Ο ΟΡΚΟΣ ΠΟΥ ΔΡΑΠΕΤΕΥΣΕ

                                                               ΚΕΦΑΛΑΙΟ 89

-'Αυτο μενει να το δουμε' εκανε με θριαμβευτικο τονο στη φωνη ο Μετγκον ενω ταυτοχρονα μια δεσμη εκτυφλωτικης ενεργειας εφευγε απο το χερι του με στοχο τον Ορκοφυλακα. Ο τελευταιος υψωσε το σκηπτρο, η δεσμη ανακλαστηκε πανω του κι επεστρεψε με ακομη μεγαλυτερη δυναμη στον Μετγκον. Το χτυπημα τον εξαναγκασε σε μια μικρη υποχωρηση αλλα δεν του προκαλεσε καποιο τραυμα. Ηταν η σειρα του Ορκοφυλακα να επιτεθει τωρα.

Γονατισε κρατωντας το σκηπτρο με τα δυο χερια και χτυπησε μ' αυτο δυνατα το εδαφος. Μια ρωγμη εμφανιστηκε απο το πουθενα που κινηθηκε προς την πλευρα του Μετγκον με αυξανομενη ταχυτητα κι εμβαδον που προοδευτικα μεγαλωνε. Οταν εφτασε κατω απο τα ποδια του Μετγκον ηταν ηδη αρκετα μεγαλη για να τον καταπιει στην κυριολεξια, ομως ο τελευταιος αψηφωντας τους νομους της βαρυτητας παρεμεινε αιωρουμενος πανω απο το χασμα και με τις νοητικες του δυναμεις μεταφερθηκε πιο διπλα οπου υπηρχε ακομα εδαφος. Με μια δευτερη εντολη η ρωγμη επανενωθηκε φερνοντας την επιφανεια στην προτερη κατασταση της.

                    =================================

-'Αν αυτα ειναι τα πιο δυνατα σου σημεια φοβαμαι πως δεν θα το διασκεδασω καθολου αυτο' ειπε χαμογελωντας. 'Πες μου πως εχεις κατι καλυτερο' προσθεσε.

Αντι απαντησεως ο Ορκοφυλακας εστρεψε και παλι το σκηπτρο προς την μερια του Μετγκον. Η δικη του ενεργειακη ακτινα μπορει να ηταν πιο εντυπωσιακη απ' αυτη του Μετγκον, ομως και παλι δεν μπορεσε να τον χτυπησει. Η δεσμη προσεκρουσε σε καποιο αγνωστο πεδιο που ο Μετγκον ειχε φροντισει να δημιουργησει και να τον περιβαλλει με αποτελεσμα να εξοστρακιστει προς αγνωστη κατευθυνση. Σε λιγοτερο χρονο απ' οσο διαρκει ενα βλεφαριασμα ο Μετγκον ειχε βρεθει μπροστα στον Ορκοφυλακα αιφνιδιαζοντας τον. Το χτυπημα με την ανοιχτη παλαμη του ηταν τοσο δυνατο που τον πεταξε κυριολεκτικα εικοσι μετρα πιο περα. Σαν αποτελεσμα του τοσο δυνατου χτυπηματος το σκηπτρο του εφυγε απο τα χερια και κυλησε μακρια του. Ο Μετγκον απλωσε το αλλο χερι του προσπαθωντας να το φερει σ' αυτον μα το ιδιο επραττε και ο Ορκοφυλακας. Ο δευτερος ηταν κερδισμενος αυτης της μονομαχιας.

                   ==================================

-'Δεν δικαιουσαι να το εχεις εσυ' ουρλιαξε ο Μετγκον. 'Ειναι δικο μου και το ξερεις. Εχει το ονομα μου καταραμενε, το ξεχνας αυτο ? Ειναι δικο μου, μονο εγω μπορω να το εχω, καταλαβες' ?

-'Μπορει να εχει τ' ονομα σου' απαντησε ο Ορκοφυλακας 'μα ποτε δεν θα γινει δικο σου, μονο πανω απο το πτωμα μου. Αλλοιμονο σε ολους αν ποτε το σφετεριστεις, δεν θα το επιτρεψω'.

-'Δεν ειναι στο χερι σου ανοητε, το ξερεις πως αργα η γρηγορα θα περασει στην κατοχη μου'.

-'Ποτε !' ειπε ο Ορκοφυλακας στελνοντας αλλη μια ριπη ενεργειας απο το σκηπτρο στον Μετγκον, δυστυχως με την ιδια καταληξη οπως και πριν. Ο τελευταιος επιτεθηκε και παλι. 

Ο Ορκοφυλακας αυτη τη φορα ηταν ετοιμος. Απεκρουσε το χτυπημα του Μετγκον που ειχε στοχο το προσωπο του κι επεφερε αυτος το δικο του. Εκμεταλλευομενος την στιγμιαια ζαλη του Μετγκον του καταφερε ενα ακομα χτυπημα στα πλευρα αναγκαζοντας τον να διπλωθει. Το δεξι του χερι σε μορφη γροθιας τον βρηκε στο πηγουνι αναγκαζοντας τον να οπισθοχωρησει. Πριν προλαβει να συνελθει τον ξαναχτυπησε στο προσωπο σωριαζοντας τον στο εδαφος.

                    =================================

-'Ακομα και τωρα, μετα απ' ολα οσα εχεις κανει δεν ειναι αργα' ειπε ο Ορκοφυλακας. 'Σταματα αυτην τη παρανοια τωρα, αποδεξου την ηττα σου κι αποχωρησε. Ασε τα πραγματα οπως ειναι, ξεχνα αυτη την τρελα που σ' εχει κυριευσει και μην συνεχιζεις αλλο'.

-'Ειναι η μοιρα μου, το πεπρωμενο μου, δεν καταλαβαινεις' ? εκανε ο Μετγκον καθως σηκωνοταν με δυσκολια. 'Δεν μπορω ν' αλλαξω αυτο που ειμαι, ο κυριαρχος του συμπαντος'.

Ο Ορκοφυλακας ηξερε εκ των προτερων πως αυτη η αποπειρα να επαναφερει στα συγκαλα του τον Μετγκον θα επεφτε στο κενο, ο μονος τροπος που υπηρχε να σταματησει ηταν να τον νικησει.

-'Τοτε δεν μου αφηνεις αλλη επιλογη' ειπε 'το συμπαν ειναι πολυτιμο για να πεσει στα χερια σου'.

-'Ανοητε, ειμαι ο Μετγκον, ειμαι τα παντα, εσυ δεν εισαι παρα ενα γελοιο εμποδιο μπροστα μου, ενα εμποδιο που θα ισοπεδωθει σαν να μην ειχε υπαρξει ποτε. Ας τελειωσουν ολα τωρα' ειπε.

Με μια κινηση των χεριων ενας ανεμοστροβιλος εμφανιστηκε απο το πουθενα παγιδευοντας τον Ορκοφυλακα. Μετα ο Μετγκον εκανε αλλη μια κινηση με τα χερια του.

             ========================================

Οσο και να προσπαθουσε ν' απεγκλωβιστει απο εκεινον τον ανεμοστροβιλο ηταν αδυνατον. Ειχε αρχισει να περιστρεφεται με ενταση που διαρκως αυξανοταν. Ο Μετγκον του εδωσε κατευθυνση προς εναν πετρινο τοιχο και χτυπησε εκει με ανυπολογιστη δυναμη. Πριν προλαβει να συνελθει ο ανεμοστροβιλος τον ειχε παει στην απεναντι μερια οπου επραξε το ιδιο. Ο Μετγκον ηταν εκτος εαυτου. Συνεχιζε να τον χτυπαει σε καθε επιφανεια που υπηρχε λες και ηταν αψυχη κουκλα. Μετα τον σηκωσε στον αερα μερικες δεκαδες μετρα και τον αφησε να πεσει με δυναμη. 

Αν ηταν αλλος στην θεση του Ορκοφυλακα θα ηταν νεκρος, αυτος ομως ηταν απλα τραυματισμενος.Σηκωθηκε τρεκλιζοντας και ειδε μπροστα του τον Μετγκον. Τα χτυπηματα επεφταν διαδοχικα το ενα πισω απο το αλλο μεχρι που δεν υπηρχε πια κουραγιο γι αντισταση, ειχε απλα αφεθει στην αποκοσμη μανια του Μετγκον. Ο τελευταιος οταν καταλαβε πως δεν υπηρχε πια καμια αντιδραση τον πεταξε σχεδον λιποθυμο πιο περα. Εσκυψε ευλαβικα και σηκωσε το σκηπτρο που ειχε φυγει απο τα χερια του ηττημενου Ορκοφυλακα.  

                   =================================

-'Επιτελους' αναφωνησε 'τωρα οτι ηθελα ειναι πια δικο μου'. Εβγαλε απο μια πτυχη του ρουχου του τον Κρυσταλλο της Αποκαλυψης και τον τοποθετησε πανω στο σκηπτρο. Εκεινο εξαφνα λαμπυρισε, αχνα στην αρχη μα προοδευτικα η λαμψη μεγαλωνε μεχρι που εγινε εκτυφλωτικη.

-'Δεν υπαρχει κανεις και τιποτα που να στεκεται εμποδιο στην εκπληρωση του πεπρωμενου μου. Συντομα ενα καινουργιο συμπαν θα υπαρχει στην θεση του παρωχημενου παλιου' ειπε.

Ο Ορκοφυλακας ειχε πια σηκωθει μα ηξερε πως πια τιποτα δεν μπορουσε να γινει για να τον σταματησει. Ειχε ηδη στην διαθεση του και το σκηπτρο που εφερε το ονομα του.

-'Μην το κανεις' ειπε με την χροια της ηττας στη φωνη του. 'Σκεψου ποσος κοσμος θα παψει να υπαρχει αν συνεχισεις. Ολες αυτες οι ζωες δεν σου λενε τιποτα' ?

-'Ω, μα ξερω πως κοσμος θ' αφανιστει, ξερω πως τιποτα δεν θα μεινει το ιδιο. Μα πρεπει να καταλαβεις πως ειναι απαραιτητο, αναγκαιο, αυτο το συμπαν πια πρεπει να πεθανει. Κι αν το τιμημα ειναι να χαθουν οσοι χαθουν, τοτε θα γινει ετσι οπως πρεπει'.

                    ================================= 

Ολοι στον Αγκελ ηταν νεκροι, ειχαν πεσει σε μια μαχη υποστηριζοντας την καθε πλευρα με οτι αυτη πρεσβευε. Ο Ελλερυ και η Ρισανι ηταν κι αυτοι νεκροι, με τα σωματα τους να βρισκονται ακομα στο σημειο που ειχε διεξαχθει η υπερτατη μαχη. Δεν υπηρχε κανενας να προστρεξει σε βοηθεια του, δεν ειχε να περιμενει τιποτα. Ειχε απογοητευσει τους παντες, ολοι οσοι ηξεραν και ανεμεναν μια θετικη εκβαση σ' αυτην τη μαχη θα παρακολουθουσαν πια απογοητευμενοι γνωριζοντας πως μελλον δεν υπηρχε αφου ο Μετγκον ειχε το δικο του. Τελευταια του ελπιδα ηταν μια και μοναδικη. Αν αυτα που ειχε βρει κι ανακαλυψει στην Αεναη Βιβλιοθηκη θα πραγματοποιουνταν η ειχε μεταφρασει και καταλαβει τα παντα λαθος. Αν συνεβαινε το πρωτο ολοι εκεινοι θα ειχαν πληρωσει απλως το τιμημα της αντιπαραθεσης με τον Μετγκον, αν συνεβαινε το δευτερο τιποτα δεν ειχε πια νοημα, ολα ειχαν τελειωσει αδοξα. Κοιταξε τον παραφρονα που ειχε εκστασιαστει με τα επιτευγματα του. Μεχρι στιγμης οι καταχωρησεις στην Βιβλιοθηκη επαληθευονταν, ηλπιζε να συνεβαινε αυτο μεχρι το τελος.

                   ===================================

-'Πως νοιωθεις που θα εισαι ο μοναδικος μαρτυρας στην πιο σημαντικη στιγμη που εχει υπαρξει ποτε απο καταβολης συμπαντος'? ρωτησε ο Μετγκον. Ο Ορκοφυλακας δεν απαντησε.

-'Ειναι κριμα που δεν θα ζησεις για να μεταφερεις αυτην την υπερτατη εμπειρια σε καποιον' συνεχισε απτοητος 'αλλα το οτι θα εισαι παρων νομιζω πως σου ειναι αρκετο'.

-'Δεν θα νικησεις Μετγκον' εκανε ο Ορκοφυλακας 'μπορει να το πιστευεις, μπορει να νοιωθεις σιγουρος, μα πιστεψε με, αυτο που θελεις δεν θα πραγματοποιηθει'.

-'Απ' τον τονο σου θα ελεγα πως ισως γνωριζεις κατι που εγω αγνοοω αλλα αυτο που πιστευω πραγματικα ειναι πως ολα αυτα δεν ειναι τιποτα αλλο απο ευσεβεις ποθοι. Ξερουμε και οι δυο πως οτι χρειαζομαι ειναι στα χερια μου κι εσυ δεν εισαι πια εμποδιο, συνεπως'...

Αφησε την φραση του μετεωρη ξεροντας πως καταρρακωνε ακομα περισσοτερο το ηδη καταρρακωμενο ηθικο του αντιπαλου του. Κοιταξε το σκηπτρο που κρατουσε στα χερια του κι ενοιωσε την δυναμη και την ισχυ που ανεβλυζε. Ειχε ερθει η ωρα.

                    ==================================

-'Ειμαι ετοιμος' ψιθυρισε και σηκωσε ψηλα το σκηπτρο στον αερα.

Ενα απροσπελαστο, τεραστιο πεδιο τον καλυπτε προστατευοντας τον απο οτιδηποτε θα μπορουσε να διακοψει την τελετη που ετοιμαζοταν να ξεκινησει. Μουρμουριζε ακαταληπτα λογια με το βλεμμα παντα καρφωμενο στο σκηπτρο που σταδιακα εμοιαζε ν' αποκτα ολο και περισσοτερη λαμψη. Παραλληλα με την αυξηση της λαμψης το μουρμουρισμα του Μετγκον μετατρεποταν κι αυτο σε μονολογο με κατακορυφη ανοδο της εντασης στη φωνη του. Τωρα δεν μιλουσε απλα, σχεδον κραυγαζε ενω συνεχιζε να μιλα σε μια ακαταληπτη γλωσσα. Ο Ορκοφυλακας ειχε μεινει να παρακολουθει οτι λαμβανε μερος διχως δυνατοτητα παρεμβασης η διακοπης της τελετουργιας.

Το φως τωρα ηταν τοσο εντονο που ειχε πια καλυψει ολοκληρο τον Μετγκον κι προοδευτικα αρχιζε ν' απλωνεται και σε ολο το υπολοιπο μερος. Δευτερολεπτα μετα δεν μπορουσες να δεις τιποτα, ολα ηταν τοσο εντονα φωτισμενα που τα ματια του Ορκοφυλακα ειχαν αρισει να πονανε.

Αποτομα ο Μετγκον σταματησε να μιλαει και χτυπησε με δυναμη το σκηπτρο στο εδαφος.

                 ===================================

Το εκτυφλωτικο φως πολλαπλασιατηκε κατα εκατομμυρια φορες και χυμηξε εξω απο τον περιορισμενο χωρο του φεγγαριου προς ολες τις κατευθυνσεις καλυπτοντας τα παντα. Εφθασε στην κορυφωση του καποια στιγμη και εντελως ξαφνικα εσβησε, χανομενο στο πουθενα και τιποτα. Το μεγαλυτερο φεγγαρι του Μαρεκ, τα υπολοιπα φεγγαρια, ο Μετγκον, ο Ορκοφυλακας, ο Ελλερυ, η Ρισανι, το σκηπτρο, ολα ειχαν χαθει σαν να μην ειχαν υπαρξει ποτε. Το μονο που ειχε απομεινει ηταν ενα ατελειωτο ερεβος, ενα σκοταδι παντου που τιποτα δε φαινοταν να υπαρχει πανω του. Η ησυχια που επικρατουσε ηταν απολυτη. Η ζωη οπως ηταν γνωστη μεχρι τοτε ειχε παψει να υφισταται. Η ανατριχιαστικη νεκρα που ενοιωθε κανεις παντου ηταν σημαδι πως αυτο που επιθυμουσε ο ανισορροπος Μετγκον ειχε επιτευχθει. Κρινοντας απο την κατασταση που επικρατουσε στο μερος που ολα ειχαν συντελεσθει το παλιο συμπαν ειχε πεθανει, ενα αλλο ετοιμαζοταν να παρει την θεση του, αυτο που επιθυμουσε διακαως ο Μετγκον.

Ο Μετγκον ειχε νικησει. Ηταν ο μονος, ολοι οι αλλοι ειχαν ηττηθει και χασει για παντα.