ΜΙΑ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ



                       ΚΕΦΑΛΑΙΟ 84






Μια μικρη χαραμαδα λογικης κατορθωσε στιγμιαια να εισχωρησει μεσα στον κυκεωνα των σκεψεων που τον βομβαρδιζαν ανηλεως μα ηταν αρκετη για να συνειδητοποιησει πως επρεπε ν' αποδεσμευσει την Γκρεις που εξακολουθουσε να παραμενει στο γραφειο της σε περιπτωση που χρειαζοταν κατι. Με την αποχωρηση της γραμματεως του ειχε πια απομεινει μονος στο κτιριο μ' αυτο ηταν το τελευταιο που τον ενδιεφερε. Τα εγγραφα που του ειχε προσκομισει ο Χορχε ουδολως βοηθουσαν στην λυση του προβληματος. Δεν ειχε κανενα ονομα στη διαθεση του παρα μονο καποιες τοποθεσιες που ηταν μαλλον απιθανο να εξυπηρετουσαν το σκοπο του.
Οι επομενες κινησεις ειχαν αθελα του ηδη σχηματιστει στο μυαλο του, τωρα επρεπε απλα να τις θεσει σ' εφαρμογη. Καταλαβαινε πως βρισκοταν μπροστα σε μια τεραστια καμπη και ο χρονος που ειχε για να σταθμισει ολα τα δεδομενου λιγοστευε συνεχως. Τα παντα θ' αλλαζαν μα ηξερε πως δεν μπορουσε να τα πραγματοποιησει μονος του. Ασυναισθητα το χερι του πηγε στο κινητο του τηλεφωνο και καλεσε εναν αριθμο.
                    ==============================
-'Που διαβολο εισαι' ? απαντησε η φωνη απο την αλλη μερια.
-'Στα γραφεια' απαντησε. 'Ποσο γρηγορα μπορεις να εισαι εδω' ?
-'Μολις εβαλα την Κρυσταλ για υπνο. Σε εικοσι λεπτα ειμαι εκει. Μην κουνηθεις, ερχομαι να σου σπασω τα μουτρα' συνεχισε αγριεμενη η αλλη φωνη.
-'Σε περιμενω' ειπε 'μαζι με τα μουτρα μου που θελουν οντως σπασιμο'.
Εκλεισε το τηλεφωνο και πλησιασε την τζαμαρια αφηνοντας το βλεμμα του να πλανηθει εξω.
Ο Κερτ Κοπολα δεν αστειευοταν. Οταν ειχε μπλεξει αρχικα με την Κρυσταλ το μονο πραγμα που του ειχε πει ηταν 'αν την στεναχωρησεις η την πληγωσεις θα εχεις να κανεις μαζι μου' και το εννοουσε. Μεχρι εκεινη την στιγμη τα ειχε παει περιφημα και δεν ειχε δωσει αφορμη στον Κερτ να πραγματοποιησει την απειλη του. Ομως ετσι οπως ειχαν εξελιχθει τα πραγματα δεν θα ηταν διολου περιεργο αν οντως δεν προσπαθουσε να του σπασει τα μουτρα. Αντιγυρισε το συνοφρυωμενο βλεμμα του σκοταδιου που ειχε κυριευσει την πολη κι ενοιωσε καλυτερα. 
                       =============================
-'Στασου να πιω ενα απ' αυτο το αριστουργημα' ειπε ενω ταυτοχρονα αδειαζε το κεχριμπαρενιο ποτο σ' ενα ποτηρι διχως να περιμενει απαντηση 'και μετα θα σε περιποιηθω'.
Κατεβασε μονορουφι το ιρλανδεζικο και ξαναγεμισε το ποτηρι μεχρι τα χειλη.
-'Εχεις κατι να πεις τωρα που ακομα μπορεις να μιλησεις' ? ειπε ενω επινε μονορουφι και το δευτερο. 
-'Πρεπει να παμε στο Γουιννιπεγκ' απαντησε νηφαλια ο ξενος.
Οτι και να περιμενε ν' ακουσει ο Κερτ Κοπολα σιγουρα δεν ηταν αυτο.
-'Γουννιπεγκ ? Που στο διαβολο ειναι αυτο ? Και γιατι πρεπει να παμε εκει ?
-'Καναδας. Θα σου πω στην διαδρομη' απαντησε ο ξενος. 'Δεν εχουμε χρονο'.
-'Για στασου λιγο' εκανε ο Κερτ προσπαθωντας να ξαναγεμισει το ποτηρι του. 'Εδω'...
Σταματησε βλεποντας το νοημα που του εκανε ο ξενος. Τον ειδε να παιρνει  τηλεφωνο απο την συσκευη του γραφειου του κι αυτο του δημιουργησε μια αμηχανια.
                      =============================
-'Γκρεις με συγχωρεις που σε παιρνω τετοια ωρα' τον ακουσε να λεει. 'Κλεισε μου δυο εισιτηρια με την πρωτη πρωινη πτηση για Γουννιπεγκ. Ενημερωσε με μονο τι ωρα φευγει το αεροπλανο. Τα εισιτηρια θα τα παρω απο το αεροδρομιο. Ευχαριστω και παλι συγγνωμη'.
-'Δεν καταλαβαινω τιποτα' ειπε ο Κερτ. 'Σπιτι η Κρυσταλ σε περιμενε ωρες ολοκληρες κι εχω δωσει αγωνα να την ηρεμησω και να την καθησυχασω κι αντι να τρεξεις να ζητησεις συγγνωμη για την γαιδουρια σου κλεινεις εισιτηρια για μια διαβολοπολη στον Καναδα' ?
-'Σου ειπα Κερτ, θα σου εξηγησω στην διαδρομη' απαντησε ο ξενος.
-'Πες μου τωρα' ειπε με απειλητικο τονο ο Κερτ 'διαφορετικα δεν το κουναω....'
Ηταν η δευτερη φορα που ενα νοημα του ξενου τον διεκοψε αφου η προσοχη του στραφηκε στο τηλεφωνο του που ειχε φωτισει στιγμιαια.
-'Σε τρεις ωρες στο JFK' ειπε. 'Θα προλαβεις' ?
-'Που να με παρει ο διαβολος ' ηρθε η απαντηση του Κερτ Κοπολα.
                  ===============================
Στην ολιγοωρη πτηση για το Γουννιπεγκ δεν εμαθε τιποτα απολυτως. Οχι πως ανοιχτηκε και καποια συζητηση αφου ο ξενος φαινοταν να βρισκεται σε καποιον αλλο κοσμο. Ο Κερτ καταλαβαινε πως κατι συνεβαινε αλλα τον ηξερε πως θα μιλουσε μονο οταν ερχοταν η ωρα και οχι πριν. Δεν προλαβαινε να παει πισω στην Κρυσταλ και ν' αφησει εστω ενα μηνυμα, οριακα βρηκε χρονο να παει στο Electric Chair , να ενημερωσει πως θα ελειπε για λιγο, να δωσει μερικες εντολες, να παει σπιτι του και να γεμισει μια τσαντα με δυο ρουχα και μετα με την ψυχη στο στομα στο αεροδρομιο. Αναρωτηθηκε πως ειχε ξεκινησει η βραδια και πως ειχε εξελιχθει και απορησε με τον εαυτο του. Παρηγγειλε ενα διπλο ιρλανδεζικο στην αεροσυνοδο και εγειρε πισω στο αναπαυτικο του καθισμα.
Δεν ηταν η στιγμη να εξηγησει στο Κερτ τι ακριβως συνεβαινε κι ενοιωθε ανακουφισμενος που δεν τον ειχε πιεσει με ερωτησεις. Σκεφτησε την Κρυσταλ κι οτι ειχε μεινει πισω. Η αισθηση πως μαλλον δεν θα ξαναβλεπε τιποτα απ' ολα αυτα του αφησε μια πικρια στο στομα.  
                     ==============================
-'Τι εννοεις πηγε στο Γουννιπεγκ' ? εκανε απορημενος ο Ματ Κρειβεν.
-'Αυτο που σου λεω Ματ' εκανε η Γκρεις. 'Εγω του εκλεισα και τα δυο εισιτηρια. Τωρα που μιλαμε οπου ναναι θα φτανει'.
-'Δυο εισιτηρια ? Με ποιον παει ? Δεν ειναι μονος του ?
-'Οτι ξερεις ξερω' απαντησε στεγνα η Γκρεις.
-'Αλλο κι αυτο' εκανε ο Ματ. 'Και ποτε θα γυρισει, ειπε' ?
-'Δεν ξερω τιποτα αλλο Ματ' επανελαβε κουρασμενα η Γκρεις 'μονο οτι σου ειπα.
-'Μυστηρια πραγματα' μονολογησε ο Ματ. 'Ποιος αλλος ξερει γι αυτο' ?
-'Μονο εσυ' ειπε η Γκρεις. 'Θα ενημερωσεις και τους αλλους' ?
-'Φυσικα' ηρθε η απαντηση. 'Ισως καποιος να ξερει τι διαβολο συμβαινει'.
Τερματισαν την συνομιλια αφου ετσι κι αλλιως σε λιγες ωρες θα βρισκονταν στα γραφεια του εκδοτικου οικου μα ο υπνος πια ειχε χαθει και για τους δυο τους.
                    ================================
Νοικιασαν αυτοκινητο στο αεροδρομιο και κατευθυνθηκαν προς το κεντρο της πολης. Μολονοτι ειχαν τσιμπησει κατι κατα την διαρκεια της πτησης το αισθημα της πεινας ειχε αρχισει να γινεται ολο και πιο εντονο οσο περναγε η ωρα. Πρωτα επρεπε ομως να κλεισουν καταλυμα και κατεληξαν στο Radisson Hotel στην Πορτατζ Αβενιου. Ο υπαλληλος τσακιστηκε να τους εξυπηρετησει δινοντας τους ακριβεις οδηγιες για το πως μπορουσαν να φτασουν στο βιβλιοπωλειο 'Αιναρ'. Στην διαρκεια της διαδρομης εκαναν μια σταση σ' ενα εστιατοριο που ικανοποιησε την οπτικη τους αισθητικη απ' εξω και δεν τους απογοητευσε με το εσωτερικο του. Το μονο που ηξερε ο Κερτ ηταν πως πηγαιναν στο καινουργιο βιβλιοπωλειο του οικου.
Το γιατι η τι θα εκαναν μολις εφταναν εκει του ηταν ακομα αγνωστο. Ειχε ενα προαισθημα πως συντομα θα μαθαινε αλλα επελεξε να κανει υπομονη. Σημειωσε στο βαθος του μυαλου του πως επρεπε καποια στιγμη να παρει ενα τηλεφωνο την Κρυσταλ και το χρωματισε εντονα. Θα το εκανε μολις γνωριζε τι ακριβως συνεβαινε, οχι πιο πριν. 
                     ==============================
-'Δεν ξερουμε για ποιο λογο πηγε στο Γουννιπεγκ, ποσο θα κατσει και ποτε θα επιστρεψει' ειπε η Νατασα Ρομερο κοιτωντας τους υπολοιπους ελπιζοντας σε μια απαντηση.
-'Με δυο λογια δεν ξερουμε τιποτα' εκανε ο Ναιτζελ Ιστγουντ.
-'Ξερουμε κατι' επενεβη ο Μαλκολμ Αρζεντο κι ολοι γυρισαν και τον κοιταξαν. 'Ολα συνδεονται με καποιο τροπο με την περιεργη αγορα που εγινε στο βιβλιοπωλειο' συνεχισε.
-'Εχει δικιο ο Μαλκολμ' ειπε ο Χορχε Λεονε. 'Τι ηταν παλι κι αυτο ? Μου ζητησε ολα τα στοιχεια για το γεγονος και μετα κλειδωθηκε στο γραφειο του μελετωντας τα'.
-'Και παλι που μας βοηθαει αυτο' ? ρωτησε απορημενα η Νατασα.
-'Ουσιαστικα πουθενα' απαντησε ο Ναιτζελ. 'Ειναι κατι κι αυτο ομως'.
Για λιγο μια αμηχανη σιωπη βαρυνε την ατμοσφαιρα.
-'Στις δουλειες μας κυριοι' ειπε ο Μαλκολμ και σηκωθηκε πρωτος.
-'Ναι, στις δουλειες μας, οποιες κι αν ειναι αυτες' ειπε με εμφαση ο Χορχε.  
                       =============================
Ο μονος θορυβος που εσπαγε την συμπαγη σιωπη στο εσωτερικο του αυτοκινητου καθως οι δυο αντρες προσπαθουσαν ενσωματεμενοι στην φορτωμενη κινηση που υπηρχε στους δρομους να φτασουν στο βιβλιοπωλειο ηταν ο ρυθμικος ηχος της βροχης που ειχε ξεσπασει απροειδοποιητα και μαστιγωνε το παρμπριζ του αυτοκινητου. Φιλοτιμα οι υαλοκαθαριστηρες προσπαθουσαν ακαταπαυστα να εργαζονται απομακρυνοντας την συνεχη ροη νερου που κατα κυματα καλυπταν το τζαμι δυσχεραινοντας την οραση τους. Ο Κερτ Κοπολα εριξε μια κλεφτη ματια στ' αριστερα του, ειδε το σφιγμενο μα και προσηλωμενο προσωπο του ξενου και εστρεψε ξανα το βλεμμα του στα δεξια, εξω απο το παραθυρο του. Ουτε ψιθυρος δεν βγηκε απο το στομα του.
Καταλαβαινε την αβολη θεση που τον ειχε φερει μα ηξερε πως θα χρειαζοταν τον Κερτ. Παραδοξως, δεν ειχε παραξενευτει καθολου που τον ειχε ακολουθησει σχεδον στα τυφλα.
Το εγκωμιο του αντρα διπλα του διακοπηκε αποτομα οταν ειδε στην αριστερη μερια του δρομου το βιβλιοπωλειο και εψαξε για να παρκαρει.
                       =============================
Η Κρυσταλ σηκωθηκε απο εναν αρχικα ανησυχο υπνο που απο ενα σημειο και μετα ειχε μεταβληθει σε ληθαργικο και αφου πιστοποιησε πως ηταν ολομοναχη στο σπιτι εφτιαξε καφε, εκατσε σταυροποδι στον μεγαλο καναπε κι αναψε τσιγαρο. Εκεινος δεν ειχε δωσει σημεια ζωης ολο το βραδυ κι ο Κερτ πρεπει να ειχε φυγει καποια στιγμη που η ιδια κοιμοταν.
Κοιταξε το τηλεφωνο της στο τραπεζακι μπροστα της που εμοιαζε να την προκαλει να το χρησιμοποιησει κι αποτραβηξε το βλεμμα της. Εξω η μερα εμοιαζε απλα υπεροχη αλλα στο εσωτερικο του σπιτιου η Κρυσταλ ενιωθε μια παγωμαρα να εχει εγκατασταθει για τα καλα.
Ειχε πολλες ερωτησεις να κανει και δικαιουταν να παρει εξισου πολλες απαντησεις μα ηξερε πως αυτο δεν θα μπορουσε να γινει αμεσα. Η εξαφνη συνειδητοποιηση πως αυτο ακριβως ηταν ενα κομβικο σημειο στη ζωη της την εκανε να ριγησει και κουνησε το κεφαλι της απογοητευμενη. Αν ενδιαφεροταν ακομα γι αυτην ας το αποδεικνυε αμεσα. Σημερα. Μεσα στις επομενες ωρες. Αν οχι, θα επρεπε να βρει μια καινουργια αφετηρια. Σημερα. Μεσα στις επομενες ωρες.

                HAROULA NIKOLAIDOU




                             ΝΕΟΣ ΘΕΟΣ






Δεν αντεχε αλλο. Ηξερε πως αν ηθελε να παραμεινει ζωντανη επρεπε να μην κανει την παραμικρη κινηση μα ηδη ειχε κουραστει μετα απο τοση ωρα. Τα τριγωνα συνεχιζαν να κολυμπανε γυρω της ασταματητα μα οσο ηταν ακινητη απλα επεφταν πανω της κι απομακρυνονταν για να ξαναεπιστρεψουν μετα απο λιγο. Αργα η γρηγορα το κορμι της θα εκανε καποια ασυναισθητη κι ανακλαστικη κινηση και τοτε θα ερχοταν το τελος της. Ηδη καποια σημεια του σωματος της ειχαν μουδιασει κι αυτο το μουδιασμα πλεον επεκτεινοταν πια με γοργους ρυθμους και στο υπολοιπο σωμα της. Παντα ειχε αναρωτηθει πως ακριβως λειτουργουσαν τα τριγωνα. Το μονο που ειχε διαπιστωσει ηταν το αποτελεσμα που αφηναν πισω τους κι αυτο ηταν κατι το φρικαλεο. Το μικρο δαχτυλο του δεξιου της χεριου εκανε μια σπασμωδικη, ανεπαισθητη κινηση. Τα τριγωνα σταματησαν εξαφνα προσπαθωντας να ερμηνευσουν το γεγονος. Στην δευτερη κινηση δεν διστασαν διολου , χυμηξαν ολα μαζι πανω της. Η μυρωδια του αιματος που ειχαν να γευτουν καιρο τ' αποτρελανε.
                        ===========================
Αν ειχε κανει τον κοπο να κοιταξει το ρανταρ της θα ειχε σιγουρα αποφυγει την βροχη μετεωριτων που συναντησε αποτομα μπροστα της. Το υλικο του αστροπλοιου που κυβερνουσε ηταν αρκετα ανθεκτικο και θεωρητικα δεν θα ειχε προβλημα ακομα και να περασει απο μεσα τους, ομως τα μεγεθη που μπορουσε πια ευκρινως να διακρινει ηταν τοσο μεγαλα που ο σπορος της αμφιβολιας γιγαντωνε μεσα της. Αποφασισε να μην το ριψοκινδυνεψει, ετσι επελεξε ν' αλλαξει αρκετα την πορεια της προσπαθωντας ν' αποφυγει την καταιγιστικη αυτη βροχη και σχεδον τα ειχε καταφερει αριστα οταν σ' εναν απο τους τελευταιους ελιγμους, προσπαθωντας ν' αποφυγει ενα τεραστιο μετεωριτη βρεθηκε αποτομα μπροστα σ' εναν αλλο, μικροτερου μεγεθους που ηταν κρυμενος πισω απο τον μεγαλο. Μπορει να εξυσε σχεδον την επιφανεια του μα φανηκε πως κι αυτη η απλη επαφη ηταν αρκετη για να δημιουργησει προβλημα.
Η πλειοψηφια των οργανων διακυβερνησης εσβησαν αποτομα και το σκαφος, ακυβερνητο πλεον, βρεθηκε να περιπλαναται στο αχανεστατο συμπαν.
                         ==============================
Ειχαν περασει ωρες απο την στιγμη της προσκρουσης οταν καταλαβε πως ειχε πιαστει στην βαρυτητα ενος αγνωστου πλανητη μερικες εκατονταδες χιλιομετρα μακρια. Δεν μπορουσε να γνωριζει ποιος ηταν αυτος ο πλανητης, τιποτα σχεδον δεν λειτουργουσε στο πιλοτηριο, ετσι αφεθηκε στην μοιρα της. Η προσγειωση δεν ηταν η ιδανικη, το σκαφος απεκτησε επιπροσθετες ζημιες που ηταν αδυνατον να εκτιμησει εκεινη τη στιγμη, η ιδια ομως βγηκε στην επιφανεια σωα κι αβλαβης. Οπου εφτανε το ματι της εβλεπε ενα αγονο, πετρωδες εδαφος και ηταν τυχερη που ειχε προσγειωθει σ' ενα απο τα λιγοτερα ανωμαλα σημεια του εδαφους.
Ευτυχως το συστημα εκπομπης κινδυνου δεν ειχε παθει τιποτα. Το εθεσε σε λειτουργια ελπιζοντας πως καποια στιγμη θα εφτανε στα κεντρικα και θα την εντοπιζαν.
Μην εχοντας κατι καλυτερο να κανει αποφασισε να κανει μια μινι εξερευνηση οταν τα ειδε ξαφνικα. Βρισκονταν περιμετρικα γυρω της, σε μια αποσταση ασφαλειας, και παρακολουθουσαν ευλαβικα ολες της τις κινησεις. Το χερι της πηγε μηχανικα στο οπλο της. 
                     ==============================
Η πλησιεστερη εικονα που της ηρθε στο μυαλο ηταν απο ενα γηινο, εξαφανισμενο εδω και αιωνες ζωο, το καγκουρω. Ετσι εμοιαζαν. Ηταν λιγο πιο κοντα σε υψος, καλυμενα με αφθονη γουνα, με δυο μεγαλα, πλατια ποδια οπου στηριζονταν και δυο μικροτερα πιο ψηλα. Το κεφαλι τους ηταν πεπλατυσμενο με προτεταμενο στομα και δυο ζευγαρια ματια αριστερα και δεξια. Μια χαιτη σε σχημα βενταλιας τελος δεσποζε στην κορυφη του κεφαλιου τους και η οποια ανοιγε κι εκλεινε αναλογα με τις διαθεσεις και τις ορεξεις τους. Μπορει να ηταν επικινδυνα, μπορει και οχι αλλα δεν θα περιμενε να το μαθει. Αποφασισε να δωσει το δικο της στιγμα υπεροχης και με μια αποφασιστικη κινηση τραβηξε το οπλο της, σημαδεψε εναν ογκολιθο που βρισκοταν σε σχετικα κοντινη αποσταση, κι εριξε. Ο βραχος θρυμματιστηκε και τα πλασματα πανικοβλητα σκορπισαν. Οταν επεστρεψαν δειλα, μονο αγριεμενα κι επιφοβα δεν φανταζαν.
Η Τζανις Καβανω χαμογελασε. Ωραια, το ποιος ηταν το αφεντικο μολις ειχε ξεκαθαριστει. Αυτο που απεμενε ηταν να το εδραιωσει κιολας οσο πιο πειστικα μπορουσε. 
                          ==============================
Οι εξελιξεις τους επομενους μηνες ηταν ραγδαιες. Τα πρωτογονα αυτα πλασματα, που η Τζανις ειχε ονομασει χαριτολογωντας 'Ρους', οχι μονο αποδεχτηκαν την υπαρξη της αλλα την ειχαν αναγορευσει σε καποια ειδος θεας που τους ειχε κανει την υπερτατη τιμη να επισκεφθει τον πλανητη τους. Οι απλες γνωσεις της Τζανις και οι ικανοτητες της ηταν για τα Ρους η απλη παραθεση καποιων απο τις θεικες της δυναμεις. Η αρχη ειχε γινει με την αποκαλυψη της φωτιας, κατι που τα Ρους αγνοουσαν παντελως. Οσο περνουσε ο καιρος νεες ικανοτητες ερχονταν στο φως, ικανοτητες που πλεον δεν αφηναν καμια αμφιβολια στα Ρους πως η θεα ειχε ερθει για να τα διδαξει, να τα βοηθησει και να προστατεψει. Το μονο προβλημα, η ελλειψη επικοινωνιας, ειχε λυθει προσωρινα με την εκμαθηση εκ μερους των Ρους καποιων λεξεων και με την νοηματικη στην πλεον απλουστατη μορφη της. Η Τζανις διεταζε, τα Ρους υπακουαν.
Για την ιδια αυτο ειχε ξεκινησει σαν ενα παιγνιδι, ενας πειραματισμος για να περασει η ωρα της, ομως σταδιακα ειχε αρχισει ν' αλλαζει υφη και διαστασεις.
                           =============================
Ουτε η ιδια θυμοταν ποτε ειχε επιστρεψει στο αστροπλοιο της και ειχε απενεργοποιησει το σημα εκπομπης κινδυνου. Ηταν προφανως καποια στιγμη που ειχε διαπιστωσει πως δεν την ενδιεφερε να επιστρεψει πισω εκει που ανηκε. Ποιος ο λογος ? Στην παλια της ζωη δεν ηταν τιποτα περισσοτερο απο μια απλη πλοηγος, εδω ομως ηταν τα παντα. Ηταν μια θεα που οι υπηκοοι της δεχονταν αδιαμαρτυρητα οτι προσταζε. Ειχε οργανωσει τα Ρους σε κοινωνικες ομαδες, ειχε μοιρασει ρολους, επιβραβευε οσους εκτελουσαν πιστα τις εντολες της και τιμωρουσε διχως δευτερη σκεψη οσους τολμουσαν οχι μονο να φερουν αντιρρηση αλλα ακομα και να καθυστερησουν να πραξουν τις αποφασεις της. Η επιβραβευση ηταν η παραμονη αναμεσα στους ζωντανους ενω η τιμωρια ηταν η ριψη στη Γυαλινη Λιμνη. Ολα τα Ρους παρακολουθουσαν την τιμωρια που επεβαλλε η Τζανις στους εκαστοτε παραβατες κι αυτο ηταν αρκετο για τους υπολοιπους να γινονται ακομα πιο υπακουοι. Τα Ρους ζουσαν κατι το πρωτογνωρο, ενα νεο αισθημα, ο φοβος, ειχε εισχωρησει στην κοινωνια τους.
                           ===============================
Η Τζανις δεν αντιληφθηκε ποτε ποια στιγμη ειχε μετατραπει σ' ενα στυγνο δυναστη, ενα ανελεητο τυραννο. Απαιτουσε καθημερινα ολο και περισσοτερα, τιμωρουσε με θανατο και το πλεον ασημαντο παραπτωμα κι αποξενωνοταν απο τους υπηκοους της. Οι ιδεες της σταδιακα αγγιζαν τον παραλογισμο και το ανεφικτο, οι εντολες ηταν ολο και πιο δυσνοητες κι απολυτες κι επιανε μερικες φορες τον εαυτο της να ηδονιζεται με την σκεψη πως θα μπορουσε να εφευρει ακομα πιο εφιαλτικους κι αρρωστημενους τροπους τιμωριας αυτων των πρωτογονων κι αποκρουστικων πλασματων. Ολα αλλαξαν μια απλη, συνηθισμενη μερα.
Η ομαδα συλλογης καποιων σπανιων φυτων που βρισκονταν μονο στην δυτικη πλευρα, πισω απο τα μεγαλα βουνα, και της ηταν απαραιτητα για τον προσωπικο καλλωπισμο της ειχε γυρισει αποδεκατισμενη. Προφανως ειχε πεσει σε καποια αγελη γυποφιδων αλλα αυτο δεν ηταν αρκετη δικαιολογια για τα εναπομειναντα μελη να συνεχισουν να ζουν αν δεν ειχαν φερει μαζι τους αυτα που ειχε ζητησει.
Τοτε τον ειδε αναμεσα τους κρατωντας στην αγκαλια του ενα πληγωμενο Ρου.
                         =============================
Ειχε περασει τοσος καιρος απο τοτε που ειχε δει καποιον απο το ειδος της που ειχε σχεδον ξεχασει πως υπηρχαν. Καταλαβε πως ηταν πιλοτος διασωσης, το σημα της για οσο καιρο λειτουργουσε ειχε φτασει στα κεντρικα και ειχαν στειλει να την σωσουν. Αυτο δεν μπορουσε να επιτρεψει να γινει, οχι δεν θα επεστρεφε ποτε πισω. Ο πιλοτος, που την κοιτουσε κι αυτος μ' εκπληξη επρεπε να πεθανει. Σηκωθηκε απο τον θρονο της ουρλιαζοντας εντολες στην γλωσσα της για την εξοντωση του παρεισακτου. Κανενα απο τα Ρου δεν κινηθηκε. Χτυπησε με δυναμη το πιο κοντινο σ' αυτην θρυμματιζοντας του το κεφαλι. Σαν να δοθηκε καποιο σημα ολα τα Ρου ορμησαν πανω της και την ακινητοποιησαν. Ο διασωστης, παντα κρατωντας αγκαλια το τραυματισμενο Ρου, πλησιασε απο πανω της και ειπε κατι που χαθηκε στον αερα. Ακομα κι ετσι συνεχιζε να δινει εντολες απειλωντας τ' ανυπακουα Ρου με την μεγιστη τιμωρια. Ενοιωσε ξαφνικα πως την εδεναν με καποιες χοντρες κληματσιδες. Μετα ενοιωσε πως ενα πληθος απο τα Ρου την μετεφεραν στον αερα με αλαλαγμους χαρας κι ευχαριστησης. 
                =================================
Ηταν ολοι εκει, μπροστα στην Γυαλινη Λιμνη. Αυτη δεμενη, ανημπορη ν' αντιδρασει παρα μονο απειλωντας με τις φωνες της, ο διασωστης που εμοιαζε να προσπαθει να καταλαβει τι συνεβαινε και τα Ρου που τωρα πια τον κοιτουσαν στα ματια σαν να περιμεναν τις εντολες του. 
Ολα του εδειχναν την Γυαλινη Λιμνη και αμεσως μετα την Τζανις. Ο διασωστης την κοιταξε και η Τζανις καταλαβε. Ενας καινουργιος θεος ειχε μολις κανει την εμφανιση του σ' αυτον τον ξεχασμενο πλανητη. Ενας θεος καλος, συμπονετικος που ακομα κρατουσε ενα Ρου στην αγκαλια του προστατευτικα. Το μονο που απεμενε ηταν να δωσει την εντολη να πεταξουν την Τζανις στην Λιμνη. Εκεινη τη στιγμη ακριβως αποδεχτηκε την μοιρα της, μια μοιρα που η ιδια ειχε σφυρηλατησει κι επιδιωξει. Ολα θα τελειωναν ετσι απλα, ενας θεος θα πεθαινε κι ενας νεος θα επαιρνε την θεση του. Ο διασωστης σηκωσε το χερι του κι εδειξε την λιμνη. Ουρλιαχτα ενθουσιασμου ξεσπασαν στις ταξεις των Ρους καθως τοποθετουσαν την Τζανις στην Λιμνη.
Σε λιγα λεπτα θα τελειωναν ολα κι ολα θα ξεκιναγαν απο την αρχη.
                       =============================
Τα τριγωνα ηταν τυφλα. Οτι αντιλαμβανονταν ηταν απο την παραμικρη κινηση που εκανε καποιος. Τοτε ορμουσαν ολα μαζι πανω του. Η υφη τους ηταν σαν κοφτερο γυαλι, εξ' ου και το ονομα της λιμνης που ηταν γεματη απο δαυτα. Παντα στα τυφλα εσκαβαν στο σημειο κινησης προσπαθωντας να εισχωρησουν βαθια στο εσωτερικο του δερματος. Λατρευαν την γευση του αιματος και δεν το χορταιναν ποτε. Ο πονος απο τα ξυραφενια κοψιματα  εφερνε περισσοτερες κινησεις στο θυμα και οι κινησεις αυτες ακομα περισσοτερα τριγωνα μεχρι που η μανια τους ξεσχιζε στην κυριολεξια την τροφη τους αφηνοντας αμελητεα υπολοιπα. Αυτην τη φορα η γευση ηταν απειρως νοστιμοτερη απο τις αλλες περιπτωσεις πολλαπλασιαζοντας την εξαψη και την ορεξη των τριγωνων. Ειχαν ηδη αρχισει να κομματιαζουν την Τζανις οταν μια τελευταια σκεψη που περασε απο το μυαλο της την εκανε να χαμογελασει.
Δεν ειχε υπαρξει αλλη φορα θεα ουτε γνωριζε αλλους θεους για να κρινει τον τροπο που αρμοζε σε μια θεοτητα για να πεθανει. Αλλα ηταν σιγουρη πως θα υπηρχαν και πιο ενδοξοι και λαμπροι τροποι για να γινει κατι τετοιο, μονο που δεν θα ειχε ποτε την ευκαιρια να το μαθει.



                                                        ΤΕΛΟΣ
  
   

  ΜΙΑ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

                         ΚΕΦΑΛΑΙΟ 83






Περασε μπροστα απο το γραφειο της γραμματεας του και κοντοσταθηκε.
-'Που ειναι ο Χορχε' ?
-'Πριν δυο λεπτα ηταν εδω' απαντησε απορημενη η γραμματεας ενω με το βλεμμα εψαχνε τριγυρω για να εντοπισει τον υπευθυνο των διαφημιστικων προωθησεων.
-'Πες του να ερθει σε λιγο στο γραφειο μου. Και Γκρεις' ειπε με τονο που δεν αφηνε περιθωρια αντιρρησης 'μην μου περασεις κανενα τηλεφωνο. Ενταξει' ?
-'Μαλιστα κυριε' απαντησε η κοπελα.
Ειχε προλαβει να μπει στο γραφειο του και να κατσει στην καρεκλα του οταν η πορτα ανοιξε μετα απο ενα συντομο, διακριτικο χτυπο. Ο Χορχε Λεονε μπηκε μεσα φουριοζος.
-'Με συγχωρεις για την ενδεχομενη αναστατωση' ειπε και βαδισε προς την τεραστια τζαμαρια.
Το βλεμμα του περιπλανηθηκε για λιγο στην εκστατικη θεα που ανοιγοταν μπροστα του.
-'Ο Μαλκολμ πιστευει πως πρεπει να το μαθεις αυτο' συνεχισε και στραφηκε προς τον ξενο.
                     =============================
Τον ακουγε προσεκτικα οση ωρα μιλουσε για το θεμα και προσπαθουσε να καταλαβει τι ηταν αυτο το τοσο παραδοξο που επρεπε οπωσδηποτε να περιελθει σε γνωση του οταν ξαφνικα τον ενοιωσε. Ηταν τοσο αποτομο που παραλιγο να προδιδοταν μα καταφερε να κρατησει την ψυχραιμια του. Ο κυβος ειχε δωσει σημεια ζωης μετα απο τοσο καιρο. Τον αισθανοταν να ζει μεσα απο το πανωφορι του, ανεπαισθητα μεν μα αυτο ηταν αρκετο. Αποπειραθηκε να συνδυασει την επιστροφη του κυβου με το οτιδηποτε μα δεν ηξερε πως. Σιγουρα δεν ειχε σχεση με τον Λεονε αρα ειχε κατι να κανει με τα λεγομενα του. Οταν αποφασισε να στρεψει ξανα την προσοχη του απο τον κυβο στον μονολογο του αντρα απεναντι του διαπιστωσε πως ο υπευθυνος διαφημισης μολις ειχε τελειωσει το λογιδριο του. Κοιταχτηκαν για μερικα δευτερολεπτα αμηχανα, ο ενας περιμενοντας μια απαντηση και ο αλλος προσπαθωντας να συνειδητοποιησει τι ειχε ακουσει ακριβως. 
-'Πες τα μου παλι απο την αρχη με ολες τις λεπτομερειες' εκανε ο ξενος.
                   =============================
Ακομα κι αν εκνευριστηκε ο Χορχε Λεονε δεν το εδειξε καθολου. Επανελαβε ξανα τα γεγονοτα και μολις τελειωσε περιμενε αντιδραση. Η ποιοτητα της αντιδρασης ηταν αυτη που τον παραξενεψε αφου σιγουρα δεν περιμενε κατι τετοιο.
Το αφεντικο των εκδοσεων 'Αιναρ' μιλησε στο εσωτερικο τηλεφωνο με την Γκρεις ζητωντας της να του φερει ολα τα στοιχεια της παραδοξης αυτης αγορας. Επεσε με τα μουτρα στην μελετη των χαρτιων που του ειχε φερει η γραμματεας και προς στιγμην ο Χορχε ενοιωσε σαν να ηταν αορατος. Παρεμεινε σιωπηλος αναμενοντας να δει τι θα συνεβαινε.
-'Θελω να βρουμε οπωσδηποτε αυτον τον τυπο' ειπε σε καποια στιγμη απευθυνομενος στον Λεονε. 'Οπωσδηποτε' επανελαβε ξερα.
-'Δεν θα ειναι ευκολο' απαντησε ο Χορχε.
-'Δεν με νοιαζει τι χρειαζεται να σπαταληθει για τον εντοπισμο του' ειπε ο ξενος. 'Χρονος, χρημα, οτι διαβολο και να ειναι δεν με νοιαζει. Θελω να τον βρω'.
                    ================================
Τα παντα ξαφνικα εχασαν την οποια σημασια, μικρη η μεγαλη, ειχαν. Ο προγραμματισμος που εκανε σ' ολη τη διαδρομη μεχρι να φτασει στα γραφεια πηγε περιπατο. Το αγχος για να προλαβει να βρισκεται νωρις στο σπιτι αντικατασταθηκε μ' ενα αλλο, μεγαλυτερο και πιο εντονο. Ο κυβος ειχε ενεργοποιηθει, τιποτα αλλο δεν ειχε νοημα. Επρεπε παση θυσια να βρει τον αγοραστη που θα τον οδηγουσε στον τελευταιο του στοχο. Οι παλιες καλες μερες που ζουσε για τον εντοπισμο αυτου που κουβαλουσε εν αγνοια του το μυστικο κομματι της φρασης που επρεπε ν' αποσπασει ειχαν επιστρεψει θριαμβευτικα και αυτην τη δεδομενη στιγμη επισκιαζαν τα παντα. Βηματιζε σαν το θηριο στο κλουβι αναμενοντας τα στοιχεια που ειχε ζητησει με την αδημονια να χτυπαει κοκκινο. Προσπαθησε να τισσαθευσει τις ορμητικες σκεψεις που κατεκλυαν το μυαλο του παραλληλα με την αποπειρα του να ελεγξει τους αυξημενους παλμους της καρδιας του που χτυπουσε πιο ζωηρα απο ποτε. Τα ματια του εστιασαν στην φιγουρα του Χορχε Λεονε που εμπαινε ξανα στο γραφειο του.
                        ============================
Ο Κερτ Κοπολα εξακολουθουσε να ζυγιζει τα υπερ και τα κατα της αποφασης που μολις ειχε λαβει οταν ενα παρατεταμενο βουητο απο την συσκευη του τηλεφωνου του του τραβηξε την προσοχη. Αφιερωσε μερικα δευτερολεπτα στην αναγνωση του εισερχομενου μηνυματος και διχως περιστροφες πηρε τηλεφωνο. Ειχε αμεση ανταποκριση.
-'Ελα μουτρακι' ειπε. 'Ολα καλα ? Εγινε κατι' ?
Παρεμεινε σιωπηλος για καμποσα λεπτα ακουγοντας προσεκτικα τα λεγομενα της αλλης γραμμης. Εριξε ταυτοχρονα μια ματια στο ρολοι πανω στο γραφειο του.
-'Ενταξει, ηρεμησε τωρα' ειπε καποια στιγμη  που ο συνομιλητης του αφησε ενα κενο. 'Σε εικοσι λεπτα, το πολυ σε μιση ωρα, θα ειμαι εκει, ενταξει' ?
Εκλεισε το τηλεφωνο δευτερολεπτα μετα και αναψε τσιγαρο. Πηρε το σακακι του, ενημερωσε το προσωπικο του Electric Chair πως θα εβγαινε για λιγο κι αν χρειαζονταν κατι να τον επαιρναν στο κινητο του τηλεφωνο, μπηκε στο αυτοκινητο του και λιγο μετα ηταν στον δρομο.
                  ===============================
Οση ωρα η Γκρεις μαζευε τις πληροφοριες που ειχε απαιτησει ο ξενος ο Χορχε ειχε προλαβει να ενημερωσει τους υπολοιπους για την εξελιξη της καταστασης. 
-'Αυτο ειναι πραγματικα εντυπωσιακο' ειχε πει ο Μαλκολμ. 'Ειπες πως τον ενδιαφερει προσωπικα τ' ολο θεμα' ?
-'Ακριβως' απαντησε ο Χορχε. 'Θα μπορουσε να το αναθεσει σε καποιον αλλο μα αυτο που καταλαβα ειναι πως προφανως αφορα τον ιδιο. Κοιτα, δεν εχω πολυ χρονο, με περιμενει στο γραφειο με τα στοιχεια που συλλεγει η Γκρεις. Ενημερωσε την Νατασα και τον Ναιτζελ. Αν εχω οτιδηποτε νεωτερο θα σε ειδοποιησω αλλα τωρα με πιεζει ο χρονος'.
Εκλεισε βιαστικα το τηεφωνο και πηγε στο γραφειο της Γκρεις. Πηρε τον φακελο που του εδωσε και για λιγα δευτερολεπτα κοιταχτηκαν διχως να πουν κατι. Επιασε τον εαυτο του ν' αναρωτιεται για το συμβαν οση ωρα εκανε για να φτασει στο γραφειο του μεγαλου.
Μπηκε μεσα και η ματια που του εριξε ο ξενος του εφερε ενα ριγος στην σπονδυλικη στηλη.
                    ===============================
Πεταχτηκε σαν ηλεκτρισμενη ακουγοντας το κουδουνι της εξωπορτας και στην βιασυνη της ν' ανοιξει κοντεψε να παρασυρει το μαυρο, εβενινο τραπεζι και μαζι μ' αυτο ολο το σκηνικο που φιλοξενουσε πανω του. Εξι πιατα πολυχρωμου περιεχομενου, τεσσερα κρυσταλινα ποτηρια, δυο πανακριβα μπουκαλια κρασιου και μερικα αλλα μικροαντικειμενα που προσθεταν μια νοτα καλαισθησιας και ρομαντισμου. Σταθηκε πισω απο την πορτα περιμενοντας υπομονετικα και ειχε ανοιξει πριν ακουστει δευτερος χτυπος στην πορτα. Μολις αντικρυσε τον αντρα απεναντι της επεσε στην αγκαλια του ετοιμη να βαλει τα κλαματα.
-'Υπαρχει αλλη Κερτ, το ξερω πως υπαρχει αλλη' ειπε διχως περιστροφες.
Ο Κερτ Κοπολα χρειαστηκε μερικα δευτερολεπτα να συνελθει απο τον αιφνιδιασμο και λιγο ακομα χρονο μεχρι να την ηρεμησει και να του εξηγησει τι εννοουσε.
-'Πες μου τι ακριβως εχει γινει' ειπε κι εκατσε στο δερματινο καναπε.
-'Σου ειπα υπαρχει αλλη, δεν εξηγειται διαφορετικα' επεμεινε η κοπελα.
                   ==============================
-'Ξερω πως εδω και λιγο καιρο εχει τρεξιματα με την εταιρεια του' αρχισε η Κρυσταλ Μπρουκς αφου ηρεμησε λιγο. 'Δεν θελησα να τον πιεσω, ουτε και τωρα θελω μα καταλαβαινα πως ειχε αρχισει ν' απομακρυνεται απο μενα διχως λογο. Το συζητησαμε καποια στιγμη και καταλαβα πως ειχε προθεση να διορθωσει καποια πραγματα. Θα ερχοταν νωρις στο σπιτι, θ' αφηνε αρμοδιοτητες και στους αλλους για να εχουμε οι δυο μας περισσοτερο χρονο και πραγματικα πιστεψα πως ολα θα διορθωνονταν. Με ειχε διαβεβαιωσει σημερα πως ο κοσμος να χαλουσε τιποτα δεν θα τον εμποδιζε να ειναι σπιτι στην ωρα του και πως θα περνουσαμε το βραδυ μονοι μας. Τον βλεπεις πουθενα εσυ ? Γιατι εδω δεν βλεπω τιποτα. Και δεν ειναι μονο αυτο. Δεν μπηκε καν στον κοπο να παρει ενα τηλεφωνο, να δικαιολογηθει, να πει κατι, οτιδηποτε. Πληρης αδιαφορια, σαν να μην υπαρχω. Σου λεω, αν ειχαμε σκυλο στο σπιτι περισσοτερη σημασια θα του εδινε. Το ξερω πως υπαρχει αλλη αλλα ουτε αυτο δεν εχει το θαρρος να μου πει. Δεν θελω να τον ξαναδω στα ματια μου' κατεληξε η κοπελα ξεσπωντας σε λυγμους.
                   ==============================
Αν το Electric Chair ηταν ενα πολυ μεγαλο κομματι της ζωης του Κερτ η Κρυσταλ ηταν ενα μικροτερο μα εξισου σημαντικο. Απο τοτε που ειχε γινει η φασαρια στο μαγαζι του με κεινους τους νταηδες απεναντι στην Κρυσταλ την ειχε παρει με καποιον τροπο υπο την προστασια του. Του θυμιζε καπως την αδελφη του που ειχε χασει σε αεροπορικο δυστυχημα κι απο κεινο το βραδυ ειχε γινει ο φυλακας αγγελος της. Την βοηθουσε, την συμβουλευε κι η Κρυσταλ παντα μετραγε την γνωμη του και παντα προσετρεχε σ' αυτον οταν την απασχολουσε κατι. Οταν ειχε γνωρισει τον ξενο και τον ειχε ρωτησει την γνωμη του, ο Κερτ ειχε μαθει οτι μπορουσε γι αυτον πριν την συγκαταβαση του. Ηταν λιγο απομακρος, μυστηριωδης, κλειστος τυπος, ισως ειχε κι αυτος τα μυστικα του μα σιγουρα δεν ηταν απ' αυτους που ξενοκοιταγε. Η Κρυσταλ ηταν τρελα ερωτευμενη μαζι του, ο ξενος της συμπεριφεροταν αψογα κι αυτο ηταν αρκετο για τον Κερτ.
Μαλιστα ηταν απο τα λιγα ατομα που εκαναν πολυ παρεα και ποτε δεν του ειχε δωσει καν την αφορμη να υποψιαστει πως παραλληλα με την Κρυσταλ θα ειχε και καποια αλλη. 
                    ================================
Ηταν σιγουρος πως πισω απ' αυτην την αδιαφορια, οπως του την μετεφερε η Κρυσταλ, υπηρχε κατι μα δεν ηταν γυναικα. Πολλες φορες οταν η κουβεντα πηγαινε στο παρελθον του εβρισκε τροπο ν' αλλαζει την συζητηση αποφευγοντας και την παραμικρη νυξη. Ολοι εχουν τα μυστικα τους, ακομα κι ο Κερτ ειχε τα δικα του, μα εδω φαινοταν πως οτι υπηρχε στο μυαλο του μαθηματικα οδηγουσε αυτην τη σχεση σε διαλυση. Επρεπε να επεμβει και συντομα.
-'Δεν υπαρχει αλλη, ξερω που σου λεω' της ειπε και της σκουπισε τα δακρυα που κυλουσαν ομοιομορφα στα βελουδινα μαγουλα της. 'Δεν ξερω τι συμβαινει αλλα να εισαι σιγουρη πως θα το μαθω. Θα μεινω εδω αποψε κι αν δεν εμφανιστει σου δινω τον λογο μου πως το πρωτο πραγμα που θα κανω αυριο το πρωι θα ειναι να μιλησω μαζι του. Ενταξει' ?
Η τοποθετηση του Κερτ φανηκε, εστω και προσωρινα να καθησυχαζει την Κρυσταλ που κουνησε καταφατικα το κεφαλι. -'Πες μου πως εισαι νηστικος' ειπε μ' ενα τραβηγμενο χαμογελο'.
-'Λοιπον μουτρακι δεν θα το πιστεψεις μα πειναω σαν λυκος' απαντησε ο Κερτ. 


  

  ΜΙΑ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ




                          ΚΕΦΑΛΑΙΟ 82





Η αληθεια ειναι πως δεν πηγαινε εντελως ανυποψιαστος σ' αυτην τη συναντηση με τον Ματ Κρειβεν. Εδω και καιρο ειχε αντιληφθει μια ταση που υπηρχε για διαφοροποιηση στην πολιτικη στρατηγικη του εκδοτικου ομιλου διχως να τον εχει ουσιαστικα απασχολησει ποιοι ηταν αυτοι που την υποστηριζαν και τι ακριβως ειχαν στο μυαλο τους.  Ηξερε πως συντομα η ταση αυτη θα εκδηλωνοταν και θ' ασχολουνταν μαζι της εκεινη την δεδομενη στιγμη. Τωρα βαδιζε τον μεγαλο, ευρυχωρο διαδρομο της ιδιωτικης λεσχης ανταποδιδοντας τους χαιρετισμους των εργαζομενων και των μελων που τον ηξεραν μ' ενα απλο κουνημα του κεφαλιου ερχομενος ολο και πιο κοντα στην στιγμη εκεινη. Μπηκε στον προσωπικο χωρο που ηταν αποκλειστικα γι αυτον και τα ραντεβου του και ειδε τον Ματ Κρειβεν μ' ενα ποτηρι ιρλανδεζικο στα χερια. Του εκανε νοημα να μην σηκωθει κι εκατσε ακριβως απεναντι του.
Πατησε το κοκκινο κουμπι στην συσκευη επανω σ' ενα γραφειο και ο διακριτικος σερβιτορος που περιμενε εξω απο την πορτα μπηκε, πηρε τις παραγγελιες τους κι εφυγε.
               ==============================
-'Μια χαρα σε βλεπω Ματ' ειπε. 'Πως ειναι η οικογενεια' ?
-'Ολοι καλα, μια χαρα' απαντησε μουδιασμενα ο προεδρος.
-'Λοιπον, μην χρονοτριβουμε' εκανε ο ξενος αποφασισμενος να μπει κατευθειαν στην καρδια της συζητησης. 'Τι ακριβως θελει το διοικητικο συμβουλιο ν' αλλαξουμε ? Το σκεπτικο της επεκτασης του οικου και των βιβλιοπωλειων ? Να μπουμε πιο δυνατα, πιο επιθετικα στην αγορα ? Να επενδυσουμε και σε διαφορετικου υφους συγγραφεις, ν' αποκτησουμε μεριδιο στην αγορα και των μεγαλουπολεων ? Μηπως θα επρεπε να...'
Σταματησε καθως ο σερβιτορος επανεκαμψε με την παραγγελια τους αφηνοντας εναν φορτωμενο δισκο μπροστα τους και απομακρυνθηκε διακριτικα οπως παντα.
Ο Ματ Κρειβεν αρπαξε την ευκαιρια της διακοπης για να μιλησει.
-'Βλεπω πως εχεις αντιληψη για το τι συμβαινει οποτε θα μου επιτρεψεις να σου παραθεσω καποια σκεπτικα που εχουν πεσει στο τραπεζι'.
                      =============================
Ηταν ολα αυτα στα οποια ειχε αναφερθει μονο που ο Ματ τα εντυνε με ακομα περισσοτερες λεπτομερειες. Τον αφησε να μιλησει διχως να τον διακοψει σε κανενα σημειο. Καταλαβε πως ειχε ολοκληρωσει οταν εκλεισε την ομιλια του με την επομενη φραση.
-'Δεν συμφωνω καθολου με οσα προτεινει το συμβουλιο μα αν με ρωτησεις σαν προεδρος δεν μπορω να κανω αλλιως απο το να σου τα μεταφερω. Θελω ομως να ξερεις πως σαν Ματ συντασσομαι απολυτως με το δικο σου σκεπτικο και τον τροπο διαχειρισης σου'.
Ο ξενος ηπιε το ιρλανδεζικο του, αφησε κατω το ποτηρι και κοιταξε στα ματια τον συνομιλητη του. Ηξερε τι θ' ακουγε και ηταν προετοιμασμενος.
-'Αντιλαμβανεσαι βεβαια πως οι προτασεις του διοικητικου συμβουλιου με αφηνουν παντελως αδιαφορο' ξεκινησε την κουβεντα του. 'Αυτο που μ' ενδιαφερει ειναι το αν μπορω να βασιστω επανω σου η οχι. Λοιπον' ?
-'Ειμαι μαζι σου και το ξερεις' απαντησε με σταθερη φωνη ο Ματ.
                ==============================
-'Ωραια' εκανε ο ξενος και εγειρε πισω στην αναπαυτικη του πολυθρονα ενω ταυτοχρονα σταυρωνε τα χερια του μπροστα του. 'Οπως ξερεις εξακολουθω να εχω το πλειοψηφικο πακετο της εταιρειας πραγμα που σημαινει πως θα γινει αυτο που θα πω εγω. Ενημερωσε το συμβουλιο πως τιποτα δεν προκειται ν' αλλαξει. Αν καποιοι εξακολουθουν να εχουν αλλη γνωμη θα τους προσφερεις ενα 10% επανω απο την τρεχουσα αξιας τους για να παραχωρησουν τις μετοχες τους σε οποιον θα τους υποδειξω. Θα παραιτηθουν, θα παρουν τα χρηματα τους και θα πανε στο καλο. Οποιοι δεχτουν να παραμεινουν με την ηδη υπαρχουσα κατασταση θα εχουν προτεραιοτητα στην αγορα των μετοχων οσων εγκαταλειψουν με ιδιατερα ευνοικους ορους που θα τους καθορισω εγω. Επισης, οσοι παραμεινουν, συντομα θα ενημερωθουν για καποιες νεες κινησεις που θα δρομολογησω συντομα'.
-'Δηλαδη' ? ρωτησε ο Ματ.
-'Οταν θα ερθει η ωρα Ματ, οταν θα ερθει η ωρα'.  
                      ============================
-'Αν σε οτι μου πεις διακρινω το παραμικρο ψεμα σου ορκιζομαι πως εχεις τελειωσει σ' αυτην τη πολη' ειπε ο Κερτ ενω ο χαρτοκοπτης σχηματιζε και παλι θεαματικες φιγουρες αναμεσα στα δαχτυλα του. 'Μην σπαταλησεις τον χρονο μου αδικα' συμπληρωσε με μεταλλικη φωνη.
-'Καποιος υπαλληλος μου εκανε λαθος' ειπε με τρεμαμενη φωνη ο αντρας απεναντι του ριχνοντας παραλληλα κλεφτες ματιες στους δυο υπερμεγεθεις μπραβους που στεκοντας εκατερωθεν του. 'Η παρτιδα αυτη δεν ηταν για σενα, δεν ξερω πως διαβολο εγινε αυτο το λαθος. Με ξερεις Κερτ, ποτε δεν σου εχω πουλησει νοθευμενα ποτα. Σε αλλους ναι, μου το ζητανε και οι ιδιοι αλλα σε σενα ποτε. Δεν ειμαι τοσο βλακας να χαλασω μια τετοια συμφωνια μαζι σου για μερικα κιβωτια νοθευμενου αλκοολ. Σου ορκιζομαι, καποιος μπερδεψε τις παραγγελιες, ηταν λαθος, εγω ποτε δεν θα'.....
Σταματησε βλεποντας τον Κερτ να σηκωνει τα ματια του απο τον χαρτοκοπτη και να τον κοιταει εντονα σαν να προσπαθουσε να καταλαβει αν του ελεγε ψεματα η οχι. 
                           ========================
-'Ξερεις την φημη που εχει το Electric Chair' ειπε μετα απο λιγο ο Κερτ. 'Το μονο μαγαζι που τα παντα ειναι αυθεντικα, απο τα σωματα των χορευτριων μου και την μουσικη που παιζει μεχρι τα ποτα και το φαγητο που σερβιρει. Τους πληρωνω ολους πουσιοπαροχα γιατι ολοι τους ειναι αριστοι επαγγελματιες. Ενας απ' αυτους ειναι και ο μπαρμαν μου που ανακαλυψε πως τα κιβωτια με το αλκοολ που σου παρηγγειλε ηταν νοθευμενα. Ολοι επισης οι συνεργατες μου ειναι αυθεντικοι γιατι ξερουν με ποιον εχουν να κανουν. Και σε ρωταω τωρα, πως θα μου αποδειξεις πως εισαι αρκετα γνησιος για να σ' εμπιστευτω ξανα' ?
Ο συνομιλητης του Κερτ Κοπολα φανηκε ν' ανακτα λιγο απο το χαμενο του κουραγιο.
-'Τα επομενα δυο φορτια ειναι δωρεαν' ειπε. Κι αν βρεις ποτε ξανα εστω κι ενα μπουκαλι νοθευμενο τοτε οτι και να κανεις θα το δεχτω. Οσο γι αυτον που εκανε το λαθος σου ορκιζομαι πως μολις γυρισω πισω θα βλαστημησει....' 
Δεν αποσωσε την κουβεντα του γιατι τον διεκοψε η στεντορια φωνη του Κερτ. 
                           ==========================
-'Τα τρια επομενα φορτια ειναι δωρεαν' ειπε με τονο που δεν σηκωνε αντιρρησεις. 'Αν συμβει ξανα κατι τετοιο αυτος που θα κανει το λαθος θα σου κανει παρεα σε καποιο χαντακι εξω απο την πολη οπου και τ' αγριοσκυλα δεν θα μπορουν να σας ξεθαψουν για να δοκιμασουν λιγη απο την γευση σας. Οσο γι αυτον που οπως λες μπερδεψε τις παραγγελιες οχι μονο δεν θα τον πειραξεις αλλα θα τον κρατησεις στη θεση του. Ετσι, καθε φορα που θα τον κοιτας θα θυμασαι ποσο κοντα εφτασες στο ν' αποδημησεις εις Κυριον και θα τσεκαρεις δυο και τρεις φορες καθε τι πριν τελικα αποφασισεις να μου το στειλεις. Αν εχεις οποιαδηποτε αντιρρηση μπορεις να την κουβεντιασεις με τα παιδια απο δω γιατι οπως σου ειπα και πριν ο χρονος μου ειναι πολυτιμος και δεν μπορω να τον σπαταλαω ασκοπα. Λοιπον, τι λες ? Ειμαστε συμφωνοι' ?
Ο αντρας απεναντι του σηκωθηκε για πρωτη φορα.
-'Ολα θα γινουν οπως ακριβως τα ειπες' εκανε.
-'Τοτε δεν εχουμε κατι αλλο να πουμε' ειπε ο Κερτ. 'Τα παιδια θα σου δειξουν την εξοδο' προσθεσε και τον ενδιαφερον του τραβηξε και παλι ο χαρτοκοπτης.
                       =============================
-'Φροντισε να τους ενημερωσεις οσο πιο γρηγορα μπορεις και περιμενω μια απαντηση στις επομενες 48 ωρες' ειπε ο ξενος δοκιμαζοντας μια νεα γουλια απο το αρτι αφιχθεν ποτηρι με το ιρλανδεζικο. 'Νομιζω πως εχεις αρκετο χρονο στην διαθεση σου' συμπληρωσε.
-'Δεν ξερω αν ολα οσα μου ειπες ειναι αρκετα' μουρμουρισε ο Ματ.
-'Ξερω εγω κι αυτο φτανει' απαντησε παγωμενα ο ξενος. 'Εξ' αλλου σου θυμιζω'.....
Ο διακριτικος βομβος στο κινητο του τηλεφωνο που ηταν ακουμπισμενο μπροστα του στο τραπεζακι τον διεκοψε και εριξε μια ματια. Ειδε το ονομα που τον καλουσε και το απαντησε.
-'Πες μου Γκρεις' ειπε. 
-'Ο Χορχε Λεονε θελει να σας δει κυριε. Σας περιμενει στην εταιρεια'.
-'Σου ειπε τι θελει' ?
-'Οχι κυριε, ειπε οτι θελει να σας δει προσωπικα'.
-'Σε μια ωρα θα ειμαι εκει' απαντησε ο ξενος κι εκλεισε το τηλεφωνο.
                       ==============================
Αυτη ηταν η τακτικη του. Οταν καποιος ηθελε να τον δει, ειτε αφορουσε μια λεπτομερεια ειτε κατι αρκετα σοβαρο, ποτε δεν τον παρεπεμπε αλλου. Ειχε επιλεξει προσεκτικα τους συνεργατες του στον ομιλο και μεχρι στιγμης ειχε δικαιωθει απολυτα. Αν ο Χορχε Λεονε ηθελε να τον δει αυτο σημαινε πως υπηρχε καποιος λογος. Ανταλλαξε μερικες κουβεντες ακομα με τον Ματ Κρειβεν σε μια προσπαθεια ν' αποσαφηνισει τις οποιες αποριες μπορει ακομα να ειχε, τελειωσε το ιρλανδεζικο του κι αποχωρησε. Η λεσχη ειδοποιησε για ταξι και μερικα λεπτα αργοτερα το οχημα ηταν στην διαθεση του. Μπηκε μεσα κι εδωσε την διευθυνση στον οδηγο.
Ειχε ακομα χρονο μπροστα του. Ηταν αποφασισμενος να παει σπιτι νωρις, στην αγκαλια της Κρυσταλ. Της το ειχε υποσχεθει κι εκει που τις αλλες φορες ειχε αποτυχει στο να κρατησει την υποσχεση του τωρα ηταν αποφασισμενος να τα καταφερει. Γνωριζε πως υπηρχε κατανοηση απο την μεριας της Κρυσταλ μ' αυτο δεν σημαινε πως επρεπε να την δοκιμαζει συνεχως για να διαπιστωσει τα ορια της. Δεν θα καθυστερουσε οτι και να γινοταν.  
                      ==============================
Ενοιωσε την παρουσια του σε μια αποτομη κινηση που εκανε μεσα στο ταξι. Απορησε και ο ιδιος με τον εαυτο του. Ποτε ειχε παρει μαζι του τον κυβο ? Και για ποιο λογο ? Ειχε γινει σιγουρα ασυναισθητα μα οσο το σκεφτοταν τοσο απορουσε. Χρειαζοταν τον κυβο σε μια συναντηση με τον προεδρο του διοικητικου του συμβουλιου ? Σαφως και οχι, ηταν κατι που ειχε γινει πολλες φορες πριν και ποτε δεν ενοιωσε την αναγκη να τον εχει μαζι του. Εξ' αλλου ο κυβος εδω και πολυ καιρο ειχε βουβαθει ξανα μην δινοντας κανενα σημαδι ζωης. Κι ο ιδιος σποραδικα πια τον ηλεγχε, μια στο τοσο, μα καμια αλλαγη δεν υπηρχε. Και τωρα τον ειχε παρει μαζι του διχως να μπορει να θυμηθει ποτε ακριβως το ειχε κανει. Αναρωτηθηκε αν αυτο σημαινε κατι μα δεν ειχε απαντηση. Η αληθεια ηταν πως ενοιωθε μετα απο καιρο και παλι ωραια εχοντας τον κυβο πανω του. Εριξε μια ματια στην ωρα και χρονομετρησε με το μυαλο του ολα οσα επρεπε να γινουν μεχρι να γυρναγε σπιτι, στην Κρυσταλ. Η συνειδητοποιηση πως ειχε αφθονο χρονο μπροστα του τον εκανε να κατσει ακομα πιο αναπαυτικα στο καθισμα του.  



   

  ΜΙΑ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ



                        
                         ΚΕΦΑΛΑΙΟ 81






Ο Μαλκολμ Αρζεντο εριξε ακομα μια ματια στα χαρτια που ηταν αραδιασμενα πανω στο γραφειο του και συνοφρυωθηκε. Δεν ηταν φυσιολογικα ολα αυτα που του ελεγαν οι σελιδες μπροστα του. Οσες φορες και να τα ειχε κοιταξει εφθανε στο ιδιο συμπερασμα. Πληκτρολογησε εναν αριθμο στην συσκευη του τηλεφωνου του, μιλησε για μερικα δευτερολεπτα κι εστρεψε και παλι την προσοχη του στα χαρτια προσπαθωντας ν' ανακαλυψει τι ηταν αυτο που του διεφευγε.
Η πορτα του γραφειου του ανοιξε αποτομα κι ενας αντρας προχωρησε και καθισε στην καρεκλα απεναντι του.
-'Λοιπον, τι σε προβληματιζει Μαλκολμ' ? ρωτησε ενω ξεκινουσε να στριψει ενα τσιγαρο.
-'Ριξε μια ματια εδω Χορχε και πες μου τι καταλαβαινεις' απαντησε ο Μαλκολμ ενω παραλληλα εσπρωχνε προς το μερος του αλλου τα χαρτια που ειχε μπροστα του.
Τον αφησε για λιγο να επεξεργαστει οτι διαβασε και σχεδον χαρηκε βλεποντας το απορημενο υφος του συνομιλητη του.
-'Αυτο ειναι πραγματικα περιεργο' ειπε ο Χορχε και τον κοιταξε.
                    =============================
Εψαξαν αρχικα την λυση στο προσωπο της Νατασας Ρομερο που ηταν η υπευθυνη αναζητησης νεων συγγραφεων και αμεσως μετα στον Ναιτζελ Ιστγουντ, τον αρμοδιο της διαφημιστικης προωθησης του οικου και των βιβλιοπωλειων αλλα το μονο που καταφεραν ηταν να σχηματισουν ενα απορημενο κουαρτετο που αδυνατουσε να εξηγησει τα συμβαντα που τοσο περιεκτικα κι αναλυτικα υπηρχαν στις σελιδες του Μαλκολμ Αρζεντο.
-'Δεν νομιζω πως κατι τετοιο εχει συμβει ξανα' σχολιασε η Νατασα Ρομερο.
Οι αλλοι συμφωνησαν κουνωντας καταφατικα το κεφαλι.
-'Αυτο που μπορω να σας πω με σιγουρια ειναι πως δεν εχει εγκριθει κανενα σχετικο κονδυλι για επιπλεον διαφημιση στο συγκεκριμενο βιβλιοπωλειο' συμπληρωσε ο Ναιτζελ Ιστγουντ.
-'Τοτε μιλαμε για απλα ενα τυχαιο γεγονος' ? ρωτησε ο Χορχε.
-'Γιατι, αποκλειεται να συμβαινει κι αυτο' ? εκανε η Νατασα.
-'Για να τα δουμε λιγο απο την αρχη' ειπε ο Μαλκολμ.
              ==================================
Ο εκνευρισμος της Κρυσταλ Μπρουκς εφτασε στο απογειο ακουγοντας την φραση' παμε αλλη μια φορα' και τον εκτονωσε στο πρωτο πραγμα που υπηρχε μπροστα της, ενα μπουκαλακι εμφιαλωμενου νερου. Αν συνεχιζαν ετσι θα ξοδευαν ολη την ημερα για μια σκηνη που χρειαζοταν μιση ωρα για να γυριστει. Ομως η τελειομανια του σκηνοθετη ηταν φανερο πως θα την εβγαζε εξω απο το χρονικο της προγραμμα. Το θετικο ηταν πως δεν ειχε και καποιον πρωταγωνιστικο, αρα και μεγαλο ρολο, αλλα ουτε και κομπαρσου της μιας φρασης. Ομως καθε φορα που επρεπε να γυριστει σκηνη με την ιδια συνεβαινε παντα αυτη η καθυστερηση. 
Εριξε πισω τα μαλλια της και πηρε μια βαθια ανασα. Ηταν ετοιμοι να ξαναγυρισουν την σκηνη κι απο μεσα της παρακαλουσε το αποτελεσμα να ηταν τετοιο που θ' αφηνε τον σκηνοθετη ικανοποιημενο κι αυτην ελευθερη να σηκωθει να φυγει. Ηθελε να βρισκεται σπιτι πριν την επιστροφη του για να προλαβαινε να υλοποιησει οτι ειχε στο μυαλο της. Πηρε την θεση της αναμεσα στο υπολοιπο σετ και προσπαθησε να επικεντρωθει στον ρολο της.
                      =============================
-'Ολα ενταξει με την παραγγελια' ? ρωτησε η Τζιλιαν Κιουμπρικ.
-'Την εστειλα πρωι πρωι' απαντησε η μελαχροινη κοπελα που ηταν σκυμενη πανω απο κατι κουτες. 'Λογικα σε δυο - τρεις μερες θα ειναι εδω' προσθεσε.
-'Ναι, αυτο πιστευω και γω' ειπε η Τζιλιαν. 'Πολυ παραξενο παντως αυτο που συνεβη'.
Η Στελλα Σκορτσεζε σταματησε να καταγινεται με τις κουτες και στραφηκε προς την Τζιλιαν.
-'Η αληθεια ειναι πως δεν το λες και φυσιολογικο' ειπε. 'Αλλα παλι...' εκανε να συνεχισει μα αφησε την φραση της μετεωρη.
-'Το οτι πληρωσε με μετρητα τι σου λεει' ? εκανε η Τζιλιαν.
-'Αυτο μαλιστα, αυτο ειναι πραγματικα περιεργο. Και ειδες ποσες καρτες ειχε μαζι του στο πορτοφολι του' ειπε η Στελλα.
-'Ναι, το ειδα' απαντησε η Ελι. Πηγες τα χρηματα στην τραπεζα' ? εκανε με μια αγωνια στη φωνη.
-'Ναι, μην ανησυχεις, το πρωι πριν ερθω εδω' απαντησε καθησυχαστικα η Στελλα.
                        ===========================
Ο Ματ Κρειβεν ηπιε μονορουφι το χρυσαφι ιρλανδεζικο ουισκι του, παρηγγειλε ακομα ενα και κοιταξε το ρολοι του. Σε λιγο θα ηταν εκει κι αυτος ακομα εψαχνε να βρει πως θα ξεκιναγε την συζητηση. Ο ρολος του σαν προεδρος του διοικητικου συμβουλιου του εκδοτικου οικου 'Αιναρ' δεν ειχε ποτε μεχρι τωρα σκαμπανεβασματα. Ολα, χαρις σ' εκεινον, πηγαιναν ρολοι. 
Ηταν η πρωτη φορα που επρεπε να του μεταφερει νεα τετοιας μορφης που αγνοουσε το πια θα ηταν η αντιδραση του. Βαθια μεσα του τον υποστηριζε, δεν ξεχνουσε αλλωστε πως οτι ηταν κι οτι ειχε γινει το χρωστουσε σ' αυτον, ομως δεν μπορουσε να αδιαφορησει απεναντι στην αποφαση του συμβουλιου. Αναρωτηθηκε προς στιγμη τι θ' απαντουσε αν τον εβαζε στο διλημμα να επιλεξει πλευρα. Χαμογελασε γιατι ηξερε. Δεν χρειαζοταν την βοηθεια του ιρλανδεζικου για κατι τετοιο κι ας ηπιε και το δευτερο μονομιας μολις του το εφεραν. Απλα λατρευε την γευση του γι αυτο και δεν διστασε να παραγγειλει και τριτο. Εριξε μια ματια παλι στο ρολοι του και αναψε τσιγαρο. Απο στιγμη σε στιγμη θα εμφανιζοταν.
                    =============================
-'Εισαι απολυτα βεβαιος πως η διαφημιστικη μας καμπανια στο Γουινιπεγκ ηταν η προβλεπομενη οπως και για τα υπολοιπα βιβλιοπωλεια' ? ρωτησε ο Μαλκολμ.
-'Αντε παλι τα ιδια' εκανε αγανακτισμενος ο Χορχε Λεονε. 'Στο ειπα διακοσιες φορες, εγω εκανα αυτο που κανουμε παντα. Αν καποιος αποφασισε χωρις να μ' ενημερωσει να διαφοροποιησει το διαφημιστικο θεμα δεν μπορω να το ξερω'.
-'Την ελεγξα την παραγγελια μηπως υπαρχει λαθος' ειπε ο Ναιτζελ Ιστγουντ προλαβαινοντας την επομενη απορια του Μαλκολμ. 'Μιλησα σημερα μαζι τους και μου την επιβεβαιωσαν'.
-'Οποτε που καταληγουμε' ? εκανε η Νατασα Ρομερο.
-'Συμπτωση ? Τυχαιο γεγονος' ? ρωτησε ο Μαλκολμ χωρις και ο ιδιος να το πιστευει
-'Δεν μπορουμε να το αποκλεισουμε' σχολιασε ο Χορχε.
-'Αυτο που δεν καταλαβαινω ειναι για πιο λογο το ψαχνουμε' ειπε ο Ναιτζελ. 'Νομιζα πως αυτο θελαμε στο κατω κατω της γραφης'.
                    ============================
-'Η αληθεια ειναι πως ειναι αρκετα περιεργο' ειπε ο Χορχε 'αλλα παλι...'
-'Ας δουμε τι εχει συμβει απο την αρχη και γιατι το περιστατικο ειναι οντως παραξενο' εκανε ο Μαλκολμ και σηκωθηκε απο την καρεκλα του. 'Πριν εικοσι μερες ανοιξαμε νεο 'Αιναρ' στο Γουινιπεγκ ακολουθωντας την τακτικη του ομιλου οπως εχει διαμορφωθει απο την αρχη. Κι ενω ολα κυλανε φυσιολογικα καποιος αγνωστος αγοραστης μπαινει στο βιβλιοπωλειο, αγοραζει ολα μα ολα τα βιβλια απο ενα αντιτυπο, πληρωνει μετρητα κι αφηνει επιπλεον χρηματα γι αποστολη με μεταφορικη στο Τσωρτσιλ, 500 χιλιομετρα αποσταση. Και δεν ειναι μονο αυτο. Η τοπικη μεταφορικη του Τσωρτσιλ που συνεργαζεται μ' αυτην που μετεφερε τα βιβλια απο το Γουινιπεγκ παραλαμβανει τα κιβωτια σφραγισμενα και τα προωθει σε σημειο αγνωστο κατοπιν εντολης του επισης αγνωστου αγοραστη. Αν αυτο δεν ειναι το λιγοτερο παραξενο να με παρει ο διαολος και να με σηκωσει τοτε' κατεληξε ενας συγχισμενος Μαλκολμ.
-'Δεν ειναι και κατι που συμβαινει καθημερινα' προσθεσε η Νατασα Ρομερο.   
                   ============================
-'Εχουμε δρομολογησει την επαναληπτικη παραγγελια που ζητησε το Γουινιπεγκ' ? ρωτησε ο Ναιτζελ. 'Μην ξεχναμε και το πρακτικο μερος της δουλειας' συμπληρωσε.
-'Ναι, φευγει αυριο το πρωι' απαντησε η Νατασα.
-'Οποτε τι αλλο μενει' ? ρωτησε ο Χορχε.
-'Πιστευω πως πρεπει να ενημερωθει ο μεγαλος' εκανε ο Μαλκολμ κοιτωντας τον με νοημα.
-'Ενταξει, θα το κανονισω μεσω της Γκρεις' απαντησε βαριεστημενα ο Χορχε.
-'Τοτε δεν νομιζω πως υπαρχει κατι αλλο να πουμε' εκανε η Νατασα και σηκωθηκε.
-'Κατι τελευταιο' προλαβε ο Μαλκολμ. 'Υπαρχει τροπος να μαθουμε ποιος ηταν αυτος ο αγοραστης' ?
Οι υπολοιποι κοιταχτηκαν μεταξυ τους και σηκωσαν τους ωμους τους.
-'Φανταζομαι μονο αν το θελει ο ιδιος' ειπε ο Ναιτζελ.
-'Κρινοντας απο τον τροπο που κινηθηκε δεν πιστευω πως το θελει' απαντησε η Νατασα.
                       ===========================
Ο Κερτ Κοπολα στριφογυριζε μ' επιδεξιοτητα εναν αιχμηρο χαρτοκοπτη αναμεσα στα δαχτυλα του οταν ανοιξε αποτομα η πορτα του γραφειου του. Ακομα και τοτε δεν σηκωσε καν τα ματια του να δει ποιος ειχε μολις μπει ουτε σταματησε το παιγνιδι με τον χαρτοκοπτη.
Ο επισκεπτης σταθηκε προσοχη μπροστα του διχως να βγαλει αχνα. Ο Κερτ συνεχισε λιγο ακομα το στριφογυρισμα και εξαφνα σταματησε φυλακιζοντας το αντικειμενο στην χουφτα του. Μιλησε εξακολουθωντας να εχει τα ματια του στραμμενα χαμηλα.
-'Λοιπον' ? ρωτησε.
-'Το παραδεχτηκε' απαντησε λακωνικα ο αντρας απεναντι του.
-'Που ειναι τωρα' ? εκανε ο Κερτ.
-'Εξω, με τα παιδια' ηρθε η λιτη απαντηση.
Για λιγο μια αμηχανη σιωπη κυριαρχησε στο χωρο.
-'Πες τους να τον φερουν μεσα' ειπε ο Κερτ κοιτωντας παντα τον αιχμαλωτισμενο χαρτοκοπτη.
                      ===============================
Εδωσε την διευθυνση στον ταξιτζη που αδυνατουσε να παρει τα ματια του απο τον μπροστινο του καθρεφτη. Η αληθεια ειναι πως ειχαν ξαναμπει ωραιες γυναικες στο ταξι του αλλα για τοσο εκθαμβωτικες κι αερινες επρεπε να βαλει την μνημη του να παει αρκετα πισω.
Αγνοησε το βλεμμα του ταξιτζη και κοιταξε το ρολοι της. Προλαβαινε να παει σπιτι, να κανει ενα μπανιο που τοσο αναγκη το ειχε μετα απ' ολες εκεινες τις ωρες ταλαιπωριας στο γυρισμα και να μαγειρεψει μεχρι την στιγμη που εκεινος θα επεστρεφε απο το ραντεβου με τον προεδρο του διοικητικου του συμβουλιου. Το ζητημα, οπως παντα, ηταν να τελειωνε νωρις και να επεστρεφε κανονικα μια φυσιολογικη ωρα. Οχι πως αυτο συνεβαινε συνεχως αλλα οποτε ειχε συναντηση με τον Ματ Κρειβεν αργουσε παντα. Καταλαβαινε πως ειχε ενα μεγαλο φορτο εργασιας να βγαλει σε περας αλλα στο δικο της κοματι, αυτο που την ενδιεφερε, ηταν να περναει μαζι του οσο το δυνατον περισσοτερο χρονο μαζι του. Ο ταξιτζης ειδε το πλουσιο χαμογελο να στολιζει το προσωπο της και με βαρια καρδια εστρεψε ξανα το βλεμμα του στον δρομο.

  ΜΙΑ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ



                       ΚΕΦΑΛΑΙΟ 80






Δεν ηταν ο κυβος αυτος που με καποιο απο τα συνηθισμενα τερτιπια του τον ειχε οδηγησει στην αποφαση να μεταβει στην αλλη μερια του Ατλαντικου παρα ενα αισθημα κορεσμου που σταδιακα αυξανοταν ενημερωνοντας τον πως δεν υπηρχε κατι το σημαντικο που θα μπορουσε να συμβει για να βιωσει στην Ευρωπη. Τουναντιον μαλιστα δεν εκανε καμια προσπαθεια για να τον κρατησει οταν πια η αποφαση ειχε ριζωσει για τα καλα στο μυαλο του.
Ηταν ενας καινουργιος τοπος, με τελειως διαφορετικες διαμορφωμενες συνθηκες απ' αυτες που γνωριζε μα για καποιον που περπατουσε στην γη καμποσες χιλιαδες χρονια το να ενστερνιστει τις παραδοξοτητες και να τις φερει στα μετρα του ηταν κατι το πανευκολο.
Μην εχοντας καποια καθοδηγηση απο τον κυβο ως προς τις κινησεις του αυτοσχεδιασε τα πρωτα χρονια που βρεθηκε στην νεα ηπειρο διχως να συμβει κατι το αξιομνημονευτο. Γι αυτο θα επρεπε να περιμενει σχεδον μεχρι τα τελη της δευτερης δεκαετιας οπου, για λογους που ειχαν πια ξεθωριασει στο περασμα του χρονου, βρεθηκε στο Προβιντενς του Ροουντ Αιλαντ.
                     ===============================
Διχως ποτε να εχει ακουσει κατι και χωρις καμια λογικη εξηγηση ειχε αγορασει ενα τευχος του περιοδικου Weird Tales που εκδιδοταν εκει κι αυτο που του τραβηξε την προσοχη ηταν ενα διηγημα υπογεγραμμενο απο ενα ονομα που του ηταν τελειως αγνωστο. Εφθασε στην διευθυνση του περιοδικου αποφασισμενος να μαθει πως μπορουσε να ερθει σ' επαφη με τον συγγραφεα του διηγηματος. Εχοντας πια την διευθυνση του βρεθηκε να χτυπα την εξωπορτα ενος φτωχικου σπιτιου στην οδο Ειντζελ. Ο χλωμος, ψηλος νεαρος που του συστηθηκε σαν Χαουαρντ Φιλιπς Λαβκραφτ απεκτησε ενα στιγμιαιο μειδιασμα στα χειλη οταν ακουσε τον ξενο να του λεει πως το διηγημα του ηταν αυτο που τον ειχε φερει στο κατωφλι του σπιτιου του. Οχι, δεν ηταν εκδοτης ουτε ειχε καποιο δικο του περιοδικο αλλα αυτο που του ειχε κανει εντυπωση ηταν ο λογος του και ο τροπος γραφης του. Πολυ συντομα ο ξενος ειχε νοικιασει δωματιο σε ξενοδοχειο στην περιοχη και ειχε σχεδον καθημερινη επαφη με τον νεαρο συγγραφεα σε μια προσπαθεια ν' αποκρυπτογραφησει τους λαβυρινθους του μυαλου του. 
                     ============================
Η αποφαση του να του μιλησει για καποια πραγματα, εντελως επιφανειακα και διολου συγκεκριμενα, ηρθε εντελως φυσιολογικα διχως να ηταν κατι που το επεδιωκε. Διαπιστωσε πως οχι μονο ηταν θετικος απεναντι σε κατι που ενας οποιοσδηποτε αλλος θα χαρακτηριζε παραλογισμους και παραληρηματα αλλα ρουφουσε σαν σφουγγαρι ολα οσα του ελεγε ζητωντας συνεχως περισσοτερες λεπτομερειες και λεπτομερεστερες αναλυσεις. Ηταν πλεον ξεκαθαρο πως η περιπτωση που ειχε μπροστα του ηταν μοναδικη στο ειδος του και η αχνη σκεψη που κουρνιαζε στο βαθος του μυαλου του σαν εξωπραγματικη και ανωφελη σταδιακα αποκτουσε ολο και μεγαλυτερη υποσταση. Αποφασισε να το τολμησει.
Μια λαμψη ακαθοριστου προελευσης κυριαρχησε στο βλεμμα του νεαρου Λαβκραφτ οταν ο ξενος του παρεδωσε ενα πληρες αντιγραφο του Νεκρονομικου, του βιβλιου που ειχε με την σειρα του αντιγραψει ο ιδιος απο την βιβλιοθηκη της Αλεξανδρειας πριν αυτη γινει παραναλωμα του πυρος εξ' αιτιας της μεγαλομανιας του Ιουλιου Καισαρα.
                  ================================
Το βιβλιο δεν ειχε παραμεινει στην μορφη που ειχε συναντησει ο ξενος στους παπυρους της αλεξανδρινης βιβλιοθηκης. Ειχε κρατησει τα κομματια που περιειχαν τις αληθινες αναφορες και ειχε προσθεσει κι αυτα που ο ιδιος ειχε ζησει παραλειποντας ολα τα σημεια του φανταστικου και του μυθου. Ηταν το μονο αυθεντικα γνησιο αντιτυπο ενος βιβλιου που με το περασμα των αιωνων ειχε αλλοιωθει σ' ενα μεγαλο βαθμο σε σχεση με την πραγματικη αποτυπωση των γεγονοτων που ανεφερε. Δεν μπορουσε να ξερει τον αντικτυπο που θα ειχε, αν ειχε, το βιβλιο στον νεαρο, ουτε μπορουσε να γνωριζει το πως θα τον επηρεαζε η πως θα το χρησιμοποιουσε στο μελλον. Αυτο που ηξερε ηταν πως για πρωτη φορα καποιος αλλος εκτος απο τον ιδιο ειχε την δυνατοτητα να διαβασει το τι πραγματικα του ειχε συμβει απο τοτε που επελεξε να βαλει στην ζωη του τον κυβο, τον γερο της Ινζεμ και τους Μεγαλους Παλιους.
Ηταν και η τελευταια φορα που συναντιοταν με τον Χαουαρντ Φιλιπς Λαβκραφτ αλλα οχι η τελευταια που θ' ακουγε τ' ονομα του.  
                   =============================
Η αναγκη ν' αλλαζει διαρκως μερη και ν' ανανεωνει τα προσωπα που τον περιεβαλλαν στην προσπαθεια να περναει απαρατηρητος καθως ολα γυρω του μεγαλωναν κι εξελισσονταν με το αναποφευκτο τελος κοινο για ολους πλην του ιδιου δεν του επετρεψαν να ειναι παρων σε μεγαλα γεγονοτα και κοσμογονικες αλλαγες που συνεβαιναν ραγδαια στην νεα ηπειρο.
Ηταν απων στην μεγαλη οικονομικη κριση στα τελη της δεκαετιας του '20 αφου εκεινο το διαστημα βρισκοταν σε καποιες χωρες της Λατινικης Αμερικης σε μια προσπαθεια να μελετησει τους εναπομειναντες πρωτογονους πολιτισμους που μακρια απο αδιακριτα βλεμματα φροντιζαν να κρυβονται σε απατητες ζουγκλες κρατωντας επτασφραγιστα τα μυστικα τους.
Οι γνωσεις του, η πειρα και οι ικανοτητες του ηταν αυτες που ειχαν ξεκλειδωσει τις ερμητικα κλειστες πορτες των ιθαγενων προσθετωντας ακομα περισσοτερες γνωσεις στις ηδη υπερβολικα αποκτηθεντες ενω παραλληλα, διχως να το επιδιωκει, ειχε προσδωσει νεες διαστασεις στην ηδη υπαρχουσα καθεστηκυια ζωη των πολιτισμων αυτων.
                 ==============================
Ο πολεμος που ειχε ισοπεδωσει και ουσιαστικα κατακερματισει ολη την Ευρωπη μπορει να ειχε μπλεξει στα γραναζια του κι αλλες δυναμεις εξω απ' αυτην δινοντας ενα μεγαλυτερο, γενικευμενο τονο στην συρραξη μα στ' αυτια του ξενου δεν ειχε φτασει ουτε καν ο αποηχος ενος μακρινου πυροβολισμου αφου εκεινο το χρονικο διαστημα ηταν απασχολημενος με την μελετη καποιων περιθωριακων θρησκειων στα νοτιοανατολικα της Ινδικης χερσονησου.
Οι μελετες που ειχε πραγματοποιησει του ειχαν αποκαλυψει πως ψηγματα της προσωπικης, δικης του ιστοριας που χανοταν στα βαθη ενος ξεχασμενου χρονου ειχαν μυστηριωδως προστεθει εμβολιμα σε μεταγενεστερες ιστοριες, θρυλους και μυθους που κυκλοφορουσαν διασπαρτα σε λαους ανομοιους μεταξυ τους μα οχι και τοσο μακρινους σε αποσταση.
Συντομα αντιληφθηκε πως οι συνδετικοι κρικοι μεταξυ των θρησκειων αυτων ηταν τοσο ακανονιστοι και ειδικα διαμορφωμενοι για τις αναγκες του καθενος που εγκατελειψε την προσπαθεια βλεποντας πως ουσιαστικα δεν οδηγουσε πουθενα.
                ================================
Η επιστροφη του στην αμερικανικη ηπειρο συνοδευτηκε απο την τυχαια συναντηση του με τον Βερνερ Φον Μπραουν, εναν Γερμανο φυσικο και μηχανικο που, οπως και πολλοι αλλοι γερμανοι επιστημονες, ειχαν μεταφερθει απο την Γερμανια στην Αμερικη αμεσως μετα την ληξη του πολεμου. Ο Μπραουν ειχε δεχτει προταση να εργαστει για την νεοιδρυθεισα αμερικανικη υπηρεσια ναυπηγικης και διαστηματος, γνωστη σαν ΝΑΣΑ, σε μια προσπαθεια της τοτε κυβερνησης ν' ανταγωνιστει τις προοδους που ειχαν επιτυχει οι Σοβιετικοι στον αντιστοιχο τομεα για την εξερευνηση του διαστηματος και του ειχε ζητησει να ενταχθει στην ομαδα του. Μολονοτι αυτο ηταν κατι το ιδιατερα κολακευτικο για τον ξενο η τελικη του απαντηση ηταν αρνητικη αφου ενοιωθε πως του ηταν αδυνατον ν' αποτελει μελος μιας οποιαδηποτε ομαδας.
Ο Μπραουν σεβαστηκε την αποφαση του αφηνοντας του παντως την πορτα ανοιχτη σε περιπτωση που ο ξενος αλλαζε γνωμη. Αυτο δεν συνεβη ποτε αφου καποια γεγονοτα ωθησαν τον ξενο σε εντελως διαφορετικα μονοπατια.
                    ==============================
Μπορει ο ιδιος να ειχε ξεχασει εντελως την υπαρξη του νεαρου συγγραφεα απο το Προβιντενς, ομως ο Χαουαρντ Φιλιπς Λαβκραφτ ειχε φροντισει να μην ξεχαστει ποτε. Χαρη στο βιβλιο που του ειχε δωσει ο ξενος, το Νεκρονομικο, ο εκκολαπτομενος συγγραφεας ειχε δημιουργησει μια ολοκληρη μυθολογια γυρω απο την ζωη του ξενου, παραθετοντας πραγματικα γεγονοτα που αναφερονταν στο βιβλιο σε συνδυασμο με δικα του μυθοπλαστικα στοιχεια. Ειχε ετσι δημιουργηθει μια ολοκληρη μυθολογια, η επονομαζομενη και Κθουλου, που ειχε συμπαρασυρει κι αλλους συγγραφεις που ειχαν γοητευτει απο τα γραφομενα του Λαβκραφτ. Μια στρατια συγγραφεων πλεον ασχολουνταν με την συγκεκριμενη μυθολογια με τον καθενα να παρουσιαζει μια διαφορετικη οπτικη γωνια αλλα ολοι στηριζονταν στα γραπτα του Λαβκραφτ. Παραδοξως, αυτο καθολου δεν ενοχλησε τον ξενο, αντιθετως του εδωσε την ιδεα που χρειαζοταν. Ετσι, σε συντομο χρονικο διαστημα, ενας νεος εκδοτικος οικος με τ' ονομα 'Αιναρ' εκανε απο το πουθενα την εμφανιση του. Αυτο θα τ' αλλαζε ολα μολονοτι ο ξενος δεν το ηξερε ακομα.
                      =============================
Ο 'Αιναρ' δεν ηταν ο συνηθισμενος εκδοτικος οικος. Κατ' αρχας σ' αυτον εγραφαν μονο νεοι συγγραφεις, αγνωστοι στο πλατυ κοινο, συγγραφεις που κατω απο αλλες συνθηκες δεν θα εβλεπαν ποτε τα γραπτα τους να εκδιδονται. Δευτερον, το θεμα ενασχολησης τους θα επρεπε να ειναι στο Λαβκραφτικο υφος και οχι μονο αφου για να εκδιδοταν καποιο βιβλιο ηταν υποχρεωτικο να κινειται στην σφαιρα της μυθολογιας Κθουλου. Το κατα ποσο ηταν φανταστικα διηγηματα, αποκυηματα αρρωστων η χαοτικων εγκεφαλων ηταν εντελως αδιαφορο. Τριτον και σημαντικοτερο ηταν πως μια σειρα βιβλιοπωλειων ιδιοκτησιας του ξενου, με την επωνυμια 'Αιναρ' ειχαν αρχισει να ξεφυτρωνουν σταδιακα και με γοργο ρυθμο να πολλαπλασιαζονται.
Τα βιβλιοπωλεια πουλουσαν αποκλειστικα τα βιβλια αυτων των νεων συγγραφεων που δεν μπορουσαν να βρεθουν πουθενα αλλου. Ισως ηταν η εποχη, ισως η διψα του κοσμου για κατι τετοιο, οτι και να ηταν ο εκδοτικος οικος και η αλυσιδα των μαγαζιων εκαναν θραυση. Ομως υπηρχε κατι ακομα, κατι το πρωτογνωρο  για την εποχη. 
                       ===========================
Κανενα βιβλιοπωλειο δεν ειχε ανοιξει σε μια απο τις μεγαλουπολεις. Ο ξενος ηταν κατηγορηματικος. Δεν θ' ανοιγε ποτε βιβλιοπωλειο σε πολη με πληθυσμο περαν των λιγων χιλιαδων. Η αποψη του, πως τετοια βιβλιοπωλεια θα χανονταν στις μεγαλες πολεις, οχι μονο ειχε καθιερωθει αλλα παραδοξως ειχε λειτουργησει απολυτα. Φθανοντας στο τωρα ο 'Αιναρ' ηταν απο τους πλεον σημαντικους εκδοτικους οικους και τα βιβλιοπωλεια συνεχιζαν ν' ανοιγουν αποφεροντας αστρονομικα κερδη. Μπορει ο ξενος να ηταν η αρχη και το τελος ολων, ομως ηταν πια απαραιτητο να πλαισιωνεται απο μια στρατια συνεργατων που ασπαζονταν τις ιδιες αποψεις μ' αυτον. Ο Ματ Κρειβεν ηταν ενας απ' αυτους. Προεδρος του διοικητικου συμβουλιου της εταιρειας, εμπιστος συνεργατης και ο ανθρωπος με τον οποιο ο ξενος ειχε σε λιγο ραντεβου.
Το ταξι φρεναρισε πανικοβλητο εξω απο την μεγαλη, σιδερενια εξωπορτα της κλειστης, ιδιωτικης λεσχης επαναφεροντας τον ξενο στην πραγματικοτητα. Ο συνεχης θορυβος της μεγαλουπολης ειχε υποβαθμιστει σ' ενα αχνο, μακρινο βομβο καπου στο βαθος.

                        SPIROS TSIOLIS

                    

          ΔΥΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΠΑΡΑΚΛΗΣΕΙΣ







Το μονο που εσπαγε την νεκρικη ησυχια που επικρατουσε ηταν ο ρυθμικος, επαναλαμβανομενος ηχος της καρεκλας του πανω στο ξυλινο δαπεδο της βεραντας του. Ειχε χρονο ν' απολαυσει ενα τελευταιο καφε καθως μια ηλιολουστη ανοιξιατικη μερα φαινοταν πως θ' ανετειλλε σε λιγο. 
Αφησε την ματια του να χαθει στο βαθος του οριζοντα. Ηταν η πρωτη φορα που ενοιωθε τι πραγματικα σημαινε αυτο που ατενιζε. Σε λιγο ολα θα ηταν παρελθον, ενα παρελθον που κανεις δεν θα το θυμοταν αφου κανεις δεν θα ειχε απομεινει. Ουτε καν αυτη η σκεψη δεν τον εκανε να ριγησει. Μια αφυσικη γαληνη τον ειχε κυριεψει και το πιο σημαντικο πραγμα εκεινη τη στιγμη ηταν ο καφες του και η δυνατοτητα ν' απολαμβανει για τελευταια φορα ολα τα θαυμαστα πραγματα μεσα στα οποια ειχε ζησει τοσα χρονια. Κοιταξε τον ουρανο που σταδιακα ειχε αρχισει ν' αποκτα ενα αχνο, γαλαζιο χρωμα. Απο κει θα ερχοταν και κανεις και τιποτα δεν μπορουσε να το σταματησει. Η σκεψη πως ισως ηταν ο μαδικος που το γνωριζε παραδοξως δεν τον βαρυνε καθολου. Μπορει ετσι να ηταν καλυτερα. Ηπιε αλλη μια γουλια ζεστου καφε. 
                       ==============================
Ηταν απο τα πιο συνηθισμενα πραγματα που συνεβαιναν ειδικα την ανοιξη και ειχε παψει να τους δινει σημασια. Αυτο ομως ηταν τελειως διαφορετικο. Με το που το ειδε καταλαβε πως δεν ηταν μια απλη πτωση αποπροσανατολισμενων μετεωριτων, οχι, αυτο ηταν εντελως διαφορετικο. Δεν επεφτε απλα στο εδαφος υποκυπτοντας οπως οτιδηποτε αλλο στον νομο της βαρυτητας. Εμοιαζε σαν να προσγειωνοταν σχεδιασμενα μα η αποσταση για να διακρινει τι ακριβως ηταν και για να σιγουρεψει τις υποψιες του ηταν αρκετα μεγαλη. Απο καιρο σε καιρο διαφοροι στην περιοχη υποστηριζαν οτι ειχαν δει ιπταμενους δισκους να κοβουν βολτες στον ουρανο, ακομα και να προσγειωνονται μα ο ιδιος προσωπικα τα θεωρουσε ολα αυτα μυθευματα και ποτε δεν ειχε μια προσωπικη εμπειρια κι αποψη. Το κτημα του ηταν καπως απομονωμενο απο τον υπολοιπο κοσμο και η αληθεια ηταν πως ακομα και να συνεβαινε κατι δεν ειχε καποιον κοντα του για να το μοιραστει. Εκεινο το βραδυ ομως βαθια μεσα του ηξερε πως κατι διαφορετικο ειχε συμβει  και δεν υπηρχε κανεις να του το εκμυστηρευτει.
                      ==============================
Του ειχε παρει τουλαχιστον δυο ωρες περπατημα για να φτασει στο σημειο που υπεθετε πως το αγνωστο αντικειμενο ειχε προσγειωθει και το μονο πραγμα που του παρειχε ενα αισθημα ασφαλειας ηταν η διπλη επαναληπτικη καραμπινα που ειχε κρεμασμενη στον ωμο του. Δεν ηξερε τι θα συναντουσε, αν συναντουσε κατι. Το μονο που γνωριζε ηταν πως η Μπετσυ, η καραμπινα του, δεν τον ειχε απογοητευσει ποτε. Ηξερε πως και τωρα θα εκανε το ιδιο.
Για λιγα λεπτα αφαιρεθηκε κι επιασε τον εαυτο του να παρακολουθει μ' ανοιχτο το στομα το θεαμα που ξεδιπλωνοταν μπροστα του. Η πρωτη σκεψη που του περασε απο το μυαλο ηταν πως θα μπορουσε καλλιστα να ειναι ενα ακομα αγνωστο στο πλατυ κοινο πειραμα καποιας μυστικης υπηρεσιας της κυβερνησης που με καποιο τροπο επαψε να ειναι μυστικο. Ομως αυτα που κατεγραφαν τα ματια του και οι πληροφοριες που επεξεργαζοταν ο εγκεφαλος του επεμειναν πεισματικα πως οτι αντικρυζε δεν ειχε να κανει τιποτα απολυτως με ανθρωπινη κατασκευη.
Να που ειχε ερθει η ωρα του να δει απο κοντα κατι εξω απο τον κοσμο που ζουσε και γνωριζε.
                  ==============================
Το διαστημοπλοιο ειχε σχημα που εμοιαζε με μανιταρι, ενας συμπαγης κυλινδρικος κορμος που στηριζε τον κυριο ογκο του σκαφους σε σχημα ομπρελας. Στην βαση του εβλεπε κινηση μα δεν τολμουσε να πλησιασει πιο κοντα για να μπορει να διακρινει πιο καθαρα. Βλαστημησε απο μεσα του γιατι δεν ειχε παρει μαζι του τα κυαλια του. Απο κει που βρισκοταν ηταν ασφαλης μα δεν μπορουσε να καταλαβει τιποτα. Επρεπε να ριψοκινδυνεψει και να πλησιασει.
Ενοιωσε την κινηση καμποσα μετρα στ' αριστερα του και παγωσε πισω απο τον τεραστιο κορμο ενος δεντρου κρατωντας κι αυτην ακομα την ανασα του φοβουμενος μην προδοθει. Τα ματια του γουρλωσαν βλεποντας τις δυο αρκουδες να περνανε πολυ κοντα του. Η δεν τον ειχαν παρει χαμπαρι η αδιαφορουσαν για την υπαρξη του. Τις παρακολουθησε να βαδιζουν προς το διαστημοπλοιο και η απορια του απογειωθηκε σε δυσθεορατα υψη. Που πηγαιναν οι αρκουδες ? Ηταν η ιδια περιεργεια που ειχε σπρωξει τον ιδιο να φτασει μεχρι εκει που οδηγουσε τα βηματα τους η κατι αλλο συνεβαινε ? Συνεχισε να παρακολουθει κι η απορια του μεγαλωνε.
                   ==============================
Αν καποιος απλα του το περιεγραφε θα τον ειχε παρει για τρελο, ομως εδω τα ιδια του τα ματια ηταν αδιαψευστος μαρτυρας. Οι αρκουδες εφτασαν με την ησυχια τους μεχρι την βαση του διαστημοπλοιου, σταματησαν περιμενοντας πειθηνια απεναντι στις ακαθοριστες φιγουρες που δεσποζαν στο ανοιγμα του σκαφους και ξαφνικα, σαν καποιος να ειχε δωσει μια αορατη εντολη μπηκαν στο διαστημοπλοιο και χαθηκαν στο εσωτερικο του. Δεν του δοθηκε καθολου χρονος για να προσπαθησει να ερμηνευσει το γεγονος. Απο τα δυτικα, απο την τελειως αντιθετη κατευθυνση απ' αυτον, προσεξε αλλη μια διδυμη κινηση προς το ανοιγμα του σκαφους.
Δεν μπορουσε να διακρινει με σαφηνεια αλλα ειχε δει τοσους αλλιγατορες στη ζωη του που η κινηση του σωματος τους του ηταν αρκετη για να καταλαβει τι ειδους πλασματα ηταν αυτα που επανελαβαν τις ιδιες ακριβως κινησεις με αυτες των αρκουδων. Περιμεναν για λιγο υπομονετικα και μετα ερποντας με τον μοναδικο, δικο τους τροπο χαθηκαν και οι δυο στο βαθος του σκαφους. Την ιδια στιγμη ενοιωσε μια παρουσια πισω του μα δεν προλαβε καν να γυρισει. 
                     =============================
Ανοιξε τα ματια και προσπαθησε να καταλαβει που βρισκοταν. Δεν ειχε την παραμικρο στοιχειο για να το αποδειξει μα ηταν απολυτα σιγουρος πως βρισκοταν μεσα στο διαστημοπλοιο. Δεν τον πονουσε τιποτα, ουτε ενοιωθε τραυματισμενος. Σηκωθηκε απο ενα σαν  αιωρουμενο τραπεζι που ηταν ξαπλωμενος και προσπαθησε να φτασει σε μια πορτα που ηταν ανοιχτη απεναντι του. Χτυπησε με δυναμη πανω σε κατι αορατο και υποχωρησε. Δεν μπορουσε να βγει απο μερος που βρισκοταν, κατι μπλοκαριζε την εισοδο, κατι που δεν μπορουσε να δει. Εκατσε στο αιωρουμενο τραπεζι μα δεν προλαβε να βαλει το μυαλο του σε λειτουργια. Ενα διποδο εντομο γυρω στα τρια μετρα υψος, με πρησμενα, γουρλωτα ματια και τρια ζευγαρια διαφανες φτερουγες που βρισκονταν σε διαρκη κινηση μολις ειχε μπει μεσα. Κανονικα θα επρεπε να πανικοβληθει, ν' αντιδρασει, να κανει κατι. Εμεινε μαρμαρωμενος.
Το εντομο εκανε μια κινηση με την μια φτερουγα του σαν να του ελεγε να το ακολουθησει και υπακουσε. Αυτη τη φορα οτι και να του εμποδιζε την εξοδο απο εκεινο το μερος εμοιαζε να μην υπηρχε πια.
                      =========================
Δεν ειχαν κανει ουτε δυο βηματα εξω απο την προσωρινη φυλακη του οταν στον διαδρομο διασταυρωθηκαν με δυο κουγκαρ. Το ενστικτο του τον εστειλε στην αλλη μερια αλλα ουτε το εντομο ουτε τα αιλουροειδη φανηκαν ν' ασχολουνται με την υπαρξη του. Τα παρακολουθησε να μπαινουν ησυχα μεσα στο χωρο που βρισκοταν ο ιδιος λιγα λεπτα πριν. Αυτο πηγαινε πολυ.
Το εντομο σταματησε εξω απο μια πορτα και του εκανε νοημα με την φτερουγα να μπει μεσα. Υπακουσε πειθηνια και παλι. Ο χωρος ηταν αδειος εκτος απο ενα αλλο μεγαλοσωμο εντομο με βαθυ μωβ χρωμα που στεκοταν στην απεναντι μερια. Του εκανε νοημα να πλησιασει.
-'Μην φοβασαι, δεν θελουμε να σου κανουμε κακο' ακουσε μια φωνη να καμπανιζει στο μυαλο του. Το πλασμα δεν ειχε βγαλει ψιθυρο, ομως η φωνη του ακουστηκε καθαρα στη σκεψη του.
-'Ποιοι ειστε ? Τι θελετε ? Τι συμβαινει εδω' ? ρωτησε με φωνη οσο πιο ψυχραιμη μπορουσε.
-'Καταλαβαινω πως εχεις αποριες' απαντησε η φωνη παλι μεσα στο μυαλο του. 'Κανονικα δεν θα επρεπε να τις εχεις εξ' αρχης αλλα ετσι οπως ηρθαν τα πραγματα δεν γινεται αλλιως'.
                        ===========================
Ενα τεραστιο ολογραμμα εμφανιστηκε απο το πουθενα καταλαμβανοντας το μεγαλυτερο μερος του χωρου. Το εντομο το πλησιασε και αρχισε να δειχνει χρησιμοποιωντας την φτερουγα του.
-'Αυτο ειναι το ηλιακο σας συστημα' ειπε 'κι αυτος ειναι ο πλανητης σας, η Γη οπως την ονομαζετε. Δυστυχως σε λιγες ωρες ο πλανητης σας δεν θα υπαρχει πια'.
Ο Ερνι Γουιλαν δεν προλαβε να πει κουβεντα καθως το εντομο συνεχιζε απροσκοπτα.
-'Πριν λιγες μερες ενας αστεροειδης πολυ κοντα στον πλανητη σας επεσε σε μια ηλεκτρομαγνητικη καταιγιδα και κομματιαστηκε. Καποια τμηματα του συνεχισαν να ταξιδευουν προς τον πλανητη σου και σε μερικες ωρες η βαρυτητα θα τις τραβηξει στην ατμοσφαιρα σας. Αυτο που δεν ξερει κανενας σας, ουτε η υπηρεσια διαστηματος που εχετε, ειναι πως αυτα τα τμηματα του αστεροειδη περιεχουν εναν ιο που ειναι ακινδυνος για τ' οτιδηποτε εκτος απο ενα συστατικο, το οξυγονο. Μολις ερθει σ' επαφη μαζι του προκαλουνται πολλαπλες αλυσιδωτες εκρηξεις ισης δυναμης εκατομμυριων ατομικων δικων σας βομβων'.
                      ==========================
-'Πριν τελειωσει η σημερινη σας μερα ο πλανητης σας θα εχει μετατραπει σε αστρικη σκονη κι οτι βρισκεται πανω του θα πεθανει. Εμεις ειμαστε η ομαδα διασωσης και σαν κι εμας υπαρχουν πολλες ακομα σε διαφορα σημεια στη Γη. Οι εντολες που εχουμε ειναι να μαζεψουμε απο ενα ζευγαρι απο καθε πλασμα που ζει πανω στον πλανητη σας και να τα μεταφερουμε με ασφαλεια σε καποιον αλλο πλανητη. Ολα τα ειδη, απο το μικροτερο μεχρι το μεγαλυτερο, θα σωθουν, ολα εκτος απο ενα, εσας. Η εντολη που εχουμε ειναι να μην παρουμε ανθρωπινο ζευγαρι μαζι μας. Για λογους που δεν γνωριζω η αποφαση ειναι πως για το ειδος σας δεν συντρεχει λογος επιβιωσης. Λυπαμαι μα δεν μπορω να κανω διαφορετικα'.
Ο Ερνι μουδιασε. Αυτο ηταν κατι που δεν το περιμενε. Η Γη συντομα θα ηταν παρελθον και το χειροτερο απ' ολα ηταν πως οποιοι εκαναν κουμαντο ειχαν αποφασισει πως το ανθρωπινο ειδος δεν αξιζε σωτηριας. Ενοιωσε τα ποδια του να μην τον κρατανε.
-'Μπορω να ζητησω δυο χαρες' ? ρωτησε με τσακισμενη φωνη.
  
                     =============================
Τα εντομα τον ειχαν αφησει ελευθερο ικανοποιωντας την πρωτη χαρη. Εξ' αλλου χρονος δεν υπηρχε αλλα ουτε και νοημα να προειδοποιησει οποιονδηποτε. Προσπαθησε να μπει στο σκεπτικο αυτων που ειχαν αποφασισει για την μοιρα της ανθρωπινης φυλης. Αν τους παρακολουθουσαν, αν τους εκριναν για τα πεπραγμενα τους η αποφαση που ειχαν παρει με την ψυχρη λογικη ηταν σωστη. Τουλαχιστον θα επιβιωναν ολα οσα επρεπε να επιβιωσουν. Σκεφτηκε τι μεγαλη απωλεια θα ηταν για το συμπαν η απωλεια της ανθρωπινης ρατσας και εβαλε τα γελια. Ειδε την λεπτη γαλαζοπρασινη ακτινα να κατευθυνεται με ασυλληπτη ταχυτητα προς το μερος του. Σε λιγα δευτερολεπτα θα ηταν νεκρος, τα εντομα θα του ικανοποιουσαν και την δευτερη χαρη, να μην ζουσε να εβλεπε το τελος της Γης.
Ηπιε αλλη μια γουλια και μισοκλεισε τα ματια του νοιωθωντας τις πρωτες ζεστες ακτινες του ηλιου να τον χαιδευουν απαλα. Αυτος ο καφες ηταν ο καλυτερος που ειχε πιει ποτε του.


                                          
                                              ΤΕΛΟΣ   


  

  ΜΙΑ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

                      ΚΕΦΑΛΑΙΟ 79

Γεμισε την κουπα του μ' ευωδιαστο, ζεστο καφε και βγηκε στο μπαλκονι του. Σε λιγο θα ξημερωνε. Αλλη μια αγχωτικη, φορτωμενη μερα περιμενε την πολυβουη πολη. Μα αυτο ηταν το μονιμο σκηνικο που χαρακτηριζε την Νεα Υορκη. Απ' ολα τα προσωνυμια που της ειχαν αποδοθει κατα καιρους το 'η πολη που ποτε δεν κοιμαται' ισως ηταν το πιο ευστοχο απ' ολα.

Ηταν τετοια πια η ωρα που απλα ηταν επιβεβλημενο ολοι να ειναι ξυπνιοι. 

Ηπιε μια γεματη γουλια απο τον καφε του. Δεν θα ηταν εκεινος η εξαιρεση. Υπηρχαν πολλα που τον περιμεναν για να υλοποιηθουν μα ολα θα επρεπε να περιμενουν την ωρα τους. Την συγκεκριμενη στιγμη η προτεραιοτητα ανηκε σε καταστασεις και γεγονοτα που αφορουσαν μονον εναν κι αυτος δεν συγκαταλεγοταν αναμεσα στους θνητους. 

Εριξε μια ματια προς την ανατολη οπου ενας εξισου αγχωμενος ηλιος θα ξεπροβαλλε σε λιγο πασχιζοντας να φωτισει καποιες απο τις σκοτεινες πτυχες της μεγαλουπολης. Το ιδιο προβλημα, μικροτερων διαστασεων, αντιμετωπιζε και ο ιδιος.

               ===================================

Ειχε πολλα χρονια να δει ονειρο και κατ' επεκταση ειχε στερηθει και το προνομιο του να ζησει κι εφιαλτη. Βαθια μεσα του ηξερε πως οτι ειχε συμβει δεν αποτελουσε μερος της πραγματικοτητας αλλα σιγουρα δεν ενεπιπτε και στην κατηγορια ονειρο η εφιαλτης. 

Δεν ειχε κανενα απο τα συμπτωματα μιας ονειρικης καταστασης αλλα αρνουνταν ν' αποδεχτει πως οτι ειχε βιωσει μπορει να ειχε συμβει στ' αληθεια. Ειχε κοιταξει τον κυβο πριν ετοιμασει καν το καφε του ανοιγοντας το χρηματοκιβωτιο οπου τον κρατουσε κλεισμενο μα κανενα σημαδι δεν υπηρξε που να τον βοηθουσε να καταληξει καπου. 

Γεγονος ηταν πως ο κυβος ειχε να παρουσιασει σημαδια ζωης εδω και πολυ καιρο κι αναρωτηθηκε αν ολη αυτη η ανεξηγητη εμπειρια ειχε να κανει με καποια πιθανη επανεργοποιηση του παραδοξου αυτου αντικειμενου, που ηταν και το μοναδικο που τον συντροφευε απο τοτε που ειχε ξεκινησει αυτην την αποστολη. Οτι και να ηταν παντως ενιωθε πως συντομα κατι θα γινοταν, κατι που ακομα του ηταν παντελως αγνωστο.

                 ==================================
Τις σκεψεις του διεκοψε ενας ανεπαισθητος ηχος που σημαινε πως καποιος προσπαθουσε να επικοινωνησει τηλεφωνικα μαζι του. Πατησε ενα κουμπι στην μεγαλη οθονη που ηταν πανω στο γραφειο του και το μονιμα αγχωμενο προσωπο της γραμματεας του κατελαβε το μεγαλυτερο μερος της. Σχεδον ταυτοχρονα αρχισε να μιλαει.
-'Καλημερα. Σας υπενθυμιζω το ραντεβου που εχετε στις δυο με τον Ματ Κρειβεν για φαγητο στο Ρεξαμ καθως επισης και την συναντηση στις τεσσερις με'....
-'Ενταξει Γκρεις' απαντησε βαριεστημενα, 'θυμαμαι. Ακυρωσε ολα μου τα ραντεβου εκτος απ' αυτο με τον Ματ. Δεν εχω πολλη ορεξη σημερα'.
-'Να βαλω καποια γι αυριο αφου μεταθεσω τ' αυριανα σε αλλες ωρες και'...
-'Κανε οτι θελεις Γκρεις' ειπε κοφτα προσπαθωντας να φρεναρει τον ακατασχετο ρυθμο της γραμματεας του. 'Απλα δεν θελω τιποτα αλλο για σημερα'.
Η κοπελα μουρμουρισε κατι που χαθηκε, επανελαβε αλλη μια καλημερα και η συνομιλια τερματιστηκε εκει. 
                   ============================
Σκεφτηκε πως τα προλαβαινε ολα η Γκρεις Καρπεντερ και γεμισε με αγχος. Εργασιομανης, τελειομανης, τυπικη, πανεξυπνη, κι ομως ειχε αποφασισει πως αυτο το τμημα της δουλειας ηταν το ιδανικο γι αυτην. Δοκιμασε να βαλει τον εαυτο του στη θεση της κι ενα περιεργο χαμογελο σκορπισε στο προσωπο του. Οχι, δεν ηταν ολοι φτιαγμενοι για κατι τετοιο και σιγουρα οχι ο ιδιος. Ακουσε εναν θορυβο απο την κρεββατοκαμαρα και στραφηκε προς τα κει.
Οσες φορες και να την ειχε δει ειχε παντα την αισθηση πως δεν ηταν ποτε αρκετες. Στεκοταν εκει, ακουμπισμενη στο κουφωμα της ενδιαμεσης πορτας, μ' ενα ασπρο δικο του πουκαμισο να παλευει να κρυψει οτι μπορουσε απο την θεικη γυμνια της, με τα μαλλια της ριγμενα ατακτα στο προσωπο και δυο ματια που υποδηλωναν πως ηταν ακομα στο σταδιο αφυπνισης.
-'Ποιος ηταν' ? ρωτησε με βαθια, βραχνη και νυσταγμενη φωνη.
-'Η Γκρεις' απαντησε. 'Μου θυμισε το ραντεβου μου με τον Ματ'.
-'Να μην πας' ηρθε η απαντηση. 'Θελω να μεινουμε μεσα σημερα, εδω, αγκαλια'. 
                     =============================
Υποστηριξε τα λεγομενα της αμεσα καθως τα ψηλα, λεπτα της ποδια διεσχισαν την αποσταση που τους χωριζε με δυο δρασκελιες και χωθηκε στην αγκαλια του.
-'Οποτε συναντιεσαι με τον Ματ ξεχνατε να τελειωσετε' μουρμουρισε με παραπονο.
Γελασε χαμηλοφωνα και την τραβηξε ακομα πιο σφιχτα πανω του.
-'Δεν μπορω να κανω αλλιως' της ειπε. 'Ο Ματ ειναι ο προεδρος του διοικητικου συμβουλιου και η συναντηση αυτη εχει προκαθοριστει απο τις αρχες της βδομαδας. Σου υποσχομαι πως θα ξεμπερδεψω οσο πιο γρηγορα γινεται'.
-'Ψεμματα' γουργουρισε η κοπελα και κουλουριαστηκε ακομα περισσοτερο πανω του. 'Παντα ετσι λες αλλα μια ζωη σας παιρνει η νυχτα'.
Ξεσπασε σ' ενα γελιο ακουγοντας την ενω παραλληλα της εδινε ενα φιλι στο μετωπο.
-'Αυτη τη φορα θα τα καταφερω' ειπε. 'Θα πιεις καφε' ?
-'Θα μου βαλεις' ? ρωτησε η κοπελα και τα μεγαλα καστανα ματια της καρφωθηκαν πανω του.
                    ======================                                      Αντι απαντησεως σηκωθηκε, πηγε προς την κουζινα κι επεστρεψε με μια κουπα καφε.
-'Τι ωρα θα πας για το γυρισμα' ? ρωτησε καθως της εδινε τον καφε.
-'Πρεπει να φυγω σε λιγο' απαντησε η κοπελα πινοντας βιαστικα λιγο απο τον καφε. 'Αλλα λεω να μην παω και ουτε εσυ'....
Της εδωσε μια ξυλια παροτρυνσης στα οπισθια κι αυτη ασυναισθητα χαμογελασε.
-'Κρυσταλ Μπρουκς' ειπε παιρνοντας ενα δηθεν σοβαρο υφος 'πηγαινε να ετοιμαστεις για το γυρισμα για να μπορεσω κι εγω να οργανωθω για το ραντεβου μου'.
Η κοπελα σηκωθηκε και κατευθυνθηκε προς την κρεββατοκαμαρα παιρνοντας μαζι και τον καφε. Αρκετη ωρα  αργοτερα επανεμφανιστηκε μπροστα του.
-'Θα τα πουμε το βραδυ' ? ρωτησε ναζιαρικα.
-'Θα τηλεφωνηθουμε' ηρθε η απαντηση.
Εσκυψε και τον φιλησε και μετα με μια αερινη κινηση βγηκε απο το διαμερισμα.
                    ==============================
Το βλεμμα του περιπλανηθηκε στο τεραστιο ρολοι που δεσποζε στον μεγαλο τοιχο απεναντι του. Η κεντρικη του απεικονιση εδειχνε μια φιγουρα στα μαυρα ντυμενα με μια κουκουλα που καλυπτε σχεδον το προσωπο της και που κρατουσε δυο πανομοιοτυπα σπαθια που διεφεραν μονο στο μεγεθος στα δυο χερια. Τα δυο αυτα σπαθια επαιζαν τον ρολο των δεικτων και μετακινουνταν οσο ο χρονος ετρεχε αδυσωπητα προς τα μπρος. Η Ντονα το απεχθανοταν οσο τιποτα αλλο και παμπολλες φορες του ειχε ζητησει να το απομακρυνει απο τον τοιχο μα ο ιδιος αρνιοταν πεισματικα. Αυτο το ρολοι ηταν κατι σαν καθρεφτης γι αυτον, εβλεπε τον εαυτο του εκει, εξ ου και ο λογος που το ειχε αγορασει διχως δευτερη σκεψη οταν το ειχε βρει σ' ενα παλαιοπωλειο στο Ραβαλπιντι. Η ενδελεχης κι εξονυχιστικη μελετη που του ειχε αφιερωσει ψαχνοντας για την παραμικρη λεξη η συμβολο που θα του παρειχε το οποιο στοιχειο για την προελευση η την αποκαλυψη της ταυτοτητας του εικονιζομενου ειχε πεσει στο κενο. Ηταν απλα ενα περιεργο ρολοι που του ειχε κεντρισει το ενδιαφερον.
                    =============================
Ειχε ακομα χρονο μεχρι το ραντεβου με τον Ματ. Η σκεψη του φτερουγισε στην Κρυσταλ Μπρουκς. Ουτε εξι μηνες δεν βρισκονταν μαζι μα ειχε την αισθηση πως ηταν οτι πιο φυσιολογικο μπορουσε καποιος να επιλεξει σ' αυτην την παρανοικη πολη οπου ολοι ζουσαν για το 'φαινεσθαι', ειδικα στο συγκεκριμενο χωρο, αυτον που δραστηριοποιουνταν η Κρυσταλ, αυτον του θεαματος και της προβολης. Οσο ανθρωπινη του εμοιαζε η καλλονη ηθοποιος τοσο παραλογοι του φανταζαν ολοι οσοι την πλαισιωναν στον χωρο της. Απ' οσους ειχε γνωρισει μεσω της Κρυσταλ οι μισοι ηταν ανεκτοι κι απ' αυτους τους μισους οι μισοι παρουσιαζαν ενδιαφερον. Χαμογελασε σκεπτομενος πως η προσωπικη του πορτα ειχε ανοιξει μονο για τους μισους απο τους τελευταιους και ουσιαστικα μονο σ' ενα ειχε παραχωρηθει το δικαιωμα να μπαινοβγαινει σ' εκεινη την πορτα, τον Κερτ Κοπολα. Εστιασε και παλι στο ρολοι και κουνησε το κεφαλι του ενω ενας αναπαισθητος αναστεναγμος βγηκε αθελα του. Ο Κερτ Κοπολα κοιμοταν κι αυτος επρεπε να παει σ' ενα ακομα ραντεβου. 
                ================================
Βγηκε απο το μπανιο και κοντοσταθηκε στον τεραστιο καθρεφτη  που εμοιαζε ν' ασφυκτια φορτωμενος με δεκαδες μικρα μπουκαλια κι ενα σωρο αλλα αντικειμενα που μπορει για τον ιδιο να ηταν παντελως αδιαφορα μα για την Ντονα ηταν τοσο απαιτητα και χρησιμα οσο και τ' οξυγονο για εναν δυτη. Απορουσε πως εβγαζε ακρη και τις ελαχιστες φορες που ειχε τυχει να την παρακολουθησει να καταγινεται μ' αυτον το μικρο στρατο ειχε συνειδητοποιησει πως ηταν ικανη να τα διαχειριστει ακομα και με δεμενα ματια. Το βλεμμα του ανεβηκε λιγο πιο ψηλα κι εστιασε στο προσωπο που τον κοιτουσε μεσα απο το γυαλι. Απο τοτε που ειχε δει για πρωτη φορα το προσωπο του σε καθρεφτη, κι ειχαν περασει μερικες χιλιαδες χρονια, τιποτα δεν ειχε αλλαξει. Ουτε μια τριχα δεν ειχε αποκτησει διαφορετικο χρωμα, ουτε μια νεα ρυτιδα δεν ειχε ερθει να προστεθει στις ηδη υπαρχουσες. Τιποτα δεν ειχε αλλαξει απο τοτε που ο χρονος ειχε παγωσει γι αυτον, καμια απολυτως αλλαγη δεν ειχε συντελεσθει. Η συμφωνια που ειχε κανει, ο κυβος, εξακολουθουσαν να υφιστανται στο ακεραιο λες και δεν ειχε περασει ουτε λεπτο απο τοτε. 
                 ================================
Βγηκε στον πολυβουο δρομο και κοιταξε για ταξι. Ειχε αυτοκινητο, αυτοκινητα για την ακριβεια, αλλα δεν του αρεσε να οδηγει στην πολη. Ενοιωθε πως η προσοχη του επρεπε να στρεφεται σε οτιδηποτε αλλο εκτος απ' αυτο που πραγματικα ηθελε, να μελεταει τον κοσμο, τα γεγονοτα και τα συμβαντα γυρω του. Προτιμουσε το ταξι για τις μετακινησεις του, του εδινε την ανεση νε επικεντρωνεται εκει που αυτος ηθελε και οχι εκει που θα ηταν αναγκασμενος.
Το υψωμενο δεξι του χερι απεδωσε κι ενα φαινομενικα ανισορροπο κιτρινο ταξι σταματησε ακριβως μπροστα του μετα απο εναν παρατολμο ελιγμο. Βυθιστηκε στο πισω καθισμα, μουρμουρισε τον τοπο προορισμου στον αλλοδαπης προελευσης οδηγο που δεν διστασε να πραγματοποιησει εναν ακομα ριψοκινδυνο ελιγμο για να επανεισχωρησει στην αεναη κινηση της πολης. Αφησε την ματια του να περιπλανηθει εκτος του μικροκοσμου που ηδη βρισκοταν γεμιζοντας τον εγκεφαλο του εικονες και χρωματα οπως αυτα εξελισσονταν αδιαφορωντας για την παρουσια του και τις μυχιες προθεσεις του.