ELPIDA PALAIOLOGOU
ΜΙΑ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ
Οι ματιες τους διασταυρωθηκαν στον καθρεφτη του μπανιου μα ουτε ψιθυρος δεν εσπασε την αμηχανη σιωπη. Ειχε ερθει λοιπον η ωρα. Το ηξερε, το περιμενε αλλα αυτο που ενοιωθε τωρα ηταν απολυτο και μοναδικο. Ελυσε τα μαλλια της και κοιταξε το προσωπο της. Ηταν οπως ακριβως το θυμοταν, καθαρο, λειο, απαλο και βουτηγμενο στην μελαγχολια. Πηρε μια βαθια ανασα και κοιταξε εκει που επρεπε να ειναι εκεινος. Ηταν μονη της, δεν υπηρχε κανεις. Ηξερε πως ειχε απλως εμφανιστει για να της υπενθυμισει πως ειχε ερθει η ωρα, λες και το ειχε ξεχασει ποτε. Το τελευταιο διαστημα μ' αυτο ζουσε, δεν μπορουσε να το βγαλει απο το μυαλο της οσο κι αν ηθελε. Μα δεν το ειχε μετανοιωσει, ουτε μια στιγμη, ουτε για ενα δευτερολεπτο.
Μαζεψε ολο της το κουραγιο για να ξεκινησει να βαδιζει προς την κρεββατοκαμαρα. Εκεινος δεν ηξερε τιποτα, ουτε θα μαθαινε ποτε. Καλυτερα ετσι, δεν θα το πιστευε εξ' αλλου.
-'Ερχεσαι μωρο' ? ακουσε να την φωναζει.
-'Ναι ματια μου, ερχομαι' απαντησε.
==================================
Πεταχτηκε ορθια απο την καρεκλα αδιαφορωντας για την κουραση που την ειχε καταβαλλει μολις ειδε τον γιατρο να πλησιαζει. Εφτασε μπροστα του και το βλεμμα που καρφωθηκε πανω του ηταν ενα μειγμα ικεσιας, απελπισιας και απεραντης οδυνης. Ο γιατρος κοντοσταθηκε, εβγαλε τα γυαλια του, τα σκουπισε προχειρα στην μπλουζα του, την κοιταξε μ' ενα υφος που δεν αφηνε περιθωρια συζητησης, κουνησε το κεφαλι του αριστερα δεξια, ξαναβαλε τα γυαλια του και απομακρυνθηκε με βαρυ βημα. Εμεινε ακινητη στον διαδρομο σαν στηλη αλατος.
Αυτο ηταν λοιπον, δεν υπηρχε καμια ελπιδα. Ενοιωσε τα ποδια της να μην την κρατανε και παραλιγο να σωριαστει στο διαδρομο. Αντλωντας δυναμη απο μια πηγη που της ηταν αγνωστη καταφερε κυριολεκτικα να συρθει μεχρι το δωματιο. Εσπρωξε την πορτα και αφεθηκε να βυθιστει στην καρεκλα που ειχε γινει το σπιτι της τις τελευταιες τρεις μερες.
Εριξε μια ματια στο ακινητο σωμα στο κρεββατι και ξεσπασε σε γοερα αναφυλλητα αδιαφορωντας για τους παντες και τα παντα.
===============================
Η απογευματινη ιατρικη ετυμηγορια ηταν ξεκαθαρη, ωμη και ειλικρινης. Ηταν απιστευτο που ειχε αντεξει και τοσο. Το χτυπημα ηταν συντριπτικο, αυτο που βιωναν ολοι ηταν ενα απο κεινα τ' ανεξηγητα θαυματα. Ομως ολοι συμφωνουσαν πως το συγκεκριμενο βραδυ θα ηταν το τελευταιο του. Ολες οι ενδειξεις, ολα τα συμπερασματα συνεκλιναν προς αυτο το γεγονος.
Δεν πηρε καν ειδηση την νοσοκομα που ειχε μπει στο δωματιο παρα μονο οταν ειχε ακουμπησει απαλα και συμπονετικα το χερι της στον ωμο της. Σηκωσε το κεφαλι και την κοιταξε με τα ματια κατακοκκινα και πρησμενα απο το κλαμα. Της φανηκε σαν να την ρωτησε αν χρειαζοταν κατι και κουνησε μηχανικα αρνητικα το κεφαλι της. Τι να χρειαζοταν ? Τι θα μπορουσε να χρειαζοταν μια τετοια στιγμη ? Οχι, δεν χρειαζοταν κατι.
Ειδε την νοσοκομα να βγαινει απο το δωματιο και σηκωθηκε απο την καρεκλα της.
-'Χρονο χρειαζομαι' ψιθυρισε στον εαυτο της, 'λιγο χρονο μονο'.
-'Παρων' ακουσε μια φωνη απο το βαθος του δωματιου.
================================
Στραφηκε τρομαγμενη προς την κατευθυνση της φωνης και κοκκαλωσε. Δεν ηταν μονη της πια στο δωματιο. Ενας αντρας ψηλος, με μακρυ. ελευθερο μαλλι, με περιποιημενο γενι, χωμενος μεσα σ' ενα σταχτι κουστουμι, με ασπρο πουκαμισο και γιλεκο την κοιταζε χαμογελωντας απο την αλλα μερια του δωματιου. Στο αριστερο του χερι κρατουσε ενα κομψο μπαστουνι με φιλντισενια λαβη και ακουμπουσε πανω του. Δεν φαινοταν να το χρειαζεται στην πραγματικοτητα, ηταν απλα ενα αξεσουαρ που συμπληρωνε τελεια την εμφανιση του.
-'Ποιος εισαι ? Πως βρεθηκες εδω' ? τραυλισε η Λιζ Γουατσον.
Ο αντρας εκανε μια θεατρινιστικη κινηση κοιτωντας ολογυρα σαν να εψαχνε να βρει καποιον αλλο εκτος των τριων τους στο δωματιο και γελασε απαλα.
-'Με πληγωνει η ερωτηση σου Λιζ Γουατσον' ειπε με βραχνη, βαθια φωνη. 'Αν δεν κανω λαθος μολις τωρα εξεδηλωσες την επιθυμια σου για την παρουσια μου'.
-'Τι εννοεις ? Πως ξερεις τ' ονομα μου' ? ρωτησε η Λιζ αδυνατωντας να καταλαβει τι συνεβαινε.
============================
-'Ο Χρονος, αυτος που φωναξες' απαντησε ο αντρας διχως να σταματησει να χαμογελαει. 'Ξερω, καταλαβαινω πως σου ακουγεται αυτο που λεω μα αυτος ειμαι'.
Διχως να περιμενει αποκριση σηκωσε το μπαστουνι του και σημαδεψε το μεγαλο ρολοι που κρεμοταν απεναντι στον τοιχο. Οι δεικτες αρχισαν να κινουνται στην αρχη σαν τρελοι και μετα σταματησαν. Το μπαστουνι εδειξε τωρα προς το ανοικτο παραθυρο και υπακουοντας στο νοημα του αντρα η Λιζ κοιταξε απ' εξω. Ολα φαινονταν να εχουν παγωσει, ολα ηταν παντελως ακινητα. Γυρισε και κοιταξε τον αντρα με τα ματια διαπλατα απο την απορια.
-'Νομιζω πως μπορουσε να κανουμε αυτην τη κουβεντα σε 'νεκρο' χρονο' ειπε και γελασε με το λογοπαιγνιο του.
-'Ποια κουβεντα' ? απορησε η Λιζ. 'Τι θελεις απο μενα ? Ποιος εισαι τελος παντων' ?
Μια παγωμαρα καλυψε το προσωπο του αντρα και τα χαρακτηριστικα του σκληρυναν.
-'Σου ειπα πως ειμαι ο Χρονος' ειπε κοφτα 'και ειμαι εδω γιατι εσυ με ζητησες. Αν αλλαξες γνωμη μου επιτρεπεις ν' αποχωρησω' συνεχισε.
================================
-'Στασου' φωναξε πανικοβλητη η Λιζ 'στασου. Αν εισαι πραγματι αυτος που λες περιμενε'.
Ο αντας γυρισε και την κοιταξε.
-'Δεν ξερω απο που ν' αρχισω' εκανε η κοπελα με την συγχυση να δυναστευει τη φωνη της.
-'Επετρεψε μου να βοηθησω' εκανε ο αντρας που ειχε ξαναβρει το χαμογελο του. 'Χρειαζεσαι καποια βοηθεια εδω ετσι' ? ειπε κι εδειξε με το μπαστουνι του το κρεββατι.
-'Ναι, αλλα δεν ξερω τι' ειπε η Λιζ.
-'Καποια συμφωνια μηπως' ? ρωτησε παντα χαμογελαστα ο Χρονος.
-'Τι συμφωνια' ? εκανε η Λιζ. 'Σαν κι αυτες που κανει καποιος με τον Διαβολο' ?
Ο αντρας ξεσπασε σ' ενα τρανταχτο, πηγαιο, καθαριο γελιο. Οταν σταματησε την κοιταξε.
-'Τον Διαβολο ? Πολλες ταινιες βλεπεις Λιζ Γουατσον. Πραγματι πιστευεις αυτες τις ανοησιες ? Ακου τον Διαβολο' συμπληρωσε και ξεσπασε παλι στα γελια.
-'Ωραια, δεν εισαι ο Διαβολος, εισαι ο Χρονος και σε ρωταω αν μπορω να κανω μια συμφωνια μαζι σου' ειπε η Λιζ.
==============================
-'Ησασταν μαζι σχεδον ενα χρονο' ειπε αντι απαντησεως ο Χρονος σουλατσαροντας στο δωματιο παιζοντας με το μπαστουνι του. 'Τσακωθηκατε, κατι απολυτα φυσιολογικο και συνηθισμενο αναμεσα στα ζευγαρια, μεινατε χωρια ενα διαστημα, καποια στιγμη μεσω ορισμενων γεγονοτων που γνωριζεις ηδη αποφασισατε να βρεθειτε για μια ακομα συναντηση. Μεσα στον ενθουσιασμο του, την λαχταρα και την βιασυνη του να σε ξαναδει δεν προσεξε το κοκκινο φαναρι με αποτελεσμα το φορτηγο που τον χτυπησε να τον φερει σ' αυτην εδω την κατασταση. Και πριν λιγο ο γιατρος πιστοποιησε πως σημερα θα ειναι το τελευταιο του βραδυ, με δυο λογια ξεμενει απο Μενα. Νοιωθεις υπευθυνη γι αυτο που συμβαινει, κατι που δεν θα με απασχολουσε διολου αν οι ενοχες που σου δημιουργηθηκαν δεν σ' εφταναν στο σημειο να με καλεσεις αθελα σου, ετοιμη να δεχτεις οποια συμφωνια σου προσφερω αρκει ν' αποτραπει το ολοφανερο και αναποφευκτο τελος που θα ειναι γεγονος σε μερικες ωρες. Και σε ρωταω Λιζ Γουατσον, νοιωθεις ετοιμη για οποιαδηποτε συμφωνια' ?
===============================
Ιατρικο θαυμα το ειχαν χαρακτηρισει οι γιατροι, απ' αυτα που συμβαινουν ενα στο δισεκατομμυριο, αφου ο ετοιμοθανατος οχι μονο ειχε ανακαμψει αλλα σε λιγοτερο απο τρεις μερες ειχε παρει κι εξιτηριο. Ολα ειχαν αλλαξει. Το ατυχημα του ειχε δωσει μια καινουργια αντιληψη για την ζωη κι ενοιωθε πιο ερωτευμενος παρα ποτε μαζι της. Μα και η Λιζ δεν πηγαινε πισω. Ηταν σαν καποιος να της ειχε προσφερει ξανα ζωη, σκοπο και νοημα σε μια στιγμη που φαινοταν πως τα ειχε χασει ολα.
Τιποτα δεν εμοιαζε να μπορει να σκιασει η να ξεθωριασει αυτον τον ερωτα που φουντωνε και γιγαντωνοταν καθημερινα, ουτε ακομα και καποιες στιγμιαιες πινελιες μελαγχολιας που σποραδικα στολιζαν το πανεμορφο προσωπο της Λιζ. Η φραση 'σ' αγαπω' ειχε βρει το πραγματικο της νοημα αναμεσα τους και τιποτα δεν ηταν πιο αληθινο απ' αυτο που ζουσαν.
Οι μερες κυλαγαν σε απολυτη ευδαιμονια και η Λιζ ειχε παψει πια να μετραει. Δεν την ενοιαζε, προτιμουσε να μην ξερει. Ετσι κι αλλιως ηταν η μονη που γνωριζε πως ολη αυτη η απολυτη ευτυχια ειχε ημερομηνια ληξης, μια ημερομηνια που αργα μα σταθερα πλησιαζε.
=============================
Μπηκε στην κρεββατοκαμαρα και χωθηκε μεσα στα σκεπασματα. Δευτερολεπτα μετα ειχε κουρνιασει στην αγκαλια του προσπαθωντας να μην σκεφτεται.
-'Λοιπον μωρο, αυριο κανονισα να μην παω για δουλεια γιατι σου εχω μια μεγαλη εκπληξη. Και μην με ρωτας τι εκπληξη γιατι αμα σου πω δεν θα ειναι μετα εκπληξη. Να ξερεις μονο πως'...
Τον ακουγε μα δεν παρακολουθουσε τι της ελεγε. Οσο κι αν προσπαθουσε δεν μπορουσε να μην το σκεφτεται. Ηταν το τελευταιο βραδυ που περνουσαν μαζι. Το πρωι θα υπηρχε μια εκπληξη πραγματι, μονο που θα προερχοταν απο την ιδια και δεν θα ηταν καθολου καλη. Ομως αυτην τη συμφωνια ειχε κανει και ηξερε πως καποια στιγμη θα επρεπε να εκπληρωσει το δικο της μερος οπως ο Χρονος ειχε δεσμευτει για το δικο του. Και οσο κι αν φαινοταν παραδοξο τον ευγνωμονουσε γι αυτο. Της ειχε δωσει την ευκαιρια να ζησει τον απολυτο ερωτα σε ολη του την μεγαλοπρεπεια και ειχε φτασει η ωρα να πληρωσει το τιμημα. Σφιχτηκε ακομα περισσοτερο πανω του κι εφερε στο νου της την συμφωνια που ειχε κανει.
===============================
-'Θα ζησει' ειχε πει ο Χρονος. 'Ομως καθε φορα που θα σου λεει 'σ' αγαπω' ενας χρονος απο την ζωη σου θα γινεται δικος μου. Εξωτερικα δεν θα φανει ποτε αυτο, ομως εσωτερικα καθε φορα που θ' ακους αυτη τη φραση απο τα χειλη του θα γερνας κατα ενα χρονο. Θα ζησεις και θα πεθανεις αναλογα με το ποσο πολυ σ' αγαπαει και σου το λεει. Οταν θα φτασεις στο τελευταιο 'σ' αγαπω' θα ειμαι εκει για να ξερεις πως θα πρεπει να εκπληρωσεις το δικο σου μερος της συμφωνιας. Αυτο εχω να σου προσφερω. Λοιπον' ?
Ειχε σκεφτει εκατονταδες φορες να του πει να μην της πει ποτε ουτε ενα 'σ' αγαπω' μα τι ζωη θα ηταν αυτη ? Αν ηταν η αγαπη του που θα την σκοτωνε κυριολεκτικα καθε μερα το προτιμουσε απ' οτιδηποτε αλλο. Δεν του το ειχε πει ποτε. Και σημερα ειχε δει τον Χρονο στον καθρεφτη, ηξερε πως σημερα θα ηταν το τελος. Μα θα πεθαινε στην αγκαλια του κι αυτο δεν το αλλαζε με τιποτα στον κοσμο.
-'Ει, που ταξιδευεις εσυ' ? της ειπε και της εστρεψε το προσωπο προς το μερος του.
Του χαμογελασε μ' οσο κουραγιο της ειχε απομεινει.
-'Σου ειπα σημερα ποσο πολυ σ' αγαπαω' ? της ειπε και την αγκαλιασε ακομα πιο πολυ.
ΤΕΛΟΣ
ΜΙΑ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ
Οι ματιες τους διασταυρωθηκαν στον καθρεφτη του μπανιου μα ουτε ψιθυρος δεν εσπασε την αμηχανη σιωπη. Ειχε ερθει λοιπον η ωρα. Το ηξερε, το περιμενε αλλα αυτο που ενοιωθε τωρα ηταν απολυτο και μοναδικο. Ελυσε τα μαλλια της και κοιταξε το προσωπο της. Ηταν οπως ακριβως το θυμοταν, καθαρο, λειο, απαλο και βουτηγμενο στην μελαγχολια. Πηρε μια βαθια ανασα και κοιταξε εκει που επρεπε να ειναι εκεινος. Ηταν μονη της, δεν υπηρχε κανεις. Ηξερε πως ειχε απλως εμφανιστει για να της υπενθυμισει πως ειχε ερθει η ωρα, λες και το ειχε ξεχασει ποτε. Το τελευταιο διαστημα μ' αυτο ζουσε, δεν μπορουσε να το βγαλει απο το μυαλο της οσο κι αν ηθελε. Μα δεν το ειχε μετανοιωσει, ουτε μια στιγμη, ουτε για ενα δευτερολεπτο.
Μαζεψε ολο της το κουραγιο για να ξεκινησει να βαδιζει προς την κρεββατοκαμαρα. Εκεινος δεν ηξερε τιποτα, ουτε θα μαθαινε ποτε. Καλυτερα ετσι, δεν θα το πιστευε εξ' αλλου.
-'Ερχεσαι μωρο' ? ακουσε να την φωναζει.
-'Ναι ματια μου, ερχομαι' απαντησε.
==================================
Πεταχτηκε ορθια απο την καρεκλα αδιαφορωντας για την κουραση που την ειχε καταβαλλει μολις ειδε τον γιατρο να πλησιαζει. Εφτασε μπροστα του και το βλεμμα που καρφωθηκε πανω του ηταν ενα μειγμα ικεσιας, απελπισιας και απεραντης οδυνης. Ο γιατρος κοντοσταθηκε, εβγαλε τα γυαλια του, τα σκουπισε προχειρα στην μπλουζα του, την κοιταξε μ' ενα υφος που δεν αφηνε περιθωρια συζητησης, κουνησε το κεφαλι του αριστερα δεξια, ξαναβαλε τα γυαλια του και απομακρυνθηκε με βαρυ βημα. Εμεινε ακινητη στον διαδρομο σαν στηλη αλατος.
Αυτο ηταν λοιπον, δεν υπηρχε καμια ελπιδα. Ενοιωσε τα ποδια της να μην την κρατανε και παραλιγο να σωριαστει στο διαδρομο. Αντλωντας δυναμη απο μια πηγη που της ηταν αγνωστη καταφερε κυριολεκτικα να συρθει μεχρι το δωματιο. Εσπρωξε την πορτα και αφεθηκε να βυθιστει στην καρεκλα που ειχε γινει το σπιτι της τις τελευταιες τρεις μερες.
Εριξε μια ματια στο ακινητο σωμα στο κρεββατι και ξεσπασε σε γοερα αναφυλλητα αδιαφορωντας για τους παντες και τα παντα.
===============================
Η απογευματινη ιατρικη ετυμηγορια ηταν ξεκαθαρη, ωμη και ειλικρινης. Ηταν απιστευτο που ειχε αντεξει και τοσο. Το χτυπημα ηταν συντριπτικο, αυτο που βιωναν ολοι ηταν ενα απο κεινα τ' ανεξηγητα θαυματα. Ομως ολοι συμφωνουσαν πως το συγκεκριμενο βραδυ θα ηταν το τελευταιο του. Ολες οι ενδειξεις, ολα τα συμπερασματα συνεκλιναν προς αυτο το γεγονος.
Δεν πηρε καν ειδηση την νοσοκομα που ειχε μπει στο δωματιο παρα μονο οταν ειχε ακουμπησει απαλα και συμπονετικα το χερι της στον ωμο της. Σηκωσε το κεφαλι και την κοιταξε με τα ματια κατακοκκινα και πρησμενα απο το κλαμα. Της φανηκε σαν να την ρωτησε αν χρειαζοταν κατι και κουνησε μηχανικα αρνητικα το κεφαλι της. Τι να χρειαζοταν ? Τι θα μπορουσε να χρειαζοταν μια τετοια στιγμη ? Οχι, δεν χρειαζοταν κατι.
Ειδε την νοσοκομα να βγαινει απο το δωματιο και σηκωθηκε απο την καρεκλα της.
-'Χρονο χρειαζομαι' ψιθυρισε στον εαυτο της, 'λιγο χρονο μονο'.
-'Παρων' ακουσε μια φωνη απο το βαθος του δωματιου.
================================
Στραφηκε τρομαγμενη προς την κατευθυνση της φωνης και κοκκαλωσε. Δεν ηταν μονη της πια στο δωματιο. Ενας αντρας ψηλος, με μακρυ. ελευθερο μαλλι, με περιποιημενο γενι, χωμενος μεσα σ' ενα σταχτι κουστουμι, με ασπρο πουκαμισο και γιλεκο την κοιταζε χαμογελωντας απο την αλλα μερια του δωματιου. Στο αριστερο του χερι κρατουσε ενα κομψο μπαστουνι με φιλντισενια λαβη και ακουμπουσε πανω του. Δεν φαινοταν να το χρειαζεται στην πραγματικοτητα, ηταν απλα ενα αξεσουαρ που συμπληρωνε τελεια την εμφανιση του.
-'Ποιος εισαι ? Πως βρεθηκες εδω' ? τραυλισε η Λιζ Γουατσον.
Ο αντρας εκανε μια θεατρινιστικη κινηση κοιτωντας ολογυρα σαν να εψαχνε να βρει καποιον αλλο εκτος των τριων τους στο δωματιο και γελασε απαλα.
-'Με πληγωνει η ερωτηση σου Λιζ Γουατσον' ειπε με βραχνη, βαθια φωνη. 'Αν δεν κανω λαθος μολις τωρα εξεδηλωσες την επιθυμια σου για την παρουσια μου'.
-'Τι εννοεις ? Πως ξερεις τ' ονομα μου' ? ρωτησε η Λιζ αδυνατωντας να καταλαβει τι συνεβαινε.
============================
-'Ο Χρονος, αυτος που φωναξες' απαντησε ο αντρας διχως να σταματησει να χαμογελαει. 'Ξερω, καταλαβαινω πως σου ακουγεται αυτο που λεω μα αυτος ειμαι'.
Διχως να περιμενει αποκριση σηκωσε το μπαστουνι του και σημαδεψε το μεγαλο ρολοι που κρεμοταν απεναντι στον τοιχο. Οι δεικτες αρχισαν να κινουνται στην αρχη σαν τρελοι και μετα σταματησαν. Το μπαστουνι εδειξε τωρα προς το ανοικτο παραθυρο και υπακουοντας στο νοημα του αντρα η Λιζ κοιταξε απ' εξω. Ολα φαινονταν να εχουν παγωσει, ολα ηταν παντελως ακινητα. Γυρισε και κοιταξε τον αντρα με τα ματια διαπλατα απο την απορια.
-'Νομιζω πως μπορουσε να κανουμε αυτην τη κουβεντα σε 'νεκρο' χρονο' ειπε και γελασε με το λογοπαιγνιο του.
-'Ποια κουβεντα' ? απορησε η Λιζ. 'Τι θελεις απο μενα ? Ποιος εισαι τελος παντων' ?
Μια παγωμαρα καλυψε το προσωπο του αντρα και τα χαρακτηριστικα του σκληρυναν.
-'Σου ειπα πως ειμαι ο Χρονος' ειπε κοφτα 'και ειμαι εδω γιατι εσυ με ζητησες. Αν αλλαξες γνωμη μου επιτρεπεις ν' αποχωρησω' συνεχισε.
================================
-'Στασου' φωναξε πανικοβλητη η Λιζ 'στασου. Αν εισαι πραγματι αυτος που λες περιμενε'.
Ο αντας γυρισε και την κοιταξε.
-'Δεν ξερω απο που ν' αρχισω' εκανε η κοπελα με την συγχυση να δυναστευει τη φωνη της.
-'Επετρεψε μου να βοηθησω' εκανε ο αντρας που ειχε ξαναβρει το χαμογελο του. 'Χρειαζεσαι καποια βοηθεια εδω ετσι' ? ειπε κι εδειξε με το μπαστουνι του το κρεββατι.
-'Ναι, αλλα δεν ξερω τι' ειπε η Λιζ.
-'Καποια συμφωνια μηπως' ? ρωτησε παντα χαμογελαστα ο Χρονος.
-'Τι συμφωνια' ? εκανε η Λιζ. 'Σαν κι αυτες που κανει καποιος με τον Διαβολο' ?
Ο αντρας ξεσπασε σ' ενα τρανταχτο, πηγαιο, καθαριο γελιο. Οταν σταματησε την κοιταξε.
-'Τον Διαβολο ? Πολλες ταινιες βλεπεις Λιζ Γουατσον. Πραγματι πιστευεις αυτες τις ανοησιες ? Ακου τον Διαβολο' συμπληρωσε και ξεσπασε παλι στα γελια.
-'Ωραια, δεν εισαι ο Διαβολος, εισαι ο Χρονος και σε ρωταω αν μπορω να κανω μια συμφωνια μαζι σου' ειπε η Λιζ.
==============================
-'Ησασταν μαζι σχεδον ενα χρονο' ειπε αντι απαντησεως ο Χρονος σουλατσαροντας στο δωματιο παιζοντας με το μπαστουνι του. 'Τσακωθηκατε, κατι απολυτα φυσιολογικο και συνηθισμενο αναμεσα στα ζευγαρια, μεινατε χωρια ενα διαστημα, καποια στιγμη μεσω ορισμενων γεγονοτων που γνωριζεις ηδη αποφασισατε να βρεθειτε για μια ακομα συναντηση. Μεσα στον ενθουσιασμο του, την λαχταρα και την βιασυνη του να σε ξαναδει δεν προσεξε το κοκκινο φαναρι με αποτελεσμα το φορτηγο που τον χτυπησε να τον φερει σ' αυτην εδω την κατασταση. Και πριν λιγο ο γιατρος πιστοποιησε πως σημερα θα ειναι το τελευταιο του βραδυ, με δυο λογια ξεμενει απο Μενα. Νοιωθεις υπευθυνη γι αυτο που συμβαινει, κατι που δεν θα με απασχολουσε διολου αν οι ενοχες που σου δημιουργηθηκαν δεν σ' εφταναν στο σημειο να με καλεσεις αθελα σου, ετοιμη να δεχτεις οποια συμφωνια σου προσφερω αρκει ν' αποτραπει το ολοφανερο και αναποφευκτο τελος που θα ειναι γεγονος σε μερικες ωρες. Και σε ρωταω Λιζ Γουατσον, νοιωθεις ετοιμη για οποιαδηποτε συμφωνια' ?
===============================
Ιατρικο θαυμα το ειχαν χαρακτηρισει οι γιατροι, απ' αυτα που συμβαινουν ενα στο δισεκατομμυριο, αφου ο ετοιμοθανατος οχι μονο ειχε ανακαμψει αλλα σε λιγοτερο απο τρεις μερες ειχε παρει κι εξιτηριο. Ολα ειχαν αλλαξει. Το ατυχημα του ειχε δωσει μια καινουργια αντιληψη για την ζωη κι ενοιωθε πιο ερωτευμενος παρα ποτε μαζι της. Μα και η Λιζ δεν πηγαινε πισω. Ηταν σαν καποιος να της ειχε προσφερει ξανα ζωη, σκοπο και νοημα σε μια στιγμη που φαινοταν πως τα ειχε χασει ολα.
Τιποτα δεν εμοιαζε να μπορει να σκιασει η να ξεθωριασει αυτον τον ερωτα που φουντωνε και γιγαντωνοταν καθημερινα, ουτε ακομα και καποιες στιγμιαιες πινελιες μελαγχολιας που σποραδικα στολιζαν το πανεμορφο προσωπο της Λιζ. Η φραση 'σ' αγαπω' ειχε βρει το πραγματικο της νοημα αναμεσα τους και τιποτα δεν ηταν πιο αληθινο απ' αυτο που ζουσαν.
Οι μερες κυλαγαν σε απολυτη ευδαιμονια και η Λιζ ειχε παψει πια να μετραει. Δεν την ενοιαζε, προτιμουσε να μην ξερει. Ετσι κι αλλιως ηταν η μονη που γνωριζε πως ολη αυτη η απολυτη ευτυχια ειχε ημερομηνια ληξης, μια ημερομηνια που αργα μα σταθερα πλησιαζε.
=============================
Μπηκε στην κρεββατοκαμαρα και χωθηκε μεσα στα σκεπασματα. Δευτερολεπτα μετα ειχε κουρνιασει στην αγκαλια του προσπαθωντας να μην σκεφτεται.
-'Λοιπον μωρο, αυριο κανονισα να μην παω για δουλεια γιατι σου εχω μια μεγαλη εκπληξη. Και μην με ρωτας τι εκπληξη γιατι αμα σου πω δεν θα ειναι μετα εκπληξη. Να ξερεις μονο πως'...
Τον ακουγε μα δεν παρακολουθουσε τι της ελεγε. Οσο κι αν προσπαθουσε δεν μπορουσε να μην το σκεφτεται. Ηταν το τελευταιο βραδυ που περνουσαν μαζι. Το πρωι θα υπηρχε μια εκπληξη πραγματι, μονο που θα προερχοταν απο την ιδια και δεν θα ηταν καθολου καλη. Ομως αυτην τη συμφωνια ειχε κανει και ηξερε πως καποια στιγμη θα επρεπε να εκπληρωσει το δικο της μερος οπως ο Χρονος ειχε δεσμευτει για το δικο του. Και οσο κι αν φαινοταν παραδοξο τον ευγνωμονουσε γι αυτο. Της ειχε δωσει την ευκαιρια να ζησει τον απολυτο ερωτα σε ολη του την μεγαλοπρεπεια και ειχε φτασει η ωρα να πληρωσει το τιμημα. Σφιχτηκε ακομα περισσοτερο πανω του κι εφερε στο νου της την συμφωνια που ειχε κανει.
===============================
-'Θα ζησει' ειχε πει ο Χρονος. 'Ομως καθε φορα που θα σου λεει 'σ' αγαπω' ενας χρονος απο την ζωη σου θα γινεται δικος μου. Εξωτερικα δεν θα φανει ποτε αυτο, ομως εσωτερικα καθε φορα που θ' ακους αυτη τη φραση απο τα χειλη του θα γερνας κατα ενα χρονο. Θα ζησεις και θα πεθανεις αναλογα με το ποσο πολυ σ' αγαπαει και σου το λεει. Οταν θα φτασεις στο τελευταιο 'σ' αγαπω' θα ειμαι εκει για να ξερεις πως θα πρεπει να εκπληρωσεις το δικο σου μερος της συμφωνιας. Αυτο εχω να σου προσφερω. Λοιπον' ?
Ειχε σκεφτει εκατονταδες φορες να του πει να μην της πει ποτε ουτε ενα 'σ' αγαπω' μα τι ζωη θα ηταν αυτη ? Αν ηταν η αγαπη του που θα την σκοτωνε κυριολεκτικα καθε μερα το προτιμουσε απ' οτιδηποτε αλλο. Δεν του το ειχε πει ποτε. Και σημερα ειχε δει τον Χρονο στον καθρεφτη, ηξερε πως σημερα θα ηταν το τελος. Μα θα πεθαινε στην αγκαλια του κι αυτο δεν το αλλαζε με τιποτα στον κοσμο.
-'Ει, που ταξιδευεις εσυ' ? της ειπε και της εστρεψε το προσωπο προς το μερος του.
Του χαμογελασε μ' οσο κουραγιο της ειχε απομεινει.
-'Σου ειπα σημερα ποσο πολυ σ' αγαπαω' ? της ειπε και την αγκαλιασε ακομα πιο πολυ.
ΤΕΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου