ΜΙΑ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 66
Το πρωτο αχνο, πρωινο φως ειχε ηδη κανει την εμφανιση του και το μονο που ειχε καταφερει ηταν να φερει στην επιφανεια ολη την ασχημια και την βρωμια που εντεχνα εκρυβε η νυχτα κατω απο τα σκοτεινα της πεπλα. Αλλη μια μερα στο Ιστ Εντ, μια μερα που τιποτα καινουριο η ομορφο δεν ειχε να επιδειξει παρα μονο την μουνταμαρα και την αθλια μονοτονια που δυναστευε αυτην την κακοφημη και υποβαθμισμενη συνοικια. Ο Σραπ αδιαφορουσε για ολα αυτα ετσι κι αλλιως. Η δουλεια που του ειχε αναθεσει ο Ντεννις ο Σκαντζοχειρος ηταν πολυ συγκεκριμενη και αυτο ηταν και το μοναδικο πραγμα που τον απασχολουσε. Αδιαφορουσε ακομα και για τα τσιμπηματα που ενοιωθε τετοιες μερες, πλημμυρισμενες στην υγρασια, στα πλευρα απο τοτε που εκεινο το αναθεματισμενο θραυσμα ειχε χωθει μεσα του, ενα θραυσμα που του ειχε δωσει το παρατσουκλι Σραπνελ που κι αυτο ειχε μεταβληθει σταδιακα σε Σραπ.
Ηταν τοσο βυθισμενος κι απορροφημενος στις σκεψεις του που παραλιγο να συγκρουστει μ' ενα διαβατη. Αλλες φορες αυτο θα ηταν καλη ευκαιρια για καυγα απο το πουθενα, οχι ομως τωρα.
=============================
Απεφυγε την τελευταια στιγμη την συγκρουση μ' εναν αφηρημενο πεζο και κοντοσταθηκε στην ακρη του δρομου. Επρεπε καπου να ρωτησει για τον Μπλανκο Αμαριγιο, η περιοχη ηταν μεγαλη και ο κοσμος πολυς. Ενας Ισπανος θα ξεχωριζε στα σιγουρα απ' ολους τους αλλους οποτε καποιος θα ηξερε να του δωσει πληροφοριες. Αγγιξε τον κυβο που ειχε παντα μαζι του.
Δεν υπηρχε καποιο σημειο ζωης, ηταν ακομα μακρια απο τον αγνωστο στοχο του. Αναρωτηθηκε αν η αρχαιολογος θα ηταν ενταξει και αυτο συνειρμικα τον πηγε στην επομενη σκεψη. Αραγε το ταγμα γνωριζε πως ειχε επιστρεψει απο την χωρα των σκιων ? Κι αν ναι, ποτε θα ηταν επομενη κινηση τους ? Γιατι δεν ειχε καμια αμφιβολια ως προς το ποια θα ηταν.
Ειδε ενα φουρνο στην απεναντι μερια του δρομου. Αυτο ηταν ενα ενδεδειγμενο σημειο για να κανει τις ερωτησεις που ηθελε και να παρει τις πληροφοριες που χρειαζοταν.
Διεσχισε προσεκτικα τον δρομο κι εφτασε εξω απο τον φουρνο. Ηταν προαισθημα αυτο που του ελεγε πως καπου εκει βρισκοταν η ακρη του κουβαριου που επρεπε να ξετυλιξει.
=================================
Δεν ειχε προλαβει καν να πατησει ποδι στην εφημεριδα οταν ο αρχισυντακτης μαινομενος τον εστειλε παλι εξω στον δρομο για να βρει οτι μπορουσε για τον νεο φονο που ειχε διαπραχθει αργα το βραδυ. Αυτο ηταν ειδηση πραγματικα ! Σκεφτηκε το ραντεβου του με την Νταιανα και κουνησε απελπισμενα το κεφαλι. Μια απ' αυτες τις μερες η σχεση μεταξυ τους θα πηγαινε κατα διαβολου με τον ρυθμο που εργαζοταν μα αυτο ηταν κατι με το οποιο θα ασχολουνταν μετα. Τωρα προειχε ο φονος. Προσευχηθηκε να ειναι στο τμημα η Μαγκι Τομπσον. Παντα του εδινε πληροφοριες οποτε συνεβαινε κατι, ηλπιζε πως το ιδιο θα συνεβαινε και τωρα.
Δυο φορες κοντεψε να ποδοπατηθει απο αμαξες καθως διεσχιζε το δρομο σαν το μανιακο, αλλες τοσες φορες βρεθηκε στο νοτισμενο πλακοστρωτο εξ' αιτιας της βιασυνης του, ομως οταν αντικρυσε απεναντι του το αστυνομικο τμημα ηξερε βαθια μεσα του πως αυτη τη φορα ειχε κανει την διαδρομη απο την εφημεριδα πιο γρηγορα απο ποτε.
Ανεβηκε τα εξωτερικα σκαλια τρια τρια και ορμησε μεσα.
==============================
Σε μερικες ωρες συμπληρωνε δυο μερες στο Παρισι αλλα δεν ειχε ευχαριστηθει τιποτα. Κατω απο αλλες συνθηκες δεν θα χορταινε αυτην τη υπεροχη πολη μα με τα δεδομενα που υπηρχαν ενοιωθε σαν κυνηγημενο αγριμι που επρεπε συνεχως να εξασφαλιζει το κρησφυγετο του.
Ακουμπησε στην ακρη μιας γεφυρουλας και εστιασε στα βιαστικα νερα του Σηκουανα που περνουσαν απο κατω της. Προσπαθησε ν' αδειασει το μυαλο της απ' ολες τις ασχημες σκεψεις και προς στιγμη τα καταφερε. Το ελαφρυ, δροσερο αερακι μεταβληθηκε υπουλα σ' ενα παγωμενο κυμα ψυχους που εντεινοταν οσο περναγε η ωρα και το σκοταδι πυκνωνε. Εριξε μια τελευταια ματια στον αδιαφορο για τα προβληματα της ποταμο και πηρε το δρομο της επιστροφης για το ξενοδοχειο της. Βαδιζε μηχανικα αγνοωντας τον περιγυρο κι αυτο της κοστισε. Παιρνοντας μια απαραιτητη στροφη βρεθηκε σ' ενα κακοφωτισμενο στενο και ειδε τους δυο αντρες που κρυβονταν στη σκια παρα μονο οταν ηταν ηδη πολυ αργα. Ενα αποτομο ανακατεμα κι ενας κομπος στο στομαχι εμφανιστηκαν απο το πουθενα.
==========================
Κολλησε σ' εναν τοιχο κι εκλεισε ενστικτωδως τα ματια. Ετσι δεν της δοθηκε ποτε η δυνατοτητα να δει μια τριτη αντρικη φιγουρα που ξεκολλησε απο τις σκιες και ορμησε αστραπιαια πανω στους δυο αντρες. Ο θορυβος την αναγκασε ν' ανοιξει ξανα τα ματια της και ειδε τους δυο υποψηφιους ληστες να κειτονται χτυπημενοι στο δρομο. Ο αγνωστος της ετεινε το χερι και μουρμουρισε κατι στα γαλλικα. Του εκανε ενα νοημα πως δεν καταλαβαινε κι ο αντρας επανελαβε την φραση του στην μητρικη της γλωσσα, τα ισπανικα, κι αυτο την εκανε να νοιωσει ξαφνικα πολυ οικεια. Ετρεμε ακομα οταν αποσπαστηκε απο τον τοιχο της.
-'Ειστε καλα' ? Δεν χρειαζεται να φοβαστε' ειπε ο αντρας.
-'Σας ευχαριστω πολυ' απαντησε με ελαφρα σπασμενη φωνη. 'Αν δεν ησασταν εσεις δεν ξερω'...σταματησε την φραση της προσπαθωντας να φερει την ανασα της σε κανονικο ρυθμο.
-'Μπρουνο Πετσαι' ειπε ο αγνωστος κανοντας μια βαθια υποκλιση.
-'Μορενα Μοριεντες' απαντησε η κοπελα ασυναισθητα. 'Σας ευχαριστω και παλι'.
============================
Δεχτηκε με χαρα την προταση του να την συνοδεψει μεχρι το ξενοδοχειο της και στο λιγοστο της διαδρομης λεχθηκαν αρκετα. Την καληνυχτισε ευγενικα και χαθηκε στο σκοταδι με τον ιδιο τροπο που ειχε εμφανιστει. Λιγα λεπτα αργοτερα στο δωματιο της προσπαθουσε να βαλει σε μια ταξη τις σκεψεις της. Οχι, δεν μπορουσε πια να παραμεινει σε μιαν αγνωστη πολη. Ηταν τυχερη σε σχεση με το περιστατικο που ειχε συμβει πριν λιγο μα την επομενη ισως να μην ηταν. Ειχε ηδη παρει την αποφαση της και μιση ωρα αργοτερα βρισκοταν στην αμαξα που θα την πηγαινε στο Καλαι. Χιλιες φορες στο Λονδινο με τις οποιες οδυνηρες συνεπειες μπορουσε να εχει αυτο παρα μονη της στο ελεος του αγνωστου. Ειχε εξοφλησει το ξενοδοχειο και ειχε ενημερωθει πως υπηρχε καραβι για την απεναντι μερια που θα προλαβαινε αν εφευγε εκεινη τη στιγμη. Η ιδεα πως θα συντομα θα συναντουσε τον ξενο που της ενεπνεε μια ανεξηγητη εμπιστοσυνη την εκανε να νοιωσει καλυτερα. Κουρνιασε πιο αναπαυτικα στο καθισμα της και περιοριστηκε στο να χαζευει το εξωτερικο τοπιο.
==============================
-'Οτι συμφωνησαμε' τους ειπε και πεταξε προς το μερος τους μερικα κερματα. Οι δυο αντρες τα μαζεψαν βιαστικα απο το δρομο, κοντοσταθηκαν για λιγο κι εξαφανιστηκαν τρεχοντας.
Ο Μπρουνο Πετσαι εκανε σημα σε μια αμαξα, μπηκε μεσα κι εδωσε την κατευθυνση στον αμαξα. Το σχεδιο ειχε λειτουργησει αλανθαστα κι ολα πηγαιναν οπως ηθελε.
Ειχε ολη την ενημερωση που χρειαζοταν απο το κρυφο μα ενεργο παρακλαδι του ταγματος στο Παρισι για τις κινησεις των δυο φυγαδων. Αυτο που δεν γνωριζε ηταν το που θα πηγαινε μετα ο στοχος του. Ετσι, αφου πληρωσε δυο αλητες για την σκηνοθετημενη επιθεση στην κοπελα, το μονο που ειχε να κανει ηταν να περιμενει ποσο ακομα θα αντεχε να μεινει μονη της σε μια τοσο επικινδυνη πολη. Ουτε ο ιδιος δεν πιστευε πως τα ειχε μαζεψει το ιδιο βραδυ κιολας. Ηξερε πως θα πηγαινε να συναντησει τον αντρα που κυνηγουσε, το μονο που ειχε να κανει ηταν να την παρακολουθησει. Αυτο που επρεπε να προσεξει ηταν να μην τον αντιλαμβανοταν μεσα στο καραβι. Ολα τ' αλλα απλα θα συνεβαιναν μονα τους.
============================
-'Τι φωνες ειναι αυτες που ακουγονται' ? ρωτησε ο Μπλανκο ενω ταυτοχρονα σηκωνοταν απο το κρεβατι προσπαθωντας να βρει ισοροπια.
Η Λουσυ πλησιασε το παραθυρο και κοιταξε εξω.
-'Δεν μπορω να καταλαβω' ειπε. 'Υπαρχει μια εντονη κινητικοτητα εξω' προσθεσε.
-'Καλα, ασε, θα δω μονος μου τωρα που θα κατεβω κατω' εκανε βαριεστημενα ο Μπλανκο.
-'Θα φυγεις' ? εκανε μ' ενα τονο απογοητευσης στη φωνη της η κοπελα. 'Δεν θα περιμενεις τον Γουες ? Ειπε πως θα επεστρεφε συντομα για να δει πως εισαι'.
-'Μια χαρα ειμαι' απαντησε αποτομα ο αντρας. 'Δεν θα κλειστω μεσα περιμενοντας τον Γουες. Εξ' αλλου και συ πρεπει να πας στη δουλεια σου, δεν θα κατσεις εδω να με νταντευεις'.
Η αναφορα στη 'δουλεια' της της εφερε μια στιγμιαια αμηχανια. Μονο στιγμιαια.
-'Τοτε αφου δεν χρειαζομαι εδω να πηγαινω' ειπε. Διχως να περιμενει απαντηση βαδισε στην πορτα. 'Η δουλεια δεν περιμενει κανεναν ετσι δεν ειναι' ? συμπληρωσε με μια πικρα και βγηκε απο το δωματιο αφηνοντας τον Μπλανκο με μια εκφραση αποριας στο προσωπο.
=============================
Μερικες φορες δυσκολευοταν να καταλαβει τι υπηρχε στο μυαλο της Λουσυ. Ηταν η πιο επιτυχημενη πορνη στην περιοχη, εβγαζε χρηματα, επελεγε η ιδια την πελατεια της κι ομως ενοιωθε πως καποιες φορες αυτο σαν να την επνιγε, να την αρρωσταινε. Αλλες θα σκοτωναν για να μπορουσαν να εχουν εστω τα μισα απ'οσα ειχε καταφερει ν' αποκτησει η Λουσυ.
-'Γυναικες' ειπε μεγαλοφωνα ο Μπλανκο κουνωντας το κεφαλι του. 'Καποια πραγματα τελικα ειναι ακομα πιο μυστηρια οταν εχεις την αισθηση πως ειναι ευκολως κατανοητα'.
Ανοιξε την πορτα κι αρχισε να κατεβαινει τις σκαλες κι αυτο του εφερε εναν προσωρινο ιλιγγο. Επρεπε κατι να κανει με το ποτο, δεν μπορουσε να συνεχισει αλλο ετσι. Αν συνεχιζε μ' αυτους τους ρυθμους στο τελος θα στερουσε απο το Ντεννις τον Σκαντζοχειρο την απολαυση του να ειναι αυτος που θα τερματιζε την υπαρξη του. Αναλογιστηκε τα χρηματα που του χρωσταγε κι ανασηκωσε τους ωμους του. Επρεπε να κανει υπομονη, θα τον εξοφλουσε καποια στιγμη, απλα η στιγμη αυτη δεν ειχε φτασει ακομα. Βγηκε στον δρομο κι ανεπνευσε τον πρωινο αερα.
==============================
Χρειαστηκαν λιγα λεπτα μονο για να ενημερωθει για το τι ειχε συμβει. Δευτερος φονος, πολυ κοντα χρονικα με τον πρωτο, ιεροδουλης κι αυτος και στην ιδια ενορια, στο Γουαιτσαπελ του Ιστ Εντ. Αυτο ηταν κατι πρωτογνωρο. Συνειδητοποιησε πως ο Γουες θα ετρεχε για το ρεπορταζ οποτε ηταν αγνωστο το ποτε θα εμφανιζοταν. Σηκωσε ψηλα το κεφαλι στο παραθυρο που αντιστοιχουσε στο δωματιο της Λουσυ. Προς στιγμην μπηκε στο πειρασμο ν' ανεβει παλι επανω και να την ενημερωσει για το τι ειχε συμβει μα αλλαξε γνωμη. Η Λουσυ ηταν ασφαλης, δεν κινδυνευε αλλα δεν μπορουσε να πει το ιδιο και για τον εαυτο του. Ο Ντεννις θα εστελνε αργα η γρηγορα καποιον να εισπραξει τα χρηματα του κι αυτος δεν ειχε ουτε σελλινι πανω του.
Ηταν κι αυτη η συναντηση που θα ειχαν σε λιγο η ομαδα αρχαολογων του Λονδινου που επρεπε οπωσδηποτε να παει μηπως και καταφερνε να εξασφαλισει καποια προσωρινη χρηματοδοτηση που θα τον εβγαζε απο το αδιεξοδο. Μετα θα περνουσε μια βολτα απο την παμπ της Μολλυ και ευελπιστουσε πως καποια στιγμη θα συναντιοταν και με τον Γουες που θα ειχε σιγουρα πληροφοριες για τον καινουριο φονο.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 66
Το πρωτο αχνο, πρωινο φως ειχε ηδη κανει την εμφανιση του και το μονο που ειχε καταφερει ηταν να φερει στην επιφανεια ολη την ασχημια και την βρωμια που εντεχνα εκρυβε η νυχτα κατω απο τα σκοτεινα της πεπλα. Αλλη μια μερα στο Ιστ Εντ, μια μερα που τιποτα καινουριο η ομορφο δεν ειχε να επιδειξει παρα μονο την μουνταμαρα και την αθλια μονοτονια που δυναστευε αυτην την κακοφημη και υποβαθμισμενη συνοικια. Ο Σραπ αδιαφορουσε για ολα αυτα ετσι κι αλλιως. Η δουλεια που του ειχε αναθεσει ο Ντεννις ο Σκαντζοχειρος ηταν πολυ συγκεκριμενη και αυτο ηταν και το μοναδικο πραγμα που τον απασχολουσε. Αδιαφορουσε ακομα και για τα τσιμπηματα που ενοιωθε τετοιες μερες, πλημμυρισμενες στην υγρασια, στα πλευρα απο τοτε που εκεινο το αναθεματισμενο θραυσμα ειχε χωθει μεσα του, ενα θραυσμα που του ειχε δωσει το παρατσουκλι Σραπνελ που κι αυτο ειχε μεταβληθει σταδιακα σε Σραπ.
Ηταν τοσο βυθισμενος κι απορροφημενος στις σκεψεις του που παραλιγο να συγκρουστει μ' ενα διαβατη. Αλλες φορες αυτο θα ηταν καλη ευκαιρια για καυγα απο το πουθενα, οχι ομως τωρα.
=============================
Απεφυγε την τελευταια στιγμη την συγκρουση μ' εναν αφηρημενο πεζο και κοντοσταθηκε στην ακρη του δρομου. Επρεπε καπου να ρωτησει για τον Μπλανκο Αμαριγιο, η περιοχη ηταν μεγαλη και ο κοσμος πολυς. Ενας Ισπανος θα ξεχωριζε στα σιγουρα απ' ολους τους αλλους οποτε καποιος θα ηξερε να του δωσει πληροφοριες. Αγγιξε τον κυβο που ειχε παντα μαζι του.
Δεν υπηρχε καποιο σημειο ζωης, ηταν ακομα μακρια απο τον αγνωστο στοχο του. Αναρωτηθηκε αν η αρχαιολογος θα ηταν ενταξει και αυτο συνειρμικα τον πηγε στην επομενη σκεψη. Αραγε το ταγμα γνωριζε πως ειχε επιστρεψει απο την χωρα των σκιων ? Κι αν ναι, ποτε θα ηταν επομενη κινηση τους ? Γιατι δεν ειχε καμια αμφιβολια ως προς το ποια θα ηταν.
Ειδε ενα φουρνο στην απεναντι μερια του δρομου. Αυτο ηταν ενα ενδεδειγμενο σημειο για να κανει τις ερωτησεις που ηθελε και να παρει τις πληροφοριες που χρειαζοταν.
Διεσχισε προσεκτικα τον δρομο κι εφτασε εξω απο τον φουρνο. Ηταν προαισθημα αυτο που του ελεγε πως καπου εκει βρισκοταν η ακρη του κουβαριου που επρεπε να ξετυλιξει.
=================================
Δεν ειχε προλαβει καν να πατησει ποδι στην εφημεριδα οταν ο αρχισυντακτης μαινομενος τον εστειλε παλι εξω στον δρομο για να βρει οτι μπορουσε για τον νεο φονο που ειχε διαπραχθει αργα το βραδυ. Αυτο ηταν ειδηση πραγματικα ! Σκεφτηκε το ραντεβου του με την Νταιανα και κουνησε απελπισμενα το κεφαλι. Μια απ' αυτες τις μερες η σχεση μεταξυ τους θα πηγαινε κατα διαβολου με τον ρυθμο που εργαζοταν μα αυτο ηταν κατι με το οποιο θα ασχολουνταν μετα. Τωρα προειχε ο φονος. Προσευχηθηκε να ειναι στο τμημα η Μαγκι Τομπσον. Παντα του εδινε πληροφοριες οποτε συνεβαινε κατι, ηλπιζε πως το ιδιο θα συνεβαινε και τωρα.
Δυο φορες κοντεψε να ποδοπατηθει απο αμαξες καθως διεσχιζε το δρομο σαν το μανιακο, αλλες τοσες φορες βρεθηκε στο νοτισμενο πλακοστρωτο εξ' αιτιας της βιασυνης του, ομως οταν αντικρυσε απεναντι του το αστυνομικο τμημα ηξερε βαθια μεσα του πως αυτη τη φορα ειχε κανει την διαδρομη απο την εφημεριδα πιο γρηγορα απο ποτε.
Ανεβηκε τα εξωτερικα σκαλια τρια τρια και ορμησε μεσα.
==============================
Σε μερικες ωρες συμπληρωνε δυο μερες στο Παρισι αλλα δεν ειχε ευχαριστηθει τιποτα. Κατω απο αλλες συνθηκες δεν θα χορταινε αυτην τη υπεροχη πολη μα με τα δεδομενα που υπηρχαν ενοιωθε σαν κυνηγημενο αγριμι που επρεπε συνεχως να εξασφαλιζει το κρησφυγετο του.
Ακουμπησε στην ακρη μιας γεφυρουλας και εστιασε στα βιαστικα νερα του Σηκουανα που περνουσαν απο κατω της. Προσπαθησε ν' αδειασει το μυαλο της απ' ολες τις ασχημες σκεψεις και προς στιγμη τα καταφερε. Το ελαφρυ, δροσερο αερακι μεταβληθηκε υπουλα σ' ενα παγωμενο κυμα ψυχους που εντεινοταν οσο περναγε η ωρα και το σκοταδι πυκνωνε. Εριξε μια τελευταια ματια στον αδιαφορο για τα προβληματα της ποταμο και πηρε το δρομο της επιστροφης για το ξενοδοχειο της. Βαδιζε μηχανικα αγνοωντας τον περιγυρο κι αυτο της κοστισε. Παιρνοντας μια απαραιτητη στροφη βρεθηκε σ' ενα κακοφωτισμενο στενο και ειδε τους δυο αντρες που κρυβονταν στη σκια παρα μονο οταν ηταν ηδη πολυ αργα. Ενα αποτομο ανακατεμα κι ενας κομπος στο στομαχι εμφανιστηκαν απο το πουθενα.
==========================
Κολλησε σ' εναν τοιχο κι εκλεισε ενστικτωδως τα ματια. Ετσι δεν της δοθηκε ποτε η δυνατοτητα να δει μια τριτη αντρικη φιγουρα που ξεκολλησε απο τις σκιες και ορμησε αστραπιαια πανω στους δυο αντρες. Ο θορυβος την αναγκασε ν' ανοιξει ξανα τα ματια της και ειδε τους δυο υποψηφιους ληστες να κειτονται χτυπημενοι στο δρομο. Ο αγνωστος της ετεινε το χερι και μουρμουρισε κατι στα γαλλικα. Του εκανε ενα νοημα πως δεν καταλαβαινε κι ο αντρας επανελαβε την φραση του στην μητρικη της γλωσσα, τα ισπανικα, κι αυτο την εκανε να νοιωσει ξαφνικα πολυ οικεια. Ετρεμε ακομα οταν αποσπαστηκε απο τον τοιχο της.
-'Ειστε καλα' ? Δεν χρειαζεται να φοβαστε' ειπε ο αντρας.
-'Σας ευχαριστω πολυ' απαντησε με ελαφρα σπασμενη φωνη. 'Αν δεν ησασταν εσεις δεν ξερω'...σταματησε την φραση της προσπαθωντας να φερει την ανασα της σε κανονικο ρυθμο.
-'Μπρουνο Πετσαι' ειπε ο αγνωστος κανοντας μια βαθια υποκλιση.
-'Μορενα Μοριεντες' απαντησε η κοπελα ασυναισθητα. 'Σας ευχαριστω και παλι'.
============================
Δεχτηκε με χαρα την προταση του να την συνοδεψει μεχρι το ξενοδοχειο της και στο λιγοστο της διαδρομης λεχθηκαν αρκετα. Την καληνυχτισε ευγενικα και χαθηκε στο σκοταδι με τον ιδιο τροπο που ειχε εμφανιστει. Λιγα λεπτα αργοτερα στο δωματιο της προσπαθουσε να βαλει σε μια ταξη τις σκεψεις της. Οχι, δεν μπορουσε πια να παραμεινει σε μιαν αγνωστη πολη. Ηταν τυχερη σε σχεση με το περιστατικο που ειχε συμβει πριν λιγο μα την επομενη ισως να μην ηταν. Ειχε ηδη παρει την αποφαση της και μιση ωρα αργοτερα βρισκοταν στην αμαξα που θα την πηγαινε στο Καλαι. Χιλιες φορες στο Λονδινο με τις οποιες οδυνηρες συνεπειες μπορουσε να εχει αυτο παρα μονη της στο ελεος του αγνωστου. Ειχε εξοφλησει το ξενοδοχειο και ειχε ενημερωθει πως υπηρχε καραβι για την απεναντι μερια που θα προλαβαινε αν εφευγε εκεινη τη στιγμη. Η ιδεα πως θα συντομα θα συναντουσε τον ξενο που της ενεπνεε μια ανεξηγητη εμπιστοσυνη την εκανε να νοιωσει καλυτερα. Κουρνιασε πιο αναπαυτικα στο καθισμα της και περιοριστηκε στο να χαζευει το εξωτερικο τοπιο.
==============================
-'Οτι συμφωνησαμε' τους ειπε και πεταξε προς το μερος τους μερικα κερματα. Οι δυο αντρες τα μαζεψαν βιαστικα απο το δρομο, κοντοσταθηκαν για λιγο κι εξαφανιστηκαν τρεχοντας.
Ο Μπρουνο Πετσαι εκανε σημα σε μια αμαξα, μπηκε μεσα κι εδωσε την κατευθυνση στον αμαξα. Το σχεδιο ειχε λειτουργησει αλανθαστα κι ολα πηγαιναν οπως ηθελε.
Ειχε ολη την ενημερωση που χρειαζοταν απο το κρυφο μα ενεργο παρακλαδι του ταγματος στο Παρισι για τις κινησεις των δυο φυγαδων. Αυτο που δεν γνωριζε ηταν το που θα πηγαινε μετα ο στοχος του. Ετσι, αφου πληρωσε δυο αλητες για την σκηνοθετημενη επιθεση στην κοπελα, το μονο που ειχε να κανει ηταν να περιμενει ποσο ακομα θα αντεχε να μεινει μονη της σε μια τοσο επικινδυνη πολη. Ουτε ο ιδιος δεν πιστευε πως τα ειχε μαζεψει το ιδιο βραδυ κιολας. Ηξερε πως θα πηγαινε να συναντησει τον αντρα που κυνηγουσε, το μονο που ειχε να κανει ηταν να την παρακολουθησει. Αυτο που επρεπε να προσεξει ηταν να μην τον αντιλαμβανοταν μεσα στο καραβι. Ολα τ' αλλα απλα θα συνεβαιναν μονα τους.
============================
-'Τι φωνες ειναι αυτες που ακουγονται' ? ρωτησε ο Μπλανκο ενω ταυτοχρονα σηκωνοταν απο το κρεβατι προσπαθωντας να βρει ισοροπια.
Η Λουσυ πλησιασε το παραθυρο και κοιταξε εξω.
-'Δεν μπορω να καταλαβω' ειπε. 'Υπαρχει μια εντονη κινητικοτητα εξω' προσθεσε.
-'Καλα, ασε, θα δω μονος μου τωρα που θα κατεβω κατω' εκανε βαριεστημενα ο Μπλανκο.
-'Θα φυγεις' ? εκανε μ' ενα τονο απογοητευσης στη φωνη της η κοπελα. 'Δεν θα περιμενεις τον Γουες ? Ειπε πως θα επεστρεφε συντομα για να δει πως εισαι'.
-'Μια χαρα ειμαι' απαντησε αποτομα ο αντρας. 'Δεν θα κλειστω μεσα περιμενοντας τον Γουες. Εξ' αλλου και συ πρεπει να πας στη δουλεια σου, δεν θα κατσεις εδω να με νταντευεις'.
Η αναφορα στη 'δουλεια' της της εφερε μια στιγμιαια αμηχανια. Μονο στιγμιαια.
-'Τοτε αφου δεν χρειαζομαι εδω να πηγαινω' ειπε. Διχως να περιμενει απαντηση βαδισε στην πορτα. 'Η δουλεια δεν περιμενει κανεναν ετσι δεν ειναι' ? συμπληρωσε με μια πικρα και βγηκε απο το δωματιο αφηνοντας τον Μπλανκο με μια εκφραση αποριας στο προσωπο.
=============================
Μερικες φορες δυσκολευοταν να καταλαβει τι υπηρχε στο μυαλο της Λουσυ. Ηταν η πιο επιτυχημενη πορνη στην περιοχη, εβγαζε χρηματα, επελεγε η ιδια την πελατεια της κι ομως ενοιωθε πως καποιες φορες αυτο σαν να την επνιγε, να την αρρωσταινε. Αλλες θα σκοτωναν για να μπορουσαν να εχουν εστω τα μισα απ'οσα ειχε καταφερει ν' αποκτησει η Λουσυ.
-'Γυναικες' ειπε μεγαλοφωνα ο Μπλανκο κουνωντας το κεφαλι του. 'Καποια πραγματα τελικα ειναι ακομα πιο μυστηρια οταν εχεις την αισθηση πως ειναι ευκολως κατανοητα'.
Ανοιξε την πορτα κι αρχισε να κατεβαινει τις σκαλες κι αυτο του εφερε εναν προσωρινο ιλιγγο. Επρεπε κατι να κανει με το ποτο, δεν μπορουσε να συνεχισει αλλο ετσι. Αν συνεχιζε μ' αυτους τους ρυθμους στο τελος θα στερουσε απο το Ντεννις τον Σκαντζοχειρο την απολαυση του να ειναι αυτος που θα τερματιζε την υπαρξη του. Αναλογιστηκε τα χρηματα που του χρωσταγε κι ανασηκωσε τους ωμους του. Επρεπε να κανει υπομονη, θα τον εξοφλουσε καποια στιγμη, απλα η στιγμη αυτη δεν ειχε φτασει ακομα. Βγηκε στον δρομο κι ανεπνευσε τον πρωινο αερα.
==============================
Χρειαστηκαν λιγα λεπτα μονο για να ενημερωθει για το τι ειχε συμβει. Δευτερος φονος, πολυ κοντα χρονικα με τον πρωτο, ιεροδουλης κι αυτος και στην ιδια ενορια, στο Γουαιτσαπελ του Ιστ Εντ. Αυτο ηταν κατι πρωτογνωρο. Συνειδητοποιησε πως ο Γουες θα ετρεχε για το ρεπορταζ οποτε ηταν αγνωστο το ποτε θα εμφανιζοταν. Σηκωσε ψηλα το κεφαλι στο παραθυρο που αντιστοιχουσε στο δωματιο της Λουσυ. Προς στιγμην μπηκε στο πειρασμο ν' ανεβει παλι επανω και να την ενημερωσει για το τι ειχε συμβει μα αλλαξε γνωμη. Η Λουσυ ηταν ασφαλης, δεν κινδυνευε αλλα δεν μπορουσε να πει το ιδιο και για τον εαυτο του. Ο Ντεννις θα εστελνε αργα η γρηγορα καποιον να εισπραξει τα χρηματα του κι αυτος δεν ειχε ουτε σελλινι πανω του.
Ηταν κι αυτη η συναντηση που θα ειχαν σε λιγο η ομαδα αρχαολογων του Λονδινου που επρεπε οπωσδηποτε να παει μηπως και καταφερνε να εξασφαλισει καποια προσωρινη χρηματοδοτηση που θα τον εβγαζε απο το αδιεξοδο. Μετα θα περνουσε μια βολτα απο την παμπ της Μολλυ και ευελπιστουσε πως καποια στιγμη θα συναντιοταν και με τον Γουες που θα ειχε σιγουρα πληροφοριες για τον καινουριο φονο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου