Ο ΟΡΚΟΣ ΠΟΥ ΔΡΑΠΕΤΕΥΣΕ

                                                       ΚΕΦΑΛΑΙΟ 68

Εσβησε τον κινητηρα του σκαφους κι ετσι η μοναδικη εξωτερικη πηγη ηχου και φωτος που υπηρχε χαθηκε. Κατω απο αλλες συνθηκες η φραση 'στην μεση του πουθενα' θα ηταν απλα ενα σχημα λογου και τιποτα περισσοτερο, στην συγκεκριμενη περισταση ομως ειχε κυριολεκτικη εφαρμογη. Εριξε μια ματια απο το προστατευτικο γυαλι που υπηρχε στην γεφυρα του σκαφους προσπαθωντας να διακρινει το παραμικρο. Τιποτα. Το μονο που υπηρχε ηταν απολυτο σκοταδι.

Ηταν η πρωτη φορα που του συνεβαινε κατι τετοιο, το εβρισκε δυσκολο να το διαχειριστει.

Δεν μπορουσε να μην υπαρχει κατι, επρεπε αλλα τα ματια του ηταν αδιαψευστος μαρτυρας πως οση προσπαθεια και να εκανε δεν θ' αντικρυζε κατι αλλο απο ενα σιωπηλο, παγωμενο σκοταδι.

Αναρωτηθηκε προς στιγμην μηπως ειχε πλανηθει, μηπως ειχε ακολουθησει λαθος στοιχεια που τον ειχαν οδηγησει σ' ενα φαινομενικο αδιεξοδο. Γρηγορα ξεφορτωθηκε αυτην την δυσαρεστη σκεψη και εριξε μια ματια ακομα στα οργανα του σκαφους. Ισως κατι του ειχε διαφυγει, ισως κατι ειχε παραβλεψει, ισως κατι δεν ειχε ερμηνευσει σωστα. 

                   =================================

Κανονικα ειχε φτασει στον προορισμο του, συμφωνα με τους υπολογισμους που ειχε κανει βαση των στοιχειων των οργανων του σκαφους επρεπε τωρα να βλεπει μπροστα του τον Initio, τον πλανητη στον οποιο βρισκοταν αυτο για το οποιο ειχε κανει ενα τετοιο μακρινο ταξιδι.

Καπου σ' αυτον τον πλανητη υπηρχε το Αποσταγμα της Αρχεγονης Υπαρξης, ενα αντικειμενο που χρειαζοταν οπωσδηποτε αν ηθελε να πραγματοποιησει τα μεγαλεπηβολα σχεδια του. 

Αλλα για να εβρισκε το Αποσταγμα επρεπε πρωτα να βρει τον πλανητη και οσο και να κοιταζε δεν υπηρχε ιχνος κανενος πλανητη. Δεν ηταν μονο τα ματια του που αρνιοταν να δουν αυτο που επρεπε να υπαρχει, το ιδιο ελεγαν και τ' αρμοδια οργανα του σκαφους. Το ρανταρ ηταν εντελως κενο, σαρωνε μια τεραστια περιοχη στην οποια δεν υπηρχε τιποτα. Οι εξωτερικοι αισθητηρες ανιχνευσης απλα τεμπελιαζαν, δεν ειχαν την παραμικρη ενδειξη. Το σοναρ ηχου δεν εκανε ανακλαση πουθενα για να γυρισει πισω, χανοταν μεσα σ' εκεινο το επιβλητικο σκοταδι.

Τα παντα φωναζαν πως εκει που ειχε παει δεν υπηρχε το παραμικρο, ηταν μια αδεια περιοχη.

                   ===================================

Το μοναδικο αντικειμενο που αντεκρουε ολα αυτα τα στοιχεια κι επεμενε πεισματικα πως ειχε φτασει στον προορισμο του ηταν ο Κρυσταλλος της Αποκαλυψης. Αυτος ηταν και ο λογος που εξαρχης ηθελε να τον αποκτησει, ηξερε πως ηταν το μοναδικο αντικειμενο που θα τον καθοδηγουσε στην αναζητηση του. Το απαλο, κιτρινο χρωμα που υπηρχε στην μια ακρη του Κρυσταλλου βροντοφωναζε πως το ταξιδι ειχε ολοκληρωθει. Αλλα ακομα και ο Κρυσταλλος δεν μπορουσε να ερμηνευσει την παντελη απουσια παντων, ποσο μαλλον του Initio.

Εκατσε στην θεση του κυβερνητη εχοντας παντα στραμμενο το βλεμμα του στο χαοτικο ερεβος που τον περιεβαλλε και βυθιστηκε σε σκεψεις. Δεν υπηρχαν πολλες επιλογες, η τα ματια του και τα οργανα ψευδονταν η ο Κρυσταλλος, τριτη επιλογη δεν υπηρχε. Τι επρεπε να πιστεψει ?

Σηκωθηκε καποια στιγμη και σχεδον κολλησε το προσωπο του πανω στο γυαλι.

-'Γιατι δεν σε βλεπω' ? ψιθυρισε ενω το προσωπο του ειχε παρει ενα σκυθρωπο υφος. 'Το ξερω πως εισαι εδω αλλα γιατι δεν σε βλεπω' ? συνεχισε να μονολογει.

                  ====================================

Το σημειο εκεινο που ο Μετγκον ειχε σταματησει με το αστροπλοιο του ηταν ισως το πλεον αποξενωμενο και ερημο μερος στο γνωστο συμπαν. Αν ειχε φιλοξενησει ποτε στους κολπους του καποιον γαλαξια θα ηταν πριν απο εκατονταδες χιλιαδες χρονια. Ηλιος δεν υπηρχε, ισως δεν ειχε υπαρξει ποτε και κανενας πλανητης η δορυφορος δεν ηταν καταγεγραμμενος σ' εκεινο το συστημα. Εξω απο καθε εμπορικο δρομο, διχως κατι που να εδινε κινητρο στον οποιονδηποτε να βρεθει εκει ηταν σιγουρο πως ποτε κανεις δεν ειχε κανει καν τον κοπο να φτασει εκει. 

Κι ομως, εκεινο το αχνο φως του Κρυσταλλου διατυμπανιζε την υπαρξη του Initio. 

Διχως τον Κρυσταλλο, ακομα κι αν καποιος, εστω απο λαθος, συμπτωματικα, βρισκοταν σ' εκεινο το σημειο δεν θα μπορουσε ποτε να ξερει για την παρουσια του Initio. Αυτος ηταν και ο λογος που οι ελαχιστοι στο συμπαν που γνωριζαν το Αποσταγμα δεν θα μπορουσαν ποτε να το αποκτησουν αφου ο Initio ηταν, με τα δεδομενα που υπηρχαν, ανυπαρκτος.  

Ο χρονος κυλουσε και ουδεμια προοδος δεν ειχε συντελεστει.

                     ===================================

Περισσοτερο απο ενστικτο παρα απο καποιο σημαδι ο Μετγκον ηλεγξε τις δυνατοτητες επικοινωνιας του. Νεκρες. Εμοιαζε να βρισκεται αποκομμενος απ' ολους, διχως την δυνατοτητα να ενημερωσει η να ενημερωθει για το οτιδηποτε. Σιγουρα ηταν κατι που τον ξενισε αλλα δεν ηταν ομως και κατι που υποχρεωτικα ειχε να κανει με την απουσια του στοχου του. 

Ολες οι ιδεες που περνουσαν απο το μυαλο του απορριπτονταν αμεσα, εφτασε αναποφευκτα και σ' εκεινο το σημειο που ειχε εξαντλησει καθε σκεψη. Και παλι βρισκοταν αναμεσα σε δυο επιλογες. Η ξεκινουσε απρακτος και ηττημενος το ταξιδι της επιστροφης λησμονωντας μια για παντα το Αποσταγμα η καθοταν κι αλλο εκει περιμενοντας να συμβει κατι που μπορει να μην συνεβαινε ποτε. Η προοπτικη του να εγκαταλειψει εκεινο το αφιλοξενο μερος κερδιζε συνεχως ποσοστα στο ζυγισμα και πλεον ηταν ετοιμος ν' αποδεχθει πως ολο αυτο το ταξιδι ηταν μια αποτυχια.

Πραγματοποιουσε ενα τελευταιο ελεγχο στο σκαφος πριν εκκινησει για πισω οταν το ματι του επεσε πανω σ' ενα συγκεκριμενο σημειο της τεραστιας κονσολας που υπηρχε μπροστα του.

                  ==================================

Δεν πιστευε οτι θα εκανε καποια διαφορα, ηταν απολυτα πεπεισμενος πως το αποτελεσμα θα παρεμενε το ιδιο αλλα ουσιαστικα ηταν και η τελευταια κινηση που μπορουσε να κανει. Δεν ηθελε να φυγει και να του στοιχειωνει το μυαλο το οτι δεν το δοκιμασε, εξαλλου δεν ειχε να χασει κατι.

Τα ματια του ηταν καρφωμενα στο καντραν μπροστα του παρακολουθωντας αγρυπνα τυχον ενδεχομενες μεταβολες μολονοτι μεσα του δεν ετρεφε ελπιδες για κατι το θετικο.

Ηταν ετοιμος να τα παρατησει οταν προσεξε κατι κατω απο το οριο του ελαχιστου. Ισως τα ματια του απο την εντονη προσηλωση να τον ειχαν γελασει, ισως ομως ειχε βρει κατι. Για τα επομενα λεπτα ειχε αφοσιωθει στην οθονη παρακολουθωντας οσο πιο προσεκτικα μπορουσε. Οχι, τα ματια του δεν του επαιζαν ασχημα παιγνιδια, εδω κατι υπηρχε που εχρηζε περαιτερω αναλυσης.

Επεστρεψε στην καρεκλα του προσπαθωντας να δωσει μια ικανοποιητικη ερμηνεια σ' αυτο που ειχε δει. Ηταν οντως κατι ? Κι αν ηταν, σχετιζοταν με το αντικειμενο της αναζητησης του ?  

Ξαφνικα οι ετοιμοθανατες ελπιδες του επεστρεψαν θριαμβευτικα στην ζωη.

                    ================================

Το τηλεκατευθυνομενο μηχανημα που ειχε στειλει μεσα στο αχανες συμπαν ειχε συγκεκριμενες ιδιοτητες και προοριζοταν για δεδομενες χρησεις. Ειχε την δυνατοτητα μετρησης πυκνοτητας καθως και θερμοκρασιας. Ηταν χρησιμο οταν επρεπε ν' αποσταλλει για να συλλεξει στοιχεια σε μια αγνωστη επιφανεια, κατα προτιμηση ενος πλανητη, βαση των οποιων οποιοι το εστελναν θα μπορουσαν να γνωριζουν αυτα τα δυο ποιοτικα στοιχεια και θα ενεργουσαν αναλογως. 

Καθως υπηρχε παντελης ελλειψης φωτος η οποιασδηποτε αλλης πηγης που θα μπορουσε να διαφοροποιησει την θερμοκρασια εξω απο το σκαφος του Μετγκον οι ενδειξεις που θα κατεγραφε το εν λογω μηχανημα δεν θα επρεπε να παρουσιαζουν απολυτως καμμια αλλοιωση. Θα επρεπε να ειναι σταθερη και απαρεγκλιτη μεχρι να συναντουσε κατι που θα διαφοροποιουσε οτιδηποτε.

Το ιδιο ακριβως συνεβαινε με το ζητημα της πυκνοτητας. Αν υπηρχε εστω υπολειμμα αστρικης σκονης, ψηγματα απο θρυμματισμενους αστεροειδεις η καθε τι παραπλησιο η πυκνοτητα θα διεφερε απο σημειο σε σημειο αναλογα με την συσσωρευση των εκαστοτε στοιχειων. 

                 =====================================

Ομως, εξωθεν και περιμετρικα του αστροπλοιου και σιγουρα για ενα αρκετα μεγαλο εμβαδον τιποτα δεν υπηρχε που θα μπορουσε να δικαιολογησει διαφοροποιηση στην θερμοκρασια η την πυκνοτητα. Τα στοιχεια επρεπε να παραμενουν σταθερα και αναλλοιωτα οσο δεν υπηρχε εισχωρηση αλλου παραγοντα. Κι εδω ακριβως υπηρχε το ανεξηγητο μυστηριο.

Γιατι οι ενδειξεις, εστω και απειροελαχιστες, διαφοροποιουνταν απο ενα σημειο και μετα ?

Ο Μετγκον πειραματιστηκε αρκετη ωρα για να εχει μια πιο σαφη εικονα και μονολογησε παλι.

-'Απο το σκαφος μεχρι αυτο το σημειο' ειπε ενω ακουμπουσε με το δαχτυλο του πανω στην οθονη ενδειξεων που εστελνε το μηχανημα 'η θερμοκρασια και η πυκνοτητα ειναι σταθερες. Απο εκει και περα αλλαζουν και οι δυο. Λιγο μεν αλλα αλλαζουν. Τι υπαρχει εκει που αλλοιωνει τις ενδειξεις ? Τι μου διαφευγει ? Η προκειται για μια φυσιολογικη αποκλιση και τιποτα αλλο' ?

Εριξε μια ματια και παλι στον Κρυσταλλο. Τιποτα δεν ειχε αλλαξει, το πολυτιμο αντικειμενο με τον τροπο του εξακολουθουσε να υποστηριζει πως ο Μετγκον ειχε φτασει στον προορισμο του.

                     =================================

Δεν υπηρχε αλλος τροπος και το ηξερε, επρεπε να διαπιστωσει μονος του αν το μηχανημα ειχε ανακαλυψει κατι η αδικα εχανε τον καιρο του. Εβαλε ξανα μπροστα, αφησε την πλοηγηση στον αυτοματο πιλοτο κι επικεντρωθηκε στην οθονη με τις ενδειξεις. Οσο πλησιαζε εβλεπε διαφοροποιησεις στις μετρησεις μα ηξερε πως το σκαφος σαν ογκος και οι εξωτερικες τουρμπινες ηταν αυτα που διαφοροποιουσαν τις ενδειξεις. Βρισκοταν μολις λιγες εκατονταδες μετρα απο το μηχανημα οταν το ματι του διαβασε κατι που δεν μπορεσε να εξηγησει ο εγκεφαλος του. Αναρωτηθηκε παλι για παιγνιδια ορασης μα τωρα ειχε κατι περισσοτερο απο ενα απλο τιποτα για να βασιστει. Κατι δεν φαινοταν φυσιολογικο στο περιρεοντα χωρο του αστροπλοιου.

Η επεξεργασια σκεψης κρατησε λιγα δευτερολπτα και ξαφνικα καταλαβε τι ηταν αυτο που του ειχε προξενησει εντυπωση διχως να γνωριζει τι πραγματικα ηταν. Το σκοταδι δεν ηταν ιδιο.

Μεχρι καποιο σημειο το ιδιο το σκοταδι εμοιαζε να εχει την ιδια συνοχη, την ιδια πυκνοτητα, την ιδια υφη που το δημιουργουσε, ετσι ακριβως οπως το γνωριζε απο παντα.

                 ====================================

Απο το σημειο που ειχε σημειωσει στην οθονη και περα ειχε την αισθηση πως αυτο που τον περιεβαλλε δεν ηταν πια το σκοταδι του συμπαντος. Αυτο ηταν κατι αλλο, κατι αγνωστο και ιδιατερα τρομακτικο αν ηταν αληθινο. Αυτο το σκοταδι ηταν κατασκευασμενο.

Η πιο πιθανη εξηγηση εμφανιστηκε μπροστα του, τον κοιταξε καταμουτρα και γελασε ειρωνικα.

Δεν ηξερε τι ακριβως συνεβαινε στον Initio, τι υπηρχε εκει, αν ηταν κατοικησιμος, αλλα πλεον ηξερε μετα βεβαιοτητας πως ο Κρυσταλλος ειχε δικιο. Αυτο το τεχνητο σκοταδι που ειχε εντοπισει ειχε δημιουργηθει απο καποιον για ν' αποκρυπτει την υπαρξη του πλανητη απ' ολους. Και ακριβως επειδη ηταν κατασκευασμενο δεν θα μπορουσε να εχει την ιδια θερμοκρασια με το εξωθεν συμπαν, εξ ου και οι αποκλισεις που διαβαζε στην οθονη. Πρακτικα αυτο σημαινε πως καποιος η καποιοι δεν ηθελαν καν να ειναι ορατοι σε κανεναν, πραγμα που αυτοματως σημαινε πως ο Μετγκον συντομα θ' αντιμετωπιζε κατι που ουτε καν μπορουσε να φανταστει. 

Αναπαντεχα το εξωτερικο ψυχος εμοιαζε να βρηκε φωλια σε καποιο σημειο της ψυχης του.