναυτικους ν' ακολουθησουν μια συγκεκριμενη θαλασσια διαδρομη.

                                                                 ΤΕΛΟΣ

  

                            Ο ΟΡΚΟΣ ΠΟΥ ΔΡΑΠΕΤΕΥΣΕ










                                                    ΚΕΦΑΛΑΙΟ 26










-'Τι ειναι εδω ? Που βρισκομαστε' ? ρωτησε ο Ελλερυ ριχνοντας μια ματια στο ζοφερο τοπιο που υπηρχε. 'Δεν νομιζω να εχω ξαναδει κατι τοσο εφιαλτικο οσο αυτο στη ζωη μου'.
Στεκονταν στην κορυφη ενος λοφου με ανωμαλο εδαφος που μπορουσε να καταστρεψει τις πλεον ανθεκτικες μποτες μεσα σε λιγα λεπτα. Δεν υπηρχε ιχνος πουθενα χλωριδας η πανιδας ενω μια εντονη οσμη ενοχλουσε τα ρουθουνια του Ελλερυ. Ο ουρανος κρεμοταν απο πανω τους σκοτεινος κι απειλητικος, σαν να περιμενε να κανουν κατι για να τους καταπιει. Στο βαθος αλλεπαλληλες αστραπες αυλακωναν τον αερα ενω διασπαρτοι στροβιλοι αγνωστου υφης δυναστευαν οτι υπηρχε στην επιφανεια του εδαφους. Το χτικιαρικο, ξεθωριασμενο φως ενος κουρασμενου και γερικου ηλιου εκανε φιλοτιμες προσπαθειες ν' απαλυνει την αποκοσμη εκεινη εικονα μα φαινοταν πως οι δυνατοτητες του ηταν περιορισμενες. Ο αερας ηταν πιο πυκνος, πηχτος και βαρυς απ' αυτον που ειχε συνηθισει ο Ελλερυ και τα πνευμονια του δουλευαν εντατικα στην προσπαθεια τους να κανουν οσο καλυτερα μπορουσαν την δουλεια τους.
                          ===============================
-'Φιζεθ' απαντησε στην ερωτηση του ο Ορκοφυλακας. 'Ο πλανητης που δεν εχει κατοικους, δεν δεχεται επισκεπτες και ειναι εξω απο καθε χαρτη, εμπορικο η αναψυχης. Δεν υπαρχει κανενος ειδους ζωης εκτος απο τα Μπονθα που ειναι τα μονα πλασματα προσαρμοσμενα να επιβιωνουν σ' ενα τετοιο περιβαλλον. Βλεπεις, με την παροδο του χρονου, ηταν οι μοναδικοι οργανισμοι που απορροφουσαν ψηγματα του ουρμπανιου και το αφομοιωσαν σαν κομματι του ειναι τους. Απο τοτε που δοκιμασαν ανθρωπινη σαρκα δεν κοιταξαν ποτε πια πισω. Τωρα περιμενουν υπομονετικα το λαθος που θα κανουν αυτοι που δουλευουν εδω για να το εκμεταλλευτουν. Το οτι εχουν αναπτυξει νοητικες ικανοτητες ειναι κατι που ακομα δεν εχει επιβεβαιωθει ακομα. Ομως αν καποια περιστατικα που εχουν ακουστει για τα Μπονθα αληθευουν τοτε κατι τετοιο θεωρειται πολυ πιθανο, πραγμα που καθιστα την διαβιωση εδω ακομα πιο δυσκολη'.
Τα ματια του Ελλερυ ειχαν αποτομα πολλαπλασιασει το εμβαδον τους.
-'Μηπως μπορεις να γινεις λιγο πιο αναλυτικος' ? ρωτησε ενω ταυτοχρονα κοιταγε τριγυρω.
                     =================================
-'Ο Φιζεθ ειναι απο τους ελαχιστους πλανητες που διαθετουν σε μεγαλη ποσοστητα ουρμπανιο, 
ενα ορυκτο μεταλλο μοναδικων ιδιοτητων και απεριοριστων χρησεων. Το να σου αναφερω τωρα σε ποσους τομεις ειναι απαραιτητο ειναι απλα χασιμο χρονου. Σου λεω μονο πως η αξια του ξεπερνα κατα πολυ οποιον αριθμο μπορεις να σκεφτεις. Τα δικαιωματα εξορυξης, επεξεργασιας και διανομης τα εχει αναλαβει μια μεταλλευτικη εταιρεια που στην ουσια νοικιαζει χρονικα τον Φιζεθ απο την αρμοδια Γαλαξιακη Αρχη Εμποριου πληρωνοντας ενα πολυ υψηλο χρηματικο τιμημα. Η συγκεκριμενη εταιρεια ειναι αποκλειστικα η μονη που μπορει να δραστηριοποιειται στο κοματι του ουρμπανιου. Τα μηχανηματα, οι εγκαταστασεις, το δυναμικο εργασιας ειναι δικα της. Λογω της υπαρξης των Μπονθα επρεπε να υπαρχει και ενα τμημα ασφαλειας, αυτοι που θα φροντιζαν τα Μπονθα να παραμεινουν μακρια απο οσους εργαζονται στην εταιρεια, πολλες φορες με κοστος την ιδια την ζωη τους. Αλλα οταν το αντιτιμο ειναι αρκετα υψηλο πολλοι ειναι αυτοι που παραβλεπουν αυτην τη παραμετρο'.
                         ================================
-'Και τι ακριβως κανουμε εμεις εδω' ? ρωτησε ο Ελλερυ παντα ανησυχος.
-'Μην φοβασαι' εκανε ο Ορκοφυλακας βλεποντας τον αναστατωμενο. 'Δεν υπαρχουν Μπονθα σ' αυτην τη περιοχη, ολα βρισκονται περιξ των εγκαταστασεων της εταιρειας. Βλεπεις εχουν κατανοησει εδω και καιρο πως το φαγητο τους βρισκεται εκει'.
-'Ακομα δεν μου ειπες τι ακριβως κανουμε εμεις εδω' ειπε ο Ελλερυ σαφως πιο ηρεμος.
-'Ηρθαμε για τον Αζεμουρ' απαντησε ο Ορκοφυλακας.
-'Αζεμουρ ? Ενας απ' αυτους που αναζητουμε ε' ?
-'Ακριβως'.
-'Και τι κανει αυτος ο Αζεμουρ εδω' ?
-'Εργαζεται στην ασφαλεια των υποδομων και των εγκαταστασεων'.
-'Μαλιστα. Και ποιο ειναι το επομενο βημα μας ?
-'Αυτο που θα μας παει προς τα κει' εκανε ο Ορκοφυλακας δειχνοντας ταυτοχρονα στο βαθος.
                      ================================
Η αληθεια ηταν πως δεν χρειαστηκε να κανουν ουτε ενα βημα. Ενα χτυπημα του σκηπτρου στο εδαφος τους μετεφερε σε μια αποσταση πεντακοσιων μετρων απο τις εγκαταστασεις. Οσο και να προσπαθουσε ο Ελλερυ να μιμηθει σε ψυχραιμια τον Ορκοφυλακα του ηταν αδυνατον, ειδικα οσο θυμοταν αυτα που ειχε πει για το που συγκεντρωνονταν τα Μπονθα.
Παρατηρησαν ταυτοχρονα το μικρο συννεφο σκονης στο βαθος που πλησιαζε.
-'Ερχεται η ασφαλεια της εταιρειας' εκανε ο Ορκοφυλακας. 'Λογικα μαζι τους θα ειναι και ο Αζεμουρ. Οπως σου ειχα πει, εγω δεν θ' ανακατευτω καθολου, απλα θα παρισταμαι. Ειναι δικη σου δουλεια να εξηγησεις στον Αζεμουρ τι θελουμε απο αυτον και να τον πεισεις να μας βοηθησει. Φροντισε να τα καταφερεις'.
-'Υπαρχει κατι αλλο που πρεπει να γνωριζω γι αυτον' ? ρωτησε ο Ελλερυ.
-'Να θυμασαι πως θυσιασε μισθους ενος χρονου για να του επιτρεψουν να κατασκευασει δυο διδυμες λαμες σπαθιων απο ουρμπανιο, κατι που δεν εχει γινει ποτε για κανεναν αλλον'.
                  ===============================
-'Και τι σημαινει αυτο' ? ρωτησε απορημενος ο Ελλερυ.
-'Σημαινει πως ειναι ο μοναδικος κατοχος οπλων κατασκευασμενων απο ουρμπανιο, το ανθεκτικοτερο μεταλλο που υπαρχει. Και ο λογος που του επετρεψαν να κανει κατι τετοιο, εκτος απο την προσθετη ασφαλεια εναντιον των Μπονθα, ειναι γιατι θεωρειται ενας απο τους πλεον αξιολογους μαχητες που εχουν υπαρξει. Γι αυτο, προσεξε τον τροπο προσεγγισης σου'.
-'Ποσο καλος ειναι δηλαδη' ? ρωτησε ο Ελλερυ.
-'Θα το διαπιστωσεις συντομα' απαντησε ο Ορκοφυλακας. 'Βλεπεις εκει δεξια, στα διακοσια μετρα, εκεινα τα βραχια' ?
Ο Ελλερυ κοιταξε προσεκτικα παρατηρωντας τα.
-'Ναι, τα ειδα. Και λοιπον ? Θα τα εξοντωσει μπροστα μας με τις λεπιδες του' ?
-'Δεν ειναι βραχια. Ειναι Μπονθα καφουφλαρισμενα τοσο εντεχνα που το απλο ματι δεν μπορει να διακρινει. Ο μονος αλλος που θα το αντιληφθει ειναι ο Αζεμουρ. Παρακολουθησε να δεις'.
               ==================================
Οσο και να προσπαθουσε ο Ελλερυ να δει κατι περισσοτερο απο βραχια ηταν αδυνατον. Εβαζε το χερι του στην φωτια πως οτι εβλεπε ηταν βραχια και τιποτα περισσοτερο.
-'Πως μοιαζουν αυτα τα Μπονθα' ? ρωτησε. 'Δεν εχω καν ιδεα'.
-'Σωμα και ποδια αιλουροειδους και κεφαλι πτηνου με ραμφος. Επισης διαθετουν φτερουγες για να πετανε αν και οταν βρισκονται στον αερα δεν ειναι το στοιχειο τους γι αυτο και δεν το επιδιωκουν συχνα. Τωρα τα διεκρινες' ?
-'Οχι' ομολογησε ο Ελλερυ. 'Και γιατι δεν μας επιτιθενται' ?
Ο Ορκοφυλακας γυρισε και τον κοιταξε με την απορια ζωγραφισμενη στο προσωπο του.
-'Εσυ αυτο θα εκανες' ? ρωτησε.
-'Μα ειναι το αυτονοητο' απαντησε ο Ελλερυ. 'Τι περιμενουν' ?
-'Δεν εχεις την παραμικρη υποψια' ? επεμενε ο Ορκοφυλακας.
-'Οχι' απαντησε εκνευρισμενος ο Ελλερυ. 'Εσυ δηλαδη ξερεις' ?
                     ================================= 
-'Σου ειπα πως με το περασμα του καιρου τα Μπονθα πρεπει ν' ανεπτυξαν καποιας μορφης νοητικες ικανοτητες. Φαινεται να γνωριζουν πως η σκονη που ερχεται προς το μερος μας ειναι ακομα περισσοτερο φαγητο πραγμα που σημαινει πως αν εκαναν τωρα μια επιθεση σε μας θα προειδοποιουσαν το υπολοιπο γευμα τους για την υπαρξη τους χανοντας ετσι ενα σημαντικο στοιχειο, αυτου του αιφνιδιασμου. Απλα περιμενουν να συγκεντρωθει ολο το φαγητο τους στο τραπεζι και μετα, να σαι σιγουρος, θα κανουν την κινηση τους. Καταλαβες' ?
Ο Ελλερυ σαστισε. Ο φοβος του για το τι ζουσε πανω σ' εκεινον τον καταραμενο πλανητη πηρε διαστασεις παρ' ολη την παρουσια του Ορκοφυλακα.
Εν τω μεταξυ η σκονη ειχε φτασει πια κοντα τους. Ενα βαρυ, θωρακισμενο οχημα, καταλληλο για το συγκεκριμενο εδαφος ηταν αυτο που την προκαλουσε. Επτα βαρια οπλισμενοι αντρες ξεπηδησαν μεσα απο το οχημα και πηραν θεσεις σαν καποιος να εδινε αορατες εντολες.
Με μεγαλη προσοχη ελεγχοντας τον περιγυρο τους πλησιασαν.
               ======================================
-'Ποιοι ειστε ? Τι ζητατε ? Πως ηρθατε εδω' ? ρωτησε ενας απ' αυτους.
Ο Ελλερυ προσεξε πως ολοι ειχαν οπλισμο τελευταιας τεχνολογιας εκτος απο εναν. Εκεινος βαστουσε μονο δυο διδυμα σπαθια με γαλαζωπες λεπιδες. 'Ο Αζεμουρ' σκεφτηκε.
Για καποιον αγνωστο λογο ο Ελλερυ επελεξε να μην πει ολη την αληθεια.
-'Λεγομαι Ελλερυ Βαν Ντερ Εις και αναζητω μαζι με τον φιλο μου' δειχνοντας τον σιωπηλο Ορκοφυλακα 'καποιον που πρεπει να βρισκεται εδω. Το αστροπλοιο μας το εχουμε αφησει περα απο εκεινους τους λοφους' προσθεσε ενω ταυτοχρονα εδειχνε με το χερι του.
-'Και ηρθατε απο κει μεχρι εδω, αοπλοι, περπατωντας, διχως να παθετε το παραμικρο' ? ρωτησε ο ιδιος αντρας καχυποπτα. 'Δεν προσεξατε τιποτα στην διαδρομη' ? προσθεσε.
Ο Ελλερυ κοιταξε προς τον Ορκοφυλακα ζητωντας βοηθεια μα δεν την πηρε ποτε.
-'Οχι' συνεχισε το ψεμα ο Ελλερυ. 'Τι θα επρεπε να προσεξουμε' ?
-'Λετε ψεματα' εκανε ο αντρας 'και θελω να μαθω το γιατι'.
                  =================================
-'Θα εχουμε χρονο γι αυτο μετα' ειπε ο αντρας με τα δυο σπαθια. 'Προς το παρον εχουμε σημαντικοτερα προβληματα αυτη τη στιγμη' προσθεσε μ' εναν τονο ανησυχιας στη φωνη.
-'Τι συμβαινει Αζεμουρ' ? ρωτησε ενας αλλος.
-'Τρια καμουφλαρισμενα Μπονθα εκει' ειπε κι εδειξε με το δαχτυλο τα βραχια που εβλεπε εδω και ωρα ο Ελλερυ. 'Προς το παρον μονο τρια αλλα αν δεν βιαστουμε θα γεμισει η περιοχη'.
-'Εκει' φωναξε ενας αλλος. ' Αλλα δυο εκει'.
-'Τρια ακομα ερχονται' ειπε εκεινος που ηταν επιφορτισμενος να ελεγχει την οπισθοφυλακη. 
-'Κλασσικη παγιδα των Μπονθα' εκανε ο Αζεμουρ σφιγγοντας τα δοντια του. 'Γρηγορα, ολοι μεσα στο οχημα, δεν εχουμε χρονο για χασιμο καθολου' ειπε. Ο πιο κοντινος αντρας στο οχημα δεν προλαβε καν να φτασει στην πορτα του οχηματος βλεποντας τα Μπονθα να του κλεινουν τον δρομο. Μεσα σε δευτερολεπτα και οι εννεα αντρες ηταν περικυκλωμενοι απο παντου.
-'Δεν υπαρχει αλλη επιλογη' ειπε ο Αζεμουρ κι ορμησε πανω στο κοντινοτερο Μπονθα. 






  
  

                         ΠΕΓΚΥ ΠΑΠΑΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΥ











                                               ΤΙΜΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ









Ειχε κανει τις πραξεις ξανα και ξανα μα στο τελος εβγαινε παντα το ιδιο αποτελεσμα. Τα χρηματα δεν εφταναν. Οσο και να προσπαθουσε να κοψει απο παντου οι αριθμοι εξακολουθουσαν να παραμενουν αμειλικτοι. Επρεπε να οπλιστει με ιωβειο υπομονη γιατι οπως ολα εδειχναν θα περνουσε ενα μαρτυρικο καλοκαιρι. Δεν ειχε κατι αλλο να κανει, ετσι ειπε να ξαναριξει αλλη μια ματια μηπως μεσα στην θολουρα της κατι της ειχε ξεφυγει. Σε τετοιες περιπτωσεις κι ενα μηδενικο μπορουσε να κανει την διαφορα, ηλπιζε αυτην τη φορα να κατεληγε σε διαφορετικο αποτελεσμα. Εφοδιαστηκε μ' ενα παγωτο του κιλου, αισιοδοξια κι αρχισε παλι να βασανιζει το κομπιουτερακι που ηταν μπροστα της. Δεκα λεπτα αργοτερα η σταθμη του παγωτου ειχε κατεβει κατω απο την μεση και ως εκ θαυματος οι αριθμοι ηταν ακριβως οι ιδιοι, σταθεροι κι αναλλοιωτοι κοιτωντας την και βγαζοντας της την γλωσσα.
Εγειρε πισω στον καναπε της κι αναστεναξε. Εριξε μια ματια τριγυρω προσπαθωντας ν' αποτυπωσει οσο καλυτερα μπορουσε τον μελλοντικο τοπο του μαρτυριου της.
                         ==================================
Ηταν γραμματεας σε δικηγορικη φιρμα, αμοιβοταν καλα μα δεν μπορουσε να εξηγησει πως τα χρηματα φυλλορροουσαν μεσα απο τα χερια της καθε μηνα. Η αληθεια ηταν πως εκτος απο αμειλικτοι οι αριθμοι ηταν κι εξ ισου ακεραιοι. Τους τελευταιους εξι μηνες τα εξοδα της ειχαν εκτοξευθει στα υψη μα οχι αδικα. Οταν χωρισε με τον Ραιαν επρεπε να ψαξει να βρει δικο της διαμερισμα αφου ειχε κανει την ανοησια ν' αφησει το δικο της για να μετακομισει μαζι του στο δικο του. Τυχερη στην ατυχια της ειχε βρει ενα κουκλιστικο διαμερισματακι οπως ακριβως το ηθελε και μαλιστα πολυ συντομα, πραγμα ανηκουστο για Νεα Υορκη. Το μηνιαιο νοικι, η επιπλωση και τα κοινοχρηστα ηταν το πρωτο πραγμα που της ειχε ματωσει την τσεπη. Μετα ειχε σειρα το αυτοκινητο. Το παλιο της σαραβαλακι ειχε αποδημησει εις Κυριον αφου την ειχε υπηρετησει πιστα μια ολοκληρη δεκαετια. Η αγορα του καινουργιου ηταν ενα επιπλεον εξοδο που αντεχε μολις και μετα βιας μα δεν ειχε αλλη επιλογη. Εξ αλλου το ειχε αγορασει με δοσεις και υπηρχε ακομα διαδρομη για να διανυσει μεχρι την πληρη αποπληρωμη του.
                 ====================================
Χρειαζοταν απελπισμενα κλιματιστικο γιατι αν εκρινε απο τις διαθεσεις του καλοκαιριου που ερχοταν διχως κλιματιστικο θα μαρτυρουσε. Ομως τα χρηματα εξακολουθουσαν να μην υπαρχουν για αγορα καινουργιου κλιματιστικου. Το μονο που εμενε να κανει ηταν να κοιταξει για καποιο μεταχειρισμενο στις αγγελιες μηπως κι εβρισκε καποια ευκαιρια. Στρωθηκε μπροστα στον υπολογιστη της κι αρχισε να κοιταει. Τα ματια της ειχαν αποκτησει το μεγεθος ενος πιατακι απο καφε και την ετσουζαν οταν την ειδε. Πλησιασε την οθονη για να σιγουρευτει πως αυτο που διαβαζε ηταν αληθεια. Εβαλε και τα γυαλια της, καλου κακου, και διαβασε.
'Κλιματιστικο, τελευταιας τεχνολογιας, για χωρους 75 - 80 τετραγωνικων, με τηλεχειριστηριο, ολοκαινουργιο, 50 δολαρια. Πληροφοριες στο κατωθι τηλεφωνο'.
Ενταξει, ηταν απατη, το ηξερε, δεν γινοταν να ειναι αληθεια αυτο που διαβασε αλλα το χερι της την ετρωγε να παρει τηλεφωνο. Ο δισταγμος κρατησε λιγα δευτερολεπτα. Σχηματισε τον αριθμο ενω απο μεσα της ελεγε στον εαυτο της πως ηταν χαζη να πιστευει κατι τετοιο. 
                      ===================================
Στην διεθυνση που της εδωσαν απο το τηλεφωνο ηταν ενα μαγαζι που δεν σου γεμιζε το ματι, ο υπαλληλος ομως που ανελαβε να την εξυπηρετησει το γεμιζε και το παραγεμιζε. Μετα ειδε κατι σαν δαχτυλιδι στο χερι του και κουνησε το κεφαλι της.
-'Παλι καλα που δεν τους μαρκαρουν σαν τα γελαδια στο Ουεστ' σκεφτηκε. 'Αλλα ποτε δεν ξερεις που μπορουν να φτασουν για να προστατευσουν τα περουσιακα τους στοιχεια'.
-'Η δεσποινις Μπειλ' ? εκανε ο μορφονιος. 'Η δεσποινις Σιρλευ Μπειλ' ?
-'Ακριβως' απαντησε η Σιρλευ. ' Εχω ερθει εδω για...'
-'Ναι, το γνωριζω' ειπε ο υπαλληλος. Απλα υπαρχει ενα μικρο θεμα' προσθεσε.
-'Το ξερα πως καποιο λακκο εχει η φαβα' εκανε η Σιρλευ. 
-'Δεν ειναι αυτο που φανταζεστε' εκανε ο υπαλληλος. 'Για να αγορασετε το κλιματιστικο σ' αυτην τη τιμη θα πρεπει ν' απαντησετε σε τρεις πολυ απλες κι ευκολες ερωτησεις. Δεν θα σας δυσκολεψει καθολου, πιστεψτε με' επανελαβε χαμογελωντας της.
                        ===============================
Πρεπει να ειχε δεχτει λογω του χαμογελου του, δεν υπηρχε αλλη εξηγηση.
-'Εμπρος λοιπον, ρωτηστε με' εκανε σιγουρη πως ειχε κανει ολο τον κοπο αδικα.
-'Πρωτη ερωτηση' ειπε ο κουκλος. 'Αν μια φιλη σας ειχε δεσμο μ' εναν διασημο και δεν σας ελεγε με ποιον θα το αποδεχοσασταν η θα επιμενατε να μαθετε ποιος ηταν ' ?
-'Θελει και ρωτημα' ? εκανε η Σιρλευ. 'Θα επεμεινα μεχρι να μου ελεγε'.
-'Ωραια. Δευτερη ερωτηση. Καποιος που συμπαθειτε πολυ σας εχει αγορασει ενα δωρο για τα γενεθλια σας και το μαθαινετε. Θα κανετε υπομονη μεχρι τα γενεθλια σας για να δειτε τι σας πηρε η θελετε να το μαθετε αμεσα διχως χρονοτριβες' ?
-'Τωρα μαλιστα' εκανε η Σιρλευ. 'Αγγιξες ευαισθητη χορδη, να το ξερεις. Μα τι συζηταμε ? Θα το ζητουσα εκεινη τη στιγμη, δεν θα μπορουσα να περιμενω'.
-'Τελεια. Και τωρα η τελευταια ερωτηση. Αν απαντησετε σωστα και σ' αυτην το κλιματιστικο ειναι δικο σας μονο με 50 δολαρια'.
                   =================================
-'Στο γραφειο που δουλευετε καποιος θα παρει προαγωγη, μπορει κι εσεις. Ο φακελος με το ονομα ειναι στο γραφειο του διευθυντη. Τον ανοιγετε η περιμενετε την επισημη ανακοινωση' ?
Το κλιματιστικο ηταν ακριβως οπως το διαφημιζαν. Το μονο που την φοβιζε ηταν μηπως δουλευε για μικρο χρονικο διαστημα και μετα, ετσι απλα και ξαφνικα, τιναζε τα πεταλα.
Ο ειδικος που ειχε φωναξει για την εγκατασταση την καθησυχασε. Το κλιματιστικο ηταν απολυτως ενταξει. Ο ιδιος μονο ειχε εγκαταστησει εκατονταδες τετοια σε μικρο χρονικο διαστημα. Μαλιστα του ειχε κανει εντυπωση πως μονο γυναικες το ειχαν αγορασει αλλα δεν ηταν κατι που τον απασχολουσε. Μεχρι στιγμης, μολονοτι ο χρονος λειτουργιας τους ηταν ακομα μικρος, καμια δεν του ειχε παραπονεθει για κατι. Της ευχηθηκε για την νεα γορα, πηρε την αμοιβη του και τον αφησε να φυγει αφου τα στανταρντ του ουτε καν πλησιαζαν εκεινα του υπαλληλου στο μαγαζι με τα κλιματιστικα. Εκατσε στον καναπε της τρισευτυχισμενη και πηρε στα χερια της το εγχειριδιο για να το μελετησει πριν το θεσει σε λειτουργια.
                 ====================================
Δεν διεφερε σε τιποτα απ' ενα αλλο κλιματιστικο. Οι οδηγιες ηταν απλες κι ευχρηστες, κι ενα παιδακι δημοτικου θα μπορουσε να το χειριστει. Το μονο πραγμα που της εκανε εντυπωση ηταν πως στο κατω μερος της καθε σελιδας του εγχειριδιου ηταν γραμμενη με κεφαλαια γραμματα η ιδια φραση. 'Μην πατησετε ποτε για κανενα λογο το κοκκινο κουμπι του χειριστηριου'.
Εριξε μια ματια στο χειριστηριο. Οντως υπηρχε ενα κοκκινο κουμπι καλυμμενο με κατι σαν πλαστικο θολο για να μην μπορει να πατηθει κατα λαθος. Οσο και να κοιταξε το εγχειριδιο δεν ειδε πουθενα καμια αναφορα για το συγκεκριμενο κουμπι. Μα αν δεν χρειαζοταν πουθενα τοτε γιατι υπηρχε ? Αυτο που ξεκινησε αρχικα σαν μια απλη απορια εξελιχθηκε ραγδαια σ' εμμονη. 
Ειχε ψαξει στο διαδικτυο μηπως μαθαινε κατι, ειχε ρωτησει οποιον μπορουσε να εχει μια ιδεα αλλα το κοκκινο κουμπι παρεμενε ενα αλυτο μυστηριο. Ειχε αρχισει να της τριβελιζει το μυαλο στην δουλεια, στον κινηματογραφο, στον υπνο, παντου. Αφου δεν χρησιμευε γιατι υπηρχε ? Και τι θα συνεβαινε αν καποιος το παταγε ? Ενοιωθε πως πια της ειχε γινει ψυχωση.
                   =================================
Ηταν βραδυ, καθισμενη στον καναπε κι εβλεπε τηλεοραση. Για την ακριβεια η τηλεοραση ηταν απλα ανοιχτη, αυτο που κοιταγε η Σιρλευ ηταν το χειριστηριο του κλιματιστικου. Το πηρε στα χερια της και με το νυχι αφαιρεσε το πλαστικο καλυμμα απο το κοκκινο κουμπι. Το ζυγισε λιγο στο μυαλο της και μετα το πατησε. Δεν εγινε τιποτα. Τιποτα δεν αλλαξε. Προφανως το κουμπι δεν ειχε καμια χρησιμοτητα. Εβαλε τον χρονοδιακοπτη για να κλεισει το κλιματιστικο σε 5 ωρες και πηγε για υπνο. Ξυπνησε λιγες ωρες μετα απο μια εντονη αισθηση ψυχους. Η κρεβατοκαμαρα της ειχε γινει σαν ιγκλου. Πηγε στο σαλονι, αναψε τα φωτα και κοιταξε το κλιματιστικο. Εδειχνε 20 βαθμους με μια οριζοντια γραμμουλα μπροστα απο τον αριθμο.
-20 ? Τι ηταν αυτο ? Δοκιμασε να το κλεισει απο το χειριστηριο μα εκεινο συνεχιζε να λειτουργει. Προσπαθησε απο το κουμπι πανω στο κλιματιστικο, παλι τιποτα. Οταν το εβγαλε απο την μπριζα κι εκεινο συνεχισε να δουλευει ενοιωσε το πρωτο κυμα πανικου. Εριξε μια ματια στην θερμοκρασια. Τωρα εδειχνε -30 και συνεχιζε να πεφτει.
                         ==================================
Προσπαθησε να βρει πιο βαρια ρουχα μα ενοιωθε τις δυναμεις της να την εγκαταλειπουν. Κρυωνε πολυ, ολο της το κορμι πονουσε. Η θερμοκρασια ηταν πλεον πολικη κι εκεινη φορουσε ακομα ενα μεταξενιο νυχτικο. Προλαβε να κατσει στον καναπε πριν χασει τις αισθησεις της.
Ειχε μελανιασει ολοκληρη, καταλαβαινε πως ηταν ενα βημα μακρια απο τον θανατο μα δεν μπορουσε να κανει τιποτα. Δεν το εμαθε ποτε μα η τελευταια της, παγωμενη ανασα βγηκε οταν η θερμοκρασια ειχε φτασει τους -85 βαθμους και συνεχιζε να κατρακυλαει.
Το σχεδιο των Σεθ- Αντρεν ηταν διαβολικο, πανουργο και παρα πολυ απλο. Ο μονος τροπος για να κατακτησουν την Γη ηταν να ξεφορτωθουν τους υπαρχοντες κατοικους διχως να εμπλακουν σε συρραξη μαζι τους. Ο πλανητης τους πεθαινε αργα μα σταθερα αφου η φυσιολογικη θερμοκρασια που ζουσαν οι Σεθ - Αντρεν, -1000 βαθμους, ειχε παρει την ανηφορα και βρισκοταν πια στους -700. Χρειαζονταν καποιο σχεδιο και οταν εκεινη η φαεινη ιδεα επεσε στο τραπεζι την υιοθετησαν ολοι. Ναι, θα δουλευε, οσο υπηρχαν γυναικες στη Γη.
                  ===============================
Τα κλιματιστικα ηταν καμουφλαρισμενα μηχανηματα που θα δημιουργουσαν ατμοσφαιρικες συνθηκες απαραιτητες για την επιβιωση τους. Το μονο που ειχαν να κανουν ηταν να γεμισουν ολον το κοσμο με δαυτα ξεροντας πως αργα η γρηγορα το κοκκινο κουμπι θα τους εκανε την δουλεια. Δημιουργησαν ενα ερωτηματολογιο που τους σιγουρευε σε ποιους, κυριως γυναικες, επρεπε να δωσουν τα μηχανηματα ουτως ωστε κανενα να μην πηγαινε χαμενο. 
Σε λιγες εβδομαδες η θερμοκρασια στην Γη θα ηταν σε τετοια επιπεδα που οι γηινοι θα πεθαιναν απο το κρυο ενω οι Σεθ - Αντρεν θα ευρισκαν τον καινουργιο τους παραδεισο.
Εκατομμυρια μηχανηματα σ' ολον το κοσμο δουλευαν για να δημιουργησουν τις τελειες συνθηκες, ολα ειχαν παει οπως ακριβως τα ειχαν σχεδιασει.
Η αληθεια ηταν πως οι Σεθ - Αντρεν ρισκαραν. Πονταραν στην αστειρευτη γυναικεια περιεργεια και δικαιωθηκαν. Χαρη στις γυναικες σαν την Σιρλευ Μπειν θ' αποκτουσαν ενα νεο σπιτικο που ευελπιστουσαν πως θα κρατουσαν για πολλες χιλιαδες χρονια ακομα. 








                                                              ΤΕΛΟΣ