ΜΙΑ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ




                       ΚΕΦΑΛΑΙΟ 72






-'Δεν βλεπω πουθενα την κοπελα' ειπε απευθυνομενος στον αντρα που εμοιαζε επικεφαλης. 'Και η οραση μου βρισκεται σ' εξαιρετικη κατασταση' συμπληρωσε.
Ο Μπρουνο Πετσαι χαμογελασε στιγμιαια αναρωτωμενος πως ειχε ακομα ζωντανη την αισθηση της ειρωνειας αγνοωντας την κατασταση στην οποια βρισκοταν.
-'Εδω ειναι' απαντησε κι εκανε μια κινηση με το αριστερο του χερι. Μια ομαδα αντρων, κρυμμενη πισω απο μια μεγαλη στιβα κιβωτιων στη νοτια πλευρα της αποβαθρας, εκαναν αποτομα την εμφανιση τους. Αναμεσα τους διεκρινε την τρομοκρατημενη φιγουρα της Μορενα.
Ηταν ζωντανη τουλαχιστον. Τωρα επρεπε να βρει τροπο να την διατηρησει ετσι.
-'Αφησε την να φυγει' ειπε ηρεμα. 'Δεν εχει καμια σχεση μ' ολα αυτα'.
Ο Μπρουνο αμφιταλαντευτηκε για λιγο μα δεν μπορουσε να παραβλεψει την ορθοτητα της παρατηρησης. Η γυναικα ηταν απλα ενα δολωμα, ζουσε η πεθαινε του ηταν αδιαφορο. Ομως ηταν αποφασισμενος να τηρησει την συμφωνια που ειχε κανει.
                     ============================
Εκανε αλλη μια κινηση που ερμηνευτηκε σωστα απο τους υπολοιπους. Η Μορενα περπατησε διστακτικα προς το μερος του ξενου, σταθηκε για λιγο μπροστα στον αντρα που την ειχε βοηθησει στο Παρισι, ειδε την ελαφρα υποκλιση του τελευταιου καθως περνουσε και ταχυνε το βημα της. Ενοιωσε το στιβαρο χερι του ξενου να την αγκαλιαζει και πλημμυρισε απο ασφαλεια.
-'Πηγαινε πισω στο ξενοδοχειο και περιμενε με' της ειπε χαμηλοφωνα διχως ν' αποτραβηξει τα ματια του απο τους αντρες που μεθοδικα ειχαν σχηματισει ενα κυκλο γυρω του.
-'Μα εσυ'....ψελλισε η Μορενα.
-'Κανε αυτο που σου λεω' απαντησε μονοκοματα ο ξενος σπρωχνοντας την ελαφρα.
Υπακουσε. Οταν βρεθηκε εξω απο τον κυκλο που κρατουσε μεσα τον ξενο σταματησε και εριξε μια τελευταια ματια πισω της. Ηταν σιγουρη πως θα τον ξαναβλεπε. Δεν μπορουσε να συνειδητοποιησει πως το ηξερε μα της φαινοταν τοσο σιγουρο οσο κι οτι ο ηλιος θ' ανετειλλε σε λιγες ωρες. Χαθηκε στις σκιες με κατευθυνση προς το ξενοδοχειο.
                     =============================
Η Λουσυ ειχε αλλαξει δεκα φορες γνωμη μεσα σε λιγα λεπτα. Απο τη μια σκεφτοταν να παει στην 'Μελαγχολικη Οξια' για να βρει τον Μπλανκο, αμεσως μετα αποφασιζε να μεινει σπιτι να τον περιμενει. Βηματιζε αγχωμενη πανω κατω με την ανησυχια ν' αυξανεται προοδευτικα οσο η ωρα περνουσε και ο σπανιολος δεν εμφανιζοταν.
Περισσοτερο μηχανικα παρα συνειδητοποιημενα επιασε τον εαυτο της να βγαινει απο το δωματιο της και να κατεβαινει τις σκαλες για να βρεθει στο δρομο.Η ερημια ηταν ο απολυτος βασιλιας εκεινη την ωρα αφου δεν υπηρχε ψυχη οπου και να κοιταξε. Εστριψε αριστερα στη γωνια και το χερι που της εκλεισε το στομα την εσπρωξε να κολλησει με την πλατη στον τοιχο.
Τα ματια της γουρλωσαν σε μια προσπαθεια να καταλαβει τι συνεβαινε οταν ακουσε μια συριχτη, σχεδον ψιθυριστη φωνη να της χαιδευει τ' αυτια.
-'Που ειναι αυτος' ? ρωτησε η φωνη.
Η Λουσυ καταλαβε πως η ερωτηση ειχε να κανει με τον Μπλανκο και μια κρυα, ατσαλενια μεγγενη της εσφιξε δυνατα κι αποτομα το στομαχι.
                    ==============================
Η μονη συντροφια που κουβαλουσε ο Μπλανκο καθως βαδιζε αργα για το δωματιο του ηταν οι συγκεχυμενες σκεψεις του που αφορουσαν την Λουσυ. Ακομα δεν ειχε ξεπερασει την ιστορια με την Μορενα, το ηξερε, αλλα ηξερε επισης πως δεν μπορουσε ν' αφησει μια σκια, ενα φαντασμα να του διαφεντευει για πολυ ακομα τη ζωη. Αν δεν ηταν τοσο προσηλωμενος στην Μορενα ισως να ειχε αντιληφθει νωριτερα τις προθεσεις της Λουσυ. Επρεπε να κανει μια μεγαλη κουβεντα μαζι της, σε βαθος και λεπτομερειακα αναλυτικα το συντομοτερο δυνατον.
Εμεινε στηλη αλατος καθως εφτανε στην τελευταια γωνια πριν στριψει για το σπιτι του.
Η Λουσυ ηταν κολλημενη με την πλατη στον τοιχο κατω απο την πιεση μιας αγνωστης ενω μια δευτερη αγνωστη παρακολουθουσε το θεαμα. Ορμησε κατα πανω τους.
Το ασθενικο φως του δρομου προλαβε να φωτισει στιγμιαια την Κειπ και την Κλοουκ, κατι που σε αλλη περιπτωση θα τον φρεναρε αποτομα. Μα τωρα ηταν ηδη αργα. Η Κλοουκ, αυτη που παρακολουθουσε, στραφηκε με ταχυτητα επιτιθεμενου φιδιου προς το μερος του. 
                    ============================
-'Θελω να ξερεις πως τιποτα απ' ολα αυτα' ειπε ενω εκανε μια ημικυκλικη κινηση με το χερι του 'δεν ειναι προσωπικο. Απλα ακολουθω εντολες και κανω την δουλεια μου' συμπληρωσε ο Μπρουνο Πετσαι παρακολουθωντας τις αντιδρασεις του ξενου.
-'Θελω να γνωριζεις πως ολο αυτο' απαντησε ο ξενος μιμουμενος την ιδια κινηση 'ειναι πια προσωπικο απ'την στιγμη που εμπλεξες την κοπελα. Ακολουθω μονο τις εντολες που δινω ο ιδιος στον εαυτο μου κι αν κρινω απο τη δουλεια που πρεπει να κανω το μελλον σας ειναι θεαματικα δυσοιωνο. Για την ακριβεια, φροντισες να στερησεις καθε μελλον σ' οποιονδηποτε εδω οταν διεπραξες το λαθος που προανεφερα. Κανεις σας δεν θα βγει σημερα ζωντανος'.
Μεγαλα και παχια λογια ειχε ακουσει παμπολλες φορες στην ζωη του ο Μπρουνο, εξ' αλλου ηταν αναποσπαστο μερος της δουλειας που ειχε επιλεξει να κανει. Ομως αυτη ηταν η πρωτη φορα που οχι μονο ενοιωθε πως ο αντιπαλος τα εννοουσε αλλα ηταν ικανος να τα πραξει κιολας.
               ================================
Για τον Ντεννις τον Σκαντζοχειρο οι πορνες δεν ηταν κατι περισσοτερο απο μια ευκολη και σταθερη πηγη εσοδων, τουλαχιστον μια απο τις πολλες που ειχε. Ετσι ποτε δεν τις ειχε δει σαν κατι διαφορετικο κι ουτε σκοπευε ποτε. Η μια και μοναδικη εξαιρεση, που ηταν τελικα αναγκαια για να επιβεβαιωσει τον κανονα, ακουγε στο ονομα Τζουλυ Χαρισον. Γι αυτο οταν αποφασισε πως η Τζουλυ ηταν για προσωπικη του χρηση και μονο την σταματησε απο την δουλεια. Διχως να ειναι κατι το εξεζητημενο ειχε πιασει τον εαυτο του ν' απολαμβανει την παρεα της και να του εχει γινει σχεδον απαραιτητη. Μπορει ολοι οι αλλοι να ετρεμαν μπροστα του, να ειχαν ποτιστει μεχρι το μεδουλι απο τον φοβο του αλλα οχι η Τζουλυ. Αν και ο στοχος του ηταν να εμπνεει τρομο στο περιβαλλον του, γιατι μονο ετσι θα διατηρουσε τα κεκτημενα του, το μονο που ηθελε απο την Τζουλυ ηταν να τον σεβεται για τον αντρα που ηταν, εστω κι αν ηξερε πως δεν ηταν τιποτα αλλο απο ενα ρεμαλι που δρουσε στις σκοτεινες πτυχες του υποκοσμου. Η μονη γυναικα που ειχε νοημα γι αυτον ηταν η Τζουλυ Χαρισον.
                       ==========================
-'Ηρεμησε μωρο μου' ειπε με μια βαθια, αισθησιακη φωνη ενω ταυτοχρονα γεμιζε ενα ποτηρι με κονιακ που ειχε αποδεκτη τον Ντεννις. 'Ολα θα πανε μια χαρα'. 
Ο Ντεννις την παρακολουθησε να τον πλησιαζει, να του δινει το ποτηρι και μετα να καθεται στα γονατα του φορωντας μονο μια μισανοιχτη ρομπα που αδυνατουσε να κρυψει τα πλουσια σωματικα της προσοντα. Ηπιε το κονιακ μονορουφι και η Τζουλυ το ξαναγεμισε.
-'Θελω να τελειωνω μια ωρα αρχητερα με τον σπανιολο' ειπε. 'Δεν θελω ν' αρχισουν να μπαινουν ιδεες σε διαφορους πως μαλακωσα η δεν μπορω να χειριστω τις δουλειες μου'.
Η Τζουλυ καθισε μπροστα στην μεγαλη πολυθρονα που ηταν θρονιασμενος ο Ντεννις.
-'Εισαι μεσα στην ενταση, πρεπει να χαλαρωσεις λιγο' ειπε χαμογελωντας. 'Και ξερω εναν τροπο που ποτε δεν αποτυγχανει με σενα' συμπληρωσε αφηνοντας υπονοουμενα να αιωρουνται.
Ο Ντεννις την ειδε να τον απαλασσει απο το παντελονι του με μια ταχυδακτυλουργικη κινηση και ενοιωσε την ανασα του να βαραινει αποτομα. Η Τζουλυ του εριξε μια κλεφτη ματια γεματη υποσχεσεις και χωθηκε σαν την γατα αναμεσα στα ποδια του. 
                   =============================
Ακομα κι αν ζουσαν τελικα οι δυο πρωτοι που επιτεθηκαν παλι δεν θα ειχαν πολλα να διηγηθουν αφου ουσιαστικα δεν καταλαβαν καν τι τους συνεβη. Ο ξενος γλυστρησε αναμεσα τους σαν σκια και για κλασματα του δευτερολεπτου το μονο στοιχειο που αποδεικνυε πως ειχαν ερθει σ' επαφη ηταν το αιμα που εσταζε απο τις δυο ακρες των λεπιδων που κρατουσε στα χερια του. Αδιαφορωντας πια για την υπαρξη τους ηξερε πως επεφταν πισω του νεκροι ενω τα ματια του ειχαν προσηλωθει στους υπολοιπους. Οι επομενοι τρεις  που δοκιμασαν μια συνδυασμενη επιθεση μοιραζονταν τον ιδιο ενθουσιασμο με τους προηγουμενους, απλα αυτο που μολις ειχαν γινει μαρτυρες τους εκανε λιγο πιο προσεκτικους και τους προσθεσε μερικα δευτερολεπτα ζωης ακομα. Ομως το τελικο αποτελεσμα δεν αλλαξε και τωρα γευονταν τον αιωνιο υπνο απαλλαγμενοι πια απο καθε σκοτουρα μιας ζωης που μολις ειχαν απωλεσει.
Ουτε η δευτερη ομαδα κρουσης σταθηκε ικανη να συγκινησει τον ξενο που τωρα ειχε καρφωσει το βλεμμα του σ' εναν ανησυχο Μπρουνο Πετσαι.
                      ========================
Βλεποντας την διστακτικοτητα των υπολοιπων να κινηθουν εναντιον του το επραξε ο ιδιος. Αποφευγοντας δυνατα, στοχευμενα μα ουσιαστικα αστοχα χτυπηματα συνεχισε να θεριζει τους αντιπαλους του με μοναδικο στοχο να σκορπισει τον θανατο. Δεν θ' αφηνε τραυματιες και θα εκλεινε τ' αυτια του σε ικεσιες και παρακαλια για μεγαλοψυχια και λυπηση. 
Λαιμοι κοβονταν πριν ανοιγοκλεισουν βλεφαρα, θανατηφορα χτυπηματα σε ηλιακα πλεγματα μοιραζονταν πλουσιοπαροχα, καρδιες που λειτουργουσαν χρονια διχως προβλημα σταματουσαν τους χτυπους τους, σκληροτραχηλα κεφαλια ανοιγαν σαν ωριμα φρουτα.
Κοιταξε τους τρεις τελευταιους που ειχαν σχηματισει μια ανθρωπινη ασπιδα μπροστα απο τον επικεφαλης τους και ορμησε κατα πανω τους. Απεφυγε ενα υπουλο χτυπημα με μαχαιρι και ανταπεδωσε καρφωνοντας το δικο του στην κατω μερια του σαγονιου του αντιπαλου του ενω παραλληλα ο δεξιος του αγκωνας επεφτε σαν εμβολο στην μυτη του δευτερου. Η ανακλαστικη κινηση να καλυψει την αιμορραγουσα μυτη του με τα χερια του αφησε κενο τον θωρακα του δινοντας πλουσιο πεδιο στο αλλο στιλετο του που καρφωθηκε στην καρδια του αντρα.
                    ==============================
Αδιαφορησε βλεποντας τον τελευταιο που εστεκε αναμεσα σ' αυτον και τον Μπρουνο να το βαζει στα ποδια σαν να τον κυνηγουσαν ολοι οι δαιμονες της κολασης. Τωρα ειχαν μεινει οι δυο τους. Αφησε τον Μπρουνο να κανει την πρωτη κινηση κι ενιωσε το υφασμα της καπας του να χωριζει στα δυο. Με μια κινηση τον αφοπλισε και η γροθια του τον εστειλε να σωριαστει στο εδαφος. Σταθηκε απο πανω του, σαν αγγελος θανατου, με τα στιλετα να σταζουν συνεχως αιμα.
-'Δωσε μου ενα ονομα και μια διευθυνση και θα φυγεις ζωντανος' ειπε.
Ο Μπρουνο χαμογελασε και σκουπισε με την αναστροφη της παλαμης του το αιμα απο την ακρη του στοματος του. Κουνησε αρνητικα το κεφαλι του.
-'Θα πεθανουν πολλοι, ισως και αθωοι' ειπε ο ξενος.
-'Φινλευ Ντραξτερ, Αιμπροντ 22' απαντησε ο Μπρουνο κοιταζοντας τον επιμονα.
-'Μονο οσοι το αξιζουν, οχι οι αθωοι, στο υποσχομαι' απαντησε ο ξενος.
Την ωρα που τα δυο στιλετα μπηγονταν ταυτοχρονα στην καρδια του Μπρουνο Πετσαι ο ξενος μπορουσε να ορκιστει πως ειχε χαμογελασει ενω η ζωη εβγαινε απο μεσα του.

  ΜΙΑ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ



                      ΚΕΦΑΛΑΙΟ 71






Ο χρονος στερευε σιγα σιγα και τον ενοιωθε πια σαν μια θηλια που σταδιακα εσφιγγε γυρω απο το λαιμο του. Ηταν ηδη αρκετη ωρα στο διαμερισμα του αντρα που ειχε ακολουθησει απο την 'Μελαγχολικη Οξια' μα τιποτα δεν εδειχνε πως θα επεστρεφε συντομα. Ειχε ακομα μιση ωρα για ξοδεμα μα μετα θα επρεπε να φυγει για την αποβαθρα αν ηθελε να προλαβει ζωντανη την αρχαιολογο. Το γεγονος αυτο ειχε περιπλεξει τα πραγματα ουσιαστικα αλλοιωνοντας του το αρχικο σχεδιο που ειχε εκπονησει. Συνειδητοποιουσε πια πως ο στοχος του ειχε αγορασει χρονο απο το πουθενα παρατεινοντας ετσι την παραμονη του αναμεσα στους ζωντανους κατα μερικες ωρες και αυτο του προκαλουσε μια δυσφορια. Εριξε μια τελευταια ματια στο διαμερισμα και σηκωθηκε για να φυγει. Εκλεισε την πορτα πισω του, κατεβηκε την κεντρικη σκαλα και βγηκε στο δρομο. Τετοια ωρα δεν κυκλοφορουσε ψυχη. Προχωρησε προς μια αμαξα που ηταν σταθμευμενη απεναντι, μπηκε μεσα και εδωσε οδηγιες στον αγουροξυπνημενο οδηγο για το που ηθελε να παει. Μετα απο δυομιση σχεδον αιωνες θα ξανασυναντουσε τον παλιο του εφιαλτη.
                       ===========================
Ο Μπλανκο Αμαριγιο αποχωρησε διακριτικα απο το τραπεζι και την παμπ αφηνοντας μονους τον δημοσιογραφο με την Νταιανα Μεισον. Ειχε ενα κακο προαισθημα για το τι θ' ακουγε ο φιλος του μα δεν μπορουσε να κανει κατι γι αυτο. Προς στιγμην σκεφτηκε να παει στο δωματιο της Λουσυ μα αλλαξε αμεσα γνωμη. Σταματησε στην πρωτη πλατεια που βρεθηκε μπροστα του κι εκατσε σ' ενα παγκακι. Επρεπε να βαλει με καποιο τροπο ταξη στις συγκεχυμενες σκεψεις του. Αυτο που ειχε συμβει με την Λουσυ το ηξερε βαθια μεσα του πως καποια στιγμη θα συνεβαινε, αυτο που δεν ηξερε ηταν το τι θα επακολουθουσε μετα. Η φιγουρα της Μορενα μπορει πια να ηταν αχνη και μακρινη αλλα ενοιωθε ακομα πραγματα για κεινην. Ηταν σωστο να μπλεξει με την Λουσυ οταν ακομα το μυαλο του τριγυρνουσε σε δαυτην ? 
Ο δροσερος αερας εκανε οτι μπορουσε ν' αλαφρυνει το βαρυ του κεφαλι μα δεν ηταν αρκετο.
Εδω και πολυ καιρο ο σπανιολος επρεπε να παρει αποφασεις που ποτε δεν ειχε χρειαστει να κανει και το χειροτερο ηταν πως επρεπε να το κανει ξεμεθυστος.
                     ==============================
Η Αννι Τσαπμαν ειχε  αρχισει  να συνερχεται απο τον καυγα της περασμενης βδομαδας με την Ελιζα Κουπερ κι αυτο σημαινε πως επρεπε και παλι απαραιτητως να βγει για δουλεια. Ο τσακωμος αναμεσα στις δυο γυναικες εξ' αιτιας του Χαρρυ ηταν τοσο εντονος που για καμποσες μερες και οι δυο παρεμεναν κλινηρης μεχρι ν' ανακαμψουν. Ομως τα πραγματα ειχαν ζορισει πολυ πια την Αννι. Τα χρηματα απο τον πρωην αντρα της ειχαν σταματησει να ερχονται εδω και αρκετο καιρο και οι βιοποριστικες της αναγκες δεν ειχαν μειωθει καθολου. Ετσι εκεινο το Σαββατο, 7 Σεπτεμβριου, ειχε βγει ξανα στους δρομους σε αναζητηση πελατη.
Ειχε ηδη καποια χρηματα στην τσεπη της μα ηξερε πως δεν εφταναν. Γι αυτο, μολις ειδε τον αντρα με το καπελο και το μαυρο παλτο να την πλησιαζει πιστεψε πως αυτο θα ηταν ενα καλο βραδυ. Τα ματια της αστραψαν στο θεαμα των κερματων που ειχαν πλημμυρισει την παλαμη του και η συμφωνια εκλεισε σε χρονο μηδεν. Το μονο που εμενε ηταν να μεταβουν στο σημειο που επρεπε για την ολοκληρωση της δοσοληψιας. 
                 ============================
Εκει που τον πηγε, στο πισω μερος της Χανμπερι Στριτ, ζουσε κοσμος. Για την ακριβεια πανω απο δεκαεξι ατομα ζουσαν εκει, ομως κανεις τους δεν ειδε ποτε τιποτα. Στο μυαλο του ολα ηταν μεθοδικα σχεδιασμενα κι οργανωμενα. Για την ηλικια της η πορνη που ειχε επιλεξει στεκοταν μια χαρα μα αυτο ηταν το τελευταιο πραγμα που τον ενδιεφερε. Γι αλλο λογο βρισκοταν εκει και δεν σκοπευε ν' αφησει μικρολεπτομερειες, οπως η υπαρξη κοσμου που βρισκοταν διπλα τους ακριβως να τον επηρεασει ως προς την εκτελεση του σχεδιου του.
Ο αιφνιδιασμος ηταν το μεγαλο του οπλο και ηξερε πως να το χρησιμοποιησει καταλληλα.
Κοιταξε το αναισθητο σωμα της γυναικας που κειτονταν στο δρομο κι εριξε μια ενδελεχη ματια τριγυρω. Δεν υπηρχε ψυχη. Εβγαλε απο την μεσα μερια του παλτου του ενα νυστερι, τοσο καλα γυαλισμενο, που σχεδον μπορεσε να δει την αρρωστημενη λαμψη των ματιων του ν' αντανακλαει πανω του. Μετα εσκυψε με αδημονια πανω της.
Μερικα λεπτα αργοτερα ειχε εξαφανιστει μεσα στο σκοταδι σαν να μην ειχε υπαρξει ποτε.
                 ===========================
Περιμεναν υπομονετικα εχοντας παντα το βλεμμα και την προσοχη τους εστιασμενα πανω τους. Δεν μπορουσαν να καταλαβουν ποιοι ηταν και τι γυρευαν εκει μα τους δημιουργουσαν προβλημα στην εκτελεση του σχεδιου τους. Μετα ξαφνικα τους ειδαν ν' απομακρυνονται σαν να ειχαν λαβει καποια αορατη εντολη. Σιγουρευτηκαν πως ειχαν μεινει πια μονοι και οπλιστηκαν με υπομονη περιμενοντας την ελευση του σπανιολου.
Ο Σραπ ηθελε να ξεμπερδευουν μια ωρα αρχητερα με το θεμα γιατι εξακολουθουσε να νοιωθει αβολα με την παρουσια των Διδυμων. Απο την μερια τους και οι δυο ηταν απολυτα αταραχες με το βλεμμα στραμμενο στην εισοδο του σπιτιου του εμενε ο Μπλανκο.
Ο Σραπ ειχε παρευρεθει σε καποια απο τα κατορθωματα τους, για καποια αλλα απλως ειχε ακουσει. Κρινοντας απο αυτα που ειχε ζησει προσωπικα ουδολως αμφεβαλλε για την γνησιοτητα ολων των αλλων που ακουγονταν σαν φημη για τα επιτευγματα τους. Ξαφνικα ενοιωσε ανακουφιση που βρισκονταν στο ιδιο στρατοπεδο.
                        ==========================
Ο Μπρουνο Πετσαι επιασε τον εαυτο του ν' αναρωτιεται για πραγματα που δεν τον αφορουσαν και που ποτε δεν θα λαμβανε απαντησεις ενω παραλληλα πιστοποιουσε πως το ρολοι του εδειχνε 4. Ποιος ηταν αυτος ο αντρας ? Γιατι ειχε κινητοποιηθει ολοκληρο το τοπικο παραρτημα του ταγματος στο Λονδινο γι αυτον ? Ποιο μυστικο εκρυβε που επρεπε παση θυσια να πεθανει μαζι του ? Κουνησε το κεφαλι του προσπαθωντας ν' απαλλαγει απ' ολες αυτες τις αχρειαστες ερωτησεις. Η δουλεια του ηταν συγκεκριμενη, μια και μονο κι επρεπε να την κανει καλα. Ειδε την φιγουρα του αντρα στο βαθος να εμφανιζεται απο το πουθενα.
Εβλεπε πεντε ατομα απεναντι του μα κανενα σημαδι απο την Μορενα. Σιγουρα υπηρχαν κι αλλοι τριγυρω, αθεατοι, καλα κρυμμενοι που θα εμφανιζονταν την καταλληλη στιγμη.
Κουνησε τους ωμους αδιαφορα. Αδιαφορουσε για το ποσοι ηταν. Τα πραγματα ειχαν αλλαξει δραματικα απο την τελευταια φορα που ειχε βρεθει απεναντι σε Ιησουιτες. Τοτε ο κυβος εσκεμμενα τον ειχε εγκαταλειψει, τωρα τον ενοιωθε πιο δικο του απο ποτε.
                       ========================
-'Εισαι καλα' ? ρωτησε η Νταιανα Μεισον. 'Περασα απο το σπιτι και την εφημεριδα κι αφου δεν σε βρηκα εκει φανταστηκα πως θα ησουν εδω'.
-'Σωστα μαντεψες' εκανε ο Γουες. 'Τι συμβαινει Νταιανα, γιατι μ' εψαχνες' ?
-'Ειναι κατι που ηθελα να σου το πω προσωπικα' ειπε η κοπελα νοιωθωντας ελαφρα αβολα. 'Δεν θα ηθελα να το μαθεις απο αλλον, τυχαια, καποια στιγμη'.
-'Ωραια' απαντησε ο Γουες 'τι ειναι αυτο που πρεπει να μαθω λοιπον' ?
-'Θα σε πειραζε να παραγγειλω κατι να πιω πρωτα' ? ρωτησε η κοπελα.
Ο δημοσιογραφος εκανε μια κινηση σαν να ελεγε πως δεν ειχε απολυτως κανενα προβλημα. Εκανε μια κινηση προς την Σιρλευ που ετρεξε αμεσως στο τραπεζι τους. Σε λιγα λεπτα ενα μεγαλο ποτηρι μπυρα βρισκοταν ακουμπισμενο μπροστα στην Νταιανα. Η τελευταια ηπιε μια γερη γουλια, μεγαλυτερη απο τα συνηθισμενα της και αυτο της εφερε μια υποψια δακρυων στα ματια. Αφησε το ποτηρι κατω και κοιταξε τον Γουες στα ματια.
                 ============================
-'Οπως καταλαβαινεις' αρχισε 'τα πραγματα μεταξυ μας πηραν εναν δρομο που δεν γυριζει πισω. 'Θα ηταν ασκοπο, σχεδον καταστροφικο, και για τους δυο μας αν συνεχιζαμε κατω απο τετοιες συνθηκες. Παρ' ολα αυτα, δεν ξερω για σενα, εγω εχω επηρεαστει αρκετα. Το Λονδινο ειναι μικρο, τοσο μικρο που οι πιθανοτητες να συναντηθουμε ξανα η ακομα και το να μαθαινω πραγματα για σενα θα με βαζει διαρκως στην αμφιβολια για το ορθον της αποφασης μου. Γι αυτο ηρθα σημερα Γουες, για να σου πω πως φευγω απο το Λονδινο. Για παντα'.
Ακομα και να του εκανε καποια αισθηση αυτη δεν φανηκε πουθενα. Εξακολουθουσε να την παρατηρει αμιλητος περιμενοντας να ολοκληρωσει οτι ειχε να πει. Την ειδε να πινει αλλη μια γενναια γουλια απο την μπυρα της διχως τις προηγουμενες παρενεργειες αυτη τη φορα.
-'Συνεχισε' ειπε ο Γουες με μια ηρεμια στην φωνη που εξεπληξε και τον ιδιο.
Η Νταιανα εριξε μια ματια αριστερα και δεξια σαν να φοβοταν πως χιλιαδες αυτια περιμεναν με ανυπομονησια την συνεχεια των λογων της. Ειδε πως ουδεις ενδιαφεροταν.  
                       =========================
-'Οπως ξερεις ο θειος μου ο Μαλκολμ, ο αδελφος του πατερα μου, ειναι υψηλοβαθμος αξιωματικος της βασιλικης φρουρας στην Ινδια, στην πολη Τζοντχπουρ. Επανειλλημενα μου ειχε γραψει να παω να τον βρω μα ποτε δεν το θεωρησα επιλογη η λυση. Με τις διασυνδεσεις του θα μου εβρισκε δουλεια σαν δασκαλα αγγλικων και μ' αυτον τον τροπο δεν θα ειχα βιοποριστικο προβλημα. Μετα απ' ολα οσα εχουν συμβει η λυση της Ινδιας μου φαινεται πλεον ενδεδειγμενη. Χρειαζομαι χρονο να βαλω σε ταξεις τις σκεψεις μου, να δω την ζωη μου απο δω και περα. Δεν ξερω αν θα ειναι καλυτερα η χειροτερα μα ο μονος τροπος για να το μαθω ειναι να το πραγματοποιησω. Πιστευω πως θα ειναι προς οφελος μου το οτι δεν θα ξερω κανεναν εκει, πλην του θειου μου, κι οτι κανεις δεν θα ξερει εμενα. Ξερω' ειπε χαμογελωντας με μια ελαφρια πικρα να στολιζει τη φωνη της 'πως ξεκιναω απο την αρχη, απο το μηδεν μα βαθια μεσα μου νοιωθω πως ειναι οτι πιο σωστο μπορω να πραξω αυτη τη στιγμη. Εξ' αλλου' συνεχισε σε μια προσπαθεια να ελαφρυνει το κλιμα 'το μπουχτισα το Λονδινο κι αυτο εμενα'.
                                   ===========================
-'Εχεις παρει τις αποφασεις σου' ειπε μετα απο μια συντομη βουβαμαρα ο Γουες. 'Δεν ηρθες εδω αποψε για να τις συζητησεις, ηρθες για να τις ανακοινωσεις. Εκτιμω το γεγονος πως ηθελες να ξερω τι μελλει γενεσθαι απο σενα την ιδια κι οχι απο καποιον τυχαιο τριτο. Ειναι κατι που το εκτιμω, να το ξερεις. Καταλαβαινεις πως δεν εχω να πω η να παρατηρησω κατι σε ολα οσα μου ειπες.Ευχομαι μονο το Τζοντχπουρ να ειναι η τελευταια και οριστικη σου σταση γιατι αν χρειαστει να την ξανακοπανησεις, οπως κανεις τωρα, δεν ξερω τι αλλες εναλλακτικες θα εχεις για να πας. Μακαρι να βρεις αυτο που ψαχνεις εκει που θα πας, θα ηταν πραγματι λυπηρο ν' αλλαξεις τη ζωη σου και να μην εχεις το προσδοκωμενο αποτελεσμα. Καλο ταξιδι σου ευχομαι και καλη διαμονη' ειπε και σηκωθηκε αργα απο το τραπεζι. 'Θα μου επιτρεψεις φανταζομαι αυτην την μπυρα να την πληρωσω εγω' συμπληρωσε.
Η Νταιανα τον ειδε να ξεμακραινει απο το τραπεζι, να πετα μερικα κερματα στον παγκο της Μολλυ και μετα ν' ανοιγει την πορτα και να χανεται πισω της.

  ΜΙΑ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ



                     ΚΕΦΑΛΑΙΟ 70





Η Μολλυ Πλεζανς, ο Λιο Ρομπινσον και η Σιρλευ Ντιξον δεν πιστευαν στα ματια τους. Δεν ηταν που εβλεπαν μετα απο τοσο καιρο τον σπανιολο νηφαλιο αλλα τ' οτι ζητησε μονο μια μπυρα και σταματησε εκει ηταν πραγματικα πρωτογνωρο. Ολοι τους παρατηρησαν τις μικρες εστω, μα αλλαγες που υπηρχαν πανω του. Τα ματια του ηταν πιο καθαρα, το χαμογελο του εκανε συχνοτερες εμφανισεις και μυριζε. Μυριζε ομορφα, σαν καποιος να τον ειχε πασπαλισει με καποιο αγνωστο αρωμα που ειχε ποτισει την επιδερμιδα του. Η Μολλυ ηθελε να μαθει λεπτομερειες μα η εισοδος του Γουες ΜακΓκιντι την προλαβε, ετσι περιοριστηκε απλα στο να του σερβιρει κι εκεινου μια μπυρα και να παρακολουθει απο αποσταση.
-'Αλλος ανθρωπος εγινες' ειπε ο δημοσιογραφος. 'Τρεις μερες εχω να σε δω και φαινεται να πηγαινεις απο το καλο στο καλυτερο. Εχεις νεα να μου πεις' ?
-'Ναι, αρκετα' αποκριθηκε ο Μπλανκο 'μα πες μου πρωτα τα δικα σου'.
Το προσωπο του δημοσιογραφου σκοτεινιασε ελαφρα.
                    =============================
-'Ξερεις, η συνεντευξη της Εμιλυ εβαλε το αρθρο μου στην πρωτη σελιδα. Τωρα πια απεκτησα καποιο κυρος στην εφημεριδα και το σημαντικοτερο, μου ανεθεσαν αποκλειστικα την ιστορια των φονων. Κανω βηματα προοδου αλλα μονο εκει δυστυχως'.
-'Τι εγινε με την Νταιανα' ? ρωτησε ο Μπλανκο.
-'Οπως σου ειπα μενει στην αδελφη της. Δοκιμασα να επικοινωνησω μαζι της μα αρνηθηκε κατηγορηματικα. Ξερεις, δεν την κατηγορω για οτι εκανε, απορω μαλιστα πως δεν το ειχε κανει νωριτερα. Τελος παντων, φαινεται πως δεν μπορω να τα εχω ολα'.
-'Κανεις δεν τα εχει ολα' ακουστηκε μια φωνη απο διπλα. Οι δυο αντρες στραφηκαν προς το μερος που ακουστηκε η φωνη.
-'Ελα σενιορ, καθισε μαζι μας' ειπε ο Μπλανκο ενω ταυτοχρονα εξηγουσε στον Γουες.
-'Ειναι ο ανθρωπος που βοηθησε την Λουσυ οταν της επιτεθηκε ο Σραπ' ειπε.
-'Ο Σραπ ? Εισαι τελειως τρελος ? Εχεις ακομα δοσοληψιες με τον Ντεννις ? εκανε ο Γουες.
                    ============================
Ο ξενος τους κοιταξε απορημενος και ο Γουες ανελαβε να του εξηγησει.
-'Οταν πρωτοηρθε στο Γουαιτσαπελ ο Μπλανκο ηταν αδεκαρος και δεν γνωριζε κανεναν. Ο μονος που δεχτηκε να τον βοηθησει οικονομικα ηταν ο Ντεννις ο Σκατζοχειρος, ενα καθαρμα που ζει απο την εκμεταλλευση των αλλων. Πουλαει προστασια σε καποιες πορνες στο Ιστ Εντ οπως και σε αρκετους μαγαζατορες, ειναι μπλεγμενος σε λαθρεμποριο ποτων και δεχεται στοιχηματα για τους αγωνες ιπποδρομιας που τους στηνει ο ιδιος'.
Ο Μπλανκο εκανε μια κινηση σαν να ελεγε πως θα συνεχιζε ο ιδιος απο κει και μετα.
-'Εμπλεξα με τα στοιχηματα και βρεθηκε να του χρωσταω υπερογκα ποσα. Ομως δεν μου τα ζηταγε αν τον προμηθευα με πληροφοριες που ακουγα και μαθαινα απο τον ομιλο αρχαιολογων που εχω ενταχθει. Πολλες ηταν αχρηστες, αλλες ομως ηταν σκετο χρυσορυχειο. Τωρα τελευταια, στην κατασταση που ημουνα, δεν ειχα δυνατοτητα να μαθω για κατι συγκεκριμενο που μου ζητουσε και εξωθησε τα πραγματα στ' ακρα'.
               =============================
-'Αρα ο τυπος που επιτεθηκε στη Λουσυ'...
...-'Ηταν εκει για μενα' συνεχισε την φραση του ξενου ο Μπλανκο. 'Ο Ντεννις τον εστειλε να με προειδοποιησει, εγω ελειπα και βρηκε ευκαιρια να χτυπησει την Λουσυ'.
-'Και τι πληροφορια ακριβως σου εχει ζητησει' ? ρωτησε ο ξενος.
-'Εδω και λιγες βδομαδες εχει ξεκινησει ενα πρωταθλημα σ' ενα καινουριο σπορ, το ποδοσφαιρο. Ο Ντεννις το ξερει και θελει να ξερει λεπτομερειες για τις ομαδες'.
-'Για να μπορει να ειναι ο πρωτος που θα οργανωσει παρανομα στοιχηματα' ειπε ο Γουες.
-'Καταλαβα' εκανε ο ξενος και ξαφνικα σωπησε. Τα παντα εχασαν το οποιο ενδιαφερον παρουσιαζαν καθως ενοιωσε τον κυβο στον κορφο του οχι μονο να ζωντανευει αλλα να ουρλιαζει σιωπηλα προσπαθωντας να του τραβηξει την προσοχη. Εριξε μια ματια στον αντρα που μολις ειχε μπει μεσα και ειχε παει προς το μπαρ. Τον ειδε να παραγγελνει μια μπυρα, να την πινει μονορουφι, να πληρωνει και μετα να φευγει βιαστικα απο την παμπ.
                      ==========================
-'Θα σας δω καποια στιγμη αργοτερα' ειπε ο ξενος και σηκωθηκε αποτομα απο την καρεκλα του. Ο Μπλανκο με τον Γουες δεν προλαβαν να πουν κουβεντα, εμειναν απλα να τον βλεπουν ν' απομακρυνεται μεχρι που βγηκε απο την παμπ. 
Τον ακολουθησε περιπου για ενα τεταρτο μεχρι που τον ειδε να χωνεται σε μια τρωγλη. Σημειωσε με το μυαλο του το σημειο και στραφηκε προς την πρωτη αμαξα που ειδε μπροστα του δινοντας στον οδηγο την διεθυνση του ξενοδοχειου του.
Αυτος ηταν λοιπον ο επομενος κρικος στην αλυσιδα της αποστολης του. Αγνοησε τις παραλληλες απειλες και παρακαλια του κυβου για αμεση δραση επιλεγοντας να κινηθει πιο σοφα κι οργανωμενα. Ολη η αστυνομικη δυναμη του Λονδινου ηταν στο ποδι, ψαχνοντας σπιτι σπιτι για στοιχεια και ιχνη του δολοφονου των ιεροδουλων, μια λανθασμενη κινηση εκ μερους του μπορουσε να τον βαλει σε αχρειαστους μπελαδες. Οταν εφτασε στο ξενοδοχειο ο υπαλληλος του εδωσε ενα σφραγισμενο φακελο μ' ενα γραμμα μεσα.
                    ==========================
Τσαλακωσε με δυναμη το γραμμα και το πεταξε με δυναμη στον αντικρινο τοιχο. Τι ανοητος που ηταν ! Ειχε υποτιμησει τους Ιησουιτες και τωρα το πληρωνε. Ξαναμαζεψε το γραμμα και διαβασε αλλη μια φορα την μοναδικη αραδα που υπηρχε εκει.
'Αποβαθρα 24. Μονος σου. Στις 4 το πρωι αλλιως η κοπελα πεθαινει'.
Κοιταξε το μεγαλο ρολοι στον τοιχο που εδειχνε 10. Ολο αυτο το απροοπτο του ανετρεπε τα σχεδια. Επρεπε να παει πιο νωρις να κατασκοπευσει το θυμα του και να βρισκεται στις 4 στο σημειο που ειχε ορισει το ταγμα. Ειχε ακριβως χρονο να τσιμπησει κατι, να ξεκουραστει για λιγο και μετα να φυγει. Αναρωτηθηκε τι θα τον περιμενε και αν η Μορενα θα ηταν ζωντανη.
Ενα σκληρο, σχεδον απανθρωπο χαμογελο χαραχτηκε στα χειλη του. Ηταν καιρος να ξεμπερδευει μαζι τους, εστω και μετα απο 250 χρονια. Αν ομως ειχαν πειραξει την Μορενα...
Οι βλασφημες και ανιερες σκεψεις που κατεκλυσαν το κεφαλι του του προσθεσαν μια εσωτερικη δυναμη που ειχε αναβλυσει απο αγνωστη πηγη. Το πρωι θα ξεκαθαριζαν ολα.
                  ===============================
-'Τι θελει αυτος ο τυπος απο σενα' ? ρωτησε ο Γουες. 'Κατι πανω του δεν μου αρεσει'.
-'Μην ανησυχεις' απαντησε ο Μπλανκο 'ειναι γνωστος της Μορενα. Ηρθε στο Λονδινο γιατι του ειπε πως εγω μπορω να τον βοηθησω σε κατι που ακομα δεν ξερω τι ειναι'.
-'Η Μορενα' ? Τι διαβολο...Νομιζα πως αυτη η ιστορια ειχε τελειωσει οριστικα'.
-'Ηρεμησε Γουες, δεν προκειται να γινει κατι, εξ' αλλου τωρα αυτη βρισκεται στην Αιγυπτο'.
-'Ακου Μπλανκο, αρκετα υπεφερες εξ' αιτιας της. Σε ειδα να γινεται κουρελι, αλκοολικος σχεδον, μονο με την αναμνηση της, που πας να μπλεξεις τωρα παλι' ?
-'Σου ειπα, δεν μπλεκω πουθενα, μια μικρη εξυπηρετηση κανω. Αν ηξερες τι εχει συμβει αυτες τις μερες που δεν εχουμε συναντηθει ειμαι σιγουρος πως δεν θ' ανησυχουσες για την Μορενα'.
Ο Γουες πηγε να πει κατι αλλα τον σταματησε η γυναικεια φιγουρα που στεκοταν στην ακρη του μπαρ και τον κοιταγε επιμονα. Στην προσπαθεια του να σηκωθει οσο πιο γρηγορα μπορουσε εσπρωξε προς τα πισω την καρεκλα του που επεσε με θορυβο στο πατωμα.
                     =========================
Ηξερε πως το αισθημα της παγωμαρας που ενοιωθε στην πλατη του δεν προκειται να εφευγε οσο οι Διδυμες εξακολουθουσαν να βαδιζουν σταθερα πισω του. Ελαχιστα γνωριζε γι αυτες οπως και ολοι οι υπολοιποι. Κλοουκ και Κειπ ηταν τα ονοματα τους και κανεις δεν γνωριζε απο που προερχονταν. Δουλευαν για τον Ντεννις τον Σκαντζοχειρο αλλα μονο σε επιλεκτες αποστολες που οι αλλοι αδυνατουσαν να φερουν σε περας. Δεν ειχαν αποτυχει ποτε και ηταν υπευθυνες για πολλα πτωματα που κατα καιρους ειχε φιλοξενησει ο Ταμεσης. Μπορει να βρισκονταν στην ιδια μερια μα ο Σραπ δεν τους ειχε καμια εμπιστοσυνη. Ηξερε πως οταν ο Ντεννις θα ηθελε καποτε να τον ξεφορτωθει θα εστελνε την Κλοουκ και την Κειπ. Η προσφατη αποτυχια του του ειχε κινησει υποψιες για το συγκεκριμενο σεναριο και οση ωρα βαδιζαν για το σπιτι του ισπανου ο Σραπ, εχοντας τες στην πλατη του ενοιωθε εντελως αβολα.
Πηγε να διασχισει το δρομο οταν το χερι της Κλοουκ τον σταματησε.
-'Περιμενε' ειπε με μια χαμηλη φωνη που επετεινε την παγωμαρα στην πλατη του. 
                   ========================
-'Ποιοι ειναι αυτοι εκει' ? ρωτησε με πανομοιοτυπη φωνη η Κειπ.
Ο Σραπ κουνησε τους ωμους σαν να ελεγε πως δεν ειχε ιδεα.
-'Οι δυο αστυνομικοι που ερχονται θα τους ελεγξουν' ειπε η Κλοουκ.
-'Ας περιμενουμε να δουμε τι θα γινει' συμπληρωσε η Κειπ και χωθηκαν και οι τρεις στις μαυρες σκιες των εξαθλιωμενων κτηριων.
Ο ελεγχος απεναντι δεν κρατησε πολυ. Δυο αστυνομικοι εναντιον πεντε δεν ειχαν ελπιδα. Μεσα σε δευτερολεπτα τα οργανα του νομου κειτονταν αναισθητα στο πεζοδρομιο πριν καλα καλα συνειδητοποιησουν τι ειχε συμβει. Σαν μια καλοκουρδισμενη ομαδα οι πεντε φιγουρες τους κουβαλησαν στο διπλανο στενο και τους σκεπασαν κατω απο τα σκουπιδια που υπηρχαν. Μετα επεστρεψαν στην αρχικη τους θεση, κατω απο το κτιριο που εμενε ο ισπανος και για μερικα δευτερολεπτα μια μινι διαβουλευση εμοιαζε να παιρνει σαρκα και οστα. Ανοιξαν την πορτα και επετρεψαν στο σκοταδι να τους καταπιει.
                  =============================
-'Σιρλευ ελα λιγο που σε θελω' φωναξε η Μολλυ Πλεζανς.
-'Που θα την στειλεις παλι' ? ρωτησε δηθεν αγανακτισμενα ο Λιο.
-'Αυτο ειναι δικη μου δουλεια' απαντησε η Μολλυ την στιγμη που η κοπελα εμφανιζοταν.
-'Εχω μεσα ενα δεμα για την Λουσυ' ειπε 'αλλα δεν θα το πας εσυ. Σε λιγο ο σπανιολος θα φυγει για να παει στο σπιτι του. Θελω να τον περιμενεις απο κατω και να του το δωσεις'.
-'Γιατι ολη αυτη η φασαρια' ? εκανε γκρινιαζοντας ο Λιο.
-'Θα μαθεις οταν πρεπει Λιο' απαντησε η Μολλυ. 'Καταλαβες' ? εκανε παραλληλα στη Σιρλευ.
Η κοπελα κουνησε καταφατικα το κεφαλι της και εφυγε τρεχοντας για την κουζινα.
-'Μερικες φορες δεν σε καταλαβαινω' ειπε ο Λιο.
-'Δεν χρειαζεται' ειπε η Μολλυ. 'Και τωρα προσευχησου να μην εχουμε δραματα' συνεχισε.
-'Τι εννοεις' ? εκανε απορημενος ο Λιο Ρομπινσον.
-'Η Νταιανα Μεισον παει στο τραπεζι που καθεται ο Γουες με τον Μπλανκο' απαντησε η Μολλυ.

  ΜΙΑ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ




                      ΚΕΦΑΛΑΙΟ 69






Ηταν αρκετος ο καιρος που εμεναν και οι δυο σε αντικρυστα δωματια με μονο διαχωριστικο αναμεσα τους εναν βρωμικο διαδρομο. Ο καθενας στις εγνοιες του, τα προβληματα του, την καθημερινη παλη για επιβιωση σε μια απο τις πλεον υποβαθμισμενες κι επικινδυνες συνοικιες του Λονδινου. Σαν γειτονες ειχαν αλληλοβοηθηθει παμπολλες φορες μα για εναν περιεργο λογο ποτε δεν ειχε υπαρξει κατι περισσοτερο μεταξυ τους. Ενας υποβοσκων ερωτισμος παντα πλανιοταν στον αερα μα ποτε δεν ειχε μετασχηματιστει η μεταβληθει σε κατι αλλο μολονοτι ευκαιριες η συγκυριες ειχαν υπαρξει κατα καιρους αρκετες. Λιγο η δουλεια της Λουσυ, λιγο η προσκολληση του Μπλανκο στο παρελθον, οτι καταφερνε ενιοτε να ερθει στην επιφανεια ξεθυμαινε και χανοταν πριν ακομα αποκτησει υποσταση. Ομως, οπως οταν καποιος θελει ν' αναψει μια πυρκαγια τεραστιων διαστασεων κι εχει συγκεντρωσει τα ξυλα και το υλικο για καψιμο, αυτο που θα πυροδοτησει την εναρξη δεν ειναι απαραιτητα κατι μεγαλο η δυσευρετο, ενα μικρο σπιρτο αρκει. Αυτο το σπιρτο ειχε βρεθει και μολις ειχε αναψει.
                   ==============================
Αυτο το πρωτο, παρατεταμενο φιλι, εμοιαζε να μην ειχε τελειωμο. Εκρυβε μεσα του μυχιες σκεψεις, επιθυμιες κι ονειρωξεις συσσωρευμενες για πολυ καιρο που ειχαν καταφερει να βρουν διεξοδο στην επιφανεια και να εκφραστουν. Αυτος που το διεκοψε στιγμιαια ηταν ο Μπλανκο.
Εσπρωξε με τα χερια του απαλα το κεφαλι της πισω και για ενα κλασμα του δευτερολεπτου επικεντρωθηκε στο προσωπο της σαν να ηθελε να επιβεβαιωσει το ποια ηταν εκει, μαζι του που ανταποκρινοταν με τοση ενταση στο παθος της στιγμης. Την τραβηξε και παλι αποτομα πανω του και χανοντας καθε αισθηση του χωρου και του χρονου βρεθηκαν και οι δυο στο πατωμα.
Αδημονουντα χερια προσπαθουσαν μεσα στην ερωτικη θολουρα που τους ειχε συνεπαρει ν' αποδεσμευσουν ο ενας τον αλλο απο τα ρουχα που φορουσαν κι αυτο επιτευχθηκε δευτερολεπτα μετα εστω και κατω απο το κρατος του απολυτου παροξυσμου. Τα ματια του διετρεξαν το γυμνο της κορμι, ενα κορμι που ειχε σχεδον ξαναδει ενα βημα πριν την απολυτη γυμνια. Ομως αυτο ηταν κατι τελειως διαφορετικο, κατι εντελως νεο.
              ============================
Το μεγαλο ταξιδι εξερευνησης καθε σπιθαμης του κορμιου της Λουσυ ξεκινησε απο την βαση του λαιμου της καθως η γλωσσα του Μπλανκο, συνεπικουρουμενη απο τα χειλη του φροντιζαν να δημιουργουν μικρα, υγρα, καυτα μονοπατακια διχως τελος. Οταν εφτασε στο στηθος της και το πηρε στο στομα του η κοπελα σπαρταρισε. Ενοιωσε το κορμι της να καμπυλωνει, να γινεται μια μικρη τοξωτη αψιδα με την πλατη της να μην ακουμπαει πια στο πατωμα. Παραλληλα τον τραβουσε ακομα πιο δυνατα, ακομα πιο πιεστικα στο στηθος της λες και φοβοταν πως μπορουσε εξαφνα να σταματουσε και να της στερουσε ολη την απολαυση. Οταν τον ενοιωσε να κατεβαινει προς τα κατω αργα και βασανιστικα, τον αρπαξε απο τα μαλλια σε μια υπερτατη προσπαθεια να τον κρατησει για λιγο ακομα στο υγρο απ' το στομα του στηθος της. Τα δαχτυλα της ανοιξαν αψυχα οταν ενοιωσε ενα νεο κυμα ηδονης να κανει την εμφανιση του αποτομα οσο ο Μπλανκο συνεχιζε να την γλειφει και να την φιλαει παντου στην διαδρομη του προς τα κατω.
Ξαφνικα δεν υπηρχε οξυγονο μεσα στο δωματιο για ν' αναπνευσει η Λουσυ. 
                         ==========================
Της ανοιξε τα ποδια και αρχισε να την φιλαει ξεκινωντας απο χαμηλα, στην εσωτερικη πλευρα του μηρου της και ανεβαινοντας αργα προς τα πανω. Εκανε το ιδιο με το αλλο ποδι αποφευγοντας να φτασει στον αντικειμενικο του στοχο που βρισκοταν ακριβως στη μεση. Οταν θεωρησε πως η προσμονη ειχε φτασει στο υψιστο σημειο ακουμπησε τη γλωσσα του στον τελικο του προορισμο. Τα μικρα βογγητα της Λουσυ μεγαλωσαν και συγχωνευτηκαν με ηδονικα μουγκρητα και ακαταληπτες, συγκεχυμενες, κοντες φρασεις που ο Μπλανκο αδυνατουσε να καταλαβει η να μεταφρασει επακριβως. Ισως ηταν αυτος ο λογος που ενοιωσε ξαφνικα τα ποδια της να κλεινουν και να κλειδωνουν γυρω απο το κεφαλι του σε μια αποπειρα της κοπελας να τον φυλακισει για παντα αναμεσα στα ποδια της. Το παραδοξο ηταν πως ενω εξαφνα ολοι οι αναπνευστικοι του ποροι σφραγισαν ο Μπλανκο ενοιωθε πως ο αερας δεν του ηταν απαραιτητος και συνεχιζε τα παιγνιδια με την γλωσσα και τα χειλη του ασταματητα.
Οταν αποτομα η κοπελα τραβηχτηκε τα πνευμονια του καλοσωρισαν τον φρεσκο αερα που επανεφεραν την ανασα του σε φυσιολογικα επιπεδα. 
                   =============================
Τωρα βρισκοταν απο πανω του και τον κοιταγε με ματια θολα. Για μια στιγμη ειχε την εντυπωση πως του χαμογελασε αλλα στην κατασταση που βρισκοταν τωρα και δρακους να εβλεπε στο ταβανι θα πιστευε πως ηταν αληθινοι. Η Λουσυ τον χαιδεψε απαλα με τα νυχια της στο στερνο αφηνοντας μικρες, κοκκινες, παραλληλες γραμμες να εμφανιζονται απ'οπου περνουσαν τα νυχια της και να εξαφανιζονται την αμεσως επομενη στιγμη. Διαβασε την επομενη κινηση της και προσπαθησε να την αποτρεψει προσπαθωντας να της πει πως δεν θα αντεχε ουτε λιγα δευτερολεπτα. Η φραση δεν εφτασε ποτε στο στομα του για να λεχθει, αντιθετως η εκφραση του προφανως της εδωσε το εναυσμα και την επιβεβαιωση πως αυτο ηταν που ηθελε.
Ο Μπλανκο βρεθηκε στο απολυτο χαος, να κολυμπαει σ' ενα σκοταδι ηδονης που διαρκως αυξανοταν. Ενα μακρινο, μικρο φως στο βαθος ερχοταν γοργα προς το μερος του φερνοντας μαζι του περισσοτερη λαμψη και ζεστη. Επεσε με ορμη πανω του και ενοιωσε πως ανατιναχθηκε μεσα απ' το εκτυφλωτικο αυτο φως.
                               ==========================
Η Λουσυ σηκωσε τα ματια της, τον κοιταξε απο το υψος της κοιλιας περιπου και χαμογελασε.
Μετα συρθηκε αργα προς τα πανω και με μια επιτακτικη κινηση τον κρατησε κατω οταν ο Μπλανκο προσπαθησε να σηκωθει. Δεν χρειαστηκε καν τα χερια της για να καθισει πανω του. Ηταν τοσο υγρη που τον ενοιωσε να γλυστρα μεσα της με την μεγαλυτερη ευκολια. Αν δεν ηταν η ιδια αυτοπτης μαρτυρας πως ειχε μολις τελειωσει θα πιστευε πως ηταν ακομα στην αρχη. Αυτο την εξιταρε ακομα περισσοτερο αφου διαπιστωσε πως ο ποθος του γι αυτην δεν ειχε καταλαγιασει ουτε στιγμη. Οι οργασμοι ακολουθουσαν ο ενας τον αλλο σε μια ξεφρενη αλληλουχια κι αυτο ηταν κατι που η Λουσυ ειχε να το ζησει πολυ καιρο. Λογικο κι αναμενομενο εξ' αλλου αφου οι πελατες της ενδιαφερονταν αποκλειστικα για την δικη τους, προσωπικη απολαυση αδιαφορωντας για την ιδια. Μια μικρη φωνουλα της ξεφυγε οταν ο στερημενος απο δυναμεις Μπλανκο ειχε μολις επανακαμψει και με μια αποτομη κινηση την εσπρωξε στο πατωμα και βρεθηκε απο πανω της διχως να βγει απο μεσα της. 
                            ========================
Ο χρονος ειχε χασει πια καθε εννοια και σημασια. Οι δυο εραστες ειχαν δοκιμασει τα παντα, καθε πιθανη σταση, καθε τροπο που μπορουσε να τους τροφοδοτησει με ηδονη, μια ηδονη που δεν μπορουσαν να χορτασουν ουτε να κορεσουν. Ενοιωθαν πια να στραγγιζουν απο δυναμεις, να εξοντωνονται στον βωμο της υπερτατης απολαυσης. Ο Μπλανκο ειχε ηδη υπερβει τα ορια αντοχης του, μια αντοχη που επρεπε να ειχε  προδωσει ενα κακοσιτισμενο κορμι που η μονη ουσια που υπηρχε εν αφθονια ηταν το αλκοολ. Με καποιον ανεξηγητο τροπο ενοιωθε την κορυφωση να πλησιαζει αλλη μια φορα κι αυτο τον τρελαινε ακομα περισσοτερο.
Εγκλωβισε τα χερια της στα δικα του και τα εσφιξε. Η Λουσυ καταλαβε και τον τραβηξε ακομα πιο πολυ μεσα της. Τελειωσαν μαζι μεσα σε σπασμους, τρεμουλιασματα και τις πρωτες σταγονες ιδρωτα που ειχαν κανει την εμφανιση τους. Εμειναν ακινητοι για λιγο μην θελοντας να ξεκολλησουν ο ενας απο τον αλλο. Η τελευταια ικμαδα δυναμης του Μπλανκο τον εγκατελειψε και ξαπλωσε πανω της με το κεφαλι του στη βαση του λαιμου της. Η Λουσυ τον αγκαλιασε, τον εσφιξε πανω της χαιδευοντας του τα μαλλια κι εκλεισε τα ματια της. 
                              =============================
-'Εισαι σιγουρη πως δεν σε ακολουθησε κανεις ?
-'Δεν μπορω να ξερω, νομιζω πως οχι ομως' απαντησε η αρχαιολογος.
Ο ξενος εμεινε για λιγο σιωπηλος. Τα πραγματα ειχαν μπερδευτει λιγο. Η ελευση της Μορενα τοσο γρηγορα θα του περιοριζε τις κινησεις αφου ειχε παραλληλα να προσεχει την κοπελα για την οποια αισθανοταν υπευθυνος για το μελλον της. 
-'Ενταξει' ειπε στο τελος. 'Εχω καποιο σχεδιο για το πως θα κινηθουμε αλλα θα πρεπει καποιες στιγμες να σε αφηνω μονη σου. Εδω δεν εχεις να φοβασαι τιποτα, απλα θα πρεπει να κανεις λιγο υπομονη μεχρι να ολοκληρωσω τις δουλειες μου. Μετα ολα ειναι ευκολα'.
Τις δουλειες του. Τι δουλειες ηταν αυτες, τι αφορουσαν η ποσο θα επαιρναν μεχρι να τελειωσουν δεν ειχε νοημα να ρωτησει, δεν θα επαιρνε απαντηση. Περιοριστηκε απλα στο να κουνησει το κεφαλι της μην εχοντας αλλη επιλογη.
-'Παμε καπου να φαμε κατι' ειπε επιτακτικα ο ξενος και η Μορενα συναινεσε.
                            =========================
Σε οποιαδηποτε αλλη περιπτωση η Εμιλυ Χολλαντ δεν θ' ανοιγε το στομα της σε κανεναν δημοσιογραφο μα ο Γουες ΜακΓκιντυ ηταν εξαιρεση. Τον γνωριζε απο τον ισπανο και την Λουσυ που εκαναν την ιδια δουλεια οποτε δεχτηκε να τον δει και να του μιλησει.
-'Πες μου τα παλι αλλη μια φορα' ειπε ο δημοσιογραφος ενω κραταγε σημειωσεις.
-'Δεν ξερω πολλα Γουες' απαντησε η Εμιλυ. 'Ημασταν μαζι μεχρι τις δυο και κατι περιπου. Η Μαιρη ειχε μαζεψει καποια χρηματα εκεινο το βραδυ και θα μπορουσε να εχει κλεισει καποιο δωματιο μα ειχε καταφερει να πιει τα περισσοτερα απο τα λεφτα της και χρειαζοταν αλλον ενα πελατη για να συμπληρωσει το ποσο. Οταν εφυγα ηταν μια χαρα. Ειχαμε πει πως θα τα λεγαμε την επομενη μα δεν ηρθε ποτε στο ραντεβου. Θεε μου, ακομα δεν το πιστευω αυτο που εγινε'.
-'Εχεις ιδεα ποιος μπορει να ηταν αυτος ο τελευταιος μοιραιος πελατης' ?
Η Εμιλυ κουνησε αρνητικα το κεφαλι της.
-'Σου ειπα, ειχα φυγει πριν. Αυτα ειναι οτι ξερω μονο'.
                                ===========================
-'Μ' αρεσει το σχεδιο σου' ειπε ο Φινλευ Ντραξτερ, επικεφαλης του ταγματος, στο Μπρουνο Πετσαι 'μπορει να εχει αποτελεσμα. Ομως δεν νομιζω πως ειναι σωφρων να προσπαθησεις μονος σου. Οι αναφορες που εχω μιλανε για ενα πολυ επικινδυνο και απροβλεπτο ατομο'.
-'Τι προτεινετε λοιπον' ? απαντησε ο Μπρουνο.
-'Θα χρειαστεις βοηθεια' απαντησε ο Ντραξτερ. 'Θα φροντισω να σου δωσω μερικα ατομα μαζι σου, ανθρωποι δικοι μας, ειδικευμενοι σε τετοιες λεπτες αποστολες. Φυσικα εσυ εχεις το γενικο προσταγμα αλλα λιγη βοηθεια δεν εβλαψε ποτε κανεναν, ετσι δεν ειναι' ?
Ο Μπρουνο χαμογελασε και κουνησε καταφατικα το κεφαλι.
-'Θ' αφησω να περασουν καποιες μερες που θα εχουν χαλαρωσει τα πραγματα για να κινηθουμε' ειπε. 'Σιγουρα τωρα θα ειναι αρκετα προσεκτικοι'.
-'Φυσικα αγαπητε μου' απαντησε ο επικεφαλης. 'Θα περιμενω ποτε θα ερθεις ξανα σ' επαφη μαζι μας για να ξεκινησουμε. Ολα θα πανε καλα' ειπε κι ενα ψυχρο μειδιασμα εμφανιστηκε στο προσωπο του.

                ELPIDA PALAIOLOGOU




      ΜΙΑ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ






Οι ματιες τους διασταυρωθηκαν στον καθρεφτη του μπανιου μα ουτε ψιθυρος δεν εσπασε την αμηχανη σιωπη. Ειχε ερθει λοιπον η ωρα. Το ηξερε, το περιμενε αλλα αυτο που ενοιωθε τωρα ηταν απολυτο και μοναδικο. Ελυσε τα μαλλια της και κοιταξε το προσωπο της. Ηταν οπως ακριβως το θυμοταν, καθαρο, λειο, απαλο και βουτηγμενο στην μελαγχολια. Πηρε μια βαθια ανασα και κοιταξε εκει που επρεπε να ειναι εκεινος. Ηταν μονη της, δεν υπηρχε κανεις. Ηξερε πως ειχε απλως εμφανιστει για να της υπενθυμισει πως ειχε ερθει η ωρα, λες και το ειχε ξεχασει ποτε. Το τελευταιο διαστημα μ' αυτο ζουσε, δεν μπορουσε να το βγαλει απο το μυαλο της οσο κι αν ηθελε. Μα δεν το ειχε μετανοιωσει, ουτε μια στιγμη, ουτε για ενα δευτερολεπτο.
Μαζεψε ολο της το κουραγιο για να ξεκινησει να βαδιζει προς την κρεββατοκαμαρα. Εκεινος δεν ηξερε τιποτα, ουτε θα μαθαινε ποτε. Καλυτερα ετσι, δεν θα το πιστευε εξ' αλλου.
-'Ερχεσαι μωρο' ? ακουσε να την φωναζει.
-'Ναι ματια μου, ερχομαι' απαντησε.
                  ==================================
Πεταχτηκε ορθια απο την καρεκλα αδιαφορωντας για την κουραση που την ειχε καταβαλλει μολις ειδε τον γιατρο να πλησιαζει. Εφτασε μπροστα του και το βλεμμα που καρφωθηκε πανω του ηταν ενα μειγμα ικεσιας, απελπισιας και απεραντης οδυνης. Ο γιατρος κοντοσταθηκε, εβγαλε τα γυαλια του, τα σκουπισε προχειρα στην μπλουζα του, την κοιταξε μ' ενα υφος που δεν αφηνε περιθωρια συζητησης, κουνησε το κεφαλι του αριστερα δεξια, ξαναβαλε τα γυαλια του και απομακρυνθηκε με βαρυ βημα. Εμεινε ακινητη στον διαδρομο σαν στηλη αλατος.
Αυτο ηταν λοιπον, δεν υπηρχε καμια ελπιδα. Ενοιωσε τα ποδια της να μην την κρατανε και παραλιγο να σωριαστει στο διαδρομο. Αντλωντας δυναμη απο μια πηγη που της ηταν αγνωστη καταφερε κυριολεκτικα να συρθει μεχρι το δωματιο. Εσπρωξε την πορτα και αφεθηκε να βυθιστει στην καρεκλα που ειχε γινει το σπιτι της τις τελευταιες τρεις μερες.
Εριξε μια ματια στο ακινητο σωμα στο κρεββατι και ξεσπασε σε γοερα αναφυλλητα αδιαφορωντας για τους παντες και τα παντα. 
                   ===============================
Η απογευματινη ιατρικη ετυμηγορια ηταν ξεκαθαρη, ωμη και ειλικρινης. Ηταν απιστευτο που ειχε αντεξει και τοσο. Το χτυπημα ηταν συντριπτικο, αυτο που βιωναν ολοι ηταν ενα απο κεινα τ' ανεξηγητα θαυματα. Ομως ολοι συμφωνουσαν πως το συγκεκριμενο βραδυ θα ηταν το τελευταιο του. Ολες οι ενδειξεις, ολα τα συμπερασματα συνεκλιναν προς αυτο το γεγονος.
Δεν πηρε καν ειδηση την νοσοκομα που ειχε μπει στο δωματιο παρα μονο οταν ειχε ακουμπησει απαλα και συμπονετικα το χερι της στον ωμο της. Σηκωσε το κεφαλι και την κοιταξε με τα ματια κατακοκκινα και πρησμενα απο το κλαμα. Της φανηκε σαν να την ρωτησε αν χρειαζοταν κατι και κουνησε μηχανικα αρνητικα το κεφαλι της. Τι να χρειαζοταν ? Τι θα μπορουσε να χρειαζοταν μια τετοια στιγμη ? Οχι, δεν χρειαζοταν κατι.
Ειδε την νοσοκομα να βγαινει απο το δωματιο και σηκωθηκε απο την καρεκλα της.
-'Χρονο χρειαζομαι' ψιθυρισε στον εαυτο της, 'λιγο χρονο μονο'.
-'Παρων' ακουσε μια φωνη απο το βαθος του δωματιου.
               ================================
Στραφηκε τρομαγμενη προς την κατευθυνση της φωνης και κοκκαλωσε. Δεν ηταν μονη της πια στο δωματιο. Ενας αντρας ψηλος, με μακρυ. ελευθερο μαλλι, με περιποιημενο γενι, χωμενος μεσα σ' ενα σταχτι κουστουμι, με ασπρο πουκαμισο και γιλεκο την κοιταζε χαμογελωντας απο την αλλα μερια του δωματιου. Στο αριστερο του χερι κρατουσε ενα κομψο μπαστουνι με φιλντισενια λαβη και ακουμπουσε πανω του. Δεν φαινοταν να το χρειαζεται στην πραγματικοτητα, ηταν απλα ενα αξεσουαρ που συμπληρωνε τελεια την εμφανιση του.
-'Ποιος εισαι ? Πως βρεθηκες εδω' ? τραυλισε η Λιζ Γουατσον.
Ο αντρας εκανε μια θεατρινιστικη κινηση κοιτωντας ολογυρα σαν να εψαχνε να βρει καποιον αλλο εκτος των τριων τους στο δωματιο και γελασε απαλα.
-'Με πληγωνει η ερωτηση σου Λιζ Γουατσον' ειπε με βραχνη, βαθια φωνη. 'Αν δεν κανω λαθος μολις τωρα εξεδηλωσες την επιθυμια σου για την παρουσια μου'.
-'Τι εννοεις ? Πως ξερεις τ' ονομα μου' ? ρωτησε η Λιζ αδυνατωντας να καταλαβει τι συνεβαινε.
                    ============================
-'Ο Χρονος, αυτος που φωναξες' απαντησε ο αντρας διχως να σταματησει να χαμογελαει. 'Ξερω, καταλαβαινω πως σου ακουγεται αυτο που λεω μα αυτος ειμαι'.
Διχως να περιμενει αποκριση σηκωσε το μπαστουνι του και σημαδεψε το μεγαλο ρολοι που κρεμοταν απεναντι στον τοιχο. Οι δεικτες αρχισαν να κινουνται στην αρχη σαν τρελοι και μετα σταματησαν. Το μπαστουνι εδειξε τωρα προς το ανοικτο παραθυρο και υπακουοντας στο νοημα του αντρα η Λιζ κοιταξε απ' εξω. Ολα φαινονταν να εχουν παγωσει, ολα ηταν παντελως ακινητα. Γυρισε και κοιταξε τον αντρα με τα ματια διαπλατα απο την απορια.
-'Νομιζω πως μπορουσε να κανουμε αυτην τη κουβεντα σε 'νεκρο' χρονο' ειπε και γελασε με το λογοπαιγνιο του.
-'Ποια κουβεντα' ? απορησε η Λιζ. 'Τι θελεις απο μενα ? Ποιος εισαι τελος παντων' ?
Μια παγωμαρα καλυψε το προσωπο του αντρα και τα χαρακτηριστικα του σκληρυναν.
-'Σου ειπα πως ειμαι ο Χρονος' ειπε κοφτα 'και ειμαι εδω γιατι εσυ με ζητησες. Αν αλλαξες γνωμη μου επιτρεπεις ν' αποχωρησω' συνεχισε.
                               ================================
-'Στασου' φωναξε πανικοβλητη η Λιζ 'στασου. Αν εισαι πραγματι αυτος που λες περιμενε'.
Ο αντας γυρισε και την κοιταξε.
-'Δεν ξερω απο που ν' αρχισω' εκανε η κοπελα με την συγχυση να δυναστευει τη φωνη της.
-'Επετρεψε μου να βοηθησω' εκανε ο αντρας που ειχε ξαναβρει το χαμογελο του. 'Χρειαζεσαι καποια βοηθεια εδω ετσι' ? ειπε κι εδειξε με το μπαστουνι του το κρεββατι.
-'Ναι, αλλα δεν ξερω τι' ειπε η Λιζ.
-'Καποια συμφωνια μηπως' ? ρωτησε παντα χαμογελαστα ο Χρονος.
-'Τι συμφωνια' ? εκανε η Λιζ. 'Σαν κι αυτες που κανει καποιος με τον Διαβολο' ?
Ο αντρας ξεσπασε σ' ενα τρανταχτο, πηγαιο, καθαριο γελιο. Οταν σταματησε την κοιταξε.
-'Τον Διαβολο ? Πολλες ταινιες βλεπεις Λιζ Γουατσον. Πραγματι πιστευεις αυτες τις ανοησιες ? Ακου τον Διαβολο' συμπληρωσε και ξεσπασε παλι στα γελια.
-'Ωραια, δεν εισαι ο Διαβολος, εισαι ο Χρονος και σε ρωταω αν μπορω να κανω μια συμφωνια μαζι σου' ειπε η Λιζ.
                          ==============================
-'Ησασταν μαζι σχεδον ενα χρονο' ειπε αντι απαντησεως ο Χρονος σουλατσαροντας στο δωματιο παιζοντας με το μπαστουνι του. 'Τσακωθηκατε, κατι απολυτα φυσιολογικο και συνηθισμενο αναμεσα στα ζευγαρια, μεινατε χωρια ενα διαστημα, καποια στιγμη μεσω ορισμενων γεγονοτων που γνωριζεις ηδη αποφασισατε να βρεθειτε για μια ακομα συναντηση. Μεσα στον ενθουσιασμο του, την λαχταρα και την βιασυνη του να σε ξαναδει δεν προσεξε το κοκκινο φαναρι με αποτελεσμα το φορτηγο που τον χτυπησε να τον φερει σ' αυτην εδω την κατασταση. Και πριν λιγο ο γιατρος πιστοποιησε πως σημερα θα ειναι το τελευταιο του βραδυ, με δυο λογια ξεμενει απο Μενα. Νοιωθεις υπευθυνη γι αυτο που συμβαινει, κατι που δεν θα με απασχολουσε διολου αν οι ενοχες που σου δημιουργηθηκαν δεν σ' εφταναν στο σημειο να με καλεσεις αθελα σου, ετοιμη να δεχτεις οποια συμφωνια σου προσφερω αρκει ν' αποτραπει το ολοφανερο και αναποφευκτο τελος που θα ειναι γεγονος σε μερικες ωρες. Και σε ρωταω Λιζ Γουατσον, νοιωθεις ετοιμη για οποιαδηποτε συμφωνια' ? 
                                  ===============================
Ιατρικο θαυμα το ειχαν χαρακτηρισει οι γιατροι, απ' αυτα που συμβαινουν ενα στο δισεκατομμυριο, αφου ο ετοιμοθανατος οχι μονο ειχε ανακαμψει αλλα σε λιγοτερο απο τρεις μερες ειχε παρει κι εξιτηριο. Ολα ειχαν αλλαξει. Το ατυχημα του ειχε δωσει μια καινουργια αντιληψη για την ζωη κι ενοιωθε πιο ερωτευμενος παρα ποτε μαζι της. Μα και η Λιζ δεν πηγαινε πισω. Ηταν σαν καποιος να της ειχε προσφερει ξανα ζωη, σκοπο και νοημα σε μια στιγμη που φαινοταν πως τα ειχε χασει ολα.
Τιποτα δεν εμοιαζε να μπορει να σκιασει η να ξεθωριασει αυτον τον ερωτα που φουντωνε και γιγαντωνοταν καθημερινα, ουτε ακομα και καποιες στιγμιαιες πινελιες μελαγχολιας που σποραδικα στολιζαν το πανεμορφο προσωπο της Λιζ. Η φραση 'σ' αγαπω' ειχε βρει το πραγματικο της νοημα αναμεσα τους και τιποτα δεν ηταν πιο αληθινο απ' αυτο που ζουσαν.
Οι μερες κυλαγαν σε απολυτη ευδαιμονια και η Λιζ ειχε παψει πια να μετραει. Δεν την ενοιαζε, προτιμουσε να μην ξερει. Ετσι κι αλλιως ηταν η μονη που γνωριζε πως ολη αυτη η απολυτη ευτυχια ειχε ημερομηνια ληξης, μια ημερομηνια που αργα μα σταθερα πλησιαζε. 
                            =============================
Μπηκε στην κρεββατοκαμαρα και χωθηκε μεσα στα σκεπασματα. Δευτερολεπτα μετα ειχε κουρνιασει στην αγκαλια του προσπαθωντας να μην σκεφτεται.
-'Λοιπον μωρο, αυριο κανονισα να μην παω για δουλεια γιατι σου εχω μια μεγαλη εκπληξη. Και μην με ρωτας τι εκπληξη γιατι αμα σου πω δεν θα ειναι μετα εκπληξη. Να ξερεις μονο πως'...
Τον ακουγε μα δεν παρακολουθουσε τι της ελεγε. Οσο κι αν προσπαθουσε δεν μπορουσε να μην το σκεφτεται. Ηταν το τελευταιο βραδυ που περνουσαν μαζι. Το πρωι θα υπηρχε μια εκπληξη πραγματι, μονο που θα προερχοταν απο την ιδια και δεν θα ηταν καθολου καλη. Ομως αυτην τη συμφωνια ειχε κανει και ηξερε πως καποια στιγμη θα επρεπε να εκπληρωσει το δικο της μερος οπως ο Χρονος ειχε δεσμευτει για το δικο του. Και οσο κι αν φαινοταν παραδοξο τον ευγνωμονουσε γι αυτο. Της ειχε δωσει την ευκαιρια να ζησει τον απολυτο ερωτα σε ολη του την μεγαλοπρεπεια και ειχε φτασει η ωρα να πληρωσει το τιμημα. Σφιχτηκε ακομα περισσοτερο πανω του κι εφερε στο νου της την συμφωνια που ειχε κανει.
                  ===============================
-'Θα ζησει' ειχε πει ο Χρονος. 'Ομως καθε φορα που θα σου λεει 'σ' αγαπω' ενας χρονος απο την ζωη σου θα γινεται δικος μου. Εξωτερικα δεν θα φανει ποτε αυτο, ομως εσωτερικα καθε φορα που θ' ακους αυτη τη φραση απο τα χειλη του θα γερνας κατα ενα χρονο. Θα ζησεις και θα πεθανεις αναλογα με το ποσο πολυ σ' αγαπαει και σου το λεει. Οταν θα φτασεις στο τελευταιο 'σ' αγαπω' θα ειμαι εκει για να ξερεις πως θα πρεπει να εκπληρωσεις το δικο σου μερος της συμφωνιας. Αυτο εχω να σου προσφερω. Λοιπον' ?
 Ειχε σκεφτει εκατονταδες φορες να του πει να μην της πει ποτε ουτε ενα 'σ' αγαπω' μα τι ζωη θα ηταν αυτη ? Αν ηταν η αγαπη του που θα την σκοτωνε κυριολεκτικα καθε μερα το προτιμουσε απ' οτιδηποτε αλλο. Δεν του το ειχε πει ποτε. Και σημερα ειχε δει τον Χρονο στον καθρεφτη, ηξερε πως σημερα θα ηταν το τελος. Μα θα πεθαινε στην αγκαλια του κι αυτο δεν το αλλαζε με τιποτα στον κοσμο.
-'Ει, που ταξιδευεις εσυ' ? της ειπε και της εστρεψε το προσωπο προς το μερος του.
Του χαμογελασε μ' οσο κουραγιο της ειχε απομεινει.
-'Σου ειπα σημερα ποσο πολυ σ' αγαπαω' ? της ειπε και την αγκαλιασε ακομα πιο πολυ.



                                            ΤΕΛΟΣ

  ΜΙΑ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

                      ΚΕΦΑΛΑΙΟ 68

-'Εισαι καλα' ? ρωτησε την κοπελα ενω ταυτοχρονα την βοηθουσε να σηκωθει.

-'Αν δεν ησουν εσυ δεν ξερω πως θα ημουνα' απαντησε η Λουσυ. 'Σ' ευχαριστω για την βοηθεια, ο Σραπ ειναι ικανος για ολα'.

-'Ο Σραπ' ?

-'Μεγαλη ιστορια, τι να σου λεω τωρα' απαντησε η κοπελα και για πρωτη φορα μετα την επιθεση ενοιωσε αρκετα ηρεμη για να περιεργαστει τον αντρα απεναντι της. Ηταν γυρω στα σαραντα, με μακρια μαλλια κι ενα περιεργο ντυσιμο που εκανε σαφες πως δεν ηταν ντοπιος. Αυτο που της εκανε εντυπωση ηταν τα ματια του που εμοιαζαν να  εχουν μια γαληνη αλλα και κατι το τρομακτικο ταυτοχρονα και ασυναισθητα ενοιωσε μια στιγμιαια ανατριχιλα ν' ανεβοκατεβαινει την σπονδυλικη της στηλη. 

-'Ησουνα τυχερη' της ειπε 'που βρεθηκα εδω την σωστη στιγμη. Εψαχνα για καποιον Μπλανκο Αμαριγιο, ξερω πως μενει καπου εδω αλλα ειδα την σπασμενη πορτα και ακουσα τις φωνες οποτε'....

                     ============================

-'Δεν ξερω κανεναν Αμαριγιο' ειπε τρεμουλιαστα η κοπελα μ' ενα τονο που δεν εγινε πιστευτος.

-'Μην φοβασαι, δεν θελω το κακο του' απαντησε ηρεμα ο ξενος 'απλα του φερνω ενα μηνυμα απο μια παλια του φιλη, την Μορενα Μοριεντες'.

Χαστουκι να της ειχε δωσει ξαφνικο δεν θ' αναπηδουσε ετσι στο ακουσμα του ονοματος της αρχαιολογου. Δεν την ηξερε προσωπικα, αλλα γνωριζε την κατασταση που υπηρχε καποτε μεταξυ του Μπλανκο και της Μορενα. Κι αυτο δεν της αρεσε καθολου. Προφανως ετρεφε αισθηματα για τον ισπανο κι αυτο ηταν κατι που επρεπε να εκμεταλλευτει.  

-'Χρειαζομαι την βοηθεια του' ειπε ψευδομενος ο ξενος με περισση ανεση. 'Αν μπορουσες να με βοηθησεις θα με υποχρεωνες' συμπληρωσε.

Η Λουσυ φανηκε να δισταζει για λιγο μα κατι επανω του την ωθουσε ανεξηγητα να τον εμπιστευτει. Εξ' αλλου μολις την ειχε γλυτωσει απο τα χερια του Σραπ.

-'Μενει απεναντι' ειπε 'αλλα τωρα λειπει. Αν θελεις μπορεις να τον περιμενεις εδω'.

                    ==============================

Το πρωτο πραγμα που προσεξε κατα την επιστροφη του σπιτι ο Μπλανκο Αμαριγιο ηταν η αφυσικη θεση της πορτας στο δωματιο της Λουσυ. Παντοτε εριχνε μια ματια προς τα κει πριν μπει σπιτι του κι αυτη τη φορα κατι δεν του αρεσε στο γενικο πλανο. Πλησιασε και καταλαβε πως η πορτα ηταν απλα ακουμπισμενη στο κουφωμα. Την παραμερισε και ανησυχος μπηκε μεσα. Η Λουσυ ηταν με πελατη. Πριν προλαβει να γυρισει να φυγει ακουσε την κοπελα.

-'Αυτος εδω ο κυριος ζηταει εσενα' ειπε. 'Εχει καποιο μηνυμα να σου δωσει' συνεχισε και αφου εβαλε λιγο ψυχρο ατσαλι στην φωνη της ολοκληρωσε. 'Απο την Μορενα'.

Ηταν η σειρα του σπανιολου ν' αναπηδησει τωρα. Μεχρι να βρει την λαλια του ο αγνωστος ειχε σηκωθει, τον ειχε πλησιασει και ηδη του μιλουσε.

-'Μπορουμε να παμε καπου να μιλησουμε' ?

-'Ναι, πως, βεβαια' εκανε αμηχανα 'αλλα η Λουσυ...θελω να πω...'

-'Προς το παρον θα ειναι ενταξει' τον καθησυχασε ο ξενος. 'Παμε' ?

                             ==============================

Σ' ολη τη διαδρομη μεχρι την 'Μελαγχολικη Οξια' ο κυβος εδινε σημεια ζωης. Οχι, ο Μπλανκο Αμαριγιο δεν ηταν ο στοχος του αλλα με καποιον τροπο συνδεοταν μαζι του. Μολις τον μαθαινε, τον εντοπιζε και εκλεινε αλλον ενα κυκλο, τοσο απλα.

Και το επομενο ψεμα παλι του βγηκε αβιαστα. Ηταν την στιγμη που ο Μπλανκο τον ειχε ρωτησει που βρισκοταν τωρα η Μορενα.

-'Αν δεν αλλαξε τα σχεδια της, αυτην τη στιγμη πρεπει να βρισκεται στην Αιγυπτο' του ειπε 'και ν' ασχολειται με καποια ανασκαφη. Αυτο μονο ξερω'.

Διαβασε ευκολα την απογοητευση στα ματια του αλλα δεν αλλαξε την ιστορια του. Η συζητηση διακοπηκε αποτομα οταν ενας αγνωστος σωριαστηκε σε μια αδεια καρεκλα του τραπεζιου τους. Γουες ΜακΓκιντυ λεγοταν, δημοσιογραφος και ειχε μια πραγματικα χαλια μερα.

Επελεξε ν' αποσυρθει διακριτικα αφηνοντας τους μονους αφου συμφωνησε να συναντηθουν ξανα σε δυο μερες με τον ισπανο. Δεν ηθελε να βιαστει για να μην κινησει υποψιες.

                       ========================

Της πηρε καμποση ωρα μεχρι να βρει το σωστο ξενοδοχειο. Απο τα λιγα που ειχε προλαβει να δει δεν υπηρχε συγκριση αναμεσα στις δυο πολεις. Το Λονδινο, βλοσυρο, σκυθρωπο και μουντο ενω το Παρισι φωτεινο, χαρουμενο, ανεμελο. Αν ειχε επιλογη θα ειχε παραμενει στο Παρισι, ομως δεν μπορουσε να κανει διαφορετικα. Ο ξενος ειχε δωσει τ' ονομα του Μπλανκο και οταν το ακουσε παλι της ηρθε μια μελαγχολια. Ηταν εκει, καπου εκει, σ' αυτη την ρυπαρη και αθλια πολη κι αυτο της δημιουργουσε αναμικτα συναισθηματα.

Προς το παρον δεν μπορουσε να κανει πολλα πραγματα. Ηθελε να ηρεμησει, να ξεκουραστει και να χαλαρωσει. Δεν γνωριζε που ηταν ο ξενος οποτε δεν μπορουσε να κανει κατι αλλο εκτος του να περιμενει. Ενα κυμα ασφαλειας και σιγουριας την αγκαλιασε και την παρεδωσε στον Μορφεα ενω την ιδια στιγμη, μια σκοτεινη, ακινητη φιγουρα ειχε καρφωσει τα ματια της στην προσοψη του ξενοδοχειου καταγραφοντας στον χαρτη του μυαλου του το κτιριο.

Μετα ο Μπρουνο Πετσαι επιβιβαστηκε σε μια αμαξα με προορισμο το τοπικο παραρτημα του ταγματος στο Λονδινο. 

                     ============================

Ο Ντεννις ο Σκατζοχειρος ακουγε προσεκτικα οσα του ελεγε ο μωλωπισμενος αντρας απεναντι του παιζοντας μ' ενα χαρτοκοπτη. Ενοιωθε, οσο συνεχισε ν' ακουει, πως τα μαλλια του που στεκονταν ορθια απο τοτε που θυμοταν τον εαυτο του και του ειχαν δωσει το παρατσουκλι σκαντζοχειρος, να σηκωνονται σε ορθια σταση ακομα περισσοτερο. Οταν ο Σραπ ολοκληρωσε ο Ντεννις εμεινε για λιγο σκεπτικος. Ηξερε πως ελαχιστοι μπορουσαν να τα βαλουν με τον Σραπ και να καυχηθουν πως στεκονταν ακομα ορθιοι. Γνωριζε ακομα πως ο Σραπ ηταν πιστο σκυλι, δεν θα τον προδιδε ποτε, ουτε θα εγκατελειπε ποτε οτι του ανεθετε. Ηταν ξεκαθαρο πως εδω ειχε να κανει με κατι που δεν ειχε προβλεψει, εναν ασταθμητο παραγοντα. Οπως και να ειχε ο αγνωστος ειχε χωσει την μυτη του στις δουλειες του μα ασχετα με το ποιος ηταν η τι ηθελε η ποιον βοηθουσε κι εξυπηρετουσε ειχε κανει το μοιραιο λαθος. Τα ειχε βαλει με λαθος ανθρωπο.

Γιατι ο Ντεννις ηταν αποφασισμενος οχι μονο να του δωσει ενα καλο μαθημα αλλα να τον χρησιμοποιησει και σαν παραδειγμα για το τι περιμενε οποιονδηποτε μπλεκοταν στα ποδια του.

                       ===========================

-'Ειναι λιγο περιεργες αυτες οι μερες' αρχισε τον μονολογο του ο Ντεννις. 'Μ' αυτους τους φονους εχει πλημμυρισει η περιοχη αστυνομικους και πρεπει να ειμαστε προσεκτικοι. Ομως δεν μπορουμε ν' αφησουμε και τα συμφεροντα μας απροστατευτα, καταλαβαινεις' ? ρωτησε τον Σραπ που ακουγε με προσοχη.

-'Πρεπει λοιπον να δρασουμε εξυπνα και να φροντισουμε να μην συνδεθουμε με τ' οτιδηποτε συμβει' συνεχισε ο Ντεννις. 'Κι επειδη δεν γνωριζουμε ακριβως με τι εχουμε να κανουμε θελω το κουφαρι αυτου του ενοχλητικου να γινει γευμα για τους αρουραιους και οσο για τον αλλο, τον ισπανο, θα πρεπει να επιλεξει, και να επιλεξει σοφα'.

Ειδε τον Σραπ να σηκωνεται και συνεχισε.

-'Θελω αυτο να το αναλαβεις μαζι με τις Διδυμες' ειπε σαν επιλογο.

-'Τις Διδυμες' ? απορησε ο Σραπ. 'Αφεντικο μπορω και μονος μου να'....

-'Μαζι με τις Διδυμες' επανελαβε ο Ντενις. 'Και τωρα τσακισου απο μπροστα μου'.

                            ================================

Δεν θα ηταν δυσκολο να εντοπισει τον στοχο του. Ο κυβος ειχε ζωντανεψει στην αναφορα της λεξης 'Λονδινο', ειχε επιβεβαιωσει πως ηταν στο σωστο δρομο οταν συναντησε τον ισπανο, το μονο που ειχε να κανει ηταν να κινηθει αμεσα και να τελειωνει μια ωρα νωριτερα.

Τις διασπαρτες σκεψεις του σχετικα με τις επομενες κινησεις διεκοψε ο υπαλληλος του ξενοδοχειου πληροφορωντας τον πως το δευτερο δωματιο που ειχε κλεισει ειχε αποκτησει ενοικο. Διχως χρονοτριβη χτυπησε την πορτα και η Μορενα ανοιξε αμεσως.

-'Συνεβη κατι στο Παρισι' ? ρωτησε και η γυναικα του ειπε την περιπετεια της.

Ο ξενος την καθησυχασε χτυπωντας την φιλικα στον ωμο.

-'Τον βρηκες' ? ρωτησε με σπασμενη φωνη.

Το τριτο ψεμα βγηκε πιο αυθορμητο απ' ολα τ' αλλα.

-'Δεν ειναι πια στο Λονδινο εδω και καιρο' απαντησε. 'Αν οι πληροφοριες που εχω ειναι σωστες αυτη τη στιγμη πρεπει να ειναι στην Λειψια' ειπε και περιμενε αντιδραση. 

                         ==========================

-'Ξερεις τουλαχιστον που πηγε' ? ρωτησε εναν πραγματικα συντετριμμενο Γουες.

-'Ιδεα δεν εχω' απαντησε ξεψυχα ο δημοσιογραφος. 'Μαλλον στην αδελφη της, δεν ξερω'.

Για λιγο εμειναν σιωπηλοι απασχολουμενοι στο πως θα κατεβαζαν την σταθμη της μπυρας στα ποτηρια τους. Ο Μπλανκο περασε τα χερια στα μαλλια του και μιλησε.

-'Και τι θα κανεις τωρα' ?

Ο Γουες σχεδον πνιγηκε μ' ενα πικροχολο γελιο που ενεσκηψε αιφνιδιως.

-'Θα βρω την Εμιλυ Χολλαντ' απαντησε. 'Πρεπει να μαθω τι εγινε, χρειαζομαι πληροφοριες για το αρθρο' συνεχισε και αδειασε το ποτηρι που ειχε μπροστα του.

-'Κοιτα Γουες, εγω...πραγματικα λυπαμαι φιλε...τι να πω'....ξεκινησε μα δεν ολοκληρωσε.

Ο δημοσιογραφος σηκωθηκε και πεταξε μερικα σελλινια στο ξυλινο τραπεζι.

-'Πηγαινε και συ σπιτι να ξεκουραστεις' ειπε 'και αυριο ισως κατορθωσω να περασω και να τα πουμε. Η Μορενα ε ? Μην μεθυσεις παλι, δεν αξιζει' συνεχισε και απομακρυνθηκε.

                    =============================

Δεν ηταν η προτροπη του φιλου του τοσο οσο η επιθυμια του να διατηρησει σ' οποιον βαθμο αυτο ηταν εφικτο την καθαροτητα του μυαλου του. Η επιστροφη του φαντασματος που ακουγε στο ονομα Μορενα Μοριεντες ηταν απροβλεπτη μα επρεπε να γινει διαχειρισιμη.

Κοιταξε δεξια το δωματιο της Λουσυ και κατευθυνθηκε προς τα κει. Η κοπελα ηταν μεσα μα καταλαβε αμεσως πως φοβοταν να μεινει σ' ενα σπιτι διχως πορτα να το προστατευει.

Την πηρε απο το χερι και την τραβηξε πισω του προς την κατευθυνση του δικου του σπιτιου.

-'Αυριο θα δουμε τι θα κανουμε με την πορτα' ειπε. 'Αποψε θα κοιμηθεις σε μενα'.

-'Αν παθαινες κατι απο τον Σραπ εξ' αιτιας μου δεν ξερω και γω τι θα εκανα' ειπε αφου ειχαν βολευτει.'Δεν με νοιαζει για μενα αλλα να παθει κακο καποιος '....

Δεν αποσωσε την φραση του βλεποντας την κοπελα να σηκωνεται, να ερχεται διπλα του και να χωνεται στην αγκαλια του. Με το χερι του ανασηκωσε το πηγουνι της για να την κοιταξει.

Ουτε καν καταλαβε πως απο την μια στιγμη στην αλλη τα χειλη τους ενωθηκαν σ' ενα παραφορο φιλι.

  ΜΙΑ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ



                       ΚΕΦΑΛΑΙΟ 67





Ο Εντμουντ Ριντ καρφωσε τα ματια του στον απεναντι τοιχο οπου δεσποζε καρφιτσωμενος ενας χαρτης της ευρυτερης περιοχης του Ιστ Εντ. Μεσα σ' εναν κοκκινο κυκλο βρισκοταν σημειωμενη η περιοχη που ειχε βρεθει το πτωμα της ατυχης Μαιρη Αν Πολυ Νικολς. Ο Ριντ πλησιασε αργα τον χαρτη και μ' εναν κοκκινο μαρκαδορο σημειωσε αλλον ενα κυκλο, πολυ κοντα στο ηδη υπαρχοντα. Σταθηκε για λιγο βουβος και μετα ανοιξε την πορτα του γραφειου του φωναζοντας καποιον απο τους υπαξιωματικους που ηταν εξω στην αιθουσα.
Οταν ο ετερος βαθμοφορος μπηκε στο γραφειο ο Ριντ τον οδηγησε μπροστα στον χαρτη.
-'Ο αλλος κυκλος που προστεθηκε μολις τωρα' ειπε 'ειναι το σημειο που δολοφονηκε στις 7 Αυγουστου η Μαρθα Ταμπραμ, ο φονος που ακομα δεν εχει διελευκανθει. Εχω την ισχυρη πεποιθηση πως προκειται για τον ιδιο δολοφονο. Γι αυτο ζητησα απο τα κεντρικα της Σκωτλαντ Γιαρντ επιπλεον βοηθεια σε εμψυχο υλικο. Μεχρι να ερθουν ομως θελω ολες τις λεπτομερειες των δυο φονων στο γραφειο μου το συντομοτερο δυνατον'.
                        ============================
Η Νταιανα Μεισον βηματιζε νευρικα πανω κατω σαν το θηριο στο κλουβι. Ειχε πια φτασει στο οριο της υπομονης της. Ειχε δωσει ενα σωρο ευκαιριες στον Γουες ΜακΓκιντυ μα δεν ηταν διατεθειμενη να το πραξει ξανα. Η αληθεια ηταν πως ειχε ανεχτει, αργοποριες, ακυρωσεις, αναβολες σε τετοιο βαθμο που ειχε φτασει στο σημειο ν' αναρωτιεται αν συζουσε με φαντασμα η υπαρκτο προσωπο. Καταλαβαινε τις δυσκολιες που ειχε η δουλεια του σαν δημοσιογραφος, αντιλαμβανονταν πληρως την ελλειψη ωραριου και ολα τα εκτακτα που εμφανιζονταν ολο και πιο συχνα τελευταια, ομως χαμενος μεσα σ' αυτον τον κυκεωνα ο Γουες δεν συνειδητοποιουσε πως τα αποθεματικα περιθωρια ανοχης της Νταιανα ειχαν εξαντληθει. Η αποφαση της να του ανακοινωσει να διακοψουν της εφερνε μια λυπη στην ψυχη μα ταυτοχρονα ενοιωθε σαν τον ναυαγο που ξαναβρισκει την επαφη του με την πολυποθητη στερια. Επελεξε να μην τον περιμενει, ποιος ηξερε τι ωρα θα επεστρεφε, αλλα να παει η ιδια στην εφημεριδα, το μονο μερος που γνωριζε πως θα ηταν στα σιγουρα. Η διαδικασια του τελους μολις ειχε ξεκινησει.  
                       ============================
-'Ελα Μαγκι, δωσε μου κατι, οτιδηποτε να παω στην εφημεριδα' ειπε εκλιπαρωντας ο Γουες. 
'Εχω ηδη ραντεβου με την Νταιανα κι εχω αργησει, θα με σκοτωσει. Οσο πιο γρηγορα τελειωσω...Ελα, κανε μου αυτη τη χαρη κι απο μενα οτι θες'.
Ειχε τραβηξει την κοπελα σ' ενα απομερο σημειο του τμηματος προσπαθωντας ν' αποσπασει οποιαδηποτε πληροφορια, μικρη η μεγαλη για το αρθρο του. Η Μαγκι κοιταξε κλεφτα αριστερα και δεξια και σαν να βιαζοταν να τα βγαλει ολα απο πανω της αρχισε να μιλαει.
-'Μαιρη Αν Πολυ Νικολς, πορνη, γυρω στα 40. Την βρηκαν νεκρη, φρικτα κατακρεουργημενη, στην Μπακς Ροουντ. Οποιος το εκανε πρεπει να ειναι ψυχοπαθης, δεν φανταζεσαι τι ειχε διαπραξει πανω στο πτωμα της. Ο τελευταιος που την ειδε ζωντανη ηταν η Εμιλυ Χολλαντ, η συγκατοικος της. Ηταν πριν λιγο εδω και την ανεκρινε ο διεθυντης ο ιδιος'. 
-'Εισαι κουκλα' πεταξε ο Γουες και της εδωσε ενα σκαστο φιλι στο μαγουλο. Ευχαριστω'.
Εφευγε σαν τρελος οταν η φωνη της Μαγκι τον φρεναρε.
-'Καλη τυχη με την Νταιανα'  του ειπε πριν αρχισει παλι τον αγωνα δρομου.
                    ===============================
Η Λουσυ Μπανκροφτ δεν ειχε απαντησει ουτε μια φορα στα πολλα επανειλλημενα χτυπηματα που ειχε δεχτει στην πορτα της απο το πρωι. Για την ακριβεια ειχε επαναλαβει παμπολλες φορες την φραση 'Δεν δουλευω σημερα' για να ξεκαθαρισει αυτο ακριβως το γεγονος που ειχε γινει αποδεκτο απ' ολους, σε μερικους αμεσα και σε αλλους με περισσοτερη επιμονη.
Προσπαθουσε να υποβαθμισει οσο μπορουσε το γεγονος πως αυτο που ειχε νοιωσει, εστω κι αυτα τα ελαχιστα δευτερολεπτα διπλα στον Μπλανκο Αμαριγιο δεν ηταν κατι περισσοτερο απο ενα εντονο ενδιαφερον για καποιον που εκανε οτι ηταν ανθρωπινως δυνατον να καταβαραθρωσει τη ζωη του. Ηξερε πως δεν ηταν ετσι μα δεν ειχε αλλο τροπο, εστω και προσωρινα, για ν' απαγκιστρωθει απ' αυτες τις σκεψεις.
Ο γδουπος της πορτας που κατεδαφιζοταν με θορυβο την εκανε ν' αναπηδησει. Η φιγουρα που μολις ειχε εισβαλλει στο διαμερισμα της δεν της ηταν αγνωστη.
-'Ειναι εδω ο σπανιολος'  ? ρωτησε ο Σραπ με αγριεμενο υφος.
                ============================
Το μονο που ειχε κατορθωσει να μαθει ηταν πως ισως μαθαινε περισσοτερα γι αυτον που ζηταγε στην 'Μελαγχολικη Οξια', την παμπ του Λιο Ρομπινσον και της Μολλυ Πλεζανς. Δεν ειχε χρονο για χασιμο και κινησε για κει. Ηταν πολυ πρωι για να υπαρχει θεωρητικα κοσμος μεσα στην παμπ, ομως δεν ηταν κι αδεια. Πλησιασε τον αντρα που στεκοταν διπλα στο μπαρ.
-'Ψαχνω καποιον Μπλανκο Αμαριγιο' ειπε. 
-'Τον σπανιολο' ? βιαστηκε ν' απαντησει ο αντρας. 'Και τι'....
-'Δεν υπαρχει κανενας εδω μ' αυτο το ονομα' ακουστηκε μια γυναικεια φωνη στο βαθος μα η ζημια ειχε γινει. Το βλεμμα του αγνωστου επαιξε για λιγο αναμεσα στους ιδιοκτητες της αντιθετης αποψης. Τελικα στραφηκε και μιλησε στην γυναικα.
-'Χρειαζομαι την βοηθεια του' ειπε οσο πιο ηρεμα μπορουσε, 'δεν θελω το κακο του'.
Η Μολλυ τον σταθμισε για λιγο και απαντησε διστακτικα.
-'Για να χρειαζεσαι την βοηθεια του πρεπει να εισαι το λιγοτερο απελπισμενος'.
                  ============================
Δεν αργησε να φτασει στο κτηριο που εμενε ο ισπανος. Παρατηρησε μια σχετικη αναστατωση που υπηρχε τριγυρω μα δεν εδωσε σημασια. Πριν φτασει στην πορτα του και την χτυπησει το ματι του κατεγραψε το ασυνηθιστο που υπηρχε στην αλλη μερια του διαδρομου με την πεσμενη πορτα και ο εγκεφαλος του του εδωσε εντολη να παει προς τα κει. Η τρομαγμενη γυναικεια φωνη σε συνδυασμο με την επιτακτικη αντρικη τον εκαναν να μπει μεσα χωρις δευτερη σκεψη.
Η κοπελα αιμορραγουσε απο την μυτη, πεσμενη στο πατωμα, ενω ο αντρας απο πανω της ειχε την γροθια του απειλητικα υψωμενη ετοιμος να καταφερει ενα ακομα χτυπημα.
-'Αρκετα' ειπε μ' εντονη φωνη αναγκαζοντας τον αντρα να στραφει  προς το μερος του.
-'Μην ανακατευεσαι στις δουλειες μου' μουγκρισε 'γιατι θα το μετανοιωσεις'.
-'Αν αυτη ειναι η δουλεια σου' ειπε αγερωχα ο ξενος 'σου εχω νεα. Μολις την εχασες'.
Ο αντρας ξεχασε την τραυματισμενη κοπελα που προσπαθουσε να σταματησει το αιμα που ετρεχε και ορμησε στον εισβολεα.
                        ==========================
Η καλοζυγισμενη γροθια του βρηκε αερα και αμεσα ενοιωσε τα πλευρα του να παιρνουν φωτια απο τον οξυ πονο. Διπλωθηκε στα δυο και οπισθοχωρησε. Χυμηξε και παλι, πιο προσεκτικα και μελετημενα αυτη τη φορα. Δεν ειδε καμια δραστικη βελτιωση, τουναντιον το χτυπημα στο σαγονι που δεχτηκε με την δυναμη βαριοπουλας τον σηκωσε στον αερα και μονο ο ευσπλαχνικος τοιχος πισω του διεκοψε την αφυσικη πτηση του.
Ο ξενος εσκυψε απο πανω του και ο Σραπ θεωρησε ευκαρια να δοκιμασει μια κλωτσια, με αποτυχημενη καταληξη και παλι. Ο αγνωστος τον σηκωσε στον αερα, τον περιεργαστηκε για λιγο και με μια απλη κινηση, σαν να πετουσε παιδικη κουκλα τον εστειλε αυτην τη φορα στον απεναντι τοιχο. Ηταν σκληροτραχηλος ο Σραπ μα πρωτη φορα αντιμετωπιζε τετοιον αντιπαλο.
Συρθηκε προς το ανοιγμα που καποτε καλυπτε η πορτα, ανασηκωθηκε και μουγκρισε παλι.
-'Εμεις οι δυο θα τα ξαναπουμε συντομα' και με οσο κουραγιο ειχε εφυγε τρεχοντας.
Ο ξενος αδιαφορησε για την φυγη του και εσπευσε να βοηθησει την κοπελα.
                     ==========================
Απο την βιασυνη του την ειδε την τελευταια στιγμη με την ακρη του ματιου του. 
-'Δυο λεπτα ματια μου' ειπε 'να δωσω στοιχεια για ενα αρθρο κι ερχομαι'.
Δεν περιμενε καν απαντηση η αντιδραση. Ορμησε στο γραφειο του αρχισυντακτη.
Η Νταιανα Μεισον προσπαθουσε ακομα να βρει τον πιο ανωδυνο τροπο για να ξεκινησει να λεει ολα αυτα για τα οποια ειχε κουβαληθει στην εφημεριδα, ετσι οταν ο Γουες ΜακΓκιντυ ξαναγυρισε δεν ηταν ακομη ετοιμη και την προλαβε.
-'Χιλια συγγνωμη που σ' αφησα να περιμενεις' ειπε 'μα εγινε κι αλλος φονος και βρηκα στοιχεια που θα μπουν στην πρωτη σελιδα. Σε δεκα λεπτα ειμαστε ετοιμοι να'....
-'Δεν υπαρχει λογος να βιαζεσαι Γουες' εκανε μ' ενα σχεδον απολογητικο υφος η Νταιανα. 'Μπορεις να κατσεις οσο θελεις και ν' ασχοληθεις οσο θελεις και με το φονο, και με το αρθρο σου και με οτι αλλο αγαπας'.
Ειδε το απορημενο υφος του συνομιλητη της και συνεχισε ακαθεκτη.
                      ===========================
-'Εδω και καιρο Γουες δεν υπαρχω στη ζωη σου. Κι αν υπαρχω δεν ξερω ουτε που ειμαι, ουτε τι αντιπροσωπευω, ουτε που θα καταληξω. Καταλαβαινω πως η δημοσιογραφια ειναι πολυ σημαντικο θεμα για σενα και το σεβομαι αλλα σεβομαι και τον εαυτο μου. Δεν απαιτησα ποτε τιποτα. Μονος σου σχεδιαζες πραγματα, μονος σου τα οργανωνες και για τους δυο μας αλλα ποτε δεν τα υλοποιησες. Υπηρξαν στιγμες που ενοιωθα πως προσπαθουσες να ισοροπησεις ενα σωρο πραγματα μαζι μα εγω ημουνα το πρωτο και σιγουρο που σου επεφτε απο τα χερια. Δεν λειτουργει τιποτα ετσι, δεν μας βγαζει πουθενα. Γι αυτο ειναι καλυτερα να σταματησουμε εδω πριν καταληξουμε απο δυο ξενοι που ειμαστε τωρα σε δυο εχθρους. Εχω κανονισει να παρω αυριο το πρωι τα πραγματα μου απο το σπιτι, θα το εκτιμουσα αν απουσιαζες'.
Σηκωθηκε απο την καρεκλα παρατηρωντας το αποσβολωμενο προσωπο του Γουες.
-'Και η αποφαση μου ειναι οριστικη Γουες, δεν εχει νοημα να πεις η να κανεις κατι'.
Απομακρυνθηκε με σταθερο βημα διχως να περιμενει ν' ακουσει τιποτα.
                  ============================
Ηταν τοσο βυθισμενος στο χαος ενος κοσμου που μολις ειχε γινει συντριμμια που ουτε που ακουσε οσα του ελεγε ο αρχισυντακτης. Το μυαλο του τον ενημερωσε πως υπηρχε παυση στην κουβεντα πραγμα που σημαινε πως επρεπε ν' απαντησει σε κατι που ποτε δεν ειχε ακουσει. Ετσι το 'τι ?' ηταν οτι πιο φυσιολογικο μπορουσε να πει εκεινη τη στιγμη. Η αδημονια του συντακτη ηταν εκδηλη στο προσωπο του καθως επαναλαμβανε οτι του ειχε μολις πει κι αυτη τη φορα ο Γουες συγκρατησε μερικα αποσπασματα. Ρεπορταζ απο τους γειτονες, διασταυρωση πληροφοριων απο την ιδια την Εμιλυ Χολλαντ, αναφορα του ιατροδικαστη και μερικα ακομα που καταφεραν να του διαφυγουν για δευτερη φορα μεσα σε ελαχιστο χρονικο διαστημα.
Σηκωθηκε μετα δυσκολιας σαν γερος που υπεφερε απο χιλιες ασθενειες, πηρε μηχανικα το παλτο του και βαδισε ακομα πιο μηχανικα προς την εξοδο.
Η Νταιανα Μεισον, η γυναικα που λατρευε οσο τιποτα αλλο, μολις τον ειχε εγκαταλειψει κι αυτος αντι να την κυνηγησει πηγαινε για δουλεια.