ΜΙΑ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

                      ΚΕΦΑΛΑΙΟ 68

-'Εισαι καλα' ? ρωτησε την κοπελα ενω ταυτοχρονα την βοηθουσε να σηκωθει.

-'Αν δεν ησουν εσυ δεν ξερω πως θα ημουνα' απαντησε η Λουσυ. 'Σ' ευχαριστω για την βοηθεια, ο Σραπ ειναι ικανος για ολα'.

-'Ο Σραπ' ?

-'Μεγαλη ιστορια, τι να σου λεω τωρα' απαντησε η κοπελα και για πρωτη φορα μετα την επιθεση ενοιωσε αρκετα ηρεμη για να περιεργαστει τον αντρα απεναντι της. Ηταν γυρω στα σαραντα, με μακρια μαλλια κι ενα περιεργο ντυσιμο που εκανε σαφες πως δεν ηταν ντοπιος. Αυτο που της εκανε εντυπωση ηταν τα ματια του που εμοιαζαν να  εχουν μια γαληνη αλλα και κατι το τρομακτικο ταυτοχρονα και ασυναισθητα ενοιωσε μια στιγμιαια ανατριχιλα ν' ανεβοκατεβαινει την σπονδυλικη της στηλη. 

-'Ησουνα τυχερη' της ειπε 'που βρεθηκα εδω την σωστη στιγμη. Εψαχνα για καποιον Μπλανκο Αμαριγιο, ξερω πως μενει καπου εδω αλλα ειδα την σπασμενη πορτα και ακουσα τις φωνες οποτε'....

                     ============================

-'Δεν ξερω κανεναν Αμαριγιο' ειπε τρεμουλιαστα η κοπελα μ' ενα τονο που δεν εγινε πιστευτος.

-'Μην φοβασαι, δεν θελω το κακο του' απαντησε ηρεμα ο ξενος 'απλα του φερνω ενα μηνυμα απο μια παλια του φιλη, την Μορενα Μοριεντες'.

Χαστουκι να της ειχε δωσει ξαφνικο δεν θ' αναπηδουσε ετσι στο ακουσμα του ονοματος της αρχαιολογου. Δεν την ηξερε προσωπικα, αλλα γνωριζε την κατασταση που υπηρχε καποτε μεταξυ του Μπλανκο και της Μορενα. Κι αυτο δεν της αρεσε καθολου. Προφανως ετρεφε αισθηματα για τον ισπανο κι αυτο ηταν κατι που επρεπε να εκμεταλλευτει.  

-'Χρειαζομαι την βοηθεια του' ειπε ψευδομενος ο ξενος με περισση ανεση. 'Αν μπορουσες να με βοηθησεις θα με υποχρεωνες' συμπληρωσε.

Η Λουσυ φανηκε να δισταζει για λιγο μα κατι επανω του την ωθουσε ανεξηγητα να τον εμπιστευτει. Εξ' αλλου μολις την ειχε γλυτωσει απο τα χερια του Σραπ.

-'Μενει απεναντι' ειπε 'αλλα τωρα λειπει. Αν θελεις μπορεις να τον περιμενεις εδω'.

                    ==============================

Το πρωτο πραγμα που προσεξε κατα την επιστροφη του σπιτι ο Μπλανκο Αμαριγιο ηταν η αφυσικη θεση της πορτας στο δωματιο της Λουσυ. Παντοτε εριχνε μια ματια προς τα κει πριν μπει σπιτι του κι αυτη τη φορα κατι δεν του αρεσε στο γενικο πλανο. Πλησιασε και καταλαβε πως η πορτα ηταν απλα ακουμπισμενη στο κουφωμα. Την παραμερισε και ανησυχος μπηκε μεσα. Η Λουσυ ηταν με πελατη. Πριν προλαβει να γυρισει να φυγει ακουσε την κοπελα.

-'Αυτος εδω ο κυριος ζηταει εσενα' ειπε. 'Εχει καποιο μηνυμα να σου δωσει' συνεχισε και αφου εβαλε λιγο ψυχρο ατσαλι στην φωνη της ολοκληρωσε. 'Απο την Μορενα'.

Ηταν η σειρα του σπανιολου ν' αναπηδησει τωρα. Μεχρι να βρει την λαλια του ο αγνωστος ειχε σηκωθει, τον ειχε πλησιασει και ηδη του μιλουσε.

-'Μπορουμε να παμε καπου να μιλησουμε' ?

-'Ναι, πως, βεβαια' εκανε αμηχανα 'αλλα η Λουσυ...θελω να πω...'

-'Προς το παρον θα ειναι ενταξει' τον καθησυχασε ο ξενος. 'Παμε' ?

                             ==============================

Σ' ολη τη διαδρομη μεχρι την 'Μελαγχολικη Οξια' ο κυβος εδινε σημεια ζωης. Οχι, ο Μπλανκο Αμαριγιο δεν ηταν ο στοχος του αλλα με καποιον τροπο συνδεοταν μαζι του. Μολις τον μαθαινε, τον εντοπιζε και εκλεινε αλλον ενα κυκλο, τοσο απλα.

Και το επομενο ψεμα παλι του βγηκε αβιαστα. Ηταν την στιγμη που ο Μπλανκο τον ειχε ρωτησει που βρισκοταν τωρα η Μορενα.

-'Αν δεν αλλαξε τα σχεδια της, αυτην τη στιγμη πρεπει να βρισκεται στην Αιγυπτο' του ειπε 'και ν' ασχολειται με καποια ανασκαφη. Αυτο μονο ξερω'.

Διαβασε ευκολα την απογοητευση στα ματια του αλλα δεν αλλαξε την ιστορια του. Η συζητηση διακοπηκε αποτομα οταν ενας αγνωστος σωριαστηκε σε μια αδεια καρεκλα του τραπεζιου τους. Γουες ΜακΓκιντυ λεγοταν, δημοσιογραφος και ειχε μια πραγματικα χαλια μερα.

Επελεξε ν' αποσυρθει διακριτικα αφηνοντας τους μονους αφου συμφωνησε να συναντηθουν ξανα σε δυο μερες με τον ισπανο. Δεν ηθελε να βιαστει για να μην κινησει υποψιες.

                       ========================

Της πηρε καμποση ωρα μεχρι να βρει το σωστο ξενοδοχειο. Απο τα λιγα που ειχε προλαβει να δει δεν υπηρχε συγκριση αναμεσα στις δυο πολεις. Το Λονδινο, βλοσυρο, σκυθρωπο και μουντο ενω το Παρισι φωτεινο, χαρουμενο, ανεμελο. Αν ειχε επιλογη θα ειχε παραμενει στο Παρισι, ομως δεν μπορουσε να κανει διαφορετικα. Ο ξενος ειχε δωσει τ' ονομα του Μπλανκο και οταν το ακουσε παλι της ηρθε μια μελαγχολια. Ηταν εκει, καπου εκει, σ' αυτη την ρυπαρη και αθλια πολη κι αυτο της δημιουργουσε αναμικτα συναισθηματα.

Προς το παρον δεν μπορουσε να κανει πολλα πραγματα. Ηθελε να ηρεμησει, να ξεκουραστει και να χαλαρωσει. Δεν γνωριζε που ηταν ο ξενος οποτε δεν μπορουσε να κανει κατι αλλο εκτος του να περιμενει. Ενα κυμα ασφαλειας και σιγουριας την αγκαλιασε και την παρεδωσε στον Μορφεα ενω την ιδια στιγμη, μια σκοτεινη, ακινητη φιγουρα ειχε καρφωσει τα ματια της στην προσοψη του ξενοδοχειου καταγραφοντας στον χαρτη του μυαλου του το κτιριο.

Μετα ο Μπρουνο Πετσαι επιβιβαστηκε σε μια αμαξα με προορισμο το τοπικο παραρτημα του ταγματος στο Λονδινο. 

                     ============================

Ο Ντεννις ο Σκατζοχειρος ακουγε προσεκτικα οσα του ελεγε ο μωλωπισμενος αντρας απεναντι του παιζοντας μ' ενα χαρτοκοπτη. Ενοιωθε, οσο συνεχισε ν' ακουει, πως τα μαλλια του που στεκονταν ορθια απο τοτε που θυμοταν τον εαυτο του και του ειχαν δωσει το παρατσουκλι σκαντζοχειρος, να σηκωνονται σε ορθια σταση ακομα περισσοτερο. Οταν ο Σραπ ολοκληρωσε ο Ντεννις εμεινε για λιγο σκεπτικος. Ηξερε πως ελαχιστοι μπορουσαν να τα βαλουν με τον Σραπ και να καυχηθουν πως στεκονταν ακομα ορθιοι. Γνωριζε ακομα πως ο Σραπ ηταν πιστο σκυλι, δεν θα τον προδιδε ποτε, ουτε θα εγκατελειπε ποτε οτι του ανεθετε. Ηταν ξεκαθαρο πως εδω ειχε να κανει με κατι που δεν ειχε προβλεψει, εναν ασταθμητο παραγοντα. Οπως και να ειχε ο αγνωστος ειχε χωσει την μυτη του στις δουλειες του μα ασχετα με το ποιος ηταν η τι ηθελε η ποιον βοηθουσε κι εξυπηρετουσε ειχε κανει το μοιραιο λαθος. Τα ειχε βαλει με λαθος ανθρωπο.

Γιατι ο Ντεννις ηταν αποφασισμενος οχι μονο να του δωσει ενα καλο μαθημα αλλα να τον χρησιμοποιησει και σαν παραδειγμα για το τι περιμενε οποιονδηποτε μπλεκοταν στα ποδια του.

                       ===========================

-'Ειναι λιγο περιεργες αυτες οι μερες' αρχισε τον μονολογο του ο Ντεννις. 'Μ' αυτους τους φονους εχει πλημμυρισει η περιοχη αστυνομικους και πρεπει να ειμαστε προσεκτικοι. Ομως δεν μπορουμε ν' αφησουμε και τα συμφεροντα μας απροστατευτα, καταλαβαινεις' ? ρωτησε τον Σραπ που ακουγε με προσοχη.

-'Πρεπει λοιπον να δρασουμε εξυπνα και να φροντισουμε να μην συνδεθουμε με τ' οτιδηποτε συμβει' συνεχισε ο Ντεννις. 'Κι επειδη δεν γνωριζουμε ακριβως με τι εχουμε να κανουμε θελω το κουφαρι αυτου του ενοχλητικου να γινει γευμα για τους αρουραιους και οσο για τον αλλο, τον ισπανο, θα πρεπει να επιλεξει, και να επιλεξει σοφα'.

Ειδε τον Σραπ να σηκωνεται και συνεχισε.

-'Θελω αυτο να το αναλαβεις μαζι με τις Διδυμες' ειπε σαν επιλογο.

-'Τις Διδυμες' ? απορησε ο Σραπ. 'Αφεντικο μπορω και μονος μου να'....

-'Μαζι με τις Διδυμες' επανελαβε ο Ντενις. 'Και τωρα τσακισου απο μπροστα μου'.

                            ================================

Δεν θα ηταν δυσκολο να εντοπισει τον στοχο του. Ο κυβος ειχε ζωντανεψει στην αναφορα της λεξης 'Λονδινο', ειχε επιβεβαιωσει πως ηταν στο σωστο δρομο οταν συναντησε τον ισπανο, το μονο που ειχε να κανει ηταν να κινηθει αμεσα και να τελειωνει μια ωρα νωριτερα.

Τις διασπαρτες σκεψεις του σχετικα με τις επομενες κινησεις διεκοψε ο υπαλληλος του ξενοδοχειου πληροφορωντας τον πως το δευτερο δωματιο που ειχε κλεισει ειχε αποκτησει ενοικο. Διχως χρονοτριβη χτυπησε την πορτα και η Μορενα ανοιξε αμεσως.

-'Συνεβη κατι στο Παρισι' ? ρωτησε και η γυναικα του ειπε την περιπετεια της.

Ο ξενος την καθησυχασε χτυπωντας την φιλικα στον ωμο.

-'Τον βρηκες' ? ρωτησε με σπασμενη φωνη.

Το τριτο ψεμα βγηκε πιο αυθορμητο απ' ολα τ' αλλα.

-'Δεν ειναι πια στο Λονδινο εδω και καιρο' απαντησε. 'Αν οι πληροφοριες που εχω ειναι σωστες αυτη τη στιγμη πρεπει να ειναι στην Λειψια' ειπε και περιμενε αντιδραση. 

                         ==========================

-'Ξερεις τουλαχιστον που πηγε' ? ρωτησε εναν πραγματικα συντετριμμενο Γουες.

-'Ιδεα δεν εχω' απαντησε ξεψυχα ο δημοσιογραφος. 'Μαλλον στην αδελφη της, δεν ξερω'.

Για λιγο εμειναν σιωπηλοι απασχολουμενοι στο πως θα κατεβαζαν την σταθμη της μπυρας στα ποτηρια τους. Ο Μπλανκο περασε τα χερια στα μαλλια του και μιλησε.

-'Και τι θα κανεις τωρα' ?

Ο Γουες σχεδον πνιγηκε μ' ενα πικροχολο γελιο που ενεσκηψε αιφνιδιως.

-'Θα βρω την Εμιλυ Χολλαντ' απαντησε. 'Πρεπει να μαθω τι εγινε, χρειαζομαι πληροφοριες για το αρθρο' συνεχισε και αδειασε το ποτηρι που ειχε μπροστα του.

-'Κοιτα Γουες, εγω...πραγματικα λυπαμαι φιλε...τι να πω'....ξεκινησε μα δεν ολοκληρωσε.

Ο δημοσιογραφος σηκωθηκε και πεταξε μερικα σελλινια στο ξυλινο τραπεζι.

-'Πηγαινε και συ σπιτι να ξεκουραστεις' ειπε 'και αυριο ισως κατορθωσω να περασω και να τα πουμε. Η Μορενα ε ? Μην μεθυσεις παλι, δεν αξιζει' συνεχισε και απομακρυνθηκε.

                    =============================

Δεν ηταν η προτροπη του φιλου του τοσο οσο η επιθυμια του να διατηρησει σ' οποιον βαθμο αυτο ηταν εφικτο την καθαροτητα του μυαλου του. Η επιστροφη του φαντασματος που ακουγε στο ονομα Μορενα Μοριεντες ηταν απροβλεπτη μα επρεπε να γινει διαχειρισιμη.

Κοιταξε δεξια το δωματιο της Λουσυ και κατευθυνθηκε προς τα κει. Η κοπελα ηταν μεσα μα καταλαβε αμεσως πως φοβοταν να μεινει σ' ενα σπιτι διχως πορτα να το προστατευει.

Την πηρε απο το χερι και την τραβηξε πισω του προς την κατευθυνση του δικου του σπιτιου.

-'Αυριο θα δουμε τι θα κανουμε με την πορτα' ειπε. 'Αποψε θα κοιμηθεις σε μενα'.

-'Αν παθαινες κατι απο τον Σραπ εξ' αιτιας μου δεν ξερω και γω τι θα εκανα' ειπε αφου ειχαν βολευτει.'Δεν με νοιαζει για μενα αλλα να παθει κακο καποιος '....

Δεν αποσωσε την φραση του βλεποντας την κοπελα να σηκωνεται, να ερχεται διπλα του και να χωνεται στην αγκαλια του. Με το χερι του ανασηκωσε το πηγουνι της για να την κοιταξει.

Ουτε καν καταλαβε πως απο την μια στιγμη στην αλλη τα χειλη τους ενωθηκαν σ' ενα παραφορο φιλι.