Ο ΟΡΚΟΣ ΠΟΥ ΔΡΑΠΕΤΕΥΣΕ 

                                                            ΚΕΦΑΛΑΙΟ 76

Οσο αχνη κι αδυναμη κι αν ηταν εκεινη η λαμψη που εβλεπε στο βαθος δεν θα μπορουσε να μην την διακρινει αφου ηταν η μοναδικη πηγη φωτος μεσα σ' εκεινο το απολυτο σκοταδι που τον περιεβαλλε. Δυνατοτητα να παει προς τα εκει δεν ειχε, ομως φανηκε πως δεν ηταν κι απαραιτητο αφου εμοιαζε η λαμψη να κινειται προς το μερος του. Την εβλεπε σταδιακα ολο και να μεγαλωνει μεχρι που δεν ηταν απαραιτητο να κανει κοπο για να την διακρινει. Μετα καταλαβε πως δεν ηταν απλως μια λαμψη. Αυτο που ερχοταν αργα αλλα σταθερα καταπανω του ηταν ενας ηλιος που αποκαλυπτοταν σε ολη του την μεγαλοπρεπεια. Δεν ειχε ιδεα απο ποιο σημειο και μετα θα επρεπε θεωρητικα να νοιωσει την θερμοτητα του αλλα φανταστηκε πως ηταν απλως θεμα χρονου.

Τωρα ο μεγαλος φωτεινος δισκος αποκαλυπτοταν σε ολη του την μεγαλοπρεπεια.

Ο Μετγκον συνειδητοποιησε πως η πορεια που ακολουθουσε εκεινος ο ηλιος μπορει να ηταν επιζημιος για τον ιδιο και προσπαθησε ν' αλλαξει πορεια. Διαπιστωσε πως δεν μπορουσε να κανει τιποτα, ηταν ζητημα χρονου να συναντηθει μ' εκεινο το φλεγομενο ουρανιο σωμα.

             ======================================

Τα αηχα ουρλιαχτα του βουτηγμενα στον τρομο δεν βοηθησαν. Συντομα ηταν περικυκλωμενος απο γιγαντιαιες φλογες κι ενστικτωδως εκλεισε τα ματια του. Παραδοξο, δεν ενοιωθε καμια αισθηση θερμοτητας να τον περιβαλλει, εμοιαζε να περνα μεσα απο τον πυρακτωμενο δισκο διχως καποια συνεπεια. Ουτε που καταλαβε ποτε βρεθηκε να στεκεται στην επιφανεια του ηλιου.

Δεν πατουσε πανω σε στερεο εδαφος, δεν υπηρχε εδαφος, τα παντα ηταν σε μια υγρη, κιτρινη υφη ενω πιδακες λαβας ξεπηδουσαν κατα χιλιαδες σε καθε σημειο της επιφανειας. Το μονο που ενοιωθε ηταν μια ψυχρη θερμοτητα που δεν εμοιαζε ικανη να τον βλαψει. Τη στιγμη ακριβως που αναρωτηθηκε που οδηγουσε ολο αυτο, σαν καποιος να ειχε διαβασει την σκεψη του, τον προμηθευσε με απαντηση για την οποια ουδολως ηταν προετοιμασμενος.

Η εκρηξη του ηλιου εγινε μεσα σε απολυτη ησυχια. Ο Μετγκον ενοιωσε πως μαζι με τον φλεγομενο ηλιο κομματιαστηκε και ο ιδιος, με τα επι μερους τμηματα του να διασκορπιζονται στο κενο. Ενας απιστευτος πονος φωλιασε στο κρανιο του και τον εφερε στα ορια του.

                 ====================================

Ενας τεραστιος κυβος, αιωρουμενος στο πουθενα, ηταν το πρωτο πραγμα που αντικρυσε οταν καποια ψηγματα της ενορασης του φανηκε να επανεργοποιουνται. Τον ηξερε αυτον το κυβο, τον γνωριζε καλα. Τον ειχε κρατησει στα χερια του για μεγαλο χρονικο διαστημα, ειχε συμπορευτει μαζι του, τον ειχε υπηρετησει οπως ειχε κανει και ο κυβος γι αυτον. Διχως να μοιαζει πως το ηθελε. ο κυβος τον τραβουσε πανω του σαν μαγνητης και ο Μετγκον δεν μπορουσε ν' αντιδρασει.

-'Ο Κυβος του Γιοντοκ' ουρλιαξε μεσα στο κεφαλι του και η φραση που δεν ακουστηκε ποτε αντηχησε ξανα και ξανα μεσα στο μυαλο του μεχρι που ο πολλαπλασιασμος της εγινε ανυποφορος.

Εικονες απ' αυτο που ηταν καποτε, οταν πορευοταν μαζι με τον κυβο, εναλλασονταν με τρομακτικη ταχυτητα μπροστα στα ματια του μεχρι που πια επαψαν να ειναι εικονες αλλα μεταβληθηκαν σε εκατομμυρια πολυχρωμα στιγματα που χορευαν. Ανοιγοκλεισε τα ματια του πολλες φορες σε μια προσπαθεια ν' απαλλαγει απο τα στιγματα μα αυτα παρεμεναν εκει.

Ειδε το κεφαλι του φιδιου να ξεπροβαλλει μεσα απο τον κυβο, οπως ακριβως το θυμοταν.

                =====================================

Η τεραστια διχαλωτη γλωσσα του εμοιαζε να μαστιγωνει αλυπητα το κενο αναμεσα σ' εκεινο και τον ιδιο ενω τα ματια του ηταν καρφωμενα πανω του. Δεν τα ειχε ξεχασει ποτε εκεινα τα ματια, δεν περιμενε πως θα τα εβλεπε ποτε ξανα μα να τωρα που ηταν απεναντι του.

Βρεθηκε εγκλωβισμενος μεσα στον κυβο προσπαθωντας ματαια να βρει μια διεξοδο ενω το φιδι απο πανω του εμοιαζε σαν να του μιλουσε διχως να λεει τιποτα. Καθε κινηση που εκανε ν' απελευθερωθει εμοιαζε να συρρικνωνει τον κυβο μεχρι που τον ενοιωσε σαν δευτερο δερμα πανω του. Πνιγοταν, ασφυκτιουσε μα δεν ειχε δυναμεις να ξεφυγει απο εκεινη την πηχτη, κολλωδη αγκαλια του κυβου. Το αντικειμενο που ποτε δεν καταλαβε αν ηταν αληθινο δεν ειχε την παραμικρη ιδεα πως ειχε βρεθει στα χερια του. Το γνωριζε κι αυτο πολυ καλα. Πως θα μπορουσε αλλωστε να μην το αναγνωριζε αφου εφερε τ' ονομα του. Το Σκηπτρο του Μετγκον.

Εκμεταλλευτηκε μια ισχνη ικμαδα θελησης και αποφασιστικοτητας που εμοιαζε να εχει ξεμεινει καπου μεσα του και χρησιμοποιησε το Σκηπτρο για ν' απελευθερωθει. 

                 ====================================

Τα καταφερε μα το τιμημα ηταν υψηλο. Το μονο που ενοιωθε ηταν πως ηταν ξαπλωμενος πανω σ' εκεινο το αγνωστο υλικο ανικανος να κανει την παραμικρη κινηση. Ειδε το πρωτο μικρο φτερωτο πλασμα να βγαινει απο μεσα του και να πεταει διχως βιασυνη μακρια του. Το ακολουθησαν σταδιακα κι αλλα, με ταξη, σειρα, λες και ηξεραν ακριβως τι θα εκαναν και πως.

Κανενα δεν στραφηκε πισω του να τον κοιταξει. Οχι οτι θ' αλλαζε κατι αυτο, ηξερε χωρις να γνωριζει τι συνεβαινε. Ηταν η ζωη του, η ιδια του η υπαρξη που τον εγκατελειπε σιγα σιγα. 

Οταν ολα τα μικρα, φτερωτα πλασματα τον ειχαν εγκαταλειψει θα ηταν το τελος του. Κοντρα σε καθε νομο, κοντρα σε καθε αρμονια, αρνηθηκε να υποκυψει ετσι, απραγος, παραδομενος σε μια μοιρα που ποτε δεν ειχε επιλεξει αλλα επρεπε να υποστει για λογους που αγνοουσε.

Ειδε μπροστα του, σε μικρη αποσταση το ματι, εκεινο το καθετο αντικειμενο με την τρεμουλιαζουσα επιφανεια που ειχε συναντησει αρχικα οταν ειχε ακολουθησει την πρωτη ομιχλη.

Πεθαινε αλλα θα επελεγε αυτος το μερος που θ' αφηνε την τελευταια του πνοη.

                ===================================

Σερνοταν κυριολεκτικα προσπαθωντας να φτασει στο ματι. Η αποσταση δεν ηταν μεγαλη, ομως η διαρροη των φτερωτων πλασματων τον αποδυναμωνε συνεχως. Ουτε ο ιδιος δεν ηξερε απο που αντλουσε κουραγιο για να συνεχιζει. Καθε κινηση ηταν μαρτυρικη, καθε κινηση ενοιωθε πως ηταν η τελευταια του μεχρι την επομενη. Μια θολουρα που βρισκοταν στα σπαργανα μεγαλωνε συνεχως μηδενιζοντας του καθε δυνατοτητα ορασης. Ετσι ηταν αναμενομενο μετα απο αιωνες προσπαθειων να μην εχει οπτικη επαφη με το ματι αλλα να καταλαβαινει πως ειχε φτασει αγγιζοντας το κατω μερος του, εκεινο που βρισκοταν λιγα εκατοστα πανω απο το εδαφος.

Ειχε ξεκινησει την αποπειρα να περασει απο μεσα του οταν διαπιστωσε πως τα φτερωτα πλασματα που τον εγκατελειπαν ειχαν λιγοστεψει κατα πολυ σε αριθμο. Τωρα, τα τελευταια που ειχαν μεινει εφευγαν κι αυτα και πιστεψε πως θα πεθαινε εκει, ετσι, μ' αυτον τον τροπο.

Οταν περασε ολοκληρος μεσα απο το ματι ενοιωσε παρα ειδε το πλασμα που κουβαλουσε το τελευταιο κομματι της ζωης του να φευγει κι αυτο ακολουθωντας τα υπολοιπα. 

                ====================================

Ο Κεμ Αναχ, η Αρχη, ο Καραναθ, το Χαος και ο Γκεντν Γκαλλει, Αυτος Που Ειναι, σταθηκαν απεναντι στο καθετο παραλληλογραμμο που ηταν ακουμπισμενο το Αποσταγμα της Αρχεγονης Υπαρξης πριν το παρει ο Μετγκον και το πιει. Στην βαση του βρισκοταν το ακινητο σωμα του Μετγκον, οπως ειχε πεσει απο την στιγμη που ειχε πιει το Αποσταγμα.

-'Θα πρεπει να περιμενουμε να δουμε' εκανε ο Κεμ Αναχ.

-'Σωστα' προσθεσε ο Καραναθ. 'Εξ' αλλου βρισκεται εκει μονο λιγα δευτερολεπτα'.

-'-'Πιστευω πως πρεπει να τον μετακινησουμε' εκανε ο Γκεντν Γκαλλει 'τι λετε' ?

Οι τρεις ομιχλες ομιχλες κοιταχτηκαν και συμφωνησαν σιωπηρα. Μετα σηκωσαν τα χερια τους να κοιτανε τον Μετγκον κι απελευθερωσαν διδυμες, απαστραπτουσες ακτινες αγνωστου ενεργειας.

Το σωμα του Μετγκον τυλιχτηκε απο παντου μεσα σ' αυτο το σκοτεινο ενεργειακο πεδιο, μετα σηκωθηκε στον αερα και με μαεστρικες κινησεις οι ομιχλες το οδηγησαν σ' ενα σημειο μακρια απο το παραλληλογραμμο. Τον αφησαν ξαπλωμενο απαλα οπως ακριβως τον ειχαν σηκωσει. 

            ========================================

-'Οτι ακριβως συνεβη και με τους αλλους' ειπε ο Κεμ Αναχ.

-'Η αληθεια ειναι πως δεν υπαρχει διαφοροποιηση' συμπληρωσε ο Καραναθ.

-'Η επηρεια του Αποσταγματος ειναι παντα η ιδια' παρατηρησε ο Γκεντν Γκαλλει.'Παρουσιαζει τα ιδια συμπτωματα σε ολους και μεχρι στιγμης τα ιδια αποτελεσματα'.

Κοιταξαν ταυτοχρονα και οι τρεις προς τα πανω. Οι δεσμευμενες ομιχλες ηταν παντα εκει και μολονοτι δεν το εξεφραζαν το Υπερτατο Τριγωνο του Αρνητικου Συμπαντος γνωριζε πως αδημονουσαν να μαθουν αν η προσπαθεια του Μετγκον θ' απεδιδε η θα ηταν μια ακομα αποτυχια και αυτοματα μια νεα προσθηκη στον θολο. Στραφηκαν και παλι προς το ακινητο σωμα.

-'Εχω την εντυπωση πως ουτε αυτος θα τα καταφερει' ειπε ο Καραναθ.

-'Που το βασιζεις αυτο' ? ρωτησε ο Γκεντν Γκαλλει.

-'Ειναι νωρις ακομα' εκανε ο Κεμ Αναχ προλαβαινοντας την απαντηση. 'Τα δεδομενα αυτο δειχνουν, μια ακομη αποτυχια, μα δεν μπορουμε να προεξοφλησουμε τιποτα ακομη' προσθεσε.

                  ================================

Ο Τοποτηρητης εφερε το χερι στο πηγουνι του και βυθιστηκε στις σκεψεις. Βρισκοταν μονος μεσα στο απολυτο κενο του συμπαντος, ακινητος πανω απο τον Initio παρακολουθωντας ολα οσα ειχαν συμβει. Ειχε δει απο την αρχη την προσπαθεια του Μετγκον, την εξελιξη της και περιμενε κι αυτος οπως και οι ομιχλες την καταληξη της. Δεν θα μπορουσε να επεμβει ακομα κι αν το ηθελε λογω της φυσεως της υπαρξης του, μια υπαρξη που κρεμοταν κι αυτη οπως και αμετρητες αλλες σε μια κλωστη, αναλογως με το αν ο Μετγκον επιβιωνε στο τελος η οχι.

Για τον Τοποτηρητη αυτο δεν ηταν κατι περισσοτερο απο ενα μεμονωμενο γεγονος που απλα εχρηζε της προσοχης του κατα την διαρκεια της τελεσης. Το ειχε καταγραψει και κανονικα θα επρεπε να προχωρησει αμεσα στο επομενο μα ηταν τετοια η φυση του γεγονοτος που επιλεξε ν' αφιερωσει λιγο χρονο ακομα. Εσκυψε και παλι πανω απο τον Initio μα τιποτα δεν ειχε αλλαξει.

Δεν μπορουσε να σπαταλησει αλλο χρονο, επρεπε να συνεχισει το εργο στο οποιο ηταν ταγμενος.

-'Τιποτα δεν χανεται ποτε' μουρμουρισε κι εξαφανιστηκε μεσα σ΄ενα βλεφαριασμα.

               =====================================

Ο Αρχειοθετης διαβασε ξανα οτι ειχε γραφτει στην συγκεκριμενη σελιδα που αφορουσε το γεγονος με τον Μετγκον. Αλλο ενα περιστατικο που ειχε βρει τη θεση του μεσα στην Αεναη Βιβλιοθηκη ηταν κι αυτο, μειζονος η ελασσονος σημασιας ηταν αδιαφορο, επρεπε απλα να καταχωρηθει ασχετως των σημαντικοτατων συνεπειων που μπορουσε να εχει.

Βαθια μεσα του γνωριζε, βαση των καταχωρημενων συμβαντων, τις πιθανες εξελιξεις αυτης της καταστασης. Μπορουσε να δει την απολυτη καταστροφη των παντων αν ο Μετγκον επιβιωνε, μπορουσε να δει την απροσκοπτη συνεχεια του υπαρχοντος συμπαντος αν δεν τα καταφερνε να μεινει στη ζωη. Και η μια πιθανοτητα και η αλλη τον αφηναν αδιαφορο. Ηταν η δικη του φυση αυτη που δεν του επετρεπε να παρει θεση, ν' αποκαλυψει πιθανοτητες, να γειρει την πλαστιγγα προς την μια μερια η την αλλη. Εριξε μια ματια στην Αεναη Βιβλιοθηκη. Ισως συντομα ν' αποτελουσε παρελθον οπως και πολλα αλλα, μεταξυ αυτων και ο ιδιος. Αδιαφορο.

-'Τιποτα δεν χανεται ποτε' μουρμουρισε κι εξαφανιστηκε μεσα στην Βιβλιοθηκη.