ΜΑΡΙΑΛΕΝΑ ΠΑΣΧΑΛΗ
ΤΥΦΛΗ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ
Αυτο ηταν το πιο σπουδαιο τριημερο στη ζωη της, τουλαχιστον μεχρι τωρα. Τα μεγαλυτερα γεγονοτα που την απασχολουσαν τωρα θα επαιρναν μια τροπη που πολυ συντομα θα μαθαινε αν ηταν για την τελεια ευτυχια η την χειροτερη απογοητευση. Κατ αρχας ηταν το θεμα της προαγωγης της. Τρια χρονια την περιμενε υπομονετικα, ειχε ερθει η ωρα να μαθει αν θα δικαιωνοταν. Μολις σχολαγαν ο γενικος διευθυντης της εταιρειας θα τους ανακοινωνε τις προαγωγες και αυτη ηταν υποψηφια με μεγαλες πιθανοτητες επιβεβαιωσης. Μολις τελειωναν οι ανακοινωσεις θα εφευγε αμεσως για το Μπενγκστον οπου την περιμενε ο Ντανυ. Και δεν την περιμενε μονος του. Το Μπενγκστον ηταν η πολη που εμεναν οι δικοι του. Ηταν καλεσμενη για φαγητο και διαμονη το τριημερο και συν τοις αλλοις ειχε την σιγουρη υπονοια πως ο Νταννυ το ειχε σχεδιασει ετσι για να της κανει προταση. Ηταν η πρωτη φορα που θα συναντουσε τους δικους του μα απο τις τηλεφωνικες συνομιλιες που ειχε μαζι τους ειχε καταλαβει πως οχι μονο την συμπαθουσαν αλλα θα ενεκριναν κι ενα επιπλεον βημα αν οι ιδιοι το αποφασιζαν.
================================
Ολα ομως επρεπε να γινουν στην ωρα τους. Φανταζοταν ηδη τον εαυτο της με το δαχτυλιδι στο δαχτυλο και τον Ντανυ γονατιστο να της κανει προταση μα προηγειτο το θεμα της προαγωγης.
Δυο η ωρα σχολαγαν, μεχρι τις τρεις το πολυ θα ειχαν ανακοινωθει οι επικειμενες προαγωγες, μιση ωρα μετα ειχε προγραμματισει να βρισκεται στον δρομο για το Μπενγκστον που απειχε πεντε ωρες. Το δειπνο ηταν για τις εννιαμιση, πραγμα που της αφηνε κι ενα μικρο περιθωριο μιας ωρας σε περιπτωση που συνεβαινε κατι το απροοπτο. Τα ειχε ολα υπολογισει στην εντελεια. Μια σκεψη που ειχε κανει να παει αεροπορικως ειχε εγκαταλειφθει παραυτα. Δυομιση εφευγε πτηση για το Μπενγκστον που δεν την προλαβαινε και η επομενη ηταν στις οκτω, πραγμα που σημαινε πως θα εφθανε καθυστερημενη. Αυτο ηταν κατι που δεν μπορουσε να επιτρεψει να υπαρχει ουτε σαν απλη σκεψη. Οχι, τα ειχε ολα ρυθμισει μια χαρα. Σε μιση ωρα θα ηταν δυο και θα σχολαγε. Σταυρωσε τα δαχτυλα ελπιζοντας πως ολα θα πηγαιναν καλα ενω ενοιωσε την καρδια της να χτυπαει πιο γρηγορα, κατι απολυτα δικαιολογημενο.
==================================
Κοιταξε το ρολοι της φανερα αγχωμενη. Αν ισχυε εκεινο που ελεγαν, πως η καλη μερα απο το πρωι φαινεται, εδω τα πραγματα εμοιαζαν να ξωκειλουν απο τον προγραμματισμο της. Η ωρα ηταν ηδη σχεδον τρεις και ο γενικος διεθυντης μιλουσε ακομα με γενικολογιες, περι ανεμων και υδατων. Εριξε μια ματια τριγυρω στους υπολοιπους συναδελφους της. Οσοι ειχαν κατι να περιμενουν αδημονουσαν ευρισκομενοι στην ιδια κατασταση με την ιδια, οι αλλοι απλα ακουγαν βαριεστημενα περιμενοντας ποτε θα τελειωνε ο ομιλητης για να πανε να τα πιουνε στο κοντινο μπαρακι. Το πρωτο φως στο βαθος του τουνελ φανηκε γυρω στις τρεισιμιση.
Η πολυποθητη ανακοινωση εγινε λιγο μετα τις τεσσερις. Η υπερμετρη χαρα της για την πιστοποιημενη πια προαγωγη της σκιαχτηκε ελαφρα απο την απροσδοκητη καθυστερηση. Δεχτηκε πολυ γρηγορα τα συγχαρητηρια των υπολοιπων συναδελφων για την επιτυχια της και ανταπεδωσε με την σειρα της με συντομες και λιτες ευχαριστιες.
=================================
Ευχηθηκε σε ολους ενα ωραιο τριημερο, αρπαξε την τσαντα της, ορμησε στο ασανσερ του κτιριου, κοντεψε να βαλει μεσα το κουμπι που υποδηλωνε το υπογειο παρκινγκ απο την συνεχη πιεση, μπηκε φουριοζα μεσα στο αμαξι της, εβαλε μπροστα και κοιταξε το ρολοι. Ειχε ηδη απωλεσει σχεδον τα τρια τεταρτα του περιθωριου που ειχε δωσει στον εαυτο της μα δεν αγχωνοταν. Αν χρειαζοταν θα παρενεβαινε τις αρχες της για συγκροτημενη και ηπια οδηγηση, απλα ευχοταν να μην χρειαστει να φτασει μεχρι εκει. Εβαλε το GPS του αυτοκινητου σε λειτουργια και ζητησε εκτιμηση αφιξης στο Μπενγκστον.
-'Αφιξη στον προορισμο σας στις 9 και 45' ακουστηκε η μηχανικη, γυναικεια φωνη του GPS.
-'Οχι, οχι, Αλις, κανεις λαθος. Πρεπει να ειναι μιση ωρα λιγοτερη'.
-'Αφιξη στον προορισμο σας στις 9 και 45' επανελαβε μονοτονα το μηχανημα.
Η Τζιλ Ακερμαν εβρισε σαν λιμενεργατης μα δεν μπορουσε να κανει και κατι περισσοτερο.
-'Βρες την συντομοτερη διαδρομη για το Μπενγκστον Αλις' ειπε επιτακτικα.
================================
Με το που βγηκε στην κεντρικη λεωφορο καταλαβε αμεσως τι ηταν εκεινο το εξτρα ημιωρο που ειχε προσθεσει η Αλις. Τα παντα εμοιαζαν ακινητα και μποτιλιαρισμενα, επρεπε οπωσδηποτε να βρεθει αλλη παρακαμπτηρια διαδρομη. Φορτωμενη ενα απιστευτο αγχος ακολουθουσε πιστα τις οδηγιες της Αλις ευελπιστωντας πως καποια στιγμη θα εβγαινε στον αυτοκινητοδρομο. Οταν εγινε αυτο η Αλις φροντισε να προσθεσει ενα τεταρτο ακομα.
Καταπληκτικα. Δεν υπηρχε περιπτωση να ηταν στην ωρα της, θα καθυστερουσε χαρακτηριστικα. Εδωσε εντολες στο GPS για οποιαδηποτε παρακαμψη που θα βοηθουσε να κερδιζε καμποσα λεπτα. Η σταθερη επιμονη της Αλις ειχε αρχισει να της δινει στα νευρα.
-'Βλαμμενο μηχανημα' ειπε. 'Μια φορα σε χρειαστηκα και δεν μπορεις να βοηθησεις' προσθεσε κλεινοντας το GPS ενω ταυτοχρονα το ματι της επιανε ενα βενζιναδικο στα δεξια.
Αναζητησε τον ιδιοκτητη, ενα ασπρομαλλη γερακο και τον ρωτησε αν υπηρχε καποιος παραδρομος που να οδηγουσε στο Μπενγκστον συντομοτερα. Πηρε βαθια ανασα.
=====================================
Η διαδρομη που της ειχε πει ο βενζινοπωλης ειχε χαραχτει στη μνημη της. Θα εκανε δεξια στην πρωτη εξοδο, ενα μιλι μετα θα εστριβε αριστερα, θα συνεχιζε ολο ευθεια μεχρι που θα εβγαινε σε μια διασταυρωση. Εκει θα εκανε παλι αριστερα και μετα απο εικοσι μιλια θα συναντουσε μια λιμνη. Θ' ακολουθουσε τον δρομο στην οχθη και μολις αυτος τελειωνε θα εκανε δεξια. Το τελος του δρομου που θα επαιρνε θα την εβγαζε μολις ενα τεταρτο αποσταση απο το Μπενγκστον. Το μονο που ειχε να κανει μετα ηταν ν' ακολουθησει τις πινακιδες. Αν επρεπε να πιστεψει αυτα που της ειχε πει ο βενζινοπωλης θα εφτανε στον προορισμο της μιση ωρα νωριτερα. Της ηταν υπεραρκετο. Εριξε μια ματια στο απενεργοποιημενο GPS και ξαναβρισε.
Το μυαλο της ηταν προσηλωμενο στον δρομο και συντομα διαπιστωσε πως ηταν το μοναδικο αυτοκινητο που βρισκοταν σ' αυτην τη διαδρομη. Λογικα πρεπει να ηταν η μονη που βιαζοταν να φτασει στο Μπενγκστον τοσο γρηγορα, δεν υπηρχε ψυχη πουθενα. Το πρωτο μικρο ζητημα το διαπιστωσε οταν εφτασε στην διασταυρωση.
==============================
Αριστερα της ειχε πει η δεξια ? Εριξε μια ματια στον αριστερο δρομο. Στενευε και η ποιοτητα του τιθετο εν αμφιβολια. Κατι της ελεγε πως μπορει να γινοταν χωματοδρομος πιο περα. Κοιταξε τον δρομο δεξια. Ολα ηταν μια χαρα. Εστριψε το τιμονι δεξια. Σε εικοσι μιλια θα συναντουσε την λιμνη. Ειχε ηδη κανει 25 και λιμνη δεν φαινοταν πουθενα. Αντιθετως εφτασε σε μια διχαλα κι εκει σταματησε. Κατι ειχε κανει λαθος, δεν μπορει. Το ζητημα ηταν τι εκανε τωρα. Πηρε τον αριστερο δρομο που της φανηκε σε καλυτερη κατασταση. Η μερα αργα μα σταθερα υποχωρουσε και καταλαβε πως συντομα θα σκοτεινιαζε. Σταματησε δεξια σε μια προσπαθεια να φτιαξει εναν νοητικο χαρτη συμφωνα με τα λεγομενα του βενζινοπωλη.
Αδικος κοπος. Το ματι της επεσε στο GPS. Το εθεσε και παλι σε λειτουργια.
-'Μπενγκστον Αλις' ειπε 'Μπενγκστον'. Δεν πηρε καμια απαντηση.
-'Στο Μπενγκστον ηλιθια' ουρλιαξε 'ξυπνα' !
Το GPS παρεμεινε σιωπηλο. Η Τζιλ εβαλε και παλι μπροστα και συνεχισε.
================================
Κοντεψε να μενει απο καρδια οταν μεσα σ' εκεινη την ερημια και την σιγαλια που επικρατουσε ακουσε εξαφνα την φωνη της Αλις. Ειχε σχεδον ξεχασει πως ειχε αφησει το GPS εν λειτουργια.
-'Σε 1,5 μιλι στριψτε αριστερα' ακουσε την Αλις.
Αυτο ηταν καταπληκτικο. Ειχε παρει την προαγωγη που περιμενε, ο Ντανυ την περιμενε να της κανει προταση κι εκει που εμοιαζε να εχει χαθει και να μην ειναι στην ωρα της στο Μπενγκστον η Αλις θα την οδηγουσε φροντιζοντας να φτασει εγκαιρα.
-'Οτι πεις εσυ κοριτσι μου' απαντησε 'οτι πεις εσυ'.
Εκανε αριστερα εκει που της ειχε υποδειξει η Αλις και συνεχισε την διαδρομη της. Το σκοταδι πια ηταν εκει, ετσι αναψε τα φωτα της για να εχει καλυτερη ορατοτητα.
-'Σε 5 μιλια καντε δεξια' ακουσε παλι την Αλις. Ειχε γινει πιο μεταλλικη η φωνη της η ηταν η φαντασια της ? Μα τι σκεφτοταν τωρα, πως μπορουσε να γινει κατι τετοιο ?
Εφτασε στο σημειο που ειχε υποδειξει η Αλις κι εστριψε δεξια.
==============================
Σχεδον αμεσα της δημιουργηθηκε η αισθηση πως ανεβαινε. Σιγουρευτηκε λιγο αργοτερα. Ναι, ανεβαινε καποιο βουνο σιγουρα. Λογικα στην αλλη μερια, στο τελος της καθοδου θα βρισκοταν πολυ κοντα στο Μπενγκστον. Ο δρομος ηταν στενος μα υπεραρκετος για ενα αυτοκινητο. Μεχρι στιγμης δεν ειχε συναντησει κανεναν αλλο, το ενστικτο της της ελεγε πως ουτε θα συναντουσε.
Αυξησε λιγο ταχυτητα παιρνοντας σχεδον ολο το πλατος του δρομου. Μια σχετικη ψυχρα εμπαινε απο το μισανοιχτο παραθυρο της, λογικα ο τοπος εκει επρεπε να βριθει σε δεντρα.
Συνεχισε την φιδογυριστη αναβαση ενω προσπαθουσε να θυμηθει ποιο μπορει να ηταν αυτο το βουνο. Η μνημη της δεν την βοηθησε. Η φωνη της Αλις εσπασε την σιγαλια που επικρατουσε.
-'Σε 1 μιλι καντε αριστερα'. Υπακουσε.
Ενοιωσε πως η αναβαση ειχε φτασει στο τελος της, τωρα κινουνταν κανονικα σε ευθεια. Λογικα συντομα θα ξεκιναγε η καθοδος. Κοιταξε το ρολοι του αυτοκινητου και η αναγραφομενη ωρα την εκανε να χαμογελασει πλατια. Θα εφτανε εμπροθεσμα στο Μπενγκστον, ηταν σιγουρη.
==================================
Τα λιγα δευτερολεπτα που χρειαστηκε να κοιταξει το ρολοι ηταν αρκετα. Ενοιωσε το ιδιο συναισθημα οπως εκεινου στο αεροπλανο οταν επεφτε σε κενο αερος. Το θεμα εδω ηταν πως ειχε διαρκεια. Προλαβε να ριξει μια ματια εξω απο το παραθυρο της, την τελευταια της.
Το αυτοκινητο πεφτοντας στον γκρεμο βρηκε πρωτα σε καποια βραχια 30 μετρα πιο κατω μα δεν σταματησε εκει. Συνεχισε την καθοδο του παιρνοντας συνεχως τουμπες ενω οι λαμαρινες του διαλυονταν σε καθε χτυπημα. Η ζωνη δεν βοηθησε καθολου την Τζιλ Ακερμαν.
Η πτωση απο τον γκρεμο υψους 150 μετρων διηρκεσε ελαχιστα λεπτα. Η αμορφη μαζα σιδερικων, που ειχαν γινει ενα με τις σαρκες της Τζιλ, σταματησε καποια στιγμη στους προποδες του γκρεμου και καρφωθηκε με δυναμη πανω σε μια πινακιδα. Τ' αψυχα ματια της Τζιλ εμοιαζαν σαν να την κοιτανε ενω δευτερολεπτα μετα ακολουθησε η εκρηξη.
Η φωτια απο το διαλυμενο αυτοκινητο με την νεκρη Τζιλ επεκταθηκε και στην πινακιδα.
-'Σε 3 μιλια φθανετε στο Μπενγκστον' ελεγε. 'Καλως ηρθατε'.
ΤΕΛΟΣ
ΤΥΦΛΗ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ
Αυτο ηταν το πιο σπουδαιο τριημερο στη ζωη της, τουλαχιστον μεχρι τωρα. Τα μεγαλυτερα γεγονοτα που την απασχολουσαν τωρα θα επαιρναν μια τροπη που πολυ συντομα θα μαθαινε αν ηταν για την τελεια ευτυχια η την χειροτερη απογοητευση. Κατ αρχας ηταν το θεμα της προαγωγης της. Τρια χρονια την περιμενε υπομονετικα, ειχε ερθει η ωρα να μαθει αν θα δικαιωνοταν. Μολις σχολαγαν ο γενικος διευθυντης της εταιρειας θα τους ανακοινωνε τις προαγωγες και αυτη ηταν υποψηφια με μεγαλες πιθανοτητες επιβεβαιωσης. Μολις τελειωναν οι ανακοινωσεις θα εφευγε αμεσως για το Μπενγκστον οπου την περιμενε ο Ντανυ. Και δεν την περιμενε μονος του. Το Μπενγκστον ηταν η πολη που εμεναν οι δικοι του. Ηταν καλεσμενη για φαγητο και διαμονη το τριημερο και συν τοις αλλοις ειχε την σιγουρη υπονοια πως ο Νταννυ το ειχε σχεδιασει ετσι για να της κανει προταση. Ηταν η πρωτη φορα που θα συναντουσε τους δικους του μα απο τις τηλεφωνικες συνομιλιες που ειχε μαζι τους ειχε καταλαβει πως οχι μονο την συμπαθουσαν αλλα θα ενεκριναν κι ενα επιπλεον βημα αν οι ιδιοι το αποφασιζαν.
================================
Ολα ομως επρεπε να γινουν στην ωρα τους. Φανταζοταν ηδη τον εαυτο της με το δαχτυλιδι στο δαχτυλο και τον Ντανυ γονατιστο να της κανει προταση μα προηγειτο το θεμα της προαγωγης.
Δυο η ωρα σχολαγαν, μεχρι τις τρεις το πολυ θα ειχαν ανακοινωθει οι επικειμενες προαγωγες, μιση ωρα μετα ειχε προγραμματισει να βρισκεται στον δρομο για το Μπενγκστον που απειχε πεντε ωρες. Το δειπνο ηταν για τις εννιαμιση, πραγμα που της αφηνε κι ενα μικρο περιθωριο μιας ωρας σε περιπτωση που συνεβαινε κατι το απροοπτο. Τα ειχε ολα υπολογισει στην εντελεια. Μια σκεψη που ειχε κανει να παει αεροπορικως ειχε εγκαταλειφθει παραυτα. Δυομιση εφευγε πτηση για το Μπενγκστον που δεν την προλαβαινε και η επομενη ηταν στις οκτω, πραγμα που σημαινε πως θα εφθανε καθυστερημενη. Αυτο ηταν κατι που δεν μπορουσε να επιτρεψει να υπαρχει ουτε σαν απλη σκεψη. Οχι, τα ειχε ολα ρυθμισει μια χαρα. Σε μιση ωρα θα ηταν δυο και θα σχολαγε. Σταυρωσε τα δαχτυλα ελπιζοντας πως ολα θα πηγαιναν καλα ενω ενοιωσε την καρδια της να χτυπαει πιο γρηγορα, κατι απολυτα δικαιολογημενο.
==================================
Κοιταξε το ρολοι της φανερα αγχωμενη. Αν ισχυε εκεινο που ελεγαν, πως η καλη μερα απο το πρωι φαινεται, εδω τα πραγματα εμοιαζαν να ξωκειλουν απο τον προγραμματισμο της. Η ωρα ηταν ηδη σχεδον τρεις και ο γενικος διεθυντης μιλουσε ακομα με γενικολογιες, περι ανεμων και υδατων. Εριξε μια ματια τριγυρω στους υπολοιπους συναδελφους της. Οσοι ειχαν κατι να περιμενουν αδημονουσαν ευρισκομενοι στην ιδια κατασταση με την ιδια, οι αλλοι απλα ακουγαν βαριεστημενα περιμενοντας ποτε θα τελειωνε ο ομιλητης για να πανε να τα πιουνε στο κοντινο μπαρακι. Το πρωτο φως στο βαθος του τουνελ φανηκε γυρω στις τρεισιμιση.
Η πολυποθητη ανακοινωση εγινε λιγο μετα τις τεσσερις. Η υπερμετρη χαρα της για την πιστοποιημενη πια προαγωγη της σκιαχτηκε ελαφρα απο την απροσδοκητη καθυστερηση. Δεχτηκε πολυ γρηγορα τα συγχαρητηρια των υπολοιπων συναδελφων για την επιτυχια της και ανταπεδωσε με την σειρα της με συντομες και λιτες ευχαριστιες.
=================================
Ευχηθηκε σε ολους ενα ωραιο τριημερο, αρπαξε την τσαντα της, ορμησε στο ασανσερ του κτιριου, κοντεψε να βαλει μεσα το κουμπι που υποδηλωνε το υπογειο παρκινγκ απο την συνεχη πιεση, μπηκε φουριοζα μεσα στο αμαξι της, εβαλε μπροστα και κοιταξε το ρολοι. Ειχε ηδη απωλεσει σχεδον τα τρια τεταρτα του περιθωριου που ειχε δωσει στον εαυτο της μα δεν αγχωνοταν. Αν χρειαζοταν θα παρενεβαινε τις αρχες της για συγκροτημενη και ηπια οδηγηση, απλα ευχοταν να μην χρειαστει να φτασει μεχρι εκει. Εβαλε το GPS του αυτοκινητου σε λειτουργια και ζητησε εκτιμηση αφιξης στο Μπενγκστον.
-'Αφιξη στον προορισμο σας στις 9 και 45' ακουστηκε η μηχανικη, γυναικεια φωνη του GPS.
-'Οχι, οχι, Αλις, κανεις λαθος. Πρεπει να ειναι μιση ωρα λιγοτερη'.
-'Αφιξη στον προορισμο σας στις 9 και 45' επανελαβε μονοτονα το μηχανημα.
Η Τζιλ Ακερμαν εβρισε σαν λιμενεργατης μα δεν μπορουσε να κανει και κατι περισσοτερο.
-'Βρες την συντομοτερη διαδρομη για το Μπενγκστον Αλις' ειπε επιτακτικα.
================================
Με το που βγηκε στην κεντρικη λεωφορο καταλαβε αμεσως τι ηταν εκεινο το εξτρα ημιωρο που ειχε προσθεσει η Αλις. Τα παντα εμοιαζαν ακινητα και μποτιλιαρισμενα, επρεπε οπωσδηποτε να βρεθει αλλη παρακαμπτηρια διαδρομη. Φορτωμενη ενα απιστευτο αγχος ακολουθουσε πιστα τις οδηγιες της Αλις ευελπιστωντας πως καποια στιγμη θα εβγαινε στον αυτοκινητοδρομο. Οταν εγινε αυτο η Αλις φροντισε να προσθεσει ενα τεταρτο ακομα.
Καταπληκτικα. Δεν υπηρχε περιπτωση να ηταν στην ωρα της, θα καθυστερουσε χαρακτηριστικα. Εδωσε εντολες στο GPS για οποιαδηποτε παρακαμψη που θα βοηθουσε να κερδιζε καμποσα λεπτα. Η σταθερη επιμονη της Αλις ειχε αρχισει να της δινει στα νευρα.
-'Βλαμμενο μηχανημα' ειπε. 'Μια φορα σε χρειαστηκα και δεν μπορεις να βοηθησεις' προσθεσε κλεινοντας το GPS ενω ταυτοχρονα το ματι της επιανε ενα βενζιναδικο στα δεξια.
Αναζητησε τον ιδιοκτητη, ενα ασπρομαλλη γερακο και τον ρωτησε αν υπηρχε καποιος παραδρομος που να οδηγουσε στο Μπενγκστον συντομοτερα. Πηρε βαθια ανασα.
=====================================
Η διαδρομη που της ειχε πει ο βενζινοπωλης ειχε χαραχτει στη μνημη της. Θα εκανε δεξια στην πρωτη εξοδο, ενα μιλι μετα θα εστριβε αριστερα, θα συνεχιζε ολο ευθεια μεχρι που θα εβγαινε σε μια διασταυρωση. Εκει θα εκανε παλι αριστερα και μετα απο εικοσι μιλια θα συναντουσε μια λιμνη. Θ' ακολουθουσε τον δρομο στην οχθη και μολις αυτος τελειωνε θα εκανε δεξια. Το τελος του δρομου που θα επαιρνε θα την εβγαζε μολις ενα τεταρτο αποσταση απο το Μπενγκστον. Το μονο που ειχε να κανει μετα ηταν ν' ακολουθησει τις πινακιδες. Αν επρεπε να πιστεψει αυτα που της ειχε πει ο βενζινοπωλης θα εφτανε στον προορισμο της μιση ωρα νωριτερα. Της ηταν υπεραρκετο. Εριξε μια ματια στο απενεργοποιημενο GPS και ξαναβρισε.
Το μυαλο της ηταν προσηλωμενο στον δρομο και συντομα διαπιστωσε πως ηταν το μοναδικο αυτοκινητο που βρισκοταν σ' αυτην τη διαδρομη. Λογικα πρεπει να ηταν η μονη που βιαζοταν να φτασει στο Μπενγκστον τοσο γρηγορα, δεν υπηρχε ψυχη πουθενα. Το πρωτο μικρο ζητημα το διαπιστωσε οταν εφτασε στην διασταυρωση.
==============================
Αριστερα της ειχε πει η δεξια ? Εριξε μια ματια στον αριστερο δρομο. Στενευε και η ποιοτητα του τιθετο εν αμφιβολια. Κατι της ελεγε πως μπορει να γινοταν χωματοδρομος πιο περα. Κοιταξε τον δρομο δεξια. Ολα ηταν μια χαρα. Εστριψε το τιμονι δεξια. Σε εικοσι μιλια θα συναντουσε την λιμνη. Ειχε ηδη κανει 25 και λιμνη δεν φαινοταν πουθενα. Αντιθετως εφτασε σε μια διχαλα κι εκει σταματησε. Κατι ειχε κανει λαθος, δεν μπορει. Το ζητημα ηταν τι εκανε τωρα. Πηρε τον αριστερο δρομο που της φανηκε σε καλυτερη κατασταση. Η μερα αργα μα σταθερα υποχωρουσε και καταλαβε πως συντομα θα σκοτεινιαζε. Σταματησε δεξια σε μια προσπαθεια να φτιαξει εναν νοητικο χαρτη συμφωνα με τα λεγομενα του βενζινοπωλη.
Αδικος κοπος. Το ματι της επεσε στο GPS. Το εθεσε και παλι σε λειτουργια.
-'Μπενγκστον Αλις' ειπε 'Μπενγκστον'. Δεν πηρε καμια απαντηση.
-'Στο Μπενγκστον ηλιθια' ουρλιαξε 'ξυπνα' !
Το GPS παρεμεινε σιωπηλο. Η Τζιλ εβαλε και παλι μπροστα και συνεχισε.
================================
Κοντεψε να μενει απο καρδια οταν μεσα σ' εκεινη την ερημια και την σιγαλια που επικρατουσε ακουσε εξαφνα την φωνη της Αλις. Ειχε σχεδον ξεχασει πως ειχε αφησει το GPS εν λειτουργια.
-'Σε 1,5 μιλι στριψτε αριστερα' ακουσε την Αλις.
Αυτο ηταν καταπληκτικο. Ειχε παρει την προαγωγη που περιμενε, ο Ντανυ την περιμενε να της κανει προταση κι εκει που εμοιαζε να εχει χαθει και να μην ειναι στην ωρα της στο Μπενγκστον η Αλις θα την οδηγουσε φροντιζοντας να φτασει εγκαιρα.
-'Οτι πεις εσυ κοριτσι μου' απαντησε 'οτι πεις εσυ'.
Εκανε αριστερα εκει που της ειχε υποδειξει η Αλις και συνεχισε την διαδρομη της. Το σκοταδι πια ηταν εκει, ετσι αναψε τα φωτα της για να εχει καλυτερη ορατοτητα.
-'Σε 5 μιλια καντε δεξια' ακουσε παλι την Αλις. Ειχε γινει πιο μεταλλικη η φωνη της η ηταν η φαντασια της ? Μα τι σκεφτοταν τωρα, πως μπορουσε να γινει κατι τετοιο ?
Εφτασε στο σημειο που ειχε υποδειξει η Αλις κι εστριψε δεξια.
==============================
Σχεδον αμεσα της δημιουργηθηκε η αισθηση πως ανεβαινε. Σιγουρευτηκε λιγο αργοτερα. Ναι, ανεβαινε καποιο βουνο σιγουρα. Λογικα στην αλλη μερια, στο τελος της καθοδου θα βρισκοταν πολυ κοντα στο Μπενγκστον. Ο δρομος ηταν στενος μα υπεραρκετος για ενα αυτοκινητο. Μεχρι στιγμης δεν ειχε συναντησει κανεναν αλλο, το ενστικτο της της ελεγε πως ουτε θα συναντουσε.
Αυξησε λιγο ταχυτητα παιρνοντας σχεδον ολο το πλατος του δρομου. Μια σχετικη ψυχρα εμπαινε απο το μισανοιχτο παραθυρο της, λογικα ο τοπος εκει επρεπε να βριθει σε δεντρα.
Συνεχισε την φιδογυριστη αναβαση ενω προσπαθουσε να θυμηθει ποιο μπορει να ηταν αυτο το βουνο. Η μνημη της δεν την βοηθησε. Η φωνη της Αλις εσπασε την σιγαλια που επικρατουσε.
-'Σε 1 μιλι καντε αριστερα'. Υπακουσε.
Ενοιωσε πως η αναβαση ειχε φτασει στο τελος της, τωρα κινουνταν κανονικα σε ευθεια. Λογικα συντομα θα ξεκιναγε η καθοδος. Κοιταξε το ρολοι του αυτοκινητου και η αναγραφομενη ωρα την εκανε να χαμογελασει πλατια. Θα εφτανε εμπροθεσμα στο Μπενγκστον, ηταν σιγουρη.
==================================
Τα λιγα δευτερολεπτα που χρειαστηκε να κοιταξει το ρολοι ηταν αρκετα. Ενοιωσε το ιδιο συναισθημα οπως εκεινου στο αεροπλανο οταν επεφτε σε κενο αερος. Το θεμα εδω ηταν πως ειχε διαρκεια. Προλαβε να ριξει μια ματια εξω απο το παραθυρο της, την τελευταια της.
Το αυτοκινητο πεφτοντας στον γκρεμο βρηκε πρωτα σε καποια βραχια 30 μετρα πιο κατω μα δεν σταματησε εκει. Συνεχισε την καθοδο του παιρνοντας συνεχως τουμπες ενω οι λαμαρινες του διαλυονταν σε καθε χτυπημα. Η ζωνη δεν βοηθησε καθολου την Τζιλ Ακερμαν.
Η πτωση απο τον γκρεμο υψους 150 μετρων διηρκεσε ελαχιστα λεπτα. Η αμορφη μαζα σιδερικων, που ειχαν γινει ενα με τις σαρκες της Τζιλ, σταματησε καποια στιγμη στους προποδες του γκρεμου και καρφωθηκε με δυναμη πανω σε μια πινακιδα. Τ' αψυχα ματια της Τζιλ εμοιαζαν σαν να την κοιτανε ενω δευτερολεπτα μετα ακολουθησε η εκρηξη.
Η φωτια απο το διαλυμενο αυτοκινητο με την νεκρη Τζιλ επεκταθηκε και στην πινακιδα.
-'Σε 3 μιλια φθανετε στο Μπενγκστον' ελεγε. 'Καλως ηρθατε'.
ΤΕΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου