SPIROS TSIOLIS
ΔΥΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΠΑΡΑΚΛΗΣΕΙΣ
Το μονο που εσπαγε την νεκρικη ησυχια που επικρατουσε ηταν ο ρυθμικος, επαναλαμβανομενος ηχος της καρεκλας του πανω στο ξυλινο δαπεδο της βεραντας του. Ειχε χρονο ν' απολαυσει ενα τελευταιο καφε καθως μια ηλιολουστη ανοιξιατικη μερα φαινοταν πως θ' ανετειλλε σε λιγο.
Αφησε την ματια του να χαθει στο βαθος του οριζοντα. Ηταν η πρωτη φορα που ενοιωθε τι πραγματικα σημαινε αυτο που ατενιζε. Σε λιγο ολα θα ηταν παρελθον, ενα παρελθον που κανεις δεν θα το θυμοταν αφου κανεις δεν θα ειχε απομεινει. Ουτε καν αυτη η σκεψη δεν τον εκανε να ριγησει. Μια αφυσικη γαληνη τον ειχε κυριεψει και το πιο σημαντικο πραγμα εκεινη τη στιγμη ηταν ο καφες του και η δυνατοτητα ν' απολαμβανει για τελευταια φορα ολα τα θαυμαστα πραγματα μεσα στα οποια ειχε ζησει τοσα χρονια. Κοιταξε τον ουρανο που σταδιακα ειχε αρχισει ν' αποκτα ενα αχνο, γαλαζιο χρωμα. Απο κει θα ερχοταν και κανεις και τιποτα δεν μπορουσε να το σταματησει. Η σκεψη πως ισως ηταν ο μαδικος που το γνωριζε παραδοξως δεν τον βαρυνε καθολου. Μπορει ετσι να ηταν καλυτερα. Ηπιε αλλη μια γουλια ζεστου καφε.
==============================
Ηταν απο τα πιο συνηθισμενα πραγματα που συνεβαιναν ειδικα την ανοιξη και ειχε παψει να τους δινει σημασια. Αυτο ομως ηταν τελειως διαφορετικο. Με το που το ειδε καταλαβε πως δεν ηταν μια απλη πτωση αποπροσανατολισμενων μετεωριτων, οχι, αυτο ηταν εντελως διαφορετικο. Δεν επεφτε απλα στο εδαφος υποκυπτοντας οπως οτιδηποτε αλλο στον νομο της βαρυτητας. Εμοιαζε σαν να προσγειωνοταν σχεδιασμενα μα η αποσταση για να διακρινει τι ακριβως ηταν και για να σιγουρεψει τις υποψιες του ηταν αρκετα μεγαλη. Απο καιρο σε καιρο διαφοροι στην περιοχη υποστηριζαν οτι ειχαν δει ιπταμενους δισκους να κοβουν βολτες στον ουρανο, ακομα και να προσγειωνονται μα ο ιδιος προσωπικα τα θεωρουσε ολα αυτα μυθευματα και ποτε δεν ειχε μια προσωπικη εμπειρια κι αποψη. Το κτημα του ηταν καπως απομονωμενο απο τον υπολοιπο κοσμο και η αληθεια ηταν πως ακομα και να συνεβαινε κατι δεν ειχε καποιον κοντα του για να το μοιραστει. Εκεινο το βραδυ ομως βαθια μεσα του ηξερε πως κατι διαφορετικο ειχε συμβει και δεν υπηρχε κανεις να του το εκμυστηρευτει.
==============================
Του ειχε παρει τουλαχιστον δυο ωρες περπατημα για να φτασει στο σημειο που υπεθετε πως το αγνωστο αντικειμενο ειχε προσγειωθει και το μονο πραγμα που του παρειχε ενα αισθημα ασφαλειας ηταν η διπλη επαναληπτικη καραμπινα που ειχε κρεμασμενη στον ωμο του. Δεν ηξερε τι θα συναντουσε, αν συναντουσε κατι. Το μονο που γνωριζε ηταν πως η Μπετσυ, η καραμπινα του, δεν τον ειχε απογοητευσει ποτε. Ηξερε πως και τωρα θα εκανε το ιδιο.
Για λιγα λεπτα αφαιρεθηκε κι επιασε τον εαυτο του να παρακολουθει μ' ανοιχτο το στομα το θεαμα που ξεδιπλωνοταν μπροστα του. Η πρωτη σκεψη που του περασε απο το μυαλο ηταν πως θα μπορουσε καλλιστα να ειναι ενα ακομα αγνωστο στο πλατυ κοινο πειραμα καποιας μυστικης υπηρεσιας της κυβερνησης που με καποιο τροπο επαψε να ειναι μυστικο. Ομως αυτα που κατεγραφαν τα ματια του και οι πληροφοριες που επεξεργαζοταν ο εγκεφαλος του επεμειναν πεισματικα πως οτι αντικρυζε δεν ειχε να κανει τιποτα απολυτως με ανθρωπινη κατασκευη.
Να που ειχε ερθει η ωρα του να δει απο κοντα κατι εξω απο τον κοσμο που ζουσε και γνωριζε.
==============================
Το διαστημοπλοιο ειχε σχημα που εμοιαζε με μανιταρι, ενας συμπαγης κυλινδρικος κορμος που στηριζε τον κυριο ογκο του σκαφους σε σχημα ομπρελας. Στην βαση του εβλεπε κινηση μα δεν τολμουσε να πλησιασει πιο κοντα για να μπορει να διακρινει πιο καθαρα. Βλαστημησε απο μεσα του γιατι δεν ειχε παρει μαζι του τα κυαλια του. Απο κει που βρισκοταν ηταν ασφαλης μα δεν μπορουσε να καταλαβει τιποτα. Επρεπε να ριψοκινδυνεψει και να πλησιασει.
Ενοιωσε την κινηση καμποσα μετρα στ' αριστερα του και παγωσε πισω απο τον τεραστιο κορμο ενος δεντρου κρατωντας κι αυτην ακομα την ανασα του φοβουμενος μην προδοθει. Τα ματια του γουρλωσαν βλεποντας τις δυο αρκουδες να περνανε πολυ κοντα του. Η δεν τον ειχαν παρει χαμπαρι η αδιαφορουσαν για την υπαρξη του. Τις παρακολουθησε να βαδιζουν προς το διαστημοπλοιο και η απορια του απογειωθηκε σε δυσθεορατα υψη. Που πηγαιναν οι αρκουδες ? Ηταν η ιδια περιεργεια που ειχε σπρωξει τον ιδιο να φτασει μεχρι εκει που οδηγουσε τα βηματα τους η κατι αλλο συνεβαινε ? Συνεχισε να παρακολουθει κι η απορια του μεγαλωνε.
==============================
Αν καποιος απλα του το περιεγραφε θα τον ειχε παρει για τρελο, ομως εδω τα ιδια του τα ματια ηταν αδιαψευστος μαρτυρας. Οι αρκουδες εφτασαν με την ησυχια τους μεχρι την βαση του διαστημοπλοιου, σταματησαν περιμενοντας πειθηνια απεναντι στις ακαθοριστες φιγουρες που δεσποζαν στο ανοιγμα του σκαφους και ξαφνικα, σαν καποιος να ειχε δωσει μια αορατη εντολη μπηκαν στο διαστημοπλοιο και χαθηκαν στο εσωτερικο του. Δεν του δοθηκε καθολου χρονος για να προσπαθησει να ερμηνευσει το γεγονος. Απο τα δυτικα, απο την τελειως αντιθετη κατευθυνση απ' αυτον, προσεξε αλλη μια διδυμη κινηση προς το ανοιγμα του σκαφους.
Δεν μπορουσε να διακρινει με σαφηνεια αλλα ειχε δει τοσους αλλιγατορες στη ζωη του που η κινηση του σωματος τους του ηταν αρκετη για να καταλαβει τι ειδους πλασματα ηταν αυτα που επανελαβαν τις ιδιες ακριβως κινησεις με αυτες των αρκουδων. Περιμεναν για λιγο υπομονετικα και μετα ερποντας με τον μοναδικο, δικο τους τροπο χαθηκαν και οι δυο στο βαθος του σκαφους. Την ιδια στιγμη ενοιωσε μια παρουσια πισω του μα δεν προλαβε καν να γυρισει.
=============================
Ανοιξε τα ματια και προσπαθησε να καταλαβει που βρισκοταν. Δεν ειχε την παραμικρο στοιχειο για να το αποδειξει μα ηταν απολυτα σιγουρος πως βρισκοταν μεσα στο διαστημοπλοιο. Δεν τον πονουσε τιποτα, ουτε ενοιωθε τραυματισμενος. Σηκωθηκε απο ενα σαν αιωρουμενο τραπεζι που ηταν ξαπλωμενος και προσπαθησε να φτασει σε μια πορτα που ηταν ανοιχτη απεναντι του. Χτυπησε με δυναμη πανω σε κατι αορατο και υποχωρησε. Δεν μπορουσε να βγει απο μερος που βρισκοταν, κατι μπλοκαριζε την εισοδο, κατι που δεν μπορουσε να δει. Εκατσε στο αιωρουμενο τραπεζι μα δεν προλαβε να βαλει το μυαλο του σε λειτουργια. Ενα διποδο εντομο γυρω στα τρια μετρα υψος, με πρησμενα, γουρλωτα ματια και τρια ζευγαρια διαφανες φτερουγες που βρισκονταν σε διαρκη κινηση μολις ειχε μπει μεσα. Κανονικα θα επρεπε να πανικοβληθει, ν' αντιδρασει, να κανει κατι. Εμεινε μαρμαρωμενος.
Το εντομο εκανε μια κινηση με την μια φτερουγα του σαν να του ελεγε να το ακολουθησει και υπακουσε. Αυτη τη φορα οτι και να του εμποδιζε την εξοδο απο εκεινο το μερος εμοιαζε να μην υπηρχε πια.
=========================
Δεν ειχαν κανει ουτε δυο βηματα εξω απο την προσωρινη φυλακη του οταν στον διαδρομο διασταυρωθηκαν με δυο κουγκαρ. Το ενστικτο του τον εστειλε στην αλλη μερια αλλα ουτε το εντομο ουτε τα αιλουροειδη φανηκαν ν' ασχολουνται με την υπαρξη του. Τα παρακολουθησε να μπαινουν ησυχα μεσα στο χωρο που βρισκοταν ο ιδιος λιγα λεπτα πριν. Αυτο πηγαινε πολυ.
Το εντομο σταματησε εξω απο μια πορτα και του εκανε νοημα με την φτερουγα να μπει μεσα. Υπακουσε πειθηνια και παλι. Ο χωρος ηταν αδειος εκτος απο ενα αλλο μεγαλοσωμο εντομο με βαθυ μωβ χρωμα που στεκοταν στην απεναντι μερια. Του εκανε νοημα να πλησιασει.
-'Μην φοβασαι, δεν θελουμε να σου κανουμε κακο' ακουσε μια φωνη να καμπανιζει στο μυαλο του. Το πλασμα δεν ειχε βγαλει ψιθυρο, ομως η φωνη του ακουστηκε καθαρα στη σκεψη του.
-'Ποιοι ειστε ? Τι θελετε ? Τι συμβαινει εδω' ? ρωτησε με φωνη οσο πιο ψυχραιμη μπορουσε.
-'Καταλαβαινω πως εχεις αποριες' απαντησε η φωνη παλι μεσα στο μυαλο του. 'Κανονικα δεν θα επρεπε να τις εχεις εξ' αρχης αλλα ετσι οπως ηρθαν τα πραγματα δεν γινεται αλλιως'.
===========================
Ενα τεραστιο ολογραμμα εμφανιστηκε απο το πουθενα καταλαμβανοντας το μεγαλυτερο μερος του χωρου. Το εντομο το πλησιασε και αρχισε να δειχνει χρησιμοποιωντας την φτερουγα του.
-'Αυτο ειναι το ηλιακο σας συστημα' ειπε 'κι αυτος ειναι ο πλανητης σας, η Γη οπως την ονομαζετε. Δυστυχως σε λιγες ωρες ο πλανητης σας δεν θα υπαρχει πια'.
Ο Ερνι Γουιλαν δεν προλαβε να πει κουβεντα καθως το εντομο συνεχιζε απροσκοπτα.
-'Πριν λιγες μερες ενας αστεροειδης πολυ κοντα στον πλανητη σας επεσε σε μια ηλεκτρομαγνητικη καταιγιδα και κομματιαστηκε. Καποια τμηματα του συνεχισαν να ταξιδευουν προς τον πλανητη σου και σε μερικες ωρες η βαρυτητα θα τις τραβηξει στην ατμοσφαιρα σας. Αυτο που δεν ξερει κανενας σας, ουτε η υπηρεσια διαστηματος που εχετε, ειναι πως αυτα τα τμηματα του αστεροειδη περιεχουν εναν ιο που ειναι ακινδυνος για τ' οτιδηποτε εκτος απο ενα συστατικο, το οξυγονο. Μολις ερθει σ' επαφη μαζι του προκαλουνται πολλαπλες αλυσιδωτες εκρηξεις ισης δυναμης εκατομμυριων ατομικων δικων σας βομβων'.
==========================
-'Πριν τελειωσει η σημερινη σας μερα ο πλανητης σας θα εχει μετατραπει σε αστρικη σκονη κι οτι βρισκεται πανω του θα πεθανει. Εμεις ειμαστε η ομαδα διασωσης και σαν κι εμας υπαρχουν πολλες ακομα σε διαφορα σημεια στη Γη. Οι εντολες που εχουμε ειναι να μαζεψουμε απο ενα ζευγαρι απο καθε πλασμα που ζει πανω στον πλανητη σας και να τα μεταφερουμε με ασφαλεια σε καποιον αλλο πλανητη. Ολα τα ειδη, απο το μικροτερο μεχρι το μεγαλυτερο, θα σωθουν, ολα εκτος απο ενα, εσας. Η εντολη που εχουμε ειναι να μην παρουμε ανθρωπινο ζευγαρι μαζι μας. Για λογους που δεν γνωριζω η αποφαση ειναι πως για το ειδος σας δεν συντρεχει λογος επιβιωσης. Λυπαμαι μα δεν μπορω να κανω διαφορετικα'.
Ο Ερνι μουδιασε. Αυτο ηταν κατι που δεν το περιμενε. Η Γη συντομα θα ηταν παρελθον και το χειροτερο απ' ολα ηταν πως οποιοι εκαναν κουμαντο ειχαν αποφασισει πως το ανθρωπινο ειδος δεν αξιζε σωτηριας. Ενοιωσε τα ποδια του να μην τον κρατανε.
-'Μπορω να ζητησω δυο χαρες' ? ρωτησε με τσακισμενη φωνη.
=============================
Τα εντομα τον ειχαν αφησει ελευθερο ικανοποιωντας την πρωτη χαρη. Εξ' αλλου χρονος δεν υπηρχε αλλα ουτε και νοημα να προειδοποιησει οποιονδηποτε. Προσπαθησε να μπει στο σκεπτικο αυτων που ειχαν αποφασισει για την μοιρα της ανθρωπινης φυλης. Αν τους παρακολουθουσαν, αν τους εκριναν για τα πεπραγμενα τους η αποφαση που ειχαν παρει με την ψυχρη λογικη ηταν σωστη. Τουλαχιστον θα επιβιωναν ολα οσα επρεπε να επιβιωσουν. Σκεφτηκε τι μεγαλη απωλεια θα ηταν για το συμπαν η απωλεια της ανθρωπινης ρατσας και εβαλε τα γελια. Ειδε την λεπτη γαλαζοπρασινη ακτινα να κατευθυνεται με ασυλληπτη ταχυτητα προς το μερος του. Σε λιγα δευτερολεπτα θα ηταν νεκρος, τα εντομα θα του ικανοποιουσαν και την δευτερη χαρη, να μην ζουσε να εβλεπε το τελος της Γης.
Ηπιε αλλη μια γουλια και μισοκλεισε τα ματια του νοιωθωντας τις πρωτες ζεστες ακτινες του ηλιου να τον χαιδευουν απαλα. Αυτος ο καφες ηταν ο καλυτερος που ειχε πιει ποτε του.
ΤΕΛΟΣ
ΔΥΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΠΑΡΑΚΛΗΣΕΙΣ
Το μονο που εσπαγε την νεκρικη ησυχια που επικρατουσε ηταν ο ρυθμικος, επαναλαμβανομενος ηχος της καρεκλας του πανω στο ξυλινο δαπεδο της βεραντας του. Ειχε χρονο ν' απολαυσει ενα τελευταιο καφε καθως μια ηλιολουστη ανοιξιατικη μερα φαινοταν πως θ' ανετειλλε σε λιγο.
Αφησε την ματια του να χαθει στο βαθος του οριζοντα. Ηταν η πρωτη φορα που ενοιωθε τι πραγματικα σημαινε αυτο που ατενιζε. Σε λιγο ολα θα ηταν παρελθον, ενα παρελθον που κανεις δεν θα το θυμοταν αφου κανεις δεν θα ειχε απομεινει. Ουτε καν αυτη η σκεψη δεν τον εκανε να ριγησει. Μια αφυσικη γαληνη τον ειχε κυριεψει και το πιο σημαντικο πραγμα εκεινη τη στιγμη ηταν ο καφες του και η δυνατοτητα ν' απολαμβανει για τελευταια φορα ολα τα θαυμαστα πραγματα μεσα στα οποια ειχε ζησει τοσα χρονια. Κοιταξε τον ουρανο που σταδιακα ειχε αρχισει ν' αποκτα ενα αχνο, γαλαζιο χρωμα. Απο κει θα ερχοταν και κανεις και τιποτα δεν μπορουσε να το σταματησει. Η σκεψη πως ισως ηταν ο μαδικος που το γνωριζε παραδοξως δεν τον βαρυνε καθολου. Μπορει ετσι να ηταν καλυτερα. Ηπιε αλλη μια γουλια ζεστου καφε.
==============================
Ηταν απο τα πιο συνηθισμενα πραγματα που συνεβαιναν ειδικα την ανοιξη και ειχε παψει να τους δινει σημασια. Αυτο ομως ηταν τελειως διαφορετικο. Με το που το ειδε καταλαβε πως δεν ηταν μια απλη πτωση αποπροσανατολισμενων μετεωριτων, οχι, αυτο ηταν εντελως διαφορετικο. Δεν επεφτε απλα στο εδαφος υποκυπτοντας οπως οτιδηποτε αλλο στον νομο της βαρυτητας. Εμοιαζε σαν να προσγειωνοταν σχεδιασμενα μα η αποσταση για να διακρινει τι ακριβως ηταν και για να σιγουρεψει τις υποψιες του ηταν αρκετα μεγαλη. Απο καιρο σε καιρο διαφοροι στην περιοχη υποστηριζαν οτι ειχαν δει ιπταμενους δισκους να κοβουν βολτες στον ουρανο, ακομα και να προσγειωνονται μα ο ιδιος προσωπικα τα θεωρουσε ολα αυτα μυθευματα και ποτε δεν ειχε μια προσωπικη εμπειρια κι αποψη. Το κτημα του ηταν καπως απομονωμενο απο τον υπολοιπο κοσμο και η αληθεια ηταν πως ακομα και να συνεβαινε κατι δεν ειχε καποιον κοντα του για να το μοιραστει. Εκεινο το βραδυ ομως βαθια μεσα του ηξερε πως κατι διαφορετικο ειχε συμβει και δεν υπηρχε κανεις να του το εκμυστηρευτει.
==============================
Του ειχε παρει τουλαχιστον δυο ωρες περπατημα για να φτασει στο σημειο που υπεθετε πως το αγνωστο αντικειμενο ειχε προσγειωθει και το μονο πραγμα που του παρειχε ενα αισθημα ασφαλειας ηταν η διπλη επαναληπτικη καραμπινα που ειχε κρεμασμενη στον ωμο του. Δεν ηξερε τι θα συναντουσε, αν συναντουσε κατι. Το μονο που γνωριζε ηταν πως η Μπετσυ, η καραμπινα του, δεν τον ειχε απογοητευσει ποτε. Ηξερε πως και τωρα θα εκανε το ιδιο.
Για λιγα λεπτα αφαιρεθηκε κι επιασε τον εαυτο του να παρακολουθει μ' ανοιχτο το στομα το θεαμα που ξεδιπλωνοταν μπροστα του. Η πρωτη σκεψη που του περασε απο το μυαλο ηταν πως θα μπορουσε καλλιστα να ειναι ενα ακομα αγνωστο στο πλατυ κοινο πειραμα καποιας μυστικης υπηρεσιας της κυβερνησης που με καποιο τροπο επαψε να ειναι μυστικο. Ομως αυτα που κατεγραφαν τα ματια του και οι πληροφοριες που επεξεργαζοταν ο εγκεφαλος του επεμειναν πεισματικα πως οτι αντικρυζε δεν ειχε να κανει τιποτα απολυτως με ανθρωπινη κατασκευη.
Να που ειχε ερθει η ωρα του να δει απο κοντα κατι εξω απο τον κοσμο που ζουσε και γνωριζε.
==============================
Το διαστημοπλοιο ειχε σχημα που εμοιαζε με μανιταρι, ενας συμπαγης κυλινδρικος κορμος που στηριζε τον κυριο ογκο του σκαφους σε σχημα ομπρελας. Στην βαση του εβλεπε κινηση μα δεν τολμουσε να πλησιασει πιο κοντα για να μπορει να διακρινει πιο καθαρα. Βλαστημησε απο μεσα του γιατι δεν ειχε παρει μαζι του τα κυαλια του. Απο κει που βρισκοταν ηταν ασφαλης μα δεν μπορουσε να καταλαβει τιποτα. Επρεπε να ριψοκινδυνεψει και να πλησιασει.
Ενοιωσε την κινηση καμποσα μετρα στ' αριστερα του και παγωσε πισω απο τον τεραστιο κορμο ενος δεντρου κρατωντας κι αυτην ακομα την ανασα του φοβουμενος μην προδοθει. Τα ματια του γουρλωσαν βλεποντας τις δυο αρκουδες να περνανε πολυ κοντα του. Η δεν τον ειχαν παρει χαμπαρι η αδιαφορουσαν για την υπαρξη του. Τις παρακολουθησε να βαδιζουν προς το διαστημοπλοιο και η απορια του απογειωθηκε σε δυσθεορατα υψη. Που πηγαιναν οι αρκουδες ? Ηταν η ιδια περιεργεια που ειχε σπρωξει τον ιδιο να φτασει μεχρι εκει που οδηγουσε τα βηματα τους η κατι αλλο συνεβαινε ? Συνεχισε να παρακολουθει κι η απορια του μεγαλωνε.
==============================
Αν καποιος απλα του το περιεγραφε θα τον ειχε παρει για τρελο, ομως εδω τα ιδια του τα ματια ηταν αδιαψευστος μαρτυρας. Οι αρκουδες εφτασαν με την ησυχια τους μεχρι την βαση του διαστημοπλοιου, σταματησαν περιμενοντας πειθηνια απεναντι στις ακαθοριστες φιγουρες που δεσποζαν στο ανοιγμα του σκαφους και ξαφνικα, σαν καποιος να ειχε δωσει μια αορατη εντολη μπηκαν στο διαστημοπλοιο και χαθηκαν στο εσωτερικο του. Δεν του δοθηκε καθολου χρονος για να προσπαθησει να ερμηνευσει το γεγονος. Απο τα δυτικα, απο την τελειως αντιθετη κατευθυνση απ' αυτον, προσεξε αλλη μια διδυμη κινηση προς το ανοιγμα του σκαφους.
Δεν μπορουσε να διακρινει με σαφηνεια αλλα ειχε δει τοσους αλλιγατορες στη ζωη του που η κινηση του σωματος τους του ηταν αρκετη για να καταλαβει τι ειδους πλασματα ηταν αυτα που επανελαβαν τις ιδιες ακριβως κινησεις με αυτες των αρκουδων. Περιμεναν για λιγο υπομονετικα και μετα ερποντας με τον μοναδικο, δικο τους τροπο χαθηκαν και οι δυο στο βαθος του σκαφους. Την ιδια στιγμη ενοιωσε μια παρουσια πισω του μα δεν προλαβε καν να γυρισει.
=============================
Ανοιξε τα ματια και προσπαθησε να καταλαβει που βρισκοταν. Δεν ειχε την παραμικρο στοιχειο για να το αποδειξει μα ηταν απολυτα σιγουρος πως βρισκοταν μεσα στο διαστημοπλοιο. Δεν τον πονουσε τιποτα, ουτε ενοιωθε τραυματισμενος. Σηκωθηκε απο ενα σαν αιωρουμενο τραπεζι που ηταν ξαπλωμενος και προσπαθησε να φτασει σε μια πορτα που ηταν ανοιχτη απεναντι του. Χτυπησε με δυναμη πανω σε κατι αορατο και υποχωρησε. Δεν μπορουσε να βγει απο μερος που βρισκοταν, κατι μπλοκαριζε την εισοδο, κατι που δεν μπορουσε να δει. Εκατσε στο αιωρουμενο τραπεζι μα δεν προλαβε να βαλει το μυαλο του σε λειτουργια. Ενα διποδο εντομο γυρω στα τρια μετρα υψος, με πρησμενα, γουρλωτα ματια και τρια ζευγαρια διαφανες φτερουγες που βρισκονταν σε διαρκη κινηση μολις ειχε μπει μεσα. Κανονικα θα επρεπε να πανικοβληθει, ν' αντιδρασει, να κανει κατι. Εμεινε μαρμαρωμενος.
Το εντομο εκανε μια κινηση με την μια φτερουγα του σαν να του ελεγε να το ακολουθησει και υπακουσε. Αυτη τη φορα οτι και να του εμποδιζε την εξοδο απο εκεινο το μερος εμοιαζε να μην υπηρχε πια.
=========================
Δεν ειχαν κανει ουτε δυο βηματα εξω απο την προσωρινη φυλακη του οταν στον διαδρομο διασταυρωθηκαν με δυο κουγκαρ. Το ενστικτο του τον εστειλε στην αλλη μερια αλλα ουτε το εντομο ουτε τα αιλουροειδη φανηκαν ν' ασχολουνται με την υπαρξη του. Τα παρακολουθησε να μπαινουν ησυχα μεσα στο χωρο που βρισκοταν ο ιδιος λιγα λεπτα πριν. Αυτο πηγαινε πολυ.
Το εντομο σταματησε εξω απο μια πορτα και του εκανε νοημα με την φτερουγα να μπει μεσα. Υπακουσε πειθηνια και παλι. Ο χωρος ηταν αδειος εκτος απο ενα αλλο μεγαλοσωμο εντομο με βαθυ μωβ χρωμα που στεκοταν στην απεναντι μερια. Του εκανε νοημα να πλησιασει.
-'Μην φοβασαι, δεν θελουμε να σου κανουμε κακο' ακουσε μια φωνη να καμπανιζει στο μυαλο του. Το πλασμα δεν ειχε βγαλει ψιθυρο, ομως η φωνη του ακουστηκε καθαρα στη σκεψη του.
-'Ποιοι ειστε ? Τι θελετε ? Τι συμβαινει εδω' ? ρωτησε με φωνη οσο πιο ψυχραιμη μπορουσε.
-'Καταλαβαινω πως εχεις αποριες' απαντησε η φωνη παλι μεσα στο μυαλο του. 'Κανονικα δεν θα επρεπε να τις εχεις εξ' αρχης αλλα ετσι οπως ηρθαν τα πραγματα δεν γινεται αλλιως'.
===========================
Ενα τεραστιο ολογραμμα εμφανιστηκε απο το πουθενα καταλαμβανοντας το μεγαλυτερο μερος του χωρου. Το εντομο το πλησιασε και αρχισε να δειχνει χρησιμοποιωντας την φτερουγα του.
-'Αυτο ειναι το ηλιακο σας συστημα' ειπε 'κι αυτος ειναι ο πλανητης σας, η Γη οπως την ονομαζετε. Δυστυχως σε λιγες ωρες ο πλανητης σας δεν θα υπαρχει πια'.
Ο Ερνι Γουιλαν δεν προλαβε να πει κουβεντα καθως το εντομο συνεχιζε απροσκοπτα.
-'Πριν λιγες μερες ενας αστεροειδης πολυ κοντα στον πλανητη σας επεσε σε μια ηλεκτρομαγνητικη καταιγιδα και κομματιαστηκε. Καποια τμηματα του συνεχισαν να ταξιδευουν προς τον πλανητη σου και σε μερικες ωρες η βαρυτητα θα τις τραβηξει στην ατμοσφαιρα σας. Αυτο που δεν ξερει κανενας σας, ουτε η υπηρεσια διαστηματος που εχετε, ειναι πως αυτα τα τμηματα του αστεροειδη περιεχουν εναν ιο που ειναι ακινδυνος για τ' οτιδηποτε εκτος απο ενα συστατικο, το οξυγονο. Μολις ερθει σ' επαφη μαζι του προκαλουνται πολλαπλες αλυσιδωτες εκρηξεις ισης δυναμης εκατομμυριων ατομικων δικων σας βομβων'.
==========================
-'Πριν τελειωσει η σημερινη σας μερα ο πλανητης σας θα εχει μετατραπει σε αστρικη σκονη κι οτι βρισκεται πανω του θα πεθανει. Εμεις ειμαστε η ομαδα διασωσης και σαν κι εμας υπαρχουν πολλες ακομα σε διαφορα σημεια στη Γη. Οι εντολες που εχουμε ειναι να μαζεψουμε απο ενα ζευγαρι απο καθε πλασμα που ζει πανω στον πλανητη σας και να τα μεταφερουμε με ασφαλεια σε καποιον αλλο πλανητη. Ολα τα ειδη, απο το μικροτερο μεχρι το μεγαλυτερο, θα σωθουν, ολα εκτος απο ενα, εσας. Η εντολη που εχουμε ειναι να μην παρουμε ανθρωπινο ζευγαρι μαζι μας. Για λογους που δεν γνωριζω η αποφαση ειναι πως για το ειδος σας δεν συντρεχει λογος επιβιωσης. Λυπαμαι μα δεν μπορω να κανω διαφορετικα'.
Ο Ερνι μουδιασε. Αυτο ηταν κατι που δεν το περιμενε. Η Γη συντομα θα ηταν παρελθον και το χειροτερο απ' ολα ηταν πως οποιοι εκαναν κουμαντο ειχαν αποφασισει πως το ανθρωπινο ειδος δεν αξιζε σωτηριας. Ενοιωσε τα ποδια του να μην τον κρατανε.
-'Μπορω να ζητησω δυο χαρες' ? ρωτησε με τσακισμενη φωνη.
=============================
Τα εντομα τον ειχαν αφησει ελευθερο ικανοποιωντας την πρωτη χαρη. Εξ' αλλου χρονος δεν υπηρχε αλλα ουτε και νοημα να προειδοποιησει οποιονδηποτε. Προσπαθησε να μπει στο σκεπτικο αυτων που ειχαν αποφασισει για την μοιρα της ανθρωπινης φυλης. Αν τους παρακολουθουσαν, αν τους εκριναν για τα πεπραγμενα τους η αποφαση που ειχαν παρει με την ψυχρη λογικη ηταν σωστη. Τουλαχιστον θα επιβιωναν ολα οσα επρεπε να επιβιωσουν. Σκεφτηκε τι μεγαλη απωλεια θα ηταν για το συμπαν η απωλεια της ανθρωπινης ρατσας και εβαλε τα γελια. Ειδε την λεπτη γαλαζοπρασινη ακτινα να κατευθυνεται με ασυλληπτη ταχυτητα προς το μερος του. Σε λιγα δευτερολεπτα θα ηταν νεκρος, τα εντομα θα του ικανοποιουσαν και την δευτερη χαρη, να μην ζουσε να εβλεπε το τελος της Γης.
Ηπιε αλλη μια γουλια και μισοκλεισε τα ματια του νοιωθωντας τις πρωτες ζεστες ακτινες του ηλιου να τον χαιδευουν απαλα. Αυτος ο καφες ηταν ο καλυτερος που ειχε πιει ποτε του.
ΤΕΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου