ΜΙΑ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 78
Εσπρωξε την πορτα που ανοιξε διαπλατα και σταθηκε στην κορυφη της σκαλας για μερικα δευτερολεπτα ατενιζοντας το απολυτο χαος. Το σκοταδι ηταν τοσο πυκνο που δεν του επετρεπε να δει ουτε το πρωτο σκαλοπατι αλλα με καποιο ανεξηγητο τροπο γνωριζε πως υπηρχε σκαλα.
Ενα κυμα παγωμενου αερα εμφανιστηκε απο το πουθενα τυλιγοντας τον απο την κορυφη μεχρι τα νυχια. Θα επρεπε να εχει αρχισει ηδη να τρεμει συγκορμος μα περα απο την αισθηση πως υπηρχε κρυο παντου πανω του δεν κρυωνε καθολου. Ειδε την ανασα του να υλοποιειται μπροστα του σε ρυθμικες τουφες καπνου μα καμια αισθηση ψυχρας δεν υπηρχε.
Απλωσε το δεξι του ποδι και περπατησε στην αβυσσο. Η αορατη σκαλα ηταν εκει.
Σταθηκε στο πρωτο σκαλι αναρωτουμενος τι επρεπε να κανει μετα. Το μονο που ηξερε ηταν πως επρεπε να κατεβει αυτην τη σκαλα. Που θα τον οδηγουσε, τι θα εβρισκε στο τελος της η γιατι ενοιωθε την αναγκη να το πραξει δεν το γνωριζε. Χρειαζοταν μια πηγη φωτος για να τον διευκολυνει στην καθοδο μα δεν ηξερε που να την βρει.
=================================
Εγειρε το κορμι του ελαφρα προς τ' αριστερα κι εξεπνευσε απαλα. Γι αλλη μια φορα η ανασα του υλοποιηθηκε μα αυτη τη φορα δεν χαθηκε οπως τις προηγουμενες. Την παρακολουθησε να διασχιζει μια αποσταση μερικων εκατοστων και να επικαθεται στο πηχτο σκοταδι. Μια ασθενικη, τρεμουλιαστη φλογα εκανε την εμφανιση της κι αμεσως μετα συνεχισε να επεκτεινεται κατα μηκος με τρομερη ταχυτητα. Δευτερολεπτα μετα μια κατακοκκινη φωτεινη γραμμη που το τελος της χανοταν σε απυθμενα βαθη ειχε σχηματιστει κατα μηκος ολης της αριστερης πλευρας. Σαν να ηταν κατι το απολυτα φυσιολογικο στραφηκε προς την δεξια του μερια κι επανελαβε ακριβως το ιδιο. Το αποτελεσμα ηταν κι αυτο ακριβως το ιδιο.
Τωρα πια στεκοταν στο πρωτο σκαλι μιας ελικοειδους κατηφορικης σκαλας με δυο παραλληλες φωτεινες γραμμες αριστερα και δεξια του που του επετρεπαν να βλεπει μονο το ευρος καθε σκαλοπατιου.
Αναμεσα στην σκαλα και τις φωτεινες γραμμες εξακολουθουσε να υπαρχει αδιαπεραστο σκοταδι και το ιδιο συνεβαινε κι εξω απο τα ορια των γραμμων.
===============================
Δεν ηταν λιγες οι φορες που σταματουσε την καθοδο και στρεφοταν προς τα πισω. Οτι αφηνε απλα εξαφανιζοταν. Τα σκαλοπατια που ειχε μολις περπατησει δεν υπηρχαν πια, το ιδιο και οι παραλληλες πηγες φωτος. Ειχαν χαθει οντως για παντα η απλα αυτος δεν μπορουσε να τις δει ?
Αποριες μικρου εως ανυπαρκτου ενδιαφεροντος ηταν αυτες. Προφανως οτι και να ηταν αυτο που τον αφορουσε, διχως καν να ξερει τι μπορει να ηταν αυτο, βρισκοταν σιγουρα στο τελος αυτης της αφυσικης διαδρομης αλλα δεν ηξερε ουτε τι θα εβρισκε στο τελος της ουτε καν ποσος χρονος απαιτουνταν για να συμβει κατι τετοιο. Απλα συνεχιζε να κατεβαινει εχοντας πια χασει την ικανοτητα ν' αντιλαμβανεται αν η διαδρομη ηταν ακομα ελικοειδης η μη. Καποιες στιγμες ειχε την αισθηση πως αντι να κατεβαινει ανεβαινε αλλα δεδομενου της ανυπαρξιας του παραμικρου που θα μπορουσε να χρησιμοποιησει σαν μετρο συγκρισης ουτε γι αυτο δεν μπορουσε να ειναι βεβαιος. Το ψυχος εξακολουθουσε να υπαρχει, η ανασα του ηταν μαρτυρας γι αυτο μα εκεινος συνεχιζε να μην κρυωνει στο ελαχιστο.
================================
Το τελος των σκαλιων δεν το ειδε ποτε, ουτε καν το εδαφος στο οποιο συνεχισε να περπατα διστακτικα, παρα περισσοτερο το ενοιωσε. Αυτο που μπορουσε να δει ηταν το τελος των παραλληλων φλεγομενων γραμμων μα ελαχιστα τον βοηθουσε στο να μπορεσει να καταλαβει που βρισκοταν. Εκανε μια πληρη περιστροφη γυρω απο τον αξονα του. Τιποτα δεν αλλαξε.
Την στιγμη που ειχε αρχισει ν' αναρωτιεται τι εμελλε γενεσθαι ειδε το πρωτο.
Ηταν ενα μικρο φωτεινο, ακαταλαβιστικο σχημα που εμφανιστηκε απο το πουθενα και τωρα βρισκοταν απεναντι του σαν καποιος να το ειχε καρφιτσωσει σ' εναν ανυπαρκτο καμβα. Αμεσως μετα εμφανιστηκαν αλλα δεκα, φωτεινα κι αυτα κι ακαταλαβιστικα οπως και το αρχικο σε διαφορετικα σημεια του αορατου μαυρου καμβα. Ξαφνικα αρχισαν να εναλασσονται με απιστευτη ταχυτητα, αναβοντας και σβηνοντας αστραπιαια μονο και μονο για να εμφανιστουν σε καποιο αλλο σημειο και να συνεχισουν αυτην την παραλογη εναλλαγη.
Εκεινη ακριβως την στιγμη ενοιωσε τις παρουσιες.
===============================
Δεν τις εβλεπε, απλα τις αισθανοταν. Εντεκα σκοτεινες, ακινητες, αμιλητες παρουσιες που ειχαν εξαφνα εμφανιστει απο το πουθενα στον ιδιο αγνωστο κι απροσδιοριστο χωρο μ' εκεινον.
Δεν υπηρχε κανενας συναγερμος, δεν αισθανοταν απειλη απο τις παρουσιες, μονο τις αντιλαμβανοταν να υπαρχουν. Δοκιμασε μηπως μπορουσε να διακρινει το οτιδηποτε μα καταλαβε πως ηταν ματαιος κοπος, τα ματια του δεν μπορουσαν να τον βοηθησουν.
Το βλεμμα του τραβηξε και παλι η συμπεριφορα των φωτεινων ακαταλαβιστικων συμβολων που εξακολουθουσαν ν' αναβοσβηνουν σε διαφορετικο σημειο καθε φορα. Οσο και να ειχε προσπαθησει να αντιληφθει την σημασια τους η να τα ερμηνευσει ειχε αποδεχτει το γεγονος πως αυτο ηταν αδυνατο. Αν υπηρχε καποια εξηγηση για ολα αυτα αυτος δεν την ειχε, καποιος θα επρεπε να του την παρουσιασει. Ειδε το ενα απο τα συμβολα να σβηνει τελειως. Ακολουθησαν και τα υπολοιπα αφηνοντας το χωρο σε απολυτο σχεδον σκοταδι αφου οι παραλληλες φωτεινες γραμμες δεν εξυπηρετουσαν καποια οπτικη βοηθεια, απλα υπηρχαν.
==============================
Επανεμφανιστηκαν ολα μαζι σταδιακα μεσα απο μια διαδικασια ενσωματωσης τους στις μορφες που ενοιωθε πως υπηρχαν στο χωρο μαζι του μα δεν μπορουσε να δει. Ειδε αποτομα μπροστα του το περιγραμμα των εντεκα μορφων βουτηγμενες μεσα στο φως των συμβολων.
Ακομα κι ετσι του ηταν αδυνατον να διακρινει χαρακτηριστικα. Παρεμεινε σιωπηλος μαρτυς της μεταλλαξης εντεκα αποκοσμων μορφων απο σκιες σε φωτεινες υποστασεις μα ακομα δεν ηξερε ουτε που ηταν, τι γυρευε εκει και τι θα συνεβαινε. Ειδε μια απο τις μορφες να τον πλησιαζει μα δεν κινηθηκε απο την θεση του. Ουτε και η μορφη ομως σταματησε η λοξοδρομησε. Συνεχισε να προχωραει μεχρι που αγγιξαν. Ενοιωσε την μορφη να περναει απο μεσα του και να βγαινει πισω του ενω θα ορκιζοταν πως καποιο αορατο χερι ειχε μολις ακουμπησει τον ωμο του. Οχι απειλητικα, ουτε εχθρικα, μαλλον φιλικα και συμπονετικα.
Ενας ωκεανος αναμικτων συναισθηματων υψωσε το μεγαλυτερο κυμα του και εξαφανιστηκε κατω απ' αυτο. Ηταν παρα πολλα για να τα επεξεργαστει κι ενα ονομα καρφωθηκε πυρακτωμενο στο μυαλο του.
================================
Πτολεμαιος του Σελευκου. Ο πρωτος στοχος του απο τοτε που εκανε την συμφωνια με το γερο στην ερημο Ινζεμ και κατ' επεκταση με το φιδι που του ειχε παραχωρησει τον κυβο και συνεπως με τους Μεγαλους Παλιους. Πριν προλαβει να συνελθει απο το σοκ μια δευτερη φιγουρα ειχε μολις επαναλαβει τις κινησεις της πρωτης. Ο Ιωαννης ο Προδρομος αφησε εναν νεο ωκεανο συναισθηματων μεσα του, κατι που ο εγκεφαλος του δυσκολευτηκε να αφομοιωσει.
Την στιγμη που ολοκληρωνε την σκεψη πως ο Ιωαννης ηταν ο δευτερος στοχος του και οι υπολοιπες μορφες ειχαν πραξει οπως ακριβως και οι προηγουμενες. Ολα αυτα που τον πλημμυριζαν ηταν παρα πολλα για ν' ανταπεξελθει. Επεσε στα γονατα προσπαθωντας να μαζεψει τις γωνιες του μυαλου του που ξεχειλωναν κι επεκτεινονταν ανεξελεγκτα προς καθε κατευθυνση. Οι εντεκα φιγουρες που ειχαν στερηθει την ζωη απο το χερι του για ν' αποκτησει το κομματακι του γριφου που η καθεμια κουβαλαγε εν αγνοια της μπαινοβγαιναν μεσα του εγκαταλειποντας απο μια θαλασσα συναισθηματων.
===============================
Βρηκε το κουραγιο να ξανασταθει στα ποδια του. Μαζι βρηκε και την δυναμη ν' αρχισει να χαλιναγωγει ολα αυτα που δυναστευαν το μυαλο του. Ασυνειδητα περιχαρακωσε τις γραμμες αμυνας των σκεψεων του εντοπιζοντας, ταξινομωντας και οριοθετωντας την δυναμη επιρροης που ειχαν ολα οσα τον ποτιζαν οι εντεκα μορφες. Δεν υπηρχε ιχνος απειλης σ' οτι του συνεβαινε, δεν διεκρινε καμια πραξη εχθροτητας απο τους εντεκα. Απλα ηταν ολα παρα πολλα για να τα επεξεργαστει και η αληθεια ηταν πως ειχε αιφνιδιαστει. Σηκωσε ασυναισθητα τα δυο χερια του στην εκταση και ειδε με απορια τα εντεκα ακαταλαβιστικα, φωτεινα σηματα να βγαινουν απο τις παλαμες του και να καταλαμβανουν και παλι χωρο μεσα στο σκοταδι. Χρειαστηκε ενα εντονο βλεμμα μονο και αποτομα εσβησαν ολα μαζι. Δεν ενοιωθε πια τις μορφες των εντεκα να βρισκονται στον ιδιο χωρο μαζι του. Ηταν και παλι μονος του.
-'Εντυπωσιακο' ακουσε μια φωνη να αιωρειται στο σκοταδι.
Τελικα δεν ηταν μονος του.
============================
Δεν χρειαζοταν να δει την φιγουρα για να καταλαβει πως ηταν ο γερος απο την ερημο Ινζεμ. Παραδοξως δεν του προξενησε καμια απορια η εμφανιση του. Απαντησε κοφτα.
-'Εχω κανει και πιο εντυπωσιακα απ' αυτο'.
Το καμπανιστο γελιο του γερου φανηκε να γαντζωνεται σε αορατα αγκιστρα και να μενει παρων μεσα στο σκοταδι περισσοτερο χρονο απ' οτι θα του επιτρεποταν.
-'Αληθεια ειναι αυτο' απαντησε μολις το γελιο του απορροφηθηκε απ' τον περιβαλλοντα χωρο.
'Και σιγουρα εχεις να κανεις κι αλλα ακομα πιο εντυπωσιακα'.
-'Βρισκεις' ? απαντησε ο ξενος. 'Ειχα την εντυπωση πως δεν εχουν μεινει πολλα ακομα για να συμβουν. Εχω λοιπον πλανηθει τοσο πολυ' ?
-'Γεγονος ειναι πως εχεις μια και μονο ακομα εκκρεμοτητα. Μολις αποκτησεις και το τελευταιο κομματι του γριφου θα εχεις ολοκληρωσει αυτο που επιζητουσες απο την αρχη.
-'Τοτε γιατι ολο αυτο' ? απαντησε ο ξενος κανοντας μια ασκοπη κινηση με το χερι κοβοντας για ενα κλασμα του δευτερολεπτου το σκοταδι στα δυο. 'Ποιος ο λογος' ?
=================================
-'Δεν καταλαβαινω γιατι ρωτας εμενα' απαντησε ο γερος. 'Δεν εχω καποια εξηγηση να σου δωσω, δεν ειμαι εγω ο υπαιτιος για ολα αυτα που συνεβησαν'.
-'Μα τοτε'...εκανε ο ξενος και σταματησε αποτομα.
-'Ακριβως' απαντησε με μια δοση θριαμβου στη φωνη ο γερος. 'Ολο αυτο ειναι δικο σου. Εσυ το σχεδιασες, εσυ το εκτελεσες, εσυ επελεξες το χωρο, το σκηνικο, το ποιοι θα εμφανιστουν και τον ρολο που θα παιξουν. Ακομα και γω ειμαι δημιουργημα της δικης σου φαντασιας. Κι αυτα που λεω δεν ειναι επιλογη δικη μου, εσυ τα βαζεις στο στομα μου. Λοιπον'?
Ο ξενος σταθηκε λιγο αμιλητος προσπαθωντας να καταλαβει τι ακριβως συνεβαινε. Αν ο γερος ελεγε αληθεια ολα αυτα ηταν δημιουργημα του δικου του μυαλου. Ομως γιατι ? Αν ηταν οντως ετσι δεν θα επρεπε να ηξερε και τον λογο για τον οποιο το ειχε κανει ? Η μηπως η εξηγηση σε οτι συνεβαινε τωρα θα εμφανιζοταν καποια στιγμη αργοτερα ?
Ανοιξε τα ματια του και προσπαθησε να καταλαβει που βρισκοταν ακριβως.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 78
Εσπρωξε την πορτα που ανοιξε διαπλατα και σταθηκε στην κορυφη της σκαλας για μερικα δευτερολεπτα ατενιζοντας το απολυτο χαος. Το σκοταδι ηταν τοσο πυκνο που δεν του επετρεπε να δει ουτε το πρωτο σκαλοπατι αλλα με καποιο ανεξηγητο τροπο γνωριζε πως υπηρχε σκαλα.
Ενα κυμα παγωμενου αερα εμφανιστηκε απο το πουθενα τυλιγοντας τον απο την κορυφη μεχρι τα νυχια. Θα επρεπε να εχει αρχισει ηδη να τρεμει συγκορμος μα περα απο την αισθηση πως υπηρχε κρυο παντου πανω του δεν κρυωνε καθολου. Ειδε την ανασα του να υλοποιειται μπροστα του σε ρυθμικες τουφες καπνου μα καμια αισθηση ψυχρας δεν υπηρχε.
Απλωσε το δεξι του ποδι και περπατησε στην αβυσσο. Η αορατη σκαλα ηταν εκει.
Σταθηκε στο πρωτο σκαλι αναρωτουμενος τι επρεπε να κανει μετα. Το μονο που ηξερε ηταν πως επρεπε να κατεβει αυτην τη σκαλα. Που θα τον οδηγουσε, τι θα εβρισκε στο τελος της η γιατι ενοιωθε την αναγκη να το πραξει δεν το γνωριζε. Χρειαζοταν μια πηγη φωτος για να τον διευκολυνει στην καθοδο μα δεν ηξερε που να την βρει.
=================================
Εγειρε το κορμι του ελαφρα προς τ' αριστερα κι εξεπνευσε απαλα. Γι αλλη μια φορα η ανασα του υλοποιηθηκε μα αυτη τη φορα δεν χαθηκε οπως τις προηγουμενες. Την παρακολουθησε να διασχιζει μια αποσταση μερικων εκατοστων και να επικαθεται στο πηχτο σκοταδι. Μια ασθενικη, τρεμουλιαστη φλογα εκανε την εμφανιση της κι αμεσως μετα συνεχισε να επεκτεινεται κατα μηκος με τρομερη ταχυτητα. Δευτερολεπτα μετα μια κατακοκκινη φωτεινη γραμμη που το τελος της χανοταν σε απυθμενα βαθη ειχε σχηματιστει κατα μηκος ολης της αριστερης πλευρας. Σαν να ηταν κατι το απολυτα φυσιολογικο στραφηκε προς την δεξια του μερια κι επανελαβε ακριβως το ιδιο. Το αποτελεσμα ηταν κι αυτο ακριβως το ιδιο.
Τωρα πια στεκοταν στο πρωτο σκαλι μιας ελικοειδους κατηφορικης σκαλας με δυο παραλληλες φωτεινες γραμμες αριστερα και δεξια του που του επετρεπαν να βλεπει μονο το ευρος καθε σκαλοπατιου.
Αναμεσα στην σκαλα και τις φωτεινες γραμμες εξακολουθουσε να υπαρχει αδιαπεραστο σκοταδι και το ιδιο συνεβαινε κι εξω απο τα ορια των γραμμων.
===============================
Δεν ηταν λιγες οι φορες που σταματουσε την καθοδο και στρεφοταν προς τα πισω. Οτι αφηνε απλα εξαφανιζοταν. Τα σκαλοπατια που ειχε μολις περπατησει δεν υπηρχαν πια, το ιδιο και οι παραλληλες πηγες φωτος. Ειχαν χαθει οντως για παντα η απλα αυτος δεν μπορουσε να τις δει ?
Αποριες μικρου εως ανυπαρκτου ενδιαφεροντος ηταν αυτες. Προφανως οτι και να ηταν αυτο που τον αφορουσε, διχως καν να ξερει τι μπορει να ηταν αυτο, βρισκοταν σιγουρα στο τελος αυτης της αφυσικης διαδρομης αλλα δεν ηξερε ουτε τι θα εβρισκε στο τελος της ουτε καν ποσος χρονος απαιτουνταν για να συμβει κατι τετοιο. Απλα συνεχιζε να κατεβαινει εχοντας πια χασει την ικανοτητα ν' αντιλαμβανεται αν η διαδρομη ηταν ακομα ελικοειδης η μη. Καποιες στιγμες ειχε την αισθηση πως αντι να κατεβαινει ανεβαινε αλλα δεδομενου της ανυπαρξιας του παραμικρου που θα μπορουσε να χρησιμοποιησει σαν μετρο συγκρισης ουτε γι αυτο δεν μπορουσε να ειναι βεβαιος. Το ψυχος εξακολουθουσε να υπαρχει, η ανασα του ηταν μαρτυρας γι αυτο μα εκεινος συνεχιζε να μην κρυωνει στο ελαχιστο.
================================
Το τελος των σκαλιων δεν το ειδε ποτε, ουτε καν το εδαφος στο οποιο συνεχισε να περπατα διστακτικα, παρα περισσοτερο το ενοιωσε. Αυτο που μπορουσε να δει ηταν το τελος των παραλληλων φλεγομενων γραμμων μα ελαχιστα τον βοηθουσε στο να μπορεσει να καταλαβει που βρισκοταν. Εκανε μια πληρη περιστροφη γυρω απο τον αξονα του. Τιποτα δεν αλλαξε.
Την στιγμη που ειχε αρχισει ν' αναρωτιεται τι εμελλε γενεσθαι ειδε το πρωτο.
Ηταν ενα μικρο φωτεινο, ακαταλαβιστικο σχημα που εμφανιστηκε απο το πουθενα και τωρα βρισκοταν απεναντι του σαν καποιος να το ειχε καρφιτσωσει σ' εναν ανυπαρκτο καμβα. Αμεσως μετα εμφανιστηκαν αλλα δεκα, φωτεινα κι αυτα κι ακαταλαβιστικα οπως και το αρχικο σε διαφορετικα σημεια του αορατου μαυρου καμβα. Ξαφνικα αρχισαν να εναλασσονται με απιστευτη ταχυτητα, αναβοντας και σβηνοντας αστραπιαια μονο και μονο για να εμφανιστουν σε καποιο αλλο σημειο και να συνεχισουν αυτην την παραλογη εναλλαγη.
Εκεινη ακριβως την στιγμη ενοιωσε τις παρουσιες.
===============================
Δεν τις εβλεπε, απλα τις αισθανοταν. Εντεκα σκοτεινες, ακινητες, αμιλητες παρουσιες που ειχαν εξαφνα εμφανιστει απο το πουθενα στον ιδιο αγνωστο κι απροσδιοριστο χωρο μ' εκεινον.
Δεν υπηρχε κανενας συναγερμος, δεν αισθανοταν απειλη απο τις παρουσιες, μονο τις αντιλαμβανοταν να υπαρχουν. Δοκιμασε μηπως μπορουσε να διακρινει το οτιδηποτε μα καταλαβε πως ηταν ματαιος κοπος, τα ματια του δεν μπορουσαν να τον βοηθησουν.
Το βλεμμα του τραβηξε και παλι η συμπεριφορα των φωτεινων ακαταλαβιστικων συμβολων που εξακολουθουσαν ν' αναβοσβηνουν σε διαφορετικο σημειο καθε φορα. Οσο και να ειχε προσπαθησει να αντιληφθει την σημασια τους η να τα ερμηνευσει ειχε αποδεχτει το γεγονος πως αυτο ηταν αδυνατο. Αν υπηρχε καποια εξηγηση για ολα αυτα αυτος δεν την ειχε, καποιος θα επρεπε να του την παρουσιασει. Ειδε το ενα απο τα συμβολα να σβηνει τελειως. Ακολουθησαν και τα υπολοιπα αφηνοντας το χωρο σε απολυτο σχεδον σκοταδι αφου οι παραλληλες φωτεινες γραμμες δεν εξυπηρετουσαν καποια οπτικη βοηθεια, απλα υπηρχαν.
==============================
Επανεμφανιστηκαν ολα μαζι σταδιακα μεσα απο μια διαδικασια ενσωματωσης τους στις μορφες που ενοιωθε πως υπηρχαν στο χωρο μαζι του μα δεν μπορουσε να δει. Ειδε αποτομα μπροστα του το περιγραμμα των εντεκα μορφων βουτηγμενες μεσα στο φως των συμβολων.
Ακομα κι ετσι του ηταν αδυνατον να διακρινει χαρακτηριστικα. Παρεμεινε σιωπηλος μαρτυς της μεταλλαξης εντεκα αποκοσμων μορφων απο σκιες σε φωτεινες υποστασεις μα ακομα δεν ηξερε ουτε που ηταν, τι γυρευε εκει και τι θα συνεβαινε. Ειδε μια απο τις μορφες να τον πλησιαζει μα δεν κινηθηκε απο την θεση του. Ουτε και η μορφη ομως σταματησε η λοξοδρομησε. Συνεχισε να προχωραει μεχρι που αγγιξαν. Ενοιωσε την μορφη να περναει απο μεσα του και να βγαινει πισω του ενω θα ορκιζοταν πως καποιο αορατο χερι ειχε μολις ακουμπησει τον ωμο του. Οχι απειλητικα, ουτε εχθρικα, μαλλον φιλικα και συμπονετικα.
Ενας ωκεανος αναμικτων συναισθηματων υψωσε το μεγαλυτερο κυμα του και εξαφανιστηκε κατω απ' αυτο. Ηταν παρα πολλα για να τα επεξεργαστει κι ενα ονομα καρφωθηκε πυρακτωμενο στο μυαλο του.
================================
Πτολεμαιος του Σελευκου. Ο πρωτος στοχος του απο τοτε που εκανε την συμφωνια με το γερο στην ερημο Ινζεμ και κατ' επεκταση με το φιδι που του ειχε παραχωρησει τον κυβο και συνεπως με τους Μεγαλους Παλιους. Πριν προλαβει να συνελθει απο το σοκ μια δευτερη φιγουρα ειχε μολις επαναλαβει τις κινησεις της πρωτης. Ο Ιωαννης ο Προδρομος αφησε εναν νεο ωκεανο συναισθηματων μεσα του, κατι που ο εγκεφαλος του δυσκολευτηκε να αφομοιωσει.
Την στιγμη που ολοκληρωνε την σκεψη πως ο Ιωαννης ηταν ο δευτερος στοχος του και οι υπολοιπες μορφες ειχαν πραξει οπως ακριβως και οι προηγουμενες. Ολα αυτα που τον πλημμυριζαν ηταν παρα πολλα για ν' ανταπεξελθει. Επεσε στα γονατα προσπαθωντας να μαζεψει τις γωνιες του μυαλου του που ξεχειλωναν κι επεκτεινονταν ανεξελεγκτα προς καθε κατευθυνση. Οι εντεκα φιγουρες που ειχαν στερηθει την ζωη απο το χερι του για ν' αποκτησει το κομματακι του γριφου που η καθεμια κουβαλαγε εν αγνοια της μπαινοβγαιναν μεσα του εγκαταλειποντας απο μια θαλασσα συναισθηματων.
===============================
Βρηκε το κουραγιο να ξανασταθει στα ποδια του. Μαζι βρηκε και την δυναμη ν' αρχισει να χαλιναγωγει ολα αυτα που δυναστευαν το μυαλο του. Ασυνειδητα περιχαρακωσε τις γραμμες αμυνας των σκεψεων του εντοπιζοντας, ταξινομωντας και οριοθετωντας την δυναμη επιρροης που ειχαν ολα οσα τον ποτιζαν οι εντεκα μορφες. Δεν υπηρχε ιχνος απειλης σ' οτι του συνεβαινε, δεν διεκρινε καμια πραξη εχθροτητας απο τους εντεκα. Απλα ηταν ολα παρα πολλα για να τα επεξεργαστει και η αληθεια ηταν πως ειχε αιφνιδιαστει. Σηκωσε ασυναισθητα τα δυο χερια του στην εκταση και ειδε με απορια τα εντεκα ακαταλαβιστικα, φωτεινα σηματα να βγαινουν απο τις παλαμες του και να καταλαμβανουν και παλι χωρο μεσα στο σκοταδι. Χρειαστηκε ενα εντονο βλεμμα μονο και αποτομα εσβησαν ολα μαζι. Δεν ενοιωθε πια τις μορφες των εντεκα να βρισκονται στον ιδιο χωρο μαζι του. Ηταν και παλι μονος του.
-'Εντυπωσιακο' ακουσε μια φωνη να αιωρειται στο σκοταδι.
Τελικα δεν ηταν μονος του.
============================
Δεν χρειαζοταν να δει την φιγουρα για να καταλαβει πως ηταν ο γερος απο την ερημο Ινζεμ. Παραδοξως δεν του προξενησε καμια απορια η εμφανιση του. Απαντησε κοφτα.
-'Εχω κανει και πιο εντυπωσιακα απ' αυτο'.
Το καμπανιστο γελιο του γερου φανηκε να γαντζωνεται σε αορατα αγκιστρα και να μενει παρων μεσα στο σκοταδι περισσοτερο χρονο απ' οτι θα του επιτρεποταν.
-'Αληθεια ειναι αυτο' απαντησε μολις το γελιο του απορροφηθηκε απ' τον περιβαλλοντα χωρο.
'Και σιγουρα εχεις να κανεις κι αλλα ακομα πιο εντυπωσιακα'.
-'Βρισκεις' ? απαντησε ο ξενος. 'Ειχα την εντυπωση πως δεν εχουν μεινει πολλα ακομα για να συμβουν. Εχω λοιπον πλανηθει τοσο πολυ' ?
-'Γεγονος ειναι πως εχεις μια και μονο ακομα εκκρεμοτητα. Μολις αποκτησεις και το τελευταιο κομματι του γριφου θα εχεις ολοκληρωσει αυτο που επιζητουσες απο την αρχη.
-'Τοτε γιατι ολο αυτο' ? απαντησε ο ξενος κανοντας μια ασκοπη κινηση με το χερι κοβοντας για ενα κλασμα του δευτερολεπτου το σκοταδι στα δυο. 'Ποιος ο λογος' ?
=================================
-'Δεν καταλαβαινω γιατι ρωτας εμενα' απαντησε ο γερος. 'Δεν εχω καποια εξηγηση να σου δωσω, δεν ειμαι εγω ο υπαιτιος για ολα αυτα που συνεβησαν'.
-'Μα τοτε'...εκανε ο ξενος και σταματησε αποτομα.
-'Ακριβως' απαντησε με μια δοση θριαμβου στη φωνη ο γερος. 'Ολο αυτο ειναι δικο σου. Εσυ το σχεδιασες, εσυ το εκτελεσες, εσυ επελεξες το χωρο, το σκηνικο, το ποιοι θα εμφανιστουν και τον ρολο που θα παιξουν. Ακομα και γω ειμαι δημιουργημα της δικης σου φαντασιας. Κι αυτα που λεω δεν ειναι επιλογη δικη μου, εσυ τα βαζεις στο στομα μου. Λοιπον'?
Ο ξενος σταθηκε λιγο αμιλητος προσπαθωντας να καταλαβει τι ακριβως συνεβαινε. Αν ο γερος ελεγε αληθεια ολα αυτα ηταν δημιουργημα του δικου του μυαλου. Ομως γιατι ? Αν ηταν οντως ετσι δεν θα επρεπε να ηξερε και τον λογο για τον οποιο το ειχε κανει ? Η μηπως η εξηγηση σε οτι συνεβαινε τωρα θα εμφανιζοταν καποια στιγμη αργοτερα ?
Ανοιξε τα ματια του και προσπαθησε να καταλαβει που βρισκοταν ακριβως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου