HAROULA NIKOLAIDOU
ΝΕΟΣ ΘΕΟΣ
Δεν αντεχε αλλο. Ηξερε πως αν ηθελε να παραμεινει ζωντανη επρεπε να μην κανει την παραμικρη κινηση μα ηδη ειχε κουραστει μετα απο τοση ωρα. Τα τριγωνα συνεχιζαν να κολυμπανε γυρω της ασταματητα μα οσο ηταν ακινητη απλα επεφταν πανω της κι απομακρυνονταν για να ξαναεπιστρεψουν μετα απο λιγο. Αργα η γρηγορα το κορμι της θα εκανε καποια ασυναισθητη κι ανακλαστικη κινηση και τοτε θα ερχοταν το τελος της. Ηδη καποια σημεια του σωματος της ειχαν μουδιασει κι αυτο το μουδιασμα πλεον επεκτεινοταν πια με γοργους ρυθμους και στο υπολοιπο σωμα της. Παντα ειχε αναρωτηθει πως ακριβως λειτουργουσαν τα τριγωνα. Το μονο που ειχε διαπιστωσει ηταν το αποτελεσμα που αφηναν πισω τους κι αυτο ηταν κατι το φρικαλεο. Το μικρο δαχτυλο του δεξιου της χεριου εκανε μια σπασμωδικη, ανεπαισθητη κινηση. Τα τριγωνα σταματησαν εξαφνα προσπαθωντας να ερμηνευσουν το γεγονος. Στην δευτερη κινηση δεν διστασαν διολου , χυμηξαν ολα μαζι πανω της. Η μυρωδια του αιματος που ειχαν να γευτουν καιρο τ' αποτρελανε.
===========================
Αν ειχε κανει τον κοπο να κοιταξει το ρανταρ της θα ειχε σιγουρα αποφυγει την βροχη μετεωριτων που συναντησε αποτομα μπροστα της. Το υλικο του αστροπλοιου που κυβερνουσε ηταν αρκετα ανθεκτικο και θεωρητικα δεν θα ειχε προβλημα ακομα και να περασει απο μεσα τους, ομως τα μεγεθη που μπορουσε πια ευκρινως να διακρινει ηταν τοσο μεγαλα που ο σπορος της αμφιβολιας γιγαντωνε μεσα της. Αποφασισε να μην το ριψοκινδυνεψει, ετσι επελεξε ν' αλλαξει αρκετα την πορεια της προσπαθωντας ν' αποφυγει την καταιγιστικη αυτη βροχη και σχεδον τα ειχε καταφερει αριστα οταν σ' εναν απο τους τελευταιους ελιγμους, προσπαθωντας ν' αποφυγει ενα τεραστιο μετεωριτη βρεθηκε αποτομα μπροστα σ' εναν αλλο, μικροτερου μεγεθους που ηταν κρυμενος πισω απο τον μεγαλο. Μπορει να εξυσε σχεδον την επιφανεια του μα φανηκε πως κι αυτη η απλη επαφη ηταν αρκετη για να δημιουργησει προβλημα.
Η πλειοψηφια των οργανων διακυβερνησης εσβησαν αποτομα και το σκαφος, ακυβερνητο πλεον, βρεθηκε να περιπλαναται στο αχανεστατο συμπαν.
==============================
Ειχαν περασει ωρες απο την στιγμη της προσκρουσης οταν καταλαβε πως ειχε πιαστει στην βαρυτητα ενος αγνωστου πλανητη μερικες εκατονταδες χιλιομετρα μακρια. Δεν μπορουσε να γνωριζει ποιος ηταν αυτος ο πλανητης, τιποτα σχεδον δεν λειτουργουσε στο πιλοτηριο, ετσι αφεθηκε στην μοιρα της. Η προσγειωση δεν ηταν η ιδανικη, το σκαφος απεκτησε επιπροσθετες ζημιες που ηταν αδυνατον να εκτιμησει εκεινη τη στιγμη, η ιδια ομως βγηκε στην επιφανεια σωα κι αβλαβης. Οπου εφτανε το ματι της εβλεπε ενα αγονο, πετρωδες εδαφος και ηταν τυχερη που ειχε προσγειωθει σ' ενα απο τα λιγοτερα ανωμαλα σημεια του εδαφους.
Ευτυχως το συστημα εκπομπης κινδυνου δεν ειχε παθει τιποτα. Το εθεσε σε λειτουργια ελπιζοντας πως καποια στιγμη θα εφτανε στα κεντρικα και θα την εντοπιζαν.
Μην εχοντας κατι καλυτερο να κανει αποφασισε να κανει μια μινι εξερευνηση οταν τα ειδε ξαφνικα. Βρισκονταν περιμετρικα γυρω της, σε μια αποσταση ασφαλειας, και παρακολουθουσαν ευλαβικα ολες της τις κινησεις. Το χερι της πηγε μηχανικα στο οπλο της.
==============================
Η πλησιεστερη εικονα που της ηρθε στο μυαλο ηταν απο ενα γηινο, εξαφανισμενο εδω και αιωνες ζωο, το καγκουρω. Ετσι εμοιαζαν. Ηταν λιγο πιο κοντα σε υψος, καλυμενα με αφθονη γουνα, με δυο μεγαλα, πλατια ποδια οπου στηριζονταν και δυο μικροτερα πιο ψηλα. Το κεφαλι τους ηταν πεπλατυσμενο με προτεταμενο στομα και δυο ζευγαρια ματια αριστερα και δεξια. Μια χαιτη σε σχημα βενταλιας τελος δεσποζε στην κορυφη του κεφαλιου τους και η οποια ανοιγε κι εκλεινε αναλογα με τις διαθεσεις και τις ορεξεις τους. Μπορει να ηταν επικινδυνα, μπορει και οχι αλλα δεν θα περιμενε να το μαθει. Αποφασισε να δωσει το δικο της στιγμα υπεροχης και με μια αποφασιστικη κινηση τραβηξε το οπλο της, σημαδεψε εναν ογκολιθο που βρισκοταν σε σχετικα κοντινη αποσταση, κι εριξε. Ο βραχος θρυμματιστηκε και τα πλασματα πανικοβλητα σκορπισαν. Οταν επεστρεψαν δειλα, μονο αγριεμενα κι επιφοβα δεν φανταζαν.
Η Τζανις Καβανω χαμογελασε. Ωραια, το ποιος ηταν το αφεντικο μολις ειχε ξεκαθαριστει. Αυτο που απεμενε ηταν να το εδραιωσει κιολας οσο πιο πειστικα μπορουσε.
==============================
Οι εξελιξεις τους επομενους μηνες ηταν ραγδαιες. Τα πρωτογονα αυτα πλασματα, που η Τζανις ειχε ονομασει χαριτολογωντας 'Ρους', οχι μονο αποδεχτηκαν την υπαρξη της αλλα την ειχαν αναγορευσει σε καποια ειδος θεας που τους ειχε κανει την υπερτατη τιμη να επισκεφθει τον πλανητη τους. Οι απλες γνωσεις της Τζανις και οι ικανοτητες της ηταν για τα Ρους η απλη παραθεση καποιων απο τις θεικες της δυναμεις. Η αρχη ειχε γινει με την αποκαλυψη της φωτιας, κατι που τα Ρους αγνοουσαν παντελως. Οσο περνουσε ο καιρος νεες ικανοτητες ερχονταν στο φως, ικανοτητες που πλεον δεν αφηναν καμια αμφιβολια στα Ρους πως η θεα ειχε ερθει για να τα διδαξει, να τα βοηθησει και να προστατεψει. Το μονο προβλημα, η ελλειψη επικοινωνιας, ειχε λυθει προσωρινα με την εκμαθηση εκ μερους των Ρους καποιων λεξεων και με την νοηματικη στην πλεον απλουστατη μορφη της. Η Τζανις διεταζε, τα Ρους υπακουαν.
Για την ιδια αυτο ειχε ξεκινησει σαν ενα παιγνιδι, ενας πειραματισμος για να περασει η ωρα της, ομως σταδιακα ειχε αρχισει ν' αλλαζει υφη και διαστασεις.
=============================
Ουτε η ιδια θυμοταν ποτε ειχε επιστρεψει στο αστροπλοιο της και ειχε απενεργοποιησει το σημα εκπομπης κινδυνου. Ηταν προφανως καποια στιγμη που ειχε διαπιστωσει πως δεν την ενδιεφερε να επιστρεψει πισω εκει που ανηκε. Ποιος ο λογος ? Στην παλια της ζωη δεν ηταν τιποτα περισσοτερο απο μια απλη πλοηγος, εδω ομως ηταν τα παντα. Ηταν μια θεα που οι υπηκοοι της δεχονταν αδιαμαρτυρητα οτι προσταζε. Ειχε οργανωσει τα Ρους σε κοινωνικες ομαδες, ειχε μοιρασει ρολους, επιβραβευε οσους εκτελουσαν πιστα τις εντολες της και τιμωρουσε διχως δευτερη σκεψη οσους τολμουσαν οχι μονο να φερουν αντιρρηση αλλα ακομα και να καθυστερησουν να πραξουν τις αποφασεις της. Η επιβραβευση ηταν η παραμονη αναμεσα στους ζωντανους ενω η τιμωρια ηταν η ριψη στη Γυαλινη Λιμνη. Ολα τα Ρους παρακολουθουσαν την τιμωρια που επεβαλλε η Τζανις στους εκαστοτε παραβατες κι αυτο ηταν αρκετο για τους υπολοιπους να γινονται ακομα πιο υπακουοι. Τα Ρους ζουσαν κατι το πρωτογνωρο, ενα νεο αισθημα, ο φοβος, ειχε εισχωρησει στην κοινωνια τους.
===============================
Η Τζανις δεν αντιληφθηκε ποτε ποια στιγμη ειχε μετατραπει σ' ενα στυγνο δυναστη, ενα ανελεητο τυραννο. Απαιτουσε καθημερινα ολο και περισσοτερα, τιμωρουσε με θανατο και το πλεον ασημαντο παραπτωμα κι αποξενωνοταν απο τους υπηκοους της. Οι ιδεες της σταδιακα αγγιζαν τον παραλογισμο και το ανεφικτο, οι εντολες ηταν ολο και πιο δυσνοητες κι απολυτες κι επιανε μερικες φορες τον εαυτο της να ηδονιζεται με την σκεψη πως θα μπορουσε να εφευρει ακομα πιο εφιαλτικους κι αρρωστημενους τροπους τιμωριας αυτων των πρωτογονων κι αποκρουστικων πλασματων. Ολα αλλαξαν μια απλη, συνηθισμενη μερα.
Η ομαδα συλλογης καποιων σπανιων φυτων που βρισκονταν μονο στην δυτικη πλευρα, πισω απο τα μεγαλα βουνα, και της ηταν απαραιτητα για τον προσωπικο καλλωπισμο της ειχε γυρισει αποδεκατισμενη. Προφανως ειχε πεσει σε καποια αγελη γυποφιδων αλλα αυτο δεν ηταν αρκετη δικαιολογια για τα εναπομειναντα μελη να συνεχισουν να ζουν αν δεν ειχαν φερει μαζι τους αυτα που ειχε ζητησει.
Τοτε τον ειδε αναμεσα τους κρατωντας στην αγκαλια του ενα πληγωμενο Ρου.
=============================
Ειχε περασει τοσος καιρος απο τοτε που ειχε δει καποιον απο το ειδος της που ειχε σχεδον ξεχασει πως υπηρχαν. Καταλαβε πως ηταν πιλοτος διασωσης, το σημα της για οσο καιρο λειτουργουσε ειχε φτασει στα κεντρικα και ειχαν στειλει να την σωσουν. Αυτο δεν μπορουσε να επιτρεψει να γινει, οχι δεν θα επεστρεφε ποτε πισω. Ο πιλοτος, που την κοιτουσε κι αυτος μ' εκπληξη επρεπε να πεθανει. Σηκωθηκε απο τον θρονο της ουρλιαζοντας εντολες στην γλωσσα της για την εξοντωση του παρεισακτου. Κανενα απο τα Ρου δεν κινηθηκε. Χτυπησε με δυναμη το πιο κοντινο σ' αυτην θρυμματιζοντας του το κεφαλι. Σαν να δοθηκε καποιο σημα ολα τα Ρου ορμησαν πανω της και την ακινητοποιησαν. Ο διασωστης, παντα κρατωντας αγκαλια το τραυματισμενο Ρου, πλησιασε απο πανω της και ειπε κατι που χαθηκε στον αερα. Ακομα κι ετσι συνεχιζε να δινει εντολες απειλωντας τ' ανυπακουα Ρου με την μεγιστη τιμωρια. Ενοιωσε ξαφνικα πως την εδεναν με καποιες χοντρες κληματσιδες. Μετα ενοιωσε πως ενα πληθος απο τα Ρου την μετεφεραν στον αερα με αλαλαγμους χαρας κι ευχαριστησης.
=================================
Ηταν ολοι εκει, μπροστα στην Γυαλινη Λιμνη. Αυτη δεμενη, ανημπορη ν' αντιδρασει παρα μονο απειλωντας με τις φωνες της, ο διασωστης που εμοιαζε να προσπαθει να καταλαβει τι συνεβαινε και τα Ρου που τωρα πια τον κοιτουσαν στα ματια σαν να περιμεναν τις εντολες του.
Ολα του εδειχναν την Γυαλινη Λιμνη και αμεσως μετα την Τζανις. Ο διασωστης την κοιταξε και η Τζανις καταλαβε. Ενας καινουργιος θεος ειχε μολις κανει την εμφανιση του σ' αυτον τον ξεχασμενο πλανητη. Ενας θεος καλος, συμπονετικος που ακομα κρατουσε ενα Ρου στην αγκαλια του προστατευτικα. Το μονο που απεμενε ηταν να δωσει την εντολη να πεταξουν την Τζανις στην Λιμνη. Εκεινη τη στιγμη ακριβως αποδεχτηκε την μοιρα της, μια μοιρα που η ιδια ειχε σφυρηλατησει κι επιδιωξει. Ολα θα τελειωναν ετσι απλα, ενας θεος θα πεθαινε κι ενας νεος θα επαιρνε την θεση του. Ο διασωστης σηκωσε το χερι του κι εδειξε την λιμνη. Ουρλιαχτα ενθουσιασμου ξεσπασαν στις ταξεις των Ρους καθως τοποθετουσαν την Τζανις στην Λιμνη.
Σε λιγα λεπτα θα τελειωναν ολα κι ολα θα ξεκιναγαν απο την αρχη.
=============================
Τα τριγωνα ηταν τυφλα. Οτι αντιλαμβανονταν ηταν απο την παραμικρη κινηση που εκανε καποιος. Τοτε ορμουσαν ολα μαζι πανω του. Η υφη τους ηταν σαν κοφτερο γυαλι, εξ' ου και το ονομα της λιμνης που ηταν γεματη απο δαυτα. Παντα στα τυφλα εσκαβαν στο σημειο κινησης προσπαθωντας να εισχωρησουν βαθια στο εσωτερικο του δερματος. Λατρευαν την γευση του αιματος και δεν το χορταιναν ποτε. Ο πονος απο τα ξυραφενια κοψιματα εφερνε περισσοτερες κινησεις στο θυμα και οι κινησεις αυτες ακομα περισσοτερα τριγωνα μεχρι που η μανια τους ξεσχιζε στην κυριολεξια την τροφη τους αφηνοντας αμελητεα υπολοιπα. Αυτην τη φορα η γευση ηταν απειρως νοστιμοτερη απο τις αλλες περιπτωσεις πολλαπλασιαζοντας την εξαψη και την ορεξη των τριγωνων. Ειχαν ηδη αρχισει να κομματιαζουν την Τζανις οταν μια τελευταια σκεψη που περασε απο το μυαλο της την εκανε να χαμογελασει.
Δεν ειχε υπαρξει αλλη φορα θεα ουτε γνωριζε αλλους θεους για να κρινει τον τροπο που αρμοζε σε μια θεοτητα για να πεθανει. Αλλα ηταν σιγουρη πως θα υπηρχαν και πιο ενδοξοι και λαμπροι τροποι για να γινει κατι τετοιο, μονο που δεν θα ειχε ποτε την ευκαιρια να το μαθει.
ΤΕΛΟΣ
ΝΕΟΣ ΘΕΟΣ
Δεν αντεχε αλλο. Ηξερε πως αν ηθελε να παραμεινει ζωντανη επρεπε να μην κανει την παραμικρη κινηση μα ηδη ειχε κουραστει μετα απο τοση ωρα. Τα τριγωνα συνεχιζαν να κολυμπανε γυρω της ασταματητα μα οσο ηταν ακινητη απλα επεφταν πανω της κι απομακρυνονταν για να ξαναεπιστρεψουν μετα απο λιγο. Αργα η γρηγορα το κορμι της θα εκανε καποια ασυναισθητη κι ανακλαστικη κινηση και τοτε θα ερχοταν το τελος της. Ηδη καποια σημεια του σωματος της ειχαν μουδιασει κι αυτο το μουδιασμα πλεον επεκτεινοταν πια με γοργους ρυθμους και στο υπολοιπο σωμα της. Παντα ειχε αναρωτηθει πως ακριβως λειτουργουσαν τα τριγωνα. Το μονο που ειχε διαπιστωσει ηταν το αποτελεσμα που αφηναν πισω τους κι αυτο ηταν κατι το φρικαλεο. Το μικρο δαχτυλο του δεξιου της χεριου εκανε μια σπασμωδικη, ανεπαισθητη κινηση. Τα τριγωνα σταματησαν εξαφνα προσπαθωντας να ερμηνευσουν το γεγονος. Στην δευτερη κινηση δεν διστασαν διολου , χυμηξαν ολα μαζι πανω της. Η μυρωδια του αιματος που ειχαν να γευτουν καιρο τ' αποτρελανε.
===========================
Αν ειχε κανει τον κοπο να κοιταξει το ρανταρ της θα ειχε σιγουρα αποφυγει την βροχη μετεωριτων που συναντησε αποτομα μπροστα της. Το υλικο του αστροπλοιου που κυβερνουσε ηταν αρκετα ανθεκτικο και θεωρητικα δεν θα ειχε προβλημα ακομα και να περασει απο μεσα τους, ομως τα μεγεθη που μπορουσε πια ευκρινως να διακρινει ηταν τοσο μεγαλα που ο σπορος της αμφιβολιας γιγαντωνε μεσα της. Αποφασισε να μην το ριψοκινδυνεψει, ετσι επελεξε ν' αλλαξει αρκετα την πορεια της προσπαθωντας ν' αποφυγει την καταιγιστικη αυτη βροχη και σχεδον τα ειχε καταφερει αριστα οταν σ' εναν απο τους τελευταιους ελιγμους, προσπαθωντας ν' αποφυγει ενα τεραστιο μετεωριτη βρεθηκε αποτομα μπροστα σ' εναν αλλο, μικροτερου μεγεθους που ηταν κρυμενος πισω απο τον μεγαλο. Μπορει να εξυσε σχεδον την επιφανεια του μα φανηκε πως κι αυτη η απλη επαφη ηταν αρκετη για να δημιουργησει προβλημα.
Η πλειοψηφια των οργανων διακυβερνησης εσβησαν αποτομα και το σκαφος, ακυβερνητο πλεον, βρεθηκε να περιπλαναται στο αχανεστατο συμπαν.
==============================
Ειχαν περασει ωρες απο την στιγμη της προσκρουσης οταν καταλαβε πως ειχε πιαστει στην βαρυτητα ενος αγνωστου πλανητη μερικες εκατονταδες χιλιομετρα μακρια. Δεν μπορουσε να γνωριζει ποιος ηταν αυτος ο πλανητης, τιποτα σχεδον δεν λειτουργουσε στο πιλοτηριο, ετσι αφεθηκε στην μοιρα της. Η προσγειωση δεν ηταν η ιδανικη, το σκαφος απεκτησε επιπροσθετες ζημιες που ηταν αδυνατον να εκτιμησει εκεινη τη στιγμη, η ιδια ομως βγηκε στην επιφανεια σωα κι αβλαβης. Οπου εφτανε το ματι της εβλεπε ενα αγονο, πετρωδες εδαφος και ηταν τυχερη που ειχε προσγειωθει σ' ενα απο τα λιγοτερα ανωμαλα σημεια του εδαφους.
Ευτυχως το συστημα εκπομπης κινδυνου δεν ειχε παθει τιποτα. Το εθεσε σε λειτουργια ελπιζοντας πως καποια στιγμη θα εφτανε στα κεντρικα και θα την εντοπιζαν.
Μην εχοντας κατι καλυτερο να κανει αποφασισε να κανει μια μινι εξερευνηση οταν τα ειδε ξαφνικα. Βρισκονταν περιμετρικα γυρω της, σε μια αποσταση ασφαλειας, και παρακολουθουσαν ευλαβικα ολες της τις κινησεις. Το χερι της πηγε μηχανικα στο οπλο της.
==============================
Η πλησιεστερη εικονα που της ηρθε στο μυαλο ηταν απο ενα γηινο, εξαφανισμενο εδω και αιωνες ζωο, το καγκουρω. Ετσι εμοιαζαν. Ηταν λιγο πιο κοντα σε υψος, καλυμενα με αφθονη γουνα, με δυο μεγαλα, πλατια ποδια οπου στηριζονταν και δυο μικροτερα πιο ψηλα. Το κεφαλι τους ηταν πεπλατυσμενο με προτεταμενο στομα και δυο ζευγαρια ματια αριστερα και δεξια. Μια χαιτη σε σχημα βενταλιας τελος δεσποζε στην κορυφη του κεφαλιου τους και η οποια ανοιγε κι εκλεινε αναλογα με τις διαθεσεις και τις ορεξεις τους. Μπορει να ηταν επικινδυνα, μπορει και οχι αλλα δεν θα περιμενε να το μαθει. Αποφασισε να δωσει το δικο της στιγμα υπεροχης και με μια αποφασιστικη κινηση τραβηξε το οπλο της, σημαδεψε εναν ογκολιθο που βρισκοταν σε σχετικα κοντινη αποσταση, κι εριξε. Ο βραχος θρυμματιστηκε και τα πλασματα πανικοβλητα σκορπισαν. Οταν επεστρεψαν δειλα, μονο αγριεμενα κι επιφοβα δεν φανταζαν.
Η Τζανις Καβανω χαμογελασε. Ωραια, το ποιος ηταν το αφεντικο μολις ειχε ξεκαθαριστει. Αυτο που απεμενε ηταν να το εδραιωσει κιολας οσο πιο πειστικα μπορουσε.
==============================
Οι εξελιξεις τους επομενους μηνες ηταν ραγδαιες. Τα πρωτογονα αυτα πλασματα, που η Τζανις ειχε ονομασει χαριτολογωντας 'Ρους', οχι μονο αποδεχτηκαν την υπαρξη της αλλα την ειχαν αναγορευσει σε καποια ειδος θεας που τους ειχε κανει την υπερτατη τιμη να επισκεφθει τον πλανητη τους. Οι απλες γνωσεις της Τζανις και οι ικανοτητες της ηταν για τα Ρους η απλη παραθεση καποιων απο τις θεικες της δυναμεις. Η αρχη ειχε γινει με την αποκαλυψη της φωτιας, κατι που τα Ρους αγνοουσαν παντελως. Οσο περνουσε ο καιρος νεες ικανοτητες ερχονταν στο φως, ικανοτητες που πλεον δεν αφηναν καμια αμφιβολια στα Ρους πως η θεα ειχε ερθει για να τα διδαξει, να τα βοηθησει και να προστατεψει. Το μονο προβλημα, η ελλειψη επικοινωνιας, ειχε λυθει προσωρινα με την εκμαθηση εκ μερους των Ρους καποιων λεξεων και με την νοηματικη στην πλεον απλουστατη μορφη της. Η Τζανις διεταζε, τα Ρους υπακουαν.
Για την ιδια αυτο ειχε ξεκινησει σαν ενα παιγνιδι, ενας πειραματισμος για να περασει η ωρα της, ομως σταδιακα ειχε αρχισει ν' αλλαζει υφη και διαστασεις.
=============================
Ουτε η ιδια θυμοταν ποτε ειχε επιστρεψει στο αστροπλοιο της και ειχε απενεργοποιησει το σημα εκπομπης κινδυνου. Ηταν προφανως καποια στιγμη που ειχε διαπιστωσει πως δεν την ενδιεφερε να επιστρεψει πισω εκει που ανηκε. Ποιος ο λογος ? Στην παλια της ζωη δεν ηταν τιποτα περισσοτερο απο μια απλη πλοηγος, εδω ομως ηταν τα παντα. Ηταν μια θεα που οι υπηκοοι της δεχονταν αδιαμαρτυρητα οτι προσταζε. Ειχε οργανωσει τα Ρους σε κοινωνικες ομαδες, ειχε μοιρασει ρολους, επιβραβευε οσους εκτελουσαν πιστα τις εντολες της και τιμωρουσε διχως δευτερη σκεψη οσους τολμουσαν οχι μονο να φερουν αντιρρηση αλλα ακομα και να καθυστερησουν να πραξουν τις αποφασεις της. Η επιβραβευση ηταν η παραμονη αναμεσα στους ζωντανους ενω η τιμωρια ηταν η ριψη στη Γυαλινη Λιμνη. Ολα τα Ρους παρακολουθουσαν την τιμωρια που επεβαλλε η Τζανις στους εκαστοτε παραβατες κι αυτο ηταν αρκετο για τους υπολοιπους να γινονται ακομα πιο υπακουοι. Τα Ρους ζουσαν κατι το πρωτογνωρο, ενα νεο αισθημα, ο φοβος, ειχε εισχωρησει στην κοινωνια τους.
===============================
Η Τζανις δεν αντιληφθηκε ποτε ποια στιγμη ειχε μετατραπει σ' ενα στυγνο δυναστη, ενα ανελεητο τυραννο. Απαιτουσε καθημερινα ολο και περισσοτερα, τιμωρουσε με θανατο και το πλεον ασημαντο παραπτωμα κι αποξενωνοταν απο τους υπηκοους της. Οι ιδεες της σταδιακα αγγιζαν τον παραλογισμο και το ανεφικτο, οι εντολες ηταν ολο και πιο δυσνοητες κι απολυτες κι επιανε μερικες φορες τον εαυτο της να ηδονιζεται με την σκεψη πως θα μπορουσε να εφευρει ακομα πιο εφιαλτικους κι αρρωστημενους τροπους τιμωριας αυτων των πρωτογονων κι αποκρουστικων πλασματων. Ολα αλλαξαν μια απλη, συνηθισμενη μερα.
Η ομαδα συλλογης καποιων σπανιων φυτων που βρισκονταν μονο στην δυτικη πλευρα, πισω απο τα μεγαλα βουνα, και της ηταν απαραιτητα για τον προσωπικο καλλωπισμο της ειχε γυρισει αποδεκατισμενη. Προφανως ειχε πεσει σε καποια αγελη γυποφιδων αλλα αυτο δεν ηταν αρκετη δικαιολογια για τα εναπομειναντα μελη να συνεχισουν να ζουν αν δεν ειχαν φερει μαζι τους αυτα που ειχε ζητησει.
Τοτε τον ειδε αναμεσα τους κρατωντας στην αγκαλια του ενα πληγωμενο Ρου.
=============================
Ειχε περασει τοσος καιρος απο τοτε που ειχε δει καποιον απο το ειδος της που ειχε σχεδον ξεχασει πως υπηρχαν. Καταλαβε πως ηταν πιλοτος διασωσης, το σημα της για οσο καιρο λειτουργουσε ειχε φτασει στα κεντρικα και ειχαν στειλει να την σωσουν. Αυτο δεν μπορουσε να επιτρεψει να γινει, οχι δεν θα επεστρεφε ποτε πισω. Ο πιλοτος, που την κοιτουσε κι αυτος μ' εκπληξη επρεπε να πεθανει. Σηκωθηκε απο τον θρονο της ουρλιαζοντας εντολες στην γλωσσα της για την εξοντωση του παρεισακτου. Κανενα απο τα Ρου δεν κινηθηκε. Χτυπησε με δυναμη το πιο κοντινο σ' αυτην θρυμματιζοντας του το κεφαλι. Σαν να δοθηκε καποιο σημα ολα τα Ρου ορμησαν πανω της και την ακινητοποιησαν. Ο διασωστης, παντα κρατωντας αγκαλια το τραυματισμενο Ρου, πλησιασε απο πανω της και ειπε κατι που χαθηκε στον αερα. Ακομα κι ετσι συνεχιζε να δινει εντολες απειλωντας τ' ανυπακουα Ρου με την μεγιστη τιμωρια. Ενοιωσε ξαφνικα πως την εδεναν με καποιες χοντρες κληματσιδες. Μετα ενοιωσε πως ενα πληθος απο τα Ρου την μετεφεραν στον αερα με αλαλαγμους χαρας κι ευχαριστησης.
=================================
Ηταν ολοι εκει, μπροστα στην Γυαλινη Λιμνη. Αυτη δεμενη, ανημπορη ν' αντιδρασει παρα μονο απειλωντας με τις φωνες της, ο διασωστης που εμοιαζε να προσπαθει να καταλαβει τι συνεβαινε και τα Ρου που τωρα πια τον κοιτουσαν στα ματια σαν να περιμεναν τις εντολες του.
Ολα του εδειχναν την Γυαλινη Λιμνη και αμεσως μετα την Τζανις. Ο διασωστης την κοιταξε και η Τζανις καταλαβε. Ενας καινουργιος θεος ειχε μολις κανει την εμφανιση του σ' αυτον τον ξεχασμενο πλανητη. Ενας θεος καλος, συμπονετικος που ακομα κρατουσε ενα Ρου στην αγκαλια του προστατευτικα. Το μονο που απεμενε ηταν να δωσει την εντολη να πεταξουν την Τζανις στην Λιμνη. Εκεινη τη στιγμη ακριβως αποδεχτηκε την μοιρα της, μια μοιρα που η ιδια ειχε σφυρηλατησει κι επιδιωξει. Ολα θα τελειωναν ετσι απλα, ενας θεος θα πεθαινε κι ενας νεος θα επαιρνε την θεση του. Ο διασωστης σηκωσε το χερι του κι εδειξε την λιμνη. Ουρλιαχτα ενθουσιασμου ξεσπασαν στις ταξεις των Ρους καθως τοποθετουσαν την Τζανις στην Λιμνη.
Σε λιγα λεπτα θα τελειωναν ολα κι ολα θα ξεκιναγαν απο την αρχη.
=============================
Τα τριγωνα ηταν τυφλα. Οτι αντιλαμβανονταν ηταν απο την παραμικρη κινηση που εκανε καποιος. Τοτε ορμουσαν ολα μαζι πανω του. Η υφη τους ηταν σαν κοφτερο γυαλι, εξ' ου και το ονομα της λιμνης που ηταν γεματη απο δαυτα. Παντα στα τυφλα εσκαβαν στο σημειο κινησης προσπαθωντας να εισχωρησουν βαθια στο εσωτερικο του δερματος. Λατρευαν την γευση του αιματος και δεν το χορταιναν ποτε. Ο πονος απο τα ξυραφενια κοψιματα εφερνε περισσοτερες κινησεις στο θυμα και οι κινησεις αυτες ακομα περισσοτερα τριγωνα μεχρι που η μανια τους ξεσχιζε στην κυριολεξια την τροφη τους αφηνοντας αμελητεα υπολοιπα. Αυτην τη φορα η γευση ηταν απειρως νοστιμοτερη απο τις αλλες περιπτωσεις πολλαπλασιαζοντας την εξαψη και την ορεξη των τριγωνων. Ειχαν ηδη αρχισει να κομματιαζουν την Τζανις οταν μια τελευταια σκεψη που περασε απο το μυαλο της την εκανε να χαμογελασει.
Δεν ειχε υπαρξει αλλη φορα θεα ουτε γνωριζε αλλους θεους για να κρινει τον τροπο που αρμοζε σε μια θεοτητα για να πεθανει. Αλλα ηταν σιγουρη πως θα υπηρχαν και πιο ενδοξοι και λαμπροι τροποι για να γινει κατι τετοιο, μονο που δεν θα ειχε ποτε την ευκαιρια να το μαθει.
ΤΕΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου