Ο ΟΡΚΟΣ ΠΟΥ ΔΡΑΠΕΤΕΥΣΕ 

                                                           ΚΕΦΑΛΑΙΟ 73

Ηταν ολοι εκει, ετοιμοι για αναχωρηση. Η Ρισανι, ο Αζεμουρ, ο Γκραφ, ο Κουλσακ, η Ναννινγκ, η Λερζια και η Γκαλορ. Η τελευταια ειχε μια ιδιωτικη συζητηση με τον Γκριντλοκ λιγο πιο κει.

-'Αμα αλλαξεις γνωμη ξερεις που θα μας βρεις' ειπε. Αν και θα ηθελα να ερχοσουν μαζι μας τωρα'.

-'Το καταλαβαινεις πως αυτη τη στιγμη δεν γινεται' απαντησε ο Γκριντλοκ. 'Εξ' αλλου η παραμονη μου εδω μπορει ν' αποδειχτει και ωφελιμη' προσθεσε.

-'Τι εννοεις' ?

-'Εξακολουθω να εχω το πιο κεντρικο σημειο σ' ολοκληρο τον Γκαβαρντα. Ολοι απο δω περνανε, κι αυτοι που ειναι μαζι σας κι αυτοι που ειναι εναντια. Αντιλαμβανεσαι πως μπορω να συλλεξω πληροφοριες χρησιμες για ολους σας. Απ' την αλλη αν δω πως τα πραγματα παιρνουν διαφορετικη τροπη δεν θα κατσω εδω, θα βρω τροπο να ερθω να σε δω'.

-'Δεν θελω να σε χασω δευτερη φορα' ψιθυρισε η Γκαλορ και του εδωσε ενα τελευταιο φιλι.

-'Ουτε εγω' απαντησε ο Γκριντλοκ ανταποδιδοντας το φιλι της. 

               =====================================

Εφυγαν χρησιμοποιωντας το Γιζγκαρνοφ και το αστροπλοιο της Διαστικτης. Η Γκαλορ ειχε αφησει το δικο της πισω σε περιπτωση που ο Γκριντλοκ αποφασιζε να φυγει και να τους ψαξει.

Οι Γκραφ και Κουλσακ, μαζι με τον Αζεμουρ και την Ρισανι βρισκονταν στο σκαφος του Ελλερυ αλλα η ψυχολογια των δυο πρωτων δεν ηταν και στην καλυτερη δυνατη κατασταση.

-'Ουτε ο Τιλ τα καταφερε' μουρμουρισε ο Κουλσακ. 'Αναρωτιεμαι για τους υπολοιπους'.

Ο Γκραφ κουνησε απαισιοδοξα το κεφαλι του.

-'Δεν εχω καλο προαισθημα' ειπε 'κι εχεις και τον Ελλερυ σ' αυτην τη κατασταση'.

-'Μην προεξοφλειτε κατι που δεν ξερετε' ειπε ο Αζεμουρ. 'Ειναι λαθος ν' αφηνετε εικασιες και θεωριες να καθοριζουν την σκεψη σας'.

-'Εχει δικιο ο Αζεμουρ' εκανε η Διαστικτη. 'Σοφο ειναι ν' αντιμετωπιζετε κατι σαν υπαρκτο γεγονος και οχι σαν πιθανοτητα της φαντασιας σας'.

Ο Γκραφ με τον Κουλσακ στραφηκαν και τους κοιταξαν.

              ===================================

-'Τα πραγματα στραβωσαν απο την αρχη' εκανε ο Κουλσακ ξεφυσωντας.

-'Αν δεν ειχε συμβει αυτο το ατυχημα ολα θα ηταν διαφορετικα τωρα' προσθεσε ο Γκραφ. 'Ολοι οι φιλοι μας θα ηταν ζωντανοι και οι ζωες μας θα κυλουσαν φυσιολογικα οπως ξεραμε'.

-'Καποιες φορες συμβαντα εξω απο μας επηρεαζουν τις ζωες μας διχως να το επιδιωκουμε και να το ξερουμε' εκανε η Ρισανι. 'Δεν μπορεις να κανεις κατι γι αυτο'.

-'Το ξερω' εκανε ο Γκραφ 'δεν μπορεις να γυρισεις τον χρονο πισω και ν' αλλαξεις οτι δεν αρεσε'.

-'Ειναι πολυ πιο σημαντικο να επικεντρωθουμε στο τωρα και το πως θ' αντιμετωπισουμε την απειλη του Μετγκον' επεσημανε ο Αζεμουρ.

-'Ας ελπισουμε πως ο Ορκοφυλακας κατι θα εχει στο μυαλο του για να κανουμε' ειπε ο Κουλσακ.

-'Ειμαι σιγουρος γι αυτο' επεμεινε ο Αζεμουρ. 'Συντομα θα ξερουμε'.

-'Θελουμε αλλες τρεις μερες να φτασουμε στον προορισμο μας' ειπε η Ρισανι. 'Καλο θα ηταν ολοι μας να ξεκουραστουμε λιγο, δεν θα εχουμε πολλες ευκαιριες απο δω και περα'.

               ====================================

-'Το λαθος ηταν ολο δικο μου' εκανε η Γκαλορ σ' ενα ξεσπασμα αυτοκριτικης. 'Αν δεν σας ειχα παρασυρει σ' αυτην την συμμαχια με τον Μετγκον δεν θα ειχαμε μεινει οι τρεις μας τωρα. Πρωτη φορα στη ζωη μου εσφαλλα τοσο και δες τι μας κοστισε'.

-'Μην εισαι ανοητη' εκανε η Ναννινγκ. 'Ολες μας συνηγορησαμε στο να συνταχτουμε μαζι του. Δεν μας παρεσυρες πουθενα, ηταν και δικη μας επιλογη να συμφωνησουμε'.

-'Ποια ειναι η τριτη' ? εκανε με απορια η Λερζια.

-'Η Μεριτα, θα την γνωρισεις οταν φτασουμε στον προορισμο μας' ειπε η Ναννινγκ.

-'Τουλαχιστον η Μεριτα εχει κι εναν λογο να ειναι ευτυχισμενη' ειπε η Γκαλορ. 'Το να ξανασυναντησει τον Ελλερυ μετα απο τοσο καιρο μοιαζει με μικρο θαυμα'.

-'Δεν μου μοιαζει με την μονη τυχερη' εκανε με νοημα η Ναννινγκ. 'Ξερω αλλη μια που εντελως συμπτωματικα βρηκε ξανα τον ερωτα της ζωης της η κανω λαθος' ?

-'Οχι, δεν κανεις' ειπε η Γκαλορ. 'Η μονη διαφορα ειναι πως αυτοι ειναι μαζι' προσθεσε.

                   =================================

Οταν εφτασαν στον προορισμο τους ηταν μια μερα χαρας κι ευδαιμονιας. Ολοι ειχαν ενα λογο να χαρουν κι ο Ορκοφυλακας εναν περισσοτερο. Υπηρχε ενα κλιμα διαχυτης συγκινησης, κατι το ασυνηθιστο για τους πιο πολλους, που ειχε πλημμυρισει την ατμοσφαιρα.

Ειναι δυσκολο να περιγραψει κανεις το πως ενοιωσαν ο Γκραφ με τον Κουλσακ οταν ξαναειδαν μετα απο τοσο καιρο τον κυβερνητη τους, και μαλιστα σε σχεδον τελεια κατασταση. Το συναισθημα ηταν αμφιδρομο καθως και ο Ελλερυ βρισκοταν ξανα ενδεχομενως με τα μοναδικα ατομα απο το πληρωμα του Γιζγκαρνοφ που ειχαν επιβιωσει. Ειχαν αποσπαστει απο τους υπολοιπους διηγωντας ο ενας στον αλλο ολα οσα τους ειχαν συμβει στο διαστημα που βρισκονταν χωρια. Μνεια εγινε και για τους υπολοιπους συντροφους που ηταν νεκροι η εξακολουθουσαν να ειναι αγνοουμενοι αφου κανεις δεν γνωριζε τι τους ειχε συμβει. Ακομα και η θεα του Γιζγκαρνοφ εκανε τον Ελλερυ να σκιρτησει. Το σκαφος του, που κυριολεκτικα λατρευε, αν και οχι στα καλυτερα του, ηταν εκει, στην διαθεση του οπως ηταν παντοτε.

              ====================================

Παρομοιες σκηνες εκτυλιχθηκαν οταν οι δυο Κηρες συναντηθηκαν με την Μεριτα. Ατερμονες συζητησεις εδιναν κι επαιρναν, αναφορες στις αδικοχαμενες συμπολεμιστριες τους εγιναν κι ολο αυτο στο τελος αφηνε μια γλυκοπικρη γευση στο στομα. Για την Γκαλορ ηταν λιγο πιο δυσκολα τα πραγματα. Αφενος οι ενοχες και οι τυψεις που την βασανιζαν σχετικα με το ζητημα του Μετγκον κι αφετερου βλεποντας την Μεριτα με τον Ελλερυ συνεχως μαζι.

Θα ηθελε πολυ να βρισκοταν εκει και ο Γκριντλοκ μα ειχε κανει τις επιλογες του, ειχε παρει τις αποφασεις του κι επρεπε να τις σεβαστει. Ομως διατηρουσε τις ελπιζες της ζωντανες.

Μια ακομα απο τις ευχαριστες στιγμες ηταν και συναντηση της Ραντα με τον Γκραφ και τον Κουλσακ. Η κοπελα δεν ειχε ξεχασει ποτε πως ειχε γλυτωσει ζωντανη χαρη στους δυο τους και δεν εχανε ευκαρια να τους εκφραζει την ευγνωμοσυνη της για οτι ειχαν κανει γι αυτην.

Λιγο πιο περα η Ρισανι, ο Αζεμουρ, η Λερζια και ο Ουρσιντ, παντα μαζι με τον δρακο του Αρα, ειχαν τις δικες τους συζητησεις μακρια απο τ' αυτια των υπολοιπων. 

                ======================================

Ειχαν ολοι αποσυρθει και ξεκουραζονταν μετα απο μια τετοια μερα. Ο μονος που δεν ειχε υπνο ηταν ο Ορκοφυλακας. Ειχε απομακρυνθει μερικες δεκαδες μετρα απο την βαση τους και ειχε σταθει στην κορυφη ενος μικρου λοφου. Για λιγο αφεθηκε ν' απολαυσει το ασημενιο φως που σκορπιζαν απλοχερα τα δυο διδυμα φεγγαρια που βρισκονταν στον ουρανο. Κατω απο αλλες συνθηκες αυτο θα ηταν ενα καθημερινο, συνηθισμενο θεαμα που δυσκολα θα εδινε τροφη σ' οποιονδηποτε εγκεφαλο για παρατηρηση και θαυμασμο. Ομως κατι τετοιες λεπτομερεις, κατι τετοια κοινα και τετριμμενα ηταν που κινδυνευαν να εξαφανιστουν οριστικα και αμετακλητα εξ' αιτιας του Μετγκον. Αυτα, αναμεσα σε πολλα αλλα, ηταν ολα οσα επρεπε ο ιδιος και οι συμμαχοι του να φροντισουν να παραμεινουν ως ειχαν επικρατωντας στη μαχη με τον Μετγκον.

Το ευχαριστο ηταν πως υπηρχε πια αρκετος κοσμος που ειχε ταχθει σ' αυτον το σκοπο, αλλοι με περισσοτερες ικανοτητες, αλλοι με λιγοτερες αλλα ολοι με το ιδιο παθος και θεληση.

Τωρα επρεπε να εκπονησει σχεδιο για τις επομενες κινησεις τους. 

                    ==================================

Οσο αλλοπροσαλο η φαινομενικα ανεφικτο κι αν φανταζε αυτο το σχεδιο ηξερε πως δεν υπηρχε αλλος τροπος για να υλοποιηθει απο την στιγμη που ειχε επιλεξει ν' αποκρυψει καποια ζωτικης σημασιας πραγματα απο τους υπολοιπους. Ειχε πιστεψει πως θα τον βοηθουσε μια συμβουλη απο τον παλιο του Δασκαλο, τον γερο της ερημου Ινζεμ αλλα διαψευστηκε. Ειχε αφησει ολο το βαρος και την ευθυνη στους δικους του ωμους μα βαθια μεσα του ηξερε πως αυτο ηταν το σωστο κι ετσι επρεπε να γινει. Οσο και να ειχε αμφιταλαντευτει ως προς την αποκαλυψη καποιων στοιχειων ειχε καταληξει πως θα ηταν καλυτερα για ολους αυτα τα στοιχεια να τα κρατουσε για τον εαυτο του μεχρι να εφτανε η καταλληλη στιγμη της αποκαλυψης. Κοιταξε το σκηπτρο που κρατουσε.

Διχως αυτο ο Μετγκον δεν θα μπορουσε να υλοποιησει τους στοχους του, καποια στιγμη θα το διεκδικουσε. Στο κατω κατω για εκεινον ειχε κατασκευαστει, ηταν ο πρωτος που το κρατησε και το χρησιμοποιησε και ηταν ο πρωτος που το απωλεσε με την καταστροφικη συμπεριφορα του.

Τωρα θα ειχε την ευκαιρια του να το αποκτουσε και παλι με εντελως διαφορετικες συνθηκες.

               =====================================

Πισω στον Γκαβαρντα ο Γκριντλοκ ετοιμαζοταν να κλεισει αλλη μια βαρετη, συνηθισμενη βραδια το μπαρ και ν' αποσυρθει για ξεκουραση. Ειχε επιστρεψει στα προ Γκαλορ πραγματα τα οποια ομως πια σε μεγαλο βαθμο τον αφηναν ασυγκινητο. Ουτε ο ιδιος δεν ηξερε που βρηκε το κουραγιο ν' αρνηθει να παει μαζι της. Λογους ειχε αλλα πολλες φορες οι λογοι απο μονοι τους δεν επαρκουν, οχι αν δεν εχεις την ψυχη και την θεληση για να τους πραγματοποιησεις.

Κλειδωσε οπως εκανε καθε βραδυ, εσβησε τα φωτα και αποσυρθηκε διχως να βιαζεται στο διαμερισμα του, πανω απο το μπαρ. Δεν ηταν φιλος καρδιακος με την Ρελοριανη μπυρα, ομως η εμφανιση της Γκαλορ και τα διλημματα που ειχαν ανοιχτει μπροστα του την ειχαν κανει αχωριστη φιλη του. Γεμισε το ποτηρι, πηρε αλλο ενα μπουκαλι μαζι του κι εκατσε στην καρεκλα.

Οι φωνουλες που επιδοκιμαζαν οτι ειχε πραξει και οι φωνουλες που τον εψεγαν ακριβως γι αυτο ειχαν στησει τρελη διαμαχη μεσα στο κεφαλι του, ποτε υπερισχυοντας η μια και ποτε η αλλη.

Μονο η Ρελοριανη μπυρα καταφερνε καπως να τις κατευνασει.

                   ================================== 

Εριξε μια ματια στο κρεβατι. Δεν του φαινοταν απλως μονο αδειο, τωρα πια εμοιαζε σχεδον αχρηστο. Αν ηθελε να κοιμηθει μπορουσε να το κανει, οπως πολλες φορες πριν, και στην ανετη, αναπαυτικη πολυθρονα που καθοταν τωρα. Μα απο τοτε που ειχε ξαπλωσει μαζι με την Γκαλορ εκει ολα εφερναν διαφορετικα. Τελειωσε αλλη μια Ρελοριανη μπυρα και βυθιστηκε στις σκεψεις.

Ειχε κανει καλα που δεν της ειχε πει τιποτα ? Μηπως επρεπε να της ειχε εκμυστηρευτει το μυστικο που τον βασανιζε ?  Οι φωνουλες δεν σταματουσαν να τσακωνονται και ο Γκριντλοκ ξαφνικα ενοιωσε απιστευτα κουρασμενος. Εφτασε στο κρεβατι και ξαπλωσε.

Τι να της ελεγε δηλαδη ? Πως ειχε ακομα, στην καλυτερη περιπτωση, τρεις μηνες ζωης ? Εκεινη η αναθεματισμενη ανιατη ασθενεια που ειχε κολλησει ποιος ξερει απο ποιον δεν εκανε χατηρια.

Εκλεισε τα ματια και μυρισε το αρωμα της που ηταν διασπαρτο παντου πανω στο κρεβατι, ακομα και τωρα που ειχε φυγει εδω και μερες. Ηταν ευγνωμων ακομα και γι αυτο το μικρο δωρο.

Κοιμηθηκε διχως να συνειδητοποιησει πως ενα χαμογελο ηταν ζωγραφισμενο στο προσωπο του.