ΜΙΑ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 69
Ηταν αρκετος ο καιρος που εμεναν και οι δυο σε αντικρυστα δωματια με μονο διαχωριστικο αναμεσα τους εναν βρωμικο διαδρομο. Ο καθενας στις εγνοιες του, τα προβληματα του, την καθημερινη παλη για επιβιωση σε μια απο τις πλεον υποβαθμισμενες κι επικινδυνες συνοικιες του Λονδινου. Σαν γειτονες ειχαν αλληλοβοηθηθει παμπολλες φορες μα για εναν περιεργο λογο ποτε δεν ειχε υπαρξει κατι περισσοτερο μεταξυ τους. Ενας υποβοσκων ερωτισμος παντα πλανιοταν στον αερα μα ποτε δεν ειχε μετασχηματιστει η μεταβληθει σε κατι αλλο μολονοτι ευκαιριες η συγκυριες ειχαν υπαρξει κατα καιρους αρκετες. Λιγο η δουλεια της Λουσυ, λιγο η προσκολληση του Μπλανκο στο παρελθον, οτι καταφερνε ενιοτε να ερθει στην επιφανεια ξεθυμαινε και χανοταν πριν ακομα αποκτησει υποσταση. Ομως, οπως οταν καποιος θελει ν' αναψει μια πυρκαγια τεραστιων διαστασεων κι εχει συγκεντρωσει τα ξυλα και το υλικο για καψιμο, αυτο που θα πυροδοτησει την εναρξη δεν ειναι απαραιτητα κατι μεγαλο η δυσευρετο, ενα μικρο σπιρτο αρκει. Αυτο το σπιρτο ειχε βρεθει και μολις ειχε αναψει.
==============================
Αυτο το πρωτο, παρατεταμενο φιλι, εμοιαζε να μην ειχε τελειωμο. Εκρυβε μεσα του μυχιες σκεψεις, επιθυμιες κι ονειρωξεις συσσωρευμενες για πολυ καιρο που ειχαν καταφερει να βρουν διεξοδο στην επιφανεια και να εκφραστουν. Αυτος που το διεκοψε στιγμιαια ηταν ο Μπλανκο.
Εσπρωξε με τα χερια του απαλα το κεφαλι της πισω και για ενα κλασμα του δευτερολεπτου επικεντρωθηκε στο προσωπο της σαν να ηθελε να επιβεβαιωσει το ποια ηταν εκει, μαζι του που ανταποκρινοταν με τοση ενταση στο παθος της στιγμης. Την τραβηξε και παλι αποτομα πανω του και χανοντας καθε αισθηση του χωρου και του χρονου βρεθηκαν και οι δυο στο πατωμα.
Αδημονουντα χερια προσπαθουσαν μεσα στην ερωτικη θολουρα που τους ειχε συνεπαρει ν' αποδεσμευσουν ο ενας τον αλλο απο τα ρουχα που φορουσαν κι αυτο επιτευχθηκε δευτερολεπτα μετα εστω και κατω απο το κρατος του απολυτου παροξυσμου. Τα ματια του διετρεξαν το γυμνο της κορμι, ενα κορμι που ειχε σχεδον ξαναδει ενα βημα πριν την απολυτη γυμνια. Ομως αυτο ηταν κατι τελειως διαφορετικο, κατι εντελως νεο.
============================
Το μεγαλο ταξιδι εξερευνησης καθε σπιθαμης του κορμιου της Λουσυ ξεκινησε απο την βαση του λαιμου της καθως η γλωσσα του Μπλανκο, συνεπικουρουμενη απο τα χειλη του φροντιζαν να δημιουργουν μικρα, υγρα, καυτα μονοπατακια διχως τελος. Οταν εφτασε στο στηθος της και το πηρε στο στομα του η κοπελα σπαρταρισε. Ενοιωσε το κορμι της να καμπυλωνει, να γινεται μια μικρη τοξωτη αψιδα με την πλατη της να μην ακουμπαει πια στο πατωμα. Παραλληλα τον τραβουσε ακομα πιο δυνατα, ακομα πιο πιεστικα στο στηθος της λες και φοβοταν πως μπορουσε εξαφνα να σταματουσε και να της στερουσε ολη την απολαυση. Οταν τον ενοιωσε να κατεβαινει προς τα κατω αργα και βασανιστικα, τον αρπαξε απο τα μαλλια σε μια υπερτατη προσπαθεια να τον κρατησει για λιγο ακομα στο υγρο απ' το στομα του στηθος της. Τα δαχτυλα της ανοιξαν αψυχα οταν ενοιωσε ενα νεο κυμα ηδονης να κανει την εμφανιση του αποτομα οσο ο Μπλανκο συνεχιζε να την γλειφει και να την φιλαει παντου στην διαδρομη του προς τα κατω.
Ξαφνικα δεν υπηρχε οξυγονο μεσα στο δωματιο για ν' αναπνευσει η Λουσυ.
==========================
Της ανοιξε τα ποδια και αρχισε να την φιλαει ξεκινωντας απο χαμηλα, στην εσωτερικη πλευρα του μηρου της και ανεβαινοντας αργα προς τα πανω. Εκανε το ιδιο με το αλλο ποδι αποφευγοντας να φτασει στον αντικειμενικο του στοχο που βρισκοταν ακριβως στη μεση. Οταν θεωρησε πως η προσμονη ειχε φτασει στο υψιστο σημειο ακουμπησε τη γλωσσα του στον τελικο του προορισμο. Τα μικρα βογγητα της Λουσυ μεγαλωσαν και συγχωνευτηκαν με ηδονικα μουγκρητα και ακαταληπτες, συγκεχυμενες, κοντες φρασεις που ο Μπλανκο αδυνατουσε να καταλαβει η να μεταφρασει επακριβως. Ισως ηταν αυτος ο λογος που ενοιωσε ξαφνικα τα ποδια της να κλεινουν και να κλειδωνουν γυρω απο το κεφαλι του σε μια αποπειρα της κοπελας να τον φυλακισει για παντα αναμεσα στα ποδια της. Το παραδοξο ηταν πως ενω εξαφνα ολοι οι αναπνευστικοι του ποροι σφραγισαν ο Μπλανκο ενοιωθε πως ο αερας δεν του ηταν απαραιτητος και συνεχιζε τα παιγνιδια με την γλωσσα και τα χειλη του ασταματητα.
Οταν αποτομα η κοπελα τραβηχτηκε τα πνευμονια του καλοσωρισαν τον φρεσκο αερα που επανεφεραν την ανασα του σε φυσιολογικα επιπεδα.
=============================
Τωρα βρισκοταν απο πανω του και τον κοιταγε με ματια θολα. Για μια στιγμη ειχε την εντυπωση πως του χαμογελασε αλλα στην κατασταση που βρισκοταν τωρα και δρακους να εβλεπε στο ταβανι θα πιστευε πως ηταν αληθινοι. Η Λουσυ τον χαιδεψε απαλα με τα νυχια της στο στερνο αφηνοντας μικρες, κοκκινες, παραλληλες γραμμες να εμφανιζονται απ'οπου περνουσαν τα νυχια της και να εξαφανιζονται την αμεσως επομενη στιγμη. Διαβασε την επομενη κινηση της και προσπαθησε να την αποτρεψει προσπαθωντας να της πει πως δεν θα αντεχε ουτε λιγα δευτερολεπτα. Η φραση δεν εφτασε ποτε στο στομα του για να λεχθει, αντιθετως η εκφραση του προφανως της εδωσε το εναυσμα και την επιβεβαιωση πως αυτο ηταν που ηθελε.
Ο Μπλανκο βρεθηκε στο απολυτο χαος, να κολυμπαει σ' ενα σκοταδι ηδονης που διαρκως αυξανοταν. Ενα μακρινο, μικρο φως στο βαθος ερχοταν γοργα προς το μερος του φερνοντας μαζι του περισσοτερη λαμψη και ζεστη. Επεσε με ορμη πανω του και ενοιωσε πως ανατιναχθηκε μεσα απ' το εκτυφλωτικο αυτο φως.
==========================
Η Λουσυ σηκωσε τα ματια της, τον κοιταξε απο το υψος της κοιλιας περιπου και χαμογελασε.
Μετα συρθηκε αργα προς τα πανω και με μια επιτακτικη κινηση τον κρατησε κατω οταν ο Μπλανκο προσπαθησε να σηκωθει. Δεν χρειαστηκε καν τα χερια της για να καθισει πανω του. Ηταν τοσο υγρη που τον ενοιωσε να γλυστρα μεσα της με την μεγαλυτερη ευκολια. Αν δεν ηταν η ιδια αυτοπτης μαρτυρας πως ειχε μολις τελειωσει θα πιστευε πως ηταν ακομα στην αρχη. Αυτο την εξιταρε ακομα περισσοτερο αφου διαπιστωσε πως ο ποθος του γι αυτην δεν ειχε καταλαγιασει ουτε στιγμη. Οι οργασμοι ακολουθουσαν ο ενας τον αλλο σε μια ξεφρενη αλληλουχια κι αυτο ηταν κατι που η Λουσυ ειχε να το ζησει πολυ καιρο. Λογικο κι αναμενομενο εξ' αλλου αφου οι πελατες της ενδιαφερονταν αποκλειστικα για την δικη τους, προσωπικη απολαυση αδιαφορωντας για την ιδια. Μια μικρη φωνουλα της ξεφυγε οταν ο στερημενος απο δυναμεις Μπλανκο ειχε μολις επανακαμψει και με μια αποτομη κινηση την εσπρωξε στο πατωμα και βρεθηκε απο πανω της διχως να βγει απο μεσα της.
========================
Ο χρονος ειχε χασει πια καθε εννοια και σημασια. Οι δυο εραστες ειχαν δοκιμασει τα παντα, καθε πιθανη σταση, καθε τροπο που μπορουσε να τους τροφοδοτησει με ηδονη, μια ηδονη που δεν μπορουσαν να χορτασουν ουτε να κορεσουν. Ενοιωθαν πια να στραγγιζουν απο δυναμεις, να εξοντωνονται στον βωμο της υπερτατης απολαυσης. Ο Μπλανκο ειχε ηδη υπερβει τα ορια αντοχης του, μια αντοχη που επρεπε να ειχε προδωσει ενα κακοσιτισμενο κορμι που η μονη ουσια που υπηρχε εν αφθονια ηταν το αλκοολ. Με καποιον ανεξηγητο τροπο ενοιωθε την κορυφωση να πλησιαζει αλλη μια φορα κι αυτο τον τρελαινε ακομα περισσοτερο.
Εγκλωβισε τα χερια της στα δικα του και τα εσφιξε. Η Λουσυ καταλαβε και τον τραβηξε ακομα πιο πολυ μεσα της. Τελειωσαν μαζι μεσα σε σπασμους, τρεμουλιασματα και τις πρωτες σταγονες ιδρωτα που ειχαν κανει την εμφανιση τους. Εμειναν ακινητοι για λιγο μην θελοντας να ξεκολλησουν ο ενας απο τον αλλο. Η τελευταια ικμαδα δυναμης του Μπλανκο τον εγκατελειψε και ξαπλωσε πανω της με το κεφαλι του στη βαση του λαιμου της. Η Λουσυ τον αγκαλιασε, τον εσφιξε πανω της χαιδευοντας του τα μαλλια κι εκλεισε τα ματια της.
=============================
-'Εισαι σιγουρη πως δεν σε ακολουθησε κανεις ?
-'Δεν μπορω να ξερω, νομιζω πως οχι ομως' απαντησε η αρχαιολογος.
Ο ξενος εμεινε για λιγο σιωπηλος. Τα πραγματα ειχαν μπερδευτει λιγο. Η ελευση της Μορενα τοσο γρηγορα θα του περιοριζε τις κινησεις αφου ειχε παραλληλα να προσεχει την κοπελα για την οποια αισθανοταν υπευθυνος για το μελλον της.
-'Ενταξει' ειπε στο τελος. 'Εχω καποιο σχεδιο για το πως θα κινηθουμε αλλα θα πρεπει καποιες στιγμες να σε αφηνω μονη σου. Εδω δεν εχεις να φοβασαι τιποτα, απλα θα πρεπει να κανεις λιγο υπομονη μεχρι να ολοκληρωσω τις δουλειες μου. Μετα ολα ειναι ευκολα'.
Τις δουλειες του. Τι δουλειες ηταν αυτες, τι αφορουσαν η ποσο θα επαιρναν μεχρι να τελειωσουν δεν ειχε νοημα να ρωτησει, δεν θα επαιρνε απαντηση. Περιοριστηκε απλα στο να κουνησει το κεφαλι της μην εχοντας αλλη επιλογη.
-'Παμε καπου να φαμε κατι' ειπε επιτακτικα ο ξενος και η Μορενα συναινεσε.
=========================
Σε οποιαδηποτε αλλη περιπτωση η Εμιλυ Χολλαντ δεν θ' ανοιγε το στομα της σε κανεναν δημοσιογραφο μα ο Γουες ΜακΓκιντυ ηταν εξαιρεση. Τον γνωριζε απο τον ισπανο και την Λουσυ που εκαναν την ιδια δουλεια οποτε δεχτηκε να τον δει και να του μιλησει.
-'Πες μου τα παλι αλλη μια φορα' ειπε ο δημοσιογραφος ενω κραταγε σημειωσεις.
-'Δεν ξερω πολλα Γουες' απαντησε η Εμιλυ. 'Ημασταν μαζι μεχρι τις δυο και κατι περιπου. Η Μαιρη ειχε μαζεψει καποια χρηματα εκεινο το βραδυ και θα μπορουσε να εχει κλεισει καποιο δωματιο μα ειχε καταφερει να πιει τα περισσοτερα απο τα λεφτα της και χρειαζοταν αλλον ενα πελατη για να συμπληρωσει το ποσο. Οταν εφυγα ηταν μια χαρα. Ειχαμε πει πως θα τα λεγαμε την επομενη μα δεν ηρθε ποτε στο ραντεβου. Θεε μου, ακομα δεν το πιστευω αυτο που εγινε'.
-'Εχεις ιδεα ποιος μπορει να ηταν αυτος ο τελευταιος μοιραιος πελατης' ?
Η Εμιλυ κουνησε αρνητικα το κεφαλι της.
-'Σου ειπα, ειχα φυγει πριν. Αυτα ειναι οτι ξερω μονο'.
===========================
-'Μ' αρεσει το σχεδιο σου' ειπε ο Φινλευ Ντραξτερ, επικεφαλης του ταγματος, στο Μπρουνο Πετσαι 'μπορει να εχει αποτελεσμα. Ομως δεν νομιζω πως ειναι σωφρων να προσπαθησεις μονος σου. Οι αναφορες που εχω μιλανε για ενα πολυ επικινδυνο και απροβλεπτο ατομο'.
-'Τι προτεινετε λοιπον' ? απαντησε ο Μπρουνο.
-'Θα χρειαστεις βοηθεια' απαντησε ο Ντραξτερ. 'Θα φροντισω να σου δωσω μερικα ατομα μαζι σου, ανθρωποι δικοι μας, ειδικευμενοι σε τετοιες λεπτες αποστολες. Φυσικα εσυ εχεις το γενικο προσταγμα αλλα λιγη βοηθεια δεν εβλαψε ποτε κανεναν, ετσι δεν ειναι' ?
Ο Μπρουνο χαμογελασε και κουνησε καταφατικα το κεφαλι.
-'Θ' αφησω να περασουν καποιες μερες που θα εχουν χαλαρωσει τα πραγματα για να κινηθουμε' ειπε. 'Σιγουρα τωρα θα ειναι αρκετα προσεκτικοι'.
-'Φυσικα αγαπητε μου' απαντησε ο επικεφαλης. 'Θα περιμενω ποτε θα ερθεις ξανα σ' επαφη μαζι μας για να ξεκινησουμε. Ολα θα πανε καλα' ειπε κι ενα ψυχρο μειδιασμα εμφανιστηκε στο προσωπο του.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 69
Ηταν αρκετος ο καιρος που εμεναν και οι δυο σε αντικρυστα δωματια με μονο διαχωριστικο αναμεσα τους εναν βρωμικο διαδρομο. Ο καθενας στις εγνοιες του, τα προβληματα του, την καθημερινη παλη για επιβιωση σε μια απο τις πλεον υποβαθμισμενες κι επικινδυνες συνοικιες του Λονδινου. Σαν γειτονες ειχαν αλληλοβοηθηθει παμπολλες φορες μα για εναν περιεργο λογο ποτε δεν ειχε υπαρξει κατι περισσοτερο μεταξυ τους. Ενας υποβοσκων ερωτισμος παντα πλανιοταν στον αερα μα ποτε δεν ειχε μετασχηματιστει η μεταβληθει σε κατι αλλο μολονοτι ευκαιριες η συγκυριες ειχαν υπαρξει κατα καιρους αρκετες. Λιγο η δουλεια της Λουσυ, λιγο η προσκολληση του Μπλανκο στο παρελθον, οτι καταφερνε ενιοτε να ερθει στην επιφανεια ξεθυμαινε και χανοταν πριν ακομα αποκτησει υποσταση. Ομως, οπως οταν καποιος θελει ν' αναψει μια πυρκαγια τεραστιων διαστασεων κι εχει συγκεντρωσει τα ξυλα και το υλικο για καψιμο, αυτο που θα πυροδοτησει την εναρξη δεν ειναι απαραιτητα κατι μεγαλο η δυσευρετο, ενα μικρο σπιρτο αρκει. Αυτο το σπιρτο ειχε βρεθει και μολις ειχε αναψει.
==============================
Αυτο το πρωτο, παρατεταμενο φιλι, εμοιαζε να μην ειχε τελειωμο. Εκρυβε μεσα του μυχιες σκεψεις, επιθυμιες κι ονειρωξεις συσσωρευμενες για πολυ καιρο που ειχαν καταφερει να βρουν διεξοδο στην επιφανεια και να εκφραστουν. Αυτος που το διεκοψε στιγμιαια ηταν ο Μπλανκο.
Εσπρωξε με τα χερια του απαλα το κεφαλι της πισω και για ενα κλασμα του δευτερολεπτου επικεντρωθηκε στο προσωπο της σαν να ηθελε να επιβεβαιωσει το ποια ηταν εκει, μαζι του που ανταποκρινοταν με τοση ενταση στο παθος της στιγμης. Την τραβηξε και παλι αποτομα πανω του και χανοντας καθε αισθηση του χωρου και του χρονου βρεθηκαν και οι δυο στο πατωμα.
Αδημονουντα χερια προσπαθουσαν μεσα στην ερωτικη θολουρα που τους ειχε συνεπαρει ν' αποδεσμευσουν ο ενας τον αλλο απο τα ρουχα που φορουσαν κι αυτο επιτευχθηκε δευτερολεπτα μετα εστω και κατω απο το κρατος του απολυτου παροξυσμου. Τα ματια του διετρεξαν το γυμνο της κορμι, ενα κορμι που ειχε σχεδον ξαναδει ενα βημα πριν την απολυτη γυμνια. Ομως αυτο ηταν κατι τελειως διαφορετικο, κατι εντελως νεο.
============================
Το μεγαλο ταξιδι εξερευνησης καθε σπιθαμης του κορμιου της Λουσυ ξεκινησε απο την βαση του λαιμου της καθως η γλωσσα του Μπλανκο, συνεπικουρουμενη απο τα χειλη του φροντιζαν να δημιουργουν μικρα, υγρα, καυτα μονοπατακια διχως τελος. Οταν εφτασε στο στηθος της και το πηρε στο στομα του η κοπελα σπαρταρισε. Ενοιωσε το κορμι της να καμπυλωνει, να γινεται μια μικρη τοξωτη αψιδα με την πλατη της να μην ακουμπαει πια στο πατωμα. Παραλληλα τον τραβουσε ακομα πιο δυνατα, ακομα πιο πιεστικα στο στηθος της λες και φοβοταν πως μπορουσε εξαφνα να σταματουσε και να της στερουσε ολη την απολαυση. Οταν τον ενοιωσε να κατεβαινει προς τα κατω αργα και βασανιστικα, τον αρπαξε απο τα μαλλια σε μια υπερτατη προσπαθεια να τον κρατησει για λιγο ακομα στο υγρο απ' το στομα του στηθος της. Τα δαχτυλα της ανοιξαν αψυχα οταν ενοιωσε ενα νεο κυμα ηδονης να κανει την εμφανιση του αποτομα οσο ο Μπλανκο συνεχιζε να την γλειφει και να την φιλαει παντου στην διαδρομη του προς τα κατω.
Ξαφνικα δεν υπηρχε οξυγονο μεσα στο δωματιο για ν' αναπνευσει η Λουσυ.
==========================
Της ανοιξε τα ποδια και αρχισε να την φιλαει ξεκινωντας απο χαμηλα, στην εσωτερικη πλευρα του μηρου της και ανεβαινοντας αργα προς τα πανω. Εκανε το ιδιο με το αλλο ποδι αποφευγοντας να φτασει στον αντικειμενικο του στοχο που βρισκοταν ακριβως στη μεση. Οταν θεωρησε πως η προσμονη ειχε φτασει στο υψιστο σημειο ακουμπησε τη γλωσσα του στον τελικο του προορισμο. Τα μικρα βογγητα της Λουσυ μεγαλωσαν και συγχωνευτηκαν με ηδονικα μουγκρητα και ακαταληπτες, συγκεχυμενες, κοντες φρασεις που ο Μπλανκο αδυνατουσε να καταλαβει η να μεταφρασει επακριβως. Ισως ηταν αυτος ο λογος που ενοιωσε ξαφνικα τα ποδια της να κλεινουν και να κλειδωνουν γυρω απο το κεφαλι του σε μια αποπειρα της κοπελας να τον φυλακισει για παντα αναμεσα στα ποδια της. Το παραδοξο ηταν πως ενω εξαφνα ολοι οι αναπνευστικοι του ποροι σφραγισαν ο Μπλανκο ενοιωθε πως ο αερας δεν του ηταν απαραιτητος και συνεχιζε τα παιγνιδια με την γλωσσα και τα χειλη του ασταματητα.
Οταν αποτομα η κοπελα τραβηχτηκε τα πνευμονια του καλοσωρισαν τον φρεσκο αερα που επανεφεραν την ανασα του σε φυσιολογικα επιπεδα.
=============================
Τωρα βρισκοταν απο πανω του και τον κοιταγε με ματια θολα. Για μια στιγμη ειχε την εντυπωση πως του χαμογελασε αλλα στην κατασταση που βρισκοταν τωρα και δρακους να εβλεπε στο ταβανι θα πιστευε πως ηταν αληθινοι. Η Λουσυ τον χαιδεψε απαλα με τα νυχια της στο στερνο αφηνοντας μικρες, κοκκινες, παραλληλες γραμμες να εμφανιζονται απ'οπου περνουσαν τα νυχια της και να εξαφανιζονται την αμεσως επομενη στιγμη. Διαβασε την επομενη κινηση της και προσπαθησε να την αποτρεψει προσπαθωντας να της πει πως δεν θα αντεχε ουτε λιγα δευτερολεπτα. Η φραση δεν εφτασε ποτε στο στομα του για να λεχθει, αντιθετως η εκφραση του προφανως της εδωσε το εναυσμα και την επιβεβαιωση πως αυτο ηταν που ηθελε.
Ο Μπλανκο βρεθηκε στο απολυτο χαος, να κολυμπαει σ' ενα σκοταδι ηδονης που διαρκως αυξανοταν. Ενα μακρινο, μικρο φως στο βαθος ερχοταν γοργα προς το μερος του φερνοντας μαζι του περισσοτερη λαμψη και ζεστη. Επεσε με ορμη πανω του και ενοιωσε πως ανατιναχθηκε μεσα απ' το εκτυφλωτικο αυτο φως.
==========================
Η Λουσυ σηκωσε τα ματια της, τον κοιταξε απο το υψος της κοιλιας περιπου και χαμογελασε.
Μετα συρθηκε αργα προς τα πανω και με μια επιτακτικη κινηση τον κρατησε κατω οταν ο Μπλανκο προσπαθησε να σηκωθει. Δεν χρειαστηκε καν τα χερια της για να καθισει πανω του. Ηταν τοσο υγρη που τον ενοιωσε να γλυστρα μεσα της με την μεγαλυτερη ευκολια. Αν δεν ηταν η ιδια αυτοπτης μαρτυρας πως ειχε μολις τελειωσει θα πιστευε πως ηταν ακομα στην αρχη. Αυτο την εξιταρε ακομα περισσοτερο αφου διαπιστωσε πως ο ποθος του γι αυτην δεν ειχε καταλαγιασει ουτε στιγμη. Οι οργασμοι ακολουθουσαν ο ενας τον αλλο σε μια ξεφρενη αλληλουχια κι αυτο ηταν κατι που η Λουσυ ειχε να το ζησει πολυ καιρο. Λογικο κι αναμενομενο εξ' αλλου αφου οι πελατες της ενδιαφερονταν αποκλειστικα για την δικη τους, προσωπικη απολαυση αδιαφορωντας για την ιδια. Μια μικρη φωνουλα της ξεφυγε οταν ο στερημενος απο δυναμεις Μπλανκο ειχε μολις επανακαμψει και με μια αποτομη κινηση την εσπρωξε στο πατωμα και βρεθηκε απο πανω της διχως να βγει απο μεσα της.
========================
Ο χρονος ειχε χασει πια καθε εννοια και σημασια. Οι δυο εραστες ειχαν δοκιμασει τα παντα, καθε πιθανη σταση, καθε τροπο που μπορουσε να τους τροφοδοτησει με ηδονη, μια ηδονη που δεν μπορουσαν να χορτασουν ουτε να κορεσουν. Ενοιωθαν πια να στραγγιζουν απο δυναμεις, να εξοντωνονται στον βωμο της υπερτατης απολαυσης. Ο Μπλανκο ειχε ηδη υπερβει τα ορια αντοχης του, μια αντοχη που επρεπε να ειχε προδωσει ενα κακοσιτισμενο κορμι που η μονη ουσια που υπηρχε εν αφθονια ηταν το αλκοολ. Με καποιον ανεξηγητο τροπο ενοιωθε την κορυφωση να πλησιαζει αλλη μια φορα κι αυτο τον τρελαινε ακομα περισσοτερο.
Εγκλωβισε τα χερια της στα δικα του και τα εσφιξε. Η Λουσυ καταλαβε και τον τραβηξε ακομα πιο πολυ μεσα της. Τελειωσαν μαζι μεσα σε σπασμους, τρεμουλιασματα και τις πρωτες σταγονες ιδρωτα που ειχαν κανει την εμφανιση τους. Εμειναν ακινητοι για λιγο μην θελοντας να ξεκολλησουν ο ενας απο τον αλλο. Η τελευταια ικμαδα δυναμης του Μπλανκο τον εγκατελειψε και ξαπλωσε πανω της με το κεφαλι του στη βαση του λαιμου της. Η Λουσυ τον αγκαλιασε, τον εσφιξε πανω της χαιδευοντας του τα μαλλια κι εκλεισε τα ματια της.
=============================
-'Εισαι σιγουρη πως δεν σε ακολουθησε κανεις ?
-'Δεν μπορω να ξερω, νομιζω πως οχι ομως' απαντησε η αρχαιολογος.
Ο ξενος εμεινε για λιγο σιωπηλος. Τα πραγματα ειχαν μπερδευτει λιγο. Η ελευση της Μορενα τοσο γρηγορα θα του περιοριζε τις κινησεις αφου ειχε παραλληλα να προσεχει την κοπελα για την οποια αισθανοταν υπευθυνος για το μελλον της.
-'Ενταξει' ειπε στο τελος. 'Εχω καποιο σχεδιο για το πως θα κινηθουμε αλλα θα πρεπει καποιες στιγμες να σε αφηνω μονη σου. Εδω δεν εχεις να φοβασαι τιποτα, απλα θα πρεπει να κανεις λιγο υπομονη μεχρι να ολοκληρωσω τις δουλειες μου. Μετα ολα ειναι ευκολα'.
Τις δουλειες του. Τι δουλειες ηταν αυτες, τι αφορουσαν η ποσο θα επαιρναν μεχρι να τελειωσουν δεν ειχε νοημα να ρωτησει, δεν θα επαιρνε απαντηση. Περιοριστηκε απλα στο να κουνησει το κεφαλι της μην εχοντας αλλη επιλογη.
-'Παμε καπου να φαμε κατι' ειπε επιτακτικα ο ξενος και η Μορενα συναινεσε.
=========================
Σε οποιαδηποτε αλλη περιπτωση η Εμιλυ Χολλαντ δεν θ' ανοιγε το στομα της σε κανεναν δημοσιογραφο μα ο Γουες ΜακΓκιντυ ηταν εξαιρεση. Τον γνωριζε απο τον ισπανο και την Λουσυ που εκαναν την ιδια δουλεια οποτε δεχτηκε να τον δει και να του μιλησει.
-'Πες μου τα παλι αλλη μια φορα' ειπε ο δημοσιογραφος ενω κραταγε σημειωσεις.
-'Δεν ξερω πολλα Γουες' απαντησε η Εμιλυ. 'Ημασταν μαζι μεχρι τις δυο και κατι περιπου. Η Μαιρη ειχε μαζεψει καποια χρηματα εκεινο το βραδυ και θα μπορουσε να εχει κλεισει καποιο δωματιο μα ειχε καταφερει να πιει τα περισσοτερα απο τα λεφτα της και χρειαζοταν αλλον ενα πελατη για να συμπληρωσει το ποσο. Οταν εφυγα ηταν μια χαρα. Ειχαμε πει πως θα τα λεγαμε την επομενη μα δεν ηρθε ποτε στο ραντεβου. Θεε μου, ακομα δεν το πιστευω αυτο που εγινε'.
-'Εχεις ιδεα ποιος μπορει να ηταν αυτος ο τελευταιος μοιραιος πελατης' ?
Η Εμιλυ κουνησε αρνητικα το κεφαλι της.
-'Σου ειπα, ειχα φυγει πριν. Αυτα ειναι οτι ξερω μονο'.
===========================
-'Μ' αρεσει το σχεδιο σου' ειπε ο Φινλευ Ντραξτερ, επικεφαλης του ταγματος, στο Μπρουνο Πετσαι 'μπορει να εχει αποτελεσμα. Ομως δεν νομιζω πως ειναι σωφρων να προσπαθησεις μονος σου. Οι αναφορες που εχω μιλανε για ενα πολυ επικινδυνο και απροβλεπτο ατομο'.
-'Τι προτεινετε λοιπον' ? απαντησε ο Μπρουνο.
-'Θα χρειαστεις βοηθεια' απαντησε ο Ντραξτερ. 'Θα φροντισω να σου δωσω μερικα ατομα μαζι σου, ανθρωποι δικοι μας, ειδικευμενοι σε τετοιες λεπτες αποστολες. Φυσικα εσυ εχεις το γενικο προσταγμα αλλα λιγη βοηθεια δεν εβλαψε ποτε κανεναν, ετσι δεν ειναι' ?
Ο Μπρουνο χαμογελασε και κουνησε καταφατικα το κεφαλι.
-'Θ' αφησω να περασουν καποιες μερες που θα εχουν χαλαρωσει τα πραγματα για να κινηθουμε' ειπε. 'Σιγουρα τωρα θα ειναι αρκετα προσεκτικοι'.
-'Φυσικα αγαπητε μου' απαντησε ο επικεφαλης. 'Θα περιμενω ποτε θα ερθεις ξανα σ' επαφη μαζι μας για να ξεκινησουμε. Ολα θα πανε καλα' ειπε κι ενα ψυχρο μειδιασμα εμφανιστηκε στο προσωπο του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου