Ο ΟΡΚΟΣ ΠΟΥ ΔΡΑΠΕΤΕΥΣΕ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 69
Δεν ειχε την παραμικρη ιδεα για το που πηγαινε και το τι θα συναντουσε. Η οξυδερκεια του, μαζι με την επιμονη του, ηταν αυτα τα δυο στοιχεια που του εδωσαν την δυνατοτητα να υποψιαστει πως ο Initio ηταν καλα καμουφλαρισμενος καθως τον περιεβαλλε εκεινο το κατασκευασμενο σκοταδι. Το μονο που απεμενε ηταν να διαπιστωσει αν θα επιβεβαιωνοταν η θα διαψευοταν πανηγυρικα. Διεσχιζε εκεινο το σκοταδι με την χαμηλοτερη δυνατη ταχυτητα εχοντας ολες τις αισθησεις του σε συναγερμο για τυχον απροοπτες και δυσαρεστες εκπληξεις. Ετσι του πηρε αρκετη ωρα μεχρι να δει κατι διαφορετικο. Το ερεβος ειχε αφεθει πισω πια, τωρα μπορουσε να διακρινει την επιφανεια του Initio που απλωνοταν μπροστα στα ματια του. Το γεγονος αυτο καθ' αυτο του εφερε νεες αποριες και προβληματισμους δεδομενου πως οτι αντικρυζε εκτος απο πρωτογνωρο ηταν επισης ανεξηγητο με τα δικα του δεδομενα. Δεν υπηρχε ηλιος για να τροφοδοτησει με φως τον πλανητη, ουτε καποια αλλη πηγη ενεργειας, συνεπως θα επρεπε να συνεχιζει να κινειται μεσα σε απολυτο σκοταδι. Ομως ο Initio ειχε φως.
==================================
Ηταν αδυνατο να διαπιστωσει ποια πηγη ενεργειας παρειχε αυτο το αχνο, αμυδρο φως που υπηρχε, ομως εστω και ελαφρως περιορισμενα εβλεπε. Ο Μετγκον ειχε δει και ζησει πολλα πραγματα που θα οδηγουσαν ενα αλλο μυαλο στην απολυτη παρανοια και καταρρευση, ομως εδω ηταν η δικη του λογικη που φοβοταν πως θα εμπαινε σε δοκιμασια.
Προσεδαφιστηκε σε καποιο τυχαιο σημειο κι αναρωτηθηκε για τις επομενες κινησεις του. Απο τον προβληματισμο που εστεκε προ θυρων τον εβγαλε ακομα κατι ανεξηγητο και αδιανοητο.
Η ομιχλη που ειχε καταλαβει ενα μικρο τμημα της γεφυρας του σκαφους δεν ειχε μορφη, ομως η φωνη που ακουστηκε δεν θα μπορουσε ν' ανηκει καπου αλλου. Ο Μετγκον ενοιωσε ανοχυρωτος.
-'Οταν δεν θα με βλεπεις πια τοτε θα μπορεις να κατεβεις στην επιφανεια' ειπε η φωνη. 'Διαφορετικα δεν θα επιβιωσεις με την υπαρχουσα συσταση που εχεις'.
Ο Μετγκον προλαβε ν' ανοιξει το στομα του αλλα οχι και να πει κατι. Δεν θα ειχε νοημα αφου σχεδον αμεσως η ομιλουσα ομιχλη εξαφανιστηκε σαν να μην ειχε υπαρξει ποτε.
======================================
Ακολουθησε τις οδηγιες της αγνωστης φωνης και βγηκε προσεκτικα απο το σκαφος. Πλεον ειχε αρχισει να συνηθιζει τα παραδοξα και ανεξηγητα, ετσι αυτο που αντικρυσε του προξενησε μεν εκπληξη και απορια μα δεν τον αφησε με το στομα ανοιχτο. Αυτος ηταν ο Initio λοιπον.
Μεχρι εκει που εφτανε το ματι του απλωνοταν ενα ισογραμμικο επιπεδο διχως τιποτα να διαταρασσει την επιφανεια του. Ηταν αδυνατον να καταλαβει πανω σε τι υλικο πατουσε και η παντελης γυμνια του εφερε απορια. Ολοκληρωσε μια στροφη γυρω απο τον εαυτο του μονο και μονο για να διαπιστωσει πως ολα ηταν ιδια και απαραλλαχτα. Η ομιχλη που του ειχε μιλησει ειχε εξαφανιστει, στεκοταν μονος καπου οπου τιποτα αλλο δεν υπηρχε. Αρχισε να βαδιζει στα τυφλα.
Η ελλειψη οποιουδηποτε στοιχειου χλωριδας και πανιδας θα επρεπε να τον εντυπωσιασει αλλα με οσα συνεβαιναν το αντιθετο θα του προκαλουσε εκπληξη. Ενα ακομα στοιχειο που καταχωρησε στα αξιοπεριεργα ηταν η παντελης απουσια θορυβου. Δεν ακουγοταν τιποτα απολυτως, ουτε καν ενας υποτυπωδης ψιθυρος αερα. Αυτο που τον κλονισε ηταν η επομενη ανακαλυψη.
=====================================
Δεν υπηρχε αερας. Δεν ηξερε πως ανεπνεε, τι ηταν αυτο που ανεπνεε και απο που προερχοταν αλλα αερας με την συμβατικη εκδοχη δεν υπηρχε. Τα μυστηρια αυτου του πλανητη εμοιαζαν να μην εχουν τελος. Το επομενο βρισκοταν ψηλα, πανω απο το κεφαλι του.
Δεν υπηρχε ουρανος. Τα παντα ηταν καλυμμενα μ' εκεινο το κατασκευασμενο σκοταδι που εμοιαζε να παιζει τον ρολο συννεφων. Το μονο πραγμα που διατηρουσε μια λογικη ηταν πως περπατουσε πανω σε κατι, ασχετως η αγνοια του για το τι μπορουσε να ηταν αυτο.
Ειδε ενα μικρο σημαδι στο βαθος που οριακα εμοιαζε να αιωρειτο απο το εδαφος. Ελλειψει αλλων στοιχειων επιλεξε να βαδισει προς τα κει. Επεσε τελειως εξω στους χρονικους υπολογισμους του σχετικα με το ποση ωρα θα χρειαζοταν για να το φτασει. Στο μυαλο ειχαν περασει λιγα δευτερολεπτα, η αποσταση για να καλυφθει συμφωνα με τα δεδομενα του χρειαζοταν τουλαχιστον μιση ωρα. Αυτη ηταν αλλη μια διαπιστωση, πως ο χρονος επανω σ' αυτην την παραδοξολογια που λεγοταν Initio ειχε δικους κανονες. Αναρωτηθηκε τι αλλο αφυσικο θα συναντουσε.
=================================
Σταθηκε μπροστα στο αντικειμενο και το παρατηρησε. Εμοιαζε σαν ενα ειδος πυλης αλλα δεν ειχε καμμια σχεση με οτι ηξερε η οτι μπορουσε να φανταστει. Εμοιαζε στο σχημα σαν ενα μεγαλο ματι σε καθετη φορα με τον εσωτερικο του περιγυρο να τρεμουλιαζει αναιπαισθητα. Εκανε τον κυκλο μα δεν διαπιστωσε κατι να υπαρχει στα πλαγια η πισω. Αιωρουνταν οριακα, γυρω στα πεντε εκατοστα απο το μυστηριωδες εδαφος και ηταν εντελως ακινητο. Η φωνη ακουστηκε ξανα.
-'Περασε. Αν εξακολουθεις να θελεις αυτο για το οποιο ηρθες'.
Δεν υπηρχαν πολλα περιθωρια, δεν υπηρχαν πολλα που μπορουσε να κανει. Υπακουσε.
Τα ανεξηγητα μυστηρια φαινοταν πως δεν ειχαν τελειωμο. Καμμια πηγη φωτος δεν υπηρχε μεσα στο ματι μα ο Μετγκον εβλεπε. Το υλικο που πατουσε ηταν το ιδιο με το εξωτερικο στην επιφανεια του Initio μα το πλεον ανατριχιαστικο ηταν πως εκει μεσα εμοιαζε να φωλιαζει ενας ολοκληρος κοσμος. Κι ολα αυτα μεσα σε κατι που το παχος του δεν ξεπερνουσε τα λιγα εκατοστα.
Αναρωτηθηκε αν ειχε πραξει σοφα να βρεθει εκει αλλα ηταν πλεον αργα για υπαναχωρησεις.
======================================
Συνεχισε να προχωραει και το μερος συνεχιζε με την σειρα του να τον εκπλησσει. Αριστερα και δεξια δεν εβλεπε τιποτα, μπροστα του μονο το κομματι που βαδιζε ενω απο πανω του, διχως να το παρατηρει στην πραγματικοτητα, ειχε την αισθηση πως αυξαινε σταδιακα στο υψος.
Διχως να το καταλαβει βρεθηκε μεσα σε κατι που εμοιαζε με υπερυψωμενο θολο. Στην μεση, ακριβως απεναντι του, εστεκε ενα παραλληλο αντικειμενο τοποθετημενο καθετα. Δεν το πλησιασε αλλα απο κει που ηταν μπορουσε να καταλαβει πως αποτελουνταν απο το ιδιο υλικο, το μοναδικο που ειχε συναντησει μεχρι στιγμης, που υπηρχε επανω σ' αυτον τον απιστευτο πλανητη.
Η φωνη ακουστηκε και παλι, αυτη τη φορα συνοδευοταν απο την γνωστη ομιχλη.
-'Εισαι εδω για το Αποσταγμα της Αρχεγονης Υπαρξης' ειπε. 'Βρισκεται μπροστα σου'.
-'Εισαι ο φυλακας του Αποσταγματος' ? ρωτησε ο Μετγκον.
-'Δεν υπαρχει κατι να φυλαξω η να προστατεψω' απαντησε η ομιχλη.
-'Τοτε ποιος εισαι και τι ακριβως κανεις εδω' ? ρωτησε απορημενος ο Μετγκον.
==================================
-'Ειμαι ο Κεμ Αναχ, η Αρχη' ειπε η ομιχλη 'εκεινος εκει ειναι ο Καραναθ, το Χαος κι εκεινος ο Γκεντν Γκαλλει, Αυτος Που Ειναι. Ειμαστε το υπερτατο τριγωνο του Αρνητικου Συμπαντος και βρισκομαστε εδω για να προσφερουμε στον καθενα αυτο που αναζητα. Το δικο σου ονομα ειναι ασημαντο και θα χαθει στην ληθη αν δεν κατορθωσεις αυτο που επιδιωκεις'.
Ο Μετγκον δεν καταλαβε καν απο που ειχαν εμφανιστει αλλες δυο ομιχλες που πλαισιωσαν την ομιλουσα. Καταλαβε πως βρισκοταν μπροστα σε μια κατασταση που η αντιμετωπιση της δεν περνουσε απο το χερι του, ηταν υποχρεωμενος να υπακουσει σ' αυτα τα απιστευτα οντα.
-'Βρισκομαι εδω για το Αποσταγμα' ειπε παρατηρωντας τις αντιδρασεις της τριαδικης ομιχλης. 'Δεν ξερω τι απαιτειται για να το αποκτησω, μαθετε ομως πως ειμαι διατεθειμενος για τα παντα'.
Περασαν λιγα δευτερολεπτα διχως τον παραμικρο ψιθυρο. Η ομιχλη ξαναμιλησε.
-'Φυσικα' ειπε. 'Οπως και οσοι προηγηθηκαν. Απομενει να δουμε αν θα μοιραστεις την μοιρα τους η θα εισαι ο πρωτος που τα καταφερνει. Δεν υπαρχει περιπτωση υπαναχωρησης, ξερεις'.
=====================================
-'Εχουν υπαρξει κι αλλοι πριν απο μενα' ? ρωτησε ο Μετγκον
-'Φυσικα' ειπε η ομιχλη. 'Φανταστηκες πως ησουν ο πρωτος' ?
-'Και τι απεγιναν' ? ρωτησε ο Μετγκον αποφευγοντας να σχολιασει την τελευταια φραση.
-'Τωρα ειναι υπηρετες του Αρνητικου Συμπαντος, κατω απο τις εντολες του υπερτατου τριγωνου.
Αυτη ηταν η ανταμοιβη για την αποτυχια τους, αυτη που θα εχεις κι εσυ αν δεν τα καταφερεις'.
Ενα παλιο, λησμονημενο συναισθημα που ο Μετγκον ηταν σιγουρος πως ειχε οριστικα απαλειφθει εκανε απροειδοποιητα την εμφανιση του. Ο φοβος ηταν πιο ζωντανος απο ποτε στην καρδια του.
-'Τι πρεπει να κανω για ν' αποκτησω το αποσταγμα' ? ρωτησε ο Μετγκον. 'Πρεπει να περασω καποιες δοκιμασιες, πρεπει να προσφερω κατι σε ανταλλαγμα' ?
Ακουγοντας τον τονο της φωνης της ομιχλης ο Μετγκον θα ορκιζοταν πως σχεδον γελουσε. Αλλα ειχε σοβαρες αμφιβολιες αν εκεινα τα οντα γελουσαν η ειχαν οποιαδηποτε αλλη φυσιολογικη συμπεριφορα η καποιο συναισθημα που να τα χαρακτηριζει.
=====================================
-'Τιποτα απ' ολα αυτα' ειπε ξανα η ομιχλη ενω ο Μετγκον απορουσε με την αφωνια των αλλων δυο. Υπεθεσε πως ηταν υποδεεστεροι, απλα συμπληρωναν την αρχηγικη ομιχλη που μιλουσε.
-'Λαθος, κανεις λαθος. Ειμαστε τρια αναποσπαστα μερη ενος συνολου που απαιτειται για να διεκπεραιωσει οτι πρεπει να γινει. Δεν υπαρχουν ανωτεροι και κατωτεροι εδω' προσθεσε.
-'Ωραια' σκεφτηκε ο Μετγκον 'διαβαζουν και την σκεψη' κι αμεσως το μετανοιωσε γι αυτον ακριβως τον λογο. Επρεπε να βρει τροπο ν' αδειασει το μυαλο του εντελως.
-'Οπως ελεγα το Αποσταγμα βρισκεται εκει' υπονοωντας το καθετο παραλληλογραμμο. 'Εισαι ελευθερος να πας και να το παρεις οτι στιγμη θελεις'.
Δεν γινοταν να ηταν τοσο ευκολο, καποια παγιδα επρεπε να υπηρχει.
-'Παγιδα ? Δεν ξερω γιατι το πιστευεις αυτο' ειπε η ομιχλη. 'Δεν υπαρχει καμμια παγιδα. Το αντικειμενο του ποθου σου ειναι εκει, απλα πας και το παιρνεις. Το θεμα ειναι αν θα σου το επιτρεψει το ιδιο το Αποσταγμα. Ξερεις, δεν φτανει μονο η προθεση της μιας πλευρας'.
==================================
-'Εσεις δηλαδη δεν εχετε καμια αναμειξη' ? ρωτησε ο Μετγκον.
-'Υπαρχουν καποια πραγματα που πρεπει να μαθεις' απαντησε η ομιχλη. 'Το πιο σημαντικο απ' ολα ειναι πως δεν εισαι ο πρωτος που επιθυμει το Αποσταγμα αλλα ισως εισαι ο πρωτος που θα τα καταφερει. Δεν χρειαζεται ν' αναφερθω στην περιπτωση που η εκβαση ειναι επιτυχης. Αλλα πρεπει να γνωριζεις τις συνεπειες μιας ενδεχομενης αποτυχιας' συμπληρωσε.
-'Καταλαβα' εκανε ο Μετγκον. 'Εσεις απλα φροντιζετε να διατηρηθει στο ακεραιο το τιμημα που θα πληρωσει οποιος αποτυχει, σωστα ? Μπορω να μαθω τι απεγιναν οι αποτυχοντες' ?
-'Πιστευω πως περισσοτερο θα επρεπε να σ' ενδιαφερει η δικη σου μοιρα και οχι των προκατοχων σου' ειπε η ομιχλη. 'Απο την αλλη δεν βλεπω να υπαρχει λογος να μην εισαι ενημερος για το τιμημα της αποτυχιας, εξ' αλλου θα ειναι κατι που θα διαρκεσει μεχρι το τελος της αιωνιοτητας'.
-'Δηλαδη κανενας δεν μπορεσε ν' αποφυγει τις συνεπειες μιας αποτυχιας' ?
-'Κανεις, ποτε. Και το ιδιο θα συμβει και με σενα, ξερεις' απαντησε η ομιχλη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου